DIERENTAAL November 2012

DIERENTAAL November 2012

Beste Nieuwsbrieflezers, De verhuizing naar Almere is gestart ! Eerder dan gepland, 1 in plaats van 15 november, zijn wij begonnen met de verhuizing van de eerste katten. In deze korte nieuwsbrief kunt u lezen over deze bijzondere verhuizing.

• Adopteer een dier • Colofon


Vervroegde verhuizing Vandaag is het zover: donderdag 1 november, de eerste dag van de verhuizing van Stichting Dierenthuis naar Almere. Maandenlang is er naartoe gewerkt en geleefd en nu het dan echt zover is, voelt het heel vreemd. Toen ik vanochtend bij Dierenthuis in Aarle-Rixtel arriveerde, stond er een klein vrachtwagentje op de oprit. De laadklep was open, dus zodoende was goed te zien dat er al aardig wat in stond zoals meubilair, dekentjes, een heleboel zakken kattenbrokjes. De eerste 30 katten worden vandaag naar Almere gebracht met deze zelfde vrachtwagen. Een combinatierit van bewonertjes en hun benodigdheden dus. Maar... eerst moesten ze nog “opgehokt” worden. Je kunt katten nu eenmaal niet gezellig los bij je in de auto vervoeren. Ten eerste is het niet veilig, ten tweede zijn er een aantal schuwe dieren, die meteen vluchten zodra de auto weer open gaat. Het zou een puinhoop worden. Jolanda en ik komen altijd op donderdag helpen en Annet was in verband met de aanvang van de verhuizing als extra hulp aanwezig. Verder was er een journaliste van het Eindhovens Dagblad: Mieke. Ze keek niet alleen wat er gebeurde, maar heeft ook de handen uit de mouwen gestoken om de katten in hun reismandjes te krijgen. Fijn dat zij ook meehielp. Een extra paar handen was welkom en zo kan ze mooi een artikel schrijven uit eigen ervaring, in plaats van aan de zijlijn. Er stonden een heleboel reismandjes en kooitjes klaar in de garage. Deze werden allemaal naar de gewenningsruimte gebracht, waarna Alice bepaalde welke katten de eerste bewoners van het complex in Almere zouden worden.


Vervroegde verhuizing (vervolg) Bij de tamme exemplaren was het niet zo moeilijk om ze in een reismandje te krijgen. Ik heb persoonlijk een van mijn favorietjes, Greetje, in een reismandje gezet. Bij de schuwere katten moest het schepnet er aan te pas komen. Alice is supergoed in het op deze manier vangen van katten. Annet stond al klaar met een kooitje dat aan de bovenkant open kan. Kat met schepnet en al erin, klep dicht en door een kier het schepnet weer eruit halen. Alle katten kregen meteen in hun tijdelijke reisverblijf een pipetje antivlooienmiddel en een pipetje ontwormingsmiddel in hun nek, zodat ze tiptop in orde naar Almere gaan. Mijn taak was om kattenmandjes die klaar stonden met katten erin die al behandeld waren met pipetjes naar de garage te brengen. Daar konden ze rustig wachten tot het moment van inladen.

Tellen en nog eens tellen: hebben we er 30? Nee, het waren er 27 en de kooitjes waren op. Of toch niet: volgens Alice zouden er beneden op het terrein bij de schuwe katten nog staan. Jolanda en ik zijn snel naar beneden gegaan en inderdaad: precies 3 stuks. Deze gauw meegenomen om de laatste 3 katten die nog mee moesten van een kooitje te kunnen voorzien. Het inladen kon beginnen. Eerst werden de mandjes en kooitjes uit de garage gehaald en in de gang gezet. Daarvandaan naar buiten en in de vrachtwagen. Inmiddels was ook een ambtenaar van de gemeente Laarbeek gekomen, om te controleren of inderdaad vandaag 30 katten zouden verhuizen zoals was afgesproken. Hij kon tevreden weer terugkeren.


Vervroegde verhuizing (vervolg) Iedereen was een beetje stil nu de eerste 30 katten in de vrachtwagen zaten. Het was toch een bijzonder moment: het allereerste begin van de langverwachte toekomst in Almere, waar zo veel aan vooraf gegaan is. Tegen kwart voor 1 stapten Steven, Jolanda en Annet in de vrachtwagen voor de eerste verhuizingsrit naar Almere. Wie weet hoeveel ritten er nog zullen volgen. In Almere zijn nu alleen nog kale verblijven. De eerste twee zullen vandaag al een beetje ingericht gaan worden met de spullen uit de vrachtwagen, zodat de 30 pionierkatten er warm en tevreden bij zitten. Aanstaande zaterdag ga ik weer helpen en mag dan ook mee naar Almere om een aantal katten naar hun nieuwe onderkomen te brengen. Ik ben reuze benieuwd hoe het er daar uitziet. Op foto's

kun je niet goed zien welke afmetingen het gebouw heeft en het moet enorm groot zijn. Het is heel vreemd omdat er nog zo veel over zijn, maar het lijkt al een stuk stiller nu de eerste 30 katten weg zijn. En dat wordt alleen maar per dag erger, tot iedereen verhuisd is. Eerst de katten en als die allemaal in Almere zijn vervolgens de honden en de paarden. We verheugen ons er op dat alle dieren straks lekker samen met Alice en Steven in het fonkelnieuwe Dierenthuis Almere wonen, op een plek waar ze allemaal welkom zijn.


Zaterdag 3 november, de derde dag van de verhuizing naar Almere Gisteren en eergisteren zijn er per dag 30 katten verhuisd. Vandaag is de bedoeling dat aantal op te voeren tot 40, zodat we aan het eind van de dag kunnen zeggen dat de eerste honderd katten hun intrek hebben genomen in het splinternieuwe Dierenthuis Almere. Om te beginnen moesten alle vervoersmandjes en kooitjes klaargezet worden. Een aantal in de keuken, een aantal in de gewenningsruimte en ook wat op zolder. Toen kon het grote vangen beginnen. De eerste twee waren makkelijk, gewoon optillen en in een kooitje zetten voor een pipetje antivlooienmiddel en ontwormingsmiddel. Dat waren Dolly en Nooortje. Ja, inderdaad: met 3 o's. Want bij deze kat zijn de oren geamputeerd, dus no oortjes = Nooortje. Een paar andere waren ook redelijk eenvoudig in een kooitje te krijgen, maar een aantal schuwe katten zagen de bui al hangen en daar moet dan het schepnet aan te pas komen. Daarbij moet steeds van tactiek veranderd worden. Improviseren wordt een tweede natuur, afhankelijk van waar de kat die je wilt hebben zich ophoudt. Op een gegeven moment stond Alice met haar schepnet in de aanslag op de gang achter de kast verdekt opgesteld terwijl ik vanuit de keuken steeds een kat in haar richting probeerde te laten lopen door er met een ander schepnet achteraan te gaan. Ha, beet. Hengelsport maar dan anders. Gauw een kooitje in de aanslag, kat met schepnet en al erin en dan het net er door een kleine kier weer uit zien te krijgen terwijl de kat zich daar met de nageltjes in vastklampt. Een zwarte kat met klein wit vlekje op de borst liet zich met wat blikvoer in een minibench lokken. Mooi, weer eentje.


Zaterdag 3 november, de derde dag van de verhuizing naar Almere (vervolg) Niet zo mooi toen we een tijdje later ontdekten dat er een lege bench op tafel stond. Ik vroeg aan Alice of zij hem in een ander kooitje had gezet, maar nee: hij was ontsnapt. Een raadsel hoe deze kat daar weer uit is kunnen komen. Houdini is er niets bij. Ach, dan mag Twister in die bench meeverhuizen. Alle stukken waarvan we dachten dat de andere kat daardoor wel ontsnapt kon zijn nog extra dichtgebonden zodat het niet nog eens kan gebeuren. Twister laat zich makkelijk optillen, maar om deze vrij gezette kat door het kleine deurtje van de bench te krijgen was nog niet zo eenvoudig. Met de kop eerst ging niet, want hij hield zich stevig vast aan de tralies. Dan maar achterwaarts inparkeren. Dat lukte. Uiteindelijk stonden de katten in vervoersmandjes en kooitjes in de garage en schuur klaar. De wethouder van Laarbeek kwam vandaag persoonlijk om het aantal katten te tellen dat ging verhuizen. In de stromende regen alle katten in de vrachtwagen geladen en net toen Steven en ik in wilden stappen hoorden we roepen dat we Twister waren vergeten. Ocherm, daar stond hij nog in zijn benchje op de keukentafel. Omdat hij niet bij de rest in de garage klaargezet was voor vertrek, waren we hem vergeten in te laden. Gelukkig werd het nog net op tijd ontdekt en kon hij nog mee. Voor mij was het de eerste keer dat ik het nieuwe pand in Almere zou zien. Ik was reuze benieuwd (lees: stiknieuwgierig) hoe het eruit zou zien. Want zelf zien is toch heel wat anders dan op foto's. Nou, ik ben er erg van onder de indruk. Wat is het GROOT en wat wordt het MOOI!


Zaterdag 3 november, de derde dag van de verhuizing naar Almere (vervolg) Steven gaf een korte rondleiding. Er komt o.a. een prachtige dierenartskamer en een grote ontvangstruimte voor bezoekers. Maar het mooiste vond ik toch de dierenverblijven. De wanden helemaal betegeld, met lekker veel stopcontacten die door een kapje beschermd zijn tegen spatwater. Mooie gladde vloer, makkelijk schoon te maken. Veel glas aan de kant van de gang waar je de verblijven binnenkomt en veel glas naar de uitloop naar buiten. Ieder verblijf heeft een eigen aanrecht met dubbele spoelbak en krijgt een eigen kast voor schoonmaakmiddelen, en eigen waterstofzuiger, enz. Dat wordt efficient werken! Het allermooiste vond ik het ene verblijf dat al klaar was, want dat wordt inmiddels bewoond en de 60 al eerder verhuisde katten hadden er al aardig hun draai gevonden. Daar kwamen er nu weer 40 bij. Die moesten we dus maar eens gauw uit gaan laden. Gelukkig regende het niet meer en er kwam zelfs een waterig zonnetje door. Voorzichtig de zijdeur van de vrachtwagen opengedaan en wie zagen we daar? Zazou zat prinsheerlijk bovenop alle kooitjes. Geen idee hoe hij het voor elkaar heeft gekregen, maar hij is uit zijn reismandje weten te komen door het traliedeurtje eruit te halen. Waarschijnlijk heeft hij de halve weg zitten hengelen en de knippen die het dicht houden kunnen verschuiven. Hij was helemaal niet gestrest of zo, maar wilde kennelijk graag zelf bepalen hoe hij vervoerd zou worden en deed ook geen poging te ontsnappen nu de deur openging. Hij bleef rustig zitten kijken wat er nu zou gebeuren. Dus Zazou daarom maar zo los uit de vrachtwagen getild en op de arm mee naar binnen naar het kattenverblijf genomen. Hij vond het prima, bleef lekker ontspannen op mijn arm zitten. Het is en blijft een bijzondere kat.


Zaterdag 3 november, de derde dag van de verhuizing naar Almere (vervolg) Daarna begonnen met alle andere katten uit te laden. Terwijl we daar mee bezig waren arriveerde vrijwilligster Monique. Met zijn drieën eerst alle transportmandjes en kooitjes naar binnen gebracht en in de gang op een rijtje gezet. Vervolgens ben ik in het kattenverblijf gaan staan en heb steeds kooitjes aangepakt die Steven aangaf. Deur open, kooitje aanpakken, deur weer dicht. Want uiteraard waren er een paar nieuwsgierige katten die het een uitdaging vonden te proberen die open deur door te glippen. (Waaronder Greetje, kan niet missen. Bij zoiets staat zij altijd vooraan.) Monique zorgde dat de kooitjes die verder weg stonden steeds meer richting Steven opschoven. Uiteindelijk stonden alle 40 (nee 39 want Zazou was op een andere manier dan we gedacht hadden binnegekomen) kooitjes in het verblijf en konden we ze open doen zodat de katten er uit konden. Een aantal katten kwam er vlot uit, enkele moesten even geholpen worden en een paar bleven zitten waar ze zaten in de veilige beschutting van hun reismandje. Prima, neem gewoon de tijd om aan de omgeving te wennen. Wij gingen alvast alle andere mandjes en kooitjes weer eerst op de gang zetten en vervolgens naar de vrachtauto brengen. Het is nog een beetje behelpen, want het duurt nog zeker een week voor het water aangesloten wordt. Zodoende ging Monique buiten bij de waterslang van de bouw de kattenbakken uitschrobben die Steven net geleegd had. Daarna konden ze opnieuw gevuld weer netjes neergezet worden. De vloer aanvegen, kattenbrokjes aanvullen, drinkwaterbakken schoonmaken en opnieuw vullen. Tussen de bedrijven door de nodige katten een aai en een knuffel geven. Je zou niet zeggen dat hier nu 100 katten bivakkeren. Het is zo'n mooie grote ruimte en uiteraard zijn er een aantal die zich verdekt opstellen zolang wij bezig zijn.


Zaterdag 3 november, de derde dag van de verhuizing naar Almere (vervolg) Alle katten zaten er weer goed verzorgd bij, dus we konden terug naar Aarle-Rixtel. Het begon al te schemeren. Onderweg nog getankt en geen 5 minuten later, we waren nog niet bij Utrecht, gaf de vrachtwagen er de brui aan. Het leek wel of iemand een stekker eruit trok, van het ene moment op het andere deed hij helemaal niets meer. Net op een punt waar een invoegstrook was en de weg iets opliep, dus de snelheid was er meteen helemaal uit en het lukte nog net om de vluchtstrook te halen, maar de linkerachterkant stond nog iets op de rijbaan. We kwamen net een halve meter uitlooptijd/snelheid te kort. Een levensgevaarlijke situatie. De ANWB gebeld (ideaal, die mobieltjes: vroeger moest je naar een praatpaal lopen) en toen achter de vangrail gaan staan. Gelukkig was het nog steeds droog, maar wel koud en inmiddels ook helemaal donker. Diverse mensen toeterden en eentje stopte zelfs om te zeggen dat we daar zo gevaarlijk stonden. Ja, dat wisten we zelf ook wel. Maar met zijn tweeën duw je niet zo snel een vrachtwagen een stukje verder, ook al is het niet zo'n grote. We waren blij toen na zo'n 20 minuten een lepelwagen van de ANWB eraan kwam. Het eerste wat hij vroeg was of we niet zonder brandstof stonden. Nee, net getankt. Verkeerd getankt dan? Nee, Steven wist zeker van niet. Met zijn drieën lukte het met moeite wel om de vrachtauto netjes recht op de vluchtstrook te duwen. Lepelwagen ervoor en nogmaals duwen om de voorwielen op de lepel te krijgen. Daarna mochten we in de lepelwagen klimmen en werd de vrachtauto weggesleept naar een ANWB centrum in Utrecht. Onderweg werd nog een paar keer gevraagd of we echt niet de verkeerde brandstof getankt hadden. Steven begon daardoor zowat aan zichzelf te twijfelen.


Zaterdag 3 november, de derde dag van de verhuizing naar Almere (vervolg) Bij het ANWB centrum dook een monteur onder de motorkap en bleek er een hogedrukleiding gescheurd te zijn. Hij kon het lassen, zodat we er weer mee konden rijden, maar dat is een noodoplossing om thuis te kunnen komen en het onderdeel moet vervangen worden. Terwijl de monteur bezig was, mochten wij in een wachtkamer wachten. Er stonden fauteuils, er lagen tijdschriften, er was een koffie- en theeautomaat, toiletten. Prima voorzieningen voor gestrande reizigers. Wat een bof dat dit op de terugweg gebeurde en niet op de heenweg, met 40 katten aan boord! De monteur kreeg de auto weer aan de praat, dus we konden onze weg vervolgen. Hulde aan de ANWB! Dit oponthoud zorgde er voor dat we pas om 9 uur weer in Aarle-Rixtel waren. Eerst even een mok thee, daar was ik aan toe. Alice even bijgepraat. Want de plannen voor zondag moeten bijgesteld worden. Geen meubels verhuizen en 40 katten lukt ook niet met een personenauto. Toen gauw naar huis waar ik rond kwart over 10 aankwam. Einde van een enigszins uit de hand gelopen dag verhuizen.


We hebben al wel hele mooie foto! Lieve mensen u kunt het zien: We zijn twee weken eerder dan verwacht met het echte verhuizen begonnen! De eerste “150+ katten” van Dierenthuis wonen nu al in Almere!! We kunnen haast niet wachten met de rest. Het liefst gingen we allemaal vandaag nog. We zijn er, aan deze kant van de lijn, helemaal klaar voor: Weg van de Bakelse weg. Heerlijk! De oplettende kijker ziet echter ook dat er nog maar een kleine strook van de buitenrennen betegeld is. Dat kan beter...... en dat moet ook beter! De katten kunnen we wel minimaal een maand binnen houden, dat is geen groot probleem. Ze wonen nu dan nog wel in een redelijk kale ruimte op dekentjes, maar met elke nieuwe rit zullen er, naast hun vriendjes, meubels en andere spullen meekomen. De honden dat is een heel ander verhaal. Die kunnen we geen maand binnen houden. Die moeten naar buiten kunnen om hun energie kwijt te kunnen en natuurlijk om ze te kunnen voeren. Voor de honden is het dus noodzaak dat de buitenrennen betegeld worden. Voor het zo ver is moeten zij blijven waar ze zijn en kan Alice zelf ook niet verhuizen. Zij moet namelijk bij de honden blijven. Al die tijd zullen er dan ook twee Dierenthuizen draaiend gehouden worden. Hoe korter dat duurt hoe beter, dàt zult u zeker begrijpen! We zijn zo blij met wat we in Almere nu al hebben bereikt dat we ons niet kunnen voorstellen dat we dit ook niet snel zullen kunnen oplossen. Al die mensen die ons een warm hart toedragen en die op hun beurt ook allemaal weer goedwillende mensen kennen. Het eerste kwart is er al. Wat zou het fijn zijn als het geld voor de betegeling van de hondenren er ook snel is. Dan zullen we straks misschien allemaal als één hele grote familie rond de kerstboom in Almere kunnen zitten...... Met uw hulp gaat dat zeker lukken!


Adopteer een dier Het adoptieplan is in het leven geroepen om Dierenthuis en zusterstichting FIV/FelV te ondersteunen in de hoge kosten van de verzorging van onze kwetsbare dieren. Katten besmet met het aids- of leucosevirus, de sukkelaars, honden met hartfalen en oude paarden. Medicatie, dieetvoer, seniorenmuesli voor de paarden, vele operaties en de verzorging kosten veel geld. U kunt ons daarbij helpen door een dier te adopteren. Enkele keren per jaar krijgt u een bericht met foto over hoe het met uw dier gaat. Bezoek is, zoals u ongetwijfeld weet, tijdelijk niet mogelijk. Zodra de verhuizing achter de rug is worden de nieuwe bezoekdagen/tijden zo snel mogelijk bekend gemaakt. Het is fijn voor onze dieren om adoptanten te hebben voor wie zij extra speciaal zijn. Niet langer kansarm en ongewenst maar bijzonder. Kijk op de site www.dierenthuis.nl voor een aanmeldformulier. Of neem contact op via [email protected]


Colofon Stichting Dierenthuis is een permanente huiskameropvang voor oude, zieke en kansarme honden, verwilderde katten, katten die besmet zijn met het aids- en/of leucosevirus en oude paarden. Vooral niet herplaatsbare asieldieren vinden hier een blijvend thuis. Een thuis zonder hokken en tralies, met boswandelingen, een riante tuin, veel liefde, (medische) zorg en aandacht. DIERENTAAL verschijnt een paar keer per jaar. Mocht u de nieuwsbrief niet meer willen ontvangen, laat het ons dan even weten via de mail.

Stichting Dierenthuis Bakelseweg 27 5735 SC Aarle Rixtel Telefoon 06-30644767 (tussen 11.00-16.00 uur) Email: [email protected] Website: www.dierenthuis.nl Website: www.fiv-felv.nl Hyves: http://dierenthuis.hyves.nl/ Facebook: www.facebook.com/Dierenthuis Rekeningnummer Dierenthuis: 9359251 IBAN: NL22INGB0009359251 BIC:INGBNL2A Vanuit België KBC IBAN: BE63731027687108, BIC: KREDBEBB T.n.v. Stichting Dierenthuis

Tekst: Carina Branje, Marleen van Houten Fotografie: Carina Branje, Alice van Duijn

DIERENTAAL November 2012

Recommend Documents