Inbraken in kaart gebracht

OPRECHT, ONAFHANKELIJK

EN

LOW-BUDGET

KWARTAALBLAD VOOR DE BEWONERS VAN NIEUW ENGELAND, MEI 2010

Snackbar Geni is dicht na drie gewapende overvallen

Snackbar Geni aan de Hasebroekstraat is er niet meer. Na drie gewapende overvallen op haar snackbar hield Zora Veziridis het voor gezien. “Ik voelde me niet meer prettig hier.” DOOR PAULA SWIERINGA 28 Maart: Zora en haar nichtje Slavojka Bujadnjak staan voor de allerlaatste dag in hun snackbar. Op tafel staat een grote fles Ouzo. “Schenk maar in hoor”, zegt Zora tegen de klanten die binnenkomen. Het is extra druk in de zaak, want de meeste vaste klanten weten dat het haar laatste dag is en dus komen ze allemaal nog even langs om afscheid te nemen. En natuurlijk ook om voor de aller, allerlaatste keer nog een patatje giros te halen. Want met Zora verdwijnt ook de giros uit de wijk. “Ik ga niet huilen”, zegt Zora terwijl ze haar klanten bediend. Maar je ziet aan haar gezicht dat ze er moeite mee heeft. Evenals haar vaste klanten, die afscheid komen nemen. Sommigen laten de tranen de vrije loop. Vooral de manier waarop ze weggaat, maakt ze woedend en verdrietig.

Bang Drie gewapende overvallen in een jaar tijd, hebben ervoor gezorgd dat Zora haar tent sluit. “Ik voel me gewoon niet meer prettig hier”, zegt ze. “Ik ben bang voor wat er kan gebeuren. Ik kon er gewoon niet meer van slapen. Nu hebben ze alleen nog mijn geld weggenomen. Maar wat als ze op een dag mij, mijn gezin of mijn personeel wat aandoen? Daar ga ik niet op wachten.”

Zora snijdt haar laatste giros. Vanaf nu moeten we naar de Abel Tasmanstraat voor onze giros. Het laatste jaar ging Zora ook al eerder dicht, omdat ze niet meer ’s avonds laat nog in de snackbar wilde staan. Wat Zora nu gaat doen weet ze nog niet. “Ik ben aan het solliciteren en hoop snel werk te hebben. Stilzitten is niets voor mij.” De snackbar staat al in de steigers. Het pand wordt omgebouwd tot appartementen.

Perfecte timing Veertien jaar geleden begon Zora met haar snackbar Geni. Haar timing was perfect. De Turk op het Schimmelplein had namelijk net besloten om zijn snackbar om

te bouwen tot theehuis. Dankzij de komst van Zora, bleven wij buurtbewoners verzekerd van ons portie giros. Zora had veel vaste klanten en ze wist van veel klanten precies wat ze wilden. Zo stond mijn patatje giros vaak al klaar nog voordat ik binnen was. “Ik had je al aan zien komen”, lachte ze dan. Zora was ook altijd wel in voor een praatje en kon zich soms enorm over dingen opwinden. Dan dacht je wel twee keer na, voordat je een nieuw gesprekonderwerp begon. Want voordat je het wist ging je met koude patatten de zaak uit, hahaha… Tja, we gaan haar missen.

2/3

4/5

6/7

8/9

Inbraakgolf in de wijk

Flora frituurt en wokt

Tai Chi M.P. Lindoplein

Tien jaar Grada Jager

Een stoeptegel door de ruit, op klaarlichte dag!

Suikerspin dicht in de De slager achter de zomer; te weinig vrijwillers garagedeur

Vijftien jaar School en Schimmelplein

Nieuw Engeland Nieuws m e i

2010, pagina 2

DOOR DANIËLLE FRIEDEMAN

Stoeptegelinbraken, ‘gewone’ woninginbraken, autokraken, overvallen op middenstanders. De laatste maanden is het onrustig in de wijk. Sinds december hebben diverse stoeptegelinbraken plaatsgevonden: woninginbraken waarbij de daders met een stoeptegel of iets anders een ruit inslaan, en van buitenaf door het raam de buit grijpen. Vaak gaat het om laptops of flatscreen-televisies, camera’s, mobiele telefoons of autosleutels. Deze methode werd aanvankelijk ’s nachts toegepast, maar vooral in de wijk West zijn de daders zo hondsbrutaal dat ze ook op klaarlichte dag toeslaan. Dit gebeurde onder andere in de Bilderdijkstraat, de Hasebroekstraat, het Cremerplein en de Cremerstraat.

Getuige Bij een inbraak op de Bilderdijkstraat op 22 februari waren ettelijke buurtbewoners getuige hoe twee jongens omstreeks 14.30 uur ’s middags een ruit insloegen en ervandoor gingen met de flatscreen-tv. De getuigen zagen de inbrekers wegrijden in een grijze Peugeot en belden de politie. Agenten kamden de buurt uit. Intussen meldden andere getuigen dat het duo was overgestapt in een andere auto en er werd een kenteken genoemd. Dankzij deze informatie kon de politie korte tijd daarna twee verdachten aanhouden: Twee jongens uit Utrecht van 15 en 18 jaar.

Aanpak Politie en gemeente werken nauw samen om de veiligheid in Nieuw Engeland te verbeteren. Zo is er door een dadergerichte aanpak een aardig beeld van degenen die zich mogelijk bezighouden met criminaliteit in de wijk. Zaak blijft wel om het te bewijzen, en daarvoor zijn de ogen en oren van buurtbewoners onontbeerlijk. Gebiedsmanager Veiligheid Esther Daals, van het wijkbureau doet daarom een beroep op alle Nieuw Engelanders: blijf waakzaam en alle tips en informatie zijn meer dan welkom, zowel bij de gemeente als de politie.

Preventie Het wijkbureau houdt zich verder bezig met preventie: informatie verstrekken aan bewoners en ondernemers en de inzet van toezichthouders. De toezichthouders kijken bij stijgende inbraken of er buit in het zicht ligt bij auto’s of dat woningen aantrekkelijk zijn voor inbrekers (afgelopen zomer). De

Jaargang 16, nr. 1 Mei 2010

Tegen grove inbraken als die met een stoeptegel lijkt geen kruid gewassen. Toch zijn er wel enkele tips te geven: zet geen waardevolle spullen voor het raam en in het zicht. Woningen met enkel glas zijn favoriet. Een andere tip is om je eigen woning eens te bekijken met de ogen van een inbreker. Staan er ramen open als je niet thuis bent? Staat er een kliko tegen de gevel (waar een inbreker op kan klimmen)? Zijn er donkere hoekjes om je te verbergen? Liggen er stenen of gereedschappen voor het grijpen? Bekend is dat in de meeste gevallen sprake is van gelegenheidsinbraken, die dus niet lang van tevoren zijn gepland. Ook zijn inbrekers vaak actief in hun eigen woonomgeving, waardoor ze vluchtroutes en bergplaatsen goed kennen.

Zie voor meer informatie: www.utrecht.nl/west en klik op Veiligheid in West.

(Zie hun verhaal hiernaast)

Nieuw Engeland Nieuws is een uitgave van het Samenwerkingsverband Nieuw Engeland (SNE) en verschijnt zo mogelijk vier maal per jaar. Oplage: 1500 exemplaren. Eindredactie en opmaak: Paula Swieringa Redactie: Marjolein Aerts, Geertje Algera, Floor Bakker, Wim Eshuis, Daniëlle Friedeman, Ger de Graaf.

Heeft u een tip, tekst of foto, wilt u een oproep doen, of weet u iets wat iedereen in de buurt zou moeten weten… Mail, bel of gooi een briefje door de brievenbus op bovenstaand redactieadres.

Tips

De ravage na een stoeptegelinbraak bij Tom en Emma aan de Hasebroekstraat achterlieten.

Colofon

Uitgever: Wim Eshuis Redactieadres: Cremerstraat 26 tel: 06-26968007 e-mail: [email protected] Het volgende nummer staat gepland voor september 2010.

informatie betreft onder meer subsidieregelingen die er zijn voor maatregelen tegen inbraak (waaronder hang- en sluitwerk, afsluiting van brandgangen en buitenverlichting.

Inbraken in kaart gebracht Wilt u weten waar er bij u in de buurt is ingebroken? Op de website www.stopdecriminaliteit.nl van de politie kun je precies zien waar er is ingebroken en welke methode is gebruikt. Je kunt zoeken op de postcode. Dagelijks worden de gegevens ververst.

Nieuw Engeland Nieuws m e i

2010, p a g i n a 3

In het eerste stukje van de Bilderdijkstraat zijn in korte tijd 5 jongetjes geboren: Over een paar jaar ziet u ze voetballen op het Schimmelplein.

Op de groepsfoto, van links naar rechts: Floor met Robert (6 maanden), Nina en Ron met Finn (11 maanden), Aart en Mieke met Roef (6 maanden), Anna-Hilde en Raj met Krish (4 maanden). Op de andere foto staat Florijn met Gebbe (8 maanden)

Een stoeptegel door de ruit, op klaarlichte dag! Inbrekers deinzen er tegenwoordig niet voor terug om op klaarlichte dag een stoeptegel door het raam te gooien. Zoals bij Emma en Tom in de Hasebroekstraat eind februari. Het is de eerste zondag van de voorjaarsvakantie, 12 uur ‘s middags. Tom zit in de huiskamer achter de computer en ziet twee jongens op straat. Een op een scooter, de ander loopt voor zijn huis. Even denkt Tom nog dat het misschien een vriendje is van zijn oudste zoon. Maar dan vliegt in een keer een stoeptegel door het raam. Glas vliegt de kamer in.

Reflex In een reflex staat Tom bij het raam. De jongen probeert naar binnen te komen, maar Tom houdt ‘m tegen. De jongen kijkt ´m aan en springt gauw achterop de scooter van zijn maatje. Weg zijn ze weer.

“Blijkbaar was hij verrast dat ik thuis was”, zegt Tom. “Ik had de gordijnen aan de achterkant dicht zitten. En door de luxaflex zie je niet of er iemand binnenzit.” Maar niet alleen Tom was thuis, ook zijn vier kinderen en zijn vrouw Emma. Emma was boven, de kinderen zaten op de bank achter in de huiskamer. “Al waren de kinderen geloof ik niet zo onder de indruk van wat er gebeurde”, zegt Emma. “Mijn jongste zoon Sam (4) vond het vooral interessant worden toen er even later een echte politieauto aan kwam rijden en er een politieagent binnenkwam. Met wapenstok en handboeien nog wel! Hahaha.”

Geluk Emma kan er inmiddels weer om lachen. “We hebben ook wel heel erg veel geluk gehad”, zegt ze. “Vooral omdat mijn twee jongste kinderen vaak aan de voorkant van de kamer spelen, want daar ligt hun speelgoed. Stel je voor dat Sam hier had gezeten

toen de stoeptegel door de ruit ging… ik wil er gewoon niet aan denken.”

Glasscherven Inmiddels is er een nieuwe ruit in het kozijn gezet. Een extra veilige met dubbelglas en een soort folie ertussen, zodat het glas niet in stukken valt als er weer een tegel doorheen gaat. “Ik vind af en toe nog steeds glasscherven. In de speelgoedbak, achter de computer of zelfs onder de bank helemaal aan de andere kant van de kamer”, zegt Emma. “Ik snap ook niet dat die jongens het durven, om door zo’n kapot raam naar binnen te gaan. Er hingen nog allemaal glaspunten aan het kozijn. Best link toch?” De daders zijn nog niet gepakt. “Ik ben nog wel op het politiebureau geweest om te kijken of ik tussen wat foto’s de jongens zou herkennen”, zegt Tom. “Maar de daders zaten er niet tussen. Dat weet ik zeker, want een zou ik zo herkennen. Ik keek ’m immers recht in zijn gezicht.”

Nieuw Engeland Nieuws m e i

2010, pagina 4

Gratis eten in restaurant Joy4You Een rubriek over restaurants, eetcafés en afhaalmogelijkheden in de buurt. door Floor Bakker

De kerk Joy4You aan de Cremerstraat 253 heeft een restaurant geopend voor mensen die moeilijk rond kunnen komen. Het restaurant is open van woensdag tot en met vrijdag van 17.00 tot 18.45 uur en het eten is gratis. Binnenkort opent het restaurant ook op de dinsdagavond. Joy4You doet veel meer voor mensen die het moeilijk hebben. Kijk eens op www.burchtarmenzorg.nl

Auto-inbraak groot probleem Niet alleen in Nieuw Engeland, maar in de hele wijk West is auto-inbraak een groot probleem.

Na 25 jaar friet nu ook wokken Kleurige wokbakjes op de toonbank en grote menukaarten aan de muur: snackbar Flora aan het Wolff en Dekenplein is aan het wokken geslagen! Moeder Kwan en dochter Sammi vertellen. Sammi: 'In april bestaan we 25 jaar! Tijd om iets nieuws te proberen. Mijn vader kwam met het idee om te gaan wokken. Het was even zoeken naar een goede kok, maar nu is het zover. De nieuwe kok maakt de wokgerechten, en moeder de traditionele gerechten.' Kwan nam in april 1985 samen met haar man de cafetaria over. Ze hadden toen geen kaas gegeten van de Nederlandse snacks. Een frikandel? Gelukkig werkte de vorige eigenaar een maandje mee, om alles uit te leggen. Maar daarna moesten ze het toch zelf doen. En dat was lastig, zeker in het begin. Maar langzaamaan bouwden ze een goede band op met de klanten. Kinderen van toen, komen

nu als ouder friet halen. In het begin stonden er geen Chinese gerechten op de kaart. Wel kookte Kwan op verzoek van bekenden Babi Pangang en Foo Young Hai. Nu staan er dus zowel traditionele Chinese gerechten op het menu, als wokgerechten. Voor de wok is er keuze tussen kip, vis, rundvlees of garnalen in diverse sausjes. In totaal meer dan 50 gerechten, in grote of kleine porties. Als je niet kan kiezen: de zelfgemaakte saté(saus) is een aanrader! Kwan: 'Ik hoop zo lang mogelijk te kunnen doorgaan, ik geniet heel erg van de praatjes met de klanten'

Verse ouders krijgen hulp bij babyblues Nieuw Engeland is een buurt waar al een aantal jaren veel baby’s worden geboren. Geen wonder ook dat op de Potgieterstraat 41 een verloskundigenpraktijk zit. In hetzelfde pand is buurtgenote Rinske Frima, (erkend) psycholoog van beroep, haar eigen praktijk gestart, Baby Blues Domstad. Speciaal gericht op nieuwbakken moeders en vaders. Of mensen met een kinderwens of een baby op komst. Want in die levensfase kan de emotionele balans wel eens zoek raken. Rinske is zelf ook nog niet zo lang geleden moeder geworden en weet dus waar ze het over heeft. Kijk voor meer informatie op www.babyblues-domstad.nl, of bel 06-27495884.

Opvallend is dat autobezitters nog vaak (kostbare) spullen in hun auto laten liggen: tom-toms, laptops, gsm’s, dure zonnebrillen of merkkleding. Bekend is dat dit vaak gaat om rijders van leaseauto’s, en niet zelden om mensen van buiten de wijk (die zijn zich minder bewust zijn van de risico’s). Om hierop de aandacht te vestigen heeft de gemeente eind maart op de Vleutenseweg enkele blauwgele banieren geplaatst met de tekst: ‘Auto leeg? Doe ’t liever zelf!’ De afdruk van een zuignap van de navigatie kan al voldoende aanleiding bieden om een auto open te breken. Tips om auto-inbraak te voorkomen, vind je op www.utrecht-veilig.nl. Inmiddels blijken ook de ingebouwde navigatiesystemen al niet meer veilig voor autokrakers (zie dezelfde site onder Actueel, met tips).

Utrechts lekkerste Saucijzenbroodje in onze wijk te koop De beste saucijzenbroodjes van de stad zijn in onze buurt te koop. Bij de banketbakker aan de Hasebroekstraat. Huis-aan-huiskrant Ons Utrecht heeft de saucijzenbroodjes van Banketbakkerij Tamminga & Verwij, met vestigingen op de Hasebroekstraat en in Hoog Catharijne, beoordeeld als de beste in Utrecht. Drie keurmeesters hebben diverse saucijzen uit Utrecht getest. Met een 7,5 als rapportcijfer scoorde Tamminga het hoogst.

Nieuw Engeland Nieuws m e i

2010, p a g i n a 5

Sorry, maar er zijn te weinig vrijwilligers De speelgoeduitleen op het Schimmelplein gaat deze zomer vanaf juni niet meer open. Er zijn te weinig vrijwilligers om de Suikerspin te draaien. Heel jammer, want de kinderen op het plein vragen regelmatig wanneer het blauwe huisje’ weer open gaat.

Miss Suikerspin, Anneke Eijpe tijdens de feestelijke opening van het Suikerspinseizoen 2008.

Elke woensdag- en vrijdagmiddag kunnen kinderen in het blauwe huisje terecht voor speelgoed en limonade. Voor ouders is er koffie en thee.

Suikerspin bestaat nu vijf jaar. Het is ooit opgezet door het welzijnswerk om kinderen te laten spelen. Maar na een bezuinigingsronde ging het huisje voor jaren op slot.

Druk, druk, druk

Totdat Anneke Eijpe van De beheergroep zich opriep als de nieuwe miss Suikerspin. “Ik vond het zo jammer dat al dat speelgoed daar maar lag. Toen besloot ik de speelgoeduitleen zelf te gaan doen, met wat andere ouders in de wijk.” Het werd een groot succes. “Iedereen kent het huisje en de kinderen op het plein vragen tijdens de wintermaanden steeds ‘gaat het huisje weer open?’. Ze weten nu ook dat het huisje en het speelgoed van iedereen is. Het komt echt zelden voor dat er iets verdwijnt.”

Maar vanaf juni is dat voorbij. Anneke Eijpe, die namens de Beheergroep Schimmelplein Suikerspin coördineert, vindt het erg jammer. “Maar het is niet anders. We komen gewoon mensen te kort. We zijn maar met z’n negenen. En negen mensen, dat is echt te weinig om het huisje twee maal per week open te houden. Iedereen heeft het druk met werk, gezin, sportclubs en school. Je kan van vrijwilligers niet verwachten dat zij vaker dan 1 keer per maand zich inzetten voor het Suikerspinhuisje.”

Op 10 april was het weer zover: De feestelijke opening van het nieuwe Suikerspinseizoen. De kinderen konden tijdens het feest meehelpen met het in elkaar timmeren van een aquaduct vanaf het blauwe huisje naar de nieuwe waterschalen bij de zandbak. Aan het eind werd de aquaduct in werking gezet bij wijze van officiële opening van het nieuwe speeltoestel.

Leefbaarheid Suikerspin draagt ook bij aan de leefbaarheid van de buurt. Ouders leren andere ouders kennen aan de picknicktafel. En ouders leren ook elkaars kinderen kennen. “Het scheelt echt als je een kind aanspreekt op iets en je hem of haar bij zij naam noemt”, zegt Anneke. “Ik glunder altijd van oor tot oor als een grootouder uit Twente of Drenthe ons weer complimenteert dat we dat toch maar mooi doen met z’n allen, hier in de grote stad. Het is ook zo’n gezellig gezicht als de zon schijnt en de vlaggen hangen buiten en ik zie allemaal vrolijke gezichten rond het huisje en op het plein.

Te huur Het blauwe huisje is sinds twee jaar ook te huur voor buurtbewoners, die een feestje hebben en geen plek in huis. “Van de zomer werd ik gemaild door een student wiens kamer te klein was voor al haar familie vrienden. Kon ze mooi het huisje gebruiken. Suikerspin is echt voor en door de buurt. Precies wat de Beheergroep Schimmelplein wil.” De afgelopen vijf jaar waren er steeds genoeg vrijwilligers. Tot deze winter. Maar liefst zeven mensen meldden zich af en er kwamen geen nieuwe meldingen bij. “Veel vrijwilligers houden ermee op omdat hun kinderen gewoonweg te oud zijn geworden voor de speelgoeduitleen. Dat is normaal. Maar het zou geweldig zijn als een nieuwe generatie ouders opstaat die wil helpen. Ouders die hun kinderen nog niet alleen laten spelen op het plein, en er dan toch rondlopen. Het kost je tweeënhalf uur in de maand. En: je zit er echt niet je hele leven aan vast hahaha.” Interesse, mail dan naar: [email protected] of kom eens kijken als het huisje open is. Voorlopig nog iedere woensdag- en vrijdagmiddag, van 15.00 tot 17.00 uur.

Nieuw Engeland Nieuws m e i

2010, pagina 6

Creatief bezig zijn bij Atelier Kunstgras Buurtbewoonster Anne Marie Kuijpers van de Jacob Geelstraat geeft creatieve workshops aan kinderen en volwassenen in haar Atelier Kunstgras. DOOR GER DE GRAAF Kun je iets meer vertellen over Kunstgras? Het zat al heel lang in mijn hoofd, heb altijd al iets creatiefs willen doen met kinderen en volwassenen. Het moest een plek/ruimte zijn waar mensen zich vrij kunnen voelen en kunnen experimenteren. Voor mij zit kunst vaak in doodgewone dingen. Ik hou ook van kunst met een knipoog, een relativerende blik. Op een bepaald moment ben ik gewoon begonnen. En zo is Kunstgras ontstaan, ook de naam. Op mijn 18e twijfelde ik wat ik zou gaan doen. Ik heb met veel plezier Arabisch gestudeerd. Maar na deze studie heb ik alsnog voor de kunstacademie gekozen. Nu kan ik het allebei combineren.

Laat je kinderen gewoon hun gang tijdens een workshop? Gedeeltelijk. Ik werk het liefst vanuit een thema en sluit dan met verschillende technieken aan bij waar kinderen zelf behoefte aan hebben. Maar hun eigen fantasie vind ik het belangrijkste. Die stimuleer ik en kinderen inspireren mij ook. Ze verbazen zich vaak over andere dingen dan volwassenen. Waarom er in Nederland geen bergen groeien bijvoorbeeld..!

Waar geef je de workshops? Meestal thuis in kleine groepjes, zodat ik iedereen individuele aandacht kan geven. Kinderen vinden het ook prettig om thuis te werken. Alleen met grotere groepen heb ik meer ruimte nodig en dan huur ik atelierruimte.

Tai Chi in oude kappersschool aan het M.P. Lindoplein In de school aan de MP Lindostraat worden tegenwoordig Tai Chi-lessen gegeven. Tijdens de rommelmarkt van 17 april gaven Rob van Dijck en lerares Anke Bronner een demonstratie.

Meer informatie is te vinden op: www.atelierkunstgras. nl

Tai Chi lerares Anke Bronner is blij met de nieuwe ruimte in de voormalige gymzaal van de school. Daarvoor huurde ze ruimte bij Studio Lombok, waardoor het aantal lessen per week beperkt bleef. Nu kan ze zes dagen per week les geven. Volgens Anke heeft de buurt weinig last van het nieuwe gebruik van de school. Mensen die iets langer Tai Chi beoefenen worden namelijk steeds rustiger en ze maken letterlijk minder lawaai bij het bewegen. Anke geniet van het beoefenen van Tai Chi en het lesgeven er in. ‘Ik ben zelf 15 jaar geleden begonnen. Ik had problemen met een hernia en met mijn knie. Toch wilde ik mijn lichaam graag blijven trainen. In Tai Chi vond ik wat ik zocht: een uitdaging voor lichaam en geest zonder blessurerisico.’ Het langzame herhalen van bepaalde bewegingen traint niet alleen de spieren, pezen en botten – het is ook een uitstekende training voor het zenuwstelsel: hersengymnastiek op het hoogste niveau dus. Beginnerscursus zijn er op de dinsdagen en maandagen van 19.15 – 20.30 uur. 10 lessen (75 min) kosten € 159, inclusief € 30 voor het ITCCA-lidmaatschap. U-pashouders en studenten betalen € 135.

Meer informatie :

Nieuw Engeland Nieuws m e i

2010, p a g i n a 7

Niet zoveel mensen weten het, maar we hebben een slager in onze wijk. In de Douwe Dekkerstraat is al bijna dertig jaar Vreeken’s vleesprodukten gevestigd. Slager Vreeken is sinds kort met pensioen, maar hij heeft een bijzondere opvolger gevonden: oud-topsporter Patrick van Olphen uit Den Haag. DOOR ANNEKE EIJPE

Patrick van Olphen heeft de Slagerij overgenomen...,

De slagerij zit een beetje verscholen. Het pand lijkt op een garage. Eenmaal binnen gaat het echt om vlees. De tegels glimmen, er hangen grote vleeshaken en achterin staat de enorme diepvries waarin je kan verdwalen. De twee slagers zijn aan het werk. Geroutineerd snijden ze karbonades uit grote hompen vlees, rollen ze tientallen slavinken en worden er ponden gehakt in zakjes gedaan. Er staat nog steeds J. Vreeken op het plastic. “Die zakjes moeten eerst maar eens op”, zegt nieuwe eigenaar Van Olphen. “Dan zal ik ook eens nadenken over een nieuw bord boven de deur”.

Pensioen

maar Vreeken’s naam staat nog steeds op de gevel boven de garagedeur…

… en Vreeken zelf helpt nog een handje mee in de zaak.

Slager Vreeken is officieel met pensioen maar nog wel in de zaak te vinden. Kan hij geen afscheid nemen? “Ik help nog een handje en ik geloof dat dat wel wordt gewaardeerd. Maar binnenkort is het echt afgelopen. Het is ook wel genoeg na 41 jaar werken. Ik ga lekker met mijn vrouw genieten van ons nieuwe huis en de grote tuin.” De slagerij heeft geen echte winkel. “ Voorlopig blijft dat zo”, zegt Patrick van Olphen. “Wij verwerken vlees in opdracht. Er zijn veel boeren die er voor de lol een koe bij hebben. Ze hebben de ruimte voor zo’n beest, en ze hebben ook graag hun diepvries goed gevuld. Wij verwerken de vleeskoe tot handzaam formaat.” Dat laatste is te zien: de diepvriesplanken liggen vol met pakketjes met saucijzen, slavinken en de pondjes gehakt. Slager Vreeken is ondertussen druk in de weer met een emmer met kruiden. In een oogwenk heeft hij tientallen lappen vlees veranderd in rollades. De lapjes smeert hij in met de kruiden, rolt ze op en behendig bindt hij er touwtjes omheen.

in de wei. Het is geen opgejaagd vlees, geen krachtvlees. Het gaat om zogeheten hobbykoeien. Die dieren hebben echt een goed leven gehad.” Beide mannen komen uit een echte slagersfamilie. Als kind stonden ze al achter de toonbank of de worstmachine. Vreeken wist al vroeg dat hij slager wilde worden. “Ik was acht en vond het prachtig mooi en dat vind ik nog steeds. Vroeger was Utrecht ook een echte slagersstad. De slagersvakschool hier had een zeer goede reputatie. En de beroemde veemarkt trok veehandelaren vanuit het hele land.” Van Olphen maakte een omweg. Ook zijn vader was slager, maar de sport trok. “Ik heb altijd op hoog niveau gehandbald en daar mijn geld meeverdiend. Ik speelde twee jaar bij een Spaanse club in Valencia.” Nadat hij enig ongeloof bespeurd, zegt hij: “Google maar eens op ‘Van Olphen en handbal’”. Inderdaad: het levert talloze hits op. Patrick werd zelfs koninklijk onderscheiden voor zijn sportieve prestaties bij het Nederlands team. Ook broer Fabian en dochter Sanne worden genoemd als toppers in de handballerij. De slagersfamilie is dus ook een handbalfamilie. Eigenlijk gaat een Van Olphen automatisch op handbal, staat er te lezen in een van de vele interviews. Van Olphen: “Toen ik te oud werd voor de sport, ben ik het onderwijs ingegaan als leraar lichamelijke opvoeding.”

Indische saucijs

Hobby-koeien

Het slagersvak bleef hem echter altijd trekken. En toen kwam hij de firma Vreeken op het spoor. Ook wil hij graag het werk voortzetten van zijn vader, de uitvinder van de enige echte Indische saucijs. Van Olphen: “Zoals iedereen wel weet wonen in Den Haag veel Indische mensen. Een klant vroeg eens aan mijn vader of hij niet ook van die lekkere worsten kon maken als vroeger in Indie. Daarop ontwikkelde hij de Indische saucijs.” Gaat Nieuw Engeland ook aan de Indische Saucijs? Van Olphen hoopt het.

Van Olphen: “De buurtbewoners kunnen dit ook allemaal komen kopen. Bovendien is het het beste vlees dat er is.” Vreeken vult aan: “Er zitten geen kleur- of smaakstoffen in, en het vlees is ook niet volgespoten met water. De koeien staan altijd lekker

De slagerij is geopend op maandag en dinsdag geopend van 09.00 tot 17.00 uur. Bestellingen kunnen ook gemaild worden naar [email protected]

Nieuw Engeland Nieuws m e i

2010, pagina 8

10 jaar in West en je hebt meer bedenktijd. Dat is voor de koper wel zo prettig.” Toch zijn de huizen in West nog steeds goed verkoopbaar. “Goedkopere starterswoningen zijn nog altijd in trek”, zegt Grada.

Grada Jager vierde 1 maart het tienjarige bestaan van haar makelaarskantoor in Utrecht West. Ze was de eerste makelaar in deze wijk en ze viel direct op: door haar wijkgerichte aanpak en haar zakelijk talent. “Deze is voor mij”, dacht Grada toen ze zo’n elf jaar geleden over de Vleutenseweg reed en het lege kantoorpand aan de Van Koetsveldstraat zag. “Er was toen nog geen makelaarskantoor in de wijk. Terwijl het toch een populaire wijk was. Vooral voor starters. Want de huizen waren hier nog goedkoop.”

Gewiekste zakenvrouw Grada stond al snel bekend als een gewiekste zakenvrouw die je beter voor dan tegen je kan hebben. “Als je je huis gaat verkopen, dan moet je bij Grada zijn”, zei mijn buurvrouw nadat ze haar huis had verkocht.

Waarbij ze er lachend aan toevoegde: “Ik zou alleen niet graag bij haar aan de andere kant van de onderhandelingstafel zitten. Ze zet het mes op je keel.” Grada: “Tja, ik probeer het onderste uit de kan te halen, voor mijn cliënten. Dat lijkt me niet meer dan logisch.” Overigens was het tien jaar geleden wel even anders zaken doen dan nu. Toen moest je als koper snel beslissen, want voor jou tien anderen. Een bod boven de vraagprijs was geen uitzondering. “Nu heb je als koper iets meer te vertellen”, zegt Grada. “Huizen staan langer te koop

Overigens woont Grada zelf in het chique Bosch en Duin. Ze begon pas op haar veertigste met haar carrière als makelaar. “Ik ben een zogenaamde herintreder”, zegt ze. “Toen mijn kinderen twintig jaar geleden naar de middelbare school gingen, dacht ik: en nu? Ik kan wel de hele dag gaan tennissen, maar dat is niets voor mij. Dus ben ik een makelaarsopleiding gaan doen. Dat was keihard studeren aan de keukentafel.”

Wijkgerichte aanpak Na haar opleiding ging ze werken bij een Utrechts makelaarskantoor dat zich volledig richtte op de wijk Wittevrouwen. “Die wijkgerichte aanpak beviel me wel. Het voordeel is dat je de wijk waarin je werkt goed leert kennen. Je weet niet alleen alles over het huis dat je verkoopt, maar ook over de scholen in de buurt, de winkels en de plannen van de gemeente.” Grada richt dan ook geheel op West. En daarmee automatisch ook op de starters. “Dat zie je terug in ons kantoor”, zegt ze. “Ik wil laagdrempelig zijn. Jonge starters willen geen duur kantoor met een marmeren trap en chique inrichting. Ze willen een plek waar ze zo binnen kunnen lopen. Ook met een kind of met de hond.”

Mitros laat de bewoners in de rotzooi zitten DOOR MARJOLEIN AERTS

De huurwoningen aan de oneven kant van de Schimmelstraat staan sinds februari in de steigers voor een grote onderhoudsbeurt. De bewoners zijn niet altijd tevreden over de manier waarop Mitros met ze omgaat. Het is lekker weer wanneer ik mij een weg baan door het stof en puin omdat ik een afspraak heb met de hoogzwangere Fatima Azougagh. Ze vertelt over de werkzaamheden en spreekt keer op keer haar verbazing uit over de slechte communicatie van Mitros met de bewoners. De bovenwoning van de familie Azougagh ziet er inmiddels netjes uit, maar de klussers zijn nog niet klaar. Mitros had Fatima beloofd dat de werkmannen uiterlijk 1 april vertrokken zouden zijn, maar helaas moet er steeds opnieuw iets gebeuren waardoor het huis opnieuw overhoop wordt gehaald.

Natuurlijk is het fijn dat de plafonds geïsoleerd zijn, maar dat de familie vervolgens alle muren opnieuw moest stuken en verven omdat er veel beschadigd en vies was, is een kostenpost waarop ze niet had gerekend. Dat de bewoners nu CV hebben is fijn, maar dat er nu door het hele huis lelijke ongeverfde leidingen geplaatst zijn, is een stuk minder prettig. Nog vervelender is het feit dat de oerlelijke grote schouw niet wordt weggehaald, terwijl die nu overbodig is geworden.

‘We moesten slapen bij vrienden of familie’ En er is meer. Omdat de plafonds op de bovenste verdieping werden aangepakt, moesten de gezinsleden alle kamers ontruimen en bij vrienden en familie gaan slapen. Fatima heeft meteen gevraagd om opslagruimte. Mitros vond dat niet nodig. Pas toen de uitvoerder bij Mitros aangaf dat de situatie echt niet normaal was en meer bewoners vroegen om dozen en op-

slag, kwam Mitros over de brug. Fatima is wel blij met de werkmannen, zij doen echt hun best en zijn vriendelijk. Maar het zwijgen van Mitros schiet Fatima (net als de meeste bewoners) in het verkeerde keelgat. Vorige week kon een buurman nog net worden tegengehouden door zijn vrouw anders had hij een medewerker van Mitros aangevallen. Niemand van Mitros komt met de bewoners praten, afspraken worden niet nagekomen waardoor je voortdurend zit te wachten op mensen die uiteindelijk niet komen en het is volkomen onduidelijk welke werkzaamheden wanneer plaatsvinden waardoor je dezelfde kamer opnieuw moet uitruimen en vers schilderwerk wordt beschadigd. Kwam er maar eens iemand van Mitros praten, dan zou een hoop leed verzacht kunnen worden. Omdat de werkzaamheden nog in volle gang zijn, heeft Mitros alle tijd dat alsnog te doen. Mitros is dan van harte welkom bij Fatima en haar gezinsleden. (Tijdens het interview is Fatima nog hoogzwanger, maar inmiddels is ze bevallen van een dochter).

Nieuw Engeland Nieuws m e i

2010, p a g i n a 9

Leerlingen groep 8 interviewen ontwerper van school en Schimmelplein

´Vindt u zichzelf een goeie architect?´ De huidige Villanovaschool en het Schimmelplein bestaan vijftien jaar. Het ontwerp is van architect Michel de Leeuw. Farah, Lotte en Salim van groep 8 van de Villanovaschool hebben ’m geïnterviewd. Farah: Hoelang bent u al architect? Architect: 22 jaar. Farah: Op welk lokaal bent u het meest trots? Architect: Op het gymnastieklokaal Lotte: Waarom? Architect: Omdat het groot is, en je kan de speelzaal als podium gebruiken. Zo kun je met de hele school bij elkaar komen. Lotte: Heeft u het ook speciaal zo ontworpen? Architect: Ja, zo heb ik het echt bedacht. Farah: Op welk lokaal bent u het minst trots? Architect: De leslokalen vind ik achteraf gezien een beetje te klein. Ik had ze wel wat groter willen maken.

Lotte: De lokalen waar nu groep 6 en 7 zitten zijn er later bij gebouwd. Heeft u die ook ontworpen ? Architect: Iemand anders heeft ze bedacht, maar wij hadden al plannen om in het geval dat er lokalen tekort kwamen we die erbij konden maken.

Farah: Als u de kans had om het over te doen had u het dan anders ontworpen of gewoon zo gelaten? Architect: Ik zou altijd iets anders doen.

Lotte: Wat zou er dan anders moeten?

Architect: Ik heb gehoord dat jullie in de lokalen beneden veel last hebben van de zon, daar had ik wel iets op kunnen bedenken. En de trappen die vind ik een beetje steil. Dat had wel wat minder gekund.

Lotte: Hoe bent u op het idee gekomen voor de school? Architect: Nou, deze school heeft eigenlijk verschillende kanten: Je hebt de pleinkant met een mooi uitzicht. De straatkant, die ligt echt aan de straat. Dan komt er een weg schuin op het gebouw af. En aan die kant - hij wijst - heb je een soort ovaal plein. Dat noem je steenbouw. En aan al die kanten doet het wat. Dat lichtblauwe speellokaal wijst bijvoorbeeld in de richting van de straat.

Lotte: Stond hier al eerder een gebouw? Architect: Ja, hier stond eerst een kerk: Thomas A Villa Nova. En de school was aan de overkant. Die kerk was toen een beetje leeg. Daarna hebben ze hem gesloopt. En toen hebben ze waar de kerk stond de school gebouwd.

Hoofddorp, Hengelo, Enschede, Almere, Papendrecht... Maar deze school, is de eerste die ik gedaan heb. Jullie hebben les gehad van juf Alice en die gaf hier les en ik heb toen van haar gehoord dat er een nieuwe school gebouwd werd en toen ben ik dus de architect van jullie school geworden. Het is een leuke school, een hele vrolijke school. En voor een school van 15 jaar oud vind ik hem nog wel heel goed eruit zien. Hij moet wel schoon gemaakt worden op sommige plekken en vooral de buitenkant.

Farah: Uit onderzoek van de inspectie blijkt dat er niet voldoende ventilatie is in de school, de lucht is niet erg fris. Heeft u daar een oplossing voor? Architect: Ja, dan moet je eigenlijk gewoon een nieuwe ventilatie plaatsen, deze school heeft een natuurlijke ventilatie, dan doe je een raam open en zet je de kachel wat hoger, en dan heb je frisse lucht binnen, maar heel vaak doen de mensen de ramen dicht en dan is er geen ventilatie meer. Maar de enige echte oplossing is dat je een nieuwe ventilatiesysteem inbouwt. Daar doe ik op dit moment onderzoek naar.

Lotte: Vindt u zichzelf een goeie architect?

Ik heb een hele vrolijke school ontworpen Architect: Ja, ik vind mezelf wel een goeie architect.

Salim: Hoelang heeft u erover gedaan om de school te bouwen? Architect: Het bouwen duurde ongeveer een jaar, het bedenken van de school een half jaar en dan moet je nog een vergunning aanvragen. Dat duurt vier maanden en de gemeente die heeft er twee jaar over gedaan of we wel of niet de school mochten bouwen. En dat duurde bij elkaar - vanaf dat er iemand zeg maar ideeën heeft tot je erin kunt - zo'n 4 jaar.

Farah: Heeft u ook andere schoolgebouwen ontworpen? Zo ja, welke en wat vindt u daarvan ? Architect: Ja, ik heb heel veel scholen gemaakt.

Lotte: Staan die in Utrecht of ergens anders? Architect: Ja, in Hilversum,

Lotte: Waarom? Architect: Omdat ik mijn best doe om goede gebouwen te maken en vaak lukt dat ook. Lotte: Ik hoor nu 'we'. Wie bedoelt u met 'we'? Architect: Wij zijn het architectenbureau met 14 man en het gaat niet alleen om mij maar om het hele team. Die gebouwen maken we samen.

Lotte: En werkt u ook telkens met andere bouwvakkers of maken die ook deel uit van het team? Architect: Eigenlijk werk je vaak met verschillende aannemers. En deze school is gebouwd door een aannemer die ik al heel heel heel lang ken en met hem werk ik vaak samen.

Salim: Wat is het verschil tussen iemand die huizen verkoopt en een architect? Architect: Iemand die huizen verkoopt is een makelaar en de architect bedenkt hoe de huizen eruit komen te zien.

Het interview komt uit de schoolkrant van de Villanovaschool, de Villabode.

Nieuw Engeland Nieuws m e i

2 0 1 0 , p a g i n a 10

Beeld uit het verleeden

Vijftien jaar geleden hebben het Schimmelplein en de Katholieke basisschool Thomas à Villa Nova een complete metamorfose ondergaan. Nog steeds is het een mooi plein en een geliefde speel– en ontmoetingsplaats. Maar kijk eens wat ervoor gesloopt is om tot het huidige plein te komen….

Toen het Schimmelplein nog een kerk had De kerk O.L. Vro uwe van stond er Goeden R nog. (195 aad 7).

In 1957 was het plein al een kinderspeelplaats. naf De kerk in 1986, va om de kant van de Bosbo t. aa str int Toussa

, toen nog aan de Staringstraat l oo sch va no lla Vi En dit was de oude ova School. de Thomas àVilla N (1989) ...

De achterzijde van de ker k met de pastorie (1986), aan de kant van de Rhijnvis Feithstraat .

De school had een dependance aan de Rhijnvis Feithstraat 2 (1988), daar staan nu de nieuwbouw appartementen.