EEN TRIP OM NOOIT TE VERGETEN Deel 3 Dan, op vrijdagochtend 6 October 1995, vertrekken we uit Vila Real de Santo Antonio richting Spanje... Isla Christina, waar we tot de 12e blijven. Dan gaan we door naar Mazagon. Daar horen we van een stel engelse zeilers "Albert and Barbara" Dat onze oude amerikaanse zeilvrienden Charles en Ruth van "Mattie Christian" in de marina van Rota liggen te overwinteren. Via het havenkantoor sturen we ze een boodschap. Zaterdag de 14e vertrekken we naar Chipiona en twee dagen later door naar Rota, onze stop voor de winter. De 17e regelen we alvast een verblijf van 3 maanden voor een prijs van Fl 480,00 per maand incl. water en electra. Wij zijn tevreden en we krijgen een mooi beschutte plek in de haven. Rota is een leuk stadje en de marina is op 5 min loopafstand van het oude centrum. Dus je hebbt er geen auto, fiets of openbaar vervoer nodig. Er overwinteren een hoop verschillende nationaliteiten en het is er erg gezellig. Deze overwinteraars vormen een hechte gemeenschap in de marina. Naar Nederlandse Blik op Rota vanaf de grote pier bij de vissershaven. begrippen is het leven hier goedkoop en we gebruiken de tijd dat we niet zeilen met : Onderhoud schip, excursies en het bezoek aan de vele kleine tappa barretjes en restaurantjes die Rota rijk is. We beseffen, dat we ons geen betere plek hadden kunnen vinden om te overwinteren dan hier.
1
Als Ineke jarig is op 2 November, nodig ik een hoop vrienden uit met de mededeling dat ze later moeten zeggen dat ze verhinderd zijn. Dus tegen de tijd dat het avond wordt krijgen we steeds meer mensen die zich excuseren om allerhande redenen zoals: "Mijn man voelt zich niet lekker, we hebben een technisch probleem" of we moeten weg bla, bla, bla. Ineke vindt het maar niks en zegt: "Nu liggen we in zo'n gezellige haven, en zit ik met m'n verjaardag nóg zonder visite!" Dan klinkt er op de steiger om een uur of half negen een koor: "Happy Birthday to Ineke!" En zitten we enige minuten later met een man of 16 in de kajuit!! Het werd een heel gezellige avond. Complex in Rota. Gepavoiseerd vanwege Ineke's verjaardag.
Ook raken we bevriend met een gepensioneerde Amerikaanse vliegtuigmonteur "Terry", die in Rota gelegerd was en na zijn pensionering nooit meer is weggegaan. (Rota heeft een grote militaire basis waar heel veel Amerikanen zitten) Met de kerst zitten we in de middag op het dakterras bij Terry thuis en genieten we van een BBQ.
Terry aan deBBQ met zijn hond Mischa
Terry zorgde voor de lamsbout...En iedereen nam verder iets anders mee.
2
Rond nieuwjaar komen Ineke's broer Jan en z'n vrouw Leni bij ons logeren. We halen ze met een huurauto op, en brengen ze de 7e weer terug naar het vliegveld van Malaga. Leni gaat daar nog met Andre Hazes op de foto..... Hij was (uiteraard) lichtelijk beschonken... Rechts: Onze kerstkaart. Hieronder nog even de kaart met de route van de Guadiana rivier tot aan Rota.
Isla Christina
Mazagon Naar SEVILLA
Chipiona Rota
Van de 10e Januari tot en met de 16e hebben we samen met Charles en Ruth Dettor een auto gehuurd, en zijn een trip door Andalucia wezen maken. Antequera, Cordoba, Granada, Almeria, Torremolinos en dan weer terug naar Rota. Het was zéér de moeite waard en Charles en Ruth zijn aardige mensen. We vermaken ons prima die winter in Rota, maar eindelijk de 3e April vertrekken we uit Rota om nieuwe horizons te ontdekken.
3
We krijgen een mooi knopenbord als aandenken van Javier Franco de havenmeester. Hij heeft het zelf gemaakt. Hij was wel blij met ons, want ik had zijn duik uitrusting van hem overgenomen.. Voor dat we weggaan inspecteren en reinigen we het onderwaterschip. Dat doe ik samen met Fran van de "Fettler" Javier Franco presenteerd zijn afscheidskado.
We varen eerst naar Mazagon, alwaar we diverse vrienden die elders hadden overwinterd daar ontmoeten. En dan varen we de 16e April naar de ingang van de Guadalquivir en ankeren ter hoogte van het natuurpark "Cota Doñana" Om de volgende dag met het tij mee richting Sevilla te motoren. Dat is een afstand van 55 mijl, dus moet je écht het getij mee hebben, anders kan je het niet in een dag doen. De ochtend van de 17e gaat het anker op en om 11.00 uur en motoren we de rivier op. Het is een lange en eentonige trip en rond 19.00 uur gaan we bij Sevilla de schutsluis in samen met het zeeschip Fran en ik gaan het onderwaterschip "Vanessa". schoonmaken. Als we de sluis uitkomen, moeten we nog onder een brug door om bij de marina te komen, waar we een tijd willen blijven liggen. Helaas we zijn te laat voor de brug en meren af aan de buitensteiger van een klein jachthaventje. Ineke maakt patat en omelet en we gaan vroeg de kooi in. De havenmeester van het kleine haventje rekent voor deze overnachting een grote prijs (3000 Peseta's) Ze weten natuurlijk dat we geen keuze hebben en maken daar misbruik van. Maar onze dag verpest hij daar echt niet mee! We gaan om 10.00 uur in de ochtend onder de brug door, en meren af in de marina. Als we zeggen dat we een maand willen blijven, krijgen we de dagprijs van 1500 pestea's naar beneden tot 1250! Er liggen diverse nationaliteiten in de haven. 1 Deen, 1 Fransman, 2 Engelsen, 3 Amerikanen, een Zuidafrikaan en 2 Nederlanders waarvan een "Topaaz" heet met aan boord Krina en Lutz. Met deze laatste mensen hebben we nu nog kontakt. (2012) 4
Complex Naast Topaaz (zwarte romp) Open brug op de achtergrond en tegenover de jachtclub van Sevilla.
We vermaken ons prima in Sevilla, Bezoeken het Alcazar, Torre de Oro, de oude binnenstad met z'n vele restaurantjes, plegen onderhoud schip en... ik ga zelfs naar de tandarts voor controle. Gelukkig geen gaatjes! We kopen stof, en Ineke maakt daarvan zonweringen. Het sociale kontakt is erg leuk, Lutz en Krina zijn echte vrienden aan het worden en ook met het Franse echtpaar Danielle en Gerard van het schip "Lustal" hebben we dikke pret. Maar als de maand om is, wordt het te warm.....zeg maar gerust te heet! Rond de 19e Mei gaan we de rivier weer af en varen richting de Portugese Algarve. Maar éérst nog een tijdje naar de Rio Guadiana terug!!! Dit was zo'n mooie plek, daar willen we nog wel een keer van genieten. Als we weer bij de riviermonding zijn, gaat het anker er in voor de nacht want na al dat motoren willen we eerst rust! dan varen we weer richting Mazagon. Daar blijven we enige tijd. In de buurt van Mazagon en Isla Christina ontmoeten veel oude en nieuwe vrienden waarvan een aantal ongeveer het zelfde van plan zijn als wij. En dat is... deze 5
zomer heel langzaam via Madeira naar de Canarische eilanden varen. Als we Isla Christina verlaten, wijk ik af van de vaargeul, ik snij een stukje af... korter.... dacht ik tenminste. Zie hieronder het resultaat. Wij moesten een heel getij afwachten, voor we weer los waren.
Daarna weer richting de Guadiana rivier. Wij gaan eerst even voor anker tussen de twee dorpjes en dan weer een paar weken bij "onze boom". Ook willen we weer gaan eten bij het kleine restaurantje van Maria en Antonio in Puerto de Lalaja. Maar als we daar aankomen om de maaltijd te reserveren, is het pand verlaten en het zag er raar uit allemaal. We vragen wat rond en men lijkt niets te willen zeggen , men kijkt weg van ons en doet of ze ons niet begrijpen. Vreemd allemaal. Tot we iemand tegenkomen die wél wil praten. Eduardo en Maria zijn dood. En wel doodgeschoten... de kogelgaten zitten nog in de buitenmuren. Het was een familievete betreffende het restaurantje. Er was sprake van concurrentie. Bij "onze boom". En dan los je dat dus zo op! We waren wel wat aangedaan. Het waren in onze ogen lieve mensen en we denken nog vaak terug aan de enorm gezellige avond die we daar hadden met Martin en Roma. Dan gaan we de derde Juli richting Algarve, om precies te zijn het plaatsje Alvor gelegen tussen Portimao en Lagos. Het is een ingang met twee pieren en zodra je binnen bent vaar je via een kanaal richting het stadje. Vlak voor dit stadje kan je voor anker gaan. Het is dus een prachtig beschutte plek waar ook veel schepen overwinteren. Zie foto gemaakt van Google earth op de volgende pagina.
6
Links onder, de pieren en rechts boven, Alvor met de vele geankerde boten.
We blijven hier enige tijd om de post uit Nederland af te wachten. En het is een goede plek om te wachten.... veel restaurantjes, terrasjes en een heel vriendelijke bevolking. We blijven in Alvor tot 11 Augustus maar dan gaan we er vandoor met bestemming Porto Santo op de Madeira Eilanden. Als we het anker hebben opgehaald, varen we in de vaargeul om dan via de pieren de zee op te gaan, maar opeens hoor ik een afgrijselijk piepend schreeuwend geluid! Wat kan dat zijn??? De schroefas??? Ik zet onmiddelijk de motor uit en we gooien het anker er weer in. Dan nog maar eens starten. Niks! Géén geluid. ( Als de motor uit gaat, doen we ook altijd de schalelaar uit van de magneetclutch, die de compressor van de koelkast aandrijft ) We halen het anker op en varen naar buiten....Ik heb geen goed gevoel over dat geluid, wat er nu niet meer is. Maar ik bedenk dat we de koelkast schakelaar weer aan moeten zetten, zodat de koelkastcompressor weer gaat draaien. Ik vraag aan Ineke of ze hem weer aanzet. En daar is het weer... het verschrikkelijke door merg en been gaande schriekend geluid. Oorzaak gevonden! Niet echt leuk, want de as van de pulley van de compressor is uit z'n lagers aan het lopen! En dat betekend dat we nu dus géén koelkast meer hebben. Dat is vervelend, maar niet onoverkomelijk. Ineke heeft vlees ingemaakt en dat staat in glazen potten in de bilge. Maar dat koude biertje.....tsja dat kunnen we wel vergeten. Gelukkig hebben we genoeg wijn aan 7
boord. We hebben nog een gas koelkastje voor kleine zaken zoals boter enz. Het is prachtig zeilweer en we zijn verder in een echte "Hoera" stemming. Lekker weer op zee, er staat een aflandige noorden wind, ik zit in mijn zwembroek te sturen en geniet met volle teugen. Maar...... dán komen we bij de uiterste zuid west punt van Portugal "Cabo Sao Vicente". Vanaf dat moment is de wind niet meer aflandig maar krijgen we "de Portugese Noord" met volle kracht van opzij!! De zee is ruw, er staan zeker 2,5 meter hoge dwarse golven en het voelt uitgesproken koud aan! Mijn zwembroek maakt plaats voor zeilkleding en truien! We zijn niet zeeziek, maar ik voel me in iedergeval behoorlijk "onbestendig" Er gaan twee reven in het grootzeil en we varen met de kleine fok de nacht tegemoet. Voor het eerst zien we weer eens een fantastische sterrenhemel. De tweede dag wordt de wind wel iets minder, maar de golven niet dus echt prettig varen kunnen we het niet noemen. Ook voelen we ons nog steeds niet echt lekker. Alle dingen die we moeten doen, doen we met tegenzin. Ook eten we weinig. De ochtend van de 13e Augustus voelen we ons weer als vanouds... kiplekker!! De zee is nog wel ruw, maar ik denk dat we nu "ingeslingerd" zijn! In de avond wordt de zee rustiger en kunnen we weer onder vol zeil varen en de boomfok gaat er nu ook bij. Het weer wordt steeds aangenamer en ik neem weer zeewaterdouches op het voordek. De ochtend van de 15e Augustus krijgen we Porto Santo in zicht. De wind wordt steeds minder en in de middag starten we de motor om rond 16.00 uur het anker in de haven te laten vallen. Als ik de motor uitzet hoor ik nog iets brommen in de motorruimte....Ik kijk, en ja hoor! de drinkwaterpomp loopt nog! Er was een warmwaterslang losgeschoten en drinkwatertank nr. 1 is geheel leeggepompt incl. de boiler. Al dit water (ongeveer 400liter) heeft zijn weg naar de bilges gevonden. Geen probleem, het is zoet water! We krijgen nog heel even vrienden aan boord (David en Ineke van "Seamotion") en wisselen wat ervaringen uit. Dan eten we Inekes ingemaakte gebraden gehakt met pasta en gaan om 11.00 de kooi in. Lekker... geen wachtlopen (in het midden) Complex voor anker in Porto Santo. en doorslapen! 8
De volgende ochtend ben ik bezig met het drinkwatersysteem, de boiler moet weer vol en de lucht moet uit de leidingen. Een hoop geklooi. Verder een drankje aan boord "Seamotion" en ja hoor...voor de volgende dagen zijn we weer bezig met de diverse sociale kontakten en uiteraard onderhoud schip. Niet alleen ons schip...Er ligt een zeilschip genaamd "Atlas" aan de wal en die hadden een lekkende schroefaspakking en die kon niet meer aangedraaid worden omdat er iets afgebroken was. Henny, (de eigenaar) in paniek!! We zinken!!!! Het heeft me een middag gekost, want je kan er op die plekken altijd zo moeilijk bij komen. Maar uiteindelijk heb ik een tijdelijke oplossing gevonden. Het schip lekt niet meer! Ook niet als ze op de motor varen. Ik wil geen geld... maar uit dankbaarheid schenkt Henny me een prachtige dikke plank van teakhout! Verder bekijken wij het stadje en de omgeving. Het is een vochtig klimaat hier, maar doordat het eilanden zijn, worden ze opgewarmd door de warme golfstroom. Kortom, best een lekker klimaat. Veel kleine restaurantjes en leuke terrasjes. We maken ook kennis met Porto Santo een stel mannen Tom en Peter. Zij varen in een gedeeltelijk zelfgebouwd schip "Bagoas". De masten zijn van roestvrijstaal profiel gemaakt. (zie foto) Makkelijk om in te klimmen, maar volgens mij veel en veel te zwaar!!! Het maakt het schip er zéker niet stabieler op! Afijn, ieder heeft zo zijn eigen ideeen hierover.
Bagoas 9
Ook hebben we kleine potjes verf gekocht om de havenmuur te beschilderen. Want....dit moet!!! Ik had een simpel ontwerpje gemaakt, een Nederlandse vlag met Complex en onze namen er op.
Dan wordt het weer tijd om verderop te gaan. We nemen afscheid van vele vrienden en maken Complex klaar voor de reis. Alles vast op dek en binnen opruimen. De 1e september gaan we dan op weg. We varen een klein uurtje op de motor en dan gaan de zeilen omhoog. We gaan niet hard, maar het is genoeg, ook spreken we nog via de VHF met Peter van de "Bagoas". Als ik een vislijn uitgooi, heb ik binnen enkele minuten al beet...De molen loopt ratelend af. Helaas... geen vis, maar... een zeemeeuw! Ik trek een werkhandschoen aan en haal hem binnen. Gelukkig zit de haak in een van zijn zwemvliezen en niet in zijn bek. Ik krijg hem zonder problemen los en werp het beessie in de lucht! Hij Onze muurschildering. vliegt meteen weg....volgens mij heeft ie de pest er in! De zee is ruw, maar de tocht loopt voorspoedig en in de namiddag zijn we vlak bij Funchal. We ankeren voor de nacht in de "Ensenada de Abra". Een beschutte baai met veel kale rotsen. 10
De volgende ochtend varen we langs een prachtige kust de haven van Funchal binnen en maken vast aan een betonnen kade. We besteden de hele verdere middag aan het organiseren van een ligplaats bij de havenauthoriteiten. Een hoop gedoe, maar Ankeren in "Ensenada de Abra". men is erg vriendelijk.
Afgemeerd aan de kade in Funchal.
Wordt vervolgd.
11
