DIERENTAAL Augustus 2011

DIERENTAAL Augustus 2011

Hierbij ontvangt u de nieuwsbrief van augustus . Veel kijken leesplezier. Inhoud

• • • • • • • • • • • • • •

Prinsesje Sonja Zomaar een regenachtige donderdag in de zomer van 2011 De paarden Afscheid van Sofietje Broertje en zusje weer samen De nieuwbouw in Almere (update) Bollen pellen bij dierenthuis Baby … !! 2 Spanjaarden In the picture: Willem Vegetarisch recept Verlanglijstje Adopteer een dier Colofon


Prinsesje Wie zong dat liedje vroeger: “Voor Sonja doe ik alles” ? Wij hebben ook een Sonja en we durven te zeggen dat ook wij alles voor haar doen. Haar eten wordt voor haar geprakt en speciaal in een apart kamertje geserveerd zodat ze het rustig tot zich kan nemen. Ze slaapt op een zacht bedje. Het is een prinsesje, onze Sonja. Een heel oud dwergteckeltje. Het allerkleinste hondje van de opvang. Ze mag alles. Ze heeft haar verblijf ook zelf uitgekozen en leeft bij de ruim 70 katten die leucose hebben. Sommige van deze katten zijn veel en veel groter dan dit minuscule hondje. Het lijken wel tijgers vergeleken bij dit tere oude honde-dametje. Maar Sonja is ook een enorm dapper hondje. Samen met de grootste honden gaat ze aan de wandel. Zonder enige angst. De beste vriend van haar eigen soort is Paco de King Charles spaniel. Samen lijken ze hun terrein op leven en dood te willen verdedigen tegen “indringers”. Wat gebeurde er onlangs? Een grote sterke politieman uit de Randstad kwam onze opvang bezoeken. Hij maakte kennis met de dieren en ook met Sonja. Hij was meteen verkocht. Hij adopteerde haar. Die kleine Sonja, ook de politie is nu haar beste vriend!


Zomaar een regenachtige donderdag in de zomer van 2011 Alle dieren doen hun dagelijkse dingen. Ze lopen wat rond, liggen heerlijk te snurken, spelen met elkaar en vragen de vrijwilligers om aandacht. Een vraag die nooit tevergeefs gesteld wordt. Een aai, een knuffel of zomaar wat lieve woordjes, ze worden gretig in ontvangst genomen. Klein poesje Greetje sabbelt als dank even op een oorlel en wordt dan vertederd weer op de grond gezet. Niet helemaal de bedoeling van Greet. Ze klimt dan ook vlot langs de broekspijp weer omhoog om nog even te genieten. Vandaag is dierenarts Shirley Hendriks er met haar assistente Daphne. Ze hebben de lange reis vanuit Nieuw Amsterdam weer ondernomen om een dag lang dieren te behandelen, te testen, te onderzoeken. Gewoon om weer een dag lang keihard te werken. Na de koffie en thee gaat iedereen aan de slag. Shirley en Daphne gaan naar de dierenartskamer en de eerste patiënt wordt binnen gebracht. Het is Mama. Ze moet haar kleine kleintje Baby even alleen laten. Later die dag zullen ze weer herenigd worden. Intussen gaan de vrijwilligers door met het verzorgen van de dieren. Jolanda, Carina en Saskia gaan aan de slag in het kattencafé, de gewenningsruimte en in de werkkeuken. Annet uit Schiedam is vandaag voor het eerst sinds lang weer bij ons. In Wilbertoord bracht ze ons al eens een bezoekje en nu doet ze dat weer. Ze brengt een donatie, een prachtige hangplant en zoenen mee. Samen met vrijwilligster Bea gaat ze beneden de waterbakken verschonen en de brokjes klaar zetten voor de vele katjes die daar al op zitten te wachten. Onderweg erheen zien ze de Spaanse hondjes Carmen en Jan Pieter zitten. Dit schuwe stel heeft nog geen idee wat er boven hun kopjes hangt. Ze zitten samen in een hondenhok naar buiten te kijken. Onwetend van het onderzoek dat ze straks onder narcose zullen ondergaan. Carmen zal dan ook meteen van haar wel erg wilde haardos ontdaan worden.


Zomaar een regenachtige donderdag in de zomer van 2011 (vervolg) Brokjes klaar zetten voor wel duizend katten. Hoeveel kilo’s zouden het zijn? Veel, heel veel. Op grote schalen en in diepe bakken worden enorme hoeveelheden brokjes geserveerd. Op diverse plaatsen op het terrein worden ze neergezet. Allemaal binnen of onder de afdakjes dit keer. De regen zou er anders weldra een vieze brij van weten te maken. En dan is er even tijd om wat rond te kijken. En vooral om te luisteren. Op de achtergrond is er het verkeer dat langs raast op de Bakelseweg. Hier is alleen maar het geluid van brokjes tussen kattentanden. Een wat eentonige melodie maar zo rustgevend. Schitterend om het te horen. Dan laten de vrijwilligers het werk even voor wat het is en gaan naar het kattencafé. Daar staat iedereen om de bank heen. Erop ligt een warm plaid en op dat plaid ligt Sofietje. Sofietje is oud, moe, klaar met haar leventje. Iedereen neemt afscheid. Sofie vindt het goed. Ze krijgt nog wat heerlijke hondenstaafjes en ze weet die ook nog erg te waarderen. Voorzichtig knabbelend voelt ze niet dat ze de injectie krijgt waarvan ze in slaap zal vallen. Ze eet rustig door en legt dan haar kopje neer. Er vloeien tranen onder de mensen die om haar heen staan. Het zijn geen bittere tranen. Sofietje had het goed. Jaren langer dan de verwachting was toen ze bij ons binnen kwam. Ze maakte verhuizing vanuit Wilbertoord mee en heeft hier de draad van haar leventje gewoon weer op gepakt. Nu is dat draadje gebroken en de tranen zijn om het afscheid. Sofie ligt tussen vele handen op haar plekje en slaapt rustig in. Er worden nog wat herinneringen opgehaald aan dit grappige hondje. Haar kleine lijfje ligt vredig tussen ons in. Dan laat Alice ook de andere dieren afscheid van haar nemen. Sofietje wordt voorzichtig op de grond gelegd en één voor één komen de honden en katten even aan haar snuffelen. Ze ruiken nog eens en gaan dan rustig weg. Indrukwekkend om te zien hoe ze precies weten dat het gedaan is.


Zomaar een regenachtige donderdag in de zomer van 2011 (vervolg) En dan wordt er over gegaan tot de orde van de dag. Het gaat allemaal door. Een dier sterft, de anderen zijn er nog en ze hebben ons weer nodig. Jan Pieter en Carmen hebben zich door Jolanda in het sluisje laten lokken en kunnen eindelijk gevangen worden. Ze gaan onder zeil en hebben geen weet van de behandeling die ze nooit zouden kunnen ondergaan als ze wakker zouden zijn. Shirley en Daphne hebben het druk. Later die middag is er nog een afscheid. We hebben een aantal Main Coon kittens met leucose. Zwakke diertjes die we met veel liefde, goed voer en de juiste medicijnen groot hebben gebracht. Ze zijn zo kwetsbaar omdat ze al ziek waren voor ze geboren werden. Voor één van de meisjes-kittens is het leven nu te zwaar geworden. Haar kleine lijfje is op en Shirley laat haar inslapen. Haar leventje was te kort. Toch zijn we blij dat we haar hebben zien spelen, zien slapen met haar broertjes en zusjes in een kluwen katjes, zien smullen van alle lekkere hapjes, zien genieten van haar korte leventje. Meer zat er voor haar niet in maar dit konden we haar toch nog geven. Op wat er verder op zo’n dag in de dierenartskamer allemaal gaande is zullen we binnenkort uitvoerig terugkomen. De werkzaamheden gaan door. Schoonmaken, schoonmaken en, ja u raadt het al, nog eens schoonmaken. Goede hygiëne is een voorwaarde om zoveel dieren te kunnen houden. Bezoekers zijn altijd weer aangenaam verrast door de glimmende vloeren en het feit dat er van stank geen sprake is. Jolanda heeft met Dettol de dakkamer schoongemaakt en moet nu de tol betalen. Ze heeft een fikse hoofdpijn en gaat eerder naar huis. Beterschap Jolanda! Saskia maakt weer een schat aan foto’s. Als ze haar camera even weg legt schuwt ze ook het andere werk niet. Mosa heeft geluk. Carina heeft een zwak voor hem en voor Bea is hij de favoriete bewoner van Dierenthuis. Hij heeft vandaag dan ook de dubbele aandacht. Mosa laat het zich heerlijk welgevallen en ondergaat dankbaar de liefkozingen. Stoere kattenman zonder ogen. Zijn navigatiesysteem is echter prima. Mosa komt overal waar hij zijn wil en van botsingen is eigenlijk nooit sprake. Aapje is vandaag naar de kapper geweest en lijkt bij terugkomst een maatje kleiner dan toen hij vertrok. Lekker fris kan hij de wind weer op zijn velletje voelen. Ook is het makkelijker om dit, niet helemaal zindelijke, hondje schoon te maken als dat nodig is. Was dit nu een bijzondere dag bij Dierenthuis? Nee, eigenlijk niet. Vast staat wel dat er zelfs op gewone dagen de hele dag door bijzondere dingen gebeuren. Een ziek dier dat weer gaat eten. Een schuw poesje dat zich eindelijk laat aaien en dat nog heerlijk vindt ook. Meneer Haan die volkomen vanzelfsprekend tussen de leucosekatten loopt. De hond die als “bijter” binnenkomt maar dat bij ons niet doet. Dieren die elkaar steunen. Een oud dier dat zo rustig inslaapt te midden van alle vierbenige huisgenootjes. Al die gebeurtenissen maken Dierenthuis tot de unieke opvang die ze al jaren is.


De paarden Er zijn werkpaarden en luxepaarden. De paarden (en pony’s) bij Dierenthuis zijn, wat voor werk ze in het verleden ook gedaan mogen hebben, nu luxepaarden. Ze hoeven niet meer te werken. Sinds kort staan ze meestal op het stukje land dat grenst aan het terras van het Dierencafé, meer in het zicht. Want het is leuk om naar de paarden te kijken. En zeker ook als de hondenroedel uit het Dierencafé op hun landje de pootjes gaat strekken. De honden rennen om ze heen en bij de grote paarden zelfs er onderdoor. Bewonderenswaardig dat de paarden hier niet van schrikken, het zijn tenslotte vluchtdieren. De paarden vertrekken geen spier, ze kunnen heel wat hebben van hun blaffende makkertjes. Je ziet ze gewoon denken: maken jullie je maar druk, wij kijken wel toe hoe jullie je uitsloven. Om vervolgens op hun gemak het volgende plukje hooi te verorberen. Afgelopen donderdag arriveerde een spiksplinternieuwe ruif voor het hooi. Een mooie stevige van metaal en lekker hoog zodat het hooi goed droog blijft onder het afdakje als het weer eens regent. De ruif is geschikt voor 12 paarden om tegelijk te kunnen eten. Bij Dierenthuis zijn ze met zijn zessen en moeten dus gemakkelijk allemaal tegelijk uit deze ruif kunnen eten. Toch moeten ze er duidelijk aan wennen, het geeft onderling rumoer. Er waren eerst twee zelfgemaakte ruiven die een eindje uit elkaar stonden zodat ze konden kiezen en nu wordt het meer een groepsgebeuren. En dat heeft tijd nodig. Over een poosje weten ze niet beter. Er zijn vrijwilligers die brood en appels meebrengen voor de paarden. Dat wordt door de dieren erg op prijs gesteld. Maar het toppunt van lekker is en blijft muesli. Eerst kregen de paarden gewone muesli, maar er blijkt muesli gemengd met kruiden te zijn, speciaal voor paarden.


De paarden (vervolg) En dat krijgen ze tegenwoordig. Het wordt los over het hooi heen gestrooid, want zes loslopende paarden uit een emmer proberen te voeren is niet verstandig. Voor de muesli worden zelfs brood en appels in de steek gelaten, zo lekker vinden ze het. Nederland is een echt paardensportland. Er zijn heel veel mensen die paardrijden of aangespannen rijden en van paarden houden. Omdat zovelen paarden een warm hart toedragen, is het verbazingwekkend en vreemd dat het maar niet wil lukken om meer adoptanten te vinden voor de Dierenthuis paarden dan de enkelen die ze nu hebben. Je kunt al een paard of pony financieel adopteren voor 15 euro per maand. Voor dat bedrag kun je niet eens een uur paardrijles nemen bij een manege. Kom mensen, denk er eens over na. Kies een grote of een kleine, een schimmel, zwarte, vos, gespikkelde grijze of een bruine. Davie, Elton, Emma, Nevada, Pepito en Shadow zijn het beslist waard!


Afscheid van Sofietje Op een regenachtige dag in juli komt er een einde aan het leventje van Sofie. Een leventje dat gelukkig veel langer duurde dan we in onze stoutste dromen durfden te hopen toen ze bij ons binnen kwam. Blaaskanker plaagde haar kleine lijfje en haar levensverwachting was, ook na een operatie, niet al te best. Een paar maanden misschien? Nou, daar zijn we achter gekomen. Eenmaal binnen begon voor Sofie eindelijk het goede leven en ze heeft eruit gehaald wat erin zat. Ze was nog maar een paar dagen binnen toen ze al een wandelingetje besloot te gaan maken. Er werd een nieuw hekwerk geplaatst. We hadden de arbeiders enorm gewaarschuwd om de poort goed gesloten te houden maar Sofie zag toch haar kans schoon. Ze was kennelijk erg nieuwsgierig naar de verdere omgeving van Wilbertoord want ze stapte het hek uit en ging aan de wandel. Alle andere dieren waren er al veel langer en hadden niet de behoefte om er op uit te gaan. Een enorme zoektocht volgde maar Sofie was nergens te bekennen. Al onze dieren zijn gechipt maar Sofie had nog een tatoeage in haar oor. Ik wist dat alle dieren die gevonden worden in het asiel terecht komen. Dat zou een geruststellende gedachte moeten zijn maar ik wist ook dat alle gevonden zwervers na 14 dagen te koop aangeboden worden. Het was dus zaak haar op tijd te vinden. De tatoeage was slecht te lezen dus dat zou het niet eenvoudiger maken. Na lang zoeken op internet had ik beet. Sofie zat in het asiel in Oss. Maar liefst 40 kilometer bij Wilbertoord vandaan. We zijn haar onmiddellijk gaan halen en moesten pensiongeld betalen. Ze was opnieuw geënt en gechipt en ook dat kostte geld. Maar ze was weer thuis.


Afscheid van Sofietje (vervolg) Sofie was zelf kennelijk ook onder de indruk van haar uitstapje want vanaf dat moment is ze nooit meer van onze zijde geweken. Ze volgde ons op de voet en hield ons altijd in de gaten. Sofie trippelde haar rondjes door het kattencafé en zorgde er altijd voor dat ze een mandje had vanwaar ze alles goed kon overzien. Met haar kleine kopje en haar wat hangende oogleden zag ze er aandoenlijk uit. Maar Sofie was niet mis. Ze wist precies wat ze wilde en ging daar ook voor. En van een korte levensverwachting was al snel geen sprake meer. Sofie was sterker dan we dachten en leefde nog jaren een prettig leven. Daar is nu een einde aan gekomen. Sofietje was “op”. Haar pootjes konden haar niet meer dragen en haar kopje werd te zwaar voor haar smalle nekje. Ze was moe, zo moe. Op een druilerige middag ligt Sofietje op een plaid op de bank. Ze sluimert een beetje. Haar oogjes willen haast niet meer open. Alle aanwezige vrijwilligers verzamelen zich, samen met Shirley en mij om dit oude hondje. Sofie krijgt nog wat zachte hondenstaafjes. Ze neemt ze dankbaar aan en knabbelt ze tevreden op. De injectie die haar in slaap zal brengen voelt ze daardoor niet. Ze zucht nog een keer diep en legt haar kopje neer. Diverse handen aaien haar en er worden wat tranen weggeveegd. Dan glijdt Sofietje rustig weg. Haar leven stopt. Terwijl haar levenloze lijfje nog tussen hen in ligt halen de vrijwilligers nog wat herinneringen op aan dit grappige hondje. Dan is het tijd voor haar dierenvriendjes om afscheid te nemen. Ik neem Sofie heel voorzichtig op en leg haar op de grond. Al snel komen diverse honden en katten om haar heen staan. Er wordt gesnuffeld, nog eens gesnuffeld en dan gaan ze één voor één weg. Ze begrijpen instinctief dat het voorbij is. Dag lieve Sofie. We gaan je missen meisje.


Hendrikje

Janetje

Broertje en zusje weer samen Vijf kittens, geboren bij Dierenthuis. De moederpoes heeft FIP. Ze heeft alles voor haar kleintjes over. Als die vijf weken oud zijn en zelfstandig kunnen eten slaat de ziekte toe. Ze moet opgeven. Ze kan niet meer en wij helpen haar uit haar lijden. Twee kattenkindjes sterven kort daarna eveneens. Drie blijven er in leven. Ze krijgen namen. Het poesje wordt vernoemd naar Janet van het adoptieplan en haar twee broertjes zijn vanaf dan Hendrik en Henny. Janet blijkt zowel Leucose als FIP positief. De broertjes Henny en Hendrik zijn gelukkig gezond en de twee katertjes gaan, zodra ze wat ouder worden, tussen de verwilderde katten leven. Henny wordt drie jaar. Hij overleed enkele maanden geleden, plotseling, aan FIP. Hendrik doet het nog goed. Onlangs hebben we hem uit de groep moeten halen omdat hij een oorontsteking had. Bij de hertest bleek dat hij toch FeLV onder de leden heeft. Hij is nu dus weer herenigd met Janetje zijn, onlangs gecastreerde, zusje. Hendrik vindt zijn nieuwe woning helemaal geweldig. Deze nieuwe kans grijpt hij met allevier zijn fluwelen pootjes aan. Hij stond in zijn vorige verblijf al veel bij de ingang maar blijkt nu echt het karakter van een huiskatje te hebben. Hij is maar wat graag onder de mensen. Ondanks hun slechte lichamelijke start (het hebben van een moeder met FIP) houden broer en zus het nu al bijna vier jaar vol. Het blijven wel katjes waarbij het zo maar ineens afgelopen kan zijn, maar elke dag is er één. Allemaal wel goede dagen natuurlijk, want ze komen bij ons niets te kort.


De nieuwbouw in Almere (update) Er is belangrijk nieuws over onze nieuwbouw en dus over de verhuizing. De tekeningen werden nog wat aangepast in verband met de geurcirkels van een nabij liggend bedrijf. De plek waar in eerste instantie het gebouw gepland was, lag hierin. Dat moest dus anders. Ons pand is nu gedraaid en verplaatst naar het andere einde van het terrein, dat aan een doodlopend wegje ligt. De binnenruimte van het nieuwe Dierenthuis zal 1200m² zijn en alle dieren zullen daar wonen. Vanuit het hoofdgebouw zullen er zes grote rennen gebouwd worden die het terrein op lopen, zodat de dieren ook allemaal naar buiten kunnen. Om die rennen heen komt er nog een licht bebost stuk waarin de paarden zullen lopen. In dit gebied zal ook de, voor de honden noodzakelijke speelvijver, aangelegd worden. Door een uiterst slim systeem van doorgangen in de hekken kunnen we een en ander straks goed regelen. Het totale terrein is maar liefst 35.000m². Voor het dak hadden we eerst een mix van begroeiing en zonnepanelen in gedachte. Er is uiteindelijk voor gekozen om dat geheel met zonnepanelen te bedekken. Het complex zal daardoor zelfvoorzienend zijn waar het de energie betreft. Op de 500m² grote binnenplaats komt er een bassin waarin het regenwater zal worden opgevangen. Dierenthuis nieuwe stijl zal daarmee eveneens een zeer duurzame onderneming zijn. De laatste stap vòòr we met de daadwerkelijke bouw kunnen beginnen is nu het definitieve groene licht van de gemeente Almere. Dit zal, naar verwachting, begin Oktober zijn. Dierenthuis (naar/in) Almere is een bijzonder project. Normaal duurt de indiening van plannen/tekeningen plus de aanvraag en afwikkeling van alle vergunnigen voor de bouw van iets dermate groots, minstens drie jaar.


De nieuwbouw in Almere (update) (vervolg) Dat Dierenthuis ruim binnen deze termijn al zal kunnen starten is een voorrecht. De gemeente Almere geeft hiermee duidelijk aan dat zij de rechten van zwakke dieren en daarmee de noodzaak van een Stichting als Dierenthuis/FIV-FeLV wèl erkent. Wij van Dierenthuis stellen, uit naam van alle dieren die nu en later bij ons onderdak zullen vinden, deze extra steun en hulp enorm op prijs. We bedoelen hiermee alle medewerkers van de gemeente Almere alsook van de andere bedrijven die tot op heden hun best gedaan hebben om alles sneller dan normaal voor elkaar te krijgen. Langs deze weg willen wij hen allemaal enorm bedanken voor hun inzet, zover en in de tijd die nog komen gaat. Het voelt zo goed, na alle ellende van de afgelopen jaren, zo'n geweldige stap vooruit te kunnen maken. Nogmaals iedereen super bedankt voor het meehelpen aan de toekomst van Dierenthuis.


Bollen pellen bij Dierenthuis? Nee..... Bolle en Pelle bij Dierenthuis! Twee honden die samen een terrein bewaakten werden tegelijker tijd in beslag genomen. De een (Bolle) werd al snel ongeschikt geacht voor herplaatsing en voor hem werd, na 6 maanden asiel, een aanvraag gedaan bij Dierenthuis. Pelle, de andere kreeg wel een nieuwe kans. Hij bleek echter niet alleen te kunnen zijn. “Verbouwde” tijdens de afwezigheid van zijn nieuwe baasjes het halve huis. Retour dus. Melissa Hoogenhuijzen van asiel Dierentehuis Leerdam, waar het duo zat, zag zich genoodzaakt ook voor hem bij ons aan te kloppen. Natuurlijk zijn ze allebei welkom. Want de rest van hun leven in een asiel is niets voor deze mannen. Op 28 juli verhuisden ze daarom allebei tegelijk naar Aarle-Rixtel. De kennismaking met de roedel vormde geen enkel probleem en bijna meteen daarna ontdekten ze het water. Binnen tien seconden stonden ze samen in de vijver. Pelle zette het daar meteen op een graven in het zand van de waterkant. Dolle pret! De andere honden keken eerst toe en gingen toen achter hem in het water staan. De hele club zat in “no time” onder de modder, want Pelle's graafvermogen is niet gering. De kluiten vlogen door de lucht en belandden op al zijn nieuwe vrienden. Even lekker ontstressen. Daarna waren hij en zijn maat Bolle toch wel moe en zochten een fijn plekje in de tuin om te slapen. Nou kun je in onze tuin, die met zijn 30.000 m² veel groter is dan de heren gewend waren, best wel verdwalen. We hebben onze nieuwe bewoners 's avonds dan ook een klein half uur lopen zoeken. Ergens helemaal achteraf vonden we ze. Slapend. De eerste nacht hebben we ze bij de hoofdingang geplaatst, ze sliepen samen buiten onder het afdak. Op de tweede dag waren ze daar niet meer weg te krijgen, want ze beschouwden het meteen als HUN hok. Tja, ze weten niet beter en zoals elke nieuwe hond durfden ze nog niet meteen de hondenkamer in. Er is voor ons nog wat werk te verzetten om ze dan nu weer bij de ingang weg te krijgen. Daar nemen we wel de tijd voor, want ze mogen eerst rustig bijkomen van het vorige deel van hun leven.


Baby … !! Shirley Hendriks hield afgelopen donderdag weer “spreekuur” bij Dierenthuis en haar eerste patiënt je was aidspoesje Mama. Haar kindje Baby is nu groot genoeg om het zonder moedermelk te kunnen stellen en het werd dan ook tijd om Mama te castreren. Carina en Bea halen haar uit de kamer waar ze samen met Baby verblijft. Ze wordt voorzichtig in een mand gezet en meegenomen naar de dierenartskamer. Baby kijkt ons verbaasd na. Dit is hem nog niet eerder gebeurd. Waar gaat zijn moeder heen? Hij snapt het niet en kruipt weg in een plaid. Dit is heel vreemd voor hem. Nooit eerder was hij alleen. Het zal dan ook een lange dag geweest zijn voor dit ventje. Maar er kwam een eind aan. Nadat Mama rustig in een bench wakker mocht worden en wat bijkwam van de ingreep bracht fotografe Saskia haar weer naar boven, naar haar kattenkind. Baby heeft dan toch al een flink aantal uren alleen gezeten. Op de foto ziet u de reactie van baby bij het weerzien met zijn moeder. Heeft het uitleg nodig? We denken van niet.


2 Spanjaarden Twee karakteristieke bewoners van Dierenthuis zijn onze Spanjaarden. Jan Pieter en Carmen, vermoedelijk, moeder en zoon kwamen ooit vanuit Spanje naar Nederland. Ze zijn schuw en hebben alleen aandacht voor elkaar. Onafscheidelijk brengen ze hun dagen door. Met hun korte pootjes zijn ze aandoenlijk om te zien. Maar voor mensen zijn ze moeilijk benaderbaar. Het is dan ook een hele toer om het te vangen. Om hen door de dierenarts te kunnen laten onderzoeken moeten we een list bedenken. Uiteindelijk letten ze even wat minder goed op en kunnen we hen in het sluisje lokken dat het grote kattenverblijf afsluit van de hondenafdeling. Hier krijgen beide hondjes alvast hund verdoving. Dan wordt het makkelijk om hen te pakken en gaan ze naar boven. In de dierenartskamer wacht Shirley hen al op en kan de klus beginnen. Ze moeten allebei onder narcose om hen goed te kunnen behandelen. Jan Pieter is als eerste aan de beurt. Zijn nagels worden geknipt, hij wordt geënt, ontwormd en ontvlooit. Bovendien kan hij aan een grondige check onderworpen worden. Dan mag hij zijn roesje uitslapen en is zijn moeder aan de beurt. Carmen wacht dezelfde behandeling als haar zoon. Maar bij haar komt er als extra een scheerbeurt bij. Terwijl ze onder zeil is ondergaat ze een ware metamorfose. Al het overtollige haar wordt weggehaald en Carmen lijkt wel twee maatjes gekrompen als ze eenmaal klaar is. We besluiten hen niet terug te zetten op het grote terrein maar hen een onderkomen te bieden in het kattencafé. Ze vinden het prima. In één van de hondenhokken vinden ze samen weer een eigen stekje. Van daar uit houden ze alles nauwlettend in de gaten en voorlopig lijkt het er op dat het hen daar goed bevalt.


Carmen

Jan-Pieter


In de spotlight: Aidskater WILLEM Willem. Op 13 april (jaja, een vrijdag...) 2007 kwam hij, via de Dierenbescherming - afdeling Groningen, naar Wilbertoord, waar Dierenthuis toen nog gevestigd was. Daarmee is hij onze “Grunninger Willem”. Hij was superschuw en liet zich eigenlijk nooit zien. Een van de meest schuwe dieren die we ooit binnengehaald hebben. Hij is nu ruim vier jaar een bewoner van Dierenthuis en oogt nog gezond en sterk. Niet gek voor een aidskater. In al die tijd is het geen echte mensenvriend geworden en dat is dan wel heel, heel zwak uitgedrukt. Ondanks dat heeft hij meerdere adoptanten achter zijn naam staan. Die mensen hebben hem veelal nog nooit in levende lijve gezien. Ook foto's van hem zijn schaars. Het is duidelijk dat het voor de verhuizing naar Aarle-Rixtel destijds, veel tijd en een hoop menselijk vernuft gekost heeft om hem te vangen. Het is Alice uiteindelijk toch gelukt. Willem heeft het haar inmiddels zeker vergeven. Zij is nu eigenlijk de enige die hem, weliswaar het op de veilige afstand van een metertje of vier, kan benaderen. Andere mensen moeten dan absoluut nergens in de buurt zijn, anders gaat het feest niet door en neemt hij snel allevier de poten. Het was dan ook een buitenkansje dat ze, kort geleden op haar ronde over het terrein, Willem slapend op een van de buiten staande tafels aantreft. Vlug vlug de camera te voorschijn en knip knip knip. Een nog wat lome, slaperige Willem wordt fotografisch vastgelegd. Niet lang daarna springt hij van de tafel. Ze noemt zijn naam en hij herkent haar stem. Dat maakt hem toch wat nieuwsgierig naar wat ze aan het doen is. Hij blijft staan. Lijkt relaxed wanneer ze, steeds Willem Willem zeggend, wat dichterbij komt. Hij gaat zitten. Maar niet voor lang. Hij neemt steeds wat meer afstand tot hij er echt genoeg van krijgt en hem alsnog smeert. Alice heeft in elk geval een aantal mooie foto's kunnen scoren.


In de spotlight: Aidskater WILLEM (vervolg) Omdat dit een niet veel vookomend gebeuren is hebben we besloten om Willem het spits af te laten bijten in de nieuwe Nieuwsbrief-rubriek : “In de spotlight”. Bijgaand nieuwe foto's van hem die we, anno 2011, toch wel “opa” Willem mogen noemen. In eerste instantie speciaal voor al zijn geduldige adoptanten, die hem -bijna- ongezien in hun hart gesloten hebben en hem nemen zoals hij is. Daarnaast ook voor alle andere vrienden van FIV/FeLV en Dierenthuis. Want we willen niemand de nieuwste beelden van deze volhouder, deze kanjer, onthouden.


SAMOSA (het “Indiase”, vegetarische neefje van de kroket) Voor het deeg: 200 gram tarwebloem. 40 gram plantaardige margarine. 1 dl biologische yoghurt. (Voor veganisten soya yoghurt gebruiken) Mespuntje (zee-)zout. Wat extra meel om uit te rollen. Beetje (soya) melk om dicht te plakken. Voor de vulling: 2 grote kruimige, gare, aardappels. 1 flinke (bij voorkeur rode) ui, kleingesneden. 10 gram mild kerriepoeder (= ca. 1 eetlepel) 2 gram korianderpoeder (= ca. 1 theelepel een snufje cayennepeper 1 gram gemberpoeder (= ca. ½ theelepel) 1 gram komijnpoeder (= ca. ½ theelepel) 1 à 2 teentjes knoflook (naar smaak) uit de pers of geraspt (Zee-)zout naar smaak Ca. 75 gram gegaarde groenten zoals heel klein gesneden wortel/doperwtjes/hele kleine bloemkool of broccoli roosjes/stukjes spercieboon/geraspte courgette. Wat u lekker vindt of toevallig over heeft (en wat niet te nat is. Geen spinazie, komkommer of tomaat bijvoorbeeld).


SAMOSA (het “Indiase”, vegetarische neefje van de kroket) Begin met de vulling. Smelt de boter in een platte pan en bak hierin de ui tot hij glazig is, voeg alle kruiden toe. Roer het goed door. Doe er de geprakte gare aardappels door. Schep er vervolgens de groente(n) van uw keuze door. Roer tot eventueel vocht door de aardappels opgenomen of verdampt is en laat het mengsel dan afkoelen. Maak het deeg. Smelt de boter. Zeef het meel in een kom. Roer er de gesmolten boter doorheen. Voeg de yoghurt en het zout toe. Deeg kneden tot het elastisch is. Laat het een half uurtje staan en kneed het dan nogmaals goed door. Neem van het deeg een balletje dat ongeveer zo groot is als een kerstomaat. Rol het uit tot het een rondje van ongeveer 10 cm in doorsnee is. Leg een beetje van het aardappelmengsel op het rondje, vouw het dubbel en plak de randen met wat melk (en een vork) goed op elkaar. Frituur de samosa's, met twee of drie te gelijk, in plantaardige olie van 180°C tot de buitenkant mooi bruin is. Lekker met een tomaten/komkommer salade en yoghurt saus.


Verlanglijstje Bent u van plan om een keer langs te komen bent u uiteraard van harte welkom. Dit kan op dinsdag, donderdag en zaterdaag - na afspraak – tussen 14.00 en 16.00 uur. Wilt u graag iets meenemen dan kan dat, wij hebben ons verlanglijstje al klaar. Maar voelt u zich alstublieft niet verplicht iets mee te nemen bij uw bezoek aan Dierenthuis. Met uw komst maakt u onze bewoners al blij.

Wat wij graag willen hebben: - Vuilniszakken

- Wasmiddelen

- Allesreiniger

- Bleek

- Latex handschoenen

- Fleecedekens

- Dekens

- Blikvoer (Whiskas)

- Blikvoer voor de hond

- Dettol

- Kauwbotten van buffelhuid

- Dekbedovertrekken (2 persoons)

-


Adopteer een dier Het adoptieplan is in het leven geroepen om Dierenthuis en zusterstichting FIV/FelV te ondersteunen in de hoge kosten van de verzorging van onze kwetsbare dieren. Katten besmet met het aids of leucosevirus, honden met hartfalen en oude paarden. Medicatie, dieetvoer, seniorenmuesli voor de paarden, vele operaties en de verzorging kosten veel geld. U kunt ons daarbij helpen door een dier te adopteren. Enkele keren per jaar krijgt u een bericht met foto over hoe het met uw dier gaat. Of kom op bezoek om kennis te maken met uw nieuwe adoptiedier en alle andere bewoners. Dit kan op dinsdag, donderdag en zaterdag - na afspraak – tussen 14.00 en 16.00 uur. Het is fijn voor onze dieren om adoptanten te hebben voor wie zij extra speciaal zijn. Niet langer kansarm en ongewenst maar bijzonder. Kijk op de site www.dierenthuis.nl voor een aanmeldformulier. Of neem contact op via [email protected]


Colofon Stichting Dierenthuis is een permanente huiskameropvang voor oude, zieke en kansarme honden, verwilderde katten, katten die besmet zijn met het aids- en/of leucosevirus en oude paarden. Vooral niet herplaatsbare asieldieren vinden hier een blijvend thuis. Een thuis zonder hokken en tralies, met boswandelingen, een riante tuin, veel liefde, (medische) zorg en aandacht. DIERENTAAL verschijnt een paar keer per jaar. Mocht u de nieuwsbrief niet meer willen ontvangen, laat het ons dan even weten via de mail.

Stichting Dierenthuis Bakelseweg 27 5735 SC Aarle Rixtel Telefoon 06-30644767 (tussen 11.00-16.00 uur) Email: [email protected] Website: www.dierenthuis.nl Website: www.fiv-felv.nl Hyves: http://dierenthuis.hyves.nl/ Facebook: www.facebook.com/Dierenthuis Rekeningnummer Dierenthuis: 9359251 IBAN: NL22INGB0009359251 BIC:INGBNL2A Rekeningnummer FIV-FeLV: 413323 IBAN: NL87INGB0000413323 BIC:INGBNL2A

Tekst: Marleen van Houten, Bea van Laar, Carina Branje Fotografie: Nel van Wijngaarden, Saskia Blok, Wietze Vellinga

DIERENTAAL Augustus 2011

Recommend Documents