BIJ DE VIEZE GASTEN HET BOM WEER

DONDERDAG 14 MEI 2015 / BIJ DE VIEZE GASTEN HET BOM WEER

HOOFDPUNTEN

Geleidelijk wordt het overal betrokken. Een vrij actieve regenzone bereikt vervolgens ons land. De maxima schommelen tussen 15 en 17 graden. Laat de zonnecrème dus maar thuis.

ERIK

PIETER

Kunstenaar met poppen

De pot op

P.3.

P.5.

FOLLOW US

DEN OBUS No.1

ZWAAR ONTPLOFBAAR ONTVLAMBAAR MAAR KLAAR Het oorakel van wielewaal

HET BOMFESTIVAL ‘15

www.debom.be

DONDERDAG 14 MEI 2015

DE BOM IS TERUG, EN HOE? PIETER

Wat tonnen afval doen die over een buurt uitgekieperd wor-

Maar bijwijlen ook tot de mooiste. Daarom brengen we u

den weten we allemaal.

dagelijks in woord én beeld een eigenzinnige selectie van de

Maar wat gebeurt er als, door een lokale wolkbreuk, een buurt

mooiste en bizarste zooi van de dag. Met impressies en foto-

platgebombardeerd wordt met schoonheid en ontroering ?

verslagen van optredens, de miss en mister BOM, portretten

Gratis en voor niets bovendien! Meer dan 50 huiskamers laten

van gastheren in hun kleinste kamertje, diepgaande én opper-

zich in deze editie transformeren tot heilige grot der kunsten,

vlakkige interviews, orakel-achtige voorspellingen, een horo-

gewoon, uit gastvrijheid. Zo gaat dat in de Brugse Poort. Met

scoophoekje, een buurtgericht weerbericht en foto’s afgedrukt

dank aan alle artiesten, die wederom bewijzen dat kunst niet

door onschuldige kindervingertjes.

gemaakt wordt in stijlvolle landschapsbureau’s door ex-managers van koekjesfabrieken. Zij

Nieuw dit jaar zijn de zogenaamde Depots. Dat zijn zelforga-

brengen voor ons, voor u, de komende 4 dagen enkel het beste

nisaties die dienst doen als collectieve dealers van ontroering.

van zichzelf.

De lokale dealers van geestesverruimende producten zien hun markt tijdelijk in elkaar zakken en staan er wat meewarig bij:

Welk effect heeft dit alles op een buurt en zijn bewoners ?

tegen zoveel liefde-als-drug kunnen ze niet op. Intraveneus versus extra-genereus.

Het dagelijks festivalblad “Den obus” verhaalt het u als een

Het effect van al dit moois is als een zon die door de wolken

bevoorrechte getuige vanop de eerste rij. Het resultaat van

breekt en haar deugddoende vitaminekuur toedient aan een

een vernieuwing van de huwelijksbelofte tussen schrijfclub de

nog lichtjes verkleumd wintervolkje, als een reactorvat dat

Schuunschreivers en fotoclub Fixatief.

openbarst en zijn positieve vibe uitstort over zijn omgeving. De buurt krijgt iets vlinderachtigs en zijn bewoners gedragen

Muziek, woord, dans en beeld behoren tot de meest verschrik-

zich plots als dartele lente-koeien die sinds lang terug gras on-

kelijke dingen die een mens kan overkomen.

der de poten voelen na een veel-te-lange winter op stal.

ELINE.JPG BOMBAASBLIK

DEN OBUS/1


HET OORAKEL VAN WIELEWAAL Het doorgeefluik voor al uw raadgevingen. Spreek, goddelijke macht! Er zal water bij de wijn gedaan worden. Pas op! De prijs van kattenvoer zal stijgen, leg snel een voorraad aan! Sven gatz zal de wijk komen bezoeken. Hoed u voor de lz 37: zwaar ontplofbaar, ontvlambaar maar klaar. Schoon weer? Niet meer? Toch sfeer! Iemand uit uw (B)omgeving zal u aangenaam verrassen ‘t Is wreed, ‘t is al dat ‘k weet Ik hoor u bijna denken, het kraakt tot hier. Ik heb gesproken! Ooohmmmmmm

MARRISA Het begin

Foto: Marlies

PANONCHO Foto: Laurent

Ik zie de opening van het Bomfestival Ik sta op het balkon van de Vieze Gasten Dag 1 van het Bomfestival

LAAG EN NAT uit de kelder

Ik sta op het balkon van de Vieze Gasten

“Cellarium”

Ik zie een talrijke massa enthousiaste kinderen

MARKASS

Pijn aan mijn aangezicht door een botsing met een snel lopend lichaam Dag 1 van het Bomfestival Eindelijk het resultaat zien van maanden telefoneren en mailen Pijn aan mijn aangezicht door een botsing met een snel lopend lichaam Vrijheid, onnoemelijk uitzicht op het schoonste park van Gent Eindelijk het resultaat zien van maanden telefoneren en mailen Bevrijdend Vrijheid, onnoemelijk uitzicht op het schoonste park van Gent Bekomen en er in komen Bevrijdend Nieuwsgierig

Ik daal weer af naar de donkere krochten van het analoge tijdperk. Abandoned places. Bijna 10 jaar terug stootten wij hier het hoofd en vloekten dan de kelder rond om de spinnewebben en onze natte schoenen. En omdat het weer eens niet lukte in het volslagen duister het filmrolletje uit het hulsje te krijgen en dan op te spoelen in de ontwikkeldrum. Die filmrolletjes waren de embryo’s die dienden dan ontwikkeld – en tot waardige zwart-witfoto’s uitvergroot. Mijn eerste mooie jaren bij Fixatief. Het restafval lag hier te grabbel en werd tot kunst verheven. Dan toch nog. Nooit gedacht. Fantastisch. Dankuwel.

HOOG EN DROOG in de bar L’HOUSSAINE

Bekomen en er in komen Ik zie een talrijke massa enthousiaste kinderen Nieuwsgierig Ik zie de opening van het Bomfestival


KUNSTENAAR MET POPPEN: ERIK BASSIER /Erik

Het verhaal ontspon zich in Eriks brein en dat was reeds meer dan een half jaar terug. Over een ‘onmogelijke liefde’ vertelt hij nu met twee heel mooie ‘mechanische’ poppen. Neen, geen poppen aan een draadje en

De Notelaarstraat zonder notelaren, maar wel een groeiende groene

gekleed in kleurrijke outfit. Jawel, voor de naaktheid die niets verbergt.

zone die af en toe ook kleurig is aan bloemen. De geveltuintjes teren er

De handigheid van Erik doet ons versteld staan, ons aandachtig kijken

welig, want Buurtgewoel is hier de stuwende kracht van vernieuwing of

naar iedere beweging van zijn handen… terwijl de uitdrukking van zijn

noem het maar een zekere verfraaiing in dit hoekje palend aan de Bevrij-

persoonlijke ik die gevoelens laat doorstromen in het levenloos ma-

dingslaan.

teriaal van zijn poppen. Hij doet iedere pop tot leven komen met een geweldige kracht. Emotie waar je stil van wordt. Een handige Harry in

Voor mezelf een heel korte wandeling naar een eerste voorstelling en dat

blauwe werkoverall.

voor ‘poppentheater’: iets nieuws en uiterst verrassend. Frederik is de gastheer en die kennen wij reeds een beetje als een ‘dicht-

De mannelijke brute kracht wordt verbazend reëel getoond door de

bij’ buur. Maar goed, het Bomfestival stuurt mij naar zijn rijwoning voor

hamertjes in die pop… terwijl ten langen leste ook de zwakheid wordt

het allereerste Bombezoekje.

geaccentueerd. De vrouwelijke pop heeft alles wat met mooiheid te maken kan hebben en de zachtheid van een penseel. Er is een heel fraaie

De geplande vertoning is te zien in zijn mooie geplaveide achtertuin

tegenstelling tussen man en vrouw en de gevoelens worden bespeeld

waar hij alvast even rondgaat en de bezoekers trakteert op een drankje.

door Erik in getimede korte bewegingen. Het verhaal van een onmoge-

Alle zitjes zijn reeds ingenomen. De volwassenen zijn in de meerder-

lijke liefde, waar de beide geliefden niet echt tot mekaar kunnen komen.

heid… maar de aanwezige kinderen verwachten zeker heel wat van Erik

Zoals Erik het zelf zegt.

Bassier, poppenkunstenaar. Er is het publiek dat tot de laatste minuut dit spel zonder verpinken in Erik is iemand die een poppen-idee liet groeien op zijn werkvloer. Wer-

verwondering en bewondering volgt. Een verhaal vol emoties dat ons

ken en terzelfdertijd kunst bedenken. Werken met allerhande materiaal

ontroert maar waar ook de kinderen verduiveld stil zitten te genieten en

zoals een collectie hamers, veel hout en houtafval, maar ook voor de

de poppen van Erik volgen in iedere beweging tot het doek valt!

afwerking zijn er de borstels. Zachte borstels met prachtige haren.

lse Heip en Gido Van Gent – protestsongs – Sparrestraat 36 bij Natasha /Udo We hebben wel iets met protestliedjes. We zijn daar mee opgegroeid, wij. En we hebben ook iets met Ilse Heip. Ilse is een toffe. En we komen wel eens in dezelfde cafés. Dat schept een band. Woensdag, kwart over vier, het bomfestival is begonnen. Et Voilà, ons eerste keuze was rap gemaakt, piece of cake. Bij Ilse Heip zit sociaal engagement in het bloed, ze heeft het van huis uit meegekregen. Het zal er nooit uitgaan. En Gido van Gent was al een busker toen buskers nog gewoon straatzangers waren. Heel erg rock & roll allemaal, maar dan met een festivalweide ter grootte van een stoep, en met de voeten op de grond. Ze hebben mekaar gevonden, die twee. Het resultaat is een loepzuivere aanklacht tegen geldgewin ten koste van mens en milieu. Ilse en Gido brengen een eenvoudige set: Ilse zingt en Gido speelt gitaar. Of Gido zingt en Ilse vocalt backings. Of Ilse zingt zonder begeleiding. Er zitten bekende nummers tussen, maar het is geen populaire liedjesshow geworden. We krijgen een mix voorgeschoteld van steengoede nummers. En een boodschap die binnen komt. Missie geslaagd! Ilse en Gido gemist op woensdag? Geen zorgen: vrijdag spelen ze nog twee keer, maar dan in de Notelaarstraat 16.

Foto: Katelijne

DEN OBUS/3


Foto: Wim

ALINA PRALINA /Wim ‘Alina Pralina’ vertelt het sprookje over prinses Mandarina uit Gent, die als ontbijt enkel mandarijntjes lust en door haar vader, de koning, op handen gedragen wordt. Prinses Alina vertelt ook over ridder Vincent die samen met zijn slimme ezel voor de prinses op zoek gaat naar mandarijntjes. Ondertussen beleeft hij een avontuur met “de draak die de lente vergat”. Mooi opgeluisterd met muziek, zang en dans, samen met de aanwezige kinderen. Nog twee voorstellingen komende zaterdag om 15:00 en 17:30 bij Klaartje in de Mahatma Ghandistraat 30.

60 PAUL BERT FOTOGRAFIE /Pieter sinds Paul niet meer actief is binnen fotoclub Fixatief van bij’ De Vieze Gasten gaat het niet meer zo goed met hem. Omdat hij zijn foto’s aan de straatstenen niet verkocht krijgt plakt hij ze dan maar tegen zijn gevel. Daarmee is ook zijn vochtprobleem opgelost. Kampt u ook met vochtproblemen? Wend u dan voortaan tot Paul. Paul heeft een geheime fantasie die nu niet meer zo geheim is: hij wordt graag begluurd. Daar wordt hij geil van. En daar worden wij vrolijk van. De Wielewaalstraat behoort voortaan tot de favoriete sluipweg van elke gluurder. Beste Paul: we missen je in de fotoclub !

Foto: Pieter

DEN OBUS/4

de Pot Op “OP EEN BOOT BEN JE ALTIJD OP REIS” Tussen de kakafonie van voorstellingen door presenteren we u met “De Pot op” dagelijks een BOM-gastheer of gastvrouw. Steeds geportretteerd in hun kleinste kamertje en voorzien van een intieme strontanekdote. Foto: Pieter


YINKA KUITENBROUWER - HONDERHUIZEN - SPARRESTRAAT 49 BIJ SYLVIE /Udo Yinka! Daar hebben we wel wat mee. We ontdekten haar vijf jaar geleden op het Bomfestival. Toen deed ze iets op een zolder, iets over een ongezonde vriendschap. Iets met chocolade ook. “Dooi” heette die voorstelling, en “Dooi” is onder ons vel blijven zitten, zo mooi was dat. Pas negentien was Yinka in 2010. Wat het allemaal nog indrukwekkender maakte. In dat huis met die zolder leefde trouwens ook een ongelofelijk mooie kat, maar die was niet om zonder handschoenen aan te pakken. Ook die kat is blijven hangen, maar dit doet verder niets ter zake. “Honderdhuizen” is keuze nummer twee, ook een makkie. Dit is het concept van “Honderdhuizen”: Men neme honderd huizen. Met hun mensen. Met hun verhalen. Vraag die mensen wat “thuis” voor hen betekent. Luister naar hun antwoorden. Noteer op een kaartje wat ze te vertellen hebben. Neem een foto. Stop de verhalen en de foto’s in een fichebak. Foto: Katlijne

Goed gevonden, dat wel. Maar hoe maak je daar in godsnaam een theatervoorstelling van?

YINKA KUITENBROUWER /Markass

Antwoord: maak het niet te moeilijk. Zet de fichebak op een tafel. Neem er (al dan niet) lukraak kaarten uit. Vertel de verhalen die op die kaartjes staan. Toen

Thuis is waar mijn Stella staat? Nee dus, Yinka ging het aan Honderd Mensen

de bijhorende foto.

in Honderd Huizen vragen. “Wat is thuis voor U?”. Ze deed de “resultaten” in een fichebak en daar bouwt ze nu haar voorstelling mee. Saai? Verre van. Ze

Dat is wat Yinka doet. Niet meer. Niet minder ook. Want Yinka schuift de meest

vertelt je in een mum van tijd een wereld van verschil bij mekaar; ze doet dat

uiteenlopende levensverhalen zomaar bij je binnen. Heel erg klein, ontdaan

sober, rustig, welbespraakt en vooral heel beknopt en kernachtig. Je luistert

van elke franje. Droog in de reet. Maar op een of andere manier doet dat net

geboeid, dat kan ik je beloven. Je moet haar zelf gaan zien. Absoluut. Voor mij

geen pijn. Want Yinka weet wat ze doet. Ze geeft je een peepshow met echte

gisteravond de meer dan geslaagde opener van mijn eigen BOM-traject. En

levens en echte mensen. Tot je tijd onherroepelijk om is. Peepshows betaal je

toen ging de zon onder, daar bij de vroegere mosterdfabriek van Tierenteyn.

per kwartier, dat weet iedereen. Een aanrader.

Mooi. Ik voelde me thuis. Dankjewel, Yinka. Zo schoon. Verder brouwen, Kuitenbrouwer!

Yinka gemist? Geen nood: Honderdhuizen wordt nog gespeeld op donderdag in de Gijzelaarsweg 6 en vrijdag in de Ooievaarstraat 130. Telkens in een ander huis, of wat had je gedacht? Integer, mooi en nadien Ja, waar is thuis ... waar is mijn (t)huis?

Foto: Pieter

Foto: Markass

DEN OBUS/6


GESPOT Vroeger verschoot ge als ze onbeleefd waren, nu verschiet ge als ze beleefd zijn.

DE SLEUTEL /Erik

Foto:Katelijne

Het is mij al gebeurd dat ik op zoek ging naar de sleutel van mijn woning, maar dat die helaas niet te vinden was. Dan sta je voor een gesloten deur. Dat is natuurlijk balen. Niet dat de vertoning van Chiclette in het Kokerpark op woensdag 13 om 21.15 niet zou doorgaan. Voor het reeds aanwezige publiek was het afwachten, want de deuren waren gesloten. Echter niet voor het publiek… maar voor groep Chiclette. Zij hadden hun attributen opgeborgen in het dienstencentrum. De ‘bewaarder’ van de sleutel van het dienstencentrum was nergens te achterhalen. Zij stonden dan echt – en toch een beetje meewarig - voor gesloten deuren! foto: Laurent

THEATER BOUTIQUE “Elk jaar laat ik mij een nieuwe tattoo zetten. Op een dag werd ik na een zware nacht in Amsterdam wakker geschud door 2 flikken. Bleek dat ik ‘Fuck the Law’ op mijn hoofd had laten tatoeëren.” Foto:Katelijne

De reporters hebben al gaten in hun schoenen

Een droomhuis kopen is pure stress Foto: Henk

DEN OBUS/7

Foto: Pieter


THE RED RUM ORCHESTRA, MUZIEK OM VAN TE HOUDEN

is waar wij met z’n allen ook nood aan hebben.

/Erik

Neen, hier geen technisch geleuter maar een muzikale correctheid die deze groep beheerst in iedere song.

Voor diegenen die nog niet alle straten van de Brugse Poort kennen is de Aam-

Het enthousiaste publiek krijgt te horen dat het ceedeetje te koop is… maar

beeldstraat er eentje dat evenwijdig ligt aan de Kringloopwinkel Brugse Poort.

geeft nog graag een ,bonus’ aan zijn publiek met nog twee klappers van songs.

Het is bij Dries op het nummer 45 dat de voordeur wijd open staat en hij ie-

Het was een heel aangenaam half uurtje vertoeven bij Dries. Bedankt ook wel

dereen uitnodigt er binnen te komen voor een muzikale ontmoeting. Want alle

weer. Je maakt zeker en vast een verschil.

Bom-mers zijn ontmoetingen. Ach ja, voorstellingen van en met, maar ook met een publiek dat klaar is voor een babbel. Het is de laatavond (voor wie het laat noemt) vertoning van The Red Rum Orchestra. Eerlijk gezegd: het is niet van ‘mijn’ tijd – of toch? - maar ik trek er mij geen bal van aan. De living van Dries is bezaaid met ‘veel volk’ en intussen reeds heel druk. Een living in een rijwoning is ten slotte ook geen theaterzaal. De drankjes gaan rond. Het Bomfestival is alvast geen droge-kelen-bedoening. Er is een overwegend vrouwelijk publiek, de mannen in de minderheid. Ik stel mij dan de vraag of dit ligt aan de prachtige jonge mannen op de Bühne? De zitjes, zoveel als mogelijk, zijn alle ingenomen. Een korte inleiding dat er twee gastmuzikanten zijn en dat men kan beginnen. 22.30 uur. Zelf noem ik het prachtig luisterlied waarmee men aanvangt. De belangrijkheid van ,wat soort muziek’ het is, doet weinig ter sprake. Folk, blues, country… Plots voel ik mij in een sfeer die mij ,soft’ maakt en ik geniet van de

Foto: Sammy

TINA - L’AMOUR, C’EST FOU! - BEUKELAARSTRAAT 18 BIJ SARAH EN LIEN /Udo

hemelse klanken. Een mooi moment alvast, en een vertoning die niet meer stuk kan. Gewoon zich laten meeslepen! Meer moet dat niet zijn. Het verbaast mij

Wat we met Tine hebben? Veel, laat het ons daar maar op houden. Je moet er

geenszins dat het te merken is dat het publiek zich thuis voelt in de trein van

maar een keer mee gaan babbelen, dan zal je vast begrijpen wat we bedoelen.

prachtige klanken. Een eerste applaus. Goed gedaan, zeg ik.

‘t Is die madam met die rode bloem in haar haar. Ja, die. Ga er maar naartoe. Doen hé!

Een volgend nummer is zo liefdevol en gestroomlijnd dat het naadloos vloeit

De vijfde keuze van deze woensdag was ook niet zo heel erg moeilijk.

naar een lyrisch hoogtepunt… Een goed verstaander heeft maar een half woord

Tine Vandebussche is accordeoniste. Al heel wat jaren. En ze zit niet om een

nodig en muziek draait om, jawel, de liefde. De verscheidenheid van thema’s

projectje meer of meer minder verlegen. Teveel om op te noemen, dus daar

speelt doorheen deze vertoning van muziek met een degelijkheid die op sterke

beginnen we niet aan. Maar altijd als accordeoniste. Of als vertelster. Tine is

poten is gezet. The Red Rum Orchestra brengt de aanwezigen naar die hoge-

géén zangeres. Tot nu toe.

re regionen die soms onbereikbaar aanvoelen… met een prachtig stemgeluid.

Nu zingt Tine een eigenzinnige, maar knappe verzameling liedjes van Franse

Deze groep doet het… onmogelijke! Mensen in vervoering brengen door muziek.

chansonnières. Ze begeleidt zichzelf daarbij op haar beste vriend, meneer Accordeon. “L’Amour c’est fou!” is een wereldpremière, een aller-aller-eerste

Nummer vier laat mij wegdromen… wat misschien wel de bedoeling is. Zo mooi

try-out. Met hier en daar een charmant scherp randje. En Tine is een rasarties-

is de muziek terwijl de bijhorende klanken zelf nooit overstemmen, of toch?

te, ze weet te boeien. Een voorstelling die veel te snel voorbij was.

Muziek is zo onbegrensd, kan je meeslepen en toch merk ik aan de vele jongeren

Tina gemist? Geen paniek: ook donderdag en zaterdag kan je er nog naartoe,

dat er niet wordt gegeeuwd van verveling. Er zijn alleen de deinende bewegin-

maar dan wel in de Aambeeldstraat. Elke avond drie keer, mocht je er niet

gen van de dames. Je krijgt meer dan een goed gevoel bij deze muziekgroep. Dat

genoeg van krijgen. En die kans bestaat.

Foto: Wim

DEN OBUS/8

Foto: Pieter

102 - Willem S (singersong, covers)

ze zijn, en niet een of andere rock-’n-roll versie ervan. Halfweg het nummer

/Pieter

“Buddy” komt een bevallige zwaan, op zwier met haar kroost, even door een patrijspoort piepen om goedkeurend haar tochtje te vervolgen.

Mijn eerste halte op deze BOM is muzikaal getint. Willem S bracht 10 jaar door

Moeilijk om in zo’n intrigerende omgeving niet af te dwalen naar allerlei prulla-

in “het meest kleurige straatje van de Brugse Poort” lees ik in de biopic. Be-

ria aan de scheepswanden maar toch slaagt Willem S daar zonder probleem in.

nieuwd om welk straatje het precies gaat en wat dat doet met een mens en zijn

En dat meest kleurrijke straatje, dat blijkt de Heershagestraat te zijn. En wat 10

muziek...

jaar wonen in zo’n straatje met je doet ? Dat kan je allemaal horen in de liedjes

Een brugje over, en hop, je belandt dus eigenlijk in het Rabot, met zicht op ‘de

van Willem S.

Brugse Poort aan zee’. Met vaste tred steek ik de loopbrug van de boot “Het Eiland” over. De vaste grond onder de voet verdwijnt en we duiken langs de stuurhut de voorhoef in. We belanden in een soort van veredelde kruipkelder, een drijvende trollekelder inclusief bedstee, patrijspoorten, geheime opbergplekjes, koekoek, bakelieten lampadairkes en zwarte kat. Een eclectische mix tussen hedendaags design, de stock américain en de betere kringloop-prullaria. Een interieur dat kant noch wal raakt zeg maar. Gastheer Popeye en scheepsmaatje Olijfje lachen ons vrolijk toe en laten meteen de drank aanrukken, zoals je van echte schippers mag verwachten. Het gesprek met deze vrolijke hippies komt algauw op den ouden tijd, in een romantische versie dan. Hier hangt duidelijk patchouli in de lucht. Gespreksonderwerp van de dag zijn de zetelkes op het dek. Tijdens de storm van vorige week is er ééntje in het water gewaaid. De gastheer heeft uren staan vissen met een zogenaamd dreganker. Vissen naar stoelen, zoiets. Vooraleer in een conversationele impasse terecht te komen streelt Willem S zijn snaren en de sfeer is meteen gezet. Deze slanke bard beschikt over een triestig repertoire, letterlijk dan. Een sessie kleuradvies leverde zwart op als persoonlijke stijlkleur. Of het nu gaat om Radiohead, The Beatles of Neil Young, t’is de melancholie die er toe doet. Zijn papa legt alles vast op videocamera, voor later. En dat maakt het Bomfestival zo schoon: je ziet er echte mensen, net zoals

DEN OBUS/9


DE LAATSTE DINGEN - IN DE BINNENWEG ( TUSSEN DE DRONGENSESTEENWEG 41 EN DE VLASGAARDSTRAAT 52) /Udo We hebben wel iets met De Binnenweg. Iets dat niet in twee woorden valt uit te leggen. Snap je? Nee? Tja, dan zal je het zelf moeten ontdekken. En komt ú het óns dan maar eens vertellen. In twee woorden, alstublieft. Maar goed, met de acteurs van De Laatste Dingen hadden we op voorhand nog geen link, ‘t is een keer iets anders. Voorstelling nummer vier, een gokje als het ware. Moet je vóór een theatervoorstelling lezen waar het over gaat? Of net niet?

Foto: Wim

That’s the question. Ik doe het meestal niet. En meestal ben ik daar achteraf verhaal dan wat hij denkt te vertellen. En dat is mooi. Want zo gaat het in het

FERNANT ZESTE - DRAMA - PHOENIXSTRAAT 150 BIJ ROOS

leven ook. Wij mensen, wij verstaan mekaar niet altijd goed.

/ Udo

“De laatste dingen” is theater van het soort waar mensen totaal verschillende

Met Fernant Zeste hebben we wel iets, eerlijk gezegd. Iets persoonlijk zelfs.

dingen in kunnen zien. Of andere nuances leggen. Ook wel een voorstelling

Op de vorige Bom speelde Fernant bij ondergetekende thuis, om maar iets te

waar een deel van het publiek pas waardering voor zal krijgen tijdens de nabe-

zeggen. En ondergetekende was destijds aanwezig bij een opnamedag van de

spreking aan de toog. Toevallig hou ik van dat soort stukken.

eerste cd van Fernant Zeste. Geen enkele opname van die dag heeft uiteindelijk

ook blij om. Want soms vertelt een theatermaker aan jou persoonlijk een ander

de plaat gehaald, maar dat is een ander verhaal. Verwacht je bij “De laatste dingen” aan een zeer sterk spel met licht en donker, een scènebeeld waarover nagedacht is (sorry, meer duiding gaan we niet ge-

Drama is de derde cd van Fernant Zeste, en de voorstelling van die cd is de

ven), en vooral vier acteurs die geen seconde het geloof verliezen in dat waar-

derde keuze van onze woensdag. Er zit zowaar logica in ons bom-programma.

mee ze bezig zijn. Een donker fin-de-siècle-gevoel, dat ook. Dat het er niet goed uitziet. Dat gevoel. Maar er is hoop!

Fernant Zeste heeft de goede gewoonte vrienden mee uit te nodigen op het podium. En dat is slim, want daardoor krijgen zijn liedjes telkens een andere

De Laatste Dingen gemist op woensdag? Je hebt geluk: je kan er nog elke

kleur, en blijf je er nieuwe dingen in ontdekken. Fernant Zeste is een bluesman,

dag heen, tot en met zaterdag, telkens in De Binnenweg, aka Depot 6, aka

zijn liedjes gaan over de liefde in al zijn wrange vormen: een lief dat weg gaat,

“BOOAMM”.

een lief waar je op uitgekeken bent, een lief dat je niet kan krijgen, … enfin, de liefdes die Fernant Zeste beschrijft resulteren doorgaans niet in gouden bruiloften. Dat is wat bluesmannen doen, en Fernant Zeste weet waar hij mee bezig is. Hij verstaat zijn vak. Vandaag was Rianto Delrue meegekomen met een extra gitaar, en Axelle Tauber zorgde voor de tweede stem. Want Fernant Zeste heeft de goede gewoonte om vrienden mee uit te nodigen op het podium. Fernant Zeste gemist op woensdag? Tja, zijn passage op dit Bomfestival zit er op. Maar er is een oplossing! Je vindt hem overal: YouTube, Spotify, Facebook, … Stuur hem eens een vriendschapsverzoek, eenzame bluesmannen hebben dat graag. En daarna hoef je nooit meer iets te missen. Rianto Delrue speelt vrijdag en zaterdag in de Ooievaarstraat, en Rianto brengt meestal ook vrienden mee.

DEN OBUS/10 Foto: Katelijne


NR2 HIPHOPSTRAATGEBEUREN /Pieter Hiphop kent enkel voor- en tegenstanders, géén middenstanders. Voor alle duidelijkheid, deze man is fan. Omwille van de energie, het engagement, en het morrelen aan de grenzen van de woordkunst. Hiphoppas zijn in het beste geval dichters met een Bob Dylan-complex of politieke analisten met street-value. Hiphop predikt het zuster- en broederschap, de lyrics een ode aan tolerantie en een onafhankelijk collectief bewustzijn. Hiphoppas zijn moraalfilosofen nedergedaald uit hun torens, om stedelijke mythes en sagen te eren, en het leven, frustraties en relatieproblemen op virtuoze wijze te duiden dmv verstaanbare zinnen, dansbare beats en veelvoudige humor. De eenvoud van het genre is ontwapenend: een man, een micro en een boombox, meer hebben ze niet nodig. Deze battlecats dragen namen als Letterfretter Mike,T-Loc, Krono, Noctu, Killyric, Mani De Bard, Ja-Zon, Sensi-P, Kenny Kakenkraker,Estrada, Odd war, Karmah, Rennaissance Man, Grace Loveday. Ze bewijzen dat het niet altijd over Drugs, Drank, Sex en Geweld hoeft te gaan. Zó werelds is Gent nu ook weer niet trouwens´... Het kan ook gewoon over positieve dingen gaan als vriendschap, eerlijkheid,

solidariteit. En tegen kapitalisme en egoïsme natuurlijk. Spijtig genoeg zijn de teksten heel vaak niet verstaanbaar, zonde van de letters toch. Maar de flarden die wel te herkennen zijn maken veel goed: “Dit is Gallië, het land van de Kelten” “Deze maatschappij is een legbatterij en je komt er niet met je eigen voltage” “Toen de koning zijn baard liet staan was dat géén terrorisme” “Het lijkt wel alsof ze 2 keer zedenleer hebben gevolgd, vandaar de dubbele moraal” De essentie van Hiphop gaat verder dan amusement. Lees: “De Hiphopgemeenschap bestaat als een internationale cultuur van bewustzijn die alle rassen, stammen, religies en soorten mensen van een fundering voorziet voor de communicatie omtrent hun beste ideeën en werken. Hiphopcultuur is verenigd als een multivaardig, multicultureel, multigelovig, multiraciaal volk toegewijd aan de stichting en ontwikkeling van vrede.” YES YES YES.

DEN OBUS/11 Foto’s: Pieter


MISS & MISTER BOM!

Foto’s: Laurent

COLOFON DEN OBUS Eindredactie en fotografie: Sammy, Marlies, Laurent, Sarah Schrijvers: Udo, Markass, Pieter, Erik, Wim, Philip, Marissa, Sarah

Fotografen: Katelijne, Wim, Pieter, Marlies, Henk, L’Houssaine, Laurent, Eline, Markass, Sammy Opmaak: Marlies Met steun van:

DEN OBUS/12

PANTOUM PHILIP

ik volg de route van het festivaldoolhof ik ben in de Brugse Poort ik zie veel gebeuren ik wijk toch eventjes af in de wijk ik ben in de Brugse Poort ik besef dat er hier veel kunstige straten zijn ik wijk toch eventjes af in de wijk ik sta stil en zie veel beweging ik besef dat er hier veel kunstige straten zijn en zoveel huisnummers hier ik sta stil en zie veel beweging heerlijk toch en zoveel huisnummers hier ze passeren snel heerlijk toch ik wil veel tegenkomen ze passeren snel ik zie veel gebeuren ik wil veel tegenkomen ik volg de route van het festivaldoolhof Philip Volckaert, dichterscollectief De Wolven van La Mancha

BIJ DE VIEZE GASTEN HET BOM WEER

Recommend Documents