2wee. redactie. van de redaktie

Palet

1een

van de redaktie Voorwoord Geachte lezer, Fijn dat je ons Palet weer leest! We zitten aan het einde van het schooljaar, in de beruchte examen- en proefwerkweek. Maar, troost je, nog één weekje keihard werken en daarop volgt een welverdiende ongeveer 7 weken lange vakantie. Kun je je iets heerlijkers voorstellen? Op een wit strand met wuivende palmbomen en een prachtig blauwe zee, lig jij in je hangmatje met een ijskoude cocktail in je ene hand en in je andere hand natuurlijk het Palet of je diploma/rapport. Dat noem ik pas genieten! In deze Palet vind je vanalles, van Pirates of the Caribbean tot Safe Sex. Ook checken we het wrak van de heer Ensinck, blikken we terug op Parijs en vliegen we naar Pinkpop! Kortom, dit is weer een heel mooi stukje leesplezier! Ik wens jullie allemaal heel veel succes in de proefwerken examenweekweek en gefeliciteerd met je diploma en GENIET van je vakantie! Groeten, Ninih Vang

redactie Ninih Vang (hoofdredactie) Simon van de Beek Thom van der Bijl Caroline Bruls Wouter Dierick Edmeé Duijkers Kirsten Houben Sandra Muis Willemien Pieters Jeroen Tessers Bruno Thijs Kaya Verboom Romy Wigny Bas Heiligers Bert Stijns Vincent Westerwoudt

2wee

NATIONALE SCHOOLKRANTDAG 2007

31/03/2007 was het weer zover, De Nationale Schoolkrantdag! 07:00 uur. Simon, Christian, Willemien en ik staan voor de school. Ja, 7 uur ’s morgens, je leest het goed. Een onmense-lijke tijd, maar je moet er toch wat voor over hebben hè. Tot onze grote verbazing kwam meneer Stijns al om vijf over zeven aangescheurd. ‘Nog even snel sigaretje roken.’ Vooruit dan maar.

Toen het sigaretje op was kropen we de limo van meneer Stijns in en scheurde hij met 180 km/u de snelweg op. De godganse weg naar Amsterdam was het gespreksonderwerp alleen maar auto’s en computers. Verschrikkelijk, met 3 mannen naar Amsterdam rijden, echt waar! Dus dames, mocht je ooit met 3 mannen langer dan 2 uur in een auto zitten, neem je ipod mee en wat te lezen of in ieder geval iets zodat je niet naar die ‘boeiende’ gesprekken

hoeft te luisteren! Na iets langer dan 2 uur de gesprekken over auto’s en computers aan te hebben moeten horen, kwamen we aan in Amsterdam. Net als vorig jaar waren we natuurlijk de eersten. Waarom moesten we ook

3rie

zonodig om 7 uur vertrekken?! We kregen een naambordje dat we op moesten spelden (wat

natuurlijk niemand deed, maar goed) en een tasje met allerlei foldertjes erin, een notitieboekje en een pen.

Toen mochten we koffie en thee gaan drinken in de kantine, en ‘bijkomen’ van de reis. De Hogeschool van Amsterdam is een mooie school, maar kan natuurlijk niet tippen aan het Sint-Maartens College. Het is wel veel groter dan bij ons, echt ongelooflijk. Ik zou er iedere dag minstens 6 keer verdwalen! Na wat gegeten en gedronken te hebben, werd het dagprogramma even kort uitgelegd en konden we naar de workshops. Iedereen deed die dag mee aan 2 workshops. Je kon bijvoorbeeld een workshop krijgen in Column schrijven, Striptekenen, Fotografie, Scenarioschrijven etc. Mijn eerste workshop was Eindredactie, erg leuk en leerzaam. Toen de eerste workshop afgelopen was, werden we weer teruggebracht naar de kantine (ja, we moesten wel gebracht worden! Het is daar echt onmogelijk om de weg terug te vinden!) In de kantine aangekomen kregen we een lunch. Erg lekker. Broodjes, fruit, gevulde koek en wat te drinken. Drie kwartier later werden we weer opgehaald voor de tweede en laatste workshop. Dat was voor mij Interviewtechnieken. Dat vond ik de leukste workshop van de twee. Dus die anderhalf uur workshop zaten er zo weer op. Na een lekker tussendoortje van thee of koffie met een muffin, was het grote moment van de dag aangebroken. De prijsuitreiking. Maar voor ons was dat niet zo spannend, want we hadden al besloten dat we

niet wilden winnen. De rest van de Nederlandse schoolkranten moet toch ook eens de kans krijgen om iets te winnen, wij winnen altijd al! Dolf Jansen en Jim Jansen presenteerden de prijsuitreiking. Dolf Jansen kennen jullie allemaal wel, hij presenteerde 3voor12, Pinkpop. Uiteindelijk hebben we -inderdaad- gelukkig niks gewonnen. De winnaar van Beste Schoolkrant van Nederland was de Halo, van het Amsterdams lyceum. Ja hoor, ze waren goed. Bijna zo goed als het Palet. Toch is het jammer om niet te winnen, dus hebben we besloten dat we het volgend jaar wel weer gaan winnen. Sorry voor de rest van Nederland. Alsof wij er iets aan kunnen doen dat we gewoon hartstikke goed zijn! Na weer dik 2 uur de gesprekken over auto’s en computers te hebben moeten aanhoren, waren we weer in ons geliefde Maastricht. Maar we kunnen toch wel zeggen dat het een zeer geslaagde dag was, volgend jaar gaan we uiteraard weer! Ninih Vang

4ier

Zoemmm* Het

is

maandagochtend. De

Zoemer geeft aan dat het weer tijd is om in de banken te gaan zitten. Na anderhalve week van vrijheid, vakantie, uitslapen en schoolloos te zijn, valt dit toch zwaar tegen.

Zoemer De Zoemer De De zoemer maakt het officieel. De Meivakantie is voorbij. Daarentegen kan de zoemer ook het verlossende gevoel van vrijheid, vakantie, uitslapen en schoolloosheid aangeven. Helaas zal, als je dit leest, de zoemer vooral gaan aangeven dat er weer een slopend proefwerk weer netjes op de tafel klaargelegd, op je ligt te wachten. Één zoem, en alle gezichten betrekken. Langzaam lopen de mensen naar hun beruchte proefwerkweeklokaal en roepen nog snel wat laatste feitjes en formules over de gang. Na zestig slopende minuten klinkt er weer een zoem. Luidruchtig stormt iedereen naar beneden en om de drie meter hoor je een “ik heb t zo verneukt” of een “heb jij ‘t afgekregen? Ik niet hoor! Veel te veel en te moeilijk!” En dan aan het einde van deze slopende laatste proefwerkweek, klinkt de laatste zoemer die je in lange tijd zult horen. Één zoem die

vrijheid, vakantie, uitslapen en schoolloosheid aangeeft. Misschien wel de laatste zoemer die je in je SMC-carrière zult horen, maar dan heb je die wel al eerder gehoord. Want als eindexamenkandidaat klinkt dit geluid, dan zoveel vreugde en verdriet met zich mee kan dragen, al eerder. De zoemer van het SMC. Een symbool van verplichting, weer een uur lang luisteren naar het gebrabbel van je “favoriete” docent. Het geluid dat aangeeft, dat je eigenlijk wel vrij bent, maar er stiekem thuis nog een hele grote berg huiswerk op je ligt te wachten. Het geluid dat definitief aangeeft dat de leuke tijden van vakantie voorbij zijn. De verlossende zoemer, die ook je vakantie eindelijk kan laten beginnen. Kirsten en Ninih (die in een zelfstudie-uur overliepen van de inspiratie), A3C

5ijf

Geen muizen meer Wat begon als een verjaardagscadeau voor mijn cameravrouw en goede vriendin Evelyn Heijboer, liep uit tot spannende interviews en een hele hoop…………. katten? Goeie jonge Evelyn was dus jarig en als vriendin geef je natuurlijk een cadeautje. Nu moet ik heel eerlijk zeggen dat ze eigenlijk wel moeilijk is. Een ketting, parfum, badset noem maar op. Ik vond dat ze iets heel speciaals verdiende. Thuis merkte ik al dat ze mijn kat niet met rust kon laten, dus moest ik dit arme dier redden. In het MECC werd in het weekend van 28-29 oktober een kattenshow gepresenteerd. Dat is toch wel lachen dacht ik. Snel naar het MECC, zij had geen idee wat we in het Mecc gingen doen. Ik betaalde de ingang en we gingen naar binnen. Zoveel veel katten. Kittens, vrouwtjes, mannetjes, grote kleine, gestreept, gevlekt en zo kan ik uren duur gaan. Het was daar een grote bijeenkomst van katten en hun aanhangsels. Sommige kwamen uit Maastricht andere kwamen van de andere kant van de wereld. Het moest dus heel belangrijk voor hun zijn. Allemaal kraampjes met voedsel, kattenspeeltjes en nog van allerlei andere troep. Wij, zo gek dat we zijn, nemen natuurlijk ook wat mee voor

dat beest bij mij thuis. Een of andere stok met veertjes. En aangezien hij van slopen houdt, hebben we er maar meteen 2 gekocht. Het zou toch ook leuk zijn als we een paar van die overheerlijke kopjes konden aaien. En ja hoor, onze beden werden verhoord. We hebben van alles geaaid. Met en zonder haar, het maakte ons niet uit. De baasjes vertelden ons hoe geweldig hun kat wel niet was. We hoorden dit bij iedereen. En aan sommige katten was het duidelijk te zien dat God het hun niet gegund had een eigen baasje te zoeken. Aangezien Evelyn en ik geen kats kunnen praten gingen we wat mensen interviewen. Dit werd dus iets voor in onze geweldige palet. Opeens hoorden we een harde vrouwenstem die galmde door de hele zaal. Het was Debbie Rijnders. Zij is Nederlands’ beroemdste vrouw als het om katten gaat. Vroeger zelf winnares geweest met haar katten. Nu slijt ze de dagen thuis en met het presenteren van shows. Ze vertelde ons een heleboel van haar leven met katten. Ze vond de minx de leukste kat soort. En natuurlijk volgt hier een beschrijving: klein, oranje, speels, jager voor het leven in de avond en overdag natuurlijk volslagen lui. Ze bedoelde Garfield, kon ze ook meteen zeggen. Na lekker wat hebben gepraat met koekjes en thee was het weer tijd om nog meer katten lastig te vallen.

Helaas was iemand het hier niet mee eens. We liepen door de hal en botsten bijna tegen een man aan. Voordat wij verder gingen met de katten lastig te vallen eiste hij een interview. Martin Gaus had nog meer te vertellen dan Debbie. Het is net zoals Patrick Lodiers eens zei: we mogen Martin Gaus allemaal zolang hij niet op TV is. En gelijk heeft hij. Alsof we door Debbie niet genoeg vol zaten probeerde hij ons ook te trakteren op koekjes en thee. Hij vertelde dat hij thuis 3 katten heeft en 2 honden. Hij vond persoonlijk de Britse Korthaar geweldig. En hier een korte beschrijving: kort haar, gestreepte vacht, speels, familiekat en een goede vriend. Helaas moesten we gaan, want ik moest nog voor ons beide koken. Het was dus een dag die we nooit meer zullen vergeten. Edmée Duijkers Met dank aan cameravrouw Evelyn Heijboer

6es

‘’Door dik en dun...’’ ...ik was bezig met van alles toen nogal een heel oud-klasgenote [dikke twee jaar geleden] via MSN vertelde dat ze een webblogbericht van mij wel had kunnen waarderen. Vervolgens chatte ze dat ik ook een stukje zou kunnen schrijven over ‘ruzies met de afval-reclames en de gevolgen’. Maar aangezien ik al met twintig artikelen tegelijk bezig was, voelde ik daar weinig voor. Ik vroeg of zij geen schoolkrant hadden, en dat bleek ‘deels’ zo te zijn, máár, chatte ik terug, waarom schrijf je geen stukje, en dan zorg ik dat het in de SintMaartenscollege schoolkrant komt? Dat deed ze, en het resultaat is zichtbaar! Simon van de Beek – A2B Of je nu dik, fors of dun bent. Het maakt eigenlijk allemaal geen ene moer uit. Kijk; dat je je onzeker gaat voelen, dat heeft iedereen. Maar in ieder geval, geloof niet in deze ‘crap’ : DIK?: ‘Niet goed? Geld terug!’ Ja, die hoor je vaak, maar deze gaat over een kwarkje! Maar dan vraag ik me toch echt af hoe je dat in

godsnaam kan ruilen. Ja, je kunt het proberen, maar dat krijg je bij de kassa te horen: ‘Nee, sorry mevrouw die is al geopend/gebruikt, die kunt u helaas niet ruilen.’ Hoe wil je dan eigenlijk weten of die nu wel of niet bevalt?! Maargoed. Volgende punt: Allemaal die reclames van die repen en snoepjes die héél goed zijn voor de lijn en de gezond-

7ven

heid enzovoorts. Nu had ik laatst als test (nieuwsgierig weetje) zo’n fruitkick gekocht. Zo’n 9 cm lang en 3 cm breed (zoveel heb je in 2 happen op hoor) en zo’n ding is dan 125 kilocalorieën PER STUK! En omdat ze best wel onweerstaanbaar lekker kunnen zijn, heb je makkelijk een pak op met 6 stuks. 6 x 125 = 750 kilocalorieën ! Dus mijn conclusie: In plaats van ‘gezond’ worden volgens hen, lullen ze maar wat. Dus als je wilt afvallen, prima! Maar doe het goed, en luister niet naar reclames enzovoorts. DUN?: Ik ben 1.76 cm en dat is wel groot. Ik heb als taille zo’n 70 cm (maat 36). Omdat ik die lengte heb, lijk ik véél dunner, dan wat ik in werkelijkheid ben. Dus ik wilde wel wat ‘bijkomen’. Na veel eten, nog steeds niet gelukt, dus ik gaf op. IK BEN BLIJ MET HOE IK ERUIT ZIE EN DAT MOETEN JULLIE OOK ZIJN ! Nu ik wel eens foto-shoots heb zie ik natuurlijk veel andere lange dunne meisjes. Ik zal je zeggen: ‘’Daar is de mode, niet een taille van 10 cm hebben, maar 10 mm ! Nu kan je jezelf dus zowat gaan ‘uithongeren’ om ‘mooier’ te worden. Helemaal GRATIS! Meteen NIET doen dus…’’ Ik ben daar zowat de kleinste en de dikste (meiden daar zijn ongeveer allemaal zo’n 1.83 cm en maatje 32/ 34) , terwijl ik op school, lang en dun ben, ben ik daar zowat, klein en dik. Ook: jullie kennen ze allemaal wel; Nicole Richie (Van boom naar takje!). En zeg nu zelf, toen ze iets minder dun was, was ze toch mooier?! , Kylie Minoque (ongeveer 1.50 cm groot en écht minuscuul), Pamela

Anderson. ( Haar borsten… oké dat begrijpen we wel) Maar haar buikje?! Pfff… wat voor een buikje? Haast niet te zien dus! En ze willen allemaal nog méér afvallen! Hoe dunner hoe beter! Nou als je graag in een kliniek wilt terecht komen voor anorexia, oké... Maar je hebt mensen die kunnen er echt niks aan doen. Dat is geheel iets anders. Je moet echt geen verkeerd zelfbeeld van je hebben. Ook laatst op school; ik liep door de gang met een paar vriendinnen, komt er ineens een meisje huilend en schreeuwend aanrennen met: ‘’ Ik ben zo dik! Moet je mij nou zien! ‘’ met daar achteraan gerend 2 meisjes ‘’ Niet waar, je bent niet dik echt niet! Geloof me nou-hou!’’ Ik heb niks tegen die mensen, echt eerlijk waar niet. Maar is dat niet een beetje aandacht tekort? Want dat meisje was misschien net 48 kilootjes, en met haar lengte van zo’n 1.70 niet echt gezond. Eigenlijk vind ik dat je wel mag snoepen, maar als je zo graag wilt afvallen, moet je gewoon wat minder snoepen, en niet meteen leven op een halve snee bruin brood en een glaasje water. En als laatste; Waarom ik eigenlijk dit artikel schrijf? Omdat tweederde van alle vrouwen op de wereld graag wil afvallen (méér dan de helft!) en daarvan 38% zover gaan dat ze uitkomen met Anorexia Nervosa, terwijl ze het soms geeneens van zich zelf (willen) weten. En omdat 1 op de 100 mensen het hebben, en daarvan tussen de 5 en

21,5 %(!) eraan sterft. Denk je daar wel eens aan? En het wordt alleen maar gekker. Want het gebeurt stééds meer… Meer weten? Check:

http://www.hulpgids.nl/ ziektebeelden/anorexia.htm

Rosa ‘’ - Stella Maris Valkenburg

8cht

poëzie Trust Vertrouwen is iets dat je moet verdienen Vertrouwen verdien je niet zomaar Om vertrouwen te verdienen moet je er iets voor doen Je breekt vertrouwen sneller af dan tot je het opbouwt Familie, vrienden, leraren Allemaal mensen waarvan je vertrouwen kunt krijgen Zelf kunnen ze ook vertrouwen van jou krijgen Dat stellen ze zeer op prijs Het wordt ook zeer op prijs gesteld Dat je het vertrouwen niet breekt Als je dat toch doet Kan het je worden vergeven of niet Of het je wordt vergeven Ligt er aan wat je hebt gedaan Terwijl je hoopt of je het wordt vergeven Is de ander boos of verdrietig Terwijl de ander boos of verdrietig is Bedenkt die zich ook: zal ik hem vergeven? Als het voor de 1e keer is waarschijnlijk wel Meestal wordt er dan ook nog gezegd Dat je het niet meer moet doen

9gen

V.G.M.A.G. Roebroeks

At World’s End De klokken luiden. Voetje voor voetje schuifelen de veroordeelden naar de galg. Mannen, vrouwen en zelfs kinderen worden terechtgesteld. Bij de immens grote galg trekt de beul aan de hendel om weer zes mensen naar het hiernamaals te sturen. Eén van de wachters roept om dat deze mensen schuldig zijn aan piraterij. Door het roven samen met piraten of het helpen van piraten hebben deze mensen hun eigen dood over zich heen geroepen. De rij wordt rumoerig. Ze beginnen te zingen. Over het plein galmen de klanken van een lied waar alleen de voorbestemden de betekenis van kennen. Pirates of the Caribbean: At World’s End. Een avontuurlijk verhaal waarin Captain Jack Sparrow (Jonny Depp) is gedoemd tot een leven tussen leven en dood op een plaats waar hij zichzelf lijkt te verliezen. Will Turner (Orlando Bloom), Elizabeth Swann (Keira Knightley) en Captain Barbossa (Geoffrey Rush) met zijn bemanning zullen ijskoude tijden moeten doorstaan om naar het einde van de wereld te reizen, naar de duistere plaats waar ze Jack Sparrow vandaan moeten halen. Helaas loopt niet alles volgens plan

wanneer blijkt dat ieder zo zijn eigen plannen heeft. Zo heeft Will Turner zijn zinnen gezet op de Black Pearl, zodat hij zijn vader kan redden. Ondertussen blijft Jack Sparrow dromen over eeuwig leven en is Elizabeth Swann in strijd met haar gevoelens en ze is vastbesloten om haar vader te wreken. Maar er spelen niet alleen persoonlijke kwesties in dit avontuur. Piraten over de hele wereld worden bedreigd met uitsterven door de Oost Indische Compagnie. Overal wordt het lied gezongen en het is tijd om het Broederschap bijeen te roepen. De piraten zullen globaal moeten vechten voor hun voortbestaan. De geruchten gaan dat er nog een vierde deel van Pirates of the Carribean in productie is. Helaas zal Will Turner daar waarschijnlijk in ontbreken. Orlando Bloom heeft namelijk letterlijk gezegd: “Ik ben al zo lang bezig met piraatje spelen dat ik wel weer eens iets anders wil. Maar als ze met een geniaal script komen wil ik nog wel overwegen om nog één keertje terug te komen als Will.” Maar zeg nou zelf, Pirates of the Carribean is zonder Will Turner nooit compleet.

Romy Wigny A3C

10ien

Aan het Bosporusse strand “Verschrikkelijk…weet dan geen mens…begrijpt dan niemand… - Wat is er aan de hand? Wat staat u daar nou te leuteren! Dat redelijkheid het kostbaarste is, dat een mens bezitten kan… - Zoals leeghoofdigheid het ergste is, dat hem kan overkomen! DAT IS NU JUIST DE ZIEKTE, WAARDOOR U VOLKOMEN IN BESLAG GENOMEN WORDT”. Zo tierde Kreon afgunstig voort tegen de blinde clairvoyant Teiresias. In deze setting speelde ik met Bas een korte maar krachtige scène in het theaterstuk van het paradepaardje van onze aller pastor en unitleider Maarten Grond: het Euregionale Aischylosproject. Het KCVproject voor 5 Gymnasium, waaraan dit jaar maar liefst 9 scholen uit Duitsland, België, Nederland (en Geleen) hebben meegedaan. Tot zover de PR, tot zover de reclame. Waarom doe je in godsnaam mee aan dit tijdrovende en arbeidsintensieve project? Why spend four long weekends crawling through the dark dust of rehearsing? Pourquoi? Warum? Waarom vier weekenden lang een verstrooide regisseur die je achter de vodden zit, waarom die lap tekst leren, in godsnaam waarom? Iedere deelnemer zal je dan zeggen dat ze achteraf blij zijn dat ze mee hebben

Over vegetarische pasta, Limburgse accenten en plezante Vlamingen gedaan. Omdat het alle inspanning dubbeldik waard is. Er is geen enkele activiteit die 80 mensen tussen de 16 en 19 jaar in vier weekenden kan transformeren van puberale AlleDagenHeelDruk-kinderen tot bijna professioneel gedisciplineerde theatraal performers. Geen ander project dat zelfs de deelnemende N&G/N&T’ers binnen een paar bijeenkomsten weer een aardig woordje Frans of Duits kan laten spreken. En de mensen die je bij de kick-off nog ‘die rare Duitser’ of ‘dat Franse geval’ noemt, beschouw je vier weekenden later als goede vrienden. Velen hebben zelfs contacten voor het leven gelegd. Dan is nog te vermelden dat backstage happenings natuurlijk altijd leuk zijn. Zo was onze chef-kok niet erg gecharmeerd van het feit dat een zekere Maastrichtse percussionist de vegetarische maaltijd niet te pruimen vond. Geheel onterecht van deze laatste, want het eten was delicieux. Vraag maar na bij enkele dames uit V5D. Dat één van de decorjongens tijdens de voorstelling in Eschweiler zo ongeveer voor de voeten van de vrouwelijke hoofdrolspeelster kotst is natuurlijk onsterfelijk komisch. Hoewel verborgen voor outsiders.

Mocht je het dan nog niet weten: het Geleense accent doet nog bij de grootste pessimistische zeikbeer een glimlach verschijnen. En van de Vlaamse tongval wordt de SMC-er spontaan een fijn mens. Nog één laatste opmerking voor de Aischylosferventen van het volgende jaar: vanaf het moment dat je de auditiezaal binnenstapt, is de auditie begonnen. Hoe je op je stoeltje zit, hoe hard je jezelf voorstelt en hoe gracieus je aan je kont krabt: alles wordt meegenomen in de begroting. Volgend jaar KCV? Kies toneel. Een levenservaring rijker. No doubt.

Jeroen Tessers

11lf

Fobie

Ik denk (volgens sommige leraren zou ik niet zelfstandig moeten denken maar ik doe het toch) dat iedereen wel een fobie heeft. Ikzelf ben coulrofobisch en claustrofobisch, weliswaar allebei in beperkte maten maar dan nog. Claustrofobie kennen de meeste van jullie wel: angst om in een kleine (half)afgesloten ruimte te zitten. De 10 seconden die de lift op mijn werk erover doet om onder te komen zijn voor mij een enorm “zweet moment” en lijken ook een eeuwigheid te duren in plaats van 10 seconden. Nu hebben we ook nog coulrofobie... dat is een leuke en ik weet zeker dat er zometeen een paar mensen denken: “Wat een mietje.” Coulrofobie is de angst voor clowns, standbeelden van clowns en clownsafbeedlingen. Ik weet niet hoe het komt maar alleen al die enorm vervelende grijns die zo’n geval op z’n smoel kan toveren is voor mij voldoende om half paranoide die omgeving te ontvluchten, laat staan standbeelden, die zijn altijd net wat extra overdreven gemaakt waardoor ze nog enger zijn. Maarja, fobieën dus, een avondje je vervelen kan wonderen doen zo kwam ik op Wikipedia een lijst tegen van zo’n beetje alle fobieën die er zijn en ik kan jullie vertellen, er zitten rare tussen! Al eens gehoord van octofobie? Nou? Dat is nou de angst voor het getal 8. Wat houdt dat dan in? Dat iedere keer dat je een 8 ziet je helemaal ineen krimpt en begint

te huilen ofzo? Ik snap het niet. Panthofobie is dan nog logisch, angst om te lijden, daar lijdt iedereen aan. Een erg mooie fobie, vind ik zelf, is de phobofobie of phobofobia, dat is een fobie voor fobieën, lekker tegenstrijdig, bang zijn voor iets wat je hebt. Zou er ook zoiets bestaan als Ghotofobie? Een fobie voor “Gothics”, ik weet niet of het bestaat, maar als het bestaat hebben een heleboel mensen het op onze school. Echt een heleboel...

Dat is geen verwijt hoor, ik bedoel: je zult maar ruimdenkend zijn, stel je voor. Dat zou hetzelfde zijn als iedereen met een polo die ik tegenkom een kakker gaan noemen... Ik moet voor mijn werk ook een polo dragen, wat mij dan ook een kakker zou maken. Voor degene die het nog niet doorheeft: ik probeer je duidelijk te maken dat kleding- en muzieksmaak niets te maken heeft met hoe je als persoon bent. Of is iedereen met een bomberjack per definitie een fascist? Volgens mij niet, maar ik kan er natuurlijk naast zitten...

Maar ik had het over fobieën voordat ik op een minder subtiele wijze kritiek gaf op minder ruimdenkende mensen. Zo is mij ook ten gehore gekomen dat iemand mij de eer heeft gegeven mij te vermelden op de damestoiletten op de begane grond. Die persoon had in ieder geval geen last van xenolavabofobie (de angst voor vreemde toiletten). Ik vind het wel grappig, gezien de tekst, dat je me dan toch de aandacht geeft, je moet toch iets. Trouwens, degene die niet weet waar ik het over heb moet maar even kijken op de dames toilet op de begane grond en als je een jongen bent stuur je even een vriendin van je, je hebt toch wel vrienden en/of vriendinnen? Zal toch wel, om dhr. Francort even te citeren: “Het Sint-Maartenscollege legt iedere dag een warme mantel over je heen”. Of je het daarmee eens bent mag je met hem gaan bediscussiëren. Wouter Dierick

12aalf

Dante’s terugkeer Met een sprong kwam hij overeind,zijn zwaard Xanu in zijn ene hand geklemd en zijn andere hand gebruikte hij om niet terug op de grond te vallen. Hij was een paar dagen geleden gewond geraakt aan zijn been en had elke daaropvolgende avond een plek in de buurt van stromend water opgezocht om te overnachten. Ook deze ochtend, na de omgeving verkend te hebben, ging hij naar de rivier om zijn wond te verzorgen. Hij gooide ook wat water door zijn spierwitte haar, waste zijn gezicht en controleerde daarna of zijn haar niet te lang werd. Hij sneed met zijn zwaard een stuk van haren af, zodat deze zijn schouders net niet meer raakten. Nu hij Xanu toch in zijn hand had, gebruikte hij het meteen om wat bladeren van een Hemelsleutel plant die naast de beek groeide af te snijden. Deze gebruikte hij om zijn wond verder te verzorgen, voordat hij een lap van een mantel die net zo wit als zijn haar was afscheurde en deze als verband gebruikte om het geheel te verbinden. Toen hij terugkwam bij zijn overnachtingplaats, stampte hij wat aarde over het vuur om het uit te krijgen en klopte wat as en modder van zijn broek en bovenlichaam. Hij raapte Xanu weer op, gooide zijn felrode jas over zijn schouder en stond op het punt te vertrekken toen hij dacht dat hij achter zich iets hoorde. Toen hij zich omdraaide en achter zich naar de bron van het geluid

zocht zag hij echter niks. Maar toen hij terugdraaide stond in een keer zijn evenbeeld voor zijn neus. Het enige verschil was dat de andere man zijn vuilwitte haren korter en steil achterover had en het feit dat hij over zijn blote schouders een lange donkerblauwe jas aanhad. ‘Zo Gabriël, nog van plan om ergens naartoe te gaan, of probeer je alleen de dieren hier te imponeren met je jas?’ vroeg de man in het blauw. ‘Die jas heeft echter wel zijn diensten bewezen, zoals bij onze laatste ontmoeting.’ Zei de man die Gabriël heette, terwijl hij zijn zwaard steviger vastgreep. ‘Ik geef toe, je bent uitzonderlijk goed bedreven met het zwaard en ook zeer creatief.’ Zei de ander, wijzend op een grote onverzorgde snee die dwars over zijn borst liep. ‘Zal ik het symmetrisch voor je maken, of vind je het zo goed genoeg?’ vroeg Gabriël dreigend. ‘Nog steeds zo heetgebakerd Gabriël? Ik had gedacht dat je je woede jegens anderen nu toch beter kon camoufleren.’ ‘Kom je nog voor een reden of ben je hier alleen om te raaskallen?’ ‘Echt waar, soms denk ik dat je iemands lijfeigene bent, zo weinig heb je.’ snauwde de man ‘En trouwens, je reflexen zijn de laatste tijd ook niet optimaal, hè?’ zei hij, wijzend naar het verband om Gabriël’s been. lees verder op bldzijde 15

3tien

poëzie

loneliness is killing me thoughts are driving me mad my angel wings are broken only tears to catch with my mouth there is nothing then this emptiness nothing more then our loneliness and I like the way I live you made my heart stop screaming my tears stop flowing I only want to be with you sleeping in your arms I am so tired because of this world you don’t hate me and that feels just fine your smile is for me a mistery but I love that look on your face I love the way you though my lips there is no need for us to speak things don’t need to be told cause we already know the truth my hand holding your hand a endless dream with you by my side just.... don’t let me drown I know you won’t the look in your eyes shows me things no one could everlasting happiness I can see the stars through your eyes the lights that tells me this is no lie no bad feelings I trust you we know everything we know the world is a lie but we aren’t we know which people are fake I like to fly with you on clouds up to our kingdom Willemien Pieters

4tien

‘Dante, je bent altijd erg mondig geweest, maar als je nu niet zegt wat je van me wilt gooi ik je in de diepten van deze rivier!’ Dante wist dat hij dat echt zou doen, want dat had hij al eerder gedaan, dus vertelde hij snel waarvoor hij kwam. ‘Ik ga nog liever naar de hel dan dat te doen!’ zei Gabriël op felle toon. ‘Dat kan ik voor je regelen.’ ‘Pas op je woorden of je krijgt zowaar een ongeluk met Xanu.’ ‘Zou je echt je bloedeigen tweelingbroer iets aandoen?’ vroeg Dante hatelijk lachend. ‘Kijk eens wat lager en je ziet zelf het antwoord.’ En in een lichtflits rustte Xanu op Dante’s borst, net onder zijn grote wond. ‘Dus zelfs als ik ongewapend ben? Zo laaghartig ben je niet, dat weet iedereen.’ ‘Probeer het maar eens.’ ‘Goed dan, maar geef me dan de kans om mijn zwaard te halen, hij staat achter die boom.’ Zei Dante en zijn hand verdween in zijn jas. ‘Welk kwaad ben je van plan los te laten?’ vroeg Gabriël, zijn broer onderzoekend. ‘Ik zie niet hoe ik dat zou kunnen, broertje.’ Vroeg Dante luchtig. ‘Nou ja, het zal dan wel, ga en snel, voordat ik me alsnog bedenk en je in koele bloede neersteek.’ ‘Goed, ik ga al.’ Maar Dante haalde zijn zwaard uit zijn jas en sloeg met snelle slagen op zijn broer in. Gabriël had dat echter al voorzien en blokkeerde alle slagen van zijn tegenstander en ontweek elke uithaal met de behendigheid van een vos.

Deze twee vochten vaker met elkaar, want ze kenden elkaars stijlen en pasten zich altijd aan, aan wat de ander deed. Niemand wist hoe deze broederlijke vete is begonnen, alleen dat als ze elkaar tegenkwamen ze elkaar te lijf gingen als aartsvijanden. Zij hadden ook een wreedachtig soort plezier in het bevechten van elkaar en Dante bevocht zijn broer altijd met een brede grijns. Ze probeerden elkaar dan ook nooit te vermoorden, maar in sierlijke bewegingen elkaar te verrassen, maar de laatste keer was anders. ‘Ondanks die wond Dante,’ zei Gabriël, nog steeds Dante’s slagen afwerend. ‘vecht je nog steeds als een van de besten.’ ‘Ik bèn de beste, broertje.’ En met dat gezegd te hebben, brak Dante met zijn laatste slag door Gabriël’s verdediging heen en ging Dante’s zwaard dwars door de buik van zijn tegenstander heen. ‘Je hebt iets dat ik wil broertje, daarom ben ik zo snel teruggekomen. Zelfs na mijn vorige tegenslag waarbij ik deze rode tattoo heb gekregen.’ En hij greep Gabriël’s ketting, die eruitzag als een wolvenkop met een rode steen tussen zijn tanden en trok deze af terwijl Gabriël achterover in de beek viel, het water rood kleurend met het bloed uit zijn wond. Dante, de gestolen ketting nog in zijn hand houdend, keek Gabriël na toen deze met de stroming werd meegevoerd naar een stroomversnelling met Xanu nog steeds in zijn hand geklemd. Hij wierp nog een laatste blik op de ketting voor hij deze in zijn jaszak stopte, naar de breedste boom van de buurt liep, en

met het paard dat daar verstopt was weg reed.

Door Shawn Vandeberg

5tien

Holandesa en España

Eindexamen gedaan, en wat dan? Deze vraag zullen velen van jullie zich ongetwijfeld stellen dit jaar. Vorig jaar deed ik mijn eindexamen en wist ook niet wat ik daarna wilde gaan doen. Toen ik werd afgewezen bij de Hotelschool heb ik besloten een jaar naar Spanje te gaan! Waarom Spanje? Omdat ik Spaans had gehad op de middelbare school, maar na 5 jaar nog steeds niet echt veel wist en Spanje bovendien niet al te ver weg is. Nadat ik op internet informatie had gezocht over reisorganisaties kwam ik uit bij StudyTravel en heb toen Spaanse lessen in Salamanca geboekt...

Begin September vertrok ik voor 4 maanden naar Spanje, best wel spannend! Eerst een niveau-test gemaakt en aan de hand daarvan werd ik ingedeeld in niveau 3 (waren mijn lessen op het SMC dus toch niet voor niets geweest!). Op mijn talenschool zaten best wel veel Nederlanders, wat aan de ene kant natuurlijk erg leuk is, maar aan de andere kant ook wel jammer omdat je dan veel Nederlands spreekt. Gelukkig zat in mijn klas maar

één Nederlands meisje en verder heb ik klasgenoten gehad uit o.a. Frankrijk, Brazilië, China, Japan, Duitsland, Amerika, Engeland, België, Hongarije, Canada. Salamanca is een supermooie oude stad, werelderfgoed van de wereld met veel mooie gebouwen en een interessante geschiedenis. De Universiteit is een van de oudste van Europa en vandaar dat er altijd veel studenten zijn geweest. Er zijn heel veel internationale studenten, die met een Erasmus-beurs een deel van hun studie in Salamanca volgen. Dit zorgt voor een superleuke sfeer en een heel gezellig uitgaansleven tot in de vroege uurtjes! Ik woonde in een appartement dat ik deelde met andere studenten van school, heel erg leuk, alleen jammer dat ik niet ieder weekend met mijn vuile was naar huis kon gaan! Ik heb een geweldige tijd gehad met de conservatieve, Bush-stemmende Amerikaan uit Alabama, de kettingrokende, feministische Française, de bescheiden, slimme Chinese, de altijd

feestvierende, maar bijtijds toch serieuze Braziliaanse en de typische dansende macho Spanjaard. Ik heb vrienden gemaakt van over de hele wereld, vloeiend Spaans leren spreken, leuke stadjes in de buurt bezocht, naar stierenvechten geweest (erg bloederig!), (te) vaak tapas gegeten, salsa leren dansen van échte Span-jaarden en heel veel leuke feestjes gehad! Na deze 4 maanden eventjes naar Nederland voor Kerstmis en Oud & Nieuw, en vervolgens op naar Barcelona! Begin januari ben ik naar Barcelona gegaan, dit keer niet om Spaans te leren, maar om te werken. Ik had een baan gekregen in een supermodern nieuw hotel, dat begin februari open zou gaan. Inmiddels ben ik hier helemaal gesettled, heb

6tien

een kamertje gevonden op 10 min. lopen van de Ramblas en ga (zoals het een échte Hollandse betaamd) iedere ochtend op mijn fiets naar het werk! Het leven in Barcelona is totaal anders dan in Salamanca, omdat het zo´n grote stad is, waarin het wat lastiger is mensen te leren kennen, maar die tegelijkertijd zoveel meer mogelijkheden bied. Ik ben benieuwd hoe de rest van mijn tijd hier (ik ben nog tot juli in Barcelona, lekker in de zomer op het strand!) zal verlopen, maar ik weet wel dat ik nu al kan zeggen dat dit jaar ertussenuit zeker geen verspilling is geweest. Ik heb zoveel meer geleerd over mezelf en anderen dat ik iedereen die nog niet precies weet wat hij wil gaan doen kan aanraden een jaartje naar het buitenland te gaan! ¡Adios! Stéphanie Scheerens p.s. interesse? www.studytravel.nl / www.stephanieinspanje.waarbenjij.nu

7tien

kliekjesmysterie... Het grote kliekjesmysterie, maar dan niet.

Op een school zijn veel verschillende mensen op een hoop bij elkaar gegooid. Verschillende leerlingen, verschillende leraren. Sommigen vind je aardig, anderen vind je maar niks. Vrienden kiezen, vrienden hebben en vrienden houden. Nu denk je meteen aan al die vriendenkliekjes van de leerlingen in de kantine, zeker? Nou.. nee hoor. Allereerst de tafelopstelling in de lerarenkamer: een aantal grote tafels met zachte stoelen eromheen. Niks aan de hand? Dacht het toch wel: begin van de kliekjesvorming. En niet zomaar kliekjes, nee, structureel geselecteerde didactische machtsgroeperingen! Aan de groepjes aan de tafels zie je namelijk al zo’n beetje wat voor een soort personen er wordt aangetrokken. Er zullen bijvoorbeeld alleen maar hoogbegaafde intellectuelen bij dhr. Francort gaan zitten (waarschijnlijk zitten hier wel een paar nepperds bij), bij dhr. Klingenstijn gezellige kletsers en bij dhr. Martens relaxte maatjes (voor zover te vinden met alle sjeezkezen).

Van de laatste twee groepen zullen wij leerlingen niet veel last ondervinden, aangezien zij zich wel met praatjes vermaken die vaak niks met school of hobby’s van doen zijn… Daarentegen is de hoogbegaafde intellectuelentafel een groot gevaar… Roddelen, dat kunnen ze het allerbeste. Elke leraar van de tafel kent de avonturen van de ander en slaat in zijn geheugen op welke leerling nou weer vervelend is geweest tijdens de les van de heer Jacobs. Dat gebruikt hij in hun eigen les dan weer tegen deze leerling. Men bouwt een gestructureerde klachtenlijst op voor elke pupil, of deze nu bij hemzelf heeft plaatsgevonden, of bij mw. Kars.

Niks kliekjesmysterie. Noem het vriendjespolitiek. Sandra Muis

Maar belangrijker dan roddelen is het sluiten van vriendschappen. Niets is beter dan dat voor een ontspannen werksfeer. Wat moeten collega’s met elkaar als ze elkaar niet eens kunnen luchten of zien? De lerarenkamer zal minder ontspannen zijn. En minder schoon. En toen liep ik door de gang langs de lerarenkamer. Ik onderschepte op het laatste nippertje nog dhr. Francort om hem mijn brandende vraag te stellen. En onder het gemompel “Ik moet opschieten, want anders is meneer Janssen al weg”, zwakte ik mijn vraag al af voor deze arme man, zodat hij nog met zijn vriend af kon fietsen. Heerlijk, goede collega’s.

8tien

Koffievergiftiging, hoezo cafeïne?! Dit palet’je gaat deze keer gezellig over koffie leuten, en nog belangrijker: koffie leuten onder de docenten. Ooit – vraag me niet waneer – is er al een Koffieversioned-Palet uitgegeven, en dat leek de redactie nogmaals wel een enig idee. Natuurlijk wilde ik me daar ook mee bemoeien – ik zit immers ook aan de koffie. Koffie staat bekend om de cafeïne, maar mijn ouders bedragen een leeftijd boven de 45 en blijkbaar denken ze dat ze geen cafeïne meer aankunnen, want onze hele voorraadkelder staat vol met AlbertHeijn cafeïnevrije snelfiltermaling-koffie. Maar docenten en andere werkenden op het SintMaartenscollege drinken ontiegelijk veel méér koffie dan mijn ouders, en dan natuurlijk geen AlbertHeijn cafeïnevrije snelfiltermaling-koffie, maar de meest cafeïnevolle koffie die er is. Een artikel over pure koffie. Met als extra toevoeging? Docenten!

Natuurlijk kun je een heel artikel wijden aan de temperatuur van koffie, maar dat is saai, en daar word je moe van. En wat doe je als je moe wordt en maar nog even door moet? Koffie drinken! De volgende koffiedrinkers zond ik vragen op per email... • Mevrouw de los Santos [aardrijkskunde & geschiedenis] • Meneer Pierik [biologie] • Mevrouw Kerkhofs [Engels] Het begon allemaal zo... ... er werd door de redactie besloten dat we het thema ‘docenten-drinkenkoffie’ weer in de wacht moesten slepen, en ik dacht dat ik daar wel op zou vinden. Ineens – alsof ze wist dat mijn hoofd vol koffie zat – had mevrouw de los Santos tijdens aardrijkskunde over cocaboeren. Oké, misschien wil je als basisbestanddeel liever koffiebonen dan cocaplant in je koffie, maar uiteindelijk belandde de discussie bij koffie. En natuurlijk kon ik het niet laten mevrouw de los Santos aan het einde van de les te vragen of ik haar wat wazige vragen zou mogen toesturen. ‘’Tuuuuuurlijk!’’ zei ze. Ik had de greep te pakken, en stelde de les daarna dezelfde vraag aan mevrouw Kerkhofs. ‘’Ooow... quite interesting’’ zei ze, nadat ik de vraag nogmaals gesteld had. Dat waren al twee mensen die hun excentrieke koffierituelen met

ons wilden delen. Met een schok knalde ik terug op de aarde: ‘’het zijn beide vrouwen’’ dreunde het door mijn hoofd, en ik bedacht me dat het artikel dan teveel over koffie met melk zou gaan. ‘’Ik moet nog ’n mannelijke koffieverslaafde hebben’’ was de logische conclusie daarna. Ik had geen enkele les meer en moest wachten tot morgen, want ik moest en zou nog een mannelijke koffieverslaafde vinden en overtuigen. De volgende dag werd het slachtoffer meneer Pierik. Ik had geen zin om geduldig te wachten en vroeg meteen bij binnenkomen aan meneer Pierik of hij zin had om vragen opgestuurd te krijgen. ‘’Daar heb ik geen bezwaar tegen’’ zei hij plechtig. Erg fijn, drie slachtoffers. Aan het einde van het les wilde ik even zijn emailadres opschrijven, maar ik moest eventjes wachten, want hij werd omgekocht met een fles whisky [het is nog waar ook]. Nadat hij met een grijns zijn emailadres had afgestaan maakte ik mij klaar om deze slachtoffers te onderwerpen aan de meest wazige vragen die er mogelijk zijn. En nee, ze gingen niet alleen over koffie...

9tien

Algemene vragen: ...achternamen zijn niet zo gek interessant, dus de eerste vraag: wat is uw voornaam?! Pierik: Joep Santos: Vraag maar eens na; afhankelijk van mijn stemming vertel ik dat wel eens aan leerlingen. [ Maria dus ] Kerkhofs: Margriet. ...de tweede vraag wordt door velen gehaat: wat is uw leeftijd, en bent u blij met dit getal?! P: 60; ik heb het liever over mijn biologische leeftijd en die is net zo jong als ik me voel! S: Dat is net zoiets als je pincode; die geef je alleen maar af in heel bijzondere gevallen. Er zit iets van een 0 in. K: Hmm.... tough question! Let’s put it like this.... I’m neither on the right side, nor on the wrong side of forty.... En, ja, ik ben zeer tevreden met dit getal! ... ik ga er vanuit dat u uw gewicht onder controle heeft, doet u aan sport, en zoja, welke?! P: Ik ben atletiektrainer, train 3 keer in de week en lange afstandslopen doe ik dus uiterst regelmatig; ik heb er inmiddels 24 marathons opzitten. S: Ik doe eigenlijk zelden of nooit aan sport. Ik ben ook best wel een beetje lui hierin, en tja ik hoef eigenlijk ook niet iets extra te doen om mijn gewicht op peil te houden. Met dank aan mijn ouders. K: Ik beoefen geen sport, maar ik heb jaaaaren lang kilometers per dag gewandeld met mijn dear friend, Mag. We wandelen nog steeds, maar

de tochtjes zijn heel kort, Mag is namelijk bijna 13, en dat is oud voor een golden retriever. Op school ben ik ook veel in beweging. ... stel, u woont 8 kilometer van het SMC af, pakt u de fiets of steekt u de sleuteltjes in het contact?! P: Ik kom altijd met de fiets naar school. Lekker een ‘warming up’ en een goede cooling down’. S: Ik pak de fiets. K: Ik ben niet zo’n fietser. Ik loop liever. Heel af en toe neem ik de fiets (ik woon ca. 11 km. van school af), maar meestal steek ik inderdaad de sleuteltjes in het contact. Soms krijg ik zelfs een lift. ... wat wilde u als kind altijd al worden? P: Dat vraag ik me nu nog vaak af. Bluesgitarist lijkt me wel wat. S: Iets met tuinieren. Lekker wroeten in de grond; de plantjes op zien komen. K: Weet ik niet. Ik herinner me niet dat ik me dat als kind heb afgevraagd. ... hoe denkt u dat het met uw imago gesteld is onder andere docenten?! P: Over mijn imago maak ik me niet zo druk; zeker niet over hoe mijn collega’s over mij denken. Maar ik denk dat dat wel redelijk in orde zal zijn. S: Geen idee eigenlijk. Over het algemeen wel positief denk ik want leerlingen zeggen mij tot nu toe nog steeds gedag. K: Oef, meestal is het zo hectisch op school dat je over die dingen niet zo

nadenkt. Ik weet wel dat er 1 collega is die mij heeeeeel leuk vindt! ... stel, u bent heel ‘gezellig’ proefwerken aan het nakijken met het raam open. U hoort ineens een vogel fluiten, wat is het eerste wat in u opkomt?! P: Waar ben ik in hemelsnaam mee bezig?! Dat vraag ik me ook af wanneer ik de vogels niet hoor fluiten; het hoort bij het werk (helaas maar waar) S: Oh, wat mooi. Daar kan ik echt van genieten, maar kijk ik naar mijn correctie en dan toch maar weer aan de slag K: Als ik echt te veel werk heb dan is het: oortjes in de nek en verder gaan met corrigeren! Ik heb (nog) niemand gevonden die voor mij de proefwerken wil nakijken. ...hoe vaak knipt u uw nagels per maand?! P: Ik ervaar niet zoveel stress, dus nagelbijten zit er voor mij niet in. Het groeit tevens niet zo hard; dus hou het op een keer per maand. S: Als ik echt ijdel was, kon ik je dat vertellen, maar ik houd dat absoluut niet bij. Wanneer ik denk dat het nodig is. K: Twee keer.

20tig

... stel, u ziet bokito de gekke gorilla vrolijk over de straat rondhuppelen. Vindt u dit een verrijking van het straatbeeld? P: Laat dat stel maar weg: ik zie dagelijks echt wel gekkere typen ‘vrij’ rondhuppelen. S: Normaal gesproken zie ik er wel meer over straat gaan dus van eentje meer zou ik niet echt van opkijken K: Absoluut! Want geen enkel wild dier hoort achter tralies in de dierentuin. ...

Koffie-vragen: ... stel, u hebt net drie uur met de trein gereisd, en u MOET gewoon koffie hebben. U ziet een koffieverkooppunt maar ziet dat de prijs van de koffie pijn doet. Hoeveel geld wilt u maximaal uitgeven?! P: Gewoon: ik heb dan koffie nodig..... S: Als ik echt smak naar een bakje koffie, dan is geen prijs te hoog. Hier met die cafeïne! K: 3 euro

... gebruikt u melk en/of suiker in uw koffie?! P: Beetje melk, beetje suiker. S: Een beetje koffiemelk, maar alleen als het echt om een sterk bakje koffie gaat. K: alleen een beetje melk

... u hebt vandaag acht uur les gegeven en u voelt uw hoofd geeneens meer aan uw romp zitten, hoeveel bekertjes koffie haalt u uit de automaat?! P: Meer dan 4 à 5 koppen koffie per dag nooit, want anders kan ik slapen wel vergeten. S: Geen enkele. Dan wordt het voor de afwisseling een kopje thee. K: Later op de dag drink ik niet meer graag koffie, ‘s ochtends vind ik dat wel heel lekker. Dus na acht uur les geven en mijn hoofd niet meer voelen schenk ik wat anders in. ... neemt u bescheiden slokjes van uw koffie of is in één slok uw halve bekertje al leeg?! P: Bescheiden slokjes vind ik wel zo lekker. Je proeft het beter en je geniet er langer van. S: Ik drink vrij snel mijn koffie op, anders wordt het koud en dat vind ik absoluut niet lekker smaken. K: Bescheiden slokjes. En ik hou ook van kleine hoeveelheden koffie, dus voor mij geen overvolle grote mokken. ... stel, u hebt net 300 pakken AlbertHeijn snelfiltermaling-koffie gekocht en u komt te overlijden. Voor wie is deze geweldige erfenis?! P: Voor de koffietafel naderhand en voor al diegenen die niet samen het glas heffen op dit laatste afscheidsfeest S: Voor mijn ouders, die hebben normaal gesproken altijd de koffie “standby”.

K: Misschien voor op mijn koffietafel? ... wat heeft uw voorkeur: koffie met een hemelse schuimlaag, of een bescheiden laagje melk dat schuim zou moeten zijn?! P: Je moet af en toe variëren; soms zwart, soms wat meer of minder, maar meestal een beetje melk en een beetje suiker. S: Ik ben niet zo van de schuim, dan maar bescheiden. K: Dat laatste. ... wat heeft uw voorkeur: cafeïnevrije koffie (ik wil nog lang leven) óf koffie met een zeer hoog cafeïnepercentage (ik moet nog 5 lesuur irritante kinderen aanzien) ? P: Cafeïnevrij is geen koffie; dus dat antwoord is simpel. S: Koffie met een zeer hoog caffeïnegehalte, want dat bepaalt toch de smaak van een echt bakje koffie?! K: Koffie met caffeine. CONCLUSIE: Het interview was gericht aan Joep, Maria en Margriet. Het enige interessante feit is, dat ‘Maria’ bang is voor haar eigen naam en dit niet durfde te verklappen. Er is maar één persoon die zijn leeftijd durft te vermelden, maar het feit dat iedere docent zijn/haar gewicht op peil heeft maakt dat snel weer goed. Deze docenten zouden veel liever

21tig

bluesgitarist, tuinier of DaarHebIk NooitOverNagedacht willen worden, en allen zijn ze wel van mening dat het zien van Bokito de gekke gorilla een verrijking van het straatbeeld is. Verder interessant om te weten is dat Joep, Maria en Margriet [’t klinkt net een gezellig samenzweringsverbond] allemaal cafeïne-koffie gebruiken, maar Joep strooit van alles in zijn koffie terwijl Maria en Margriet zeer puur blijven: slechts melk. Maar wat nou als dit samenzweringsverbond ter overlijden komt? Geen probleem! De koffie wordt gebruikt voor de koffietafel na het overlijden, en Maria laat 300 pakken AlbertHeijn snelfiltermaling-koffie bij haar ouders afleveren. Nogmaals blijkt dat Maria en Margriet puur bezig zijn: ze hebben liever geen schuim op hun koffie… Hèhèhè, wat hebben we veel geleerd vandaag. Waarschijnlijk zit je in de proefwerkweek en voel je je nu toch weer een heel stuk beter door dit artikel. Ooh, en nog één tip: word later geen bluesgitarist. Simon van de Beek – A2B [email protected] www.SimonComfort.blogspot.com

22tig

papegaaienpraat Gijssen (filosofieleraar): Linksom of rechtsom draaien, dat zullen we maar even in het midden laten. Francort: Zei ik iets doms? Oja ik zie het al… Leerling: hielenlikken Francort: ik noem dat eerder pragmatisch lobbyen Staat de verwarming aan ofzo? Nee? Oh dan heeft mr. van Riet veel warmte afgegeven. Dat klopt want hij heeft een enorme warme sociale mantel. De bel gaat. Heel even nog, ik weet het ik ben een vervelende oude vent. Ik heb jullie dus niet beïnvloed, je kunt gewoon PvdA stemmen, het is alleen wel de verkeerde keuze. Er zit alleen wel nog een enorme cobra onder het gras. In de lerarenkamer merk ik dat heel goed; SP, Groen Links, PvdA, het is één grote inteeltbeweging. Daar kom ik gewoon niet tussen. Dat vindt mijn buurvrouw ook, maar die is dom. De meeste van jullie zullen wel een mes bij zich hebben, zodat jullie af en toe een leraar kunnen bedreigen, maar ik denk niet dat jullie

meteen zullen steken. Ik weet het, de bel is gegaan en je moet natuurlijk je vliegtuig nog halen, maar wacht nog even. Heb ík alles weer gedaan. Pak Derks. Je weet het niet? Zit je weer met je gedachten in Curaçao? Ga maar uit de les. Ik heb geen behoefte aan mensen die obstructie plegen. Maarja, ik ben gek. Jij tikt lekker. Ja dat vindt Verhoeven ook, die heeft nagedacht. Ofja, dat heeft ze laten doen door een ambtenaar. Met jou wil ik nog wel een kabinetje vormen. Je hebt geen ruzie met de coördinator, een unitleider een directielid of met de paus! Je hebt ruzie met God, die zit hier voor je. Het is één grote administratieve brei. Als ik een scheet wil laten moet ik dat twee weken vantevoren aanvragen. Die mensen laten zich niet door Wouter Bos vertellen waar ze moeten poepen en waar niet! Ik vreet het gebouw op als het niet zo is. Als ik sommige Nederlanders moet geloven menstrueren mannen elke dag. Dat vul je even zelf in, zonder te overleggen met de rest van de wereld. Heb je het tegen mij of schreeuw je in het algemeen?

Eerst mijn vrouw en dan Rita, zo liggen de verhoudingen. Je hoeft geen Verdonk-fan te zijn. Je kunt ook achter Halsema aanlopen met nog een paar geestelijk verdwaalde personen. Maria Verhoeven? Die hoef ik niet, die is Beppie Kraft in het kwadraat. Francort: Kijk op de studiewijzer. Leerling: Maar we hebben helemaal geen studiewijzer! Francort: We hebben WEL een studiewijzer, JIJ hebt geen studiewijzer. Smeets: Dit is een tafel, dat is het raam. Dit is een krijtje en ik ben een meisje. Dus welke werkwoordstijd gebruiken we hier? Mijn moeder is bevallen van een poesje en daar de grootmoeder van die vroeg dus inderdaad of ik haar wilde ophalen op het vliegveld en er stond ook nog een file op de Noorderbrug en daarom was ik dus een beetje te laat… Grond: (verwoede poging tot het verklaren van woorden) Geen, ja dat komt van kein uit het Duits. En dat komt dan natuurlijk weer van keinos (=leeg) uit het Grieks.

23tig

Rokugo junior high versus SMC Nee, dit is geen wedstrijd, maar een leuke vergelijking tussen ons SMC en het Rokugo Junior High. Sommigen hebben het misschien opgemerkt, anderen niet. Op 11 oktober werd onze school bezocht door 23 Japanse docenten. De leerlingen die hier al een tijdje zitten hebben dit al eens meegemaakt, maar dan met studenten. Gelukkig kon ik hun groepsleider aanspreken en een kort interview houden. (Dit interview is in het Engels gehouden en vertaald naar het Nederlands). Kunt u mij vertellen hoe u heet? Mijn naam is Musashi Ishihara en ik ben directeur van Rokugo J. High. Kunt u omschrijven wat voor een school het is? Bij ons is het heel anders dan bij jullie. Wij hebben ook 8 jaar basisschool, onze middelbare scholen duren maar 3 jaar. Leerlingen kiezen na de middelbare zelf hun leerweg. De leerlingen worden begeleid door de leraren en hun ouders. Er is als ware een rails voor hun gelegd die ze automatisch volgen. Waarom heeft u gekozen voor Nederland? Om heel eerlijk te zijn hebben wij niet gekozen, maar we zijn uitgezocht. De minister van onderwijs heeft dit

geregeld. We konden ook naar Australië of Amerika gaan, maar wij moesten naar Nederland. Om heel eerlijk te zijn ben ik daar heel blij mee, want ik ben al eens naar scholen geweest in die 2 landen. Wist je trouwens al dat wij een goede band hebben met Nederland? Nee, kunt u mij dat uitleggen. Ja, natuurlijk doe ik dat graag. Al bijna meer dan 400 jaar handelt Japan met Nederland. Jullie zouden wel zeggen dat dit de tijd was van de samurai’s en dat klopt. Nederland was toen heel belangrijk voor ons en nu nog steeds. Dat is ook een van de redenen waarom wij nu hier zijn. Niet

alleen handel maar ook onderwijs kan een samenwerking zijn. Wat is de eerste indruk die u kreeg op het SMC Er heerst hier een goede discipline. Wat mij heel erg opvalt is dat de leerlingen hier goed weten wat ze moeten doen. En ze zijn heel erg onafhankelijk. Bij ons is dat een ramp. Vaak weten ze niet wat ze

24tig

moeten doen en dan gaan ze zich vervelen, terwijl ze ook kunnen werken aan een opdracht. Wat is volgens u het grootste verschil tussen het SMC en Rokugo? Het grootste verschil? Heb je even tijd want ik moet toch nu heel goed gaan nadenken. Wat mij als eerste opviel was het aantal leerlingen. Jullie hebben wel over de 2000, wij hebben zo’n 150. En dat valt wel op als je hier binnenkomt.

aan uw eigen school? Ja. Een van de beste dingen wat ik hier heb gezien was de tijd voor zelfstudie. Wij kennen dit niet op onze school. Ik ga dit wel invoeren, want ik zie hier dat het een goed effect heeft op de leerlingen. Niet elke school is perfect, wat zou u aan het SMC willen veranderen? Alweer een goede denkvraag. Ik vind dat de school niet moet veranderen maar de leerlingen. De houding die ze hebben in de klas is niet goed voor hun concentratie. Als ze in de klas zitten liggen ze meer in hun stoel dan dat ze zitten. Eigenlijk is dat het enige. De houding van een paar leerlingen bevallen me gewoon niet. Voor de rest kan ik er niets meer over zeggen.

Maar het is dan toch ook gezelliger met meer leerlingen? Dat kan wel zo zijn, maar met 150 man is het ook gezellig. Het fijnste van alles is dat ik de leerlingen goed ken, omdat er maar zo weinig zijn.

Hoe denkt u erover om een uitwisseling met onze leerlingen te doen? Dat vind ik een geweldig idee. We hebben al uitwisselingen met Australië en Amerika, maar nog niet met Nederland. Ik vind dat erg raar, omdat wij toch een goede band hebben met Nederland. Ik zit er al een hele lange tijd op te hopen dat we dat eindelijk kunnen doen. Het zou heel leuk zijn als jij langs kwam. Het is altijd leuk om bekende gezichten te zien. Vraag of je mee mag? “Om heel eerlijk te zijn wou ik dat al vragen”. Hopelijk kunnen we iets regelen, zodat er uitwisselingen komen.

Na dit bezoekje aan onze school, is er iets dat u wilt veranderen

Ik zal dan de eerste zijn die zich aanmeld. Helaas komt hier mijn

Zou u het fijner vinden om een school te hebben met meerdere leerlingen? Als ik 2000 i.p.v 150 leerlingen had zou ik dat juist niet zo fijn vinden. Ik ken elke leerling bij mij op school en om 2000 of zelfs meer te kennen dat gaat mij te ver.

laatste vraag: wanneer vertrekken jullie weer? Helaas vertrekken we zaterdag, maar we gaan nog wel naar België. Bedankt voor het leuke en interessante gesprek en hopelijk zien we elkaar weer eens. Hopelijk dan wel in Japan. Leuk hè. Sint-Maarten is dus een goede school in de ogen van onze Japanse bezoekers. Ik weet niet of dit alleen voor mij geldt, maar ik hoop eigenlijk dat er inderdaad een uitwisseling komt tussen onze school en met andere scholen in Japan. Meneer Ishihara was niet de enige die ik heb aangesproken. Ik heb met nog met 2 docenten gepraat, maar dat ging over die uitwisselingen. Ik dacht altijd dat een interview best makkelijk was. Nou, ik kan dus zeggen dat is het niet! Dit was mijn allereerste interview en al meteen in het Engels tegen onbekenden. De weg vragen is simpel, omdat het dan maar een gesprek is van minstens 3 minuten. Mijn interview duurde bijna een half uur. Dus een klein schouderklopje voor mezelf. Ik ben wel blij dat ik dit interview heb kunnen houden. En net als Meneer Ishihara hoop ik dat een uitwisseling ons samen brengt met Rokugo J. High.

Edmée Duijkers H4B

25tig

Kunsttour 2007

Pas geleden is er kunsttour in Maastricht geweest. Veel mensen zaten in Landgraaf op pinkpop en ik was in Maastricht aan het lopen. Vrijdagavond was de opening in de oude brandweerkazerne. Om eerlijk te zijn was het brak. De boksen knalden je oren kapot en wat uit die herriedozen kwam leek in de verste verte niet op muziek. Naar mijn mening was het nogal slecht georganiseerd en hadden ze veel beter hun best kunnen doen om vooral jongeren te trekken. Zaterdag, zondag en maandag zouden meer dan 50 galerieën hun deuren openen. Het meeste was saai. Wat wel de moeite waard was om te bekijken was Lumière waar ze de hele dag door filmpjes draaiden die ze van www.youtube.com hadden gehaald. Je werd er goed ontvangen en er was genoeg te doen. Bij andere galerieën was je het liefste zo snel mogelijk weer weg. Galerie Groen Licht was ook geweldig. Een kleine galerie in de Jodenstraat. Er stond een groot

tweeklap luik van e Mosart Crew. Twee houten platen aan elkaar met allemaal stickers erop en een tv waarop de filmpjes van e Mosart Crew werden afgespeeld (ook te vinden op www.youtube.com : mosart crew). In deze galerie werd je ook goed ontvangen. Het was er nogal een vrolijke boel. Wat ook zeker de moeite waard was om te zien was het Landbouwbelang. Voor sommige misschien nog niet echt bekend omdat het op een nogal verlaten plaats in Maastricht ligt. Het ligt in de buurt waar vroeger de Mississipi lag. Hier was behoorlijk wat te zien. Drie dagen lang waren er mensen op de muren aan het spuiten. Er werd chille muziek gedraaid en er was ook drank te krijgen. Het was echt leuk om graffiti spuiters bezig te zien. Binnen vond je ook een heleboel kunstwerken. En een film van maandag 14 mei waar een grote troep mensen naar het gemeente huis gingen om te praten over de inval van zaterdag op zondag 12 en 13 mei. (verdere informatie:

www.landbouwbelang.com). Waar het goed georganiseerd was of waar de sfeer goed was viel ook enorme leuke dingen te beleven. De rest kon je af doen als bagger en was niet echt leuk om naartoe te gaan. Maar volgend jaar ga ik zeker weer door Maastricht lopen tenzij ik in Landgraaf (Pinkpop) zit.

Willemien Pieters.

26tig

Pinkpop 2007

Het is alweer voorbij, maar wat heb ik toch gelachen en genoten. We begonnen onze dag op 26 mei om 7 uur en namen de trein om half 11 richting Heerlen. Wat was ik blij dat ik kon zitten in de trein, de bagage was heel zwaar hoor. Gelukkig hoefde ik deze reis niet alleen te maken met de bagage. Mijn lieve vriend besloot ook naar pinkpop te gaan dus mocht hij ook wat dragen. Rond 10 voor 11 kwamen we aan op station Heerlen en daar moesten we overstappen op de speciale pinkpoptrein. Na 5 minuutjes kwam hij er al aan. Rond 10 over 11 waren we op het station van Landgraaf. Gelukkig voor ons was men zo slim om speciale taxibusjes in te zetten, zodat wij niet hoefden te lopen. Om ongeveer half 12 kwamen we op camping B aan (er zijn namelijk 3 campings). Daar stonden onze drie vrienden al op ons te wachten. Na een heel stuk lopen kwamen we aan bij hun tent. We wisten niet hoe snel we de tent hadden opgezet om ons plekje bezet te maken. Het eerste wat je dan natuurlijk gaat doen is meteen de camping verkennen. Zo gezegd, zo gedaan. We kregen een polsbandje als herkenning van pinkpop-gast en liepen richting festivalterrein. Wij zijn allemaal vroege vogels dus het was al logisch dat we daar 2 uur te vroeg aan kwamen. Na een uur wachten ging het hek open. Na nog een uur wachten mochten we het terrein op. Om 15.00 uur ging het terrein open en er werd meteen op de mainstage een speech

gehouden door Jan Smeets. Wie is Jan Smeets? Hij is de oprichter van pinkpop en voor velen een legende van rock ’n roll. Hij wenste ons veel plezier en mooi weer toe, lief hè. Na een kwartier kwam de Belgische band Goose optreden. Ze waren niet echt zo spectaculair met het optreden, maar hun nummers waren echt goed. De drie jongens gingen in de tussentijd naar Viberider en ik bleef samen met Esther bij Goose staan. Vonden wij toch net ietsjes beter. We waren al een uur verder en we moesten tot 17:00 wachten op de jongens en wat doen wij meiden graag? Juist ja. SHOPPEN !!! Niets is beter dan met z’n tweeën alle kraampjes afgaan en kleding beoordelen of kopen. Nadat onze tijd op was spraken we met de jongens af voor de Free Record Shop stand om wat te gaan eten, want om 19:00 begon Within Temptation op de Mainstage en echte grote fans, zoals wij, gaan daar al om 18:

00 naar toe. Een lekkere dikke vette portie frites met mayo achterover gewerkt en dan zo snel mogelijk naar de mainstage. We ston-den helemaal vooraan. Het podium was helemaal verbouwd voor hen. Ze hadden grote toortsen, 2 grote standbeelden, een achtergrond die gebaseerd was op de nieuwe cover van hun album en natuurlijk 2 grote vlammenwerpers. Het feestje kon beginnen. Na een tijdje wachten kwam ze dan, Sharon en haar band. Haar geweldige stem overtrof alles. Mensen huilden en lachten van blijdschap. Haar nummers zoals; Ice Queen, Stand My Ground, What Have You Done, Mother Earth en Angel waren toch wel de populairste. Op het einde van haar optreden wist ik zeker dat ik haar weer wilde zien en dit keer in Eindhoven. Om 20:00 was haar optreden voorbij en we gingen wachten op Marlyn Manson, die ook optrad op de mainstage. En dat mogen we niet missen. Je zag helemaal niets van het podium, omdat ze een gigantische doek hadden opgehangen met de twee M’s erop. Toen het doek viel zagen we gigantische rookwolken en kaarsen en daar kwam de band al aan

27tig

lopen. En of het al niet heftig genoeg was ging het ook nog regenen en bliksemen. Het weer voor een Marlyn Manson optreden. De liedjes die iedereen wel kent zoals; Tainted Love en Mobscene werden allemaal gezongen. Helaas hield hij het vlak voor het einde voor gezien en liet de microfoon vallen. Eigenlijk best wel logisch. Tijdens de moshpitts werden vele mensen afgevoerd (ongeveer 20 man) en 9 moesten naar het ziekenhuis. Verder was er bijna niemand meer enthousiast. Nou, tijdens onze terugweg hebben we natuurlijk veel gelachen en voor het slapen een biertje in plaats van een verhaaltje. En we waren aan het praten over pinkpop en opeens lagen we allemaal te slapen op de oh zo fijne stenen. En voordat we het wisten was het al morgen. We zijn weer wakker. Nou, niet echt. Ik had mijn vriend al de tent uitgeschopt om voor ons ontbijt te pakken, terwijl ik kon uitslapen.Het eerste optreden begon pas om 3 uur dus eerst lekker chillen. Om half 3 vertrokken we van de camping om de eerste optreden te zien van Razorlight. Zo geweldig vonden we ze niet dus gingen we al weg om iets te kopen bij de kraampjes. Om 5 uur begon Iggy & The Stooges. Ik weet niet of iemand het al heeft gehoord wat meneer Iggy heeft gedaan tijdens het optreden, maar ik zou zeggen kijk maar op internet. Om half 6 vertrokken we richting het John Peel stage om daar Maximo Park te zien. Ze waren echt geweldig. Goede muziek en helaas een vervelend publiek die een moshpitt moest beginnen bij een muzieksoort waar het helemaal niet bij hoort. Kortom het was een goed optreden. Na onze geliefde Maximo Park trad Snow Patrol op, op de Mainstage. We zijn niet echt lang gebleven, want we moesten nog wat gaan eten; het werd weer eens frites met extra veel mayo. Na onze Snow Patrol ben ik samen met Esther gaan liggen op het gras met een uitzicht op de Lost Prophets, terwijl de jongens vooraan stonden. We hebben ze niet gezien, maar

wel gehoord en ze klonken niet zo slecht. We zijn daarna nog even gaan shoppen want na de Lost Prophets trad Muse op. We hadden eigenlijk geen zin meer dus ben ik met mijn vriend terug gegaan naar de camping, terwijl die andere drie op het terrein bleven. Na een lekkere douche ben ik met hem naar de feesttent geweest.

Helaas voor ons draaien ze daar niet echt onze muziek dus we waren snel weer buiten. En op de een of andere manier lagen de stenen beter dan gisteravond. Wat als je te laat komt op school, omdat je een pakje sigaretten moest kopen en je leraar vraagt waarom je te laat bent. Wat zeg je dan? Ja, sorry meneer maar ik heb me VERSLAPEN !!! Geloof het of niet, maar op de drukste dag hadden wij ons verslapen en of het al niet erg genoeg was ging het ook nog regenen. De optredens begonnen al om 11:00 . Wij kwamen pas om kwart voor twaalf het terrein op en zagen nog net de laatste dertig minuten van de Fratellis. Maar het enige wat we echt wilde zien in de ochtend was 30 Seconds To Mars en ze waren echt keigoed. Na hun optreden (half een) zijn we wat gaan eten met de overige drie en natuurlijk ook nog even shoppen. We hebben in het kort nog even Wolfmother, Stone Sour en de Scissor Sisters gehoord. Maar pas om half 3 gingen we naar een nader optreden deze was van Maria Mena. Haar rustige muziek kalmeerde de menigte niet. Maar we waren al snel buiten, omdat

drie van de vijf misselijk waren geworden van de hitte in de John Peel stage. En natuurlijk eerst even wat gaan drinken en daarna nog even een glimp opvangen van de Artic Monkeys. Ik vond het de hele tijd jammer dat het weer niet echt meewerkte. Het was benauwd en het regende. We zijn maar meteen wat gaan eten en dit keer géén Frieten met extra veel mayo, maar PIZZA !!! Het heeft me dus wel gesmaakt. Om half zeven begon het beste optreden van Linkin Park. Weer niet vooraan, maar wel een geweldig optreden was te zien op de schermen. Noem maar een liedje zoals; Numb, Faint, Somewhere I Belong het maakt niet uit, want ze werden allemaal gezongen. En natuurlijk moet je ook je bandleden voor paal zetten, wat leidde tot grappige gesprekken. Je kon goed aan hen zien dat ze echt live hebben gespeelt in tegenstelling tot anderen. Het ergste vond ik nog wel dat tijdens het optreden van Evanescence (na Linkin Park) je haar helemaal niet kon horen. Zo’n zonde voor ons allemaal. Nou, aangezien mijn vriend en ik moesten inpakken zijn we niet lang gebleven voor Evanescence en The Smashing Pumpkins. Als je ooit eens een leuke tijd met vrienden wilt door brengen en je wilt niet te veel geld uitgeven dan is Pinkpop het helemaal. Veel plezier en misschien tot volgend jaar.

Edmée Duijkers

28tig

Wrakanalyse Het is een regenachtige dinsdag namiddag als we de auto (of het wrak) van Erwin Ensinck (dhr. Ensick eigenlijk...) gaan bekijken voor de wrakanalyse. De auto (een Mazda 121 “Repique” voor degene die zich in auto’s interesseert) met kenteken TS-26-KP dat net niet loslaat van de achterklep, is een zilver-grijze auto. Op de zijkant staan vrolijke groene en zwarte versieringen. De auto is ook voorzien van een trekhaak waardoor we op de vraag uitkomen of dhr. Ensinck ook een sleurhut (red. – caravan) heeft. Eenmaal buiten staat dhr. Ensinck ons al uitvoerig in de gaten te houden vanuit lokaal 1.4. We hebben duidelijke instructies gekregen wat betreft het gebruik van deuren: 1. de passagiersdeur kan niet worden geopend met de sleutel omdat de sleutel dan waarschijnlijk blijft vasthangen (Ensinck vertelde dat er iemand heeft geprobeerd in te breken in de auto, wat we ons niet echt kunnen voorstellen omdat er slechts een Cassette speler in zit, weliswaar van Blaupunkt maar dan nog). 2. De deur aan de bestuurderskant gaat weliswaar gewoon open maar we moeten zorgen dat de sleutel recht in het slot zit voordat we hem eruit halen omdat we anders ook moeten priegelen om het eruit te krijgen. Maar het lukt Wouter meteen het slot zonder problemen open te krijgen. Voor in de auto, in de console, vinden wij een heleboel plastic handschoenen. Diesel, luidt Wouter’s conclusie. Bovenop het dashbord liggen anti-slip matjes, aan de deur hangt een bekerhouder, waarboven

een sticker plakt met veiligheidsinstructies; 1 verlichting aan, 2 gordels los, 3 open het zijraam, 4 verlaat de auto. De link tussen de bekerhouder en de veiligheidsinstructies hebben we nog niet gevonden. Op de plaats waar normaal de aansteker zit, is een gapend gat. Vervolgens valt

op dat er een draadje loopt, draadje volgen en we komen uit bij maarliefst 3 (!?) aansluitingen voor een aansteker… Kettingroker? Misschien stiekem. Of gewoon om z’n luchtbandjes op te blazen voor als hij gaat zwemmen. Achter in de auto vinden we de meest ranzige bekleding ooit, vol bruine vlekken. Het ziet eruit of er net een ploeg houthakkers doorheen is gebaggerd. Wel is er een verbanddoos aanwezig, als ook een veiligheidjasje (dat verplicht is weliswaar). Verder treffen we helemaal achter in de auto Sony Xplod boxen aan, we verdenken hem ervan die zelf ingebouwd te hebben en gelijk heeft hij, z’n cassettebandjes verdienen de beste boxen.

De auto is volgens dhr. Ensinck een soort van familie erfstuk, de auto was eerst van z’n zus, toen van z’n broer en nu van hem zelf. Z’n zus, zo verklaarde hij, is degene die verantwoordelijk is voor de enorme deuk in het achterpaneel aan de rechterkant. Wie verantwoordelijk is voor de loshangende wieldoppen hebben we niet gevraagd. Zowel bij de deuk en op de voorbumper zit roest, veel roest (of, aangezien we hier te maken hebben met een scheikunde leraar, ijzer oxide (Fe2O3)). Maar dit is ook niet gek als je je bedenkt dat de auto al 248.000 kilometer gereden heeft. Achterin de auto, in de kofferbak welteverstaan, vinden we eigenlijk niets wat écht spannend is, alleen een oude deken (hond?) met wat fluoriscerend groen erop. Waarschijnlijk carnavalsresten concludeerde Kirsten. Eigenlijk heeft dhr. Ensinck niet echt een spectaculaire auto wat betreft ranzigheid of verborgen geheimen. Alleen hij zag er zo potentieel ranzig uit met die deuk in de zijkant en de roestplekken aan de voorkant, hierbij willen we dhr. Ensinck complimenteren dat hij zijn auto zo schoon houdt, nee dat zeggen we niet voor een hoger punt (mag wel, een hoger punt).

29tig

Kirsten Houben & Wouter Dierick

[ WOORD VERGETEN >> de lucht de zee de

ATMOSFEER

kedeng KABOEM maar we ad emen jij aDemt ik gooi neer WAT?

pan

SnOde plannen in een zet ze uit! BOEZEM ze in! r e t t e k e t e t op je troMpet dompel

onder

j’avais le droit

en kom

boven

nee nu niet meer

l’eau

j’ai Bu en DUS? we zeggen en moeten en dOen maar

HO we kunnen het niet meer keep your back against the wall

(en eet je bord leeg alsjeblieft) Sandra Van Ostaijen

“grapje”

Op de dag dat de regen nog om geen reden viel Voor alle magie weg werd gevaagd door de kennis die men in ons stopt Wij zielige zielen, zonder eigen wil in ons eigen leven Opgenomen in het ambtenareninstrument dat de “grote mensen” onwetend door de vage winden die in hun hoofden werden geblazen, bespelen Opgeleid om te doden; de kennis der onwetendheid te doden Fouten zijn dezer dagen zo welkom als een leraar in ons klaslokaal Want alles moet blinken van kennis en ons toestralen; zodra wij onze ogen openen moeten we onze roze zonnebrillen opzetten om te zien welke kennis wij moeten verwerken met de scherpe tanden van ons hongerig brein Wij, gekwelde zielen van de maatschappij, wij zullen ons volstoppen met kennis Maar, hoge bazen van alle ennis, in ons hart zullen wij onwetend blijven, opdat wij weten dat de regen nog steeds zonder reden valt. Opgedragen aan alle leraren. Frank R.

30tig

ik ben normaal net als iedereen en toch... waarom dan nog die zwevende vingers hangend in de leegte ben ik anders wat willen ze Ik ben anders en nooit normaal ze weten dit en fluisteren mijn naam Ik ben echt en zij zijn nep

Willemien Pieters

poëzie

ik ben niet goed maar ook niet slecht

31tig

Bruno Thijs

32tig

33tig

poëzie like the world when it’s white so beautiful that it blinds my eyes I turn your tears black and the horizon red those colours are my wish to make my kingdom true I like it when it snows the world is so beautiful when it’s white come hold my hand a true God my God Eternal beauty Eternal love Eternal damnation Enter our kingdom

Willemien Pieters

34tig

Safe sex, drugs, zinloos geweld, respect en liefde Het was een opdracht, niet eens een verplichte. Maak een verhaal en ik doe het. Ik maak een verhaal. Over safe sex, drugs, zinloos geweld, respect en liefde.

Het begint bij de bloemetjes en de bijzzzzzzzzzzzzippit. Er was eens een persoon die op zoek was naar de ware liefde. In de puberteit gaat men ineens interesse krijgen in de mensen om zich heen. Niet meer de interesse om alleen maar computer-spelletjes te gaan spelen, maar ook interesse in – en nu komt dat vervelende woord – liefde. Want liefde is gewoon vervelend. Wat moet men met liefde? Hoe gaat men ermee om? Hoe gaat men verder? Hoe raakt de ander geïnteresseerd? Gek wordt je ervan, volkomen gestoord. Hoeveel onwetendheden kunnen op iemand afkomen? Hoeveel vernederingen zal je nog kunnen overwinnen? Relax! Hou die hormonen op pijl. Niet te lang en te veel denken, maak afgewogen beslissingen, ga voor 1 iemand. En dat was de vervelendste en moeilijkste beslissing ooit. Woo die leuk, waa die leuk! Nee, nee, we gaan het anders aanpakken. DIE leuk en geen ander. Hoe ze het zo ver heeft weten te schoppen? Misschien was het de duidelijkheid die ze nodig had. Of eindelijk wist ze eens wat ze wilde. Geen losse flodders, maar een beslissing voor je leven. Zie het als een openbaring. Pak de weg naar links in plaats van die eeuwige weg naar rechts. Durf het en ga ervoor! Kortom, volg je gevoelens, maar wel de goede. Nu zijn we nog niet bij de safe sex

aangekomen. Een Durex redt je leven. Gaan we nu naar de drugs. Drugs! Klinkt erg negatief. Het enige dat ik geprobeerd heb, zijn paddo’s en wiet. Maar van die wiet merkte ik helemaal niks, want ik kan niet roken. Ik ben dus nog nooit stoned geweest. Wel heb ik dus een keer flink getript op de paddo’s. Oké, flink, dat valt wel mee, het was namelijk een vrij lichte dosis, maar o zo vet! Ik geloofde er eerlijk gezegd niet zo in, maar wilde het dolgraag eens proberen. Dus ik aan de paddestoelen, in de vorm van thee (met stukjes.. gadver). Het smaakte naar soep. Ik merkte niks. At nog wat chocolade. Verder praten. Lachen. Wow lachen. Ik kreeg mijn mond niet meer dicht, een raar gevoel. Figuurtjes gingen zich vormen in het hout van het plafond. De reis begon! Kleurtjes, vogeltjes, een ware jungle ging aan me voorbij. Ik herinner me nog de mooie gloed, het fijne gevoel. Verder zal ik niks promoten. Drugs are bad… Ik zal er bij zeggen dat ik goed gezelschap had en we hadden veel voorzorgsmaatregelen genomen en verantwoorde dosissen. Ga niet als een kip zonder kop te werk, want dan gebeuren er nare dingen. Opvoedverhaaltje 4. We zijn allemaal mens. Maar mensen zijn eigenlijk helemaal niet zo leuk. We doen maar wat, we maken oorlog met elkaar en stellen belachelijk veel regels op die ons beperken in het leven. We zullen ermee moeten leven. Ik bedenk me elke keer weer: er is 1 hele lange weg en op die weg is een minuscuul kiezeltje. Dat ben ik. Van al die

miljarden jaren die de wereld heeft overleefd, neem ik zo’n 80 jaren in beslag. Straks ben ik er niet meer en gaat de wereld gewoon nog lekker een paar miljoenen jaren mee, als het even mee zit. Dan is het toch wel misschien een beetje fijn om mezelf een fijn leven te geven. Als ik nooit meer terug kom, in geval dat reïncarnatie ineens niet meer bestaat, kan ik mijn leven op aarde maar beter niet verpesten. Doodzonde. Serieus, ik ben er bang voor. Laten we hopen dat er wel reïncarnatie is. Maar dan nog. Ieder mens heeft het recht hier te mogen verblijven. Hoe kan men nu ijskoud het leven ontnemen van anderen? Die lange weg zal niet geschaad worden, maar de kiezeltjes blijven achter en genieten niet meer. Respecteer elkaar en bedenk dat je van ruzie iets ongeliefds maakt in je eigen en andermans leven. Maak het gewoon niet. Hou van elkaar. Geniet van het leven. Don’t use a gun. Use a condom. Sandra Muis.

35tig

The L-Files... Ze geven het nooit toe, maar leraren doen ook wel eens dingen waarvan je moet lachen, of doen dingen die niet mogen, enz.,

Deze keer heb ik 2 voorvallen met leraren.. . . Ik begin met meneer Pierik. Toen ik op een mooie dag rustig naar school �etste, op de weg naar de St. Servaasbrug (waar je toentertijd nog niet mocht �etsen) voelde ik een keiharde windvlaag langs m’ n lichaam gaan. Het bleek, als je goed keek, meneer Pierik te zijn die kwam voorbij racen op zijn �ets. En hij �etst richting brug. Nu zou je denken dat hij braaf zou afstappen en rustig dat stukje zou lopen. Maar wat doet hij? Hij rijdt er gewoon keihard overheen en lijkt zich helemaal nergens zorgen over te maken! Een primeur! Meneer Pierik overtreedt een regel. . . Iedereen kent mevrouw Postma wel, de mevrouw met dat accent waar je gewoon van weet dat het uit een nabij gelegen dorp komt. Op dinsdag 17 april 2007 kwamen er correspondentiekinderen uit Luik naar onze mooie school en stad. Wij moesten op die dag ook een stadswandeling door Maastricht maken en mevrouw Postma was daar ook bij... Wij kwamen op die te warme dag ook over het de Bosquetplein en op dat plein liggen allemaal kiezeltjes. Iedereen bereikt dan zonder open wonden of schrammen de andere kant van het plein. Maar terwijl wij over het plein wandelden, schrokken we ons

dood, want ineens zagen we links van ons de hand van mevrouw Postma op de grond! En nadat we onze hoofden wat verder gedraaid hadden, zagen we mevrouw Postma langzaam opstaan en de kiezels van haar handen afvegen. Een paar minuten later, toen alle kiezels eindelijk uit haar kleren waren, liep ze rustig door en deed of er niets aan de hand was. Iedereen liep natuurlijk snel door om op een geschikt moment in lachen uit te barsten. En alweer een grappig verhaal met mevrouw Postma... Heb jij ook iets grappigs of iets anders meegemaakt met een leraar? Mail dan nu! �om van der Bijl – A2B [email protected]

of [email protected]

36tig

Filmrecensie

Dreamgirls

Soberheid zul je absoluut niet vinden in de film Dreamgirls. Veel emoties, grtote drama’s en heel veel gezang staan op het menu. Een film om van te smullen! Dreamgirls gaat over de opkomst van het muzikale damestrio The Dreamettes in de jaren '60, en hun ondergang in de jaren '70. Aangevoerd door de arrogante diva Effie (Jennifer Hudson) lukt het de hartsvriendinnen om een contract te krijgen bij Cliff Curtis jr. (Jamie Foxx), een gladde autodealer met ambities in de muziekwereld. Nadat zij hun eerste kansen krijgen als achtergrondzangeressen van de ‘lady’s man’ James Early (Eddie Murphy), worden The Dreamettes klaargestoomd voor het grote succes. Als de eerste obstakels verschijnen wordt Effie steeds veeleisender. Dit wekt grote irritatie op bij Deena (Beyoncé Knowles) en Lorrell (Anika Noni Rose), en Cliffs ambities worden groter en groter. Naast zijn manipulerende sluwheid beheerst Cliff een geweldige kennis over de grote wereld. Succes lijkt verzekerd voor deze meiden, maar niet zonder slachtoffers. Maar twee acteurs leverende kers op de taart in git verhaal. Als Effie maakt nieuwkomer Jennifer Hudson een schitterend debuut. In haar zang kan ze flink uithalen, maar de kwetsbare emoties zijn constant zichtbaar. Ondanks alle tegenslagen, houdt Jennifer stand. Niet allen Jennifer Hudson, maar

ook Eddie Murphy is een grote ster in deze film. Na een aantal jaren spelen in steeds dezelfde soort comedies, herinnert hij je er weer aan hoe geweldig hij passie naar voor kan brengen. In een scène waarin Early tijdens een optreden voor een volle zaal uiteindelijk geestelijk en emotioneel inzinkt, weet Eddie Murphy heel handig het publiek diep in hem te laten geloven. Het geweldige aan deze film is de vormgeving. De muziek, de emoties, enz. Dat alles sleurt je mee in het verhaal. Ondanks het feit dat dit maar een probeersel is van de regisseur, is en blijft dit een heerlijke emotionele film.

Romy Wigny

37tig

Mosart Crew Door heel Maastricht te vinden. Stickers van The Mosart Crew. Maar ook in Parijs, Polen, Barcelona. En nog een heleboel plaatsen in Nederland zelf. Misschien zijn ze je al opgevallen. Stickers van Leor, lal8, D16, KBO, Popcorn, Roellosus, Black Rabbit en Black Bear en uiteraard Mosart zelf vallen in Maastricht te vinden. Maar stickeren is niet het enige wat The Mosart Crew doet. Tijdens de kunsttour hebben ze een tweeklapluik in Galerie Groen Licht neergezet. Een tijdje terug hebben ze stukken karton met stickers in kledingwinkel WESTSIDE in Den Bosch neergezet. Ook maken ze filmpjes met dank aan Fraymer. Deze zijn op internet te vinden bij video.google of youtube.com. Toekomstplannen zijn: • Een winkel openen en daar t-shirts, knuffels en andere dingen verkopen die de kunstenaars zelf hebben gemaakt. • Nog meer projecten te doen, maar dat zien we pas in de toekomst. • Heeeeeeel veeeel stickeren en een bekende naam krijgen. Dit stond op het kaartje die bij het kunstwerk in Galerie Groen Licht lag tijdens de kunsttour om mee te nemen:

The Mosart Crew The Mosart Crew bestaat uit een aantal leden, dat zich bezig houdt met kunst in de buitenwereld. Deze leden werken samen aan een betere leefomgeving door middel van verschillende uitingen van kunst, in het bijzonder de stickerkunst, op straat. Uiteraard groeien de mogelijkheden van deze groep door middel van exposities en andere projecten. Tevens geeft The Mosart Crew hun leden een kans iets te bereiken zonder dat ze hier een opleiding voor hebben moeten genieten. Deze kansen worden optimaal benut, wat we kunnen terug zien in de ontwikkeling op ieder vlak waar The Mosart Crew zich mee bezig houdt. Check voor meer info en data: www.mosartcrew.com Anoniem

38tig

kietelpagina

39tig

gefeliciteerd Worden homo’s geaccepteerd? Ik wil eens diep op dit onderwerp ingaan. We leven in een land waar homohuwelijken zijn toegestaan. Maar worden homo’s ook wel werkelijk geaccepteerd in ons land? Vroeger was het verboden om homo te zijn. Tenminste, dat lag eraan in welk tijdperk en land je zat. De meeste mensen vinden het idee van twee mannen die elkaar in de kont nemen niet zo aantrekkelijk of zelfs vies. Maar om eerlijk te zijn hoef ik van niemand te weten wat ze samen in bed doen. Maar waarom wordt er eigenlijk toch bezwaar gemaakt tegen twee mannen die hand in hand over straat lopen? Wat is er nu mooier dan liefde? En toch wordt een homo of lesbie nog raar aangekeken door de maatschappij als ze er openlijk voor uitkomen. En dat terwijl Nederland bekend staat voor hun vrije meningsuiting. En toch blijft de massa (de kudde) hier in Nederland bang voor alles wat anders is. Alles wat anders is dan de massa wordt behoorlijk bekritiseerd. Alleen al als je je anders

kleed t krijg je opmerkingen van andere mensen. Ja, deze mensen hebben ook recht op vrije meningsuiting. Maar om daarom nu vieze gothic te gaan roepen gaat mij toch echt wel wat te ver. Ik roep jullie toch ook niet na met kutkakkers? Dit is het probleem in Nederland. Vrije meningsuiting is toegestaan, maar mensen weten hun grenzen niet. De vrije meningsuiting wil ook nog wel eens uitlopen tot het in elkaar slaan van mensen die anders zijn. NEDERLAND WAAR ZIJN WE MEE BEZIG! Mensen roepen zomaar blindelings dingen zonder echt te weten wat ze ervan vinden. Dat ergert mij nog het meeste. Dingen zeggen omdat iemand anders het zegt is nep en behoorlijk zielig. Op school proberen leraren je over dingen te laten nadenken doordat je in verslagen steeds je antwoord moet motiveren, de meeste leerlingen komen niet eens verder dan: ‘Ja gewoon omdat ik dat vind.’ Zo ver reikt dus de mening van de gemiddelde Nederlander. Maar mensen denk eens na voordat je wat zegt, bedenk eens wat je zelf van de hele maatschappij vindt en ga niet zomaar dingen roepen. Durf voor je mening uit te komen en wees eens niet bang dat je wordt buitengesloten. En

laat andere mensen in hun waarde. Als jij mijn kleding niet mooi vind of een homostel afkeurt, nou dan vind jij dat. Maar daar hoef je geen compleet drama van te maken en meteen mensen voor in elkaar te slaan. Willemien

40tig

42tig 1een

42tig 1een