Algemeen Dagblad, 26 maart 2015
Saul Dibb
SUITE FRANÇAISE drama
Onmogelijke liefde voor nazi in Frans boerendorp Regie: Saul Dibb. Hoofdrollen: Michelle Williams, Matthias Schoenaerts en Kristin Scott Thomas. De voorgeschiedenis van Suite FranQuise is bijna net zo dramatisch als het verhaal. over een onmogelijke liefde in oorlogstijd. Uitgangspunt is het boek dat de Frans-Joodse schrijfster Irene Némirovsky schreef aan het begin van de Tweede Wereldoorlog. In 1942 werd zij gedeporteerd en stierf zij in Auschwitz. Haar oudste dochter ontdekte het manuscript dat daarna werd gepubliceerd en diverse prestigieuze literaire prijzen won. In Nederland is het verschenen onder de titel Storm in Juni. De film van Saul Dibb toont vooral hoe de Franse bevolking reageerde op de Duitse bezetters. Hij
• Is liefde fout als je hart sneller gaat kloppen voor een nazi? FOTO STEFFAN HILL zoomt in op een plattelandsdorp waar Duitse soldaten worden ingekwartierd bij de plaatselijke bevolking. Het leidt tot veel irritatie, zeker in het huis van madame Angellier (Kristin Scott Thomas) en haar schoondochter Lucile (Michelle Williams), wier echtgenoot in een Duits gevangenkamp zit. Wanneer een Duitse officier (een knappe rol van Matthias Schoenaerts) bij deze twee vrouwen onderdak krijgt, is de spanning snel te snijden. Het feit dat
deze nazi een aardige, gecultiveerde man is - hij componeert zelfs de suite waarnaar de film is genoemd - maakt aanvankelijk weinig uit. Totdat de liefde ontluikt en er levensbepalende keuzes gemaakt moeten worden. Vooral door de sterke rolbezetting weet Suite Française te overtuigen. De valkuilen van goedkoop sentiment worden bekwaam omzeild. Alleen het einde, dat niet in het boek voorkomt, is nogal vergezocht. A.Z.
De Telegraaf, 26 maart 2015
Saul Dibb
'SUITE FRANÇAISE'
Kasteelroman in oorlogstijd GENRE: drama, oorlog REGIE: Saul Dibb MET: Michelle Williams, Matthias Schoenaerts, Kristin Scott Thomas
oms is het verhaal achter een film interessanter dan de film zelf. In1942 werd de Parijse Jodin Irène Némirovsky gedeporteerd en in Auschwitz vermoord. Haar ondergedoken dochter Denise Epstein overleefde de oorlog en vond jaren later in de tas van haar moeder het manuscript van een oorlogskroniek. Ze liet de eerste twee voltooide hoofdstukken uitgeven als Suite Française en het boek werd een internationale bestseller. Regisseur Saul Dibb verfilmde het unieke document van Némirovsky waarin alles draait om Lucile Angellier (Michelle Williams). Terwij haar man aan het front vecht, krijgen zij en haar schoonmoeder (Kristin Scott Thomas) thuis de Duitse luitenant Von Falk (Matthias Schoenaerts) gestationeerd. Hoe meedogenloos het naziregime ook is, toch
S
voelt Lucile zich sterk aangetrokken tot de knappe en ontwikkelde officier. De cast en vormgeving van Suite Française mogen dan indrukwekkend zijn, toch kijkt de film weg als een kasteelroman in oorlogstijd. Michelle Williams overtuigt als Française in een duivelse spagaat. Haar liefde voor de vijand is oprecht, maar haar vaderland verraden? Dat nooit! Genoeg materiaal voor een romance vol tragiek, maar helaas kleurt Dibb (The duchess) te netjes, te braaf en bijna lieflijk binnen de lijntjes van het romantische oorlogsdrama. Te veel volgens het boekje (letterlijk), nergens een rafelrandje. Natuurlijk is Suite Française een belangrijk document, omdat het boek én de film volgens Denise Epstein tonen dat de nazi's Irène Némirovsky nooit helemaal hebben kunnen uitroeien. Niettemin had haar literaire nalatenschap een gepassioneerdere en geraffineerdere film verdiend. Eric le Duc
Terwijl haar echtgenoot aan het front is, begint Lucile (Michelle Williams, I.) steeds meer te voelen voor een Duitse officier (Matthias Schoenaerts).
BN De Stem, 26 maart 2015
Saul Dibb
Verboden liefde in oorlogstijd door Tisha Eetgerink
Frankrijk, 1940. De bewoners van een dorpje, op een paar uur rijden van Parijs, zitten in de kerk als de Duitsers komen. De preek wordt verstoord door het geluid van tanks op het dorpsplein. Een shot van tientallen synchroon bewegende laarzen aan het begin vertelt eigenlijk al genoeg: dit is geen opzienbarende film. Suite franmise is gebaseerd op het boek van Irène Némirovsky. Het ruwe manuscript werd ontdekt door haar kinderen, bijna 60 jaar nadat zij werd afgevoerd naar Auschwitz. Het werd alsnog uitgegeven en mede dankzij de bijzondere context direct een bestseller. Waarom dit, toch zeker niet bij iedereen bekende verhaal, nauwelijks wordt gebruikt bij de verfilming is een raadsel. Slechts bij de aftiteling komt een plichtmatige tekst over de auteur voorbij. Dat had qua constructie een stuk spannender gekund. De Duitsers worden ingekwartierd bij de bewoners. Die zitten daar uiteraard niet op te wachten. Madame Angellier, degene met het mooiste huis van het dorp, doet er alles aan om te zorgen dat officier Bruno von Falk zich niet welkom voelt. Hij zal niet aan dezelfde tafel zitten als
haar zoon, die in Duitsland in een krijgsgevangenkamp zit. Van haar schoondochter Lucile verwacht ze eenzelfde vijandige afstandelijkheid, maar die heeft er meer moeite mee. De nazi blijkt namelijk niet alleen een vrolijke hond te hebben en uiterst beleefd te zijn, hij kan ook uitstekend piano spelen. Als Madame boodschappen doet, vult een onbekende melodie het huis. Der Bruno blijkt namelijk eigenlijk componist, slechts door de oorlog in SS-bretels gedwongen. Tja en dan leidt een gevoelig gesprek hier en een kusje daar al snel tot
seks op het eetkamerdressoir. Dat de film geen klapper is, ligt aan de knullige keuzes van de filmmakers. En wie heeft de bouquetreeksdialogen goedgekeurd? Zo blijft Suite fran(wise een mooi aangeklede maar onnodig vlakke boekverfilming over de verboden liefde tussen een Frans meisje en een Duitse officier. Film: Suite fransaise Regie: Saul Dibb Met: Michelle Williams, Matthias Schoenaerts Te zien in Breda (Chassé Cinema, Pathé)
Saul Dibb
Trouw, 26 maart 2015
Onmogelijke liefdes ten tijde van de Tweede Wereldoorlog PHOENIX EN SUITE FRANÇAISE Phoenix Regie: Christian Petzold. Met Nina Hoss en Ronald Zehrfeld. ***** Suite Française Regie: Saul Dibb. Met Michelle Williams en Matthias Schoenaerts. ***r
Liefde in tijden van oorlog, het is zo oud als 'Gone with the Wind'. Wie herinnert zich niet hoe Scarlett O'Hara en Rhea Butler elkaar in de armen vielen tegen de achtergrond van de Amerikaanse Burgeroorlog. De twee liefdesvertellingen die deze week de bioscoop aandoen, 'Phoenix' en 'Suite Française', spelen tijdens de Tweede Wereldoorlog, en kiezen beide het vrouwelijke perspectief Het voordeel is dat je het eens over iets anders kunt hebben dan bommen en granaten alleen. Het verlies van identiteit bijvoorbeeld, en het wegkijken van de Duitsers na de oorlog, zoals in 'Phoenix' van Christian Petzold, een van de interessantste Duitse regisseurs van dit moment. In 'Phoenix' keert de Duits-Joodse nachtclubzangeres en kampoverlevende Nelly (gespeeld door Petzolds muze Nina Hoss) kort na het einde van de oorlog in 1945 terug naar Berlijn. Op de puinhopen van de stad gaat ze op zoek naar haar man, Johnny, die haar mogelijk heeft verraden, maar van wie ze nog steeds houdt. Ze komt hem al snel op het spoor, maar omdat haar gezicht is verminkt, en ze inmiddels plastische chirurgie heeft ondergaan, herkent hij haar niet. Wel ziet hij een gelijkenis, en vraagt hij haar zijn vrouw te spelen, om zo de familieerfenis te kunnen innen. Petzold vraagt je mee te gaan in deze Hitchcockiaanse thriller-opzet, die veel wegheeft van `Vertigo', waarin een man zijn grote liefde ook nabouwde zonder te 'zien' dat ze al voor hem stond. 'Phoenix' gaat ook over zien, over kijken en vooraf wegkijken, als een psychologisch verschijnsel, en doet dat in een uitgebeende stijl
waarin het melodrama niet wordt gepresenteerd maar gethematiseerd. Petzold creërt zo ook een lijntje naar Fassbinder, en de manier waarop hij als een van de weinigen de Duitse naoorlogse generatie gestalte gaf, of een oorlogsrelatie, zoals in 'Wi Marleen', over de liefde tussen een Duits zangeresje gevierd door de nazi's en een Joodse componist. In 'Suite Française' bloeit een vergelijkbare relatie op tussen de Franse Lucille wier man krijgsgevangen is genomen (Michelle Williams) en de Duitse officier Bruno von Falk (gespeeld door de Vlaamse hunk Matthias Schoenaerts) die niet alleen knap en gevoelig is maar ook heel muzikaal. De film is gebaseerd op de bestseller van Irène Némirovsky die in Auschwitz stierf, maar een manuscript achterliet dat door haar dochters werd bewaard en bewerkt en in 2004 in romanvorm uitgegeven. Het verhaal is gesitueerd in het fictieve Bussy, een klein stadje nabij Parijs dat in 1940 overspoeld wordt met gevluchte Parijzenaren en nazi's. Interessant is hoe de rijken in het stadje tijdens de bezetting profiteren van de armen, en hoe er clandestiene relaties met de vijand worden aangegaan. Ook de liefde tussen Lucille en haar officier is taboe, uitgespeeld in een ouderwets melodrama dat anders dan • 'Phoenix' enigszins gebukt gaat onder zijn winstoogmerk: iedereen spreekt in bezet Frankrijk keurig Engels. BELINDA VAN DE GRAAF
Verboden liefde in 'Suite Française'.
NRC Handelsblad, 26 maart 2015
Recensie Drama Suite Française
Regie: Saul Dibb. Met: Michelle Williams, Kristin Scott Thomas, Matthias Schoenaerts. In: 42 bioscopen • • •
Emotie tussen de lijntjes aargebeurd en toch niet helemaal. Dat is Suite Française, een film naar een boek van de Russisch-Joodse schrijfster Irène Némirovsky, geschreven tijdens haar onderduik in Frankrijk, voordat ze in Auschwitz zou worden vermoord. En jaren later in een kast teruggevonden. Zit op zich ook een goede film in. De Tweede Wereldoorlog en de Holocaust waren nog niet tot in al hun verschrikkingen tot ieders bewustzijn doorgedrongen. Dus Némirovsky kon nog fantaseren over een romance tussen een 'goede' Duitse officier (Matthias Schoenaerts) en de schoondochter (Michelle Williams) van een kille grootgrondbezitster in het Noord-Franse Bussy, gevoed _ door hun wederzijdse liefde voor muziek. Escapisme pur sang. .
W
Saul Dibb
Dat dat liefdesverhaaltje regisseur Saul Dibb (The Duchess) heeft aangesproken is begrijpelijk. Met de Tweede Wereldoorlog zijn filmmakers nog niet klaar, maar er is een zekere behoefte om verhalen terug te brengen tot een of andere menselijke maat. Bijvoorbeeld door ons zonder reserves mee te nemen naar een onschuldig moment, een soort tijdsvacuüm, waarin de toeschouwer wordt gevraagd even zijn kennis van de wereldgeschiedenis te vergeten. `Suspension of disbelief ', je ongeloofuitstellen, heet dat in filmtermen. Dan dreigt romantisering, dat de oorlog zelfals decor naar de achtergrond verdwijnt. Suite Frawaise balanceert en blijft steeds net aan de veilige kant, met als gevolg dat de constructie van de film er soms doorheen schemert. Alle vakjes zijn keurig afgevinkt, alle vragen omtrent collaboratie en compassie, verraad en vertrouwen, neofeodalisme en fascisme komen aan bod. De plot vertoont wat gelijkenissen met Le corbeau (1943), een controversiële Franse film waarin een anonieme briefschrijver roddels verspreidt over zijn buren. Het is interessant om te zien dat een dergelijk motiefook in Suite Frawaise opduikt: op zulke momenten toont de film de menselijke soort weer op z'n allerkleinst. Dat neemt niet weg dat de film zijn emotionerende momenten kent. De suspension ofdisbelief werkt omdat de menselijke natuur nu eenmaal ook een grote behoefte aan troost kent.
NRC Handelsblad, 26 maart 2015
Saul Dibb
Interview Matthias Schoenaerts De Belgische acteur Matthias Schoenaerts (37), nu in 'Suite Française', brak door in Hollywood niet Rundskop'. „Alsof je na jaren KVC Westerlo opeens bij Barcelona in de spits moet staan"
miwrig Kristin Scott Thomas als Madame Angellier, de schoonmoeder van Lucille en een kille grootgrondbezitster in het Noord-Franse Bussy.
NRC Handelsblad, 26 maart 2015
Saul Dibb
Van gewond beest tot romantische held Door Sabeth Snijders
M
annen van weinig woorden, met veel testosteron en af en toe een agressieprobleem, dat zijn de rollen waar acteur Matthias Schoenaerts (37) mee opvalt. De Belg brak in 2011 internationaal door met het Oscargenomineerde Rundskop. Hierin speelde hij een aan steroïden verslaafde veeboer in het Vlaamse achterland. In de jaren die volgden zette hij overtuigend getormenteerde macho's neer in zowel Europese arthouseals Hollywoodproducties. Het vette Limburgse accent uit Rundskop verruilde hij zonder problemen voor Engels, Frans, of recentelijk Duits. Wanneer hij in zijn thuisstad Antwerpen interviews geeft over zijn meest recente film Suite Française, lijkt Schoenaerts het tegendeel van de figuren die hij speelt. De acteur verduidelijkt vrolijk zijn beginnende carrière in Hollywood vla voetbalmetaforen - ,,alsje graag voetbalt, is het fijn om in de Champions League te spelen"- en vraagt hem tegen te houden als hij „te veel begint te filosoferen". Suite Française is gebaseerd op de romans van Irène Némirovsky, een Frans schrijfster van Russisch-Joodse afkomst. Némirovsky begon tijdens de Tweede We-
reldoorlog aan een eigentijdse romancyclus waarin de Franse Lucile Angellier (Michelle Williams) en de Duitse officier Bruno von Falk (Schoenaerts) - die bij haar in huis wordt geplaatst - verliefd worden. Dit levert Angellier hoon op van de lokale bevolking en maakt het voor Von Falk moeilijker opdrachten van zijn leidinggevenden uit te voeren. Némirovsky kon de boeken nooit afwerken omdat ze in 1942 werd gedeporteerd naar Auschwitz. Haar dochters gaven de romans uit in 2004.
'Suite Française' en ook uw volgende film, Tar from the Madding Crowd', zijn romantische kostuumdrama's. Is dit een nieuwe stap in uw carrière? „Als ik een scenario lees, vraag ik mij af: raakt het mij? En als het mij raakt: vind ik dit een zinvol verhaal om de wereld in te sturen? Ik kijk nooit naar filmrollen in termen van genres. Het genre is het werk van de regisseur. Ik moet een personage op papier bezielen en zo rijk mogelijk maken. „Ik vind het ook jammer dat we leven in een tijd waarin liefde een zwakke bijklank heeft. Het is zo gemakkelijk om cynisch en haatdragend te worden. Liefdevol blijven ik heb het hier niet over de zeemzoete versie van liefde - daar moet je krachtig voor zijn. Kijk naar Mandela, hij zat 28 jaar in de isoleercel maar bleef liefdevolle taal spreken. Zulke voorbeelden zijn nodig."
Eerder had u een voorkeur voor wat The Guardian omschreef als `wounded animals': getroebleerde beesten van mannen. Voor `Rundskop' trainde u zich een jaar te pletter om een opgepompte en opgefokte veeboer te spelen, in 'De rouille et d'os' (2012) speelde u een impulsieve straatvechter, in 'The Drop' (2014) een intimiderende psychopaat. „Ik heb een tijd die rol opgezocht, waarom weet ik niet. Ik houd simpelweg van personages die onder een rots liggen en waar niemand naar omkijkt. Ik haal graag die rots weg en toon de mensen: 'kijk wat hier ligt'. Ook Bruno von Falk heeft een enorme complexiteit en tegenstrijdigheid; er is het conflict tussen wat hij verondersteld wordt te doen en wat hij voelt."
Denkt u dat in een film als 'Suite Française' de complexiteit van zo'n personage tot zijn rechtkomt? „Helemaal tot zijn recht weet ik niet, maar je voelt dat die man verscheurd is. Als je een scenario leest, dan ga je als acteur in je hoofd dingen uitdiepen en uitvergroten. Het is moeilijk om in te schatten of dat zich zal vertalen. Daar kun je pas over oordelen als je de film later bekijkt."
Vreesde u nooit dat u enkel nog gevraagd zou worden om impulsieve testosteronbommen te spelen?
NRC Handelsblad, 26 maart 2015 „Nee, de rollen die ik heb gespeeld vallen misschien binnen eenzelfde archetype, maar als je alle karakters en contexten naast elkaar legt, moet je een ongelofelijk ongevoelige kijker zijn om te zeggen dat ze iets met elkaar te maken hebben."
Hoe begint u eigenlijk aan zo'n rol? „Ook dat weet ik niet. Ik ben een intuïtief iemand. Let op: ik ben geen idioot, ik lees veel en ben heel geïnteresseerd. Maar ik wil dingen niet intellectualiseren of verantwoorden. Wie heeft daar wat aan? Belangrijkste is dat wat je doet bezield is, een stroomstoot teweegbrengt. Hoe je tot die bezieling komt, dat zal me worst wezen. Weet u, ons denken is de grootste stoorzender. Alles over-psychoanalyseren, dat is een ziekte van deze tijd." Schoenáert, zoon van de bekende Belgische theateracteur Julien Schoenaerts, begon jong met acteren. Op zijn 15de speelde hij mee in het Oscargenomineerde Daens. Vervolgens bleef het even stil, maar na een acteeropleiding aan het Conservatorium van Antwerpen volgden talrijke rollen in het Vlaamse theater, tv-series en films.
Bent u kieskeuriger omdat u al dertiger was toen u naar Hollywood vertrok? „Misschien. Gelukkig overkomt dit me allemaal niet op mijn vijfentwintigste. Wie weet was ik een rasidioot geworden. Hoeveel mensen komen daar niet te jong aan, verdienen te veel en beginnen een leven te leiden dat hen in de vernieling helpt?"
Toen u na Rundskop' naar Hollywood trok, kreeg u rollen als Batman' of als Robocop' aangeboden. U weigerde. „Ik ben niet a priori tegen dat soort films. Het aanbod om Robocop te spelen kwam voor mij gewoon te vroeg. Ik wilde rustig inlopen, het is alsofje na jaren bij KVC
Ik hou van personages die onder een rots liggen, waar niemand naar omkijkt
Saul Dibb Westerlo (Belgische voetbalclub) opeens bij Barcelona in de spits moet staan. Ik dacht: laat mij eerst in het reserve-elftal een paar goals maken en dan meespelen."
En Batman'? „Op dat project stond voor mij in grote letters 'niet doen' geschreven. Er bestaat die geweldige Batman-trilogie van Christopher Nolan, hoe kun je daar iets aan toevoegen? Je moet ne kastaar zijn om daar straffere cinema tegenover te zetten. Had ik het aanvaard, dan zat ik bovendien vast aan de twee vervolgfilms. Stel dat ik mij na twee weken opnames ongelukkig had gevoeld, dan moest ik nog drie jaar. „Dat wil niet zeggen dat ik de volgende keer zo'n project - maar dan één film en gemaakt door een ongelofelijke cineast zou weigeren. Figuren als The joker of Bane in de The Dark Night zijn toprollen! Eerlijk gezegd vind ik in alle Batmanfilms Batman het saaiste personage, én je acteert de helft van de tijd met een masker op."
Hebt u een carrièreplan? „Er is een aantal regisseurs met wie ik graag zou werken, maar mijn filosofie is om niet te veel te anticiperen. Ik probeer me altijd zoveel mogelijk te focussen op waar ik op dat moment mee bezig ben, met mijn volledige hart, lichaam en ziel. En die filosofie heeft tot nu toe gewerkt."
U krijgt inderdaad grotere rollen aangeboden, lonkt een grote Hollywoodlead? „Hoofdrollen binnenhalen is het laatste waar ik mee bezig ben. Dat meen ik. Er zijn mensen die wachten op dé grote hoofdrol. Dan denk ik: 'jongen toch'. Ik heb nu een rol aangeboden gekregen in een prachtig verhaal van Tom Hooper (The King's Speech). Ik zoek verhalen die ik wil verdedigen. Als ik daar een rol van een dag in heb, dan is dat maar zo."
De Volkskrant, 26 maart 2015
Saul Dibb
INTERVIEW EN RECENSIE SUITE FRANÇAISE
Matthias Schoenaerts als Bruno von Falk met Michelle Williams als Lucile Angellier in Suite Française.
Doe mij zo'n nazi Hij mag dan hoge zwarte laarzen dragen en een hakenkruis op zijn pet, daarmee weel je heus nog niet wie Bruno von Falk écht is Acteur Matthias Schoenaerts, die in sneltreinvaart internationaal carrière maakt dankzij ambigue rollen, weet het nu wel. Door Floortje Smit
De Volkskrant, 26 maart 2015
I et was slikken voor Matthias Schoenaerts, tijdens zijn eerste doorpassessie voor Suite Française. Stond hij daar voor de spiegel, keek een Oberleutnant in vol ornaat hem aan. Hoge zwarte laarzen, adelaar met hakenkruis op de borst en pet. 'Jezus', dacht hij. Dus maakte hij een foto van zichzelf. Drie dagen lang bekeek hij zichzelf in dat kostuum, om aan het beeld te wennen. 'Ik was me er uiterst van bewust van dat ik een duivelssymbool ging spelen.' De rol van nazi, wil de 37-jarige Schoenaerts maar zeggen, is niet iets wat hij licht opneemt. Zijn Vlaamse familie heeft de oorlog meegemaakt, je weet maar nooit of het bij een familielid nog gevoelig ligt. 'Ik had het er moeilijk mee', vertelt Schoenaerts grijze capuchontrui onder zwart jasje• -tijdens een interview in Parijs. In Suite Française speelt hij eigenlijk de clichématige 'goede nazi', die in bijna elke Tweede Wereldoorlogfilm opduikt om te onderstrepen dat Duitsers ook maar gewone mensen zijn. Het type militair-tegen-wil-en-dank, dat zijn handen niet vuilmaakt terwijl zijn collega's elk gevoel voor moraal verloren lijken te hebben. Schoenaerts personage, Bruno von Falk, is een hoge nazi-officier die met het leger Frankrijk intrekt, vlak na de bezetting. Wie een slaapplaats ter beschikking heeft, wordt gedwongen een Duitse soldaat onderdak te bieden; Von Falk belandt bij Lucile (Michelle Williams) en haar ijzige schoonmoeder (Kristin Scott Thomas). Daar blijkt de ariër met de vierkante kaaklijn, blond haar en blauwe ogen eigenlijk een zachtaardige, eenzame componist. Hij en Lucile groeien ondanks hun vijandschap en wantrouwen langzaam naar elkaar toe. 'Hun passie voor muziek verbindt
Saul Dibb
ze. Voor mij gaat deze film om een verboden, maar ook pure liefde.'
Opmerkelijk aan Suite Française is dat het de verfilming is van een boek dat werd geschreven tijdens de oorlog, nota bene door een Joodse onderduikster. Irène Némirovsky stierf in 1942 in Auschwitz, maar haar manuscript werd in 1997 door haar dochters ontdekt en gepubliceerd. Het werd een bestseller. Het was dankzij haar boek dat Schoenaerts de rol aannam, vertelt hij. 'Het was de liefdevolle blik waarmee lrène naar Bruno keek, die me heeft bevrijd. Als zij, onder die omstandigheden, nog steeds de menselijkheid en zachtaardigheid in die mens kan zien, mag ik dat ook.' Zijn sterke reactie op het kostuum zette hem aan het denken. De kijker, zo redeneerde hij, zou ook moeite hebben met zo'n man in naziuniform. 'Van nature wil je zo'n man niet vertrouwen, trek je zijn zachtaardigheid voortdurend in twijfel. Die dynamiek vind ik interessant. Na de
doorpas realiseerde ik me: dat pak vertelt het hele naziverhaal al. Het is aan mij zijn ziel gestalte te geven.' Schoenaerts maakte van een potentieel braaf personage een broeierige, complexe man. 'Ik heb er wakker van gelegen. Lukt het mij? Vind ik alle nuances? Maar dat het me beangstigt, is meteen een reden om zo'n rol te doen. Angst brengt adrenaline voort. En als iets dan lukt, heb ik echt een stap vooruitgezet, voor mezelf en ook artistiek. Dan heb ik op alle niveaus iets overwonnen.'
Het vinden van alle nuances, zijn subtiele spel - het is precies waar Schoenaerts om wordt geroemd. De zoon van de legendarische Vlaamse acteur Julien Schoenaerts (1925-2006) maakte een eerste onvergetelijke indruk in de film Rundskop (2011). Daarin speelt hij een bonk spieren -27 kilo trainde hij erbij - die van Schoenaerts tegelijkertijd iets gevaarlijks en iets kwetsbaars krijgt. In De Rouille et d'Os, die in 2012 in de competitie
van Cannes was opgenomen, speelt hij weer zo'n beest van een man die veel liever is dan hij eruitziet. Het is geen toeval, vertelt hij, dat hij in Suite Française opnieuw een personage is met een pantser dat mensen in eerste instantie afstoot. 'Ik houd van dat soort rollen, omdat het in het echte leven ook zo is. Er is vaak een verschil tussen wat mensen uitstralen en hoe ze werkelijk zijn. Dat contrast opzoeken, is wat acteren boeiend maakt.' In zijn beste rollen is Schoenaerts gevaarlijk en aantrekkelijk, hard en zacht tegelijkertijd. Het zijn die contrasten waardoor je zo graag naar hem blijft kijken. Inmiddels is de Vlaming internationaal een veelgevraagd acteur. De komende tijd kun je haast niet meer om hem heen: naast Suite Fraqaise speelt hij onder andere een hoofdrol in prestigeprojecten als Farfrom the Madding Crowd (Thomas Vinterberg), The Danish Girl (Torn Hooper) en de nieuwe HBO-serie Lewis and Clark. In
andere films speelde hij met Ralph Fiennes, Kate Winslet en James Gandolfini. Zijn broeierige intensiteit doet denken aan acteurs als (wijlen) Heath Ledger en Michael Fassbender, mannen die zich net als hij onderdompelen in een rol en zich er soms in lijken te verliezen. 'Het allerbelangrijkste', zegt Schoenaerts, 'is dat er tussen 'actie' en 'cut' iets gebeurt wat echt is. Dat is het moment waarop het moet gebeuren. Er is niets anders. Niets.' Normaal gesproken heeft hij zichzelf goed in de hand, vertelt hij, maar bij sommige rollen moet hij wel oppassen. 'In Close Protection, een Franse film die in mei of juni zal uitkomen, speel ik een elitesoldaat die in Afghanistan een posttraumatisch stresssyndroom heeft opgelopen. Met zo'n personage dat de kluts kwijt is, dat geen vat heeft op zijn agressie -dan vertoef je als acteur op een duistere plek. Het was een gevarenzone. Ik heb er veel van geleerd, vooral dat ik nooit meer op dat punt wil belanden.'
Saul Dibb
De Volkskrant, 26 maart 2015
Matthias Schoenaerts is als Duitse officier precies voldoende hautain in zijn mimiek. Suite Française Drama **
Regie Saul Dibb Met Michelle Williams, Matthias Schoenaerts, Kristin Scott Thomas. 107 min., in 42 zalen.
Meer dan een gezapig en internationale bestseller.
naïef sprookje wordt de film De kennis van het tragische lot niet,
van de auteur verleent de romantiek in Suite Française, die in de De voorgeschiedenis hangt over film nogal soaperig uitpakt, iets Suite Française. Gedurende de wrangs. De voor de boekverfiloorlogsjaren werkte de Joodse ming gestrikte Brit Saul Dibb schrijfster Irène Némirovsky aan (van het kostuumdrama The een roman over de liefde tussen Duchess) is een middelmatig reeen Française en de bij haar inge- gisseur, maar omringt zich met kwartierde Duitse officier. In uitstekende stilisten en be1942 werd Némirovsky afge- kwame acteurs, wat scheelt. voerd naar Auschwitz, waar ze Bussy heet het plaatsje waar omkwam. Pas zestig jaar later romantiek en oorlogsellende ontdekten haar dochters het zich mengen, zodra Duitse soldamanuscript dat, eenmaal gepu- ten er bezit nemen van het bliceerd in 2004, uitgroeide tot Franse platteland.
De frêle en deftige Lucile (Michelle Williams) en haar giftige schoonmoeder (Kristin Scott Thomas) krijgen een hoffelijke mof te logeren, waar het armste gezin uit het dorp, wordt opgescheept met een eersteklas nazischoft. Dat inkwartieren maakt iets los: oude verwijten spelen op bij de dorpelingen, die stapels brieven sturen naar de Duitse officier die over het welzijn gaat- het halve dorp zou heimelijk Jood of communist zijn. Williams is gracieus als vrouw die aarzelt over haar gevoelens, maar Dibb walst over haar fijne
spel heen met de uitleggerige voice-over. Het object van haar liefde is geen knuffelnazi, daartoe is de soort dan toch te formeel, maar Matthias Schoenaerts geraakt dicht in de buurt van de ideale Duitse soldaat. Zo'n man die liever muziekstukken componeert en wiens gevoelens opspelen bij het liquideren. De Vlaming is precies voldoende hautain in zijn mimiek; helemaal herrenvolk. Maar ook met fraaie acteurs wordt Suite Française niet meer dan een gezapig en naïef WOII-sprookje.
Bor Beekman
