De foto s in deze nieuwsbrief

Rondzendbrief

de rondzendbrief verschijnt 3 tot 4 maal per jaar

nummer 53 - juli 2007 Het Bestu ur van de Vriendens tichting N Nederlandse eve Shalo al-Salam m/Wahat wenst u e e n bijzonder prettige e mooie, n vredige vakantie! Het bestu ur

Neve Shalom

Wahat al-Salam

Scheidend bestuurslid Frans Schreuder Zin: idee en praktijk Achter stichtingen zitten mensen. Lang niet iedereen die iets voor NS/WaS overmaakt, kent ze. Zelfs de oudste niet, nestor, pionier toch ook: kenner immers van de kleine, grote 'vader' Bruno Hussar, jonge Dominicaan, met wie, door wie het dorp op de heuvels van Latrun tussen Jeruzalem en Tel Aviv begon. De oudste: Frans Schreuder, 87 jaar, 25 jaar actief in de Nederlandse Vriendenstichting. 10 Jaar als voorzitter, de laatste 6 jaar als bestuurslid en ere-voorzitter: 'Oh, ja? Was ik dat al? Ik was het helemaal vergeten.' Hij lacht er smakelijk om. Omdat de jongeren in het bestuur – nu ja, 'jongeren', de gemiddelde leeftijd zit exclusief Frans aardig bij de 60 – het ook niet meer of nog niet wisten, is hij bij zijn afscheid op 6 mei in Amsterdam spontaan, volstrekt eenstemmig en nu definitief (weer) tot ere-voorzitter benoemd. Een afscheidsinterview ons al tegemoet. Ze haasten ons achterna. Naar het grote huis. Leefwereld, leefkamers – een grote, prachtige, oude, zwarte kachel met vergulde randen om flinke deuren. 'Nog van m'n moeder', zegt Niels. De vleugel met wonderlijk lichte aanslag ook. Hun fluiten hebben er vaak bij geklonken. Alles wat een halve eeuw mee mocht gaan, is er. Boeken, boeken, herinneringen aan de vele verre reizen. Indië, bijna Indonesië al, Biak in 1949 met hospitaalschip 'De Grote Beer'. Afrika, waar chirurg Frans z'n tropenassistenten opzocht. En Israël. Israël: 6 keer was hij – alleen of met Niels – daar. In Jeruzalem, Haifa, Tel Aviv natuurlijk, waar niet al. Maar vooral in het Dorp, in de 'oase van vrede', in Neve Shalom-Wahat al Salam.

Op Hemelvaartsdag praten we over die 25 jaar. Frans en Niels. Niels? Zijn vrouw: 'Ja, die naam is niet zo vrouwelijk, maar Neeltje beviel me niet.' Niels past bij Niels, Niels past bij Frans. In Bloemendaal wonen ze. Al 53 jaar. Grote tuin en groot huis getuigen van een lang, ruim, open leven. Een wilde tuin. Hei, teunisbloem, toorts, kaardebol en 'ja, daar, hoe heet die nou toch?' We zoeken de naam in ons geheugen en Frans vindt die binnen een kwartier – 'mijn normale opdiepduur' – 'de vrouwenmantel'. Een verrassende tuin – een heuveltje, een theekoepeltje, een vijver. Waar zijn de eendjes? Ze zwemmen

Tot vijanden veroordeeld Hoe kwam het? Hoe liep het? Vanwaar die betrokkenheid? Was het religieuze overtuiging – heel legitiem, heel veel voorkomend – die hem tot meedoen inspireerde? Nee, Frans' vader, ook geneesheer, was al niet gelovig. Spoorde politieke stellingname – ook

De foto’s in deze nieuwsbrief Foto’s in deze nieuwsbrief zijn gemaakt tijdens de bijeenkomst eind april van alle internationale vriendenstichtingen tijdens de jaarlijkse AGM in het dorp.

geen gek idee – hem aan? 'Nee, aan politiek heb ik eigenlijk nooit zo gedaan.' Het was een lid van de Rotary, Douwe van Swighum, de allereerste voorzitter, die hem erin trok: 'Ik zag de zin in: Idee als basis, praktijk als gevolg.' Tot vijanden veroordeelden moeten elkaar ontmoeten. Laat ze samen leven. Iedere dag. Samen opvoeden, uitdragen – Het Dorp. Indrukwekkende resultaten Zes keer was hij er. Velen heeft hij er leren kennen. Velen kennen hem: mild, vergenoegd pratend, blij en bescheiden, wijs, sympathiek. Een vader ook. Niet alleen van 4 kinderen, 12 kleinkinderen en één achterkleinkind. Ook van dat Dorp. Dat er nu dus al zo'n 35 jaar is. Ziet hij vooruitgang? Nu, bij de 'schandelijke' dingen die er in en om Israël gebeuren? Frans Schreuder is heel stellig: 'Ja, die ideële basis, die praktische uitvoering. Er zijn indrukwekkende resultaten bereikt. Duizenden, vaak achtergestelden, denk eens aan al die Palestijnse vrouwen, hebben de vredesschool, de 'School for Peace ', bezocht. Duizenden jongens en meisjes, Joodse en Palestijnse jonge inwoners van Israël, zijn samen naar school en mét elkaars taal gegaan.' Inderdaad, ouders van die leerlingen wonen er nu soms, omdat hun kinderen dat wilden. Uitzichtloos? 'Het is als met het milieuprobleem – lange adem, lange termijn.' Elitair? ‘Ach, nou ja, de huizen zijn mooi, maar dat zijn ze hier ook’, hij lacht weer gul. 'Vergeet niet dat er bovengemiddeld intellect nodig is om zo'n doel te begrijpen.' Nederlandse Joden De eendjes, vooral de brave woerd, tikken nu als roodborstjes tegen de ramen van de ruime serre waarin we zitten. Niels voert extra brood, vooral aan moeder eend: 'ze heeft al 20 kinderen groot gebracht.' Een moeder weet dat naar waarde te schatten. Nog een ontwikkeling. De oude, ongemerkt vanzelfsprekende joodse boventoon in het Dorp is nu een sterker Palestijns geluid geworden. Zo zelfs, dat voor het streefevenwicht gewaakt moet worden. Zo komen we op een onuitgesproken, (lees verder op pagina 3)

1 - nummer 53 - juli 2007

Dagboek van Nederlandse delegatie in een special Jaarlijkse bijeenkomst Internationale vriendenstichtingen Ook dit jaar zijn de internationale vriendenstichtingen uit diverse landen weer bijeengekomen in NSWaS voor hun jaarlijkse ontmoeting met elkaar en het dorp. De Nederlandse delegatie was met voorzitter Frans Zantkuijl en bestuurslid Annette Rookmaaker weer goed vertegenwoordigd. Beiden hebben een dagboek bijgehouden gedurende de bijeenkomst van 25 tot en met 29 april. Op de website www.nswas.nl kunt u hun dagboekverslagen in het nieuwsarchief teruglezen. Speciaal voor alle trouwe donateurs hebben we van hun bijdragen een special bij deze nieuwsbrief gemaakt! Thijs Kolster

Colofon

Financieel jaarverslag 2006 Staat van baten en lasten (beknopt)

De rondzendbrief is een uitgave van de stichting vrienden van Neve Shalom/Wahat al-Salam. Hij wordt 4 maal per jaar gratis toegezonden aan alle begunstigers van de stichting en aan alle belangstellenden voor het werk van het dorp Neve Shalom/Wahat al Salam in Israel. Stichtingsbestuur Frans Zantkuijl, voorzitter Maaike Lok-Funcke, secretaris/penningmeester Frans Schreuder, erevoorzitter Thijs Kolster, lid Eppo van Veldhuizen, lid Annette Rookmaaker-Swaab, lid Mark Pryce lid Comite van aanbeveling Prof. Dr. Simon Schoon, Gouda Rabbijn Awraham Soetendorp, Den Haag Prof. Dr. Anton Wessels, Amsterdam

Adressen Secretariaat Maaike Lok-Funcke, Kruisweg 1103, 2131 CV Hoofddorp Tel.: 023-5615104 E-mail: [email protected]

Baten Donaties Schenking lijfrente Acties Adoptie Conferenties Diversen (rente) Totaal

Lasten 39.522,69 Afdrachten 600,00 (On)kosten 9.414,59 Bestuurskosten 1.145,00 Conferenties / AGM 388,78 Saldo 51.071,06

31.145,00 3.821,54 387,95 2.980,72 12.735,85 51.071,06

Kosten Fondsenwerving in procenten van de inkomsten: 14,08%

Toelichting van de staat van baten en lasten: Donaties: Zowel particulieren, kerken, scholen als instellingen hebben bijgedragen Acties: De donateurs hebben extra bijgedragen voor "De school voor de Vrede" en de Basisschool Onkosten: Deze omvatten drukkosten, verzendkosten, presentatiekosten en de afdracht aan de Kamer van Koophandel en de kosten van aanschaf van materialen Conferentie: Twee bestuursleden woonden de Algemene Vergadering van de Vrienden bij die in Neve Shalom / Wahat al-Salam werd gehouden. Tijdens de vredesweek zijn op diverse plaatsen in Nederland bijeenkomsten georganiseerd, waarbij 2 vertegenwoordigers uit NSWaS op uitnodiging lezingen hebben gehouden en discussies hebben geleid. Balans per 31 december 2006 (beknopt) Activa Voorraad kaarten en kaarsen PTT-depotbedrag Liquide middelen

Passiva 0,00 Kapitaal 60,00 nog te betalen: 24.527,91 Extra afdracht NS/WaS -

Totaal

24.587,91 Totaal

24.587,91

24.587,91

Indien u prijs stelt op toezending van het gehele financiële jaarverslag, verzoek ik u vriendelijk onkosten over te maken op onze girorekening o.v.v. Financieel jaarverslag 2006.

Rekeningnummers van de Stichting Giro: 14 32 655 Bank: 49 28 71 329 (ABN AMRO-Hoofddorp)

2,50 voor de te maken

Hoofddorp, april 2007 Maaike Lok-Funcke, penningmeester a.i. Verklaring

Redactieadres rondzendbrief Thijs Kolster, Archimedeslaan 41 I, 1098 PW Amsterdam E-mail: [email protected]

Overeenkomstig uw verzoek hebben ondergetekenden de jaarrekening over het boekjaar 2006 van de Stichting “Vrienden van Neve Shalom/Wahat al-Salam” gecontroleerd. Op grond van dit onderzoek zijn wij van oordeel dat de jaarrekening van de Stichting “Vrienden van Neve Shalom/Wahat al-Salam” een getrouw beeld geeft van de grootte en de samenstelling van het kapitaal op 31 december 2006 en van het resultaat over het boekjaar 2006.

Internetsites Neve Shalom/Wahat al-Salam www.nswas.nl www.nswas.com

Hoofddorp, 14 maart 2007 De financiële Controle Commissie, w.g. P.L. van der Veen, Hoofddorp

2 - nummer 53 - juli 2007

w.g.: C.J. Kwant Hoofddorp

(vervolg van pagina 1) onwillekeurig meespelende drijfveer om 25 jaar meeleven en middelen met en voor NS/Was op te brengen: de zo oude, vanzelfsprekende omgang met Nederlandse Joden, voor de oorlog, daarna tijdens die oorlog – anders toen. Namen nu nog bekend duiken op: 'Van Dantzig, Pinkhof, Baruch, Westerweel – die dichter ook..' Frans moet even naar de boekenkast: 'Leo Vroman.' Velen vonden bij Frans een duikadres. Hij ontving er de zo waardevolle Israëlische onderscheiding 'Yad Vashem' voor, alleen gegeven aan 'de rechtvaardigen onder de volkeren'. De uitreiking in Nederland en Israël roerde hem. Bij al die Joodse namen die 'zonder bijgedachten' zoals hij zegt, eens deel van zijn gewone leven uitmaakten, hebben zich nu Palestijnse gevoegd. Eigenlijk net zo gewoon. Het ongewone moet gewoon worden. Geroerd Heel veel goede wensen bereikten de oude

Frans via de jongere Frans Zantkuijl, de huidige voorzitter. Een gouden greep overigens, die jongere Frans op zijn beurt aan te trekken. Veel namen noemde Frans Zantkuijl in Amsterdam. Toen viel Frans Schreuder even stil: 'Ja, dat heeft me geroerd.' Een kwarteeuw heeft veel mooie ontmoetingen gebracht. Bruno Hussar dus. Die kleine, jood-

se katholiek die wereldgodsdiensten wilde verzoenen. Die de Poolse Paus op weg hielp naar erkenning van Israël. Die toen opeens wél Israëli kon worden. Frans ontmoette hem ook in Duitsland, bij de goede collega-vriendenstichting daar. Bruno zou een mis opdragen – in alle vroegte. Frans ging er heen – hij was de enige. Bruno Hussar droeg voor die ene bezoeker, een bepaald bijzondere gelovige, de mis op. In alle talen die hij machtig was, Arabisch, Ivriet, Frans, Italiaans en nog een paar. Het doet aan Pinksteren denken – tongen van vuur. Zoiets helpt verder. Mensen als Frans en Niels zijn nodig om zonder bijgedachten het ongewone gewoon te maken. Onbetwistbaar goede, gewone, open kritische vrienden van Arabisch en Hebreeuws sprekenden. Ook als die vrienden vertrekken, afscheid nemen, blijft hun hoop voor een samenleving waar de taal van verstandhouding gemeengoed is. Eppo van Veldhuizen

Interessant nietwaar? Persoonlijk verslag van vier maanden onderzoek Van 24 augustus tot 27 december 2006 deed Baukje van Veen onderzoek in Neve Shalom/ Wahat al-Salam. Niet direct naar het leven in het dorp, als wel naar de Oasis of Peace School in het dorp. Zij heeft zich 4 maanden gericht op Israëlische kinderen die vredesonderwijs krijgen, terwijl ze, zoals op allerlei manieren steeds weer blijkt, in een land wonen dat behoorlijk is ingesteld op oorlog en conflict. Hoe ervaren zij de verschillen tussen wat ze op school leren en wat er in de rest van de samenleving gebeurt? ... Interessant nietwaar? De komende nieuwsbrieven kunt u lezen over haar ervaringen. Niet specifiek over haar onderzoek. Want juist in het dagelijkse van NSWaS werd haar veel meer duidelijk. Hieronder het tweede deel van haar verslag.

Dan begint eindelijk het nieuwe schooljaar. Het was niet gelukt ook maar iemand van de school te spreken in de week voor de start van de school. De headmaster / principal had het te druk en een andere sleutelfiguur toonde ook niet zoveel sjoege. Gelukkig bezwoer zowel Rayek als Abdessalam me, dat het ieder jaar een gekkenhuis is in de laatste week van de vakantie, en dit jaar helemaal, want er is een aantal grote veranderingen in de school. Sinds een aantal jaar had de school de status van staatsschool, waar ze lang op hebben gewacht en veel moeite voor hebben gedaan. Het voelde ook als een zeer welkome erkenning vanuit het Ministerie van Onderwijs en de status gaf zowel ideologische als financiële ruggensteun. Maar… de andere kant van het verhaal was dat de school zijn vrijheid verloor, een schoolhoofd opgedrongen kreeg en aan allerlei regels moest gaan voldoen die niet pasten bij de filosofie van de school. Dus na een aantal jaren in die status heeft de school dit jaar besloten zich weer terug te trekken als staatsschool. Dit was een zeer ongebruikelijk verzoek voor het Ministry of Education, dus nog niet alles is geregeld, maar wel is er alvast geld ingetrokken (dat gaat wel altijd heel snel, gek genoeg…) en is het schoolhoofd weg. Uit overtuiging waren er tot nu toe altijd twee schoolhoofden, een Joodse en een Palestijnse. Dit jaar, onder andere uit financiële overwegingen, is besloten alleen de principal te behouden die er al was (Fayez, een Palestijnse man), en geen nieuwe tweede te zoeken. Vanwege geldgebrek is ook tot op het allerlaatste moment (de dag voor het laatste weekend) gewacht met de beslissing of de twee hoogste klassen; 7 en 8 gesloten zouden worden. Een aantal ouders

3 - nummer 53 - juli 2007

Misschien moet ik een briefje schrijven om mezelf te introduceren? Uiteindelijk schrijf ik inderdaad een kort briefje en laat het in het Hebreeuws en Arabisch vertalen. In de weken erna volgde ik verschillende engelse, kunst-, cultuur- en sportlessen en ik had gelukkig ook wat buitenschoolse mogelijkheden om over de school te praten, onder andere met Diana, de vrouw van Rayek. Zij werkte tot vorig jaar vele jaren als teacher (en headmaster) op de school en werkt nu in het winkeltje in het dorp waar ze mooie spulletjes en t-shirts verkopen. Zij kon mooi en zeer interessant vertellen over de school en de geschiedenis.

en leraren zijn ‘met het Ministry meegegaan’ en verlieten de school. Kortom….. er was een hele hoop gedoe en in dat licht was het niet gek dat ik niemand te spreken kreeg. Ceremonie Op de eerste schooldag dus, was ik om 08:00 uur present op het terrein van de school: een leuk aangelegd complex, met veel groen, een fantastisch uitzicht, veel speelmateriaal en kleurige accenten. Er is een nieuw gebouw, dat er dienovereenkomstig goed uitziet, en een aantal oudere, tot zeer oud aandoende gebouwtjes. Leah, ik zal haar maar de office manager noemen, gaf mij en de vrijwilliger die op de school zou gaan werken een korte rondleiding. Ik kletste met wat leraren en ouders die voor de ceremonie van de 1e schooldag zijn gekomen. Onder andere spreek ik met één van de ouders die zijn filmcamera heeft meegenomen. Het blijkt dat hij een film heeft gemaakt vanaf zijn dochters eerste schooldag op deze school een paar jaar geleden; “First lesson in peace” en deze film heeft prijzen gewonnen en is nu op tournee door Europa! De man is Yoram Honig.

den natuurlijk vele tranen bij ouders, juffen en ondergetekende. Tussendoortje De daaropvolgende dagen waren minder fijn. Het bleek bepaald niet gemakkelijk de school echt ‘binnen te komen’. Ik ben natuurlijk ook ‘maar een oninteressant tussendoortje’ en iedereen heeft het razend druk. Leraren blijken niet te zijn geïnformeerd over mijn komst. Later zal ik in de gaten krijgen dat er vreselijk veel onderzoekers, journalisten en bezoekers door deze school trekken, en die het ontbreken van enthousiasme om mij in te wijden in de beginselen van de school meer grijpbaar maken. Maar dat is me niet direct duidelijk.

De ceremonie was prachtig. De eersteklassertjes werden verwelkomd met muziek terwijl de rest van de school op het grasveld zat. Allemaal hadden ze een lintje om hun hoofd en ze liepen door een roze poortje met zilveren hartjes dat werd vastgehouden door een stel opgeschoten stoere jongens van een paar klassen hoger. Als ze daar doorheen waren kregen ze elk een ballon en een lolly, en zeiden ze hun naam door een microfoon die door hun prachtige juf werd vastgehouden. Iedereen klapte en juichte na iedere heel zachtjes uitgesproken ‘Joachim’, ‘Ibrahim’, ‘Shari’, ‘Youssef’ en ‘Noam’…. Heel erg sfeervol en vriendelijk en er vloei4 - nummer 53 - juli 2007

Na de eerste maand kennen de meeste kinderen uit de 5e, 6e en 7e mijn naam, en veel andere kinderen ook trouwens…! Een veel voorkomend gesprekje gaat ongeveer zo…: - Kind: Hello, what’s your name? - Ik: My name is Baukje - Kind: Barkjoe? - Ik: Yes. And what’s your name? - Kind: Malhal. - Ik: Maha? - Kind: Yes. Where are you from? - ….etc. Feesten Eind september breekt een langdurige periode van feestdagen aan, die ik zowel op school als daarbuiten in het dorp goed aan den lijve kan ondervinden. Van de 22e op de 23e september is het Joodse nieuwe jaar begonnen: Rosh Hashana. Voor mij begon het feest op de woensdag ervóór al een beetje, omdat ik in een heel jong klasje meeliep en wat mocht proeven van de speciale broodjes die ze voor deze gelegenheid hadden gebakken. Maar het echte werk kwam

donderdag in de laatste twee uur die ik in de 5e klas meeliep. Terwijl Riem (de juf) en ik, bedekt met plastic tegen het spatten, de granaatappels pelden en de appels schilden, maakten de kinderen kaarten met goede wensen voor het goede nieuw jaar en voor de aanstaande Ramadan, in het Arabisch en het Hebreeuws. Voor de klas lazen ze een voor een hun wensen voor (voor de ontroerende noot; bij een bepaald blond jongetje dat naar voren kwam fluisterde de juf me trots toe; “Dit is de eerste keer dat hij deze wensen in het Arabisch gaat zeggen voor de klas; hij is nieuw op deze school!”. En zoals geregeld gebeurt op deze school moet ik weer eventjes mijn ogen toeknijpen vanwege toesnellende glimlachjes en tranen). Daarna pakten ze een appelschijfje van de schaal die Gezi (de meester) vasthield en doopten het in honing. Het was heel schattig, hoewel ook ontzettend lawaaiig en chaotisch, de kinderen hebben een korte concentratieboog… Aan het eind van de les, nadat ook ik met een schijfje appel met honing iedereen ‘een heel gelukkig jaar’ gewenst had, werden er liedjes gezongen, granaatappels gegeten en een heel klein beetje gedanst. Nieuwjaar Met de andere bewoners van het vrijwilligerscomplex was ik voor de echte viering van het nieuw jaar op vrijdag uitgenodigd bij Bob (leraar op de school) en Michal (werkt op de School for Peace), en hun dochters Naomi, Neria en Maya. Bij het binnenkomen werden we gewaarschuwd dat het ‘geen gewoon diner’ zou zijn, dat we wel

moesten rekenen op heel veel familie, heel veel eten, veel lawaai en kinderen! En zo was het ook. Gegeten tot ik echt niet meer kon. Ondertussen was het vooral lachen, roepen, knuffelen, zingen, schreeuwen, rennen, hangen, babbelen, grappen en een komen en gaan van 4 (!!) generaties neefjes, tantes en oma’s. Ramadan In oktober was het Ramadan. Dat betekende voor mij dat de school voor de Palestijnse (moslim) kindjes iedere dag om 13:15 eindigde. De joodse (en christelijke) kinderen gingen dan nog door tot 15:15. Halve klassen dus, vermoeide leraren, en de Junior High School, waar alleen maar Palestijnse kinderen naar toe gaan, was iedere middag gesloten. Wat ik wilde doen op school moest dus voor de middag gebeuren. Bidden Een aantal keer per week om 17:20 kon ik hier in het dorp meemaken dat het vasten werd gebroken (Iftar). Een van de eerste dagen van Ramadan viel samen met Yom Kippur; de joodse dag van berouw en bezinning waarop religieuze joden 24 uur vasten. De avond van Yom Kippur en het breken van de Ramadan werd in het Pluralistic Spiritual Center gezamenlijk gevierd, waarbij het gehele dorp werd uitgenodigd. Irene (Italiaanse volunteer die net was aangekomen) en ik schuifelden die avond wat ongemakkelijk rond in het kleine groepje van rond de 10 personen die op waren komen dagen. Er waren niet veel bekenden bij. En

5 - nummer 53 - juli 2007

ook was het onduidelijk wat er nou precies zou gaan gebeuren. Er was gesproken over een diner, maar ook over gezamenlijk bidden en discussiëren. Overigens tot dan toe geen dingen die ik eerder had meegemaakt in het dorp. Gelukkig kwam Dorit even tegen ons zeggen dat zij zelf ook niet was gewend te bidden of zelfs maar wist hoe het moest, maar dat we konden kijken naar de anderen. Kijken naar bidden deed me nog ongemakkelijker voelen, maar natuurlijk was ik ook wel nieuwsgierig. In een van de twee mooie ruimtes van het centrum stond een rabbi en een stuk of 4 andere mensen te zingen en wij gingen tegen de muur staan of zitten. Het was mooi en vervreemdend, omdat ik (zoals ik hier zo vaak tegenkom) wel mijn eerbied en respect wil uitdrukken, maar geen idee heb wat daarvoor de aangewezen of gepaste manier is.

Schallende gebeden Langzaam druppelden er meer mensen binnen. Naast mij waren meer mensen komen zitten en ‘naar het gebed aan het kijken’, onder andere twee moslima’s (maakte ik op uit hun hoofddoeken). Ook de jongste dochter van 17 van Abdessalam (die een vrome moslim en zoon van een imam is) stond tegen de muur geleund en keek toe. Het gezang en de joodse gebeden schalden door de ruimte. Voor het eerst van mijn leven maakte ik een joodse viering of gebedsdienst mee en om mij heen waren mensen van allerlei gezindten, waaronder moslims…. Ja, wederom kan ik het moeilijk in woorden uitdrukken, het klinkt nu zo eenvoudig, maar het was heel vervreemdend en heel ontroerend om te zien hoe, op zo’n persoonlijk en delicaat gebied als een gebedsdienst, mensen die elkaar in dit land bevechten, samen waren. Veldwerk Het was een bijzonder proces, veldwerk doen. Ik had regelmatig het gevoel dat ik 'maar wat deed’. Soms was ik heel tevreden en soms dacht ik “tja, als het op deze manier door blijft sukkelen wordt het nooit wat”! Ik wilde graag aan de slag, maar het langzame dagelijkse proces beproefde mijn geduld. Na enige tijd vond ik eindelijk een goede tolk. Dit was lastig, want de tolk die ik via contacten op Tel Aviv University had gevonden sprak nauwelijks Arabisch, terwijl dat wel was beloofd, dus ik moest snel op zoek naar iemand anders, niet zo gemakkelijk hier...! Danslessen Ik houd me voor dat de eerste maand veldwerk traditioneel nou eenmaal bestaat uit contacten leggen en mensen leren kennen en een beetje de weg leren vinden. Na die eerste maand kon ik met de eerste interviewsessies met kinderen beginnen, kon ik

Verzoek van de penningmeester

wat meer gesprekjes met leraren aanknopen en gaf ik zelfs een paar danslessen aan de 6e. Ik ging ook steeds meer begrijpen van de redenen waarom er zo weinig missiedrang was vanuit de school en ik me regelmatig aan mijn lot overgelaten voelde. Ik heb vele onderzoekers voorbij zien komen en snap dat mensen in de school ook gewoon willen werken en niet voortdurend zin hebben om bij de bijzondere kenmerken van hun school stil te staan. Het is ook onmogelijk om jaar in, jaar uit 24u/dag, of zelfs maar 8 uur per dag, bijzonder te zijn. Uiteindelijk kreeg ik in ieder geval de kans om gedurende lange tijd het ‘gewone leven’ te aanschouwen en met mensen te spreken en daar uiteindelijk het bijzondere zelf van te ervaren. Baukje van der Veen studeert aan de Vrije Universiteit. Zij doet de tweejarige onderzoeksmaster in Sociale Wetenschappen, met een specialisatie in Antropologie. Baukje is 30, heeft vóór deze studie gewerkt als communicatietrainer, houdt van dansen en schrijven en woont in Den Haag. Het eerste deel van dit verslag verscheen in nieuwsbrief 52 (zie: www.nswas.n/lpublicaties/nieuwsbrief )

Er zijn steeds meer donateurs die via girotel of internet een gift doen. De Postbank vermeldt geen adressen op het rekeningafschrift en mag deze om privacyredenen ook niet doorgeven. Als er geen betalingskenmerk of een adres wordt vermeld, is een donatie niet te traceren. Dit geldt met name voor gulle gevers die zich op deze wijze aanmelden als donateur. U wordt dan ook vriendelijk verzocht –als u nog geen donateur bent- deze gegevens bij uw overschrijving te vermelden. Als donateur ontvangt u altijd de rondzendbrief. Bij voorbaat dank.

De acceptgirokaart De acceptgirokaart heeft bij het versturen van onze rondzendbrief drie functies: Adresdrager voor de verzending Overmaken van uw donatie Vriendelijk verzoeken wij u uw donatie door middel van de acceptgirokaart voor het jaar 2007 over te maken. Indien u uw donatie reeds heeft overgemaakt, dan hoeft u zich dus niet “aangemaand” te voelen. Doordat onze rondzendbrief viermaal per jaar verschijnt, kunt u uw donatie eventueel gespreid over het jaar betalen. Overmaken van extra giften Wilt u naast uw donatie nog een extra gift overmaken, dan stellen wij dat uiteraard zeer op prijs! Op de acceptgirokaart treft u aan voor welke acties wij u namens ons dorp een bijdrage vragen. De penningmeester

Uw website linken aan de onze? Mocht u (bestuurs)lid zijn van een organisatie en onze website willen linken aan de uwe? Dat kan. Ons webadres is www.nswas.nl. Laat ons vooral weten dat u onze site op uw site hebt vermeld en geef ons uw adres door, via contact op onze website, dan kunnen wij ook uw site aan die van ons linken. Het bestuur

Lezingen/spreekbeurten De vrienden van Neve Shalom/Wahat alSalam kunnen op verzoek lezingen met dia’s verzorgen. Graag komen wij bij u voor verenigingen, scholen, gemeenteavonden of andere bijeenkomsten. Voor nadere informatie kunt u contact opnemen met de secretaris.

6 - nummer 53 - juli 2007