De informatie in dit artikel is ontleend aan de - in de informatielijst - vermelde bronnen.
Zinvol Biologisch Speciaal programma -------------------------------------------------------------------
FM / februari 2015
1
NIERVERZAMELBUIZEN
Inhoudsopgave 1 Nieren 1.1
.
.
INTRODUCTIE
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
3
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
3
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
4
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
4 4 4 5 5 5 5 6 6 7 7 8 8 9 10 11 11 11 12 12 13 13 14 14 14 15
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
16
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
19
2 SBS van de nierverzamelbuizen 2.1
2.2
2.3
2.4
. . . . . . 2.1.1 Water-retentie . . . . 2.1.2 Creatinine . . . . . 2.1.3 Hersenrelais . . . . CONFLICT . . . . . . . 2.2.1 Verlatingsconflict . . . 2.2.2 Bestaansconflict . . . 2.2.3 Hospitalisatie-conflict . 2.2.4 Vluchtelingsconflict . . 2.2.5 Voorbeeld . . . . . CONFLICT-ACTIEVE FASE . . . 2.3.1 Terugresorptie van water 2.3.2 Overgewicht . . . . 2.3.3 Creatinine-retentie . . 2.3.4 Nierkanker . . . . . GENEZINGSFASE . . . . . 2.4.1 Niercandidiasis . . . 2.4.2 Niertuberculose . . . 2.4.3 Nachtzweten . . . . 2.4.4 Verlies van eiwitten . . 2.4.5 Nefrotisch syndroom . 2.4.6 Nierstenen . . . . . 2.4.7 Niet-biologische genezing 2.4.8 Water-uitscheiding . . 2.4.9 Het syndroom . . . . 2.4.10 Praktijkvoorbeelden . . INTRODUCTIE
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
3 Nierverzamelbuis-constellatie 4 Informatielijst
.
.
.
.
.
.
.
.
__________________________________________________________________________ 2 FM / februari 2015
NIERVERZAMELBUIZEN
1 Nieren 1.1 INTRODUCTIE [3], [4], [5] De nieren bestaan uit drie typen weefsels, die ontwikkeld zijn in verschillende tijdsperioden van de evolutie en worden aangestuurd vanuit verschillende gebieden van de hersenen. De nierverzamelbuizen (NVB) bestaan uit het eerste en oudste weefsel van de nieren. Tijdens de embryonale fase worden de NVB als eerste ontwikkeld en stammen af van het oudste kiemblad: het endoderm. Zoals alle endoderme weefsels worden de NVB aangestuurd vanuit het oudste deel van de hersenen: de hersenstam. De primaire functie van de NVB is het verzamelen van de urine die in het nierparenchym wordt geproduceerd. De NVB zijn ontwikkeld uit het weefsel van de ingewanden. Daarom hebben ze - evenals de ingewanden -, een sensorische, secretorische, resorptieve en een motorische functie. Er zijn twee nieren en elke nier heeft drie sets NVB. Het nierparenchym is de bulk van de nieren en bestaat uit miljoenen nefronen die het bloed filteren en urine produceren. Het is van een jonger type weefsel en stamt af van het nieuw mesoderm en wordt aangestuurd vanuit de middenhersenen, die zich tussen de oude hersenen en het hersenmerg (de medulla) bevinden. Het heeft een specifiek relais. Het nierbekken is bekleed met het jongste type weefsel: plaveisel epitheel weefsel. Het stamt af van het jongste kiemblad: het ectoderm, en wordt aangestuurd vanuit het jongste deel van de hersenen: de cortex (hersenschors). Door de tijd heen vormen deze verschillende weefsels onze nieren. Afbeelding van de nier De NVB verzamelen de in het nierparenchym geproduceerde urine, en de urine stroomt door het nierbekken en de urineleider naar de blaas, vanwaar het door het urine-kanaal naar buiten wordt afgevoerd.
FM / februari 2015
3
NIERVERZAMELBUIZEN
2 SBS-programma van de nierverzamelbuizen 2.1 INTRODUCTIE De NVB voorzien in een van de belangrijkste overlevingsprogramma’s dat teruggaat tot de tijd waarin onze evolutionaire “voorouders” nog in de oceaan leefden. Wanneer ze per ongeluk op de kust werden geworpen, ontstond acuut een levensbedreigende situatie. 2.1.1 Water-retentie [1], [3], [4], [5] Om te voorkomen dat het organisme in die situatie uitdroogt, vermeerderen de cellen van de NVB zich met de biologische zin om het uitscheidingsfilter af te sluiten, zodat water kan worden vastgehouden om het organisme een kans te geven te overleven. Dit water-retentie-programma is van vitaal belang, omdat zonder water alle metabolische processen van het lichaam stoppen met functioneren. We hebben water in ons lichaam nodig om te overleven. Wij mensen, evenals alle dieren die op het land leven, zijn geboren met dit eeuwenoude archaïsche biologische overlevingsprogramma met een zeer grote importantie. Het is de moeite waard om te vermelden dat het zoutgehalte van onze lichaamsvloeistoffen, met name van ons bloed en de vloeistoffen van het embryo, hetzelfde is als de isotone zoutconcentratie in zeewater, namelijk 9 ‰. Dit is een indicatie dat het menselijke organisme zijn oorsprong in de oceaan heeft. 2.1.2 Creatinine [3], [4] Urine bestaat bij benadering voor 95% uit water en voor 5% uit urine-substanties zoals creatinine. Het lichaam bevat dus niet alleen water, maar ook creatinine. Normaal wordt creatinine, een organisch stikstof-koolstof bestanddeel en een giftig afval product van het eiwit-metabolisme, door de urine uitgescheiden. Het biologische conflict van het op de kust te zijn geworpen (uit de vertrouwde water-omgeving), betekende voor onze evolutionaire “voorouders” dat er een bedreiging was van verhongering, in het bijzonder het sterven aan een gebrek aan eiwitten. Dit als aanvulling op het gevaar van uitdrogen. Zoals de retentie van water biologisch belangrijk is, zo is ook de retentie van creatinine belangrijk. Voor deze levensbedreigende situatie creëert de natuur nog een ander biologisch programma, en dat is het recyclen van het vastgehouden toxische creatinine in eiwitten om ons lichaam van eiwitten te voorzien en om verhongering te voorkomen. Op deze manier heeft het organisme een kans om te overleven in plaats van te sterven aan een gebrek aan eiwitten. In tijden van nood is ons organisme in staat zichzelf met zowel water als eiwitten te voeden om een biologische crisis te overleven. __________________________________________________________________________ 4 FM / februari 2015
NIERVERZAMELBUIZEN
2.1.3 Hersenrelais [1], [4] Zoals reeds vermeld, worden de NVB aangestuurd vanuit de hersenstam (pons), links/rechts ventraal. Er zijn twee relais van de NVB. Er is geen kruiscorrelatie van de hersenen naar het orgaan. Dus: het rechter NVB-relais stuurt de rechter nier aan en het linker relais de linker nier.
Locatie van de NVB-relais in de hersenstam 2.2 CONFLICT Het biologische conflict van de NVB is biologisch uitgedrukt een uitdrogingsproblematiek. Zoals iemand zich in de woestijn bevindt en niet weet wanneer de volgende oase komt. Men laat geen druppel water zinloos ontsnappen en men draagt zoveel water met zich mee als mogelijk is. Het water wordt als levensverzekering opgeslagen voor het geval dat men plotseling weer alleen zou komen te staan of dit reeds doet [7]. De biologische conflicten, op de mensheid overgedragen en gerelateerd aan de NVB, zijn: 2.2.1 Verlatingsconflict [3], [4], [5] Dr. Hamer ontdekte dat onze NVB op dezelfde manier reageren wanneer wij ons als een “vis uit het water” voelen. Dit is het geval wanneer wij ons buitengesloten voelen, verlaten, achtergesteld, geïsoleerd, in de steek gelaten / alleen gelaten voelen, uit onze familie-omgeving verdreven, of niet begrepen voelen. Verdreven van ons thuis (b.v. op straat gezet), onze werkplek, ons land, de plaats waar we ons thuis voelen. Het kan een emotioneel, fysiek of een spiritueel thuis zijn. Dit zijn de meest moeilijke emotionele ervaringen. Mensen zijn van nature sociale wezens. We zijn allemaal geboren met de wens om met anderen te zijn, met ouders, vrienden en/of partner. Ook bij huisdieren komt een verlatingsconflict voor wanneer ze genegeerd worden. Wanneer we ons als “in de woestijn” voelen, reageren onze NVB exact op dezelfde manier. Dr. Hamer noemt dit, gerelateerd aan de NVB, een (diepgaand) verlatingsconflict : een vis uit het water of een mens in de woestijn. Verlatingsconflicten kunnen vooral ervaren worden door oudere mensen die in verzorgingstehuizen verblijven, of bij kleine kinderen die naar een dagverblijf gaan. 2.2.2 Bestaansconflict [3], [4], [5] We noemen het verlatingsconflict ook een bestaansconflict wanneer ervaren wordt: “Mijn leven of levensonderhoud staat op het spel”. Een bestaansconflict wordt ervaren als een angst voor iemands leven. Het gevoel achter het conflict is: “Ik heb alles en iedereen verloren”. Dit kan het verlies zijn van een thuis, een geliefde, een ouder, een kind of een partner, die voorzien in veiligheid en een fysiek als emotioneel thuis. Ook het zich onverzorgd of slecht verzorgd voelen kan een bestaansconflict veroorzaken [1].
FM / februari 2015
5
NIERVERZAMELBUIZEN Een kankerdiagnose kan een dergelijk bestaansconflict triggeren. Kankerpatiënten die b.v. een chemo-behandeling of een operatie ondergaan, zijn vaak gestrest als gevolg van het bestaansconflict: “Mijn leven staat op het spel” of andere conflicten van existentiële aard. Dit kan ook gebeuren bij een diagnose- of prognose-schok. Met een prognose-schok is het gevoel: “Ik overleef dit niet”. Een bestaansconflict kan ook een verhongeringsconflict zijn, omdat iemand niet voldoende middelen heeft om voedsel te kopen. Zijn leven staat op het spel. Dit komt voor bij mensen met financiële moeilijkheden, scheidingen, enz. Op het moment dat het verlatings-/bestaansconflict plaatsvindt, slaat het conflict in de hersenstam in, en wel in één of beide relais van de NVB en het betreffende SBS-programma wordt ingeschakeld. Het is een overlevingsprogramma. Wanneer een vis niet teruggaat in het water, gaat hij dood. Dus de water-retentie dient om het zo lang mogelijk vol te houden buiten het “water”. 2.2.3 Hospitalisatie-conflict [3], [4] Het conflict gerelateerd aan de NVB wordt ook een hospitalisatie-conflict genoemd, omdat het vaak in een ziekenhuis voorkomt dat iemand voor z’n leven vreest. Daar is hij/zij niet in de omgeving van de familie. Men voelt zich geïsoleerd van de familie. Vaak krijgen ze te weinig of helemaal geen bezoek. Ze zijn alleen. Er is niemand die zich met hart en ziel om de patiënt bekommerd. In plaats daarvan wordt men vaak onpersoonlijk behandeld en voelt men zich als in de woestijn alleen gelaten. De biologie van onze nieren zegt dat we alleen zijn, niet in ons thuis, niet in de “oceaan”, dus houden ze water vast. “Mijn leven staat op het spel”. Dat is wat we ook in ziekenhuizen zien, met name op de intensive care afdeling. De mensen zijn gehospitaliseerd of hebben angst om te sterven, weg van hun familie. Dit is het moment dat het water-retentie-programma start. 2.2.4 Vluchtelingsconflict [3], [4], [5] In de GNM noemen we het conflict dat gerelateerd is aan de NVB ook een vluchtelingsconflict. Mensen van een hele regio kunnen zo’n vluchtelingsconflict lijden, b.v. in gebieden waar oorlog is of een nationale ramp. Dit zijn de echte vluchtelingen, zoals een vis uit het water. Er zijn ook mensen die hun land hebben moeten verlaten, of hun huis vanwege een scheiding, een verhuizing of een werkplek. Verdreven van de plaats waar iemand wil verblijven. Ook hier een gevoel hebben als in de woestijn, of als een vis uit het water. Wanneer we ons het vluchtelingsconflict ontwikkelings-historisch voorstellen als een oeroud archaïsch conflict, aangestuurd vanuit de hersenstam, dan ligt hier de biologische zin in de ca-fase. Actieve water-retentie betekent een biologisch speciaal-programma, waarbij het kostbare water in het organisme wordt vastgehouden om de dreigende uitdroging op het land zo lang mogelijk te verhinderen [2]. Er zijn letterlijk ook kleine vluchtelingen. Kinderen kunnen een vluchtelingsconflict lijden nadat de ouders zijn gescheiden en ze heen en weer worden gesleept van moeders plek naar vaders plek. Het zijn net vluchtelingen en het SBS-programma wordt ingeschakeld. Kinderen kunnen een vluchtelingsconflict lijden wanneer ze van school moeten veranderen of moeten __________________________________________________________________________ 6 FM / februari 2015
NIERVERZAMELBUIZEN
verhuizen en hun vrienden moeten achterlaten. Daar de waterhuishouding van het lichaam absoluut centraal en van levensbelang is, wordt het SBS-programma ook in zeer veel uiteenlopende bestaansbedreigende situaties noodzakelijk. Dr. Hamer noemde het dienovereenkomstig ook eenvoudig een bestaans- of vluchtelingsconflict, wat de essentie van de individuele gevoelens van een getroffen persoon misschien niet toereikend beschrijft. Doch de conflictinhoud is te gecompliceerd om een mogelijk eenduidige taalkundige formulering te kunnen gebruiken [7]. De biologische zin is het terughouden (sparen) van water, urine en andere bruikbare stoffen, zoals creatinine, waarmee het individu in bestaansnood (zonder “water” en “voeding”), moederziel alleen gelaten of op de vlucht, een langere overlevingstijd mogelijk maakt [1], [6]. 2.2.5 Voorbeeld [3] ▪ Een man kan b.v. een vluchtelingssconflict lijden, wanneer hij onverwachts door zijn firma wordt overgeplaatst naar een locatie ver weg. Een onvoorbereide verhuizing kan worden ervaren als een vluchtelingsconflict of als een conflict dat men in de woestijn terecht gekomen is. Hetzelfde kan worden ervaren door zijn vrouw en kinderen die zich alleen voelen en geïsoleerd van vrienden die zij moesten achterlaten. Het water-retentie-programma bewerkstelligt dat alle familieleden wellicht in gewicht zullen toenemen, zie 2.3.1.
2.3 CONFLICT-ACTIEVE FASE Het eerste conflict gaat naar één nier. Welke nier getroffen wordt, wordt willekeurig bepaald. Er zijn allerlei gradaties van het aangedaan zijn van de nieren, omdat beide nieren elk drie nierkelk-etages hebben, die onafhankelijk van elkaar in het geding kunnen zijn [1]. Het gaat in eerste instantie naar één NVB. Wanneer er in de loop van de tijd meerdere conflicten ontstaan, dan worden er meerdere buizen getroffen [4]. In de ca-fase van het SBS-programma ontstaat een functietoename van de resorptieve cellen en aanvullend een vlakke celgroei in de NVB die een adeno-carcinoom vormen van de resorptieve kwaliteit, tussen nierkelk en nierparenchym van de glomeruli [1], [2], [6], [7]. Ook kan de functieverhoging ontstaan door een bloemkoolachtig groeiende compacte tumor tussen de NVB en het kelkvormige orgaan: een NVB-carcinoom van de secretorische kwaliteit (in de reguliere geneeskunde (RG) een “niercel-carcinoom” genoemd) [6]. De celtoename sluit het uitscheidingsfilter af, waardoor water-retentie ontstaat en het water in het organisme wordt vastgehouden. Vandaar het oedeem bij een NVB-carcinoom. Aanvullend is er water-resorptie: water, urine en eventueel ook andere stoffen worden in het lichaam vastgehouden in plaats van het uit te scheiden. Alles wat bruikbaar is wordt gerecycled. Dit leidt tot een verhoogde urinezuur- en creatininewaarde. De hoeveelheid urine wordt verminderd en de urine-concentratie wordt sterker (donkere urine) [6]. Bij tenminste 150–200 ml urine per dag (oligurie c.q. anurie) kan het lichaam alle urine-stoffen uitscheiden [6], ook als daarbij de creatinine-waarde tot op 12 tot 14 mg% zou kunnen
FM / februari 2015
7
NIERVERZAMELBUIZEN stijgen [1]. 2.3.1 Terugresorptie van water De NVB zijn verantwoordelijk voor het terugresorberen van het water in het lichaam. Dat betekent, dat van de ca. 170 liter bloed die dagelijks door de nieren circuleren, de mens slechts 1% van het meegevoerde water uitscheidt. 99% wordt teruggeresorbeerd [7]. Overeenkomstig het schema van het endoderm wordt terugresorptie in de ca-fase vergroot. Vanaf het moment van de inslag (DHS) wordt veel meer water vastgehouden. Dit gaat gepaard met dorst en eventueel een droge mond [7]. De overfunctie in de ca-fase verhoogt de terugresorptie, en water wordt vastgehouden. Dit verklaart waarom de NVB snel veel minder urine uitscheiden. De grootte van de water-retentie wordt bepaald door de intensiteit van het conflict en het aantal conflicten [5]. Met een klein verlatingsconflict zullen we de water-retentie nauwelijks opmerken; hooguit een ring of broekriem die strak zit, schoenen die knellen, gezwollen vingers of het aftekenen van sokken op de benen [4], [5]. Dit wijst op het vasthouden van water. Hierdoor kunnen kleine verlatingsconflicten worden opgemerkt. Wanneer men conflict-actief is met een bestaans-/verlatingsconflict, dan plast men dus minder. Door de afname van de urinelozing, is de urine meer geconcentreerd en diep geel gekleurd. Dit is ook een indicatie van activiteit in de NVB [4]. 2.3.2 Overgewicht [3], [4], [5] Water-retentie veroorzaakt toename in gewicht. Eén liter water heeft een gewicht van 1 kg. Wanneer een persoon doorlopend een verlatingsconflict heeft, dan neemt de water-retentie voortdurend toe. Afhankelijk van de intensiteit en de duur van het conflict kan het menselijk lichaam 5-10 kg (=10 liter) water vasthouden. Wanneer beide nieren erbij betrokken zijn, kan dit tot 20 kg (= 20 liter) zijn. Wanneer van een voortdurend verlatingsconflict sprake is, kan een persoon zeer veel in gewicht toenemen. Het teruggeresorbeerde water wordt voornamelijk in het beschikbare vetweefsel opgeslagen. De adipose-cellen werken als een soort spons. Het water verdeeld zich gelijkmatig over het lichaam [7]. Afhankelijk van de calorie-inname en zelfs zonder veel eten, kan een persoon veel in gewicht toenemen. Het heeft dus niets te maken met een verkeerd dieet. Iemand die geboren is met gemiddeld minder vetcellen, zal minder water vasthouden en zal dientengevolge minder in gewicht toenemen, maar dit is dan ook het enige verschil. Dus wanneer we in gewicht toenemen of moeite hebben om gewicht te verliezen, ondanks dat we regelmatig bewegen en ons dieet niet veranderd hebben, dan komt een verlatingsconflict als het meest waarschijnlijke in beeld. Natuurlijk kan een persoon teveel eten. Sommige mensen eten gezond en niet teveel, bewegen voldoende en hebben toch teveel gewicht. Dat is water. (Vet is te meten, water beweegt, vet niet.) Het is gelijk aan het dragen van een reserve tank, omdat ze zich in de woestijn voe__________________________________________________________________________ 8 FM / februari 2015
NIERVERZAMELBUIZEN
len. De biologie zegt: “Je bent alleen, je leven staat op het spel”. Dus vaak krijgen mensen overgewicht, wanneer het slecht gaat met de relatie, wanneer ze zich alleen voelen, genegeerd of emotioneel verlaten voelen. Overgewicht bij kinderen Dr. Hamer’s werk en onderzoek verklaart ook de toename in de maatschappij van kinderen met overgewicht. Kinderen zijn erg kwetsbaar, zeker als ze klein zijn. Kinderen kunnen een verlatingsconflict lijden indien ze naar een dagverblijf gaan, de ouders niet veel tijd voor ze hebben, een nieuw broertje of zusje wordt geboren die meer aandacht krijgt, ze zich ongewenst voelen, ze geen deel van het gezin uitmaken, van de groep op het dagverblijf of van de groep op school. Bij kinderen ziet men vaak, wanneer er meerdere broers en zussen zijn die allemaal hetzelfde te eten krijgen, dat er één is die last heeft van overgewicht. Die voelt zich mogelijk genegeerd. Of kinderen die zich niet geliefd voelen of zich ongewenst weten, misbruikt of mishandeld zijn. Fysiek mishandelt of seksueel misbruikt door een familielid kan een ernstig verlatingsconflict veroorzaken. Kinderen lijden ook een verlatingsconflict, wanneer een familielid ze verlaat, b.v. wanneer een grootouder sterft of één van de ouders vertrekt. Bij de geboorte kan het reeds plaatsvinden bij scheiding van de moeder. Zelfs bij baby’s in de couveuse. De hele dag voor de televisie zitten of computerspelletjes doen is niet onze natuurlijke biologie. Dit is niet de plaats in de familie, want biologisch gezien is het normaal om met mensen samen te zijn, te communiceren, samen te eten, samen dingen te doen. Vaak kan het overgewicht verklaard worden door naar de levensstijl te kijken. 2.3.3 Creatinine-retentie [3] Wanneer het organisme (psyche, hersenen en orgaan) conflict-actief is met betrekking tot een bestaans-/verlatingsconflict, wordt niet alleen water vastgehouden, maar ook creatinine. In de ca-fase stijgt het creatinine-niveau. Het blijft toenemen zolang het conflict actief is. In de RG wordt de creatinine-retentie uremie genoemd (opslag van ureum in het bloed) [1], [4]. Echter, eiwit wordt tot ureum afgebouwd en in de urine uitgescheiden en in tijden van “eiwit-nood" kan het ureum weer gerecycled worden tot eiwit. In zulke tijden slaat het organisme ureum/creatinine op in het bloed, hetgeen uremie wordt genoemd. De RG ziet uremie als een ziekte, niet wetend dat het een SBS-programma is [1]. Gebaseerd op de biologische wetten is het echter duidelijk, dat uremie niet echt een “ziekte” is, maar eerder een eeuwenoud SBS-programma dat tot doel heeft om water op te slaan en creatinine om te zetten in eiwitten om te overleven, in het geval water en eiwitten voor een langere periode niet beschikbaar zijn. De RG neemt aan dat uremie veroorzaakt wordt door “nierinsufficiëntie”: een onvermogen van de nieren om afval producten te verwijderen van het eiwit-metabolisme. Verder wordt geloofd dat een insufficiëntie van beide nieren, het falen van de nieren kan veroorzaken, hetFM / februari 2015
9
NIERVERZAMELBUIZEN geen – zonder dialyse – tot de dood zal leiden [1]. Uremie is geen dodelijke ziekte, maar verdwijnt spontaan bij oplossing van het bestaansconflict. De retentie van creatinine heeft een biologische zin. In werkelijkheid heeft het lichaam een creatinine-depot aangelegd voor het geval dat er langere tijd geen eiwit als voedingsstof ter beschikking staat. Er dient nog te worden opgemerkt dat de nieren altijd een minimum van 150-250 ml urine verwijderen – zelfs met anurie (nauwelijks of geen urine productie) -, m.a.w. een nier kan niet echt falen. Een creatinine-waarde van 12 mg/dl toont aan, dat beide nieren en alle lagen getroffen zijn [6]. Pas boven deze waarde is volgens de GNM een dialyse zinvol. In de RG wordt vaak reeds vanaf 4 mg/dl gedialiseerd. 2.3.4 Nierkanker [3], [4] In de ca-fase is er celtoename. Wanneer het bestaans-/verlatingsconflict over een langere periode aanhoudt en erg intens is, dan vormt de celtoename in de NVB – zie 2.3 - een niertumor en dit wordt nierkanker genoemd. In dit geval is het een adeno-carcinoom. De RG maakt geen onderscheid: de nier is de nier. Vanuit de GNM moeten we weten: is het in de NVB, in het nierparenchym of is het in het nierbekken. De drie organen hebben verschillende weefsels, verschillende kiembladen, verschillende relais in de hersenen en betreffen verschillende biologische conflicten. In de RG is het niet bekend dat dit type kanker in feite in de NVB ontstaat. Het is histologisch alleen bekend als niercel-carcinoom [9]. In ieder geval is er geen reden voor paniek. Een tumor is nooit kwaadaardig. Het dient altijd een biologisch doel. We moeten de reactie op orgaanniveau leren begrijpen in de biologische context en het bijbehorende SBS-programma [5]. Wanneer een niertumor chirurgisch is verwijderd, dan wordt bij de volgende terugval van het bestaansconflict of een nieuw bestaansconflict het tegenoverliggende NVB-hersenrelais getroffen. De inslag initieert onmiddellijk de vorming van een nieuwe niertumor in de andere nier, omdat het water-retentie overlevingsprogramma absolute prioriteit heeft. De RG interpreteert de groei van een tumor in de andere nier als een metastase, en stelt zich daarbij voor dat de tumorcellen van de ene nier naar de andere “zwemmen”. Samenvattend zijn de belangrijkste verschijnselen voor actieve NVB: water-retentie (opslag) in het lichaam, b.v. ’s morgens oedeem onder de ogen en gezwollen enkels. Verder een stijging van het creatinine-niveau. Ook de urine- of urinezuur-waarde in het bloed is vaak verhoogd en de urine is geconcentreerd en donker geel. Dit wijst dus op een conflict-activiteit met betrekking tot een bestaans-/verlatingsconflict [6]. Verder: onverklaarbare gewichtstoename (acuut conflict-actief) c.q. overgewicht (chronisch conflict-actief). Soms zijn echter ook slanke mensen getroffen. In de ca-fase laat een vloeistofbalans het volgende zien: Wanneer in 24 uur de urine-hoeveelheid die men uitscheidt duidelijk kleiner is dan de hoeveelheid vloeistof die men tot zich __________________________________________________________________________ 10 FM / februari 2015
NIERVERZAMELBUIZEN
neemt (water, dranken, soep, enz.), is er sprake van conflict-actieve NVB.
2.4 GENEZINGSFASE [2], [3], [4], [5] Zodra het conflict is opgelost, stopt ook direct de celtoename in de NVB en beginnen Tbcbacteriën en/of schimmels met het verkazend afbouwen van de aanvullende cellen (de tumor). 2.4.1 Niercandidiasis [4], [5] Wanneer er in de genezingsfase (pcl-fase) schimmels bij betrokken zijn, zoals candidaschimmels, is er sprake van niercandidiasis. Hoofdzakelijk een nier“infectie”. Maar overeenkomstig de vierde biologische wet, zijn het niet de schimmels die de infectie veroorzaken. Daarentegen helpen ze om de kanker te genezen. Het zijn slechts de symptomen, zoals ontsteking, koorts, troebele urine of nachtzweten die worden geïnterpreteerd als een infectie. 2.4.2 Niertuberculose [3], [4] In het geval er een langere conflict-activiteit aan voorafging, is er een verkazend-necrotiserende tumorafbouw die niertuberculose wordt genoemd [6]. Hierbij zijn Tbc-bacteriën actief bij het afbreken van de aanvullende cellen. Het is een natuurlijk ontbindingsproces van een kanker in de NVB. Dit is alleen mogelijk wanneer de patiënt Tbc-bacteriën bij zich droeg op het moment dat het bestaansconflict insloeg. Wanneer op het tijdstip van de DHS geen myco-bacteriën voorhanden zijn - door de vergaande uitroeiing van Tbc-bacteriën door de RG -, helpt het oplossen van bestaansconflicten weinig of helemaal niet. Hooguit stopt de aanhoudend sterke dorst [9]. Vroeger diagnostiseerde men met röntgen een niertuberculose aan het gedeeltelijk zeer sterk geklonterde nierbekken c.q. nierkelk. Hier waren compacte adeno-carcinoom-tumoren door myco-bacteriën verkaasd. Door de cavernen (holle ruimten) lijken de nierkelken te zijn gaan klonteren [1], [2]. In de pcl-fase wordt de urine troebel door de tuberculose-uitscheiding en stinkt. Er kan bloed in de urine zijn. In de RG kan dit een schok geven omdat niet duidelijk is wat er gebeurt. Er is zwelling en pijn. De nieren zijn pijnlijk, wellicht ontstoken. Men gaat door een heftig proces. Er kan een hangende genezing ontstaan. Wanneer we horen dat er in vluchtelingenkampen tuberculose “uitbreekt”, is duidelijk wat er aan de hand is. Mensen vinden een schuilplaats of beschutting in de kampen, wat in principe de oplossing van hun bestaans-/vluchtelingsconflict is. Tuberculose is de pcl-fase van een bestaansconflict (NVB) of een doodsangstconflict (longen). Dit verklaart ook waarom tuberculose - niet nefrotisch syndroom (2.4.6) - zo dominant voorkomt in de derde wereld. Tot nu toe denkt de RG dat alle celvermeerderingen - zeg tumoren - noodzakelijkerwijs chirurgisch verwijderd moeten worden of minstens vergiftigd met chemo. Maar met tuberculose creëert de natuur een chirurgische manier van werken die veel effectiever is dan elke procedure die we ooit zouden kunnen ontwikkelen [2], [3]. Zie de vierde biologische wet: het ontogenetisch systeem van de microben. FM / februari 2015
11
NIERVERZAMELBUIZEN De chirurgische maatregelen worden meestal in de pcl-fase aangewend. 2.4.3 Nachtzweten [3[, [4] Het begeleidende symptoom van sterk zweten (nachtzweten) is voor patiënten die het van te voren weten, goed geïnformeerd zijn en die zich daarop psychisch kunnen instellen, meestal slechts weinig belastend. Bij patiënten die onvoorbereid zijn, leidt het nachtzweten dikwijls tot paniek, in het bijzonder wanneer het zweten excessief is. Nachtzweten is altijd een positief teken dat de Tbc-bacteriën in een proces zijn van verwijdering van een tumor die niet langer nodig is. Zodra er bij een persoon sprake is van nachtzweten, weten we dat Tbc-bacteriën erbij betrokken zijn en is dit het moment dat er extra eiwitten nodig zijn, zie 2.4.4. Aan het einde van de pcl-fase stopt het nachtzweten. 2.4.4 Verlies aan eiwitten [3], [5] Een typisch symptoom van de pcl-fase is albuminurie: een grotere dan normale uitscheiding van eiwitten via de urine door de tuberculeuze afbouw van de NVB-tumor. Omdat de tuberculeuze uitscheiding rijk is aan eiwitten, die nu via de urine richting de blaas in de urinebuis worden uitgespoeld, ontstaat een tekort aan eiwitten in het bloed. Wanneer het conflict recidiveert, wisselt de cel-opbouwfase af met de cel-afbouwfase in de NVB. Ten behoeve van tumor-afbouw verdwijnt lichaamseiwit (hoofdzakelijk albumine) uit het bloed. In de pcl-fase wordt dit tumor-eiwit weer uitgescheiden [6]. Nachtzweet bevat ook een grote hoeveelheid eiwit. Dientengevolge daalt de bloedeiwit-spiegel (hypoproteïnemie). Een verminderde bloedeiwit-spiegel vereist aanvullend oedeem in het lichaam door vermindering van de colloïd-osmotische druk [6]. Een ernstig tekort aan eiwitten in het bloed kan ernstige complicaties veroorzaken, in feite de dood. Dus het eten van eiwitrijk voedsel is essentieel tijdens de pcl-fase. Wanneer een persoon moeite heeft met eten, dan kunnen eiwitdranken een optie zijn, maar ook supplementering met amino-zuren, wat “building blocks” van eiwitten zijn. Wanneer om welke reden dan ook dit geen optie is, dient het eiwitgebrek - de hypoproteïnemie (verlaagde serum-eiwitspiegel) - met albumine infusen zo lang gecorrigeerd te worden totdat het genezingsproces is voltooid. Aanvullende eiwitten zijn pertinent noodzakelijk, echter die dienen vóór 15.00 uur te worden geconsumeerd. Na 15.00 uur heeft het lichaam moeite om eiwitten te verteren. Eiwitten moeten ook niet vermengd worden met “Carbon Hydrate”(C,O,H). Daardoor wordt het eiwitmetabolisme vertraagd. We zien vaak kankerpatiënten die sterven omdat ze niet genoeg eiwitten krijgen. Nu is ook duidelijk dat de pcl-fase per definitie een verkeerde tijd is voor een “raw food” dieet, een sap-dieet of voor vasten, wat vaak wordt aanbevolen wanneer iemand kanker heeft. Het bovenstaande geldt voor alle tumoren die worden afgebroken in de pcl-fase. Dat zijn tumoren die worden aangestuurd vanuit de oude hersenen. Dus niet alleen bij nierkanker, __________________________________________________________________________ 12 FM / februari 2015
NIERVERZAMELBUIZEN
maar ook bij longkanker, leverkanker, pancreaskanker, prostaatkanker, darmkanker, borstklierkanker, enz. Men dient dus serieus op te letten met het dieet. 2.4.5 Nefrotisch syndroom [2], [3] Wanneer de nieren teveel eiwit uitscheiden, is er sprake van Nefrose of het Nefrotisch syndroom. Voor deze diagnose van de RG zijn de basissymptomen: teveel eiwit in de urine (proteïnurie), te weinig eiwit in het bloed (hypoproteïnemie) en waterophoping (oedeem). De RG gelooft dat bij het Nefrotisch Syndroom te weinig eiwit in het bloed is, omdat de filters van het nierparenchym kapot zijn. Om die reden, zo gelooft de RG, vindt men ook eiwit in de urine. In feite gaat het hier bij deze “ziekte” niet om een ontsteking van het nierparenchym, maar om een “ontsteking” (pcl-fase) van de NVB. Naar de mening van de RG is het nefrotisch syndroom een klinisch symptoom-complex, en wordt beschouwd als het gevolg van de veranderde doorlatendheid van het glomerulaire basis-membraan, zowel bij ontsteking als ook bij degeneratieve nierziekten Wanneer bij het bestaans-/verlatingsconflict door de aard van het conflict zich veelvuldig recidieven voordoen die het genezingsproces onderbreken, geldt het nefrotisch syndroom als chronisch. Het resultaat hiervan is dat de NVB in verloop van de tijd kleiner en kleiner worden, als gevolg van het almaar toenemende weefselverlies. Dit klinische beeld is eveneens bekend als het Nefrotisch Syndroom. De Nefrose of het Nefrotisch syndroom is in beginsel noch een ziekte noch een syndroom, hoewel het bijna altijd tot de dood leidt. In de GNM is het Nefrotisch Syndroom de pcl-fase van een NVB-carcinoom en eiwitverlies door wond-secretie in het gebied van de tuberculeuze (necrotiserende) verkazing. Er wordt veel wond-secretie gevormd bij de verkazing van een NVB-carcinoom in het nierbekken. Dit is vergelijkbaar met de wond-secretie bij de tuberculeuze verkazing van een borsttumor in de pcl-fase [2]. 2.4.6 Nierstenen [4] In de pcl-fase worden ook nierstenen gevonden. Wanneer de Tbc-bacteriën cellen verwijderen, dan wordt ook iets van het oorspronkelijke weefsel weggenomen. Als dit doorgaat, ontstaan er holten. Na verloop van tijd worden deze holten gevuld met mineralen, zoals calcium. Bij een hangende genezing c.q. conflict-recidieven worden zo nierstenen gevormd. Zeer heftige of veelvuldige recidieven kunnen ook tot verdichting van het hele NVB-compartiment leiden, die blijvend de nierfunctie beperkt [7]. Tijdens een epileptoïde crisis (epi-crisis) – waarbij het genezingsoedeem wordt uitgeperst kan een niersteen die in de NVB zit, via het nierbekken worden uitgedreven. Dit is zeer pijnlijk. De epi-crisis gaat gepaard met koude rillingen [6]. De hier genoemde nierstenen zijn wit. Aan de kleur kunnen we zien of de niersteen van een bestaans-/verlatingsconflict is dat weer optreedt. Nierstenen gerelateerd aan het nierbekken zijn daarentegen geel/groen. Daar wordt urine vastgehouden en is er zwelling. Dit veroorzaakt kristallisatie en uiteindelijk een FM / februari 2015
13
NIERVERZAMELBUIZEN niersteen. Zie hiervoor het - nog te verschijnen - artikel: NIERBEKKEN. Een niertransplantatie is in de GNM in 90% van de gevallen overbodig, wanneer men de oplossing van het bestaansconflict dat hieraan ten grondslag ligt, gericht kan aanpakken [1]. 2.4.7 Niet-biologische genezing [3], [4], [5] Wanneer een persoon geen Tbc-bacteriën bij zich draagt, b.v. door een overgebruik van antibiotica, dan wordt de tumor ingekapseld en blijft op zijn plaats. Dit zou in theorie betekenen, dat de water-retentie voor altijd blijft bestaan, maar dit is niet het geval. Zodra het conflict is opgelost, nog voordat de aanvullende cellen zijn verwijderd, gebruikt het lichaam de andere nier of de andere NVB om het water kwijt te raken [5]. Zelfs bij de niet-biologische genezing, dus bij voortbestaan van het NVB-carcinoom, scheidt het organisme desondanks meer urine uit. Toch kan het, ondanks oplossing van het conflict, tot een verstopping van de nierbekken-uitgang komen (RG: “stille/stomme” nier) [6]. 2.4.8 Water-uitscheiding In pcl-fase A bewerkstelligen de NVB gewoonlijk een onderfunctie van de resorptie door zwelling in het hersenrelais [7]. Er wordt veel water uitgescheiden, omdat het niet meer wordt teruggeresorbeerd. Er is functievermindering c.q. –normalisering [6]. Op het moment van de oplossing van het conflict beginnen mensen te urineren en dat kan vrij veel zijn. In feite wordt het water dat in de ca-fase werd vastgehouden, losgelaten zodra het conflict is opgelost. Afhankelijk van de grootte van de water-retentie (die evenredig is met de intensiteit van de conflict-activiteit en de duur van het conflict), kan deze plasfase excessief zijn [3]. Het is belangrijk te vermelden dat de parameters van de urine-substantie naar normale waarden teruggaan met de oplossing van het bestaans-/verlatingsconflict. Wanneer de urine-hoeveelheid duidelijk groter is dan de drinkhoeveelheid, dan is sprake van de genezingsfase van de NVB (c.q. plasfase (pcl-fase B) van een ander SBS-programma) [6]. Naast de water-uitscheiding, is er in de pcl-fase dus ook een daling van de creatinine-waarde, van bloed in de urine (mematurie), van eiwit in de urine (proteïnurie), sterk nachtzweten en koorts. Verder kan er sprake zijn van nierontsteking (Nephritis) [6]. 2.4.9 Het syndroom [7] Het SBS-programma van de NVB heeft een aanzienlijke invloed op SBS-programma’s van andere organen, die zich op dat moment in de pcl-fase bevinden. Dus op het zwellingsproces (lokale wateropslag in het orgaandeel en in het hersenrelais), die in iedere pcl-fase plaatsvindt, hoofdzakelijk in pcl-fase A. Wanneer alleen het SBS-programma van de NVB actief is, worden de parallel lopende zwellingen versterkt. Al naar gelang de intensiteit kan dit zeer hevig zijn. Ook zwellingen en reparatieprocessen, waarvan de oorzaak niets met een SBS-programma van doen heeft, worden vergroot. Bijvoorbeeld na een verwonding of een bijensteek. Zie voor het Syndroom het vervolg-artikel: HET SYNDROOM. __________________________________________________________________________ 14 FM / februari 2015
NIERVERZAMELBUIZEN
2.4.10 Praktijkvoorbeelden ▪ Een vrouw wordt in het ziekenhuis opgenomen. Niemand heeft voldoende tijd voor haar. Ook de artsen bekommeren zich nauwelijks om haar. Ze lijdt een vluchtelingsconflict en er groeit een NVB-tumor in de ca-fase. In de pcl-fase wordt deze tuberculeus afgebouwd [6]. ▪ Een 15-jarig meisje wordt tegen haar zin in een internaat gestopt. De ouders bedoelen het goed en willen daarmee haar leerzwakte verhelpen. Het meisje voelt zich echter moederziel alleen in den vreemde. Ze krijgt in deze jaren overgewicht [6]. ▪ Een 10-jarige jongen moet van zijn ouders 700 km van huis wegtrekken. Hij mist zijn vele vrienden, de omgeving waar hij aan gewend is en voelt zich alleen. Op de nieuwe school gaat het ook niet goed. Binnen twee maanden wordt hij dik. Hoewel hij veel drinkt, moet hij slechts twee tot drie keer per dag plassen. Steeds wanneer hij in de vakantie op bezoek is in de oude geboortestreek, kan hij weer vaak plassen en neemt ook iedere keer duidelijk in gewicht af [6]. ▪ Een thans 41-jarige patiënt voelt zich door zijn moeder niet geliefd. Het begon ermee, dat de moeder zich als derde kind een meisje wenste. Er was reeds een meisjesnaam uitgezocht en de teleurstelling was groot, toen een jongen werd geboren, en ook nog met rood haar. Hij moest van zijn moeder drie keer zijn hoofd laten kaalscheren. Zij hoopte dat er bruin haar zou aangroeien. De patiënt zegt dat hij zich - ook vanwege de voortdurende strijd tussen de ouders – nooit geborgen voelde, alleen later bij zijn vader. In de loop van zijn verdere leven neemt hij 110 kg in gewicht toe, dan weer af, ’s nachts zweet hij altijd weer vanwege tussentijdse genezingsfasen [6]. ▪ Een 58-jarige moeder van twee kinderen komt er achter dat haar man vreemdgaat. Wanneer de man ook na drie jaar zijn vriendin niet verlaat, zet zij de scheiding in gang. Binnen een jaar neemt zij 10 kg in gewicht toe. Ze lijdt een actief vluchtelingsconflict [6]. ▪ Een oudere kat uit het dierenasiel heeft een mooi thuis gevonden. Op een dag wordt ook nog een jong katje in huis genomen. De oude kat gelooft weer te worden afgeschoven. Het neemt binnen enkele dagen een halve kg in gewicht toe [6]. ▪ Een jonge man van ca. 20 jaar vroeg eens waarom in zijn familie allen in de leeftijd van 19 jaar plotseling dik werden. Een arts had hen gezegd dat dit genetisch bepaald is en in de familie zit. Op de simpele vraag of het in zijn familie soms gewoonte is dat men de kinderen op het moment van meerderjarigheid gedwongen laat vertrekken, bleek dit precies zo te zijn. Nauwelijks was men meerderjarig of men liet ze als een hete aardappel vallen. Men staat plotseling alleen in de wereld en de onvoorwaardelijke ruggensteun is weg. Vervolgens start het SBS-programma van de NVB. Zolang kinderen in het ouderlijk huis wonen en verzorgd worden, of wel de ruggensteun van de ouders hebben, is er niets aan de hand [7]. ▪ Het betreft een man die een vluchtelingsconflict leed, iedere keer als familieleden kwamen logeren, omdat hij dan zijn kantoor moest verlaten. Zijn kantoor werd dan veranderd in een gastenverblijf. Wanneer de vrienden of familieleden op bezoek waren, had hij waterretentie en wanneer ze vertrokken, kreeg hij nachtzweten. Hij kon er niet achter komen wat er gaande was. Echter met het leren van de GNM was hij direct in staat het verband FM / februari 2015
15
NIERVERZAMELBUIZEN te leggen. De oplossing was in dit geval om een afspraak te maken en het vinden van een compromis dat voor iedereen geschikt was die erbij betrokken was. Dit stopte zijn symptomen [5]. ▪ Een arts had zijn praktijk in een stad op drie uur rijden van zijn woonplaats. Hij verbleef in de weekenden thuis, door de weeks was hij in zijn praktijk. Zijn vrouw gebruikte zijn kantoor thuis als een opslagruimte. Wanneer hij op vrijdagavond thuis kwam in zijn kantoor, dan haatte hij de situatie, omdat dit ook zijn plek was. Hij voelde zich als een vluchteling in zijn eigen huis. Hij ontwikkelde nierstenen. De nierstenen werden verwijderd en hij bracht een slot aan op de deur van zijn kantoor en dat was het einde van zijn vluchtelingsconflict [4]. Zie ook onderstaande praktijkvoorbeelden: http://learninggnm.com/documents/kidneys__existence_conflict_.html http://learninggnm.com/documents/kidneys___abandonment_conflict.html
3 Nierverzamelbuis-constellatie Wanneer twee bestaans- of vluchtelingsconflicten gelijktijdig actief zijn, en er dus twee actieve NVB-SBS-programma’s lopen, dan spreken we van een schizofrene NVB-constellatie [1]. Deze constellatie kan ook optreden in de epi-crisis. De epi-crisis komt overeen met een vernieuwde korte conflict-activiteit, alhoewel deze een andere kwaliteit heeft. Het bijzondere kenmerk is een gevoel van volledig psychisch geconsterneerd te zijn. Iemand weet niet meer wat er moet gebeuren, wat voor of achter is [1]. Dit resulteert erin dat patiënten met een NVB-constellatie tijdelijk gedesoriënteerd zijn, zowel ruimtelijk alsook in tijdsbesef en tot mensen, en letterlijk en/of figuurlijk zich “verloren” voelen [3]. Bij een kleine NVB-constellatie heeft men weinig gevoel van richting. Deze personen raken gemakkelijk verloren in niet vertrouwde plaatsen. Er is een angst verloren te raken. Een persoon met deze constellatie blijft het liefst thuis of dichtbij huis. Als ze uitgaan, gaan ze gewoonlijk naar hetzelfde restaurant e.d. Ze wandelen dezelfde weg en zitten op dezelfde bank. Ze willen in hun omgeving blijven [5]. Ze voelen zich niet comfortabel met reizen, in het bijzonder met alleen reizen. Wanneer ze moeten reizen om persoonlijke of zakelijke redenen, zijn ze erg vroeg op de luchthaven voor vertrek en gaan direct naar de gate. Ze gaan niet shoppen of rondlopen [5]. Biologische zin [5], [8] De constellatie zelf heeft ook weer haar biologische zin, en wel om op de plaats/plek te blijven staan/zitten, omdat dit in de natuur de kans verhoogd om de gevolgen van de bestaansconflicten op te lossen. __________________________________________________________________________ 16 FM / februari 2015
NIERVERZAMELBUIZEN
Ze hebben een drang om zo dicht mogelijk bij huis te blijven. Het heeft direct te maken met het oorspronkelijke conflict: het op de kust geworpen worden, en de kans om - dankzij de gedesoriënteerdheid - met de eerstvolgende golf weer teruggespoeld te worden in het water, teruggebracht in de vertrouwde (water)omgeving, terug naar huis [5]. We kennen dit gedrag ook van mensen die zichzelf verliezen in de woestijn. Ze bewegen zich in cirkels rond. Ze blijven in het gebied, omdat dit de enige kans is om te worden gevonden en te worden gered [5]. Wanneer b.v. een reekalf zijn familie verliest en zich moederziel alleen gelaten voelt, komt het in deze schizofrene constellatie. Zou het reekalf beginnen zijn familie te zoeken en rond te lopen, dan zou de moeder het reekalf misschien nooit meer vinden. Blijft het daarentegen staan, dan kan de moeder eenvoudig de weg teruglopen en wordt het reekalf in ieder geval weer gevonden. Het is in dit geval ook altijd beter om eenvoudig te blijven waar men is, dan mogelijkerwijs in de verkeerde richting te lopen. Zou het zelf op zoek gaan, dan zou het de groep mogelijkerwijs niet kunnen vinden. De conflict-oplossingskansen zouden drastisch verminderen [7]. Gedesoriënteerd in ruimte [8] Dit is het geval wanneer men de plaats/plek kent waar men naar toe wil, maar dat men de weg er naar toe (de verbindingsweg daartussen) niet kent. Men weet niet hoe men van de ene plek naar de andere komt, ongeacht hoe vaak men de weg heeft afgelegd. In het eigen huis zal dit niet opvallen, maar wel wanneer men naar buiten gaat. Gedesoriënteerd in tijd [8] Bij tijdelijke gedesoriënteerdheid kunnen personen altijd te laat komen, omdat ze geen gevoel voor tijd hebben. Ze kijken op de klok en zien dat ze b.v. over twee uur een afspraak hebben. Er gaan vervolgens b.v. vier uur voorbij voordat ze nog eens op de klok kijken, omdat ze het gevoel hebben dat er pas één uur voorbij is. Wanneer zij over iets vertellen dat een week geleden gebeurd is, dan zeggen ze waarschijnlijk dat het gisteren was. Voor hen voelt het aan dat het gisteren geweest is. De zin van de tijdelijke gedesoriënteerdheid is vermoedelijk, dat het afwachten op de conflict-oplossing gemakkelijker wordt. Zo vervliegen zelfs uren binnen de ervaring van minuten. In de plaats van het verlies van het huidige tijdgevoel komt het leven in een eerdere periode van iemands leven. Dit is de biologische zin. De constellatie staat ons toe om in een imaginaire eeuw te zijn, op een plaats waar we niet alleen zijn. Dit is de manier waarop de natuur voor ons zorgt als het nodig is [5]. Onder natuurlijke omstandigheden lost de constellatie zich vanzelf op, of men is na enkele dagen omgekomen van dorst [8]. Wanneer het NVB-constellatie-conflict intenser is, kan een persoon dusdanig gedesoriënteerd zijn dat hij/zij niet langer weet waar hij/zij is [5]. Dit vindt men in psychiatrische klinieken, verpleegtehuizen, ziekenhuizen, bij patiënten met Alzheimer die totaal gedesoriënteerd rondlopen. Voelend als een “vis uit het water” in dat huis. Met deze constellatie treedt ook een gevoel op van figuurlijk verloren zijn, in de war gebracht. FM / februari 2015
17
NIERVERZAMELBUIZEN Dergelijke patiënten blijven op hun plaats, ze hebben een starre gezichtsuitdrukking. Ze zijn niet in staat tot reflectie en zijn apatisch en afwezig [5]. De extreme vorm van gedesoriënteerdheid doet zich in onze maatschappij ook dikwijls voor in bejaardentehuizen, wanneer een ouder wordende persoon door zijn familie eenvoudig wordt opgeborgen en zich van daaruit eenzaam en verlaten voelt. Dit lost zich niet vanzelf op. De persoon zal ook niet sterven, omdat hij/zij zich niet in een existentiële bedreigingssituatie bevindt. Indien ze zich volledig verlaten voelen, dan is de constellatie nodig. Komt de familie een keer op bezoek, dan is de verlatenheid misschien ook binnen enkele minuten opgelost; tenminste totdat ze weer gaan [7]. Het moet niet worden verwisseld met de vergeetachtigheid in actieve processen van de sensorische cortex, waarbij de hersenen als een “zeef” worden [8]. Een latente gedesoriënteerdheid is bij zeer veel mensen te vinden, die dit voor “normaal” houden en het niet als een symptoom van een NVB-SBS-programma zullen zien [7]. Oligurie of anurie Dit is een verminderde urine-uitscheiding (men plast bijna niet meer dan 150–200 ml/dag), en wordt – zoals gezegd - door de RG ook als een nierinsufficiëntie gezien. Ook de vroeger vaak aangehaalde “uremische verwardheid” was eenvoudig de schizofrene (hersenstam)constellatie als resultaat van de twee actieve NVB-SBS-programma’s [3]. Door de dubbelzijdige wateropslag kan men bovendien zeer lang zonder watertoevoer bestaan, omdat het lichaam bijna geen druppels meer laat gaan. Beide nieren resorberen met grote intensiteit het water terug [8]. Personen die uiterlijk een zichtbaar sterke wateropslag hebben, omdat hun NVB aan beide kanten sterk actief zijn, hebben ook altijd de genoemde gedesoriënteerdheid. Scheelzien/loenzen [7] De beide oogappels trekken licht naar buiten. Dit is een dubbele strabismus divergens. Het betreft de constellatie van de twee archaïsche NVB-SBS-programma’s uit de tijd dat onze voorouders "uit het water kwamen", dan wel als vluchtelingen door een grote golf aan het strand waren gespoeld. Omdat de ogen van onze "voorouders" niet vooruit stonden (zoals tegenwoordig bij de mens en de roofdieren), maar aan de zijkant (zoals bij de prooidieren), betekende de strabismus divergens, dat de getroffen ogen voor de oriëntering naar achteren, naar de zee zouden zien. Het scheelkijken is bij zwakkere conflict-intensiteit verder niet waarneembaar.
-o–o–o-
__________________________________________________________________________ 18 FM / februari 2015
NIERVERZAMELBUIZEN
4 Informatielijst De inhoud van dit document is ontleend aan: [1]
“Wissenschaftliche Tabelle der GNM” / Dr. Hamer, 2007, pp. 10, 11, 15
[2]
“Die Niere – mit ihren Sonderprogrammen” / Artikel van Dr. Hamer website: http://www.germanische-heilkunde.at (Helmut Pilhar)
[3]
“Kidneys” / Artikel van Dr. Hamer, vertaald door Caroline Markolin in het Engels website: www.learninggnm.com
[4]
Tutorial 1 van Caroline Markolin, 2011 website: www.learninggnm.com
[5]
DVD’s: “Healing Rejection and Abandonment”, van Caroline Markolin website: www.learninggnm.com
[6]
“Die seelischen Ursachen der Krankheiten” / Björn Eybl, 2013, pp. 226-229
[7]
“Das System der 5 Biologischen Naturgesetze”, Band 1 / David Münnich, 2014, pp. 125 -129 “Das System der 5 Biologischen Naturgesetze”, Band 2 / David Münnich, 2014, pp. 8384 “VERMÄCHTNIS EINER NEUEN MEDIZIN”, Teil 2 / Dr. Hamer, 1999, pp. 295-302
[8] [9]
Afkortingen NVB = GNM = SBS = DHS = HH = RG = RH = LH = ca = pcl = epi-crisis
nierverzamelbuizen Germaanse Nieuwe Geneeskunde Zinvol Biologisch Speciaal programma Dirk Hamer Syndroom Hamerse Haard(en) Reguliere Geneeskunde rechtshandig linkshandig conflict-actieve fase genezingsfase (post-conflictolyse) = epileptoïde crisis
FM / februari 2015
19
