DIERENTAAL Februari 2013

DIERENTAAL Februari 2013

Beste Nieuwsbrieflezers, Hierbij ontvangt u de nieuwsbrief van februari.

• Update bouw • De ton is vol! • Knuffels voor onze knuffels • A boy named Sue....? • Musketiers • Levenslang bang: Het kennelsyndroom •De 5 musketiers: de redding in woord en beeld • En ook een ander medisch team...... • En Marga? Die doet onze “boeken”! • Kaartje..... Bedankt

•De maandelijkse column: Uil • Lekker eten zonder vlees • Adopteer een dier • Colofon


Update bouw Meteen maar even met de deur in huis vallen: De oplevering van de bouw was iets vertraagd. 15 februari hebben we net niet gehaald maar 22 februari wel. Ja ja, dit week-end kunnen Alice en Steven weer gewoon in bad/onder de douche. Het intern verhuizen van de leucose katjes staat voor de komende week op het programma. Alles dus nog nèt voor of op 1 maart klaar!

Met alle dieren gaat het helemaal goed. Ze zijn nog wat modderig af en toe en een beetje stof in hun vacht komt ook voor, maar daaronder, IN dat velletje... daar zitten ze weer heel lekker in. De stress van het vangen op de oude locatie, de verhuizing, de harde geluiden van het bouwen, die vreemde mannen (bouwvakkers) en het niet naar buiten kunnen. Het is nu voorbij en onze bewonertjes hebben hun draai helemaal gevonden. We zitten er, sinds vorige week, ook lekker warm bij want de verwarming is nu eindelijk overal aangesloten. In alle kamers hebben we sindsdien een behagelijke temperatuur. De operatiekamers zijn onlangs ook in gebruik genomen. Als laatste werd donderdag het water daar aangesloten.

Aan de voorkant van het gebouw, bij de ingang, wordt er hard aan de parkeerplaatsen gewerkt terwijl de binnenplaats al geheel bestraat is. De vijver? Daar hoeft eigenlijk alleen nog maar water en de pomp in. Daarvoor is nu genoeg geld. Een stuk of wat waterplanten en vissen komt dan later, zodra het lente is.


De ton is vol! U zag het op de startpagina en op onze Facebook pagina. De actie “De Laatste Ton” hebben we positief kunnen afsluiten want de € 100.000,= is binnen. Henny en Dick hebben het nog ontbrekende bedrag in één keer op onze rekening bijgestort. Zoals ze zelf zeggen: Bij wijze van verlaat Valentijns cadeau. Ja, nou, dat is wel even iets anders dan

een beschuitje met aardbeien en een glaasje champagne bij het wakker worden. Potjandosie nog eens aan toe zeg wanneer je dat 's morgens, helemaal onaangekondigd, op je bankrekening vindt. Vervolgens schiet het je te binnen: DE mijlpaal bereikt is. Dan liggen je ogen wel bijna op je (toetsen)bordje..... Een, ietwat bijbels, “Het is volbracht” is op zijn plaats. We hebben het toch maar weer mooi met ons allen voor elkaar gekregen. Er was een doel gesteld en dat is bereikt. Heel veel mensen die meehielpen door, naar draagkracht, geld te geven. Dat was van de een meer dan van de ander, maar iedereen gaf! Iedereen was daarmee een belangrijke schakel in die lange ketting. Waarbij geen enkele schakel kon worden gemist want dan was de ketting nu nog niet af geweest.

Daarom willen we u, niemand uitgezonderd, stuk voor stuk heel hartelijk danken. Door u allemaal kunnen we nu de nodige laatste aanpassingen doen. Leuke dingen voor dieren en bezoek. Nogmaals: Nederland en België HEEL HARTELIJK BEDANKT.


Knuffels voor onze knuffels Bij Dierenthuis wordt het al maar gezelliger. De dieren voelen zich steeds meer thuis. Vanwege de grote ruimten is er hier niet alleen plaats voor onze dieren maar ook voor beesten. Speelgoed wel te verstaan. Onze katten en ook de meeste honden zijn er gek op. Ze liggen erop, ze slapen er tussen, ze spelen ermee. Meerdere foto's zijn daar al van gemaakt. Het moet natuurlijk allemaal lekker zacht en vrolijk zijn. U voelt hem al aankomen: De FB-actie “Knuffels” werd onlangs gestart. En ja hoor: Iedereen blijkt die wel ergens te hebben. Overal in ons land staan er in logeerkamers, op zolders, in schuren, garages en kelders plastic zakken met daarin de knuffels uit vroeger dagen lijkt het wel. Knuffels. Het woord zegt het al. Dat is lief. Al gebruik je ze niet meer, je doet ze niet weg. Ze hebben iets speciaals. Onze vrienden zijn dierenvrienden en kunnen het dus ook niet over hun hart verkrijgen om de speelgoedvorm weg te gooien. Zelfs al zijn ze paars of groen en zijn de proporties niet zoals moeder natuur de levenden in elkaar gezet heeft. Het maakt niets uit, “onze mensen” zetten geen dieren bij het oud vuil. Ze doneren ze gelukkig graag aan een goed doel. Heel veel reacties en inzamelpunten. Sommigen al heel snel en anderen komen wat later. Een hele flow aan knuffels komt er richting Almere. Namens onze levende dieren daarom alvast hartelijk dank. Voor dit speelgoed in diervorm wordt Dierenthuis ook het laatste thuis. Best toepasselijk eigenlijk en wat we misschien nog wel het leukste vinden is dat we, als het om knuffels gaat, echt alle soorten dieren kunnen opnemen. Beren, olifanten, varkens, koeien, draakjes, zeeleeuwen, dolfijnen, muizen, apen, noem maar op, alles is welkom en natuurlijk ongeacht hun huidskleur! Door deze succesvolle actie liggen de knuffels inmiddels tot het plafond. Als deze knuffels over enkele maanden versleten en vies zijn, zullen wij ons weer melden.


A boy named Sue....? Nee, a cat named Mouse. Eigenlijk had ie dan Pontìki moeten heten, dat is het Griekse woord voor Muis, want hij komt van Corfu. Daar liep hij mager en ziek over straat. Hij had een ontstoken oog, wat er half uit hing en enorme wonden in zijn bekje ook miste hij diverse tanden. Het moet een hel geweest zijn. Hij stonk zo dat ie van een afstandje al te ruiken was. Zijn vacht/huid, of wat er van over was, was bezaaid met ontstekingen. Eten, zo hij dat al vond, kon hij door de pijn amper naar binnen krijgen. Hij had daarnaast een flinke diarree. Eigenlijk een klein wonder dat ie nog leefde. De Nederlandse Nicole (ja, je komt “ons” ook overal tegen) wilde het diertje wel helpen toen ze hem, afgelopen augustus, zag lopen. Dat was echter een ondoenlijke zaak. Toen ze weer terug in Nederland was ging het muisgrijs met witte katertje, wat ze daarom Mouse genoemd had, niet uit haar gedachte. Via een stichting kwam ze in contact met een vrouw die op Corfu een opvang voor honden heeft. Zij wilde wel helpen maar geeft meteen aan geen katten te kunnen opvangen. Het is voor honden in dat land al moeilijk genoeg. Katten staan nog lager in aanzien. Nicole zegt de kat wel te willen opnemen maar ze moest eerst zeker zijn dat ie geen ziekte had waarmee haar eigen drie poezen besmet zouden kunnen worden. Eerst moest hij gevangen worden. Ziek als hij was, had men daar toch twee pogingen voor nodig, maar toen kon hij naar de hondenopvang gebracht worden. Daar is hij bekeken door een dierenarts en heeft een basis behandeling gekregen, met een antibioticum dat achteraf niet helemaal juist bleek te zijn. Zijn leeftijd werd toen geschat op zeven maanden. Hij werd gechipt en geënt tegen rabiës. In theorie kon hij toen op reis naar Nederland. Maar er was gevraagd hem te testen op leucose, hartworm en aids. De FeLV en hartworm testen waren negatief, was het bericht maar op FIV testte hij positief. Een kattenaids patiëntje dus. Bij Nicole zou hij niet kunnen wonen.


A boy named Sue....? (vervolg) Zoals zo vaak kwam ook hier de moeder, zij heeft zelf geen katten en wilde Mouse dus wel opnemen, haar dochter te hulp. De trip naar ons land kon voor het diertje tòch doorgaan. Na een weekje acclimatiseren was hij al aardig bijgekomen en nam Nicole hem mee naar een dierenarts die gespecialiseerd was in het behandelen van katten met aids. Daar kreeg ze meteen al te horen dat het een echt zorgenkindje was. De leeftijd die op Corfu geschat was op zeven maanden werd door deze specialist heel anders gezien. Drie à vijf jaar.....een kleinere marge was, door het ontbreken van diverse tanden niet te geven, maar in elk geval een volledig volwassen kater. Hij kreeg nu de juiste antibiotica, zalf voor zijn ontstoken oogkas, speciaal voer en extra visolie voor zijn vacht. Een pipet met een middel wat darmwormen én oormijt aanpakt bleek eveneens geen overbodige luxe. Er werd nog een monster van zijn vacht/huid genomen en op kweek gezet. Daaruit bleek, na een weekje, dat hij ook nog eens een hele besmettelijke schimmel had. Hij kreeg een kuur van zes weken. Elke dag zou Nicole naar haar moeder moeten om Mouse te behandelen. Het hele huis werd ontsmet en Mouse moest die zes weken dan in een kamer blijven. Waar ook de aparte kleding van Nicole lag. De dierenarts bood aan om, wanneer ze dat allemaal niet zag zitten, Mouse in te laten slapen. Want deze schimmel staat als heel hardnekkig bekend en de vraag was of ie er ooit echt vanaf zou komen. Ondanks al zijn ellende toonde Mouse zich altijd heel blij wanneer ie Nicole zag en wilde hij spelen en lag ie vaak op haar schoot te spinnen. Nee, deze kat heeft meer van een beter soort leven verdient was haar vaste overtuiging. Ze zette door. Want Mouse at inmiddels goed, was wat aangekomen en had ook al geen diarree meer. Niet voor niets. Na zes weken was Mouse zijn vacht schimmelvrij. Nieuwe tests toonden aan dat ie ook geen “drager” meer was. Ja, Mouse was weer helemaal het heertje. Hij voelde zich een hele vent en begon flink te sproeien.


A boy named Sue....? (vervolg) Tijd om hem te castreren! Onder narcose dan ook meteen maar even zijn nagels geknipt, anaalklier nagekeken, nog een verrotte kies getrokken. Daarvoor nog een zeven daags kuurtje met weer een andere antibioticum. Hij is, als aidskater, extra gevoelig voor ontstekingen. Het gaat boven verwachting steeds beter met Mouse. Zijn vacht is mooi en glad, zijn oogkas schoon. Dan slaat het noodlot opnieuw ongenadig toe. De moeder van Nicole – en dus nu het vaste personeel van Mouse – krijgt een ongeluk. Ze moet geopereerd worden en zal daarna lang moeten revalideren. Gezien haar leeftijd is het al snel zeker dat ze niet meer zelfstandig thuis zal kunnen wonen. Mouse kan niet bij de andere katten van Nicole en zij heeft geen andere optie dan hem, in elk geval tijdelijk, in haar garage te laten wonen. De garage is onverwamd en hoewel hij 's avonds een warme kruik mee in zijn mandje krijgt is dit niet het 'gouden mandje' wat ze voor hem in gedachte had. Ondanks zijn ziekte heeft Mouse laten zien een echte kleine bikkel te zijn en ook Nicole heeft kosten nog moeite gespaard om dit diertje er weer bovenop te helpen. Het resultaat is dan ook maximaal. Mouse zit goed in zijn vel en toont zich blij en zo gezond als ie onder deze omstandigheden maar zijn kan. Wanneer de aanvraag voor Mouse bij ons binnenkomt zeggen we dan ook: Ja. Nicole laat hem opnieuw testen en belt de uitslag door: Geen FIV maar FeLV. Omdat we hem absoluut op de goede afdeling willen plaatsen laat Alice het daarna nog eens checken door een laboratorium en ook dan is de uitslag FeLV positief. Mouse komt dus in de leucose kamer. Hij is er hoe dan ook blij mee. Ik geloof echt dat ik hem zonet dan ook sas evcharistò polì hoorde spinnen. Een Grieks woord van dank van een kleine kater aan al zijn weldoeners.


Musketiers Lotte, Rahja en Mischa heetten ze voordat ze, een poosje geleden, naar Dierenthuis kwamen. Het waren zielige hoopjes ellende, bang tot op het bot toen Erik Schonewille ze aantrof in een klein, armlastig, lokaal dierenasiel net over onze oostgrens. De fotootjes van de drie paar heel angstige oogjes troffen hem recht in het hart. Zo zelfs dat hij de volgende ochtend al in de auto stapte om

er heen te rijden. Hij wilde zien wat of hij voor ze kon doen. Ze waren alledrie in beslag genomen bij een bejaarde broodfokker, wiens vrouw, voor ze -jaren geleden al- overleed, voor de hondjes zorgde. Na haar dood gebeurde er niets meer, behalve dat ze te eten kregen en er pups werden geboren, die vervolgens kennelsyndroom ontwikkelden wegens gebrek aan socialisatie en voldoende afwisselende ervaringen in hun vroege jeugd. Na de inbeslagname kwamen de minder erge gevallen terecht bij lieve Duitse families die, met heel veel geduld en liefde deze dieren toch nog een goed leven konden geven. Deze drie echter waren te erg getraumatiseerd. Ze zaten al maanden, als vastgeplakt aan de betonnen vloertjes van hun kenneltje, bij elkaar. Elk geluid, of beeld van een mens deed ze proberen nog verder weg te kruipen. Onadopteerbaar. Via internet gingen Erik en zijn vrouw Sasja op zoek naar een andere, betere plek. De gouden tip kwam: BEL DIERENTHUIS! Natuurlijk mochten ze komen. Direct bij binnenkomst na een non-stop rit van ca. 2 uur werden ze door de dierenarts onder narcose gebracht en gecastreerd. Op een rustig warm plekje, waar verder niemand was, mochten ze daarna bijkomen.


Musketiers (vervolg) In de komende dagen werd de helende werking van Dierenthuis, zijnde veel hondjes en weinig mensen, al zichtbaar. Ze verkenden voorzichtig de omgeving en sloten vriendschap met Kees. Lieve oude Kees, hij die zelf ooit heel bang binnen gekomen was. Speciaal voor deze drie kwam hij over de drempel. Eindelijk begrepen, eindelijk een omgeving waar hun angst langzaam

overwonnen kan en zal worden en de omgang met mensen tot een minimum beperkt kan blijven. De drie hebben inmiddels andere namen gekregen en heten ze Sasja, Schone en Wille. Maar er kwam nog meer. De locale autoriteiten bleken twee teefjes, die tijdens de in beslagname drachtig waren, te hebben ondergebracht bij een pleeggezin. De pups werden geboren en konden na een goede socialisatie-periode gelukkig allemaal geplaatst worden bij hondvriendelijke mensen. De twee moedertjes, zusjes van ons eerste drietal, kwamen daarna alsnog in het asiel terecht. Hun toestand was er ook een van grote angst. De vraag lag voor de hand en het antwoord ook. Hoe dat in zijn werk ging kunt u verderop in deze nieuwsbrief lezen.


Levenslang bang: Het kennelsyndroom In totaal wonen er bij Dierenthuis inmiddels dertig honden met, een mildere of zwaardere vorm van, kennelsyndroom. Wat is dat eigenlijk: Kennelsyndroom? Hoe ontstaat het? En Is er nog iets aan te doen? Hieronder enige uitleg.

Levenslang in angst Alles is steeds weer “nieuw” en “eng”.. Dat is vreselijk! Kennelsyndroom IS levenslang angst. Ja, je kunt zeggen dat een hond met kennelsyndroom zijn of haar hele leven lang min of meer bang zal zijn en niet zo maar af en toe, nee heel vaak en voor allerlei, eigenlijk heel simpele, dingen. Dat is geen fysiek probleem. Het is psychisch en werd veroorzaakt door een slechte socialisatie. De socialisatie periode van een jonge hond bestaat uit twee delen. Het eerste deel duurt van de derde tot de twaalfde week. In deze periode is alles leuk en interessant. De kleine pup is heel nieuwsgierig en kent nog geen angst. Komt hij in deze tijd gedoceerd in aanraking met allerlei prikkels dan is de kans groot dat hij ook het tweede deel, van twaalf weken tot zes maanden, wanneer hij wel angst kan ontwikkelen, goed door zal komen en op zal groeien tot een geestelijk stabiel en gelukkig dier. We moeten hierbij denken aan allerlei geluiden, machines, andere dieren, mensen, kinderen. In weze alles wat in het normale alledaagse leven voor komt. Is het eerste deel van zijn socialisatie periode (de inprentfase) heel prikkel arm, dan zal het dier in het tweede deel van deze belangrijke tijd angsten ontwikkelen. Angsten die niet meer over zullen gaan. Dàt is kennelsyndroom. Veel honden uit de broodfok en laboratoriumhonden lijden hier aan.


Levenslang bang: Het kennelsyndroom (vervolg) In het welzijn van de dieren wordt in dat soort omgevingen dan ook absoluut niet geinvesteerd, wat sommigen ook beweren!

Wat zijn de symptomen? Bij het minste of geringste verstijfd de hond van angst en gaat doodsbang in een hoekje zitten of liggen, hopend dat “het” weggaat. Sommigen durven zich helemaal niet te bewegen en komen amper van hun plaats. Dat zijn de hele zware gevallen, want er is kennelsyndroom in gradaties. Ook de leeftijd van de hond wanneer er wel begonnen wordt met aandacht aan het dier te besteden en te proberen de angsten wat te overwinnen is hierbij van belang. Helemaal over gaat het echter nooit meer! Want ook een hond is maar één keer jong en gaat dus maar één keer door de socialisatie fase(n).

Hoe zijn deze dieren te helpen? Honden met kennelsyndroom zijn, in hun beleving, het best te vergelijken met autisten. Hun

wereld is klein. Er is maar weinig wat voor hen “vertrouwd” is. De rest is beangstigend en destabiliseert ze. Bijleren, kan, maar elke situatie die afwijkt van een eerdere zal dan opnieuw aangeleerd moeten worden en in aanvang zorgen voor een terugval in het gedrag van de hond. Dat is het verschil tussen zogenaamd ingeprent en aangeleerd gedrag.


Levenslang bang: Het kennelsyndroom (vervolg) Als voorbeeld: Voor een goed gesocialiseerde (ingeprente) hond is elk mens en elke soortgenoot die hem vriendelijk bejegend een herkenning. Iets waarmee hij/zij in zijn/haar vroegste jeugd kennis gemaakt heeft en waarvoor hij niet bang hoeft te zijn. Dat is iets wat hij/zij dan “weet”. De (zeer) slecht ingeprente hond “weet” dit niet en zal, omdat hij/zij in het tweede deel van de

socialisatiefase zich wel angst als gevoel heeft eigen gemaakt, elke nieuwe situatie in eerste instantie met angst tegemoettreden of in zwaardere gevallen, zoveel angst hebben dat hij/zij apathisch op zijn plek blijft liggen of zitten. Voor een dergelijk dier is het dus een hel in een gezin met kinderen te moeten wonen. Daar waar, naast de eigen gezinsleden ook nog eens veel verschillende, andere grote en kleine mensen in en uit lopen. Rustige, wat oudere mensen met een heel geregeld leven en weinig aanloop, in een huis waar de hond eigen plekjes heeft die hij op kan zoeken en dat in een rustige woonomgeving. Honden met mildere vormen van kennelsyndroom kunnen in zo'n prikkelarme omgeving nog wel gelukkig oud worden. Met regelmaat en zo weinig mogelijk veranderingen. Dat is van het grootste belang. In het leven van dag tot dag wordt dan een stabiele basis gecreëerd. Dat doet ze goed. Toch zullen deze dieren geen echte normale honden worden, want een dergelijke valse start is helaas nooit meer helemaal ongedaan te maken.


De 5 musketiers: de redding in woord en beeld Om 10.00 uur precies arriveren we bij het Duitse asieltje waar Rosa en Laila en Dost en Lonny wachten op hun leven veranderende rit naar Almere. We rijden zo dicht mogelijk naar de deur waarachter de honden wachten op een nieuw baasje. De medewerkers zijn blij ons te zien: we hebben eerder 'de drie musketiers', Lotta, Rahja en Mischa, al voor ze naar Dierenthuis gebracht. Het vooruitzicht dat hun twee onlangs opgedoken zusjes EN de twee gruwelijk getraumatiseerde straathonden die sinds januari in een aparte kennel zitten, ook naar Almere mogen, maakt ze erg gelukkig; er is weinig kans dat zich ooit iemand over deze niet gesocialiseerde en vreselijk angstige dieren zal kunnen ontfermen. Het inladen duurt wat langer dan gepland; na wat gepuzzel en met de voorstoelen een flink eind te ver naar voren, past het. De honden zijn rustig en we dekken ze af met dekens. De beheerster draagt de papieren over en ik teken 'i.o.' ( wat me vervult met trots!) voor Dierenthuis de overdrachtspapieren. Een laatste woord, een hand en we gaan op weg. Op de een of andere manier lijkt er een hoop politie op de weg te zijn. Vlak voor de Nederlandse grens is het raak: de marechaussee wil weten wie wij zijn en waarom wij verduisterde kisten achterin hebben. "Bange zielige honden, ernstige gevallen!” Legt mijn man uit Ze moeten zich er kennelijk van overtuigen dat we niet toevallig een auto vol beschermde diersoorten de grens over rijden, wat een goede zaak is natuurlijk, maar ze moeten de honden met eigen ogen zien. 'U mag kijken uiteraard, maar onder geen beding aan de benches komen!' ze bijten...' voeg ik er voor de zekerheid aan toe, mocht 1 van hen de illusie hebben eens even een deurtje te openen midden op de autoweg..... Een snelle blik op de angstig glurende honden onder de dekens is voldoende om hun hart te doen smelten, onder complimenten en succeswensen mogen we onze weg vervolgen. De rest van de reis verloopt vlotjes en dankzij de moderne techniek kunnen we Alice en de aanwezige dierenarts precies melden wat onze aankomsttijd zal zijn.


De 5 musketiers: de redding in woord en beeld (vervolg) Bij Dierenthuis is het volle bak, vandaag. Veel werkende mannen, binnen en buiten, aanloop van mensen die spullen komen brengen, een aantal vrijwilligers poetst wat ze poetsen kan, de dierenarts is voor de allereerste keer aan het werk in de liefst 3 kamers die er voor haar en haar assistente zijn ingericht. Het is een doodgewone dag dus... De benches gaan naar binnen, snel door de operatie kamer in. Een tijdje later, als wij aan de koffie zitten, gaat de eerste al onder het mes: Rosa en Laila zijn nog niet gesteriliseerd. Dost en Lonny liggen nog steeds rustig in hun benches. Als we vertrekken voor onze terugreis staan ze op het punt een eerste blik op Dost te gaan werpen, we zijn gewaarschuwd dat hij waarschijnlijk van zich af zal bijten. Alice moet assisteren dus we nemen afscheid. Laat op de avond ontvangen we al een berichtje van Alice. 'Dost noch Lonny onder narcose hoeven brengen. De keesjes lijken nieuwsgierig en liggen samen in een bench. Lonny is meteen naar het uiterste puntje van het buitenverblijf gerend en wil nu niet naar binnen. Dost is even uit, en later weer in zijn bench gekropen. Lijkt het wel oke te vinden. Meteen met de roedel wilden ze nog niet maar dat hadden we ook niet verwacht. We laten ze maar even met rust...' Onze dag is Af. Met een hoofdletter. Het komt hopelijk snel goed met ze, voor zover mogelijk. We hebben ook weer even de eerste drie keesjes gezien, en die lopen er bijzonder goed bij: het bange meisje Lotta blijkt een bijdehandje en maakt het Alice moeilijk met haar bazige gedrag, de van angst verlamde Rahja staat glanzend in haar vacht, met haar staar en oortjes omhoog op een veilige afstand tegen ons te blaffen en Mischa rent rond in de grote bevroren modderpoel buiten. Het enorme nieuwe perceel van Dierenthuis is voorlopig nog een Droom in Aanbouw, maar de filosofie doet allang weer haar werk...


En ook een ander medisch team...... De vijf jaar jaar dat we in Aarle-Rixtel zaten konden we voor de dagelijkse zorg voor onze dieren altijd terecht bij dierenarts Esther van Neerbos en paraveterinair/praktijk manager Janette Kruit van Dierenkliniek Bakel. Voor de dagelijkse zorg is de afstand Bakel – Almere echter veel te ver. Je “huisarts” zit nou

eenmaal niet op meer dan anderhalf uur rijden afstand. We zullen dus afscheid moeten nemen van hen beiden. Natuurlijk niet zonder ze eerst heel erg te bedanken voor al hun goede zorgen en niet te vergeten de speciale behandeling die onze Stichting van hen kreeg. We weten zeker dat, wanneer de tijd dat ook maar een klein beetje toelaat, ze ons een keer zullen komen bezoeken, hier in de polder. Directe samenwerking is weliswaar niet meer mogelijk, maar we zullen zeker contact houden. Voor de medische zorg voor onze dieren zullen we nu verder gaan met Shirley Hendriks van Dierenkliniek Makatsi. Zij is voor ons geen vreemde, want wij werkten al langere tijd ook met haar en haar assistentes samen, zij het op minder frequente schaal. Zij wordt nu onze vaste dierenarts.

Omdat ze niet intern woont, en dus niet 24/7 aanwezig zal zijn er ook mogelijkheden voor andere dierenartsen om een dagje te komen vrijwilligen, want we beschikken wel over twee moderne, volledig geoutilleerde behandelen operatiekamers.


En Marga? Die doet onze “boeken”! Nu we in Almere zitten en flink groter kunnen groeien hebben we al meerdere aanbiedingen gekregen van mensen die als vrijwilliger willen komen helpen. Meestal is dat een aanbod op het gebied van schoonmaak of ander huishoudelijk werk. Marga, uit ‘s Hertogenbosch is adoptiemoeder van twee van onze bewonertjes. Zij mailde ons dat

ze graag meer voor ons zou willen doen. Als eigenaar van MTP Accountants & Adviseurs B.V. was het misschien een goed idee om ons financieel-administratieve beslommeringen uit handen te nemen. Het is voor haar allemaal “gesneden koek” zoals dat heet. Een vrijwillige accountant. Dat dat nog bestaat in deze tijd? Wij nemen dit aanbod dan ook graag aan en hebben vandaag (23/02) persoonlijk kennis gemaakt met haar want ze is bij ons op bezoek geweest in Almere. Een heel prettig bezoek want behalve bekend met financiële zaken draait ze ook haar hand niet om voor wat poetsen boenwerk. Welkom in onze club, Marga!


Kaartje..... Bedankt Uitgevers geven uit en drukkers drukken. Dat is hun werk, daar leven ze van. Sommigen doen dat op een hele vriendelijke manier. Zoals A3 Boeken in het Gelderse Geesteren ( www.a3boeken.nl ). Wanneer je de website bezoekt zie je dat meteen. Oude wijsheden, nieuwe inzichten, leven met de natuur. Een motto waar je niet omheen kunt. Rekening houden met andere levensvormen dan

alleen mensen is Adrie Beyen, de vrouw achter deze onderneming, dan ook niet vreemd. Heeft ze ruimte om een goed -dieren- doel te ondersteunen, dan zal ze dat niet laten. Dierenthuis, kreeg enige tijd geleden via een donateur, de tip dat we bij A3boeken kans maakten op gratis “visite kaartjes”, omdat er plaatsen vrij zouden zijn op een drukvel. Bij voorkeur in te vullen door goede doelen voor dieren, stond erbij. Onze “schrijfster” schreef meteen een verzoek c.q. aanbeveling. We kregen antwoord: We zaten erbij!! Gratis 1500 kaartjes waarop de keyfacts and figures van Dierenthuis. Prima voor op balies bij dierenartsen, prikborden bij sportclubs, supermarkten, bedrijfskantines en scholen. Inmiddels zijn de kaartjes gedrukt en in ons bezit. Via ons netwerk van vrijwilligers zullen ze hun weg door het land vinden, als een milieu-vriendelijke “olievlek”. Ja, dat kan! Adrie, namens al onze dieren nu en in de toekomst: Hartelijk Dank!!


Column: Uil In bosrijke gebieden hoor je vaak uilen en af en toe zie je ze ook nog. In Zeeland heb ik ze daarom nog niet gehoord of gezien maar in de Gelderse Achterhoek, waar we eerder woonden kwam het regelmatig voor. In Frankrijk gaat er geen week voorbij dat je ze 's avonds, in elk geval, hoort. Zien is me ook gebeurd en soms is het geen kleintje. Nee, een lichte kerkuil, ter plaatse Dame Blanche genoemd (ook al is het een mannetje, en heeft hij/zij niets met het overbekende ijsje met chocoladesaus te maken). Hij (of zij) zat in een boom en keek hoe de honden en ik langsliepen. In het licht van mijn lantaarn zag de vogel er misschien nog groter uit dan in werkelijkheid maar met een hoogte van toch zo'n 40 cm. was het zeker een groot exemplaar in zijn soort. Bang was ie in elk geval niet. Hij bleef rustig zitten. Het duurde een paar minuten totdat hij het moois er wel vanaf gekeken had en met zijn onhoorbare vleugelslag majestueus het luchtruim koos. Eenmaal hoger geklommen gaf hij een, voor dit uilenras kenmerkende, gil af. Ik was weer getuige geweest van een heel mooi natuurmomentje. Toen ik dit voorval enige tijd later, tijdens een bezoekje aan familie meldde merkte de schoonvader van mijn stiefdochter op: “Oe nee, oel'n doar mo'k niks van hebb'n. A'j 'n oele heurt dan geet er iemand dood”. Zijn zoon keek enigszins gegeneerd op en zei: Ja, er gaan elke dag mensen dood en dat heeft niets met uilen te maken. Hmm, toch mo'k d'r niks van hebb'n ….oel'n.... Mopperde pa, op een amper hoorbare geluidsterkte nog even door. Vreemd dacht ik, ik ken deze man toch ook als een intelligent mens die redelijk met zijn tijd is meegegaan. Vanwaar dan in ene toch nog dit bijgeloof.


Column: Uil (vervolg) Uilen golden in het oude Egypte al als “dodenvogel”. Geruisloos kunnen vliegen en kunnen kijken in de nacht is natuurlijk iets wat, in tijden toen er nog veel onverklaard was, als geheimzinnig en met andere werelden van doen hebbende gezien werd. De uil is, als begeleider van de godin Pallas Athene, in de Griekse mythologie daarintegen juist weer een teken van helderheid en wijsheid. Athene en de uil hebben beide grote heldere ogen, vandaar. Of een van die beide legenden Herman in Ruurlo bekend is weet ik niet. Dichter bij huis, in het gebied Achterhoek/Twente/Drente en aan de andere kant van de grens in Noordrijn-Westfalen en Nedersaksen stond de kleine steenuil bekend als doodsbode. Dat had dit dier voornamelijk te danken aan zijn roep die klinkt als “koo-wiet”. Met een beetje fantasie maak je daar al snel “komm mit” van. In het Duits alsook in het dialect aan de Nederlandse kant van onze oostgrens, onmiskenbaar een oproep om de, met geluidloze vleugelslag het donker in vliegende, vogel te volgen naar “de hemel/het hiernamaals”. Gebeurde het enkele keren dat, in de dagen na het horen van deze roep, een zieke overleed of iemand een dodelijk ongeluk kreeg dan werd de uil hier al snel bij betrokken als zijnde de voorbode. Hij had die persoon “gehaald”. Sagen en volkslegenden. Zelfs in de 21ste eeuw steekt het geloof erin af en toe weer de kop op. Zijn mensen die nog steeds in deze verhalen geloven dan... eh... “uilskuikens”? Nee, ze houden een stukje geschiedenis is ere, blijven de verhalen van vroeger doorvertellen en dat houdt de band met ons verleden mede in stand. Maar toch, wanneer ik een uil hoor en er in de eerstvolgende dagen weer flink wat overlijdensadvertenties in de krant staan, zal ik het wagen om het causaal verband tussen beiden op zijn minst sterk te betwijfelen.


Lekker eten zonder vlees: Schorsenerensoep met kerrie en gember 500 gr. schorseneren 2 uien stukje gemberwortel ca. 2 cm. 40 gr boter 1/2 eetl. kerriepoeder 6 dl kruidenbouillon van tablet 3 dl. melk zout, peper en evt. 4 eetl. Japanse roze gember uit en potje. Kook de gewassen schorseneren in ca. 10 min. in ruim water gaar. Snipper de uien en rasp de geschilde gemberwortel fijn. Giet de schorseneren af en trek de zwarte schilletjes eraf. Snijd ze in stukjes. Verhit de boter en fruit de uien met de gember glazig en laat ze op laag vuur 10 minuten smoren. Voeg de schorseneren met de kerriepoeder toe en giet de bouillon erbij. Breng het geheel aan de kook en kook de soep 5 minuten door. Pureer en zeef de soep. Voeg de melk toe en breng de soep al roerend opnieuw aan de kook. Breng hem op smaak met zout en peper en verdeel de soep over borden of kommen. Garneer eventueel met Japanse gember.


Adopteer een dier Het adoptieplan is in het leven geroepen om Dierenthuis en zusterstichting FIV/FeLV te ondersteunen in de hoge kosten van de verzorging van onze kwetsbare dieren. Katten besmet met het aids- of leucosevirus, de sukkelaars, honden met hartfalen en oude paarden. Medicatie, dieetvoer, seniorenmuesli voor de paarden, vele operaties en de verzorging kosten veel geld. U kunt ons daarbij helpen door een dier te adopteren. Enkele keren per jaar krijgt u een bericht met foto over hoe het met uw dier gaat. Bezoek is, zoals u ongetwijfeld weet, tijdelijk niet mogelijk. Zodra de verhuizing achter de rug is worden de nieuwe bezoekdagen/tijden zo snel mogelijk bekend gemaakt. Het is fijn voor onze dieren om adoptanten te hebben voor wie zij extra speciaal zijn. Niet langer kansarm en ongewenst maar bijzonder. Kijk op de site www.dierenthuis.nl voor een aanmeldformulier. Of neem contact op via [email protected]


Colofon Stichting Dierenthuis is een permanente huiskameropvang voor oude, zieke en kansarme honden, verwilderde katten, katten die besmet zijn met het aids- en/of leucosevirus en oude paarden. Vooral niet herplaatsbare asieldieren vinden hier een blijvend thuis. Een thuis zonder hokken en tralies, met boswandelingen, een riante tuin, veel liefde, (medische) zorg en aandacht. DIERENTAAL verschijnt een paar keer per jaar. Mocht u de nieuwsbrief niet meer willen ontvangen, laat het ons dan even weten via de mail.

Stichting Dierenthuis Groene Kadeweg 51-53 1332 BV Almere Telefoon 06-434 281 22 (ma t/m za tussen 11.00-16.00 uur) In verband met de verhuizing is bezoek op dit moment niet mogelijk. Email: [email protected] Website: www.dierenthuis.nl Website: www.fiv-felv.nl Facebook: www.facebook.com/Dierenthuis Twitter: www.twitter.com/Dierenthuis Rekeningnummer: 9359251 IBAN: NL22INGB0009359251 BIC:INGBNL2A Vanuit België KBC IBAN: BE63731027687108, BIC: KREDBEBB T.n.v. Stichting Dierenthuis Tekst: Marleen van Houten, Sasja Schonewille Recepten: Joke van den Houten-Westerman Fotografie: Saskia Blok, Nel van Wijngaarden

DIERENTAAL Februari 2013

Recommend Documents