NIEUWSBRIEF van het
OYUGIS INTEGRATED PROJECT van de Fraters van Onze Lieve Vrouw, Moeder van Barmhartigheid, Tilburg, (Brothers of Our Lady, Mother of Mercy, CMM) ISSN 1567-7656 Redactie: Wilhelminakade 10, 5688 EK Oirschot, Nederland, tel.: 0499-571174 E-mail:
[email protected] nr. 152
juni 2009 Van de redactie Een groot deel van deze OIP-Nieuwsbrief heeft niets met het Oyugis Integrated Project te maken. Toch willen we het u niet onthouden. Het is een terugblik van onze dochter Geertje, die onlangs in haar eentje twee maanden in Kenia is geweest: eerst vier weken in Nairobi, de rest in Oyugis. Verder leest u een verslag van het grote sporttoernooi dat frater Vincent Odhiambo organiseerde en ervaringen en wetenswaardigheden van andere medewerkers van het OIP.
Om nooit meer te vergeten In de korte tijd dat ik terug ben hebben al vele mensen nieuwsgierig aan me gevraagd hoe het was in dat verre Afrika. Ja, wat zeg je dan? Het was leuk, heerlijk. Geweldig zelfs. Alles van dat. En als ze dan vervolgens vragen ‘wat ik dan precies allemaal heb gedaan’, loop ik vast. Het is (voor mij in ieder geval) onmogelijk om tijdens een ontmoeting op straat of in de kroeg even snel
te vertellen wat ik waar, wanneer en met wie heb meegemaakt. Het was zó veel. Het leek voor mij persoonlijk erg weinig, ik heb vaak het gevoel gehad dat ik niet alles uit mijn vakantie heb gehaald, maar nu ik er aan terug denk weet ik dat ik echt onwijs veel heb meegemaakt. Dingen waar een heleboel mensen nooit de gelegenheid voor zullen krijgen, en momenten die niemand van me af kan pakken. Maar goed, aangezien ik nu iets langer de tijd heb dan een vijftien minuten lang kroeggesprek kan ik mijn verhaal een klein beetje uitbreiden. Toen ik in Kenia zat heb ik alles wat ik meemaakte al in
paginalange brieven gezet, die ik naar huis stuurde zodra ik daar de gelegenheid voor kreeg. De verhalen op mijn site waren slechts 1/4e van de teksten die mijn ouders en zus onder ogen kregen. Ik heb geschreven als een gek, zoals gewoonlijk, en ik stopte pas als ik alles verteld had. Helaas kan ik dat nu niet voor elkaar krijgen, dus ik kan alleen maar hopen dat hier een mooie samenvatting uit voort komt. Oké, Kenia dus. Ik heb na 1 jaar culturele en maatschappelijke vorming besloten om er mee te stoppen. Het was niet helemaal wat ik zocht, ik had tijd voor mezelf nodig en ik wou heel erg graag even weg van alles en iedereen in dit koude landje, waar op dit moment trouwens tot mijn grote vreugde een hele fijne, warme zon tevoorschijn is gekomen. Zeker was dat ik naar het buitenland wou, wist alleen nog niet precies welk schitterend land ik als bestemming zou gaan kiezen. Kenia was natuurlijk sowieso een optie, ik bedoel, ik was er voorheen al 5 keer 4 weken geweest en kende ondertussen op een heleboel plaatsen een heleboel mensen. Maar Israël, wauw. Dat land lijkt me zo prachtig. Hoe dan ook, de twijfel tussen deze 2 landen was groot. Uiteindelijk besloot ik voor deze eerste keer alleen op vakantie toch maar een voor mij vertrouwd en bekend land te kiezen, dat leek me toch net iets slimmer. Ik begon mailtjes over en weer te sturen, met vragen of ik überhaupt wel mocht komen, en vragen of ik enkele dagen mee mocht gaan met de verschillende projecten van de Brothers CMM, die zich vele jaren geleden ook in Kenia gevestigd hebben. Toen ik uiteindelijk richting dat heerlijke land vertrok had ik nog niet veel duidelijkheid,
O.I.P.-Nieuwsbrief
onder andere dankzij de niet altijd even snelle en werkende internetverbinding daar, maar ik ging er vanuit dat alles perfect zou gaan verlopen. En dat gebeurde ook. De eerste paar dagen in de hoofdstad heb ik op een middelbare school doorgebracht, St. Justino. Deze school bevindt zich midden in een van de sloppenwijken in Nairobi, en valt dankzij zijn grootte erg op tussen de kleine, grauwe, aluminium huisjes en de enorme hopen afval die in hetzelfde gebied te vinden zijn. Wat ik precies op deze school zou gaan doen was van tevoren nog niet duidelijk, maar uiteindelijk heb ik me ongelooflijk kunnen vermaken. Je zou kunnen zeggen dat ik enkele weken was getransformeerd tot een student. Ik volgde lessen, ik maakte opdrachten, ik at met de studenten in plaats van met de leraren die overigens veel chiquer voedsel kregen, en ik ging zelfs mee op een schoolreisje! Het was heerlijk
om me te omringen met al die leeftijdsgenoten, wiens karakter en handelingen zo ontzettend van die van mij verschillen, maar qua humor precies hetzelfde zijn. Ik heb me kapot gelachen, iedere dag opnieuw. Er waren op die school helaas maar een viertal meisjes waar ik contact mee heb gehad, gezien de rest niet op me af durfde te stappen. En ook als ik een gesprek begon kreeg ik weinig respons. Hoe het komt weet ik niet, maar ik weet wel dat ik het heel apart vond dat een van die vier meisjes tijdens een erg leuk gesprek verbaasd opmerkte: ‘Oh, ik wist helemaal
2
nr. 152 / juni 2009
niet dat jij zo aardig en leuk was!’ Dat was wel even wennen. Ik heb mijn tijd dus voornamelijk met de mannelijke studenten doorgebracht, en dat was méér dan geweldig. Hetgeen ik het liefst wou gaan doen tijdens mijn 2 maanden in Kenya, was het bezoeken van gevangenissen. Ik wou erg graag van dichtbij beleven hoe het gevangenschap daar in elkaar zit, en ik had het enorme geluk een frater te kennen die namens het Grol’s Welfare Project dagelijks in het hele land gevangenissen bezoekt en van (school)spullen voorziet. Het was zo anders dan verwacht. Ik zag gruwelijke en schokkende dingen, maar ik heb ook de meest fascinerende en prachtige momenten meegemaakt. Ik zag (half)naakte mannen op de grond in een stikhete zon, omringd door stenen, piepkleine kamers waar een man of 25 in moest slapen. Maar ook heren die hun werk in de naai- of houtsector perfect afwerkten en vervolgens enthousiast lieten zien wat ze gemaakt hadden en geïnteresseerd met me begonnen te praten. Ik zag piepjonge meisjes in gevangenissen, hooguit een jaar of 16, en vele kleine kinderen die in deze gevangenissen zijn geboren en daar tot hun vijfde levensjaar moeten blijven. Maar ook dames die me overweldigden met knuffels en zoenen toen ik hun gezamenlijke kamer binnenliep, en vervolgens met me gingen dansen, optreden en een modeshow gingen houden. Het was werkelijk waar prachtig! Ook heb ik na wat overleg de grootste gevangenis van het land mogen bezoeken, waarin de grote criminelen te vindenzijn. Hierin bevonden zich ongeveer 3000 mannen, en 500 bewakers. Hier was nog bijna nooit een vrouw naar binnen geweest, dus ik voelde me een enorme uitzondering. Het is echt even wennen als je omringd door 6 bewakers – 2 voor me, 2 naast me en 2 achter me - een enorm terrein op stapt, waar al die duizenden mannen gewoon op de grond zitten, werken of rondlopen. En aangezien ik ook nog eens piepjong en blank ben, werd ik ongelooflijk aangestaard. En jawel, door de gevangenen én door de bewakers. Een beetje aandacht op z’n tijd vind ik heerlijk, maar 3500 paar ogen die bijna iedere beweging volgen is toch wel een beetje teveel van het goede! De gevangenen die ik van dichtbij gezien en gesproken heb hadden wel bijzondere dingen te zeggen. Een van hen had in zijn tijd daar al 3 dikke boeken geschreven, die hij maar al te graag wou publiceren. Maar dit lukt natuurlijk niet zolang hij vast zit… En een ander had bij een
O.I.P.-Nieuwsbrief
nr. 152 / juni 2009
3
staatsexamen een 9 gehaald! Ik weet nog steeds niet precies wat dit examen inhoudt, maar het heeft iets te maken met het feit dat ze hiermee aan kunnen tonen in hoeverre zij de mogelijkheid hebben om een studie te volgen, en een goede toekomst te krijgen na hun vrijlating. Na een volle maand van studenten en gevangenen ontmoeten vertrok ik eindelijk naar het dorpje Oyugis, waar we om het jaar met het gezin heen gaan. In dit dorp bevindt zich het Oyugis Integrated Project, dat mijn ouders vanuit Nederland ondersteunen. Ik kwam hier voornamelijk om vrienden en bekenden op te zoeken, maar ik heb tussendoor ook enkele dagen meegelopen met dit anti-aids project. Ik bezocht samen met een zuster en een hoop vrijwilligers ernstig zieke mensen thuis, die de kracht niet meer hadden om naar de dokterspost in het project te komen. Ik heb dit niet als iets
makkelijks ervaren, ik zie namelijk ook niet iedere dag doodzieke en extreem magere mensen buiten op een dekentje liggen, op zoek naar het kleine beetje schaduw dat op hun terrein te vinden is. Lopen kunnen ze door een tekort aan krachten bijna niet meer, eten gaat er niet in, en drinken is er vaak bijna niet. Dus nee, dit was geen pretje. Maar wel ongelooflijk leerzaam, en vooral ook heel erg speciaal, aangezien niet iedereen dit met eigen ogen kan aanschouwen. En zeker niet van zo dichtbij! En nou ja, verder heb ik in die 2e maand voornamelijk gerust en plezier gemaakt. Omdat ik al vijf keer eerder in dit dorp was geweest kende ik een heleboel mensen, en daar heb ik me geweldig mee kunnen vermaken. Het is heerlijk om een tijdje in een totaal andere omgeving te zijn, zo ver weg van huis, terwijl je nog steeds hele goede vrienden om je heen hebt. Ondertussen zit mijn avontuur er alweer een paar weken op. Ik heb een geweldige tijd gehad, met prachtige en onvergetelijke ervaringen, schokkende en ongeloofwaardige gebeurtenissen, en een heleboel momenten die niemand ooit van me af zal kunnen pakken. Ik heb het voorrecht gehad om op 18-jarige leeftijd moederziel alleen naar Afrika te kunnen vertrekken, om vervolgens bijzonder goed behandeld te worden, en daarbij ook nog een hoop wonderbaarlijke dingen te mogen aanschouwen. Het was een reis om nooit meer te vergeten! Geertje van de Wal
Sporttoernooi in de strijd tegen aids EEN VAN DE EERSTE ACTIVITEITEN VAN FRATER VINCENT ODHIAMBO, DE NIEUWE JEUGDWERKER VAN HET OIP, WAS DE ORGANISATIE VAN HET “STEVEN EN MIRJAM TOERNOOI”, GENOEMD NAAR DE TWEE JONGE MENSEN DIE VIA JONGEREN & MISSIE EEN PAAR JAAR GELEDEN NAAR KENIA WERDEN UITGEZONDEN EN DAAR DIT TOERNOOI VOOR HET EERST ORGANISEERDEN. VOOR SUBSIDIE KLOPTE HIJ OOK BIJ HEN AAN EN BLEEK DAAR AAN HET GOEDE ADRES TE ZIJN. HIERONDER BLIKT HIJ TERUG.
Bij de voorbereidingen is meteen de doelgroep betrokken: vertegenwoordigers van 12 teams (7 voetbal- en 5 netballteams) vormden met mij de voorbereidingscommissie. De teams kwamen van diverse georganiseerde jeugden vrouwengroepen uit de omgeving van Oyugis. Van januari tot april werd er vijf keer vergaderd. Tijdens de opening van het toernooi op 17 april op de sportvelden van Sikri gaf frater Leo van de Weijer, de coördinator van het OIP, een bemoedigende toespraak. Hij nodigde de deelnemers uit vriendelijk te zijn tegen elkaar, te werken aan goede relaties en een fair spel te spelen.
De deelnemers hebben die woorden blijkbaar goed in hun oren geknoopt: het toernooi verliep soepel en in een sportieve sfeer. De diverse teams werden aangemoedigd door diverse mensen van de OIP-staf en vrienden van elders. De derde dag werden de finales gespeeld. Bij het voetbal ging de eindstrijd tussen Sikri Youth FC en Aspire Dream Youth FC. Sikri won de titel. De andere deelnemende teams waren Nyatwere, Waradho, Masanga en Janske All Stars Youth. Bij het netball werd Kasino Youth eerste, gevolgd door Wayara. De andere teams waren Waradho, Nyalende en Sikri.
O.I.P.-Nieuwsbrief
nr. 152 / juni 2009
4
De eerste drie teams in elke competitie vielen in de prijzen met sporttenues, ballen en geld voor hun inkomen genererende projecten die de verschillende jeugd- en vrouwengroepen opzetten om door samenwerking een vast inkomen te krijgen. Ook de belangstelling van de overheid was goed. De heer Muhombe, de Districts Officer voor Jeugdzaken in Rachuonyo District, en Naftari Amadi, zijn collega van Kakamega District, waren uitgenodigd. Beiden werden geraakt door het evenement en waren verbaasd over het grote aantal jongeren dat de organisatie op de been had weten te brengen. De heer Amadi waarschuwde de jeugd voor de gevaren van hiv/aids en vroeg hen zich niet in te laten met onbezonnen seksuele activiteiten. Muhombe beloofde steun aan de deelnemende groepen. Hij vroeg hun namen en verzocht hen subsidieaanvragen in te dienen voor hun projecten.
Mirjam Kleinveld. Dank zij hen is het toernooi opnieuw tot leven gekomen. Ik dank ook het OIPteam, dat ik tot het einde toe naast mij heb geweten, evenals mijn medefraters van de diverse communiteiten. Tenslotte dank ik God, die alles mogelijk en tot een succes heeft gemaakt. De jeugd heeft een geweldig toernooi gehad. Er was al meteen vraag naar een vervolg. fr. Vincent Odhiambo, jeugdwerker OIP in: OIP Newsletter nr. 240, mrt-apr 2009
Ik dank iedereen die geholpen heeft het toernooi tot een succes te maken. Ik dank met name frater Leo, die contact heeft gelegd met Steven en
Malaria Op 5, 6 en 7 maart nam ik deel aan het Malaria Control Seminar in het Monarch Hotel in Mosocho. Dit seminar wordt elk jaar gehouden om op de hoogte te blijven met betrekking tot de nieuwste ontwikkelingen rond malaria. Ik was blij met dit seminar want er is de laatste tijd nogal wat veranderd. Veel medicijnen, zoals Amodiquin, worden niet meer gebruikt. Muggen zijn resistent geworden voor dit middel. Het medicijn dat tegenwoordig het eerst voor malaria wordt voorgeschreven is Artemether Lumefatrine (AL). Kinine blijft het medicijn bij hevige malariaaanvallen en wanneer AL door resistentie niet werkt.
In malariagebieden worden kinderen onder de 5 jaar, met koortsverschijnselen, automatisch behandeld voor malaria. Er is een nieuwe manier ontwikkeld om malaria vast te stellen. Microscopisch bloedonderzoek blijft echter de voorkeur hebben. De nieuwe onderzoekstest wordt gebruikt in medische hulpposten waar men niet beschikt over een microscoop en een laborante. P.S. Op 18 maart ontvingen we vanuit Kisumu 400 muskietennetten. Mary Njeri, hoofdverpleegkundige OIP. in: OIP Newsletter nr. 240, mrt-apr 2009
Doe wel en zie niet om Op 24 februari bracht ik een cliënt van Oyugis naar Oboke in Kamagambo, waar ze was getrouwd en haar man had begraven. De man en vrouw waren samen altijd gelukkig geweest tot een ramp zich aandiende. Op een dag, zeven jaar geleden, bleek de man seropositief te zijn. Ondanks de positieve bloedtest wilde de man het niet geloven totdat zijn gezondheid steeds slechter werd en het duidelijk was dat hij aids had. De familie van de man keerde zich tegen de vrouw en hielden haar verantwoordelijk voor zijn ziekte. Ze dreigden haar weg te jagen toen de
conditie van haar man verslechterde en door medicatie niet verbeterde. Uiteindelijk bezweek hij aan zijn ziekte en na de begrafenis stuurden de broers de vrouw inderdaad weg omdat zij haar man besmet zou hebben met aids. De vrouw had geen keus en trok naar Oyugisstad, waar ze een klein kamertje huurde en met wat ondergeschikte en onduidelijke baantjes wat geld verdiende. Ze klopte ook aan bij het OIP. Op deze manier kon ze gedurende zeven jaar, soms tot wanhoop gedreven, samen met haar zeven kinderen, in leven blijven.
O.I.P.-Nieuwsbrief
nr. 152 / juni 2009
5
Toen het leven begin dit jaar echt uitzichtloos werd, kwam ze weer naar het OIP. Ze vroeg nu echter geen geld of voedsel, maar vroeg ons, ten einde raad, of er een auto beschikbaar was om haar en haar kinderen terug te brengen naar hun huis in Oboke, naar de ooms van haar kinderen. Ik overdacht de situatie en besloot het voorstel voor te leggen aan frater Leo, die zorgvuldig luisterde en uiteindelijk een auto beschikbaar stelde. We kwamen rond 5 uur in de middag in Oboke aan en nadat ze allemaal waren uitgestapt kwam een van de mannen, die blijkbaar het ontvangstcomité vormden, naar voren en vroeg me hoe ik het waagde een vrouw terug te brengen die een van hen had gedood. In eerste instantie wilde ik de terugreis van deze vrouw verdedigen, maar uiteindelijk was ik bang olie op het vuur te gooien. Een paar anderen bemoeiden zich er ook mee en bij het ontstaan van die woordenwisseling besloot ik er tussenuit te
knijpen. Toen ik de auto keerde en gas gaf, hoorde ik een klap tegen de achterruit en stopte ik om te kijken waarom ze tegen de auto sloegen. Ik ontdekte dat een van hen met een steen één van de ruiten aan gruzelementen had gegooid. Ik probeerde te achterhalen wie de dader was en dreigde zelfs om de politie erbij te halen, maar ik realiseerde me dat ik geen normaal gesprek zou kunnen voeren met deze opgewonden bende. Daarom vermeed ik een grotere chaos en reed weg. Dit was duidelijk een geval van stank voor dank! Ik begrijp nu waarom een gezegde in het Kiswahili luidt: “Tenda wema nenda zako”, in het Nederlands vertaald door “Doe wel en zie niet om”. Als maatschappelijk werker heb ik wederom geleerd dat ik geen dank of waardering moet verwachten voor mijn werk. Misschien zal God dat goedmaken. Jaskine Ouma, maatschappelijk werker in: OIP Newsletter nr. 240, mrt-apr 2009
Bent u er ook zo van geschrokken? Van de recessie waarin we verkeren? En van de bezuinigingen waarover gespeculeerd wordt?
Wij schrokken ervan toen in de kranten en op de TV daarbij in het rijtje ook de pot van ontwikkelingssamenwerking genoemd werd. De ontwikkelingslanden hebben al zoveel te lijden van de recessie, waar zij zelf geen enkele schuld aan hebben. Dan zouden ze dubbel te lijden krijgen: van de recessie en van minder ontwikkelingshulp. Wat zou de belofte dan waard zijn, dat de rijke landen, o.a. Nederland, het op zich genomen hebben de ontwikkelingssamenwerking te vermeerderen om zo de millenniumdoelen in
2015 te bereiken? Wat zouden hun beloften dan waard zijn om de armoede in de wereld te verminderen? Wat zou er dan terecht komen van hun beloften om het sterftecijfer van kinderen en van zwangere vrouwen te verminderen? Wie gaat er dan zorgen voor meer geneesmiddelen naar het Zuiden ter bestrijding van HIV/AIDS, malaria en tuberculose? Het zou in ieder geval dan een dubbele strop worden voor de boeren: ze zouden minder ontwikkelingshulp gaan krijgen èn ook nog van hun eigen markten weggeduwd worden door de dumping van goedkope melkproducten van hier. De bezuiniging op ontwikkelingssamenwerking zou ons wel pijn kunnen doen in ons hart, maar niet in onze portemonnee, het zou allemaal ten koste gaan van hen daar in het Zuiden. Daar kan ook onze regering het toch nooit mee eens zijn?! Uw rijk dat gerechtigheid in plaats van onrecht brengt in de wereld. bron: Nieuws van her en der, nr. 128 – 15 februari 2009. Uitgave van Afrika-Europa Netwerk. Info: www.afrikaeuropanetwerk.nl
Acties Katholieke Vrouwen Organisatie De opbrengst van de deurcollecte na de sfeervolle viering in de St.Lambertuskerk in Veldhoven ter gelegenheid van de jaarlijkse mei-bedevaart van KVO Kring Eindhoven heeft dit jaar het mooie bedrag van € 400 opgebracht. ten gunste van het OIP. Dames dank!
O.I.P.-Nieuwsbrief
nr. 152 / juni 2009
6
FINANCIËLE STEUN Mogelijkheden tot financiële ondersteuning leest u onder aan deze bladzijde in het colofon. Behalve de maandelijkse Schoolfondsincasso kwamen de afgelopen periode de volgende bijdragen binnen: dW. te U. € 20; vL. te O. € 5; M. te A. € 5; D. te R. € 50; E. te U. € 25; A. te R. € 30; N.N. € 30; R. te U. € 10; vW. te O. € 5; V. te V. € 70,77; W. te U. € 10; K. te G. € 15; L. te Z. € 30; S. te G. € 15; N.N. € 10; vG. te O. € 15; vE. te B. € 5. Het aantal incassomachtigingen voor het schoolfonds bedraagt: 188. Wanneer begunstigers liever niet met name genoemd willen worden, moeten zij dit even laten weten. Wij vermelden de bijdrage dan onder N.N. (Nomen nescio = ik weet de naam niet).
Omdat u betrokken bent
Redactie en verzending: Christianne & Henk van de Wal Wilhelminakade 10 NL - 5688 EK OIRSCHOT
Nieuwsbrief nr. 152, juni 2009
Zonder actie is er geen hoop (Jane Goodall) COLOFON De O.I.P.-Nieuwsbrief (oplage 800 + 125 digitaal) verschijnt maandelijks. Overname van artikelen is toegestaan in overleg met de redactie. De O.I.P.-Nieuwsbrief is een uitgave van de Stichting Oyugis Integrated Project Nederland, ingeschreven bij de Kamer van Koophandel Eindhoven onder nr. 17124227. De Stichting is door de Belastingdienst aangemerkt als een Algemeen Nut Beogende Instelling (ANBI). De Stichting is bereikbaar via Henk van de Wal (secretaris): Wilhelminakade 10, 5688 EK OIRSCHOT, tel.: 0499-571174, E-mail:
[email protected] Website: www.oip-nederland.nl Financiële ondersteuning van het Oyugis Integrated Project in Kenya is welkom bij de penningmeester Marleen Koning – ter Ellen op gironummer 8701393 of bankrekening 571677290 t.n.v. Stg. Oyugis Integrated Project te Uden. Giften voor het Schoolfonds zijn welkom op giro 9317124 t.n.v. Stg. Oyugis Integrated Project te Oirschot. e Kopij voor de O.I.P.-Nieuwsbrief zien wij graag voor de 20 van de maand.
