Redactie. Medewerkers. Lay-out

Paridaensinfo 2 - april 2014

Redactie Annick Van Petegem, Maryleen Verhavert

Medewerkers Rodolph Callewaert, Françoise Feys, leerlingenraad, Katleen Poppe, Dorien Smeets, Magali Staveaux, Hanne Vandenbossche, Geertrui Van den Eynde, Tineke Van Impe, Katrien Van Keymolen, Lut Van Steen, Esthée Van Rompaey, Zuster Rosa

Lay-out Annick Van Petegem, Maryleen Verhavert

In dit nummer In dit nummer

3

Editoriaal

4

Team Hart voor...

5

Inzamelactie Kerstmis - dankwoordje

7

Nieuwjaarsgala

8

Griekse voormiddag

10

Waris/Paris? - toneel 1ste jaar

11

Jubelparkmuseum

12

Feel good week in het tweede jaar

13

Foto-impressie van de Soirée Culturée

14

Activiteitenkalender

16

Personalia van de oud-leerlingenbond

17

In memoriam Jan De Meulemeester

18

Een oud-leerling op de praatstoel

21


3

Beste ouders Beste lezers

De lente hangt in de lucht en Pasen komt er aan… Tijd voor Paridaensinfo 2. In de loop van het voorbije tweede trimester trokken leerlingen vaak de school uit om bepaalde leerstofonderdelen op een andere manier te benaderen. Voor geschiedenis ging het naar het Brusselse Jubelparkmuseum, de abdij van ‘t Park, de SintMichielskerk, Antwerpen… De humane wetenschappers bezochten een kinderkribbe, organiseerden een inclusieproject, nodigden een media-expert uit in de klas. En het zesde jaar had een hele projectweek in Weimar-Buchenwald. De wiskundig-wetenschappelijke bollebozen namen deel aan het Junior-college, trokken naar labo’s van de KU Leuven of deden mee aan Fablab. De talenknobbels trokken naar Aken en Düsseldorf, deden een uitwisselingsprojectje met een Waalse school, luisterden naar een spreker over Ovidius en naar een advocaat, organiseerden een Griekse dag… En vergeten we niet ons jaarlijks cultureel hoogtepunt: de soirée culturée. De organiserende zesdejaars verbluften ons met hun prima organisatietalent en de deelnemers met hun knappe prestaties. Een evenement om in te kaderen! In de jaren waar er een studiekeuze gemaakt moet worden, werd dat proces op gang getrokken: de zesdejaars bezochten o.a. de SID-in beurs, de leerlingen van de andere jaren stonden stil bij hun talenten en interesses, kregen een studiekeuzeles en konden tijdens een studiekeuzebeurs op school kennis maken met een aantal gekende en minder gekende studierichtingen. Zelfs tijdens de vakanties vonden leerlingen en leraren elkaar terug… Samen op de skilatten In Folgarida, antieke cultuur ontdekkend in Rome en op stadsverkenning in Berlijn. We laten u meegenieten van al dat fraais via de verslagen die we binnenkregen van leerlingen en leraren… en kijken al uit naar wat het derde trimester ons brengt.

Annick Van Petegem, Maryleen Verhavert, Peter Wallays, directieteam

4


Team “Hart voor” is een werkgroep van de leerlingenraad die zich gedurende het hele schooljaar inzet voor solidariteit. Als sociale actie hebben we dit jaar het Rondoufonds uitgekozen. Ten eerste omdat dit minder ver van ons bed verwijderd is dan bijvoorbeeld acties uit de derde wereld. Het Rondoufonds is namelijk een Leuvens fonds. Bovendien lijdt één van onze leerlingen aan de ziekte van Duchenne, een erfelijke ziekte waarbij de spieren worden aangetast. De organisatie zamelt geld in voor het onderzoek naar een medicijn voor de Duchenneziekte in samenwerking met de KU Leuven. Wij willen de kas van het Fonds wat spijzen door verschillende acties te organiseren. De eerste actie, die al in december plaatsvond, was de jaarlijkse kerstmarkt, een gezellige bedoening met warme chocomelk, cake, kerstmuziek, vuurkorven, et cetera. Zonder dat leerlingen het echt beseften, deed de cakeverkoop al een flinke duit in het zakje voor ons goede doel. In januari werd elke graad uitgenodigd in de polyzaal waar Siona Ven, oprichtster van het fonds, meer uitleg gaf over de ziekte zelf. Daarna stelden wij onze acties voor.

Daarmee was het startschot gegeven! We vlogen er al snel in en begonnen met de bandjesverkoop. Op die manier kon je je engagement en je sympathie ten opzichte van het Rondoufonds zichtbaar maken. De bandjes waren (voor 1 euro) te koop op verschillende plaatsen tijdens de pauzes. Om de leerlingen te stimuleren hing er een ludieke wedstrijd met verschillende leuke prijzen aan vast. Zo werd de verkoop meteen aangezwengeld. Daarna vond de lerarenverkoop, een idee uit de G100 van vorig schooljaar, plaats. Leraren, directie en ondersteunend personeel stelden zich te koop tegen een bepaalde prijs in ruil voor een uitzonderlijke ‘les’. Als kers op de taart konden de leerlingen ook bekende Vlamingen zoals Jeroen Meus, Sven De Leijer, Karolien Verbanck en Jimmy Dewit kopen. Dit was alvast een groot succes!


5

De volgende actie die we ondernamen was de wafelverkoop. We verkochten zowel vanillewafels als wafels met chocolade. Ze waren verpakt in dozen van 700 g en kostten 6 euro. De leerlingen kregen midden februari bonnen om de bestelling van vrienden, familie of buren te noteren. Eind maart haalden de leerlingen hun wafeldozen op school om ze dan nadien te verdelen onder hun ‘kopers’. De klas die procentueel de meeste wafels verkocht krijgt weldra een culinaire verrassing als beloning. Zeker de moeite waard, dat is beloofd! Naar jaarlijkse traditie hielden we op maandag 17 maart, in samenwerking met de godsdienstleraren, een solidaire maaltijd. Hierbij krijgen de leerlingen de kans om een kom soep te kopen met enkele boterhammen. Die middag wordt er ook niets anders verkocht in de refter. Klassen die volledig zijn, worden beloond met korstjes in hun soep. Om te laten zien hoe willekeurig de ziekte van Duchenne is en dat ze je gewoon overkomt, kregen enkele leerlingen een lekkernij. En dan last but not least: een estafettenwedstrijd voor de eerste graad op vrijdag 4 april. Het was een beetje fris, maar de zon was van de partij om iedereen aan te moedigen!

Hanne Vandenbossche, team “Hart voor” van de leerlingenraad

6


Tijdens en na de examenperiode van Kerstmis hielden we onder de kerstboom een inzamelactie voor zowel Fabota als voor een recent opgestarte school in centraal Congo (DR).

Voor beide goede doelen is de actie een onverhoopt succes geworden. De inkomhal was te klein!

Voor Congo werden 200 rugzakjes en schooltassen binnengebracht. Ze zullen weldra worden bezorgd aan de school die zich bevindt in Lodja, een stadje van ongeveer 70.000 inwoners in de provincie Oost-Kasaï. Het ‘Complexe Scolaire d’Excellence’ dat zijn deuren heeft geopend in september 2013 is een bakstenen constructie terwijl de meeste scholen in Lodja uit (vaak vervallen) lemen ‘hutten’ bestaan. Het gaat om een kleuterschool, een lagere en een middelbare school. Er zijn ongeveer 40 leerlingen per klas. (Ter vergelijking: elders in Congo bestaan de klassen vaak uit 70 tot 100 leerlingen). Een flink aantal leerlingen leggen dagelijks 25 km of meer (enkele afstand) te voet af om in de school te geraken. Boekentassen of rugzakjes zullen dan ook goed kunnen gebruikt worden. We willen via dit bericht alle gulle gevers hartelijk danken! de leerlingenraad en Lut Van Steen, leraar godsdienst


7

Lichten uit, spots op de dansvloer! Het was begin januari en dus hoog tijd om het nieuwe jaar feestelijk in te zetten. De leerlingen van het 1ste jaar hadden allemaal drankjes en knabbels meegebracht om lekker wat te snoepen tijdens het eerste feestje van 2014. Natuurlijk waren de kleerkasten thuis ook goed doorzocht om de juiste feestoutfit uit te zoeken. Op 10 januari om 13.40 uur ontstond er dan ook een heuse verkleedpartij in de klassen van Paridaens. 20 minuten later kwamen de meters en peters van het 5de jaar hun poulains ophalen om hen te begeleiden naar de Oude Feestzaal. Nog even naar de nieuwjaarsbrief van de klasleraren luisteren en het feest kon beginnen. Zingen en swingen, de eerstejaars kunnen het opperbest! Zij hebben het nieuwe jaar alvast vrolijk ingezet en zijn helemaal klaar voor een nieuwe reeks avonturen... Katleen Poppe, klassenleraar 1A

8



9

Griekse voormiddag op 1 april 2014. Neen, geen aprilgrap. Inderdaad, een Griekse voormiddag door de leerlingen Grieks, voor de leerlingen Grieks op 1 april. Want ja, er zijn nog leerlingen die Grieks als extra keuzevak nemen. Dit schooljaar zijn er 54 getalenteerde jongeren die zich geïnspireerd door de Muzen – (al dan niet met plezier) verdiepen in verbuigingen en verbaalstammen. Ze worden experten in taalkunde, tekstanalyse en mythologie. Leerlingen die op die manier een taal-IQ ontwikkelen dat hen hun verdere opleiding zal helpen. Misschien zullen onze leerlingen zelf ooit de Homerische kwestie oplossen of een wiskundig axioma bedenken... Wat stond er die voormiddag op het programma? Voor een buitenstaander leek het enkel op een groep witte lakens en wat laurierblaadjes bij elkaar. Maar het was uiteraard meer dan dat. Het programma was opgevat als een groepsvormende activiteit om de verticale scheiding tussen de verschillende jaren op te heffen. De leerlingen van het derde, vierde en het vijfde jaar hebben samen het Grieks buffet klaargemaakt: tzatziki en tarama, een Griekse boerensalade met feta, kappers, olijven, olie, oregano, tomaat, paprika, komkommer, met een scheut retsina en baklava als dessert. De vegetariërs werden op hun wenken bediend. Samen groenten snijden en samen de afwas doen blijkt trouwens een goede competentie voor de rest van het leven.

De zesdejaars hebben een Griekse quiz in elkaar gestoken voor alle andere leerlingen. Het tweede jaar had die dag zelfs nog examen en kon na het examen aansluiten. Per team werden leerlingen van het tweede tot en met het vijfde samen in één ploeg gezet zodat ieders kennis en creativiteit aan bod kwam. In de quiz kwam alles van het curriculum aan bod: grammaticale verschijnsels en examenvragen, Griekse raadsels (“Van zodra je mijn naam uitspreekt, sterf ik”. Nvdr: ‘de stilte’), hilarische doe-vragen (het Parisoordeel naspelen of de sirtaki doen), mythologische weetjes en bizarre Griekse wetenschappelijke methodes, puzzelrondes...Voldoende intellectuele uitdaging, om daarna samen aan tafel te gaan zoals het een gastvrije Griek betaamt. Dank vooral aan alle leerlingen van 2A, 3B, 4B, 5C, 6C en 6D. Tineke Van Impe en Geertrui Van den Eynde, leraren Klassieke Talen

10


Het toneel “Waris/Paris” was een groot succes. De meeste leerlingen uit mijn klas vonden het leuk en zeer grappig. Zij die het minder geslaagd vonden hadden ongelijk. Het toneel “Waris/Paris” ging over de jonge prins Paris die verliefd werd op de Spartaanse beeldschone koningin Helena. Paris was de prins van Troje. Een perfect paar dus, ware het niet dat Helena al getrouwd was met koning Menelaos. Daarom ontvoerde Paris de mooie Helena en bracht haar naar Troje. Toen Menelaos dit ontdekte, werd hij woedend. Hij liep dadelijk naar zijn broer Agamemnon. Deze wou onmiddellijk ten strijde trekken tegen Troje. Hij wenste dit, niet voor Helena, neen, dit kwam net goed uit: hij wou reeds jaren Troje veroveren. Agamemnon beval nu dat elke staat van Griekenland mee ten strijde moest trekken. Ook de helden Achilles en Ajax trokken naar Troje. De oorlog duurde 10 lange jaren en toen bedacht Odyseus, koning van Ithaka, een plan. Hij klom samen met Achilles en nog 30 andere goede soldaten in een groot houten paard terwijl de andere soldaten zich tijdelijk een eindje terugtrokken. Dit paard werd voor de stadspoorten geplaatst. Als de Trojanen de volgende dag het paard zagen, dachten ze dat het een geschenk was. Ze haalden het paard binnen en vierden de hele dag tot ze dronken waren. ’s Nachts klommen de 30 mannen uit het paard, openden de poorten en lieten de andere soldaten binnen. De hele stad werd afgebrand en zo werd Troje na 10 jaar toch veroverd…… Rodolph Callewaert 1B

Esthée Van Rompaey uit 1B schreef: Eerst zijn de zesdejaars bij ons in de klas komen vertellen over het toneelstuk. Ze legden ons de inhoud uit en wie de personages waren. De volgende dag gingen we samen kijken. Het was een prachtig, grappig stuk en we hebben er echt van genoten. De leerlingen uit het zesde stelden onmiddellijk na de voorstelling vragen aan de acteurs. Daarna hadden we met de zesdejaars in onze klas nog een nabespreking. We zagen meteen wat de andere leerlingen vonden van het stuk. Zelf had ik het heel anders verwacht: ik dacht dat er meer acteurs zouden spelen en dat er een groter podium zou zijn. Ik vond het leuk bedacht en kan zelf nog ideeën gebruiken voor mijn examen drama.

Magali Staveaux uit 1B voegt hier aan toe: Ik vond het persoonlijk een heel goed stuk, alhoewel ik eerst iets heel anders verwacht had. Ik vond de effecten en het decor heel leuk, ook hoe er gebruik van gemaakt werd. Er was heel mooie muziek, knappe acteurs, waarvan één bekende: de actrice die ook Kaatje speelt. Een interessante, fantastische ervaring!


11

De lessen geschiedenis over de voedselverzamelaars en de eerste boeren waren nog maar net afgerond of we gingen een kijkje nemen in het Koninklijk Museum voor Kunst en Geschiedenis in Brussel. Afspraak op donderdag 20 februari in het Jubelpark bij de collectie van Egypte. Gewapend met een boekje gingen we met ons groepje doorheen het museum. Op sommige plaatsen moesten we zelf op zoek gaan naar de antwoorden, op andere stond een leerkracht ons op te wachten voor een beetje meer uitleg of instructies. We kwamen allerlei te weten over de hiërogliefen, het dodenoordeel, de Egyptische goden, de piramides, de mastaba’s en natuurlijk ook over mummies. Het was best wel speciaal om oog in oog te staan met twee mummies die op natuurlijke wijze gemummificeerd zijn. Zoiets ken je immers alleen maar van films. Hun vingernagels, hun haren, hun kledij, … waren allemaal nog intact. Ongelooflijk als je bedenkt dat deze mensen een kleine 2000 jaar geleden leefden. Eén van de twee mummies heeft de naam Euphemia. Ze was weefster van beroep, dat zie je aan de spullen die met haar begraven zijn. Ze is gestorven toen ze ongeveer 50 jaar oud was. We weten dat ze tot een rijkere klasse behoorde omdat ze vier lagen mooie kledij aan heeft. Opmerkelijk hoeveel historici te weten komen van het verleden. Met al deze nieuwe kennis op zak beginnen we na de paasvakantie aan de lessen over Egypte. We zullen nog veel verwijzen naar ons leerrijk museumbezoek, dat staat als een paal boven water. Katrien Van Keymolen, leraar geschiedenis

12


Net voor de Krokusvakantie hadden de tweedejaars een ‘feel good’ weekje. Ze startten de eerste dag met een gezond ontbijt: een lekkere, leuke en vooral gezellige activiteit. De leerkrachten en enkele hulpvaardige leerlingen waren reeds vroeg uit de veren om de laatste voorbereidingen te treffen. Net op tijd stonden 2 ontbijtbuffetten klaar voor de hongerigen. Fruitige smoothies, luchtige yoghurtjes, hartig beleg, lekkere pistolets, gekookte eitjes… Wat werd er gesmuld! Na een tweede keer aanschuiven waren de buffetten reeds grondig geplunderd en zaten de meeste buikjes van onze tweedejaars ‘gezond’ vol. Iedereen stak een handje toe om de refter op te ruimen en daarna ing elke titularis met haar leerlingen naar het klaslokaal. De ‘ontbijtgewoonten’ van de leerlingen kwamen er uitgebreid aan bod... Dorien Smeets, voor de klassenleraren van het tweede jaar


13

14



15

Voor iedereen     

Voorstelling Sociale Actie - solidaire maaltijd Filmforum Verschillende Olympiades - voor geïnteresseerde leerlingen Tweedehandsbeurs met boeken uit de schoolbib Soirée Culturée

Eerste jaar   

Nieuwjaarsgala Toneel Waris/Paris? Excursie naar het Jubelparkmuseum

Tweede jaar  

Feel good-week Sportdag

Derde jaar   

Bezoek aan kinderkribbe - leerlingen humane wetenschappen Inclusieproject met leerlingen Ter Bank - leerlingen humane wetenschappen Bezoek aan Abdij van ‘t Park

Vierde jaar   

Bezoek aan de Sint-Michielskerk Excursie naar Antwerpen Lezing prof. Bossuyt ‘Ovidius in Musica’ - leerlingen Latijn

Vijfde jaar       

Junior College - leerlingen wiskunde 6+ Fablab - leerlingen wetenschappen Uitwisseling met Lycée Martin V - leerlingen economie-moderne talen Advocaat in de klas - leerlingen Latijn Mediaexpert in de klas - leerlingen humane wetenschappen Lezing over cryptografie - leerlingen wiskunde 6+ Excursie naar Aken - leerlingen moderne talen

Zesde jaar       16

Chrysostomos Practicum in labo KU Leuven - leerlingen wetenschappen Bezoek aan SID-IN Infobeurs i.v.m. studiekeuze - door oud-leerlingen Weimar - leerlingen humane wetenschappen Sportdag Paridaensinfo 2 - april 2014

GEBOORTEN Jade, dochtertje van Nele Moelans (6B '95) echtg. Bert Rodiers, geboren op 4 februari 2014, zusje van Ruben Adres: Boslaan 19, 3050 Oud-Heverlee tel: Nele: 0498/57 42 33

Bert: 0498/57 42 38

Hartelijk proficiat!

OVERLIJDEN Op 12 december 2013 overleed Magda Rooms (RA '63) te Melsen. Op 14 januari 2014 overleed Jan De Meulemeester thuis te Kessel-Lo.

Op 19 maart 2014 is Françoise Appelmans (RA '45) thuis overleden.

Op haar gedachtenisprentje lezen we volgende tekst van Godfried Danneels "Wij bidden u om die gezindheid die ook in Jezus was. Dat wij leren te geven in plaats van te vragen, aan te kijken in plaats van neer te zien, te luisteren in plaats van alweer te spreken, te begrijpen in plaats van te veroordelen, te geven in plaats van verhaal te zoeken. Maak ons tot open, kwetsbare mensen die nog van hun stuk te krijgen zijn, die zo veranderen kunnen dat ze anders met anderen omgaan."

We bieden de families ons oprecht medeleven aan.


17

IZEGEM 1943- KESSEL-LO 2014 Jan De Meulemeester ken ik al van in onze studententijd. Hij was een schitterend student. Zeer intelligent en tegelijkertijd uiterst bescheiden. Geapprecieerd door professoren en medestudenten.

Na het behalen van zijn doctoraat begon Jan bij ons op school les te geven en we werden dus collega’s. Mijn collega major, zo voelde ik het aan. Hij trok zich tijdens de pauzes vaak terug in het ‘rokershol’ en trad niet op de voorgrond maar hij was een innemend en joviaal collega. Daar was iedereen het over eens. Als leraar was hij een uitstekend didacticus - hij had zijn eigen trucjes om moeilijke regels van de grammatica klaar en duidelijk uit te leggen - en vooral: hij was een geboren verteller. Dat hij om deze en om nog veel andere redenen door de leerlingen op handen werd gedragen wordt duidelijker uit de toespraak die Annick Van Petegem bij zijn afscheid tot hem richtte: 'Dat je graag gezien bent door de leerlingen hoeven we je niet te vertellen. Ze bewonderen je om je ongelooflijke kennis, je ruime belangstelling, je verteltalent, je soms onverwachte pittige humor en zo veel meer. Een mondeling examen afleggen bij jou is een prettig moment voor je discipelen. Geen greintje stress te bespeuren! Dat heeft alles te maken met je positieve instelling en je groot relativeringsvermogen. Leerlingen en collega’s weten dat echt naar waarde te schatten. Niemand ziet je als vakidioot of als klassieke taalmaniak. Je geniet ervan leerlingen te laten meegenieten van een mooie passage of ze een stijlfiguur te zien ontdekken. En je enthousiasme daarbij is aanstekelijk'. Jan kon ook zeer goed zingen, hij was onder meer gedurende vele jaren lid van de Bob BoonSingers. Zingen deed hij met overgave: het was alsof hij zich pas dan volledig liet kennen. Ook dit aspect van Jan vinden we in de toespraak van Annick terug. 'Ikzelf genoot er bij elk personeelsfeest enorm van je met hart en ziel te zien meezingen voor de gevierde collega’s. Mensen die melodieuze klanken uit hun stem kunnen toveren hebben bij de mislukte nachtegaal die ik ben namelijk een streepje voor'. Ooit las ik in een gedicht van Hubert Van Herreweghen: ‘Dat de mensheid ooit omgang had met engelen bewijst nog ‘t gezang’ We hebben hieraan gedacht bij het zingen van het ‘In Paradisum’: Jan, mogen de engelen je begeleiden naar het Paradijs. Aan Loe De Meulemeester- Swinnen en aan zijn kinderen bieden wij onze zeer oprechte deelneming aan. Françoise Feys en Annick Van Petegem 18


Uit de toespraak van Annick Van Petegem bij het afscheid van Jan De Meulemeester in 2003. Bij het afscheidsfeest voor Jan rondde Annick Van Petegem haar toespraak af met twee stijloefeningen à la Queneau. Raymond Queneau was een Frans schrijver van de vorige eeuw. In 1947 publiceerde hij zijn beroemde 'Exercices de Style'. Dit bijzondere boek vertelt 99 keren hetzelfde verhaal op 99 verschillende manieren. Annick bootst hier Queneau na. Ze vertelt in de eerste 'oefening' hoe Jan de leerlingen met Sinterklaas verwende. De tweede 'exercice' refereert naar het fameuze 'rokershol', en dit in Homerische stijl!

We hebben er toen allen van genoten, en ongetwijfeld Jan op de eerste plaats. Hoewel de afscheidsrede van Annick al in onze brochure heeft gestaan, wilden we ook dit uittreksel nog eens publiceren, als eerbetuiging aan Jan. Oefening 1: een twijfelachtig verhaal Ik vraag me af of mijn verhaal wel klopt. Wie vertelde het me ook weer? Mijn mama, mijn man, de hond? Een leerling misschien? Ik weet niet meer heel goed waar het zich afspeelde? In een kerk, een winkel, een postkantoor? Ah ja, nu herinner ik het me: in een klas wellicht. Er zaten daar, wacht eens, wie zaten er daar ook weer? Zusters, paters, Grieken? Skeletten? Juist, maar dan met meisjesvlees eromheen, en levend, ja dat wel. Ja, ja, dat zou het wel eens kunnen zijn: meisjes in een klas! Het was een feestdag, denk ik: Pasen, Kerstmis, Allerheiligen misschien? Even denken, nee, het zou wel eens Sinterklaas kunnen zijn. Ze zaten daar alleen? Of toch niet? Wie verstopte er zich toen achter de muur, de kast, het bord? Achter zijn boekentas? De inspecteur, zuster overste, een dief? Of was het zwarte Jan? Sliep hij, was hij boos? Gooide hij iets? Krijt? Bordenwissers? Boeken? Nee, wacht eens, waren het geen snoepjes? En wat gebeurde er daarna? Maakten ze ruzie? Zongen of dansten ze? Nee, ik denk dat ze aan het werk waren… met... wat was het in de mond? Kauwgom? Appels? Chocotofs, dat waren het. Oefening 2: Homeros beschrijft de omzwervingen van Jan in Paridaens Telkens weer de schitterende ster verrijst Die ’t naderen van de Dageraad verkondigt Bereikt het snelle rijtuig van de held Het poortgebouw van het paleis der wijsheid Nu vindt men daar in Paridaens een krocht Gewijd aan Nicotinè de oude rookgodin Het is een mysterieuze schemergrot


19

En altijd wellen dampen daar te voorschijn Moeilijk is de toegang tot die plaats Er gaat geen kind door deze ingang binnen Hij is voor ingewijden alleen Hoe onrustig gaat zijn hart tekeer Als Jan loopt door de gangen naar de grot Een diepe vreugde welt in hem op als hij ze betreedt En moeizaam slechts verlaat hij ze Als ’t uur der lessen heeft geslagen…

20


Een oud-leerlinge op de praatstoel

Elisa Kint Latijn-Wetenschappen 2002 Een tijdje geleden vertelde Bie Vandensande me dat Elisa Kint, één van haar nichtjes, grafisch ontwerper is. Dat intrigeerde me. Ik zag Elisa nog goed voor me. Niet al te groot van gestalte. Fijne gelaatstrekken. Zwart, sluik haar. Expressieve, donkere ogen. Eerder stil en bescheiden. Zeer persoonlijk. Ze deed me denken aan haar moeder, Tinne Vandensande die ik ook in de klas had gehad. Dat Elisa voor een artistieke loopbaan had gekozen, verbaasde mij eigenlijk niet maar ik wilde toch wel graag vernemen hoe ze vanuit de klassieke humaniora die keuze had gemaakt en wat voor werk ze nu precies deed. Zo komt het dat Bie en ik op dinsdag 25 maart de trein naar Antwerpen nemen. We hebben een afspraak met Elisa in de cafetaria van bibliotheek Permeke op het De Coninckplein. Elisa is al geïnstalleerd achter haar laptop wanneer we eraan komen. De begroeting is hartelijk. We vinden beiden van elkaar dat we op twaalf jaren tijd niet sterk veranderd zijn, al vrees ik een beetje dat Elisa nog altijd even vriendelijk is. We starten met een losse babbel. Elisa vertelt dat het De Coninckplein tot voor enkele jaren een problematische buurt was. Het is nu een aangename plek geworden. Door onder meer de drugproblematiek op en om het plein aan te pakken – soms wel een beetje te repressief, zegt ze – en door er een bibliotheek te bouwen. We zitten aan het raam en we krijgen een doorsnee van de Antwerpse bevolking te zien: mensen van allerlei herkomst en kleuren. Veel Chinezen, want de Chinese wijk is om de hoek. Gewone mensen maar ook heel opvallende. Zo komt een sjofele man, duidelijk goedgezind, met een grote vogelkooi aangewandeld. Ik bedenk dat ik hier wel uren door het raam zou kunnen kijken, zonder mij te vervelen. Elisa vertelt dat ze zeer graag in Antwerpen woont, precies om die reden. Het culturele aanbod is er ook veel groter dan in Leuven. Het enige wat ze mist is haar familie, zegt ze. Haar ouders wonen in Pellenberg en daar gaat ze om de veertien dagen met het openbaar vervoer naar toe. Haar opmerking verbaast me een beetje: ik had dit van een vrijgevochten ontwerpster niet meteen verwacht. Tegelijkertijd klinkt het heel sympathiek en ik herken het sterke familiegevoel bij Paridaensinfo 2 - april 2014

21

de familie Vandensande: een echte clan. Tijd om met onze vragenlijst te starten! Elisa, een klassieke vraag om mee te starten: Hoe ben je in Paridaens terechtgekomen? Dat is natuurlijk niet ver te zoeken. Mijn moeder en tantes waren mij voorgegaan en het lag een beetje voor de hand. Ik heb mij de eerste jaren bij de keuze ook geen vragen gesteld. Het is pas toen ik een jaar of vijftien was dat ik wist wat ik op school miste. En dat was? Je zou het 'creatief denken' kunnen noemen. Een verlaten van de klassieke patronen, een 'out of the box' denken. Zowel in de klas als in de wandelgangen. Uiteraard vond ik dat bijvoorbeeld in het vak expressie van mevrouw Lemaire (–ze deed dat schitterend –), maar in feite moet dat soms ook mogelijk zijn in andere vakken. Iedereen hield zich angstvallig aan hetzelfde klassieke stramien en noch voor leerkrachten, noch voor leerlingen was er veel ruimte om eens andere paden te bewandelen, om de verplichte leerstof eens te laten voor wat ze was, of om ze op zijn minst vanuit een andere hoek te benaderen. Bie: Ik begrijp, denk ik, wat je bedoelt. Toen wij leerling waren, had je bijvoorbeeld Nelly Schonken, die dat wel probeerde. Ze gaf verschillende vakken en ze kon zodoende ook gemakkelijker vakoverschrijdend werken. Juist. Ik herinner me bijvoorbeeld dat we eens een filmscenario moesten schrijven van het Laöcoonverhaal bij Vergilius. Een ideale manier trouwens om de tekst grondig te lezen en om te ontdekken dat alle scenariogegevens (klank, kleur, beweging enzovoort) in de tekst te vinden zijn! We lazen ook poëzie in vele talen, ook Spaans, louter voor de klanken! En we verlieten geregeld het klaslokaal. Toen iets ongehoords. Een soort 'Dead Poets Society' in feite. Kon je met je verzuchtingen bij iemand terecht, Elisa? Ik heb mijn honger naar meer creativiteit bij mijn ouders aangekaart en even is er sprake geweest van de Kunsthumaniora, maar uiteindelijk hebben we beslist dat ik toch mijn Klassieke humaniora zou afmaken en in feite beklaag ik het me niet. Hoezo? Ik ondervind dikwijls dat ik voordeel heb bij de algemene, degelijke vorming die ik heb gekregen. Al klinkt dat tegenwoordig wel een beetje elitair, het is wel een feit. Heb je nog bepaalde herinneringen aan Paridaens? Nog contacten? Spontaan denk ik aan mevrouw Ingrid Meulemans die mij eens uit eigen beweging heeft bijgewerkt toen ik vrij lang ziek was geweest. Ik heb daar toen zeer veel aan gehad. Met mijn vroegere klasgenoten heb ik geen contact meer, tenzij met Lies De Mot. Af en toe gaan we samen iets eten in het restaurantje van I-Wen Liu. Lies en I-Wen waren heel fijne leerlingen! I-wens moeder gaf Chinees op het CLT en was zeer toegewijd, maar ook zeer streng. Ze eiste van haar dochter een 'Chinese' discipline – elke dag iets in haar dagboekje schrijven, bijvoorbeeld – maar I-Wen heeft er zeker niet onder geleden en er alleen maar de vruchten van geplukt. Ze was een vrolijk meisje! Erg lenig ook!

Juist! We hebben ook nog samen geturnd. I-Wen heeft met succes economie gestudeerd en daarna een tijd bij VISA of Mastercard gewerkt. Dan heeft ze het over een andere boeg gegooid. Ze heeft nu een goed draaiend veganistisch restaurant in Leuven. Daar moeten wij eens naar toe! En na de humaniora? Sint-Lucas? Niet meteen. Ik ben een jaar op AFS naar Italië geweest. Ik herinner me zelfs dat ik dat heb verteld tijdens jouw lesuur, in één van onze 'zithoekmomenten'. Ik vond het trouwens heel fijn dat ik op die manier de gelegenheid kreeg om aan de klas mijn plannen uiteen te zetten.

22


Dat ik dat vergeten was. Nu je het zegt herinner ik me zeer goed dat je van plan was om naar Italië te gaan. En inderdaad: achter de kast in ons groot lokaal had ik een 'zithoek' ingericht met een oud tapijt dat ik van mijn zolder had gehaald. Het werd gebruikt om er tijdens de middag projecten voor te bereiden of ook voor kringgesprekken met mijn eigen klas. Het nodigde meer uit tot een fijn gesprek. En? Is het jaar Italië meegevallen? Heel erg. Ik kwam terecht in een familie met drie kinderen in Spinazzola, niet ver van Bari. Het diepe zuiden van Italië dus. Ik werd er goed opgevangen. De moeder was lerares Engels en gaf me de eerste maanden wat bijles Italiaans. Ook dankzij mijn kennis van het Latijn was ik er snel mee weg. Het was een heel traditionele, katholieke familie, maar het viel erg mee. De school was een kleine school, in feite een 'middelbare dorpsschool'. Er gingen ook andersvaliden naar school, waaronder ook kinderen met downsyndroom. Iets waar hier nu over wordt gedebatteerd, maar wat daar toen een feit was, ook uit noodzaak: andere oplossingen waren er niet. Ik vond het zelf erg leerrijk en ik heb mij dat jaar zeker niet beklaagd: op veel vlakken heb ik ervan geleerd. Naast schoolse zaken heb ik in Italië ook geleerd om mijn 'Belgische' houding achterwege te laten. Vrienden daar schrokken aanvankelijk van mijn 'koel' gedrag. Van in het begin werd er zowel bij vrienden, klasgenoten als familie, geknuffeld en gekust bij elk afscheid. En nadien? Ik twijfelde tussen Psychologie en Grafische Vormgeving. Het werd Grafische Vormgeving in Sint Lucas in Antwerpen. Vanaf het eerste ogenblik voelde ik mij er thuis. Ook de studenten die ik bij de toelatingsproef ontmoette en met wie ik achteraf in de klas zat, gaven mij het gevoel dat ik bij 'gelijkgezinden' was terechtgekomen, iets wat ik in mijn vorige studie had gemist. Het zijn nog altijd vrienden. Waarom precies die richting? Beeldhouwen trok mij ook aan, maar van alle kunstrichtingen gaf dit de breedste vorming. Welke vakken heb je zoal gekregen? Naast theoretische vakken, zoals Filosofie van de Kunst, kregen we o.m. tekenen, fotografie, fotoshop en andere programma's, collagetechnieken, schilderen ... Voor de theoretische vakken hadden we traditionele examens. Het creatieve werk werd een paar keren per jaar geëvalueerd en op het einde van elk jaar diende je een groot eindwerk te presenteren dat door een jury van een vijftal leraren werd beoordeeld. Ik vond dat altijd een erg spannend moment, veel erger dan een gewoon examen. Hoezo? Een vak kan je instuderen en je weet zelf wel of je al dan niet klaar bent om examen af te leggen. Bij een creatief werk weet je nooit op voorhand hoe het beoordeeld zal worden. De jury stelt erg kritische vragen, je moet je keuzes verantwoorden. Het is, bij wijze van spreken, niet voldoende om 'een schoon prentje' te maken. Je moet de toeschouwer verbazen, hem doen nadenken, hem aanzette tot reflectie, op welke manier dan ook. Je moet hem 'vastgrijpen'. En dat was moeilijk om te leren? Niet gemakkelijk, inderdaad. Dat ik een stage in Den Haag heb mogen doen, heeft me daarbij ook erg vooruitgeholpen. Ik draaide drie maanden mee in een niet-klassiek grafisch bureautje dat gerund werd door een fijn echtpaar. In Nederland durft men trouwens sowieso meer. Op inhoudelijk vlak of op vormgevend vlak? Op beide vlakken. Ze leerden mij nog meer los te laten wat ik had geleerd, verder te kijken. Ik werd uiteindelijk met mezelf geconfronteerd en dat is nodig wil je echt creatief zijn. Kon je bij hen logeren? Neen, ik huurde een kamertje bij een Turkse vrouw, Ilknur. Een verhaal op zich. Paridaensinfo 2 - april 2014

23

Ongetwijfeld! Kan je iets meer vertellen over een of meerdere van je eindwerken? Ik denk vooral aan twee werken. In 2006 heb ik een video-installatie gemaakt – geen grafisch werk dus – voor het vak 'experimentele typografie', d.i. op een experimentele manier letters ontwerpen. Ik heb een grote dansvloer met bloem bestrooid en danseressen uitgenodigd om letters te 'dansen'. De 'letters' bleven achter op de dansvloer! En het geheel heb ik op video vastgelegd. Boeiend! Voor mij een wereld waar ik niet in thuis ben, maar waar ik met des te meer plezier over hoor spreken. Er is nog een tweede werk waar je aan dacht? In 2007, om mijn masterdiploma te behalen, heb ik ook een video-installatie gemaakt: Portretten van een vriendengroep, volgens het principe van het 'cadavre exquis'. (Ter info: Het cadavre exquis is in oorsprong een dichtvorm waaraan verschillende dichters werken door telkens één regel toe te voegen aan het gedicht, zonder op de hoogte te zijn van de voorgaande regel. Op die manier ontstaat een experimenteel, surrealistisch gedicht. Het cadavre exquis is genoemd naar de eerste woorden van het eerste gedicht dat op die manier is geschreven: 'Le cadavre exquis boira le vin nouveau'. De techniek werd in 1934 ook met tekeningen toegepast door René Magritte en zijn toenmalige entourage.) Dat principe vind je nu terug in een kinderspelletje: iemand tekent een hoofd, plooit het blad, een ander tekent een romp enzovoort. Het resultaat is grappig, verrassend, surrealistisch. Zelf heb ik dus een video-installatie gemaakt volgens dat principe. Er stonden drie videoschermen boven elkaar. Vrienden discussieerden onderling en werden intussen gefilmd. Op het bovenste scherm zag je hoofden, op het tweede rompen, op het derde benen, maar zo dat op één en hetzelfde hoofd, telkens een andere romp, of dan weer andere benen/ voeten verschenen. Onder andere Koen Theys heeft me toen begeleid, een goed kunstenaar met ervaring met video -installaties. Hoe origineel! Ja, het lijkt misschien wel erg 'experimenteel', maar je moet bedenken dat zo'n eindwerk ook een unieke gelegenheid is om alles wat je hebt geleerd uit te proberen. Ik was zeer tevreden dat het werk positief is ontvangen. En dan had je het masterdiploma op zak. Ja, maar ik mocht van mijn ouders nog een paar jaar verder studeren. Weer stond ik voor een keuze: Psychologie of Film? En het werd film! Bie: je kunt wel zien dat je echte voorkeur naar het artistieke gaat. Je roots zullen hier wel een rol spelen. Inderdaad, het zit wel een beetje in de familie om met kunst en cultuur bezig te zijn. Mijn vader is architect – en hij is wat blij met mijn keuzes! Mijn grootmoeder lang vaders kant, Magda Kint, is een gedreven schilderes/beeldhouwster. Bie: Juist! Ik vind dat je veel van je grootmoeder weg hebt. Françoise: Iedereen in Herent kende trouwens je grootvader, Jef Vandensande, een bijzonder cultuurminnend en creatief man. En ik vernam dat je moeder, Tinne Vandensande, een tijd geleden de Cultuurprijs Vlaanderen heeft gekregen voor haar werk bij de Koning Boudewijnstichting, meer bepaald voor haar grote inzet voor het cultureel erfgoed. Elisa, je hebt ongetwijfeld je artistiek talent en je belangstelling voor cultuur met de genen meegekregen! Geen wonder dat je ook voor je tweede studie in die richting koos. Ja, misschien is dat wel zo, maar anderzijds bleef ook psychologie mij bezig houden. Ik verklaar mij nader. Ik schreef mij in bij Sint-Lukas in Brussel omdat mijn video-installaties mij de smaak hadden gegeven om met de camera te werken. Tegelijkertijd was ik door de videoinstallaties in de ban geraakt van het filmen van mensen in hun dagelijks doen en laten. Ik koos dus voor 'Documentaire film'.

24


En beantwoordde het aan je verwachtingen? Zeker en vast. Als eindwerk voor mijn eerste jaar film heb ik een portret gemaakt van een oude vrouw met alzheimer. Ze was in feite familie van familie. Ik had haar al eens ontmoet en het probleem fascineerde me. De vrouw was nog in staat om mij haar toestemming te geven en ik had natuurlijk ook de instemming van de familie en van de verpleegkundigen. Hoe ben je daarbij te werk gegaan? Ik wilde één dag uit het leven van een alzheimerpatiënt vertellen en ik heb daarvoor een halve week in het verzorgingstehuis gewoond. Slapen deed ik in het klooster maar verder was ik de hele dag bij haar. Het verliep goed. Soms kon ik met haar praten. Soms niet. Soms was ze lief, maar soms was ze boos, vooral toen er momenten van besef waren. Ik denk dat ik dat verdriet, de kwetsbaarheid, in de film heb kunnen vastleggen, al is de boventoon zeker niet volledig negatief. Er ligt, denk ik, ook menselijke warmte in. Hij werd op school erg positief beoordeeld. Bie: Ik weet dat haar zoon erg gelukkig is met die film. Dat is ongetwijfeld het mooiste compliment. Hielp het bij je nieuwe studie dat je al een diploma op zak had? Natuurlijk. Het feit dat ik al wat ouder was, speelde in mijn voordeel. Ik had bijvoorbeeld die film over alzheimer niet op dezelfde manier kunnen maken als achttienjarige. En ook op vakgebied had ik intussen natuurlijk veel geleerd dat ook in de filmwereld van pas kwam. Toch heb ik tot op het einde moeten horen: loslaten! Je bent te beheerst, te rationeel! Je moet je eigen stem zoeken! Vergeet wat je hebt geleerd! Werk vanuit je buikgevoel! Zijn er momenten in je filmopleiding die je zijn bijgebleven? Ik denk daarbij natuurlijk aan de twee uitwisselingsbeurzen die ik heb gekregen. Zo ben ik met een Leonardo da Vincibeurs voor anderhalve maand naar China kunnen gaan en met een Erasmusbeurs voor een half jaar naar Finland. Naar China! Inderdaad! Technisch staan de Chinezen heel ver, dus dat was meegenomen. Voor het inhoudelijke ligt dat toch enigszins anders. Je doet er niet zomaar wat je wilt, er zijn strenge, rigide regels. Het dwingt je om op een andere manier te denken, soms voorzichtiger te werk te gaan. Toen we er aan kwamen, kregen we een hele lijst voorgeschoteld van zaken die we in onze kortfilm niet aan bod mochten laten komen. Eén van de topics die 'not done' was, was de Chinese overheid, bijvoorbeeld. Toch heb ik er boeiend werk kunnen maken. Ik leg uit. Voor mijn vertrek had ik een zeer korte reportage op de VRT gezien van Tom Van de Weghe, de eerste VRT-correspondent in China en het Verre Oosten. Hij had het in die reportage over de ondergrondse wereld van Beijing. In de jaren zestig zijn er namelijk reusachtige schuilkelders gebouwd, nog steeds in het kader van de Koude Oorlog. Door het ernstig plaatsgebrek in de stad bouwt men nu niet alleen in de hoogte, maar gebruikt men ook de kelders als woonruimte. Tijdens het verkennen van de straten van Beijing, botste ik als vanzelf op verscheidene van die kelders. Het gaat om piepkleine kamertjes die verhuurd worden, volledig onder de grond dus. Paridaensinfo 2 - april 2014

25

Het was een zeer bevreemdende wereld waarin ik terecht kwam. Zo was er een meisje in pyjama dat mij voorbij liep, totaal verdwaasd. Ze merkte mij zelfs niet op. Zeer bizar en beklemmend. Ik vatte de idee op om over die ondergrondse wereld een documentaire te maken. In de filmschool vond ik een meisje dat in die kelders woonde: Saimeng, een studente maquillage. Ze was bereid me haar woonplek te tonen en te laten filmen. Het is in de eerste plaats haar portret geworden. Via Saimeng ontdek je beetje bij beetje de ondergrondse wereld. Ik ben er naartoe gegaan samen met een geluidsman die ik op de campus op de kop kon tikken en met een Zwitsers meisje als tolk. De camera bediende ik zelf: het was er zo klein dat je nauwelijks kon bewegen. Met meer konden we echt niet zijn. Een te grote ploeg verstoort bovendien voor mij de intimiteit van zo een persoonlijk interview. Was ze tevreden met het resultaat? Zeker. De film is in België afgewerkt – ik was er ten slotte maar zes weken –, maar ze wilde zeer graag dat de situatie in het Westen bekend werd, ook al was ze er niet bovenmate verbitterd over. Ik heb nog af en toe contact met haar via e-mail, maar de contacten verlopen niet vlot. Facebook is bijvoorbeeld niet altijd toegankelijk. Ook het contact tussen beide scholen is niet evident. Sint-Lukas Brussel stimuleert haar studenten te filmen vanuit een kritische geest. De Beijing Film Academy heeft, gezien de situatie in China, een iets ander vertrekpunt. Gelukkig zijn er af en toe ook zeer eigenzinnige Chinese artiesten. En je hebt ook een beurs voor Finland gekregen? Dat was natuurlijk een heel andere ervaring. Het was winter. Koud en donker dus. Het niveau ligt er wel erg hoog omdat ze uiterst strenge selectieproeven voor hun onderwijs hebben. Per jaar kunnen er telkens maar een paar mensen afstuderen: twee à drie regisseurs, twee cameramannen, twee geluidsmannen. Ik heb er veel opgestoken. In Finland heb ik een portret gemaakt van een Duits - Oekraïens meisje op zoek naar haar identiteit. Intussen was je al wel vijfentwintig? Ja, in principe was het dan afgelopen met studeren. Ik wilde mijn ouders niet meer ten laste zijn, ook al maakten ze er geen probleem van en hebben ze mij altijd ten volle gesteund. Ik ben dus begonnen met het aannemen van een aantal opdrachten en met grafisch werk, maar ik wilde toch ook zeer graag mijn filmschool afmaken, wat ik dan ook heb gedaan, zij het wat meer gespreid.

Dus weer een eindwerk? Inderdaad! Hier komen we terug bij Paridaens. Bij Paridaens? Inderdaad; Ik heb me laten inspireren door een tekenfilmpje dat we in het tweede middelbaar kregen in het kader van de lessen 'seksuele en relationele opvoeding'. Het was een leuk filmpje, daar niet van, maar het schoot zijn doel totaal voorbij. Het filmpje vertelde wat we al lang wisten. Over zaken die ons wel geïnteresseerd zouden hebben, werd er niet gerept. Ik bedacht dat er in feite weinig goed filmmateriaal bestond om met adolescenten over relaties te praten. Waar komen jongeren in aanraking met een menselijk en realistisch beeld over relaties en intimiteit bij hun leeftijdsgroep? Films tonen vaak de romantische of dramatische kant. Pornografie toont weinig intimiteit en focust niet op jongeren als doelpubliek. Ik vatte dus de idee op om zelf een korte documentaire over relaties en seksualiteit bij jongeren te maken. Daarbij kreeg ik de ondersteuning van Jong en van zin, een VZW die in opdracht van de overheid adviseert bij het maken van materiaal dat kan gebruikt worden bij de seksuele vorming. Ik ben naar middelbare scholen gegaan en heb zulke lessen gevolgd om mij in te leven in de wereld van de jongeren. Uiteindelijk ben ik terecht gekomen bij een kleine vriendengroep van vijf personen: een paar jongen/meisje, een paar jongen/jongen, en één single. Ze zagen er heel gewoon uit. Het was de bedoeling dat zoveel mogelijk jongeren zich in hen konden herkennen. 26


En heb je ze aangestuurd bij het filmen? De film focust in de eerste plaats op dagdagelijkse momenten, recht uit het leven van de jongeren. Maar wanneer je uiteindelijk aan het filmen bent, is zoiets altijd min of meer aangestuurd. Laat ons zeggen dat het 'aangestuurd spontaan' was. Ik heb ze in allerlei situaties gefilmd, ook vrijagescènes, waarbij ik geprobeerd heb om zo respectvol mogelijk te zijn, zonder zaken te verbergen. Jongeren hebben in dit kader geen boodschap aan preutsheid. In feite gaat de film op de eerste plaats over gevoelens. Soms kregen de jongeren een camera mee met een opdracht. 'Wat vind ik mooi aan mezelf?' bijvoorbeeld. De film komt in mei/juni uit en hij kan via Jong en van zin of via Sensoa – Vlaams Expertisecentrum voor Seksuele Gezondheid – aangekocht worden. Er hoort ook een werkmap bij. Het is de bedoeling dat het materiaal in de scholen wordt gebruikt. Ik hoop dat het aan de behoefte zal beantwoorden. Ik hoop het samen met jou. Ik herinner me dat we in de vierdes een spel hadden om moeilijke onderwerpen bespreekbaar te maken, en ook een filmpje over jongeren, Later begint nu, een filmpje dat toen al een beetje verouderd was en erg geforceerd aandeed. Meer aangestuurd dan spontaan! We deden wel ons best om dat aspect van de opvoeding aan te pakken, maar eenvoudig was het niet. Ik ben er zeker van dat je film aan de behoeften zal voldoen. En intussen, voor het behalen van je tweede master, was je al een paar jaren aan het werk? Inderdaad, en dat werk zet ik nu verder. Ik werk deeltijds bij een bedrijfje als communicatieverantwoordelijke en verder ben ik zelfstandige in bijberoep. Ik maak affiches, ontwerp logos, websites, noem maar op. In de lijn van mijn opleiding dus. Zo heb ik bijvoorbeeld gewerkt voor het Passief Huis-platvorm, waarvoor ik o.m. de cataloog heb mogen ontwerpen. Vorig jaar heb ik voor het Sfinksfestival gewerkt en dit jaar mag ik er alle vormgeving voor maken. Samen met een collega heb ik een opdracht van de bibliotheek Hasselt om de huisstijl en signalisatie te verzorgen. Dat zijn maar een paar voorbeelden. Met film ben ik ook nog bezig. Zo heb ik samen met mijn zus Anna reportages gemaakt - korte portretten van de leiders van een aantal sociale ondernemingen - , maar dat is een ander verhaal. Mijn website geeft een idee van de diversiteit van de opdrachten en van de eigen stijl die ik probeer te ontwikkelen: www.elisakint.be Hoe zou je jouw werk definiëren? Tot een bepaalde stijl of stroming zou ik mezelf niet rekenen. Mijn documentaire films zijn portretten, bijna altijd van sterke vrouwen of meisjes uit zeer verscheiden culturen. Ik probeer hun eigenheid te laten zien, dat wat hen zo bijzonder maakt. Een jonge Berbervrouw, die in haar piepklein Brussels winkeltje haar eigen ontworpen kleren probeert te verkopen; een vrouw met psychische problemen die in haar verlaten appartement in Antwerpen op een heel gevoelige manier haar levensverhaal reconstrueert; de jonge mensen in mijn eindwerk 'Bloot', die stuk voor stuk, zonder het zelf te beseffen, een heel volwassen en mooie opvatting hebben over relaties en intimiteit… Hoe kom je aan opdrachtgevers? Via e-mail, via netwerken, via mond-aan-mondreclame. Het is iets wat je langzaam opbouwt. En de toekomst? Van het creatief werk in 'bijberoep' zou ik in de toekomst graag mijn hoofdberoep maken, maar


27

ik weet niet zeker of ik op de eerste plaats met het grafisch werk of met film wil bezig zijn. In feite vragen beide disciplines 100% inzet en een week heeft maar zeven dagen. Maar misschien komen beide kanten wel samen in een project. Elisa, we zijn onder de indruk van wat je op je jonge leeftijd al allemaal hebt gerealiseerd en van je origineel en fris werk. We twijfelen er niet aan dat je jouw dromen waar zult kunnen maken. Veel succes! Françoise Feys, met ook dank aan Bie Vandensande voor haar geapprecieerde medewerking

28


Redactie. Medewerkers. Lay-out

Recommend Documents