Een trip om nooit te vergeten. 15
Donderdag 18 december om 1800 uur vertrokken we dan met Bill en July aan boord richting Trinidad. Helaas... Bill had een soort van migraine aanval en lag uitgeteld in de kooi. July sliep. De zeiltocht door de nacht verliep vlekkenloos en rond 10.00 uur in de ochtend voeren we de "Boca del Mono" binnen. Dat is het meest oostelijke kanaal waardoor je de "Golfo de Paria" binnenvaart. Er stonden vreemde stroomrafels en de zee a was er verward, en er kwamen golven van alle richtingen. Maar al met al viel het best mee. Om 10.30 uur voeren we 'Chaqueramas' binnen en maakte vast aan de douane pier. De formaliteiten verliepen probleemloos, men was erg vriendelijk en professioneel. Maar we hadden niet anders verwacht. Er lagen hier heel veel zeiljachten, dat is tenslotte hun business hier!
Douane steiger
Het was de bedoeling, dat we naast pret maken en de toerist uithangen, hier ook serieus onderhoud aan Complex zouden gaan plegen. Het schip moest nodig het water uit en het onderwaterschip moest schoongemaakt worden en dan opnieuw van antifauling ( aangroeiwerende verf) worden voorzien. En Trinidad met zijn vele jachtwerven was dé aangewezen plek om dit nu eens goed te doen.
Voor het uit het water hijsen en onderhoud van het schip kon je kiezen uit vele werven. "Peaks, Powerboat, Crews-Inn," En nog veel meer. Bij "Powerboats" hadden we de beste deal. Op de wal voor een hele maand en een portable airconditioner aangesloten op het voorluik. (anders is leven aan boord onmogelijk!) We besloten voor een hele maand op de wal om de volgende reden: De ankerplaats was erg vol en tegen de tijd dat het carnaval losbarstte, zou dit nog erger zijn!
Dat betekende, dat er altijd schepen zouden zijn, die te dicht bij ankeren en dat was met de vreemde stroomwervelingen op de ankerplaats geen goed idee. De schepen draaiden alle kanten op. (als een drol in een pispot!) Je kon dan dus wachten op schade! En....Je zou dan geen moment van boord kunnen!!! Geen goed idee, want we wilden het carnaval meemaken! Dus...Rond de carnavalstijd zouden we een maand op de wal staan (Zonder zorgen) én meteen ruim de tijd hebben voor uitgebreid onderhoud.
De ankerplek. Toen brak er een tijd aan waarin we zo veel mogelijk moesten regelen voor de tijd die we op de wal zouden staan. Ik moest beslissen welk verfsysteem ik op de romp zou aanbrengen, en welke antifauling te kopen. Ik kocht een inbouw 12 volt watergekoeld koelsysteem met een koudeplaat bij West-Marine in de USA. Ook bestelde ik een nieuw soort isolatiemateriaal. (werd ook gebruikt in de ruimtevaart) 2,5 cm. isoleerde nét zoveel als 16 cm. purschuim! Ik bestelde één vel (bestond uit meerdere lagen) ± 260cm. x 160 cm. voor ruim $300! Maar ik kon nu een mooie koelkast bouwen op een plek waar het anders niet mogelijk was geweest. We hadden in de kiel een tank van ruim 150 liter, die voor petroleum was bedoeld. (de vorige eigenaar had een petroleumfornuis) Die tank zou ik vullen met zoet water en dan hadden we een prachtige koeling voor de koelkastcompressor! Kielkoeling!!! (De kiel werkt dan als warmtewisselaar)
We zagen al weer een hele boel oude bekenden in de buurt voor anker liggen.Ook maakte we uiteraard weer nieuwe vrienden o.a. Kristien en Rudie a/b "Orion" en Anne en George van "Kwan Yin" dit waren Nederlanders. Via de VHF luisterde we elke ochtend naar "Het net" Hier kon je scheepsbenodigdheden die daar werden aangeboden kopen, en ook was er info betreffende toeristische excursies en wetenswaardigheden over het eiland. We kochten via dit medium van een stel Zweden een polyester bijboot voor $100,- en een fles whisky! Onze opblaasbare was nagenoeg uit elkaar gevallen. Ook hadden we een gaskachel aan boord en die was ook verkocht via het net. We vernamen dat er rond de Kerst een jazz-gebeuren zou zijn bij de Crews-Inn . Daar zijn we dus met een hele groep heengegaan en het was fantastisch. Alle muzikanten kwamen van zeilboten af en het was één grote 'Kerst-Jamsession!!' Het leven in Chaquaramas begon een prettige sleur te worden en de tijd vloog om. Ook Rob en Afra, die we ontmoet hadden op Tobago, waren gearriveerd. Er was bijna iedere avond wel wat te doen. We waren dan ook snel door onze restvoorraad wijn heen. Maar... het geluk was met me! Ik kocht van een jonge Zweedse solozeiler 40 literpakken Spaanse rode wijn. In de Chaqueramas supermarkt was de wijn onbetaalbaar, dus we schakelde al snel over op rum-punch.
Kerst-Jazz concert
De zangeres kwam van een zeilboot genaamd: 'Mood Indigo!'
Na tafelen bij de Crews Inn.
Kristien en Rudy
Crews-Inn Marina.
Het leven is zwaar!
Ik wilde zo graag aan de koelkast beginnen, maar ik kon alleen voorbereidend werk doen omdat het isolatiemateriaal maar niet kwam. Dat was heel frustrerend. Afijn, er was werk genoeg, Roest bikken, schuren, schilderen en regelmatig andere zeilers een handje helpen. Rob en Afra moesten het water uit en dan zijn een paar extra handen aan dek geen overbodige luxe. Zo vloog de tijd om, totdat ook wij zover waren, dat we het water uit moesten met Complex. Ik merkte al een tijd dat we onder water ergens achtegehaakt zaten met onze ankerketting. Er zat steeds minder speling in en onze draaicirkel werdt steeds kleiner. Dus besloot ik om de dag voor het uit het water hijsen anker op te gaan en ons schip dan s' avonds in het dock van de botenlift te parkeren. Dan was ik de volgende dag de eerste. Zo gezegt zo gedaan....ja...dat dachten wij tenminste. De ketting zat wel degelijk ergens onder en achter want na een meter of wat ingedraaid te hebben, was er geen beweging meer in te krijgen. Wat nu??? Ik probeerde de ketting los te krijgen door diverse richtingen op te motoren, maar nee, ook dat hielp niet. We zaten zo vast als een huis. We moesten onder water kijken of er wat aan te doen was. De bodem was pakweg 12 a 13 meter onder ons. Ik zelf kon niet duiken want m'n sinussen zaten potdicht.(dan kan je niet klaren) Dus...had Ik "hulptroepen" ingeschakeld. Voor hulp aan dek kwam Rudy. Om te duiken, Rob en er was ook nog een Fransman, (Fransoir) die professioneel duiker was en $50,- rekende voor de klus. Toen de duikers voor de eerste keer boven kwamen, kwam de aap uit de mouw..... De ketting zat om het wiel van een Amerikaanse legertruck uit de tweede wereldoorlog. Ook zat hij er klem onder. Dus de ketting werd gevierd en daarna konden de duikers hem om het wiel vandaan halen. Daarna kwam een moeilijker opdracht, n.l. de truck moest opgetild worden zodat de ketting er ondervandaan gehaald kon worden. Dikke trossen werden aan de truck bevestigd en deze trossen werden op dek bevestigt aan een ketting van een handtakel die aan de mastvoet was veranked. Dan werd de ankerketting langzaam in gehaald. Als we een aantal schalmen van de ketting binnen hadden, werden de trossen met de takel ook weer strak gezet. Centimeter voor centimeter kwam de truck los van ......niet de bodem, maar.... van een oplegger die daar weer onder lag!
Anker-op...Een hele dag werk!!!
Complex in de botenlift. Toen de truck los van de oplegger was, vierde we de ankerketting en lieten het schip achteruit zakken. Daarna lieten we de truck weer zakken. Rob en Fransoir gingen daarna weer naar beneden om de zaak te bekijken. De oplegger moest daarna een stuk opgelicht worden, want de ketting zat ook hier weer bekneld. Het was me de operatie wel! We waren inmiddels een attraktie op de ankerplek. Rond 17.00 uur lagen we uiteindelijk in het dock van de botenlift. Ik bedankte en betaalde Fransoir en bedankte Rob met de verzekering dat ik de dag er op zijn persluchtfles zou laten vullen. Later vernamen we dat die ankerplek vol ligt met Amerikaans legermateriaal wat, toen de tweede wereldoorlog ten einde was, daar door hun afgezonken (gedumpt) was. Er was iemand die me zelfs vertelde, dat hij een jaar of wat geleden een stuk van een vliegtuig omhoog haalde.
Op dinsdag 20 Januari halen we de kleine zwarte kater 'Droppie' op van het schip 'Genesis'. Hij was geboren op 10 December en was dus net aan 6 weken oud. De schipper wilde de kleine katjes verdrinken, dus hebben we er in iedergeval eentje van de verdrinkingsdood gered. We hadden Albert en Helen ontmoet met hun schip 'De Saeck'. Leuke mensen...Albert heeft zichzelf gepensioneerd. Hij was eigenaar van 'Polyservices'. Ik kwam wel eens in de Amsterdamse vestiging om epoxy en polyester-resin te kopen. Albert wist alles van epoxy en polyester en was bereid om mij advies te geven met het bouwen van de koelkast. Het in epoxy vervaardigen van de bovenkant van de koelkast en de deksels.
Albert aan het werk.
Naast al dat werken is er uiteraard ook tijd voor 'spelen'. Het caraval naderde met rasse schreden. Dat wordt hier heel speciaal gevierd. Als je mee wil doen in de optocht wordt je lid van een "masscamp" Dan betaal je een aantal honderden dollars en daar krijg je dan een outfit voor. Ik moet zeggen dat deze kleding iets heel apart is. Alle masscamps hebben hun eigen ontwerpen voor de optocht. En sommige zijn adembenemend. Ieder "masscamp" wordt onderweg begeleid door een "panband" Grote wagens die soms handmatig en ook soms met een tractor voortbewogen worden. Op deze wagens spelen de pan-muzikanten. De steelband muziek is hier enorm populair en ik denk dat die hier is uitgevonden ten tijde van de opkomst van de oliewinning. Voor dat het carnaval met zijn optochten losbarstte, bezochten we de masscamps en konden de repetities van de steelbands bijwonen. Ook hebben we de 'miss-verkiezingen' bijgewoond. Hieronder een foto-impressie van het carnaval van Trinidad.
Ze oefenen al op de kar, waarop ze straks al spelend door de straten getrokken worden.
Opperste Concentratie...
De lage noten
Die optochten duren uuren! Dus …Hier een lichtelijk vermoeide indruk
Hiernaast.... De avond vóór het eigenlijke carnaval. Dan gooit men elkaar met verf! Kortom, het wordt dan een echt zooitje! Niks voor mij!!! Ik was blij toen het carnaval verleden tijd was. Toen kon ik tenminste weer van alles kopen in de winkels en verder gaan met mijn koelkast project. Het voorwerk was gedaan de buitenwanden waren op z'n plek, de leidingen voor freon en koelwater waren inmiddels ook geinstalleerd. Het wachten was nog steeds op het isolatiemateriaal. Erg frustrerend. Wij gingen het water weer in. Complex was weer een prachtig schip! In de antifauling gezet en ook de romp was van een nieuwe laag blauw voorzien. Ik wilde niet meer naar de ankerplek en regelde een plek in een kleine jachthaven genaamd 'Hummingbird-Marina'. We lagen langszij een steiger en dat was voor onze scheepskat Droppie de eerste mogelijkheid om de wal te gaan verkennen. Dit betekende dat hij dus een aantal malen te water is gegaan. Meestal kon ik hem dan redden door op de steiger te stappen en hem dan bij z'n nekvel te grijpen. Maar een keer zat hij onder de steiger op een dwarsbalk en stiet een door merg en been gaand gekrijs uit. Ik dacht dat ik hem vanuit de bijboot wel kon pakken, maar toen sprong de eigenaar van de boot voor ons spontaan het water in en redde hem. De uitslover!!! Nu moest ik hem uit goed fatsoen nog een fles wijn geven ook! Dit staat genoteerd in de conduitestaat van Drop en ik ben bang dat er nog wel het een en ander bij komt! Toen we het water ingingen en ik de motor wilde starten, leek het wel of de accu leeg was. De motor had er moeite mee om te draaien De eerste slag ging heel moeizaam...
Toen ik in de marina langs de steiger lag, probeerde ik de motor wéér te starten. Dat ging prima, maar hij liep niet goed...het geluid was anders..het leek wel of hij op drie poten liep.Ook zag ik bij de uitlaat olie op het water. Dus heb ik er een monteur bijgehaald. Ik had gelijk, er was water over de kleppen gekomen en in een van de cylinders gelopen . Water kan je slecht samendrukken dus moest er iets stuk gaan. Resultaat een gebroken klepstootstang en nog wat kleine dingen.Verder viel het mee. Geen lagerschade! Maar de cylinderkop moest er af enz.enz. Ik had met de monteur afgesproken dat ik het werk zou doen onder zijn bezielende begeleiding. Het was een aardige vent en ik kon goed met hem opschieten. De cylinderkop hoefde gelukkig niet gevlakt te worden, hij was in goede staat. Toen we op het punt stonden om alles weer in elkaar te zetten, was het laat in de ochtend. Hij zei: "Ik ga nu onderdelen halen, eten en dan kom ik weer terug!" Ik begreep er niets van en vroeg of hij die onderdelen niet eerst moest bestellen. Maar hij stelde dat van een 'Ford Lehman' tractor motor, je overal in de wereld onderdelen van de plank af kan halen. Dat was dus een goede zet geweest van meneer Dijkstra! (De bouwer van Complex) Een dag later liep de motor weer als een zonnetje! Ook was ik achter de oorzaak gekomen...Belangrijk natuurlijk! Het kon nu niet meer gebeuren. Ik zal de lezer niet vermoeien met de uitleg hiervan! Ik zelf begrijp het nét aan!!! Ook was het isolatiemateriaal eindelijk aangekomen en had ik het koelkastproject eindelijk af kunnen ronden. Het was een prachtige energiezuinige koelkast geworden met twee deksels. Een voor de koele ruimte... (±13°C) en één voor de koude ruimte... (± 4°C) Hij werkte dus op het 12 volts systeem en was (kiel)water gekoeld. Hij sloeg niet vaak aan, doordat de isolatie zo goed was. Het begon nu wel zo'n beetje tijd te De worden om weer eens te gaan varen. Er waren nog twee zaken die we moesten doen...Dat waren 1: een bezoek aan de Nederlandse ambasadeur Kapotte i.v.m.Koninginnedag. (Haring eten en...kroketten!!) en 2: Een proefvaart ma- Klep-stoot ken omdat daarna de cylinderkop kon worden nagetrokken.Wordt vervolgd. Stang!
