Vrijdag 10.05.2013
DE BOM GAZET
HET BOM WEER
“HET IS ALSOF HIJ HET MAAKT UIT BOTER, ZOT!” #ijsschulpturenman foto henk
14°C / Kans op onstuimige knuffels. Hier en daar oeverloos gelul met later op de avond wind uit het Zuiden en zacht murmelende liederen.
BOM VERKEERSINFORMATIE Gisterenavond omstreeks 22u23 vond een ernstig fietsongeval plaats in de buurt van restaurant Safi Safi. De muureditie van de BOM Gazet zorgde voor een moment van onoplettendheid waarbij Lisa een uitwijkend manoeuvre moest maken. Door deze onverwachte beweging verloor Annelies De Nil de controle over het fietsstuur waardoor ze tegen de fiets van Lisa knalde. Sammy kwam al snel ter plaatse en zag dat enkel de broek van Lisa een serieuze schram had opgelopen. De verkeershinder kon gelukkig snel opgelost worden maar toch doet de politie een oproep om voorzichtig te rijden waar interessante lectuur hangt. annelies
TI-SER FANFARE (pag. 6, ‘De Bremer stadsmuzikanten uit Zuid-Frankrijk’)
SARA Splinterbom, een emotioneel liedje voor een pasgeboren kind, over hoe de kersverse moeder de veranderingen ervaart en deze aan haar dochter probeert duidelijk te maken. Over hoe de situatie was voordat de vader van het kind in haar leven kwam. Ik mis je; een uitdrukking van de vrees er niet meer voor haar kind te kunnen zijn wanneer mama er niet meer is. Wanneer het niet zo werkt tussen de lakens, ’t is godgeklaagd, ondanks het lief, schoon, knap. Wie weet lukt het wel vannacht, of misschien ook weer niet.
foto sammy
En da ge mij zo mist en er veel te veel woorden voor gebruikt om mij dat duidelijk te maken, ik hoor immers alleen maar: je hebt mij bedrogen. WIJ, dat bestaat niet meer. De wereld is een lege doos wanneer je triestig bent maar mijn deur staat altijd voor je open. Teardrops, de andere kant van de medaille tussen bedrieger en bedrogene. wim
Pagina 1
10.05.2013
De Bomkrant Dag 3
CAMPING MANACO
foto marc
De keukenploeg kon er niet mee lachen, met het teveel aan rozijnen gisteren. En de kritiek erop. Eline werd opgetrommeld om die veelheid op te lossen. En zie, alles werd stil. Want het zit namelijk zo: Eline is al twee dagen haar stem kwijt. Ge moogt haar alles vragen, ge moogt haar alles zeggen. Eline zwijgt in alle talen. Enkel een schrapend zuchten rolt over haar lippen … Zelf vindt ze dat een ramp; wij daarentegen zwelgen in die stiltemomenten.
BLIND DATE 3: STANZA IN ‘T AC Voortgaan op ’t zelfde elan als gisteren, dit zag ik wel zitten. Zij het iets minder heftig. Leeftijd, de kinderen die gemaakt dienen, de lever... daar kruipt energie in. En ik voelde me koud en oud. Dus misschien geen goede gemoedstelling om op blind date te gaan. ’t Kan vriezen of ’t kan dooien zeggen ze. Awel, in ’t AC vroor het, voor mij. ’t Zat niet goed. Er was geen klik, geen connectie, geen ... geen goed gevoel. Zoiets. Maar het lag aan mij, vast en zeker. Want alles was er. Een muzikant, een gitaar, maatschappijkritische teksten, publiek, drank, mensen die over en weer liepen, geluid van een oververhitte waterkoker, deuren die dicht sloegen, eten, vriendelijke babbels, de zon. Er was zelfs een kind.
Hoe het zo ver is kunnen komen? Eline drààgt de BOM. Dus ze moet hier ook op elk moment van de dag en de nacht zijn. Neem daar nog bij dat Eline een hekel heeft aan tegen de wind in fietsen en je snapt het verhaal. Ze kàn niet naar huis zolang er wind staat, haar huis ligt tegenwinds. Ze raakt de brug simpelweg niet meer over. Dus moet ze wachten tot het buiten ook stil wordt en blijven plakken en zwijgen. Maar je hebt uw stem toch niet nodig om tegenwind te fietsen, horen we u denken. Juist! Maar legt dat maar eens uit aan Eline. En slapen in de campingcar is geen optie. Die zit al vol met dwaalgasten. els
“Tijdens de BOM moeten niet alleen de schrijf- en fotoclub opgetrommeld worden maar ook de A.A.” Elke
foto els
Maar ’t lag aan mij. Echt. Stanza heeft supergoed zijn best gedaan. Iedereen heeft zijn Kwatta liedje mee gezongen. Straf. Denk dat hij zelf nog het meest verbaasd was daarover. En later op de avond hoorde ik toch wel een paar lovende woorden over zijn performance. Hmm ... els
foto sammy
Stanza moest de riem van zijn gitaar nog efkes vastknopen, met een schoenveter. Dat vond hij waarschijnlijk wel passen in een anarchistisch centrum. Zijn iPhone in zijn jas proppen (‘misschien beter dat ze dat hier niet zien’, zijn woorden) en hop, hij was vertrokken. Maar ik ben niet mee gegaan. Nope. Na check op mijn gewone telefoon bleek dat we nog een kwartier te gaan hadden. Ouch.
Pagina 2
10.05.2013
De Bomkrant Dag 3
ECODIVA - VEERLE MALSCHAERT
Of neen, ik - of liever wij - zijn eigenlijk wel goed bezig! Dat laat Veerle tijdens haar voorstelling merken. Bedankt Veerle! Want ondanks de tegenslagen en genante momenten komen we er nog steeds met een goed gevoel uit. Het is belangrijk om te kunnen lachen met jezelf en het leven. Zelfs in deze tijd van ernstige ecologische, maatschappelijke,
“Chanceke dat de zon schijnt!”
Fons en Matilda kweken al 34 jaar bloemkolen. Democratie is ook niet alles. Fons had maar beter moeten uitkijken toen hij hun hondje overreed met de tractor. Hij zou al lang eens graag met haar dansen, maar Matilda wil de herinnering aan die éne perfecte dans niet veranderen. Fons wil ook niet proberen om naar die éne dans terug te gaan, hij wil een nieuwe dans, zoals die NU zal zijn. Een olifant in Knesselare, hoe twee jonge mensen laten zien hoe ze met elkaar zouden omgaan wanneer ze een halve eeuw ouder zijn. wim
foto katelijne
economische en sociale problemen slaagt Veerle erin om je te laten reflecteren over jezelf via een kwinkslag. Ik betrap mezelf erop dat ik als reporter geen notities aan het nemen ben. Ik ben gewoon aan het genieten. Jezelf volledig in het spel laten opgaan is de boodschap. We doen wat we kunnen en verder; geniet ervan! DANK JE VEERLE! jessica
WOOLF
NEKO - HALFVIER ’S AVONDS: EEN OLIFANT IN KNESSELARE
Pagina 3
foto paul
In de Wielewaalstraat wordt Paul zijn badkamer omgetoverd tot backstage ruimte. Veerle schijnt weer eens zwanger te zijn. Het BOMfestival heeft bij haar en haar partner alvast enkele onderliggende deugdelijkheden losgemaakt. Het publiek wordt onmiddellijk betrokken in haar spel. De voorstelling is interactief en grappig. Veerle confronteert ons voortdurend op een hilarische wijze met haar - en uiteraard ook onze tekortkomingen. We worden gewezen op onze dwalingen in deze biologische maatschappij. Dit lust ik wel. Hieraan wil ik meedoen. Ik ben gewoon iemand die verkeerd bezig is zoals velen van ons. Toch word ik niet met de vinger gewezen. Ik ben gewoon een deel van de gemeenschap dat niet goed bezig is.
Het is voor mij even gluren bij de buren want mijn thema voor de Bom op vrijdagavond is “in mijn stroatje”. Na een paar passen volgt de ontmoeting met een jonge, nieuwe buurtbewoner, tevens ook een buur. Het is prettig om een nieuw iemand in de buurt te ontmoeten en er kennis mee te maken. Frederik woont in de Notelaarstraat 31, een gerenoveerde rijwoning waar wij de ietwat steile trap naar de eerste verdieping moeten nemen voor de voorstelling van Woolf. Gastvrijheid speelt een grote rol tijdens dit festival. Een gastheer die zijn frigo opentrekt en vraagt: “Biertje? Of wat mag het zijn? Jupiler of Stella?”, je kan er echt niet aan weerstaan. De ruimte loopt stilaan vol, veel gesprekken rondom mij. Iedereen kent iedereen merk ik. Nog even een vraag naar de muzikanten. Moet er daar nog drank zijn? Frederik moet nog een laatste keer naar beneden om een late bezoeker binnen te laten en het optreden van Woolf kan beginnen. Zachte muziek vult langzaam de woning. Muziek die binnen het toegelaten aantal decibels blijft. Vijf muzikanten; een klein meerstemmig en instrumentaal divers orkestje. Vier jonge heren en één dame op de scène. Deze zachte muziek laat je dromen, weg van de werkelijke komkommer- en kwellige toestanden des levens. Muziek verzacht de zeden. “How true,” zou ik zeggen over Woolf. Dit is een half uur verscheidenheid aan heel mooie folkmuziek die nooit verveelt. De hamvraag zal wel altijd blijven: waarom klinkt de Engelse taal beter dan de Nederlandse? Woolf liet het publiek tenslotte een beetje aandringen op een bisnummer en ging dan ook met hart en ziel in op dat verzoek! Ga zo verder. erik
10.05.2013
De Bomkrant Dag 3
TIRAN
BLIND DATE 4: FRIENDS OF PAUL IN DE GALERIJ AAN DE NOORDSTRAAT
JULIE CAFMEYER VERTELT EEN VERHAAL
foto katelijne
Tweede afspraak later op de avond in de galerij. Ook hier wist ik niet waar ik terecht ging komen. Maar er stond in elk geval veel materiaal. En er ging versterkt gespeeld worden. Zo ver gaat mijn kennis van muziek nog wel: als er kabelkes aan gitaren hangen en er liggen schakelaars en doosjes op de grond met allemaal kleine lichtjes, dàn wordt het luid!
Een pijnlijk verhaal over liefde en reizen. Op reis met haar nieuwe vriend naar het onbekende. Iran, het land waar een toekomst naar hen vraagt. Het onbekende land en de vriend. Ook hij. Ze worden metafoor van elkaar. Ze worden geschiedenis, vinden een kamer met elkaar, samen. Hij slaapt alleen. Samen zijn kan ook alleen. In Iran. De geschiedenis vertelt. Julie spreekt alsof ze er middenin staat. In Iran, met die vriend en met die geschiedenis aldaar die eigenlijk hun zoektocht is. Het gemis van de tsunami der liefde in een land waar zij de schoonheid van henzelf wensen te vinden. Zichzelf zien in een democratie waarvoor ze op reis zijn. Misschien is het vinden van een richting chaos? koen
GAAN ER KINDEREN VAN KOMEN? Een trekgat, dat is dat hier. De wind draait rondjes in het Pierkespark. En als roker is dat ambetant. Als koulijder ook. Een ‘tochtgat’ zegt Evelien. Evelien is van de Liiiimbuuurg en daar spreken ze iets properder. En ook trager. Maar in de context van ‘kinderen maken’ past het woord ‘trekgat’ zoveel beter. Trek en gat. Trekken en gaten. ‘Trekt eens aan mijne vinger’, zei mijn vader vroeger, en hij liet een scheet. Als kind vonden wij dat hilarisch, ook al kenden we de betekenis van dat woord toen nog niet. Maar das lang geleden. Een gat is een gat maar tegelijkertijd ook weer niet. Zo bleek toen we, in afwachting van iets beters, in een rondje op ons hurken gingen zitten en de dames met een dikke kont hun evenwicht niet konden bewaren. Die vielen gewoon na tien seconden plat op hun gat. Een smal gat hebben heeft dus zijn voordelen op een Franse WC. Gat, kont, achterste, achterwerk, uw poep of uwen derrière. Billen klinkt ook zo schoon. In ‘billen’ zit al iets van het latere plezier vervat... Terwijl van bil gaan dan direct weer niet zo plezant klinkt.
Pagina 4
En het werd luid. En vet. En eigenlijk wel goed. Yep, met dees gasten zou ik achteraf wel nog een pint kunnen gaan drinken. Ik zou zelfs een tweede keer kunnen luisteren en dan nog een pintje drinken. Het kamertje waar we zaten leek te klein voor al die muziek. Af en toe vibreerden de muren en rinkelde de luster. Donkere muziek in een donker kamerke in een pluche zetelke ... Hier komen wij ons huis voor uit zie. Merci. ELS
10/5 “IETS MÉÉR LICHT WARE NIET SLECHT GEWEEST…”
“Wie vindt dat uit, hier om 13.25 staan?” #sammyenzijnplanning
Maar net doordat het hier een trekgat is (tochtgat dixit Evelien) kruipen de mensen dichter bij elkaar. En dat, lieve mensen, hebben we nodig om tot enige nageslacht te kunnen komen. Lijven die tegen elkaar geschurkt staan. Armen die zoeken en vinden en de dichtstbijzijnde schoot tegen zich aan trekken. Neuzen die langs haarlijnen strijken en monden die een oorlel vinden. Een hand die verdwijnt tussen de rand van broek en jas. Sensueel, zo een trekgat. Hoewel, blijft met uw tong uit de oor van uw buurvrouw want das vies voor iemand die daar toevallig staat op te kijken. Dat houdt ge voor thuis. De rest ook. Om een Turkse dame te citeren ‘Natuurlijk doen wij aan seks mevrouw, we hebben allemaal kinderen hè. Maar wij, wij doen dat thuis.’ Er zal alvast één kind geboren worden, Veerle Malsschaert is zichtbaar zwanger teruggekomen van haar act bij de Paul thuis .... Nuff’ said. els
“If I show you my dark side, will you still hold me, tonight?” (Pink Floyd)
10.05.2013
De Bomkrant Dag 3
Pagina 5
10.05.2013
foto yasmina
De twee opgedirkte dames van Parodivas hebben zopas de eerste groep bezoekers uit de kringloopwinkel gegooid. Verklaring volgt later. De voorstelling begon een half uur geleden toen het publiek werd verwelkomd door dezelfde dames in het “huis van geluk”. Iedereen wordt heel vriendelijk bejegend en begeleid in dit huis. De extreme tegenstelling van rood en zwart spreekt boekdelen doorheen het verhaal van de twee vrouwen. Zij zijn zo lief, meneer, maar opgepast; ze zijn niet jaloers maar kunnen wel opscheppen over zichzelf. Ze kunnen dan ook niet zonder elkaar. Het publiek krijgt af een toe een scherpe opmerking te horen. “In het huis van geluk wordt geluk gestolen,” zegt een actrice. In de gesprekken zitten af en toe doordenkertjes. Nooit eerder zag ik hoe een dialoog zo kon exploderen. En toch, ruzie in het huishouden ontstaat opeens, heeft geen aanleiding nodig, wordt sterker en nooit aflatend. ”Vuile teef” roept zwart naar rood. De overdonderende maar vaak lachwekkende scheldtirade van de diva’s komt hard aan. Toch eindigen de brute woorden plots op een liefdevolle wijze. Zwart en wit vallen in elkaars armen. Even later geven zij een muzikaal optreden waarvan ze vinden dat het publiek het niet smaakt, met alle gevolgen vandien. Nooit was ik zo verrast toen herhaaldelijk “eruit!” werd geroepen in een theatrale scheldparade. Er zit veel waarheid verborgen in weinig woorden maar zoveel te meer in gebaren. erik
foto yasmina
PARODIVAS - THEATER BOUTIQUE
De Bomkrant Dag 3
LA TI’FANFARE DE BREMER STADSMUZIKANTEN UIT ZUID-FRANKRIJK
De Ti’Fanfare is een beetje begonnen zoals de Bremer stadsmuzikanten: een dikke tien jaar geleden startte een koppel uit les Vans een project dat telkens meer aanhang kreeg van de dorpbewoners. Omdat het dorpje toen niet beschikte over een kapitaal van instrumenten, maakten ze in het begin vooral hun muziek met Afrikaanse trommels en “bones”. Vandaag zijn ze heel erg trots op hun speciale wereldinstrumenten waaronder de steel drums. Dit slaginstrument is afkomstig uit de Cariben en was oorspronkelijk het metalen deksel van een olievat.
en de officiële muziekschool is toch een eindje rijden met de auto. Niettemin zijn ze een bekend fenomeen in de streek en spelen ze op zo’n 15 “gags” per jaar. Je kan ze ook vragen voor privégelegenheden, ze komen vast met veel plezier je huwelijk of verjaardagsfeestje opbeuren! Zelf zijn ze dolenthousiast over het BOMfestival in de Brugse Poort; de Amerikaanse Maureen nam zelfs het woord “inspirational” in de mond. De Ti’Fanfare speelt wereldmuziek en doet dit met een flinke portie enthousiasme, zeker de moeite waard om eens te zien! annelies
Pagina 6
foto yasmina
foto yasmina
foto fredje
foto fredje
/ yasmina
Vandaag telt de fanfare zo’n 20 muzikanten waarvan de jongste muzikant in de twintig is en de oudste 75 jaren telt. De Ti’Fanfare wordt niet louter door Franse muziekbezielers alleen ondersteund; ook de Zwitserse en Amerikaanse nationaliteiten worden vertegenwoordigd. Nochtans is alles niet zo vanzelfsprekend als het lijkt; les Vans ligt heel afgelegen
foto yasmina
De Franse evenknie van de Propere Fanfare van de Vieze Gasten is woensdag aangekomen in het Pierkespark! Met een hapje en een drankje vertelden enkele enthousiaste muzikanten hoe ze twee jaar geleden de Propere Fanfare mochten verwelkomen in hun kleine dorpje les Vans, ten zuiden van de Ardêche. Tijdens een uitgebreide aperitief was de deal al snel gesloten om ook eens naar Gent te komen en hier zijn ze dan!
10.05.2013
De Bomkrant Dag 3
BOBADAS - BOB MINNE
foto anne
foto katelijne
Een wilde bolster die zacht zingt in woorden. Mooi in stilte. Die bijt met tanden en toch lief heeft. Die snakt naar meer. Die weet waar hij naartoe gaat en toch ook niet. Die kwaad is en grijnst maar ook zacht streelt. Pijn kan diep gaan maar ook helen. In woorden. Mooie harde woorden in ritme. Zo is het huiskamerverhaal van Bob op Malem. Zijn poëzie op het eiland aldaar. Ik dacht aan de grote meesters die het woord hadden. Aan Simon bij nacht. Aan Bukowski. Aan Miller. Ook On the Road. Maar het was bij Greta. Zo knus. Alles is eigenlijk één en jullie kennen niet zoveel. Alleen is alles één. En mijn mond viel open omdat we met onze grote woorden zo klein zijn. koen
BUITENLANDSE ZAKEN: OVER KLOMPEN GESPROKEN Over klompen gesproken .Volgens tinternet is een klompenmaker een ambachtsman die klompen vervaardigt. Nogal wiedes zou je denken. Pas op, ze beweren dat dit gebeurt door een blok hout te snijden en uit te hollen tot de klompvorm tevoorschijn komt. Wie zijn ze? En moeten we alles geloven wat op tinternet staat? Ik denk het niet. Wat zijn dat trouwens, klompen? Alweer volgens tinternet: Een klomp is een houten schoeisel dat reeds sinds de oudheid bestaat en tijdens de Middeleeuwen in grote delen van Europa gedragen werd door vooral arbeiders en boeren. Maar wie kan me zeggen wat de Middeleeuwen zijn, en kan iemand nog een boer of een arbeider definiëren? Is een arbeider iemand die zijn of haar arbeid en vaardigheden aanbiedt in ruil voor een beloning, meestal loon geheten. En wat is arbeid dan precies? Is dat dan het verrichten van bezigheden die nut hebben voor diegene die de arbeid verricht, voor zijn of haar naaste omgeving en/of voor de maatschappij als geheel? En klompen maken is blijkbaar niet zo nuttig meer voor onze samenleving, er zijn er volgens meneer Pereboom die ik tijdens het BOM-festival in café De Zwart tegen het lijf liep in Holland nog hoogstens tien aan het werk, en hij kan het weten want hij is één van die tien. Hij stemde in met een klein interview. ‘Hoe denkt u de achteruitgang van de klompenmakerij te verklaren?’ ‘Ach, de concurrentie met het buitenland is groot en de machines kunnen in een handomdraai wat van de klompenmaker een halve dag vraagt… ach…’ ‘Is het waar dat de klompen uit de iep
Pagina 7
worden vervaardigd?’ ‘De iep, de wilg en de populier…’ ‘Wat is een iep eigenlijk?’ ‘Dat is een boom die je in kruiswoordraadsels tegenkomt; horizontaal of vertikaal, boom drie letters… iep…’ ‘Natuurlijk! Mijn kruiswoordraadsels liepen altijd mis omdat ik voor een boom met drie letters steevast olm of eik invulde…’ ‘Ik heb er gekend die den en els, ja, zelfs esp invullen…’ ‘Nee…’ ‘Ja… dat moet dus iep zijn. Met een iep kunt u niets misdoen!’ ‘In de trein hierheen brak ik mijn klomp over een boom van veertien letters…’ ‘Veertien, dat moet de balsempopulier geweest zijn, of de braaknotenboom… kwam er een J in je boom?’ ‘Even kijken, een J… nee, een W… hij begint met een W…’ ‘Aha, de Wilhelminaboom.’ ‘Tja, past perfect! Nog een biertje?’ ‘Doet u mij maar een jonge.’ De barman zette twee borrelglaasjes op de toog en goot ze tot aan de rand vol; voller dan vol eigenlijk, want de jenever stak boven de rand van het glas uit. ‘Een over het IJ kijkertje noemen ze dat hier in Amsterdam. Zullen we touwens es naar het IJ lopen, dat BOM-festival daar schijnt de moeite te zijn…’ ‘Ach, meneer Pereboom, ik zit hier goed met mijn jonge over het IJ kijkertje… en ik zie dat het goed is, hier en in de Brugse Poort…’ ‘Brugge?’ ‘Nee, Gent, het BOM-festival… u moet eens komen kijken, meneer Pereboom, er schijnt daar een heerschap te wonen die het Belgisch volkslied op een haring kan fluiten…’ ‘Fluitje van een cent,’ zei meneer Pereboom, en hij trok zijn klomp uit en begon er Bij ons in de Jordaan op te spelen.’ bart
10.05.2013
De Bomkrant Dag 3
Pagina 8
foto katelijne
foto katelijne
foto sammy
foto katelijne
foto katelijne
/ wim
foto yasmina
foto fredje
WAAR ROOK IS, IS VUUR!
10.05.2013
De Bomkrant Dag 3