Filmreisverslag juli/augustus 2011
Dit verslag gaat over de door Marjoleen en mij gemaakte reis in juli/augustus 2011 met het doel nieuwe routefilms te maken voor Praxtour (www.praxtour.nl). Als ons gevraagd wordt “Hoe was de vakantie” dan zeggen we altijd dat het een werkvakantie betreft. Maar eerlijk is eerlijk: als je zo mag werken, mag je ook best een beetje van vakantie spreken. Er zijn erger straffen... Onze reisdoelen waren Zuid-Duitsland, Oostenrijk, de Dolomieten en Valtellino in Italië. Dit verslag is vooral bedoeld als persoonlijke herinnering. In zo’n korte tijd doe je zoveel ervaringen op, dat je op een bepaald moment de feiten en tijden door elkaar gaat halen of – erger nog – vergeet. Als je dan iemand je ervaringen wilt vertellen wordt het of een heel lang verhaal, of je vergeet leuke dingen te vertellen. En soms zijn ze zo ongelooflijk, dat je ze gewoon moet zien. En daarvoor hebben we natuurlijk foto’s en films. Voor wie het dus wil lezen: ga je gang. En doe er je voordeel mee als je een vakantiebestemming zoekt.
Pagina 1: uitzicht vanuit Chalet dei Rododendri op Bormio en de geprepareerde Xantia met cameravrouw Marjoleen en chauffeur Jan
zaterdag 23 juli Reisdag. De Citroën Xantia 1.8 uit 1994 is geprepareerd, APK gekeurd en volgeladen. Helaas kon mijn racefiets niet mee vanwege ruimtegebrek. Tijdens onze reis naar de Pyreneeën vorig jaar lag hij al flink in de verdrukking, dat doen we maar niet weer. De fietskleding gaat wel mee, voor het geval dat... We vertrekken om 10 uur uit Brummen richting Bad Endorf, waar Praxtours zuidduitse distributeur Franz Danzl domicilie heeft. Voorspoedige reis en we arriveren precies op de verwachte aankomsttijd (18.30) bij FitnessAlm in Bad Endorf. Tien minuten eerder en we hadden kunnen constateren dat alle vier de Praxtours daar in gebruik waren: nu nog maar twee. Een hartelijke ontvangst door Franz Danzl bij FitnessAlm en later bij zijn vrouw Gaby en dochter Sarah in Dingbuch. Samen met de familie gegeten in Halfing en overnacht bij de Danzls. Dat Gaby, Sarah en Marjoleen als gezamelijke hobby paarden hebben, breekt het ijs volledig, voor zover dat nog nodig was.
Links Franz en Gaby Danzl, hier met Sybille en Franz Beckenbauer.
2
zondag 24 juli Na een uitgebreid ontbijt met de familie Danzl de voorgestelde Chiemseeroute en Kitzbüheler Horn verkend met Franz. Ook Reit im Winkl doorgereden (bekend van jodelahiti-zangeres Maria Hellwig, voormalig ski-toppers Rosi Mittermaier en Christian Neureuther en voetbal-trainer Ottmar Hitzfeld.
Bovenaan de Horn in het Alpenhaus koffie gedronken onder de muzikale omlijsting van het Nederlandse Tiroler-orkest Hub’n Bub’n. Toestemming gevraagd aan – en gekregen van - Franz Reich, de eigenaar van de weg (we noemden als argument de wereldwijde reclame, dus hierbij: www.alpenhaus.at) om later die week ook het laatste, afgesloten, deel te filmen, helemaal tot de absolute top van de berg. Vandaag was het geen al te fraai weer. Later in de week wordt wat beter weer verwacht. We hebben Franz, Gaby en Sarah Danzl getrakteerd op een etentje in een restaurant dat vermaard is om zijn - daar zijn we weer! - Haxe. Franz nodigt ons uit de Oktoberfeste met hem in Rosenheim te komen beleven en ook voor een wintersport-vakantie. Hij tipt ons in de Dolomieten de Sellaronda te filmen. En die stond inderdaad al min of meer op het programma. We hebben nog een keer overnacht bij de Danzls.
Chiemsee, Beieren, Duitsland. Maar onder zulke mooie omstandigheden hebben wij dit meer niet gezien....
De door Franz gekozen aanrijroute van de Kitzbüheler Horn loopt door Oberndorf, 30 jaar woonplaats van Franz Beckenbauer. De Kitzbüheler Horn (www.kitzbueheler-horn.com) staat bekend als de steilste beklimming van Oostenrijk. Het bovenste deel meet gem. 18% met een maximum van 23%! Dat percentage kennen we al van o.a. de Keutenberg, maar niet op zo’n lang stuk. Deze berg was ons ook al getipt door de marathonschaatstoppers, die we afgelopen voorjaar ontmoet hebben bij fietshotel Libelloup in de Vogezen (www.libelloup.nl).
Zicht vanaf de top van de Kitzbüheler Horn (1996m) op het Alpenhaus (1670m).
3
maandag 25 juli
Still uit de Chiemsee-film, bij Gstad
Het begin van onze Kitzbühel-film vanuit Griesenau mag er ook zijn.
Na het ontbijt direct de Chiemseeroute gefilmd vanuit Rimsting, rechtsom. Het laatste deel van de route vanaf Bernau hebben we in alle consternatie niet terug kunnen vinden. We hebben te veel gezien gisteren om het allemaal op te slaan.
Daarna naar Oostenrijk en driekwart van de Kitzbüheler Horn gefilmd, van Griesenau tot aan de Mautstelle (tolpoort). Daarboven was het mistig, maar verder was het redelijk weer tijdens de opnames. Terug gereden, gegeten in Halfing en nogmaals overnacht bij de Danzls. Franz heeft ons nog even uitgelegd hoe de route nou precies loopt. We hebben er nu geen tijd meer voor, maar op de terugreis vanuit Italie kunnen we dat nog mooi meepikken.
Terwijl wij de weg aan het zoeken zijn, rijdt Frau Bauerin Urzmaier met haar tractor de spiegel van de Xantia. Provisorisch gerepareerd en op suggestie van Fr. Urzmaier hebben we een afspraak gemaakt bij een garage in Ubersee.
Kunst- en vliegwerk
De tolpoort halverwege de Kitzbüheler Horn.
4
dinsdag 26 juli
Het bovenste deel van de Kitzbüheler Horn. Smal, steil en verboden voor auto’s. We komen alleen wandelaars en koeien tegen.
Na het ontbijt afscheid genomen van de Danzls en vroeg vertrokken met prachtig weer om eerst een nieuwe spiegel aan de auto te laten monteren en daarna het laatste deel van de Horn te filmen. Gestart bij de Mautstelle, waar het meteen al begint met 15%, tot praktisch de top van de berg, waar voorbij het Alpenhaus normaal geen auto mag komen. Terecht, de percentages lopen daar behoorlijk over de 20%. En die oude Xantia doet dat toch maar even!!! De laatste twee bochten waren echter te krap voor de draaicirkel van de auto. Dit is de steilste beklimming van Oostenrijk met als beloning een fantastisch uitzicht! Even gepauzeerd in het Alpenhaus, het etablissement van Franz Reich om de film op de laptop te zetten, maar Reich zelf niet meer gesproken. Van daar snel door naar Bruck an der Grossglocknerstrasse. Daar in het centrum bij de officiële startplaats gestart met filmen van de Hochalpenstrasse tot aan de top van de Grossglockner, met zijn 2504m de hoogste pas van Oostenrijk. Wel lang wachten bij de tolpoort, maar dat knippen we er wel weer uit. Zelfs de Polizei groette ons vriendelijk. Dat komt vast door de extreme veiligheidsmaatregelen die we hebben getroffen voor de cameravrouw, die tenslotte een eind boven het dak uitkomt (integraalhelm, reflecterend vest, veiligheidsriemen). Terwijl het bij de start
Niet het beste weer op de Großglockner...
mooi weer is, valt er hoger op de Grossglockner best veel regen en een beetje natte sneeuw. Ook dat wordt knippen in de film… ‘n Paar gezellige Hollanders gesproken die veel bewondering hadden voor ons werk. Wij ook voor hun, want ze reden in een BMW cabrio en waren uiterst zomers gekleed, terwijl het op de top van de Glockner toch amper boven het vriespunt was. Samen met hen nog sneeuwballen in de afgrond gekeild. Daarna doorgereden via Heiligenblut en Lienz naar Italie. Deze weg is geen aanrader als je snel op je vakantiebestemming wilt komen. Het hotel gebeld dat we wat later zouden komen ivm. de reparatie en drukte op de weg. Via Cortina d’Ampezzo, dat niet eens zo’n geweldige indruk op ons maakte en de twee bergpassen Campolongo en Pordoi naar Canazei, op 1450 m hoogte. We hebben meteen het hotel gevonden in dit toeristenstadje. Daar ook gegeten, waarbij Marjoleen best commentaar mocht hebben op de kwaliteit. Het is lastig praten met een Italiaans ‘haantje’, zoals we die patserige ober noemden. Maar ze had – en kreeg - gelijk: ‘al dente’ is iets anders dan ‘crudo’. De meest sympathieke medewerker daar was overigens een Marokkaan. Daarna moe maar voldaan naar bed. Een lange reis. Prachtige natuur daar, dat belooft dus wat! Hotel Al Sole in Canazei
5
woensdag 27 juli Carpe diem! De dag begint met mooi weer. Eerst maar eens bij de mountainbikeverhuurder aldaar informatie ingewonnen over de Sellaronda. Pauls vader had die op de kaart al aangestipt en Franz Danzl noemde hem ook. Maar de fietsenmaker weet zelf meer over skieën en mountainbiken. Eern vriend van hem kon me iets meer vertellen. Direkt daarna gefilmd, zonder verdere verkenning: Passo Pordoi, Passo Campolongo, Passo Gardena en Passo Sella, rechtsom dus. Vier bergen met de top boven de 2000 meter en de dalen boven de 1000 meter op een prachtig traject van 58 km. En wat een schitterende omgeving, vooral in het westelijke deel. Een klein beetje regen onderweg, dus wat knip/plakwerk in de film. Mooi voor twee Sellaronda films van ongeveer 30 km.
Een bijzonderheidje... Franz had ons al verteld dat Italiaanse wielrenners geen triple gemonteerd hebben maar slechts twee bladen voor. Anders ben je een loser en tel je niet mee. Maar daar hebben de mindere goden wat op gevonden: meer dan de helft rijdt op een mountainbike. Ik zou met mijn racefiets met Géén triple! compact dus geen slecht figuur hebben geslagen. En de Sellaronda is ook voor mij goed te doen. Maar ja, ik heb nu eenmaal de fiets niet bij me. En ze verhuren hier alleen maar mountainbikes. Enfin, er was toch geen tijd om zelf te fietsen.
De schitterende afdaling van de Passo Gardena
De passo Sella
Later op de dag wordt het echt rotweer, maar het filmen is dan al klaar. ‘s Avonds pasta gegeten in een eethuisje beneden in het dorp. Men raadde ons wel af om na het voorgerecht nog een hoofdgerecht te nemen; dat kun je niet meer op. Dus we teren dit keer op een voorgerecht en toetje. Weer wat geleerd.
6
donderdag 28 juli
Ruig landschap van de Giau
Menige fietser rijdt hier slingerend naar boven, zo slopend steil is de Fedaia!
Er wordt heel slecht weer verwacht, dus we plannen een vrije dag in. Dan gaan we vrijdag wel weer filmen. Maar ’s ochtends schijnt de zon. Dus, wie niet waagt… Op naar de Passo Giau, bekend van de Giro d’Italia. Het begint met redelijk mooi weer, maar bovenaan worden we toch weer vergast op een beetje regen. Knip/plakwerk dus. Maar ook hier weer een mooi uitzicht en indrukwekkende bergtoppen. Onderweg terug de Passo Fedaia gefilmd. Ook van die pas had ik wat gezien in de Giro d’Italia. Onverwacht steile klim, dat kun je zien aan het slingeren van de fietsers in de film. Wel een mooi brede weg, maar wel met wat 15% stukken! Het weer werkt erg mee, veel zon. Op de top gestopt en de camera uitgezet en tijdens het afbouwen begint het behoorlijk te regenen. Zit het ons even mee…! ‘s Avonds pizza gegeten in hetzelfde eethuisje onderin het dorp. Maar die viel dan weer wat tegen.
...en niet met een triple, he?
7
vrijdag 29 juli De vrije dag van gisteren werd dus vandaag. Het belooft mooi weer te worden, maar bij het opstaan is het al zwaar bewolkt. Rondje gemaakt over de Passo Sella via bergwegen en passen naar Bolzano en terug naar Canazei. Behalve misschien een weggetje met een percentage van 28% hebben we niet veel echt interessants gezien om te filmen. Daarna Canazei te voet bezocht en verrast door flinke regen. Mooi weer of slecht weer wordt hier tijdens deze Europese weercrisis bepaald door het tijdstip waarop het gaat regenen. Voor de middag: slecht weer. Rond 16.00 uur: mooi weer. Maar de ochtenden beginnen meestal mooi zonnig. Een slijterij bezocht waar ze naar schatting 300 (!) soorten Grappa verkopen…!
Schoenenwinkels te kust en te keur, met keus genoeg voor bergwandelaars, maar de schoenen die Marjoleen zoekt zijn overal afgrijselijk duur. Wel een stuk SPECK gekocht voor thuis. s’ Avonds lekker gegeten in een streekrestaurant in Canazei. Van buiten lijkt het een groot luxe hotel, aangesloten bij Wine & Dine, met bijbehorende uitgebreide menukaart, maar binnen tref je een verrassend klein intiem en gezellig eethuisje met een enthousiaste gerant. En het eten was top!
28%!!!
Huisvlijt in Canazei
Als uit een kerststal...
8
zaterdag 30 juli Dag van de oversteek naar Valtellina, de streek waar Bormio in ligt. Via de Stelvio is de kortste weg. We rijden via een mooie weg over een beboste pas tot Bolzano. Onderweg bij die pas komen we langs Lago di Carezza, een meer dat de bron van WC-Eend lijkt, De kleur blauw van het Lago di Carezza is niet zo blauw. Vanaf Bolzano in een foto te vangen een dikke file, tot bijna de voet van de Stelvio. Als je daar dan toch overheen moet, en het verkeer mijdt die berg toch meer dan verwacht, dan maar meteen de beklimming filmen. Het was redelijk mooi weer, dus… Wat een klim, dat ze daar een weg tegenaan hebben kunnen leggen… Ik blij dat er geen plek in de auto was voor mijn racefiets. Hoef ik tenminste niet te verklaren waarom ik die niet ben opgefietst. Ongelooflijk veel motorrijders die soms levensgevaarlijke capriolen uithalen. Dat is in de film nog te zien… Nog gekker: er loopt een lijnbus vanuit Prato naar de top! De afdaling van de Stelvio naar Bormio is minstens zo mooi, die staat later deze week op het programma. We zijn wel gewaarschuwd, want voor de laatste van de vijf kort op elkaar volgende tunneltjes staat een camper die er niet door kan, zo smal is deze tunnel. Dat kan de boel dus flink ophouden. Maar uiteindelijk kunnen Mooi voor motoren, maar soms levensgevaarlijk! we verder.
Echt waar: een lijnbus!
48 haarspeldbochten...
Een terugblik.
9
Bormio, Bormio 2000 en nog hoger... We arriveren in Bormio en rijden door naar het plaatsje Valdisotto, waar het gereserveerde hotel moet staan. Navigatie kent het adres in Valdisotto niet, maar er staan overal bordjes, dus moeten we het makkelijk kunnen vinden. Niet dus. Info van het hotel leert ons dat we ten zuidoosten van Bormio moeten zijn. Die weg nemen we om... een dikke 30 km door tunnels heen en terug verkeerd te rijden. Uiteindelijk kiezen we voor de weg naar het hoog gelegen skistation Bormio 2000, waar de geasfalteerde weg ophoudt. Aha: een klein bordje met het opschrift Dei Rodondendri wijst naar rechts. We komen uit op een kiezel/geitenpad en we twijfelen sterk of we wel goed zitten. Toch maar het bordje volgen... En ja hoor, na dit pad zo’n 2 km gevolgd te hebben (in onze eerste beleving leken dat er minstens 5) komen we aan bij Chalet dei Rododendri (www.chaletdeirododendri.com).
Voorbij Bormio 2000 slechts een kiezelpad.
Uitzicht op Bormio, dat 1000 meter lager ligt
Dit kan toch niet de weg naar het hotel zijn...
We worden verwelkomd door een uitsluitend Italiaans sprekende receptionist. Maar we worden verwacht, en zijn broer, die wel Engels spreekt, komt over een uurtje. Fenomenaal uitzicht op 2270 m hoogte. Die hoogte merk je in je longen als je twee koffers twee trappen op moet sjouwen. Ademloos…! We hebben een paar dagen nodig gehad om aan de ijle lucht te wennen. Maar andersom, thuis ook weer aan de ‘dikkere’ lucht. We eten in het hotel. Smaakt redelijk (Marjoleen noemt het ‘behoorlijke kwaliteit cafetaria’) en we besluiten hier maar te blijven eten. Het kost weinig en voor andere eetgelegenheden moet je de berg af. En na het eten in het donker deze berg nog oprijden…, nou nee. Het is druk in het hotel: morgen is er een mountainbike wedstrijd met maar liefst 1600 deelnemers. De hele streek zit die avond en nacht vol met mountainbikers.
In de verte een gebouw.
Chalet dei Rodondendri
10
zondag 31 juli We worden gewekt door de mtb-ers die zich voorbereiden op de wedstrijd. Het ontbijt is vrij bescheiden, maar OK. We besluiten de Mortirolo te verkennen. Helaas, na een rit met een omweg die ons weer door die vervelende lange tunnel leidt blijkt het onmogelijk: de hele Mortirolopas is afgesloten wegens graafwerkzaamheden. Dan maar terugrijden, weer door de tunnels, en de Gavia verkennen. Vanuit Bormio via de Gavia naar Ponte di Legno. Tijdens het opbouwen worden we aangesproken door wielrenners die geïnteresseerd zijn in onze bezigheden. Een via internet in het Italiaans vertaalde folder doet wonderen. Vanaf Ponte di Legno de film gemaakt op de levensgevaarlijk smalle weg van de Gavia. Er was onderweg al een ernstig motorongeluk gebeurd, hetgeen ons doet besluiten om de ...op het randje... Mortirolo, wanneer we die ooit filmen, niet met de auto te doen, want die is nog smaller. Dat is echt niet te doen en auto’s zouden sowieso op dit soort smalle Het gaat nèt, maar ‘t is eigenlijk te smal voor auto’s...
wegen verboden moeten worden. In Nederland zou dat allang zijn gebeurd. De max. snelheid op de hele berg is 30 tot soms 40 km/h. Je kúnt ook echt niet harder met de auto. Tijdens de afdaling van de Gavia zien we waarachtig een bergmarmot! s’ Middags hebben we een pizza gegeten in Bormio. De bestelde rosewijn bleek een dessertwijn te zijn – oei! Goed dat we er een fles water bij hadden. s’ Avonds dus weer in het hotel gegeten. We zijn vanaf nu de enige gasten en de beheerders waarderen onze voorkeur voor plaatselijke gerechten. Het is die avond wel slecht weer geworden. Afwachten wat het morgen wordt…
Natuurlijk geen tijd om hem zelf te fotograferen, deze komt van internet. In het restaurant van Chalet dei Rodondendri...
...en op het balkon
11
maandag 1 augustus De dag begint met fraai weer. We gaan naar de top van de Stelvio, om de afdaling naar Bormio te filmen. Men zegt dat de beklimming vanuit Prato de
Verkijk je niet op het eerste snelle stuk van de afdaling!
Alsof de waterval door het gebouw stroomt!
meest uitdagende is met zijn 48 haarspeldbochten. Daar ben ik het mee eens, al mag deze kant er zeker ook zijn met 42 hairpins. Echter, het uitzicht in de afdaling richting Bormio is naar mijn mening veel mooier dan in die naar Prato. Adembenemend mooie natuur, diepe kloven, bruisende waterval, razend scherpe korte haarspeldbochten. De weg is niet al te druk en in de tunnels, waarvan zoals gezegd een wel heel erg krappe, gaat alles voortvarend. Eén keer een insect in de lens, dus er moet een klein stukje overnieuw. Maar we zijn boven verwachting snel weer in Bormio. Deze plaats heeft wat weg van Bourg d’Oisans en de klim naar Bormio 2000 lijkt op de beklimming van Alpe d’Huez. Het enige verschil: Bourg d’Oisans is altijd vergeven van de wielrenners, de hele stad ademt wielrennen, maar hier: niets van dat alles. Maar dit wordt nog wel ontdekt, denk ik. De Giro d’ Italia heeft hier in 2004 al eens een aankomst gehad. Afijn, wij hebben de film van de beklimming alvast gemaakt. De rest van de middag, zo’n 1,5 uur, hebben we van wat zon genoten op het hotelterras, dat dus nog weer zo’n 300 meter hoger ligt dan Bormio 2000. De zon heeft op deze hoogte wel
een desastreuze invloed op onze mooie witte kleur gehad. Giorgio van het hotel schotelde ons die avond weer heerlijke streekgerechten voor.
Vijf tunnels kort achter elkaar... De vijfde is extreem smal.
De aankomst bij Bormio 2000,. Voorbij het gebouw rechts ga je naar het hotel.
Hij waardeert onze smaak duidelijk. Afgesproken dat hij een DVD-film van de klim van Bormio naar het hotel krijgt. Die zouden we eigenlijk voor onszelf maken om aan anderen te laten zien, omdat anders toch niemand deze waanzinnige ervaring gelooft. Giorgio belooft ons tzt een overzicht van mooie routes te mailen. Duizend kilometer zei hij, dus we de volgende keer moeten we maar vier weken blijven. De lucht bij de ondergaande zon (zo mooi als hij achter een berg verdwijnt…) kleurt rood. “Tomorrow good weather,” zegt Giorgio. Dat is dus hetzelfde als bij ons. Anderhalf uur zon... Omdat we in Duitsland nog een finale Chiemsee moeten filmen en het weer daar woensdag nog goed is en donderdag niet meer – en omdat we dinsdag de laatste film hier in Italie op het programma hebben staan, hebben we moeten besluiten ons verblijf hier met een dag in te korten. Jammer, maar klaar is klaar.
12
dinsdag 2 augustus Vandaag prachtig weer. Op naar het zuiden, ruim 3 1/4 uur rijden naar het Lago d’Iseo. Via een bergpas en de plaats Aprica. Bij het Iseomeer een route van ruim 22 km praktisch vlakke weg (voor de Praxtour Cruise bike, zie (www.praxtour.com/newLayout/?menu=14) langs de bijna volledige
Genieten...
...genieten...
westoever gefilmd, prachtig en typisch Italiaans, met cypressen, palmen, kleurige huizen, dure villa’s, veel tunneltjes en aan het eind een prachtige vrij smalle in de rotsen uitgehouwen weg. Anders dan in onze andere films laten we ons in deze film twee keer door een wielrenner inhalen. Maar ja, dit is ook geen race-film voor de Course-bike, deze is meer recreatief bedoeld. Het andere verkeer lijkt hier ook wat minzamer met ons om te gaan, zelfs het vrachtverkeer neemt wat tijd. Na afloop nog even een goed half uurtje op een terrasje aan de waterkant onder de palmen gezeten met een kop espresso en een tosti (nou ja…) voor het vakantiegevoel. Daarna weer ruim 3 uur terug en dan is de dag al weer vol. Giorgio heeft een mooi kookboek met streekgerechten aan Marjoleen kado gedaan. Deze avond dus weer eten in het hotel en dan voorbereiden voor de terugreis. Na het eten zouden we de hele familie nog wat laten zien van onze bezigheden: de net gemaakte films, dus ook die van de weg naar hun eigen hotel. Behalve Giorgio spreekt niemand een woord over de grens, maar we komen er wel uit. Bovendien helpt een fles sinaasappellikeur wel om het ijs te
breken. Ze hadden allemaal veel bewondering voor ons project. Heel gezellige avond gehad. We nemen alvast afscheid van Giorgio, die morgenochtend heel vroeg op pad moet.
...genieten...
...en nog eens genieten!
Tja, iemand moet dit werk doen...
13
woensdag 3 augustus Na het ontbijt bij supermooi weer de reis naar Duitsland aangevangen. De weg via de Stelvio, Nauders, Innsbruck naar de Chiemsee is lang, maar het eerste stuk is erg mooi, via kloven, dalen en heuvelruggen. Niet zozeer om te filmen voor Praxtour, maar als reisroute, of zelfs vakantiebestemming heel aantrekkelijk. Er ligt onderweg een opvallend mooi stuwmeer. Meestal zijn die niet zo aantrekkelijk, maar deze, het Lago di Resia, wel. Er is veel watersport. Ik neem aan dat de toren gebouwd is voordat ze de stuwdam gelegd hebben.
En dan toch maar even filmen. Het begon er al wat somberder uit te zien, maar we leken het droog te houden. Maar toen we al filmend nog maar zo’n 3 km te gaan hadden, dachten de weergoden daar toch anders over: alsof de hele Chiemsee omgekieperd werd…!!! Verdergaan was zinloos. Maar goed, we waren de grote bekken en lichtsignalen van duitse motorrijders en automobilisten toch zat. Ongelooflijk wat weinig begrip je hier ondervindt. Dat is in Italie en vooral Frankrijk toch wel even anders. Even op een terrasje aan de Chiemsee zitten was er ook niet meer bij.
Druppels in de lens bij Bernau, voorbode van naderend noodweer. We houden het voor gezien
Lago di Resia, foto via internet
Ze hadden vandaag nog mooi weer beloofd in Zuid Duitsland, maar gaandeweg betrekt het weer toch wat. In Bernau toch na deze lange reis eerst een kop koffie genuttigd met wat te eten. We worden bediend door een dame in Dirndl, Beierse klederdracht. In Beieren krijg je altijd vrij grote porties, zo ook deze keer, oef!
Even bij Gaby in Bad Endorf geweest, vergeefs Franz gezocht die een voetbalkamp voor de jeugd had georganiseerd. Dan maar gegeten in Hafling en daarna naar onze slaapplaats in Dingbuch. Geen voldaan gevoel na deze dag. Daarvoor ga je niet een dag eerder weg uit Bormio…
14
donderdag 4 augustus Laatste mogelijkheid om de Chiemseefilm te voltooien. Maar met een eerste blik uit het raam vervliegt eigenlijk direct alle hoop. In het begin hopen we nog tegen beter weten in, maar toen we na een ontbijtje met Gaby in Bad Endorf nog een poging wilden ondernemen om het laatste stukje tussen de buien door te filmen, werden we direct geconfronteerd met overtuigend Duits noodweer. We zijn er klaar mee. De beoogde route rond de Chiemsee zou trouwens toch meer dan lang genoeg zijn geworden, dus een stuk korter kan niet veel kwaad. We komen heus nog wel eens terug om deze omgeving op een andere manier te filmen en er is hier nog wel meer leuks te zien.
“GEH’ MIR AUS DEN WEG!!!!”
We hebben de terugreis naar huis aangevangen in de stromende regen. Voorbij Munchen klaart het gelukkig op en we rijden eigenlijk de hele dag met mooi weer. De snelheid ligt hoog en na Oberhausen krijg ik eindelijk de gelegenheid zelf ook eens met de lichten te knipperen naar iemand die vrij onnodig links rijdt en dus aan de kant moet. Dat doet het lijdend voorwerp dan ook, maar direct nadat we voorbij zijn, gaat hij weer naar links en… knippert met zijn lichten. De Xantia rijdt echter veel harder en hij haalt ons niet in. Zinloos knippergeweld dus. Of is dat een groet terug, en had ik dat ook iedere keer moeten doen als men naar ons knipperde?
Voor degenen die het nog niet hadden begrepen: we hebben deze routefilms gemaakt voor Praxtour. Daarmee kun je de route op de Praxtour Course racefietssimulator rijden alsof je er echt bent. De beklimmingen kunnen dus net zo zwaar zijn als in het echt. De vlakkere routes Chiemsee en Iseomeer zijn voornamelijk bedoeld voor de recreantenversie, de Praxtour Cruise. Er volgt nog de nodige eindbewerking in de films, dus ze zullen niet direct beschikbaar zijn. Via de website www.praxtour.nl blijf je op de hoogte.
Rond 18.00 uur zijn we thuis, 4500 kilometer erbij op de teller. De oude Xantia heeft zich weer fantastisch gehouden. Ik beloof dat ik de namen van alle sinds 2008 door deze auto bedwongen bergen op zijn motorkap zal zetten. Wat zal hij glimmen van trots...!
Jan Veldkamp, 14 augustus 2011
15
