Hallo. Bernadette Van Looveren

Hallo ‘Ontbijt-aan-bed-actie brengt honderden mensen op de been’ had goed een krantenkop kunnen zijn in één of andere weekendkrant op 10 en 11 mei laatstleden, maar het is nu eenmaal zo dat vrijwilligerswerk niet dikwijls de krant haalt en misschien maar goed ook. Diegenen die erbij waren kunnen zeker bevestigen dat het weer een plezier was om, wat een onbegonnen werkt lijkt -2510 ontbijtzakken vullen- SAMEN op korte tijd klaar te spelen. Wat ook verheugend is, is dat zowel jong als oud zich inzet voor hetzelfde doel. Ik heb de leeftijd van de jongste en de oudste niet nagevraagd, maar dat het een verschil is van vele tientallen jaren, dat kan ik je wel verzekeren. Proficiat aan het jeugdig volkje ! En dan op zondagmorgen.. al die bereidwillige chauffeurs en meerijders die het ontbijt thuis brengen bij zovele sympathisanten van DE BRUG. Het was weer een geslaagde actie ! Applaus voor al die mannen en vrouwen van het eerste en het laatste uur ! Bravo voor al jullie voorbereidend werk en voor de vlotte organisatie ! Terwijl ik dit neerschrijf loopt juni op zijn laatste benen en daarmee ook het ‘jaar van de dienstbaarheid’ dat uitgeroepen werd door de Belgische bisschoppen en dat het werkjaar van september 2002 tot en met juni 2003 omvatte. ‘Het jaar van het dorp’ of ‘het jaar van de vrouw’ indertijd kwam wel vaker in de nieuwsberichten en in de krant. Maar het jaar van de dienstbaarheid heeft weinig bekendheid gekregen… de stille werker die een dienst bewijst voor een ander loopt niet in de kijker. Toch hoop ik van ganser harte dat al die ‘stille, harde werkers’ in dit jaar van de dienstbaarheid een schouderklopje, een woord van dank, van aanmoediging en van waardering hebben mogen ondervinden in hun onmiddellijke omgeving, want dat maakt mensen sterk. Deze week betekent voor de schoolgaande jeugd ook: met spanning het eindresultaat afwachten. Dan hoop ik maar één ding: dat ze met goede of minder goede uitslagen vooral mooie en fijne mensen mogen worden met een sociale gerichtheid, met een solidariteitsgevoel en vooral met een warm hart. Verder wil ik jullie allen een deugddoende vakantie toewensen… maar rekening houdend met het verschijnen van dit nieuwe boekje schrijf ik beter: hopelijk hebben jullie genoten van een prachtige vakantie en zijn de batterijen weer opgeladen om vol goede moed enthousiast het nieuwe werkjaar aan te pakken. B e r n a d e t t e Va n L o o v e r e n

1

Verslag bestuursvergaderingen 4 april 2003 1 Contact scholen/Jeugdbewegingen. Er wordt afgezien van het zoeken naar contactpersonen met de scholen. Naambekendheid verhogen kan beter via andere kanalen. Koen neemt de verantwoordelijkheid op zich om alle activiteiten via de gemeentelijke kanalen te verspreiden. Op vragen van de scholen zullen we blijven anticiperen en inschrijvingsformulieren voor het OAB zullen via de scholen worden verspreid. 2 Draaiboek ‘Ontbijt aan bed’ werd doorgenomen. 3 Gezien ‘De wet op de VZW’s’ diepgaand gewijzigd worden, acht het bestuur het nuttig om Dhr. Vernooij af te vaardigen op een seminarie. 4 Kristel houdt contact met Veerle aangaande update’s en mededelingen voor de website. 20 mei 2003 1 Evaluatie van het OAB Afspraken aangaande het vlees en de appelen. Winst per pakket is vergroot door de kleine prijsstijging van de kinderpakketten. Meer reservepakketten. Inschrijvingen via internet onderzoeken. Afspraken rond dankbrieven sponsors. 2 Stand betalingen projecten Van drie projecten ontbreekt nog de nodige gegevens voor storting. Projectaanschrijvers dienen aangesproken te worden. Aan de vraag van Pater Maes kan niet worden ingegaan aangezien wij geen individuen steunen. 3 Op vraag van de organisatoren van de straatfeesten, zullen we met een stand onze werking voorstellen op zondag 8 juni (Koen en Frank coördineren).

2

Ontbijt aan bed 2003 Vrijdagavond 9 mei 2003: De Gitok-refter ligt er leeg en verlaten bij tot …? De ‘Nissanvrachtwagen’ (voor een weekendje) en de eerste volgeladen auto’s brengen ontelbare dozen en kisten aan. Tegen zaterdagmiddag lijkt de refter wel een supermarkt: appels, frisdrank, boter, choco, snoepjes, kaas, vlees, eieren, koffie, thee, tijdschriften, plantjes, speelgoed, … Zowat alles kan je er vinden! Rond 13.30u arriveren dan de ‘zakkenvullers’: Mensen die het bandwerk niet schuwen om de zowat 2500 zakken te vullen en de kaas en het vlees netjes in te pakken. ’s Avonds op tijd het bed in want zondagochtend om 6 uur staat de bakker daar met duizenden pistolets. Broodjes verpakken, vlees in de zakken, laatste controle, vlug een kopje koffie en de volgeladen auto’s kunnen gaan toeren. Refter opruimen, tafels en stoelen terug op z’n plaats: Rond 12 uur ligt de Gitok-refter er terug leeg en verlaten bij… Het is weer goed geweest!

Bedankt aan allen die hebben deelgenomen aan het ontbijt!!! Wij hopen dat het u gesmaakt heeft. Bezoek onze website om enkele foto’ te bekijken: www.debrugvzw.be! Het doet steeds veel plezier te zien hoe groot de solidariteit is bij velen om ons een handje te komen helpen. Jan, Yvette, Jan, Guido, Guy, Inge, Inge, Robert, Mark, An, Lutgart, Rosette, Jan-Bart, Jonas, Koen, Maria, Marieke, Kathleen, Armand, Mady, Ilse, An, Lea, Frank, Magy, Gerd, François, Luc, Toon, Veerle, Gerarda, Theresia, Anita, Gaby, Chris, Fons, Gitte, Ludo, Maarten, Marc, Nathalie, Maria, Alfons, Fons, Josefa, Koen, Leona, Lode, Elza, Agnes, Emma, Jan, Leen, Elly, Marij, René, Miek, Hans, Mitje, Anneleen, Joke, Annie, Gilbert, Jonas, Frank, Jan, Cecile, Cyreen, Ria, Renilde, Danny, Ludo, Maria, Paula, Mie, Lucie, Herman, Jan, Els, Gusta, Raf, Rob, Micky, Liesbeth, Leon, Bart, Robert, Cecile, Ria, Annie, Jan, Mia, Godelieve, Lea, Bart, Henri, Annelies, Lieselot, Fred, Karel, Lore, Yenthe, Vica, Jan, Marcel, Julia, Magda, Frans, Lucienne, Geert, Karen, Leo, Mia, Tim, Bernadette, Lore, Kris, Ingrid, Jens, Walter, Bert, Christiaan, Dorien, Matthias, Riet, Miel, Irma, Frans, Rita, Aloïs, Jeanne, Jozefa, Julia, Robert, Lutgarde, Jules, Hanne, Ruth, Fred, Karel, Ria, Werner, Wim, Agnes, Gert, Guy, Kristel, Hilda, Marc, Eliza, Dirk, … Bedankt voor jullie geweldige inzet!!! We hopen dat we volgend jaar weer een beroep op jullie helpende handen mogen doen. Zonder die hulp is onze actie niet realiseerbaar!

3

Heb je vragen over de werking van De Brug ? Wil je meer weten over haar activiteiten ? Ben je geïnteresseerd in een bepaald project ? Is één en ander je niet duidelijk bij een storting of overschrijving ? ........ Bel dan gerust één van de volgende Bruglijnen: 03.666.84.33 03.666.72.39 03.677.30.22 03.666.77.52 03.666.20.69 03.666.99.69 015.21.88.04

Inge Beyers Koen Francken Mieke Goetschalckx Frank Kalhöfer Micky Poelemans Guy Verpoten Kristel Verpoten

Indien er problemen zijn om post door te zenden naar België dan kan U gebruik maken van het faxnummer 03.666.24.81 van de familie Roosens-Poelemans Lieven en Micky (kassierster) of van het e-mail adres: [email protected]

ONZE REKENINGNUMMERS

833-3647592-68 (BACOB)

Ontwikkelingshulp ‘De Brug’ vzw Guido Gezellelaan 26 2920 Kalmthout

088-2158761-21 (DEXIA)

Ontwikkelingshulp ‘De Brug’ vzw Guido Gezellelaan 26 2920 Kalmthout

4

Brieven INFORMATIE BETREFFENDE HET VERSCHIJNEN VAN DE BRIEVEN IN HET TIJDSCHRIFT. Het tijdschrift wordt 4 maal per jaar uitgegeven nl. eind januari (1), eind april (2), eind juli (3) en eind oktober (4). Daar er meerdere personen meewerken aan het boekje dienen de brieven op de redactie binnen te komen uiterlijk eind december voor boekje nr. 1 (dat verschijnt eind januari), eind maart voor nr. 2 (dat verschijnt eind april), eind juni voor nr. 3 (dat verschijnt eind juli) en eind september voor nr. 4 (dat verschijnt eind oktober), zodat iedereen de nodige tijd heeft om zijn taak in orde te brengen (typen, lay-out, fotokopiëren, bijeenrapen en nieten en verdelen of verzenden). Dat werk is gespreid over een volledige maand.

AUGUSTE MOANDA – Congo

28.2.03

Adres: Père MOANDA Auguste, MBANZA-NGUNGU, Ninoofsesteenweg, 548, 1070 Brussel.

E-mail van Père Luyila Zephyrin Het spijt me om zo laattijdig te komen met mijn beste wensen voor het nieuwe jaar, dat weldra al aan zijn derde maand is. Maar zoals men zegt: ‘beter laat dan nooit’. Hoe gaat het met uw familie en met onze vereniging ‘De Brug’? Ik ben zowat afgesloten van elk contact. Dit is niet door onachtzaamheid, maar ik ben te veel benomen door het beheer van de vice-provincie met vergaderingen en reizen binnen de provincie. Ik vergeet niet dat u steeds aandacht heeft voor het leven van alle vrienden van De Brug over heel de wereld. Mijn vreugde blijft levendig omdat u de wissel van mij naar Pater Auguste Moanda, de huidige pastoor van de Heilig Hart parochie, geaccepteerd heeft. Dank u voor dit vertrouwen en ik wens u een hele goede samenwerking. Ikzelf, ik ga zien met het nieuwe leven dat ik heb hier in Kinshasa, hoe ik u deel kan maken van bepaalde kleinere projecten, want Kinshasa is een hoofdstad, maar naar levensomstandigheden half landelijk. De miserie blijft zichtbaar in de opleiding, de gezondheid, de hygiëne in de straten,... Als uw deur open blijft zal ik u een werkplan met de noden van het arrondissement waarin wij leven voorleggen. Ik geloof dat wij op dezelfde lijn van samenwerking kunnen blijven zoals destijds in Mbanza-Ngungu. Hartelijke groeten aan uw echtgenoot en kinderen.

5

Mail van 31 mei 2003 van pater Auguste Moanda Uw e-mail van de vorige keer is me goed toegekomen. Het gaat over degene waarin u me aankondigt dat het project voorgelegd aan ‘De Brug’ voor het verder zetten van de herstellingen van de school van Nkela, aanvaard is. Ik heb u niet onmiddellijk kunnen antwoorden omdat er in Mbanza-Ngungu geen internet aansluiting is. Ik moet eerst naar Kinshasa om de mogelijkheid te hebben e-mails te doen. In alle geval, ik had aan Pater Zéphyrin die in Kinshasa is, gevraagd om u te antwoorden omdat hij goed de rekeningen van de redemptoristen kent en hij is bovendien econoom van de redemptoristen in Congo. Maar ik weet niet of hij dat gedaan heeft. Vooreerst veel dank aan u en aan de vereniging ‘De Brug’ voor de bijzondere aandacht die jullie altijd geven aan de projecten die wij voorleggen. Wat betreft de rekening op dewelke men het geld mag storten voor de verderzetting van de herstellingswerken aan de school van Nkela, ziehier hetgeen Pater Zéphyrin me gegeven heeft: • • • • •

Naam van de bank: KREDIETBANK N.V. Adres: Rue H. WERRIES 69, B-1090 BRUSSEL Rekeningnummer: 437-0490291-91 KRED/BEBB Rekeninghouder: CONGREGATIE VAN DE PATERS REDEMPTORISTEN Melding: PAROISSE DU SACRE-COEUR / MBANZA-NGUNGU herstellingswerken school Nkela.

/

Het is Pater Gaston Ribbens die u goed kent, die de rekening beheert. Voor de rest gaat het goed met ons, en ik wens u en uw familie hetzelfde toe. Ik sluit nu af met u veel goede dingen te wensen. Brief van 12 juni 2003 Ik ben blij u deze brief te kunnen schrijven. Ik hoop dat het jullie goed gaat en dat de Heer uw werk en ook uw familie zegent. Ik profiteer van de reis van familieleden van Pater Hugo Gotink die naar België terugkeren om u wat nieuws te sturen. Vooreerst wil ik u melden dat ik het geld van De Brug goed ontvangen heb om de school van Nkela verder te restaureren. Ik maak van de gelegenheid gebruik om jullie te danken voor alles wat jullie doen voor ons. Ik verzeker u de begonnen werken voort te zetten en dat jullie foto’s krijgen wanneer deze ter beschikking zijn. Wij maken het goed en ik hoop dat dit voor jullie hetzelfde is. Jullie zijn in volle zomer, is het niet te warm voor jullie? Bij ons, zeker in Mbanza-Ngungu, is het klimaat zacht deze periode. s’ Morgens hebben we soms een gemiddelde van 25 graden. Ik ga hier stoppen en vraag u om onze dank goed over te brengen naar alle leden van De Brug. Dat de Heer jullie zegene en jullie overgiet met zijn gratie. ✒ Correspondente: Paula Ansoms

6

HENRI MAES – Congo

19.03.03

Adres: Rev. Père MAES Henri, B.P. 10020 Ndjili-Aéro, KINSHASA 24, Congo

Een warme groet uit het hete Congo, waar ik op 10 maart aankwam om 9 uur ‘s avonds, na een tussenlanding in Douala (Cameroen) en dat met ‘Brussels Airways’ dat maar voor één derde bezet was. Bij de registratie van de bagage had ik geluk: een lieve juffrouw schold me tien kilo overgewicht kwijt. Hier in Kinshasa was iedereen blij met mijn terugkeer, want velen begonnen daaraan al te twijfelen. Met onze varkenskweek gaat het behoorlijk. Een zevende hok is bijna af. Gisteren en vandaag ging onze econoom eten en medicamenten kopen voor de dieren. Twee dagen na mijn aankomst kwam er een telefoon van de Belgische ambassade om een datum vast te leggen voor de toekenning van mijn ereteken van ‘ridder in de kroonorde’ voor mijn ruim vijftig jaar in het onderwijs in Congo. Voor mij is het terug wennen aan de hitte. Lodja, waar ik vroeger werkte, is al haast vier jaar bezet door de Ruandezen en we zien daar nog het einde niet van, ondanks al dat loos gepraat over vrede, terwijl al die politiekers enkel belust zijn op macht. In Lodja komt haast geen volk meer naar de mis omdat ze beschaamd zijn zich te vertonen in hun vuile kleren, waarvoor ze geen stukje zeep vinden. Mocht de UNO toch een einde maken aan die vreemde bezetting. Ik heb al slieren bedelaars ontvangen en ook al rijen biechtelingen die weten dat ze me elk ogenblik daarvoor mogen lastig vallen. Zo geraak ik stilaan in mijn werk. Ik zit hier met een noodgeval: het betreft een oud-leerling van mij en oudparochiaan van 41 jaar. Hij heet Shako Jeroom, is getrouwd met Kama Loyembo Jeannette en ze hebben vijf kinderen. Op 4 oktober 2001 was hij betrokken in een auto-ongeval. Hij zat in een jeep, opgeëist door de soldaten, die door overdreven snelheid in de ravijn stortte. Toen hij van zijn bewusteloosheid bijkwam, zag en voelde hij dat zijn enkelbeen gebroken was en uitpuilde en de voet was verwrongen. Dat gebeurde op 93 km. van de stad Kisangani. Intussen was allerlei vuiligheid de wonden komen aantasten. met ontzettende pijnen werd hij moeizaam overgebracht naar een ziekenhuis in Kisangani, waar men hem onvoldoende kon verzorgen wegens gebrek aan medicamenten en aangepaste behandeling. Slechts op 22 augustus 2002 werd hij tenslotte overgebracht naar Kinshasa waar hij tot nu toe verzorgd wordt door de orthopedistendokters Bituri John en Kibambe. Die hebben foto’s genomen en weten er verder geen raad mee. Ze kunnen of durven geen operatie doen. De patiënt zou elders moeten worden behandeld. Intussen sukkelt die man rond op krukken en zitten zijn vrouw en kinderen diep in de miserie. Nogmaals dank ik De Brug voor de welkome hulp die ze nu al gebruiken voor de uitbreiding van ons varkensbedrijf. God zegene u allen. Tot nog eens.

7

Brief van 18 mei Vandaag zijn er verkiezingen in België. Ik heb te laat geweten dat Belgen in het buitenland konden stemmen per procuratie en zo heb ik niet gestemd. Ik ben nu goed twee maanden hier en het zijn snikhete maanden geweest, die mij geen deugd hebben gedaan. Inderdaad, die ziekte aan mijn voeten is daar weer terug, wellicht als gevolg van die hitte en dat zweten. Ik word in het hospitaal van de zusters hier verzorgd door een zwarte verpleger die dat heel secuur doet. Ik zou zelfs zeggen: beter dan in België. Maar dat zal weer wel een tijd duren. In België had dat acht maanden aangesleept. Maar ik ben niet zinnens terug te keren naar België. Ik heb hier mijn gewone bezigheden in de kloosterlingenvorming en ook conferenties op de katholieke radio, bezinningsdagen, retraites en zo meer. Verleden maandag 12 mei, om 12 uur ‘s middags, was ik met enkele anderen te gast in de ambtswoning van de Belgische ambassadeur, mijnheer Nyskens, om mijn onderscheiding te ontvangen voor meer dan 50 jaar dienst alhier in het onderwijs: ridder in de Kroonorde. We waren eigenlijk met drie: een Franciscaanse missionarissen van Maria en een broeder Marist, alle drie Vlamingen. Onze oorkonde was in het Nederlands. Die broeder Marist is niet kunnen komen, want overal op de wegen waren er versperringen en zo is hij maar teruggekeerd. Heel die ceremonie verliep zonder officiële plichtplegingen: geen nationaal volkslied noch grote toespraken. We zaten met een vijftiental genodigden met de ambassadeur en zijn vrouw aan tafel bij een glas. Op zeker moment haalde de ambassadeur zijn documenten boven. Iedereen bleef zitten waar hij zat. Hij zei dat de koning onze bewezen diensten wilde erkennen en gaf ons meteen de oorkonde en de medaille. En dan bleven we nog een half uurtje napraten, heel gezellig. Ik dankte dan de ambassadeur voor zijn bemoeiingen en vroeg hem in onze naam de koning te bedanken voor die onderscheiding, die niet enkel onze eigen persoon gold, maar ook onze familie die ons aan Congo had afgestaan, en onze respectievelijke gemeenschappen, vrienden en weldoeners (ook U), die ons steeds hebben gesteund voor onze inzet. En eveneens de vele honderden Congolezen voor wie we zovele jaren mochten werken, zodanig dat Congo ons tweede vaderland is geworden. En al die vrienden Congolezen delen met ons die eer en die vreugde. Ik weet niet of U mijn briefje ontving met een project dat wellicht niet zal weerhouden worden: om een familie te helpen die, tengevolge van een zwaar accident van de man, in grote nood zit. Maar onze econoom heeft me intussen een ander voorstel gedaan. Er is sinds die vier jaren burgeroorlog ook hier in Kinshasa, veel armoede en ellende. Zo komen er elke dag heel wat mensen ons lastig vallen voor punctuele bijstand, anderen die hun studies al een paar jaren stopten wegens geldgebrek om de studiekosten te betalen, anderen die de hospitaalkosten niet kunnen opbrengen en zo nog veel meer. Wij helpen zo veel we kunnen, maar onze middelen zijn beperkt, en zo moeten we de mensen dikwijls teleurstellen omwille van de maar schamele hulp die we hun kunnen bieden. En zo vroeg onze econoom of er

8

geen mogelijkheid is ons wat te helpen om in de meest dringende gevallen wat hulp te bieden, wel wetend dat we niet overal kunnen helpen. Dus durf ik u dat project voorleggen. En u zult me wel laten weten wat daar eventueel nog aan ontbreekt. Deze week was er hier kort bij eens een erg accident waarin drie overvolle taxibussen betrokken waren. Er waren 41 doden. En zulke dingen gebeuren nogal dikwijls. Bij die zusters Franciscanessen was er één die nog zeer levenskrachtig is, ze is 92 jaar en sinds 1935 in Congo. Daartegenover ben ik maar een kleine peuter met mijn 82 jaar, in Congo sinds 1947. Van al onze tientallen Belgische passionisten missionarissen in Congo, blijven we enkel met twee over, maar er zijn wel een vijftigtal inlandse passionisten die al de leidende posten in handen hebben. Daarmee is voor vandaag alles gezegd. Nogmaals dank voor uw niet aflatende hulp. Mijn decoratie betekent ook een beloning en een vreugde voor u. Als ridder zou ik eigenlijk een paard moeten hebben. In 1948, mijn eerste jaar in Congo, was ik een reispater te paard, de laatste van de reeks, want nadien heeft dat niet meer bestaan. En met mijn paard was ik zeer welkom in alle dorpen. God zegene u allen en tot een volgende keer. Uw dankbare. ✒ C o r r e s p o n d e n t e : I r m a Va n G e s t e l

CIRILO DE PAUW – Colombia

maart 2003

Adres: DE PAUW Cirilo, Parroquia San Nicolas, calle 20 nro 5-33, Apartado Aéreo 7394, CALI, Colombia.

Half juni ben ik voor een zestal weken in België. Hopelijk zien we mekaar in Kalmthout of elders. Lieve groetjes en tot binnenkort. ✒ Correspondente: Wieza Dictus.

JEAN-CHARLES SWERTZ – Congo

03.03.03

Adres: SWERTZ Jean-Charles svd., BP. 7463, NGONDI, Kinshasa, Congo. Intussen moet je mijn brief gekregen hebben met het financieel verslag van het jaar 2002. Ik was drie weken in Ngondi om de boekhouding op punt te stellen en kwam dus begin februari terug in Kinshasa met een print van de ‘Brug-rekening’. Ik zal voorlopig iedere vier maanden naar Ngondi gaan om de boekhouding bij te werken. Ik kan dan tevens het Brugproject in de gaten houden. Misschien is het het beste dat ik dit jaar nog de correspondentie doe. Pater Schoen gaat na Pasen met verlof en komt in september terug, tenzij de dokters anders beslissen.

9

Met de politiek blijft het maar sukkelen. Ze zijn nu weer, zoals ze zeggen, voor een laatste keer bijeen in Pretoria om de hete hangijzers te laten verdwijnen, maar er zijn teveel partijen die hun eigen willetjes willen doordrukken en proberen zoveel mogelijk binnen te halen voor zichzelf en totaal niets geven om de bevolking. De bisschoppen hebben vorige maand maar weer eens een oproep gedaan om het nu toch eindelijk eens te worden. ‘Trop, c’est trop’ was het thema van het schrijven. De bevolking kan het bijna niet meer aan op sociaal en economisch gebied. Er gebeurt niets. Op alle gebieden is het status quo of achteruitgang. De minister van financiën is aan de deur gezet omdat hij geen ‘niet verbudgeerde’ gelden wilde vrijmaken. Zijn opvolger zal het waarschijnlijk wel doen. En kan die het in circulatie brengen van 500 en 1.000 F.C. biljetten tegenhouden ? Sinds januari is er een nieuwe ‘code de travail’ in gebruik genomen. Ze hebben nu de ‘semaine anglaise’ ingevoerd en dat in een land waar al zo weinig mensen onder contract werken. Een uur meer per dag werken betekent om 16 uur ophouden met werken en dan begint de miserie om naar huis te komen: te voet of met de taxibusjes die volgepropt zijn. De facto zal er niet meer worden gewerkt. Dan willen ze ook een SMIG doorduwen (de laatste is van 1992), die zo hoog is dat het wel tot een debacle moet komen. Ik heb uitgerekend dat ORPER dan 80 % van de gelden uit zou moeten geven aan salarissen. De FMI heeft gereageerd dat Congo zich zo’n SMIG niet kan permitteren en dan volledig in de vernieling zal terechtkomen. Het wordt er allemaal niet gemakkelijker op. Elk initiatief wordt door de taxen en belastingen praktisch de kop ingedrukt en ontneemt de moed om te investeren. De grote broodfabriek Quo Vadis is in staking omdat de arbeiders sinds 5 maanden niet betaald zijn geworden. In de 12de straat waarin we wonen zijn alle industrieën verdwenen. Er is nog een ‘chambre froide’. Dat is in heel Limete zo en veel percelen worden opgekocht door religieuze congregaties. Wij zijn ook weer bezig om het naastliggende perceel te kopen omdat we onze theologiestudenten volgend jaar niet meer kunnen huisvesten. We hebben nu in Kintambo een deel van het huis van de Broeders van de Christelijke Scholen, maar dat wordt te klein. Je ziet dat de problemen niet afnemen, eerder groter worden. Wat gaat er de komende weken gebeuren als de zaak in Pretoria weer vast loopt of dat ze in Ituri weer gaan vechten ? Niemand weet het, iedereen verzucht naar vrede en rust en de politiekers praten maar door zonder een oplossing te willen zoeken. Brief van 03.06.03 Bedankt voor je brief en de documenten die je terug verwacht. Ik heb ze ingevuld en stuur ze meteen mee. Half mei was ik in Ngondi voor de periodieke bijwerking van de boekhouding. Enkele dagen voor mijn vertrek kreeg ik bericht van de Scheutprocuur in Kinshasa dat de bijdrage van de Brug was aangekomen. Die is

10

intussen gecrediteerd op de rekening van Ngondi. Ik heb dit aan pater Alois, die verantwoordelijk is voor het uitvoeren van het Brug-project, meegedeeld. Uit de viermaandelijkse boekhouding kwam te voorschijn dat ongeveer een derde van het beschikbare bedrag is besteed. Ngondi ligt dus goed. Om in Ngondi te geraken kon ik met het provinciaal meerijden. Dat is een stuk goedkoper dan met het vliegtuig, maar je hebt dan toch ook nog 200 km te gaan met een jeep op tot Kikwit te geraken. over de weg doe je de eerste 150 km in 2 uur 30 minuten. oor de tweede 150 km heb je meer dan 6 uur nodig. Er is een zeer slecht stuk weg van 40 km, waar je meer dan 3 uur voor nodig hebt. Op de terugweg was de weg versperd door een vrachtwagen. Geen voorbijkomen aan. We hebben op de parochie bij de brug Kwango kunnen overnachten. Toen was de wagen gerepareerd en waren we om 11 uur terug in Kinshasa. Congo komt maar niet tot rust. Het rommelt nu al weer weken lang in het Iturigebied. En ondanks het gesloten akkoord door de verschillende partijen, kunnen ze het onderling niet eens worden en is intussen het hele opgestelde programma in de knel gekomen. Ik heb de indruk dat iedere groep alleen maar om zichzelf bekommerd is en in de groep iedereen het maximum voordeel voor zichzelf zoekt. Zullen ze ooit verder komen ? En nu moet de Monuc weer een handje helpen om de orde te herstellen. En wat zullen die soldaten doen als het te heet wordt ? Wij zijn bezig ons voor te bereiden op de canonisatie van onze Stichter en de eerste missionaris SVD. Een heel werk om dat onder de mensen te brengen via tv, pers en lezingen. De generale leiding heeft er een heilig jaar van gemaakt wat 25 maart 2004 zal eindigen. Met vriendelijke groeten en tot schrijfs. ✒ Correspondent: François De Meulder

LUDO VAN DE VELDE – El Salvador

04.04.03

Adres: VAN DE VELDE Ludo, Residencial Colinas de San Francisco, Pasaje 5-B, Casa # 19, SAN SALVADOR, El Salvador.

Het is een verschrikkelijk drukke tijd. De externe omgeving van oorlog van de USA tegen Irak zet onze zenuwen sterk gespannen. (Guy herinner je nog enkele jaren geleden, ons gesprek waarbij ik zei dat het niet lang meer zou duren eer de US een nieuwe oorlog zou beginnen, zelfs tegen de VN en de wereldopinies in zoals nu). Ook in El Salvador is het gespannen. De verliezen van de ARENA partij de verkiezingen van 16 maart, brengen nu mee dat de ARENA regering begint met beloftes die mooi klinken (in functie van de presidentsverkiezingen volgend jaar), maar die eigenlijk geen antwoord zijn op de werkelijke problemen, maar die wel inspelen op de gevoelens van de bevolking. Ondertussen is een groep dokters in hongerstaking

11

gegaan om te eisen dat er echt een hervorming van de gezondheid komt, terwijl een andere groep dokters (die door de regering werden aangetrokken om de stakers vorig jaar te vervangen) nu opkomt voor hun rechten en werkstabiliteit. Anderzijds in het werk is het hoogconjunctuur: drie weken na mekaar een seminarie met coöperanten en partnerorganisaties over planningsmethoden (logisch kader, indicatoren,...). Volgende week in Guatemala. Een tijd om alle verslagen te maken over 2002 en om alle planning te maken voor 2004. Dat alles moet OK zijn tegen einde mei. Ik kan maar verder als de collega’s hun werk goed opmaken en opzenden. Het is een gespannen tijd. Ik zal volgende week (vrijdag, wanneer ik terug ben uit Guatemala) nagaan op de bank en jullie informeren. Guy, wat betreft je vraag naar verdere informatie over de uitwisselingsmomenten in 2002. Ik kan niet veel meer schrijven dan wat ik schreef in mijn verslagje over het werkjaar 2002. Die waren gebeurd toen ik het verslag maakte. Ik heb geen nieuwe gegevens. Wat ik van belang vind: jullie bijdrage is een belangrijk complement bij inspanningen als bv van Volens. De kortere uitwisselingen zijn complementair bij het werk van een coöperant, bij een langere ZZ stage, in het versterken van mensen uit de basis. In 2003 hebben we uiteraard nog geen uitwisselingen nog gedaan. Eens ik weet hoeveel dollars ik ter beschikking heb zal ik onze basisorganisaties informeren en hen vragen eventuele voorstellen voor korte uitwisselingen aan te bieden. Daarna zal ik een selectie maken. Ik informeer jullie dan wel. Van harte, vele groetjes aan de familie en aan de Brugvrienden. ✒ C o r r e s p o n d e n t : G u y Ve r p o t e n .

TOBIAS SAMELLA – Malawi

14.4.03

Adres: SAMELLA Tobias, Archdiocese of Blantyre, P.O.Box 385, BLANTYRE, Malawi.

Mijn beste Paaswensen. Ik hoop dat jij en je familie het erg goed stellen. Dit zal een erg kort briefje worden. Ik wil je enkel inlichten dat het geld van De Brug me veilig bereikt heeft. Er was een klein probleempje met het rekeningnummer dat ik je gestuurd had omdat de eigenaar van die rekening zware problemen had met de bank. In ieder geval heb ik het volledige bedrag toch te pakken gekregen. Het wezenproject gaat gestaag verder. De bouw van het opvangcentrum is gestart en de weldoeners hebben het geld al vrijgegeven. Mijn grootste zorg blijft de zekerheid omtrent voedsel en kledij voor de kinderen. In december 2002 hebben we maïs, dekens, zeep en andere kleine dingen als kerstgeschenk verdeeld onder 30 wezen.

12

Ik zal je binnenkort terug schrijven om te vertellen hoe ik het geld van De Brug ga gebruiken. Ik wens je een zalig Pasen en veel succes in al wat je doet. Ik bid steeds voor jullie. ✒ C o r r e s p o n d e n t e : Ve e r l e D e S c h e p p e r

DINA VINCKX – India

05.03.03

Adres: Sr. VINCKX Dina, Infant Jesus Convent, MULAGUMOODU. 629167, K.k.Dt. T.N., India.

Dank voor uw lief briefje. Het doet deugd te lezen dat mijn briefjes je plezier doen. Ik schrijf liefst vanuit het dagelijks leven. Ik denk niet dat de ingesloten brieven een probleem zijn voor mij. Zo ja, ik zal je allen ontmoeten in Kalmthout. Dat zal leuk zijn. Hier is alles goed. Er is geen oorlog. Vrede in het hart en liefde en bezorgdheid is, wat geluk brengt. Het allerbeste aan jullie en aan al de leden van de Brug. Ik verlang er erg naar je allemaal gelukkig en blij weer te zien. Tot ziens. ✒ Correspondente: Wieza Dictus.

13

JAN VAN EECKHOUT – Bolivië

15.04.03

Adres: Padre VAN EECKHOUT Juan, Casilla 789, SUCRE, Bolivia, America del Sur.

Dank voor uw brief met de documenten die hierbij ingesloten naar u terugkomen. Het schooljaar is begonnen 14 dagen geleden, dus begin april. Normaal moest dat aanvangen begin februari, maar de staatsonderwijzers hebben gestaakt om beter loon. Dat is nu in orde. In Esquiri hebben we 2 onderwijzers die betaald worden door de staat. Er zijn 38 leerlingen ingeschreven voor ons internaat. Ze komen van de omliggende gemeenschappen waar geen scholen zijn. Gelukkig hebben we 40 bedden en matrassen gekocht om de kinderen goed op te vangen in ons nieuw internaat, dat de zondag na Pasen zal ingehuldigd en gebruikt worden. De kosten voor het eten zijn ten onzen laste. De ouders helpen met aardappelen en graangewassen. Ik denk nog dikwijls aan de aangename momenten die we hier samen hebben mogen genieten. Kaartje van 22 mei Hartelijk dank voor uw brief, in zeer goed Spaans, naar Charo en de kinderen van het ‘Hogar’. Ik antwoord nu al, later krijgt ge dan een antwoord. Dank u voor de mooie brief met veel liefde geschreven. Hier is alles goed. Zondag 18 mei hebben de kinderen voor de eerste maal in het internaat in Esquiri geslapen. Ze waren in de hemel. Voor het ogenblik woont er een Frans echtpaar die Pascual gaan adopteren en ook een meisje uit een ander weeshuis. Vele genegen groeten. ✒ Correspondente: Gerarda Hoefman

Graag willen wij jullie nog even laten mee genieten van onze aankomst in Esquiri, het dorpje in het gebergte waar Jan al 47 jaar werkzaam is. ESQUIRI – 7 februari 2003 Vandaag ‘the day’ .Al zoveel jaren over gehoord, al zoveel jaren mee meegeleefd, al zoveel jaren gesteund door De Brug uit Kalmthout. Vandaag zouden we er echt aanwezig zijn. Ik moet zeggen, Gerarda en ik waren positief gespannen om het dorp, de kerk, de huizen, de straten, de Rio en de mensen te zien, maar ons vertrek was maar voorzien om 14 uur. Weerom begon de dag zonnig. Ontbijt om 8 uur. Daarna met Padre naar een ‘supermercado’. Eigenlijk geen verschil met onze supermarkten, doch alles in het klein, minder keuze van producten en minder differentiatie. Daar kochten we het nodige om

14

mee te nemen naar Esquiri. (Op winkelgebied is Esquiri volledig vergelijkbaar met Salazac (Frankrijk), ‘no tiendas’ - geen winkels.) Eerst nog vlug een nieuwe bel in het ‘Hogar’ (weeshuis) plaatsen en dan wandelend de omgeving rond het weeshuis verkennen. Een steile straat omhoog, links en rechts veel huizen in opbouw (blijkbaar blijven ze in opbouw), dan verandert de baan in zandgrond nog even steil, nog evenveel onafgewerkte woningen. We waren nu ongeveer op de hoogte van ‘La Recoleta’. Prachtig zicht over de wilde natuur en over Sucre natuurlijk. Nergens zijn er winkels te zien, als je het beeld van Belgische winkels voor ogen hebt natuurlijk. In werkelijkheid heb je om de 10 huizen een winkeltje. Toegang is niet mogelijk, maar achter een fors traliehek zie je de producten en via een opening van 30 x 50 cm wordt de koopwaar verkocht. Na 1,5 uur zijn we terug in ons huisje. De douche doet weer zijn werk (oh ja, de wc bleef lopen, dus ook maar hersteld) en aan tafel voor het middagmaal. Vandaag geen siësta. Inladen van de bagage in de jeep (eigenlijk is het een pick-up: een cabine voor 5 personen met daarachter een laadbak met zeil). De laadbak wordt volgeladen met 1 fles acetyleen, 2 flessen butaangas, een zak van 50 kg suiker, brood voor 5 dagen (vers zal dus wat anders zijn!), groenten, vlees, enz… Twee grote rugzakken, twee kleine rugzakken, één valies en een kartonnen doos en over dat alles een zeil (stof waait er altijd). Eleodora en Gerarda zitten achterin en ik voorin. Tuutuut! en we zijn weg. We nemen de weg naar Potosí. Nog 115 km en we zijn in Esquiri. Na enkele kilometers onze benzinetank gevuld. Een tiental kilometers voorbij de kazerne betalen we onze eerste tol. Iets verder hebben we een heel groot zuiveringsstation gezien (Duitse makelij) dat spijtig genoeg nog niet werkt. Nog iets verder zien we een speciaal kasteel ‘La Glorieta’. We hebben hierover wat uitleg gekregen van Padre, volgens onze documentatie is het vervallen, nochtans oogt het langs de buitenkant mooi. Nog wat verder betalen we weer tol. Maar wat een drukte hier, niet dat er veel auto’s zijn, maar wel veel verkopers met allerlei soorten waar. Er wordt aangeboden, aangeprezen, aangedrongen, gesmeekt, gevloekt, naargelang men kocht of niet. Ge moet ook weten dat het niet zo zeker was dat we wel naar Esquiri konden rijden. Een goede week geleden was er een blokkade op deze weg. Indiaanse boeren protesteerden om meer arbeid en minder belastingen. Op de weg werden grote stenen, struiken met enorme stekels (denk maar aan kraaienpoten) en cactussen gegooid. Doorkomen was er niet bij. Bij die onlusten zijn er 20 doden gevallen. Gelukkig was de baan nu wat opgekuist en alle stenen en takken waren naast de weg geduwd. Ook moesten we soms plotseling uitwijken omdat de regen een enorme hoeveelheid leem van de bergen meenam en de weg opduwde! Al bij al kunnen we toch 80 km/uur rijden. Dicht tegen de grens tussen Chuquisaca en Potosí (2 departementen) zien we een prachtige, niet meer in gebruik zijnde brug. De brug over de Rio Pilcomayo. Die hangbrug met prachtige torens was vroeger de enige mogelijkheid om naar Potosí te rijden, doch ze was beperkt in gewicht zodat het zware verkeer door de Rio moest rijden, wat enkel kon in het droge seizoen. Momenteel is de hangbrug enkel nog een bezienswaardigheid. We zitten op ongeveer 2000 meter hoogte aan de grens tussen de 2 departementen. Vanaf nu moeten we praktisch altijd klimmen naar 3.400 m. Om

15

de 100 meter ligt er wel een hond langs de weg, braaf te wachten tot er iemand een stuk brood of iets anders eetbaars buiten gooit. Een overdonderend uitzicht op 3000 meter hoogte op de Rio Retiro! Op een bepaald moment moeten we naar links over een aardeweg. Als je goed uitkijkt kan je toch 20 km/uur rijden (eenmaal eventjes 40 km/uur als je geen medelijden hebt met de schokdempers). We rijden nu naar Ckochas waar een internaat is voor 300 leerlingen. We rijden ongeveer 8 kilometer door de pampa, een vlakte op 3.400 meter hoogte, een vlakte waar veel aardappelen (Boliviaanse en Hollandse papas), gerst, bonen en maïs worden geteeld. Vóór de aankomst van Padre, in 1959, werd er praktisch niets geteeld en stonden er nog geen bomen. Nu staan er heel wat bomen, die het opwaaiende zand kunnen tegenhouden zodat de erosie vertraagt. De campesinos (echte indianen) verdienen nu zelfstandig hun brood en kunnen hun levensstandaard stilletjes aan opbouwen. Eens voorbij het internaat in Ckochas moeten we dalen naar 2.400 meter, maar we houden toch even halt om een blik te werpen op de Rio Mataca ginder ver beneden. Daar zou Esquiri moeten liggen, maar zien doen we het niet. Het dorpje ligt tegen de flank van de berg, 1.000 meter lager. Gezien het regenseizoen (het regende nu niet meer) zijn er altijd stukken weg weg. De rand van de weg is niet beveiligd zoals in de Europese landen. Voor tegenliggers moet ge niet vrezen gezien in Esquiri maar 2 auto’s zijn (die van Don Victor en van Padre). Met een snelheid van 10 km/uur dalen we. Tegelijkertijd worden we werkelijk van links naar rechts gegooid door de putten in de weg (ik denk dat Parijs-Dakar een biljart lijkt ten opzichte van deze weg). Plotseling hevig remmen omdat er een voor is gemaakt door het afstromende water. Boem, met één wiel er in, boem, met het andere. Gezien er 4 wielen aan een auto zijn, wordt dat vier maal BOEM. Gelukkig hebben we een 4 x 4 auto! Beschrijven hoe de volledige afdaling gebeurde is enkel met bewegende beelden vast te leggen, of ge moet literair onderlegd zijn. De laatste kilometer was nog de moeilijkste. Daar bestond de grond vooral uit leem, met andere woorden: schuiven, wegzakken, door diepe greppels, maar ja, blijkbaar is de pick-up deze weg gewoon en geraken we erdoor zonder moeilijkheden. Daar, 100 meter dieper ligt ESQUIRI. (Latitud 19°32’28’ - Longitud 66°41’33’). Een klein zwart dorpje met enkele lichte gebouwen: de kerk (geschonken door de Spekpater), de pastorij, de school en als uitschieter een basketbalplein, geschonken door de regering. De huizen hier zijn gebouwd in adobes (dat is leem + stro, in een vorm geperst en gedroogd in de zon). De kleur is donkergrijs, vandaar de zwarte indruk. Enkel de voornaamste gebouwen zijn ook nog bepleisterd en geschilderd. De straat, die leidt naar de plaza, is al even miserabel als de laatste 5 km. Een zeug met jong verspert ons even de weg, maar ja, tegen een jeep… De pastorij ligt aan de plaza (de plaza is hier een schuine kale plaats van 50 m x 50 m waarop in het midden een kiosk staat). Voor de rest is de plaza doorkruist met grachten, getrokken door het afvloeiende hemelwater. Ook op de plaza loopt een zwijn. We rijden

16

met de jeep de pastorij binnen, poort terug gesloten en oef… We zijn er… Eventjes de omgeving op ons laten afkomen. Noordelijk en zuidelijk hebben we 1000 meter hoge bergen en oost- en westelijk ligt de 300 meter brede bedding van de Rio Mataca. De omgeving is machtig, rustig, zalig, het dorpje miserabel, triestig, doods. Het is 16.45. We hebben 3 uur nodig gehad voor 115 km. Niet slecht gereden, Padre. Jeep uitladen, onze opgepropte rugzakken worden uitgeladen in onze grote slaapkamer. Eigenlijk is het een slaapzaal met 4 bedden. Zo zijn er twee slaapzalen in de pastorij en nog 2 kleine kamers. De grote kamers worden gebruikt wanneer de weeskinderen van Sucre naar hier op vakantie komen. De pastorij, ik zou liever zeggen een nederige haciënda, is prachtig gelegen, met mooi uitzicht op de Rio. Om onze benen wat los te krijgen en de andere gewrichten terug op hun plaats te wrikken, maken we een korte wandeling naar het internaat in opbouw, in adobes (door de inwoners zelf gefabriceerd). Bouwheer: Padre en bisdom, hoofdaannemer: Fausto Durán, geldschieter: Duitsland en de Padre via zijn giften van België. Daarna is het tijd om te eten (dankuwel Eleodora). Om 20.15, jawel, om kwart na acht gaan we al naar bed. (Toon De Schepper).

LISETTE DE BRUIJNE – Argentinië

17.04.03

Adres: DE BRUIJNE Lisette, Colegio Agrotechnico, nro 6, 3763 LOS JURIES, Santiago del Estero, Republica Argentina.

Hoe gaat het met je, en met de hele familie ? Hier ben ik opnieuw aan het werken als preceptora, dit wil zeggen ik ben ‘s nachts verantwoordelijk voor de meisjes in het internaat. Dus ben ik me weer aan het ‘verjongen’, ik leef dichter bij de meisjes. De situatie hier blijft erg moeilijk, er is weinig werk, de ‘sociale programma’s’ van de regering hebben louter verkiezingsdoeleinden, de presidentskandidaten zijn alle bekende figuren die reeds ‘versleten’ zijn, of die al in corruptieschandalen waren. De laatste zondag van april hebben we verkiezingen. Wat er nadien zal gebeuren is erg onzeker: opnieuw een versnelde inflatie, plunderingen, volksmanifestaties, …? Afwachten maar ! Nog veel groetjes, ook aan de hele BRUG-familie en tot schrijfs. Nog een zeer schoon Paasfeest, dat de verrezen Christus ons mag vernieuwen. ✒ C o r r e s p o n d e n t e : K r i s t e l Ve r p o t e n

17

LINA VAN DEN BERGH – Mali

20.04.03

Adres: Sr. VAN DEN BERGH Lina, Mission Catholique FALADYE, B.P. 298 BAMAKO, République du Mali.

Vandaag is het Paasdag ! Van harte wens ik jullie een vreugdevolle paastijd toe. En dat we ondanks de harde werkelijkheid van oorlog en onrecht mogen blijven geloven dat vrede begint in het hart van elke mens. Wij hadden een mooie paasviering. Deze nacht werden er 33 volwassenen gedoopt. Na de viering werd ons paasfeest gezegend met een eerste regenbuitje (8 mm.), dit na maanden droogte (van oktober). Het is nu nog zwoeler en warmer. Het mooiste is wel dat tijdens de doopviering een moederke, hoogzwanger, de kerk uitging, in alle haast naar de materniteit, en voor de doopviering gedaans was, lag zij al gelukkig met haar kindje in haar armen. Het moet maar lukken, hé. Nu heb ik eigenlijk nog een vraagje: einde februari heb ik een brief meegegeven naar België met de nodige uitleg of mogelijkheden omtrent de overschrijving van het bedrag dat ik via de Brug zou ontvangen. Hebben jullie dit schrijven toegekregen ? Zo ja, is dit dan een goede procedure. Zo niet, geef ik de papieren nog eens mee met Lydia, die begin mei in verlof komt. Ik weet dat de post soms veel tijd nodig heeft. Als ik nog geen antwoordje heb, zal ik hier eerst navraag doen en dan alles nog eens meegeven met Lydia. In de hoop dat jullie ooi mooie paasdagen hadden wens ik jullie de frisheid van mooie lentedagen, en wij proberen de warmte te trotseren… Een hartelijke paasgroet ! P.S. Zuster Pauline Tainkara wordt projectopvolgster van Lina in Faladyé. ✒ Correspondente:Mady Cattoor

VINCENT DIERCKX – Cambodja

28.04.03

Adres: DIERCKX Vincent JS., P.O. Box 880, PHNOM PENH, Cambodja.

De bijdrage van de Brug is aangekomen op onze bank op 8 april: het waren $1,295. De bank hier heeft er nog een commissie genomen van $5. Ik heb dus op mijn rekening 1,290 gekregen. Hartelijk dank voor uw vriendelijke hulp. Minder goed nieuws was dat ik uw boekje niet heb kunnen lezen want de ‘attachment’ was gestuurd op een programma dat we niet hebben op onze computer,

18

en we hebben ook geen internet. Ik hoop begin juli naar België te komen met Sopheap en het zusje van Van Nith. Ik hoop maar dat die SARS ziekte zich niet uitbreidt anders zouden we nog kunnen vast zitten. Het voordeel is wel dat de prijzen van de vluchten naar Europa waarschijnlijk zullen dalen wegens een tekort aan passagiers. De datum staat nog niet vast want Sopheap moet nog examens afleggen tot in het begin van juli. Het is hier elke dag zeer warm en ik zal blij zijn wat te kunnen uitblazen in een frissere lucht. Nogmaals hartelijk dank en mijn beste paaswensen voor de hele familie. ✒ Correspondente: Gerarda Hoefman

MARLEEN VERBEECK – Angola

3/05/03

Eindelijk kom ik er toe om u te antwoorden, het is een drukke tijd geweest en ik heb verschillende reizen gemaakt. Ook had ik reeds een e-mail gestuurd met de bankgegevens die blijkbaar niet is toegekomen, zoals heel wat e-mails, blijkbaar wegens de slechte telefoonverbindingen. Met ons gaat het goed, wij verhuizen binnenkort naar Huambo, Bert werkt daar al een maand, en ik vertrek eind deze maand, na ik al mijn dossiers heb overgedragen aan anderen. Het zal me varen om onze vertrouwde omgeving achter te laten en weer opnieuw te beginnen in Huambo, onze vrienden willen ons hier niet graag lossen. Gelukkig vond ik reeds een opvolger voor het Lilianefonds, een Nederlandse die zeer gemotiveerd is om de gehandicapte kinderen te helpen. Ik voorzie wel om regelmatig naar Lubango te komen om trainingen te geven en de projecten van Kinderpostzegels en aids-preventie op te volgen. Huambo ligt op 450 km van hier, zeer slechte weg, maar toch te doen op 1 dag, ook zijn er twee vluchten per week. In Huambo heb ik nog geen job, maar wil eerst de lokale organisaties beter leren kennen om te zien wie bekwaam is om projecten te plannen waar ik financiering voor kan vinden. De armoe is daar veel groter dan in Lubango, de stad heeft zeer veel geleden van de oorlog, heel wat gebouwen liggen in puin of zitten vol kogelgaten, de straten zitten vol putten en de bewoners zijn getraumatiseerd maar zeer gemotiveerd om te werken aan de heropbouw. We hebben gelukkig een intact huisje gevonden met een tuin rond, dat met wat herstellingen er best aangenaam zal uitzien, ook is er plek voor kippen en een groentetuin. Huambo is een redelijk grote stad met heel veel bomen en verwilderde parken, die er met wat investering best terug mooi uit zal zien, ze werd vroeger Nova Lisboa genoemd en dong mee om hoofdstad van Angola te worden, tot de oorlog een eind maakte aan deze plannen. De container is goed aangekomen, hij kwam per trein (gratis vervoer) en we hebben hem uitgeladen in het station, en verder per auto en vrachtwagen vervoerd naar het

19

magazijn. Alles was intact, de inhoud is zeer welgekomen en zal hier een tweede leven krijgen. De bedden en ander medisch materiaal gaan naar een klein hospitaal van de evangelische kerk, de zetels staan in het kantoor van Ammiga om bezoekers te ontvangen, de schoolbanken komen goed van pas voor de cursussen. Veel spullen zijn al verdeeld of verkocht zodat Ammiga ook inkomsten heeft om te investeren in verbetering van hun werkplaats. Het enige wat niet meer bruikbaar is, is een deel van het medisch materiaal dat niet terug kan gesteriliseerd worden, ziekenhuizen in België zouden beter moeten weten en deze materialen niet naar Afrika sturen. Ammiga is een vereniging van gehandicapten die zich erg inzet voor verbetering van het lot van hun leden, een 800- tal. Zij hebben sedert twee jaar een financiering van de Nederlandse stichting Beter ter Been voor het opzetten en runnen van een kleine herstelwerkplaats voor rolstoelen, fietsen en naaimachines, waar 5 gehandicapten werken, 4 mannen en een jonge vrouw. De werkplaats wordt druk bezocht door alle gehandicapten en ook vele kinderen met hun fietsen die om de haverklap kapot zijn. De rolstoelen zijn voor het grootste deel al in orde gebracht en worden verdeeld onder de gehandicapte kinderen, een deel worden aangepast aan de handicap van elk kind. De container staat reeds op het nieuwe terrein van Ammiga dat ze gekregen hebben van de overheid, hij zal dienen als magazijn. De plannen zijn naar daar te verhuizen, maar eerst moet er een nieuwe werkplaats gebouwd worden en een afsluiting rond het terrein, daarvoor is Ammiga aan het lobbyen bij de Stichting Beter ter Been. In Lubango werd een kindernetwerk opgericht die een grote actie voorbereiden om gehandicapte kinderen te helpen, daarvoor wordt in het huis van de blindenorganisatie een consultatieruimte ingericht met materiaal uit de container, waar de Canadese dokters de kinderen zullen onderzoeken. Dan wordt er gekeken wat voor elk kind kan gedaan worden, operatie, beugels, massage, een rolstoel, scholing, gehoorapparaat waarvoor geld van het Lilianefonds kan aangewend worden. Verder zullen de leden van het netwerk de ouders voorlichten hoe omgaan met hun gehandicapte kinderen, hoe stimuleren om te studeren en zo te integreren in de maatschappij. Daarvoor zullen ook programma’s worden gemaakt via radio en televisie. Verschillende van deze organisaties hebben financiering gekregen van de Stichting Kinderpostzegels, en andere Nederlandse organisaties. Ook Handicap Internationaal doet mee, daar werken twee Belgen. Ik ben zeer blij met dit initiatief en hoop dat het inderdaad resultaat zal hebben, en dat de vrijwilligers enthousiast blijven werken. Met het geld van de brug werden heel wat blinden en slechtzienden geholpen om te kunnen studeren, om werk te vinden of een klein handeltje te beginnen zodat ze kunnen stoppen met bedelen. 6 blinden zitten nu in de middelbare school, de anderen in de lagere school. 20 kinderen leren muziek, waarvan twee begaafd zijn en een CD willen lanceren met hun liedjes. In Angola is de vrede veelbelovend, niemand denkt nog aan oorlog. Het grootste deel ven de ex Unita soldaten en hun families zijn naar hun vroegere gebieden teruggekeerd

20

en een deel hebben wat geld en landbouwmaterialen gekregen om terug te investeren in landbouw. Tot aan de volgende oogst krijgen ze voedselhulp. Ook zijn er verschillende ngo’s die hulp bieden bij heropbouw van huizen, scholen, medische posten, herstellen bruggen en wegen en geven zaden, werktuigen en vee, vooral het Nederlandse ZOA en het Noorse CNR doen prachtig werk in de provincie. Andere ngo’s proberen zo veel mogelijk mijnen onschadelijk te maken, zo kan het leven terug opstarten in de voormalige oorlogsgebieden. Er wordt reeds heel wat geïnvesteerd, Angola heeft veel geld van olie en diamant, maar ook nog een enorme staatsschuld af te betalen, gemaakt voor aankoop van wapens. Corruptie tiert ook nog welig, wat een enorme rem is op ontwikkeling, ondanks de druk die uitgaat van de wereldbank, het IMF en de organisaties zoals Global Witness die regelmatig compromitterende rapporten publiceert over regeringsleden, die natuurlijk fel weerlegt worden door de regering. Officieel is er een anticorruptie politiek, en er wordt in het buitenland een dure kampanje georganiseerd om het imago van Angola te verbeteren, maar de corruptie begint aan de top, deze president Dos Santos is voorbij zijn vervaldatum, zoals Mugabe en anderen die de macht niet willen delen en alleen democratisch zijn in hun woorden, maar verder een repressiepolitiek voeren. We zien wat het volgend jaar wordt met de verkiezingen. Bedankt voor het vertrouwen van de Brug voor het toekennen van weer een bedrag dit jaar, het zal goed besteed worden. Met het geld van de Brug van dit jaar wil ik verder de gehandicaptenorganisaties steunen, nu ook in Huambo want daar hebben ze helemaal geen ondersteuning van niemand. Enkele jongeren willen een gehandicaptensportorganisatie oprichten, anderen willen ook een werkplaats oprichten voor reparatie van rolstoelen, ook is er een idee om een blindenvereniging op te richten. Het geld wil ik gedeeltelijk aanwenden om een uitwisseling te organiseren met organisaties uit Lubango, om te tonen hoe zij zich hebben georganiseerd. In naam van Ammiga en hun leden, onze hartelijke dank aan allen die hebben meegeholpen om de materialen bijeen te krijgen en de container te laden, vooral de vzw Samco en broeder Willy voor zijn onschatbare hulp. Bankgegevens: • rekeningnummer: 552/31/4473511/001 • op naam van: Aubert M.M.A. FRET • bank: Banco de Fomento e Exterior (BFE) • filial Lubango / Angola • Rua Pinheiro Chagas • Swift code BFE:BFMXALOU Beste groeten ✒ C o r r e s p o n d e n t : G u y Ve r p o t e n

21

INGE BRACKE – Nepal

06.05.03

Adres: BRACKE Inge, Shangrila Kids Academy, P.O.Box 7818, Tinchuli-Boudhanath - KATHMANDU, Nepal.

Nogmaals wil ik je bedanken voor de gastvrijheid op de Brugavond bij je thuis, ik vond het zeer aangenaam om in zulk een huiselijke sfeer over ons project te kunnen praten. Meteen laat ik je hiermee weten dat ik naar de bank ben geweest en dat de centen zijn aangekomen op 4 april, nl. 1.295 Euro. Ondertussen heb ik jullie formulieren ingevuld en die komen binnen twee weken mee naar België met iemand die hier vertrekt en ze op de post zal doen. Nogmaals bedankt en vriendelijke groeten. E-mail van 12 mei Ik wens jullie veel succes met de ontbijt-aan-bed-actie, fantastisch weeral zoveel inschrijvingen. Ik heb de foto’s bij jou thuis gezien van een vorige actie en het zag er indrukwekkend uit!! Morgen vertrekt er een vrijwilligster richting België, zij neemt mijn post mee en daar zit ook het formulier bij dat ik voor jullie diende in te vullen. Dat zal een van de dagen bij Lutgard Verbist in de brievenbus vallen. Tot de volgende keer en vele groetjes. ✒ C o r r e s p o n d e n t e : L u t g a r t Ve r b i s t .

MAGDA GEUDENS – Egypte

08.05.03

Adres: GEUDENS Magda, Coptic Orthodox Bishopric, EL QUOSSIA, Province of Assuit, Egypte.

Hallo, ‘t is weer even zoeken op dit tegendraads klavier, maar ‘t blijft een wonder dat ik nu dagelijks contact kan hebben met het thuisfront, zowel met e-mail als met gsm, Hamdoelilah of God zij dank. Meteen aan de slag gegaan en met de enveloppe van ‘t Gielsbos op bezoek geweest bij de gehandicapten van Malek Michaeel oftewel het dagverblijf in de Kerk van Engel Michaël en daar blij verrast door de resultaten van het naaiatelier; tientallen kleurige kleedjes met leuke Egyptische tierlantijntjes hangen aan de rekken, klaar voor de verkoop. Maandag gaan we een verslagje samenstellen met enkele foto’s. Ze zullen er op hun paasbest uitzien en ik heb alvast een paar kleedjes mogen uitkiezen. Vandaag werd ik op sleeptouw

genomen; Pastor Bessam van de Protestantse kerk in Com harries had een chauffeur gestuurd, want hij had stiekem een blik geworpen in mijn nog lege agenda, gisteren bij zijn totaal onverwachte bezoek in mijn flatje in het Orthodoxe bisschoppelijke paleis. Vanmiddag, na de klasdag (‘s middags is het te heet om op de school te blijven en snakt iedereen naar een siësta om de hitte van ong. 40 °. Te mijden) heeft hij mij op volmaakt oecumenische wijze afgezet bij de katholieke Zusterkes voor een verfrissende douche en een riante maaltijd. Altijd een blij weerzien en meteen gestrikt voor minstens twee studiedagen. Morgen ga ik op verkenning in een ontieglijk arme wijk van El Kousseya. Er zouden daar twee kleuterschooltjes zijn en de kleuterleidsters hebben mij bij de vorige conferentie letterlijk aan mijn rokken getrokken; ze zaten nl. in groepjes gehurkt op de grond voor een groepsgesprek; dit is nl een houding waarbij ze zich comfortabel voelen en het gaf hun allicht de moed om aandacht te vragen voor de erbarmelijke situatie in hun arme schooltjes. Zien of we er iets aan kunnen doen en of ze hun kleuters volgend schooljaar een ietsje meer kunnen aanbieden dan alleen maar een dagelijks bordje rijst een af en toe een gratis vaccin van UNICEF. Gelukkig hebben de kinderen van ‘Zonnekind’ in Kalmthout voor een heleboel centjes gezorgd, das mooi meegenomen..Dit verhaal wordt vervolgd! Ondertussen is de eerste week al volzet en er komen elke dag nieuwe aanvragen binnen, zelfs voor de vrije vrijdagen (moslim-rustdag) en voor volgende dinsdag; feest voor de moslims omwille van de geboorte van de Profeet. Omdat dit zogezegd een hete dag kan worden, niet alleen door het Egyptisch zonnetje, maar ook door de ambiance bij de optochten, heeft Soeur Ruth beslist mij daags voordien te laten ophalen om zeker op tijd ter plekke te zijn voor de eerste studiedag. De zelfgemaakte puzzeltjes kunnen bovengehaald worden en al de resterende prenten uit de oude ‘dore-mi’s’. Ook Miss Manel, de protestantse juf wil erbij zijn en heeft alvast haar liedjesrepertorium aangevuld met ‘eigen producties’ die ze graag komt aanleren aan haar katholieke collega’s. ‘Nog nooit eerder zo’n samenwerking gezien’ zeggen ze hier. Toch ongelooflijk dat ik ongewild hieraan kan meewerken. ‘s Avonds ben ik druk bezig om het materiaal klaar te maken; kartonnen dozen worden in stukken gesneden en met een kleurige tape plak ik er vetvrij papier op, afkomstig van de zelfklevende plastiek waarmee ik de zeeptonnetjes beplak. Dan hebben de kleuters een werkbordje voor de plasticine die dan lang proper blijft. Met de grote rechthoekige zeepdozen maak ik tv’s met een heuse prentenrol over verschillend thema’s. Met de petflessen die voor mij verzameld worden in het bezinningscentrum, maak ik allerlei van potlodenhouders tot handpoppen. Bij gebrek aan materiaal wordt je vanzelf creatief. Gisteren tevergeefs gepoogd om deze e-mail te versturen en blijkbaar blanco brief verzonden. Nu nieuwe poging. Vandaag was ik uitgenodigd bij Abouna Daniel, een rasechte monnik die

23

verschillende jaren in een woestijnklooster heeft geleefd, ganse dagen gebeden, gemediteerd en gevast. Ziet er inderdaad heel gezond uit en werd vorig jaar door de bisschop teruggeroepen voor dienst in de kerk. Ondertussen heeft hij een heus ‘ziekenhuis’ gebouwd d.i. een dekmantel voor religieuze activiteiten, jongerenkerk, zondagsschool enz. Maar inderdaad hebben er ondertussen 6 zieke bejaarden onderdak gevonden. Dit is, naast de opvang van vaderlandslozen in het asiel van de UNO, de eerste vorm van bejaardenzorg in Egypte. Voordien bleven de oudjes tot het einde bij hun familie., maar steeds meer jongeren vluchten de armoede en gaan op zoek naar een job in de nabije oliestaten Koeweit en Saoudi Arabie. Nog goed nieuws is dat er in Sarakna een nieuw gebouw klaar is voor de kleuters die momenteel letterlijk in klasjes deels onder de grond zitten zonder daglicht of ramen naar buiten.Ze zijn van plan om in de nieuwe klasjes te starten na de zomervakantie die binnen twee weken begint en die duurt tot half september, maar ook dan nog temperaturen boven de 40 graden. E-mail van 18 mei En bijna weer op de terugweg. Dag allemaal, eventjes dit algemeen bericht om te laten weten dat het werk erg goed opschiet. Het schooltje, de voormalige ruwbouw van drie klasjes tussen de koepels van de kerk in Esbeth el Oskof is momenteel een pareltje. Ondertussen is er ook een heuse refter zodat er in de klasjes niet moet gegeten worden en er hopelijk minder te smullen valt voor de nog honderden vliegen. Maar wat wil je, de kindjes komen recht uit een huis dat letterlijk een stal is: de geiten wandelen doodgemoedereerd naar binnen en de mensen hebben ook geen stromend water in het dorp. Grotere kinderen gaan wel eens het kanaal in, soms met de ezel en de chamoesa want deze arme dieren hebben het ook warm. Gisteren was het conferentie voor de schoolmanagers en volgende vrijdag voor de katholieke kleuterleidsters. Ik heb ook de protestantse juf en één orthodoxe directrice uitgenodigd. Als de onderwerpen hun aanstaan kunnen ze al beginnen te plannen tegen oktober. Ik heb intussen weer een aanvraag gehad om in een ander bisdom te beginnen, maar hier in Kousseya zijn er nog drie of vier schooltjes waar gewoon niks is aan speelgoed of kleutermateriaal, ook omdat de kerk eigenlijk geen onderwijs mag organiseren en de activiteiten dus vallen onder de noemer ‘zondagsschool’. Tijdens de opknapwerken in Esbeth el Oskof is de parochiepriester, Abouna Armeya trouwens opgepakt wegens illegale praktijken en in de gevangenis beland. Daarom durft hij ook niet teveel bezoekers uit te nodigen omdat vreemdelingen altijd een escorte meekrijgen en omdat er dan weer aandacht van de autoriteiten voor zijn kerk komt. Hij heeft ook moeten stoppen met de bouw van een sanitair blok, het betonnen skelet staat er en daarbij zal het voorlopig moeten blijven. Er werd gedreigd dat ze er de bulldozer op af zouden sturen, maar Abouna zei dat hij tussen de palen zou gaan staan en dan zou hij verbrijzeld worden. De

24

familie was radeloos want Abouna is slechts 33 jaar en heeft een vrouw en baby. Enfin, ‘de Coptische kerk lijdt’ zeggen ze hier en dat is zo al eeuwen en dat zal alleen maar erger worden want doordat ze monogaam zijn in dit moslimland komen ze steeds meer en meer in de minderheid in hun eigen land. Morgen dus voor de eerste keer echt aan de slag in één van de twee schooltjes in het doodarme gehucht Meieir. We zijn vorige week met een uitgebreide escorte gaan winkelen in Assiut, om toch al meteen wat schoolgerief bij de hand te hebben. Omwille van mijn veiligheid, stapte één agent in burger (secret service) bij ons in de auto. Ik had de twee ‘managers’ meegevraagd en Mamdouah, een leraar engels voor de vlotte communicatie. Voor ons reed een politiewagen met zwaailicht en achter ons een open jeep met soldaten, het geweer in aanslag. Tijdens mijn koopjesjacht werd de straat omzeggens afgezet en Mamdouah glunderde van trots. Hij zei tegen een kennis die passeerde dat hij op stap was met de ‘queen of Sheba’! Klinkt natuurlijk heel leuk, maar al dat gedoe gaf mij helemaal niet een gevoel van veiligheid. Ik heb wijselijk besloten om ze voortaan met een lijstje en wat geld op stap te sturen. Ook de zusters in Mancheya hebben liever dat ik in het weekend niet meer blijf overnachten. Vorige keer bleven 2 politiemannen de hele nacht onder mijn slaapkamerraam staan roken en babbelen. Ze hebben hun post niet één minuut verlaten, zodat de buurvrouw niet naar buiten kon. In de Egyptische woestijndorpen mogen getrouwde vrouwen niet onder de ogen komen van een andere man..... Er is dus al materiaal ter plekke en we hebben meteen de klasjes geschikt. In plaats van de 40 stoeltjes in strakke rijen achter mekaar, de stoeltjes in een onthaalhoek. Een ‘werkhoek’ met enkele tafeltjes en een speelmat. De juffen weten niet waar ze het hebben, want hoe kan er tucht zijn als de kinderen niet stil op hun stoel moeten blijven zitten, erger nog: ik heb de stok uit de klas verbannen.... En het gekke is, (en ik heb hier ondertussen al genoeg ervaring mee) de kinderen zijn engeltjes als ik in de klas ben, alles is nieuw voor hen: een prentverhaal, de blokfluit, een puzzel, een strandbal, wat blokken op de mat of plasticine. Morgen gaat het dus weer gebeuren: deze keer voor 170 kleuters en dat gedurende vier dagen, want de week daarop zijn de 150 kleuters van de kerk aan het eind van de straat aan de beurt. Daarna is het alweer uitkijken naar vervoer voor de terugreis naar de beschaafde wereld. E-mail van 20 mei Even iets rechtzetten en vooral mij verontschuldigen voor de stomme taalfouten waarvoor ik alsnog een beetje begrip wil vragen. Het typen op dit Arabisch klavier blijft een hele onderneming, vooral omdat te pas en te onpas het systeem verspringt van het Engels naar het Arabisch. Ik heb nog niet ontdekt welke toets de dooddoener is, wel weet ik dat het verdomd lastig is want dan begint de zin rechts i.p.v.links, de cursor loopt tegendraads en ook het ‘deleten’ en de ‘backspace’ gaan elk een

25

tegengestelde richting. Elk verslag vraagt niet alleen taalkundig een behoorlijke inspanning, maar ook qua vingergymnastiek en toch sluipen er fouten in waarover ik me op het einde erger, vooral omdat ik ze moeilijk kan corrigeren in de tekst. De computer duidt sowieso veel woorden als foutief aan, want hij herkent alleen Engelstalige woorden en heeft helemaal geen besef van onze groene bijbel. Als ik dan zelf in de piepkleine lettertjes een fout ontdek is verbeteren haast uitgesloten. Nog een energievreter is het Egyptische ‘malish’ oftewel ‘niks aan de hand’. Het wordt bij allerhande gelegenheden gebruikt en misbruikt als een algemeen aanvaard excuus. Wanneer de afspraak luidt dat de auto die mij moet komen afhalen om 9 uur paraat moet zijn, kan dat gemakkelijk een uur later zijn: ‘malish’ oftewel ‘de school zal niet gaan lopen’. Ondertussen weet ik dat ik dan op de valreep nog best een tas nescafé kan klaarmaken. Maar dan wordt het wel even schrikken als ge plots een hels getoeter hoort. Je verslikt je bij de eerste slok en houdt er voor de rest van de dag een verbrande tong aan over. Dan maar vlug de rest van de koffie door de gootsteen gespoeld, want een chauffeur mag je nooit laten wachten, zeker niet die ene keer dat hij op tijd verschijnt. In Egypte komt de bus of de taxi nooit op afgesproken tijdstippen en de term ‘klokvast’ bestaat hier niet. Hier geldt een andere tijdsrekening nl. ‘voor zonsondergang’ of ‘na zonsondergang’. Privé opgehaald worden is een crimineel privilege in dit land waar alles wat wielen heeft continu moet draaiende gehouden worden om de stroom reizigers te brengen en te halen, van huis naar het werk of de school, van het boerendorp naar de stad, van de velden naar de dorpskom, van de markt naar het gehucht.. Iedereen is onderweg en elk plekje is bezet, zowel bovenop als aan weerszijden en soms zelfs op de motorkap, allicht meer reizigers langs de buitenkant als binnenin de wagen. Hier geen gezeur over ‘ieder zijn zitje’, hier worden je billen en knieën geprangd tussen kuipen veldgroenten, balen stof of soms zelf de levende have die voor het avondeten is bestemd. Pas als iedereen klaar is voor het vertrek, herinnert de plaatselijke geheime dienst zich plots dat hij vergeten heeft de vooraf aangekondigde ‘bewegingen van Mme. Magda’ te melden aan de grote Machmoed (politiechef) en begint een druk politiek overleg met het politiestation dat minstens een half uur duurt alvorens iedereen ervan overtuigd is dat de buitenlandse gaste veilig op haar bestemming zal geraken. Ondertussen zitten 170 kleuters in dampende klasjes braafjes op hun plakkerig stoeltje te wachten op ‘Tante Magda met de grote tas’. Maar al bij al vlot het werk goed en er is er stilaan een zekere routine. Allereerst krijg ik een lijst met de namen van de kleuters in het Arabisch. Mamdouah, leraar Engels zet ze over in een voor mij leesbaar Engels en ik maak met mijn schrijfmachientje mooie naamkaartjes, op karton en geplastificeerd. Veel stille werkuren op mijn flatje. En dan trek ik langs de klasjes met een grote nylontas waarin het ‘pedagogisch materiaal’ voor die dag zit: een doos met afgewassen deksels allerhande voor een spel met meetkundige figuren, een pak op maat gezaagde gedroogde maïsstengels voor een ritmelesje, een

26

zelfgetekend prentverhaal, een handpop gemaakt van een petfles enz. Ook de juf wil wel eens graag snuffelen in mijn tas en ze vind dan misschien priknaalden met bijhorende zelfgemaakte prikkussentjes, of een grote vloerpuzzel met de Arabische cijfers, uitgesneden in zachte foam, misschien wel een doos nieuwe viltstiften, of bokalen verf met dito penselen. De training van de kleuterleidsters gebeurt dus zeer direct, in eigen klasje waarna een evaluatiegesprek volgt met opmerkingen en vragen. Het materiaal mag steeds ter plekke blijven, daarom zorg ik voor een zo groot mogelijk aanbod van activiteiten, om vooral ver uit de buurt te blijven van de stereotiepe werkbladen die door het ministerie van onderwijs aan de scholen van het officiële net worden opgelegd. Volgens mij is dit materiaal weggesnoept uit een of ander Frans schooltje, maar zonder enige vorm van duiding of pedagogische suggesties. In de officiële school moet elke kleuter elke klasdag een werkblad maken, maar het onderwerp wordt niet door spel of observatie of ontdekken aangebracht. De kleuter moet meteen een perfect werk leveren en de stok kan daarbij goed van pas komen... Behalve het werk in de plaatselijke schooltjes, zijn er nog de regelmatige trainingen waarnaar steeds meer vraag is. Het geeft een goed gevoel dat de missieposten mijn werk waarderen: zij weten wel waar hun schoolsysteem faalt, maar ze moeten het stellen met niet opgeleid personeel omdat er gewoon geen pedagogische opleidingen bestaan. Wanneer je erin slaagt een diploma Frans te halen, kan je meteen als leraar Frans benoemd worden, ongeacht je al of niet enig begrip hebt van een onderwijssysteen of methodiek. Wie dus mooi kan zingen zou muziekleraar mogen worden en wie mooie schilderijtjes kan maken, wordt leraar plastische kunst en de weinige pedagogische hulpmiddelen zijn stem (gebrul) en stok. Dus, zoals u ziet er is hier nog veel werk aan de winkel. E-mail van 27 mei Wat een aanmoedigend zinnetje al vermag en of het deugd doet! Dus vandaag enkele deugddoende mailtjes ontvangen. Dank u wel. Gisteren wat het dus een dag van 5 x ‘malish’ oftewel, 5 x zware ontgoocheling. Vooreerst Mamdouah, de leraar Engels die beloofd had om een fotosessie te maken in het 2de schooltje van Meieir, die niet kwam opdagen: moest allicht tomaten gaan plukken, maar denkt er niet aan te verwittigen. De kindjes zaten dus opgepoetst en blinkend in hun mooiste kleurige kleertjes te wachten want Abouna had op de preekstoel gezegd dat alle moeders hun kleuters flink moesten schrobben voor de nieuwe juf uit het buitenland en voor de fotograaf. Verneem zopas dat Mamdouah zijn 3-dagan moest gaan doen en Hamdoeli Allah is afgekeurd voor de legerdienst. Vader blij want twee stevige handen extra maken de arbeid op het veld heel wat lichter. Tweede ‘malisch’ of ‘ trek het je niet aan’: de schoolmanager, de opperjuf, was afwezig alsook de sleutelbos, zodat er geen velletje papier of krijtje te bemachtigen waren: alles zorgvuldig achter slot en grendel, want er wordt veel gestolen, alles wat niet achter

27

driedubbele sloten beveiligd is verdwijnt, allicht voor verkoop op de zwarte markt. Iedereen heeft wel een handeltje en er is wel een gegadigde voor eender wat. In geen enkele kleuterschool vind ik één van de 20 (kleuter)-schaartjes terug die ik er vorig jaar heb achtergelaten. De hoofdjuf heeft persoonlijke redenen om niet op post te zijn: haar man is na een jaar werk in het buitenland even op verlof en de teleurstelling is groot, na 2 jaar huwelijk nog geen baby; dus elk vrij moment oefenen.... De druk is enorm en iedereen leeft mee, want kinderloosheid geeft manlief het recht zijn vrouw te verstoten. Mijn eerste naïeve poging om er een grapje tegenaan te gooien was blijkbaar misplaatst: toen ik naar een groepje smoorzwarte kleverige kindjes wees en eraan toevoegde dat er in de steegjes genoeg kindertjes uit te kiezen waren. Nee, Misses Merzeka mag wel aan het werk blijven, wanneer hij afwezig is en zolang de moederrol op zich laat wachten, maar tijdens zijn zorgvuldig opgespaarde verlofdagen moet ze elk moment van de dag ‘beschikbaar’ zijn en met overduidelijk gebaar heeft ze mij te kennen gegeven dat hij haar de keel zal oversnijden, als ze toch naar de vergadering of naar school gaat. Hier, in de woestijn leven de mensen echt op het ritme van de natuur en al wat buiten hun directe behoeften valt is van minder belang. Voor mij is dit natuurlijk weer wennen, vooral omdat er blijkbaar niemand aanstoot aan neemt dat één macho-manneke een hele school terroriseert en het ganse programma overhoop haalt door zijn vrouw te verbieden om 3 uurtjes per dag aanwezig te zijn op school. ‘Madame Magda, this is Egypt’ zeggen ze al lachend en daarmee is het probleem van de baan. Gelukkig zijn er nog 15 andere schooltjes en concentreer ik mij vooral op ‘Abou Safeen’, het schooltje waarvan ‘Zonnekind’ het peterschap op zich heeft genomen. Dit is echt een goede keuze, want Miss Hannan is een modelleerlinge; ze loopt overal met mij naartoe om toch maar zoveel mogelijk ideeën en materiaal te bemachtigen. En ze is, zoals haar naam ‘tederheid’ het zegt, heel lief voor de kleuters en de collega’s. Aan alle e-mailers dank u wel en tot ziens. Inch Allah, want een dezer begint de terugreis naar het noorden en dan is er geen pc beschikbaar. Thuisadres: GEUDENS Magda, Langbaanvelden 144, 2100 Deurne E-mail: [email protected] ✒ C o r r e s p o n d e n t e : H i l d e Va n L a e r

28

FREDDY DE GEYTERE – Guatemala

09.05.03

Adres: DE GEYTERE Freddy, Casa Parroquial 12013, EL TUMBADOR, Guatemala, Central America.

Hierbij heb ik het genoegen u aan te kondigen dat wij reeds alle onderdelen van de filterpomp hebben aangeschaft, zoals u in bijgevoegde kopie van de facturen kan zien. Het gaat om een zandfilter. Het zand werd nog niet geleverd en werd daarom als ‘abono a cuenta’ aangeduid. Daarbij zullen dan nog de installatiekosten komen (buizensysteem en koppeling aan de distributietank) waarvan we dan ook de nota zullen bezorgen. De watertank, bekostigd door ‘Tumbador vzw.’ is reeds in de eindfase van opbouw, en zonder tegenslagen zal de filterinstallatie daar over een tweetal weken op aangesloten worden. Dan zullen we zowel onze school als het centrum voor rehabilitatie ononderbroken van drinkbaar water kunnen voorzien en onder andere ook opnieuw terug de hydrotherapie kunnen opstarten, die wegens voortdurende waterschaarste gedurende een half jaar buiten werking was. (Via Mevr. Teuchies, een bezoekster die hier was op het ogenblik van de aankoop, zult u enkele foto’s krijgen van de aankoop). Uit naam van alle gebruikers dank ik u van harte voor de geleverde hulp. ✒ C o r r e s p o n d e n t e : K r i s Va n L a n d e g h e m .

29

YOLENE C. PIERRE – Haïti Adres: Mme. Yolène C. PIERRE, Archiconfrérie de la Ste Famille, Rue Bonne Foi, 104, PORT-AU-PRINCE, Haïti.

Sinds 1997 helpt het ‘Centre Refuge-Réhabilitation’ kindmoeders met hun baby’s die leven en slapen langs de straten. Dit jaar steunt de Brug de kindmoeders in een opleiding tot naaister. Twee nieuwe naaimachines werden aangekocht. Kindmoeders die belangstelling hebben voor het naaien, krijgen in het centrum een individuele, adequate opleiding. Zij die willen kunnen zich verder bekwamen in het Grand Centre professionnel de jeunes-filles de l’Archiconfrérie de la Ste Famille. Op het einde van deze cursus worden ze geëvalueerd door het ‘Ministère des Affaires Sociales’ en bekomen ze een certificaat. Voor volgend jaar hebben we volgend voorstel: De generale directie van Codina stelt een nieuw project voor genaamd ‘Solidarité’ waarmede ze startten in november 2002. Ze wil hiermee enkele moeders laten starten met een ‘winkeltje’, dit om in eigen onderhoud te kunnen voorzien en er ook anderen mee te helpen. De financiële hulp die we aan De Brug vragen dient om ingrediënten aan te kopen voor het maken van ‘mamba’- confituur en crèmes, alsook de aankoop van kleine potjes die dan gevuld worden met deze producten. Deze producten worden in het centrum Codina door andere kindmoeders gemaakt voor de winkeltjes. Rekening houdend met de slechte economische toestand in Haïti zal Codina alles in het werk stellen om nood te verlichten van de meest kwetsbare mensen. ✒ Correspondent: Jos Baeten

30

LOUIS FRANCKEN – India

juni 2003

Adres: FRANCKEN Louis sj., Indian Social Institute, 10 Institutional Area, Lodi Road, NEW DELHI 110 003, India.

Het geld van de Brug is toegekomen. Het is meer dan verwacht. De euro staat sterk. Ik zal een rapport sturen van ontvangst. Ik verwacht een officieel bericht van de Brug dat deze storting ‘a donation for social service programmes’ is. Dat zal nodig zijn voor onze rekeningen hier. Zondag vertrek ik vanuit Ranchi naar Delhi. Mijn nieuw adres is Indian Social Institute 10 Institutional Area Lodi Road New Delhi 110 003 INDIA tel 00 91 11/224622379/224625015’ ✒ Correspondente:Clara Francken

31

Projectvoorstel Frans Overlaet Identiteit van ons project Financiering van steun aan een 50-tal Kongolese – in Congo verblijvende animatoren van sessies die hun ‘publiek’ inwijden in de ‘Geweldloze Communicatie en Bemiddeling in spanningen en conflicten’. Ik zou ze nu al ‘artisans de paix’ noemen... alhoewel ze in juli 2003 hun eerste vorming zullen krijgen (door mijzelf en mijn medewerkster Christiane Hendrickx, gegeven in Kinshasa gedurende twee weken.) Die financiële steun dient om in 2004 drie W.E. voor hen te organiseren om ze te helpen de praktijk van de Geweldloze Communicatie, en het oplossen van spanningen en conflicten te beheersen. Zij zijn dus nog stagiaires... in hun eigen familie, werkkring, enz. Ze zijn nog in opleiding om effectieve animatoren te kunnen worden, die het zelf in hun eigen leven waar maken en stilaan bekwaam worden om effectief andere mensen in te wijden. Vermits de kandidaten voorlopig nog te arm zijn om totaal hun eigen vorming te financieren, is er een steuntje van buitenaf nodig. Perspectief Wij geloven dat Jezus Christus effectief de ‘artisans de paix’ bezielt en steunt. Congo-Kinshasa (en ook Congo-Brazzaville) zien uit hoe een duurzame vrede te vestigen en geweldloze relaties op te bouwen. Nu er kans is tijdens deze overgangsperiode naar democratische structuren en er meer en meer NGOs werken voor mensenrechten, Amnestie, Rechtvaardigheid en Vrede, Bewustmaking en Inzet in de ‘Société Civile’... enz., is er vraag naar zulke eenvoudige en veeleisende praktijk. De mensen, ook de politiekers, zijn het geweld beu. Ze zien in dat het niets positiefs uithaalt. Er komt vraag naar animatoren die eenvoudig en klaar in zo’n praktijk kunnen inwijden. Een praktijk die kan doorgegeven worden aan anderen zonder rompslomp van veeleisende voorwaarden, diploma’s, vergunningen (copyright...), of hiërarchische hypercontrole... Later, na 2004...? zou er eventueel de mogelijkheid bestaan om een NGO op te richten samengesteld door effectieve animatoren die hun ontvangen opleiding doorgeven aan andere kandidaat animatoren..., volgens het voorbeeld van de ‘Université de Paix’ van Namen. Hoe ben ik daartoe gekomen? In september 2002 zag ik een prof van de UCL in de kerk en kreeg een ingeving: ‘die kan weten waar er vorming gegeven wordt in zake van vredesrelaties’. Hij gaf ons het

32

adres van de VZW ‘Cap Paix’ gesteund door de universiteit LLN die Hutu en Tutsistudenten inschreef voor 3 W.E inwijding in ‘Communication Non Violente’... Het was de laatste dag van de inschrijving. We kwamen terecht in een groep Rwandezen, Burundezen en Congolezen die allen animator wilden worden van vredelievende relaties (spijts sommigen nog aartsvijanden waren omdat ze bijna allen familieleden verloren hadden tijdens de genocide...). Het waren spannende W.E.s die ons hebben ‘bekeerd’ tot de Geweldloze Communicatie volgens de praktijk van Marshall Rosenberg, stichter van het Centrum van de Geweldloze Communicatie. We zijn zelf lid geworden van de VZW ‘Cap Paix’. Toen er enkele Burundese animatoren terugkwamen van een animatie gegeven aan Burundese parlementsleden, kwam ons enthousiasme los. Mijn confrater Herman Coenraets, tijdig op verlof, trachtte ons te ontmoedigen door te beweren dat de eerste behoefte en bezorgdheid van de Congolezen eerder laag bij de grond lag om te overleven. Maar de Congolese medewerkster van het PRH-Centrum in Kinshasa, Hyacinthe Kongolo, die vertegenwoordigster van de ‘Société Civile’ was gedurende de vredesbesprekingen in Sun City en Pretoria, was geweldig enthousiast in het vooruitzicht van zo’n groep animatoren te kunnen vormen ter plaatse in Kinshasa. Herman heeft tenslotte aanvaard ons te helpen als organisator ter plaatse. Nu is hij, geholpen door andere Congolezen die me goed kennen, de kandidaten aan’t inschrijven... Van 1 maart tot 20 april heeft de Voorzienigheid ons een flinke steun gegeven uit alle hoeken: OK van de organisatoren in Kinshasa, belofte ons te steunen van de President van de Vredesuniversiteit van Namen, geldelijke steun van enkele vrienden voor ons vliegtuigticket... Ondertussen plukken we de vruchten van onze eigen geweldloze manier van communicatie en animatie in Brussel. Het is allemaal zo snel en op wieltjes gegaan, verrassend... dat we er de hand in zien van de Prins van de Vrede: ‘Zalig die werken voor de vrede...’. Toen ik Congo verliet 5 jaar geleden, was dat mijn grootste frustratie en verdriet: machteloos dat volk achter te laten, ten prooi van een gewelddadigheid dat het nooit gewild heeft. Nood aan veiligheid en vrede om terug te kunnen opbouwen... effent een nieuwe weg. Hartelijk dank Frans Overlaet

33

Kasverslag IN KAS OP 04/03/2003 PROJECTEN (26 x 1295 EUR + 1216,87) Alcober Menardo Anthonissen Jan Baptiste Jean Bracke Inge Buana Bernadette Damen Louis De Geytere Freddy Dierckx Vincent Francken Louis Geudens Magda Geuns Jeannine Gotink Hugo Moanda August (Zephyrin) Peeters Irene GIFTEN EN STORTINGEN

1.893.087 BEF

-34.886,87 EUR

-1.407.333 BEF

Pierre Yolene Samella Tobias Smeulders Louise Swerts J.C. Vandekeybus Jeannne Vandekeybus Julia Van Den Bergh Lina Van De Velde Ludo Van Eeckhout Jan Van Mol Jan Verbeeck Marleen (deel 2) Vercraeye Jef Verstraeten Angele 2.174,71 EUR

87.728 BEF

Ontbijt aan bed

11.446,28 EUR

461.742 BEF

IN KAS OP 20/06/2003

25.662,53 EUR

1.035.224 BEF

8 17 10 15 3 4 9 2 8 1 4 3 4 1 1 1

34

46.928,41 EUR

x x x x x x x x x x x x x x x x

2,48 4,96 7,44 12,39 12,50 14,87 15,00 20,00 24,79 25 30 40 50 200 300 375

= = = = = = = = = = = = = = = =

19,84 84,32 74,40 185,85 37,50 59,48 135,00 40,00 198,32 25,00 120,00 120,00 200,00 200,00 300,00 375,00

agenda! w u in s d ee r er te o N

vrijdag 19 september 2003 Concert met Raudales en Bassez

zondag 16 november 2003 Solidariteitsmaal in Achterbroek Bereidwillige helpers zijn steeds meer dan welkom!

vrijdag 21 november 2003 zaterdag 22 november 2003 zondag 24 november 2003 Solidariteitsmaal in Heide Bereidwillige helpers zijn steeds meer dan welkom!

35