Zaaknummer Rechter(s) Datum uitspraak Partijen Trefwoorden
: : : : :
2013/010 mrs. Loeb, Olivier, Van der Spoel, 25 juni 2013 Appellant tegen Vrije Universiteit van Amsterdam [instellings-]collegegeld, gelijkheidsbeginsel, hardheidsclausule, instroommoment, overgangsregeling, persoonlijke omstandigheden, tweede opleiding, vertrouwensbeginsel Artikelen : WHW artikel 7.45a lid 1, 7.46; Regeling Aanmelding en Inschrijving VU 2012-2013 artikel 10 lid 5 en 6, 15 Uitspraak : Ongegrond Hoofdoverwegingen : 2.4.1. Uit artikel 10, zesde lid, van de RAI volgt dat de daar bedoelde periode van vier jaren wordt berekend vanaf het ‘instroommoment’. Het begrip ‘instroommoment’ wordt in deze bepaling niet nader gedefinieerd, behoudens dat deze valt op 1 september of, indien van toepassing, op 1 februari van het desbetreffende jaar. Vaststaat dat de bacheloropleiding rechtsgeleerdheid aan de VU één instroommoment kent, namelijk per 1 september. Nu appellant zich in het studiejaar 2008-2009 bij de VU voor deze opleiding heeft ingeschreven, heeft verweerder zich terecht op het standpunt gesteld dat 1 september 2008 als zijn instroommoment geldt. In de omstandigheid dat appellant zich vóór 1 februari 2009 weer heeft uitgeschreven, heeft verweerder geen reden voor een andersluidend standpunt hoeven zien. Uit de omstandigheid dat in de overgangsregeling als vereisten voor toepasselijkheid is gesteld dat er vanaf 1 februari 2011 een niet onderbroken inschrijving is geweest, volgt niet dat onderbroken studiejaren, voorafgaand aan 1 februari 2011, bij de toepassing van de regeling niet meetellen. Mede in aanmerking genomen dat verweerder met de overgangsregeling een bepaalde groep studenten in financieel opzicht beoogt tegemoet te komen, mag hij de overgangsregeling restrictief uitleggen en bij de toepassing ervan alle studiejaren waarin een student ingeschreven heeft gestaan, ook als deze zijn onderbroken, meetellen.
(…) 2.5.1. De overgangsregeling, neergelegd in de RAI 2012-2013, was ook opgenomen in de RAI, zoals die in de voorafgaande studiejaren gold. Indien appellant meer duidelijkheid had willen krijgen omtrent zijn aanspraken op toepassing van deze regeling, had het in de rede gelegen dat hij zich daarvoor tot de studentenbalie had gewend. In de algemene informatie wordt daar ook op gewezen. Nu hij dat niet heeft gedaan, heeft verweerder zich op het standpunt mogen stellen dat appellant aan die informatie geen gerechtvaardigd vertrouwen kan ontlenen. Verweerder heeft voorts terecht overwogen dat appellant zodanig vertrouwen evenmin kan ontlenen aan de informatie die hij, als gesteld, van de studieadviseurs heeft ontvangen, nu voorlichting over het collegegeld – zoals hij weet – niet tot de taken van de studieadviseur behoort. Appellant kan evenmin worden gevolgd in zijn betoog dat hij ten onrechte ongelijk wordt behandeld ten opzichte van studenten ten aanzien van wie verweerder bij de toepassing van de overgangsregeling de studiejaren, waarin zij aan de UvA ingeschreven stonden niet meetelt. De situatie van appellant is niet gelijk aan of op één lijn te stellen met de situatie van deze studenten, nu appellant zijn opleiding uitsluitend aan de VU heeft gevolgd. Voorts heeft verweerder in de omstandigheid dat hij in sommige gevallen studenten tegemoet is gekomen vanwege
gebrekkige informatie over de gewijzigde regeling inzake het collegegeld geen reden hoeven zien om ook appellant tegemoet te komen. Daartoe is van belang dat, naar verweerder ter zitting onweersproken heeft toegelicht, in de desbetreffende gevallen onjuiste informatie was verstrekt, terwijl dat bij appellant niet het geval is geweest en hij duidelijkheid over zijn situatie had kunnen verkrijgen door zich tot de studentenbalie te wenden. De persoonlijke omstandigheden die appellant overigens heeft gesteld, geven evenmin grond voor het oordeel dat verweerder niet in redelijkheid van toepassing van de hardheidsclausule heeft kunnen afzien. Uitspraak in de zaak tussen: [naam], wonend te [naam woonplaats], appellant, en het college van bestuur van de Vrije Universiteit van Amsterdam, verweerder. 1.
Procesverloop
Bij beslissing van 6 december 2012 heeft verweerder het door appellant tegen het in rekening gebrachte instellingscollegegeld gemaakte bezwaar ongegrond verklaard. Tegen deze beslissing heeft appellant bij brief, bij het College ingekomen op 15 januari 2013, beroep ingesteld. Verweerder heeft een verweerschrift ingediend. Het College heeft de zaak ter zitting behandeld op 27 mei 2013, waar appellant, bijgestaan door mr. A.C.R. Molenaar, advocaat te Amstelveen, en verweerder, vertegenwoordigd door drs. A.M. van Donk, zijn verschenen. 2.
Overwegingen
2.1. Ingevolge artikel 7.45a, eerste lid, aanhef en onder a, van de Wet op het hoger onderwijs en wetenschappelijk onderzoek (hierna: WHW) is het wettelijk collegegeld verschuldigd door een student die blijkens het Centraal register inschrijving hoger onderwijs, bedoeld in artikel 7.52, sedert 1 september 1991 voor een inschrijving aan een bacheloropleiding niet eerder een bachelorgraad heeft behaald of voor een inschrijving aan een masteropleiding niet eerder een mastergraad heeft behaald. Ingevolge artikel 7.46, eerste lid, is een student die niet aan de voor toepasselijkheid van het wettelijk collegegeld in artikel 7.45a, eerste lid, gestelde eisen voldoet, en niet is ingeschreven voor een onderwijseenheid bij de Open Universiteit, het instellingscollegegeld verschuldigd. Ingevolge het tweede lid wordt de hoogte van het instellingscollegegeld door het instellingsbestuur vastgesteld. Ingevolge het vijfde lid stelt het instellingsbestuur regels vast met betrekking tot de toepassing van dit artikel. Mede krachtens de laatste bepaling heeft verweerder de Regeling aanmeldingen inschrijving 2012-2013 (hierna: RAI) vastgesteld. Ingevolge artikel 10, vijfde lid, van de RAI bedraagt het instellingscollegegeld voor een bacheloropleiding, aangeboden door de Faculteit der Rechtsgeleerdheid voor het collegejaar 2012-2013, € 9.000,00. Ingevolge het zesde lid gelden voor EER-studenten die op 1 februari 2011 voor
een bepaalde opleiding stonden ingeschreven en vanaf het studiejaar 2011-2012 instellingscollegegeld zouden moeten betalen op grond van een eerder behaalde graad, vanaf september 2011 overgangsbepalingen voor die opleiding. Voltijdstudenten die hieraan voldoen komen gedurende de nominale studieduur + 1 jaar, gerekend vanaf het instroommoment 1 september of indien van toepassing 1 februari, in aanmerking voor een instellingstarief dat gelijk wordt gesteld aan het wettelijk collegegeld, op voorwaarde dat sprake is van een niet onderbroken inschrijving. Ingevolge artikel 15 kan de directeur van de dienst studentenzaken (DSZ) namens verweerder ten gunste van deze regeling afwijken, indien de toepassing van deze regeling tot onbillijkheden van overwegende aard leidt. 2.2. Appellant heeft in 2006 de opleiding fysiotherapie aan de Hogeschool van Amsterdam afgerond. Voor het studiejaar 2008-2009 heeft hij zich ingeschreven voor de bacheloropleiding Rechtsgeleerdheid aan de Vrije Universiteit (hierna: VU), doch zich vanwege persoonlijke omstandigheden vóór 1 februari 2009 weer uitgeschreven. Voor het studiejaar 2009-2010 heeft hij zich opnieuw voor voormelde opleiding bij de VU ingeschreven. In verband met een aan hem aan het einde van dat studiejaar gegeven negatief bindend studieadvies heeft appellant zich voor de bacheloropleiding Rechtsgeleerdheid ingeschreven bij de Universiteit van Amsterdam (hierna: UvA). Nadat het negatief bindend studieadvies begin oktober 2010 vanwege bijzondere omstandigheden ongedaan was gemaakt, heeft appellant de opleiding voortgezet aan de VU. De beslissing van 6 december 2012 heeft betrekking op het door verweerder voor het studiejaar 2012-2013 in rekening gebrachte instellingscollegegeld ten bedrage van € 9.000,00. 2.3. Niet in geschil is dat appellant niet voldoet aan de in artikel 7.45, eerste lid, van de WHW voor toepasselijkheid van het wettelijk collegegeld gestelde eisen en derhalve ingevolge artikel 7.46, eerste lid, van die wet het instellingscollegegeld verschuldigd is. In de jaren, voorafgaand aan het studiejaar 2012-2013, heeft verweerder appellant op grond van de in artikel 10, zesde lid, van de – op dat moment geldende – RAI neergelegde overgangsregeling een instellingstarief dat gelijk is aan het wettelijk collegegeld in rekening gebracht. Verweerder heeft zich op het standpunt gesteld dat appellant voor het studiejaar 2012-2013 geen aanspraak meer op de overgangsregeling kan maken. Daartoe heeft verweerder overwogen dat studenten op grond van de overgangsregeling gedurende vier jaren aanspraak op een verlaagd bedrag aan instellingscollegegeld kunnen maken en het studiejaar 2012-2013 voor appellant het vijfde studiejaar is, omdat hij de opleiding in 2008 heeft aangevangen. 2.4. Appellant betoogt dat verweerder ten onrechte heeft aangenomen dat hij in 2008 met de opleiding aan de VU is begonnen. In dat jaar heeft hij vanwege persoonlijke omstandigheden nagenoeg geen onderwijs kunnen volgen en zich om die reden vóór 1 februari 2009 uitgeschreven. Hij heeft de opleiding daadwerkelijk in het studiejaar 2009-2010 aangevangen. Het studiejaar 2012-2013 is dus zijn vierde studiejaar, zodat hij gedurende dat jaar nog aanspraak op de overgangsregeling heeft. 2.4.1. Uit artikel 10, zesde lid, van de RAI volgt dat de daar bedoelde periode van vier jaren wordt berekend vanaf het ‘instroommoment’. Het begrip ‘instroommoment’ wordt in deze bepaling niet nader gedefinieerd, behoudens dat deze valt op 1 september of, indien van toepassing, op 1 februari van het desbetreffende jaar. Vaststaat dat de bacheloropleiding rechtsgeleerdheid aan de VU één instroommoment kent, namelijk per 1 september. Nu appellant zich in het studiejaar 2008-2009 bij de VU voor deze opleiding heeft ingeschreven, heeft verweerder zich terecht op het standpunt gesteld dat 1 september 2008 als zijn instroommoment geldt. In de omstandigheid dat appellant zich vóór 1 februari 2009 weer heeft uitgeschreven, heeft verweerder geen reden voor een andersluidend standpunt hoeven zien. Uit de omstandigheid dat in de overgangsregeling als vereisten voor toepasselijkheid is gesteld dat er vanaf 1 februari 2011 een niet onderbroken inschrijving is geweest, volgt niet dat onderbroken studiejaren, voorafgaand
aan 1 februari 2011, bij de toepassing van de regeling niet meetellen. Mede in aanmerking genomen dat verweerder met de overgangsregeling een bepaalde groep studenten in financieel opzicht beoogt tegemoet te komen, mag hij de overgangsregeling restrictief uitleggen en bij de toepassing ervan alle studiejaren waarin een student ingeschreven heeft gestaan, ook als deze zijn onderbroken, meetellen. Het betoog faalt. 2.5. Appellant betoogt voorts dat verweerder ten onrechte geen aanleiding heeft gezien om op grond van de hardheidsclausule ten gunste van hem van de regeling af te wijken. Daartoe voert hij aan dat hij er op basis van door de universiteit verstrekte algemene informatie en gesprekken met studieadviseurs op mocht vertrouwen dat voor hem geen nadelen waren verbonden aan de uitschrijving in 2009 en het voortzetten van de rechtenstudie aan de VU, nadat het negatief bindend studieadvies ongedaan was gemaakt. Indien hij in de studiejaren 2009-2010 en 2010-2011 juist zou zijn voorgelicht, zou hij er voor gekozen hebben om de opleiding aan de UvA, alwaar hij reeds was ingeschreven, dan wel aan een andere universiteit, voort te zetten. In dat geval zou hij voor het studiejaar 2012-2013 nog aanspraak hebben kunnen maken op de overgangsregeling. Appellant stelt voorts dat verweerder ten aanzien van studenten die de opleiding Rechtsgeleerdheid aan de UvA zijn begonnen en deze na een negatief bindend studieadvies bij de VU hebben voortgezet, bij de toepassing van de overgangsregeling de studiejaren, waarin zij bij de UvA ingeschreven stonden, niet meetelt. Door dat in zijn geval niet te doen, schendt verweerder het gelijkheidsbeginsel. Daartoe wijst hij ook op andere gevallen waarin de voorlichting van de zijde van de VU gebrekkig is geweest en verweerder de desbetreffende studenten om die reden tegemoet is gekomen. Volgens hem dient verweerder hem ook tegemoet te komen, te meer nu de bestreden beslissing tot een onbillijkheid van overwegende aard leidt. Daartoe stelt hij dat hij zijn carrière op het gebied van fysiotherapie beëindigd heeft met het oog op de opleiding Rechtsgeleerdheid, welke opleiding hij, ondanks problemen in de privésfeer, binnen afzienbare termijn hoopt af te ronden. 2.5.1. De overgangsregeling, neergelegd in de RAI 2012-2013, was ook opgenomen in de RAI, zoals die in de voorafgaande studiejaren gold. Indien appellant meer duidelijkheid had willen krijgen omtrent zijn aanspraken op toepassing van deze regeling, had het in de rede gelegen dat hij zich daarvoor tot de studentenbalie had gewend. In de algemene informatie wordt daar ook op gewezen. Nu hij dat niet heeft gedaan, heeft verweerder zich op het standpunt mogen stellen dat appellant aan die informatie geen gerechtvaardigd vertrouwen kan ontlenen. Verweerder heeft voorts terecht overwogen dat appellant zodanig vertrouwen evenmin kan ontlenen aan de informatie die hij, als gesteld, van de studieadviseurs heeft ontvangen, nu voorlichting over het collegegeld – zoals hij weet – niet tot de taken van de studieadviseur behoort. Appellant kan evenmin worden gevolgd in zijn betoog dat hij ten onrechte ongelijk wordt behandeld ten opzichte van studenten ten aanzien van wie verweerder bij de toepassing van de overgangsregeling de studiejaren, waarin zij aan de UvA ingeschreven stonden niet meetelt. De situatie van appellant is niet gelijk aan of op één lijn te stellen met de situatie van deze studenten, nu appellant zijn opleiding uitsluitend aan de VU heeft gevolgd. Voorts heeft verweerder in de omstandigheid dat hij in sommige gevallen studenten tegemoet is gekomen vanwege gebrekkige informatie over de gewijzigde regeling inzake het collegegeld geen reden hoeven zien om ook appellant tegemoet te komen. Daartoe is van belang dat, naar verweerder ter zitting onweersproken heeft toegelicht, in de desbetreffende gevallen onjuiste informatie was verstrekt, terwijl dat bij appellant niet het geval is geweest en hij duidelijkheid over zijn situatie had kunnen verkrijgen door zich tot de studentenbalie te wenden. De persoonlijke omstandigheden die appellant overigens heeft gesteld, geven evenmin grond voor het oordeel dat verweerder niet in redelijkheid van toepassing van de hardheidsclausule heeft kunnen afzien. Het betoog faalt.
2.6.
Het beroep is ongegrond.
2.7.
Voor een proceskostenveroordeling bestaat geen aanleiding.
3.
Beslissing Het College Rechtdoende: verklaart het beroep ongegrond.
