CINÉMA BIOSCOOP # >

BIMESTRIEL N°136 / MAI-JUIN 2013 BUREAU DE DÉPÔT: BXL X 1070 BRUXELLES

CINÉMA BIOSCOOP #136 09.05 > 09.06 2013

BELGIQUE - BELGÏE P.P / P.B 1/1392 1070 BRUXELLES P402037

PRIMA NOVA

2

12.05 > 21:00

P

rima Nova a pour ambition de présenter des nouveaux films n’entrant ni dans les programmations thématiques du Nova, ni dans les critères de l’Open Screen (maximum 15 minutes par film). Pour le reste, longs et moyens métrages de tous genres sont pris en compte, tant qu’ils ont été récemment (auto)produits. Il ne s’agit pas nécessairement d’avant-premières. Et chaque film reçu ne sera pas forcément projeté : le Nova en sélectionnera certains qui feront l’objet d’une séance gratuite, suivie d’une rencontre avec leur réalisateur. Qu’on se le dise !

H

et principe van Prima Nova is eenvoudig: lange en middellange films van alle genres komen aan bod, voor zover ze recent zijn en ze door hun regisseur zelf worden voorgesteld. Let wel, het moeten niet per se avantpremières zijn. Uit alle inzendingen selecteert Nova er enkele voor een gratis toegankelijke voorstelling, met achteraf een ontmoeting met de regisseur.

Films à envoyer à / Films opsturen naar : Cinema Nova (Prima Nova) Rue d’Arenbergstraat 14 1000 Bruxxel

[GRATIS]

Full of Missing Links Sung-A Yoon, 2012, BE, vo st fr / ov fr ond, 68’

D

’emblée, les règles sont fixées : la plongée dans les rues sud-coréennes à la recherche du père de la réalisatrice ne sera aisée. Car si la police locale offre ses services pour débusquer l’être recherché, elle ne communique pas pour autant systématiquement ses coordonnées en cas d’enquête couronnée de succès : seule comptera la volonté du traqué. Ainsi informées, Sung-A Yoon et sa famille s’en vont en quête d’indices dans une Corée du Sud profondément marquée par la perte de liens. Au fond : quête du père ou quête des pairs ? En filigrane de cette enquête familiale se dessine le portrait d’une société profondément hantée par l’omniprésente séparation. De la populaire émission télé qui recompose des familles éclatées, véritable bombe lacrymale nationale, à la notoire implosion du dragon coréen en deux entités mortellement opposées, les symptômes d’une profonde déchirure abondent à tous les niveaux. Frayant sa voie dans cet obscur entrelac, Sung-A Yoon invoque les techniques documentaires pour retrouver son père et, enfin, (re)créer du lien.

D

e regels liggen vast van in het begin: de zoektocht naar de vader van de filmmaakster Sung-A Yoon in de straten van Zuid-Korea zal niet eenvoudig zijn. Ook al biedt de lokale politie zijn diensten aan bij de opsporing, dit betekent nog lang niet dat ze in geval van triomf het contact van de persoon in kwestie vrijgeven: enkel de wil van de gezochte telt. Zich hiervan bewust maken Sung-A Yoon en haar familie zich op voor een zoektocht in een Zuid-Korea dat diep getekend is door het verlies van menselijke banden. De vraag is uiteindelijk: is het een zoektocht naar de vader of naar verloren samenhang? Tijdens deze intieme tocht tekent zich een ruimer portret af van een samenleving die diep gekwetst is door de alom aanwezige scheiding: van het populaire tv-programma dat versnipperde families herenigt, een nationale traangasbom, tot de notoire implosie van de Koreaanse draak in twee diametraal tegenovergestelde wezens. De symptomen van de breuk zijn op alle niveaus aanwezig. Zich een weg banend door dit labyrint gebruikt Sung-A Yoon de documentaire film als middel om haar vader terug te vinden en uiteindelijk haar binding te (her)ontdekken.

16.05 > 20:00

[GRATIS]

La jungle étroite

Benjamin Hennot, 2013, BE, video, vo fr / fr ov, 52’

A

ncien syndicaliste de combat, Gilbert Cardon est un des piliers de l’association "Fraternités ouvrières", située à Mouscron. Il y assure la permanence hebdomadaire, où il ne manque jamais d’envoyer les visiteurs se perdre dans son jardin-verger expérimental, sorte de dédale vivrier et luxuriant, et y dispense gratuitement des cours de jardinage, en initiation aux autres règnes du vivant. Tantôt encore il y expose les conditions de réalisation de l’immense grainier occupant la salle polyvalente, nécessairement collectives. Cet oasis n’en est pas un, puisque Gilbert veille à maintenir un contact polémique avec le social. Et c’est tout naturellement que Benjamin Hennot, pour son premier film, explore les différents genres de relations cultivées autour de ce verger, les mondes qui s’y côtoient au détour d’un cours de taille d’été, d’un atelier d’ensachage hivernal ou encore de la distribution annuelle d’arbres fruitiers qui envahissent l’espace public… Des jardiniers curieux y affluent pour l’offre inouïe en semences à prix risible et pour la richesse horticole de cette jungle enclavée au coeur d’une cité post-industrielle, et lui, l’ancien délégué syndical, leur dit : "Je préfère bouffer de la merde à plusieurs que du bio tout seul".

23.05 > 20:00

G

ilbert Cardon is als voormalig vakbondsactivist een van de pijlers van de vereniging "Fraternités ouvrières" in Moeskroen. Tijdens zijn wekelijkse permanentie laat hij zijn bezoekers graag ronddwalen in zijn experimentele boomgaard-tuin die een middenweg zoekt tussen utilitaire voedzaamheid en weelderige begroeiing. Gilbert Cardon geeft er gratis tuiniercursussen waarbij hij tussendoor graag andere adviezen over het leven verstrekt. Deze oasis van groen is echter niet helemaal wat hij lijkt: Gilbert blijft op polemische wijze aansluiting zoeken bij de sociale werkelijkheid. Benjamin Hennot vond het "natuurlijk" om zijn eerste film te maken over de verschillende soorten verhoudingen die rondom deze tuin bloeien. Zo exploreert hij de werelden die elkaar ontmoeten tijdens een cursus zomersnoeien, een workshop voor het wintervast maken van planten of de jaarlijkse distributie van fruitbomen die de publieke ruimte overwoekeren... Nieuwsgierige tuiniers stromen er toe van heinde en ver voor het ongelofelijke aanbod aan spotgoedkope zaden en de florale rijkdom van deze ingesloten jungle in het hart van een postindustriële stad, en hij, Gilbert Cardon, zegt hun: "Ik eet liever met meerderen stront, dan op mijn eentje bio."

[GRATIS]

Chaumière (KAMERS ZONDER ZICHT) Emmanuel Marre, 2013, BE, video, vo st nl / ov NL OND, 70’

L

es hôtels "Formule 1" sont ces établissements définis comme "ultra-économiques", lieux communs des zones périurbaines : une manière low cost "d’habiter le monde". Derrière la porte des chambres, l’uniformité de l’espace, réduit au strict minimum fonctionnel, met à nu la tension propre à chaque vie humaine : sédentarité et nomadisme, excès et retenue, routine et survie. Emmanuel Marre est de ceux pour qui ce type d’hôtels a toujours fait partie intégrante du paysage autoroutier. Enfant, pour aller en vacances, ses parents s’y arrêtaient en route, ce qui lui a procuré des souvenirs marquants mêlant sensations d’excitation et d’angoisse. Une fascination qui l’a poussé à réaliser ce film dont le personnage principal est un lieu considéré sans intérêt, laid et presque honteux, que notre regard occulte presque inconsciemment. Il s’y intéresse aux résidents de cet hôtel formaté, ne se laissant pas si facilement mettre en boite, qui utilisent, détournent et font dysfonctionner ce rêve de machine à dormir.

D

e Formule 1-hotels zijn instellingen die als spotgoedkoop bestempeld worden, gemeenplaatsen in het voorstedelijke gebied: een low-cost manier om de wereld te bewonen. Achter de kamerdeuren legt de uniformiteit van de ruimte die beperkt is tot zijn strikt functionele minimum, de spanningen bloot die elk mensenleven in zich draagt: een vaste stek hebben en nomadisme, buitensporigheid en terughoudendheid, routine en overleven. Emmanuel Marre is iemand voor wie dit soort hotel altijd een vast bestanddeel van het snelweglandschap uitmaakte. Tijdens zijn kindertijd, op weg naar de vakantiebestemming, hielden zijn ouders er halt, wat markante herinneringen naliet met gemengde gevoelens van opwinding en angst. De fascinatie die deze ervaring teweegbracht, zette hem aan om deze film, waarin de hoofdrolspeler een oord is, te realiseren. Een oord dat als oninteressant, lelijk en bijna als iets om zich voor te schamen gezien wordt, waar we liefst niet te lang naar kijken. Emmanuel Marre interesseert zich voor de bewoners van dit gestandaardiseerde hotel, die zich niet eenvoudigweg in hokjes laten plaatsen. Ze gebruiken, misbruiken en sturen deze droom van een slaapmachine in de war.

3

releases

A

trophiée par la récession économique, mal aimée du pouvoir royal, Tanger s’est métamorphosée. Misant sur son statut de charnière entre deux mondes, sur son nouveau port et sa Zone franche, la métropole se transforme en base arrière industrielle de l’Europe… En 2001, alors qu’elle tourne un documentaire sur les immigrés tentant de traverser clandestinement la Méditerranée, Leïla Kilani découvre ces armées d’ouvrières qui engorgent la ville dans un va et vient quotidien. En 2011, elle consacre son premier film de fiction à ces femmes dont l’obsession est de trouver un travail stable. La Zone franche est leur Eldorado. Elles y sont réparties en deux castes : les "textiles", payées à l’heure, et les "crevettes", payées à la tâche mais devant supporter l’odeur infamante du crustacé qui leur colle à la peau. Badia et Imane sont "crevettes" et rêvent de devenir "textiles" comme Asma et Nawal. À une cadence galvanisante, ces jeunes filles travaillent pour survivre le jour et vivre la nuit, pratiquant la débrouille (prostitution, arnaques…) et traçant leur route dans la jungle de l’économie libérale. Petites bombes portées par l’énergie du désespoir, interprétées par des comédiennes amateures, elles pulvérisent les idées reçues sur la "femme arabe" et électrisent le spectateur avec leur flow d’enfer. Tourné en immersion dans la rue tangéroise, dans la lutte des classes et des sous-classes, "Sur la planche" (expression signifiant "sur la corde raide") porte sur ses personnages un regard tout sauf misérabiliste. Comme le dit Badia : "Je ne vole pas, je me rembourse. Je ne cambriole pas, je récupère. Je ne trafique pas, je commerce. Je ne me prostitue pas, je m’invite. Je ne mens pas, je suis déjà ce que je serai. Je suis juste en avance sur la vérité, la mienne".

Sur la planche Leïla Kilani, 2011, MA-FR, 35MM, vo st fr / ov fr, 106’

D

oor de zware economische recessie, en het feit dat ze niet geliefd was door de koninklijke macht, onderging Tanger een gedwongen metamorfose. Door in te zetten op haar status als scharnierpunt tussen twee werelden en op haar nieuwe haven met bijhorende vrije zone, transformeerde de metropool zich tot industriële basis van Europa. Wanneer Leïla Kilani in 2011 een documentaire maakt over de immigranten die proberen om de Middellandse zee over te steken, ontdekt ze de massale groep arbeiders die dagelijks de stad in- en uitstromen. Datzelfde jaar nog start ze met de opnames van haar eerste fictiefilm, "Sur la planche", over vrouwen die obsessief op zoek zijn naar vast werk. De vrije zone is hun Eldorado. Ze worden er opgesplitst in twee kasten: de "textiles", betaald per uur, en de "crevettes", met een taakloon, en die de weerzinwekkende geur moeten trotseren van de schaaldieren die aan hun huid kleven. Badia en Imane zijn "crevettes" en dromen ervan om op een dag "textiles" te worden zoals Asma en Nawal. Deze jonge vrouwen werken om overdag te overleven en ’s nachts te leven van prostitutie en inbraken... Op die manier banen ze zich een weg door de jungle van de liberale economie. Gestuwd door de energie van de wanhoop, halen de amateuractrices het klassieke beeld van de "Arabische vrouw" onderuit, en weten zij de toeschouwer te begeesteren met hun helse energie. Gefilmd middenin het straatleven in Tanger, waar de strijd tussen de klassen hevig woedt, schetst "Sur la planche" een allesbehalve miserabel beeld van de personages. Zoals Badia het verwoordt: "Ik steel niet, ik betaal me zelf terug. Ik breek niet in, ik recupereer. Ik smokkel niet, ik voer handel. Ik prostitueer me niet, ik nodig me uit. Ik lieg niet, ik ben alles wat ik zou kunnen zijn. Ik loop gewoon voor op de waarheid, de mijne”.

17.05 >20:00

18.05 >22:00

19.05 >20:00

24.05 >22:00

26.05 >18:00

26.05 >22:00

31.05 >22:00

01.06 >20:00

09.06 >20:00 [ 5€ / 3,5€ ]

D

ans les rues de Tiblisi, Checkie, quarantenaire, erre constamment à la recherche d’un peu d’argent. Sans ressources, il est prêt à tout pour acquérir les doses d’héroïne dont il a besoin. Seul et devant des sous à tout le monde, sa vie est un combat permanent. Sa tâche est d’autant plus ardue qu’il doit aider financièrement la femme avec qui il a un fils de sept ans, dernier être humain qui le regarde avec des yeux aimants. Mais à Tiblisi, certains s’en sortent mieux et comme partout, les ados des classes moyennes s’ennuient et s’amusent à trouver les moyens de s’évader. Quand des policiers corrompus décident d’utiliser Checkie pour piéger l’un d’eux et faire chanter ses parents, celui-ci va être obligé une nouvelle fois de repenser son ordre des priorités et des valeurs. N’excluant pas l’humour dans le traitement de son sujet, Levan Koguashvili nous propose un tableau dur de la société post-soviétique en Georgie, particulièrement difficile à appréhender pour ceux qui ont vécu le changement. Sa mise en scène subtile permet une compréhension de l’espace dans lequel évoluent les personnages, de la proximité de leurs aires d’activités respectives, de la promiscuité envahissante et qui laisse peu de place à la seconde chance. "Street Days" parvient à souligner ce qui maintient en vie des individus pourtant aux prises avec un quotidien insupportable, à faire ressentir ou comprendre intuitivement l’organisation sociale d’une ville livrée à elle même, avec une ironie légère et grave.

D

e veertiger Checkie is steeds op zoek naar een beetje geld in de straten van Tbilisi. Omdat hij geen inkomen heeft, is hij tot alles bereid om zijn doses heroïne te verkrijgen. Alleen, en schuldenaar bij zowat iedereen, is zijn leven een dagelijkse strijd. Daarenboven moet hij de vrouw ondersteunen met wie hij een kind heeft. Zijn zevenjarige zoon is waarschijnlijk de enige persoon die hem nog liefdevol aankijkt. Maar zoals overal zijn er mensen die het beter hebben. De jongeren uit de middenklasse vervelen zich en zoeken manieren om zich te vermaken. Wanneer corrupte politieagenten beslissen om Checkie te gebruiken als lokaas om één van de jongeren te klissen, wordt Checkie verplicht om zijn eigen normen en waarden in vraag te stellen. Levan Koguashvili schetst een hard beeld van de post-Sovjetmaatschappij in Georgië, maar durft deze tevens met humor te doorprikken. De subtiele mise-en-scène laat de kijker toe om heel goed aan te voelen binnen welke ruimte de personages evolueren, en hoe hun onderlinge relatie is. Dit blijkt een ruimte zonder veel plaats voor herkansing. "Street Days" toont hoe mensen in een verschrikkelijke situatie er in slagen om elke dag opnieuw te overleven, en legt de sociale organisatie bloot van een stad die aan zichzelf overgelaten wordt, en dit alles met een ironische knipoog.

18.05 >20:00

19.05 >18:00

19.05 >22:00

24.05 >20:00

26.05 >20:00

31.05 >20:00

01.06 >20:00

09.06 >22:00

[ 5€ / 3,5€ ]

Street Days

Quchis dgeebi Levan Koguashvili, 2010, GE, 35MM, vo st ANG & fr / ov ENG & fr ond, 89’

4

Danzón, Rumba etc... Rites urbains autour du bal, codes de courtoisie à réinventer, invitations informelles, pratique du corps en mouvement dans un espace confiné, dialogue des hanches aux épaules, jeu de séduction et parades sexuelles, combats de coqs, et rumba collective !

Het bal: een dansfeest, stedelijke rituelen, opnieuw uit te vinden etiquette, informele uitnodigingen, bewegende lichamen in een afgemeten ruimte, dialoog tussen schouders en heupen, verleidingsspelletjes, seksuele parades, hanengevechten en collectieve rumba!

02.06 > 18:00 + 07.06 > 21:00 [ 5€ / 3,5€ ]

02.06 > 20:30 + 08.06 > 21:00 [ 5€ / 3,5€ ]

John Ford, 1948, US, 35MM, vo st fr & NL / ov fr & NL OND, 128’

Robert Wise, 1961, US, 35MM, vo st fr & NL / ov fr & NL OND, 155’

Fort Apache

J

25.05 > 20:00 [ 10€ / 7,5€ ]

Soirée bals / balAVOND P S ratique séculaire de se rassembler sur un lieu donné pour se rencontrer dans la danse (en groupe ou en couple), le bal a été progressivement dévalorisé, négligé, voire effacé de notre vie sociale. Phénomène assez étonnant, car s’il y a bien quelque chose de commun aux humains, c’est leur besoin de se réunir pour danser. La danse est un accord tacite entre les hommes, un besoin universel de marquer les passages, fût-ce celui de passer le pont d’une semaine à l’autre. À l’aube de ce nouveau siècle, le désir de retrouver le plaisir de danser ensemble se fait ressentir. Joannah Pinxteren, anthropologue de la danse, viendra nous évoquer la piste de danse, (ou la place), lieu où se jouent les rencontres. Plaisir de danser. Avec des codes. Des civilités. Des directions dans l’espace. La conférence sera principalement axée sur les danses afro-cubaines ; danses métisses s’il en est puisqu’elles combinent l’héritage des esclaves et de la bourgeoisie européenne. Le film de Joanna Pinxteren "Moi aussi je suis jeune", ainsi que plusieurs extraits en relation avec le Danzon, illustreront cette présentation qui sera suivi d’une initiation à ces danses.

amenkomen op afgesproken plaatsen om samen te dansen (in groep of in koppel) is zo oud als de mensheid zelf. Toch werd het bal geleidelijkaan van zijn ware essentie ontdaan, verwaarloosd, en zelfs uit ons sociale leven gewist. Een verbazend fenomeen, want als mensen iets samen willen doen, dan is het toch wel... dansen! De dans is een stilzwijgend akkoord tussen mensen, een universele behoefte om overgangen in te zetten, al was het maar om de overgang van de werkweek naar iets anders passend te vieren... Aan het begin van deze nieuwe eeuw voelen we de behoefte om het plezier van het samen dansen opnieuw te ontdekken. Joannah Pinxteren is dansantropologe en komt ons de danspiste toelichten. De danspiste, daar waar ontmoetingen plaatsvinden, en waar het plezier van het dansen ontstaat - met codes, wellevendheid, en aanwijzingen in de ruimte. De conferentie van Joannah zal voornamelijk gaan over Afro-Cubaanse dans: een ware fusion-dans die de erfenis van de slaven kruist met die van de Europese burgerij. Haar film "Moi aussi je suis jeune", en heel wat bijkomend beeldmateriaal over de danzón, illustreren deze voorstelling die gevolgd wordt door, hoe kan het anders, een dansinitiatie!

+ African Nostalgie > 23:00

E

t pour vous faire danser la rumba, le bal sera pris en main par un trio composé de noms talentueux bien connus de la vie musicale belgocongolaise : Dieudos (guitare et chant), Papa Boni (congas et chant), Jeanjou Kawend (guitare et chant) + DJ T 42, qui puisera dans ses bacs de musiques de tous lieux et toutes époques : calypso, mambo, samba, pan, valse, cumbia, tango, milonga, rumba, rock, swing, cha-cha-cha, charleston, forro, etc.

O

m u de rumba te doen dansen, wordt het bal stevig geleid door een getalenteerd trio uit de Belgo-Congolese scène: Dieudos (gitaar en zang), Papa Boni (conga’s en zang), Jeanjou Kawend (gitaar en zang) + DJ T 42 met zijn platenbakken vol muziek van overal en van alle tijden: calypso, mambo, samba, pan, wals, cumbia, tango, milonga, rumba, rock, swing, cha-cha-cha, charleston, forro, enz.

ohn Ford concocte une scène de bal, centrale et entraînante, dans la plupart de ses grands films. Sans les énumérer tous car ils sont nombreux, on peut évoquer "The Searchers", "My Darling Clementine" et bien entendu "Grapes of Warth" où la scène apparaît déjà dans le roman de Steinbeck. Ces bals jouent toujours un rôle important entre tension et relâchement, un climax où la communauté, si cher au cinéaste, se rassemble et où les relations entre personnages prennent un tour nouveau. Ici, Henry Fonda est le réactionnaire rigide (écho du Général Custer) tandis que John Wayne est calme, subtil et mesuré. Ce qui constitue une inversion des rôles réjouissante. Une Shirley Temple en adolescente espiègle et un Victor McLaglen bonhomme complètent cet impressionnant casting. Tourné dans la Monument Valley, le film comporte aussi plusieurs scènes d’intérieur dans le camp militaire dont deux scènes de bal : l’une à l’arrivée de Fonda dans le camp et l’autre à l’aube de la bataille finale où les personnages en conflit se voient contraints par les convenances de danser ensemble.

W

ist u het al? In de meeste films van John Ford zit er wel een dansscène! Zonder ze allemaal op te noemen, want deze veelfilmer heeft er vele tientallen op zijn naam staan, citeren we "The Searchers", "My Darling Clementine" en natuurlijk "Grapes of Warth" waar de dansscène ook al voorkwam in de roman van Steinbeck. Deze scenes spelen trouwens een belangrijke rol: tussen spanning en ontspanning is het een hoogtepunt waarin de gemeenschap, die Ford hoog in het vaandel voerde, samenkomt en waar de relaties tussen de personages een nieuwe wending nemen. In deze film is Henry Fonda de rigide reactionair (verwijzing naar Generaal Custer) terwijl John Wayne rustig, subtiel en beheerst is. Wat een omkering van de rollen! Meer nog, Shirley Temple als schalkse adolescente en een goeiige Victor McLaglen vervolledigen de indrukwekkende cast. Opgenomen in Monument Valley, bevat de film ook twee balscènes in het militaire kamp: de ene wanneer Fonda in het kamp aankomt en de andere aan de vooravond van de finale slag waar de conflicterende personages zich gedwongen zien de conventies van het samen dansen te respecteren. Als dat geen uitnodiging is om samen na de film de deur uit te dansen...

West Side Story

L

a scène de bal de "West Side Story" est le nœud de ce film musical. C’est là que les "Sharks" et les "Jets" s’affrontent gentiment avant la tragique bataille, et c’est là que Tony rencontre Maria, goutte de vase qui fait déborder l’eau entre les deux gangs rivaux. Et pourtant, ce bal dans le gymnase, organisé par les travailleurs sociaux et la police, pour que les jeunes se rencontrent, voulait résoudre cet antagonisme par la danse. Il faut voir l’agent de quartier en chaperon lourdaud et John Astin (le Gomez Addams de la famille du même nom, le prof Gangreen de "Return of the Killer Tomatoes") en MC peu subtil, ne parvenant pas à faire se mélanger les deux communautés ! En Cinémascope et Technicolor, chant du signe de cinéma de studio, "West Side Story" est une œuvre courageuse qui aborde avec grâce et finesse des situations sociales contemporaines. Des extérieurs new yorkais à couper le souffle encadrent une reconstitution du West Side dans des décors stylisés éclairés de manière théâtrale et onirique au service d’une adaptation osée de "Roméo et Juliette", et de la musique de Bernstein… L’antithèse du film d’auteur… magique !

H

et bal in "West Side Story" is een sleutelscène in deze legendarisch verfilmde musical. Het is daar dat de "Sharks" en de "Jets" elkaar nog vriendschappelijk ontmoetten voor de tragische afloop de bovenhand haalt, en het is daar dat Tony Maria ontmoet, wat de druppel is die de spreekwoordelijke emmer tussen de twee rivaliserende gangs doet overlopen. En nochtans was dit bal, georganiseerd door sociale werkers en de politie, bedoeld om de tegenstellingen tussen de jongeren in deze multiculturele buurt weg te werken... De wijkagent in zijn onhandige uniform, en John Astin (de Gomez Addams van de gelijknamige familie, de Professor Gangreen van "Return of the Killer Tomatoes"!) als weinig subtiele MC, slagen niet in hun opzet. In Cinemascope en Technicolor werd West Side Story de zwanenzang van de klassieke studiofilm. Het was een moedige poging om elegant en subtiel hedendaagse sociale situaties aan te kaarten. New York wordt adembenemend mooi getoond rond de West Side in gestiliseerde decors die op theatrale en dromerige wijze belicht worden. De omgeving staat helemaal ten dienste van deze gewaagde, hedendaagse versie van Romeo en Juliette, en dat op de onvergetelijke muziek van Leonard Bernstein... magisch!

LIVE SOUNDTRACKS

5

09.05 > 21:00 + 11.05 > 21:00 + 12.05 > 18:00 [ 7,5€ / 6€ ]

Le mariage avec soi-même / THE WEDDING WITH ONESELF

#1 La genèse / genesis #2 Entre la rivière et la pluie / BETWEEN RIVER AND RAIN Matthieu Ha & FRED CHEMANA, be, live vo FR st FR & ANg / FR ov FR & EN ond, 2x45’

A

près le début mémorable de son feuilleton multidimensionnel "Le mariage avec soi-même", Matthieu Ha nous revient pour le second épisode, non sans reprendre la genèse de ses pérégrinations fantasmatiques ! Suite à un rêve éveillé d’une tortue vicieuse à tête de pénis, Matthieu Ha se marie avec lui-même le 21 décembre 2010 selon son "Manifeste de Paix de Bangkok" dont il perpétue depuis sa profession de foi au travers de performances protéiformes. Environné d’un ingénieux dispositif aux projections et écrans multiples orchestrés par son acolyte Mira Vision (Fred Chemama), Matthieu Ha joue et chante sans discontinuité, accompagné de son accordéon fétiche, de rythmiques enivrantes d’un synthé Lo-Fi, ainsi que des musiciens invités : Grégoire Tirtiaux au gembri et saxbary, et Greg Remy à la guitare électrique. Et de nous conter dans une langue imaginaire (sous-titrée !), le récit de sa transfiguration au contact d’une "pornographie philosophique" dont les résonances absurdes et poétiques n’en sont pas moins authentiques ! Un spectacle total qui vous étonnera autant par sa transe musicale que par ses projections allégoriques composées des films de Matthieu Ha réalisés à Bruxelles comme en Chine, tel une quête intime sur la complexité de ses origines eurasiennes. Une expérience live à ne pas manquer sous prétexte d’un agenda chargé, puisque trois représentations sont prévues en exclusivité au Nova !).

N

a het memorabele debuut van zijn multidimensionale reeks "Het huwelijk met zichzelf," keert Matthieu Ha terug met een tweede deel. Na een dagdroom over een onzedelijke schildpad met penishoofd, trouwt Matthieu Ha op 21 december 2010 met zichzelf volgens het voorschrift van zijn "Vredesmanifest van Bangkok”. Sindsdien draagt hij zijn geloof uit in veelzijdige performances, omgeven door een ingenieuze installatie van schermen en projecties, en georkestreerd door zijn sidekick Mira Vision (Fred Chemama). Matthieu Ha speelt en zingt in gezelschap van zijn trouwe accordeon, de bedwelmende ritmes van Lo-Fi synths, en zijn gastmuzikanten Gregory Tirtiaux (guembri en baritonsaxofoon) en Greg Remy (elektrische gitaar). In een zelfverzonnen taal - ondertiteling in Frans en Engels - vertelt hij ons het verhaal van zijn reële en imaginaire omzwervingen. Een totaalspektakel dat je onderdompelt in een muzikale en visuele trance met beelden die zowel in Brussel als in China werden opgenomen. Matthieus huwelijk – met zichzelf – is een zoektocht naar de intieme complexiteit van zijn Euraziatische identiteit. Een niet te missen live-ervaring, exclusief voor Nova!

17.05 > 22:00 [ 5€ / 3,5€ ]

Dementia avec une bande son de / met EEN soundtrack van N N

on on

John Parker, 1955, us, live, 56’

R

etour au Nova d’un film aux mille et une vies : à l’origine fut l’exclusif geste cinématographique de John Parker. Une pièce unique aux accents psychologiques prononcés. L’histoire d’une femme perdue dans un labyrinthe onirique entre meurtre, souvenirs et débordante sensualité. Le second temps est celui de la censure : en 1955, considéré comme amoral, il est prestement banni des sombres salles et exclu du cercle fermé des œuvres artistiques. Il reparaît en 1958, amputé, renommé et affublé d’une voix off. Subversif, le film inquiète, intrigue et suscite une grande curiosité. Référence pour David Lynch ou John Waters, sa projection à l’Étrange festival de Paris en 2011 frappe l’imagination des jeunes musiciens de NonNon (Roubaix), qui entreprennent la réalisation d’une nouvelle bande son. Alternant musique de fosse, d’ambiance et bruitage sur un rythme tantôt lancinant, rock ou jazz, NonNon offre un live qui colle à l’esthétique du film pour vous plonger définitivement dans le tortueux univers de "Dementia". http://non-nonplaysdementia.hotglue.me

"

D

ementia" is als een kat met negen levens: deze film uit 1953 van John Parker - die het midden houdt tussen een donkere "film noir" en een B-film - gaat over een vrouw die verstrikt raakt in een kluwen van moord en herinneringen aan haar duistere verleden. De film bevatte oorspronkelijk geen dialogen, enkel muziek en geluidseffecten. Omdat de film bij zijn release door de Amerikaanse filmrecensenten beschouwd werd als immoreel, werd hij al snel verbannen tot donkere achterzalen en werd hij niet als een volwaardig artistiek werk beschouwd. In 1958 verschijnt onder de naam "Daughter of Horror" een herwerkte versie van de film, verknipt en voorzien van een voice-over. Het zal nog tot 1970 duren voor Dementia in zijn originele versie te zien zal zijn. Door zijn subversieve karakter krijgt de film een vreemd soort aantrekkingskracht en zal hij later ook als inspiratiebron dienen voor o.a. David Lynch en John Waters. Al decennialang prikkelt de film de verbeelding van menig toeschouwer. Zo ook die de jonge muzikanten van NonNon uit Roubaix, die de film zagen op het Étrange-festival in Parijs in 2011. Ze besluiten er een nieuwe soundtrack voor te componeren. Met een atmosferische soundscape van geluidseffecten met elementen uit zowel rock als jazz, blaast NonNon live nieuw leven in deze prent. Laat je onderdompelen in het krankzinnige universum van "Dementia".

6

VARIA

combi 7,5€ / 6€

Turkish Pop Cinémå Entre les années ’50 et les années ’80, le cinéma connut ses heures de gloire à Istanbul. Dracula, Tarzan, Superman, des héros turcs

comme Tarkan et des méchants bandits comme Kilink vivaient de merveilleuses aventures sur les rives du Bosphore. À cette époque, le business était très difficile : les réalisateurs travaillaient parfois sur plusieurs films en même temps, les scénarios étaient insensés et les droits d’auteur non respectés. Outre des comédies et des drames, il s’agissait surtout d’adaptations de bandes dessinées au cinéma, de westerns, de héros masqués, de séries d’aventures historiques et de films érotiques qui attiraient le public turc en masse dans les salles de cinéma. Ce qui faisait recette était répété. Les suites, les séries et les films qui servaient de tremplins à des acteurs étaient légion. Les productions turques n’étaient pas les seules à être copiées : de nombreux succès étrangers étaient également source d’inspiration. Un James Bond, un Tarzan ou un Rambo turc, une parodie des films "The Exorcist", "E.T." ou "Star Wars" : tous ont vu le jour. Cet âge d’or du cinéma populaire turc prit fin lorsque les militaires s’emparèrent à nouveau du pouvoir en 1980. À ce moment-là, le système de production s’était déjà donné le coup de grâce en produisant des films trash de plus en plus mauvais qui n’attiraient plus le public. Le programme de la soirée se compose de deux films extravagants datant de l’apogée du cinéma turc dans les années septante. Ces deux films seront précédés d’un bonus : un court documentaire (24 min) idéal pour découvrir le monde exotique du cinéma populaire turc (avant "The Deathless Devil") et une sélection de 15 minutes des bandes annonces et clips vidéo les plus fous (avant "Tarkan versus The Vikings").

Van de jaren vijftig tot tachtig gonsde het van de filmbedrijvigheid in Istanbul. Dracula, Tarzan, Superman, Turkse helden als

Tarkan en snode schurken als Kilink beleefden wonderlijke avonturen aan de oever van de Bosporus. Het was een keiharde business waarin regisseurs soms aan meerdere films tegelijk werkten, er waanzinnige draaischema’s op nahielden en waar geen enkel auteursrecht werd gerespecteerd. Naast komedies en drama, waren het vooral de stripverfilmingen, westerns, gemaskerde helden, historische avonturenseries en seksfilms die het Turkse publiek en masse naar de bioscoop lokten. Wat succesvol was, werd herhaald en sequels, series en sterrenvehikels waren er dan ook legio. Niet alleen de eigen producties werden gekopieerd, vele buitenlandse kassuccessen kregen een Turkse carbonkopie. Een Turkse James Bond, Tarzan of Rambo, een rip-off van The Exorcist, ET of Star Wars : het bestond allemaal. Deze gouden periode van de Turkse populaire cinema kwam aan zijn eind toen de militairen in 1980 de macht overnamen. Tegen die tijd had het productiesysteem zichzelf de das omgedaan met steeds slechter gemaakte trash films, waar het publiek al lang niet meer de deur voor uit kwam. Het avondvullend programma bestaat uit een heerlijke double bill van twee extravagante films op het hoogtepunt van de filmgolf in de jaren zeventig. Beide films worden voorafgegaan door een leuke bonus: een korte documentaire (24 min) die de perfecte kennismaking vormt met de exotische wereld van de populaire Turkse cinema (voor "The Deathless Devil"); en een 15 minuten durende selectie van de meest uitzinnige trailers en filmclips (voor "Tarkan versus The Vikings"). En collaboration avec / in samenwerking met MOOOV Film Festival & Offscreen.

10.05 > 20:00 [ 5€ / 3,5€ ]

10.05 > 22:00 [ 5€ / 3,5€ ]

Yilmaz Atadeniz, 1973, TR, hd video, vo st ang / ov enG ond, 84'

Mehmet Aslan, 1971, TR, hd video, vo st ang / ov enG ond, 86'

The Deathless Devil

Tarkan versus The Vikings

C

L

D

D

e film turc de série B est un grand moment de rigolade. Le héros masqué, Copperhead, vêtu comme un catcheur mexicain, tente de déjouer le plan ingénieux du Docteur Satan pour dominer le monde à l’aide de robots en carton. Flanqué d’un acolyte désespéré qui surjoue son personnage, il est également entouré des jupes les plus courtes d’Istanbul. Docteur Satan (prononcé "Doktar Sheitan") est un Turc à la carrure imposante et à la moustache la plus impressionnante de tous les temps. Il doit cependant passer pour un génie chinois, ce qu’il tente de faire en poussant sur des boutons et en riant d’une voix caverneuse digne d’un maniaque. Ce film débridé est jalonné de scènes de combats et de dialogues ridicules, mais déploie une énergie débordante et communicative. olle pret in deze Turkse B-Film waarin onze gemaskerde held Copperhead gekleed gaat als een Mexicaanse worstelaar. Hij probeert Doctor Satan’s ingenieuze poging tot wereldoverheersing met behulp van kartonnen robots te verhinderen. De kortste rokjes van Istanbul en een hopeloos overacterende sidekick staan hem bij. Doctor Satan (uitgesproken als "Doktar Sheitan") is een stoere Turk met de meest indrukwekkende snor OOIT. Hij moet echter doorgaan voor een Chinees meesterbrein en toont dat vooral door in een lelijke kelder maniakaal te lachen en op knopjes te duwen. De amateuristische prent is doorspekt met brutale vechtscènes en lachwekkende dialogen, maar blaakt van aanstekelijke, onstuimige energie.

e guerrier téméraire Tarkan affronte les Vikings lorsque ceux-ci débarquent sur la Riviera turque avec leur drakkar en carton. Préparez-vous à un spectacle insensé dans lequel les talents d’acteur se cachent derrière des perruques blondes mal ajustées et des casques de Vikings en plastique. Dans ce film, Tarkan est enchaîné puis offert en sacrifice à une gigantesque pieuvre tandis que la musique épouvantablement amplifiée tente de dissimuler qu’il ne s’agit que d’une bête en caoutchouc qui flotte, égarée dans l’eau de la Mer Méditerranée au clapotis léger. Adapté d’une bande dessinée très populaire, le film était destiné à l’origine à un public jeune, mais les nombreuses scènes de seins nus en font un film schizophrène et particulièrement amusant.

e onverschrokken krijger Tarkan neemt het op tegen de Vikings wanneer die met hun kartonnen zeilschip op de Turkse rivièra landen. Bereid je voor op een waanzinnig spektakel, waarin acteertalent verborgen blijft onder scheve blonde pruiken en plastic Vikinghelmen, waarin een vastgeketende Tarkan geofferd wordt aan een gigantische octopus en de vervaarlijk aanzwellende muziek tracht te verdoezelen dat het slechts om een rubberen beest gaat dat plompverloren in het aangenaam kabbelende water van de Middellandse zee ligt te dobberen. Gebaseerd op een bekende stripserie lijkt de film oorspronkelijk bedoeld voor een jong publiek, maar de vele topless scènes maken er een schizofrene en uiterst amusante film van.

16.05 > 22:00 [ gratis ]

Open Screen

EXPO

09.05 > 09.06

Ognev Vlaminck vernissage 09.05 >19:30

D

iplômé en architecture d’intérieur et design, Ognev Vlaminck est fondateur du Maximalisme, un nouveau mouvement artistique qui utilise les déchets de notre société à des fins artistiques et tente par le biais de stratégies de communications artistiques de créer une nouvelle façon de penser la consommation et le recyclage. Vous avez sans doute pu observer ses créations au coin d’une rue à Ixelles, comme les nichoirs créés à partir de cassettes VHS ou des lettres de glaces placées anonymement l’hiver passé sur la place Flagey. Dans une démarche artistique plus avant-gardiste, il créé également un sommier de lit fabriqué avec des bouteilles de Coca en plastique, des toits réalisés avec de vielles cassettes vidéo ou encore à partir du même type de matériel, des pots de fleurs, des meubles… ou plus récemment une serre écologique crée à partir de matériaux recyclés. Cette fois, Ognev investit le foyer du Nova.

B

russelaar Ognev Vlaminck heeft een diploma van interieurarchitect en designer op zak, en is stichter van Maximalisme, een nieuwe artistieke beweging die de overschotten van onze wegwerpmaatschappij verwerkt in nieuwe creaties. Doorheen zijn werk zet Ognev de mensen aan om na te denken over de manier waarop we consumeren en hoe we omgaan met het afval dat dit met zich meebrengt. De werken van Ognev zijn niet onbekend bij de Brusselaars aangezien hij zijn werk in de straten van Brussel tentoonstelt. Zo zijn er de nestkastjes uit videocassettes en de kleurrijke ijsletters deze winter op het Flageyplein. Maar er zijn ook de meubels bij zijn thuis, waaronder een bedbodem gemaakt met Cola-flessen, meubilair uit videocassettes... Onlangs nam hij een echte uitdaging aan door een grote serre te bouwen uit hergebruikte materialen. Ditmaal neemt Ognef de foyer van Nova onder handen!

I

l n’y aura que peu de semaines entre cet Open Screen et son prédécesseur. L’occasion de ne pas se relâcher dans les bonnes intentions que vous ne manquerez pas de prendre fin avril. "Et si je tournais un chouette film de moins de 15 minutes que je pourrais projeter sans censure aucune, dans un format raisonnable sur l’écran du Nova. Hmm ça vaudrait la peine... Il faut encore que je pense à l’envoyer une semaine avant l’évènement au 14 rue d’Arenberg, 1000 Bruxelles, pour qu’il soit annoncé sur le site. Ah oui, et surtout que je n’oublie pas une fiche technique complète avec mes coordonnées ! Cool, allez, je fais ça ! Tiens, je vais même faire en sorte que le film puisse intéresser les gens". Et si c’est pas le cas, on le montrera quand même !

E

r zitten slechts enkele weken tussen deze Open Screen en zijn voorganger. De gelegenheid om vast te houden aan goede voornemens. "En als ik nu eens een leuke film van minder dan 15 minuten maakte die ik zonder enige censuur kan vertonen in een schappelijk formaat voor het Nova-scherm. Hhmm, dat loont de moeite... Ik moet er ook aan denken om hem een week voor de Open Screen op te sturen naar de Arenbergstraat 14 te 1000 Brussel zodat hij op de website kan aangekondigd worden. Ah ja, en dat ik vooral niet vergeet om een volledige technische fiche met mijn gegevens erbij te voegen! Cool, als ik dat nu eens deed! Tiens, ik zal er zelfs voor zorgen dat de film ook voor anderen een beetje interessant is". En zelfs als dat laatste niet het geval is, vertonen we hem toch!

7

30.05 > 20:00 [ 5€ / 3,5€ ]

Jaurès + La nuit remue

06.06 > 20:00 [ 3,5€ / 2,5€ ]

Industries minières / Mijnindustrie enjeux et conflits / vragen en conflicten Depuis une décennie, le monde connaît un boom minier. Source de croissance, pilier du développement ou voie royale des relations Sud-Sud pour les uns, néocolonialisme ou malédiction pour les autres, l’exploitation minière suscite de nombreux conflits, centrés sur la répartition des richesses, les dégâts environnementaux et sociaux, et la souveraineté populaire. À l’occasion de la sortie du dernier "Alternative Sud", le CETRI, en collaboration avec la Commission Justice et Paix, et le Réseau Belge de Ressources Naturelles, organise une soirée autour des enjeux de l’exploitation minière dans le Sud. Sedert een tiental jaren kent de wereld een mijnexpansie. Voor de ene bron van groei, pijler van ontwikkeling of fundament van de Zuid-Zuidrelaties, voor de andere neokolonialisme of vervloeking. De mijnbouw roept veel conflicten op rond thema’s als verdeling van rijkdom, ecologische en sociale schade, en volkssoevereiniteit. Ter gelegenheid van de publicatie van het magazine "Alternative Sud" organiseert het CETRI, in samenwerking met de Commissie Justitie en Vrede en het Belgische Netwerk Natuurlijke Rijkdommen, een avond rond de problematiek van de mijnbouw in het Zuiden.

Zambie, à qui profite le cuivre ?

Audrey Gallet & Alice Odiou, 2011, FR, video, vo st fr / OV fr ond, 52'

L

a Zambie constitue l’une des plus importantes réserves de cuivre au monde. Comment un pays aussi riche en matière première peut-il être pauvre ? L’enquête menée ici, à partir du cas emblématique de la mine de Mopani, tente d’y répondre. En nous faisant voyager de l’Afrique à l’Union européenne, en passant par la Suisse, ce documentaire démonte les rouages d’un système mondial et suit l’organisation de la lutte menée contre la multinationale Glencore. Le film a obtenu le prix Albert Londres 2012.

Z

ambia bezit één van de grootste koperreserves ter wereld. Hoe kan een land dat zo rijk is aan grondstoffen toch arm zijn? Het onderzoek dat hier wordt gevoerd, met de Mopanimijn als voorbeeld, probeert een antwoord te geven. Op reis van Afrika naar de Europese Unie doorheen Zwitserland demonteert deze documentaire de tandwielen van een mondiaal systeem en volgt ze de organisatie van de strijd tegen de multinational Glencore. De film ontving de prijs Albert Londres 2012.

+ DEbat

Avec / met : • Frédéric Thomas, chercheur au CETRI et coordinateur d’"Alternative Sud", "Industries minières. Extraire à tout prix ?" / onderzoeker aan het CETRI en coördinator van "Alternative Sud". • Frédéric Trieste, chercheur à la Commission Justice et Paix et membre du Réseau Belge de Ressources Naturelles / onderzoeker bij de Commissie Justitie en Vrede en het Belgische Netwerk Natuurlijke Rijkdommen. www.cetri.be

Voici deux films qu’à priori peu de choses semblent relier, si ce n’est un même sujet (les réfugiés afghans campant le long de la Seine à Paris) traité au premier plan par l’un et en filigrane par l’autre, un même intérêt pour les rythmes de la vie nocturne le long d’un canal urbain… Deux approches sensibles, deux dispositifs cinématographiques ancrés dans le documentaire tout en convoquant par petites touches un registre plus fictionnel : "La nuit remue" pourrait être le contrechamp de "Jaurès" et vice-versa. Nous avons choisi de les montrer ensemble et de croiser les regards de leurs réalisateurs, tous deux présents lors de cette projection unique. Twee films die op het eerste zicht weinig met elkaar te maken te hebben, behalve het onderwerp (Afghaanse vluchtelingen langs de Seine in Parijs), bij de ene frontaal in beeld en bij de andere op de achtergrond, en dezelfde interesse in het nachtelijke leven langs een stadskanaal. Twee gevoelige films, tweemaal benaderd vanuit de documentaire maar doorspekt met fictionele aspecten. "La nuit remue" zou het tegenbeeld kunnen zijn van “Jaurès” en omgekeerd. We vertonen beide films samen om de standpunten van hun regisseurs, allebei aanwezig bij deze eenmalige vertoning, te kruisen.

La nuit remue

Jaurès

U

S

Bijan Anquetil, 2012, FR, video, vo st fr / OV fr ond, 45'

ne voiture longe les quais de ce qui pourrait être la Seine, aussi bien qu’un autre fleuve. Un rendez-vous est pris par téléphone. Autour d’un feu de fortune, au bord de l’eau, sont présents deux jeunes Afghans réunis par le voyage vers Paris. Ils racontent le trajet, dessinent à la craie leur itinéraire, se montrent des images fragiles et floues de trajectoires concrètes. Sans pathos ni récit d’horreur. Bijan Anquetil montre ce qui se passe parfois, la nuit tombée au coeur de nos villes. Une nuit poétique et métaphorique, remuante, comme nous le rappelle le titre emprunté à Henri Michaux. Un film sur les passagers de la nuit en Europe, sur une jeunesse afghane qui se vit dans l’exil et qui, clandestinement, écrit son histoire, son obstination "d’y arriver", ou, tout simplement, d’arriver au terme d’un si long périple. Avec des actes, des mots et des téléphones portables.

E

en auto rijdt langs de kaaien van wat de Seine zou kunnen zijn maar ook een andere rivier. Een afspraak wordt telefonisch geregeld. Rond een open vuur langs het water zitten twee jonge Afghanen, samengebracht door de reis naar Parijs. Ze vertellen over hun trip, tekenen met krijt de route uit, tonen fragiele en vage foto’s van concrete trajecten. Zonder pathos noch horrorverhalen. Bijan Anquetil toont wat zich soms afspeelt in het hart van onze steden als de nacht is gevallen. Een poëtische en metaforische nacht, rusteloos, zoals de aan Henri Michaux ontleende titel ons herinnert. Een film over de passagiers van de nacht in Europa, over een Afghaanse jeugd die zich afspeelt in ballingschap en die clandestien zijn geschiedenis schrijft, zijn hardnekkigheid om “er te geraken” of simpelweg om aan het einde te komen van een lange reis. Met daden, woorden en gsm’s.

Vincent Dieutre, 2012, FR, video, vo fr / fr OV, 82'

i quelqu’un entre dans la vie de Vincent Dieutre, il entre aussi dans son cinéma. Aussi avait-il filmé ces plans presque d’instinct, comme pour garder une trace de son histoire d’amour avec un certain Simon, militant aux journées emplies à aider des réfugiés à régulariser leur situation. Simon n’a jamais souhaité apparaître à l’image, alors le cinéaste s’est mis à filmer ce qu’il voyait la nuit depuis la fenêtre de son appartement : le métro Jaurès, le camp de jeunes réfugiés afghans installé sur les quais du canal Saint-Martin… "Jaurès" est un film non-prémédité, réalisé après-coup. Tout en utilisant les stratégies du Cinéma Povera (jouer des contraintes géographiques, économiques, saisir les interactions entre les choses, pour inventer des formes), il explore les jonctions de l’espace intime et de l’espace public, cherche à voir comment deux réalités parallèles, sans les comparer, peuvent entrer en résonances. C’est "le relevé quotidien, au plus près, d’une réinvention infime mais précieuse, des notions épuisées que sont l’amour et la politique tels que le vingtième siècle nous les a léguées".

A

ls iemand binnentreedt in het leven van Vincent Dieutre, treedt hij ook binnen in zijn films. Zo komt het dat hij deze shots bijna instinctmatig gefilmd heeft, als was het om een spoor te behouden van zijn liefdesrelatie met een zekere Simon, een militant die vluchtelingen helpt te regulariseren. Simon wilde nooit in beeld komen, dus is de cineast beginnen te filmen wat hij ’s nachts zag vanuit het venster van zijn appartement: metrostation Jaurès, het kamp van jonge Afghaanse vluchtelingen langs de kaaien van het kanaal Saint-Martin… "Jaurès" is een niet-voorbedachte film die achteraf geregisseerd is. Terwijl hij de strategieën van de Cinema Povera inschakelt (spelen met geografische en economische beperkingen, de interactie tussen de dingen vatten om vormen uit te vinden), verkent hij de raakpunten tussen intieme sfeer en publieke ruimte, probeert hij te zien hoe twee parallelle realiteiten, zonder ze te vergelijken, weergalmen. Het is "het dagelijkse overzicht, kort op de huid, van de onooglijke maar kostbare heruitvinding van de uitgemelkte begrippen "liefde" en "politiek" zoals de twintigste eeuw ze ons naliet."

nova #136 09.05 > 09.06 2013 09.05 DONderdag / JEUdi

10.05 VENdredi / VRIJdag

19:30

vernissage : OGNEV VLAMINCK

21:00

live soundtrack :



le mariage avec soi-même

p.6 p.5

16.05 JEUdi / DONderdag 20:00

Prima Nova : LA JUNGLE ÉTROITE

p.2 p.6

23.05 DONderdag / JEUdi Prima NovA : chaumière

combi

22:00 TARKAN VERSUS THE VIKINGS

20:00 SUR LA PLANCHE 22:00

live soundtrack : DEMENTIA



p.2

+ LA NUIT REMUE

p.7

12.05 DIManche / ZONdag

21:00

live soundtrack :

18:00

live soundtrack :



le mariage avec soi-même



le mariage avec soi-même

p.5

21:00

Prima Nova : full of missing links

p.2

p.5

18.05 SAMedi / ZATerdag

19.05 ZONdag / DIManche

p.3

20:00 STREET DAYS

p.3

18:00 STREET DAYS

p.3

p.5

22:00 SUR LA PLANCHE

p.3

20:00 SUR LA PLANCHE

p.3

22:00 STREET DAYS

p.3

26.05 DIManche / ZONdag

25.05 ZATerdag / SAMedi

20:00 STREET DAYS

p.3

22:00 SUR LA PLANCHE

p.3

20:00 SOIRÉE BALS / BALAVOND

p.4

01.06 SAMedi / ZATerdag

31.05 VRIJdag / VENdredi

20:00 JAURÈS

11.05 ZATerdag / SAMedi

p.6

24.05 VENdredi / VRIJdag

30.05 JEUdi / DONderdag

p.6

17.05 VRIJdag / VENdredi

22:00 Open Screen

20:00

20:00 THE DEATHLESS DEVIL

18:00 SUR LA PLANCHE

p.3

20:00 STREET DAYS

p.3

22:00 SUR LA PLANCHE

p.3

02.06 ZONdag / DIManche

20:00 STREET DAYS

p.3

20:00 STREET DAYS

p.3

18:00 fort apache

22:00 SUR LA PLANCHE

p.3

22:00 SUR LA PLANCHE

p.3

20:30 west side story

06.06 DONderdag / jeudi

07.06 VENdredi / vrijdag

20:00 À QUI PROFITE LE CUIvRE + DEBAT p.7

21:00 fort apache

08.06 > ZATerdag / SAMedi p.4

21:00 west side story

combi

p.4 p.4

09.06 dimanche / zondag p.4

20:00 SUR LA PLANCHE

p.3

22:00 street days

p.3

Tables d'hôtes / Gastentafels

t

men e n n abo

21 € gen >15 €) n i n o / vert orting > nces 6 séa uction / k (red

10.05 > 19:30 17.05 > 19:30 25.05 > 19:30 30.05 > 19:30 06.06 > 19:30

Pas de pleinopenair cet ÉtÉ ! Geen PleinOPENair deze zomer!

Vos propositions au Nova Vous êtes nombreux à envoyer au Nova vos propositions de films, de programmations, de concerts, de performances, d'expositions… Nous les réceptionnons avec plaisir et les prenons en compte dans la mesure du possible, mais sachez que l'abondance de ces propositions est telle que nous ne parvenons pas à répondre à tout le monde.

Voorstellen aan Nova We krijgen heel veel voorstellen voor films, programmaties, concerten, performances, tentoonstellingen... die we met plezier ontvangen, lezen en bespreken. Maar het zijn er zo veel dat het onmogelijk is om op elk voorstel een antwoord te geven. Laat dit je niet tegenhouden om voorstellen te doen!

cinéma bioscoop cinema: 3 rue d’Arenbergstraat - 1000 Bxl www.nova-cinema.org office: 14 rue d’Arenbergstraat - 1000 Bxl T&F 0032(0)2/511.24.77 [email protected] Permanences au bureau / kantoorpermanenties: mercredi / woensdag 10:00 > 14:00 + vendredi / vrijdag 14:00 > 18:00

Une fois n’est pas coutume : cet été le Nova ne sortira pas son projecteur portable et son écran pour les balader à travers Bruxelles. Non pas que les péripéties de l’année dernière (lieu interdit en dernière minute, pluie abondante…) nous aient refroidis, mais le besoin de se reposer se fait sentir de temps en temps. Cela dit, le Nova n’attendra pas septembre pour rouvrir ses portes et proposera pendant plusieurs week-ends, à la fin juillet et au début août, de vraies soirées d’été… à l’intérieur. On vous tient au courant !

11.05 > 20:30 17.05 > 19:30 25.05 > 19:30

Eenmaal is geen maal: deze zomer zal Nova haar draagbare projector en scherm niet uithalen om ze door Brussel te laten wandelen. Geen PleinOPENair deze zomer dus! Niet dat de gebeurtenissen van vorig jaar (plek op de laatste minuut verboden, overvloedige regen,...) ons enthousiasme bekoeld hebben, maar gewoon omdat de nood om uit te rusten zich van tijd tot tijd laat voelen. Dit gezegd zijnde, Nova zal niet wachten tot september om zijn deuren terug te openen. Tijdens drie weekends eind juli en begin augustus zullen we echte zomeravonden voorstellen... binnen. We houden jullie op de hoogte!

Nova team: Adrien, Aikuavée, Alain, Alexandre, Alice M., Alice R., Amine, Annick, Arnout, Aude, Aurélie, Auré T., Axel, Benoît, Benwa, Bertrand, Brice, Bruno, Bruno C., Carolina, Catherine, Cécile M., Cécile V., Céline, Chloé D., Chloé M., Chloé T., Chloé V., Chris, Christoph, Claire, Clara, Cyrille, Damien, Damien D., Daniel, David, Denis, Deniz, Dirk, Dominik, Dominique, Elena, Élise D., Élise K., Ellen, Elsa, Emilie, Estelle, Fabien C., Fabien D., Fanny, Florian, Francesco, François, Franck, Fred, Georges, Gérald, Guillaume, Gwen, Haimir, Hélène, Hervé B., Hervé, Hilde, Iara, Irina, Ivonne, James, Jacques, Jean-Louis, Jean-Philippe, Jeroen, Johan, Julie B., Juliette, Junko, Katia, Kevin, Kris, Kristof, L, Laura, Lauren, Laurent Ta., Laurent Te., Léo D., Léo G., Lieve, Lila, Livia, Louise, Lucie G., Lucie P., Margherita, Marie, Marie G., Marie Z., Marie-Eve, Mariette, Martyna, Maud, Maxim, Maxime, Mehdi, Melanie, Meriem, Michael, Miku, Milena, Moricette, Naïma, Nele, Nic, Nicolas B., Nicolas D., Niels, Nina, Noé, Nuno, Pancho, Paul D., Paul M., Philip, Philippe Brrr, Raimon, Raph, Renaud, Romain, Roxane, Roxy, Sahib, Sandrine B., Sandrine P., Sara, Sarah, Satoru, Serge, Simon, Soline, Sophie A., Sophie G., Stéphane, Stefanie, Stéphanie, Steven, Sylvain, Tamara, Tatiana, Theresia, Thomas, Toon, Valérie, Vanessa, Vanina, Veronka, Vincent, Yacine, Yasmin, Yukie,... THANKS TO : Gia Bazgadze, Miguel Camino, Epicentre Films, Mondo Macabro, MOOOv film festival, Offscreen.

Avec le soutien de / Met de steun van : COCOF (Politique générale), Fédération Wallonie-Bruxelles, Communauté française (Centre du cinéma et de l'audiovisuel, Éducation permanente), Vlaamse Gemeenschap (Kunstendecreet), Vlaamse Gemeenschapscommissie (Cultuur), Ville de Bruxelles / Stad Brussel. E.R. / V.U.: Owen Krupke, 14 rue Arenbergstraat, 1000 Bxxl.