Een trip om nooit te vergeten! 14
TOBAGO –TROPISCH PARADIJS
Nadat we alle formaliteiten achter de rug hadden in Scarborough, begon het gezellige zeilersleventje weer voor ons. We waren in “no time” weer lekker sociaal bezig. De tijd werd doorgebracht met natuurlijk weer het onvermijdelijke ”onderhoud-schip” maar ook met het bezoeken en het ontvangen van zeilers aan boord. Kortom, de tijd vloog voorbij en gezelligheid kende weer eens geen tijd. Ook de “Yell Sound” met Peter en Emma kwamen de baai in. Dit weerzien werd uiteraard ook weer uitgebreid gevierd. Dan, op dinsdag 18 November haalde we Pigeon Point het anker op en voeren weg uit de lagune van Scarborough. Maar rond 12,30 uur ging het anker de bodem weer in bij “Pigeon Point” vlak achter het “Buccoo Reef”. Een onwerkelijk tropisch paradijs! Ik moest meteen aan de “Bounty” reclame Denken!!! Toen ik de motor afzette, hoorde ik de drinkwaterpomp draaien....en... Ja hoor!!! Er was weer eens een slang door de druk losgeschoten! (warmwaterleiding...door de opbouwende druk in de boiler!) In het kastje van de toilet achterkajuit. Alles nat... het vuile wasgoed, cosmetica, toiletpapier en bedenk het verder maar. Het water had zijn weg gezocht naar de bilge via de voorraadruimtes onder de vloer, die hoofdzakelijk gevuld waren met reserve onderdelen en assortimentsdozen bouten en moeren. Dus werk aan de winkel!! Ineke was nu verplicht om een heel grote was te gaan doen en was daar ook niet echt blij mee! De volgende ochtend deed Ineke dus de was, en ik droogde de voorraadruimtes en alle onderdelen.Verder zette ik de asortimentsdozen in de zon. (alles was gelukkig nat met zoet water en geen zeewater!!!)
In de middag gingen we met de dinghy de wal op. Er is daar een prachtig strand en één steiger die heel beroemd is. (Google maar: 'Pigeon Point Tobago)' En je komt tientallen foto's Van die steiger tegen! (Hij staat op de 1e pagina van deze presentatie!) We trokken onze dinghy naast de steiger op het strand en zagen een soort van snackbar onder de palmen. Maar éérst moesten we TT $10,- betalen om het strand daar te mogen betreden! Ik at een hamburger (vies) en Ineke een garnalencoctail, die haar wél goed smaakte. We besloten om maar snel weer aan boord te gaan. Ik ging lekker snorkelen en later maakte Ineke een heerlijke tropische salade en we dronken een “sundowner” (15 min. nadat de zon onder is gegaan was het zwart nacht!)
Een paradijselijke akerplek!
Nu volgde een tijd van zwerven langs de kust via de vele baaien die het eiland rijk is. Af en toe werden we s' ochtends vroeg weggestuurd door de vissers omdat die hun netten wilde uitwerpen op de plek waar wij nu net geankerd lagen. Maar dat mocht de pret niet drukken.
We voeren zo ongeveer op met Peter en Emma en ontmoette elkaar regelmatig op de diverse ankerplekken om uiteindelijk te arriveren in de grote “Man of War” baai. Er is in het noordoostelijke gedeelte van deze baai een kleinere baai, “Pirate Bay” genaamd. In deze kleine baai gingen wij voor anker. Er liep een behoorlijke deining, en om het slingeren van ons schip tegen te gaan, wilde ik de kop op de golven houden. Want als we dwars zouden liggen, was er niet te leven aan boord! Dus bracht ik met de dinghy een 2e anker uit vanaf het achterdek. Dit anker liet ik vlak bij het strand vallen in ongeveer 1,5 meter water. Dan, terug aan boord gekomen, draaide ik de ankerlijn om de lier en zette die strak. Het anker groef zich mooi in en we lagen “als een huis” met de kop op de aanstormende deining.
Cruise schip in Man of War bay
Pirate Bay
Terwijl wij daar voor anker lagen, vermaakte we ons ondanks de zware deining uitstekend. Toen ik een keer snorkelde, zag ik op de bodem vlak onder ons schip een flounder stil liggen. Ik zwom naar hem toe en hij vluchtte pas weg toen ik hem met mijn wijsvinger aanraakte. Dus......Volgende keer een mes of de speargun mee naar beneden! Zo gezegt zo gedaan... en de volgende dag aten we inderdaad flounder! Ook gingen we de wal op om iets te eten. Het was niet om over naar huis te schrijven en toen we wat later op een terrasje zaten, begon er een visser tegen ons te praten. Hij klaagde dat er steeds zeilboten voor anker lagen in Pirate Bay. En dat alleen omdat er eens iemand een ankertje op die plek op de zeekaart had gezet. Het moest verboden worden. En die zeilers poepen in het zeewater!!! Ik vertelde hem dat zijn mooie vissen ook in dit water poepte! Hij bleef maar zeuren en had zeker ruzie met z'n vrouw gehad. Wij hadden inmiddels via de SSB radio kontakt gehad met Bill en July van het schip “Windward Lady”.Zij wilden van Trinidad (waar zij toen waren) naar Tobago vliegen, daar wat rondkijken en dan met ons mee terugvaren naar Trinidad. Een goed idee en we maakte een afspraak. Het werd zo'n beetje tijd om weer terug te varen naar het zuid-westelijke gedeelte van Tobago. Toen ik al snorkelend ons hek anker inspecteerde zag ik tot mijn schrik dat het anker zich zó goed had ingegraven, dat het niet meer te zien was. Een probleem dus!!! Want het lag vlak bij het strand op anderhalve meter diepte begraven! Daar kunnen we met het schip dus niet komen vanwege de ondiepte en de golven. Om het anker uit de bodem te breken, heb je een lier nodig!!! Vanuit de dinghy was het onbegonnen werk. Er bleef maar een oplossing over... Snorkelend graven...en dat is een rotklus! Door de beweging van het water vult het gegraven gat zich steeds weer! Als je boven weer adem hebt gehaald, kan je beneden opnieuw beginnen!!!
Dit was geen klus voor een man alleen en de volgende ochtend bediende Ineke de lier op ons achterdek en Peter en Emma hielpen mij met snorkelen en graven! Het duurde nog zeker een half uur eerdat we het anker vrij hadden, zodat Ineke het naar dieper water kon trekken met de lier. Wat dichter bij Complex, zodat we de volgende ochtend geen problemen zouden hebben met anker opgaan. Er was een “Halberg en Rassey” uit Hoorn in de baai voor anker gegaan met aan boord Rob en Afra met hun twee jonge zoons. Het was hun eerste “landfall” in de Carieb. Ze kwamen rechtstreeks van de Kaap Verdische eilanden. Leuke mensen... Rob was advokaat in een maatschap en had een sabattical genomen. We zouden nog veel met ze optrekken. Dan op donderdag 4 December gingen we anker op en De 'Talahasa IV' met Rob en Afra zeilde zuid-west waards richting “Mount Irving Bay”. In Parlatuvier Bay In de namiddag arriveerde we na een hobbelige maar probleemloze trip. Nadat we ons er van overtuigd hadden dat de ankers goed in de bodem zaten, gingen we de volgende dag naar Scarborough, aten wat en lieten foto's ontwikkelen. Zondag 7 December gingen we weer de wal op. We wilde het museum van Luise Kimme gaan bekijken. Eenmaal aan land, liepen we de weg op en gingen op goed geluk links af. Na een kwartiertje gelopen te hebben zagen we wat huizen en een winkeltje. Na in het winkeltje geinformeerd te hebben, vernamen we dat we de verkeerde kant op liepen. Pech dus... Maar één geluk bij een ongeluk, want In het winkeltje lag “Chris Doyles Cruising guide for Trinidad and Tobago!” wat vlekken op de zijkant. Dus nog afgeprijsd ook! Daarna teruggewandeld naar het strand en wat denk je?? We kregen daar aangekomen een lift naar het museum van een dame die er vlak naast woonde!
Na aangebeld te hebben, kwam mevrouw Kimme zelf het hek openen. Zij was een kleine vriendelijke vrouw van 58 jaar en vroeg of we bereid waren om $10,-TT te betalen als bijdrage voor het museum. Ze is van Duitse nationaliteit en reisde nog 3 maal per jaar terug naar Duitsland om les te geven in beeldhouwen. Zij werkt met hout, hele boomstammen meer dan manshoog! Begint met krijt op die stammen te tekenen en gaat er dan op los met de kettingzaag. Heel langzaam komt de vorm er in en dan gaat ze over tot het gebruik van hamer en beitel. De beeltenissen zijn hoofdzakelijk die van de negerbevolking van Tobago. We waren erg onder de indruk van wat ze maakte. Ook liet ze ons toe in haar werkplaats waar we diverse beelden in diverse stadia van voltooing zagen staan. Ze vertelde honderd uit over haar plannen voor de toekomst. Het museum en woonhuis zou een centrum moeten worden waar jonge artisten konden experimenteren. Ze sprak dan over de beeldhouw en schilderkunst. Beelden in brons en geschiderd door Luise voor het museum van Scarborough. (rechts De orginelen van hout)
Luise Kimme
De werkplaats
Ik val nauwelijks op!!
De beelden worden hoofdzakelijk vervaardigd uit eikenhout (geimporteerd uit Duitsland, waar ze een door de storm beschadigd bos had opgekocht) Uitstekende lichaamsdelen (b.v. Uitgestrekte arm) worden er aangelijmd. Als het beeld klaar is en gladgeschuurd, schilderd ze het. We zijn later met onze engelse vrienden Bill en July teruggeweest en toen wilde Luise niet dat we wéér betaalde. Het was een heel bijzondere ervaring en een kennismaking met een bijzonder aardig en kreatief persoon.
Maandag 8 December voeren we richting “Store Bay” (vlak bij het vliegveld) En we ruimde de voorkajuit op, zodat we klaar waren om onze gasten Bill en July te ontvangen. In de avond zaten we op een terrasje bij het strand en luisterde naar steelbandmuziek terwijl we de zon zagen ondergaan. Nee....we mochten echt niet klagen!!! De volgende ochtend ging ik eerst maar eens snorkelen. Ik had gehoord dat het prachtig snorkelen was bij de breakwater van het “Coco Resort” Dus daar ging ik dus maar eens heen. Het was daar onder water heel wonderlijk... Er was veel beweging in het water door de deining en de branding. (zie foto) Ik kwam terecht in een reuzachtige school kleine vissen! Ik zwom er midden in...Rondom vis, vis en nog eens vis. Om mij heen was een ruimte van een meter of vier a vijf. De school werdt regelmatig aangevallen door bonito's en het was prachtig om de bewegingen van de school van zo dichtbij gade te kunnen slaan. Dan opeens....Flats!!! ± 2 a 3 meter voor me dook er een pelikaan het water in en ving een vis!! Het is aardig om dit soort van aktie op TV te zien met kommentaar De breakwater bij het “Coco Resort”. van Davit Attenborough, maar dit was het échte werk! Onbetaalbaar! Wordt vervolgd!
Volgende keer: We gaan naar Trinidad!
