Een trip om nooit te vergeten Aflevering 16
Vertrek uit Trinidad naar Granada. Op weg naar Venezuela via Los Testigos, Isla Margarita, en Cubagua, en Puerto la Cruz
Koninginnedag werd 's avonds gevierd ten huize van de Nederlandse consul Dhr. Zwartkruis. Alle Nederlandse zeilers die zich op Trinidad bevonden, waren uitgenodigd om haring en kroketten te komen eten in de woning Van de consul. Waarschijnlijk was de reden hiervan dat hijzelf ook in het bezit was van een zeilboot genaamd: 'BerendBotje'. Het was een gezellige avond en de haring smaakte Uitstekend! Foto: We wachten op het busje. Busje komt zo!
Voor dat we Trinidad gingen verlaten, was het nodig een trip te maken. De motor moest een flink aantal uren draaien, zodat de monteur bij terugkomst in Chagueramas de cylinderkop kon natrekken. Dus op 7 Mei 1998 vertrokken we zuidwaards door de "Golf van Paria“ naar Point a Pierre. Dit stadje heeft zijn bestaan te danken aan de olieindustrie. Het staatsbedrijf "Petrotrin" had deze stad gebouwd voor zijn employees. We bezochten de jachtclub en maakt kennis met Donna en Jack uit Tasmanie met hun schip "Kulkuli". We hadden een aantal gezellige avonden met deze enthousiaste zeilers. De laatste avond zaten wij in de kuip van de zons ondergang te genieTen, toen Droppie over de zonnenpanelen wandelde die ik met touwtjes over de giek had gebonden. Zei ik tegen Ineke: "Als hij zo doorgaat, kantelt een van de panelen en ligt hij in de plomp". En op dat moment.....kantelde dus een van de panelen en ging Droppie kopje onder in de Golf van Paria! Ik had een jammerlijk gemiauw verwacht, maar nee...Drop zwom vastberaden zonder te klagen van het schip weg en de ondergaande zon tegemoet. Dus deze jongen ging ook maar eens zwemmen. We hadden vanaf het achterschip aan s.b en bakboord een paar stukken bij elkaar gebonden visnet in het water hangen. (katten-nood-ladder) Daar heb ik hem in gezet. Hij klom niet omhoog, maar begon te jammeren. Dus dan het beest maar aan boord gehaald en onder protest met zoet water afgespoeld. De volgende ochtend afscheid genomen van onze vrienden en op de motor terug naar Chagueramas. Onze snelheid was 5 knopen en we hadden twee vislijnen uitgezet.
Donna en Jack a/b 'Kulkuli'
We vingen de ene vis na de andere. Toen we weer terug waren in Hummigbird marina hebben we een vis gegeven aan Helen en Albert, en een aan de dieselmonteur. Verder hebben Anne en George van "Kwan Yin" ons geholpen met het verorberen van de rest. Dan nog wat bezoeken afleggen, laatste dingetjes regelen. (weerkaarten ontvangst) En dan eindelijk de 26e Mei vertrekken we naar Scotland Bay (om de hoek van Chagueramas) om de dag daarop naar Grenada te vertrekken. We hadden via Bill en July vernomen dat Krina en Lutz daar ook lagen. We keken er naar uit om ze weer te ontmoeten. 28 Mei vertrokken. Het was goed bezeild, maar snachts was er weinig wind en moest er te veel naar mijn zin met bomen en zeilen gestoeid worden. Ik was lui! In de ochtend toch maar een boom er bij en we liepen als een trein. Rpond 10.00 uur in de ochtend draaide we Hartman Bay in en gingen voor anker. En rond 12.00 uur ging ik de wal op met de dinghy en bezocht de douane man. Die was heel vriendelijk en vertelde dat ik mij de volgende ochtend maar bij de immigration moest melden. Dat was een eind weg, maar er reden auto's en je kon er wel een lift krijgen zei hij. De volgende ochtend naar de immigration gegaan. Inderdaad ik had snel een lift en werd voor de deur afgezet. De immigratie beambte was zeer onvriendelijk en schreeuwde dat ik gisteren meteen had moeten komen! Toen ik hem vertelde wat de douaneman had gezegt, werd hij alleen maar kwader! Maar kwaad of niet, ik kreeg een stempeltje en kon weer terug aan boord. (Ik zag het als "bleekscheetje intimideren!") We kregen radio kontakt met Lutz en Krina van 'Topaaz' die aan de andere kant van het eiland in "De Lagoone" voor anker lagen. Krina zei naar ons toe te komen.
Rond een uur of elf stond Krina op de wal te roepen. Ik haalde haar op met de dinghy en het was een leuk weerzien. De laatste keer dat we hun spraken was op de Canarische eilanden. Krina deelde mee dat zij over twee dagen zouden vertrekken richting Puerto La Cruz in Venezuela. We spraken af dat wij morgen naar de lagoon zouden komen. Toen waarschuwde Krina ons dat er nu geen ankerplek meer was in de lagoon. Het was er stampvol. Ik stelde voor om het volgende te ondernemen: Eerst varen wij de lagoon binnen en gaan langszij Topaaz. Dan haalt Topaaz zijn ankerketting in tot dat het anker bijna losbreekt. Dan geef ik gas en vaar (met Topaaz langszij) nog een stukje meer vooruit en laat dan ons anker vallen. Daarna zakken we gezamelijk achteruit tot we weer bijna op de oude plek liggen. Topaaz lat z'n ketting nog wat meer vieren en wij moteren achteruit zodat het anker zich in de bodem zet. Dan gaan we weer gezamelijk vooruit en kan Topaaz zijn anker uitbreken en binnen halen. Dan zakken we weer terug op de oude plek en ligt Complex voor anker en kan Topaaz de dag daarop makkelijk vertrekken zonder eerst anker-op te moeten en....Wij hebben dan een ankerplek! Het is even een uurtje klooien, maar....dat heb je ook wat!!! De volgende dag gingen we dus in de ochtend anker op en op weg naar de lagoon. We voerde de maneuvre uit zoals beschreven en wat later lagen we rustig gezamelijk tegen elkaar achter het anker van Complex. We hadden een heel gezellige rest van de dag en avond, want er was gesprekstof (en wijn) volDoende! De volgende ochtend maakte Lutz 'de touwtjes los' En gingen ze op weg naar Venezuela. Topaaz en Complex in de Lagoon Wij zouden ze daar weer zien.
We besteedde enkele rustige dagen in de Lagoon. Wél vonden we uit dat de jachteigenaars aan alle kanten belazerd werden! We brachten een zakje vuil naar de wal en moesten twee dollar betalen om het bij de jacht club in de container te gooien. Redelijk dat we er wat voor moeten betalen, maar twéé dollar voor een plastic supermarktzakje met vuil?? We gooide het dan ook terug in de dinghy en wilde het haventerrein af, om naar het stadje te lopen. Stop!!! We moesten éérst twee dollar betalen voor het parkeren van ons bootje! We zijn daar weggegaan en hebben de boot geparkeerd op het strandje voor de stad. 5 Juni. Een verassing van Droppie! Hij heeft in de loodskooi op de zeekaarten gezeken! Wat een stank! Een aantal kaarten gespoeld en te drogen gehangen. Snap het niet, hij was vanaf het begin zindelijk en deed alles op de bak. Dus het zal wel iets met territorium te maken hebben! De volgende ochtend gingen we met een busje naar de westkust en bezochten daar de "Grenada Co-operative Nutmeg Association" Het hoofduitvoerprodukt van Grenada is de muskaat noot. Het zag er allemaal nog al primitief uit, maar het was een interessante rondleiding. Het meeste werk werd gedaan door vrouwen en die waren niet écht tevreden over de arbeidsomstandigheden en het salaris. Daar kon ik me wel wat bij voorstellen.
Een klacht in krijt!
Noten, noten en nog meer noten! Er was amper plek voor de werkers om goed te kunnen zitten, de loods was warm, benauwd en stoffig. Kortom... het leek me heel ongezond om hier regelmatig de dagen door te brengen. En toen gingen wij ons klaar maken voor het vertrek uit Granada. We wilde via de kleine Venezuelaanse eilandengroep 'Los Testigos' en dan 'Isla Marguerita' de reis vervolgen naar 'Puerto la Cruz' Op 10 Juni vertrokken wij in de namiddag nadat wij eerst nog wat inkopen gedaan hadden. Na een tijdje voor anker in de nog al volle 'Lagoon', was het een verademing om weer op zee te zijn. We hadden rustig weer, maar ook in de nacht was er genoeg wind om voldoende voortgang te maken. Bij het aanbreken van de dagenraad waren de eilanden van 'Los Testigos' in zicht. En rond 09.00 uur ging het anker naar beneden.
Ik ben met de rubber dinghy naar de 'Guarda de la Costa' gegaan om ons te melden. Het was een armoedige boel daar, maar de mensen en ook de authoriteiten waren heel vriendelijk. Er stonden wat vissershuisjes, een apotheek en dus het kantoortje van de Guardia en dat was alles. Ik werd vriendelijk verwelkomd in Venezuela, en kreeg te horen dat we hier niet in konden klaren. Wél mochten we hier drie dagen blijven. En....Als we iets van medicamenten nodig hadden konden we ze oproepen op kanaal 16 en dan zou de apotheek open gaan voor ons.
Ik bedankte ze hartelijk, en presenteerde ze een grote zak melkpoeder en een aatal pakjes sigaretten en ze waren hier erg blij mee. Inmiddels was de wind opgestoken en de stroom gedraaid. Dit betekende dat ik op de terugweg meer onder dan boven water voer. Tegen de tijd dat ik terug aan boord was, had ik geen droge draad meer aan het lijf had. Onze scheepspapieren en paspoorten zaten in een tas die dan weer in m'n rugzak zat. Het maakte niets uit. Dus wat later hingen er een aantal A-viertjes en twee paspoorten onder de buiskap aan de waslijn. Er was een Franse zeilboot vlakbij komen liggen en die kwamen ons twee visjes brengen, dus voor de maaltijd was gezorgd. De volgende ochtend had Ineke een spaanse crewlist gemaakt op de computer en de ochtend daarop was het tijd om anker-op te gaan en op weg te gaan naar Isla Margarita. Zondag 14 Juni in de namiddag ging het anker er in. We lagen in de grote beschutte baai van Porlamar tegenover het hoge en lelijke hotel Concorde. Ik nam meteen een frisse duik, maar het was wel oppassen geblazen, omdat er veel waterscooters heen en weer voeren. Het was zondag en er werd druk gerecreeerd. Het waren nog huurbakken ook, dus dubbel uitkijken en vlak bij de boot blijven!
Visserswoningen op Los Testigos
Ook kochten we ruim 1000 liter diesel. Er kwam een bootje langszij en de diesel werd Met de hand overgepomt. Wél liep de brandstof via de door mij speciaal voor dit doeleind gekochte filter! Zie foto beneden. Het was heel belangrijk dat er geen water mee kwam. Dit i.v.m.biologische vervuiling! De diesel was in Venezuela zo-ie-zo erg goedkoop, maar op Isla Margerita ook nog belastingvrij! Dus het kwam neer op een paar dubbeltjes de liter!!!
Filter Filter
Het dieselbootje van Por Lamar
We gebruikte de tijd op Isla Margerita om zoveel mogelijk belastingvrije zaken in te kopen. In de stuurboord watertank (Niet voor water in gebruik) hadden we 70 flessen schotse Whisky en 70 flessen rum om en om gestapeld met kranten en kartonnetjes er tussen tegen het rammelen. Wél werden we geplaagd door 'Montezuma's revence' Veel kramp en diarree. Het duurde ondanks een streng dieet al meer dan een week. Ik heb toen via de VHF 'Vemasca' de bemiddelaar voor de zeiljachten opgeroepen en gevraagt of zij een arts wisten die ons wilde helpen. Uiteraard wisten zij een arts en die zou de volgende ochtend om 09.00 uur bij Vemasca op de wal aanwezig zijn. Ik maakte een afspraak om hem daar te ontmoeten. Daar het radioverkeer via de VHF door iedereen beluisterd kon worden, werd ik meteen door een andere zeiler opgeroepen en gingen daarna naar een ander radio kanaal om de conversatie voort te zetten. Ik werd voor die dokter gewaarschuwd. Deze baas zou alleen op geld uit zijn en je gewoon even in de auto aankijken, een recept schrijven en dan pakweg $90,- incasseren. Ik werd geadviseerd om even de stad in te gaan en naar een kliniek te gaan met het probleem. Dus ik heb meteen de doktersafspraak afgezegd en ben de volgende ochtend naar een kliniek gegaan. Ik werd daar grondig onderzocht, (ook een echoscopie van de darmen) en de diagnose was een bacteriele darminfectie. De specialist schreef een recept uit voor antibiotica en toen ik hem vertelde dat Ineke het zelfde had Twee recepten. Rekening $50,-!! Een week later aten we alles weer en was het leed geleden. Goed zo'n radionetwerk !!!!! De ankerplek begon net als alle vorige ankerplaatsen weer op een klein dorp te lijken. (Peyton Place) Iedereen kent iedereen. En wij besloten om op weg te gaan naar Puerto La Cruz op het vaste land van Venezuela. De reis zou gaan via een aantal mooie kleine tropische eilandjes en ankerplekken waaronder het eiland 'Coche' Het zag er naar uit dat het een mooie trip zou worden. Maar er was een ding waar we rekening mee moesten houden....Piraterij!!! Er werden regelmatig jachten aangevallen door bewapende piraten.....Een minder leuke bijkomstigheid! Wordt vervolgd.
