ZONDAG 17 MEI 2015 / BIJ’ DE VIEZE GASTEN
HET BOM WEER Deze namiddag blijft het droog met wolkenvelden en opklaringen. De maxima schommelen tussen 16 en 18 graden.
ROUT’ART
NOG EVEN GENIETEN
Lieva
Erik
P.7.
P.6.
FOLLOW US
DEN OBUS No.4
BANG-UP! WAT EEN STEM KAN HET BOMFESTIVAL ‘15
www.debom.be
ZONDAG 17 MEI 2015
ELINE.JPG Het hinken en manken is nog niet over en mijn arm optillen gaat al zeker niet. ‘k Weet t’is een flauw excuus. Het spijt mij zeer, maar ‘de foto van Eline’ zal voor de volgende keer zijn. Vol overgave zal ik voor een prachtige en spectaculaire foto zorgen. Adembenemend. Extraordinair. Sensationeel. Exceptioneel. Beloofd. Hoop ik.
Foto: Sammy
Foto: Markass
TIN SOLDIER IN THE UNDERWOODS Foto: Anne
DEN OBUS/1
ZONDAG 17 MEI 2015
HET OOOORAKEL VAN WIELEWAAL Het doorgeefluik voor al uw raadgevingen. Spreek, goddelijke macht! Als uw kat sterft, zet er voor ‘t zekerste een bakske water bij. Zeker als ze 8 kilo weegt. Slecht vooruitzichten, maar desondanks: maak u geen zorgen voor de dag van morgen. Niet te veel koffiedik kijken. ‘t Zijn zorgen voor later. Elke dag heeft genoeg aan zijn eigen kwaad. Voilà, dat is mijn raad. Wik en weeg, want zwijgen en denken zal niemand krenken. Ik heb gesproken! T’is genoeg geweest nu. Ik dank u voor uw aandacht. Ooohmmmmmm
MARISSA FINITO TERMINADO
Foto: Marlies
PANONCHO Ik voel het einde naderen Ik zit voor de laatste keer aan mijn bureau Ik hoor in de verte een juichend publiek Weemoed
Foto: Laurent
LAAG EN NAT uit de kelder /Anne en Sarah
Ik zit voor de laatste keer aan mijn bureau Nu al nostalgisch Weemoed Het is gedaan Nu al nostalgisch Afscheid nemen Het is gedaan Raar
Zeker eens een kijkje nemen in de kelder. Oh, zo schoon, ik was ervan aangedaan. Is dat van jou? Verbaasde verwonderde gezichten. Oprechte mensen zoeken naar het verborgene, een zoektocht voor de aandachtige kijker. De onverwachte toiletganger die het kunstwerk vervolledigt. De zalige akoestiek in de kille kelder. Maar ook de warmte, vooral de warmte. Een moeilijke zoektocht naar eenvoud. Spontaan. De overgave aan het publiek, zien welke stappen het zet. Mijn hoofd tolt. Eindelijk een man in huis. Twee dagen aan zee. De puzzelstukken vallen in elkaar. Ik wil loslaten.
Afscheid nemen Een stukje van jezelf achterlaten Raar
HOOG EN DROOG in de bar
Nog even uitstellen
L’HOUSSAINE
Een stukje van jezelf achterlaten Ik hoor in de verte een juichend publiek Nog even uitstellen Ik voel het einde naderen
ZONDAG 17 MEI 2015
ROUT’ART IN DE O.L.VROUW VAN VREDEKERK, MALEM ZATERDAG 17:00 /Lieva
VAGABUNDOS
Alles is weg. De kaarsen, het altaar, de wierook, de beelden, de kruisweg,
de Boerse Poort. De versterking gedeeltelijk op haastig gehaalde batterijen,
het kruis, de doopvont, de biechtstoel, het tabernakel, zelfs het eeuwige rode lampje is niet meer. Het licht valt naakt op de zwarte tegels, door de ribbelglasvensters die doen denken aan zwembaden uit de jaren 60. Ik zit nu op een plaats waar Episc. Gandav. Carolus Justinus Calewaert ooit heeft gestaan en geen leek ooit mocht komen. Nu kan het, nu de kerk alleen nog een gebouw is, ontheiligd
/Wim Vagabundos: ter gelegenheid van de BOM een sextet tussen het groen van bij gebrek aan voeding voor een van de versterkers. Pas anderhalf jaar geleden begon Chilli (Luke) zijn tocht vanuit Wales en ontmoette kort nadien een Schot op Adam Wilson. Tijdens de Bim Bam Boarderline in 2013 troffen ze op Saulo een Braziliaan die al enkele jaren in Groot-Brittannië woonde. Nadat deze Braziliaan bij zijn thuiskomst zijn
leeg.
studio leeggeroofd terugvond, vervoegde hij het duo en ze
De muren zijn vol. Mannen op leeftijd, in jeans, in t-shirt, bepraten zacht de
er ook nog de drummer Kurt bij, een roadie bij Selah Sue.
begonnen een eerste kleine triomftocht op de Gentse Feesten. Later kwam
works of art.
Uiteindelijk werden ze onder de vleugels genomen door Isalien, een
In de linkerzijbeuk, onder de oudromaans gebogen (kerk)ramen, onder het
in de Tuin van Heden bracht hen uiteindelijk naar de BOM en in de Boerse
groot rozet-zonder-kleurglas, fotowerk van Sammy – staat niet in de BomBrochure, een primeur dus – , 8 scherpe prints, scherp gekaderd op één strakke lijn, mensen onderweg, bijbels oud, op weg naar vreemde plaatsen. Daarnaast houtsneewerk van Nicolas. De energie waarmee hij heeft gesneden trilt na in het zwartwitpapier. Boven zijn werk, daar waar de staties van de kruisweg vermoedelijk hingen, gapen nu lege alkoven, voorbodes van waar wij mee bezig zijn als wij op dit meedogenloos ritme verder bomen vellen. De middenbeuk stelt gevelde bomen op de grond
leerkracht in het buso die hen als manager bijstaat. Een contact met Julie Poort voor een sessie die vrij lang uitgelopen is. Het was al een stuk in het duister toen het laatste nummer weerklonk over de Brugse Poortse tuintjes: de titelsong van hun EP in productie : ‘Never beg a beggar’. Tijdens de BOM hadden ze slechts 1 optreden, maar ze zijn wel vaker te horen in Gent, eerstvolgend op 22 mei in café Barville in Klein Turkije. Ze zijn ook nog terug te vinden op facebook of te contacteren op
[email protected].
tentoon, snoei- en compositiewerk van Peter. Opgedroogd wijwatervat. Gesloten ingangspoort, daar overheen gespannen het projectiewerk van J. J. Hemp, maar projectie uit boxen zonder muziek. In de rechterzijbeuk fotowerk van Frank, onder de lege kruisweg trapsgewijs met kopspelden in de vuilwitte muur geprikt. Zijn foto’s ademen geeuwende leegte, dezelfde taal als deze (kerk). De vergeten vergane glorie van dit gebouw ontfermt zich over de eenzame kamers, uitgeruimde kasten, een vergeten tafel, een verlaten stoel, op kleurfoto’s die hun verhaal met moeite nog vertellen en ook hun kleur bijna vergeten zijn. Daarnaast geuren linnen doeken. Lang genieten van het palet. Het schilderwerk van Jack Eyram Azor brengt zalvend kleur in deze stille viering // onderbroken: Peter, kunstenaar, komt met een motorzaag in de hand naar binnen en zaagt ons een performance aan één van zijn boomstamstukken. Voorbij stille mis. // Ik had mij voorgenomen strikt te kijken, dan zit ik toch naast Jack Eyram Azor en voor je het weet is een half uur voorbij en we hebben niet eens over schilderwerk gesproken maar over goede meesters, over ritme, over jezelf terugvinden in een ver land en vooral en steeds weer over ‘genade’. Nee, niet ‘mercy’ maar ‘grace’, “something you don’t deserve and you get for free”. Grace, een mooie naam voor een eerste dochter. Ja, ontmoetingen
Foto: Wim
VERHALEN VOOR VOLWASSENEN /Wim Veerle vertelt verhalen, bijvoorbeeld het verhaal over Jan de Lat (de leugenaar), zoon van een rivier en een windmolen, die Prinses Yutta over de streep haalt met zijn GROOTsprakerigheid. Het verhaal waar een groene kool een alleenstaande spruit wordt of een rij stallingen er eerder
met begenadigde kunstenaars laten mij bezield terug naar huis fietsen.
uitzien als een tuinhuis(je). Waar hoepels enkel van tel zijn als ze zo groot
Nrs.
de koning.
46 Frank 47 Jack Eyram Azor 48 Jack Johannes Hemp 57 Nicolas Verraes 61 Peter De Prez ? Sammy
zijn als huizen en waar er niet wordt gesproken over de speelschulden van Ook Lilootje met haar curieuze neuzeke passeert de revue, altijd bereid om eerst net dat te doen dat haar verboden wordt. Altijd klaar om eerst dat gene uit te testen waarvoor ze gewaarschuwd wordt, en uiteindelijk het lot te ondergaan dat je ook kon gaan beluisteren. Ach ja, en haar fiets werd wél teruggevonden. Roodkapje heeft met De Wulf ook enkele avonturen beleefd. Het gekende sprookje klinkt echter een flink stuk eufemistischer dan het originele verhaal dat Veerle vertelt. Daar kan je immers vernemen van waar ze de harige armen, scherpe nagels en toverstaf heeft gehaald. En wat voor de één een luier is, wordt voor de ander een doodskleed. De Muis en de Leeuw leren ons ten slotte: iedereen wil een vriendje in nood.
DEN OBUS/3
ZONDAG 17 MEI 2015
Foto: Sammy
BLUE VELVET
L’HEURE DU MALHEURE – KRINGLOOPWINKEL PIERKESPARK
/Markass Er zijn van die momenten dat je alles gewoon over je heen laat komen in dit Bomfestival. Meerdere momenten zelfs. Zeker de laatste dag. En dan zie je de kans je ergens-ten-huize in een knusse zetel neer te vleien, ‘a blue velvet’-one … Gewoon heerlijk. Niet gewoon.
/Udo Een intiem akoestisch concert, op de vierde dag van het Bomfestival. Verdwalen in je eigen hart. De pijnlijke schoonheid van alledaagse dingen. Dat kennen we, daar hebben we iets mee. We zijn aan rust toe. Dat ook. En de dag duurt nog lang, vermoeden we. Sterk. We vermoeden het sterk, dat het een lange dag wordt. En L’Heure du Malheure is precies wat we zoeken om die lange dag op gang te trekken. Om drie uur begon de voorstelling. In de namiddag. Om kwart over drie valt ons oog op de klok.We bevinden ons op dat moment in het redactielokaal bij De Vieze Gasten. Er is net een zaalvoorstelling begonnen. Om buiten te raken moeten we daar door. En dat kan niet. En we zijn al te laat. Het wordt een lange dag. Ook L’Heure du Malheur gemist? Het Bomfestival is voorbij hé mannekes! Maar allez, check anders eens hun webside, www.lheuredumalheur.be. Gaan wij ook doen.
Foto: Katelijne
DEN OBUS/4
de Pot Op
Foto: Pieter
ZONDAG 17 MEI 2015
KIRSTEN, YINKA & BOERDERIJBEZOEKERS /Wim Kirsten en Yinka bouwen een feestje, jammer genoeg zijn ze wat laat begonnen, dus wachten we even op de verschillende fases die aan het FEEST voorafgaan: Fase EEN: De Voorbereiding. Het ophangen van vlaggen op het feestraam, het openen van de ramen, het versieren van het huis, het ophangen van de vlaggen in de straat, met de hulp van de langsten onder de aanwezigen. Fase TWEE: De Bevoorrading. Het naar beneden laten van de flessen water, de ballonnen, de vlaggen. Op zoek naar HET: niet op, of onder de kast, niet onder het bed… Kirsten gaat HET dan maar met de fiets halen elders in de buurt. Fase DRIE: Het Moment. Bijeengekomen om te drinken op het tij dat wij gaan keren, tegen vereenzaming, tegen het gebrek aan ademruimte, tegen de tijdsdruk, voor het klimaat. Samen heffen we het glas en worden vrienden. We worden vrienden als broer en zus, vader en zoon, moeder en dochter, grootmoeder en kleindochter, groottante en achternicht, grootnonkel en achterneef … Als BUREN.
Foto’s: Katelijne
Foto: Sammy
DEN OBUS/6
ZONDAG 17 MEI 2015
GESPOT “EEN GROENE KOOL IS EEN ZELFSTANDIGE SPRUIT”
Foto: Laurent
Foto: Katelijne
Foto: Laurent
Foto: Laurent
Oh, t’is aan den anderen kant van de straat. Ah ja? Hier is ‘t van voren, maar nu is vanvoren vanachter, vandaar.
Foto: Katelijne
DEN OBUS/7
ZONDAG 17 MEI 2015
Foto’s: Sammy
Foto: Anne
DEN OBUS/8
GROOT GAT “MITS DE LIEFDE GROOT GENOEG, BESTAAN ER VOOR ALLE PROBLEMEN OPLOSSINGEN”
foto’s: Katelijne
DEN OBUS/9
ZONDAG 17 MEI 2015
NOG EVEN GENIETEN
onbekende. Den Obus, nummer Drie, werd zojuist ingekeken en ja, een reactie van
/Erik
iemand van de Fanfare van het Vuur. Ach ja, zij vertelt dat ze van Utrecht is en verhaalt over een uitwisseling met de ‘Propere’. Een hartelijk gesprek tussen
Draait of keer het, het was een gezellig kommuniefeest. Het gebiedt me daar aan toe te voegen: driewerf helaas. Er was heel wat Jupiler en ander goeds in voorraad, maar de wet is streng en rechtvaardig. De biertjes moesten dus worden geweigerd. Het gevaar lonkt om de hoek. Rond middernacht huiswaarts naar de Brugse Poort rijden en daarna het Honda Jazz-wagentje – piepklein – wegbergen. En, hoera, eindelijk tijd voor die deftige pint. Richting Vieze Gasten, want het Bomfestival loopt op zijn finaal einde. Het is er druk, druk, druk. En in een eerste oogopslag heb ik compassie met die werkers achter de toog, die zich geen paar extra handen kunnen laten aanpassen om iedereen vlug te bedienen. Ik zeg maar: proficiat aan al die vrijwilligers die zich
Nederland en België… Het is ongelooflijk, maar waar: een grote massa jong volk in de niet zo grote ruimte. Er wordt zoveel gepraat, in volle gezelligheid. Het valt mij op dat mensen hier gewoon echt zijn, niet die virtuele mensen die zich langs de kabel voortspoeden. Het valt mij nog meer op dat tijd niet erg wordt geknot wanneer het gezellig is tussen mensen… Ook wanneer het niet te koud is; een goede pint is een warmtebron voor velen. Gezelligheid is onbetaalbaar. Mensen en hun contact zijn belangrijk. Mag ik jullie daaraan herinneren met hartelijke groeten? Het Bomfestival was terug een mooie vuurpijl met vele uitspattende lichtjes.
engageren om die vele jongelui niet te laten omkomen de van dorst. Het moet alleszins een goede muzikale vertoning zijn geweest, vele zitjes waren
MUZ A MUZE - PERZIKSTRAAT 44 BIJ MIEKE
ingenomen. En bij een eerste oogopslag leek de ruimte verzadigd door mensen die
/Udo
het gerstenat nodig hadden. Het was drummen… of wegwezen. Een diatonische accordeon, dat doet het ‘m altijd bij ons. Na een zware week hebben Iemand spreekt mij plots aan. Hij zegt: je bent Erik! Maar ik weet van toeten nog
we daar een ongelofelijke klik mee. En met dan alleen nog een viool erbij, dat gaat
blazen. Ik heb immers een algemene alzheimer-moeite met gezichten en namen.
recht naar ons hartje. Het is beslist. We sluiten de Bom af met folk!
Dat zal heel waarschijnlijk door die ouderdom zijn. Dan vertelt hij mij: je hebt twee Bomfestivals terug eens een mooi stuk voor de ‘Bomgazet’ geschreven over ons
Op het moment dat we aanbellen is de viool net gestemd. Just in time. We hebben
groepje! Is het niet aangenaam te worden herinnerd? Iemand die iets apprecieerde?
het vandaag al anders meegemaakt (zie stukje over L’Heure du Malheure ergens
Het doet goed. Zegt hij nog: wij hadden intussen een pauze, maar willen toch weer
anders in deze Obus).
op pad met muziek. Daar blijft het bij. Over het concert van Nele Spruyt en Adriaan Gerard kunnen we kort zijn. Dat was Ik drink mijn laatste degelijke pint en op mijn weg naar buiten word ik gelukkig niet
goed. Dat was genieten. Dat was helemaal wat we ervan verwacht hadden.
‘gekoejonneerd’ wegens dronken gedrag. Nogmaals kom ik in aanraking met een Na de voorstelling hebben we een babbel met Nele. “De diatonische accordeon was altijd al mijn favoriete instrument”, vertelt ze, “maar in het verre Limburg was het destijds niet zo simpel om er lessen voor te volgen. Ook met folk kwam je daar niet in contact. Dat heb ik pas ontdekt via de accordeon”. Nele werd uiteindelijk pianolerares. Tot ze enkele jaren terug dan toch in een accordeoncursus terecht kwam. “Via een flyer. Echt een ongelofelijk toeval. Toen ik die accordeon de eerste keer vast had, dat was thuiskomen, zo simpel is dat. Zalig! Mijn eerste trekzak was zo’n klein ding van rood plastiek. Afschuwelijk lelijk, maar ik was nog nooit zo gelukkig geweest. Vandaag de dag speel ik nog altijd piano, maar eigenlijk nooit meer voor mezelf. Die accordeon is zoveel fijner.” Ondertussen bestaat Muz à Muze twee jaar. “En daarvoor was er nog een proefperiode van zes maanden”, lacht Nele. “In die zogenaamde ‘proefperiode’ speelden we af en toe al samen, maar sedert 2013 zijn we echt een duo. Tja, we hebben zo ons eigen jargon. We doen dat ook met nummers: we hebben onze ‘hit’, omdat iedere groep een hit moét hebben, de ‘busbourré’ is op een lijnbus geschreven, en ons ‘kleintje’ dat was ons eerste samenspel, eigenlijk vooral om uit te zoeken of we elkaar zouden liggen. En het werkte!” En of het werkt! Muz à Muze niet gezien dit bomfestival? Googelen maar! En hun Facebookpagina liken natuurlijk: muzamuze.folk heet die. En nog goed nieuws: ze komen in jouw huiskamer spelen. Echt. Je moet het hen gewoon vragen, en die doen dat! Folkies zijn zo’n brave mensen.
DEN OBUS/10
ZONDAG 17 MEI 2015
Foto’s: Katelijne
BANG-UP! OPERA /Markass Pop-up? Bang-up? Ik ben niet meer mee, ik geef het toe. En bovendien ben ik aan het verkeerd adres, want ik heb mijn bom-boekje aan een paar dolende Hollanders meegegeven. Fijn. Dankjewel. Zit ik nu bij zo’n “Bang-Up! Opera” en ik durf niet meer buiten te lopen. Te veel volk enzo. Ik blijf. Ben ik even blij! De ontdekkingen zijn de wereld nog niet uit. Wauw! Bang it up! Opera!
DEN OBUS/11
Foto: Markass
ZONDAG 17 MEI 2015
MISS & MISTER BOM!
Foto’s: Laurent
RECHT VAN ANTWOORD RECHT VAN ANTWOORD VAN PAUL In het recht van antwoord van het recht van antwoord van Paul dat gisteren verscheen in ‘Den obus’ werd geopperd dat de sexuele appetijt van Paul onderwerp uitmaakt van een dossier bij de dierenbescherming. Paul liet weten dat hij inderdaad dol is op dieren en dat zij hem begrijpen, en hij hen, en dat zijn beste vrienden allemaal dieren zijn en dat de gelukkigste momenten in zijn leven allemaal met dieren waren en dat hij niet zou weten wat er van hem zou geworden zijn zonder deze vrienden en dat het toch steeds meerderjarige dieren betrof en dat er wel degelijk telkens sprake was van wederzijdse toestemming. Althans dat meende hij op te maken uit hun gegrom, geblaat, geknor...
DEN OBUS/12
ZONDAG 17 MEI 2015
FEEST!
DEN OBUS/13
ZONDAG 17 MEI 2015
Foto’s: Sammy
DEN OBUS/14
ZONDAG 17 MEI 2015
KIKKERPERSPECTIEF FOTOGRAFEN: JANNA, LISA ,ARNO, LEVI, WINTER EN YIN
Arno en Levi:‘Die jaguar vond ik mooi omdat je daar zo kon doorzien’
Janna en Lisa: ‘Dat was niet echt hoor, maar voor de foto’
Winter: dat is een spreekwoord: ‘het zonnetje in huis ‘
ARNO EN LEVI:
‘ DIE VOND IK TOF OMDAT WE KONDEN MEEZINGEN EN ROEPEN’ COLOFON DEN OBUS Eindredactie en fotoredactie: Sammy, Marlies, Laurent, Sarah Schrijvers: Udo, Pieter, Erik, Wim, Marissa, Sarah, Lieva, Markass Fotografen: Wim, Pieter, Marlies, L’Houssaine, Laurent, Markass, Sammy, Anne, Katelijne Opmaak: Marlies Met steun van:
DEN OBUS/15
ZONDAG 17 MEI 2015
(B)OMPLOFT
Foto: Laurent
DEN OBUS/16
(B)OMPLOFT Sarah
de bom is gevallen, en de mensen ook helemaal ontploft, schluss, finito, over and out veel stof tot nadenken geen tijd voor afterparty’s of zwarte gaten de zeppelins hangen ongeduldig te wachten dus blijf nog even om ‘t beste van uzelf te geven een nieuw begin de zeppelin.
