Colofon. Inhoud Studentenkrant Februari Gesprek. Achtergrond. Uitgespreid. Cultuur PAGINA 3

Colofon Groninger Studentenkrant St. Walburgstraat 22C 9712 HX GRONINGEN http://www.studentenkrant.org ISSN 09270237

Gesprek

Achtergrond

Stichtingsbestuur

Uitgespreid

PAGINA 4

Groninger Forum Vindicat wordt gesloopt, er komt een Nieuwe Markt en daaraan zal het Groninger Forum herrijzen. Studenten en stadjers stemmen samen welk gebouw Groningen terug moet zetten op de internationale architectuurkaart.

Voorzitter: Sybrenne Lenstra (0649105092), acquisitie en pr: Hanna Mai Hulshof (06-12025319) en Rigje Rosier (06-42021286), penningmeester: Arjan Kwakernaak (06-49779297) [email protected]

Ricus Dullaert (06-41886410) en Zosia Kooi (06-12540884) [email protected]

PAGINA 3

Noisia Dit Groningse drum ‘n bass-trio reist de hele wereld over om hun plaatjes te draaien, maar in Groningen kennen maar een paar mensen ze. Hoogste tijd om hier verandering in te brengen. Een gesprek met de drum ‘n bass-goden van Noisia.

De Groninger Studentenkrant is een onafhankelijk blad gemaakt door en voor studenten van HBO- en WO-instellingen in Groningen. Het verschijnt tien maal per jaar in een oplage van 6000 exemplaren die gratis worden verspreid op de RuG, de Hanzehogeschool en andere locaties in Groningen.

Hoofdredactie

Studentenkrant Februari 2007

Inhoud

PAGINA 6/7

Noorderslag Een weekend lang was Groningen het middenpunt van de Europese muziekscène. De Studentenkrant bekeek hoe Italië zijn bands promootte, Spinvis werd overgoten met bier en een paars konijn de Oosterpoort onveilig maakte.

Cultuur

Poëziemarathon in Groningen Op de Dag van het Gedicht laten Remco Campert, Martin Bril en vele anderen zien dat poëzie écht niet saai hoeft te zijn. En: Jacques Wallage toont zijn gevoelige kant en leest hét studentengedicht van Groningen voor.

PAGINA 9

Eindredactie Jan Luursema

Redactie Floris te Boekhorst, Deirdre Das, Roza Freriks, Frieda Hamster, Hanneke Jansen, Peter Keizer, Jan Luursema, Maaike Piscaer, Bart Jan Teunisse, Pieter Visser, Sjef Weller, Ester Westerhuis, Hans van der Woude

Fotografie Jan Luursema - www.janluursema.nl Moniek Steenbergen Ester Westerhuis Liz Wijma

Vormgeving Bas Geukes

Medewerkers Jacob Creuzfeld

Drukwerk Drukkerij 1984

Coverfoto Jan Luursema

Webmaster Peter Keizer

www.studentenkrant.org Fotostrip Bas Geukes & Jan Luursema

2 Groninger Studentenkrant

Entree

Drum ‘n Bass-ttrio Noisia behandeld als goden

Wereldberoemd buiten Groningen Wereldberoemd zijn ze. Ze staan op nummer één in Engeland. Op Myspace zijn ze al ruim driehonderdduizend keer beluisterd. Ze treden op in Rusland, Amerika en Australië, maar ze wonen gewoon op de Oosterkade in Groningen. De Studentenkrant sprak met drum 'n bass-ccollectief Noisia, misschien wel Groningens meest onderschatte exportproduct. Door Ricus Dullaert Fotografie Jan Luursema Het zijn drie rasechte Stadjers, Nik Roos, Thijs de Vlieger en Martijn van Sonderen. Samen zijn ze Noisia, een naam die in de drum 'n bass-wereld vele harten sneller doet kloppen. Sinds enkele jaren reizen ze de hele wereld over om hun tracks te draaien op feesten waar duizenden mensen uit hun dak gaan. Het lijkt een jongensdroom. Nik, Thijs en Martijn kennen elkaar van de middelbare school, het Praedinius Gymnasium. Ze besteedden hun tijd daar vooral met het maken van graffiti, en een klein beetje kloten met elektronische muziek. Martijn ging toen nog niet om met de andere twee. Thijs: 'We vonden hem toen echt niet cool.' Na de middelbare school gingen Nik, Thijs en Martijn respectievelijk de kunstacademie, Filosofie en het conservatorium doen. Het bleek geen gigantisch succes. 'Ik zat de hele dag op school aan muziek te werken, deed thuis muziekhuiswerk en in mijn vrije tijd ging ik muziek maken! Ik werd helemaal gek', aldus Martijn, die door de andere twee erbij werd gevraagd. Ook voor Nik en Thijs was het studeren niet de uitkomst. Nik: 'Je gaat studeren omdat je ergens wilt komen, maar door Noisia waren we op een gegeven moment al zo ver dat het studeren niet meer echt hoefde voor ons.' De jongens kapten dus met hun studie en gingen fulltime muziek maken. Met z'n drieën in een huis gingen ze verder met waar ze al jaren mee

Het gesprek

bezig waren: lekker pielen met geluid. 'We halen vaak oude funkplaten uit elkaar voor de beats. Bij elk nummer heeft iemand wel wat veranderd', aldus Nik. 'Nee, we hebben niet vaak klachten van geluidsoverlast. Wel vreemd, want soms wordt ik drie kamers verder wakker van Thijs die wat in de studio zit te draaien.' De concentratie op de muziek bleek een goede keus voor de Groningers. Via internet werden hun tracks al snel opgepikt. Thijs: 'We zijn eigenlijk eerst in Amerika populair geworden, later in Engeland en Oost-Europa.' 'Daar is de drum 'n bass-scene ook veel groter. In Nederland is het een beetje een ondergeschoven kindje', vult Nik aan. Naarmate Noisia's naam groeide, kwamen er ook aanvragen voor optredens. 'Dat was wel bizar, want we waren eigenlijk nog nooit naar een drum 'n bass-feest geweest ofzo. We zaten gewoon op ons zolderkamertje een beetje te pielen', zegt Thijs. Het eerste optreden, in Budapest, maakte veel indruk. Martijn: 'Er staan dan een paar duizend man voor jouw muziek, in Hongarije!' Tegenwoordig draaien de jongens elk weekend. Aan de muur van hun studio hangt een grote kalender, waarop staat dat Martijn in het weekend twee optredens heeft in Rusland. Thijs moet twee keer DJ'en in Engeland. 'We hebben ons opgesplitst, dat is veel efficiënter', aldus Martijn. Nik draait niet. 'Nee, ik vind DJ'en niet tof.' Thijs en Martijn zitten dus veel in het vliegtuig. Is het dan niet handiger om in Amsterdam te gaan wonen? Thijs: 'We zijn vooral het afgelopen half jaar veel meer gaan optreden, dus nu moeten we eigenlijk wel gaan verhuizen. Maar ja, vind maar iets in Amsterdam waar wij met z'n drieën bij elkaar kunnen wonen en waar ook nog een studio in kan.' Toch hebben ze nog geen genoeg van Groningen. Martijn: 'Er is hier alles, we wonen op loopafstand van het centrum. Als Eelde een groter vliegveld was, bleven we hier.' Noisia draaide ook op Noorderslag, een thuiswedstrijd dus. Bijzonder? 'Nee', zegt Martijn beslist. Thijs: 'Het is leuk omdat het Groningen is, maar het is niet echt goed geregeld. Je moet een kleedkamer die helemaal onder het bier zit delen met vijftien man. En tijdens het optreden loopt iedereen af en aan.' Toch wilden de jongens het wel graag doen. 'We hebben er zelfs nog geld op verloren, want we moesten er een ander optreden voor afzeggen.'

‘Je moet gewoon even Robbie Williams mixen’ Nik: 'Het is ook wel goed voor de publiciteit in Nederland. Op de een of andere manier tel je niet mee als je niet op Noorderslag hebt gestaan.' Noisia bleef inderdaad lange tijd onopgemerkt door de Nederlandse muziekpers. 'Het is ook wel iets typisch Nederlands; we zijn gewoon niet trots op onze eigen dingen', zegt Nik. 'Welk land heeft nou een term als 'onnederlands goed'? We waren laatst in Nieuw Zeeland, daar is iedereen hartstikke trots op hun eigen muzikanten. Maar in Nederland hebben de zogenaamde experts van OOR bijvoorbeeld nog nooit van ons gehoord. Terwijl we wel op nummer één in de drum 'n bass-chart in Engeland staan. Dan heb je toch iets gemist.' In die bekendheid in Nederland is verandering aan het komen door een remix die Noisia heeft gemaakt van een nummer van Robbie Williams. 'Het is een remix van King Of The Bongo, oorspronkelijk van Manu Chao, en nu gecovered door Robbie', zegt Nik. Martijn: 'Het helpt wel, je wordt opeens bekend en het verdient ook goed. Je moet gewoon eerst Robbie mixen.' De remix is tekenend voor de bredere interesse van de drie. 'We willen ons niet meer beperken tot alleen maar drum 'n bass. Daarmee hebben we al nummers gereleased op alle belangrijke labels. Nu willen we een andere kant van Noisia laten zien', aldus Martijn. Om dat te doen hebben ze een eigen label opgericht, Vision. Nik: 'Het is veel handiger, want zo hoef je geen inkomsten af te dragen en je hebt gelijk alles bij elkaar.' Door hun bredere muziekkeus krijgen ze ook kritiek. 'Er zijn mensen die vinden dat we bij onze oude stijl moeten blijven. Ze denken dan te weten wat goed voor ons is. Maar wij willen ook toegankelijke muziek maken.' Ze luisteren niet meer met open mond naar de nummers van de groten uit de drum 'n bass-wereld. Thijs: 'We kennen iedereen waar we vroeger naar luisterden nu ook persoonlijk.' Nu hebben ze zelf de idolenstatus bereikt. In het buitenland dan. Martijn: 'Er komen nu zelfs in Rusland mensen naar je toe die zeggen dat we hun goden zijn. Dan is het heel raar dat je in Nederland aan allerlei mensen uit moet leggen dat je in het buitenland optreedt, dat je vluchten betaald worden en dat je in viersterrenhotels slaapt.' www.myspace.com/denoisia

Groninger Studentenkrant 3

Student en stadjer kiezen ontwerp Groninger forum

Van ruimteschip tot moskee Het zal de meeste mensen niet ontgaan zijn dat de Grote Markt een extreme make-oover te wachten staat. We krijgen er na het Groninger Museum een nieuwe postmoderne trekpleister voor toeristen bij: het Groninger Forum. Het Forum moet een plek worden waar jong en oud, stadjer en niet-sstadjer zich zullen verzamelen en waar onder andere de Openbare Bibliotheek gevestigd zal worden. Door Maaike Piscaer Fotografie: Moniek Steenbergen

Voor de bouw van het Forum zal een groot deel van de oostzijde van de Grote Markt worden gesloopt. De Naberpassage, ooit bedoeld als winkelstraat, maar tegenwoordig vaker gebruikt door zwervers als slaapplek en openbaar toilet, zal voor de bouw moeten wijken. Ook het achterste deel van Vindicat zal worden afgebroken. Op de nieuw gecreëerde plek zal een plein komen met de naam 'de Nieuwe Markt', waaraan het Forum zal komen te liggen. Voor het ontwerp van het Forum heeft de stad zeven toonaangevende architecten aangetrokken. Het is de bedoeling dat de inwoners van Groningen het uiteindelijke ontwerp kiezen, vandaar dat de zeven maquettes in de Martinikerk tot 31 januari te bewonderen zijn. Kort geleden heeft iedere stadjer en student een brief ontvangen met daarin een persoonlijke code die je kan gebruiken om te stemmen op jouw favoriete ontwerp. (Juist, daarover ging die brief van de gemeente die je direct in de prullenbak deponeerde).

Kortjes Kortjes

De Studentenkrant besluit de tentoonstelling te bezoeken en polshoogte te nemen welke ontwerpen nu in de smaak vallen. Aangekomen in de Martinikerk is het een drukte van belang. Om naar de maquettes te komen, moet men zich eerst door een menigte van bejaarden, stadjers en rondrennende kinderen heen wurmen. Tot onze grote verbazing zijn er verder geen andere studenten in de kerk. Hoewel de meeste studenten natuurlijk ook hart hebben voor hun stad, leeft het onderwerp blijkbaar bij hen toch minder. De doorsnee student woont hier immers maar vijf jaar en heeft waarschijnlijk geen zin die jaren in een bouwput te wonen of vanaf een terrasje uitzicht te hebben op een hijskraan. Na een korte rondvraag bij de bezoekers wordt al snel duidelijk welk model in de smaakt valt en welke absoluut niet. Het ontwerp van Foreign Office Architects wordt door de meeste mensen simpelweg 'oerlelijk' gevonden. Dit rechthoekige ontwerp met ontelbare zeshoekige ramen en een blauw-wit 'Penrose-tegelpatroon' wordt vergeleken met een loods, burcht,

Studenten en scholieren slaan handen ineen De middelbare scholieren en de studenten in het beroepsonderwijs en aan de universiteit hebben hun buik vol van het zogeheten ‘nieuwe leren’. Ze willen meer klassikale lessen en betere kennisoverdracht. Het is voor het eerst dat scholieren en studenten samen optrekken. ‘Scholieren en studenten, of ze nou op de havo zitten, een opleiding tot automonteur volgen of de pabo doen, willen meer les,’ schrijven het Landelijk Aktie Komitee Scholieren (LAKS), de JongerenOrganisatie Beroepsonderwijs (JOB) en de Landelijke Studenten Vakbond (LSVb) in een brief aan VVD-staatssecretaris Bruno Bruins van Onderwijs. Ze vinden dat ze het te veel allemaal zelf maar moeten uitzoeken. 'Met een achturige collegeweek bouw je geen kenniseconomie op.' Dat Pabostudenten niet kunnen spellen en rekenen, is volgens hen te wijten aan het nieuwe leren.

Meer betalen voor je lening

gatenkaas en moskee. Ook het ontwerp van Zaha Hadid Architects gooit geen hoge ogen. Dit futuristische gebouw, dat door de jongere generatie als ruimteschip wordt bestempeld, vinden de meeste Stadjers niet in de stijl van de wijk passen. Een modern gebouw kan goed, maar dit is echt te spacy. Maar er zijn niet alleen maar negatieve berichten. Het ontwerp van Erick van Egeraat Associated Architects wordt over het algemeen erg positief beoordeeld. Dit transparante 'ijsbergvormige' gebouw vinden velen erg mooi, hoewel de meeste mensen bij hun redenering daarvoor niet verder komen dan 'het is wel een grappige vorm'. Een andere publieksfavoriet is het ontwerp van Neutelings-Riedijk Architecten. Dit schipvormige met bruin netkouspatroon omtrokken gebouw is volgens de bezoekers het enige ontwerp wat binnen de sfeer van de wijk past, bovendien doet het warmer aan dan de andere glazen ontwerpen. Welke van de zeven het ook gaat worden, Groningen krijgt er in ieder geval weer een spectaculair gebouw bij.

Met de tram naar Zernike Met de tram van het station naar het Zernike. Deze oplossing voor de overvolle bussen is een stap dichterbij gekomen nadat de Raadscommissie Beheer en Verkeer geen onoverkomelijke bezwaren zag voor het plan. Ook keurde de commissie goed dat andere plaatsen in de regio als Assen op een tramnetwerk worden aangesloten. Totale kosten: meer dan een miljard euro. Gemeente, Provincie en Rijk moeten het miljard ophoesten. Daarom moet het plan komende maand eerst door de Groningse gemeenteraad komen. Tot nu toe zijn alle fracties enthousiast. De lijn naar het Zernike gaat waarschijnlijk ruwweg het traject van de huidige buslijn 11 volgen. Ook moeten plaatsen in de regio aangesloten worden op het tramnetwerk. De lijn zal

daarom aansluiten op het treinspoor dat er nu al ligt. Volgens woordvoerder Henk Bouwkamp van de gemeente Groningen hoeven studenten niet bang te zijn voor grote overlast bij de aanleg van de tramlijn. 'We houden sowieso rekening met het huidige vervoer. Ook leggen we niet alles in een keer aan, maar breken telkens een klein stukje van de weg op.' De tram moet van het Centraal Station over de Grote Markt naar het Noorderstation rijden, en dan naar zijn eindbestemming. De Zernikelijn moet zo'n 150 miljoen euro gaan kosten. De studenten die nu elke dag tussen het station en het Zernike in de bus moeten staan, zullen nog even moeten wachten. De gemeente schat dat de tramlijn naar Zernike in 2014 geopend wordt. (RD)

Lenen wordt duurder voor aankomende studenten. Nu betalen zij 2,7 procent rente over hun lening, maar het kabinet wil dat bedrag verhogen met ongeveer één procent. De wijziging moet per 1 september ingaan. Het kabinet vindt de verhoging noodzakelijk, omdat er geld nodig is om het studiefinancieringsstelsel ingrijpend te ’verbeteren’. Zo wil het kabinet de termijn waarin studenten hun lening kunnen afbetalen verhogen van 15 naar 25 jaar. Ook kunnen studenten hun studiefinanciering voortaan meenemen naar het buitenland. De afbetaling wordt inkomensafhankelijk de gegevens worden gekoppeld aan die van de belastingdienst. Verder kunnen oud-studenten hun afbetalingsregeling een jaar stilzetten. Door al deze maatregelen duurt het langer voordat studenten hun schuld bij de Informatie Beheergroep (IB-groep) hebben afgelost. Die kosten bedragen volgens een woordvoerder van het ministerie van Onderwijs ongeveer 35 miljoen euro. „Dat moet ergens van worden betaald.“ Het Interstedelijk Studenten Overleg (ISO) is woedend. Voorzitter Sebastiaan den Bak vindt dat het kabinet zonder reden geld afpakt van studenten. Volgens het ISO betekent de verhoging van de rente een kostenpost van 50 miljoen euro. SP-Kamerlid Van Dijk ontwaart een trend. ‘Het zittende kabinet probeert steeds wetten met verzwegen verslechteringen door de Kamer te jassen. De student is gewoon slechter af, en dat gaan we niet laten gebeuren.’

4 Groninger Studentenkrant

Nieuws & Achtergrond

‘Een verkeerde keuze is niet erg, je bent nog jong’ Februari blijkt vooral psychologisch hakblok 'Een leerling met een naam, wordt op de universiteit opeens een student met een nummer,' legt de studentendecaan uit. De universiteit wil 'zelfredzame studenten', maar sommige eerstejaars kunnen zich daardoor verloren voelen. De studentendecaan is dan ook voorstander van een 'stevig studentenmentoraat in het eerste jaar'. Volgens haar lopen sommige eerstejaars tegen een enorm isolement aan. Het kan dan goed zijn een time-out te nemen. 'De druk was te veel,' vertelt een eerstejaars op het kantoortje van het Studenten Service Centrum. Daar heeft ze net de papieren opgehaald om zich definitief uit te schrijven. Het

Eind december begint bij veel eerstejaars iets te borrelen. Twijfels over toekomstperspectieven, een gebrek aan studiepunten en de verveling tijdens de colleges leveren een explosief mengsel op wanneer de tentamens naderen. Zeker wanneer het ook op sociaal of psychisch vlak minder lekker loopt, kiezen veel studenten ervoor te stoppen met hun opleiding. Eén februari is een bekende psychologische grens. Door Roza Freriks Fotografie: Liz Wijma

lijkt erop dat ze het allemaal even niet meer zo ziet zitten. Voorlopig blijft ze bij haar ouders wonen en wil ze gaan werken. Stoppende studenten kunnen het gevoel hebben dat zij falen wanneer ze stoppen of degraderen wanneer ze bijvoorbeeld voor het HBO kiezen. Toch mogen ze zich troosten met het feit dat zij niet de enigen zijn. Maar liefst een kwart van de eerstejaars stopt met studeren of switcht nog dat jaar. En in totaal maakt maar zestig procent van de studenten die studie af waar hij ooit vol verwachting aan begon. De studieadviseur drukt het ons nog eens op het hart: 'Een verkeerde keuze is echt niet zo erg, je bent nog jong.'

Door Pieter Visser Foto: Liz Wijma

Apart’ja

In werkelijkheid is die één februarigrens helemaal niet zo hard. Het scheelt alleen veel geld voor stoppers die nooit meer verder willen studeren om zich vóór die datum uit te schrijven. Hun prestatiebeurs van vijf maanden stufi wordt dan omgezet in een gift. Maar mocht je als eerstejaars bijvoorbeeld pas in maart stoppen en voor een andere studie kiezen, dan geldt nog altijd de regel dat je prestatiebeurs aan het eind van de studententijd in een gift wordt omgezet. Tenminste, als je binnen tien jaar een diploma haalt. Volgens studentendecaan Jooske de Haseth-Doorenbos gaat er van één februari dan ook vooral een 'waarschuwende werking' uit. De redenen waarom studenten stoppen lopen uiteen, maar de kern is vaak hetzelfde. Stoppers vinden hun studie gewoon niet leuk meer; het is te saai, te zwaar, of de inhoud voldoet niet aan hun verwachtingen. Voor mevrouw Staats, studieadviseur van IO/IB, is het belangrijkste criterium dan ook of de student nog plezier heeft in zijn studie. 'Niemand wil alleen maar doorbijten.' Om die reden stopte bijvoorbeeld eerstejaars David. Hij miste de muziek in zijn studie 'music management' in Utrecht. Nu doet hij de vooropleiding gitaar aan het conservatorium en werkt hij daarnaast op een boerderij. Op de achtergrond speelt vaak mee dat de student niet lekker in zijn vel zit.

Student en muis Je hoopt ze alleen tegen te komen in hooischuren en fabrieken, maar ook de 'Dat rotbeest liep gewoon over me heen!' studentenhuizen moeten er schijnbaar aan geloven. Wat begint met miniscule keuteltjes, aangevreten boterhammen en grijze schimmen die schichtig uit je ooghoeken verdwijnen mondt uit in een ware plaag: muizen! Bijna iedereen is het wel tegengekomen: muizen in huis. Daarom maar eens een onderzoek naar hoe het gesteld is bij andere studenten en, misschien belangrijker, hoe deze diertjes bestreden worden. De Grijze Plaag kan bijna een gezelschapsdier genoemd worden. Bij ons minder gewenst, maar voor een ander gezelschapsdier weer een favoriet maaltje. Het kan raar lopen... Veel studenten blijken last te hebben van muizen, en de wandelgangen van de beesten worden niet beperkt tot de keuken; ook de (slaap)kamers van studenten krijgen af en toe bezoek. Bij sommigen zijn prullenbakken geplunderd, anderen praten over ritselende geluidjes 's nachts en bij één persoon maakte de onwelkome gast het wel erg bont: 'Dat rotbeest liep gewoon over me heen toen ik in bed lag!' Het lijkt een nieuwe trend te gaan worden, muizen in studentenhuizen. Handenwringend staan winkels dan ook klaar om de studenten hun remedies te verkopen. Wat is er zoal in de aanbieding? Sommigen gebruiken korrels vergeven van vergif. De muis eet dit, sterft en als het juiste merk is gekocht zal het lijkje ook nog eens gesaniteerd uitdrogen. De traditionele 'ijzeren vuist' is tevens populair. Deze dient besmeurd te worden met pindakaas of iets dergelijks. Zodra de muis dit plankje met metalen klem betreedt is hij voorgoed verloren, doordat het

Nieuws & Achtergrond

hoofd op niet al te zachtzinnige wijze bijna van de romp gescheiden wordt. Resultaat bij de muis: plankenkoorts in een nieuw jasje, zullen we maar zeggen. Dan is er nog de muisvriendelijke val, waarbij de muis levend gevangen wordt en elders uitgezet kan worden, om vervolgens door de kat te worden opgegeten. Legio middelen natuurlijk, en te krijgen bij de dierspeciaalzaken. Leuk om eens te kijken wat zij zoal verkopen aan studenten. Als de Studentenkrant langs gaat bij enkele dierspeciaalzaken horen we dat er inderdaad meer 'muizenmiddelen' verkocht worden dan normaal. Er wordt wel gesproken over een plaag, maar dit wordt ook deels verklaard door de tijd van het jaar: met de kou en regen neemt ook de muis haar toevlucht tot een huis. Dat dit dan veel bij studenten in huis is heeft niet zozeer te maken met de algemeen bekende minder schone leefstijl, maar vooral met het feit dat wij in wat oudere huizen wonen. Om ze te bestrijden kopen studenten vooral muisvriendelijke vallen of gaan we voor de klapper. Gif wordt minder gekocht. Hoewel effectiever, schijnen studenten dit vooral zielig te vinden. Navraag bij de universiteit tenslotte leert dat niet alleen studentenhuizen, maar ook universiteitsgebouwen door de muizen gevisiteerd worden. De faculteit Ruimtelijke Wetenschappen heeft bijvoorbeeld muizen bij de receptie en in kamers van medewerkers gesignaleerd. Hoe dan ook, laten we hopen dat de plaag van onze grijze vrienden straks tot het verleden behoort: een nieuwe 'Olle Grize' zeg maar.

Groninger Studentenkrant 5

Uitgespreid

timetable

De Popprijs - Spinvis

Italië was dit jaar het themaland van Eurosonic. Daarom moest er in ieder geval één Italiaanse band bezocht worden op de donderdagavond. De keuze viel op Disco Drive. Voor de verandering eens discomuziek. Of toch niet? Van disco is in ieder geval geen sprake bij deze band die speelde voor een klein publiek in de bovenzaal van de Shadrak. Het optreden was behoorlijk rommelig en het nodige ging mis: instrumenten weigerden en het geluid stond slecht afgesteld. De drummer verontschuldigde zich met de mededeling dat ze normaal betere shows spelen. Toch past het rommelige goed bij de band. De zanger speelt behalve gitaar ook op een tweede drumstel. De wisseling hierbij gingen eveneens chaotisch, maar het enthousiasme bij de band die hoekige, punky rock speelde was aanstekelijk. Het was tekstueel gezien, met als dieptepunt een nummer waarbij de tekst grotendeels bestond uit de zin 'what are you talking about', om te huilen, maar de muziek was energiek en het enthousiasme straalde ervan af. Vooral op het moment dat de drummer en de zanger beide drums speelden was het samenspel geweldig om te aanschouwen. Disco Drive is geen wereldschokkende band. Doorbreken naar een groot publiek zullen ze waarschijnlijk ook niet, maar live zijn ze beslist de moeite waard.

Angstig, met zweet onder de oksels en stevig aan een peuk zuigend ging ik naar de uitreiking van de Popprijs. Ik had namelijk uit diverse hoeken vernomen dat andermans vriend Jan Smit er wel eens met de eer vandoor zou kunnen gaan. Ik was dan ook aangenaam verrast toen bekend werd gemaakt dat niet de Volendamse palingvisser, maar de eigenzinnige Spinvis het beeldje van Theo Mackaay plus 10.000 euro in ontvangst mocht nemen, en aansluitend werd getrakteerd op de traditionele bierdouche. Ondanks succes in de hitlijsten wordt de Popprijs dit jaar eindelijk toegekend aan iemand met een eigen geluid, die het lef heeft zijn eigen weg te gaan in een moordende muziekindustrie. Na jaren van middelmaat en ongedurfde mainstream toont de jury van de popprijs nu eindelijk waardering voor creativiteit en een ander geluid. Al moet gezegd worden dat Spinvis met zijn debuut het afgelopen jaar een gouden plaat bij elkaar verkocht en zijn tweede studioalbum tijdens de kerst van 2005 goed over de toonbank ging. Zo gedurfd was de keuze dus ook weer niet, maar het had erger gekund. Spinvis maakt pop op het randje en erover heen, gebruikmakend van rare geluidjes, freaky sampletjes, gedreven op poëtische teksten die prikkelen, en dat in het Nederlands. Het vormt een bijzonder geheel dat live nog beter is dan op plaat. Op het podium wordt de eenmansband van Erik de Jong aangevuld door een verscheidenheid aan muzikanten. Samen brengen zij een kakofonie ten gehore die een lust voor het oor is, vernieuwend en fris. Vooral de krankzinnige solo op de cello kon ik erg waarderen. Op de vraag wat er nu in het verschiet ligt antwoordt Erik: 'Nu begin ik een ondergoedlijn.'

De nachtmerrie van Feverdream Het Rotterdamse Feverdream speelde aanvankelijk een redelijk goede show met puntige explosieve rockliedjes. Na een aantal nummers verontschuldigde de zanger zich voor zijn zang (waar overigens niets mis mee was). Zijn excuus was dat de monitor waarover zijn eigen zang kwam niet te horen was. Het bleek later dat de geluidsman deze doodleuk uit had gezet, nadat de zanger een microfoon had omgegooid. Na enige onenigheid met de geluidsman speelde de band toch verder en het nummer 'Living like an animal' werd opgedragen aan de geluidsman. Vervolgens bleef de zanger zeiken tegen de geluidsman en na aandringen van het publiek gingen de zanger en de bassist in het publiek staan spelen. Feverdream leek op weg naar een legendarisch optreden. De zang klonk in inmiddels belabberd, maar het publiek werd steeds enthousiaster. Uiteindelijk ging de zanger totaal over de rooie, gooide zijn gitaar aan de kant en liep kwaad weg. Einde optreden. De droom van Feverdream eindigde als een nachtmerrie.

Noorderslag Ilse de Lange

Uitgespreid

Eurosonic

Prettige chaos bij Disco Drive

Alamo race track Na een degelijk optreden van Coparck stond hun Amsterdamse broertje Alamo race track in de 3fm-zaal op de planken. De band die ons het afgelopen jaar verblijdde met een sterke tweede plaat 'Black Cat John Brown' speelt rocky pop in de puurste vorm. Het geluid wat het kwartet uit de speakers pompt is catchy, er is niet op stil te staan en je kan lekker meezingen. Al was de volle zaal wat mat. Of was ik de enige die de teksten een beetje kende? Laten we het er op houden dat het nog vroeg was en dat het publiek nog wat los moest komen. Dit gold overigens niet voor de mannen op het podium, die zichtbaar genoten.

Alamo Race Track

Zu

C-mon & Kypski

Oh No Ono

Poni Hoax bedriegt niet Wat Poni Hoax in de muziekschool ten gehore bracht was allerminst vernieuwend, maar daarom niet minder goed. De wave band ontpopte zich als de verrassing van de avond. Het gebruik van twee keyboards zorgde voor een extra dimensie en de charismatische frontman wist met zijn theatrale gebaren het publiek voor zich te winnen. In het genre waar Poni Hoax onder valt bestaan talloze bands zonder eigen gezicht, maar deze band wist een leuk verfrissend geluid te laten horen. De zanger wist het publiek goed te bespelen en veel nieuwe fans te winnen. Poni Hoax is een band om in de gaten te houden.

Killteam

Das Pop Fotografie: Jan Luursema en Moniek Steenbergen

Spinvis

C-m mon & Kypski Op het eind van de avond belandde ik op veler advies bij C-mon & Kypski. Hierbij mijn dank aan al diegenen die mij hierop wezen. Ik liep de zaal binnen en werd direct bevangen door de groving sound van de mannen op het podium. En ik was niet de enige, de hele zaal ging plat. Eindelijk had het publiek de schroom van zich afgeschud. Normaal gesproken doen de twee Utrechtse turntablisten het met z'n tweeën, nu werden ze aangevuld door een drummer, een gitarist/bassist en hadden ze voor een paar nummers nog wat vrienden op het podium uitgenodigd. Zo signaleerden we Pete Philly (ditmaal zonder z’n maatje Perquisite) en na de Dulfers Nederlands bekendste saxofonist: Benjamin Herman (zie voorpagina). Zo kon het gebeuren dat er ineens een groot paars konijn voor me uit zijn naad ging terwijl het in een microfoon blèrde. Raar maar waar en ook nog eens vermakelijk. Met een schokkend lichaam dat tijdens dit optreden niet meer stil zou vallen, hoorde ik hoe de meest uiteenlopende stijlen vloeiend in elkaar werden gemixed, in een woord geweldig. Wie nu nog denkt dat draaitafels niet kunnen rocken moet deze gasten nodig live zien. Met de samples uit hun computers krijgen ze de hele zaal aan het springen. Zo eindigde Noorderslag 2007 in de 3fm-zaal toch nog in een losgeslagen feest.

Roosbeef Tekst: Ricus Dullaert, Hans van der Woude en Maurice Kleingeld

Noorderslag

Eurosonic

Montevideo, 120 Days & Goose: Electro!!! Op vrijdag mag de Belgische band Montevideo aftrappen in een behoorlijk gevuld Huis de Beurs. Dit viertal is een van de vele bandjes op Eurosonic die hun standaard line-up (zanger, gitaar, bas en drums) afwisselen met electro-invloeden. Aan het begin van het optreden laat de zanger zien dat hij nog een tijdje trompet heeft gespeeld, maar daarna barst de band los met catchy popliedjes. De nummers slaan aan bij het publiek, dat voor het vroege tijdstip (8 uur 's avonds) behoorlijk losgaat, maar pas echt lekker wordt het als de zanger zijn keyboard erbijhaalt. Smerige electrogeluiden die rechtstreeks je maag inspringen en daar lekker rondzoemen, heerlijk! Later op de avond gaat 120 Days verder waar Montevideo ophield. De autistische bewegingen van de zanger baren het publiek eerst wat zorgen, maar zijn klaaglijke stem maakt veel goed. Een drummer met drumsamples die soms gewoon even ronddanst en een boven alles uittorenende bassist maken het geheel nog wat vreemder. De Noren leggen meerdere electrolagen over elkaar, en laten hun liedjes in elkaar overlopen zodat één lange psychedelische set ontstaat. In het begin een beetje vaag, maar je komt er steeds meer in, zodat je je bij het verlaten van Huis de Beurs uit een trance moet losmaken. Hoogtepunt van de avond is Goose. Dit Belgische viertal weet pas echt wat electro is. Iedereen behalve de drummer heeft naast een regulier instrument een samplekastje voor zich staan, en weten dit ook te gebruiken. In het begin spelen ze nog een beetje onwennig, maar na hun eerste hit British Mode komen ze er echt in. De superdansbare nummers (a la Infadels die net een elektrische schok gehad hebben) zorgen voor een onvergetelijke ervaring.

Met passie en melancholie wordt de zang voorgedragen, en telkens weer vraag ik me of hoe de soms bevreemdende teksten tot stand komen. En dan is er een onbeschrijfelijk lekkere bass, die opzwepend melodieus is en als je het mij vraagt de dragende kracht van de band is. Naast de traditionele instrumenten maakt de formatie ook nog gebruik van een kastje waar elektronische geluiden uit worden getoverd, wat de mogelijkheden alleen maar groter maakt. Al met al een sterk en gevarieerd geheel, van een gevoelig ballet tot het grovere maar nog steeds dansbare gitaarwerk. De mannen kregen na afloop een welgemeend en groot applaus. Was ik gelukkig toch niet de enige die de band op waarde schatte die avond.

IJsdansoorlog zorgt voor ledenexplosie

Kunstschaatsen helemaal hot Iedereen weet inmiddels dat voetbal oorlog is. Tegenwoordig is kunstrijden op de schaats ook oorlog. Althans als we RTL 4 en SBS 6 moeten geloven. Tussen deze twee omroepen barstte begin januari een hevige strijd om de kijker los vanwege de kunstschaatsshows die beide omroepen uitzenden. Deze shows waarin een aantal BN'ers zich uitsloven op kunstschaatsen kunnen rekenen op grote belangstelling van de gehele natie. Kunstschaatsen, de sport van de dubbele axels en rietbergers is namelijk hot. Door Hans van der Woude Foto Liz Wijma Terwijl Neerlands hoop in bange dagen Karen Venhuizen acte de presence geeft op het Europees Kampioenschap kunstschaatsen is er een training aan de gang in de kunstijshal van Kardinge. Ongeveer vijftien kunstschaatsers

‘Om echt wat te bereiken moet je van jongs af aan vijf keer per week trainen’ zijn aan het trainen onder begeleiding van drie trainsters. Op het eerste gezicht lijkt het een chaotisch geheel, maar al snel wordt duidelijk dat de groepen rouleren van de ene naar de andere trainster. De kunstschaatsers

kunnen zelf aangeven of ze groepsles of privéles willen. Ook kunnen ze voor zichzelf trainen. De kunstschaatsers schaven hun techniek bij en leren nieuwe sprongen, terwijl er allerlei soorten muziek worden gedraaid. Bij een enkeling is het vallen en opstaan, bij een ander is het werkelijk kunstzinnig en adembenemend mooi om te zien. Het cliché dat dit een vrouwensport is wordt helaas bevestigd. Slechts een enkele jongen is aan het trainen. Na een uur en een kwartier wordt op een allesbehalve subtiele manier door middel van een luide zoemer aangekondigd dat het einde oefening is. De studentes Psychologie Eline de Vries en Sport en Beweging Angela Sluismans doen beide aan kunstschaatsen en zijn tevens trainster van de jeugd. Zij zijn blij met de belangstelling die voor hun sport wordt gegenereerd door de programma's van RTL4 en SBS6. De Vries: 'We merken aan de grote toename van leden dat kunstschaatsen enorm aan populariteit wint. We hebben dit jaar al ongeveer veertig nieuwe leden, terwijl onze vereniging daarvoor uit honderd leden bestond.' 'Van de nieuwe leden zijn er vijf volwassen,' vult Sluismans haar aan. Volwassenen kijken dus blijkbaar liever naar kunstschaatsen dan dat ze het zelf doen. Bovendien moet je eigenlijk op jonge leeftijd met kunstschaatsen beginnen. De Vries: 'Als kunstschaatser ben je eigenlijk al oud als je twintig bent.' Ze vinden overigens wel dat de ijsshows op televisie een vertekend beeld geven van hun sport. De Vries: 'De programma's op televisie zijn voornamelijk entertainment. Het echte kunstschaatsen heeft zowel een showelement als een sportelement. Bovendien is kunstschaatsen een fysiek zware sport waar je keihard voor moet trainen en waar techniek heel erg belangrijk is.' Sluismans: 'De deelnemers aan de ijsdansshows op televisie hebben drie maanden keihard getraind en je ziet op televisie dat ze wel wat kunnen, maar om echt wat te bereiken moet je van jongs af aan eigenlijk wel vijf keer per week trainen.' Ondanks de toegenomen populariteit van de sport kan Nederland interna-

tionaal niet meedoen met de wereldtop. Kunstschaatster Karen Venhuizen werd slechts 26e op het Europees kampioenschap, terwijl ze in Nederland met kop en schouders boven de rest uitsteekt. Volgens Sluismans telt Nederland internationaal niet mee, omdat de faciliteiten niet optimaal zijn: 'In Nederland zijn de meeste kunstijsbanen alleen in de winter geopend. Bovendien kun je in Duitsland al voor drie euro een uur trainen, terwijl een uur trainen in Nederland zeventien euro kost.' Dat de faciliteiten niet optimaal zijn heeft er volgens hen mee te maken dat de sport altijd onderbelicht is geweest in Nederland. De Vries: 'Het kunstschaatsen is een ondergeschoven kindje bij de KNSB. Daar gaat de meeste aandacht toch uit naar het langebaanschaatsen. We hopen dan ook dat de toegenomen aandacht een impuls kan geven aan het kunstschaatsen in Nederland.'

(Advertenties)

ELWHVGM·V ELWHV  GM·V  FRFNWDLOV FRFNWDLOV

QLHXZ ELM QLHXZELM zoekt nieuwe webmaster Heb jij zin om een uitdagende nieuwssite voor studenten bij te houden? Ben je gemotiveerd en ben je graag bezig met internet? Word webmaster van de Studentenkrant! Heb je interesse? Mail naar [email protected] of bel 06 - 41886410

VWDGVKDS ZHHNPHQX ½  NHXNHQ JHRSHQG YDQDI  XXU UHVHUYHUHQ JHZHQVW

VFKXLWHQGLHS   VFKXLWHQGLHS 8 Groninger Studentenkrant

Sport

Campert en Bril smaakmakers Dag van het Gedicht

Groningen dichtersstad loopt de marathon 'Avond in Amsterdam. Albert Heijn is nog open. Maar de hoeren gapen al.' Martin Bril laat zien dat poëzie helemaal niet suf hoeft te zijn of alleen is weggelegd voor de meest literairen onder ons. Hij is een van de gastsprekers tijdens de poëziemarathon op de Dag van de Gedichten. 'U mag applaudisseren of boe roepen tussendoor. Whatever. Maar laat van u horen.' Door Zosia Kooi Fotografie Jan Luursema

'Groningen is een dichtersstad', verzekert Jacques Wallage, burgemeester van Groningen, ons. 'In zo'n onpoëtische samenleving wordt de rol van poëzie onderschat.' Daarom is het misschien niet zo vreemd dat deze noordelijke hoofdstad op de Dag van het Gedicht (25 januari) een poëziemarathon organiseert. Vanaf woensdagavond tot donderdagavond is er 24 uur lang poëzie op allerlei verschillende plekken in de binnenstad te vinden. De gedichten van Herman Brood krijgen eigen interpretaties door jonge getalenteerde dichters als Daniel Dee in het Groninger Museum. Een kunstenaar ontwierp een gedichtenfiets, bestaande uit ronddraaiende wielen met daarop verschillende woorden geschreven. Bij elke willekeurige stand van de wielen ontstaat er een nieuw gedicht. Boekhandels stellen portretten ten toon van bekende dichters. Maar het belangrijkste op deze dag zijn natuurlijk de gedichten zelf. Donderdagavond om half negen stroomt de grote zaal van het Grand Theatre vol met nieuwsgierige stadjers, studenten en dichters. De slotmanifestatie van deze marathon is aangebroken. Grote namen als Martin Bril en Remco Campert zorgen voor een uitverkochte zaal. Niet voor niets fluistert een vrouw met Gronings accent die halverwege nog naar binnen sluipt: 'Hebben we het gemist? Is Remco al geweest?'

Op deze avond is er niet alleen aandacht voor mooie gedichten. Ook wordt de nieuwe en derde stadsdichter van Groningen bekendgemaakt. Een fenomeen dat in verschillende steden en landen is overgenomen. Rense Sinkgraven zal voortaan deze taak op zich nemen. Ronald Ohlsen, die de functie twee jaar lang succesvol bekleedde, neemt daarentegen afscheid. Hij overhandigt de sleutel van zijn bureau in de Openbare Bibliotheek, waar hij naar eigen zeggen veel kopjes koffie heeft gedronken op dagen dat er niemand kwam opdagen. Wallage trakteert het publiek daarna nog één maal op een van Ohlsens gedichten, De stad en ik. Een verhaal dat elke student bekend in de oren zal klinken, over mooie herinneringen aan biertjes drinken met vrienden en naar huis keren met nachtelijke liefdes. 'Als het maar stil genoeg is, komen zij onzichtbaar maar aanwezig naast me lopen. Dan zeg ik, kom, laten we een biertje kopen, of: slapen we in jouw bed of bij mij? En weer gaat er een wereld voor me open.'

Grunnen rocks

Dat poëzie ook geschikt is voor studenten, komt deze avond duidelijk naar voren. Zo draagt Willem Thies een gedicht op aan alle vrouwen die wodka drinken. En ziet Martin Bril in de Folkingestraat een meisje lopen met kort zwart rokje en rood-witgeblokt truitje, als een tafelkleed in een pannenkoekenhuis. 'Later zag ik haar weer lopen in de Oosterstraat. Ze hield haar bontjas strak dichtgeknepen. Het maakt niet uit, ik weet van haar pannenkoekenhuis.' Remco Campert geeft tot slot een voordracht van verschillende van zijn werken. Maar ook deze dichter is niet preuts aangelegd en leest voor over zijn 'eerste keer'. 'Achteraf stak ik een sigaretje op. Zoals ik ze dat altijd in Hollywoodfilms zag doen.'

De Toeter blaast Groninger traditie nieuw leven in

Idols voor bandjes hoopt op echte kwaliteit Van oudsher is Café De Toeter een plaats waar livemuziek een belangrijke rol speelt. Aan de muur hangen stille getuigen; hier en daar een muziekinstrument, een hoorn, een trompet. En binnenkort keert de livemuziek terug naar De Toeter. Kris Bruggers, afgestudeerd in Kunsten, Cultuur & Media (KCM) aan de RuG, organiseert een bandcontest in het café. Door Floris te Boekhorst Vanaf zondag 18 februari aanstaande gaan zesendertig bands uit heel Nederland, maar voornamelijk uit de regio Groningen, de strijd met elkaar aan. Een professionele jury beoordeelt elke zondag twee bands in een afvalrace. Uit de zesendertig bands blijven de beste twee over. Zij nemen het tegen elkaar op in de finale op 17 juni. Inzet is een opnamedag in de studio Music & Lyrics van Gerjan Kelder, tevens eigenaar van Clay Records, een Gronings platenlabel dat alternatieve muziek de kans geeft zich te laten horen. Tot nog toe hebben zich veertien bands aangemeld. Maar Bruggers maakt zich geen zorgen: 'Eigenlijk komt de PR nu pas echt op gang. Er is een site in de lucht en we zijn op het moment bezig een hyvesachtig netwerk op te richten. De laatste dagen is het balletje echt gaan rollen en hebben zich vijf bands aangemeld. Er is sprake van een sneeuwbaleffect.' Het aanbod aan verschillende soorten muziek

Cultuur

is groot. Bruggers: 'Er hebben zich heavy metal en punkbands aangemeld, maar ook hiphop- en jazzformaties. Er is voor ieder wat wils.'

maken. We zijn een beginnende band en hebben nog niet veel eigen materiaal. Maar het is erg mooi dat De Toeter een dergelijke contest heeft opgezet om bands zoals Sweetish de kans te geven zich te laten horen. We hebben er veel zin in.'

Eén van de bands is de Groninger driemanformatie Sweetish. Voorman van de band is Bas de Niet (26). Hij omschrijft de band als een singer/songwriterband. De Niet vindt het vooral leuk om zich met andere bands te meten en prijst het initiatief van Café De Toeter. Verwachtingen heeft hij er echter nog niet echt van. De Niet: 'Veel van de bands ken ik niet, ik weet dan ook niet of wij een goede kans

Om de vraag of het niet verdacht veel wegheeft van competities zoals Idols of Starmaker moet De Niet een beetje lachen: 'Misschien dat het wat opzet betreft wel een beetje op Idols lijkt, maar dat is natuurlijk veel meer op de commercie gericht. Wij worden hopelijk meer op echte kwaliteit beoordeeld en niet alleen op commercieel potentieel of looks.' Ook Bruggers heeft al een antwoord klaar liggen. Waarschijnlijk komt de vraag niet onverwacht. Bruggers: 'De eigenaar van De Toeter en tevens initiatiefnemer van de contest, Maik van Heerd, liep al ver voor de hele Idolshype met dit idee rond. Hij heeft al eerder een dergelijk project georganiseerd in Enschede, wat een groot succes was. Wij hopen dit te kunnen herhalen in Groningen.' Terwijl we met Bruggers zitten te praten, schuift Van Heerd, eigenaar van De Toeter, even bij ons aan. Hij vertelt dat er van oudsher een traditie van livemuziek in Groningen bestond totdat de gemeente hier jaren geleden in veel cafés een eind aan maakte na toenemende klachten over geluidsoverlast van omwonenden. De uitbater vindt dit erg jammer. Van Heerd: 'Er zijn zoveel bands in Groningen die gewoon geen kans krijgen zich te laten horen, ik ben blij dat ik hen een platform kan geven en zo het muzikale verleden van De Toeter nieuw Foto Jan Luursema leven in kan blazen.'

Groninger Studentenkrant 9

Kortjes Opinie Door Roza Freriks

Gij zult schitteren Iemand heeft een wereldbeeld en er woorden bij verzonnen. Nopo, mepo en hipo. Ook jij bent in te delen in één van deze drie categorieën. In dit wereldbeeld, dat werkelijkheid is voor 'talentscouts' en 'student recruiters', lopen drie types studenten rond. Ten eerste de topstudent, die vanzelfsprekend goede cijfers haalt, een sterke persoonlijkheid heeft maar toch een 'teamplayer' is, zich inzet in allerlei commissies, buitenlandervaring op zak heeft, verschillende leerzame en uitdagende bijbaantjes heeft gehad en er waarschijnlijk ook nog eens heel goed uitziet. Een student met high potential dus. Dan is er het tweede type, met medium potential. Waarschijnlijk iemand zoals jij en ik, die wel dromen heeft maar ze niet altijd waargemaakt krijgt. Iemand die vrienden heeft maar daar soms onhandige ruzies mee maakt en iemand die niet echt weet wat zijn passies nou werkelijk zijn.

Tenslotte is er de nopo. Het doembeeld van iedere moeder of studieadviseur. De student waar een mentor opkomende migraine van krijgt. Die met een beetje geluk ooit de koffie mag halen voor de hipo's in hun leren fauteuils. Wat een rust moet dat wereldbeeld geven. Je hoeft je niet meer af te vragen wat er omgaat in het stille meisje met die verlegen glimlach. Het is niet meer nodig te vermoeden dat er meer schuil-

‘Het is niet meer nodig te vermoeden dat er meer schuilgaat achter de bal met bierfles dan een korsakovsyndroom’ gaat achter de bal met bierfles dan een korsakovsyndroom. En waarom zou je nog luisteren naar het verhaal van een sollicitant, wanneer diens persoonlijkheid aan de hand van een paar testen en zijn cv makkelijk op een half A4-tje past? Een wereld vol unieke mensen, verhalen, geschiedenissen en persoonlijke

worstelingen met aangeboren middelmaat wordt zo helder en overzichtelijk. Het is een bevreemdende ontwikkeling dat leerlingen van de middelbare school al het belang van nevenactiviteiten wordt ingepeperd. Dat opleidingen bewust struikelblokken plannen in het eerste jaar, zodat enkel de werkelijk gemotiveerde student overblijft. Dat het meest geluisterd wordt naar degene die z'n bek het verst open trekt en niet naar diegene die een gesprek op een rustig moment een verrassende wending probeert te geven. Schitteren zullen we en als je daar niet het talent voor hebt zal je strijdend ten onder gaan. Stel je eens een wereld voor waarin het iedereen gelukt is een hipo te worden. Een wereld vol stralende succesvolle mensen met eelt op hun ellebogen. Zou er in die wereld nog kans zijn jezelf tegen te komen wanneer je stomme fouten maakt? Zou je nog hopeloos verliefd mogen zijn op een onbereikbare? Zou je nog mogen erkennen dat je het niet precies weet, wanneer iemand je vraagt wat jij van de kwestie Irak vindt? Het zou een wereld worden waarin niemand zichzelf nog echt kent. We zouden dan simpelweg niet erkennen dat het onze beperkingen en tegenstrijdigheden zijn die ons uniek maken. Wat is er mis met de middelmaat? Dat de top het hoogste is mag dan logisch klinken, maar valt te betwijfelen. Het is maar de vraag of de hipo's echt zo gelukkig worden, wanneer de talentscouts bij hun afstuderen om ze vechten en ze binnen vijf jaar honderd mensen onder zich hebben. Want ergens moeten ze in die jaren van cv-sprokkelen, studeren en netwerken iets gemist hebben. De kans op een leven vol verrassingen.

Groninger

10 Groninger Studentenkrant

Opinie/Achtergrond

Recensies CD

Film

DVD

Game

In samenwerking met videotheek Sleaze

NAS - Hip Hop is Dead Door Floris te Boekhorst Het nieuwe album van Nas, Hip Hop is Dead, is een album met een boodschap. Volgens de rapper uit New York is de hiphop van tegenwoordig niet meer de hiphop van zijn tijd. En misschien heeft hij ook wel gelijk als je de tanende invloed van de hiphopscène van New York vergelijkt met de opkomende invloeden uit het zuiden van de Verenigde Staten. Om de titel van het album kracht bij te zetten gebruikt Nas op dit album vooral rauwe oldschool beats met rauwe oldschool raps. Het is duidelijk dat het om de boodschap gaat en niet om de verpakking. En de boodschap is dat het tegenwoordig maar om één ding draait, geld, en dat het vroeger allemaal beter was. In de titelsong Hip Hop is Dead merkt de rapper op: 'Everybody sound the same/Commercialize the game/Reminiscin' when it wasn't all business/They forgot where it started/So we all gather here for the dearly departed'. Naast de scherpe teksten van Nas heeft ook de solide productie van Kanye West geleid tot goede resultaten. Het nummer Still Dreamin' is een van de meest aansprekende nummers van deze plaat. Maar bij een aantal nummers hebben de producers toch echt de plank misgeslagen. Zo heeft de samenwerking tussen Jay-Z en Nas in het nummer Black Republicans ondanks de goede lyrics niet de gewenste uitwerking door de rommelige beat. Desondanks is het een goede plaat met een lekkere oldschool-vibe. De boodschap van de plaat komt duidelijk over en wie weet, met producers als Kanye West en rappers als Nas, kan de hiphopmuziek van weleer toch de tand des tijds doorstaan.

Audioslave - Revelations Door Bart Jan Teunisse Revelations is inmiddels alweer het derde album van 'superrock'-formatie Audioslave. De samenwerking tussen de muzikanten van Rage Against The Machine en voormalig frontman Chris Cornell van Soundgarden is tot nu toe een succesformule gebleken. Het was altijd de vraag of de crossover stijl van Rage Against The Machine wel viel te combineren met de bijna foutloze rockstem van Chris Cornell. Bij de eerste twee albums was de twijfel hierover nog niet helemaal weggenomen; de muziek was van hoge kwaliteit, maar het klonk ietwat onwennig. Ook bij liveoptredens heerste er niet dezelfde opzwepende vibe die Rage-concerten kenmerkten. Revelations is het eerste album waarbij Audioslave het juiste geluid heeft gevonden. Er is een goede balans tussen de band en de zanger. Het is ook duidelijk te horen dat Chris Cornell gestopt is met roken en minder is gaan drinken. Moeiteloos wisselt hij tussen jazzy op het nummer Revelations, ingetogen op de ballade Until We Fall en hartverscheurend op Moth. Gitarist Tom Morello drukt ook weer zijn stempel op het album met zijn unieke manier van spelen. Strakke riffs die we nog kennen uit zijn Rage-periode en in elk nummer een bizarre solo. Tom zijn solo's kenmerken zich als funky en technisch op bijvoorbeeld Sound of a Gun tot aan uitermate vreemd op Original Fire. Het geluid van zijn solo in 'Original Fire' noemt hij 'Monkey Laughter'. Al met al is Revelations een uitstekende rockplaat geworden. Het is goed te horen dat Audioslave zich verder wist ontwikkelen en de juiste balans heeft gevonden.

Recensies

Smokin’ Aces Door Maurice Kleingeld

Men neme een sterrencast, een degelijke regisseur, en bouwe een verhaal rond feds (FBI agenten), maffiosi en huurmoordenaars. Dan heb je alle ingrediënten voor een goede film, moeten de producenten van Smokin' Aces hebben gedacht. Maar er is net iets meer voor nodig om een film in het geheugen te griffen, blijkt na het zien van deze groots opgezette actieprent. Ik zal jullie het plaatje schetsen dat op zich best perspectiefrijk aanhoort. Er was eens een goochelaar genaamd Buddy 'Aces' Israel uit Las Vegas (Jeremy Piven) die op zijn Sinatra's het maffiawereldje binnenrolt. Maar de arme man lijkt niet gemaakt voor dat leventje en komt in problemen met de wet. Hij staat op het punt een deal met de FBI te sluiten, wat zijn oude vrienden natuurlijk niet zo leuk vinden. Dus de grote baas (Joseph Ruskin) zet een miljoen dollar op het hoofd van 'Aces' en eist zijn hart. Aangezien een miljoen veel geld is trekt deze opdracht een scala aan hit-men die allen zo hun eigen stijl hebben. Zo zijn daar: drie neonazibroers die garant staan voor het grovere hak- en slachtwerk; twee feministische femme fatales (o.a. Alicia Keys), die zichzelf staande moeten houden in een harde mannenwereld; een meester van vermommingen en een specialist in extreem pijnlijke moorden. Dan is er nog een bail bondsman (Ben Affleck) en zijn vrienden. Maar de enige op wie 'Aces' voor bescherming kan rekenen zijn zijn hulpjes en de feds. Het laat zich raden dat dit een gezellig theekransje oplevert . Ik moet toegeven dat ik gelachen heb en vermaakt werd door het grove actiewerk. Maar onder de indruk was ik niet. De film is te veel afgekeken van Tarantino, Lock, Stock and Two Smoking Barrels, Snatch, en the Usual Suspects. Na-apen kan best maar dan moet je het wel goed doen. De dialogen zijn te slap, de humor is te makkelijk, de plotwendingen zijn te voorspelbaar, en het verhaal is onvoldoende uitgewerkt. Het enige waar ik echt blij mee was is de vroege dood van Ben Affleck's personage, wat op zich best wel weer een goede reden vormt voor het bekijken van de film. Stel je hoge eisen aan een avondje filmplezier dan kan je Smokin' Aces met een gerust hart overslaan, wil je gewoon anderhalf uur vermaakt worden dan is deze film best een optie.

21 grams Door Deirdre Das

Sam and Max - Situation: Comedy (pc) Door Sjef Weller

De eerste paar minuten dat je 21 grams bekijkt, snap je er totaal niets van. Je ziet een man gespeeld door Sean Penn in een ziekenhuisbed liggen. Je ziet een vrouw, als een hoopje ellende gespeeld door Naomi Watts, coke snuiven op een smerige wc en Benicio del Toro in de rol van een ex-gedetineerde, die zich heeft bekeerd tot het Christendom. Wat hebben deze mensen met elkaar te maken? Beelden van Watts als gelukkige moeder, en dan ineens samen met Penn met allerlei bloed om hen heen. Wat is hier gebeurd? Langzaam vallen de puzzelstukjes in elkaar en begin je een beetje te begrijpen hoe het verhaal in elkaar zit. Toch moet je de film tot de laatste scène bekijken om het verhaal echt te kunnen begrijpen. Is de film spannend? Nee, niet echt. De aparte montage zorgt wel dat je op het puntje van je stoel zit om uit te vinden wat er aan de hand is, maar het verhaal zelf is niet spannend. Het gaat over gewone mensen en hun problemen. Spelen de acteurs goed? Ja, absoluut. Terechte Oscarnominaties voor del Toro en Watts. Is deze film de moeite van het bekijken waard? Tja, als je het niet vervelend vindt om de hele film te wachten tot je snapt waar hij over gaat, zeker. De regisseur heeft ontzettend goed nagedacht over deze film en er een diepere betekenis in gestopt, die we terugvinden in de titel. Als je dood gaat, wordt je lichaam 21 gram lichter. 21 grams gaat over het verschil tussen levend en dood zijn en alle diepe emoties die bij het leven horen: haat, verdriet, blijdschap, wanhoop en wraak. Geen vrolijke film.

Na bijna 14 jaar zijn twee old-school pc-gamehelden uit de as herrezen. Het hilarische detectiveduo Sam en Max krijgt opnieuw de kans zich te bewijzen in zes episodes die over een krap jaar worden uitgespreid. Inmiddels zijn we bij deeltje 2 aanbeland. Tot voor kort was de klassieke point-and-clickadventure op sterven na dood. Kan de revival van Sam en Max het verloren gewaande gamegenre bekend om de humor en de simpele besturing met enkel de muis - nieuw leven inblazen? De geflipte hond Sam en zijn kameraad, het gewelddadige konijn Max, zijn na al die jaren in elk geval nog steeds even grappig. De oorspronkelijke versie van Sam en Max, getiteld Sam and Max Hit the Road, werd in 1993 uitgegeven door LucasArts. In die eerste helft van de jaren negentig bracht deze uitgever meer van dit soort point-and-click-adventures uit voor de pc, met overwegend veel succes. De nieuwe Sam and Max-serie wordt ditmaal niet uitgegeven door LucasArts, maar door Telltale Games. Bovendien kun je de delen niet in de winkel kopen, maar moet je ze online aanschaffen. Op www.telltalegames.com betaal je een krappe 9 dollar per deel, of 35 dollar ineens voor alle zes delen van dit seizoen. En hoewel Steve Purcell, bedenker van het oorspronkelijke stripduo Sam and Max, inmiddels de rechten heeft verleend aan een andere uitgever, werkt de geniale grappenton nog perfect. Niet dat

World Trade Center Door Pieter Visser Eindelijk vinden we in Oliver Stone iemand die het aandurft de gebeurtenissen van 11 september 2001 te gebruiken voor een Hollywood blockbuster. Natuurlijk moet het dan wel een typisch Amerikaanse film zijn, met een uitgebreid en waargebeurd heldenverhaal. Toch wordt hier ook de machteloosheid van de Amerikanen enigszins blootgelegd, een interessante (en unieke?) invalshoek. Aan het begin van de film wordt een prachtig beeld geschetst van The City That Never Sleeps, waar dagelijkse bezigheden en smalltalk de stad warempel een rustig aanzien geven. Natuurlijk weet de alwetende kijker dat hier verandering in komt: en jawel hoor, niet veel later boren zich de vliegtuigen in het World Trade Center. Twee medewerkers van de havenpolitie komen vast te zitten onder de puinhopen van de Twin Towers. Agenten Jimeno (Michale Pena) en McLoughlin (Nicolas Cage) blijven levend vastzitten onder de lagen beton. Het bijzondere vanaf nu is dat niet de ene na de andere heldhaftige reddingsactie bekeken wordt, maar dat Stone kiest voor een meer persoonlijke benadering. De hoofdkarakters diepen zichzelf uit door gesprekken te voeren om elkaar wakker en in leven te houden. Ondertussen worden de beide families van Jimeno en McLoughlin gevolgd en worden er authentieke video- en geluidsbanden getoond van deze donkere dagen uit de Amerikaanse geschiedenis. Op deze manier word je min of meer in de film gezogen, terwijl deze niet volgestouwd is met veel actiescènes en bombarie. Wat dat betreft de complimenten aan de kok. Toch worden de families af en toe tot in den treure belicht, waardoor er voor de kijker enkele inkakmomenten zijn. Daardoor is het niet helemaal de topfilm die je verwachtte.

dit zo heel verwonderlijk is, want het ontwikkelteam van Telltale Games bestaat voor een groot deel uit LucasArts-veteranen die eerder aan Hit the Road werkten. Of het nou gaat om de dialogen ('Sounds like a case of inversed paranoia to me.' - 'What don't you mean by that?' - 'See? I thought so.'), de personages, omgevingen, situaties, raadsels of oplossingen - het is constant lachen geblazen. Daar staat tegenover dat de 'puzzels' in Situation: Comedy een stuk simpeler zijn dan dertien jaar geleden. Niet dat dat per definitie vervelend is, want point-and-click-adventures wilden destijds nogal eens te veel van je (on)gezonde verstand vragen. Maar hierdoor loop je wel vrij snel door de episode heen. In vier, maximaal vijf uur speel je dit spel uit. Voor zo'n 7 euro per deel mogen we echter niet klagen. Grafisch ziet Sam and Max er bovendien verzorgd en cartoony uit. De jaren vijftig detective-riedeltjes zetten een perfecte sfeer neer en vrijwel elk personage is voorzien van uitstekende voice-acting. Hierdoor staan de taferelen in de tvstudio als een huis. In deze studio moet je Sam en Max hun debuut laten maken op de buis. En dat in maar liefst vijf programma's tegelijk. De episode sluit af met een optreden in de talkshow 'Myra' een apotheose waar je vastzit op een bank, maar het toch moet zien klaar te spelen de hypnotiserende teddybeer op het bureau uit te schakelen. Lol gegarandeerd.

Groninger Studentenkrant 11

De dagelijkse sleur had mij naar de kroeg gesleept. Knetterkaal en zo stoned als een garnaal ging ik aan het begin van de morgen naar huis. Ik belandde alleen, maar niet eenzaam in mijn lekkere bedje. Het dekbed met daarop een saluerende Pim bedekte me namelijk. Al snel raakte ik in een diepe, comateuze slaap. Vanuit het niets stond ik midden op de Grote Markt met mijn gezicht naar het prachtige Vindicatgebouw gericht. Een beetje verdwaasd stond ik om mij heen te kijken en besefte me dat het heel lang geleden was dat ik hier nuchter had gestaan. Een beetje onwennig door de situatie voelde ik in mijn broekzakken. Een pakje condooms in mijn linkerbroekzak met de uiterlijke houdbaarheidsdatum van 06/05/2002 deed mij beseffen dat het eigenlijk niet zo goed gaat met mijn seksleven. In mijn andere broekszak zat een tampon. Nieuwsgierig naar de mogelijkheden van tampons begon ik het samengeperste doekje voor het bloeden te onderzoeken. Al snel ontdekte ik het volgende: wanneer je een tampon bij het touwtje vasthoudt en hem vervolgens boven je hoofd zwaait krijg je een soort propeller. Ik begon plezier te krijgen van mijn tampon en liep vrolijk dansend over de Grote Markt met de tampon zwaaiend boven mijn hoofd.

Lief dagboek,

in Amsterdam verzeild geraakt, waar omstanders te zijn afgewaaid dacht ik: 'Fuck it, ik ga naar huis, genoeg lichaamsbeweging gehad voor vandaag'. Sprak m'n broertje die avond. Hij was in D-D Day-aachtige omstandigheden in Amsterdam verzeild geraakt, waar omstanders stalen dakplaten om de oren vlogen en één geraakte man met een gebroken poot in een gebouw moest worden gesleept. Wel een voordeel, de ganzen zijn voorlopig even weggewaaid.

Dinsdag 9 januari. Al sinds twee jaar hangt er een troep ganzen voor mijn deur. Die kutbeesten zijn razend territoriaal en agressief. Kon de deur niet uit omdat één van die beesten voor de ingang rondhing en mij luid blazend en flappend de flat weer injoeg.

Dinsdag 21 januari. Kennisgemaakt met enkele nieuwe huisgenoten. Het is een behoorlijke leuke groep. Er is ook een Vindi-m meisje bij ons komen wonen die vaak een jaarclubgenote langs heeft. Het zijn twee vrij relaxte meisjes, alleen qua persoonlijkheden zijn ze yin en yang. Mijn huisgenote is enigszins rustig, haar clubgenote kan nog geen 10 seconden haar mond houden. Meerdere verzoeken of ze 'misschien 5 minuten haar muil kan houden' werken alleen maar averechts. Zit erover te denken om ducttape aan te schaffen voor haar volgende bezoek.

Culinaire Sk-Pade Door Zosia Kooi Foto Ester Westerhuis

Februari Donderdag 1 februari: Internationaal Film Festival Rotterdam in Groningen, Images Vrijdag 2 februari: FC Groningen - SC Heerenveen, Euroborg, 20:15 Zaterdag 3 februari: Zap op Zaterdag, De Puddingfabriek, 23:00 Zondag 4 februari: Computerbeurs voor het Noorden, Martiniplaza, 10:00 Maandag 5 februari: Jamsessie, USVA, 21:30 Dinsdag 6 februari: 25 Watts filmvoorstelling, USVA, 20:30 Woensdag 7 februari: Lucie Silvas, Oosterpoort, 20:30 Donderdag 8 februari: Oekraïne, lezing. Academiegebouw, 20:00 Vrijdag 9 februari: De grote Arie en Silvester spektakel show, Oosterpoort, 20:15 Zaterdag 10 februari: Martini Bokaal KCG, schaatsen. Kardinge, 11:00 Zondag 11 februari: Danny Bryant's Red Eye Band, Blues. Café Koster, 16:00 Maandag 12 februari: Borat, RKZ Bios, 21:00 Dinsdag 13 februari: Dogville, theater. Stadsschouwburg Groningen, 20:15. Woensdag 14 februari: Valentine Party, Simplon, 21:00

Door: Bart Jan Teunisse

Zondag 7 januari. Gevoetbald met een paar huisgenoten en oud-h huisgenoten. Ondanks het slechte weer ging het best lekker totdat Timo van een afstand van twee meter keihard de bal tegen mijn linkerpols schoot. Meesterlijke pijn, maar gelukkig niet gebroken. Laconieke reactie van mijn teamgenoten: 'Is het je linkerpols? Oh, dan is je sexleven in ieder geval niet in gevaar.'

Donderdag 18 januari. Zoals iedereen last van de storm gehad. Probeerde naar karatetraining te fietsen, maar na de derde keer van mijn fiets te zijn afgewaaid dacht ik: 'Fuck it, ik ga naar huis, genoeg lichaamsbeweging gehad voor vandaag'. Sprak m'n broertje die avond. Hij was in D-D Day-aachtige omstandigheden

Uitladder

De meeste dromen zijn bedrog, maar als ik wakker word naast jou dan droom ik nog. Zomaar een kutzin uit een kutnummer. Mijn meeste dromen zijn eveneens bedrog, maar af en toe heb ik er één die mijn leven weer een zet in de goede richting geeft. Ik word alleen nooit wakker naast jou. Jij wordt wakker naast een ander. Laatst had ik zo'n droom die mij die zet in de goede richting gaf en ervoor gaat zorgen dat die kutzin waarheid werd.

Alsof Pim het zo gewild had kwamen mijn voeten langzaamaan los van de grond. Langzaam maar zeker steeg ik op. Ik cirkelde rondjes boven de Martinitoren en vandaar ging ik richting De Drie, terwijl ik een prachtig uitzicht had over ons mooie Grunn. Ik bleef stijgen, raakte steeds verder van Groningen verwijderd en ging richting het zuiden. Toen ik eenmaal boven een tropisch eiland vloog sloeg het noodlot toe. Het begon te regenen en mijn tampon was zich nog steeds bewust van zijn oude functie: hij zoog zich vol, werd zwaarder en zwaarder en ik stortte neer. Op dat moment schrok ik badend in het zweet wakker. Na deze droom ben ik gaan nadenken. Ervan overtuigd dat de droom een boodschap had trok ik een aantal conclusies. Allereerst moet ik niet te hoog willen vliegen, want dan gaat het mis met me. Het ambt van secretaris-generaal van de VN moet ik voorlopig uit mijn hoofd zetten. Minister-president van Nederland worden is een veel reëler doel. Daar heb je tenslotte alleen maar een gereformeerd hoofd voor nodig. Ten tweede gaf het feit dat ik boven een tropisch eiland neerstortte aan dat ik het over de grens moet zoeken qua vrouwelijk schoon. Het wordt tijd voor de tropische sletjes. Die kunnen een blonde godenzoon uit Grunn tenminste nog waarderen. Alleen jammer dat ze mijn geëmancipeerde columns niet kunnen lezen. In het kader van de tropische sletjes heb ik mijn levensmotto opnieuw veranderd. Vanaf nu is het letterlijk 'Fuck the World'. Daarom heb ik een ticket naar een lekker warm tropisch eiland geboekt. Als ik daar ben kan mijn grote wens in vervulling gaan. Deze wens werd al eens prachtig verwoord door de legendarische band 'The Almond Flavoured Rounds' in hun nummer 'Adultery is luxury'. Als ik mijn tropische sletje heb veroverd kan ik namelijk eindelijk eens een keer vreemdgaan.

Donderdag 15 februari: Nederlands Studenten Kampioenschap Sprint, Kardinge, 9:30 Vrijdag 16 februari: Naakt in de pudding, Puddingfabriek, 21:00 Zaterdag 17 februari: DJ Chocolate Brown, Newscafé, 11:00 Zondag 18 februari: FC Groningen - AZ, Euroborg, 14:30 Maandag 19 februari: Delirium, Javier Guzman. Stadsschouwburg, 20:15 Dinsdag 20 februari: De Inca's, lezing. Academiegebouw, 20:00 Woensdag 21 februari: Studentendiscussiecafé, USVA, 20:00 Donderdag 22 februari: StuKaFeest, Huize Maas, 23:30 Vrijdag 23 februari: Pacific's Alternative 80's Party, Pacific Bar, 22:00 Zaterdag 24 februari: Nothing Done + Rush 'n Attack, Vera, 23:00

Door Pieter V isser

Column Door Jacob Creuzfeld

Tropisch sletje

Zondag 25 februari: Interview Adriaan van Dis, Huis de Beurs, 16:30 Maandag 26 februari: TAKE7: C.R.A.Z.Y., RKZ Bios, 21:00 Dinsdag 27 februari: Roel Tempelaar, Huis de Beurs, 17:00 Woensdag 28 februari: Battle of the Poets, USVA, 20:30

Eating Down Under Wie tijdens de koude februarimaand zin heeft in iets exotischere oorden, kan in ieder geval een beetje voorproeven in restaurant Pacific. Deze Australische eetgelegenheid in de Oosterstraat geeft zelfs de meest doorgewinterde hutspoteter een warmer gevoel. Tijdens ons bezoek aan de Pacific op de maandagavond is het tamelijk rustig in het eetetablissement. Op één man na, die in zijn eentje in de hoek aan het tafelen is, zijn wij namelijk de enigen. Misschien niet zo raar op een maandagavond en al helemaal niet omdat het restaurant nog maar sinds een half jaar in Groningen zijn deuren heeft geopend. Jammer is het wel, want als je eenmaal binnen bent begeef je je in een andere wereld(deel). De tafeltjes zijn gemaakt van houten kistplanken, aan de muur hangen backpacks en surfborden. En bij de bar kun je Australische biertjes bestellen (Pas op: je moet er wel van houden).

12 Groninger Studentenkrant

Ook de gerechten passen helemaal binnen de Australische sfeer. De avontuurlijke eters kunnen hier hun hart ophalen. Zo staat er natuurlijk kangaroebiefstuk op het menu, maar kun je bijvoorbeeld ook mangosoep als toetje nemen. Voor de wat meer conservatieve eter staan er gelukkig ook nog een lekkere burger en ribbetjes op de kaart. Het valt op dat er zowel voor de vegetariërs als voor de carnivoren voldoende keuze is. Zelfs de viseters komen hier ruimschoots aan bod. Alleen zijn de prijzen misschien toch wel even schrikken voor de gemiddelde student. De gerechten variëren tussen de 14 en 19 euro. Je krijgt er wel een vrolijke bediening (o.a. door de kok zelf, die het voor de rest toch erg rustig heeft) en gezellige sfeer voor terug. Daarbij zijn de porties zo groot (3 grote racks aan ribbetjes per persoon, bijna een halve tonijn) dat je meer dan voldaan de tent weer kan verlaten. Helaas, want de toetjes klinken ook wel erg aantrekkelijk. Heb je het wel gezien bij de aloude bekende pizzeria en Chinees, dan brengt de Pacific in ieder geval een leuke afwisseling. Wel het liefst aan het begin van de maand, als de portemonnee nog goed gevuld is. En ook al is het restaurant door de meeste studenten nog niet gespot, het is de ontdekkingreis zeker waard.

Nadruk