2009-2010
rode zaal
Lola Arias & Stefan Kaegi
Airport kids
VR 23, ZA 24, ZO 25 oktober 2009
2009-2010 / THEATER JOHAN SIMONS & PAUL KOEK . NTGENT & DE VEENFABRIEK do 3, vr 4, za 5 september 2009 Jan Fabre . Troubleyn (locatie: troubleyn laboratorium) wo 7, do 8, vr 9, za 10 oktober 2009 Lola Arias & Stefan Kaegi vr 23, za 24, zo 25 oktober 2009 Josse de Pauw . Muziektheater Transparant & I Solisti del Vento do 26, vr 27, za 28 november 2009 Mathias Woo . Zuni Icosahedron do 10, vr 11, za 12 december 2009 Jan Lauwers . Needcompany zo 20 december 2009 Heiner Goebbels & the Hilliard Ensemble vr 29, za 30 januari 2010 Jürgen Gosch . Deutsches Theater za 13, zo 14 februari 2010 Stefan Kaegi . Rimini Protokoll wo 24, do 25, vr 26, za 27 februari 2010 Ivo van Hove . Toneelgroep Amsterdam za 6, zo 7 maart 2010 JAN FABRE . TROUBLEYN (locatie: troubleyn laboratorium) do 11, vr 12, za 13 maart 2010 JAN FABRE . TROUBLEYN (locatie: troubleyn laboratorium) do 18, vr 19, za 20 maart 2010 JAN FABRE . TROUBLEYN vr 26, za 27, di 30, wo 31 maart en do 1, vr 2 april 2010 Christoph Marthaler . Rote Fabrik do 29, vr 30 april 2010 Jan Fabre . Troubleyn (locatie: troubleyn laboratorium) do 27, vr 28, za 29 mei 2009
Lola Arias & Stefan Kaegi
Airport kids
gelieve uw GSM uit te schakelen
De inleidingen kan u achteraf beluisteren via www.desingel.be Selecteer hiervoor voorstelling/concert/tentoonstelling van uw keuze.
reageer & win
regie Lola Arias, Stefan Kaegi spel Oussama Braun, Patrick Bruttin, Julien Ho, Kristina Kovalevskaya, Garima Manek, Aline de Mello Morais, Clyde Philippoz, Juliette Michel, Sarah Serafim video Bruno Deville dramaturgie Florian Malzacher scenografie en licht Dominic Huber, blendwerk licht Christophe Glanzmann, David Perez muziek Stéphane Vecchione assistenten Fabienne Rossier, Boris Brüderlin technische leiding Michel Beuchat vertaling Frans Redant productie Théâtre Vidy-Lausanne coproductie Festival d’Avignon 2008, Hebbel-am-Ufer Berlin, Theater Chur, Le-Maillon, Théâtre de Strasbourg-Scène européenne met de steun van Pour-cent culturel Migros
Op www.desingel.be kan u uw visie, opinie, commentaar, appreciatie, … betreffende het programma van deSingel met andere toeschouwers delen. Selecteer hiervoor voorstelling/concert/tentoonstelling van uw keuze. Neemt u deel aan dit forum, dan maakt u meteen kans om tickets te winnen. Bij elk concert worden cd’s te koop aangeboden door ’t KLAverVIER, Kasteeldreef 6, Schilde, 03 384 29 70 > www.tklavervier.be
foyer de kunsthaven enkel open bij avondvoorstellingen in rode en/of blauwe zaal open vanaf 18.40 uur kleine koude of warme gerechten te bestellen vóór 19.20 uur broodjes tot net vóór aanvang van de voorstellingen en tijdens pauzes Hotel Ramada Plaza Antwerp (Desguinlei 94, achterzijde torengebouw ING) Restaurant HUGO’s at Ramada Plaza Antwerp open van 18.30 tot 22.30 uur Gozo-bar open van 10 uur tot 1 uur, uitgebreide snacks tot 23 uur deSingelaanbod: tweede drankje gratis bij afgifte van uw toegangsticket
Reclamepanelen omringen de bouwwerf van deSingel. De plaatsing van deze panelen levert extra middelen op om de bouwkosten te financieren. De toelating voor het plaatsen van de advertentiepanelen geldt voor de periode van de bouwwerken. Wij hopen op uw begrip.
redactie programmaboekje deSingel, Esther Severi De voorstelling duurt ongeveer een uur en twintig minuten, zonder pauze.
Airport Kids
Derde-Cultuur-Kinderen of Trans-Cultuur-Kinderen (afgekort als DCK's of 3CK's), soms ook Wereldnomaden genoemd, zijn kinderen die een aanzienlijke tijdspanne hebben doorgebracht in één of meer culturen, andere dan de hunne, en die aldus elementen uit deze culturen en uit de eigen cultuur van geboorte, integreren in een derde cultuur. Sedert de term in de jaren '60 bedacht werd door de sociologe Ruth Hill Useem, zijn DCK's een druk bestudeerde wereldsubcultuur geworden. DCK's lijken, los van nationaliteit, meer gemeen te hebben met elkaar dan met niet-DCK's uit hun eigen land.
Draagbare kinderen. Nomadenkinderen, zoontjes van kaderleden van multinationals. Kinderen die gedumpt worden op luchthavens. Geadopteerde, binationale kinderen. Kinderen die van land naar land reizen, maar die het gevoel blijven hebben op dezelfde plek te zijn. Tweetalige, drietalige kinderen, op zoek naar een eigen taal. In Lausanne hebben de zetels van het CIO, van Nestlé en Tetra Pak een internationale gemeenschap gevormd waar kinderen van tien jaar twee of drie paspoorten bezitten, instant MSN, overzeese vrienden, en een diplomatiek vocabularium. In Lausanne zijn er ook immigranten afkomstig uit China, Roemenië, Afrika die hun land verlaten hebben op zoek naar een beter leven. Hier bevinden ze zich dan, tussen hun cultuur van oorsprong en de Zwitserse cultuur. Volgens de termen van de Internationale School bestaat er een nieuwe generatie van mondiale nomaden of van 'derde cultuur'-kinderen, die vinden dat ze niet behoren tot een welbepaalde cultuur, daar ze op dat gebied hun eigen bagage bezitten. Hen worden nieuwe talen aangeleerd, nieuw gedrag. Vandaar dat ze Brazilianen, noch Chinezen, noch Zwitsers zijn. Lola Arias en Stefan Kaegi hebben met een twintigtal pluriculturele kinderen gewerkt. Die zijn hun biografie beginnen vertellen aan slakken, hebben een rockband gevormd, hebben toekomstvisies ontwikkeld: drijvende steden, de kolonisering van planeten of het verdwijnen van Afrika. Aan het eind van deze workshop bleven als protagonisten zeven kinderen over: Patrick, 12 jaar, zoon van een vicevoorzitster Research & Development bij Philip Morris, kreeg op zijn tiende zijn eerste kredietkaart. Clyde, 14 jaar, uit Kerala in Indië, is door Zwitserse ouders niet geadopteerd kunnen worden wegens een 'gat in het hart'. Kristina, 10 jaar, stuurt naar haar vader sms'jes in het Russisch, omgezet in Latijns schrift, maar praat Amerikaans Engels met haar vriendjes van de Internationale School. Sarah, 11 jaar, Angolese, kent Afrika slechts van op foto's. Oussama, een Marokkaantje van 9 jaar, wil graag businessman worden, en droomt ervan te skiën op de luchthaven van Dubai. Aline, 9 jaar, van Braziliaanse origine, denkt eraan wanneer de oorlog losbarst, haar privéleger op te richten. Julien, 8 jaar, wil een Chinese kolonie stichten op Mars, een soort marsiaans China. Garima, 8 jaar, Indische, volgt over heel de wereld haar vader die voor Tetra Pak werkt. Tenslotte Juliette, 7 jaar, droomt ervan te leven in de hemel te midden van al haar speelgoed. Hoe zal de wereld zijn voor zijn kinderen, wanneer ze de volwassen leeftijd hebben bereikt? Hoevelen onder hen zullen kaderlid worden in multinationals, de nieuwe wereldleiders, vluchtelingen, daklozen, ambassadeurs? Welke toekomst gaan zij uitvinden?
Het verbaast me steeds dat - in tegenstelling tot film - in het theater altijd weer het fictieve overheerst. De werkelijkheid interesseert me meer dan wat één of andere scenarioschrijver heeft bedacht. Stefan Kaegi
© Mario Del Curto
Negen kleine wereldnomaden door Andreas Klaeui
Voor de 'Airport Kids' heeft scenograaf Dominic Huber in de repetitieruimte van het Théâtre de Vidy een hangar gebouwd, een ruimte voor menselijke vracht met containers, kraan en luiken op kinderdeurhoogte. Een mooie speeltuin! In de bagagecontainers hebben de Kids zich huiselijk ingericht en hun eigen wereld geschapen, met poppen of slagwerk, als oerwoud of astronautencapsule. En nu vertellen ze hun verhalen. Agadir – Dubai – Lausanne, Moskou – Los Angeles - Lausanne, Kerala – Avignon – Lausanne. Juliette wil graag air-hostess worden, Julien een Chinezenkolonie op Mars stichten, de tot de tanden gewapende Aline haar eigen privéleger zijn wanneer er oorlog komt. Wetenschappelijk onderzoek verfrommeld! Het is geen fantasiewereld waarover deze kinderen het hebben; het is onze wereld. Uit hun observatie ontwikkelen ze hun eigen utopieën. Een nieuwe, eenvoudige eenheidstaal; een mobiel huis; dat alle kinderen geadopteerd worden en de ouders telkens na vijf jaar wisselen, zodat alle kinderen van iedereen zijn. Het docu-fictiespel met de stempel van Kaegi en Rimini, krijgt hier een bijkomend facet, en het zou voorbarig zijn dit af te doen met 'ontroerend': de weerspiegeling van de wereld der volwassenen in kinderogen. Natuurlijk hoort de volwassen toeschouwer veel anders wanneer het kind het zegt, en de dramaturgie van de avond is gericht op zulke werking. Natuurlijk speelt het kind, zoals het zijn zou, dat het volwassen is. Het kunststuk van Stefan Kaegi en Lola Arias bestaat daarin, dat de kinderen deze – misschien moeten we zeggen: onschuldige - perspectieven ook nog tot aan het voetlicht bewaard hebben. De truc is simpel: ze spelen. Ze pakken het handboek 'Third Culture Kids' in hun pollen, en scheuren er bladzij na bladzij uit. Ze verfrommelen alle mooie onderzoeksresultaten over hun soortgenootjes, en in plaats daarvan babbelen ze over zichzelf. De toekomstige tenniskampioene mept daarbij de verfrommelde statistieken als een bal de zaal in. Wat er dan uit hen gewordt? Ze zingen (geweldige songs!), ze vliegen op hun buik aan de kraan, ze gaan als groten met video om, en ongetwijfeld hebben ze er niet weinig lol in, zoals op de luchthaven, het rondlaveren met de vliegtuigcontainers op de rollende band en de wagentjes. Het is al opmerkelijk hoe Stefan Kaegi en Lola Arias met de kinderen gewerkt hebben. Natuurlijk zijn de hele kleintjes zich nog
niet helemaal bewust van hun werking op het toneel; de groteren al veel meer. Maar er zijn geen knipoogjes naar het publiek, niets werkt als was het opgezet vanuit een volwassen perspectief. Uit: Stefan Kaegi und Lola Arias zeigen in Lausanne die Utopien globalisierter Kinder, nachtkritik, 10.06.2008
Drie vragen aan Lola Arias en Stefan Kaegi Waarom werken jullie met kinderen? Lola Arias: Kinderen zijn acteurs avant-la-lettre. In hun dagelijks leven brengen ze een flink deel van hun dagen door in minitheatertjes: ze kruipen onder de tafel of in een kast om een huis, een oorlog, een reis naar de planeet Mars te simuleren. Ze kunnen astronauten, prinsessen, soldaten, hondjes worden op gelijk welk moment. Voor hen gebeurt de overgang van realiteit naar fictie als in een oogwenk. Als ze niet verplicht worden om in het schooltoneel helden te vertolken, zijn het heel directe, heel gevoelige, heel confronterende performers. Er wordt gezegd dat kinderen altijd de waarheid spreken, maar misschien kunnen ze zo goed liegen dat de waarheid en de leugen niet uit elkaar te houden zijn. Stefan Kaegi: Onze protagonisten zijn pre-adolescenten. Ze reproduceren nog veel dingen die ze bij hun ouders hebben gezien, onbewust. Soms lijken ze wel een kopie in miniatuur van hun ouders. Je kunt ze bestuderen als een schaalmodel van de toekomst. Als groep vormen ze een verkleind model van de maatschappij: bazen, flikken en professoren in het klein. Op andere momenten permitteren de kinderen het zich om universele wetten te negeren, regels uit te denken voor een andere wereld: Als ik m'n ogen sluit, ben ik onzichtbaar! Of: In geval van oorlog, trek ik zes truien boven mekaar aan, zodat de messen en de kogels mij niet raken… Aan het eind van onze tournee zullen de Airport Kids gegroeid zijn. Een jaar betekent voor een aantal van onze protagonisten 10 tot 15 percent van hun leven. Dat geeft een spanning die de voorstelling in gevaar brengt – en maar goed ook. Jullie halen de levenservaringen van jullie spelers naar de voorgrond? Waarom? Lola Arias: Ik vind dat het theater de ervaringen van de spelers niet moet wegvlakken, maar ze integendeel mee moet opnemen. Ook wanneer ik ga werken met een uitgeschreven tekst, ben ik nog vòòr het regisseren, geïnteresseerd in de spanning tussen realiteit en fictie. De tekst moet voor elke speler actueel worden. Dat kan inhouden dat sommige elementen uit de biografie van de acteurs geïntegreerd worden in de tekst, of dat het toeval geïntegreerd wordt, het onvoorziene of een element dat de fictie © Mario Del Curto
in vraag stelt (zoals een kindje de zuivere realiteit van zijn gedrag op het toneel aantoont door te zeggen: "Dit is geen theater"). Voor 'Airport Kids' wordt de levenservaring van deze kleine 'wereldnomaden' aangewend om na te denken over de toekomst. Ze zijn piepjong en reeds hebben ze twee of drie talen geleerd, reeds hebben ze hun geboorteland verlaten, reeds hebben ze de hele wereld bereisd. Ze vertegenwoordigen een nieuwe opvatting van het begrip 'natie', van behoren tot, van cultuur. Met deze kinderen baseren we ons in de montering niet op een grote levenservaring; het is vooral de projectie van hoe hun toekomstig leven zal zijn dat ons interesseert, en ook nog, hoe de wereld over twintig jaar zal zijn, wanneer wij oud zullen zijn, en wanneer zij de nieuwe ondernemingshoofden zullen zijn, de nieuwe ballingen, de nieuwe kunstenaars. Stefan Kaegi: Wanneer we begonnen te werken, hadden die kinderen al gedurende 6 tot 13 jaar een acteursopleiding achter de rug: spreken, lopen, een handje geven en groeten, niet praten met volle mond, geen lawaai maken als er bezoek is… De school des levens! Ze hebben de rol ingestudeerd van 'braaf kind' in een vreemde maatschappij. Natietje spelen: aan de Zwitsers uitleggen wat Indië is, China, Afrika, Ierland. Antwoorden op vooroordelen en op reisverhalen. Voor velen onder hen is de landsgrens geen grens meer. Maar ze gebruiken het paspoort als een wapen, een logo, een merk. Ze spelen identiteitje. Ze zijn specialisten en bewuste figuranten in de montering door hun klasse van 'United Colors of Benetton'. Zoiets stelt veel biografisch materiaal voor. Maar het zijn biografieën in uitvoering, nog te kort om een puur documentair werk te maken. We vinden dus projecties en biografieën uit die nog niet beleefd zijn. Welke films, voorstellingen of boeken hebben jullie recent geraakt? Lola Arias: Film: 'Flandres' van Bruno Dumont. Brutale oorlogsfictie. Robotachtige, ontvleesde, trieste liefdesscènes. Voorstelling: 'Ghosts' van Mikeska plus blendwerk (Gessnerallee). Een stem door de GSM leidt de toeschouwers rond in de stad Zürich. Een parcours als een politiedroom. Gevolgd worden en iemand volgen zonder te weten waarom. Boek: 'Slaughterhouse 5' van Kurt Vonnegut. Eén van de personages reist doorheen zijn eigen leven, alleen door zijn ogen te openen en te sluiten. Hij kan tegelijk baby en oude man zijn, want de tijd bestaat niet.
Stefan Kaegi: Film: De installatie 'Deep play' van Harun Farocki op Documenta Kassel. Voorstelling: de zang van een twaalftal muezzins in Damascus. Een stemmenbaaierd over de ganse stad en – enkele dagen later – over de radio het gezang van één enkele muezzin in Amman, synchroon weergegeven in een twaalftal moskeeën, omdat de koning van Jordanië de gebeden bij wet gecentraliseerd heeft. Wat een regie! Boek: 'L’école de la douleur humaine de Séchuan' van Mario Bellatin. Met volleybalspelers zonder vingers.
Stefan Kaegi Stefan Kaegi werd geboren in Soleure (Zwitserland), studeerde visuele kunsten in Zürich en performance aan de Universiteit van Gießen in Duitsland. In zijn werk wil hij de realiteit op het podium brengen. In 2000 richtte Stefan Kaegi samen met Helgard Haug en Daniel Wetzel Rimini Protokoll op. Hun projecten ontstaan vanuit een concrete situatie, op een specifieke plaats, op basis van een exhaustief onderzoek. De groep tekent haar producties altijd uit in samenwerking met amateur-acteurs die Haug, Wetzel en Kaegi liever ‘specialisten’ noemen. Hun werk wordt de laatste jaren regelmatig op grote internationale podia gepresenteerd. Stefan Kaegi was voor het eerst in desingel te gast in 2007, met de voorstelling ‘Mnemopark’.
Lola Arias Lola Arias werd geboren in Buenos Aires in 1976, studeerde literatuur aan de Universiteit van Buenos Aires, en Theater en Dramaturgie aan de kunstacademie in Buenos Aires. Haar teksten spelen zich af op de grens tussen biografie en fictie, waarbij fictieve en reële feiten vermengd worden in een taal die niet documentair maar wel poëtisch wil zijn. Een eerdere samenwerking tussen Lola Arias en Stefan Kaegi in 2007 resulteerde in de installatie ‘Chacara paraiso: art police exhibition’, een mix tussen documentaire en fictie waarin de levensverhalen van Braziliaanse politieagenten en hun familie verteld werden. © Mario Del Curto
binnenkort in desingel Josse De Pauw Muziektheater Transparant & I Solisti del Vento Een nieuw Requiem
© Roger Raveel
do 26, vr 27, za 28 nov 2009 / 20 uur / rode zaal € 20 basis / € 15 -25/65+ / € 8 -19 jaar
De kunstcampus groeit + 12.000 m2 Een bouwproject van de Vlaamse Gemeenschap en de Artesis Hogeschool Antwerpen voor deSingel internationale kunstcampus en het Conservatorium van de Hogeschool Antwerpen.
Permanente toelichting vestiaire deSingel wo>zo/14>18 uur & aansluitend bij voorstellingen/concerten
2009-2010 architectuur theater dans muziek
deSingel Desguinlei 25 / B-2018 Antwerpen ma vr 10 19 uur / za 16 19 uur www.desingel.be
[email protected] T +32 (0)3 248 28 28 F +32 (0)3 248 28 00
deSingel is een kunstinstelling van de Vlaamse Gemeenschap en geniet de steun van hoofdsponsor
mediasponsors
