Reisverslag vakantie Madrid 2010. Vrijdag 8 april 2011 Rotterdam – Schiphol – Madrid. Zonnig, wolkeloos, 28o C. Om drie uur gaat de wekker en om een uur of half vier zitten we in de auto en rijden we op een heerlijk rustige weg in een klein uurtje naar Schiphol. Het is zo rustig dat ik de gehele weg de cruisecontrole kan gebruiken. Gisteren heb ik op het internet al ingecheckt, maar helaas waren er toen al geen twee stoelen meer naast elkaar ter beschikking. Bij het inchecken van de koffers proberen we het nog eens, maar ook daar kan men geen plaatsen naast elkaar voor ons vinden. Het advies is om bij het instappen nog eens te vragen. We hangen dan nog wat rond op Schiphol, doen een kort slaapje, drinken een kopje koffie en lopen dan naar de gate waar ons vliegtuig staat. We vragen aan het cabinepersoneel of er misschien wat met de plaatsen kan worden geschoven. Men beloofd er naar te zullen kijken. Tegen halfzeven vertrekt het vliegtuig met een kleine vertraging richting Madrid. We horen niets meer van het cabinepersoneel over de plaatsen tijdens de vlucht, dus of het is niet mogelijk of men is het vergeten. Ria zit ongeveer halverwege het vliegtuig, ik vrijwel achterin tussen een groep luidruchtige Chinezen (waar heb ik dat al eens eerder meegemaakt...). Met een kleine vertraging landen we in Madrid. Het is even wachten op de koffers, die niet al te snel op de bagageband komen, maar dan kunnen we toch richting metro gaan lopen. Mooie treinstellen en mooie stations hebben ze hier. We moeten overstappen op een andere metrolijn om naar het hotel te kunnen gaan. Het blijkt nu dat de treinen hier aan de andere kant van het spoor rijden, dan we gewend zijn, want de trein komt uit de andere richting. Bij het vliegveld was het een uitzondering. Het is ook even zoeken naar de juiste trein, men heeft hier een stuk of twaalf metrolijnen. Ik had in één van de reisgidsen gekeken naar het eindstation van de trein, maar dat staat hier nergens op de borden. Het blijkt dat men inmiddels het net verlengd heeft en dat er een ander eindstation op de borden staat. Door het zoeken missen we de metro, maar het duurt hier niet lang of er komt weer een volgende. Boven de grond gekomen bij station Cuzco is het ook even zoeken hoe we dan verder moeten lopen, maar we vinden al snel onze weg naar het hotel. Ondanks dat we vroeg zijn, kunnen we de kamer al betrekken. We leggen de meeste waardevolle spullen in een kluisje, stallen de rolkoffers en zijn voor twaalf uur al weer op pad. Eerst eten we een hamburger vlakbij het hotel en lopen dan weer naar de metro, die we nog veel, heel veel, zullen gebruiken de komende dagen. Met één keer overstappen komen we op station Opera weer boven de grond en gaan op weg naar de kathedraal van Madrid, Catedral de Nuestra Senora de la Almudena. De weg voert ons langs het Koninklijk Paleis, dat we alleen van de buitenkant bekijken. We bezoeken niet de eigenlijke kathedraal, die is op dit moment niet open, maar de crypte, die ook prachtig is, met vooral licht gekleurde pilaren. Na het bezoek lopen wat in de omgeving van de kerk rond en begeven ons naar de Basilica San Francisco El Grande. Ook niet open, maar het bordje geeft aan dat we er om vier uur wel in kunnen. Het blijkt dan geen "echte" kerk meer te zijn, maar een museum. Je
1
bent min of meer verplicht om met de gids mee te lopen, maar die spreekt alleen maar Spaans, dus haken we af gaan we onze eigen gang door deze ronde kerk. Buiten gekomen dwalen we dan door een stukje van de oude stad. We komen op het Plaza Mayor. Een aardig plein, maar ik denk dat het meer reputatie is, dan echt speciaal. We eten een pizza in een restaurant niet ver bij het Operahuis vandaan en nemen weer twee metrolijnen naar station Cuzco. Het is een uur of zeven, als we de kamer weer binnenkomen. Een dutje van een half uurtje is welkom, om het vroege opstaan een beetje te compenseren. We drinken één van de meegebrachte zakjes met poederkoffie, nemen een douche, respectievelijk een bad. Ik doe de fotoadministratie, schrijf de laatste regels in mijn schriftje en dan gaan we niet al te laat slapen. Zaterdag 9 april 2011 Madrid. Zonnig, wolkeloos, 30o C. We staan om halfacht op en begeven ons om halfnegen naar het ontbijt. Een lekker, uitgebreid, buffetontbijt hier in het hotel en van prima kwaliteit ook. Om kwart over negen lopen we richting metrostation en nemen de metro naar Plaza de Castilla. Soms liggen de lijnen wel erg diep. Drie tot vier roltrappen diep soms wel. Direct boven de grond, uit het moderne metrostation gekomen lopen we al tegen de eerste prachtige gebouwen aan. Ria gaat in de zon, op een bankje, zitten, terwijl ik rondwandel met mijn camera om de Torres Kio ofwel Puerta de Europa I en Puerta de Europa II te fotograferen. Naar het noorden verder lopend pik ik Ria weer op en dan lopen we tegen de vier bijna hoogste torens van Madrid aan. Je ziet ze al van verre liggen, de Torre Caja Madrid, Torre de Cristal, Torre Sacyr Valleherno en Torre Espacio, variërend van 250 meter tot 224 meter hoog. Statig zoals ze daar in de verte staan. Het zijn prachtige gebouwen met flink veel ruimte er omheen. De sluiter van het fototoestel maakt bij mij overuren. Tegen half twaalf zijn klaar en vinden we na de vierde toren een McDonald's en drinken hier een cola. We zitten lekker op het terras en de warmte van de zon laat zich voelen. We nemen een metro naar het treinstation Chamartin. Aardig, maar niet echt super. Maar ja wat wil je na zes super gebouwen. Ria koopt een tourmalijnen ketting en bijbehorende armband en dan nemen we metro weer terug naar Plaza de Castilla, voor een tweede ronde. Ria zoekt weer een, nu ander, bankje op, terwijl ik weer ga rondlopen en de sluiter laat klikken. Dan is de metro weer aan de beurt. Uitstappen op metrostation Santiago Bernabeu. Een iets oudere, nieuwe wijk, met iets lagere, hoge torens. Men laat mij overal, zelfs binnen, fotograferen alleen buiten, bij de Torre Picasso, een kantorenflat waar zo'n 4500 mensen werken, komt een overijverige bewaker naar buiten gelopen, om mij te vertellen dat ik hier niet mag fotograferen. Ik ga nog wel met hem in discussie en op mijn opmerking dat ik op de openbare weg sta, trekt hij zijn schouders op. Meer niet. Nou ja ik ben het gebouw al rond geweest, dus loop ik een meter of tien verder en ga dan door waar mee ik bezig was. Ria zit verderop op een bankje en we lopen dan nog een stukje de wijk in, tot we bij een groot warenhuis komen, dat op de eerste vijf etage van een hoge flat is gehuisvest. Leuk, ze hebben hier van die glazen liften aan de buitengevel. Eén van die liften nemen we omhoog. Op de bovenste etage kun je mooi naar de ingang kijken en ook spannende foto's maken. Er staat een bewaker, in een rood jasje beneden, maar die
2
ziet mij niet. We dalen dan met de roltrappen weer af naar de begaande grond en lopen naar buiten. De man in het rode jasje staat er nog steeds, maar het is veel te leuk om nu ook de binnenkomst hal naar boven te fotograferen. Ik wissel nog even van objectief en na een paar foto's bericht Ria mij dat je hier waarschijnlijk niet mag fotograferen. De man in het rode jasje maakt het haar duidelijk, terwijl ik niets in de gaten heb. Ik kijk nu naar hem en nu begrijp ik het ook. Zeg dan wat joh, dat deed je collega een kilometertje terug ook. Maar ook hier: het is genoeg geweest. We gaan weer. We nemen de metro nu naar het oude centrum van de stad. Aangekomen op Plaza Puerta del Sol blijken we zeker niet de enigen te zijn, die stad bezoeken. Het is hier super druk. We drinken een flinke cola en lopen dan door de stad richting Parque del Buen Retiro. Het park bezoeken we een andere keer nog wel en Ria wil graag eten en ook nodig naar een wc. (Onderweg zijn we niet alleen prachtige oude gebouwen, leuke straatjes en veel toeristen tegen gekomen, maar ook veel bedelaars, die op de meest mogelijk manieren je aandacht proberen te trekken om aan wat geld te komen. Onder andere, en dit is wel het meest erge om te zien, een man zonder armen, die met een plastic bekertje, al schuddend in zijn mond, wat centjes bij elkaar probeerde te verzamelen. In de metro was er een man die met zijn rolstoel tijdens de rit de gehele trein probeerde af te gaan. Verder veel mensen, die op straat lijken te leven en die zich bij ingang van kerken posteren om aan wat geld te komen. Bedelen doet men zelfs in de restaurants. In andere landen zie je dat de daar bedelaars worden weggestuurd. Hier niet. Maar ja als men mij binnen laat fotograferen.....). Dus weer terug naar Plaza Puerta del Sol, maar nu met de metro. In vele stations, dus ook hier in Sol wordt er muziek gemaakt. Madrilenen geven geregeld aan de muziekanten, die, zo lijkt het, min of meer hun eigen stekje op de stations hebben. Er zijn er ook die in de metrotrein de reis opfleuren. Na enig zoeken besluiten we om in het zelfde restaurant als gisteren, maar met een andere keuze uit het menu, te gaan eten. Om een uur of acht zijn we weer terug in het hotel. Flink moe van het lopen en alle indrukken is het dan eerst even dommelen, daarna badderen, fotoadministratie doen en wat schrijven, om vervolgens te gaan slapen. Zondag 10 april 2011 Madrid. Zonnig, 's middags wat wolken, 27o C. Net als gisteren gaat de wekker om halfacht en schuiven we om halfnegen aan bij het prima en uitgebreide ontbijt. Om kwart over negen wandelen we richting metro, maar zoals we ook al gisteren deden gaan we eerst geld pinnen. De eerste automaat heeft geen zin om geld te geven. Er komt alleen een briefje uit dat het pinnen niet is gelukt. Bij de tweede, een meter of vijftig verder, lukt het wel. Ria had gelezen over de zondagse vlooienmarkt in de wijk Rastro. Daar rijden we dan we dan ook naar toe. Boven de grond gekomen uit het metrostation La Latina, behoeven we nauwelijks te zoeken. De eerste kraampjes van de vele kilometers lange slinger door deze wijk (men schat het aantal kraampjes op meer dan elfduizend), staan hier al direct. Dus aansluiten maar bij de lange stroom kopers en toeristen en op onze spullen passen, want het is hier erg druk. Werkelijk alles is hier
3
te zien en te koop. Het lint van kraampjes slingert zich door de straatjes als een levende streep op een kaart. Zo volgen we min of meer de Extra wandeling nummer vijf uit één van de reisgidsen, die we bij ons hebben. Ria koopt, na een beetje afdingen, haar bedachte en nu ook gevonden parfumflesje. We vinden even later ook, maar dan een winkeltje, een presentje voor de buren die op de planten en de brievenbus passen. Het traditionele koelkastmagneetje was al gescoord, zodat het boodschappenlijstje afgerond is. Rond half één is het voor ons op de markt gedaan. We hebben, zo vinden we, alles wel hier wel gezien en nemen de metro richting El Retiro, het enorme park van de stad Madrid, dat net naast het centrum ligt. Het is prachtig weer, het is zondag, dus hier is het ook hier druk. Zo merken we als we via één van de poorten, via een tunneltje onder de weg door, het park betreden. Gisteren we konden dit tunneltje niet vinden, maar je komt eigenlijk een klein stukje voorbij de ingang van het park weer in de openlucht. Vandaar. Het is minder druk dan op de markt, maar toch..... In het park zijn twee schitterende "paleizen" gebouwd. Het tweede dat we betreden, Palacio de Cristal, dat op een steenworp afstand van het andere, Palacio Velazquez, ligt, is wel erg warm van binnen. Het is dan ook niet meer dan een ijzeren geraamte met glas. Bij deze temperatuur en heldere lucht, hoewel er juist nu er wat wolken komen overdrijven, gaat de temperatuur van binnen snel omhoog. Ik kan me nauwelijks voorstellen wat de temperatuur hier binnen, dan wel in de zomer moet zijn. De wolkjes, die af en toe de zon verduisteren worden steeds groter en er is steeds minder blauw te zien, als we om een uur of drie in zuidwestelijke richting het park weer verlaten. Hier ligt het treinstation Atocha. Als we er dan toch zijn. Het is leuk om ook hier even doorheen te lopen. In de hal kun je komen, maar bij sporen niet, daar wordt streng gecontroleerd op het bezit van een treinkaartje en wordt de bagage gescand. Het zal wel het gevolg van de aanslag van een paar jaar geleden, zijn. Overigens is de hal best uniek. Er hier een heuse, tropische, botanische, tuin gemaakt. Na al dat moois nemen we de metro weer naar Sol, om er een andere restaurant dan de vorige dagen voor het eten uit te zoeken. Rond zeven uur zijn we terug in het hotel. Behoorlijk vermoeid van het slenteren en lopen. Het half uurtje dutten loopt daarom behoorlijk uit. Maandag 11 april 2011 Madrid. Zonnig, 's morgens een paar wolken, 's middags verder onbewolkt, 25 o C. Zoals gebruikelijk gaat de wekker om half acht en gaan we rond half negen ontbijten. We vertrekken iets later. Het is half tien als we het hotel achter ons laten. Even na tien uur zijn we bij Reina Sofia Nationaal Museum. De glazen liften aan buitenzijde maken een moderne indruk en passen prima bij de moderne inhoud van het gebouw. Leuk dat in dit museum fotograferen is toegestaan. Als we juist binnen zijn begint het heel druk bij de ingang te worden. Dat valt mooi te zien als we de lift naar de vierde etage nemen. Langzaam zakken we gedurende de ochtend af naar beneden. Als we op de tweede etage zijn aangekomen begint het merkbaar te worden waar al die mensen zijn gebleven, die vanmorgen buiten stonden. Vooral in zalen waar werken van Dali en Picasso hangen is het erg druk. Zondermeer populaire schilders.
4
Tegen half één vonden we na enig zoeken het restaurant van het museum. Het restaurant ligt eigenlijk buiten het enorme gebouw, maar met een geldig entreekaartje van de dag mag je zo weer terug naar binnen. Ook het restaurant heeft een zeer modern uiterlijk, wat uitnodigt om te fotograferen. Wat ook hier zonder mankeren kan. Na het eten doen we nog het laatste stukje van het museum (inclusief een uitzicht over Madrid) en tegen twee uur verlaten we het museum. We metroën dan naar het volgende van de To-do-lijst: de Mercado Anton Martin, maar die blijkt gesloten te zijn. Siësta tot en met half zes. Veel is hier niet meer te zien, in deze omgeving, dus vertrekken we naar een wat moderner gedeelte van Madrid, waar de Torre Espana staat, maar echt veel meer dan die toren is daar ook weer niet. Dus weer terug met de metro naar de oude stad. Ria begint wat moe te worden en dus zien we af van het plan om nog eens door het park Retiro te gaan wandelen. We verdwalen een beetje in de buurt van Estacion de Atocha en worden dan door een vriendelijke man de goede richting opgestuurd. Bij toeval komen we dan bij mooie gebouwen uit, die in geen enkele reisgids staan. De bijbehorende tuin wordt thans gerestaureerd, maar binnen staan er een paar mooie praalgraven. Een leuk en onverwacht intermezzo. Het loopt nu tegen vijven en we zien dan ook van een (her)bezoek aan Retiro af en nemen de metro weer naar Mercado Anton Martin. Het blijkt nu deels open te zijn, maar het toch heel anders dan we ons hadden voorgesteld. Het is niet meer dan een aantal winkeltjes, in een paar aangrenzende straten. Nu we hier toch zijn kunnen we eigenlijk ook wel even op zoek naar de kerk (of kapel) van Sint Nicolaas. Als we die vinden en naar binnen gaan, lijkt die niet te voldoen aan ons Nederlands beeld van Sint Nicolaas uit Madrid. Dus dan op zoek naar een restaurant, waardoor we weer wat (ver)dwalen en onze voeten nog vermoeider worden dan ze al zijn. Dus nemen we metro maar weer richting Opera, daar zijn voldoende restaurants. Het duur nogal even voordat we het station door zijn gelopen naar de trein. Sommige stations zijn hier wel er groot, hoe je wel prima wordt geholpen door de onder andere horizontale roltrappen. Het is alleen rechts staan geblazen, zodat de haasthebbers links kunnen passeren. Die plekken gelden ook als, zoals zo vaak hier, de roltrap zich aan de linker kant van het pad bevindt. Het is een prima metronet hier en één van die treinen brengt ons vlug naar station Opera. Bovengekomen besluiten we niet lang te gaan zoeken, maar besluiten het eerste restaurant uit te kiezen, dat we tegenkomen. Dat blijkt McDonnald's te zijn (daar hebben ze er hier overigens voldoende van). We kunnen zelfs nog een plekje op het, toch wel volle, terras bemachtigen. Lekker in de schaduw, terwijl de frietjes naar binnen gaan, bekijken we de flanerende mensen op Plaza Isabel II. Om een uur of halfacht zijn we weer in het hotel en dan blijkt dat Ria een flinke blaar heeft opgelopen. Dat veroorzaakt haar langzame lopen. Mijn avonddutje, omdat we toch wel moe zijn, duurt een uur, dat van Ria wel anderhalf uur. Daarna is het douchen en voor Ria badderen geblazen, een kopje koffie, de fotoadministratie en in het schriftje schrijven. Als laatste gaat het licht uit en verzinken we in dromenland. Dinsdag 12 april 2011 Madrid. Zonnig, onbewolkt, 25o C.
5
Zoals gebruikelijk gaat de wekker om half acht, maar dan blijven we nog een minuut of tien liggen, maar het lukt toch om met het ontbijt om half negen te beginnen en rond half tien het hotel te verlaten. Uiteraard weer met de metro. We maken dik gebruik van ons tijdelijke abonnement van zeven dagen. En omdat we Nederlanders zijn nog even uitgerekend: en ik denk dat we nu wel het geld van deze tijdelijke abonnementen er uit hebben. Maar je krijgt er ook wat voor terug: we worden daar heen gebracht waar we willen en als bonus krijgen nog eens mooie metrostations te zien. De reis gaat naar het bekende museum Prado. Het is behoorlijk druk als we er aan komen, maar ook dit is een groot museum, dus valt het binnen wel mee. Hier mag niet worden gefotografeerd, maar gezien de collectie van het Prado (alleen, oudere, schilderijen), is dat achteraf niet zo erg. We blijven tot twee uur binnen, eten een hapje en zien voornamelijk mooie, maar ook heel veel schilderijen en enkele beeldhouwwerken. Echter in vergelijking met gisteren is het aanbod hier nogal eentonig en duur. Als we buiten zijn, wandelen we na een paar foto's (dat kan ik toch niet laten) naar de dichtbij gelegen botanische tuin. Aangezien het nu het begin van de lente is, staat er nog niet zo veel in bloei, behalve wat tulpen. Maar om nu als Hollander naar Madrid te komen om tulpen te zien..... Het is wel een mooie tuin. Dan is de metro weer aan beurt, die ons naar Plaza de Espana brengt. Ik ga rondlopen met mijn camera (het is weer prima hier, voldoende mooie bouwwerken) en Ria gaat op een bankje zitten met haar tekenboek op haar schoot. Ook om iets te tekenen is het niet zo moeilijk om wat te vinden. Als we klaar zijn nemen we metro naar Colon, waar een standbeeld van Columbus staat. Ik vraag me af waarom de Spanjaarden Columbus Colon noemen. In Barcelona hebben we ook al een standbeeld van Colon, dus van Columbus gezien. Later kom ik er achter. Columbus was een Catalaan en heeft zijn naam ooit gewijzigd in de Catalaanse vorm ervan: Colon. Hier zijn heel veel, vooral duur uitziende restaurants, langs een super brede weg met wel tien rijstroken. Er zijn twee maal twee rijstroken, een brede strook gras, weer twee maal twee rijbanen, en dan weer gras. Aan beide zijden een brede stoep met nog aan elke kant een rijbaan. En al die banen zijn en staan vol met auto's. Het is ook spitsuur nu. Ik ga hier wel fotograferen, en de mensen kijken soms op, wat die vreemde toerist nu weer aan doen is, maar we gaan hier niet eten. We nemen de metrotrein naar Opera en, als een soort voorbereiding op de stedentrip naar Milaan, eet Ria lasagne en ik een pizza. Je weet het natuurlijk nooit, maar gaan we in Milaan dan Paella eten? We nemen de laatste metro voor vandaag terug naar Cuzco en ondanks het late uur rennen de mensen in drommen door de stations. Ze lopen je bijna onder de voet, zo'n haast hebben ze. De Madrilenen zijn aardige mensen, maar niet als de in of onderweg zijn naar een metrostation. Dan hebben ze een soort oogkleppen voor. Niet ver na halfacht komen we in het hotel aan, rusten wat uit van de indrukken van de dag, strekken de vermoeide benen, douchen en badderen, ik doe de gebruikelijk administratie en niet zo ver over tienen gaat het licht weer uit. Woensdag 13 april 2011 Madrid. Zonnig, onbewolkt, 26o C.
6
Het wordt de zesde schitterende dag op rij als de wekker om half acht afgaat. Tegen halfnegen zitten aan het ontbijt en een uurtje later in de metro, waar ik het vreemd blijf vinden dat de treinen hier aan de linker kant van het spoor rijden en de roltrappen in de station dan wel aan de linker kant, dan wel aan de rechter kant zijn. Geen Franse slag, maar een Spaanse slag. We gaan vandaag naar het derde, grote museum in Madrid Thyssen-Bornemisza. Maar mijn kaartje weigert om het hekje open te doen. Gelukkig is er in dit station een bemande post. Met enige uitleg in het Engels krijg ik dan een vervangend kaartje voor de komende dagen. Thyssen-Bornemisza bevat, net als het Prado, vrijwel alleen schilderijen, schilderijen en nog een schilderijen. Er zijn zelfs zalen vol met alleen maar Nederlandse schilders. Zeker mooi om te zien, en blijft hier, net als gisteren, de camera, verplicht, in de garderobe. Tegen één uur staan we weer buiten en vinden al snel een restaurantje waar je heerlijke kebab kunt eten. Daarnaast een flinke hoeveelheid cola, want het weer is warm aan het worden vandaag en vocht moet dan worden toegevoegd. Vanmorgen merkte Ria dat haar rugzak, het kleine vak ervan, waarschijnlijk op de roltrap in één van de metrostations, alwaar ze wat druk tegen haar rugzak had gevoeld, was opengemaakt. Ze wist zeker dat het vak bij vertrek uit het hotel dicht was. In dit vak zit niet meer dan een paar reepjes muesli, Ria's medicijnen en een paar dropjes. Gelukkig was er niets uit verdwenen. We lopen nu richting metro, door een thans nog rustig deel van de stad. Ria komt wat voor mij lopen en dan zie ik ineens uit mijn ooghoek dat nu de rits van het grote vak van haar rugzak openstaat. We zijn er zeker van dat het vak dicht was geritst, toen we het restaurant hebben verlaten. Men moet het al wandelend hebben opengemaakt. Als ik dan stop en om me heen begin te kijken wordt een deel van de inhoud, dat eerst in het grote vak zat, voor mijn voeten op straat gesmeten. Een vent zo rond de twintig, met nog een maatje daarbij en een grietje net zo oud ongeveer, gooit de spullen. De blik in de ogen van de kerel spreekt boekdelen. Hij kijkt rond alsof hij de stad regeert, alsof hij het voor het zeggen heeft. Min of meer is dat ook zo. Zij zijn met meer en normaal wemelt het hier in de stad van politieagenten, maar nu zie ik er geen enkele. Ze wandelen na het neergooien van onze spullen hooghartig weg, met ongeveer de snelheid van een slak. Ik kan het niet nalaten om hen toch een paar scheldwoorden, in het Nederlands weliswaar, toe te roepen. Het helpt niet veel, ze zullen het wel niet verstaan, maar het lucht wel een beetje op. Meer kan ik niet doen. Ik raap de spullen op, zijnde een paar afgeritste broekspijpen van Ria, een bloesje van haar en een overhemd van mij. Ze hebben blijkbaar niets van hun gading kunnen vinden en het toen maar aan ons "teruggegeven". De, wat meer waardevolle spullen, zoals de telefoon van Ria, haar bril in een koker, zitten onderin het vak, daarboven Ria's tekenboek en wat kleding. Onderzoek wijst uit dat er niets echt gestolen is. Min of meer was deze slag dus de onze. Ik herinner me nu dat gisteren, bij terugkomst in het hotel, merkte dat één van de bandjes van mijn fototas los was. Ik maak die altijd vast als ik de tas weer sluit. Misschien was dit wel drie maal is scheepsrecht. De volgend metrostop is Torres Blancas, maar dit gebouw doet zijn naam geen eer meer aan. Een roestborstel zou hier al wonderen kunnen doen, en dan wat schoonmaken van de gevel zou voor de naam van toren een uitkomst zijn. Wel leuk om te fotograferen overigens. We nemen de metro naar Santo Domingo. Bij aankomst blijkt dat we verdacht dicht bij het gisteren bezochte Plaza de Espana te zijn, om het volgende hoge gebouw (Telefonica) vast te leggen. Ook dit is een mooie omgeving, eveneens net als gisteren, dus drinken we er een colaatje op.
7
Als het colaatje op is gaan we het laatste hoge gebouw van deze dag bezoeken: El Faro. Een uitkijktoren. Zo gebruiken we ook nog één van metrolijnen, die we nog niet hebben gezien. We kunnen een mooi uitzicht over de stad hebben, ware het niet dat de toren nu gesloten is en een onderhoudbeurt ondergaat. Het blijft bij foto's van de toren en omgeving. We eten in een chique restaurant bij de Opera een pizza en zijn tegen achten weer terug in het hotel. Naast de gebruikelijke zaken maken we ons ook weer reisvaardig, want morgen vliegen we alweer terug naar Nederland. De koffers worden ingepakt en het kluisje weer leeggehaald. Ik heb al geïnformeerd of de koffer in de lockerroom kan, omdat we pas laat in de middag vliegen. En dat kan. Tevens zoek ik het slotje voor mijn fototas op. Ik wil niet weer meemaken wat er vanmiddag gebeurde. Donderdag 14 april 2011 Madrid – Schiphol – Rotterdam. Vrijwel onbewolkt (een paar schapenwolkjes), 25 o C. Zoals gebruikelijk gaat de wekker om half acht en we schuiven aan het lekkere ontbijt aan om half negen. Het lijkt overigens wel de drukste dag wat het ontbijt betreft. We nemen voor de laatste keer deze vakantie de metro richting Opera. De metro waar het vandaag ineens ook al heel druk is, in tegenstelling tot de andere dagen. De koffers hebben we in de bagagekluis van het hotel gelaten, maar we zijn wel op weg om de inhoud van de koffer nog wat vergroten. Ria had in de buurt van metrostation Opera leuke schoenen in een etalage gezien. Nu we bij de winkel aankomen, blijken we nog te vroeg te zijn. Men gaat pas om kwart over tien open. Dus gaan we eerst nog even zitten op Plaza Puerta del Sol en wachten tot de winkel open gaat. Als Ria de schoenen dan past, blijken ze te smal voor haar voeten, maar ze vindt een alternatief en na een kwartier lopen we met een gevulde plastic tas van de winkel, de winkel uit. We hebben deze vakantie nog amper een kerk bezocht, dus besluiten we nu, op de laatste dag, dat wat goed te maken. We beginnen in een kerk in de zelfde straat, waar de schoenenwinkel zit en dan volgen er, met tussendoor steeds stukjes stad, nog eens twee. In de laatste blijk je niet te mogen fotograferen. Ik had wel een bordje gezien, maar was mening dat er niet mocht worden geflitst. Ria wijst erop als we terug zijn bij de ingang, die nu uitgang is geworden. We komen ook langs de kerk van Sint Nicolaas. Alleen er langs, want de deuren zijn gesloten. Dat de man belangrijk was, of is natuurlijk, blijkt wel uit de vele dingen die zijn naam dragen. Niet alleen deze kerk, maar ook een straat, Calle de San Nicolas. Ja zelfs een plein, Plaza de San Nicolas. Maar hoe we ook zoeken: zijn paleis is niet te vinden. Het moet er toch zijn, als we zijn kerk, zijn straat en zijn plein hebben gevonden. Blijkbaar wordt het paleis voor de gewone mensen verscholen gehouden. Op weg naar het volgende wat nog op het verlanglijstje staat, wandelen we over het Plaza Mayor, alwaar toevalligerwijs een demonstratie van politie te paard aan de gang is. Dit is even leuk om te zien. Een stukje verder komen we dan bij het onderdeel: Mercado San Miguel. Deze hal is dan wel niet meer als markthal in gebruik, maar is wel heel erg mooi. Als we de hal hebben bekeken, Ria heeft geplast in een naburig café en ik foto's van binnen en buiten de hal heb genomen, lopen we richting metro. We willen, net al een
8
paar dagen geleden een broodje kopen en dat, zo verder lopend opeten. Ria gaat de broodjes even kopen, maar komt na een paar minuten terug met de mededeling, dat we de broodjes niet mogen meenemen naar buiten, alleen binnen in deze kroeg, die de chique naam hammuseum draagt, aan een tafeltje mogen opeten. Men wil blijkbaar ook nog een drankje aan ons verkopen, maar daar hebben we geen zin en laten dan de broodjes op de toonbank annex bar staan en lopen weg. Zo verkoopt de barkeeper ook de broodjes niet. Jammer voor hem, dan kopen we een broodje bij de grote M. Met hamburger, in plaats van ham, dit keer. We nemen dan de metro terug naar het hotel. Vragen de koffers terug uit de kluis. Herschikken de inhoud, tezamen met de rugzakken, nog even en lopen dan voor de laatste keer naar metrostation Cuzco. Op Nuevos Ministerios is het dan overstappen op lijn 8, naar het vliegveld. Ria heeft inmiddels de gebruikelijk reiskriebels gekregen, is bang dat we te laat op het vliegveld zullen zijn, dus zijn we er ruim, veel te ruim, op tijd. We kunnen toch wel snel ons zelf en de koffers inchecken (wederom kunnen we niet naast elkaar zitten) en wandelen dan buiten nog wat langs de stationsgebouwen. Er is hier niet zoveel te zien, dus gaan we maar weer binnen en gaan door de veiligheidscontrole. Als we na een flinke wandeling door het stationsgebouw, bij de gate zitten te wachten tot ons toestel aankomt, komen er langzaam donkere wolken binnendrijven. Het wachten duurt wel even, maar zo kunnen we van de bank af mooi het leven op het platform waarnemen, waar we onder andere constateren hoe ruw er met de koffers wordt omgesprongen. Dus nooit, deden we al niet, maar toch, breekbare spullen in de ruimbagage stoppen. Het vliegtuig vertrekt op tijd, maar op het laatste moment worden we naar een andere startbaan gedirigeerd, wat nog wat vertraging oplevert. Maar toch tegen negen uur, 's avonds, landen we op Schiphol. Ook de KLM heeft tijdens de vlucht aan ons lijnen meegeholpen, door geen warme hap, maar alleen twee tweetal broodjes te serveren. We krijgen al snel onze koffers en hebben ook snel de bus naar P3 en dan rijden we zonder problemen naar Rotterdam. Er ontstaat dan nog een klein oponthoud, omdat de Maastunnel afgesloten is en we via de Erasmusbrug naar huis moeten rijden. Tegen elf uur trekken we deur achter ons dicht. Gracias Madrid.
9
