magazine jaar Leger des Heils in beelden Speciale editie Ooit had Bertha een druk caféleven Nu ziet ze alleen Angelien op maandag

magazine 10

125 jaar Speciale editie

Leger des Heils in beelden

Ooit had Bertha

een druk caféleven Nu ziet ze alleen Angelien op maandag

1952

Nooit vergeet ik zuster To Ik herinner me dikke pap met vellen. En een lange rij met bedden op de slaapzaal. Het was 1952, ik speelde met houten autootjes op de grond in de ‘jeugdkamer’ van het Emmakindertehuis in Hilversum. ’s Avonds ging de schemerlamp aan en aaide ik met mijn handen door de sliertjes stof die aan de kap hingen. Ik was tevreden met iets kleins. Bij mijn geboorte woog ik 3 pond. Mijn moeder woog zelf nauwelijks iets, ook mij kon ze niet voeden. Mijn vader was buiten beeld, hij wenste mij niet. Ze hebben elkaar nooit weer gezien. Toen ik 2 jaar oud was ving het Leger des Heils mij op, omdat mijn moeder niet meer voor me kon zorgen. Zuster To was als een zorgzame tante voor me. Met haar zachte hand pakte ze mijn kin om me toe te spreken als ik te hard schreeuwde. Zelf sprak ze nooit hard. Later, toen ik zelf kinderen kreeg en hen soms een standje gaf, ‘leende’ ik haar woorden. “Jo, de buren hoeven je niet te horen, als ik je versta, is het goed.” Nooit meer vergeet ik zuster To.

daarom doen we het 125 jaar geschiedenis van het Leger des Heils laat zich niet vangen in een paar woorden. Beelden zeggen meer. Deze Kans neemt u mee door de tijd. Wat betekende het Leger vroeger voor de samenleving en wat doen we nu? Daarover spiegelen twee generaties voor-

gangers van de kerk, Commissie Schurink en luitenant Willeke van der Woude (pag 4). Welk gezicht had dakloosheid door de jaren heen? (pag 8). En donateurs vertellen over de geschiedenis die zij hebben met het Leger des Heils (pag 7, 15, 17 en 24). De wereld veranderde, ons doel niet. Doen wat we geloven, al 125 jaar.

p.12

p.08

Hoe veranderde het gezicht van de dakloze de afgelopen honderd jaar?

p.16

p.19

Overal, altijd en aan iedereen wil het Leger troost bieden

p.20 Pas en combineer: zo veranderde het modebeeld het Leger-uniform

p.14

In Papendrecht komen kinderen elke woensdag buurten bij Bij Bosshardt Toen en nu: met moderne middelen bereikt het Leger een groot publiek

p.22 p.04

Vroeger brachten we voedsel, nu richten we ons op duurzame hulp in andere landen

p.17

Brachte de collecte van 2011 nog twee ton op, dit jaar hopen we vier ton in te zamelen. Helpt u ons mee? Ooit begon Jo Schurink zijn werk als luitenant zingend op straat

Gerrit Serné heeft zich altijd al verbonden gevoeld met het Leger des Heils

coverfoto: Frank Ruiter

magazine van het Leger des Heils

juni 2012

3

2 generaties, 125 jaar kerk

‘Mensen hebben

bemoediging nodig’

Tekst Galiëne Gerritsen BEELD Frank Ruiter

Jo

84 jaar, getrouwd met Door Verhagen-Riedijk, 7 kinderen, 13 klein kinderen en 2 achter kleinkinderen

Als 19-jarige werd luitenant Jo Schurink uitgezonden om in Zandvoort een gemeente te stichten. Hij begon op straat, alleen, zingend over Jezus en belde huis aan huis aan met de Bijbel in de hand. “Het was een plichts betrachting.”

4


juni 2012

Willeke 35 jaar, getrouwd met Erik, 3 kinderen

Als twintiger werkte luitenant Willeke van der Woude met daken thuislozen, toen ze zich afvroeg: wat is de zin van dit alles in mijn leven? Onlangs werd ze aangesteld als voorganger in Apeldoorn. “Bijzondere diensten kondig ik aan op Facebook.”

5

2 generaties, 125 jaar kerk

Jo

Schurink

6

Mijn roeping “September 1944, operatie Market Garden. Uit Oosterbeek werden gewonde militairen per ambulance naar doorvoerkampen gebracht. Een van de auto’s stopte voor onze deur. Ik hoorde het gekreun, een paar mannen riepen om water. Ik was bang wat ik aan gruwelijks zou zien. Maar mijn vader pushte me. ‘Doe iets’. Niet de afgerukte lichaamsdelen of de bloederige wonden troffen me; ik zag vooral ontreddering. De jongens waren maar twee jaar ouder dan ik. De oorlog had hun onbevangenheid en waardigheid vernietigd. Daar drong tot me door dat God me riep om de vrede te bedienen. Dat heb ik de rest van mijn leven bewaarheid zien worden.”

verbond ondertekende van Heilsofficier. Dat was vorig jaar. Ik woonde met mijn gezin op een paar vierkante meter flat in Londen, we leefden op geleende spullen, zouden erop achteruitgaan in inkomen als we eenmaal in Apeldoorn aan de slag zouden gaan. Toch voelde het alsof ik tot mijn bestemming kwam. Ik realiseerde me: dit is niet alleen een bevestiging van een verlangen dat ik heb, het is ook Gods verlangen naar mij. In mijn vorige functie als maatschappelijk werker bij de opvang van daken thuislozen kwam het er lang niet altijd van om met cliënten over zingeving te praten.”

Mijn visie “Tegenwoordig is het Leger des Heils niet meer zo zichtbaar. Voor zingen of marcheren met een ensemble heb je vergunningen nodig. Ook de nadruk verschuift. ‘Ga redden’, krijgt minder accent. Het is vooral bed en brood. Ik mis in mensen wel eens de diepte. Ben ik wel wie ik wezen moet? Dat vorsen, doorgronden. Ik zou willen dat mensen weer het besef krijgen dat ze echt gered worden. Door Jezus. Dat is een moeilijk geluid, weet ik. Een aantal van onze kinderen heeft weinig meer met het geloof, onze kleinkinderen krijgen het dan ook niet mee. Dat was in mijn tijd anders. Ik heb altijd goede voorbeelden gehad, boeiende vertellers. Misschien is het manco van de kerk dat ze te weinig idolen heeft voortgebracht.”

Mijn visie “Mensen kennen het verhaal over Jezus niet meer. Komt dat doordat we niet meer zichtbaar zijn? Weet ik niet. Vraag deze generatie eens wat ze mist aan een marcherend korps. Een brassband was vroeger een noviteit, mensen liepen uit nieuwsgierigheid achter de trommels aan de legerzaal in. Nu heeft verkondiging een ander karakter; het is een proces, meer een kwestie van lange adem. Ik geloof meer in een ‘goede buur’, dan een zichtbaar blaasensemble. Toen mijn moeder op sterven lag, zag een vriendin van haar engelen op het bed zitten die haar steunden. Dat te weten geeft mij zoveel kracht! Het bracht me tot een inzicht: mensen hebben bemoediging nodig. Op mijn plek wil ik iemand de waarderende liefde geven die ik van Jezus heb geleerd.”

Mijn missie “Mijn vaders ‘doe iets’ werd mijn drijfveer. Als

Mijn missie “Kerk-zijn verandert. Ik gebruik You Tube en

kadet zette ik mijn pet op, pakte mijn Bijbel en belde bij mensen aan om het evangelie te verkondigen. Later, in Rusland, deed ik hetzelfde. President Eduard Shevardnadze van Georgië ontbood me in zijn vliegtuig om zijn militairen toe te spreken. Driehonderd man, kalashnikovs tussen de knieën. Nadat ik ze de vrede had toegebeden, gingen ze staan en applaudisseerden. Dat voelde als een schouderklopje van God. Mijn missie is nog altijd ‘beleven en doorgeven’. Ga heen, bel aan, ontmoet. En laat je leiden door de Heilige Geest.”

Facebook om contact te leggen. Ik denk dat mensen meer van God willen beleven in plaats van alleen maar over Hem horen. Dat ervaren ze in drama en dans, niet alleen in zang. Zelfs de vraag of we per se op zondag moeten samenkomen staat wat mij betreft ter discussie. Kinderen komen steeds minder in de kerk, waardoor ze het verhaal van God minder horen. Terwijl bekeerlingen zo vaak teruggrijpen op hun kindertijd! Over tientallen jaren zullen er dus minder bekeerlingen zijn. Dat sterkt me in de gedachte: kinderwerk is belangrijker dan ooit.”


Steun in donkere tijden

Willeke van der Woude

juni 2012

Mijn roeping “Ik werd stilgezet op het moment dat ik het

Agnes Lammers

(70)

Tekst Fieke Walgreen BEELD Frank Ruiter

“A

chttien jaar geleden kreeg ik via het Leger des Heils een tweekamerappartement. Maar ik voelde me niet blij of dankbaar. Ik was té uitgeput na mijn zwerftocht van zeven maanden op straat. Mijn moeder had me het huis uitgezet. Samen leven ging niet meer. Achteraf zie ik dat het nooit goed had kunnen gaan. Ik heb schizofrenie, een psychi atrische ziekte, maar wist dat toen

niet. De ongrijpbare angst die ik in die tijd haast altijd voelde, kan ik me goed herinneren. Je durft niets, zelfs het aanzetten van de tv is eng. Achteraf is het moment dat ik mijn eigen plek kreeg, wel een keerpunt geweest. Met elk meubelstuk waarmee ik het kale appartement inrichtte, bouwde ik mijn leven weer op. Ik kwam onder behandeling van een psychiater, vond steun en afleiding bij

het activiteitencentrum in de wijk en kreeg weer contact met familie. Dat ik in mijn testament heb geregeld dat de organisatie straks alles krijgt, is voor mij logisch. In donkere tijden had ik geen steun van familie, het Leger was er wel. Het geeft rust dat ik weet dat zij de financiële zaken regelen als ik er niet meer ben én dat mijn geld naar mensen gaat die het nodig hebben. Net zoals ik dat achttien jaar geleden nodig had.”


juni 2012

7

Landloper, zwerver, onbehuisde, dakloze

Het gezicht van de dakloze medemens veranderde in de afgelopen anderhalve eeuw ingrijpend. Nog steeds is dakloosheid een armoedeprobleem, maar meer factoren spelen een rol. Hoe is dat beeld opgeschoven? Tekst Saskia Klaassen

A

socialen waren het, in de tweede helft van de negentiende eeuw. Landlopers. Heropgevoed moesten ze worden, in koloniën. Armoede werd gezien als individueel falen. Hard werken, tucht en orde moesten de armen weer op het rechte pad brengen. Een halve eeuw later, tijdens de crisis, is het beeld milder geworden. Er is meer begrip voor de omstandigheden waaronder mensen dakloos werden. De jaren dertig kennen grote armoede, gemeentearchieven vermelden veel onbehuisden. Toch zaten de manneninternaten niet vol, een onderbezetting die ons tegenwoordig verbaast. ‘Zijn we misschien te luxe voor zwervers?’, vroegen de internaten zich toen af. De sobere inrichting van wasruimtes en slaapzalen doet anders vermoeden.

Rondhangen

Een asiel of internaat was de allerlaatste optie voor een dakof thuisloze. Ze waren vooral bedoeld om deze groep mensen van de straat te houden. Onbehuisden zorgden voor overlast en vormden een zedelijk risico. Ze zouden in de misdaad of de prostitutie kunnen belanden.

Nachtopvang daklozen, 1980 Beeld: Hollandse Hoogte

8

Voor (straat)arme mensen waren bovendien alternatieven. Er was een groot aanbod van onbewoonbare krotten die ze voor weinig geld konden huren. En er was het volkslogement, waar gezinnen een klein bedrag betaalden per nacht. Overdag verdienden ze geld door te venten langs de weg. Kledinghangertjes verkopen langs de deur. Strikt genomen waren dit geen daklozen, maar thuislozen. Als het venten te weinig opbracht, klopten ze soms aan bij het politiebureau om niet op straat te hoeven slapen. Van wie is de publieke ruimte? Mag je zomaar rondhangen op straat? In de jaren dertig niet. Venten langs de deur was dan een oplossing. Tot de jaren zestig was je zonder doel ophouden op straat verboden, daarna werd de publieke ruimte in de praktijk steeds meer vrij gegeven. Sinds 1977 werden landloperij en bedelarij niet meer vervolgd. Het leverde vrijwel onmiddellijk problemen op. Mensen willen geen zwerver in de eigen portiek. Geen horecaondernemer wil zwervers op het terras die de klanten lastig vallen.

Schuldhulpverlening

Vroeger was dakloosheid een armoedeprobleem, nu is het een probleem met verschillende oorzaken. Verslaving, prosti-

In de koudste winter ooit biedt het Leger met zijn gebouw aan het Rapenburg een slaapplaats aan aan daklozen. Het is het begin van de opvang zoals we die nog steeds kennen.

Zwervende vrouwen en kinderen? Onacceptabel. Wie geen huis heeft komt terecht in een internaat of weeshuis.

1890

1933

Beeld: Nationaal Archief/Spaarnestad Photo/ Het Leven/Fotograaf onbekend


juni 2012

9

tutie, psychiatrische problemen, illegaliteit, gedragsproblemen bij jongeren en huiselijk geweld – ze kunnen allemaal leiden tot dakloosheid. Het duurde tot de jaren negentig voordat de dakloze – opnieuw – werd gezien als een ordeprobleem. Er startte een offensief tegen daken thuisloosheid, de maatschappelijke opvang richtte zich steeds meer op preventie. Echt resultaten werden geboekt in een gezamenlijk plan van aanpak van een aantal ministeries en de vier grote steden in 2006. Waren er rond het jaar 2000 nog 35 duizend daklozen, nu zijn het er nog ‘maar’ 18 duizend. Daar zijn overigens de vele illegalen en Oost-Europeanen niet in meegenomen. Zij onttrekken zich aan de statistieken. Crisis, werkloosheid, huisontruimingen – het lijkt een onvermijdelijke opeenvolging van gebeurtenissen. Zo ging het in de jaren dertig, zo gebeurde het in de jaren tachtig toen Nederlandse mannen voor het eerst massaal werkloos raakten. Toch loopt het nu anders. Ondanks de crisis daalt het aantal woninguitzettingen. Dat komt doordat instanties eerder ingrijpen en bijvoorbeeld schuldhulpverlening aanbieden. De afgelopen decennia kende ook een omslag bij de daklozen zelf. De eerste straatkranten verschenen. De groep liet zien dat ze zelf haar geld wilde verdienen. Een positief effect op de beeldvorming van deze groep. Daklozen worden langzaam ‘normale’ deelnemers van de samenleving, zeggen optimisten. Maar is er zoveel verschil met de venters uit de jaren dertig? Om gedoogd te worden in de publieke ruimte, moeten daklozen zich nuttig maken. Het gezicht van de dak-

loze is veranderd, maar verdwijnen zal hij – en in toenemende mate zij – niet snel. Daar zijn de onderliggende problemen te complex voor. Met dank aan socioloog Cok Vrooman, deskundige op het gebied van armoede en sociale uitsluiting.

‘Mensen hebben vrienden nodig’ Cornel Vader, directeur Welzijns- en Gezondheidszorg: “De Problematiek is complex, voor het Leger des Heils is dat misschien wel het belangrijkste inzicht geweest in de afgelopen 125 jaar. Bijna altijd spelen bij bijvoorbeeld dakloosheid meer problemen: verslaving, schulden, relatieproblemen. Het heeft ervoor gezorgd dat

we ons na de Tweede Wereldoorlog steeds verder professionaliseerden tot wat we nu zijn: marktleider in de opvangsector. Is daarmee het gezicht van de dakloze veranderd? Niet echt. Maar we kijken beter. We bieden steeds meer zorg op maat; dat zal in de toekomst toenemen. Begeleid wonen, in een groep of alleen, met of zonder ondersteuning – de ontwikkeling gaat richting kleinschalig. Een ander belangrijk uitgangspunt: mensen hebben vrienden nodig. We maken afspraken met ondernemers en sportclubs; Waar het niet lukt om clienten te laten deelnemen aan de arbeidsmarkt en aan vrijetijdsbesteding, starten we zelf bedrijfjes en verenigingen.”

Via mobiele bussen worden mensen op straat voorzien van soep, koffie en zo nodig dekens. De manier om mensen die ‘zelf geen hulp zoeken, maar wel aandacht kunnen gebruiken’ te bereiken.

Door de hippies kantelt het denken over dakloosheid. Lof der onaangepastheid.

Utrecht was met Straatnieuws de eerste. Een blijk van zelfredzaamheid.

Aan lager wal geraakte Oost-Europeanen in tentenkampen, een groep daklozen die zich grotendeels aan de hulpverlening onttrekt.

1950

1972

1994

2011

10


juni 2012


juni 2012

11

1972

1992

Dagelijkse troost

Om even bij te komen

1990

2010

Aan jongeren zonder werk

Voor buurtbewoners, moeders, ouderen, daklozen, zieken, rijken en armen. Voor wie wil biedt het Leger des Heils dagelijks troost. Om even op adem te komen, of gewoon om er te zijn.

Op straat

1934

1977

Er zijn, zonder dat iemand het vroeg 1949

Na een allesverwoestende brand in hotel Polen

Voor kinderen zonder thuis 1948

1953

Tijdens de watersnoodramp Voor hulpverleners bij de Bijlmerramp

12


juni 2012

Voor kerkgangers en andersdenkenden

1966

Voor wie ooit de liefde misliep

Ook op verhaal komen? Bestel dan de mok met de antwoordkaart in dit blad


13

juni 2012

ANNO 2012

BEELD Ruben Timman

Aan iedereen die het horen wil

Mevrouw

de Jeu

Het Leger des Heils heeft een boodschap te vertellen: wij geloven, in mensen. Voor die woorden maakt een eeuw geen verschil. Iedereen verdient een kans. Met moderne middelen maken we dat wereldkundig.

(65)

“E

Amsterdam, de Westergasfabriek

Zo’n tweeduizend mensen wonen De Andere Finale bij tijdens het jubileumweekend van het Leger des Heils. Cliënt Frans haalde de finale. Een uur na zijn optreden staan de eerste foto's op Facebook. Van de show zijn tv-opnames gemaakt die zaterdag 26 mei werden uitgezonden, vlak voor de finale van het Eurovisiesongvestival.

ANNO 1911

Beste bestemming voor nalatenschap

Utrecht, de Oude Gracht

Zo’n tienduizend mensen kijken naar lichtbeelden over Jezus. Met voor die tijd moderne middelen organiseert het Leger des Heils de eerste openlucht samenkomst, om zoveel mogelijk mensen tegelijk een christelijke boodschap mee te geven. “’t Was in één woord een indrukwekkende evangelische vertooning”, aldus een Nederlands weekblad in dat jaar.

en kop soep voor mensen die honger hebben, een deken voor diegenen die het koud hebben en een bed voor daklozen. Het Leger biedt mensen die soms gewoon pech hebben in het leven concrete hulp. De kansen die ik kreeg, hebben deze pechvogels nooit gehad. Ik geef daarom graag aan mensen die minder geluk hebben. Ik kwam in 1992 voor het eerst in aanraking met de zorgzame mensen van het Leger des Heils. Mijn moeder overleed en mijn vader bleef alleen achter in hun woning in een woongemeenschap voor ouderen. Zijn buurvrouw en majoor bij het Leger sleepte hem door die moeilijke periode. Hij wilde verhuizen, maar zij liet hem inzien dat hij zijn verdriet overal zou meenemen. Bij haar kon mijn vader zijn verdriet laten zien. Ze was er en luisterde. Vanwege het werk van mijn man woonden wij in Portugal. Het gaf mij een rustig gevoel dat er iemand was die voor mijn vader zorgde. Sindsdien ben ik altijd donateur geweest en heb ik het Leger opgenomen in mijn testament. Ik weet geen betere bestemming voor de nalatenschap van mij en mijn man." Meer weten over nalatenschap? Vul de antwoordkaart in dit blad in.

Tekst Fieke Walgreen

14


juni 2012


juni 2012

15

Uniformboord

Altijd verbonden met het leger

Luifelhoed gedragen dmv keelband. Zwart bandstro, geplooide band van zwarte zijde met diagonaal rood lint

Legercrest voor op de epaulet van de uniformjas. Symboliek: zon/licht – vuur van de Heilige Geest.

Bolhoed zwart bandstro met rode band en crest

Order of the Founder Ingesteld in 1917, ter nagedachtenis aan William Booth. Hoogste eerbetoon voor uitzonderlijke dienst in het Leger des Heils, door heilsofficieren en heilssoldaten verricht.

Uniformhoed Zwart vilt, in te deuken bol, opstaande rand (zwart), ribslint met embleem

Gerrit Serné

(74)

Tekst Fieke Walgreen BEELD Frank Ruiter

“B

egin jaren ‘60 deed ik als zee man geregeld Curaçao aan. We waren als zeelieden van harte welkom in het zeemanshuis van het Leger des Heils. Soms brachten we daar ook de kerstdagen door en tijdens één van die dagen leerde ik een wijze les. Ik was op zoek naar een zitplaats en zag nog een lege stoel naast een man, naast wie ik liever niet wilde zitten. Iedereen wist dat hij iemand had vermoord! Op dat moment kwam Majoor Lodder

Uniformhoed Hedendaags, vilt

Pump Gabor, breed, leer

op mij af en wees naar de lege plek en zei: “Naast hem wil je zeker niet zitten?” Ik antwoordde bevestigend, waarop Majoor Lodder zei: “Van hem weet ik dat God hem zijn zonden heeft vergeven, maar van jou weet ik dat eigenlijk niet.” Deze uitspraak maakte veel indruk op mij. Majoor Lodder liet mij inzien dat ik niet beter ben dan een ander. Het zeemanshuis betekende veel voor ons zeelieden. We kwamen er graag, zowel voor de gezelligheid als voor een praatje.

Bijvoorbeeld na een slecht bericht van het thuisfront. Ook was er gelegenheid je eerste levensbehoeften aan te vullen, zoals tandpasta of onderkleding. Ook nu voel ik mij nog steeds verbonden met het Leger des Heils. Ik weet dat het een organisatie is waar giften goed terecht komen. De soldaten van het Leger werken met hart en ziel en niet voor topsalarissen en in dure panden. Dat is voor mij een belangrijke reden om deze organisatie te steunen."

Cap Casual wear

16


juni 2012

Illustratie Deborah van der Schaaf


17

juni 2012

Ruimte voor ieder kind

ANNO

2012

Medewerker Meike van Steenis geeft Rihaam (11) regelmatig extra klusjes, zoals afwassen of opruimen. Zo leert Rihaam omgaan met verantwoordelijkheid.

Eigenlijk zou iedere wijk een woonkamer moeten hebben, waar kinderen elke vrije middag even kunnen komen buurten, vond majoor Bosshardt. Kort na de oorlog zette ze haar voordeur open voor kinderen van de straat. Dit jaar opent het Leger des Heils de 17e Bij Bosshardt, huiskamer van de buurt. Tekst Galiëne Gerritsen BEELD Frank Ruiter

ANNO

1948

Kinderen groeien van liefde, niet alleen van brood en aardappels, vond majoor Bosshardt

Aylena (10) komt elke woensdagmiddag, voor de gezelligheid. Thuis is geen geld voor de spelletjes die je bij Bij Bosshardt kunt doen.

Jennie (10) deelde het huis met haar zeven broertjes en zusjes, maar dit cadeautje was alleen voor haar.

18


juni 2012

Mohammed (4) sprak lange tijd alleen Somalisch, maar door puzzelen en spelen met andere kinderen die bij Bij Bosshardt komen, leerde hij Nederlands en komt hij nu beter mee op school.

In Angola zorgt het Leger voor schone voorzieningen. Dat wil zeggen: we slaan niet alleen de putten in de grond, we trainen dorpsleiders en andere betrokkenen om de put met beleid en de nodige verantwoordelijkheid te kunnen beheren.

Jeugdcriminaliteit groeit in de Braziliaanse grote steden. De straat is de vijand. Het Leger versterkt gezinnen (en rust medewerkers van plaatselijke jeugdhonken toe) om te voorkomen dat kinderen op straat belanden.

Een medewerker traint lokale leiders van Faisalabad, een dorpje in Pakistan. Hij leert ze de werking van een biogasinstallatie. Koeienmest, vermengd met water in een luchtdichte, warme ruimte zorgt voor duurzame, milieuvriendelijke energie, waarop mensen hun maaltijd kunnen koken. In grote delen van Afrika en in India lijden mensen honger. 222 voedseldistributiecentra van het Leger des Heils verstrekken maaltijden aan ruim 3 miljoen volwassenen en kinderen.

Helpen is delen Betekende ontwikkelingswerk in de jaren ’70 nog monden voeden, nu heeft hulpverlening in het buitenland een structureler karakter. Het Leger wil helpen aan duurzame ontwikkeling. Kwamen we ooit als zendeling, nu delen we wederzijds kennis.

20


juni 2012

Het Leger des Heils wil met donateursgeld vee aanschaffen voor de dorpsbewoners van Sahiwal. De koe geeft niet alleen mest om op te kunnen koken, de melk brengt ongeveer 42 cent per liter op op de plaatselijke markt. Per dag maakt een koe 8 tot 10 liter melk aan. In je eigen inkomen voorzien betekent je eigen toekomst bouwen.

Steun bewust Koop ook een koe en steun de dorpsbewoners van Sahiwal. Vul de antwoordkaart in middenin dit blad en steun bewust. magazine van het Leger des Heils

juni 2012

21

Geen tijd om te verstoffen

COLOFON Kans is een uitgave van Stichting Leger des Heils Fondsenwerving, bestemd voor donateurs en andere betrokken gevers. Onze activiteiten worden voor circa 90 procent bekostigd via overheidsregelingen. De gelden kunnen alleen worden besteed aan doelen die de overheid aanwijst. Verder betaalt een aantal cliënten een eigen bijdrage. Er zijn echter nog steeds mensen die buiten de boot vallen. Het Leger des Heils blijft daarom zoeken naar nieuwe vormen van hulpverlening, in aanvulling op het Nederlandse zorgstelsel. Omdat deze projecten (nog) niet binnen de subsidieregels vallen, zijn wij afhankelijk van donaties, giften en nalatenschappen. Dit magazine geeft donateurs en relaties die de organisatie steunen een gevarieerd, maatschappelijk relevant, hedendaags en zinvol beeld van het Leger des Heils. Het blad wil een relevante kennisbron zijn over maatschappelijke issues waarmee het Leger zich bezig houdt. Het laat ook zien dat het Leger zijn beloften inlost: er onvoorwaardelijk zijn voor mensen zonder vangnet, geïnspireerd door het christelijk geloof.

Territoriaal Commandant Hans van Vliet

Hoofdredactie Will van Heugten

Coördinatie /eindredactie Irene Belkum

Redactie Margreet Kramer-Schutte Harm van Teijlingen, Jurjen Sietsema, Chantal Maas, Menno de Boer

Concept /eindredactie Maters & Hermsen Journalistiek, Fred Hermsen, Galiëne Gerritsen

Teksten /vormgeving

Dubbelfeest Dit jaar bestaat Scouting Leger des Heils 90 jaar. Reden om het te vieren, met zoveel mogelijk nieuwe ‘vrienden’. Op dit moment telt Scouting Leger des Heils 88 leden, maar de groei zit erin. Kwam koningin Juliana bij het 50-jarig bestaan in 1972 nog handen schudden van pas aangetreden akela’s, bij het volgende lustrum hopen we prinses Máxima te begroeten met een grote roedel welpjes.

Maters & Hermsen Journalistiek, Maters & Hermsen Vormgeving

Lithografie /druk Mark Boon, Senefelder Misset Doetinchem

Reageren? Leger des Heils, t.a.v. redactie Kans postbus 3006, 1300 EH, Almere. [email protected] www.legerdesheils.nl

€ 241.476 bracht de collecte van 2011 op, dankzij hulp van vrijwillige collectanten van het Leger des Heils. Een jaar eerder was dat nog zo’n € 80.000. Helpt u ons dit jaar de vier ton te passeren? Gebruik de antwoordkaart middenin dit blad om u nu alvast aan te melden als collectant of collectecoördinator in uw eigen woonplaats.

22


juni 2012

Geef ook! Wilt u ons helpen? Stort uw gift op bankrekening 70.70.70.171 of word donateur. Kijk daarvoor op www.legerdesheils.nl onder het kopje ik wil helpen. Of bel: 036 53 98 134

Stijlvol cadeau Op zoek naar een stijlvol cadeau? Bestel dan de zilveren of gouden bedel van het Leger des Heils. Een hanger, in de vorm van een huis. Het zilveren exemplaar is ingezet met drie grote zirkonia-stenen. De gouden is met drie diamanten bezet. Ga naar een van de ruim 600 juweliers in Nederland die meedoen of kijk op www.goededoelbedels.nl. Met uw aankoop steunt u voor minimaal € 10 en maximaal € 100 het werk van het Leger des Heils.

375

enthousiaste mensen zongen onlangs ter gelegenheid van het 125-jarig bestaan van het Leger des Heils een cd ‘vol’. Met liederen variërend van speciaal voor het jubileum geschreven teksten tot gezangen uit de liedbundel. Ook de cd bestellen? Ga naar de webwinkel op www.legerdesheils.nl


juni 2012

23

Een rasoptimist

Bertha Simons – de Jong

(90)

Tekst Fieke Walgreen

“D

ertig jaar ben ik getrouwd geweest met een kastelein en al die jaren werkte ik in ons café Simons in Rotterdam. Het was een heerlijk druk leven. Dat is nu anders. Ik ben slecht ter been en kom meestal mijn huis niet uit. Mijn dag begint met Koffietijd, daarna Goede Tijden, Slechte Tijden. Eigenlijk kijk ik de hele dag televisie. Behalve op maandag, want dan komt Angelien van het magazine van het Leger des Heils

maart 2012

ouderenproject Grijs Genoeg(en) van het Leger des Heils. We doen boodschappen bij de Aldi en vorige week bracht ze me naar de opticien. Het is een schat, ik noem haar mijn eigen majoor Bosshardt. Ik ben een nakomertje, heb een dochter gehad maar ze is jong overleden. Als je zo oud bent als ik, is de kans groot dat je alleen achterblijft. Begrijp me niet verkeerd: ik ben een optimist. Geniet nog steeds, bijvoorbeeld

van mijn mooie uitzicht over de Nieuwe Maas en de bezoekjes van Angelien. Al vroeg in mijn leven, zag ik de goede daden van het Leger. Mijn vriendinnetje Dini had geen moeder meer en thuis hadden ze het niet breed. Maar met Pasen werd ze altijd mooi aangekleed door het Leger des Heils. Eigenlijk laat ik mijn geld achter voor al die Dini’s, zodat het Leger mensen blijft helpen die zichzelf niet kunnen helpen.”

magazine jaar Leger des Heils in beelden Speciale editie Ooit had Bertha een druk caféleven Nu ziet ze alleen Angelien op maandag

Recommend Documents