Reisverslag vakantie Florence 2009. Zaterdag 2 mei 2009 Rotterdam – Schiphol – Florence. (Nederland) zonnig. (Florence) zonnig, 25 C, einde van de middag paar druppels regen. o
De wekker gaat om halfvijf af, maar ik ben al een half uur eerder wakker. Ria ligt, letterlijk, tot aan de wekker licht te snurken. Vervolgens is het aankleden, een boterhammetje eten, een blikje fris drinken en dan stappen rond kwart over vijf naar buiten om richting Metro-station Maashaven te lopen. Helaas kunnen we niet met de auto, omdat we geen, gegarandeerde en goedkopere, plaats meer konden vinden op Schiphol. Ook lukte het niet om een betere verbinding naar Centraal Station te vinden. Op dit uur rijden er nog geen bussen, behalve dan de nacht- of borrelbus, maar ik weet niet waar daarvan de halte is, dus lopen we het klein halfuurtje naar Maashaven dan maar. Bijna halverwege komen we een nachtbus tegen. Geheel zonder passagiers en overigens ook in tegengestelde richting. Het is heel rustig in de metro en ook in de trein, waarvan we de aansluiting snel hebben, is het nog niet druk. Vanaf Station Leiden wordt het wel iets drukker. Schiphol is gezellig druk, maar we kunnen zonder al te veel wachten inchecken bij één van de incheckpalen van KLM, die deze dienst voor onze vliegmaatschappij Meridiana uitvoert. Vervolgens nog even melden bij één van de balies om de koffer, op de ouderwetse manier, in te checken. Dan is het mensen kijken, wat eten, winkels kijken. Kortom wachten tot we kunnen instappen. Volgens schema vertrekken we om halfelf richting Florence. De vlucht verloopt voorbeeldig op tijd. Het is alleen even wennen dat je niets meer te eten en te drinken krijgt, dan een glaasje water op deze vlucht. Alles gekopieerd van de prijsvechters denk ik. Al het andere, dan water, is te koop en niet meer inclusief. We landen precies op tijd, tien over twaalf, en staan even later bij de bagageband. Het duurt heel lang, ik begin zelfs op een bepaald moment te twijfelen of de bagage wel is meegevlogen, tot we onze koffer kunnen pakken. Maar dan, na een klein half uur, kunnen we opzoek naar de bus, die ons naar het centrum kan brengen. Het is even zoeken, omdat er geen bordjes naar de halte verwijzen, maar we komen net voor het vertrek van de bus bij de halte aan en even later scheuren we door het niet zo drukke verkeer van de buitenwijken van Florence. De chauffeur houdt flink gas op de plank, tot we bij het centrale treinstation aankomen. Hier is het even oriënteren, maar al snel met behulp van de kaart wandelen we met de koffer achter ons aan hobbelend in een half uurtje naar Hotel Medici, in het centrum van de stad. We zijn niet de enigen hier, en zeker ook niet de enige toeristen aan al de uitdossingen en de hoeveelheid mensen te zien. Af en toe is het zelfs wat lastig manoeuvreren met die koffer achter me. We kunnen de kamer direct betrekken. Zoals verwacht is het een eenvoudige kamer, misschien zelfs een beetje Spartaans, maar schoon en dat is heel belangrijk. Ook is de kamer niet echt groot, in de badkamer annex toilet moeten de wc-pot en de douche de ruimte zo ongeveer delen. Dat zal morgen wel een leuk gespetter worden, maar we zullen toch amper op de kamer zijn, dus wat maakt het uit. Als we de rugzakken zo veelmogelijk leeg hebben gemaakt, vertrekken we voor een flinke wandeling van uurtje of vier door de drukke, bijna overvolle, stad. Het krioelt
1
hier van de mensen en het is maar goed dat een flink deel van de straten autovrij of autoluw is. Want die auto’s kunnen er nooit meer bij. Het gaat er hier overigens, met al dat gekrioel, heel gemoedelijk aan toe. Florence is een mooie stad, met op dit moment voor ons de winnaar in de vorm van de Duomo. Prachtig dat marmer in hoofdzakelijk wit, maar ook groen en roze. Lange rijen mensen staan te wachten om binnen te mogen. Hoe nieuwsgierig we ook zijn, we sluiten ons nog niet aan bij zo’n rij. Het gekrioel brengt ons plotseling bij het Palazzo Vecchio. Hier besluiten we wel naar binnen te gaan. Maar de lange wachtrij om door de veiligheidscontrole, het lijkt bijna wel een vliegveld, te komen, zorgt er voor dat als we bij de kassa zijn er voor ons te weinig tijd over is om het paleis nog te bezichtigen. Dat komt later dan nog wel. Dus gaan we onverrichter zake terug. Aan het einde van de middag zijn we terug in het hotel en gaan we even, blijkt achteraf wel een uur te zijn, liggen. Na deze pauze kijken we vanaf het dakterras van ons hotel naar de stad en omgeving. Hier kun je prachtig zien hoe dicht we bij de Duomo zijn. Je kunt er bijna je hand opleggen, bij wijze van spreken. Hierna zoeken we restaurant, waar we een pizza eten. We komen tot de conclusie dat een kwart liter rode huiswijn in dit restaurant (later zal blijken dat het in deze stad overal zo is) goedkoper (€ 3,50) dan een blikje cola (€ 4,50). Rare jongens die Florentijnen. Maar ja het is ten slotte een dure stad. Als we terug op de hotelkamer zijn, drinken we nog een meegebrachte instant cappuccino (is dat niet vloeken in de kerk, hier in Italië?), luisteren nog wat naar de muziek, die van straat komt, ik schrijf mijn aantekeningen voor het reisverslag en we gaan vroeg slapen. Zondag 3 mei 2009 Florence. Zonnig, 25o C, af en toe een wolkjes voor de zon. Om zeven uur gaat de wekker na een goede nachtrust, ondanks dat het hier toch wel wat gehorig is en via de luiken voor het raam toch wel wat geluid naar binnen komt. Na het eenvoudige ontbijt lopen we tegen negen uur naar buiten richting Palazzo Vecchio. Net als gisteren moeten we wachten voor de veiligheidscontrole, dus of we geen steek- of andere wapens bij ons hebben in de rugzakken. De rij is weliswaar korter dan gisteren, maar de politieagent van dienst is strenger, dus verloopt het geheel wat trager. In gewoon Nederlands we wachten wat langer. Als we kaartjes hebben gekocht, dan begrijp ik de controle eigenlijk niet zo goed: je mag niet eens een rugzak meenemen het museum in, die moet worden afgegeven. Dus al die moeite om de rugzakken te controleren…, nou ja de binnenkant van het paleis is het zeker waard. Prachtige zalen met mooie schilderingen. Dus na een uur of twee genieten komen we weer naar buiten; waar we dan zien dat de rij om gecontroleerd te mogen worden zeker drie keer zo lang is, als toen wij aansloten. We rusten even uit op het Piazza della Signoria en dan lopen we verder de stad door, over de oude brug (Ponte Vecchio) op zoek naar de Giardino di Boboli, de tuinen van Palazzo Pitti. Het lijkt wel of we de ingang niet kunnen vinden, tot Ria ineens zegt dat het misschien wel links na een grote muur kan zijn. En dat klopt. De rest van de middag brengen we in de oude, mooie, tuinen door, waarvan de vloer nogal heuvelachtig is, zodat het soms een flinke klim is om verder te komen. Maar
2
denk maar altijd: You ain’t seen nothing yet! Via de ingang van het Palazzo, blijkbaar hadden we er hier dus ook in gekund, verlaten we de tuinen weer en scoren dan al snel bij een kraampje de zo “noodzakelijke” koelkastmagneetjes, zodat op de tweede dag van ons bezoek het boodschappenlijstje al klaar is en bij het oud-papier kan. We dwalen nog wat langs de rivier en door de stad en gaan dan vroeg op zoek naar een restaurant. Vroeg omdat we het middageten hebben overgeslagen, we waren toen in de tuinen en daar was niets te koop, en omdat we na het verlaten van die tuin min of meer vergeten zijn iets te eten. Er zijn rond de Duomo meer dan voldoende eetgelegenheden. Eén dezer etablissementen heeft een actie, waar je voor een tientje een pasta of pizza kunt eten, vergezeld van een drankje. We kiezen dit restaurant. Ria neemt een pasta (gnocchi met vier soorten kaas) en ik neem een pizza. Mijn hoeveelheid is voldoende, maar die van Ria is niet meer dan een stuk of vijfentwintig deegballetjes met wat witte kaassaus erover heen. Zeker niet voldoende voor het avondeten. Verkeerde keuze dus. Ze leent van mij nog een paar stukjes van de pizza, om zo de kaassaus geheel van het bord te kunnen krijgen, want dat lukt niet met alleen een vork en mes en alle deegballetjes op. Als we later richting hotel wandelen kopen we voor Ria nog maar een broodje, want met een lege maag naar bed is ook niet goed. Morgen eten we waarschijnlijk allebei weer pizza. In het hotel aangekomen zijn we beiden flink moe van negen uur wandelen en kijken, zodat een uurtje slaap zomaar passeert. Terwijl Ria na de koffie, nu weer ligt te dommelen doe ik de dagelijkse administratie en schrijf ik onder de tonen van een hobo (of wat mij betreft elk ander diepklinkend blaasinstrument, dat jazzachtige klanken voortbrengt) de aantekeningen van de afgelopen dag voor het reisverslag op. Als het donker aan het worden is, gaan we naar het dakterras om nog een paar foto’s te maken van Florence bij nacht. Om een uur of tien is het bedtijd. Maandag 4 mei 2009 Florence. Zonnig, 26o C, aan het einde van de middag bewolkt met veel wind. De wekker gaat weer om zeven uur, maar we blijven nog een halfuurtje dommelen alvorens aan het ontbijt te gaan. We zijn plan om vandaag de Duomo van binnen te gaan bekijken en die gaat toch pas om tien uur open, dus maakt het iets langer blijven liggen niet zoveel uit. Omdat we na het ontbijt nog zo’n drie kwartier over hebben alvorens het tien uur wandelen we eerst nog wat in de buurt van de Duomo, dan lopen we richting kerk. Tegen tienen zijn we bij de kerk en blijkt dat er nog een paar mensen het plan hebben opgevat om deze kerk met een bezoek te vereren. Eerst vergissen we ons in de rij en staan aanvankelijk in de rij van mensen die de kerk in willen. De rij voor de Dom, de koepel, is korter. Daar willen we eerst in, dus veranderen we van wachtrij. En dan is het net zo als in de rij bij de kassa van de supermarkt: gaat die rij voor de kerk weer sneller dan die naar de koepel. Het waarom zal later blijken. Enfin na een minuut of twintig en zestien Euro armer zijn we dan toch binnen. Het eerste deel van de klim van de vierhonderd drie en zestig treden is eenrichtingverkeer en leidt naar een balustrade. Die balustrade heeft de breedte van één mensen, inclusief het hijgen
3
van het klimmen. Helaas heeft men de balustrade met plexiglas afgeschermd. Minder om te fotograferen, maar je kunt gelukkig wel het prachtige plafond en de glas in lood ramen goed zien. Dat het zo mooi glas in lood is, kun je van de buitenkant overigens niet zien. En overigens lukt het fotograferen toch ook nog redelijk. Verder gaat de klim, nu zo af en toe ook in twee richtingen, met zeer smalle stukjes, zodat we heel vaak op tegenliggers moeten wachten of zij op ons. Boven op het punt van de koepel aangekomen wacht ons een mooi uitzicht als beloning voor het klimmen. Het blijkt dat de koepel zelfs nog een beetje hoger is dan de toren. Ria heeft het hier al een beetje minder naar haar zin; toch een beetje last van hoogtevrees, als we dan ook nog eens moeten gaan dalen is het voor haar een hele overwinning om weer beneden te komen met alle opstoppingen en diepe stappen onderweg. We komen eerst weer uit bij de balustrade, maar dan blijkt het een tweede balustrade, die een flink stuk hoger ligt dan de vorige, te zijn. Je ziet het direct aan het perspectief ven de ramen en de schilderingen. We kunnen zo nog eens genieten van al die mooie taferelen en glas in lood. Ineens wordt het rustige kijken door één of andere joker verstoord. Hij, en nog een paar klanten achter hem, staan te dringen en te schreeuwen dat ze er langs willen. Ben je wel goed bij je hoofd man, het is hier ongeveer een mens breed en dan heb ik nog een rugzak aan ook. Maar hij blijft maar zeuren dat ‘ie z’n trein moet halen. Waarop ik hem eerst even laat weten dat ‘ie dan op tijd had moeten vertrekken, en daarna toch maar doorlaat om van het gezeur af te zijn. Omdat dat, moeilijk, eerst m’n rugzak af en vervolgens weer, moeilijk, m’n rugzak aan moet, vinden anderen dan weer dat het te lang duurt voordat ze verder mogen lopen en beginnen tegen me aan te duwen als ik nog bezig ben m’n rugzak aan te doen. Omdat zij dus geen trein of zo gaan missen en ik nog een paar foto’s wil maken, stop maar met die caperiolen en laat niemand meer door, hoe hard zo ook roepen of duwen en schop een beetje naar achteren om ruimte te krijgen. Dat lukt toch altijd, dus nu ook. Overigens hoezo snel doorlopen? Ik hier gekomen om wat te bekijken en niet om het wereldrecord op de honderd meter balustrade te breken. Als we een half uurtje later weer buiten staan lopen we nog even om de kerk heen sluiten ons aan bij de rij die staat te wachten om de kerk in te mogen. Die rij is nu beduidend korter dan zo-even en we zijn dan ook snel binnen. De kerk is relatief kaal, alleen in koor wat meer gedecoreerd. Jammer dat we daar niet mogen komen. De vloer is overigens ook mooi en strak. Later, buiten, vinden we eenvoudig weer één van die winkeltjes die van die lekkere broodjes verkopen. Die winkeltjes zijn hier bijna op elke hoek van de straat en er tussenin. We eten het broodje op, op de trappen van de San Lorenzo Kathedraal. Als het broodje op is gaan we naar binnen. Helaas mag je hier niet fotograferen. Jammer want juist deze kerk is heel mooi en licht van binnen. Er is ook een mooie tentoonstelling van kerkelijk goud en zilver, inclusief relikwieën. En helaas ook hier moet de camera in de tas blijven. Na een korte wandeling proberen we nog twee parken te bezoeken, maar beide zijn niet voor het publiek toegankelijk. Een begraafplaats, die ook op de route ligt, is helaas op maandagmiddag gesloten, dus blijven we maar wat dwalen door de stad. We besluiten voor het eten nog even naar het hotel te gaan. Dat kun je gemakkelijk doen als het hotel in het centrum van de stad ligt. Ik ben moe, m’n voeten laten nu toch weer stevig de hielspoor voelen, en ga even liggen, tot ik na een uur door Ria word wakker gemaakt. Als de dufheid weer weg is wandelen we naar hetzelfde restaurant als eergisteren, waar Ria vooral de wijn heerlijk vond.
4
Na het eten wandelen we nog wat door de stad en kijken etalages, waar vooral de hoge prijzen van de kleding ons verbazen. Teruggekomen in het hotel begin ik met het schrijven van de gebruikelijke aantekeningen en Ria doet een slaapje. Voor de koffie maak ik haar wakker, we zoeken uit wat we morgen zullen gaan doen en gaan dan weer, vroeg, slapen. Dinsdag 5 mei 2009 Florence. Zonnig, 25o C, Winderig. De wekker gaat om halfacht, we schuiven aan bij het ontbijt om kwart voor negen en om kwart over negen lopen we richting de eerste markt voor vandaag. We hebben vandaag besloten om twee markten te gaan bekijken en één begraafplaats. Na wat zwerven door de stad bereiken we eerst Marcate delle Pulci, waar je allerlei oude rommel kunt kopen, tegen vrij hoge prijzen overigens. Het is nog vrij rustig op dit moment van de dag. Ik denk dat nog niet de helft van de kraampjes annex winkeltjes open is. Als we het allemaal gezien hebben wandelen we verder naar de volgende markt, maar niet zonder eerst nog een leuk, klein, kerkje (San Ambrogio), dat we toevallig op weg er naar toe tegenkomen, te bezoeken. Niet zo heel toevallig dat we dit kerkje tegenkomen, want de tweede markt van vandaag is de Mercato di Sant’ Ambrogio, die slechts een meter of honderd van de bijna gelijknamige kerk verwijderd ligt. Veel drukker, dan de eerste markt van heden, is het hier, Ria scoort hier een bloesje en twee drinkbekers voor de toekomstige kleinkinderen. Deze dingen stonden dan wel niet op het boodschappenlijstje, maar ze mogen er dan wel direct weer van worden afgeschrapt. Het is een leuke markt hier, met vlees en vis binnen en buiten, om het stenen binnen gedeelte heen gedrapeerd de veelkleurige groentenkraampjes en kraampjes met allerhande huishoudspul en wat dies meer zij. Als we klaar zijn met kijken en kopen, is het een uur of twaalf. Te vroeg om naar de Engelse begraafplaats te gaan, want die gaat pas om drie uur vanmiddag open. Op de kaart vind ik een alternatief aan de andere kant van de rivier de Arno. Als we dan de rivier over zijn gestoken via één van de vele bruggen, blijkt de weg als snel fors tegen de heuvels op te gaan klimmen. Als we er dan, na een flinke klim, waar Ria zo af en toe roept dat het niet veel erger moet worden, of anders wil ze terug gaan, arriveren, blijkt het één van de toeristische hoogtepunten van Florence te zijn: San Miniato al Monte. Onderweg hebben we al veel mooie uitzichtpunten gehad, maar hierboven vanaf het plein voor de kerk kun je ook prachtig de stad, en de Toscaanse omgeving ervan, zien liggen. De begraafplaats is overigens vele, vele malen groter dan de Engelse begraafplaats, waar we eerst heen wilden. Mooier weet ik niet, omdat ik geen vergelijking tussen de twee kan maken, maar deze is zondermeer schitterend. We dwalen hier een paar uur rond, langs al die diverse graven: gewone graven, muurgraven, graven met kleinere of grotere beeldhouwwerken, rotsgraven, huisjes of kapelletjes, die soms mini kathedralen lijken te zijn, zijn hier te zien. Je mag hier eigenlijk niet fotograferen, althans daar lijkt het bordje, wat ik inderdaad niet heb gefotografeerd, bij ingang op. Maar geen enkele “bewoner” heeft ook maar één keer een klacht vanmiddag bij mij ingediend en ook niemand is boos, of schreeuwend of tierend uit zijn of haar huisje me achterna gekomen om te protesteren.
5
Na al deze kunst, bezoeken we voordat we weer afdalen naar de stad ook de kerk nog. In tegenstelling tot het soms verblindende wit van de begraafplaats is de kerk voornamelijk aan de donkere kant. Maar zeker net zo prachtig. De terugweg is korter en nog veel steiler dan heenweg. Bij het begin van de afdaling komen we nog een bushalte tegen. Ja die hebben nu niet meer nodig hoor. In een ommezien zijn weer terug bij de rivier. Daarna gaan we weer het centrum in, even naar de hotelkamer om te plassen en vervolgens weer verder verkennen. We kopen nog even het gemiste broodje van tussen de middag, want er was geen broodjeswinkel op de begraafplaats. We komen dan ongemerkt weer bij het plein voor de Duomo. Hier en in de straten daar rondom zijn heel veel illegale verkopers aanwezig. Terwijl ze bezig zijn met posters tot klein speelgoed, ja soms zelfs kleine statieven te verkopen, kijken ze steeds spiedend om zich heen. Als er één ook een glimp van politie of zo ziet, waarschuwen ze elkaar en binnen enkele seconden hebben ze hun handel in een doek, of de posters in een stuk karton gepakt en zwermen ze alle richtingen op. Als de politie(auto) weer uit het zicht verdwenen is, zijn ze direct weer druk doende om hun waar uit te stallen en aan de man te brengen. Niet zo verwonderlijk dat ze steeds als een haas weg zijn, de politie treed hard op. Als er één wordt gepakt, dan wordt zonder meer de handel in beslag genomen, zo zien we één maal zelf. We steken de rivier weer over om het gemiste kerkje van vanmiddag te gaan bekijken. Helaas het is gesloten. We kuieren weer terug naar het centrum. M’n voeten laten zich nu wel weer voelen. Als we langs een andere kerk komen, de Santa Maria Novella, loopt het tegen vijven, vlak voordat de deuren dicht gaan. We besluiten om morgen hier weer terug te komen. Nu beperken we ons tot de buitenkant. We gaan weer terug naar het hotel, nu om een uiltje te knappen. Om halfzeven moet Ria mij wakker maken, de omgekeerde wereld dus en we gaan op zoek naar een restaurant. Het wordt dit keer geen pizza, maar soort buffetmaaltijd, met macaroni, schnitzel, patatjes en een toetje. Daarna volgt het bekende avondritueel van het schrijven van aantekeningen voor dit verslag, alvorens we met een hoofd vol met indrukken en vermoeide benen in slaap vallen. Woensdag 6 mei 2009 Florence. Halfbewolkt, 23o C. De standaard wekkertijd is nu halfacht geworden, waarna om kwart voor negen het ontbijten is en we om halftien richting Santa Maria Novella gaan. De Santa Maria Novella is een mooie kerk, met een mooi plafond, maar ik mag er helaas geen foto’s nemen; dat zal in de loop van de dag nog wel veranderen. De volgende stop is de heel dichtbij gelegen, grootste, overdekte markt van Florence; Mercato Centrale. Ook dit gebouw heeft een mooi plafond, maar hier mag je zo veel fotograferen als je maar wilt. En ja, we worden elke vakantie wel eens afgezet, en misschien is dat in deze dure stad wel niet zo moeilijk. Door de truc van het aanbieden van een plakje worst bij één van de slagers, voelt Ria zich verplicht om iets te kopen. Het wordt een klein worstje, wat niet minder dan twaalf en een halve Euro kost. Het is een kleine salamiworst met stukjes truffels erin. Ria proeft die lekkernij, de truffel dus, wel, maar als ik later een hapje van het worstje neem, vind ik
6
die truffels maar naar niks smaken. Nou ja, we zijn erin gestonken, met die salami dus! We wandelen verder naar het Fortezza da Basso. Ook hier mag je niet fotograferen; ja de buitenkant wel, maar je mag er helemaal niet in zelfs. Het is privé-terrein. Via het Centraal Station (even kijken hoe laat en waar vandaan morgen de bus naar het vliegveld vertrekt) en een bezoek aan het ondergrondse winkelcentrum bij het Station. Hier kopen we nog een tas in de vorm van een teckel, leuk voor Herma, voor het minimale bedrag van vijf Euro, verzacht het worstje weer wat, gaan we terug naar het centrum. Eerst maar even terug naar de hotelkamer om de gekochte dingen daar even weg te leggen, hoeven we er niet de rest van de middag mee te slepen. We nemen een iets andere weg dan de steeds gebruikelijke uit deze richting en die brengt ons dan een leuk kerkje, waar ik de camera wel weer mag hanteren. Na een broodje vatten we het plan op om Palazzo Pitti te gaan bezoeken, maar de hoge entreeprijs en het feit dat we een deel al hebben gezien tijdens het bezoek aan de tuinen van dit paleis, twee dagen geleden, doet ons op onze schreden, de rivier weer over terugkeren naar het centrum van de stad. Maar niet alvorens even een reepje pindacrunch te eten op een stoepje voor het paleis. We worden daar aangesproken door twee oude Amerikaanse dames, die misschien wel hun pensioen aan het opmaken zijn en ons eerst vragen of wij ook in deze stad zijn gedropt en wanneer we terug moeten naar de bussen. Nee hoor wij komen hier uit vrije wil en zijn niet voor een dagje geland met een cruiseboot. Ook willen ze weten of het wat is, hier binnen. We zeggen er gedeeltelijk in te zijn geweest. Na een minuut of tien komen ze terug van de kassa en melden ze dat ze niet naar binnen gaan. Veel te duur zeggen ze. Misschien een klein pensioentje? Ze zeggen de tijd tot het vertrek van de bussen om vijf uur wel anders te gaan doorbrengen. Ze sloffen dan weer langzaam weg. Wij gaan de kerk van Dante met een bezoek vereren en ook de wijk waar hij gewoond heeft. Af en toe even wachten met foto’s maken om groepjes Japanners, die beurt om beurt overal en altijd bij een object op de foto willen. Het is wel even zoeken naar het juiste straatje, maar we vinden het dan wel. Vervolgens gaan we op zoek naar Cappella dei Pazzi, maar daar aangekomen blijkt dat het klooster niet separaat van de erbij behorende Santa Croce basiliek kan worden bezocht. We krijgen er geen spijt. Het is misschien wel jammer dat een deel van de binnenkant van kerk in de steigers staat, maar de rest van de kerk en het klooster zijn zonder meer de moeite waard. Vele, vele foto’s later komen we naar buiten en gaan we weer terug naar de hotelkamer om een dutje te doen en om mijn zere en vermoeide voeten wat rust te geven. Net als gisteren schrik ik wakker als Ria mij wekt om een restaurant te gaan zoeken. Niet zoveel zoeken overigens, we gaan weer pizza eten in het restaurant, waar we al twee keer eerder zijn geweest. Daarna koffie op de hotelkamer en het ritueel van herinrichten van de koffer en de kleine rugzakken, omdat morgen ons vliegtuig weer zal vertrekken. Wederom gaan weer vroeg naar bed. Nog voor het echt donker is buiten, doen we de luiken van het hotelkamer dicht en vallen onze luiken als vanzelf voor onze ogen. Donderdag 7 mei 2009 Florence – Schiphol – Rotterdam. Zonnig, 25o C.
7
Op het gebruikelijke tijdstip van halfacht gaat de wekker, zodat we op het gebruikelijke tijdstip van kwart voor negen aan het ontbijt kunnen. Omdat het onze laatste dag is, beginnen we nu eerste met de laatste spulletjes in de koffer te pakken en stallen de koffer in het hotel omdat onze retourvlucht pas aan het einde van de middag vertrekt. Vervolgens gaan we op zoek naar de Synagoge van Florence. We komen er veel te vroeg aan. De Synagoge gaat pas om tien uur open, dus gaan we eerste even in een nabij gelegen parkje op een bankje zitten en tegen tienen lopen we weer terug naar het gebouw. Ook hier mag helaas niet worden gefotografeerd, maar als ik eenmaal binnen ben blijkt dat nu ook weer niet zo’n ramp. Het interieur is vrij sober. De buitenkant is mooier. Na ook het kleine museum van de Synagoge te hebben gezien halen we onze spullen weer uit de kluis, waar we ze verplicht in moesten stoppen en wandelen dan zo maar wat straatjes door. Plotseling komen bij een kleine, maar mooie tuin. Klein maar fijn zal ik maar zeggen. Nog een paar straatjes verder komen we dan zomaar twee aardige kerkjes (hoeveel hebben ze er hier?) tegen. Het is dan tijd om een broodje te kopen en op ons gemak terug naar het hotel te wandelen. Ria begint inmiddels de reiskriebels te krijgen (dat je je vliegtuig mist bijvoorbeeld). Dus laden we nog wat uit de groter koffer over in de twee kleine rugzakken. Net voordat we het hotel willen verlaten gaat mijn telefoon. Ria denkt meteen dat er iets met Stella is, die nu op alle dag loopt, maar het blijkt iemand van mijn werk te zijn. Ja die kan ik vanuit hier zeker niet helpen en nog te meer ik heb vakantie hoor. We wandelen naar het treinstation waar we afgelopen zaterdag zijn aangekomen en gaan ongeveer op de plaats staan waar de bus toen stopte. We twijfelen, want op het bordje staat alleen maar Arriva, maar het blijkt toch ook de opstapplaats te zijn als er een bus met daarop de tekst “Aeroport” in lichtletters erop arriveert. We maken slechts de helft van het aantal passagiers uit en zijn binnen een half uurtje op het vliegveld. Nu maar wachten en hangen tot we tegen vijven kunnen wegvliegen. Het vertrek en de aankomst van het vliegtuig zijn precies zoals spoorboekje aangeeft en in tegenstelling tot Florence hebben we onze bagage op Schiphol binnen no-time te pakken en ook met een slechts een paar minuten wachten kunnen in de trein naar Rotterdam-Centraal stappen. Om een uur of acht in de avond vertrekken we vanaf Centraal in de Metro naar Zuidplein, via een patatje bij Bram Ladage, de bus en de laatste meters lopen zijn we rond negen uur weer thuis. Terugdenkend aan een mooie vakantie in Florence. Arrivederci en grazie Firenze!
8
