JAARVERSLAG KUNSTVEREIN 2013 Samenwerkingen We hebben in 2013 ook met verschillende internationale en nationale partners samengewerkt, waarbij we ons ook expliciet hebben gefocust op samenwerkingen in Stadsdeel Zuid. Zo hebben we de openingen van onze tentoonstellingen en events grotendeels gelijktijdig met de opening van galerie Juliette Jongma, gelegen aan de Gerard Doustraat, gepland, vond er een tentoonstelling met Valentina Desideri plaats als onderdeel van haar afstuderen aan het Sandberg Instituut, werd het event Imagined Menu ontwikkeld in samenwerking met l’Ozio, een Italiaans restaurant aan de Ferdinand Bolstraat welke ook aldaar plaats vond. Ook hebben er enkele samenwerking met het Stedelijk Museum Amsterdam plaatsgevonden en vond er voor het eerst een route langs verschillende instituten in Stadsdeel Zuid plaats genaamd Open Pijp, in samenwerking met onder andere Qluick Editions, Juliette Jongma, Upstream Gallery, Apice for Artist en Grimm Gallery. Verkoop publicaties Zoals u weet brengt Kunstverein ook publicaties uit onder de naam Kunstverein Publishing. De distributie en verkoop van publicaties gaat via de reguliere kanalen zoals de verkoop via onze eigen ‘boekwinkel’ bij Kunstverein, online verkoop, boekenbeurzen (o.a. NYC Art Book Fair, New York, Miss Read, Berlijn en Dublin Art Book Fair, Dublin) en distributie via onder andere Textfield. Daarnaast hebben we dit jaar extra aandacht gelegd op de context waarin de boeken gelanceerd worden, en daarmee de manier waarop deze de wereld in gaan. Zo vond er voor de lancering van de The Lip Anthology een intensief gesprek plaats tussen de editor, Vivian Ziherl, en expert, Rachel O’Reilly uit Australië, waarna het boek gelanceerd werd in verschillende steden in de wereld waaronder Beirut, Londen, Berlijn, Lissabon, Melbourne en Sydney. En voor de andere publicatie die Kunstverein dit jaar uitbracht, Marlow Moss, werd een speciale performance ontwikkeld door acteur Martijn van Nieuwerf die reageerde op de
publicatie. Op deze manier ontstond er een crossover met de toneelwereld, een wereld die zeer dicht bij de tijdsgeest van het verhaal ligt. Organisatiestructuur Kunstverein werkt conform de Governance Code Cultuur, waarbij de principes en Best Practice-bepalingen van deze code uitgangspunt zijn voor de inrichting van de organisatiestructuur en bij de realisatie van haar doelstellingen als stichting. Kunstverein heeft de culturele ANBI-status. Het bestuur van Kunstverein is ingericht naar het Raad-van-Toezicht-model. Kunstverein kent een tweehoofdige directie, die gevormd wordt door Maxine Kopsa en Alexander Ramselaar. Maxine is directeur en verantwoordelijk voor het artistieke en algemene beleid van Kunstverein. Alexander is financieel directeur en verantwoordelijk voor het financiële beleid. De Raad van Toezicht wordt gevormd door Krist Gruijthuijsen (voorzitter), Andrea Davina en Marja Bloem. Andrea heeft een bancaire achtergrond en veel ervaring met fondsenwerving in de culturele sector. In de zomer is onverwachts Seth Siegelaub overleden. Marja Bloem vervult nu zijn positie. Marja is voormalig conservator van het Stedelijk Museum. Naast de Raad van Toezicht heeft de Kunstverein een Raad van Advies, dat klankbord vormt voor de directie bij het vormgeven van het artistieke beleid van Kunstverein. De Raad van Advies bestaat uit Germaine Kruip, Raimundas Malašauskas en Sofia Hernandez Chong-Cuy. In 2013 zijn de Raad van Toezicht en directie drie maal bij elkaar geweest. Gedurende het jaar is er veelvuldig contact en overleg geweest tussen de voorzitter van de Raad van Toezicht en de directie. Bedrijfsvoering De directie heeft de dagelijkse leiding over Kunstverein, bijgestaan door een associate curator, Riet Wijnen. Kunstverein omringt zich steeds met twee tot drie stagiaires die onbezoldigd de kans krijgen professionele ervaring op te doen in de dagelijkse praktijk van Kunstverein. Voor haar activiteitenprogramma werkt de directie nauw samen met een wisselend team van kunstenaars, grafische designers, opbouw- en afbouwteams
welke per activiteit wordt samengesteld. Zowel directie als assistentie en betrokkenen bij het activiteitenprogramma werken op fee-basis, hetgeen een flexibele bedrijfsvoering waarborgt. De leden van de Raad van Toezicht en de Raad van Advies vervullen hun werk onbezoldigd.
Artistieke kwaliteiten Hieronder vindt u een rapportage van de programmering van afgelopen jaar welke de artistieke kwaliteiten van het programma toelicht. Gerealiseerde projecten
Reveries from Millennium Green or a Narrative Guide to Thirsk, January 2013 – January 2014
Reveries from Millennium Green or a Narrative Guide to Thirsk is een vijfdelige nieuwsbrief geschreven en ontworpen door Mark Simmonds, speciaal voor de leden van Kunstverein, deze ontvangen zij per post. Simmonds beschrijft de inhoud van de cyclus als volgt: Taking the uncanny form of an ecclesiastical circular, I take readers on a lyrical journey through my hometown of Thirsk located in rural North Yorkshire, England. Guided by a strange circular calendar mosaic map of the town in a recreational field, the journey is littered with facts, fictions, chance and providence, esoteric characters, fluctuating landscapes and tenuous associations as I realise I never saw my hometown till I stayed away too long. Simmonds is een jonge grafisch vormgever uit Thrisk, hij studeerde aan de London College of Communication (UK) en Leeds College of Art(UK) alvorens hij in 2012 afstudeerde aan de Werkplaats Typografie te Arnhem. Tussen februari en juli 2013 werkte hij als grafisch ontwerper aan de Architectural Association Print Studio in Londen. Hij ontwierp onder ander The Happy Slave (2011), A Story By J.M.A Biesheuvel (2011), De Olifantenkooi #7 (2012), Mary Shelley Facsimile Library Rubber Stamp (2012), Everyday Is Like Sunday (2012) en AArchitecture 19 Cover (2013). Musical Interlude – 25 januari Op vrijdagavond 25 januari 2013 om 8 uur organiseerde Kunstverein Musical Interlude, een intiem en spectaculair optreden van de componist en muzikant Dorit Chrysler. Chrysler is bekend vanwege haar theremin stijl, de thermin is een van de eerste elektronische muziek instrumenten ooit en het eerste muziekinstrument bespeeld zonder dat het wordt aangeraakt. Dorit heeft ook een vruchtbare carrière als zangeres,
gitarist, toetsenist, producer en technicus. Ze was voorman van een aantal opmerkelijke en belangrijke bands, waaronder het New Yorks rock kwartet Halcion en had live optredens met muzikanten zoals Alex Hacke, Amon Tobin, Dinosaur Jr., Blond Redhead, Marylin Manson, Mercury Rev en Oingo Boingo. Daarnaast heeft ze ook samengewerkt en platen opgenomen met verschillende muzikanten en producenten zoals Tocotronic, Anders Trentemøller, Judah Bauer (Catpower). Matt Johnson (The Th-e), Neon Indian, Gordon Raphael (The Strokes) en vele andere. In 2000 begon ze haar solocarrière en sindsdien heeft ze wereldwijd opgetreden op verschillende, soms beruchte, plekken. Na een brede waaier aan film en tv soundtracks, compilaties en singles, bracht Dorit in 2004 haar eerste solo plaat met haar theremin uit, deze plaat is geheel door haarzelf geproduceerd, opgenomen, ontwikkeld en uitgevoerd. Sinds 2005 heeft ze getoerd in de Verenigde Staten, Japan, Australië, Canada, Brazilië en speelde ze onder andere in Parijs, Londen, Berlijn, Stockholm, Mexico, Reykjavik, Praag, Boekarest, Wenen, Zwitserland, Italië, Spanje, Engeland, Portugal en New York. Naast haar solocarrière richtte ze de New York Theremin Society op. Tradition – 16 maart t/m 19 mei De tentoonstelling Tradition toonde een greep uit het Center for Social Research on Old Textiles (CSROT) en werken van Willem Oorebeek, Lucy Skaer en Christopher Williams. In navolging van de tentoonstelling in Raven Row, The Stuff That Matters, die voor het eerst de uitgebreide collectie historische textiel toonde die de afgelopen dertig jaar is samengesteld door Seth Siegelaub voor Center for Social Research on Old Textiles (CSROT), bleef Marres, Centrum voor Contemporaine Cultuur, Siegelaubs collectie verkennen in nauw overleg met Maxine Kopsa en Krist Gruijthuijsen van Kunstverein Amsterdam en de Grazer Kunstverein in Graz, Oostenrijk. De tentoonstelling bestond uit een selectie van 50 items uit de collectie, die momenteel bestaat uit ongeveer 650 stuks. De selectie is gebaseerd op de abstractie van vormen die deel uitmaken van functioneel textiel en op de geabstraheerde potentie van hun
functie. De selectie bestaat uit geweven en bedrukt textiel, borduurwerk en kostuums, variërend van de vijfde-eeuws Koptische tot Precolumbiaanse Peruaanse textiel, laatmiddeleeuwse Aziatische en Islamitische textiel en Renaissance tot achttiendeeeuwse Europese zijde en fluweel. Boombast (tapa) en hoofdtooien uit de Pacific regio (vooral Papoea-Nieuw-Guinea) en Afrika zullen ook te zien zijn. Om meerdere lezingen te provoceren, zal het textiel in de tentoonstelling worden getoond naast de werken van drie kunstenaars, Willem Oorebeek, Lucy Skaer en Christopher Williams, wiens individuele praktijken het gebruik van toe-eigening, moderniteit, vakmanschap en representatie onderzoeken. Een recent essay van kunstenaar Doug Ashford begeleidde de tentoonstelling. Tradition is het resultaat van een samenwerking met Marres, Centrum voor Contemporaine Cultuur, Maastricht en Grazer Kunstverein, Graz, Oostenrijk. Imagined Menu – 7 april Imagined menu is een evenement, in de vorm van een lunch, in samenwerking met Kunstverein Milaan, welke zal doorreizen naar onze zusterinstellingen in Milaan en New York. Dit vierde evenement in de Hush Hush serie, werd speciaal georganiseerd voor de leden van Kunstverein Amsterdam, Milaan en New York, en was een denkbeeldige lunch met echt voedsel - georganiseerd, gehost en geïntroduceerd door de Italiaanse kunstenaar Leone Contini (1976, Florence). Dit dertien gangen menu bestaat uit een selectie van regionale recepten die in een notebook werden verzameld door de Italiaanse oorlogsgevangenen in Duitsland tijdens de Eerste Wereldoorlog. Als zodanig is de maaltijd een weerspiegeling van een (historische) gemeenschap en (nationale) identiteit. Geserveerd nu, 95 jaar later, kan het ook worden gezien als het reflecteren van onze huidige status quo, een doorzeefd met crisissen en getransformeerd door de wereldwijde migratie.
In het najaar van 1917 vond het ergste militaire debacle in de Italiaanse geschiedenis plaats: de beruchte 'Battle of Caporetto'. Tussen 24 oktober en 19 november werden talloze soldaten gevangen genomen, onder hen Giosuè Fiorentino, een 18-jarige Italiaanse officier, de oudoom van Contini. In het Cellelager POW kamp, in het noorden van Duitsland, ervoeren de mannen verplaatsing, wanhoop en honger en wendde zich zodoende tot ingebeeld voedsel om hun ellende te bestrijden. Eten werd een obsessief verlangen en een denkbeeldige ontsnapping, het was daarmee het onderwerp van eindeloze discussies. Spreken over eten was een poging om een menigte van uitgehongerde lichamen weer tot een gemeenschap te vormen, om zo herinneringen te kunnen delen uit een eerder leven. In een poging om honger te vermenselijken, om dit primaire instinct te hervormen in een soort van – hoe dan ook virtuele - gezelligheid, werd het bespreken van de maaltijden een collectieve actie van culturele weerstand. Giosuè Fiorentino schreef de mondelinge recepten, verslagen van intieme fragmenten uit familielevens, van zijn medegevangenen op in twee handgemaakte schetsboeken, een lappendeken van regionale gerechten van Friuli tot Sicilië. De kookboeken werden onbedoelde een etnografisch geschrift, dat de culturele materialiteit van een 'imagined community' toonde, genaamd Italië. Deze actie van weerstand, ontstaan in de diepe duisternis van de Eerste Wereldoorlog, werd omgezet in een echte, collectieve actie in de vorm van een zondagslunch op 7 april. Deze lunch werd bereid in het in Amsterdam gelegen Italiaanse restaurant l’Ozio. Voorafgaande aan het event gaf Contini een presentatie over het werk en de oorsprong ervan in Kunstverein, tijdens de lunch vertelde hij informeel over het eten, de familiegeschiedenis, en het receptenboek. Marc Hollenstein ontwierp een speciale menukaart, gedrukt in een oplage van 100, die de gasten na afloop mee mochten nemen; een exemplaar is bijgevoegd. Dit evenement heeft een aantal nieuwe leden voor Kunstverein gegenereerd, daar waar de lunch alleen toegankelijk was voor mensen met een lidmaatschap Larry Bell and Sarah Crowner, Meet Marlow Moss – 20 april t/m 22 juni
In de tentoonstelling Larry Bell and Sarah Crowner, Meet Marlow Moss zette Kunstverein haar onderzoek naar alternatieve retroperspectieven voort met een nieuwe mise-en-scène door Sarah Crowner, met zeer recent en minder bekend werk van Larry Bell, en een historische invoeging van Marlow Moss. Voorafgaande aan de tentoonstelling vond er een gesprek plaats tussen Larry Bell en Ann Goldstein in samenwerking met het Stedelijk Museum Amsterdam. Tijdens de tentoonstelling werd op 18 mei de publicatie Marlow Moss gelanceerd tijdens een performance van de acteur Martijn Nieuwerf. Larry Bell (geboren 1939 in Chicago, woont en werkt in Taos en LA) liep in de vroege jaren zestig in Venetië Californië rond met een camera op zijn rug, een bio-feedback chip in zijn hoed en een trigger mechanisme verbonden aan zijn oorlellen. Alpha golven uitgezonden door een lichaam in een toestand van welzijn zouden het proces van het maken van een foto starten, en uiteindelijk leiden tot een reeks van onscherpe foto's die perceptie vastleggen tijdens beweging, observatie in zijn meest willekeurige vorm. Larry Bell, waarschijnlijk het meest best bekend van zijn minimale glazen sculptuur, (de kubussen werden voor het eerst tentoongesteld in Pace Gallery in 1965) is een 'spontane en improvisatie onderzoeker van onwaarschijnlijke beelden door onwaarschijnlijk middel'. Elk ding, zegt hij, was een experiment in iets, waar ambacht en eenvoud (hoe maak ik dit ding eenvoudiger, hoe wordt het door minder te doen?) de belangrijkste onderwerpen waren. Finish Fetish West Coast Minimalisme had liever een zachtere ondergrond - zoals Bell's gecoat glas - in tegenstelling tot de hardere oostkust voorkeur voor industriële materialen zoals staal, beton of multiplex. Maar beiden gaven commentaar op de relatie tot hun technologische omgeving. Californische kunstenaars, zou je kunnen zeggen, voegde glans toe aan hun reductionisme, voegde de zon, de branding en de glans toe aan de opmaatgemaakte auto's. En waar Bell's 'stabiele eenheid' ooit blijkbaar een kubus was, is het nu roze, geel, fel rood en reflecterend, onverschrokken door zijn eigen oppervlak verdraaiing. Sarah Crowner (geboren 1974 in Philadelphia, woont en werkt in Brooklyn NY) is interdisciplinair Modernisme. Geometrische constructies volgen de geest en de erfenis van praktijken uit het verleden, versnijden, verwijzen, ongedaan maken, toevoegen aan, spelen op en een hulde aan een taal van abstractie. Ontvouwen, herinneren en
vriendschap sluiten met het verleden, via schaar, stof, draad, keramiek, hout, een industriële naaimachine en verf, Crowner her-naait fragmenten in nieuwe overeenstemmingen. Schilderijen als schilderijen en schilderijen niet bang om mode, design, en een deel van onze huidige technologie te zijn, of zelfs voguish, omgeving ensceneringen, kunsthistorische bezienswaardigheden, en deze te update in hedendaagse bezorgdheden. Voor Larry Bell and Sarah Crowner, Meet Marlow Moss, bezocht Crowner haar collega’s Larry Bell en Marlow Moss, en creëerde een complete omgeving voor de tentoongestelde stukken, inclusief haar eigen werken. Nieuwe grootschalige werken waren een analyse van eerdere werken van Bell en Moss, ze verwezen nauw naar deze teamgenoten en tegelijkertijd struikelden ze het licht fantastisch, in volledige autonomie. Marjorie Jewel ‘Marlow’ Moss (1889–1958), beter bekend als Marlow Moss, was een biologische realist, een kluizenaar, een persona non grata, een fenomeen, een Amazon. Ze was een Britse, lesbische, Constructivistische kunstenaar. Zij was ook een vrouw, een Modernist, en een Neo Plasticist, een leerling van Piet Mondriaan, en een student van Léger. Ze was een schilder en een beeldhouwer. Ze was een drag- king. Ze was een tijdgenoot van Georges Vantongerloo, Jean Gorin, en Max Bill. Toegevoegd aan de lijst van adjectieven kan ook 'middenklasse', of zelfs ‘hogemiddenklasse’, en Joods, maar ze was ook een atheïst en een existentialist. Moss verstoort en ondermijnt de verhalen die haar kunnen omvatten. Deze weerstand tegen categoriseren is een grote factor in Moss' vergetelheid, ze wordt weggelaten uit de geschiedenis omdat ze er niet inpast. Tot op heden is ze het meest consistent benaderd met betrekking tot Mondriaan, een context die haar in de rol van volger werpt, of erger: imitator – een rol die haar veel te kort doet. A talk with Larry Bell – 18 april In samenwerking met het Stedelijk Museum Amsterdam organiseerde Kunstverein, voorafgaande aan de opening, een gesprek tussen Larry Bell en Ann Goldstein in het Teijin Auditorium van het museum. In 1968 had de toen 29 jarige Amerikaanse kunstenaar Larry Bell een solotentoonstelling in het Stedelijk Museum Amsterdam, 45
jaar later, is hij voor de eerste maal terug in Amsterdam voor zijn show bij Kunstverein. Behalve dat het interview een goede introductie is tot het werk van Bell en de tentoonstelling zet het ook een bijzonder intiem tijdsbeeld neer van de kunstwereld waarin Bell én Goldstein opgroeide. Dit event genereerde ook een nieuw publiek voor Kunstverein, bezoekers van het event kwamen uiteindelijk ook de tentoonstelling bezoeken. Meet Marlow Moss – 18 mei Tijdens een speciaal event op 18 mei werd het historische werk Composition with Double Line en Blue Square (1934) van Marlow Moss toegevoegd aan de tentoonstelling. Voor deze avond zocht Kunstverein ook een verbinding met de toneelwereld door de Nederlandse acteur Martijn Nieuwerf uit te nodigen voor een performance. Ook werd er een nieuwe publicatie van Kunstverein Publishing gelanceerd: Marlow Moss. Deze publicatie vertelt het fascinerende en spannende verhaal van de gelijknamige kunstenaar en haar werk. Het is niet weer een andere, nieuwe, interpretatie van het verhaal van Marlow Moss, maar geeft een overzicht van de 'feiten', inclusief tegenstrijdigheden en gaten, samengesteld uit de belangrijkste publicaties van en over Moss. De publicatie is behalve een goede introductie van Marlow Moss ook een opmerking over de manier waarop geschiedenis geconstrueerd wordt. A Festival of Choices: MFA Graduation Sandberg Instituut – 20 juni t/m 7 juli Net zoals vorig jaar was Kunstverein ook dit jaar onderdeel van A Festival of Choices, Master of Fine Arts Graduation 2013 van het Sandberg Instituut dat tussen 3 en 7 juli op diverse locaties in Amsterdam plaatsvond. A Festival of Choices benadrukt de relatie en keuzes gemaakt door zowel de afstudeerder als de diverse instellingen en organisaties binnen het culturele landschap van Amsterdam. Via een publiek moment maakt het publiek van Kunstverein kennis met jong lokaal talent.
Dit jaar hoste Kunstverein de kunstenaar Valentina Desideri met haar werk Political Therapy. Political Therapy behandelt problemen van politieke aard en schept de voorwaarden om in andere talen te spreken over en te leven via politiek. Er zit geen specifieke discipline of theorie achter de therapie. De praktijk ontwikkelt zich terwijl het gebeurt. Noch de therapeut, noch de patiënt is verantwoordelijk voor elke vorm van een ‘oplossing’ voor het probleem. In plaats daarvan wordt het probleem behandeld als een gelegenheid om taal te ontwikkelen, zodat speculatie kan ontstaan en politiek voelbaar kan worden. Het is een vorm van therapie voor mensen die het niet nodig hebben om te worden ‘bevestigd’ of ‘vastgesteld’ (noch willen). De rol van de therapeut en de patiënt zijn uitwisselbaar. De sessies worden nooit opgenomen of vastgelegd op welke manier dan ook en duren ongeveer een uur. Na twee weken van sessies met verschillende mensen, in Kunstverein, heeft de therapie van Desideri zijn vruchten afgeworpen, Geraldine Geffriaud maakte een Dot Dry Date, Jurgis Paškevičius had een Second Missing Thought en Roi Alter een vraag. Dit alles werd besproken in een publiekelijk gesprek op 7 juli, geleid door Valentina Desideri. Meer informatie over het festival kunt u ook vinden op www.festivalofchoices.nl Il Trasloco – 28 juni De vijfde in de Hush Hush serie, speciaal georganiseerd voor de leden van Kunstverein Amsterdam, Milaan en New York, was een screening van Il Trasloco (Moving out of the future), een onafhankelijke documentaire uit 1991 geregisseerd door Renato de Maria, nu gepresenteerd met Engels ondertitels. Het vindt plaats in Bologna, Italië, en kijkt terug naar de geschiedenis van een van de belangrijkste plaatsen waar de Autonomia beweging plaats vond tijdens de jaren zeventig, de film is een verrassend persoonlijk en hartverscheurende herinnering aan het legen van een huishouden en het einde van een tijdperk, een die misschien al dood was. De vertaling en ondertiteling van deze film is gedaan door auteur Federico Campagna en kunstenaar Richard John Jones en werd voor het eerst uitgevoerd in opdracht van
Auto Italia South East in 2010. Dit evenement zal worden ingeleid door Campagna en Jones, deze inleiding schommelt tussen de historische, sociale en politieke context van de film en de persoonlijke reflecties en ideeën die zijn gevormd rond de her-distributie en de vele ontmoetingen die het paar had met de film de afgelopen drie jaar. Deze performatieve dialoog zal worden gevolgd door een vooraf opgenomen inleiding door Franco Berardi zelf . Il Trasloco werd mede-georganiseerd en ondersteund door de Werkplaats Typografie/ArtEZ, geïnitieerd door Mathew Whittington. Launch The Lip Anthology – 13 juli Op zaterdag 13 juli vond de lancering van The Lip Anthology en eindeseizoen drankjes met 'sausage sizzle' plaats. Redacteur van The Lip Anthology, Vivian Ziherl, sprak informeel aan een lange tafel, bedekt met een tafelkleed ontworpen door kunstenaar Matthew Lutz Kinoy, over Lip en werd vergezeld door Rachel O'Reilly van de Jan Van Eyck Academie, zij bespraken de periodisering van feministische kunst geschiedenissen en hoe (neo-) liberale tendensen aanwezig zijn op de politiek van erkenning. Het Lip tijdschrift werd in eigen beheer uitgegeven door vrouwen in Melbourne tussen 1976 en 1984 en stond als een bliksemafleider voor Australische feministische artistieke praktijk over de Women's Liberation tijdperk. De kunst en ideeën geuit over Lip's levenslange track met baanbrekende bewegingen in performance, ecologie, sociaal-engagement en arbeid politiek; alles op een kruising met de lokale realiteit. De materialen van LIP werden voor het eerst verzameld en presenteert sinds hun oorspronkelijke uitgave. The Lip Anthology, ge-edit door Vivian Ziherl, laat zien het bereik en de dynamiek van het betwisten het feminisme dat het Lip project omvatte. Geselecteerde interviews, kunstenaar-pagina's, essays en activist rapporten worden opnieuw geproduceerd in facsimile, met behoud van Lip's grafische experimenten.
The Lip Anthology is uitgegeven door Kunstverein Publishing en Macmillan Publishing, in coproductie met Grazer Kunstverein en met de steun van Australia Council for the Arts en TEWRR . Mit Mokka nach Mekka, for Bruce – 7 september t/m 2 november De tentoonstelling, Mit Mokka nach Mekka, for Bruce, is getiteld naar een werk van de Duitse beeldhouwer Meuser. De tentoonstelling onderzocht het zelf-reflexieve en discursieve gebied van kunst maken. En was gebaseerd op de notie van inspirerende 'bron' materiaal. Het concept bouwde voort op het formaat van het boek - het verkennen van verschillende praktijken die boek gerelateerd zijn in de specifieke media die te zien waren in de tentoonstelling, Mit Mokka... was dus een show die kon worden 'gelezen' en bevatte zeldzame, avant-garde kunst tijdschriften (in bruikleen uit een particuliere collectie; Poor.Old.Tired.Horse.; KWY; Phantomas; Meta; Control; Interview; Ephemera; Fandangos; Kiss; Arcade; C-magazine; Officina; Stereo Headphones; Reveu Nul=0; Fuck You; Just Another Asshole; Internationale Situationniste and Plankton; Jan Cremer Krant; Open Oog), historische foto's door weinig bekende Zwitserse fotograaf Miklós Klaus Rózsa, foto’s van Brancusi van zijn eigen werk in situ, gravures van Thomas Bewick en een gedicht van Joe Brainard. Het mengen van historische perioden en mediums verhoogt de betekenis van de stukken als 'bronnen' – werken die de potentie hebben om te worden verteerd, genoteerd of van te leren. Voor de tentoonstelling vond er een samenwerking plaats met Juliette Jongma, Upstream Gallery, Apice for Artist en Grimm Gallery, allemaal gevestigd in stadsdeel Zuid. Tijdens de duur van de tentoonstelling vond er een route Open Pijp plaats, waarvoor een speciale flyer is gedrukt. Daarnaast was er een gezamenlijke opening. Reading Out Loud – 2 november Op zaterdag 2 november vond het event Reading Out Loud plaats van vijf tot acht uur. Kunstenaar Matthew Shannon droeg voor uit een selectie teksten van zeldzame, historische , avant-garde tijdschriften die in vitrines te zien waren in de tentoonstelling Mit Mokka nach Mekka, for Bruce.
Deze tijdschriften waren: Poor.Old.Tired.Horse, KWY, Phantomas, Meta, Control, Interview, Ephermera, Fandangos, Kiss, Arcade, C-Magazine, Officina, Stereo Headphones, Revue Nul=0, Fuck You, Just Another Asshole, Jan Cremer Krant, Open Oog, Internationale Situationniste en Plankton. Kara Hamilton, Christine Roland with Angie Keefer. Shoes by Steffie Christiaens – 29 november 2013 t/m 1 februari 2014 'There is a pleat, or a certain type of gown, known as a Watteau Pleat or a Watteau Gown, though the painter Watteau doesn’t seem to have had much to do with its invention. He merely depicted the look repeatedly, famously, and once in petal pink satin on the back of a woman ascending a step. The latter stars in a shop sign commissioned by a man who made his living selling art and baubles to aristocrats, though it’s unclear whether artist or client truly expected the painting to advertise anything other than itself. Indeed, the sign depicts aristocrats shopping for art and baubles, but a buyer acquired it from the shop almost immediately, Watteau died shortly thereafter, and now the work is considered his final masterpiece, rather than, say, a watershed in the history of sign-making. ' – Angie Keefer De tentoonstelling Kara Hamilton, Christine Roland with Angie Keefer. Shoes by Steffie Christiaens draait rondom het idee van een kleedkamer. Een platvloerse kleedkamer uit een commerciële winkel zoals we die vandaag de dag kennen of een delicate versie uit de tijd van de Bourgeoisie. Een intieme ruimte waar een transformatie plaatsvind, zoals transformatie ook indirect een centrale plek inneemt in de praktijken van de deelnemende kunstenaars. Zo is Hamilton bijvoorbeeld opgeleid als architectuur en beeldhouwer en werkt ze in verschillende media en verwijst naar haar praktijk als 'kritisch decoratie'. Terwijl Roland vormgeving studeerde en lange tijd voor Ann Demeulemeester werkte, nu maakt ze handschoenen, kragen, paardenhaar baarden, pyjama's, ondergoed, kussens en andere objecten. De objecten in de tentoonstelling zijn het één én het anders. Alles is tussenin, maar het is er, zoals een meesterwerk van Watteau ooit bedoeld was als een ordinair winkelteken maar een topstuk in een kunstverzameling werd.
Synchroon met de tentoonstelling werd WHERE WERE WE, gepubliceerd door de Serving Library (servinglibrary.org). De tekst is geschreven door Angie Keefer. De opening van de tentoonstelling vond plaats tijdens Amsterdam Art Weekend, in datzelfde weekend vond er op zondagmiddag een evenement plaats, Sunday afternoon Bloody Marys, in samenwerking met Juliette Jongma. Tijdens dit event werd ook de Mercosul Cloud gelanceerd door Raimundas Malašauskas. Ginger&Piss #3 'Private' – maart 2014 Ginger&Piss is sinds 2010 Kunstverein's in-house magazine, een kruising tussen een academisch journaal en een dart club nieuwsbrief. Ginger&Piss (de naam is een misquotatie van Lawrence Weiner) wordt op onregelmatige basis gepubliceerd, er zijn tot nu toe twee nummers verschenen, het derde nummer komt uit in het begin van dit jaar (de teksten worden op dit moment geredigeerd). Elk nummer bestaat uit maximaal vijf tot zeven bijdrage, die verschillen in lengte en vorm, passend bij het onderwerp van de desbetreffende tekst. Het mandaat van Ginger&Piss is simpel; het bieden van een uitlaatklep voor auteurs om te zeggen wat ze denken, dat wat van vitaal belang is (en niet noodzakelijk gerelateerd aan de kunst wereld) maar ze eerder niet konden publiceren omdat ze hier niet toe in staat, bereid of bang voor waren. Het concept is dat iedere inzender onder een pseudoniem schrijft. De editors garanderen volledige anonimiteit. Het gebruik van pseudoniemen kan worden beschouwd als een antwoord op de lafheid van de kunstwereld, zij het een beetje hypocriet antwoord. Door het verstrekken van een platform voor openhartige kritiek, maar op hetzelfde moment de auteur toestaan zich te verbergen achter een pseudoniem, erkent Ginger&Piss zijn eigen medeplichtige lafheid. In feite omarmt Ginger&Piss volledig zijn enigszins misleidende moed, maar stelt dat het zinvol is voor nu, voor het huidige culturele klimaat . Loud en Gay zijn de thema's van Ginger&Piss #1 en #2, respectievelijk Ginger&Piss #3 is gewijd aan Private. De lancering van Ginger&Piss wordt altijd vergezeld van een performatieve evenement.
