Over lijf en geest en hoe die maar niet op elkaar afgestemd geraken. Behalve tijdens een dansje misschien. Josse De Pauw
1 Een dansje doen. Een mens doet een dansje. Lijf tegen het droomlijf aangedrukt. 2 Een mens danst niet meer of veel te zelden. Vergeefse pogingen een monnik te worden. Het grote verlangen is: stilte en allenigheid. 3 En dan uit het niets bekruipt hem opnieuw de zin in een dansje. Benieuwd of daarin nog steeds het plezier van het leven schuilt. De oude monnik doet een dansje. En daarna nog een. Het was een oud plan. Agenda's stonden de samenwerking tussen Kris Defoort en Josse De Pauw lang in de weg, maar toen was er eindelijk: An Old Monk. Josse De Pauw brengt een eigen tekst op muziek van Kris Defoort, geïnspireerd door het werk van Thelonious Monk. Een voorstelling over koste wat het kost willen leven.
An Old Monk Credits
Tekst Muziek
Josse De Pauw Kris Defoort
geïnspireerd door Thelonious Monk Met
Josse De Pauw & Kris Defoort Trio: Kris Defoort piano, Nicolas Thys elektrische bas, Lander Gyselinck drums
Beelden
Bache Jespers & Benoît van Innis
Productie
LOD muziektheater & Théâtre Vidy-Lausanne
An Old Monk Tournee 2013-2014 7 (creatie) , 8 november 2012
KC De Werf
Brugge
5-6 augustus 2013 29-30 augustus 2013 25 september 2013 26 september 2013 29 september 2013 1-2 oktober 2013 3-4 oktober 2013 6-7 oktober 2013 15 oktober 2013 16-17 oktober 2013 18 oktober 2013 19 oktober 2013 22 oktober 2013 24-25 oktober 2013 29 oktober 2013 30 oktober 2013 31 oktober 2013 1 november 2013 2 november 2013 5 november 2013 6 november 2013 7 november 2013 8 november 2013 9 november 2013 12 november 2013
Theater Aan Zee Theaterfestival CC Mechelen CC Sint-Niklaas De Breughel Toneelhuis KVS Théâtre National CC Berchem NTGent CC De Stroming CC Gasthuis De Grote Post De Brakke Grond Chassé Theater Toneelschuur CC Strombeek-Bever CC De Steenoven CC Casino CC Maasmechelen Theater aan het Vrijthof CC Muze CC Gildhof De Velinx Festival D’Jazz
Oostende Brussel Mechelen Sint-Niklaas Bree Antwerpen Brussel Brussel Berchem Gent Evergem Aarschot Oostende Amsterdam Breda Haarlem Strombeek Herzele Koksijde Maasmechelen Maastricht Heusden-Zolder Tielt Tongeren Nevers
21 januari 2014 22 januari 2014 31 januari 2014 4 februari 2014 6-7 februari 2014 9 februari 2014 11 februari 2014 13-15 februari 2014
Le Parvis Conservatoire Le Phenix Domaine d’O Théâtre de la Renaissance De Kortrijkse Schouwburg GC De Kluize Le Maillon
Tarbes Tarbes Valenciennes Montpellier Lyon Kortrijk Oosterzele Strasbourg
An Old Monk Tournee 2014-2015 16 juli 2014
Tinel Chartreuse de Villeneuve lez Avignon
Festival d’Avignon
17 juli 2014
Tinel Chartreuse de Villeneuve lez Avignon
Festival d’Avignon
18 juli 2014
Tinel Chartreuse de Villeneuve lez Avignon
Festival d’Avignon
19 juli 2014
Tinel Chartreuse de Villeneuve lez Avignon
Festival d’Avignon
20 juli 2014
Tinel Chartreuse de Villeneuve lez Avignon
Festival d’Avignon
21 juli 2014
Tinel Chartreuse de Villeneuve lez Avignon
Festival d’Avignon
6 september 2014
Hopduvelfeesten
Asse
24 oktober 2014
De Warande
Turnhout
25 oktober 2014
CC de Ploter
Ternat
30 oktober 2014
Festival de Otono en Primavera
Madrid
31 oktober 2014
Festival de Otono en Primavera
Madrid
1 november 2014
Festival de Otono en Primavera
Madrid
7 november 2014
Le Manège
Maubeuge
8 november 2014
Palais des Beaux-Arts
Charleroi
14 november 2014
Théâtre 71
Malakoff
15 november 2014
Théâtre 71
Malakoff
25 november 2014
Théâtre d’Orléans
Orléans
26 november 2014
Théâtre d’Orléans
Orléans
3 december 2014
La Filature
Mulhouse
4 december 2014
La Filature
Mulhouse
5 december 2014
La Nef
Saint Dié
6 december 2014
La Nef
Saint Dié
10 december 2014
‘t Getouw
Mol
11 december 2014
Ter Vesten
Beveren
13 december 2014
Maison de la Culture
Doornik
An Old Monk Dansende oude mannen
Josse De Pauw en Kris Defoort over An Old Monk De oude Monk danst. Terwijl zijn band stevig de groove te pakken heeft, laat hij de piano voor wat ze is, strekt de stramme leden en doet een dansje. Dansen zonder ander doel dan het dansen zelf, tegelijk vrolijk en eenzaam. Met An Old Monk gaan Josse de Pauw en het Kris Defoort Trio een pas-de-deux aan. Het werd een suite, een lang lied over de goesting ‘om de oude knoken hoger te heffen dan verwacht' en nog eens een dansje te proberen. Een oude man die zich opnieuw aan een dansje waagt. Is de voorstelling een daad van verzet tegen de ouderdom? Josse De Pauw: ‘Ouderdom is onontkoombaar, je kan niet anders dan aanvaarden, maar het verzet is het zout in de pap. Ik wilde iets maken over ouder worden, over het verslijten van dat lijf, maar ook over de goesting om te blijven dansen of opnieuw te beginnen dansen. De voorstelling doorloopt drie fases: de jeugd, de volwassenheid, en de ouderdom. Als je jong bent, dan dans je. Dat dansen is ook op jacht zijn, zoeken naar het gepaste lijf: het droomlijf, dat je als gegoten zit. Daarna komt er een periode dat je niet meer danst. Enfin, ik zie dat bij veel mannen. Een periode waarin het gevoel overheerst dat er van alles van je verwacht wordt, dat je gevangen zit in het gareel van de volwassenheid. Dan wordt het leven saai. Tot dan, eindelijk, het moment aanbreekt waarop je foert zegt en zin krijgt om weer te dansen. Niet uit kindsheid, maar uit goesting. Gewoon, zin in een dansje. Dat dansen staat voor meer dan dansen alleen. Het staat voor het plezier in het leven, voor het verzet tegen conformisme, voor leven buiten en voorbij het geijkte.’ Wat hebben jullie met Thelonious Monk? Kris Defoort: ‘De voorstelling gaat niet over het leven van Thelonious Monk, maar we nemen zijn muziek wel als leidraad. Voor we bij Monk uitkwamen hebben we geëxperimenteerd met vrije improvisatie, met composities van mezelf. Maar bij Monk klopte het. De timing was perfect. Ook emotioneel heeft Monk een densiteit en een gelaagdheid waar ook wij naar op zoek zijn. Hij is melancholisch maar nooit melodramatisch. Zijn toon, de manier waarop hij op de piano noten aanslaat, is zowel tristesse als zelfspot.’ Josse De Pauw: ‘Monk is nooit eenduidig. Hij is zowel zwaarmoedig als joyeus. Triest en om te lachen. Een beetje zoals het leven zelf. Die gelaagdheid zou ook de voorstelling moeten hebben. We streven naar onvervalste jazz. De dialoog met de muziek verloopt organisch. Met weinig vaste afspraken. Het is de eerste keer dat ik zo vrij met tekst en muziek omga. Dat komt in de eerste plaats omdat ik me erg goed voel bij het vrije samenspel van dit trio. Als we goed naar elkaar luisteren, valt alles op zijn plaats. De grote boog ligt vast. Hoe we precies van begin naar eind geraken, niet. Alweer het leven zelve dus.’ De titel van de voorstelling zinspeelt niet alleen op Monk, maar ook op het verlangen naar verstilling. Scherpt ouderdom dat verlangen naar alleen zijn aan? Josse De Pauw: ‘Er zijn nogal wat mensen die op een bepaald moment een tijd in een klooster zouden willen doorbrengen. An Old Monk gaat ook over die meestal vergeefse pogingen een monnik te worden. Maar dat hoeft het dansen niet uit te sluiten. Zoals ik het in de voorstelling zeg: dan heft de oude monnik zijn knoken hoger dan verwacht en draait een pierewet.’ Kris Defoort: ‘Monk had natuurlijk zelf ook iets monastisch. Hij zat ook in zijn eigen wereld. Vast in zijn eigen eenzaamheid.’ Josse De Pauw: ‘Maar geldt dat niet voor ons allemaal? Monk zouden we nu waarschijnlijk een autist noemen, of iemand met borderline. We hebben daar nu labels voor. Ik ben ervan overtuigd dat elke mens in zijn leven periodes
meemaakt waarin hij autistisch is, of paranoïde, of schizofreen. Het is een toestand van leven, een fase waarin de hersenen niet meer sporen met het lijf. Ook verliefdheid zou je een ziekte kunnen noemen. In de voorstelling vertoont het verliefde jonge dansende lijf dezelfde symptomen als de diabetes waarmee het personage in de latere fase gediagnosticeerd wordt.’ Helpt het om zelf ouder te worden als je een voorstelling als deze wil maken? Josse De Pauw: ‘Ik voel wat ik voel, niet voor niets maak ik deze voorstelling nu.’ Parallel met de voorstelling worden een honderdtal tekeningen van Benoît geprojecteerd. Josse De Pauw: ‘Ik heb Benoît een pak foto’s van mezelf gegeven die gemaakt zijn door Bache Jespers. Hij heeft die dan betekend tot een visuele suite. Hij kent mij goed. Ik heb hem al lachend gevraagd mijn leven te tekenen en hij zit er pal op. Ze vormen een mooie resumé van de voorstelling. Ook bij Benoît zijn lichtheid en zwaarmoedigheid met elkaar verstrengeld. In zijn ernst ligt ook veel plezier en omgekeerd. Ik heb altijd veel deugd gehad aan Benoît. Hij heeft me vaak doen lachen, maar hij attaqueert wel de dingen des levens. Ernst is niet het tegendeel van lichtheid. En lichtheid is niet noodzakelijk oppervlakkig. Ik heb begrippen als optimisme en pessimisme altijd nogal hysterische uitingen gevonden. Het zegt mij bitter weinig. Je moet het leven au serieux nemen, goed kijken, en op een bepaalde manier verwoorden. Goed en kwaad, links en rechts, optimistisch of pessimistisch. Ik vind het loze categorieën. Het leven is oneindig veel complexer dan dat. Veel boeiender ook. En in zijn complexiteit ook lichter. Niets is ooit eenduidig. En zo zijn we terug bij de volheid van Monk.’ Kris, in het samenspel met je nieuwe trio laat je soms het ritme los en toch blijf je stevig verankerd in de groove. Kris Defoort: ‘Ik streef er meer en meer naar om elk individu van het trio een zo groot mogelijke vrijheid te geven. Lander en Nic vinden die groove elke keer opnieuw ter plekke uit. Het is bovendien een groove die ook niet echt samen zit. Soms lijkt het net alsof we compleet naast elkaar spelen, maar na een boog komen we elkaar toch weer tegen. We proberen verschillende geestesgesteldheden samen te brengen: dansbaar, groovy, soulful, meditatief. Ik kan soms erg lyrisch en melancholisch uit de hoek komen, maar dat wordt telkens gepareerd door Lander en Nic. Met eenzelfde vrijheid gaan we ook met Monk om. Er ligt weinig vast: we hebben een zak vol Monktunes waaruit we kunnen putten. Soms spelen we vier van zijn thema’s boven mekaar. Het is ook voor mij een herontdekking, al is het muziek waarmee ik vergroeid ben. Toen ik in New York woonde heb ik een jaar lang niets anders dan Monk gespeeld. Zijn thema’s zijn duidelijk, ze behoeven geen uitleg. Soms zie je van die gladde jazzcats standards spelen, en plots zit daar dan een Monktune tussen. Dan hebben ze een probleem. Ze kunnen niet zomaar alles wat ze geleerd hebben op die weerbarstige thema’s van Monk plakken. Louter en alleen door zijn compositiestijl zijn muzikanten verplicht om hun taal opnieuw uit te vinden en de platgetreden paden te verlaten. Monk verplicht je als muzikant om ook te gaan dansen.’ Dans jij graag, Josse? Josse De Pauw: ‘Ik heb altijd graag gedanst. Ik maak me sterk dat ik ook tijdens die zogenaamde middenfase meer gedanst heb dan ik om me heen zag. Ik verlies mij graag in dansen. Dat heb ik van thuis uit meegekregen. Mijn ouders dansten veel, gingen graag naar het bal. Voor ze vertrokken werd de tafel aan kant geschoven en dansten we. Tien singeltjes op zo’n lange staaf, tien maal drie minuten. Alles door elkaar: walsen, quickstep, jive. Ook nu nog is een familiefeest niet compleet als elke zoon niet met ons moeder gedanst heeft. Het is dus een sfeer die ik als kind heb leren kennen. Ik heb van jongs af een swing meegekregen waar ik me goed bij voel.’ Valt het jullie zwaar om jullie verouderende lijven nog graag te zien? Josse De Pauw: ‘Je moet leren omgaan met de bobos, zoals we dat in Brussel noemen: de kleine kwaaltjes en pijntjes die ouderdom met zich meebrengt. Maar er valt goed mee te leven.’ Kris Defoort: ‘Het voordeel van jazzmuzikanten is dat je altijd kan blijven spelen met wat er is, zelfs al wordt dat minder en minder. Dat kan de muziek ook veel interessanter maken. Je boort nieuwe bronnen aan. Ornette Coleman is zijn eigen taal blijven ontwikkelen en uitpuren. Dat staat nog steeds als een huis. Het tegendeel kan ook. Enkele jaren geleden zag ik een schrijnend concert van jazzpianist Oscar Peterson. Ik had al concerten van hem gezien
vroeger, toen hij nog virtuoos uit de voeten kon. Later is hij verlamd geraakt aan zijn linkerhand. Heel het concert door heeft hij geprobeerd te spelen zoals hij dat deed toen hij jong was. Dan wordt het heel tragisch.’ Josse De Pauw: ‘Als we jong zijn denken we dat we voor eeuwig over dat droomlijf beschikken. We kunnen ons de illusie permitteren dat het dan voor eens en voor altijd geregeld is. Die overmoed is de kracht van de jeugd. Een voordeel van ouder worden is dat de herinnering aan het droomlijf veel makkelijker hanteerbaar is dan toen het er nog was. Dat is het geheim van elk geloof. Omdat het niet bestaat, kan er volop in geloofd worden.’ Monk heeft op een bepaald moment beslist nooit meer een piano aan te raken. Hij had er geen zin meer in. Josse De Pauw: ‘Dat kan ook, ja. Deze zomer heb ik het even gedacht. Ik stop ermee. Ik voelde me moe en ziek. Maar hoe dichter we bij de repetities van An Old Monk kwamen, hoe meer goesting ik kreeg om eraan te beginnen. Dan is het duidelijk: nu nog niet.’ Kris Defoort: ‘Mocht je nu stoppen, Josse, dan weet je dat het ook steil bergaf zou gaan.’ Zijn jullie eigenlijk al zo oud? Kris Defoort: ‘Drieënvijftig ben ik nu. Dat valt nog mee. Nog één grote opera maken, en dan, vanaf mijn zestigste enkel nog toeren. Een beetje zoals jij, Josse.’ Josse De Pauw: ‘Ik ben zestig. Geen ramp, maar je kan niet meer zeggen: ik zit in de helft. En eens de helft voorbij, dan gaat het bergaf, dat is niet anders. Het is iets makkelijker rijden, maar als je valt dan is het keihard op je bakkes.’
Wannes Gyselinck
An Old Monk Biografieën
Josse De Pauw (°1952) is acteur, regisseur en auteur. Acteur, auteur en regisseur Josse De Pauw begon zijn loopbaan in 1976 met Radeis International, een succesvolle theatergroep die tot 1984 voorstellingen speelde in heel Europa en overzee, van Vancouver tot Los Angeles, van Caracas tot Hong Kong. Vanaf 1985 werkt hij als onafhankelijke theatermaker en gaat hij samenwerkingen aan met acteurs, regisseurs, muzikanten, componisten, schrijvers en kunstenaars als Tom Jansen, Dirk Roofthooft, Luk Perceval, Guy Cassiers, Jan Decorte, Jürgen Gosh, Jan Ritsema, Jan Lauwers, Manu Riche, Peter Vermeersch en FES, Claire Chevallier, George Van Dam, Jan Kuijken, Eric Thielemans, Rudy Trouvé, Roland Van Campenhout, Collegium Vocale, I Solisti del Vento, Corrie Van Binsbergen, David Van Reybrouck, Mark Schaevers, Jeroen Brouwers, Koenraad Tinel, Gorik Lindemans, Benoît Van Innis, David Claerbout, Michaël Borremans, Herman Sorgeloos en anderen. In 1989 speelt hij zijn eerste grote filmrol, sindsdien speelde hij in meer dan vijftig Belgische en buitenlandse films. Zelf regisseerde hij er twee: Vinaya en Ubung. Hij werkte met filmmakers als Dominique Deruddere, Marc Didden, Guido Hendrickx, Eric Pauwels, Jos Stelling, Franz Weisz, Orlow Seunke, Marc-Henri Wajnberg en anderen. Naast teksten voor het theater, schrijft hij ook verhalen, observaties, notities, en reisverslagen. De teksten zijn verzameld in twee boeken: Werk en Nog (Uitgeverij Houtekiet). Hij bewerkte Heart of darkness van Joseph Conrad en Under the volcano van Malcolm Lowry tot theater voor Guy Cassiers en In Ongenade van J.M.Coetzee voor Luk Perceval. Maar hij is vooral de schrijver, speler en maker van succesvolle theaterstukken als: Weg, Larf, Ubung, die Siel van die Mier, Ruhe, Strange News, Liefde/zijn handen, Een Nieuw Requiem, De Versie Claus, Over de bergen, De Gehangenen, Boot & Berg, An Old Monk,… In 2014 gaat HUIS, zijn nieuwe productie in samenwerking met Jan Kuijken, in première.
Kris Defoort (°1959) studeerde blokfluit en oude muziek aan het Conservatorium van Antwerpen en volgde jazzpiano, compositie en vrije improvisatie aan het Conservatorium van Luik. Tussen 1987 en 1990 woonde hij in New York. Terug in België zette Kris Defoort zijn muzikale weg verder als componist, improviserend pianist en groepsleider van het sextet KD's Basement Party, zijn trio KD's Decade, Octurn, Dreamtime en recent Sound Plaza. Hij werkte samen met verschillende performers en gezelschappen uit de hedendaagse jazzscene (Jim Black, Mark Turner, Aka Moon, Vegetable Beauty, Garrett List, Paul Rodgers, Han Bennink…). Sinds 1998 is Kris Defoort componist in residentie bij LOD|muziektheater. Eind 2001 componeerde hij in opdracht van LOD de opera The Woman Who Walked into Doors in een regie van Guy Cassiers. Eind 2003 creëerde hij voor LOD Stringquartet n°1 en ConVerSations/ConSerVations i.s.m. sopraan Claron McFadden, Dreamtime en het Danel Kwartet. Tijdens het seizoen 2006–2007 was hij artiest in residentie in het Paleis voor Schone Kunsten (BOZAR). In opdracht van de Koningin Elisabethwedstrijd 2007 componeerde hij het opgelegde werk voor pianosolo: Dedicatio 6; Treasure of Emotions (to Keith Jarrett). In 2009 ging zijn tweede opera House of the Sleeping Beauties (LOD, Toneelhuis, De Munt), geregisseerd door Guy Cassiers, in wereldpremière in De Munt. Bij LOD creëerde hij samen met Dirk Roofthooft De Brodsky Concerten (2010). In 2014 staat een orkestwerk gepland in opdracht van het Koninklijk Concertgebouworkest, alsook de compositie van een Circusopera. Met The Time of our Singing plant hij voor 2018 een nieuwe opera in opdracht van LOD en De Munt.
Nicolas Thys (°1968) woont momenteel in Brussel, na zeven jaar in Amsterdam en zeven jaar in New York vertoefd te hebben. Hij is te horen op grote festivals over de hele wereld (Japan, Verenigde Staten, Canada, Afrika, Europa) met onder andere Toots Thielemans, Kenny Werner, Lee Konitz, Brussels Jazz Orchestra, Mal Waldron, Philippe Catherine, Thomas Sztanko, David Linx en Zap Mama. Verder maakt hij deel uit van Tuur Florizonne: Mixtuur, Kris
Defoort Trio, Tutu Puoane Quartet. Een eigen project samen met Chris Cheek leverde in 2009 de CD Virgo op, uitgebracht door zijn eigen platenlabel Pirouet. Ook enkele filmtracks staan op zijn naam (Love the hard way met Adrian Brody, Diamant 13 met Gérard Depardieu en The Visitor, waarin hij ook een rol heeft). Nic geeft les aan de masterstudenten van het conservatorium in Antwerpen en Leuven.
Lander Gyselinck (°1987) heeft zich in korte tijd ontpopt van aanstormend jong talent tot gevestigde waarde in de Belgische jazz- en improvisatiescène. Niet alleen achter de drums maar ook als componist voor zijn eigen bands LABtrio en STUFF laat hij zich inspireren door hedendaagse elektronische muziek. Zijn inventieve en explorerende drumpraktijk leverde hem een persoonlijk en breed klankpalet op dat in een ruim muzikaal veld geapprecieerd wordt. Hierdoor gedijt hij in erg uiteenlopende artistieke omgevingen, gaande van jazz, over hedendaagse elektronica tot experimentele improvisatorische muziek. Zo maakt hij deel uit van het Kris Defoort Trio, Jazz Plays Europe en Network of Stoppages (Sanne Van Hek). In 2010 won hij de Toots Thielemans Jazz Award en in 2012 ontving hij de SABAM-Jeugd en Muziekprijs op het Gent Jazz Festival. Momenteel woont Lander in New York.
Benoît van Innis (°1960) studeerde aan Sint-Lucas Gent. Hij werd in de jaren tachtig bekend door zijn vaak absurd humoristische tekeningen in bladen als De Morgen, De Standaard, De Volkskrant, Paris Match, Lire, The New Yorker,... Zijn schilderijen passen in de traditie van de vernieuwende picturaliteit zoals die zich vanaf het eind van de jaren tachtig in de Vlaamse schilderkunst aandiende. Hij stelde tentoon in tal van kunstgalerijen en musea als Museum Dhondt-Dhaenens in Deurle (2008–2009) of het Roger Raveelmuseum in Machelen (2010). Bache Jespers (°1970) ging na zijn studies aan het RIKSO en Sint-Lucas aan de slag bij modeontwerper Dries Van Noten. Daar is hij vandaag nog altijd verantwoordelijk voor de visuele beeldvorming en muziekcoördinatie. Zijn passie voor muziek en fotografie resulteerde in langdurige samenwerkingen met Belgische muzikanten. Bache leverde beelden voor het artwork van onder anderen Zita Swoon, El Tattoo Del Tigre, Flowers For Breakfast en Rudy Trouvé (Dead Man Ray, Kiss My Jazz , Lionel Horowitz e. a. Heaven Hotel projecten).
An Old Monk De pers over An Old Monk
“***** Muziek en tekst vloeien perfect in elkaar over. De voorstelling is een echte dialoog tussen de verteller en de verschillende muzikanten. De Pauw haalt veel energie uit de muziek, die hem eerst aanzet tot een ‘dansje’. Later gaat hij ofwel met het hele trio of met de afzonderlijke leden ervan in gesprek. De hele avond drijft op improvisatie en vrijheid. Die eenheid en dat plezier om met elkaar om te gaan, levert een frisse, sprankelende voorstelling op. Het is, zonder meer, muziektheater op zijn best. We hebben te maken met een zo goed als perfecte voorstelling.” Johan Thielemans , Cobra.be, 8/11/2012 “ De muziek en De Pauw dansen samen, gaan een echt duet aan. Kris Defoort, bassist Nic Thys en drummer Lander Gyselinck improviseren en kruipen via hun eigen muziek in die van Monk. Ze worden lyrisch, uitgelaten, dwars en bepalen mee het klimaat. (…) Op het einde van de voorstelling zien we de prachtige foto’s die Bach Jespers van een naakte De Pauw maakte en waarop kunstenaar Benoît van Innis treffende tekeningen aanbracht. Ze vatten nog eens het verhaal samen van een man die graag een dansje doet en uit zijn keurslijf wil breken. Lichtheid, weemoed en gezonde koppigheid kenmerken An Old Monk . Thelonious zou er beslist een dansje bij doen.” - Karel Van Keymeulen, De Standaard, 9/11/2012
“Een wonderwel geslaagde en jazzy ode aan het leven.” Els Van Steenberghe, Knack, 11/11/2012
“ Zowel de acteur als de muzikanten creëren een meeslepend in elkaar vloeiend geheel. (…)Wanneer uiteindelijk de dansende mens achter de piano wegdeemstert, wordt nagedacht aan de hand van levensgrote foto’s (Bach Jespers), expressionistisch aangescherpt (Benoît van Innis). We zien in verschillende fases het al dan niet versierde lichaam van danser De Pauw. Een reeks droombeelden waar de kijker vanuit de eigen levenservaring een vergelijkend verhaal bij kan fantaseren. Ze doen geen afbreuk aan het levenslustige van de voorstelling, ze vertragen enkel het losbarsten van een dankbaar applaus.” - Roger Arteel, theatermaggezien.net, 14/11/2012
“Het lijkt wel alsof Josse De Pauw het verleerd is: mislukken. (…) An Old Monk is een echte grootse Josse De Pauwsolo. Balancerend tussen concert en theatermonoloog, tussen beeldenstorm en intiem dansje, tussen pakkende tragiek en prikkelende humor, vertelt hij over alles wat een mens tot mens maakt. Hij kiest niet voor de makkelijkste weg, gaat op het eind zelfs voor een intrigerend soort van anticlimax, maar pakt mij en passant in waar ik bij sta. Ik bedoel maar: wees snel en boek uw tickets, want, naar ik hoor, zijn alle voorstellingen - geheel terecht, overigens - al bijna uitverkocht.”- Griet Op de Beeck, De Morgen, 18/11/2012
De muzikanten gaan elk om beurt de dialoog aan met de dansende monnik voor hen. De tekst danst op de ritmes van de muziek. En net wanneer je denkt dat de voorstelling op zijn einde loopt, word je verrast met misschien wel het mooiste deel van de opvoering. Grote zwart-wit foto’s van Josse De Pauw vormen een visuele suite van zijn leven. (…) En terwijl de drie jazz cats zich nog even verliezen in hun laatste maten, kan je als toeschouwer slechts één ding denken: An Old Monk is een monnik die danst als nooit tevoren.” - Anne Declercq, CJP.be, 19/11/2012 “Een schitterende Josse De Pauw tussen hoop en wanhoop (…) Het trio speelt Monk, maar ook eigen werk zoals 'Le lendemain du lendemain', telkens gekruid met improvisatie. Lander Gyselinck verdient een aparte vermelding, want hij is een drummer met een geweldig gevoel voor timbre. Ook De Pauw zelf overtuigt in muzikaal opzicht. Met een prachtige dictie en een uitstekende timing declameert hij op een bepaald moment 'Are We Dreaming' van de Britse bard Kevin Coyne, een ontroerend hoogtepunt.” - Didier Wijnants, De Morgen, 20/11/2012
“**** De jazzmuzikanten vormen met Josse De Pauw in de muzikale voorstelling An old monk een geweldig kwartet, want De Pauw is in deze voorstelling een muzikant onder muzikanten. Zijn eigen poëtische tekst die hij onder, over, tussen en achter de noten van zijn muzikanten plaatst, is zelf dan ook een zorgvuldige compositie met terugkerende thema’s en refreinen en zelfs een heuse meezinger.(…) An old monk is geestig, ontroerend, meeslepend en uitermate muzikaal. Het is, kortom, muziektheater zoals muziektheater moet zijn. En bovendien uitermate dansjeswaardig.” - Robbert van Heuven, theaterkrant.nl, 21/11/2012 “Op Theater aan Zee kan je onmogelijk alles bekijken – te veel voorstellingen -, dus is het niet aan mij om ‘An Old Monk’ van LOD als dé voorstelling van de editie 2013 te bestempelen. Toch lijkt het me onwaarschijnlijk dat ik de komende dagen nog iets beters zal zien.” – Jon Misselyn, dewereldmorgen.be, 7/8/2013 “An Old Monk is zonder twijfel een van de tien beste voorstellingen van het seizoen. (...) Josse De Pauw vertelt en viert. Vindingrijk, grappig, levensecht. De muziek al evenzeer. (…) Een en al kracht en vrijheid, Thelonious Monk zou er verzot op geweest zijn.” – Le Temps, 18/6/2013
“De muziek van het Kris Defoort Trio kent drie pijlers: composities van Defoort, thema’s van Monk en improvisaties, die ineengrijpen tot een vrijzinnig geheel en de sfeer voor een belangrijk deel maken. (…) De Pauw is een meesterlijke verteller en acteur, die met stem, taal en lijf een heel podium vult.” – **** Het Parool, 28/10/2013
“De voorstelling is pure jazz in speelstijl en taal, net zo free als Monk zelf speelde. (…) De Pauw met zijn krachtige, grote lichaam en zijn sonore stem bezingt de vitaliteit van het leven, swingend en overrompelend.” – NRC Handelsblad, 29/10/2013
“An Old Monk duurt zo’n vijf kwartier, maar Josse De Pauw ziet kans het tijdsbegrip uit te schakelen. Gaandeweg boetseert hij de voorstelling tot een magistraal bouwwerk.” – jazzenzo.nl, 05/11/2013
“Een bijzondere voorstelling waarin beeld, tekst en muziek naadloos op elkaar aansluiten. Het is hilarisch en treurig tegelijk. In die balans ligt de superieure kracht van ‘An Old Monk’.”, Jazzflits, 18/11/2013
“Dé ontdekking van de avond was ongetwijfeld An Old Monk (…)Na een incubatietijd van tien minuten begrijp je de regels van het spel en dring je binnen in het universum van Josse de Pauw. Je oren worden verwend met een uitgebalanceerde interactie tussen tekst en muziek en wanneer deze even uitdooft, geniet je van de zuivere, grappige, ontroerende en zelfs tragische biecht van deze “oude monnik”, die ons dicht op de huid kruipt met zijn angsten en kleingeestige trekjes - en uiteindelijk het bespottelijke van zijn narcisme.” – jazzmagazine.com, 13/11/2013 “De Belgen, Gods uitverkoren volk. Dat wordt wel vaker gezegd. Maar als je het schouwspel ‘An Old Monk’ van Josse De Pauw en het Kris Defoort Trio hebt gezien, dan verdient deze stelling het om nog maar eens herhaald te worden.” – crisscross-jazz.com, 15/11/2013
An Old Monk Over ons
LOD muziektheater is een Gents productiehuis voor opera en muziektheater, een creatieve thuis voor artiesten. LOD engageert zich om trajecten uit te zetten op lange termijn; met componisten zoals Kris Defoort, Daan Janssens, Jan Kuijken, Vasco Mendonça, Dominique Pauwels en Thomas Smetryns, en met regisseurs Josse De Pauw en Inne Goris. Daarnaast staan onze deuren open voor zij die ons artistieke pad kruisen, altijd verrassend maar nooit toevallig; Patrick Corillon, Pieter De Buysser, Denis Marleau, Fabrice Murgia, François Sarhan. Ons huis wil een overkoepelend platform zijn voor al deze kunstenaars, en wil hen de middelen bieden om hun ideeën uit te werken. Al 25 jaar creëren we producties die vaak toonaangevend bleken voor het hedendaagse landschap van opera en muziektheater. The Woman who Walked into Doors en House of the Sleeping Beauties (Kris Defoort, Guy Cassiers), Die Siel van die Mier en De Gehangenen (Josse De Pauw & Jan Kuijken), Muur (Inne Goris, Dominique Pauwels), Ghost Road (Dominique Pauwels, Fabrice Murgia), The House Taken Over (Katie Mitchell, Vasco Mendonça), An Old Monk (Josse De Pauw, Kris Defoort), … zijn slechts enkele voorstellingen die onze brede visie belichamen. De resultaten die voortvloeien uit deze artistieke samenwerkingen, laten zich niet in hokjes plaatsen en blijven lang nazinderen. LOD richt de blik resoluut op wat komt, onder andere door ons engagement voor jong talent. Via het European Network of Opera Academies werken we mee aan de toekomst van muziektheater: enoa garandeert kwalitatieve workshops voor jonge artiesten en biedt de mogelijkheid tot duurzame uitwisselingen tussen internationale operahuizen. Gent is waar het allemaal begon, ooit, met Lunch Op Donderdag. Met de passie voor muziektheater. Daarnaast vormen internationale samenwerkingen van bij het begin een basis van ons werk. LOD muziektheater, een internationaal productiehuis en een creatieve thuis – blik op de wereld, Ghent Made.
Contact Céline Broeckaert Spreiding en externe relaties
[email protected] +32 9 266 11 33 │ +32 486 56 96 50 Valérie Martino Artistieke coördinatie & internationale relaties
[email protected] + 32 484 59 61 78 Marianne Cattoir Pers & communicatie
[email protected] +32 9 266 11 39
LOD muziektheater Bijlokekaai 3 B-9000 Gent
[email protected] www.LOD.be
