DIERENTAAL December 2011

DIERENTAAL December 2011

Hierbij ontvangt u de nieuwsbrief van december. Met onder andere een verhaal over het 10-jarig bestaan van Stichting Dierenthuis, een aantal dieren “in the picture” en een verhaal over stress bij honden. Wij wensen u weer veel kijken leesplezier.

•INHOUD •Het tweede lustrum •Met onbekende bestemming •Wando •Ook Emma is heel speciaal •Een zwarte familie •De P van …..? •In het volle licht •Op bezoek bij dierenthuis •Bedankt, bedankt, bedankt •Rustig aan, dan breekt het lijntje niet •Een speciale vriendin in Friesland

•De maandelijkse column:

Oortjes in

de wind •Vegetarisch recept: Champignons Wellington •Verlanglijstje •Adopteer een dier •Colofon


Het tweede lustrum Op 21 december 2011 is het zo ver, dan bestaat de Stichting Dierenthuis 10 jaar. Van een kleine opvang met 60 katten en 15 honden in Wilbertoord groeiden ze uit tot een unieke, permanente, opvang voor meer dan 1000 ex-verwilderde, katten, zo'n 200 à 250 katten met FIV (kattenaids) en/of FeLV (kattenleucose) en ruim 100 honden. Sinds kort is er ook een kleinschalige paardenafdeling (De Knollentuin), waar op dit moment 7 paarden en pony's gezellig bij elkaar wonen. Melden we dan ook nog even dat, een paar jaar geleden, er op eens één haan over het hek kwam die liet weten niet meer weg te willen, dan is het niet menselijke gedeelte van deze uitzonderlijk grote familie compleet. Er overlijden er en er komen er bij zoals overal. Sinds begin 2008 wonen ze allemaal, samen met hun mensen Alice en Steven, in Aarle-Rixtel. Op een groot terrein in een zeer dun bevolkt gebied. Voorheen zat hier een jachthonden en paarden pension. We zullen niet te veel in herhaling vallen, maar Dierenthuis werd niet als pension aangemerkt en paste dus niet in het gemeentelijk bestemmingsplan. De “anderhalve” omwonenden zagen hun kans schoon. Nou is Nederland gelukkig meer dan dit kleine deeltje van Brabant alleen. Het merendeel van onze bevolking is de Stichting wel goed gezind en allerlei hulpacties werden gestart. Tot aan een Commissie van Goede Diensten, die toch ook tot geen andere conclusie kon komen dan dat Dierenthuis andermaal zou moeten verkassen. Verloren........? Om met een groot Nederlands voetballer te spreken: “Ellek nadeel heb se voordeel”. Want ze moeten dan wel weg maar waar ze straks terecht komen, daar zijn ze echt welkom en krijgen ze een, nog betere, grotere plek. Een supermodern gebouw met o.a. zonnecollectoren over het hele dak zodat ze zelfvoorzienend zijn voor hun energie. Duurzaam ondernemen in optima forma.


Het tweede lustrum (vervolg) Tien woelige jaren. Van een huiskameropvang via een opvang vol huiskamers naar een grote ruimte met terrein helemaal ontworpen als comfortabel onderkomen voor een paar duizend afgedankte dieren. Binnen en buiten onze landsgrenzen genieten ze anno 2011 bekendheid. Zou dat ook gebeurd zijn wanneer ze niet zo veel oppositie gehad zouden hebben? We zullen het nooit weten. Toch gaan we de opponenten hier niet bedanken. Er zijn grenzen nietwaar.... De laatste drie jaar zijn daarvoor te stressvol geweest. Een tijd waarin ongeloof soms plaats maakte voor kwaadheid. Zelfs het duiveltje van de neerslachtigheid lag af en toe heel even op de loer. Gelukkig was er dan altijd toch weer iemand of iets wat nieuwe energie gaf. Een brief of pakketje van een donateur, adoptant of andere vriend of vriendin. Een dier wat in eens iets heel positiefs deed. Bezoek van iemand met een goed idee. Dan wisten ze het weer zeker: Niet opgeven.... Nooit opgeven! Want wanneer wij er niet meer zijn is er voor deze dieren niemand meer. Dat wàs. Verleden tijd. Het gaat nu echt gebeuren, er gaat gebouwd worden. Ze gaan verhuizen en ze willen verhuizen. Dat is de toekomst. De toekomst van Dierenthuis ligt in Almere. De verhuizing zelf is ook een enorme logistieke operatie waar ze zeker hulp bij nodig zullen hebben. De wetenschap is er dat het voor het laatst zal zijn. Het getreiter van een enkeling dan definitief tot het verleden zal behoren. Het zorgt er voor dat Alice en Steven op de 21ste toch met plezier zullen stilstaan bij deze mijlpaal. Heel even maar natuurlijk, want de dieren komen op de eerste plaats. Ik denk dat ik namens heel veel mensen spreek wanneer ik besluit met: Hartelijk gefeliciteerd en heel veel succes. Wij blijven jullie steunen!!


Driepoot, mist een voorpoot

Met onbekende bestemming Zestien miljoen mensen op dat hele kleine stukje aarde....Toch is het, wanneer we allemaal de simpele dingen doen die er van ons verlangd worden, heel goed geregeld in Nederland. Wanneer we verhuizen dan gaan we naar het gemeentehuis in de nieuwe woonplaats en melden ons aan. Daar zorgen ze dan dat je bij de oude gemeente wordt uitgeschreven. Makkelijk voor iedereen en, hoewel in de tijd dat hij regeerde de meesten een fikse hekel aan hem hadden, toch goed bedacht door Napoléon. Wat je ook verder van hem vindt, deze kleine Corsicaan had niet alleen militair maar ook administratief en logistiek gezien best heldere ideeën. Als je bedenkt dat de Nederlander gedurende zijn leven gemiddeld zeven keer verhuisd, zou het anders ook al snel een “zooitje” worden. Wanneer je verhuist neem je natuurlijk ook je huisdieren mee. Ja, u en ik wel, maar het heeft er alle schijn van dat er toch steeds meer mensen zijn die, behalve het oude tafeltje van oom Frans en die centrifuge, die ze toch niet vaak meer gebruikten, ook Astor, Poekie, Flappie of Keetje Trippel maar liever niet meenemen..... Naar buiten dus met, in het gunstigste geval, een laatste bakje voer en water. Huisdeur op slot, de auto in en wegwezen. Voor de niets vermoedende dieren, die aan hun lot worden overgelaten, met onbekende bestemming. Dieren hebben namelijk geen wettelijke status en hoeven niet mee-opgegeven te worden zoals de kinderen. De nieuwe gemeente hoeft er in elk geval niet naar te vragen en weet dus niet beter dan dat de familie Y. zonder huisdieren de gemeentegrenzen is komen binnenrijden. Dat ze te beroerd waren hun katten (of andere dieren) mee te nemen weet niemand en komt ook niemand te weten. Alleen wanneer de familie een of meerdere honden heeft, dan moeten ze die wel opgeven wanneer de nieuwe gemeente er een is die nog de ouderwetse (!) hondenbelasting heft. Katten, konijnen, cavia's, noem alles maar op: ze zijn “gratis” en zijn daarom helemaal anoniem.


Met onbekende bestemming (vervolg) Bij Dierenthuis werd er onlangs aangeklopt om hulp voor drie katten die een dergelijke behandeling was overkomen. Ooit waren ze gewone gezellige huiskatten. Inmiddels zijn het, redelijk schuwe, zwervers geworden die samen optrekken. Ze vielen een dierenvriendin in de buurt op en die begon ze te voeren. Toen zag ze dat een van de drie een voorpootje mist. Ze dacht aan de komende winterkou en wist dat zo'n dier dit niet zou overleven. Ze belde ons. Dierenthuis is niet te beroerd en heeft de drie opgenomen. Vooral driepoot is nog wat huiverig voor alles wat er op twee poten rondloopt, maar ook hij trekt bij. Deze winter zijn ze -weer- lekker thuis en dat zullen ze dit keer blijven! Had de wet dit kunnen voorkòmen? Wellicht, wanneer huisdieren gewoon bij het gezin geteld zouden worden en dus opgenomen in de gemeentelijke basis-administratie, net als de kinderen. Er is hier namelijk ook sprake van zorgplicht en op deze manier wordt duidelijk wie die heeft. Hoe lang gaat het nog duren voordat dieren een wettelijke status krijgen? Zodat dit soort mensen in elk geval een stuk minder makkelijk dan nu hun dieren, ongestraft(!) als oud vuil zal kunnen dumpen......


Wando Hoe vaak lezen we het niet in de krant? Inval in een huis, honden in beslag genomen. Een dierenvriend denkt dan al snel dat het er nu voor de betreffende dieren gelukkig beter uit gaat zien. Dat ze het eindelijk goed hebben. Niets is minder waar. De dieren worden nadat ze in beslag zijn genomen opgesloten in hokken en dan begint voor hen het lange, eenzame wachten. Wachten op wat? Een betere toekomst? Het blijkt in veel gevallen een utopie. Dagen, weken, maanden gaan voorbij en aan hun volkomen geïsoleerde bestaan lijkt geen einde te komen. Een asielhond mag vaak een paar uurtjes per dag ravotten met soortgenoten, uitrazen op een speelweide. Zij verblijven regelmatig met één of meer soortgenoten in een verblijf. Zo niet de pechvogel die in beslag genomen is. Hem wacht meestal een kluizenaarsbestaan in een veel te kleine ruimte. Absoluut niet dierwaardig vindt ook de “werkgroep hulp in beslag genomen honden”. Zij trekken zich het lot van deze dieren dan ook zeer aan. Stichting “Het Afdankertje” vangt verwaarloosde dieren op. Honden, katten, paarden, ezels, noem maar op. Dieren die als oude goederen zijn afgedankt worden liefdevol opgenomen en er wordt intensief geprobeerd deze dieren weer een toekomst te bezorgen. Voor elk dier dat uiteindelijk een warm thuis vindt kan een ander dier in de opvang opgenomen worden. Een stichting die dus voortdurend in beweging is. Waarom hebben we nu deze beide verhaaltjes onder elkaar geplaatst? Omdat er een raakvlak is. En dat raakvlak heeft een naam. Hij heet Wando. Wando is een prachtige hond met de mooiste ogen die je maar bedenken kunt. Maar zoals bij alle dieren die op onze site verschijnen is ook zijn geschiedenis er een van ernstige verwaarlozing en mishandeling. Wando heeft zijn leven lang aan de ketting gelegen. Een ketting in een schuurtje. Wando kende dus geen frisse buitenlucht. Hij had nooit daglicht en was altijd volkomen op zichzelf aangewezen. Die eenzaamheid eiste zijn tol. Uit pure frustratie ging hij zijn eigen staart aanvreten. Een stompje bleef over. ( het restant zou later geamputeerd moeten worden) Wando zocht wanhopig hulp en blafte luidkeels in de hoop op aandacht. Die bleef uit. Het blaffen wekte ergernis en Wando’s bek werd dichtgebonden. Het touw zo strak aangesnoerd dat zijn hele snuit één wond werd. Hoe moet hij zich gevoeld hebben?


Wando (vervolg) Het enige levende wezen op deze planeet? Een onderkruipsel? Een verschoppeling? Door iedereen afgewezen? Zou hij echt gedacht hebben dat de wereld niet groter was dan dat ene kleine schuurtje zonder licht? Dat het hoort dat er een touw pijnlijk om je snoet zit en dat je zo amper kunt ademen? Dit dier leefde een leven dat eigenlijk helemaal niet geleefd kan worden. Te gruwelijk voor woorden maar voor hem de keiharde realiteit. Hoe sterk moet je zijn om dit te boven te komen? Wando werd uiteindelijk in beslag genomen en dit keer had hij iets meer geluk. Hij was niet één van die honden die via de AID een langdurig verblijf in een krappe kooi wachtte, hij werd ondergebracht bij de eerdere genoemde stichting: “Het Afdankertje”. Hij had veel tijd nodig om een beetje te herstellen van zijn letterlijke en figuurlijke wonden. Lichaam en geest murw en gekneusd. Wando werd herplaatst maar dat bleek niet de goede oplossing. Al na drie dagen kwam hij weer retour. Na een half jaar in de opvang namen ze contact op met Dierenthuis. Wando kwam bij ons wonen. Kijkt u eens naar dit mooie dier. Welke zieke geest heeft hem het leven vrijwel onmogelijk gemaakt? Hoeveel andere gevallen van mishandeling zijn er? Veel van onze bewoners kennen een verleden van mishandeling. Ze hebben allemaal hun eigen trieste en vaak ongelofelijke verhaal. Maar zij zijn nog maar het topje van de ijsberg. Verscholen achter deuren en muren vindt in het verborgene nog veel ellende plaats. Veel dieren leiden een leven dat puur uit lijden bestaat. Ze raken door dit leven zo beschadigd dat ze nergens meer heen kunnen. Alleen Dierenthuis biedt hen een onderkomen waar ze mogen zijn die ze zijn. Wat zou er zonder Dierenthuis met hen gebeuren? We willen er niet te lang bij stilstaan, het antwoord laat zich raden. Wando begint schuchter te beseffen dat het leven er anders uit ziet dan hij dacht. Een volle maag, een warm lijf, frisse lucht, de wind om zijn kop en zomaar in het daglicht leven. Het was allemaal nieuw voor Wando. Hij is vriendelijk en sociaal naar de andere honden. Maar wat is hij bang om alleen te zijn. Zijn verlatingsangst maakt het onmogelijk om in een gezinssituatie te wonen. Bij ons zijn er altijd mensen en dieren. Wando kan ontspannen. Voor zijn castratie zal hij nog één keer onder narcose gaan en dan ligt de toekomst voor hem open. Een toekomst bij Dierenthuis. Welkom lieve jongen.


Ook Emma is heel speciaal Emma. Het kleinste paardje van de opvang. Met haar korte pootjes, sorry... beentjes, trippelt ze al weer een heel tijdje mee in onze paardenafdeling. Ze had alleen, als enige, nog geen adoptant. Ze was daarom, ondanks het hebben van een naam, toch nog een beetje een anoniem beestje. Niemand vond haar bijzonder genoeg leek het. Gelukkig is daar nu, anderhalf jaar later, verandering in gekomen. Ze heeft sinds deze week ook een vriendin voor wie zij uniek is. Iemand die niet over haar heen kijkt en haar financieel wil steunen. Goed paardennieuws dus. Alle vrijwilligers zijn er heel blij mee. Wat wij al wisten is nu ook bij iemand anders bekend: Emma is heel speciaal!


Pappa Een zwarte familie In 2010 komt een schuw pikzwart Belgisch campingpoesje binnen. Zoals altijd werd ze gecastreerd, getest, geënt, ontvlooid en gechipt. Voor ze hier kwam wonen. Ze heeft een paspoort, maar ook is ze draagster van het FIV-virus. In 2011 komt kater Alfie binnen. Een zwerver opgepikt door de dierenambulance uit Alphen aan de Rijn. Naast een enorm litteken boven zijn oog blijkt ook hij het FIV virus onder de leden te hebben. Samen zitten ze gezellig is de gewenningsruimte. We zijn nogal verbaasd wanneer het poesje in mei drie kittens werpt. Oeps ze was dus niet goed behandeld. Wij schreven er al over dat er twee snel stierven maar dat de derde zeer voorspoedig opgroeide en bij de eerste test FIV-vrij bleek. Mamma en Baby waren prominent aanwezig op de website van Dierenthuis. De vraag bleef: wie was de vader? Daar kwamen we een half jaar later dus achter. Toen Alfie voor een gebitsbehandeling moest ontdekte de DA aan zijn andere uiteinde.....intacte balletjes. Baby heeft ook nog eens de oogkleur van Alfie. Dat, en het feit dat ze samen in de gewenningsruimte gezeten hebben, is voor ons genoeg bewijs. Natuurlijk is Alfie meteen gecastreerd. Alleen blijkt hij, na terugkomst bij Dierenthuis, in ene blind. Hij zit nu daarom even apart. De meest waarschijnlijke oorzaak is te hoge bloeddruk. Hij gaat er gelukkig wel goed mee om. Mamma vermaakt zich kostelijk in “Groot Dierenthuis”. Baby is nu eigenlijk baby af maar is nog steeds niet zindelijk. Binnenkort zal hij weer getest worden op FIV. Wij durven er bijna niet op te hopen: Een gezond kind van twee ouders besmet met het kattenaids virus. Maar de wonderen zijn de wereld nog niet uit. We laten het u natuurlijk weten wanneer de testuitslag er is.


Mamma

Baby


Pasha De P van........? De P van Pasha, de P van Pedro, de P van Pelle....en de P van Pech natuurlijk. Want deze drie honden bewoners van Dierenthuis hebben nog geen adoptanten achter hun naam staan. Pasha en Pedro zijn pas kort binnen dus zij moeten nog even bekendheid krijgen. Pelle woont hier al weer een tijdje. Hij kwam binnen samen met zijn maat Bolle weet u wel. Het duo dat daarvoor in de beveiliging werkte en die baan maar moeilijk achter zich konden laten. Pelle was de vriendelijkste en mocht het nog proberen om gezinshond te worden. Zonder zijn maat helemaal alleen zijn, dat was te veel voor hem. Nu is hij blij weer terug te zijn bij Bolle en bij Dierenthuis. De andere twee hierboven genoemden hadden het nog veel beroerder voor ze naar Aarle-Rixtel mochten verhuizen. Pasha's leefruimte was niet veel meer dan 1 kubieke (ja, drie dimensionaal) meter want deze lieve Duitse herder dame verbleef langere tijd 24 uur per etmaal in een -te kleine- bench. Pedro is nog jong maar wel het zoveelste slachtoffer van de broodfok. Mentaal zwaar getraumatiseerd door inteelt rende hij welhaast onophoudelijk achter zijn eigen staart aan. Voor ons zijn ze echter alle drie heel speciaal, lief en o zo de moeite waard. Wie van u leest er in één paar van deze ogen ook nèt dat beetje meer en wordt adoptant van een P? Dat zou de P van Prachtig zijn!


Pedro

Pelle


Op bezoek bij Dierenthuis Wanneer donateurs, adoptanten en andere vrienden bij ons op bezoek willen komen, dan vinden we dat altijd leuk. Daar is geen letter aan gelogen. Het is wel zo dat we ons daar op voor moeten bereiden om het voor iedereen: bezoek, dieren en vrijwilligers die de rondleiding willen doen, een leuke middag te laten zijn. Daarom gaat bezoek ook op afspraak en drie middagen in de week van 14:00 tot 16:00 uur. Voor die tijd zijn we nog bezig om alles goed in orde te brengen. Komt u wat vroeger dan kan het zijn dat we nog niet in de buurt van de poort zijn en u wat langer wacht voor we u binnen kunnen laten. We beginnen met een rondleiding en daarna is er koffie waarbij er nog wat gezellig gekletst wordt. Ook is het dan knuffeltijd voor de diverse dieren. Nou is het ook niet zo dat we om 2 minuten over 2 de deur op slot gooien, maar het zou wel heel fijn zijn wanneer het bezoek toch ook niet al te lang nà 14:00 uur en in elk geval voor 14:15 uur aanwezig zou zijn. Er kan natuurlijk altijd “iets” gebeuren, waardoor u laat bent maar loopt alles zoals het moet dan hier graag rekening mee houden. Alvast hartelijk bedankt voor uw begrip.

Studenten Universiteit Wageningen op bezoek


In het volle licht Goh, weer een nieuwe hond bij Dierenthuis? Want deze zwarte ken ik nog niet, zult u misschien denken. Nee, dit hondje woont al jaren in onze opvang. Oorspronkelijk komt ze, waarschijnlijk, uit Turkije en ze heeft een groot deel van haar leventje in Duitsland in asiels gezeten. Hadden we de kelderhonden die er heel lang over deden voor ze het vertrouwen in de mensen enigszins terug kregen. Bij onze Marleen, want ZIJ staat hier prominent op de foto, wil het maar niet echt lukken. Alice kent ze inmiddels redelijk. Andere mensen... Nee, nog steeds té eng. Andere honden, die niet te wild zijn, vindt ze wel leuk zodat ze graag, wanneer er geen vreemd mensenvolk in de buurt is, een wandelingetje met ze maakt. Op dat moment zien we dan een hond die niet bang is, die zich gewoon gedraagt, die blij is. Onze familiefotograaf Saskia heeft languit op haar buik in de bosjes moeten liggen om twee foto's te kunnen maken. Hele bijzondere plaatjes dus, van een hondje dat verder meestal 's nachts, wanneer ze zeker is dat er geen mensen zijn, leeft. We hopen dat ze steeds meer met haar soortgenoten zal spelen en zich toch daaraan op zal gaan trekken. Deze foto zegt het trouwens overduidelijk: Kijk, hier loopt een schitterend mooi dier!


Blinde Pippa Bedankt, bedankt, bedankt! Ook in deze Nieuwsbrief willen we iedereen bedanken voor de extra steun die we in de afgelopen maand mochten ontvangen. Kadootjes van bezoekers, postpakketten uit Nederland én België. De opvang van ruim 1000 dieren kost veel, heel veel, geld. Al deze extra's in natura doen daarbij enorm veel goed. Ons verlanglijstje met de artikelen die we, voor het merendeel doorlopend en in flinke hoeveelheden, nodig hebben wordt door iedereen gelezen lijkt het wel. We zijn daarom heel blij dat we nog steeds zo op u kunnen rekenen.

Heel erg bedankt, u bent allemaal G E W E L D I G !


Rustig aan, dan breekt het lijntje niet Honden moeten flink veel te doen hebben anders dan gaan ze zich vervelen, worden ze druk, onhandelbaar luisteren ze niet meer en krijg je een gestresst dier. Is dat wel zo? Want hoe ontstaat stress? Wanneer je te veel te doen hebt en daar tussenin niet genoeg rust kan nemen! Dat is bij een hond (of ander dier) niet anders. Er is dan ook een groot verschil tussen een verveeld dier en een gestresst dier. Ook hier is het weer een kwestie van TE is nooit goed. Veel honden moeten te veel doen, ze kùnnen dan niet meer stoppen. Het lichaam krijgt niet meer de kans de adrenaline spiegel naar beneden te brengen door voldoende rust. De Britse Sheila Harper en haar Border Collie Sam waren ooit een schoolvoorbeeld van een overmaat aan beweging en dingen doen, zonder dat daar genoeg rust tegenover stond. Zowel de dierenarts, de behendigheidstrainer als de gedragstherapeut die ze om advies vroeg, vertelden haar dat ze meer, veel meer met Sam moest doen. Een Border Collie zou 120 km per dag moeten lopen (?!) De hond werd echter steeds drukker. Zowel de hond als zijzelf gingen er bijna aan onderdoor. Ze besloot de dingen anders aan te pakken en inmiddels is ze een leidende honden gedragsdeskundige en therapeut.Samen met een team, biedt ze een breed spectrum aan cursussen, geeft overal lezingen en publiceert veelvuldig over haar vakgebied. Over het begrip stress bij honden is ze heel duidelijk. Een hond heeft meer rust nodig dan dat veel mensen denken. Een hond wil graag zijn baas plezieren dus al heeft ie pijn of voelt ie zich niet al te best dan zal ie toch doen wat hem gevraagd wordt. De stress bouwt zich op.


Rustig aan, dan breekt het lijntje niet (vervolg) Honden kunnen ook hun eigen agenda niet beheren. De baas doet dat voor hen. Wanneer ze eten moeten, wanneer ze plassen moeten. Al dat soort dingetjes. Wanneer die “agenda” langere tijd te vol is dan ontstaat er stress. Een beetje stress, af en toe, is prima, het houdt mens en dier alert. Bij onvoldoende rust is het een kwestie van de druppel die de emmer doet overlopen. In een artikel in “Hondenleven” van oktober 2010 wordt dat goed aangegeven met een achttal glaasjes die een dag van een hond voorstellen. In elk daarvan zit een hoeveelheid water die, al naar gelang de stressfactor meer of minder is, groter of kleiner wordt. Wakker worden (klein laagje water); 's Ochtends uit wandelen (ietsje meer water); Terug naar huis en rusten (waterniveau zakt weer); 's Middags een afspraak bij de dierenarts (glaasje wordt daardoor ruim half vol); 's Avonds trainen op de hondenschool (waterniveau stijgt nog iets verder); Vervelende ervaring tijdens de training (Water bijna tot aan de rand); Terug naar huis en aan een rustperiode begonnen (Waterniveau begint te zakken); Ineens aait een kind de hond. Dat is dan de druppel die.... (Het water gaat over de rand). De hond valt “zomaar” uit naar het kind. Is dit een 'valse' hond? NEE ! Dit was een hond die, na een dag waarin hij zo het een en ander had meegemaakt, gestoord werd aan het begin van zijn rustperiode. Honden hebben er zeker behoefte aan om zich terug te kunnen trekken op hun eigen plekje.


Rustig aan, dan breekt het lijntje niet (vervolg) De verhouding rust / actie dient, volgens de modernste opvattingen 3 / 1 te zijn. In een etmaal is dat dus 18 uur rust en 6 uur “actie”. Dit houdt dan ook weer niet in dat een hond 6 uur zou moeten rennen. Er zijn andere (en leukere) actieve dingen voor een hond te bedenken. Snuffelen bijvoorbeeld. Elke gezonde hond snuffelt graag. Zijn neus is zijn sterkste zintuig. Laat hem zijn neus gebruiken. Verstop een paar kleine honden-koekjes of -snoepjes op een gebied van een paar vierkante meter en laat hem zoeken. Hij kan zichzelf dan belonen door het gevondene op te eten. Dat is als afwisseling net zo leuk, zo niet leuker, dan een wandeling. Een blije, gelukkige hond is een rustige hond. Een goede tijd met je hond kàn samen met een bal spelen zijn, of wandelen, maar ook gewoon rustig in de woonkamer zitten. Terwijl jij leest, eventuele kinderen TV kijken of een spelletje doen, ligt de hond er gezelig bij in zijn mand of op een deken. Iedereen geniet zo op zijn eigen manier van de goede sfeer. Onze hond vraagt aandacht en natuurlijk is het leuk om samen wat te ondernemen, maar dat een hond het liefst altijd zou rennen, spelen en bewegen is een denkbeeld wat inmiddels volledig naar het land der fabelen is verwezen. Voor meer informatie omtrent dit onderwerp kunt u de site: http://www.sheilaharper.co.uk/index.php bezoeken. (Engelstalig).


Een speciale vriendin in Friesland In Leeuwarden staat de hogeschool Van Hall-Larenstein. Dit is de grootste hogeschool van Nederland voor studierichtingen met betrekking tot o.a. dieren, milieu, water en een “groene” leefomgeving. Een van de docenten is Jesse Versteegh. Haar vakgebied is diermanagement. Zij is adoptant van ons bewonertje Dente. Regelmatig houdt ze lezingen in bijvoorbeeld wijkcentra en geeft zij gastlessen. Ze vindt dat erg leuk om te doen schreef ze ons en Dierenthuis is dan een geliefd thema. Steeds meer mensen horen en zien zo wat wij doen. Jesse heeft namelijk een flyer en een powerpoint presentatie gemaakt over onze opvang. De presentatie kunt u vinden aan het eind van de nieuwsbrief. Dat is nog niet alles want de vergoedingen die ze ontvangt voor dit werk maakt zij naar Dierenthuis over. Wij zijn blij dat we, ook in het uiterste noorden van ons land, een zo goede vriendin hebben.


COLUMN: Oortjes in de wind Wanneer je, zoals wij, in Zeeuws-Vlaanderen woont dan ga je met je honden regelmatig naar de dijk om even uit te waaien. Een ritje in de auto van een kleine 10 minuten (altijd leuk) gevolgd door een “wandeling” van een kwartiertje en dan weer terug. We hebben twee honden die heel verschillende karakters hebben en dus ook verschillende behoeften waar het het uitlaten betreft. Guido, de grootste, is de zachtaardigheid zelve en wil het liefste een beetje rondstruinen in het gras, over het zand en in het water. Ook 's winters bij lage temperaturen (hij heeft uiteindelijk Malamut bloed) neemt hij graag een “okselbad”. Echt zwemmen hoeft voor hem niet. In de wetenschap dat ik op maximaal 50 meter afstand loop en hij straks weer mee kan naar huis waar een zachte mand en -heel belangrijk- een volle voerbak vaste waarden zijn. In de vijf jaar dat hij nu bij ons woont is hij van een vrij angstig ex-zwerver/asieldier tot een best wel rustige en zeker gelukkige, huishond geworden. Zijn “zusje” , Sam, heeft een hele andere achtergrond en een ander innerlijk. Als kruising Border Collie/Fox Terrier, die wel van pup af aan mensen gewend is, houdt zij er van iets echt samen met de baas te doen. De tennisbal is daarbij haar favoriete attribuut. In de zomer is ze een prima zwemster. Ook is ze veel feller. Zij kwam bij ons omdat ze slachtoffer van een scheiding dreigde te worden. Haar vorige baas/bazin was een Engels/Nederlands koppel en ze woonden in een voorstad van Parijs. Sam is zodoende een hondje wiens begrip van mensenspraak zich over drie talen uitspreidt. Beiden geen rashonden zijnde hebben ze in elk geval één ding gemeen: gewone normale hangende oren. Langs het water van de Westerschelde lopend is er voor ons mensen ook het een en ander te zien en te horen. Meeuwen en andere watervogels die krijsend langsvliegen. Flinke schepen van Terneuzen (Nederlands tweede haven, wist u dat?!) onderweg naar Antwerpen, soms dichtbij genoeg om te zwaaien. Alles in de wind, alles in de wind, 't is maar een schipperskind. Mijn moeder zong het. Zij had haar wortels in Zeeuws-Vlaanderen en laatst schoot dit liedje me weer te binnen. Wind is er aan de dijk bijna altijd. Op de weg terug naar de auto liepen de honden samen voor me uit. Schouder aan schouder tegen de wind in. Hun oren werden erdoor recht omhoog gezet. Vier oortjes in de wind. Ik keek ernaar zoals de meeste mensen naar hun kinderen kijken. Met een warm gevoel van zorgzaamheid en liefde.


Vegetarisch recept: Champignons Wellington Deze keer "Champignons Wellington" de vegetarische variant van de beef Wellington (= rundvlees -biefstuk of rosbief- verpakt in bladerdeeg) . Een “groot recept”, genoeg voor 12 tot 16 personen. (De helft maken kan natuurlijk, dan krijg je er één “i.p.v. twee) Het is even werk, maar dan heb je ook wat: Een prachtig hoofdgerecht voor midden op tafel tijdens het kerstdiner. Het is een recept van Nadine Abensur. Al vroeg werkte zij in meerdere landen in diverse restaurants. Het vele reizen, haar grote culinaire fantasie en haar afkomst (geboren in Marokko uit Frans/Joodse ouders) zorgden al snel voor een schat aan heerlijke recepten. Ze startte haar eigen vegetarische catering bedrijf “Culinary Arts”. Beroemde vegetariërs als Paul en Linda McCartney en Annie Lennox waren haar klanten. Ook was ze gedurende vijf jaar de food director van de, in Groot Britannië prominente, vegetarische restaurant keten “Cranks”. Ze heeft meerdere, vegetarische, kookboeken op haar naam staan. (Meer weten? www.nadineabensur.com) Ingrediënten: 500g Bladerdeeg 4à 5 eetlepels Zonnebloem olie 675g Uien, schoongemaakt en grof kleingesneden 4 Teentjes knoflook, uit de pers. 450g Hele kastanje champignons 2 eetlepels gehakte dragon 4 eetlepels lichte soya of tamari saus (eventueel -voor de helft- te vervangen door sherry) Zout en vers gemalen zwarte peper 320g grof gemalen, ongezoute, cashew noten. 175g wittebrood kruim (vers graag, beter geen kant&klaar paneermeel) 320g fijngemalen amandelen (amandelmeel) 1 ei (biologisch uiteraard) geklopt.


Vegetarisch recept: Champignons Wellington (vervolg) Ook nodig: Grote pan met dikke bodem Food processor (blender) Grote bakplaat/oven Rol het bladerdeeg uit in twee rechthoekige lappen van 30x 24 cm, leg ze naast elkaar op een grote bakplaat en zet ze tot gebruik koel weg. Maak de vulling. Verhit de olie in een grote pan met dikke bodem. Bak de gesneden uien en de helft van de knoflook op laag vuur in 20 minuten zacht en goudbruin. Af en toe even omroeren. Doe over in een schaal en zet aan de kant voor later. Doe nu de schoongewreven kastanje champignons in dezelfde pan met de rest van de knoflook en de helft van de gehakte dragon. Op middelmatig vuur bakken. Blijf het goed omscheppen. Na vijf minuten de lichte soyasaus (of tamari en/of sherry) erbij doen en zout en peper naar smaak toevoegen. Wanneer de champignons zacht zijn en flink wat van hun vocht hebben afgegeven (na ongeveer 10 minuten totaal) deze uitgelekt -het vocht opvangen!- in schaaltje over doen en apart zetten. Opgevangen kookvocht in de blender doen, samen met de cashewnoten er een dikke pasta van mixen. Doe er de uien bij en mix weer even, doe er de champignons bij en mix weer even tot het een dikke brij is. Als laatste dan de broodkruimels, het amandelmeel en de rest van de dragon er door. Indien te kruimelig (droog) kun je er nog iets water bij doen. Proef of er genoeg zout en peper in zit. Verwarm de oven voor op 220°C. Pak de bakplaat met de deegplakken erbij. Leg de helft van het mengsel op het midden van de ene deegplak en vorm er met je handen een “worst” van zodat het krap 1/3 van de breedte inneemt. Herhaal met de andere helft en de tweede deegplak. Nu met een scherp mes van de rand van het deeg naar de vulling toe 1,5 cm brede schuine (hoek van 45°) stripjes insnijden. Begin links boven en werk naar onderen, dan rechts boven en werk naar onderen. Vouw dan de stukjes deeg boven en onder over de “worst”. Vervolgens de stripjes als een soort vlechtwerk erover vouwen. Idem met nummer twee. Wanneer het er uit ziet als mooie pakketjes en er niets meer van het champignon/ui/noot mengsel te zien is, de twee insmeren met het geklopte ei en ca. 40 mnuten in de oven zetten (of zo lang tot ze mooi goudbruin zijn). Even iets laten afkoelen op een schaal leggen en aan tafel pas in plakken snijden. Een peper-roomsaus of champignon-roomsaus met bieslook is er lekker bij. Ook gegrilde groenten (paprika, aubergine, courgette, venkel -alles in plakken gesneden en gegrild in de grillpan) doen het goed bij dit gerecht en een paar gewone Hollandse gebakken aardappelschrijfjes ( koken afkoelen en bakken in boter, NIET in de friutuur) is ook geen gek idee. Als voorgerecht een verse tomatensoep en toe.....ijstaart! Een hele prettige Kerst allemaal! Ook die kalkoen die door dit recept gered werd..........;-) (P.S. On-afgebakken kan dit gerecht in de diepvries enkele maanden bewaard worden)


Verlanglijstje Bent u van plan om een keer langs te komen bent u uiteraard van harte welkom. Dit kan op dinsdag, donderdag en zaterdaag - na afspraak – tussen 14.00 en 16.00 uur. Wilt u graag iets meenemen dan kan dat, wij hebben ons verlanglijstje al klaar. Maar voelt u zich alstublieft niet verplicht iets mee te nemen bij uw bezoek aan Dierenthuis. Met uw komst maakt u onze bewoners al blij.

Wat wij graag willen hebben: - Vuilniszakken

- Wasmiddelen

- Allesreiniger

- Bleek

- Latex handschoenen

- Fleecedekens

- Dekens - Blikvoer voor de hond *

- Blikvoer (Whiskas) - Dettol

- Kauwbotten van buffelhuid *

- Dekbedovertrekken (2 persoons)

* Op dit moment het meest behoefte aan


Dodo(FeLV), heeft nog geen adoptanten

Adopteer een dier Het adoptieplan is in het leven geroepen om Dierenthuis en zusterstichting FIV/FelV te ondersteunen in de hoge kosten van de verzorging van onze kwetsbare dieren. Katten besmet met het aids of leucosevirus, honden met hartfalen en oude paarden. Medicatie, dieetvoer, seniorenmuesli voor de paarden, vele operaties en de verzorging kosten veel geld. U kunt ons daarbij helpen door een dier te adopteren. Enkele keren per jaar krijgt u een bericht met foto over hoe het met uw dier gaat. Of kom op bezoek om kennis te maken met uw nieuwe adoptiedier en alle andere bewoners. Dit kan op dinsdag, donderdag en zaterdag - na afspraak – tussen 14.00 en 16.00 uur (a.u.b. tussen 14.00 en 14.15 uur aanwezig te zijn). Het is fijn voor onze dieren om adoptanten te hebben voor wie zij extra speciaal zijn. Niet langer kansarm en ongewenst maar bijzonder. Kijk op de site www.dierenthuis.nl voor een aanmeldformulier. Of neem contact op via [email protected]


Colofon Stichting Dierenthuis is een permanente huiskameropvang voor oude, zieke en kansarme honden, verwilderde katten, katten die besmet zijn met het aids- en/of leucosevirus en oude paarden. Vooral niet herplaatsbare asieldieren vinden hier een blijvend thuis. Een thuis zonder hokken en tralies, met boswandelingen, een riante tuin, veel liefde, (medische) zorg en aandacht. DIERENTAAL verschijnt een paar keer per jaar. Mocht u de nieuwsbrief niet meer willen ontvangen, laat het ons dan even weten via de mail.

Stichting Dierenthuis Bakelseweg 27 5735 SC Aarle Rixtel Telefoon 06-30644767 (tussen 11.00-16.00 uur) Email: [email protected] Website: www.dierenthuis.nl Website: www.fiv-felv.nl Hyves: http://dierenthuis.hyves.nl/ Facebook: www.facebook.com/Dierenthuis Rekeningnummer Dierenthuis: 9359251 IBAN: NL22INGB0009359251 BIC:INGBNL2A Rekeningnummer FIV-FeLV: 413323 IBAN: NL87INGB0000413323 BIC:INGBNL2A

Tekst: Marleen van Houten, Bea van Laar Fotografie: Nel van Wijngaarden, Saskia Blok

DIERENTAAL December 2011

Recommend Documents