Editie: Augustus 2009
Editors:
Inhoud: 01. Wouter Castendijk, Hans Peerenboom & Ben Meijer
Voorwoord 02. Wouter Castendijk Wouter Castendijk helpt 3 maanden HoverAid in Madagaskar
Wouter Castendijk
Hans Peerenboom
Ben Meijer
Voorwoord,
2009
Deze Special staat in het teken van... Wouter Castendijk in Madagaskar Wouter heeft drie maanden lang hulp verstrekt aan HoverAid in Madagaskar en deze nieuwsbrief Special gaat over de belevenissen en indrukken die hij daar heeft opgedaan. Wouter heeft ook veel foto’s gemaakt die een goede indruk geven van de HoverAid Activiteiten in Madagaskar en deze special staat daar dan ook vol mee. De foto’s zijn een perfecte begeleiding bij de tekst. Helaas, of misschien wel gelukkig maar, is het niet mogelijk om ook een indruk van de geuren van Afrika in deze nieuwsbrief op te nemen, want dit zou het geheel nog meer completeren. Al met al weer een mooi verhaal over de belevenissen van een aktief clublid in Madagaskar, kortom… Veel lees- en ‘kijk’plezier,
De ‘Hover Special’ redaktie, Wouter Casterndijk, Hans Peerenboom & Ben Meijer Met speciale dank aan: - ‘Wouter Castendijk als ‘gast redakteur ’ - ‘HoverAid Madagaskar’
1
Wouter Castendijk helpt 3 maanden HoverAid in Madagaskar Door: Wouter Castendijk & Hans Peerenboom Na een goed verlopen vlucht kwam ik uitgerust aan in Madagaskar. Bij het uitkomen van het vliegtuig rook ik de typische lucht van Afrika. Ik werd verwelkomd door mijn (nu) medebewoners van het huis, de technische engineers van HoverAid, Klaas-Jan en Jeroen, beide Hollanders en was het gelijk gemakkelijk praten. Het huis waarin ik te komende tijd zal verblijven is het onderkomen van Peter van Buren, Operator manager van HoverAid, die samen met zijn vrouw Jantine en zoon Sam op het moment dat ik hier ben, in Nederland zijn voor de bevalling van Jantine van hun tweede kindje. We zitten hier op een hoogte van 1200 meter wat betekent dat we in het koude gebied zitten van Madagaskar. De nachten zijn OK, met rond de 18 graden Celsius. Overdag zit het zo rond de 25 à 30 graden Celsius. De Foundation heeft een kantoor, gevestigd in een klein gebouw, zo’n 5 minuten van hier aan het einde van de weg. De werkplaats is ongeveer 15 minuten rijden. Mijn eerste dag in de werkplaats begon met het bij elkaar zoeken en in elkaar zetten van het propeller gedeelte van de RiverRover hovercraft. Ik haalde overal in de werkplaats onderdelen bij elkaar die, zo leek het, door niemand van de medewerkers gevonden waren. Deze persoon had dus ook niet de moeite genomen om het zaakje in elkaar te zetten. Ook vond ik de foto’s en tekeningen van deze onderdelen en hoe je ze in elkaar moest zetten. Tot mijn schrik kwam ik er achter dat er wat bladzijden misten uit de handleiding en dat verklaarde meteen ook waarom niemand die onderdelen ooit in elkaar gezet had. Hopelijk zijn de ontbrekende pagina’s nu onderweg naar hier, ik heb ze besteld via internet. Ook vandaag mijn eerste vergoeding gehad 165.000 Ariary. Omdat ik mijn zonnebrandcrème “factor 50” was vergeten mee te nemen, moest ik het hier kopen en was ik hiervoor 50.000 Ariary (ca. 20 euro) kwijt. Vanwege het intensive gebruik van de Riverrover in het verleden, heb ik een aantal beschadigingen aan de Hovercraft bijgewerkt met fiberglasmat. In de middag ben ik samen met Jose, onze chauffeur, in de jeep gesprongen om op shoppingtour te gaan. Na twee en een half uur zoeken!, terug gekeerd met…helemaal niks!!! Het was namelijk de bedoeling om gasdempers voor de deuren te kopen. de gasdempers die nu op de deuren van de hovercraft zitten, zijn na 15 jaar echt op zodat je grote kans had dat je deze deuren op je hoofd kon krijgen. Bij de speurtocht heb ik ook voor het eerst de gelegenheid gekregen om de bevolking eens te bestuderen. Ik zag dat er een hoop Aziatische mensen waren, maar ook een hoop echte Afrikaanse gezichten.
2
Wat je zag was dat er gekookt werd lang de weg, dat koeien overal grazen, dat er rijstvelden tussen de dorpen en de steden in liggen en dat werkelijk miljoenen mensen wat geld willen verdienen met echt vanalles en nog wat. Ook was ik weer verbaasd over hoeveel plastic rotzooi er op straat lag, maar dit is normaal. Je ziet dit ook in de rest van Afrika. Wij zijn rustig aan begonnen om onze eerste trip voor te bereiden. Daarbij gaan wij plaatsen opzoeken die in de toekomst bezocht zullen gaan worden door artsen en ook gaan we waar we in die omgeving brandsof kunnen krijgen tegen die tijd. Nu wordt de brandstof, de medische goederen, onze bagage en natuurlijk wijzelf vervoerd door een vliegtuig van MAF (Mission Aviation Fellowship) waar HoverAid nauw mee samenwerkt. Voor het uitstippelen van de route maken we gebruik van oude Russische mappen en het internet. We starten in Ankavandra en willen proberen om zo noordelijk mogelijk te gaan naar Folakara. Vorig jaar is de Hovercraft daar al heen gegaan. Vorige maand is er nog een aantal reparaties aan deze Hovercraft uitgevoerd en we hopen hem daar dan ook weer heelhuids aan te treffen. Ik ben er in geslaagd om de hele linker propaandrijving te installeren, om de roeren, de elevators en de aandrijfriemen te monteren terwijl Jeroen druk in de weer was met het plaatsen van dieselinjectiepomp, de injectors en dergelijke. Na het weekeind zal dit allemaal wel klaar zijn. Wat betreft de demonstraties en protesten in de stad, daar merken we weinig van omdat we er 10 mijl (ca, 16 km) vandaan zitten. We horen het nieuws via internet of internationale kanalen. De volgende klus voor mij, is een aantal skirt reparaties doen en we willen proberen of de aangepaste trailer onder de hovercraft past. We zijn ook nieuwsgierig of het nieuwe roll on / roll off laadsyteem werkt. Het is weer weekeind en ik moet weer iets gaan bedenken wat ik de komende twee dagen ga doen. Na een weekeind waarin ik een krokodillenfarm heb bezocht, een zondag met “helemaal niets doen ” heb doorgebracht, behalve een pizza eten, begon het maandag te worden. Om tien uur een afspraak met een tandarts!. Wat een ellende! De ellende begon in Parijs tijdens mijn heenreis met, jawel, het eten van een stuk pizza. Het betreft echter niets serieus, ik had het ook in Holland kunnen laten repareren, maar goed, laat ze hier ook wat verdienen aan mij. Jose de chauffeur had instructies gekregen van Nina, de kantoor medewerkster, hoe hij het beste kon rijden. Ik heb de hele stad gezien, drukke markten, overvolle straten, doodlopende wegen. Uiteindelijk zijn we toch bij de betreffende tandarts aangekomen. Het gaat hier echt anders dan in Holland en geloof mij, het was wel even zweten tijden de behandeling door deze uiterst vriendelijk vrouwelijke tandarts. We kwamen in gesprek over HoverAid en uiteindelijk bood zij haar diensten aan om met HoverAid te gaan samenwerken. Ze wilde meegaan om mensen in de bush te helpen op tandheelkundig gebied.
3
Ook zou zij collega’s gaan vragen om ook mee te gaan, maar alleen als HoverAid voor de nodige medicijnen en materiaal zou kunnen zorgen. Dokter Rakotonirina Kora, is een van de artsen met een “echt hart” naast haar portemonnee. Het hele tandarts circus duurde 1 ½ uur en koste mij 143.000 Ariary (65 Euro) terwijl het mij in Holland misschien 15 minuten en 40 euro had gekost. Dit betekent ook dat het uurloon hier erg goedkoop is. In de middag is het ons gelukt om een compleet nieuwe gasdemper voor de hovercraftdeur te monteren. Nog maar 7 te gaan. Bij thuiskomst had de huishoudster heerlijk eten voor ons klaargemaakt. Een heerlijke salade met pasta en een heerlijk stuk vlees. Er is hier geen TV en nu weten jullie gelijk waarom ik zo veel mail verhalen schrijf en ik heb daardoor veel tijd om deze onzin allemaal op te schrijven. Op dit moment was ik van plan om een uitgebreid verslag te maken, aar helaas heb ik er nu geen tijd voor omdat wij druk bezig zijn met inpakken omdat we morgen vertrekken vanuit Ankavandra. We vertrekken met twee oogoperatie verpleegsters die het gebied gaan verkennen. Zij zullen ook een rapport opmaken over de oog toestanden onder de bevolking in die regio en zullen de problemen in kaart brengen voor de ploeg dokters/ chirurgen die de volgende keer dit gebied gaan bezoeken. We zullen er ca. 3 weken verblijven, waarvan 8 dagen met deze verplegers en dat in een gebied waar ze nog nooit bezocht zijn door dokteren. We moeten veel hoveren om de juiste plaatsen in kaart te brengen voor de volgende ploeg. De afgelopen dagen hadden we last van een cycloon. Door dit alles was tijdelijk de diesel uitverkocht maar vanmorgen was alles weer normaal en hebben we 525 liter in Jerrycans gestopt en in het vliegtuig geladen. Ik hoop dat ze er niets uithalen vanwege eventueel overgewicht. Ook brengen we onderdelen en gereedschap mee voor als we eens een noodreparatie moeten doen aan de Hovercraft. Natuurlijk moeten wij, chauffeur Jose, vertaler Fano, KlaasJan en ik ook nog in de Cessna 208 Caravan. Uiteindelijk hebben wij met lang zwoegen de hovercraft klaar gekregen. Alles draait weer, maar er moeten nog wel een aantal dingen aan gebeuren zoals een nieuwe startknop inbouwen.
In de regenachtige middag heb ik de werkplaats weer helemaal gereorganiseerd. Een heleboel gereedschap en onderdelen lagen weer her en der verspreid. Het concept om iets terug te leggen op zijn plaats als je dit hebt gebruikt kennen ze hier absoluut niet, wat betekend als ik over drie weken terug ben, ik weer helemaal opnieuw moet beginnen met deze klus. Wat wel opviel is, dat na de intense regenbuien van de afgelopen tijd, de straten weer helemaal schoon waren en gevrijwaard van allerlei plastic troep. Het nadeel is weer dat de lager gelegen rijstvelden daar dan weer last van hebben.
4
Gisteren ben ik nog mee geweest met de cessna 208 Caravan naar Mananara, noord-oost aan de kust, zo’n 3 ½ uur vliegen. Wat een temperatuurschok! Het is hier 15 graden koeler! Dat zal wat worden als we de komende 3 weken westelijker van Antananarivo zitten, zonder airco en met een groot gat naast het “hotel” dat dient als toilet. OK, ik ga pakken en nog even een Pizza scoren, tot over drie weken.
5
Het grote voordeel dat je hebt als je in de buurt van hovercrafts bent is dat er ook altijd oordoppen in de buurt zijn!. Want dat is wat ik ga indoen, vanaf heden, als ik ga slapen. Het bijna doofmakende lawaai van huilende baby’s, krijsende varkens, kukelende hanen en ratelende ossenkarren en niet te vergeten...de schreeuwende ossenkar drijvers met zweep! Zo wordt je wakker in Ankavandra om een uur of 5 in de morgen. Vandaar de oordoppen! We waren de dag hiervoor aangekomen met een vliegtuig van de MAF. De landingstrip was makkelijk te vinden door de rookpluimen die opstegen van het brandende gras. Dat was de piloot nog nooit overkomen en mij ook niet, moet ik eerlijk zeggen. We werden daar begroet door 36˚ Celsius, 95% relatieve luchtvochtigheid en een paar dozijn lachende, glimmende, donkere gezichten die met liefde onze spullen naar het “hotel” wilden brengen. Dat was een uurtje lopen verderop, met een kano-trip over de Manambolo rivier tegen het einde. De dragers/sters waren tussen de 6 en 60. Mijn camera koffer op het hoofd van een 7 jarig meisje, m’n koffer op de schouder van een sterk ruikende heer op blote voeten en m’n rugzakje werd na het geven van de uitleg dat die op de rug moest, door een jochie trots in de rondte gedragen. Sommigen droegen wel 56kg en de kleintjes 5kg. Alles werd gewogen en er was een vergoeding van 0.8 eurocent per kilo!! (200 Ariary). De sterke kerels konden zo een maandsalaris bij elkaar sjouwen in één uur!! Oh ja, we hadden ook zo’n 500 liter diesel voor de Hovercraft bij ons in 20 liter jerrycans. Op het personeel van het ”hotel” na, was daar niemand in loondienst, behalve de politie, maar dat waren geen lokale mensen. Pastors en leraren boerden ook om in leven te blijven. Er waren 8000 mensen op een heuveltop, 1 km van de rivier , uitzicht op een 40 km brede beeldschone vallei en twee doktoren. Één met medicijnen van UNICEF en de andere gesteund door de zevende dag adventisten. De hele gemeenschap is 14.000 man sterk, binnen een straal van ongeveer 40 km rondom Ankavandra, 245km ten westen van de hoofdplaats Antananarivo. “HOTEL”, dat is een gebouw met één verdieping zonder ramen. Met een veranda rondom en de kamers hadden zowel aan de voorkant als de achterkant een dubbele deur en bevonden zich op de eerste verdieping (alle 6 kamers!!!) Stroom hadden we twee en soms drie uur. Beetje kritiek als er dingen moesten worden opgeladen zoals Satelliet telefoons, zaklampen en/of mp3-spelers. De inrichting van de kamers: twijfelaar, tafeltje met olielamp en . . . een hangslot! Wij hadden een soort muskietengaas tentjes die we op de bedden zetten. Zo hoefde je niet op de bewoonde matrassen te liggen. Ik had een spray bij me met een lekker geurtje waar de 6-potige bewoners van mijn kamer en matras niet blij mee waren. Het resultaat was, dat ik wel rustiger kon slapen, als ik maar om de 3 dagen even spoot. De kakkerlakken waren zo groot als m’n slipper (ongeveer) zilvervisjes leken meer karpers en meer van dat al op 6 poten en vleugels. Elke keer nadat ik gespoten had, kon ik weer een paar dozijn ex-bewoners wegvegen.
6
Ons kamermeisje was een stok met gras aan het einde die je zelf door je kamer kon halen als er teveel stof en zand lag. Omdat we met alle deuren open sliepen hadden we iedere ochtend nieuwe 6 en achtpotige bezoekers in de kamer. Wonderbaarlijk genoeg ben ik daar bijna niet gestoken. De temperatuur daalde ’s nachts tot midden 20˚C…als we geluk hadden!. Ik heb
één keertje een vrouw zien rondlopen die nieuw beddengoed moest brengen van de bazin. Helaas had zij geen sleutels van de kamers, dus dat was ook weer een lastig verhaal. Ik had m’n eigen slaapzak als onderlaag in m’n “tentje” met een lakenzak om op te slapen. Er was ook sanitair!! Je wilt het niet weten maar ik vertel toch even hoe dat was. Stel je voor: een stalen golfplaten dak met twee hokjes daaronder. De rechter het toilet en de linker de douche. Het toilet was een gat in de grond van zo’n twee kuub en de douche bestond uit twee grote blauwe plastic tonnen met een plastic bakje met oor. Het plastic bakje was wit tijdens de slag bij Waterloo en daarna iets ver kleurd en nooit schoon gemaakt. Ontluchting rondom door gaten in de muur en het dak. Oh ja, als je wilde douchen kon je dat het beste in de deuropening en op je slippers doen, omdat het dak wat laag en de vloer te vies was?! Ik was vergeten te zeggen dat je vanwege de lucht de toiletdeur beter open kon laten. Er was ook een emmer voor de gebruikte wc-papiertjes, die stond eerst 30 cm links voor me, na de eerste poging op m’n hurken heb ik die naar links achter verhuisd. Louter om niet van m’n stokje te gaan van de lucht van andermans gebruikte papiertjes. Die lucht heb ik ook een keertje geprobeerd op te knappen door met m’n spuitbus met luchtje even te spuiten. FOUT !! De bewoners van het donkere gat waren daar niet blij mee en een ware exodus kwam opgang vanuit het gat. Ik moest maken dat ik weg kwam en heb mijn hurkpoging even uitgesteld. Ik dacht dat ik beter een extra spuitje in het gat kon doen om ze te stoppen. NOG FOUTER wat enkele tientallen waren, werd al gouw enkele honderden kakkerlakken zeker zo groot als mijn duim die een veilig heenkomen zochten. Mijn collega’s waren gelukkig al naar de Hovercraft en die heb ik naderhand op de hoogte gebracht van mijn actie. Zij konden er om lachen, ik niet. Tijdens de lunch ben ik nog even gaan kijken en zag een paar honderd dooie kakkerlakken in een straal van 4 meter rondom het sanitair. Ik heb de laatste nog levende met een welgemikte spuit uit m’n spuitbus naar een betere wereld geholpen. Bij terugkomst ’s avonds waren de meeste slachtoffers verdwenen. Het was die dag ook erg druk met kippen rond om het sanitair, hmmm??? In het dorp was het sowieso moeilijk om er achter te komen wat er allemaal op straat lag. Omdat al dat vee wat mij ’s ochtends wakker maakte vrij rond liep, lagen de resten van hun eten overal. Het was ‘s ochtends elke keer weer een verrassing om te zien wat er voor de poort lag van ons onderkomen.
7
Eten werd georganiseerd door twee zeer lokale dames die om de paar dagen andere kleren aan hadden. Eerlijk is eerlijk het eten was goed! Zeer eenzijdig en na drie weken, drie maal per dag rijst, ga je dromen van de meest vreemde dingen. We kregen bij elke maaltijd wel vlees of vis. Of een stukje kip of wat daar op leek. Mals was het meestal niet maar wel smaakvol. We kregen ook wel eens soep met wat groente op de bodem. Erg zout, vandaar dat wij het over de rijst deden om het wat minder droog en smakelijker te krijgen. Eten moet je voorzichtig doen omdat er nogal eens steentjes in zitten. Dat maakt de rijst zwaarder en dan verdien je dus meer als je het per kilo verkoopt. Onze lokale collegae dronken rijstwater, dat is het water waar de rijst in is gekookt en dan nog net even wat aangebrande rijst er in. Ik vond het niks, maar smaken verschillen. Voor mij maakten ze koffie bij elke maaltijd, een lekker sterk bakkie. Hoe en waarvan of waarmee weet ik niet, misschien beter ook! De eerste drie dagen dronk ik het met gecondenseerde melk uit een blikje. De derde dag ben ik daar mee gestopt, nadat ik zag dat het blikje naar me begon te lachen met een groenige grijns. De servetten waren een westers accent. Keurig elke keer weer, totdat we er achter waren dat het steeds dezelfde waren die en rondedansje maakte zonder gewassen te worden. Ergo ook die werden na 3 dagen niet meer gebruikt, anders dan om vliegen dood te slaan en om de tafel schoon te vegen. Het tafellaken was elke paar dagen wel gewassen. Soms van plastic soms een gehaakt gordijn of een Winnie de pooh kinderbed laken. De lokale bewoners van Madagascar hebben een eigen eetcultuur. Ze komen en gaan aan en van tafel als ze zin hebben. Zodat het voorkwam dat mijn Hollandse collega en ik maar gingen eten omdat ze er niet waren. Als we klaar waren en om elf uur naar bed gingen liep er al veel fauna over de tafel in het donker. Dan kwamen de heren thuis en gingen ze de kouwe hap alsnog oppeuzelen. Dat peuzelen ging met veel gesmak en praten met zeer volle mond gepaard. Daar zal ik nooit aan wennen maar dat is daar “normaal”. Vaak zat er ook meer rijst rondom hun mond dan er in. Botjes of graten leg je ergens rondom je bord of naast mijn bord want daar is ook plaats! TOETJE !! Banaan of Papaya heerlijk ! Ik heb nooit ook maar een beetje last gehad van mijn spijsvertering, ik had wel moeite met de stoelgang door die rijst en verloor 11kg in twee maanden zonder ook maar een moment honger/trek gehad te hebben. Zo, nu weten jullie in wat voor vakantieoord ik genoot van de lokale atmosfeer ! Gelukkig had ik veel te doen. Alleen de eerste 4 dagen was het wat rustig doordat het Pasen was. Ik heb toen wat filters aan de hovercraft vervangen en eens een rondje gelopen door het dorp en in de buurt. Het weekend was overal Pasen in alle kerken van Zaterdag tot en met maandag. Dus geen Hovercraft starten omdat die nog in het dorp lag naast een kerk en ik zelf ook liever het prachtige kerkkoor hoorde zingen dan het geratel van de landrover diesel. De lutherse Pastoor had ons uitgenodigd voor een picknick op tweede paasdag. Die picknick is een lokaal gebruik op die dag en we waren vereerd door de uitnodiging. Maar helaas ging dat om duistere redenen niet door. Achteraf maar goed ook, omdat zijn 3 jarig zoontje elke keer een keel op zette als hij ons “witte monsters” zag. Wij zijn eng !!
8
Uiteindelijk kwam de RiverRover op dinsdag in beweging. Met een hand vol mannen voor en evenzoveel achter aan touwen, gingen we het anderhalf kilometer lange weggetje slingerend naar beneden. We stopte een tiental keren onderweg om aanwijzingen te geven. Anderhalf ton een helling af hoveren op een scheef weggetje met diepe gaten en gleuven en nog veel meer stof is een hele opgave. Het duurde 45 minuten omdat er vooraf al wat werk aan de weg was gedaan anders was het ook niet gelukt. De eerste trip was een openbaring. De RiverRover is niet veel groter dan mijn eigen hovercraft maar wel zeker 3 keer zo zwaar en heeft maar 50% meer stuwvermogen. Sturen met letterlijk handen en voeten was ook iets nieuws. Tijdens onze eerste test vlucht zagen we dat de hoofdrivier een paar watervallen had waar ik niet over of omheen kon. We hadden dat vermoeden al toen we op Google Earth keken. Niet getreurd, want aan dat stuk bovenloop wonen toch bijna geen mensen. De “zijrivier” was breed en had links en recht wel wat dorpjes, die helaas nooit van de rivier af te zien zijn. Bij terugkomst was mijn landing op de schuine smalle oever door het snel stromen van de rivier niet optimaal. Ik zou de ossekar hinderen, dus ik besloot na enige tijd en overleg om alleen even een rondje te vliegen en een nieuwe landing te doen. Nadat ik vertrok ging ineens alles fout.
9
Voordat ik wist wat er gebeurde lag ik scheef in het water en sloeg rechts achter een fan stuk op het water. Ik klom als een speer aan de hoge kant uit de hovercraft en kreeg hem net op tijd weer in evenwicht. De motor draaide nog en ik stond op het dak als een koorddanser de hovercraft te balanceren. Na enige tijd bleek hij weer stabiel en kon ik met één fan de oever bereiken. Met hulp ‘hoog en droog’ gelegd en de kapotte fan verwijderd. De volgende dag een verse fan er op en alles was weer als nieuw. Achteraf was mijn gebrek aan ervaring de reden dat het fout ging. Ik merkte gewoon niet tijdig dat door een volgelopen compartiment en een aantal fingers die vol waren gespoeld met zand het evenwicht volledig verstoord was. Toen ik ook nog een bocht ging maken werd dat allemaal teveel. Vanaf die eerste dag was het een steile leercurve op de RiverRover. De eerste paar dagen zijn we op ontdekkingsreis gegaan. Meteen de hovercraft onder controle gekregen door “doen en proberen”. De eerste paar tochten waren prachtig. Ik heb genoten van de uitzichten en schitterende landschappen. Het was allemaal een kleurrijk geheel, zeker als we lokale bevolking zagen. In het water kreeg ik de hovercraft niet over hump door het water in de achterste drijfruimte. Deze was met PU-schuim gevuld omdat het lekte. Langzaam is dat schuim als een reusachtige spons volgezogen met water. Altijd een landstart of een ondiepte opzoeken. Sturen met elevons door voetpedalen te bedienen en tegelijk sturen was ook iets nieuws voor mij. Stoppen of afremmen moet door gebrek aan plowplanes absoluut rechtuit gebeuren anders krijg je “straf” van de hovercraft door een zijwaartse klap. De tweede dag gingen Klaas-Jan en ik naar Itondy, dat is 55 km zuid, waarvan 25 km over een smallere zijrivier. Deze heeft weinig zandbanken en hele scherpe bochten die rond humpsnelheid genomen moesten worden. Tricky als je niet weet wat er na de bocht komt en je wilt wel snelheid houden. De oevers zijn dicht begroeid met riet en papyrus, zo’n 3 tot 4 meter hoog. Soms zag je mensen, maar als ze ons zagen rende ze weg. Uiteindelijk bij Itondy aangekomen zagen we nog net de laatste kinderen in hun blootje een veilig heenkomen zoeken in de bosjes. Er was daar een grote zandbank in een bocht en daar stopten we en stapten uit. Stilte . . . . . we keken tegen een 30 meter hoge wand omhoog en zagen daar honderden mensen staan en niemand kwam. Juist toen we weer wilde vertrekken kwam er een half dronken Politieagent die ons niet wilde laten gaan. Zijn Frans was net zo goed als het mijne en na een “goed gesprek” mochten we vertrekken, maar uitsluitend nadat ik had beloofd dat we twee dagen later terug zouden komen met oogartsen!!! Ik vond dat een goede deal, stel je voor: niemandsland, dronken agent met een gevangenis en stoer doen tegen de rest van zijn dorp! Pffffff Met de stroom mee was de smalle rivier nog lastiger te bevaren. Twee uur later waren we opgelucht weer in Ankavandra.
10
Denk er wel om dat de meeste mensen daar de pastoor op zijn fiets als snelste machine ooit hebben gezien. In Itondy waren wij de eerste blanken na 6 jaar die daar met een vreselijke herrie en veertig km/h aan kwamen stormen. Van het water op het land. Vleugeldeuren open en twee witte komen er uit die hun taal niet spreken. Lijkt meer op war of the worlds of planet of the apes, toch? Maar voor hun was het echt ! Na een paar dagen waren ze aan ons gewend en bleven ze staan en zagen we soms honderden mensen langs de kant. Nog een paar dagen later moesten we slalom vliegen omdat ze ons met 40 km/h probeerde aan te raken. In de buurt van Ankavandra leerde we de gezichten kennen en vlogen we dicht langs de kant om te zwaaien. Dat zwaaien hielp met het spreekwoordelijke “ijs breken” daar in de tropen. We hebben daar tijdens die actie ongeveer 1100 km gevlogen in 55 uur. We konden pastoors vervoeren die anders dagen hadden moeten lopen om hun kerken te bezoeken. Muskietennetten en baby formule, alsmede zaaigoed voor een voedselorganisatie. Lokale artsen en een vroedvrouw om voorlichting en inentingen te geven. De burgermeester met zijn rechter hand is een keertje mee gegaan en heeft een dorpje bezocht waar hij burgemeester van is maar nog nooit in z’n leven geweest was. De laatste zes dagen konden we een aantal combinatievluchten maken met diverse artsen en optometristen. De optometristen hebben oogziekten in de omgeving in kaart gebracht en brilletjes aangemeten. Opvolgend op hun bezoek zijn ze alweer terug geweest met oogartsen en hebben staaroperaties uitgevoerd waardoor een aantal mensen weer kunnen zien ! De laatste dag hebben we de hovercraft met behulp van de lokale bevolking inclusief burgermeester weer naar boven getrokken. Ik heb nog olie ververst en instructies gegeven hoe het luchtfilter de volgende keer vernieuwd moet worden. Waar de Hovercraft staat, is een huisje dat HoverAid van de gemeente in bruikleen heeft gekregen. Daar staat een voorraad brandstof omdat dat daar niets is te kopen en elke liter ingevlogen moet worden. Er is wat gereedschap en onderdelen. Na mijn bezoek daar zijn ze niet meer in het “hotel” geweest maar slapen ze bij het huisje in tenten. Terugkijkend op alles, kan ik niet anders zeggen dan dat het een geslaagde missie was. Er is héél veel gedaan en bereikt. De banden met de lokale overheden zijn zeer goed te noemen en de medewerking meer dan bevredigend. Er zijn plannen voor allerlei acties, denk aan waterputten, malaria preventie, er moet qua sanitair veel gedaan worden enz. enz. enz. Er wordt daar heel goed werk gedaan in Madagascar, zeker als je weet dat de middelen zeer beperkt zijn. Ik hoop dat iedereen die dit leest een duit in het zak je doet van HoverAid (fiscaal aftrekbaar). Meedenken mag ook, om sponsoren te vinden voor twee nieuwe hovercraft. Die zijn echt nodig, de huidige Hovercraft zijn op en hebben hun tijd gehad na 16 jaren tropen dienst. Ze gaan veel kapot en zijn versleten, daardoor worden ze onbetrouwbaar en gevaarlijk om mee te werken. Je bent daar van alles en iedereen verlaten als je twee uur van Ankavandra bent tussen de krokodillen. Dank voor jullie aandacht, Ik hoop dat het de moeite waard was om het te lezen.
Stichting HoverAid Nederland
3713.31.145 Zevenhuizen
Wouter Castendijk
11
