CLUB NEDERLAND. Foto gemaakt in Venetie tijdens de Z1 week. Deze nieuwsbrief doen wij u digitaal toekomen. Reacties graag naar

BMW

CLUB NEDERLAND

Foto gemaakt in Venetie tijdens de Z1 week.

JAARGANG NR. 10 1.

2. 3. 4. 5. 6. 7. 8. 9.

September 2009

IN DIT NUMMER Kort bericht van de redactie Verslag Italie 2009 VerslagToerrit Zuid Holland Verslag metamorfose Z1 Ruud Oosterbaan Verslag rit Noorwegen Henk en Jolanda Schippers Verslag toerrit Gelderland Verslag weekend Vaals 2009 Artikel Autovisie september 2009 Voor aankondiging ALV 17 januari 2010

Deze nieuwsbrief doen wij u digitaal toekomen. Reacties graag naar [email protected]

Met heel veel dank aan Roland Vet voor zijn bijdrage aan deze nieuwsbrief

BMW

CLUB NEDERLAND

Beste leden, Hierbij de tweede nieuwsbrief van dit jaar met hierin een groot aantal verslagen van de diverse ritten zoals die er dit jaar zijn geweest. Mijn hartelijke dank aan Roland en natuurlijk Merel Vet want zonder hun inbreng was dit niet mogelijk geweest Met vriendelijke groet, Ben Kooman

Agenda 2010

17 januari 2009

ALGEMENE LEDEN VERGADERING

BESTUUR: Voorzitter:

Frank Wegman

Tel. 035-5381215

e-mail: [email protected]

Secretaris:

Jaap de Hoog

Tel. 071-5155327

e-mail: [email protected]

Penningmeester:

Bob Halsema

Tel. 0577-462080

e-mail: [email protected]

Evenementen

Wim Kamer

Tel. 035-6830201

e-mail: [email protected]

Algemeen

Ben Kooman Jolanda Pisters Cock Moerkerk

Tel.0180-614314 Tel. 0475-320482 Tel. 070-3466826

e-mail: [email protected] e-mail: [email protected] e-mail: [email protected]

WWW.BMWZ1.NL. Adres Secretariaat: Dirk van Swietenlaan 28 2342BE Oegstgeest E-Mail: [email protected]

Verslag 1e dag zondag Italië reis 28 juni 2009 Na een goede nachtrust en een lekker ontbijt in Gasthof Sonne in het dorpje Bichlbach

hebben wij in overleg met Arie en Nel Bode besloten om via de Timmelsjochpas richting Alba di Canazei te gaan rijden. We hadden geluk dat we s’morgens al gelijk met de Caprio konden gaan rijden heerlijk in de frisse lucht. De Timmelsjochpas was weer indrukwekkend met zoveel sneeuw aan de Oostenrijkse kant.

Tot onze grote verbazing was er op het hoogste punt van de pas zowaar een paspoortcontrole. Na gezoek in tassen de paspoorten toch nog kunnen vinden en na een vriendelijke begroeting aan de Italiaanse controleurs konden wij Ruud en Eva onze reis weer verder voortzetten. De beurt was nu aan Arie en Nel om de nodige controle te doorstaan. In mijn spiegel kon ik zien dat er sprake was van enige paniek. Maar nadat Nel alle charmes bij de mannen met de pet in de strijd had geworpen, mochten zij ook de reis hervatten. De afdaling verliep voorspoedig en het werd steeds warmer. Halverwege de afdaling maakten wij een stop, onder het genot van een heerlijke Italiaanse cappuccino hebben we genoten van een fantastisch uitzicht. Nadat we hier ook van de lunch hebben genoten was het ook weer tijd om in het warme autootje te stappen en hoe lager we kwamen op onze reis hoe warmer het werd. Uiteindelijk was de afdaling achter de rug en hadden we het zweet behoorlijk op ons voorhoofd staan met zoals in de Z1 gebruikelijk verschrikkelijk warme voeten (toch nog maar is een keer een airco erin laten bouwen). Na wat heen en weer rijden in een plaatsje waar de GPS ons op het verkeerde been probeerde te zetten uiteindelijk de route richting Alba di Canazei kunnen oppakken. Bij het hotel aangekomen, werden we ontvangen door de chef die ons gelijk begon te helpen om de enorme bagage uit de Z1 te hijsen. Hij hielp ons zelfs nog om alles op onze kamer te zetten. Gelukkig waren wij net voor een geweldige stortbui binnen. Helaas was dat niet voor iedereen het geval.

Er was al een groepje dat alle faciliteiten van het hotel had uit geprobeerd zoals een duik in het zwembad en ook de heerlijke sauna’s in de kelder. Natuurlijk gelijk iedereen in de lobby begroet en gelijk een heerlijk biertje genuttigd. Voor ons was na dit snelle drankje in de hotellobby en een heerlijk bad in de hotelkamer alweer tijd om aan te treden voor de welkomstborrel in de geweldige wijnkelder van onze accommodatie. We hebben de heerlijke wijnen allemaal kunnen proeven en de tijd ging snel bij het proeven!!. Ook de laatkomers kwamen een voor een binnen gedruppeld. Voor Wim en Sonja was al die stress van pech onderweg nog niet helemaal vergeten. De heerlijke wijn liet hun even alle ellende op de achtergrond zetten. De begroeting door onze voorzittende Frank was hartelijk en Bob kon ook nog wat organisatorische mededelingen toevoegen. Het was alweer gauw tijd om beneveld en wel van al die heerlijkheid in de kelder een plekje aan de tafels boven in het restaurant voor het diner te gaan zoeken. De groepjes hadden zich gevormd en iedereen was vrolijk kletsend neergestreken in de eetzaal. De bestellingen konden worden opgegeven en iedereen was in gespannen verwachting van het “food”. Dat was een lange, gezellige zit. Met nog meer wijn op smaakte het allemaal uitstekend. Iedereen was behoorlijk moe van de reis en zo vertrokken de meesten na het diner naar hun hotelkamer met het routeboek voor de komende dagen. Alleen de ‘harde’ mannen gingen nog voor een afzakkertje naar de kelderbar. Reisverslag van Ruud en Eva Thonhauser

Voorafgaand aan vertrek rit 1e dag Na prima geslapen te hebben , eerst maar eens ontbijten. De ontbijtzaal met uitzicht op het binnenzwembad is een soort snoepwinkel voor zoete kauwen. Alles zeer uitgebreid aanwezig van vruchten, yoghurt ,broodjes en ander lekkers, moeilijk om te kiezen, maar als bijzonderheid een aantal verschillende taarten, ja dat is zonde om daar niet van te nemen, hier is het niet het gebruik van het lunchpakket, jammer, maar alles smaakte even lekker met de nadruk op de taart. ( voor mij althans) De auto’s worden uit de garage gereden, maar wat een schrik de rode Z1 van Aad vertoont witte vlekken op de motorkap, hij denkt een hard sponsje en weg ermee, dat geeft wel krassen maar de vlekken blijven, met glassex geprobeerd geen resultaat. Wat is de oorzaak, kijkend naar het plafond, zag je een gootje met aan het uiteinde druppels. De deskundigen kwamen tot de conclusie het moet het uitzweten van salpeterzuur zijn in het beton. De direktie van het hotel neemt middels verzekering de aansprakelijkheid op zich. Aad fluisterde eerlijk, dat de kap toch gespoten had moeten worden, een mazzeltje in een tijd van veel te lage bloemenprijzen. Ron maakte het zelfde mee maar kon bijtijds de vlekken verwijderen. Wij zouden rijden met Ruud Arie Kees en Haaije. We weten van Kees dat hij altijd veel mensen tegen komt en daar zonder een gesprek niet langs gaat, maar nu duurde het toch wel wat lang. Bij zijn kamer consternatie, de auto sleutel en verdere bescheiden lagen in de kluis, die niet meer open ging, de code werkte niet. Hij had al een aantal hulpvaardige dames op zijn kamer gehad met de instructie 10 minuten wachten en dan opnieuw proberen. Edoch geen resultaat, dan de bazin maar eens gepolst haar man was er nog niet die opgeroepen, ondergetekende opperde een boormachine dan gaat het zeker, maar intussen ook de oudste van de kamerhulpen gevraagd en ja wel hup hup en klaar, de kluis weer open, eindelijk dan gaan we op rit. De rit 142 km. Systeem bolletje pijltje met behulp van de tom tom gaat alles dan naar wens mits er geen afsluitingen zijn, jawel de eerste bij het dorpje Canazei op 3 kilometer daar red je je wel uit. We zijn heel wat passen op en af geweest, derhalve heel veel haarspeld bochten soms over mooie nieuw geasfalteerde wegen en soms over die met de opgevroren kuilen en gaten, het is wel oppassen aangezien er veel motorrijders en wielrenners proberen te genieten van de mooie omgeving, uit ervaring weet ik wat de wielrijders ondergaan als je 15 % moet klimmen, zelfs voor de auto’s valt het niet altijd mee aangezien de bochten krap en vele wegen smal zijn. De uitzichten zijn groots hier niet van die punt rotsen maar vele met vlakke toppen, de vorming hiervan moet een imposant gezicht zijn geweest. Eerst een kopje koffie en later een lichte lunch op de Passo Duran, waar bij het vervolg van de tocht een flinke bui losbarste, kappen dicht. Een geslaagde dag met veel rij plezier. Het diner. Zo tegen 19.30 uur was het verzamelen geblazen in de bar om dan het restaurant eer aan te doen. Mijn tafelgenoot was o.a. Kees Schwankhaus. Hij had de schitterende wijnkelder/bar goed bekeken en de wijnkaart, eerder een wijnbijbel al goed bestudeerd. Amarone zou het zijn, aangezien dit de streek van de Amarone wijnen is en wel de Della Valpolicella Classico van het uitstekende wijnjaar 1998.

Het bijzondere van deze wijn is het drogen van de trossen in kistjes gedurende 2-4 maanden. Resultaat een lage sapopbrengst maar met een hoog suiker gehalte derhalve 16 % alcohol. Dan begint de ceremonie protocolair : Fles bestellen, tonen, ontkurken, ruiken aan de kurk, in speciale glazen inschenken, het walsen met het glas door de besteller ruiken uiteraard een strak gezicht, ober raakt al wat in paniek spoelen in de mond doorslikken afdronk op je in laten werken en dan eindelijk het verlossende woord : hij is goed. ( tijdens de feestavond werd de wijn gedecanteerd) Ja en dan verder een aantal disgenoten mochten uit zijn glas proeven, bij wijze van uitzondering kwam er nog een geschikt glas voor de proevers. Herman ook een wijnkenner en liefhebber behoorde tot de gelukkigen alhoewel hij niet dezelfde tafel deelde. Inmiddels raakte de fles steeds leger, Kees zette de kurk erop en liet zijn kamernummer erop zetten, Herman kwam nog eens kijken en vond dat maar niks hij deed een bod dat door de verkoper aanvaard werd met een korting want er zit wel een flinke ziel in de fles. Maar de speciale glazen waren op dus even de randen gepoetst en Herman en Trudy dronken genietend de wijn uit de ingedronken glazen, ik vond het amusant te zien dat de ene houthandelaar uit het glas van de andere houthandelaar dronk, wat een saamhorigheid. Als er wat gedronken wordt dan worden de onderwerpen wat frivoler, zeker als het over de dames gaat. Als je dan als opzetje Marlies Dekkers noemt is er altijd resultaat met hele discussies, vooral als dan gezegd wordt dat de extra touwtjes toch wel getoond behoren te worden. Wat een marketing heeft Marlies Dekkers, voor veel geld een produkt op de markt zetten dat een soort hype veroorzaakt.. Het eten was zeer goed en de ambiance uitstekend. Een plezierige dag komt tot zijn einde. Roland Vet

Dag 3

Italiaanse reis Canazei 2009 - Bolzano

Heerlijk…..Een halve rustdag en voor sommige dames het perfecte moment om zich eens lekker te trakteren op een behandeling in de mooie spa. Maar ook de heren namen de tijd voor zichzelf en zaten op het terras te genieten van een kopje koffie en van het mooie Italiaanse uitzicht: bergen en de frivole houten huisjes (hi,hi, ja ook de dames zijn er zeer mooi), maar dit alles gaf ons allen een geweldig vakantie gevoel en werkte zeer rustgevend. Sommige mannen konden het niet laten; zij namen deze kans ter harte om hun troetelkindje eens goed onderhanden te nemen. Er werden die ochtend dan ook volop Z1’s gewassen. In de namiddag stapten we in een grote luxe touringcar en na een mooie sightseeing-route door de Tiroolse Alpen arriveerden we in het plaatsje Bolzano. Voor diverse onder ons de kans om te shoppen. Zo hebben we nog een anekdote van Lucy en Cock, op zoek naar een dirndl* c.q. tiroler jurk. In een leuk winkeltje zagen ze de perfecte dirndl voor Lucy en de vriendelijke winkeljuffrouw was maar wat behulpzaam om de juiste maat te zoeken. Na een tijdje kwam ze dan ook trots aangelopen en overhandigde Lucy de dirndl, waarop Cock zei; “ho, ho deze is voor mij”, waarna hij met dirndl naar de kleedkamer vertrok. De betreffende winkeljuffrouw was zo beduusd en geschrokken dat haar gezicht niet meer in de plooi bleef… wat natuurlijk voor een hilarisch moment zorgde. Na ons uitstapje vertrok de bus op weg naar een geweldig restaurant net buiten Bolzano. Het restaurant lag op een bergrug met een prachtig uitzicht over Bolzano en het dal. Aan vier lange tafels hebben we gezellig met zijn allen genoten van een voortreffelijke maaltijd. Deze dag werd afgesloten met een zingende en swingende busrit terug naar het hotel, waarbij nagenoeg het volledige Nederlandstalige repertoire de revue passeerde. (Opvolging van Gordon bij de Toppers kan dan ook niet echt moeilijk zijn !) Na een laatste afzakkertje in de bar zochten we moe maar voldaan ons bed op.

* Een dirndl is op traditionele Beiers/Oostenrijkse klederdracht gebaseerde kleding uit de jaren dertig.

Verslag dag 4: Dolomieten, Cliffs and Lakes. Reisverslagen zijn niet echt mijn ding, maar ja, ik heb nu eenmaal een getal genoemd, en zal nu de gevolgen moeten dragen. Gisteren (dinsdag) zijn we per bus naar Bolzano geweest, alwaar we enkele uurtjes door de stad hebben geslenterd, en vervolgens weer met de bus naar een restaurant zijn gegaan, waar we toch weer eens heerlijk hebben gegeten. Dit doen we trouwens de dagen dat we in de dolomieten zijn heel vaak. Hierna weer met de bus terug naar Alba di Canazei, de gehele rit door bijna iedereen, ( ook de chauffeur) luid zingend met veel plezier, waarbij het toch wel weer erg laat was geworden. Nu dan dag 4, waarbij we niet al te vroeg uit bed zijn gestapt, lekker even onder de douche zijn bijgekomen, en uiteindelijk toch om ongeveer 09.00 uur aan het ontbijt zaten. We zijn al vanaf Nederland met een vaste groep aangereisd, en ook tijdens ons verblijf in de dolomieten, blijven we als groep steevast bij elkaar. Het groepje bestaat uit Eby & Bertram, Marijke & Sjef, Coby & Ton, en wijzelf, Marian en Nico. Ook tijdens het ontbijt deze dag zaten we gewoon weer aan een tafel bij elkaar. Lekker even gebabbeld over de dag ervoor, over het bezoek aan Bolzano, en de kleine meningsverschillen over de luide muziek en zingen tijdens de rit terug naar het hotel. Rond 09.30 uur maakten zich de eersten al op voor de dagroute, Lakes & Cliffs, maar ons groepje had niet zoveel haast, en uiteindelijk zijn we als een van de laatste met vier “Zetti’s”, 2 x Toprot, 1 x Urgrün, en 1 x Fungelb, vertrokken. Het weer zat mee, klare lucht en zonnestralen. Wij hadden afgesproken dat ik vandaag voorop zou rijden. Daarvoor had ik samen met Sjef, de route al in de Tomtom geladen, met als eindpunt Alba di Canazei! Nou, dat rijden via de ingeplande route op de Tomtom werkte niet, wel een melding dat er geen route aanwezig was. Later was ik erachter dat het mijn eigen fout was. Doordat het vertrekpunt, en de aankomst plaats een en dezelfde was in de geplande route, kon hij deze op de een of andere manier niet uitvoeren, daar ik bij vertrek ook al op de eindbestemming was. Welnu, daarna dan maar overstappen op het bolletje-pijltje routesysteem, wat ook gewoon goed werkte. Na een tijdje, werd het uiteraard tijd om een terras op te zoeken, om een verfrissend drankje tot ons te nemen, en onderweg spraken we af, dat we in Cortina ergens een terrasje zouden gaan zoeken. In Cortina aangekomen, ben ik dus gaan zoeken naar een terrasje, maar kon niets vinden. Hierop ging Bertran even voorop, en probeerde het op een andere locatie in het stadje. Het grote probleem bleek echter het vinden van een goede parkeerplaats. Na overleg hadden we uiteindelijk besloten verder te rijden, en verderop op de route ons geluk te beproeven. Zo gezegd, zo gedaan. Ik weer voorop, en vervolgden onze route weer volgens het bolletje-pijltje systeem, totdat het ….fout ging. Bij een rotonde, die door mij niet als zodanig herkend werd, ging ik de verkeerde richting. De rest ging, m.b.v. de Tomtom van Sjef, wel de goede richting. Ik weer omgedraaid, om de groep te volgen. Na ongeveer 100 meter stond Bertran langs de kant. Bertran liet me voor, en volgde me weer nadat ik hem voorbij was. Onze Tomtom deed het inmiddels ook weer, doordat we ons natuurlijk niet meer op de eindbestemming bevonden. Verder door op de Tomtom, Bertran achter me aan, hoopten we aansluiting te vinden op de twee andere bolide’s van Sjef en Ton. Deze zagen we echter niet meer,en dus stopten we langs de weg, om te wachten of ze misschien nog achter ons zaten. Samen met Bertan, Eby en Marian nog bekeken wat er fout kon zijn. Doordat we op de Tomtom waren overgestapt, is deze een andere route gaan volgen richting Dobbiaco, als de route die Sjef en Ton vervolgden. Hier had Sjef me deze morgen nog op gewezen, dat ik op een punt direkt achter Cortina, niet de route die Tomtom aangaf moest nemen, maar net die andere richting. Welnu, dat is dus mogelijk fout gelopen. Na 15 minuten, hebben we dan toch maar besloten, dat wij met 2 auto’s de route die Tomtom aangaf te gaan volgen. Ergens voor Dobbiaco zouden we mogelijk toch weer bij elkaar komen. We gingen dus verder, en het was een fantastische omgeving. Veel bos en bochtige wegen, wat wil je nog meer. Uiteindelijk dook er aan de rechterkant een mooi groot meertje op, “Lago di Landro”, met daarachter hoge bergen met enkele besneeuwde plekken, heldere

blauwe hemel en felle zon.

Halverwege langs het meertje dook er aan de linkerzijde een klein restaurantje op, met een leuk terrasje aan de voorkant, en uitzicht op het meertje. Een grandioze plek om even een hapje te eten, en een drankje te nuttigen.

Inmiddels had Eby contact met Sjef en Ton gehad, en deze zijn ook onze kant komen oprijden. Ze hadden nog steeds op ons gewacht achter de door ons gemiste afslag, en

waren dus nog achter ons. We hebben ongeveer een kwartiertje gewacht, en zagen ze opeens in de verte verschijnen. Even nog gebabbeld over wat er nu fout was gegaan, en toen was het tijd om een hapje te eten en iets te drinken. Om het nu dan toch iets korter te maken, we hebben lekker gegeten, en na een verkwikkend drankje zijn we met zijn allen weer de rit gaan vervolgen, echter pas nadat Eby toch nog even met haar voeten in het meertje is geweest. We hebben onze route vervolgd via Dobbiaco, richting Brunico en uiteindelijk terug naar Alba di Canazei, alwaar we ongeveer rond 16.00 uur bij ons hotel terug waren. Al met al een fantastische route, veel zon, geen regen van betekenis, diverse meertjes, mooie passen en weer behouden terug. Bij het hotel aangekomen, hebben enkele van ons nog een lekker biertje of ander drankje genuttigd, en zijn uiteindelijk nog even naar het zwembad en de sauna gegaan. Daarna even omkleden, en om 19.30 uur was het weer tijd voor het Diner. Bob had nog een mededeling voor de mensen die de volgende dag naar Venetië zouden gaan, en de vraag of mensen die niet gingen, na het diner hem even moesten contacteren. Jammer genoeg volgde er ook nog even een gespannen sfeertje aan onze tafel m.g.v. deze mededeling en mogelijke misverstanden, waar ik mijzelf ook schuldig aan gemaakt had. Gelukkig was dit van korte duur, en werd er weer gezellig gekletst, drankjes besteld en lekker gegeten. Na afloop van het diner, nog even lekker naar buiten gegaan, daar even Bob gecontacteerd, en uiteindelijk nog een kleine wandeling met onze groep gemaakt. Na de wandeling nog even gebabbeld en daarna naar bed gegaan. Het was best wel een vermoeiende dag geweest. Morgen behoorden wij, Marian en ikzelf, tot de equipes die niet naar Venetië zouden gaan. We hadden echter, samen met Marijke en Sjef, al andere plannen besproken voor de volgende dag. Verder zouden we morgen op tijd aan het ontbijt moeten zijn, daar we de mensen die naar Venetië zouden gingen, uit wilden zwaaien. Nico Janssen

Verslag bezoek Venetië Donderdagochtend is het een drukte van belang voor het hotel. Er start een hardloopwedstrijd. Roland neemt de kans waar en interviewt een strakke Italiaanse deelneemster. Er wordt 11 km gelopen met een hoogteverschil van 600 m. Niks voor mij! Om 9 uur zit iedereen in de bus en we vertrekken 10 over 9. Onverwacht krijgen we een SMS van Jolanda “Veel plezier in Venetië” Dit wordt met applaus ontvangen. Onderweg, net voorbij de eerste pas: een bergmarmot. Een mooi gezicht. Om half 11 zijn we uit de bergen en kunnen we wat meer snelheid maken. Om 11 uur bij het begin van de tolweg drinken we koffie. Lekker koel buiten onder de luifels, hierna gaan we verder naar Venetië. De tolweg is een aaneenschakeling van bruggen viaducten en tunnels. Aan het eind ligt onze bestemming. Eerst wordt een parkeer kaart gekocht. Er moet voor het parkeren van de bus 370€ worden afgetikt! We maken kennis met de gids en gaan direct op weg. Een korte wandeling van 15 minuten brengt ons bij “Osteria alla Bifora”. In dit zeer authentieke restaurant gaan we lunchen. Als voorafje: Prosecco, de kurken knallen om onze oren. Het echte voorgerecht is een heerlijke salade met inktvis. Hierna volgt een assortiment van ham kaas en worst geserveerd op grote draaibare plateaus. Ook dit: heerlijk. Bij het verlaten van het restaurant, rond half 3, wordt een aantal vrijwilligers gevraagd om gespeeld dronken naar buiten te komen. Dit slaagt wonderwel en ziet er echt uit… We gaan Venetië in voor de rondleiding. Door kleine sluipdoor kruipdoor steegjes en over bruggen komen we bij “Campo San Polo”. Aan de hand van dit plein vertelt de gids dat Venetië vele pleinen heeft die eigenlijk de leidraad door de stad vormen. Je kunt niet op de huisnummers of straatnamen afgaan. Op ieder plein is een fontein en altijd een kerk, zo niet, er zijn er in de Napoleontische tijd helaas veel kerken gesloopt. We lopen verder en ik ontdek dat tassenwinkels een onweerstaanbare aantrekkingskracht op (Z1) vrouwen uitoefenen. Gelukkig raken we niemand kwijt. We komen door de Calle Stretfa, 80 cm breed en even later zien we een nog smaller steegje, Calle de la Rafineria. In Venetië worden ook vandaag de dag goederen met handkarren aangevoerd, onderweg staan karren met spullen die worden uitgeladen. Ineens staan we voor de Rialto brug, 450 jaar oud, en het meest bekend in Venetië. De brug gaat over de Grand Canal, het handelscentrum van Venetië. We lopen verder over de brug richting San Marco plein. De gids verteld dat er in Venetië 500 gondeliers zijn waaronder 1 vrouw. Het San Marco plein is echt overweldigend. Een aantal van de groep bezoeken de kerk. Moeilijk te beschrijven: groot, overdadig versiert met veel goudkleur en mozaïek. Eigenlijk overal waar je kijkt is er wel iets moois te zien. De kerk is gebouwd nadat de beenderen van de stadsheilige San Marco uit Alexandrië naar Venetië waren gesmokkeld. Dit gebeurde in een mand met varkensvlees, de Moslims zouden daar zeker niet zoeken. Hierna waren we vrij om door de stad te lopen tot het diner. We verzamelen op het San Marco plein voor de wandeling naar het restaurant. Kees Arie en Roland lopen vast vooruit om een horlogezaak te bezoeken. Roland wilde graag een Oficine Panerai horloge in het echt bekijken. Hierna voegen ze zich weer bij de groep. Net voor de Rialto brug gaat Roland zijn korte broek voor een lange broek wisselen. Dit omdat in het restaurant geen korte broeken zijn toegestaan. Een kring van onverschrokken Z1 rijders beschermt het publiek tegen deze schokkende beelden. Na de brug wordt door Roland een nieuw shirt aangetrokken, hiervan is een fotoreportage gemaakt. John had dit iets beter voorbereid en loopt in een kompleet nieuwe outfit, die door iedereen goedgekeurd word. In het restaurant aangekomen worden we op de achterplaats onder wijnranken naar de klaarstaande tafels gebracht.

Alle lokale dranken zijn inbegrepen. Eerst worden door de uitgedroogde groep een groot aantal flessen water soldaat gemaakt. Een aantal leden heeft stiekem toch nog een korte broek aan. Ook de schrijver van dit stukje wordt daar fijntjes op gewezen als hij een sanitaire stop maakt. Maar goed het was ook echt heel warm. Voorgerecht van garnalen met pasta, smaakt goed, hierna het hoofdgerecht, vis, rivierkreeft en een grote garnaal, ook dit smaakt. Het toetje van aardbeien met ijs is erg lekker. Aad lust geen vis, dus een biefstuk bestelt. Dit bleek een door hamerslagen vermoord stuk vlees te zijn. Hoe het smaakte weet ik niet. Tegen half 10 loopt het diner ten einde en gaan we naar de bus terug. De terugreis gaat wat sneller dan de heenreis (minder verkeer) Aan de hand van een aantal moppen wordt onze kennis van het Twents weer op peil gebracht. Ook weet iedereen nu wat je niet moet doen als je in de shit zit, dank zij Aad. Verder geen schokkende zaken, behalve misschien dat Bob op het idee kwam om zijn schoenen uit te trekken wat niet onopgemerkt voorbijging… Vlak bij het hotel diverse reeën langs de weg gezien, een mooi gezicht. Bij aankomst lekker naar bed na deze vermoeiende maar mooie dag.

Dag 6: vrijdag 3 juli 2009 Na een lange, warme en gezellige dag in Venetië is iedereen al weer vroeg uit de veren en staat de laatste rit van deze week al weer op het programma. Maar eerst nog even langs het overheerlijke en ruime ontbijtbuffet. Wat een traktaties! Tijdens het ontbijt wordt besloten een groepsfoto te maken van alle deelnemers aan de Dolomieten rit van 2009. Het is even passen en meten maar dan wordt toch iedereen op de gevoelige plaat vastgelegd op de trappen van ons prachtige, gastvrije onderkomen van deze week “ La Caccíatora”. Rond 10.30 uur vertrekken we voor de “Rosengarten” rit van vandaag. 112 kilometer lang door het afwisselende landschap rond “Catinaccio Rosengarten”. Als we de eerste serie bochten van de Passo di Costalunga bedwongen hebben (we hadden deze week nog geen bochten gehad), strijken we neer op een gezellig terras nabij de “Karersee”. Even genieten in de zon met een heerlijke kop koffie en cappuccino. We vervolgen onze rit over de Passo Nigra. Nog even toeteren en zwaaien naar een andere groep Z1-ers die ook een zonnig plekje hebben gevonden voor een kop koffie. Of, om het maar even op de ‘Martin’ manier te verwoorden, ze hebben een cappuccinootje gescoord. Vandaag wisselen schitterende vergezichten, bergtoppen en mooie pittoreske dorpjes elkaar af. Tijdens onze 2e stop genieten we van een prachtig uitzicht over de “Seiser Alm” en het “Gardena Grödnertal" en zien in de verte een paar groepjes Z1ers langsrijden. Omdat de Italiaanse keuken om 14.00 uur sluit moeten we ons nog haasten voor een leuke lunchplek in Ortisei. Een dorpje dat Herman en Trudy de dag ervoor uitgezocht hebben om vandaag te lunchen. Wanneer we net weer in de auto zitten pakken donkere wolken zich samen. En nog voordat we Ortisei bereiken besluiten we toch maar even de kap dicht te doen onder het afdak van een Shell station (niet onverstandig bleek even later…..). Moet je natuurlijk niet tussen de overkappingen gaan staan Aad, want dan houd je het toch echt niet droog….. In Ortisei hebben we nog even de paraplu opengeklapt. Na een voortreffelijke lunch met een garnalen salade, Rundercarpaccio, Parmaham met meloen of chocolade soezen met aardbeien kan de kap weer open en is de hemel al weer even blauw gekleurd. Terug bij het hotel begrepen we dat sommigen helemaal geen regen hebben gehad ….. ander routeboek ontvangen……? Over de prachtige en enorme “Passo di Sella” met bochten gemaakt voor de Z1 komen we terug in Alba di Canazei. Op het knusse terras van “La Caccíatora” genieten we, onder het genot van een heerlijke cappuccino, koffie, cola light of biertje, nog even na van de prachtige rit. Inmiddels druppelt iedereen langzaam binnen. Op de parkeerplaats staat een BMW 3-serie met een NL kenteken. Na een deskundige blik wordt er vastgesteld dat het hele accessoire boekje op de auto aanwezig is. Dit moet een auto zijn van iemand van de club….. maar wie……. We verlaten het terras en gaan, zoals iedere middag, nog even een paar uurtjes ontspannen in de sauna van het Wellness paradijs. Menigeen heeft de prachtige faciliteiten gevonden en is het een gezellige drukte en prima sfeer. Om 18.30 uur begint de wijnproeverij met als verrassing de aanwezigheid van Patrick en Jolanda. Zij hadden de moeite genomen om na hun vakantie in Spanje in de auto te stappen (ja…, die BMW 3-serie) en de laatste avond met ons door te brengen. Een ieder amuseert zich met elkaar en proeft de verschillende wijnen die door onze gastvrouwen in klederdracht aan ons gepresenteerd worden. Ook Lucy had zich voor deze avond in klederdracht gestoken. Ondertussen wordt een prachtig buffet opgesteld. Overheerlijke koude en warme gerechten sieren de mooi gedekte tafels.

Aan het eind van het buffet lachen ons de zoete lekkernijen van het nagerecht ons toe. Een sachertaart, soesjes, puddinkjes, vers fruit en het kaasplankje zijn een lust voor het oog. Ach, maar weer een SAS-dag vandaag, zoals alle dagen deze week….want de keuken was voortreffelijk! Het diner en de feestavond worden met muziek ondersteund. Een mannelijk duo brengen bekende en onbekende nummers ten gehore met een “Italiaanse” inslag. Onze gastheer en gastvrouw Planchensteiner openen de dans, waarna menigeen met de voetjes van de vloer gaat. Ook buiten wordt geanimeerd gepraat en afgekoeld na een rondje op de dansvloer. Een aantal dames vindt het toch wel erg leuk om met onze ober van deze week, genaamd Bueno, op de foto te gaan. Een paar Italiaanse mannen in de zaal willen graag met de dames op de foto. Ron, onze fotograaf, geeft toch duidelijk te kennen dat dit wel vooraf betaald moet worden. Helaas voor deze Italianen zit er een foto met 2 mooie blonde Hollandse dames niet in vanavond. Rond een uur of 23.00 uur houdt een aantal het voor gezien en zoeken de stilte op van de hotelkamer. De anderen praten nog gezellig na in de bar onder het genot van een drankje. Alweer een dag voorbij! Morgenochtend nog heerlijk zwemmen, een laatste ontbijt, afscheid nemen van een gezellige groep mensen en dan weer terug naar huis. Wat een prachtige week: mooi weer, schitterende omgeving, goede ambiance, leuke en gezellige club mensen, vriendelijke en gastvrije medewerkers van “La Caccíatora” en heerlijk eten… Wat kunnen we ons nog meer wensen ……..wij hebben genoten! Groet en tot de volgende keer Wim en Evelien.

“ Metamorfose” Ruud Oosterbaan woont in een van de mooiste en oudste dorpen van Noord Holland, dat is niet zijn verdienste maar dat is hem overkomen. Hij is een echte autoliefhebber, die alles pico bello voor elkaar wil hebben en daar ook veel voor over heeft en er zelf veel aan doet. Zijn fun gelbe Z1, met weinig kilometers en altijd vertroeteld vertoonde toch wat gebruiksporen. Zijn zeer kwetsbare gele stoffen bekleding was in kleur terug gelopen en ook licht vervuild. Dan de bekende plaatsen op het gele leer, beschadigd door instappen hoe voorzichtig je ook bent, de voorruit beugel/rolbar en de rand voor de achterklep, maar ook het leer rond de schakelpook, derhalve al het leer. Het zinde hem niet meer er moest iets gebeuren, het interieur stak schriel af bij de perfect gepoetste carrosserie. De stoelen gedemonteerd, deze door een specialist onderhanden laten nemen. De stof is er uiterst voorzichtig afgehaald, nieuwe stof kan niet meer besteld worden. Wat blijkt het schuimrubber was deels verkruimeld, in de dikte is een deel vervangen door koudschuim van deze tijd met veel betere technische eigenschappen, de stof gereinigd, daarna het geheel weer samengesteld. Het in nieuwstaat brengen van het leer heeft hij zelf gedaan. De verf is in samenspraak met een mede lid op kleur voor hem gemaakt. Ik heb zelf ook al eens geprobeerd wat krassen weg te weken, maar dat lukt maar tijdelijk en lijkt het of de verf er weer afgaat. Ruud wilde niet zeggen hoe hij het gedaan heeft, maar het is niet bij 2 lagen gebleven. Het eindresultaat is dermate goed dat hij anderen hiervan op de hoogte wil stellen. De foto’s geven een goed beeld van het nieuwe interieur.

Ruud heeft momenteel tijd om voor andere leden,die dit nog niet hebben, een zelfde klus uit te voeren, neen niet gratis, maar wel voor een bespreekbaar tarief. U brengt de Z1 of hij haalt hem bij U op en na de afgesproken tijd komt hij weer als herboren bij U terug. Het voorbeeld kunt U eerst bekijken. Mob. 06 533 47 262 mail [email protected] Uw reizende reporter.

Verslag rit Noorwegen Z1 team Henk en Jolanda Alpen Tour rally Equipe 95 Wij zijn jong ondernemend en sportief, onder dat moto wilden wij wel eens een rally mee rijden. Meer tijd in de auto dan in en bij het hotel, en dat is nu dan ook volledig gelukt. Zaterdag 27 juni vertrokken wij uit Odoorn om 8 uur om dan via Assen, waar onze collega’s , Piet en Ruda de Vries, met een BMW cabrio 635 D klaar stonden. Door het drukke TT verkeer in en om Assen gingen wij enigszins vertraagd naar Aalburg ( Denemarken) waar onze eerste overnachting hotel was. De details zal ik jullie besparen maar druk was het. Te veel files en omleidingen, zelfs nog een file in Denemarken waar we 1 uur vertraging hadden. We kwamen uiteindelijke om 20.00 uur in ons hotel aan en konden zo aanschuiven voor ons eerste diner, en kennis maken met de overige 114 equipes. De eerste dag en 800 km zaten er op. Zondag 28 juni rustig ontbijten en een ritje naar de boot. Waar we anderhalf uur moesten wachten. Dit was zo voorbij heel mooi weer en ± 116 oude auto’s vragen heel wat bekijks, weet inmiddels heel veel meer over Healey en Porsches enz. Wat opviel was de belangstelling voor de Z1: nooit gezien, apart met die deuren, tot superauto, dus heel veel complimenten. Een boottocht van 4 uur naar Larvik om 17.00 uur reden we de boot af, en begon onze rit van 320 km naar Hotel Ullensvang in Lofthus. Na 1 uur waren we 50 km verder en hadden al kennis gemaakt met de eerste fjorden, ons vermoeden werd waarheid, na heel veel kleine weggetjes, langs fjorden, door bergen, langs sneeuw, en watervallen, konden wij om 22.30 uur inchecken en aanschuiven aan het buffet. Wij waren nog lang niet als laatste binnen, een dag waarvan wij zeker wisten dat het hier bij NRS om autorijden ging. De derde dag 29 juni,± 28 graden, vertrokken wij om 10.30 uur, wij wisten niet dat iedereen al tussen 9 en 9.30 uur vertrok. Een hele mooie rit hebben wij vandaag gereden. Het was om te beginnen opvallend hoe dezelfde weg van gisteren andersom er heel anders uit ziet. Bij de enorme waterval die over de weg waait, werd je kletsnat. De fjorden blijven imponeren, vanaf Sauda eerst die eindeloze kloof, daarna die hoogvlakte een heus maanlandschap. Onze tijd hebben wij deze dag weer goed gemaakt , de 6 cabrio deed het sleur werk en de kleine Z1 hoefde alleen maar te volgen wat verbazingwekkend goed ging, strak blijven sturen en niet beneden de 4500 toeren. Een geweldige rij middag. Rond de klok van 19.00 uur waren we weer in ons hotel voor de laatste nacht hier, het was een mooi luxe hotel heerlijk eten en aan het fjord was een mooi terras om na te zitten , en met veel autoliefhebbers te praten en kennis uit te wisselen. Wat wel heel erg wennen was dat het eigenlijk niet donker werd, je bleef maar buiten zitten je had geen idee van tijd, dus veel te laat naar bed. Deze dag hadden we 300 km op de teller staan. De vierde dag 30 juni. Wij vertrekken deze morgen met alle bagage mee naar ons volgende hotel in Voss. Geleerd van gisteren rijden we om 9.30 uur weg. Het is voor het eerst iets bewolkt en er valt een spat regen, echter de kap blijft open. Na zo’n 30 km gaan we met een veerpont over het fjord, het moest er een keer van komen. Wie door Noorwegen reist kan niet zonder de veerponten. Om alle NRS verkeer over te zetten van Brimes naar Brunarvik waren 4 vaarten nodig, met z’n allen van de boot af geeft de eerste 20 km wel een enorme lange rij, wat veel bekijks op leverde. Wij krijgen het systeem door, je rijdt over kleine kronkel paden en wegen, langs meren, gletscher,fjorden en watervallen. Prachtige vergezichten en af en toe een tegenligger of schapen op de weg. Langzaam maar zeker palmt Noorwegen ons in. Rond de klok van 16.00 uur naderen wij Voss . Het fjord is helemaal glad en de huizen en bergen weerspiegelen op het gladde water. Weer een geweldige reis dag 280 km. Woensdag 1 juli vandaag een korte dag een zo genaamde luierdag. Na de tankstop vertrekken wij vanuit Voss naar Gudvangen aan het Naeroyfjord, voor de lunch, deze lunches in de buitenlucht door het NRS catering team verzorgd, zijn altijd prima

in orde, en op unieke lokaties, ook deze keer, aan de rand van een fjord. Waar ook nog een Viking dorp was na gebouwd. De rit er naar toe over smalle weggetjes, bergpassen langs meren, boerderijen laat weer eens de variatie van dit mooie land zien. Een afdaling over een zeer oude weg van 18 % dalen was een bijzondere ervaring. De ritten zijn in de tour klasse overigens gemakkelijk, via bolletje pijltje systeem, goed te rijden. ’s Middags maar even goed doorrijden zodat we om 15.00 uur weer in Voss waren. Een mooie gelegenheid om de auto maar even te wassen en de plaats te verkennen, en een leuk terrasje voor een biertje, na 240 km. Alle auto’s werden geparkeerd voor het hotel op een grasveld aan het meer zodat er wel 100 auto’s stonden, vanaf het terras van het hotel was dit een prachtig gezicht en een heerlijke verblijfplaats. Toch maar weer even langs de auto’s lopen er waren veel kijkers uit de omgeving . De deuren van de Z1 gaan veelvuldig open en dicht, het blijft een bijzondere auto. Donderdag 2 juli nu staat er een lange rit gepland. We gaan verkassen naar het historische hotel Kvikne’s in Balestrand een prachtig oud houten hotel, herberg sinds 1752, gelegen aan het Sogne fjord. Het was warm en vroegen of er ook een zwembad was, ja zeiden de dames bij de receptie een hele grote je kunt zo in het fjord gaan zwemmen, het was heerlijk fris en helder water en ietjes zout. Onze verbazing over wat je de hele dag tegen komt en ziet begint te wennen. Je ziet niet een waterval maar wel 5 tegelijk, en dan die vele tunneltjes, het blijft steeds opletten, zo van het felle zonlicht duik je in het donker, zelfs schapen lopen nog in de tunnel midden op de weg, de remmen worden dan wel op de proef gesteld. ’s Avonds wacht ons een Noors buffet, met heel veel vis, bvb 8 soorten zalm en ga zo maar door, mosselen, oesters, garnalen, kreeften wat je maar wilt. Wij komen hier niets te kort. Ondanks ons vroege vertrek om 9.00 uur komen we , na 360 km, om 18.00 uur aan , een geweldige rijdag, met veel zon en zo’n 30 graden, niet echt Noors want het regent of sneeuwt hier zo’n 220 dagen per jaar, en dat is ook goed te zien aan het vele groen. Vrijdag 3 juli hebben de beide equipes 92 en 95 besloten de tourklasse te verruilen voor een dagje M klasse. Wij rijden van de kaart waarop allerlei controle punten staan aangegeven. Deze controlepunten/posten te vinden is nog een heel gepuzzel. Maar het lukte ons de juiste letters op papier te krijgen binnen de gestelde tijd. Later hierover meer. Wij rijden eerst de lunch plek voorbij om nog hoger te komen, door een prachtig landschap , na 18 km stonden we met onze auto’s midden in de sneeuw. Er in staan is toch altijd weer mooier als er naar kijken. Eigenlijk zie je de hele dag als je naar boven kijkt de witte sneeuwtoppen en nu sta je er in. Wij gaan weer naar een bijzondere lunchplek namelijk aan de voet van een gletscher, nl de Nigardsbreen een uitloper van de Jostedalsbreen, aan een meertje. Ook hier in Noorwegen neemt de omvang van de gletschers sterk af. Waar we de auto’s geparkeerd hadden was 70 jaar geleden nog een gletscher. Heel verrassend kregen wij na de lunch de bekers uitgereikt, voor het foutloos rijden en voltooien van de Tourrally, best wel knap in een land waar je voor het eerst bent. We rijden snel naar ons hotel in Balestrand om nog even een verfrissende duik te nemen in het fjord. En dan op tijd aan het diner buffet na 280 km willen we eigenlijk wel vroeg onder de “wol”. Maar met om 12 ’s nachts nog gewoon daglicht en behoorlijk warme kamers lukt dat niet best. Morgen gaan we richting Larvik voor onze laatste 480 km in Noorwegen. Zaterdag 4 juli vroeg op omdat het een flinke rit wordt . Wij hebben afgesproken om op tijd te vertrekken om 8.15 uur gaat het gas er weer op. R ichting de pont om aan de overkant de route op te pakken, het wachten en het varen kost ons 1.30 uur. Zo’n laatste dag denk je bij vertrek dat je alles gezien hebt, maar dat was niet zo. Over zeer smalle bochtige weggetjes omhoog, komen wij weer in de sneeuw, ook daar weer schapen. Wat verder kwamen we bij een heel groot meer met ijs er op, je zou zo de schaatsen onder kunnen doen en dat op 4 juli, niet te geloven, op ruim 1000 meter hoogte zo’n meer. Na dit gezien te hebben was de rest net zo “saai”als de vorige dagen 26 graden met zon, witte sneeuwtoppen, water dat van alle kanten van de bergen stroomt, overal meren en fjorden en

landschapen ongerept of met fruitbomen, weilanden een heel sterk wisselend beeld. Verder richting de kust zien we ook nog weilanden waar de koeien wel in staan en bloeiende koolzaad velden. Om klokslag 18.00 uur arriveren wij in ons hotel aan de haven, voor onze laatste overnachting. Eerst maar een welverdiend biertje, opfrissen en we gaan aan ons laatste buffet hier in Noorwegen. Tijdens het buffet zijn er bedankjes en huldigingen voor de teams die een bijzondere prestatie geleverd hebben. En nu komt het , of de team 92 en 95 met 6 cabrio en Z1, of wel de team de Vries en Schippers zich wilden melden, om de beker in ontvangst te nemen voor het meest sportieve tourklasse team, dan het moeilijk na zo’n week sturen de vreugde tranen te bedwingen onze week en reis kan niet meer stuk. Nog even nazitten en plannen voor een volgende rit mee te gaan, naar de Franse Pyreneën of Spanje en Portugal, is een volgende uitdaging. We gaan misschien wel met de M klasse meerijden. Zondag 5 juli 6.00 uur ontbijt om 7.00 uur zijn we in Larvik bij de boot die om 8.00 uur vertrekt richting Hirtshals. Voor het eerst sinds dagen zien we de zon niet en is het grauw in Noorwegen. Om 12.00 uur aan vaste land. Wij rijden stevig door en het verkeer zit dit keer mee ( zondag) en om 20.30 uur zetten wij de Z1 thuis voor de garage met 4000 mooie kilometers rijker en al die tijd geen kap er op gehad. Met dank aan de NRS en natuurlijk onze mede rijders Piet en Ruda Z1 rijden is top

VERSLAG BMW Z1 TOERTOCHT ZUID HOLLAND 26 JULI 2009.

Op zondagochtend 26 juli zijn wij met zo’n auto’s samen gekomen op de Gasterie de Vliethoeve in Bodegraven om het mooie Zuid Hollandse landschap te verkennen. De opkomst was, zeker gezien het feit dat de rit midden in de zomervakantie viel, erg goed. 22 stuks BMW Z1 en een verdwaalde Z8 (sorry, maar er was geen tijd meer mijn Z1 uit Arnhem op te halen..) zijn op komen dagen om aan de rit georganiseerd door Ruud Thonhauser en Ed Kloots deel te nemen. Na een heerlijk kopje koffie met appelgebak en het gebruikelijke gezellige praatje met leden die we toch weer een tijdje niet gezien hadden, gingen we in drie groepen op weg richting Meije. We schijnen er toch wel patent op te hebben om onze ritten altijd met geweldig weer te rijden! Zo ook deze keer, allemaal kapje open en genieten van een heerlijk zonnetje! Ongelooflijk om toch zo dicht bij en soms midden in de drukke randstad te ervaren wat een geweldig mooie plekjes er zijn! Wat een rust is er toch nog te vonden als je de weg maar weet en klaarblijkelijk weten Ron en Ed wat er bij hen in de buurt te koop is…. Wat een prachtige huizen, velen idyllisch gelegen aan het water en wat bekruipt het Zwitserleven gevoel in eigen land je dan toch altijd weer. Morgen even met de bank bellen….. want dat ene leuke boerderijtje dat te koop stond…… Maar morgen is morgen en thuis is het toch ook wel weer lekker…. Een andere belevenis is het toch altijd weer om te zien hoe mensen reageren als we in ons kleine groepje voorbij rijden. Vaak vingers omhoog en lachende gezichten… Alleen die groepen wielrenners, die moesten we eens een dagje uitnodigen om mee te rijden en uit te leggen dat de weg toch voor iedereen is. Sommige mensen genieten op hun zadel, anderen van het rijden in een mooie auto. Als we nu allemaal eens wat meer begrip voor elkaar zouden hebben. Zelfs het wachten voor de vele open bruggetjes is een genoegen, lekker in de zon, kapje open, motor af en genieten van de bootjes die voorbij varen! Zo hebben we vele leuke plekjes gezien, Meije, Woerdens Verlaat, Wilnis ( was hier die veendijk niet weggezakt een paar jaar geleden…. Whatever, geen probleem deze keer!) De Hoef, Mijdrecht, Langeraar allemaal even mooi! Gerookt paling bij Eveleens in Leimuiden voor de lunch en via Ouderkerk en Noorden ( restaurant de Watergeus, een aanrader), Aarlanderveen en Zwammerdam richting Alphen waar we allemaal bij Ruud thuis geweldig ontvangen zijn en nog een drankje konden nuttigen in Ruud’s prive BMW museum. Geweldig, die verzameling zeer bijzondere BMW’s die Ruud verzameld heeft! Zeker de moeite waard! Het gerucht gaat dat de gemeente Alphen aan de Rijn overweegt de Prins Hendrikstraat om te dopen in “klein Munchen”. We zijn benieuwd en zullen dit bij de volgende rit controleren en in het routeboek opnemen! Als afsluiting een heerlijk diner bij de overbuurman, Akropolis, lekker niet alleen grieks, maar alles klasse!

Ruud en Ed, bedankt voor de mooie rit en nu maar op naar de rit van 23 augustus, georganiseerd door Erik Jan van Beek!

BMW Z1 slotrit 2009 De Euregio Maas-Rijn. Vrijdag 11 september, we rijden aan vanuit Westzaan, ca 170 km naar Weert, Diegenen die niet regelmatig deze rit rijden zullen hun ogen uitkijken. Van Amsterdam t/m Eindhoven het lijkt wel 1 grote bouwplaats waar auto’s tussendoor laveren. Zeer knap is de ring om Eindhoven, werkverkeer en doorgaand verkeer hebben eigenlijk bijna geen hinder van elkaar. De planning moet gigantisch zijn, echt een huzarenstuk. Dan Weert de plaats van samenkomst aan de noordkant, het lijk wel een oprit van een paar km. De koffie staat klaar met verse vlaai en later de broodjes niet voor onderweg, maar om direct op te eten. Ca 30 auto’s komen samen, later komen er nog een paar bij, Restaurant mooi gelegen in het bos , met een bijzondere vijver met veel Koi karpers, die als ze heel mooi zijn wel eur 1500 waard kunnen zijn. Vanwege de gezelligheid vertrokken we pas tegen 1 uur, na een zeer goed samengesteld route-boek in ontvangst te hebben mogen nemen. Er zijn 30 vragen te beantwoorden, voor de winnaars een groot aantal prijzen te verdienen Cock en Richard wonen in de buurt, de liefhebbers mogen een kijkje nemen. Hun hobby is kippen maar nu meer de fazanten. De club heeft alleen liefhebbers, dus een groot bezoek voor deze bijzonder exemplaren, witte gele, goude en nog andere kleuren, lastig om te fotograferen door de hekken en ook wat schuchter. Een hen legt gedurende 2 maanden per jaar eieren, en wel 1 per dag, het blijkt dat ze kieskeurig zijn en dat niet iedere haan geaccepteerd wordt, niet alle eieren worden bevrucht en bij het uitbroeden komen ze niet allemaal uit, maar het eind resultaat telt, zelfs van over de grenzen komt men om ze te bekijken en in te kopen. Van de gelegenheid hebben we gebruik gemaakt om de tuin, eerder een klein park te bewonderen, Goed dat de leerlingen van Richard als straf moeten schoffelen en dat graag schijnen te doen, denkend aan de barbercue die daar voor de hele klas gehouden wordt en wist U dat er als stimulans voor de beste wiskunde student een ritje met de audi R8 te verdienen valt. Dan weer verder door kleine dorpjes, langs hoge maisvelden naar Thorn het bekende witte stadje met de kasseinen waar de pastoor in de jaren 60 bekend stond om zijn gezegde “ik en de gelovigen “. Maar we gaan te snel in een plaatsje voor Thorn werd aangelegd voor een koffietje maar alras met wat erbij, zie de bijzondere omelet met brood en wat te denken van een gatenpannenkoek. Het is een gevarieerd landschap, aan de oorspronkelijke woningen kan je wel zien dat het geen rijk gebied is geweest. Het lijkt net of je komend richting Belgische grens over de oude smokkelwegen rijd, dat moet leuk geweest zijn het kat en muis spel met de koddebeiers. Er is veel te zien maar de vele verkeersdrempels houden erg op, Tegen 5 uur zijn we in Eijsden, het centrum lijkt wel een klein “Vrijthof”in maastricht. We gunnen ons echter niet de tijd hier van te genieten, zeker de moeite om terug te komen. Democratisch wordt besloten de kortste we naar Vaals te gaan alwaar we tegen 6 uur aankomen. De echte diehards die de hele tocht hebben gereden kwamen tegen 8 uur binnen. Hoe te doen met de niet beantwoorde vragen, Google biedt uitkomst. Kasteel Vaals is niet een ommuurd kasteel meer een enorme Havezaathe gebouwd door de familie Clermont, na vererving tot 1878 in familie bezit, Daarna in verval totdat DSM het heeft laten restuareren, daarna is het uitgebouwd tot een uitstekend hotel. Gastheer is Charles die ook wel op Aard Staartjes lijkt, Wij zaten gezamenlijk in wat wel op de bibliotheek leek. Een zeer goed buffet werd ons aangeboden en daarna voor een enkeling een bezoekje aan de bar. Voorwaar een geslaagde dag waarvoor onze dank. Roland vet.

Zaterdag 12 september Heerlijk geslapen! De oorspronkelijke vertrektijd van 10:00 uur is door Cock met een half uurtje vervroegd. Iedereen was op tijd bij het ontbijt. Een ongelukkig richeltje deed een beker heet water over de broek van Frank vloeien. Enige lokale compensatie voor de wat frisse buitentemperatuur? Blijkbaar toch geen uitzichtloze aangelegenheid, anders was het noveen tot de Heilige Judas Thaddeus (van vrijdag) nog van pas gekomen. “Kan iemand anders voorop rijden? We hebben nu al ruzie” riep Evelien op de parkeerplaats. Wijzelf blijven niet achter. Bij de tweede aanwijzing “rechts de Schiltweg in” (in Holset) rijden we rechtdoor. Terug en overal 400 meter bij optellen! De kerk van Vijlen ligt niet op onze directe route. Toch maar richting het kerkplein om vraag 18 te beantwoorden. Vijlen is toch het hoogst gelegen dorp van Nederland? Het bordje bij de toegangspoort van de kerk vermeldt dat de kerk van 1860 tot 1862 gebouwd is. Dus antwoord C (“de toren kwam pas gereed in 1900”) is zeker fout. Wie heeft gezegd dat er maar 1 antwoord juist is? Zouden antwoorden A en B beiden goed kunnen zijn? Nog maar even wachten met het invullen van het definitieve antwoord. De rit voert ons door de mooie Zuid-Limburgse heuvels. We rijden langs de typische carréboerderijen, vaak nog met een agrarische bestemming. Het rijke Roomse leven komt in de achtergrondinformatie en in de vragen terug. We weten nu welke heilige in Wittem vereerd wordt. Via Schin op Geul naar het toeristische Valkenburg en verder naar plaatsjes zoals Sibbe, Ijzeren, Scheulder en Ingber waar de gemiddelde Nederlander nog nooit van gehoord heeft. De Gulpenerbergweg is ronduit schitterend. Bij de Gerardushoeve in Eperheide wacht ons een heerlijke cappuccino op het terras. Het weer is nog steeds een beetje fris, maar goed te doen. Z1-ers met grote stukken taart worden door wespen naar binnen gejaagd. Het gebruik van laptops bij het beantwoorden van de vragen wordt door een slecht bereik afgestraft. Het koningsvogelschieten mag wat ons betreft zowel in juni als in juli plaatsvinden. Rond het middaguur rijden we hier weer weg. “Village Wallon” staat met grote witte kalkletters op een huis; een teken dat we in de Voerstreek zijn. Eigenlijk wel een beetje vreemd dat we de voornaam van burgemeester Hapart nog weten. Hij heeft blijkbaar destijds wel indruk gemaakt. Langs de fruitboomgaarden onder het genot van mooie vergezichten naderen we Aubel. Een mooie rechte weg, dus gas erop. O jee, wel rechtsaf slaan (bij nr 36). In Clermont herkennen we het poortje waar we onderdoor rijden van een eerdere rit (met anderen). De weg naar Eupen is vol hindernissen. Nieuwe brandstof, maar rode Z1’s blijken toch minder goed te starten. Over de beton – beton – betonweg door het bos komen we in Monschau aan. Monschau is een knus toeristisch plaatsje. Aan snuisterijen geen gebrek. Op het terras is ’t tijd voor een pannenkoek, schnitzel of salade. Het is lekker warm in het zonnetje, maar fris als de wolken overheersen. Vest of trui aan en weer uit. Op de torenspits zien we een zwaan staan; dus vraag 27 is ook weer beantwoord. Wat doen we nu? Nog een etappe van 62 en 58 km te gaan. Het wordt voor ons dan erg laat. In onderling beraad besluiten we op de Tomtom (“niet over snelwegen”) terug naar het hotel te rijden. We missen de tocht langs Simmerath, Witzerath, Strauch, Schmidt naar Rurberg en het zicht op de Rursee. Nu thuis probeer ik deze etappe een beetje in te halen via Google earth. In noordwestelijke richting via Steckenborn, Lammersdorf, Lichtenbusch en Kelmis gaat de route weer terug naar Vaals.

Thuis gekomen zijn we toe aan een kopje thee en een krantje op het terras. Wat badderen en ’t is alweer tijd voor het avondprogramma. Het bestuur heeft ondertussen weer gebogen over onze Z1-toekomst. Nu worden we verwelkomd in het oude kasteel. De groep verdeelt zich over de tafels in de historische kamers. Sommigen dicht bij de muziek, anderen wat verder er vandaan. In de haardkamer zakt Jaap door zijn stoel. Zoals de avond tevoren loopt Charles zich de kromme benen onder het lijf vandaan om ons van voldoende drank te voorzien. Wijzelf hoeven niet verder dan de gang, alwaar het diner in buffetvorm opgesteld staat. Gerberakwekers blijken een structurele voorkeur voor zoete desserts te hebben. Na het eten roept gastheer Cock iedereen bijeen voor de prijsuitreiking van het vragenspel. Wijselijk gaat hij niet op de juiste antwoorden in. Die volgen later wel via de mail. Drie teams zijn er in geslaagd om 29 van de 30 vragen juist te beantwoorden! Voorzitter Frank speelt notaris en aldus worden Ton en Coby Keukens de winnaars met een mooie cadeaubon voor beiden. Jan en Roos gaan als nummer 2 ook met cadeaubonnen naar huis. Guus en Monica vieren de derde plaats met een fles champagne. Verschillende teams hadden 28 vragen goed. Flessen autoshampoo vallen hen ten deel. Hierna neemt Wim het woord om Cock en Richard te bedanken. Zij hebben veel werk verricht. Zo heeft Richard alle achtergrondinformatie bij de route verzorgd. De mooie woorden worden vergezeld van een cadeau in de vorm van een miniatuur Volkswagenbus ter illustratie van het feit dat ze ons “ in hun busje” meegenomen hebben. Nu is ’t tijd voor muziek en dans. In een vlotte vierkwartsmaat strooit het duo www.duodance.nl de ene na de andere hit over ons uit. Sommige echtelieden geeuwen en zoeken hun hotelkamer op. Anderen prefereren een later tijdstip en gaan nog even door.

Willemien van Teeffelen Kees Trommelen

Zondag 13 september. Na de gezellige en late zaterdagavond op zondag morgen opgestaan met een lichte hoofdpijn van de verorberde dranken en stijve spieren van het dansen. Bij het open schuiven van de gordijnen bleek het druilerig weer te zijn , echter tijdens het ontbijt was het binnen gezellig kletsen en werd de dag doorgenomen , inmiddels was de regen gestopt en begon het op te klaren. De route die vandaag op het programma stond was circa 110 kilometer naar het startpunt van vrijdag de uitspanning Blaakven te Weert . De weergoden waren ons goed gezind en rond de klok van half elf vertrokken de eersten weer richting Weert met de kapjes open. Onderweg werden we in het plaatsje Weustenrade staande gehouden door politie i.v.m. een tegemoetkomende colonne Amerikaanse voertuigen die ons hartelijk begroeten. Na deze tussenstop kwamen echter de buien dichterbij zodat wij halfnat in Vaesrade de kapjes moesten sluiten. Een kwartiertje later dan toch in Windraak aangekomen en ons zelf verwent met vlaaien en lekkere koffie. Inmiddels was de gehele Z1 clan aangeschoven en werd er gespeculeerd over het vervolg van de route . Door de meeste werd gekozen om de tom/tom in te stellen en van het vervolg in het routeboek af te wijken i.v.m. de tijd. Echter een aantal Z1 rijders van “de harde kern “ volgden netjes het route boek en kwamen iets later aan in Blaakven. Aangekomen in de uitspanning Blaakven stonden er weer lekkere broodjes , vlaai en koffie klaar en werd het weekend geëvalueerd , rond de klok van drie uur werd er weer gezoend en handen geschut en ging een ieder huiswaarts . Terugkijkend op een perfect georganiseerde slotrit die niet snel vergeten zal worden . Speciale dank gaat dan ook uit naar Cock en Richard die deze dagen fantastisch georganiseerd en begeleid hebben . Gr. Rob Bron

Noteer in uw agenda

Algemene leden vergadering

BMW Z1 club Nederland

17 januari 2010