Spanje Olé Spanjereis De Propere fanfare van de Vieze Gasten 2007
ook ongelooflijk hard’. De benedenverdieping is zwaar onder de indruk. Ook Liliane zwijgt deze keer. Shit zeg, gelukkig zitten we dààr niet. Kilometer na kilometer verdwijnt onder ons, vrachtwagen na vrachtwagen scheuren we voorbij. Niemand zit verlegen om een straffe uitspraak: ‘als ge hoog zit kunt ge laag vallen’, en dat hoge bomen veel wind vangen, daar weet Mark alles van met zijn 2 meter lengte. Dé uitspraak van de dag, ik citeer Jan: ‘er wordt enkel met stenen gesmeten naar bomen die vruchten dragen’. Wow, chique Jan, respect man! Benedenverdieping last onder leiding van Liliane een emo-moment in om dit te vieren. 2e stop Half 2 al intussen, we vreten kilometers, ze vallen iets zwaarder deze keer. Warm in de bus. Hangen, steunen, leunen, kletsen, zwijgen, slapen. Ongewild worden de ledematen in het gesprek gegooid. Een onbedoeld suggestief ‘bevingeren’ was de aanleiding. ‘Bevingeren’, bestaat dat wel, dat woord? Bepotelen, ja; en bepampelen. bedijen, beogen, beleveren, behartigen en beleven. Maar ‘bevingeren’? Schouders worden opgehaald, wenkbrauwen gefronst. Mensen, mensen, rustig, ssssssttt, Liliane is in slaap gevallen. Benedenverdieping geniet van dit zeldzame moment en applaudisseert in stilte. Manillen, lezen, praten, fantaseren. Wikken en wegen ook want elke beweging die deze fanfare maakt, elk woord dat over de lippen rolt, elke suggestieve blik, elke beweging, elk gebaar wordt vastgelegd. Op foto, op papier. Vereeuwigd. Een fanfare onder stress. Een fanfare onder penitentiair toezicht.
D-Day 19 juli ’07 Afspraak was half 7 aan de Bargiekaai, half 7 om om 7 te kunnen vertrekken. Wat ik niet verwacht had: -moet ik eerlijkheidshalve toegeven- iedereen was gewoon op tijd. Gewoon ongelooflijk stipt op tijd; aangename verrassing! Neen neen neen, ik ben echt niet vertrokken met een vooroordeel. Alleen had ik niet verwacht dat 100 mensen effectief allemaal op tijd zouden aankomen. 73 mensen kunnen op de bus, 73 mensen zitten op de bus; de rest in verdeeld over minibusjes, camionette, eigen wagens. Instrumenten hebben hun eigen vervoer, mèt chauffeurs. Mijn God, wat een volksverhuizing. wat een organisatie. 7 uur, de zon zit al boven de Brugse Poort; yiehaa en wijlen weg. Half uur onderweg, shit, DVD van de fanfare vergeten; had kunnen gediend hebben als cadeautje voor de campinghouder. Had gekund, had gekund. If then. 9 uur, Liliane schiet recht. Mark, mijn accordeon, ik denk dat mijn accordeon niet mee is. Schiet me plots te binnen dat ik die misschien ergens op de verkeerde plek heb achtergelaten. Mark? Maaark! Shiiiit, das niet goed, das helemaal niet goed. Pat bellen, direct, hij moet checken of die accordeon effectief nog daar staat; en dan? En dan? Rampenscenario. Denk
SPANJEREIS 2
na iedereen. Wie vertrekt later en wie krijgt een accordeon in zijn bagage? Robert? Koen? Bert? Bert ja Bert! Bellen!! Maaark? Bert bellen! Annie?? Bert zijn nummer, rap! 11 uur, de rust is teruggekeerd op de benedenverdieping van de bus. Iedereen zakt tevreden achterover in de kussens. Brand geblust. Bert brengt accordeon mee, Liliane gelukkig. Iedereen gelukkig. Hangen, steunen, leunen, kletsen, zwijgen, slapen. Kussen links, kussen rechts, kussen in het midden, kussen eigenlijk helemaal onpraktisch als je er met 2 wil op gaan liggen. Daar komen Mark en Liliane maar al te snel achter. ‘komaan Liliane, zit eens stil’. ‘Ja maar Mark jij moet het kussen vàst houden’; ‘ah, OK, denk je’. ‘Liliane kan je niet eens gewoon stil zijn?’ ‘Jamaar jamaar die muziek jong, komaan, horen jullie dat ook? Die radio staat kweenie hoe luid. Mag da niet af? Hè? Wil er iemand vragen of de radio uit mag? Toe ...’ 1e stop Ongelooflijk rustige bende die fanfare, er zit voorlopig weinig leven in. Gentse feesten bloed, eau de vie … waarschijnlijk nog iets te veel van dat in de bloedbanen. Bovenverdieping is knock out zo blijkt; uitgeteld, zo wordt ons verteld. Geen beweging meer te krijgen in de mensenmassa. Alles hangt en plakt tegen elkaar. Er is geen vierkante centimeter bus meer zichtbaar. Life verslag van onze man ter plekke: ‘’t is daar boven ongelooflijk warm, iedereen slaapt; tot in het gangpad toe!’ en, op fluistertoon: ‘het stinkt daar
3e stop Op 140 km van ons eindpunt van deze dag, Clermont Ferrand. Cake, bananen en regen. Het regent hier begot. Snel even een cafeïneshot op het terras langs de snelweg. Aaargh, hemels, paradijselijk, onontbeerlijk en hoognodig. Het cafeïne gehalte op de bus is namelijk nul, niks, nada. Coffee and cigarets … een combinatie die mijn gesprekspartner plots doet opspringen, sigaret en kopje weggooiend, de sprint inzettend nog net voldoende luid roepend ‘sorry, kakka doen!’ Een gigantisch onweer op minder dan 100 km van de eindmeet. Gieten, het regent oude wijven, de regendruppels vliegen tegen de ramen. ’t Zijn net spermatozoïden, kijk. Maar kijk dan toch. De 1e heuvels komen in zicht, het landschap wordt vrouwelijk schoon. ‘Eindelijk iets om over te schrijven’, mompelt Mark, ‘Eindelijk beweging in de omgeving en een beetje actie. Al da plat en al da kabbelend gedoe, das niks voor ons. Voor ons mag het best wel wat straffer zijn.’ Home Dome here we are. Gigantische betonnen appartementsblokken waar de fanfare verdeeld wordt over de kamers. Jeugdherberg? Dit lijkt eerder een mega grote blok studentenkamers. Blok G en blok F zijn voor ons. Kamers van 1? Van 2? Van 3? 4? 5? Chaos, chaos. Moet die verdeling van die kamers nu echt al-
lemaal zo lang duren? Maar ’t ligt misschien wel aan mij? ’t Zal absoluut wel aan mij liggen. Bof, of het nu al of niet aan mij ligt, onduidelijkheid troef, ook bij het eten. Maar, geen kritiek, we zijn ook met zo on-ge-loof-lijk véél. Man man man.
Vermeldenswaardige feiten: £ Na het 1e uur op de bus, nadat we zo een beetje hebben kunnen wennen aan onze buurman/buurvrouw, worden informatiemapjes uitgedeeld. De 1e Spaans/Catalaanse woordjes kunnen worden geoefend. Merci Stan voor de kopietjes. £ Mireille vindt terplekke, out of the blue, zonder ook maar énige inspanning te moeten leveren -pittig detail toch wel- een nieuwe naam voor een nog-op-te-richten-fanfare: ‘Puur Mè Notjes’. Whoeee, benedenverdieping nog maar eens met stomheid geslagen. Respect, goe bezig. £ Clermont Ferrand is de stad waar de hoofdzetel van Michelin is gevestigd. We hebben de grote fabriek niet gezien -dus ook geen gigantisch Michelin venteke- maar Mark heeft 2 vrienden wonen in de streek en die werken in die fabriek. Wat veel goed maakt natuurlijk. De vraag van Wim ‘of Mark dan nog een goede BAND heeft met deze vrienden’ was de kers op het Michelin venteke. Goeie voorzet en scoren. Zo simpel. Benedenverdieping eens te meer zwaar onder de indruk. £ We lijken ons wel in de streek van de ‘Grote Onweders’ te bevinden. Een gigantisch majestueus nooit eerder gehoord en gezien onweer overvalt ons in de vroege uren van de ochtend. Een continue aanvoer van bliksem en donderslag, de één doet niet onder voor de ander dus blijven ze maar aan de gang. Uren later rommelt het nog in de verte. Wow.
Objectieve Observaties: £ De onverwachte verhaalwendingen van Stattie zijn intussen legendarisch maar blijven verbazen. Benedenverdieping schuift beetje onzeker in zijn stoel, niet altijd zeker alles begrepen te hebben en zeker niet bereid dit toe te geven. £ Home Dome telt exact 12 verdiepingen, het kost je minder dan een minuut om helemaal boven te komen. Met de lift natuurlijk. De trappenhal is spectaculair en ongelooflijk fotogeniek. £ Clermont Ferrand heeft 2 Irish pubs. Op luttele minuten van elkaar. De 1e die we vonden was gesloten. Toen we uiteindelijk na lang zoeken de 2e vonden, hadden we er geen zin meer in.
SPANJEREIS 3
Dag 2, 20 juli ’07 2e rit in de ronde van de fanfare, nog iets van een 600km te gaan. Vanaf 7h ontbijt, 8h aan de bus om deze keer om half 9 te vertrekken. Ook vandaag weer iedereen ongelofelijk stipt, niet te geloven. Sta me toe dat nog eens te zeggen, discipline die gasten. Phew. Geestig, tof. Kleine ploegenwissel bij de benedenverdieping, Sarah en Susanne komen de rangen vervoegen en Stattie verdwijnt naar boven. Vergeleken met de verdwenen S., is de nieuwe eS. een spraakwaterval. Oi, eS., komaan, het is nog niet eens 9h. Rustig, we zitten hier nog wel een paar uur samen, tijd zat dus om al je verhalen kwijt te kunnen. Een kleine rondvraag naar het schoonste moment van de dag ervoor geeft grappige verhalen. Onder de rubriek ‘schoonste 60 seconden’, *tromgeroffel* : L.: het moment van vertrek aja, alle spanning van de voorbije weken viel zo van me af; én, natuurlijk, het lokaliseren van de vergeten accordeon in het intussen verre België. W.: de herinnering aan de Gentse Feesten, toekomen in een vol Baudelo-park en de fanfare vinden nét op het moment dat er een nieuw rondje wordt gegeven. Zalig. S.: slappe lach met R. in het midden van de nacht op de gang in een voor de rest in diepe slaap verzonken Home Dome. O.: de natuur bij de 3e stop gisteren; zo schoon! J.: de regen bij de picknick en dan de zon die uiteindelijk weer schijnt op het moment dat we weer de bus in moeten. Speciaal toch wel. eS.: de plaspauzes. Ook vandaag weer hangen en steunen. Hier en daar worden massagehoekjes ingericht, met handen en voeten wordt er gewerkt aan het moraal van de fanfare. Handen worden gretig gelezen, voeten worden met plezier op tafel gelegd voor een massage. Al of niet gewassen. Liliane zégt wel dat die muffe geur niet van haar voeten komt, maar geloven we haar? 1e stop zo rond half 11. SMS Koen, noodkreet: ‘Help, ik ben mijn hoed kwijt en ik moet eigenlijk NU vertrekken naar de luchthaven! Waar o waar is dat kl… ding?’ SMS terug: ‘Geen paniek. Hoed OK, gevonden in Baudelo, nu gepropt ergens in bagage. Maak dat je op vliegtuig zit!’ SMS Koen: ‘Super! Geweldig! Cool! Tof! Ben mijn pruillip kwijt!’ SMS terug: ‘Euh sorry Koen, we kunnen je pruillip niet direct vinden. Wat nu?’ De dag kabbelt verder, geen noemenswaardige gebeurtenissen. Er valt uiteindelijk weinig te beleven op 10 vierkante meter, geprakt tussen links en rechts en boven en onder. De gesprekken zijn diepzinnig, absoluut. Dat kan je uiteindelijk ook wel verwachten van deze hoogstaande benedenverdieping. Maar toch … Een greep uit de sublieme dialogen? (Wie weet waar het hier over gaat krijgt een consummatie aangeboden bij een volgende ontmoeting tijdens een repetitie.) ‘Als ge kunt dan moede volgen’ ‘Ik kan echt niks leggen’ ‘Gij moet nu uitkomen’ ‘Ik heb geen fluit in mijn handen om nen troef te maken’ ‘Ik kan nen aas leggen, of ne koning maar dan weet ik da gij
SPANJEREIS 4
de pineut zijt’ ‘Is koeken troef of waren ’t klaveren?’ Niemand laat in zijn kaarten kijken. Rustig wordt kilometer na kilometer verwerkt. 2e stop passeert zonder al te veel brokken; een idyllische parking, mist en mist en eigenlijk verdomd koud. Maar het eten is OK en het gezelschap is super. Om van de sfeer nog maar te zwijgen, de mist trekt zowaar vanzelf op. Met plezier hijsen we ons de bus op op weg naar de volgende stop. Het kruisen van de Ronde Van Frankrijk zorgt voor een opflakkering -hoewel we gene coureur hebben gezien- Rare jongens die fanfare. Maar ok ok, er stond bijlange zoveel volk niet als in Gent, reden om te juichen dus, das waar. 3e stop, nog 130 km te gaan. ’t Begint in de kleren te hangen. De blikken worden leger, de gesprekken verstommen. ‘Schoon zonnebloemen. Waw zovéél zonnebloemen, (zietta toch ne keer hoe schoon); kijk nog zonnebloemen, (allé, ze hebben hier toch wel iets met die bloemen hé); pfff ’t is wel veel hè op den duur, al die zonnebloemen.’ Schoon bergen, schoon brug. Blablablaleuterleuterzevertattatitattata yada yada blablabla. ’t Is toch echt wel ver, ik krijg deze 2e busrit nooit treffelijk op papier, mens mens Grensovergang, Spanje, oef eindelijk. Nog 30 km. En de zon schijnt. Wiebel, wiebel, hup, slinger, kronkel, hup, bots. Los van het feit dat we den Ivan ervan verdenken dat hij express in alle puttekes rijdt om ons te pésten zijn er geen duistere gedachten in ons intussen waardeloze oververhitte brein. Control Alt Delete … (voor de Mac gebruikers: gewoon de aan/ uit knop achteraan) Eindsprint: 5km voor eindpunt: we zijn een beetje verdwaald, net niet hopeloos want we zijn draadloos verbonden met onze kompanen die de weg eerder wél al hebben gevonden. 4,5km voor eindpunt: ne fameuze ‘U-turn’. Den Ivan kan echt wel kweenie hoe goed met dien bus rijden. Shiiit, die manoeuvres zou ik misschienst zelfs nog niet doen met een matchboxske. Straf! 4km voor eindpunt: motor van bus valt onverwacht stil. De inhoud van de bus ook als blijkt dat we niet direct weer kunnen starten. Verbazing, verbijstering, verstomming ... 4,05km van eindpunt: de motor draait weer, we vallen elkaar ontroerd in de armen, pinken een traan weg en beloven eeuwig trouw aan alles en iedereen. 2km voor eindpunt: den Ivan smijt alles toe: iemand heeft Nathalie, de kartrekster, gespot langs de kant van de weg. Serieus? Te voet? Da kannie. Toch toch, Nathalie was al veel eerder naar Spanje getrokken en ging dan afzakken naar Maia de Montcal. Dit is toch wel een ferm toeval dat we elkaar nu net hier kruisen? Nathalie wordt ingeladen en op applaus onthaald. 500meter voor eindpunt: we zijn er, we zijn er, we zijn 4 keer voorbij gereden maar nu ZIJN we er. En dat eindpunt? Awel dat ziet er goed uit, dat ziet er verdomd goed uit.
maar ik zag er een doodskist in. De rest ook? Die zwarte blok met dat paarse kruis op de bovenkant. £ Inneke blijkt overal inzetbaar, een echte allround-DIY-vrouw. Vriendelijk, lachend, zalvend, attent, handig, praktisch en bijdehand. £
Tom Boonen heeft de rit in de Tour gewonnen.
Objectieve Observaties: £ Tse Tse moet de mensen die hem willen helpen met het opzetten van de shelter als vliegen van zich afslaan. Hij wil dit duidelijk zelf op zijn gemakje doen. ‘Een pintje dan misschien ja neen? Kan ik hem daar dan een plezier mee doen?’ £ Lut heeft een ongelooflijk coole tent, zo eentje die je op verschillende manieren kan opzetten naargelang je fantasie, goesting en tijd. Maar toch, misschien kan Lut bij de aanschaf van een nieuwe tent volgende keer het plannetje wél bewaren? Zeker, we hàdden tijd en we hàdden ook
wel goesting, maar we hadden misschien ook wel kunnen vermijden dat we dat ding 4 keer hebben moeten uit elkaar halen. Zouden kunnen hebben moeten. Ik bedoel maar ... £ Karel, de Trompettist kent het onderscheid duidelijk niet tussen werkende en niet-werkende mensen. Dus, even kort, Karel: muzikanten hebben hun instrument om mee te werken, das zichtbaar. Een fotograaf heeft zijn fototoestel, ‘ne camera’ of ‘ne kodak’. Das ook zichtbaar. Maar een ‘schrijver’ werkt 80% van zijn tijd met zijn hoofd en das niet zichtbaar. Comprendes? Gesteund door Lieve Sax wordt beslist dit uitvoerig te bespreken in het dagboek. Wraak wraak … £
Er zijn 55 mannen en 60 vrouwen in de fanfare.
£ In principe zou er in elk van ons een geestelijke moeten zitten. In principe …
Vermeldenswaardige Feiten: £ Er is een geestelijke in ons midden, dezelfde die we als eens eerder ontmoet hebben elders en die nu hier weer opduikt. £ Spider heeft toch wel een zeer speciale slaapzak; het kan aan mijn lugubere fantasie liggen,
SPANJEREIS 5
Dag 3, 21 juli ’07 Vandaag bedacht ik me dat we (let op de ‘WE’ die ik intussen gebruik) in de fanfare zowat alle letters van het alfabet omvatten. Van Anders tot Zeno. Het leuke is ook dat de gezichten namen krijgen, dat de namen inhoud krijgen en dat de inhoud af en toe zo nu en dan ook
echt diepgang heeft. De foto’s krijgen een andere identiteit hierdoor; het beeld wordt sterker, intenser, echter. Het beeld gaat, waar het eerder nog anoniem was, echt iets betekenen. Enfin, tot zover de diepgang in bovenstaande paragraaf; het decor is hier zo prachtig en de schaduw zo zacht en zwoel, I got carried away ... een mens zou dingen gaan schrijven die overdreven zijn, weetwel? Dingen die erover zijn, weetwel?
De orde van de dag, laat ik het daar bij houden. Om 5h ben ik –en met mij waarschijnlijk de rest van de campingwakker geschrokken door hanengekraai. Half dromend denkend ‘tiens, die GSM tunes van tegenwoordig worden verdomd levensecht gemaakt.’ Maar welke pipo zet er nu zijn wekker op zo’n onmenselijk vroeg uur? Maar er klopte iets niet, zoveel was duidelijk, de GSM bleef bellen en hier en daar zat er zelfs sleet op de tune. Kon dit waar zijn? Een échte haan? Niet te geloven. Zit er hier gewoon een echte fucking haan iedereen uit zijn tent te halen? Niet zo maar een mietjes-haan, maar een echte volle bariton-haan. Je-zus, onwaarschijnlijk. Eén haan? Twéé hanen! Nadat de halve fanfare opnieuw in slaap is gesukkeld, dromend van Coq au Vin, sliertje spuug bengelend in de ijle leegte tussen mond en hoofdkussen, komt er een 2e haan uit zijn kot. Minder overtuigend dan de 1e maar evengoed oorverdovend. Was misschien niet zo een goed idee om onze tentjes naast het kippenhok op te zetten? Bizar toch dat er ons wordt gevraagd ’s ochtends niet te zwemmen om de rust op de camping niet te verstoren? De mensen slapen hier graag uit was de uitleg. Yeah right. Wat doen ze dan meestal met die 2 brullende monsters in het hoogseizoen? In ‘stand by’ zetten? Serieus. Los van het geweld van het kippenhok een zalige rust hier ‘s ochtends. Een slapende fanfare, een oase van peis en vree op dit ontiegelijk vroege uur. Veel kwetterende vogels, tsjilpende mussen, krijsende gierzwaluwen, in de verte een blaffende hond, een vrachtwagen … la vie quoi … mocht ik nu nog een kop koffie kunnen ritselen … Dag 3 belooft een zeer rustige dag te worden, heet, volle zon. Bakken, grillen. De fanfare zoekt de schaduw op voor zijn/haar eerste repetitie. Levert ontzettend idyllische beelden op. De violen en de dwarsfluiten in het gras onder de lindeboom (voor de botanici onder ons, ik wéét niet of het een lindeboom is, maar die boom past bij de violen, ok?) Net als bij Yves Dirigent die de violen in het voorbij gaan een paar tips geeft voor het spelen van hun sequentie in ‘Green Onions’. Ben plots jaloers op hun communicatie, een paar armzwaaien, een vingertje links en rechts en de dames zijn mee. Geen ellenlange parlées, geen essays of hoogdravende uiteenzettingen. Ongelooflijk. Iedereen begrijpt elkaar met klanken en tonen, en een noot is een noot hé, zelfs als ze vals is. Kan een noot eigenlijk verkeerd begrepen worden zoals een woord dat kan? Mijn respect groeit met de dag. Davy en Brecht hebben met hun trompet hogere oorden opgezocht. Romantisch, ware het niet dat ze met hun geblaas alle mogelijk ‘love in the air’ de bomen in jagen. Ook geen romantiek bij de percussie. Hard werken tussen het groen, de maat er in en er weer uit slaan. Straffe communicatie, woorden worden eigenlijk weinig gebruikt valt me alweer op, ook hier. Het zit hem meer in de slagen, het tellen, de maten, de akkoorden. Dit is echt Chinees voor mij, ik vlucht dan ook met de laptop onder de arm het terras op. Geef mij maar het alfabet, punten en komma’s, daar kan ik tenminste mee werken. Maar maar maar, mij hoor je niet klagen, ik ben intens blij dat ik al dit moois kan en mag horen. De algemene planning is op zich zéér losjes, maar briefing en repetitie zijn noodzakelijk, uiteraard, en de discipline is werkelijk ontroerend. Maar daarna, Spanje olé! La sieste. Zwembad, drankje, schoonheidslaapje. Met volle teugen wordt het leven hier geleefd, ook al is dat le-
SPANJEREIS 6
ven hier gereduceerd tot eten, drinken en spelen. Het kriebelt bij iedereen, er moet en zal gespeeld worden vandaag. Het lijkt of ze met zijn allen een week de woestijn hebben doorploegd, met 1 fles water voor gans de bende. Uitgedroogd zijn ze, werkelijk uitgedroogd. Er MOET gespeeld worden! Spontane jamsessie voor het werkelijke optreden vanavond; de fanfare wordt verwacht in Besalu, een naburig dorpje waar ze op de affiche staat, maar dat belet de muzikanten niet om nu al eens alles te geven. Koen, Yves, Rik, Roland. Jan nog en Mark. En Trui, en Inneke ook nog rap efkes. Wim en Owen. Alsof het niets is, wordt er een ‘knalperformance’ gegeven; de kring wordt groter en groter, de muziek grootser en grootser. -Misschien, misschien, in een volgend leven? Misschien word ik dan wél geboren met een muzikaal talent?- Aaargh, schoon schoon. Een straffe adem, een paar soepele polsen, slanke lange vingers. Moet toch voldoende zijn denk ik dan zo. Maar das niet waar, das helemaal niet waar. Zucht. Je hebt ta-lent nodig, jawel. Weet je dat de zingende, spelende groep het jammer vond om te stoppen omdat ze verwacht werden voor een optreden? Een stad helemaal gereserveerd voor hen alleen en eigenlijk willen ze op de camping blijven spelen, zo onder elkaar. Rare bende die fanfare; rare bende … Besalu, op een kwartiertje rijden. We hijsen ons in de bus en krijgen zowaar een gevoel van thuiskomen. Hier hebben we 2 dagen gewrocht en gewroet en ons nest gemaakt. De entree in Besalu is groots, je loopt het stadje binnen over een gigantische stenen brug; de Middeleeuwen lijken hun stempel te hebben gedrukt in dit Spaanse stadje. Straf, die brug. De natte droom voor elke springer, succes gegarandeerd. Hier over de rand is voor eens en voor altijd over de rand. De komende paar uur zijn behoorlijk saai. De geplande geleide stadswandeling gaat niet door want de Schepen van Cultuur is de broodjes vergeten bestellen. Dus dat moet ze eerst doen. Een all round job zo te zien; én het onthaal, én de animatie én de catering voorzien. Je zou van minder bleek zien. Enig krediet verdient ze wel: ze is net bevallen, zit nog maar net in haar nieuwe functie en krijgt dan uitgerekend de fanfare uit Belgica op haar dak. Ik bedoel maar … Dus moeten we wachten en onze tijd zien te vullen tot 21h, le moment suprème. En een suprème moment was het, de mooiste uren die ik beleefd heb samen met de fanfare sinds ik hen ken. Echt. Mag ik even wierook zwaaien? Bloemen gooien? Schouderklopkes geven? Efkes vollen bak overdrijven? Alhoewel, overdrijven? Onmogelijk, alles wàs gewoon in B-majeur! Sublieme avond. Een fanfare die 2 uur lang door de smalle straatjes trekt, door kronkel steegjes net breed genoeg voor de kar, langs terrasjes, pleintjes; langs eeuwenoude gebouwen. De duiven werden uit de klokkentoren gejaagd, het bier uit de glazen en het publiek uit zijn stoel; Er is gedanst, gesprongen, gelachen, gezongen. Wat een enthousiasme, wat een energie. Wat een hitte! Onvergetelijk; Jana die de klank van de tuba langs de brug over het water laat klinken; Trui die helemaal alleen zingt voor een vol plein; een walsend publiek tijdens ‘la Valse Gentils’; TseTse en Spider die de vlammen metershoog in de smalle straten spuwen, reflecterend tegen de wanden, de vlag in een warme gloed zettend. Kippenvel. Ik voel elektriciteit in de lucht. Er is een spanning, een verwachting. Het publiek wil meer, eist
SPANJEREIS 7
meer, krijgt meer. Een collectief auditief destructief orgasme. Het knettert, het vonkt. Dit is groots. Onwaarschijnlijk groots … Intussen is er een vast publiek ontstaan dat gans het stadje mee rond loopt. Een Spaanse sliert die zich mee kronkelt en buigt en die zich plooit naar de maten van de muziek. Om nog te zwijgen van ons, de fanclub, de groupies, de immer aanwezige intussen sterk overtuigde sympathisanten. Water uitdelend, zweet deppend, schouderklopjes gevend. Af en toe meesleurend aan de kar, af en toe dansend, af en toe ontroerd. Hoe stop je nu dit geweld? Hoe trek je de stop uit een bad dat niet leeg te krijgen is? Niet hè? Er wordt nog uitbundig nagetafeld op de camping maar ik verkas toch maar naar mijn tent. De gefluisterde gesprekken en het gefluisterd lachen golven tussen de tenten door.
Vermeldenswaardige Feiten: £ Er is een minuut stilte gehouden voor het begin van de repetitie vandaag. Een minuut stilte voor de omgeving. Wow, ontroerend moment. £ A ‘snare’ is not a ‘sneir’ or a ‘snijr’ but a snare; ah, ok, wist ik niet, de Engelse benaming wordt gebruikt. Natuurlijk. £ We eten hier lekker, echt lekker. Merci aan de keukenploeg, Italiaanse spaghetti, Spaanse patatjes, Marokkaanse taboulé, Frans brood, Belgische choco. £ Soetkin heeft het laatste gedeelte van het optreden forfait moeten geven; kapot rietje, geen geluid meer te krijgen uit dat ding. Hobo dood. Dus play back dan maar. Niet makkelijk naar het schijnt, playback.
Objectieve Observaties: Beklijvende Ontmoetingen £ 6h in de ochtend, oog in oog met een verwilderde half slapende Zeno. ‘Of ik een steen wil gooien naar die haan?’ Ik kijk voor de zekerheid eens rondom mij, geen ziel te bespeuren, hij vraagt het dus echt aan mij. ‘Euh, sorry?’ ‘Of ik een steen wil gooien naar die beesten?’ ‘Ha die haan, ja, kijk, daar, daar ligt een steen; ik moet pissen man.’ £ de dame van de camping biedt later op de dag spontaan aan de 2 brullende monsters met vakantie te sturen. Ze heeft een vriendin in de buurt die de beestjes wel een paar dagen onderdak wil geven. ‘That would be great. But, will her friend do that? I mean, if she knows the suckers she might as well refuse to take them?’ ‘No no, no problem, she took them before, she will again now.’ Cool! Zeno gaat tevreden zijn.
£ Het heeft hier al 3 maand niet meer geregend. Geen drup meer gevallen sinds het paasverlof. £ Manu, die normaal gezien ’s ochtend nooit een woord zegt maar enkel de krant leest, heeft deze ochtend de afstand tent/ontbijtweide zingend afgelegd. Zingend, lieve mensen. Wat 3 dagen op den buiten met een fanfare al niet doet met een mens hè? £ Het water dat uit de speciaal voor ons gezette plastieken douchecabines komt, is koud. Variërend van aangenaam lauw om over te gaan tot ijskoud. Keerpunt net op het ogenblik dat je ingezeept bent. Niet tof, he-le-maal niet tof. Ik heb een hekel aan koud water, ik gruw van koud water, ik hààt koud water. £ Terwijl ik zittend op het campingterras zingevende zinnen tracht te bouwen, loopt er een doodvreemde man voorbij, een nummer van de fanfare neuriënd.
£ Op weg naar de sanitaire blok zie ik Spiders slaapzak liggen in de speeltuin, tussen de schommel en de glijbaan. ’t Is geen zicht die zwarte blok net daar maar het ziet er vredig uit.
£ Je hoort je eigen stiltes niet meer als je midden in het geweld van dit zootje ongeregeld staat.
Dag 4, 22 juli ’07
bulten en zwellingen en kwaaltjes allerhande. Een kompresje hier, een zalvend woordje daar. Mijn god, zij heeft een engelengeduld. Kan de fanfare straks nog wel op zijn/haar benen staan met al die ontstoken, etterende, zwerende, zwellende open wonden? Zal de wilskracht, de overtuigingskracht van Marianne voldoende zijn om de fanfare door deze queeste te leiden? Time will tell … dit is ‘real time’, remember?
Mijn ochtenden verlopen volgens hetzelfde stramien. Kwartier nodig om te bekomen van de koude douche, ontbijten op de zonovergoten ontbijtweide, de 1e cafeïne put vullend met surrogaat oploskoffieprut om daarna te verkassen naar het terras; laptop onder de hand en een hoofd dat overloopt van de zinnen. Niemand gaat me vinden als ik daar ter plekke verzuip en ten onder ga aan al de indrukken. Een platte laptop batterij verplicht me binnen in de keuken aan de stekker te gaan hangen. Damn, ambetant. Plezante is wel dat ik intussen in real time kan schrijven, de achterstand is bijgewerkt -ik heb eigenlijk 2 dagen langer op de bus gezeten weetwel?Maar goed. Real time dus. Het ingeplugd zijn maakt dat ik het komen en gaan in de keuken/ziekenboeg kan volgen Marianne heeft de handen vol met zalfjes en middeltjes tegen
SPANJEREIS 8
£
Jonas weet wat ‘tandenschmertz’ is.
Een half uur later. Er wordt over 10 minuten gespeeld aan het zwembad. De eerste test voor de hier en daar nog wankele benen. Big Jump? Intussen is de real time verleden tijd, de scores zijn gehaald en de benen hebben het gehouden. Het badmoment was een succes, een uitgelaten sfeer aan het zwembad. De fanfare heeft geschiedenis geschreven, alweer. Het is intussen al 2007 jaar geleden dat iemand het aangedurfd heeft over water te gaan lopen. Hoog tijd dus om dit nog eens te herhalen, vond de fanfare. En de enige man die dit op een geloofwaardige manier kan mag moet proberen is
Stattie, de dienstdoende mascotte. Laat ons hopen dat dit niet weer het begin wordt van een alles verterende, alles veroordelende religie? IJdele hoop zo blijkt als zijn voorbeeld onmiddellijk gevolgd wordt door het bataljon jongleurs. Lap, daar gaan we weer voor en paar eeuwen! Korte performance, maar eentje die indruk maakt op de campingbewoners. Ze zullen nu wel inzien zeker dat we niet zomaar een bende lawaaimakers zijn, maar échte artiesten? Bovendien hebben ze nu echt iets om te tonen aan het thuisfront; de meestal ordinaire nietszeggende zwembadfoto’s zullen zichzelf deze keer overstijgen. Je ziet niet elke dag een man met hoed en cimbalen het zwembad induiken, toch? Smal jump voor Joeri, big jump alweer voor de fanfare. Dag 4 is de dag waarvoor dit alles eigenlijk is opgezet; de apo-
theose, de kers op de toch al o zo zoete taart: het festival in Torroella di Montgri. Daarom zijn we hier, een mens zou het bijna vergeten. Vertrek om 16h, iets langer dan een uurtje bussen. Wachten en voorbereiden in een magnifieke oude muziekschool. Vierkante binnenkoer, zuilengaanderijen zowel beneden als boven. Prachtig decor. Hier word ik stil van, het is niet voor te stellen tussen al dat gekwetter en kabaal van de fanfare maar toch word ik hier stil van. Veel tijd is er deze keer niet echt voor er acte de présence moet worden gegeven. Het aankleden, het stemmen van de instrumenten, het vraagt toch wel behoorlijk wat voorbereiding. De resterende tijd wordt gebruik voor de opbouw en het nemen van de groepsfoto. ‘Aaaargh is dit wel een goed idee? Ze zijn met véél hè. Hoe
SPANJEREIS 9
gaan we die allemaal in dat kotteke van het vizier krijgen?’ Overleg met de meester fotograaf. De saxen in de zon, gaat schoon zijn al dat blinkend koper. De percussie op de grond, beter zo, allemaal dicht bijeen. De gitaren daarnaast; ‘en gebruik jullie instrument maar om de gaten te vullen’ –letterlijk zo gehoord- ‘dat gaat werken op de foto’. De dames met de violen en de fluiten sturen we, na enige discussie, de trappen op. Naar boven om over de balustrade te kruipen. Zittend met de benen over de rand. ‘Dat ze misschien best de benen bij elkaar houden’, raadt de meester fotograaf nog aan als hij de saxen en de percussie geïnteresseerd naar boven ziet gapen. Een half uur later heeft iedereen kramp, zitten de saxen te dommelen in hun kotteke in de zon, is de percussie met verstomming geslagen en beslissen de violen dat ze niet meer van het balkon willen komen. Maar alas, de foto is genomen. En wat meer is: hij is goed! Schoon bende, mooie mensen. t Is ’t karakter dat telt hè. Genoeg gesuft en gekwakkeld, op naar het centrum. Er moet een publiek omver geblazen worden! Alle jeuk en pijnlijke voeten worden genegeerd en vergeten.
De fanfare staat op de affiche zien we, en ook in het programma boekje én op manhoge panelen verspreid overal in het stadje. Daar waren we toch wel heel fier op. Het is trouwens de enige groep die deze avond op het programma staat. Ook hier geen vast podium maar een tocht door de straten van het stadje. Met voldoende pleintjes en brede avenues om van tijd tot tijd stil te staan en mini optredens te geven. Dit werkt keer op keer. Mensen blijven geboeid staan, terrasjes worden vergast op muziek en dans. Ik miste een beetje de sfeer die er was in het vorige stadje Besalu. Maar dit kan ook te maken hebben met het feit dat ik af en toe vooraan aan de vlag moest hangen. Uit het feestgewoel. De wind had soms vrij spel in deze lap stof. En Murielle, de vlaggendraagster, omvergeblazen zien, en mét haar alle plantenpotten van de balkonnetjes? Dat was geen optie. Zodoende smeet ik mijn eigen 50kg ook in de strijd; alsof het veel verschil zou maken? Tja. Enfin, een concert in open lucht alweer. De fanfare op haar best. Veel Vlamingen hier trouwens, ons niet meegerekend wel te verstaan. Deze keer Yves op de kar. Koen was al teruggevlogen, had een
paar optredens nog op de Gentse Feesten. -Goh ja, juist, die zijn ook nog volop bezig.- Yves dus. Zeer geconcentreerd, zeer geanimeerd. Yves eist dat zijn muzikanten naar hem kijken, dwingt de aandacht af. Daar komt de discipline dus vandaan? Later, tijdens de vergelijkende studie van de Mojito’s, werd me uitgelegd hoe belangrijk een dirigent wel is voor een fanfare of orkest. Zonder dirigent zou deze bende niet kunnen doen wat ze vanavond hebben gedaan. Die is zo nodig, o zo nodig. Niet te onderschatten. Iedereen kijkt dus ook blijkbaar altijd naar de dirigent. Ah, daarom ook dat er zo druk over en weer werd gediscuteerd tijdens de voorbereidingen van de optredens? Koen bleef maar hameren op het feit dat de straatjes ontzettend veel kronkelden en dat hij dus niet altijd zichtbaar ging zijn. Voor mij weer een puzzelstukje op zijn plek. Ik leer veel vandaag.
SPANJEREIS 10
En de ‘Grosse Caisse’ –schrijf ik het goed?- ook zoiets, de ‘moteur’ van de fanfare. Zéér belangrijk, geeft het ritme aan, wordt door iedereen gevolgd. Damn, er zit werkelijk structuur in de zogezegde chaos. Ah, music, sweet sweet music ...
Vermeldenswaardige Feiten: £ Den Ivan trekt en duwt en sleurt mee aan de kar als een volwaardig interim paard; niet evident in deze hitte, het is verdomd warm om dit gevaarte door de straten te trekken. En zie je wel: het voorste bandje staat volledig plat. Ik had het nog gezegd hè. £ Judith zegt langs haar neus weg dat er een stopcontact is op het terras van het campingcafé. Of ik dat wist? Aija, neen wist ik niet. Stom, had me veel tijd kunnen besparen. £ Muzikant zijn is een job. Zowel Koen als Yves hadden nog voorstellingen lopen tijdens de Gentse Feesten. Waardoor ze dus beide maar een paar dagen aanwezig konden zijn in Spanje. Yves’ laatste avond was memorabel. Na uiteindelijk toch in zijn tent en in een diepe wijnloze slaap te zijn gesukkeld, wordt hij onbedoeld even bij bewustzijn gebracht door zijn medetentbewoners die op zoek zijn naar hun zaklamp.
SPANJEREIS 11
Yves schiet rechtop in zijn slaapzak en brabbelt iets over ‘de lampe, de lampe’. Verbazing en hilariteit bij zijn slaapgenoten, Yves valt weer achterover en slaapt rustig verder. Tssss, zelfs in zijn dromen is een muzikant niet vrij. Wicked! Voor de outsiders: ‘de lampe’ is een fanfarenummer geschreven door Yves. £ Paul, chocolatier, de broer van Joanna. Amai. De perfecte ezel (of paard?) met zijn kokosnoten. Huppelend voor de fanfare, de mensen meesleurend in dit klankenspel. ‘Hij heeft vroeger nog mime gespeeld’, fluistert Joanna in antwoord op mijn vragende blik. ‘Hij weet hoe hij mensen mee kan krijgen.’ Paul is degene die er voor gezorgd heeft dat de fanfare op het festivalprogramma staat in Toroella Di Montgri, hij heeft achter de Spaanse schermen een beetje aan de touwtjes getrokken. Hij is ook onze tolk en intussen erelid van de fanfare of zoiets. Wat een enthousiasme! El aplauso a favor de Paul!
Objectieve Observaties:
haald, wordt uit elkaar gehaald, bekeken, gecontroleerd, gepoetst, gedroogd. Gesprongen snaren worden ter plekke vervangen, rietjes getest. Iedereen heeft zijn eigen methode, zijn eigen favoriete doekjes. £ Er is een subgroepje onder de fanfare, laat ik ze gemakkelijkheidshalve ‘the O-boys’ noemen. Want dat zijn ze ook, o-boys. RemcO, MirO, ZenO, RicO, Owen ... (Bram, wat doe ik met jou? Er zit geen ‘O’ in je naam!) Enfin, na elk optreden waren zij diegenen die de opgebouwde gebalde energie nog een laatste keer manipuleerden en stuurden waar ze hem hebben wilden. Zoals een loper de laatste 10 minuten van zijn training gebruikt om uit te lopen, zo gebruikten the O-boys de laatste momenten na een optreden om uit te spelen en in schoonheid te eindigen. Hit the Road Jack ... £ Opvallend hoe de grenzen worden verlegd. Waar in het begin iedereen zo een beetje discreet en netjes de tanden poetst daar waar het hoort, zie je na een paar dagen overal tanden poetsende mensen. Je wil niet weten hè wat er zou gebeuren mochten we langer dan 6 dagen blijven ...
£ Op 4 dagen tijd zijn we er in geslaagd 2 van de 4 wc’s te elimineren. De wachttijd wordt dus verdubbeld wat er voor zorgt dat de conversatietijd in deze wachttijd ook wordt verdubbeld. Vriendschappen worden versterkt, samen wachten om een kakske te doen schept vertrouwen en zorgt voor een zekere intimiteit..
Miserie miserie:
£ Een dwarsfluit is geen hobo, en ook geen klarinet. Net ook als het feit dat een klarinet geen dwarsfluit is. Niet te verwarren dus want dat ligt toch wel gevoelig heb ik gemerkt.
£ Beetje foute afspraken gemaakt over het uur van terugkeren. Miscommunicatie of hoe noem je zoiets? Enfin, niet leuk natuurlijk voor diegenen die extra lang hebben moeten wachten op de te laatkomers die eigenlijk niet wisten dat ze te laat waren.
£ Die namen aargh die namen. Hanna is niet Hanne. Maar ze spelen beiden wel percussie? Veerle speelt dwarsfluit. OK, en Soetkin klarinet. Neen, das een hobo. Soetkin speelt hobo. Ah OK, en Isolde ook. Néén, das een klarinet. En Joke dan, wat speelt die? En er is toch nog een Soetkin? En Sarah? En dat andere blonde meisje? En Renee –zonder accent- klarinet? Help ... £ Schoon om te zien met welk respect elke muzikant omgaat met zijn instrument. Na elke voorstelling, kort of lang, wordt er echt tijd genomen alles te checken. Wat uit elkaar kan worden ge-
SPANJEREIS 12
£ Als we terugkomen na het concert blijkt dat er ingebroken is in de auto van Roland. Hè klote. Op het 1e zicht lijkt de schade beperkt, maar toch. Wie doet nu zoiets?
£ Laat terug naar de camping. De stemming zit er nog vollen bak in. Het is nog een uur rijden, dus dat belooft. De discussie over de Flair en zijn boeiende artikels wordt verstoord door het plotse stilvallen van de bus. Net hetzelfde probleem als op de 2e dag; beetje ambetante plek om zo stil te vallen in de pikken donkeren zo dwars over de weg. Iedereen houdt de adem in en wacht gespannen af. Iedereen, behalve Zeno die rustig doorgaat met zingen. Zeno loopt op Duracell.
Dag 5, 23 juli ‘07 Een rustdag als het ware. Geen verplichtingen vandaag, geen verwachtingen. Geeft mij de kans om het terras op te zoeken; een paar uur werken, koffie en mijn gedachten, dat is voorlopig voldoende. Er staat een gigantische wind, stofwolken worden wervelend omhoog geblazen. Waw schoon, maar -zoals wel meer gebeurt- ben ik véél te laat voor een goeie foto. Mensen ik ben traag. In de late namiddag pas wordt er gepland naar een meer te gaan in het naburige stadje Banyoles. De oorspronkelijke bedoeling was naar zee te trekken om een frisse duik te wagen in de Middellandse Zee. Maar een snikhete dag zijnde aan de Costa Brava leek het misschien beter dat toch maar niet te doen. Een dagje strand, handdoek zijn onder de andere handdoeken, lijf tussen de andere lijven. Geen spierke schaduw, alleen maar harde verschroeiende zon, brandend, meedogenloos, niets en niemand sparend. De fanfare in eigen vet en zweet gewenteld gedraaid gekeerd gebakken aangebakken. Hier zouden brokken van komen. Wijselijke beslissing om dat niet te doen,. Dus geen muziek vandaag maar verpozing. Hoewel, wat is geen muziek bij deze mensen? Alles is muziek, alles wat ze in hun handen krijgen wordt gebruikt om muziek te maken. Een bord, bestek, een boek, muntstukjes, handen. Overal is klank uit te krijgen. Elke gelegenheid is goed om er een feest van te maken. De fanfare in zwembroek en bikini deze keer. Niet eenvoudig toch wel om iedereen te herkennen zonder instrument. Er zijn nog een paar mensen die ik niet direct kan plaatsen als ze incognito en ontdaan van al hun ornamenten rondlopen, soms ontsnapt de naam me nog wel eens. Maar goed. Het meer zelf is idyllisch, kan zo uit de boekskes komen. Fris helder water, zonovergoten, met een bergketen op de achtergrond en een uitgelaten bende. Een kreet van Veerle knalt over de weide. Jaaa a, riskant om aan de rand van het meer te gaan zitten hè. Om half 8 worden we weer verwacht aan de bus, het is ons duidelijk ingepeperd door Tse-Tse, iedereen moet op tijd terug zijn. Op naar de camping voor ons laatste avondmaal: pistolets op zijn Spaans. Men neme olijfolie op smaak gebracht met veel look en smere dat op een stukje brood, men neme daarna een stukje tomaat dat men op hetzelfde broodje over deze fond van olijfolie uitsmeert. Om af te werken neme men een sneetje kaas en hesp en proppe deze tussen het broodje. Et voilà, smakelijk. Merci Eline voor de visuele interactieve demonstratie. Omdat het onze laatste avond is en omdat we ons al die tijd super voorbeeldig gedragen hebben –woeh- , mogen we uitzonderlijk het zwembad in na 22h. Woeh woeh. En in het zwembad is voor de gelegenheid de verlichting aangestoken. Woeh woeh woeh. Sprookjesachtig. Even met de ogen knipperen en je ziet de waternimfen zo uit het turkooise sop naar boven komen. In dit geval de fanfarenimfen. The O-boys met in hun zog een resem ballerina’s. Grandioos; dit is niet te omschrijven, hier zijn gewoonweg geen woorden voor. Enfin, ze zijn er wel, maar ik vind ze domweg niet. Onwaarschijnlijk. Er is gefilmd en er zijn foto’s genomen, benieuwd wat dat gaat geven.
Kan de felheid van het blauwe water worden weergegeven? Het transparante van de lijven? Het witte van het opspattende water? Het spooky effect van al die silhouetten op een rij? Hier werd alweer geschiedenis geschreven. Hier gaf iedereen in het water het beste van zichzelf. Uit het niets werd een show opgevoerd zoals ik er nog nooit één heb gezien. A ‘l improvise, out of the blue ... Green Onions in the Pool ... zonder instrumenten. Cool. Geniaal, niet normaal, onwezenlijk goed. Welke superlatieven kan ik überhaupt nog gebruiken als alles al een superlatief IS? Kramp in het hart. Scheur in de ziel. Door de knieën voor dit geweld. Voorgoed verloren. Nagenietend, wave na wave gebrand op mijn netvlies keer ik terug naar de werkelijkheid; de werkelijkheid, in dit geval een groepje mensen dat zittend en liggend in het gras bij kaarslicht verhalen vertelt. Geen griezelverhalen zoals ik eerst dacht maar pure romantiek. ‘Hoe heb jij je lief leren kennen’. Dat soort dingen. Ontboezemingen bij kaarslicht. Met als sleutelwoord of sleutelzin ‘en toen was het koekenbak’. Weetwel? Koekenbak? Juist, da. Ondertussen wordt in de bar op een ander niveau gespeeld. Roland op gitaar, Rik op dwarsfluit, Marnix op percussie en Stattie als zijn eigenste zelf geven ook een showke. Gezellig hier, lekker warm. Man man, wa is dadier, wa is dadier? Trui is haar stem kwijt, maar dat geeft niet, dat rauwe hese heeft ook wel iets. Rik krijgt de slappe lach, Stattie gaat uit de bocht met Zwarte Lisa , het publiek uit de bol met Vlaanderen boven. Allé, nog een laatste. Zottenkot, zinderend Spanje ...
Vermeldenswaardige Feiten: £ Vanochtend heb ik iets geleerd over ‘transponeren’, Yves Accordeon heeft daar een straffe exposé over gegeven. Alleen, ik kan het niet meer herhalen. En dat componeren op zich wel vrij eenvoudig is. Ja tarrara, das weer zo iets als dat gedoe met die 7/8 maat. Aaaargh, ik snap er niets van! £ Voor de mensen ‘die prehistorisch aangelegd’ zijn –en ik citeer Tse-Tse hier- is er in Banyoles wel een en ander te vinden. De prehistorische grotten schijnen de moeite waard te zijn. £ We hebben GROTE vissen gezien daar op het meer. JOE-KELS. ZÓ groot –afstand tussen mijn linker en mijn rechterhand is nu 60cm- Ik overdrijf echt niet; nog nooit in mijn leven zo’n kanjers gezien. Erik en Joanna en Stattie zijn mijn getuigen. Maar ’t schijnt dat er in de Blaarmeersen ook zo’n grote zitten, ook van die donkere; dus zo sensationeel lijken ze blijkbaar niet te zijn.
Objectieve Observaties: £ Eerlijkheid loont niet, zo leert Lieve Sax. Ze pikt de beker van Mia in, geeft dit grootmoedig en nederig toe en belooft het bovendien nooit meer te zullen doen; maar Mia heeft geen oor voor al deze bekentenissen; Mia loopt haar gewoon voor-
SPANJEREIS 13
bij verborgen achter een stapel broden. Misschien had Mia het gewoon druk met het verwennen van ons, behoeftigen? £ Als je langs een weide loopt vol met schapen en je bent bovendien gekleed in een rood tenuetje dan mag je absoluut niet verbaasd zijn Joanna dat die beesten gaan lopen. Zie je die schapen al panikeren? ‘Oi mannen, links op drie uur, let op, linkerkant, op 1500 uur: een klaproos, ik herhaal, een wandelende klaproos gesignaliseerd. En er komt geluid uit. Opgelet? Iedereen klaar? Op mijn teken lopen we naar rechts. Nu!’ £ De wc’s zijn intussen behoorlijk gaan stinken, als de wind goed zit kan je je brood beleggen met de geur alleen al. De zure geur achtervolgt me, zit in mijn neus. Of zou ik ergens ingetrapt zijn? £ Terwijl Wim Klarinet en ik ’s avonds tijdens het eten zitten te genieten van een extra stukje kaas en een kopje wijn, passeert Katrien met stevige pas richting catering waar de rij aanschuivende zielen aanzienlijk is. Dit is mooi zien we, Katrien gaat niet achteraan de rij staan maar voegt in ergens op 1/4 van de rij. Druk kletsend en lachend heeft ze in 1 klap 9 man achter zich gelaten. Talent jazeker, niemand die het zelfs maar merkt. 5 minuten later heeft ze haar achterstand nog wat ingelopen, de gesprekspartners van net staan nu al plots àchter haar. 12 man geklopt, nog 30 te gaan. £ Kaalhoofdigheid, al dan niet gewild, kan voor verwarring zorgen. Terwijl Erik rustig op het terras aan het meer een pintje drinkt, staat Lisa te converseren met een boei. Heel duidelijk in de veronderstelling dat dit Erik is, dat hij net een frisse duik heeft genomen en dat hij niet antwoordt omdat hij water in zijn oren heeft. Lisa’s bril lag op de tafel naast de pint van Erik .
SPANJEREIS 14
Beklijvende Ontmoetingen: £ Bij het ontbijt zitten we midden op de route van een paar reuzenmieren. Een super mier sleurt een stukje brood mee, 2 keer zo groot als ze zelf is. Indrukwekkend. Het is net Hanna met de ‘Grosse Caisse’. £ Een middagwandeling door de buurt, heet, wind, stof; schoon, de wind in de bomen. Geluid van een cello drijft op de wind naar me toe, niet verwonderlijk met een fanfare in de buurt maar toch surrealistisch. Tinneke zit helemaal alleen onder een boom op een steen cello te spelen. Mooi, blij dat ik niet aan mijn Ipod hang, dit is beter dan Yo Yo Ma. In stilte schuif ik haar voorbij, dit wil ik niet verstoren, zelfs geen foto van nemen. Dit is puur, ik geniet 100 per uur.
Miserie Miserie £ Jeroen is het 1e slachtoffer van de Spaanse zon, hij ziet er inderdaad wat slappekes uit. Geslagen door de zon, een nat doekje op zijn hoofd. Maar hij heeft wel het museum van Dali gezien. £ Karen is haar tasje kwijt. Inhoud: een paar lievelingsoorbellen en identiteitskaart. Behoorlijk vervelend. Wim Gitaar en een paar kompanen rijden naar de bewoonde wereld om het verlies van papieren aan te geven. Onderweg valt hen de vriendelijkheid van de Spanjaarden op: elke auto die passeert toetert, alle inzittenden zwaaien uitbundig. Telkens weer. Als later blijkt dat één van de deuren van de camionette open staat, valt hun frank dat er méér zat achter dat uitzinnig Spaanse gezwaai. De eerste, en enige, vluchtpoging van de kar op tijd verijdeld ...
SPANJEREIS 15
Dag 6, 24 juli ‘07 Laatste dag breekt aan met een schuchter zonnetje dat belooft uit te groeien tot een stralende zon. Alleen, wij gaan ze daar niet meer meemaken. Tijd om op te krassen, tijd nu om de instrumenten te stapelen in de camionette, tenten en matjes op te plooien en de zoektocht in te zetten naar het verloren geraakte gerief. Een hoed, een kous, een vork, een handdoek, een ochtendhumeur ... Om 8h zou alles klaar moeten staan om in te laden, 9h is het streefuur voor vertrek. Een laatste blik over het terrein; de afvalberg die we achterlaten is nog net te overzien en bovendien netjes gesorteerd allemaal. Zowaar een klein containerpark, papier, PMD en glas netjes gescheiden. Chique. Knuffels voor hen die achterblijven, een laatste keer uitbundig zwaaien en om exact 8h57 beginnen we aan onze marathonrit die ons van het rechterhoekje van Spanje helemaal door Frankrijk naar het middelpunt van België moet brengen. Dit wordt een lange dag ... 9h 44 We rijden de grens over. De Franse douane waagt het om ons tegen te houden en ons aan de kant te zetten. Ze gaan de bus toch niet volledig uitkeren? ‘Damn, rap, iedereen schoenen uit en met de voeten zwaaien. We moeten onze zweetgeur verspreiden, rap! Ze zullen zich wel 2 keer bedenken dan’, oppert Mark. Loos alarm, we worden vallabel geacht en mogen zonder al te veel tamtam doorrijden. Hèhè. ‘Vent violent, soyez prudent’ staat er boven de snelweg. We zijn anders gewend de afgelopen 5 dagen. 12h Een 1e stop, een snelle plaspauze op 300km van Clermont Ferrand. Het is koud hier en grijs. We staan een beetje verbaasd te kijken naar de inhoud van de bus-wc die in de Spaanse riolering wordt geloosd –let wel, op een speciaal daarvoor voorzien plek-. Miljaar, hebben wij al die tijd met zo’ n beerput rondgereden? Phew. Een half uur later wordt er gestopt om te eten. We hadden het kookbusje met ons rantsoen gemist op de vorige parking. Het regent hier behoorlijk, lunch onder de luifel van een wegresto dan maar. Best gezellig en binnen is er koffie te krijgen. Echte. Yummie yummie. 14h30 Ik laat Wim Gitaar als 1e en voorlopig als enige de blauwdruk lezen van wat ik de afgelopen 4 dagen geschreven heb. Gespannen kijk ik naar zijn gezicht. Reageert hij? Lacht hij? Fronst hij? Valt hij in slaap? Is dat het begin van een glimlach? Zie je wel, zie je wel, daar heb je ’t al, hij geeuwt. Kreun. Nie goedé, nie goe. 17h15 Intussen zijn we al een eind gevorderd, op 345km van Parijs. Kabbelend sfeertje in de bus. De ene slechte film na de andere passeert de revue, niemand die zich hieraan stoort. De hersens zijn uitgeschakeld vandaag. ‘We’re talking a 100$ juice here’, dat soort films weetwel. Hier en daar een ratelende adem, een schokkende snurk, een schaterlach. Rugzakjes worden gebruikt om de aircotocht te bufferen, kussen worden geplooid en geduwd op zoek naar de
SPANJEREIS 16
meest comfortabele positie. Een mens past zich snel aan zijn omgeving aan maar ik ben op zo’n momenten heel blij met mijn korte benen. 17h30 Plaspauze, 10 minuten tijd. ’t Moet snel gaan vandaag; Er zijn maar 3 wc’s (waarvan 1 bij de mannen), dus 60 vrouwen moeten zich verdelen over deze 3 wc’s. Dat geeft 1 wc voor 20; neem een gemiddelde van 2 minuten per persoon, dat maakt dus dat we grof gerekend aan 40 minuten per wc zitten. -Stel dat we 1,5 minuut nemen, dan zitten we nog aan een half uur en bij de Franse wc’s heb je zeker 15 seconden extra nodig om je broek droog te houden- (En we gaan er vanuit in dit geval dat al de mannen tegen een boom pissen!) Dit krijgen we dus nooit klaar in de ons gegeven 10 minuten. 20h30 Op 100km van Parijs wordt er beslist een uitgebreide stop in te lassen. Op gemakje iets eten, koffietje, sigaretje. Véél wc’s hier, dus dat scheelt. Een uur later hijsen we ons weer in de bus. Waarschijnlijk vanaf nu in 1 ruk door naar Gent. Niet te veel bij nadenken, we overleven dit wel. Trouwens, het is gezellig in de bus. IJskoud, dat wel, de airco blijft vollen bak draaien, maar gezellig. De laptop verhuist van schoot naar schoot en de Fixatief foto’s worden gesmaakt. Er zijn véél foto’s gemaakt; belooft a hell of a job te worden om dat allemaal te selecteren. 22h15 46km van Parijs: the Muppet Show op TV. ‘The Muffins’, zegt Oumar, ‘neenee, the Muppets’, zegt Wim. ‘The Muffins’, Oumar weer, grote glimlach rond de mond; dit is duidelijk zijn favoriete programma. ’t Zijn the MupPETS’, probeert Wim nog eens; dit is duidelijk ook zijn favoriete programma. ‘Ah, the Muffins’, zucht Oumar nog eens verzaligd, Wim’s protesten straal negerend. 23h We zijn Parijs door, leuke tocht langs de pérépherique. Gans Parijs gezien, dus ook de Eiffeltoren. Blijft toch schoon ook al was hij deze keer maar 2cm groot. Voor een tunnelliefhebber als mezelve was dit toch wel een geestig toerke zo helemaal van voor in de bus zo. Herboren worden in de tunnels van Parijs, het is wat, ja. 00h30 We zijn op 65km van Lille. IJspegels aan de neuzen van de mensen rondom mij. Het is hier echt f*** koud zeg. 01h30 We rijden België binnen, nog 52km te gaan. 2h Bargiekaai in zicht, verlaten onder het oranje licht van de straatlampen. Gent in diepe rust, wij straks ook. Ben eerlijk gezegd kapot. Een tocht naar de Vieze Gasten om te helpen uitladen zit er niet meer in voor mij. Beter gewoon in rechte lijn naar huis om me in mijn bed te storten. Mijn werk begint nu pas, jesus, hoe ga ik deze veelheid aan gegevens aanpakken? En wat als wat ik schrijf niet naar verwachting is? Wat als wat als wat als ... Ik hijs mijn rugzak en mijn twijfel op mijn rug en verdwijn in de donkere nacht. Beetje laat nu om te gaan panikeren. We zien wel, we zien wel; eerst opwarmen en slapen.
SPANJEREIS 17
Objectieve Observaties £ Er is nog geen muziek gemaakt vandaag. Scheelt er iets? Zijn de fanfaristen leeg gespeeld of zijn ze net vol gespeeld? ‘We zijn het beu’, zucht iemand lachend. ‘We gaan ermee stoppen; een clubje oprichten dat elke zondagochtend tussen 10 en 12 samen komt’, zegt Mark, ‘das veiliger’. ‘Zo’n clubke dat zich elke zondag over een ander natuurfenomeen gaat bezinnen. In stilte. Een clubke waar de kans dat je meegesleurd wordt op doortocht door Frankrijk en Spanje klein is; om niet te zeggen onbestaande.’ £ De tenen van Bram en Remco zijn niet te vergelijken; hier valt geen oordeel over te vellen, hoe hard ik ook mijn best doe. Vuil zijn ze wel ja, alle 20.
Vermeldenswaardige Feiten £ Er zijn 84 actieve spelende muzikanten mee op deze trip. Das veel. De overige 20 mensen zijn koks, aanhang en sympathisanten. Fans voor het leven intussen, de status van groupie met enige fierheid dragend.
Dag 7, 25 juli ‘07 Lang geslapen, geen kip gezien. Enfin, geen noemenswaardige. Veel geschreven dat wel, en verstrooid geweest, dat ook. Green Onions op de fiets. Fietsend door het rode licht gereden, nog nooit gebeurd. Oye Como Ya. Ter plekke totaal verbaasd wakker geschrokken. Cadaques. Mojito.
Dag 8, 26 juli ‘07 Even snel bij de Vieze Gasten binnenlopen, achtergebleven bagage oppikken en even pauze nemen. Ik heb mezelf een strikt schema opgelegd: vandaag moeten de grote lijnen van de Spanje reis opgeschreven zijn. Zelfs de kleine lijnen. De rest kan ik later wel verzinnen, maar het merendeel moet klaar vandaag. De zaal is onwezenlijk leeg, alles staat op de tribune gestouwd.
£ Er is opnieuw een ploeg uit de toer gezet, betrapt op doping. Tss tss, ze zouden beter moeten weten. £
One liners:
-‘We hebben chance gehad met het weer’ -‘Coq au Vin’ -‘Is ’t eten al klaar?’ -‘Genste Fiesten!’ -‘Mag de airco aan?’ -‘Mag de airco af?’
Voor wie meer wenst te weten over: £ Schaamlippenschaamte en hoe hier mee om te gaan? Info bij Marjolein £ Natte borsten en hoe hier mee om te gaan? Info bij isolde £ 1 Mojito, 10 rietjes, 20 dorstigen en hoe hier mee om te gaan? Info bij Mark £ Vernauwde voorhuid en hoe hier mee om te gaan? Info bij Fay £ Busreizen langer dan 6 uur en hoe hier mee om te gaan? Info bij Liliane £ Stiekeme en minder stiekeme verslavingen en hoe hier mee om te gaan? Info bij Renee
Ok ok, niets gebeurd. Calypso. Dat doe ik beter niet al te dikwijls, de lichten negeren?! Ruut is Truut. Later als een zot gezocht naar mijn sleutels. ’t Is nie waar hè, ben ik mijn sleutels kwijt, dat kan toch niet. Denk na, dènk nà ... mijn oog valt ondertussen op de brievenbus waar mijn sleutels nog opzitten. Wat is dat toch met mij? Ondersteboven. Mankepoot.
De grote opkuis voor de vakantie? Geen antwoord, ik zie alleen maar grijnzende gezichten, Spanje was een succes, iedereen is content. Meer moet dat niet zijn. Mark is de ochtend van onze terugkeer pas om 6h richting huis gegaan. Maar dat was niet erg, algemene tevredenheid. Davy moet al direct terug aan het werk, maar dat is niet erg. Tinne zit al volop met haar hoofd bij het overtrekken van de stoelen, veel werk, maar dat is ook niet erg. Contentement ...
Dag X, 12 augustus ‘07
veel ik ik ik in? En zijn de situaties ook duidelijk voor buitenstaanders?
Dit zijn de laatste zinnen die over de Spanje reis zullen gaan. Er is behoorlijk wat tijd over gegaan voor ik de draad weer kon en wou opnemen. Een weekje vakantie, zelfs al een week werk is voorbij geschoven. Tijd nu om weer aan de slag te gaan, alles is voldoende bezonken om er klaar en objectief naar te kijken. Gisteren en vandaag zijn de laatste leegtes gevuld. De laatste nota’s ontcijferd. Alles is 10 keer, 20 keer zelfs nagelezen. Dank lieve proeflezers. Er is toegevoegd, verplaatst en geschrapt. Spellingsfouten opgespeurd. DT-fouten, aaargh. Google woordenboek, google synoniemen. Google Spaans. Google algemeen. Kloppen alle tijden wel die ik gebruik? Verspring ik niet te veel van heden naar verleden? Zit er niet te
Waarschijnlijk ben ik duizend en één dingen vergeten. Stien die ‘Ons kommeere’ gebruikt als leesoefening op haar werk, Jan die schitterende opnames heeft gemaakt van de gefluisterde nachtelijke conversaties, de douches in Home Dome, de pre-ontbijt-koffie bij Wim en Erik op de camping ... om maar een paar dingen te noemen.
SPANJEREIS 18
Het is gewoonweg onmogelijk om àlles te vertellen dus laat ik het hierbij. Dit is een subjectief verslag dat uiteindelijk zijn eigen leven zal gaan leiden. Tijd om los te laten. Moge deze zinnen hun weg vinden naar wie ze lezen wil. Het was mij een waar genoegen!
Noot van de schrijver, rechtzetting kan je het ook noemen, of misschien beter nog: een correctie op een eerder vertelde onwaarheid ... tja
En en, een laatste zin, de allerlaatste; beloofd. ‘Bevingeren’ bestaat echt. Vanessa heeft het opgezocht, in de Van Dale staat:
Waar gaat het over? Awel, ik werd na de reis en nadat alles al lang en al breed verteerd en verwerkt was gewezen op het feit dat ‘De Lampe’ eigenlijk een nummer is dat NIET door Yves Meerschaert werd gecomponeerd, maar WEL door Bart Maris.
be•vin•ge•ren (ov.ww.) 1 met de vingers betasten 2 met de vingers vuilmaken
Bij deze, de rechtzetting. Mijn excuses, ik zal ’t nooit meer doen, fouten maken.
Tof hé? Dada! Els
SPANJEREIS 19
Reisverslag Spanjereis 2007 van ‘De Propere Fanfare van de Vieze Gasten’ Een uitgave van ‘De Vieze Gasten’ Reinaertstraat 125 9000 Gent Tel.: 09/ 237 04 07 e-mail:
[email protected] www.deviezegasten.org www.deproperefanfare.be
