PARAMARIBO
Een trip om nooit te vergeten Deel Deel 10 10
Vrijdag 4 Juli gingen we naar Buitenlandse zaken voor een visum. ($.60,00 of hfl.90,00) We wilde in Nederlandse valuta betalen, vulde de formulieren in en gingen dan eerst even naar de ABN om Nederlands geld te halen. Er hebben mannen op de maan gelopen, en de ruimte sonde ”Voyager” verlaat ons zonnestelsel, maar bij de ABN in Paramaribo geld van je Nederlandse (ABN) rekening af halen…..? Nee dát kon écht niet!!! Toen maar naar een ander loket om dollars om te wisselen in guldens. De stagiere aan het loket deelde ons meteen mee “nee!.. Niet mogelijk!” We gaven het niet op en tien minuten later lukte het uiteindelijk toch! Er werden papiertjes ingevuld en ja hoor! we mochten wéér in de rij voor wéér een ander loket. Ditmaal de kas! ABN in Suriname, je moest je schamen!!!!! Terug bij buitenlandse zaken kregen we een visum voor 3 maanden. Hiermee moesten we maandag terug naar de vreemdelingenpolitie om dan de “blauwe kaart” te bemachtigen. Daarna streken neer op een terrasje en bestelde een “Joggo”, (Surinaams voor een literfles bier), met twee glazen. Antwoord: ”Sorry we hebben alleen kleine flesjes, maar… die zijn niet koud!” “kultuurschok..!!!” We gingen maar door naar Torarica, dronken er daar eentje en gebruikte een uitgebreide lunch bij het zwembad. (Ik denk dat ik het zwembad hier weinig zal gebruiken....meer dan 30 °C !!) Dan een uurtje aan boord. We moesten al snel weer terug naar de “Pier.” (De naam van de hotelbar buiten bij de pier) Wij hadden afgesproken voor “happy hour”.Hans en Radha kwamen ook en het was gezellig. We maakten kennis met Jim Healy (voorzitter van de Coutry club) en spraken ook nog uitgebreid met Frank Robles. Dit happy hour op Vrijdag, is het moment wanneer alle zakenlieden uit Paramaribo elkaar ontmoeten. Leuk, en belangrijk voor onze sociale contacten. (Wél hoofdzakelijk een blanke aangelegenheid) We waren Hans dankbaar, want er gingen in de korte tijd dat we hier vertoefde al heel wat deuren voor ons open! Hans zijn lijfspreuk was dan ook: “Kennis heb je in Suriname niet nodig!! Wél Kennissen!!!!! Dát is pas belangrijk”.
Zaterdag boodschappen in de “Combé markt” een oude maar heel goed gesorteerde marktplaats. In oude gebouwen op een rij vindt je een supermarkt een groente en fruit winkel, een heel goede slager en een slijterij. Hier koopt de Surinaamse “Jan met de Pet” en de prijzen waren heel redelijk! Ik werkte aan onze oude koel/vries installatie. Alles moest er uit worden gesloopt. Daarna was ik van plan een hele nieuwe unit te installeren. Helaas,ik had onderweg al regelmatig verzocht of men (tegen betaling) de freon uit mijn installatie wilde halen. Nu, dat kon ik wel schudden. Ze kunnen wel freon ín een Installatie stoppen, niet Andersom. (of willen?) Omdat ik niet wilde wachten tot we weer in Europa waren, pleegde ik helaas een aanslag op de ozonlaag en liet ik alle Een moeilijk klusje,r.v.s hakken en zagen, maar eerst moet freon weglopen! Daarna ben ik Het er uit, voordat ik met de nieuwbouw kan beginnen. serieus begonnen met slopen!
Formaliteiten... Maandag 7 Juli gaan we op de fiets naar de vreemdelingenpolitie, want we hadden tenslotte nu onze visa’s. Daar krijgen we 2 formulieren en die moeten we invullen. Daarna, (je geloofd het niet!) moeten we terug naar het secretariaat (vlak bij Torarica) om de “leges” te betalen en de blauwe kaart te laten maken! Dus net als in Brazilie, van het kastje naar de muur! volgende ochtend naar het“secretariaat” We betaalde Sƒ.40,00 en kregen een papiertje. Dan weer op de fiets naar de vreemdelingenpolitie. Daar weer een stempeltje in ons paspoort. Dan in de wachtkamer en na een half uur kregen we onze paspoorten terug. Er was wéér een stempel ingezet. “verlenging tot 7 augustus”!! Dit betekende dat we vóór die datum wéér terug moesten om wéér een stempeltje te halen! En tot besluit van het feest kregen we te horen, dat we de blauwe kaart pas volgende week hier op konden halen!!!! Het probleem was, dat je niet kwaad kon worden op die mensen, want ze waren zo ontzettend hartelijk!!
Typische Surinaamse huisjes. Rechts: De Blauwe kaarten.
De blauwe kaarten.
De dagen volgde elkander op en we begonnen Paramaribo nu te kennen. Als je iets wilde ondernemen, was het aan te raden om het vroeg in de morgen te doen, want na 11:00 uur werd het te warm. Op 10 Juni gingen we naar de ABN om een rekening te openen om daarop geld uit N.L. te kunnen overmaken. Het eerste wat we uiteraard hoorde was: “Nee! Dit kan niet!” Wij noemde de ABN vanaf toen de “NEE Bank”. Na lang aanhouden lukt het ons dus wél!! Het geld zou binnen twee weken op onze rekening staan. (Was dit nu 1997 of 1897....?)
De “ NEE” bank in Paramaribo!
Zaterdag kregen we Hans, Radha en hun kinderen Djazz en Djino, aan boord. Ik haalde ze op met de dinghy. Het was gezellig, maar Surinaamse vrouwen hebben geen zeebenen en ook de kindertjes waren niet echt rivier bestendig. We aten spaghetty. Hans en mijzelf waren de enige die écht hun buikje volvraten. Om 19.00 uur had ik de familie weer op de steiger afgeleverd. We hebben ze daarna nooit meer zover gekregen dat ze aan boord wilde komen.
Vrijdag 18 Juli vierde Hans zijn afscheid bij de firma “Kerstens” De detailhandel was niet echt zijn roeping. Hij zou de volgende maand in dienst treden als technisch directeur bij het dagblad “De Ware Tijd”. Een nieuwe uitdaging en waarschijnlijk een goede zet, want ook deze Hans heeft een grafische achtergrond. Het feestje vond plaats op de “Pier” en het werd weer laat. Dan op 30 Juli kregen we een rondleiding door het gebouw van “De Ware Tijd” Het zou voor Hans een uitdaging worden, want het is in mijn ogen een prehistorische drukkerij. Verder vertelde de hoofdredactrice (Nita) dat ze een interview met ons in de krant wilde hebben. Ze regelde een afspraak met Eudya Vos een van hun verslaggeefsters. Het artikel zou verschijnen in “Het Kompas” een bijlage van de Ware Tijd. Op 9 augustus. Donderdags stond ze stond op de pier, met een zwemvest aan, ik bracht haar aan boord en ze intervieuwde ons. Daarna weer snel naar de wal! Ze was opgelucht dat ze het heelhuids en nog steeds droog had volbracht! Surinamers hebben echt een hekel aan water!! Toen “Het Kompas” van de pers kwam waren we er als de kippen bij! We zaten op een terrasje en lazen het artikel met verbazing en afgrijzen! Mevrouw Eudya Vos kon ten eerste niet luisteren! (Ik dacht nog dat het goed was, dat ze tijdens het interview bijna niks opschreef) Maar nee! Het was niet goed! Ze had van alles door elkaar gehaald en ik moet zeggen dat het artikel nergens op sloeg! Een middelmatig kind uit de derde klas lagere school maakt nog een beter opstel! Onze ego's werden dus niet echt gestreeld door dit gebeuren... Afijn, dan blijven we tenminste met de beide benen op de grond!! (voor zover dat gaat op een zeilboot!)
Aquarel van “ De Pier” tijdens laag water. Geschonken aan Frank Robles. .
Als dank voor de aquarel krijgen we nu countryclub-pasjes geldig tot ons vertrek uit Suriname! En als tegenprestatie lunchen we een maal per week bij de pool...Duur, maar erg lekker!
Zaterdag 6 September We zagen de uitvaartplechtigheid van Prinses Diana op CNN (TV) en waren onder de indruk. Ze was toch wel erg geliefd door jong en oud. Elton John zong voor haar “Candle in the wind”en haar broer hield een toespraak. Na afloop gingen wij de wal op om te gaan lunchen bij de pool. Deze maaltijd zouden we niet gauw vergeten...!!! Ineke bestelde een portie grote garnalen en ik een kip “Gordon Blue”. Het duurde wel wat lang eer het eten geserveerd werd, maar het smaakte uitstekend. We hadden ook een lekkere frisse salade voor twee personen op tafel staan. Ook erg lekker. Het eten werd daar echt met aandacht bereid. Maar dan… wat zag ik...... Een prachtige fris-groene grote rups wandelde daar tussen de slablaadjes. Ik pakte een klein blaadje sla en legde dit apart van de rest op tafel en plantte onze vriend er boven op. Hij besloot niet weg te lopen, maar zijn maaltijd te vervolgen. Wij deden dat ook. Na afloop kwam de ober afruimen. We vertelde hem, dat we uitstekend hadden gegeten, maar dat hij de rups mee terug mocht nemen. De man kreeg zowat een fit!! Ik zei nogmaals: “geen probleem, het was écht heel erg lekker, maar ik vind wél dat de kok dit behoort te weten”. Toen hij wat later terugkwam, met de rekening, moesten we alleen voor de drankjes betalen! De ober zei: ”Wij pretenderen een 5 sterren hotel te zijn, en dan mag dit niet voorkomen!” Dus......vanaf dát moment, gingen we alleen nog maar uit eten als we een aluminium sigarenkokertje met daarin een grote groene rups bij ons hadden!!!!
Volgende keer: De jungle in
