Reisverslag vakantie Barcelona 2008. Zaterdag 7 juni 2008 zonnig, af en toe bewolkt, 22o C. We staan na een korte (of beter eigenlijk helemaal geen) nacht om kwart voor twee op, als vier wekkers zich laten horen. Zal deze reis de reis van de koffers worden? Misschien wel. Gisteravond is het misgegaan met de nieuwe koffer. Ik had er al eerder een nieuwe cijfercode ingezet en die ook getest. Dat ging dus allemaal prima, maar toen we de koffer gisterenavond wilden sluiten, lukte dat niet zonder een beetje extra door te drukken tegen het slot. Niet zonder een klein beetje geweld te gebruiken. Enfin het bleek dat toen de cijfercombinatie niet meer klopte en het slot was niet meer op een normale manier open te krijgen. Een aantal forse tikken erop geven hielp niet. Ria was begonnen met combinaties te proberen, maar we hadden de tijd niet om dat allemaal uit te proberen. Het enige wat nog lukte waren een tweetal schroevendraaiers en een tang, wat resulteerde in een volledig vernield slot (overigens nog een hele kluif hoor om zo een koffer open te maken) en dat de nieuwe koffer nu als oud vuil in de garage staat. Het lukt niet om alle spullen, toen die koffer eenmaal open was, in één rugzak te krijgen, ik had geen zin om wederom met vier rugzakken op reis te gaan, dus maar iets anders geprobeerd. Het lukte wel met het achterlaten van een klein aantal zaken om alle spullen in de oude handkoffer te krijgen. Die stoppen we dan dus maar in de auto. We nemen de auto omdat we zeer vroeg in de dag vertrekken en ook omdat we zeer laat in de dag weer uit Barcelona terug zullen komen. Hartstikke mooi natuurlijk voor het verblijf, maar wat minder voor het voor- en natransport. Dus stappen we om een uur of halfdrie in de auto, waarmee we richting Schiphol vertrekken. Ik heb een prepaid parkeerplaats genomen. Er is dan altijd een plaatsje, tegen gereduceerd tarief, voor je aanwezig. Alleen dat plaatsje is dan wel helemaal achteraan op de parkeerplaats (ik vraag me overigens af hoe je ooit aan begin van de parkeerplaats zou kunnen parkeren; ik heb het hier nooit anders dan vol gezien) en er zijn hier geen karretjes om je koffer op mee te nemen. Dat wordt dus zeulen met de oude koffer, die geen wieltjes heeft. Het is een flinke afstand naar de bus, die naar terminal gaat, en het gewicht van de koffer laat zich behoorlijk voelen. Een paar keer stoppen om mijn vermoeide arm een beetje rust te geven is noodzakelijk. Ook op deze tegenslag had ik niet gerekend, maar als dit nu eens laatste tegenslag van deze vakantie is, dan teken ik daarvoor. Het elektronisch inchecken van onszelf en het ouderwets inchecken van de koffer, gaat eenvoudig en snel (we zijn één van de eersten bij KLM-balie). Nog steeds wat appelig stappen we even na zessen aan boord van het vliegtuig. De vliegreis verloopt verder zoals gepland. Om een uur negen landen we op het vliegveld van Barcelona en kunnen vervolgens razend snel onze koffer van de band afnemen en staan dan met dezelfde snelheid buiten. Om een uur of halftien zitten we in de bus die ons naar de stad zal brengen. Een tarief van slechts € 3,20 p.p. (hier werkt de aangeschafte Barcelona-kaart al) voor de rit naar Plaça de Catalunya is niet veel. Op het Plaça vinden we al snel het metrostation, maar niet zo snel de gewenste metrolijn (men heeft hier wel een stuk of zeven metrolijnen). Het blijkt, na enig zoeken en wat navragen, dat we het plein min of meer schuin dienen over te steken 1
om de lijn te kunnen bereiken, die we nodig hebben om bij ons hotel te kunnen komen. Dat is nog eind sjouwen met de koffer (waarom hebben we nou toch geen rolkoffer genomen ). Vervolgens is het nog een stukje vanaf station Parel-lel sjouwen naar het hotel, maar om een uur of halfelf kan ik de koffer voorlopig neerzetten. Onze kamer is nog niet schoon (had ik op dit moment ook niet verwacht), maar we krijgen een welkomst kopje koffie en kunnen de kamer rond elf uur betrekken. Het is een eenvoudige, maar schone kamer, die voldoet aan ons doel voor de komende vijf nachten. Meer dan de koffer neerzetten, de onnodige zaken uit de, kleine, rugzakken halen doen we niet en om halftwaalf lopen we de stad in richting metro, voor ons eerste toertje. We beginnen bij de haven, die leuk is om te zien. Er liggen een paar geweldig grote jachten, waar het standbeeld voor Columbus ver bovenuit torent. Vervolgens lopen we de Rambles (die eigenlijk een aaneenschakeling van meerdere Rambla bestaat) af. Het is hier geweldig druk (als we later nog een paar keer op de Rambles komen blijft het maar druk; waar halen ze al die mensen vandaan?). Het lijkt of de mensen worden betaald om heen en weer te flaneren. Ria herontdekt het huis met de Chinese parasollen, wat ze zo leuk vond, als mede de markt met de vele vissoorten en fruit. Helaas zijn hier, gezien het uur van de dag, de kraampjes met vis wat leger dan verwacht. Als we nog tijd hebben de komende dagen, dan gaan we nog een keer, maar dan vroeger op de dag, terug. We eten al om een uur of vier. Het is een lange dag geweest, dus kan de maag nu wel een versterking gebruiken. Tegen vijven nemen we metro (wat reist het met die Barcelona-kaart eenvoudig zo) richting hotel. We hebben dan beiden last van onze voeten. Ik omdat ik hielspoor heb, dat zelfs met de pijnstillers op blijft spelen en Ria omdat ze twee blaren heeft opgelopen, waarvan er één is opengegaan. We zijn beiden flink moe en terwijl ik in mijn schoolschriftje de notities voor dit verslag maak, neemt Ria een bad en sluit zich later bij mijn slaapje aan. We drinken nog een kopje van de meegenomen instant cappuccino, zoeken de bestemming voor morgen uit en gaan dan vroeg slapen.
Zondag 8 juni 2008 zonnig en af en toe even niet, 27o C. Om kwart voor acht haalt de wekker ons uit de nog even niet voldoende slaap, maar dat voldoende zal de komende dagen wel komen, denk ik zo. Na het opschminken en een goed ontbijt lopen naar de metro toe om dwars door de stad naar Park Güell te gaan. Het is, ondanks de vele metrolijnen hier, eenvoudig deze keer. We behoeven niet eens over te stappen. Na de metrorit is het nog een klein stukje lopen en dan stijl omhoog de heuvel op, zo staat in de reisgidsen beschreven. Dit is echter een klim voor de bevoorrechten. Tweederde van de klim gaat met speciaal voor dit doel aangelegde roltrappen, zodat het klimmen bijna niet telt. Het is nu erg rustig in het Park, maar als we een uurtje later bij de portierswoning zijn aangekomen, blijken de medetoeristen toch met busladingen tegelijk te worden afgeleverd bij dit Park. Dat mag allemaal de pret niet drukken. Het blijft mooi. Maar al dat mooi wordt soms wel even iets te lang door de vele mensen afgeschermd. Ria gaat met haar tekenboek aan de gang en ik ga beeldjes voor mijn fototoestel zoeken
2
en daarna wandelen we verder het Park in. Op de terugweg sluiten we (nou ja het eindklimmetje is alleen voor mij) af met de beklimming van de Toren van de drie kruisen. Ik doe mee aan klimmen naar de top, maar eigenlijk zie je daar niet zoveel meer als een paar meter lager, alleen heb je hierboven niet meer dan halve vierkante meter de ruimte per persoon en beneden een veelvoud daarvan. Ondanks de drukte probeer ik, nu ik er toch ben, een panorama foto van de stad te maken. Later, thuis, maar eens zien wat ervan geworden is. Tegen twaalven wandelen we het Park weer uit. Op de weg de heuvel af komen we nu veel meer mensen tegen dan we aan het begin van de ochtend gezien hebben. Aansluitend dwalen we nog wat rond in de aangrenzende wijk Vallcarca voordat we metro naar Barri Gotic nemen om de Synagoge en Kathedraal te gaan bekijken. De Synagoge is klein en de Kathedraal is niet overbemeten. De Synagoge is niet bijster interessant, de Kathedraal daarentegen wel. Als we de duizenden kaarsjes (en natuurlijk alle andere zaken ook) hebben bekeken; op het dak van deze kerk hebben gewandeld (voor Ria is dit dan tegen wil en dank), dwalen we nog wat door Barri Gotic en komen dan vrijwel automatisch weer op de Rambles uit. Het lijkt hier nu nog drukker dan gisteren en er lijken ook nog veel meer levende standbeelden dan gisteren te zijn. Aan het eind van de Rambles staat het monument voor Columbus en daar kun je met de lift naar boven, om van een schitterend uitzicht op Barcelona te genieten (zo staat in de boekjes). We hebben een Barcelona-kaart en dat roept het gevoel van de Rotterdam-pas op. We kunnen gratis naar boven met die kaart, in plaats van de gebruikelijke € 2,50 per persoon. Bovengekomen valt het uitzicht wel een beetje tegen, maar is die € 0,00 zeker wel waard. Er is smalle rondgang, waar je elkaar niet kunt passeren, maar helaas is die rondgang met glas afgezet, zodat het uitzicht toch wat wordt belemmerd, door de vele krassen op het glas. Dus nemen we na één rondje de lift weer naar beneden om te gaan eten op de Rambla de Mar, die ongeveer aan de voet van het monument ligt. Om een uur of halfacht komen we weer terug in ons hotel. Beiden met zere voeten, beiden met dezelfde klachten als gisteren. Beiden ook moe. Ria gaat nog wat slapen, terwijl ik weer de fotoadministratie doe en de aantekeningen voor het reisverslag maak. We kijken daarna nog wat naar één van de wedstrijden van het Europees voetbal kampioenschap en vallen vervolgens voldaan in slaap.
Maandag 9 juni 2008 zonnig en bewolkt met af en toe koude wind, 26o C. Het wekkertje is weer om een uur of kwart voor acht, net als gisterenmorgen. Het enige verschil is dat er iets meer zon buiten is. Na het ontbijt nemen we metro naar de moderne wijk Eixample. Ruim en breed is het hier met vooral moderne gebouwen. Prima om te fotograferen. Bij toeval lopen we ook langs een winkelcentrum en zoeken ter vergeefs naar een muziekwinkel om de door Jan en Elly gevraagde cd/dvd te kopen. Na enig vragen krijgen we het antwoord dat er in het winkelcentrum verderop wel een muziekwinkel is. Het een tijdje lopen blijkt het toch wel een beetje te ver verderop te zijn, zodat we voorlopig de zoektocht staken. De zoektocht eindigt dan ook in parkje annex speeltuin, dat de indruk wekt nog maar juist te zijn aangelegd en even later blijkt dat ook zo te zijn, als we vele
3
mannen nog druk aan het werk bezig zien. Ons volgende punt is de metro, die ons zal brengen richting Esquerra de l’Eixample. Na een colaatje sluiten we aan bij de rij die er staat om Casa Millà binnen te kunnen. De op de bordjes aangegeven voorziene wachttijd van ruim een half uur blijkt tot bijna op de minuut te kloppen. Ook krijgen we weer wat korting met Barcelona-kaart. Leuk toch! Leuk om te zien hoe Gaudi zich heeft uitgeleefd; vooral op het dak. Ook in het “appartement” is het leuk om zien hoe men rond de eeuwwisseling van 1900 leefde. Als we het allemaal bekeken hebben, gaan we rondje in deze wijk doen. In één van de reisgidsen staat dat er hier een enorm grote muziekwinkel is. Die winkel bevindt zicht in de straat schuin tegenover Casa Millà. Makkelijker kan toch niet. We vinden de straat eenvoudig en ook het huisnummer vinden is een makkie. Maar, de oplettende lezer begrijpt het al: alles behalve een muziekwinkel. Alles behalve een winkel überhaupt! Vragen aan een paar voorbijgangers levert wat onduidelijke richtingen op, maar ook een paar duidelijke. Die duidelijke verwijzen allemaal naar Plaça de Catalunya. Stukje lopen; stukje metro; stukje lopen brengt ons bij een warenhuis, waar de cd/dvd-afdeling zich op de zevende verdieping bevindt. Drie keer moet toch scheepsrecht zijn, zeker in een havenstad als Barcelona, zou men denken. We kunnen echter niets vinden in de rekken en Ria gaat maar eens vragen bij de mevrouw achter de toonbank. “Nee hoor”, is haar duidelijke antwoord. “Die titel, die hebben wij niet.”. Zelfs de uitvoerenden komen niet in hun assortiment voor. Dus zit er niets anders op dan de zeven roltrappen maar weer af te dalen, zonder zo’n leuke cd/dvd. Na nog één maal vragen blijkt er aan de overkant van het plein (dat steek je zo toch gemakkelijker over dan met een zware koffer) nog een warenhuis te zijn. Dat blijken we echter niet te kunnen vinden, of hebben we het misschien verkeerd begrepen? Wel vinden we iets dat lijkt op een boekenwinkel, en die stappen we dan maar op goed geluk binnen. Ook hier is een cd/dvd-afdeling, het lijkt hier ook een beetje op een soort Donner, en we vinden zelfs de Vargas Blues Band, alleen de gevraagde titel Last Night niet. Deze laatste hindernis wordt voor ons door de verkoper genomen, die ons overigens eerst wat anders wil aansmeren, want dat is toch veel beter dan Bargas. Nee dat willen we niet, we willen ook geen Bargas, we willen Vargas. En dat krijgen we ook. Een doosje met een cd en een dvd er in. Opgetogen lopen we ermee de winkel uit, een stukje de Rambles af om vervolgens in de Barri Gotic een restaurant te zoeken. Het wordt pizza en vervolgens de metro om terug te keren naar ons hotel. Ria heeft vandaag op haar sandalen gelopen in plaats van de wandelschoenen, en hierdoor een extra blaar opgelopen. Morgen zullen het de wandelschoenen wel weer worden. Na de rituelen van fotoadministratie, aantekeningen en douche, volgen we onder het genot van de gekochte flesjes cola, chips en kaas met crackers de wedstrijd van het Nederlands elftal tegen Italië op het Europese kampioenschap voetbal. Daarna is het tanden poetsen en slapies doen.
Dinsdag 10 juni 2008 bewolkt, af en toe regen en schaarse momenten met zon, 21o C.
4
Tussen halfacht en kwart voor acht is het weer wekkertijd. Als ik uit het raam kijk, dan zie ik dat het geregend heeft. Druppels water op vensterbank, maar ik zie gelukkig ook blauw in de lucht. Na het inmiddels vertouwde ontbijt (hoewel de yoghurt ontbreekt vandaag en Ria smeert wat smeerkaas van gisterenavond op haar croissant) lopen we naar de metro om naar de Sagrada Família te gaan. We zijn er lekker vroeg, in ieder geval voordat de grote bezoekmeute opgang komt bij deze kerk. Eigenlijk is de Sagrada Família een façade. De buitenkanten zijn voornamelijk mooi (op die delen na waar men er nog aan werkt of alweer aan restaureert), terwijl de binnenkant niet veel meer is dan een bouwput. Maar mooi en imposant is de kerk (hoewel men hier van een tempel spreekt) zeker wel. De smalle hoge torens, die wel tot honderd veertig meter reiken, geven de kerk een imposante aanblik. Als ik de buitenzijde zo ongeveer wel heb gefotografeerd en Ria zowel de oude als de nieuwe gevel uitgebreid heeft bekeken begint het eerste druppeltje van het eerste buitje van vandaag te vallen. Precies op tijd om dan een kijkje te gaan nemen in het museum, dat onder de toekomstige kerkvloer is gehuisvest. Het staat hier vol met schaalmodellen, zowel oude als ook modellen waar men thans nog aan werkt. Vrijwel allemaal van gips. Als ik wederom ben uitgefotografeerd en Ria uitgetekend komen we aan de andere kant van kerk weer boven de grond, de buitenlucht in. Het is inmiddels weer droog, maar de bewolking blijft terwijl we afscheid nemen van de Sagrada Família en met een aantal metro’s richting Montjuïc / Sants-Montjuïc te gaan. Montjuïc / Sants-Montjuïc is een moderner deel van de stad, waar woord ruimte hét superlatief is geworden. Vooral rond het Olympisch Stadion verdrink je bijna in die ruimte en is alles groot, groter, grootst. Of het mooi is weet ik eigenlijk niet, maar zeker wel dat het groot is. Ook hier, om de heuvel op te komen, bevindt zich de luxe van een roltrap in openlucht. Die luxe die we halverwege afslaan om een kijkje te nemen in een botanische tuin, wat we dan bekopen met een nat pak. Een buitje regen vindt ons hier en met niet meer dan twee kleine pluutjes (toch niet voor niets meegenomen) wachten we het einde van de regen af. De warmte en dikte van kleren zorgt ervoor dat het water uit de kleren al weer snel weg is. We eten nog een verlept patatje in de kantine van het Olympisch Stadion en aanvaarden dan de wandeling terug naar de metro, maar niet alvorens een andere, kleinere tuin te bezoeken, dan die we eerder deze middag hebben bezocht. Kleiner wel, maar zeker niet minder mooi. Onze voeten doen zeer bij het bereiken van het metrostation, dus maar even zitten voordat we naar Barri Gotic gaan, om daar een restaurant te zoeken. Als we nog maar net uit de metro zijn begint het licht te regen, wat allengs toeneemt tot stijl uit de lucht vallende streepjes regen. We besluiten dan niet lang meer te zoeken, maar het eerste beste restaurant binnen te stappen en dat blijkt toevallig hetzelfde restaurant als gisteren te zijn. Dus wordt het vandaag weer pizza. Geeft niets, het was heerlijk gisteren, dus zal het vandaag wel niet anders zijn. Ik realiseer me nu, hoe we vandaag nog hebben geboft met het weer. Het had de gehele dag wel zo kunnen zijn. Als we weer terug naar de metro lopen is het minder gaan regen, maar nog niet helemaal droog. De pluutjes kunnen dus nog niet in de tas, maar ze zijn niet meer nodig bij de korte wandeling van het metrostation naar het hotel. We zetten ze uit in de hotelkamer om te drogen. Terwijl Ria nog eens een kopje cappuccino produceert uit de meegebracht zakjes, bekers en de dompelaar, doe ik het ritueel van de fotoadministratie en de aantekeningen en vallen we vermoeid en vol indrukken redelijk vroeg in slaap.
5
Woensdag 11 juni 2008 zonnig, 25o C. Het ochtendritueel begint op nog steeds dezelfde tijd. Het verschil met gisterenmorgen is de redelijk blauwe lucht. Voor zover ik begrepen heb voorspelde men gisteren regen op de Spaanse televisie, maar gelukkig worden de donkere wolken gelardeerd door stukken blauw, blauw dat in de loop van de tijd steeds meer de overhand gaat nemen. Tegen de tijd dat we naar buiten stappen is het helemaal prima geworden. We hebben een route uitgezet, die een klein beetje oud en veel nieuw moet gaan laten zien. De route begint bij de Kerk van Santa Maria de Mar. Hier worden we op een zeer originele manier afgezet. Bij de ingang staat een kerel geposteerd en vraagt of we naar binnen willen. Als we langs hem lopen plakt hij vliegensvlug een stickertje op onze revers en zegt met een weids handgebaar, in redelijk goed Engels dat je binnen mag fotograferen en vraagt vervolgens één Euro per persoon entree. Ik betaal hem twee Euro. Dit gaat allemaal zo snel en geraffineerd, dat we zonder het in de gaten te hebben, worden opgelicht. Dat merken we een kleine minuut later, als er iemand uit de kerk naar buiten komt en deze man scheldend wegjaagt, hetgeen nog niet eens zo gemakkelijk en snel gaat. Onze Euro’s krijgen we niet terug, maar die mag de man ook wel houden. Het was immers een prima truc. De kerk is mooi van binnen en als we er een tijdje hebben rondgedwaald, wandelen we verder de wijk in en komen dan ongemerkt in La Barceloneta (een oude visserswijk) en aan het smalle strand. Kijkend, wandelend en fotograferend komen we dan ook ongemerkt in Villa Olimpica, een afstand die ik met de metro had gepland, maar zo gaat het ook prima. Leuke objecten en gebouwen hier en terwijl ik die fotografeer doet Ria haar goed daad van de dag door zich door een aantal scholieren te laten interviewen. De metro brengt ons vervolgens naar Forum. Eén van de nieuwste wijken van Barcelona en daardoor heel erg modern en zeer zeker fotogeniek. Ik zie hier ook het winkelcentrum, waar men het afgelopen maandag over had. Dat zou toch wel een flink eind wandelen zijn geweest. Na een broodje te hebben gegeten (dat moet wel nu de mueslirepen op zijn) kijken we wat we de rest van de middag nog zullen gaan doen. Het wordt Casa Battló, één van de werken van Gaudi. Een heel mooi huis en als we dat hebben gezien crossen we nog maar eens een naar de Sagrada Família met de metro. Het is nu mooi weer, dus om de wat matte foto’s van dinsdag te vervangen door wat sprekendere, dit tripje. Het is hier nu stukken en stukken drukker dan gisteren. Konden we toe nog een zitplaats op een bankje in het parkje uitzoeken, nu mag je blij zijn als en één vrij komt en je kunt er tijdig bij zijn. Met bussen vol worden de toeristen aan- en afgevoerd. Al na een paar dagen weigert één van de twee Barcelona-kaarten om het toegangshekje naar de metro open te doen. Er was wel een vriendelijke beambte, die de kaart wel wilde vervangen voor een tijdelijk abonnement, maar dat wilde ik weer niet, omdat we dan geen korting zouden krijgen op bezoek in onder andere Casa Battló enzo. Ja, we blijven toch Nederlanders, ook in Spanje. Dus blijven we reizen met één niet functionerende kaart en moet steeds één van ons of over het hekje klimmen, of door de uitgangspoortjes gaan, of toegang gaan vragen bij het metropersoneel. Dat laatste is nu weer aan de beurt en de dame zegt dat ik de kaart
6
dien te vervangen. Ik zeg braaf ja, maar ja de kaart is alleen vandaag nog maar geldig. Onze voorlaatste stop is een restaurant en traditiegetrouw is dat McDonald’s. Je hebt ze hier voor het uitzoeken en we nemen er één aan de Rambles. En ik neem zelfs een ijsje toe. Vermoeid frommelen we ons later weer door hekjes van de metro en gaan voor de laatste nacht naar ons hotel toe. Noch voordat ik ook maar met de fotoadministratie of de aantekeningen kan beginnen, dommelen zowel Ria als ik nog even in. De wederom mooie dag van vandaag laten we op die manier nog even passeren.
Donderdag 12 juni 2008 zonnig, 26o C. Ook op de laatste dag van de vakantie staan we zo rond halfacht op en gaan tegen halfnegen aan het ontbijt. De afwijking met de vorige dagen is, dat we na het ontbijt de koffer voor terugreis gaan pakken, omdat we voor elf uur de kamer dienen te hebben verlaten. We vliegen pas laat vanavond en kunnen de koffer in de kluis van het hotel laten, zodat we nog bijna een gehele dag in de stad kunnen dwalen. Het weer is bijna hetzelfde als gisteren. Misschien zelfs iets meer blauw bij het opstaan, maar strak, bijna zonder wolken, na het ontbijt. We hebben beiden wel het gevoel voldoende te hebben gezien, dus is het nu niet zo van belang wat we zullen gaan zien. Het lijkt me echter leuk nog eens over de drukke overdekte markt naast de Rambles te lopen en te fotograferen. Op weg ernaar toe lopen we langs een kerk, die afgelopen zaterdag dicht was, maar nu open. Een leuke gelegenheid dus om nu eens binnen te gaan kijken. Het is eenvoudige kerk, maar wel met kaarsjes in vele, vele kleuren. Alsof je tegen het palet van Van Gogh aankijkt. Bij het verlaten van de kerk staat er een man voor zichzelf te collecteren. Eigenlijk een collega van die kerel bij Santa Maria de Mar. Hij spreekt er zelfs een paar woorden Nederlands bij. Op de Mercat de la Boqueria fotografeer ik alle daar aanwezige kleurtjes, alle opgestapelde vruchten, alle mij aangapende vissen. Ik fotografeer tot ik bijna word weggestuurd. Alles is hier zo prachtig en de vissen bijna levensecht (soms ook letterlijk waar als het om kreeften en krabben en zo gaat). We drinken een vers geperst mangosapje en lopen daarna richting Palau Güell om daar nog even te gaan kijken. Onderweg komen we langs een winkel, waar koffers en tassen worden verkocht. We hadden er al paar dagen eerder naar koffers gekeken, maar nu lijkt het wel het meest aangewezen moment om nog even rolkoffer te kopen. Uit ervaring weet ik nu dat de huidige koffer toch flink aan het gewicht is en dat we mogelijk nog flink met dat ding moeten lopen. Dus kiezen we er één uit en ik zeg het ding later te zullen komen ophalen. Ria wil de koffer voor alle zekerheid direct meenemen, maar dan zeulen er we ermee rond tot we terug naar het hotel gaan. Nee later halen dus. We gaan dus Palau Güell bekijken. Jammer dat dit gebouw juist nu wordt gerestaureerd. We kunnen niet meer dan de kelder zien en een filmpje dat daar wordt getoond over het gebouw. Veelbelovend hoor. Misschien iets voor als we hier nog eens terug komen. We besluiten een hapje te gaan eten op het Plaça de
7
Catalunya. Dat hapje kopen we nog even op de Mercat de la Boqueria: een bakje fruit. Samen met de crackertjes, die nog over zijn, vult het onze magen. Op de terugweg naar het hotel kopen we rolkoffer, samen met een paar extra slotjes (uiteraard van het type sleutel en niet het type cijferslot). Aangekomen in het hotel blijkt zelfs dat de huidige koffer precies in de nieuwe koffer past. Dat is dus lekker eenvoudige terugreizen. De metro en aerobus brengen ons naar het vliegveld, waar we een beetje te vroeg arriveren, zodat er nog voldoende tijd overblijft om bij de plaatselijke kloon van McDonald’s iets te nuttigen. Ik ben dubbel blij met het kopen van de rolkoffer, als bij het inchecken blijkt dat die nu ruim twintig kilo weegt. Trek er een paar kilo af van de rolkoffer zelf, dan blijft ver nog een flink gewicht over. Vervolgens ben ik net als op Schiphol de pineut om mijn schoenen bij de veiligheidscontrole uit te trekken. Ria ontspringt de dans wederom. Wel heeft zij de pech dat ze op het vliegveld geen betaalbaar bloesje naar haar zin kan vinden. Gelukkig hebben we wel onze koelkastmagneetjes kunnen kopen. Dus dat zit wel snor. Wat dat, of die waarschijnlijk, bloesje betreft: we wachten wel tot de grote vakantie. Komt daar zeker wel goed. We vliegen ietwat vertraagd uit Barcelona weg, maar de piloot (of mag ik nu wel chauffeur zeggen) heeft goede hoop om op schema, of misschien wel beetje eerder in Nederland te landen. We zitten in elk geval lekker ruim, omdat we plaatsen bij de nooduitgang hebben. Dat scheelt toch snel een flink aantal centimeters bij de benen. De landing is in ieder geval iets vroeger dan voorzien, alleen moeten we iets langer wachten tot de koffer op de bagageband te zien is. Ik herken in eerste instantie het ding niet. Ria wel. Na het korte busritje is het in ieder geval een genot om naar de auto op de parkeerplaats te lopen. Was het nu rij 322 of rij 323. fluitend vinden we auto. Anders was dat hijgend geweest. We stappen vervolgens om een uur of halféén thuis binnen. Terug van een heerlijke en mooie vakantie in Barcelona. Gracias Barcelona.
8
