Zaterdagmorgen 3:30 uur uit Balk vertrokken richting Schiphol, waren via internet al ingecheckt, ging dus allemaal vlotjes op Schiphol

Los Angeles, zaterdag 8 maart 2008. (19:00 uur localtime) Zaterdagmorgen 3:30 uur uit Balk vertrokken richting Schiphol, waren via internet al ingecheckt, ging dus allemaal vlotjes op Schiphol. Na 2 voorspoedige vluchtten en de nodige controles uiteindelijk een half uur eerder dan gepland via Heatrow in Los Angeles gearriveerd. De strengste controles waren eigenlijk verassend genoeg op Schiphol, bij aankomst in LA viel het allemaal ook best mee. Vingerafdruk wijsvingers even scannen, mugshot m.b.v. een webcamera + het nodige papierwerk en je bent welkom hoor. Duurde even voordat we een shuttle bus naar het hotel te pakken hadden, maar daarna was het net als thuis, file op de freeway. Bezienswaardigheden onderweg wel wat anders natuurlijk, palmbomen langs de weg, verlengde Hummer en ander “mooi” spul, benzine is hier trouwens bijna gratis met $ 0,36 per liter en dat is met omgerekend € 0,21 per liter toch zeker 7x goedkoper dan in Nederland! Ook niet onbelangrijk het is hier korte broeken weer, koelt wel snel af trouwens en om 18:30 uur is het donker. Hotel en voorzieningen is ook niks mis mee, koste even wat moeite om stroomvoorziening en internet aan de praat te krijgen, maar werkt nu prima, alleen mail versturen lukt (nog) niet bij gebrek aan uitgaande mail server. Net de inwendige mens een beetje versterkt in het restaurant dat bij het Hotel hoort, lekker gegeten onder het genot van een flesje Heineken export voor $ 5,50 per stuk, en dat is weer ongeveer 6x zo duur als in Nederland…….. Zijn nu al bijna 26 uren onderweg, zo meteen eerst maar eens een tukkie doen, gaan hier vannacht trouwens al over op zomertijd, is het verschil met jullie weer 8 uren en past ook wel goed voor onze mogelijke jetlag. Vandaag bijna geen foto’s gemaakt, maar heb de komende 2 dagen de camera wel in de aanslag. Groeten Henk

Los Angeles, zondag 9 maart 2008. Hadden vanmorgen voor 8:00 uur de chauffeur van onze city-tour al aan de telefoon, had gisteravond ook al geprobeerd om ons telefonisch te bereiken! (Dat was dus die herrie waar ik weer half wakker van werd :<)

Zijn plan was om ons om 8:45 uur op te halen, rapido maar een kop koffie en een muffin als ontbijt gehaald, ging er wel in. Onze chauffeur en gids voor vanmorgen zijn roots liggen in Zwitserland, maar hij spreekt Engels met een Italiaans accent…… Verder een spraakzaam type, vol met anekdotes, sterke verhalen en politieke inzichten die hij maar wat graag met ons deelde. In de LA area wonen volgens hem ongeveer 22 miljoen mensen op een oppervlakte zo groot als de Benelux. Van deze 22 miljoen werken er 4 miljoen in de filmindustrie, zijn 18 miljoen legaal en 4 miljoen illegaal. Verder is het in de LA area en de US volgens hem heel veilig omdat bijna iedereen een wapen bezit en mag gebruiken als dat nodig is, zorgt er voor dat de bad guys wel 2x nadenken voor dat ze je auto proberen te jatten. Zorgt er natuurlijk ook voor dat elke gek een bloedbad kan veroorzaken, maar dat is hem blijkbaar ontgaan. Onze eerste stop was op de plaats waar de eerste Europeanen uit Spanje zich in 1780 zich vestigden, het begin van LA dus eigenlijk, heel apart om te zien en ook nu nog vooral Spaanstalig. De volgende halte was in Hollywood waar we een uurtje rond hebben gelopen, van alles gezien, Walk of fame, Hollywood Sign en meer, zie de foto’s, best aardig om een keer mee te maken. Vervolg van de route via Sunset Boulevard waar de stars in vele bars zich uitleven in de nightlive, “alles” is er te koop, maar dan ook echt alles in de breedste zin van het woord, beetje doorgeslagen allemaal. In de ochtend is er niks te beleven en zijn er ook geen sterren te bekennen. Daarna nog wat huizen van bekende sterren bekeken d.m.v er langzaam bij langs te rijden, stoppen of erger zelfs zo’n property betreden is voor eigen risico. Bijna overal staan in ieder geval bordjes die je waarschuwen voor “armed patrol”, volgens onze gids zijn deze jongens redelijk “trigger happy” en mogen ze dat ook doen. Kort na 12:00 uur weer bij het hotel aangekomen, alles bij elkaar toch zeker de moeite waard om een keer mee te maken. Na wat digitaal gedoe op de hotelkamer en een verlaat ontbijt met behulp van de connecties van de bellboy met een privé auto richting Venice Beach vertrokken, eerst even ingesmeerd met factor 50, was hier vandaag 25 graden, zonnetje bakte lekker bruin. Was een ritje van ongeveer een uur, met de nodige vertraging door verkeersdrukte op de beach aangekomen, afgesproken dat we om 17:00 uur weer opgehaald worden.

Beach is echt geweldig, mijn eerste keer aan de oceaan, is toch wel wat indrukwekkender dan het Slotermeer. De beach strekt zich naar links en rechts zover uit als je kunt zien, zie de foto’s. Na ruim een uur bakken in de zon de schaduw maar en beetje opgezocht, tijdje rondgelopen op de “Beachfront walk”, een soort van winkelstraat / braderie en straat artiesten. Tijdje in de schaduw gezeten om alleen maar te kijken naar wat er allemaal voorbij kwam lopen, werkelijk de gekste types zitten er tussen, best leuk. Werden nog aangeklampt door een Eddie Murpy look alike, wilde ons maar wat graag zijn eigen gemaakte muziek promoten en verkopen, onze nieuwe vriend voor het leven toen we hem 2 dollar gaven zonder muziek te kopen, muziek was niet mijn smaak, maar klonk wel goed. Om 17:00 uur weer opgehaald en bij het Hotel $ 100,- afgerekend, € 60,- voor een taxi ritje van 2 uren, niet onredelijk. Morgen moeten we om 12:00 uur de kamer hebben verlaten, ‘s avonds vliegen we naar Fiji. Het plan is om tussendoor de Universal Studios te bezoeken, is niet ver van het hotel en rijdt een gratis shuttle bus. Zo meteen alvast eens proberen of ik online kan inchecken voor de vlucht naar Fiji, mogelijk meer kans op een betere zitplaats en tijdwinst op het vliegveld. Ben er vandaag trouwens ook nog achter gekomen dat het anders zit met de prijs van de benzine, kost $ 3,60 per gallon, omgerekend naar euris is dat maar ongeveer 3x zo goedkoop als bij ons, is maar dat je het weet. Inderdaad Marijke, Heineken kan ik thuis ook wel drinken, vandaag dus maar eens een Budweiser geprobeerd, is ook wel in te nemen, maar met $ 4,50 per flesje niet veel economischer dan Heineken.

Groeten Henk

Los Angeles, maandag 10 maart 2008. Zitten nu op LAX, te wachten op de nachtvlucht naar Fiji, deze keer zelfs de schoenen uit bij de veiligheidscontrole, toon was ronduit onvriendelijk. Vliegen straks over de datumgrens en komen dan op 12 maart om 5:55 uur in Fiji aan, 11 maart raken we onderweg ergens kwijt, raar idee. Voor het tijdverschil met Nederland ook een raar verhaal, we lopen nu 8 uren op jullie achter, maar in Fiji lopen we ineens 11 uren op jullie voor.

Vandaag na het ontbijtbuffet te hebben genoten, met de shuttlebus van het hotel naar de Universal Studio’s vertrokken, ook hier strenge controle, tas open, identiteitsbewijs tonen en vingerafdruk genomen.

Universal Studios is echt een mega attractie, het is dorp in de stad en een fabriek van vermaak. Het beslaat een enorme oppervlakte op verschillende hoogteniveaus, grofweg opgedeeld in studio’s (stage) waar aan allerlei zaken wordt gewerkt en gefilmd voor zowel TV series als film, een hele verzameling verschillende scenario’s (straten / dorpjes) waar reeds films gemaakt zijn, studio’s ingericht met een kaskraker film als thema waar steeds shows worden gegeven waarin je stukjes van de film mee beleeft. Zijn met een tour door veel verschillende filmsets gereden, werden een paar keer compleet met tourtram onderdeel van een scène, er kwam van alles voorbij, kunstmatige regen, overstromingen, aardbevingen, een vrachtauto (levensgroot) die op en haar na tegen de tour bus aan rolt, echt heel indrukwekkend gedaan allemaal. Kosten nog moeite gespaard om het zo realistisch mogelijk te maken. Veel foto’s gemaakt, ben benieuwd welke films je er in herkent. Als je ooit naar LA afreist echt een aanrader, maar dan wel voor 2 dagen, is niet te doen om alles op een dag te zien. Aan het einde van de middag weer met de shuttlebus naar het hotel vertrokken, bagage bij de bell boy afgehaald, was hier in bewaring, we waren nml. al uitgecheckt bij het hotel. Vervolgens in het restaurant van het hotel de foto’s van vandaag in de laptop geladen, zitten wel mooie foto’s bij, jammer genoeg in het restaurant geen draadloos internet beschikbaar, derhalve geen foto’s online gezet en ook geen mail kunnen checken. Om 18:45 vuur met de Super-Shuttle vertrokken richting LAX airport, deze keer een weinig spraakzame chauffeur, had het natuurlijk ook best druk met het tijdens het rijden telefoneren en smssen met 3 verschillende telefoons tegelijk!. Tempo was er trouwens niet langzamer om reed als een gek, bijna net zo snel als ik in Nederland doe. We werden keurig bij de incheckbalie van Nieuw Zealand airlines afgeleverd, jammer genoeg is online inchecken voor deze vlucht niet gelukt, hoop dus maar dat we een beetje ruime zitplaats hebben. Vertrekken om 23:15 uur hoop dat het lukt om een paar uurtjes te slapen tijdens de vlucht, gelukkig hebben we op Fiji een extra nacht hotel geboekt, zodat we direct na aankomst al op de kamer terecht kunnen om eerst een paar uurtjes te slapen. Ben heel benieuwd hoe het er op Fiji uitziet, is er volgens internet best warm met onweersbuien, nou ja alle regen die nu valt kan niet meer vallen als we op Fiji gearriveerd zijn. Als het goed is hebben we daar ook weer draadloos internet beschikbaar, zodra het kan komt dit verhaal en de foto’s ook online. Groeten Henk

Sonaisali Island Resort Fiji, dinsdag 11 en woensdag 12 maart 2008. Vanmorgen om 8:00 uur in de morgen plaatselijke tijd uiteindelijk in Fiji gearriveerd, waren technische problemen met het vliegtuig in LA, bij de 3e poging pas echt vertrokken. Na take off middels een soort van stoelendans op een plekje terecht gekomen met fatsoenlijke beenruimte, was bij inchecken niet mogelijk volgens de jufvrouw (muts) op het vliegveld, maar het vliegtuig zat maar ongeveer half vol mogelijkheden genoeg dus. Onderweg zo nu en dan wel eens een stukje geslapen, maar niet echt comfortabel natuurlijk, was ook erg koud in het vliegtuig, had 3 dekens in gebruik, en ook spijkerbroek en trui aan. Op Fiji middels een trap buiten uit het vliegtuig gestapt, warmte en vochtigheid kwam echt als een klap voor de kop op ons af, wilde nog een foto maken van het vliegtuig, maar camera was aan alle kanten beslagen door de temperatuurovergang. Waren lekker vlot met koffer door de douane, klein probleempje met een deel van een formulier, maar dat was ook zo weer opgelost. In de ontvangsthal werden we spoedig richting auto met chauffeur gedirigeerd en vertrokken we onder het genot van de airco in de auto richting het resort. Onderweg de nodig tekst en uitleg van de chauffeur, Fiji bestaat uit 320 eilanden en er wonen krap aan een miljoen mensen. Belangrijkste bron van inkomsten suikerriet en toerisme, dat laatste levert het meeste op denk ik. Auto’s rijden links en de voertaal is engels, maar onderling wat anders, ben ik vergeten hoe dat heet. Heel welvarend ziet het er allemaal zeker niet uit. Laatste stukje naar het resort is met een bootje, moeten even wachten, zweten geblazen, de heren en dames van het resort zijn allervriendelijkst, maar hebben hun tempo (terecht) aan de temperatuur aangepast. We hadden een extra nacht hotel kamer geboekt, konden dus direct door naar de kamer. De kamer waren we niet zo gelukkig mee, defecte airco en maar één bed in plaats van de 2 die we besteld hadden, zonder al te veel moeite over geplaatst naar een kamer met 2 bedden en werkende airco. Internet verbinding was ook even een uitdaging, volgens de website overal beschikbaar, maar dat blijkt alleen in een internet café te kunnen tegen betaling op de pc’s die daar staan, daar heb ik natuurlijk niks aan met het uploaden foto’s en beantwoorden van de mail! Gelukkig doet de manager niet al te moeilijk en mag ik de laptop voor $ 30 Fiji dollar per dag (12 euro) bedraad aansluiten op internet in het internet café, kosten nog moeite worden gespaard om jullie een beetje bij de tijd te houden :<) Na alle probleempjes te hebben opgelost het zwembad opgezocht, is aan het strand, wereldse locatie, eilandjes aan de horizon met mooie wolkenluchten, heb al een paar

foto’s gemaakt, maar ga er nog veel meer maken. Schouders en nek op het stand laten masseren door een plaatselijke schone, klein opdondertje maar een erg heftige massage voor de schokkende prijs van € 6,-, jammer dat ze zover van Balk af woont. Na een paar uurtjes badderen en bakken onder het genot van een Fiji bitter (biertje) begint het te waaien en trekt de lucht helemaal dicht, al snel volgt er een onweersbui met de nodige regen. Na de bui blijft het lekker waaien, maar is het ook nog benauwd warm. Elektriciteit valt ook regelmatig even weg trouwens, net ietsje minder betrouwbaar dan “pake en beppe”. Het gevoel en besef voor tijd zijn we trouwens even helemaal kwijt, beginnen nu ook best wel moe te worden, proberen om vannacht wat slaap in te halen. Zo meteen de hele zooi online zetten, beantwoorde mails versturen en nog even checken of de connecties in Canada en Hanoi ook online zijn om mee te Skypen. Groeten Henk

Sonaisali Island Resort Fiji, donderdag 13 maart 2008. Vanmorgen na bijna 10 uren slaap uit ons coma ontwaakt, voelt een stuk beter met wat extra slaap Vannacht met oordopjes in geslapen, maar hoor nu in bed allerhande geluiden uit de natuur die je in Nederland niet hoort, vogels en andere dieren zijn hier echt heel anders, probeer wel om wat foto’s te maken. Ben gister zelfs met factor 50 al behoorlijk verkleurd op de schouders en onder mijn niet al te dikke haardos, vandaag wat voorzichtiger mee omspringen dus, pet op en smeren. Na het ontbijtbuffet heel kalmpjes wat rond gelopen, tempo moet echt omlaag i.v.m de warmte, zweten hier heel wat af, constant door blijven drinken om het weer aan te vullen. We besluiten om het vandaag vooral kalm aan te doen, liggen zodoende om 11:00 uur al onder de parasol op het strand, is aan het water met een lekker windje prima vol te houden. Zo nu en dan even zwemmen, pet en zonnebril op, ook in het zwembad en heel apart ook in het zwembad kun je aan de bar zitten. Het weer is trouwens anders dan gister, meer bewolking en wind, het licht op het water en de eilandjes aan de horizon is steeds anders, mooi en apart gezicht. Aan het einde van de ochtend dreigt er al een dikke onweersbui, maar het blijft bij dreigen. Zonnetje

is zo nu en dan wel even weg, temperatuur wordt daar niet veel anders van, is en blijft smoorheet, is wel te doen hoor, maar moet wel wennen. Halverwege de middag de airco maar eens een tijdje opgezocht in het internet café en in de winkel een paar kaarten en wat souvenirs gekocht. Morgen gaan we op excursie naar en dorpje hier in de buurt, reisadvies in om zonnebrand en camera mee te nemen, excursie duurt van 14:00 uur tot 17:30 uur, ben heel benieuwd. 1e deel van de foto’s gemaakt op Fiji staan intussen online, zitten heel mooie tussen van de zonsondergang gister, ga morgen vroeg opstaan om foto’s te maken van de zonsopgang en de natuur. Zag vanmorgen een soort van varaan maar dan met haar i.p.v. schubben (?) een paar vogels aanvallen, moet echt een foto van dat beest zien te maken . Groeten Henk

Sonaisali Island Resort Fiji, vrijdag 14 maart 2008. Vanmorgen vroeg opgestaan om foto’s te maken van de vogels, varaan achtige beest en de zonsopgang. Alleen de foto’s van de vogels waren redelijk geslaagd, het beest krijg ik regelmatig maar alleen vanaf afstand in het zicht, laat zich niet benaderen, is waarschijnlijk een mangoes volgens iemand van het resort. (of zoiets, moet ik nog opzoeken op internet) Zonsopgang is niet veel van te zien omdat het nogal bewolkt is, om 8:00 uur volgt de eerste onweersbui met bijbehorende wolkbreuk. Temperatuur is vandaag best redelijk, maar 29 graden met een RV van 70%, is 17 gram H2O per m3 drooglucht, niet echt geschikte omgeving om permeaat poeder te maken. Na het ontbijt eerst het zwembad maar eens opgezocht en een tijdje aan het strand gelegen, is er eigenlijk wel lekker koel. Vanmiddag gaan we op excursie naar Lawai village, waar de dames, met als enigste hulpmiddel een steen en een plankje alleraardigste voorwerpen kunnen maken van klei. Lawai is overigens de naam van de chief, is in Fiji ook de naam van het dorp. Om 14:00 uur vetrekken we met een klein gezelschap in een busje van het resort voor een ritje van ruim en uur naar Lawai Village. Na 3 km erg slecht asfalt komen we op de queens highway, een hele belevenis gezien het rijgedrag van onze chauffeur, de mede weggebruikers, loslopend koeien & paarden en de kwaliteit van de weg, laatste onderhoud aan de weg was denk ik ook in de tijd van de queen……. Verder braken vooral de vrachtauto’s zoveel uitlaatgassen uit dat we regelmatig in de mist rijden en half

vergast worden, roetmeting bij de apk hebben ze hier zeker weten nog nooit van gehoord. We rijden door een prachtig landschap, zo nu en dan zien we de oceaan, echter er is maar één conclusie mogelijk, de meeste mensen zijn hier straatarm. Van de chauffeur en onze reisleidster horen we dat de voornaamste bron van inkomsten op Fiji toch het verbouwen van suikerriet is en dan niet om de suiker maar om er ethanol van te maken, klein probleempje hier bij is dat er nergens een stukje vlakke grond te bekennen is, machines zijn dus niet te gebruiken, het gaat allemaal met de hand. De bevolking is op gedeeld in een Hindoe en een Fiji deel, tussen beide groepen bestaan duidelijk wel de nodige politieke tegenstellingen en spanningen. In het dorp aangekomen ondergaan we eerst een welkoms ceremonie, op blote voeten naar binnen, pet af, kommetje met kavasap leeg drinken, ziet er smerig en smaakt ook smerig, schijnt dat je lippen en tong er door verdoofd raken, niks van gemerkt. Vervolgens kregen een demonstratie door 2 dames die elk in no time met minimale hulpmiddelen echt hele mooie dingen maakten van klei, na zon en wind drogen worden deze voorwerpen gebakken in een open vuur van bamboe en tenslotte direct na het bakken met hars ingesmeerd. Daarna zijn de ze klaar voor de verkoop, schijnt ook de enigste bron van inkomsten te zijn. Van ons werd verwacht dat we serieus inkopen gingen doen, raar element hier aan voor ons als rijke westerling is dat het de bedoeling was dat wij liefst bij alle verkopers iets gingen kopen, onmogelijk natuurlijk en wie moet je dan teleur stellen? Met het zweet intussen al driedubbeldik in de nek worden we nog uitgenodigd voor een wandeling door het dorp, voor het geval het ons nog niet duidelijk was dat we het in Nederland allemaal hel goed voor elkaar hebben, is dat nu wel heel erg duidelijk. Het dorp is een ongelofelijke puinhoop en oude bende, met geen pen te beschrijven, alle dingen die wij heel gewoon vinden zijn er gewoon niet, de huizen verkeren in extreem slechte staat en het is gewoon erg smerig. Op de foto’s krijg je wel en beeld van wat ik bedoel. Samenvattend, het echte Fiji is toch wat minder ideaal en rosmantisch dan je vermoedt als je alleen op een / het resort verblijft. Een jas en een kachel heb je hier niet nodig, maar alleen van het mooie weer en de mooie omgeving krijg je geen welvarende samenleving. Voor wat betreft de foto’s, vet balen maar heb vanmiddag een tijdje foto’s gemaakt met een verkeerde camera instelling en tot overmaat van ramp zijn na een serieuze vastloper van de camera zeker de helft van foto’s die ik vandaag gemaakt hebt spoorloos verdwenen!. Ben er helemaal niet blij mee, maar kan er niet zo veel meer aan veranderen.

Gaan zo richting Fiji buffet, ben benieuwd wat dat precies inhoudt. Morgen avond vliegen we naar Nieuw Zeeland, maar kunnen hier eerst nog wel even relaxen, ga zeker mijn rug nog laten masseren voor vertrek. Groeten Henk

Nadi airport Fiji, zaterdag, 15 maart 2008. Zitten te wachten tot we mogen boarden voor de vlucht naar Auckland. Vanmorgen vroeg in de herkansing nog weer wat foto’s gemaakt van vogels, de mangoest (moet het wel zijn volgens de afbeeldingen op google) laat zich vandaag niet zien, geen foto dus. Na het ontbijt rustig aan de oceaankust gelegen en nog wat gezwommen. Verbazend hoe snel het één en ander went, het lijkt zo snel gewoon. Zo van: ach ja hier zit ik dan aan de kust van de oceaan, ach ja op Fiji…………………ach…………….en o ja zo meteen gaan we de koffers pakken om richting vliegveld Nadi te gaan en vervolgens door te reizen naar Nieuw Zeeland.Na nog even zwemmen en de laatste zonnestralen (oeps toch nog steeds wel warm) onze koffers gepakt en richting balie gegaan om uit te checken. We hebben nog wat geluncht en toen was het toch tijd om te gaan. Het lijkt al weer weken geleden dat we hier aankwamen maar het is niet eens één week. Weer met het pontje over naar onze chauffeur richting Airport die al stond te wachten. De beste man vertelt ons zijn standaard verhaal over de mensen van Fiji en wij mogen vervolgens vertellen hoe aardig de mensen hier zijn. Hij vertelde wel één nieuw ding en dat is dat 30% van de bevolking hier werkeloos is. Zelf verdient hij 3 fiji dollar per uur (€1,50) maar hij heeft in ieder geval werk. Voor de rest schijnen de mensen die op een resort werken het iets beter te hebben maar de eigenaren van de resorts zijn geen local-people dus uiteindelijk schiet Fiji er niet echt veel mee op. Of we nog wat souvenirs willen kopen in Nadi dan wil hij echt wel een half uur wachten. Hier zijn we niet op in gegaan, de koffer zit trouwens al aardig vol dus ja nog meer hout er in proppen kan niet echt handig zijn. Nu zitten we dus op the airport te wachten. Je kunt het geloven of niet maar Nadiairport heeft meer te bieden dan het stuk dat we hebben gezien van LA-airport. Intussen vliegen we keurig op schema richting Auckland, vliegtuig zit maar half vol en we hebben de ruimte, is maar 3 uurtjes vliegen, makkie dus vergeleken met de vorige vlucht. Schijnt in Auckland 16 graden te zijn, dat is de helft minder warm dan in Fiji, ben benieuwd hoe dat voelt na de hitte van de afgelopen dagen. Met nog een extra uurtje verschil lopen we straks 12 uren op jullie voor.

Zijn heel nieuwsgierig naar New Zealand, komende 2 nachten verblijven we in het City Central Hotel in Auckland, daarna gaan we met een huurauto het Noorder en Zuider eiland verkennen. Vandaag nog prachtige foto’s gemaakt in Fiji, als het goed is hebben we straks internet op de kamer, zet dit verslag en de foto’s dan vandaag nog online. Groeten Nelleke en Henk

Auckland (Nieuw Zeeland), zondag 16 maart 2008. Zondagmorgen, bijna half 9, net opgestaan in onze compactroom (die benaming klopt want compact is ie zeker, vooral wanneer je het vergelijkt met onze kamer op Fiji) Verder zijn de verschillen met Fiji ook hemelsbreed te noemen. Toch wel een cultuurschok: “opeens” weer in zo’n westers land. Dat “opeens” ging trouwens best wel redelijk snel: redelijk snelle vlucht(3 uurtjes is voor ons kort), rap door de douane (no poblem at all), de ontvangsthal binnen lopen en gelukkig zag ik meteen de chauffeur staan met een bordje in de hand waarop onze namen stonden, spring in de auto en zo rond half 1 staan we in de lobby van het city central hotel midden in het centrum van Auckland. Om een uur of kwart over 1 gaan slapen en vanmorgen bij het openen van de luxaflex de westerse wereld weer een beetje bekeken. Een stad en het hotel staat volgens de info die we nu hebben echt in het centrum. (tsja het kan de naamgeving van het hotel zoveel eenvoudiger maken) Voelt vandaag alsof we weer in de bewoonde wereld terug zijn gekeerd na de jungle van Fiji maar ook de jungle in LA (!), is hier maar koud trouwens in vergelijking met Fiji. Na het full breakfast in het hotel wat NZ dollars uit de ATM machine aan de overkant van de straat gehaald, stuk gemakkelijker dan geld wisselen in Fiji. Beetje achtergrond informatie, in Nieuw Zeeland wonen ruim 4 miljoen mensen, waarvan meer dan 25% in Auckland, best grote stad dus en waarschijnlijk alle ruimte buiten de stad. Vlakbij het hotel is de Skytower, hoogste (328 mtr.) bouwwerk aan deze kant van wereld, vanaf het eerste niveau 186 meter Auckland bekeken, zag er indrukwekkend uit, mooie skyline, havens en veel baaien, jammer dat het niet echt een heldere dag was, zie ook de foto’s. Kwam nog even in de verleiding om aan een touw de afdaling te maken i.p.v met de lift, not :<)

Vervolgens de stad verkend met een “hop on hop of” bus deze rijd steeds rond langs om interessante plaatsen en of bezienswaardigheden, als je wilt stap je uit om rond te kijken en pak je een half uur of een uur later te volgende bus. Zijn op een paar plaatsen uit gestapt voor een overzicht over de baai en de stad, het Auckland museum en een deel van de stad met nog oude houten huizen. Vooral het museum was heel interessant, eerst een stukje over de geschiedenis van de import uit Europa (start ongeveer 150 jaar gelden nog maar!), maar dan heel veel over de maori cultuur en geschiedenis, heel interessant allemaal, werden ook nog getrakteerd op een show uitgevoerd door een paar maoris. Aan het einde van de middag nog wat laundry weg gewerkt en de reisdocumenten die we hier vanmorgen ontvingen eens bestudeerd. Morgen om 10:30 uur krijgen we de huurauto, zal nog een hele belevenis worden dat links rijden. Gelukkig vandaag voor het eerst sinds vertrek weer en paar Alfa’s gespot, maakt het natuurlijk een stuk leuker op de weg. Ben benieuwd wat voor huurauto we krijgen. Aan het begin van de avond gegeten bij Tony’s, beste voer sinds vertrek en ook van de juiste hoeveelheid, buikje echt vol gegeten, lekker local biertje en verassend bij de koffie een koekje uit Nederland. Gaan vanavond wat vroeger slapen dan gister, morgen moeten we om 10:00 uur uitgecheckt zijn, huurauto komt ook rond die tijd. Daarna vertrekken we in noordelijke richting naar Paihia. Groeten Nelleke en Henk

Auckland - Pahia, maandag 17 maart 2008. Vanmorgen de huurauto bij het hotel in ontvangst genomen, was even verwarrend omdat er eerst een taxichauffeur binnenkwam die mensen naar een car rental bedrijf wilde brengen, echter hij wist onze naam niet en ook niet naar welke vestiging van Budget rent a car dan eventueel. Mooi zonder ons weer vertrokken dus, een paar minuten later was de auto gelukkig echt ter plekke, papierwerk afgehandeld, korte instructie en links rijden maar. Leuke plaats om voor het eerst links te rijden in zo’n grote stad natuurlijk, maar zonder al te grote problemen verlaten we Auckland in noordelijke richting met als einddoel van de dag het plaatsje Pahia. Buiten de stad zijn er veel minder auto’s en is het allemaal best te doen, wel even opletten bij rotondes, kruispunten en met achteruitrijden, zal vast nog wel wennen de komende weken.

We rijden door een prachtig heuvelachtig landschap (met niet uit te spreken plaatsnamen) en nemen een omweg langs de kust die onze reisgids ons adviseert, hierdoor komen we op de beach bij het plaatsje Mangawhai. Woorden schieten echt te kort om te beschrijven hoe mooi het hier is, op de foto’s krijg je een indruk, maar ook niet meer dan dat, bijna niet te geloven dat het echt is, zulk mooi schoon blauw water, zo’n schoon strand zo weinig mensen en zulk mooi weer. Onderweg kunnen we ook nog aan de Dutch cheese, maar dat doen we wel als we weer thuis zijn. We bezoeken een paar locaties die onze reisgids voorstelt, o.a. de waterval in Whangarei, het was even zoeken , maar de moeite waard. Omdat het intussen al einde van de middag is besluiten we om nu in één keer door te rijden naar Pahia, via een landschap vol steile heuvels komen we kort na 18:00 uur aan bij ons Motel. Het motel en de voorzieningen zijn een beetje een afknapper, maar op loopafstand heel veel mogelijkheden om morgen op excursie te gaan, bijvoorbeeld naar Cape Reinga het noordelijkst puntje van Nieuw Zeeland of zwemmen met dolfijnen, hole in the rock rondvaart en nog meer, we hebben nog geen keuze gemaakt. Helaas ook geen internetverbinding tot nu toe, de beheerder heeft in zijn kantoortje, een kabel liggen waarmee je volgens hem kunt internetten, maar helaas dit werkt niet, kan nu dus ook niks online zetten. Ga het morgenochtend nog een keer proberen, hoop dat het dan wel lukt, eventueel is er wel een internet café hier in het dorp, daar gaat het vast lukken. Deze keer nog even geduld dus voor de foto’s en het verslag van vandaag. Groeten Henk.

Pahia, dinsdag 18 maart 2008. Er zijn hier zoveel verschillende dingen om te doen / avonturen om te beleven dat we vandaag keuzes moeten maken. We besluiten om eerst de snelle boot van 10:30 uur naar een natuurlijke attractie genaamd “hole in the rock” te nemen. Na een korte briefing en wat veiligheids maatregelen in de vorm van een waterdichte jas, een zwemvest en een waterdichte camerazak gaan we aan boord van een speedboot met 1.500 pk motor vermogen. Even later racen we met een gangetje van 44 knopen over de baai, weet niet hoeveel km / uur dat is, maar het ging best snel.

Onderweg stoppen we een paar keer om foto’s te maken van de kustlijn en eilandjes, als verste punt van de trip komen we bij een eilandje waar een soort van natuurlijke poort in de rots is gevormd, prachtig gezicht, met een paar sterke staaltjes van stuurmanskunst varen we er ook nog onder door, indrukwekkend mooi. Ook hier weer heel bijzonder hoe mooi blauw en schoon het water is, behoorlijk diep trouwens ook met 100 meter. Aan de andere kant van de rots bevinden zich verschillende bootjes met hengelaars, langs de zijkant van de boot hingen een paar flinke jongens die al gevangen waren. Kort na 12:00 uur zijn we weer terug op de werf, waar dan toevallig ook net de helikopter land waar je voor $ 200,- pp een tochtje van 20 minuten mee kunt maken, prachtig gezicht. Prijs vinden we wel wat heftig voor 20 minuten, toch maar niet, twijfel, twijfel…………… We nemen dan toch maar $ 10, - de ferry naar de overkant van de baai naar het plaatsje Russel, een mooi relatief oud dorpje met veel historie, het is de plaats waar de roots van de staat Nieuw Zeeland liggen. Lang verhaal, maar ene meneer Cook kwam hier zo’n 240 jaar geleden in deze baai op visite wat uiteindelijk resulteerde in een overeenkomst (zo rond 1833) tussen de Maoris en de Europeanen waarbij ze de omgeving hier bewoonden zonder elkaar het leven moeilijk te maken. Later was Russel wat toen nog een ander Maori naam (ben em kwijt!) bekend stond de plaats waar walvisvaarders na een verblijf van maanden lang op zee de bloemetjes buiten kwamen zetten, ging er wel redelijk ruig aan toe geloof ik. Na een paar uurtjes Russel nemen we de Ferry terug naar Pahia, intussen hebben we dan al geconcludeerd dat het niet slim was om vanmorgen niet te smeren met factor 50, zeker in combinatie met de speedboot waar je geen pet kon dragen. We hebben beide wel een overdosis zon gehad vandaag, daarom aan het einde van de middag eerst het motel maar eens opgezocht om een tijdje uit te zon te zijn. Omdat we morgen een vroege start willen maken direct de foto’s van vandaag ook maar online gezet, internetverbinding in het kantoor van de beheerder werkt nu wel. Verder de nodige mails beantwoord en verzonden. Alle elektrische apparaten opgeladen, hele operatie met verschillende omvormers, maar zo kunnen we weer een tijdje voor uit. Intussen is het buiten weer wat minder heftig voor wat betreft de zonneschijn, stukje verder het dorp ingelopen dan gister waar we een restaurant met chinees buffet ontdekken, prima stekje voor de schokkende prijs van $ 70,- : een koopje voor een uitgebreide maaltijd voor 2 personen maar € 35,-

Morgen reizen we via de westelijke kust terug richting Auckland, daarna reizen we naar het zuiden en ook het zuider eiland. Groeten Henk.

Pahia – Takapuna, woensdag 19 maart 2008. Na het “brekkie” (ontbijt) vullen we de tank van de huurauto voor de prettige prijs van omgerekend € 0,90 per liter. Een stukje noordelijk van Pahia steken we het noorder eiland dwars over en bij het plaatsje Omapere bereiken we de Tasman Sea, ook hier prachtige stranden. Via een zeer gevarieerd landschap voor wat betreft de betrekkelijk kleine afstand rijden we langs de westelijke kust naar het zuiden. Het landschap lijkt vaak best wel op Canada, maar dan met een veel gematigder klimaat, doet zo nu en dan ook wel een beetje aan de Rocky Mountains denken zo steil en zo veel bochten. Hoewel de filmlocaties zuidelijker zijn heeft het landschap zo nu en dan ook wel gelijkenis met de landschappen in de Lord of the Ring films, maar dan zonder Orks en ander tuig. Vandaag zijn er net als eergisteren ook veel melkkoeien in beeld, kom bijna in de verleiding om foto’s te maken voor Pier…. Ook rijden we weer langs een dairy plant van Fronterra, ziet er strak uit en is ook best groot zo te zien. Loop hier overigens zo’n beetje constant met mijn FrieslandFoods cap reclame te maken, maar nog geen enkele reactie op gehad, geloof dat ze FF hier nog niet kennen. In het Waipoua Forrest stoppen we om een Kauri boom te bekijken, een echte reus van mogelijk wel ongeveer 2000 jaar oud, bijna niet voor te stellen . De boom is zo groot en omvangrijk dat er andere planten op groeien. Het gekke is dat je bij deze oersterke, oude boom niet op z’n tenen(wortels) moet gaan staan, zou niet goed zijn voor de levensverwachting van deze ouwe. Het laatste deel van de route is gelijk aan de heenreis, maar ziet er toch net even anders uit in omgekeerde volgorde, we stoppen nog voor een bakje koffie bij een German Café, waar gek genoeg wel een Nederlandse vlag hangt, maar geen Duitse vlag. Ook opvallend van hoeveel nationaliteiten we hier mensen tegen komen, telden echt waar in het museum in Aucland wel 25 verschillende nationaliteiten in een zaaltje van het museum in Auckland en dat op een gezelschap van ongeveer 75 mensen. Aan het einde van de middag rijden we met behulp van de reisgids (na ongeveer 370 km rijden) in de spits bij ons hotel, het linksrijden gaat intussen al wel redelijk goed. We zitten hier in een ***** suite en zijn van alle gemakken voorzien, heel verschil met de locatie van de afgelopen 2 nachten. Eerst het zwembad maar eens uitgeprobeerd en

goedgekeurd, er is hier ook een mooi fitness ruimte, moet ik morgenochtend ook wel gebruik van maken natuurlijk. Vonden we gister met goed geluk een chinees restaurant hier in Takapuna (noord Auckland) tilt het op van de chinese, japanse en Koreaanse restaurants, tel er zomaar wel een stuk of 15 op een kluitje, maar vandaag toch maar weer eens wat anders geprobeerd. Morgen hoeven we niet zo ver te reizen, mogen hier tot 11:00 uur uit checken, kunnen we nog wat langer genieten van de voorzieningen hier dus. Daarna rijden we naar Pauanuni, waar we 2 nachten gaan verblijven. Groeten Henk

Takapuna – Pauanui, donderdag 20 maart 2008. Vanmorgen eerst het luie zweet even weg gewerkt in de gym van ons hotel. Een nette sportschool met instructeur, die mij overigens volkomen negeert, ben nog steeds aan het nadenken of dat nu een goede of slechte waardering is voor mijn trainingswijze? De reisafstand is vandaag niet zo groot, maar kan een stuk interessanter worden als je de reisgids negeert en je eigen route zoekt, maar daar over later meer. Via de Harbour bridge verlaten we Auckland en omgeving in zuidelijke richting, stukje verderop slaan we linksaf (westelijk) richting Het Coromandel Peninsula (schiereiland). Het gebied waardoor we rijden is echt gort droog, de koeien lopen hier wel in het weiland, maar hebben nauwelijks of geen gras om eten, denk dat ze bijgevoerd worden? In ieder geval worden we er regelmatig op geattendeerd dat we zuinig moeten zijn op elke druppel water. Als snel besluiten we om de route die de reisgids ons geeft te negeren, we hebben wel wat tijd over en het is maar ongeveer 60 km om langs de kust van het schiereiland de plaats Coromandel te bereiken om zo een rondje langs de kusten van schiereiland te rijden. Is een hele mooie route met heel veel stenen op de stranden, prachtig gezicht wil wel 100x stoppen om foto’s te maken, maar de route is ook erg steil en kronkelig, we kunnen bijna nergens stoppen om foto’s te maken. Je raad het al, het schiet ook niet op voor wat betreft de reistijd, maar gelukkig, op 2/3 van de route naar Coromandel loopt volgens de kaart ook een route dwars over het schiereiland, kunnen we mooi een heel stuk afsnijden. Maar verassend, na een kilometertje stopt het asfalt en wordt de weg een grind (grevel) weg voor de komende 20 km. Klinkt niet zo dramatisch, maar dit type weg is verboden voor de huurauto! De weg loopt door een bos over een bergrug met hier en daar flinke afgronden naast de weg en kans op logging trucks (vrachtauto), heel interessant ritje. Halverwege de 4wd ook maar even ingeschakeld, beter voor de grip.

Ondanks dat het niet helemaal handig en verstandig is, wel een hele mooie route waar we jammer genoeg eigenlijk ook bijna nergens durven stoppen om foto’s te maken. Wel een beetje jammer van de kaalslag hier en daar, blijft echt raar achter met een halve meter stronk van elke boom. Zonder schade maar met een wel behoorlijk stoffige auto halen we het einde van de weg en komen weer op het asfalt. Mooi toch op illegale wijze een flink stuk afgesneden :<) Uurtje later bereiken we ons adres voor de komende 2 nachten, het is hier een soort van vakantiedorp met allemaal aparte huisjes. Is hier heel erg rustig omdat het seizoen eigenlijk voorbij is, maar dat bevalt ons wel. Het huisje ziet er heel netjes uit en is compleet ingericht, derhalve bij de locale super boodschappen gehaald en voor het eerst in een week of 2 zelf eten gekookt, een prettige verandering van het menu. Na het eten een beetje rondgelopen, meende de geluiden eerder al te herkennen, maar heb ze nu ook gezien, pracht Rosella’s in het wild, een prachtig gezicht en gehoor. Vreemd idee dat ik ze thuis wel in de voliere heb gehad, maar dat ze hier gewoon los rondvliegen. Thuis reageren ze gelijk op mijn gefluit en komen ze nieuwsgierig kijken, maar in het wild zijn ze niet op mensen gesteld, je hoort ze op afstand en ziet ze snel en hoog voorbij vliegen, foto maken is me niet gelukt. De internetverbinding is hier helaas beperkt tot het kantoor van de beheerder en dan bij voorkeur ook nog tussen 8 en 9 uur in de morgen, jullie moeten dus even geduld hebben om dit te lezen en de foto’s van vandaag te kunnen bekijken. Groeten Henk.

Pauanui, vrijdag 21 maart 2008. We hebben vandaag geen zin in georganiseerde excursies en / of om lang in de auto te zitten, en een keer in de oceaan zwemmen, lijkt ons wel mooi. Daarom kilometertje of 30 terug gereden op de route van gister en daar bij het plaatsje Hahei naar de kust gereden. Er zijn hier 2 bezienswaardigheden dicht bij elkaar, de eerste die we bezoeken is Cathedral Cove, een soort van Hole in the Rock, maar hier kun je heen lopen in plaats van heen varen en er ook onder door lopen als het water laag genoeg is. Op de plaats waar de auto’s parkeren, kun je al zien waar het is, maar het is een behoorlijke pittige wandeling van 45 minuten voor we er zijn. Het begint al bijna standaard te worden, maar het is hier zo mooi, bijna niet te geloven dat het echt is, een tijdje rond gelopen en veel foto’s gemaakt. Maar nu moeten we ook nog weer even naar boven lopen, een wel heel erg

pittige wandeling, ben wel een halve emmer zweet kwijt geraakt. Zijn wel van die momenten dat 2x in de week sporten zich terug betaald, hartslag op ¾ van de afstand gecontroleerd, zat maar net boven de 100, best genoch. Na bijtanken met frisdrank en water op naar de “hot water beach” een prachtig stand met bijbehorende branding, met als extra attractie dat als je bij laag water een kuil graaft, dan vult deze kuil zich door vulkanische activiteit op 60 meter onder het strand met warm water op een temperatuur van soms wel 65 graden, heel bijzonder. Voor het eerst ook in een oceaan gezwommen, dit wel onder toezicht van de beach patrol , stroming / branding was nog al gevaarlijk. Geweldig de kracht van die golfen, als het water maar tot je knieën komt, kun je al bijna niet meer blijven staan. Als je precies in de branding staat, sta je op het ene moment tot je knieën in het water, maar ga je 2 tellen later kopje onder en kom je een paar meter verderop weer boven water, leuk spelletje. Behoorlijk wat mensen op het stand hier trouwens, op verzoek van enkele niet bij naam te noemen collega’s uit Workum, foto’s gemaakt van allerlei rondingen, tegen de juiste vergoeding zet ik deze ook online………………. Na een tijdje bakken in de zon, het hot water deel van het strand ook bezocht, hele busladingen Aziaten waren hier aan het gaten graven en inderdaad het water in deze gaten was op bubbelbad temperatuur, heel apart. Vlak voor vertrek van het strand ging de beach patrol plots met spoed het water op, iedereen kijken, dacht dat iemand te ver het water in was gegaan, maar nee het waren een paar dolfijnen die de aandacht trokken. Heb ze door de verrekijker ook redelijk goed kunnen zien, prachtig gezicht. De beach patrol probeerde om er dichtbij te komen en dan er tussen te zwemmen, maar daar hadden de dolfijnen geen zin in. Had er de hele dag niet zo veel erg in of last van, maar ben vandaag behoorlijk verkleurd in de zon, ga best heel erg bruin worden als het zo door gaat. Heb echt wel medelijden met jullie, moet er niet aan denken, winterse buien, nachtvorst brrrrrrrrrrrrrr, alleen het dragen van een jas lijkt me al een heel vreemd idee. Groeten Henk.

Whakatane, zaterdag 22 maart 2008. Vanmorgen na het ontbijt in ons “vakantiedorp” vertrokken en “de Coromandel” verlaten om de oostkust van het noordereiland verder te volgen richting zuiden. Buiten schijnt de zon niet de hele tijd maar voor wat betreft de straling maakt dat niet echt een groot verschil. Het is warm en zodra de zon er weer is voelen we meteen dat we gisteren toch wel een aardige hoeveelheid ( te veel) aan zon hebben gehad.

Onze eerste stop is in Waihi. Hier stappen we uit om de Martha Gold & Silver Mine te bekijken. De mijn is meer dan 100 jaar in productie en volgens de informatie zijn we op tijd. Men wil de mijn nl. sluiten om aan de oost- of westkant van de plaats een nieuwe mijn te openen. Dit grote gat(zie foto ’s) wil men dan een meer van gaan maken. De bevolking wordt uitgenodigd om vooral mee te praten. ’t Zal een flink diep meer worden, een truck heeft 25 min. nodig om op de bodem te komen. (dat is de informatie die wij later bekeken in het Waihi Gold Mining Museum & Arts Centre) Na ’n kopje sterken koffie de auto weer in gestapt. Op weg langs plaatsen als Katikati, Te Puna, Tauranga. Het blijft ingewikkeld om je weg te vinden, je leest de plaatsnamen en bent ze meteen weer kwijt. Nog maar een keer op de kaart kijken, oeps daar was al weer een verkeersbord, welke richting moesten we nou ook al weer hebben…………….en zo gaat het door. Vandaag niet gestopt bij een strand maar echt iets heel anders bekeken. Na de plaats Te Puke gestopt bij het “Kiwi fruit country” . Een grote kwekerij waar we met, juist ja, een rondleiding in een soort van “kiwitrein” het een en ander over de kweek van kiwi’s hebben gehoord. O ja mocht er nog iemand zijn die werk zoekt………….zodra de oogst begint hebben ze 25000 plukkers nodig. Heb het nog even overwogen maar ben te lang om onder die ranken door te lopen. Verder groeiden er nog veel andere vruchten in de tuin.(zie foto’s) Daarna in één keer door gereden naar Whakatane. Vonden ons motel vrij vlot, daar eerst maar even gewacht totdat de zon iets minder fel ging schijnen. Vervolgens nog even de stad bekeken en in de stad gegeten. Nu is het dan al weer avond. We blijven hier maar 1 nacht, morgen reizen we door naar Rotorua, vulkaangebied. Nelleke

Rotorua, zondag 23 maart 2008. Net de Formule 1 race in Maleisië live bekeken, tijden zijn wat gunstiger als je aan deze kant van de wereld zit. Mijn favoriete team heeft gewonnen, helemaal goed dus. Wat minder goed is dat het meest gammele onderdeel van mijn constructie sinds vanmorgen helemaal niet mee werkt, heb behoorlijk wat pijn zelfs. Typisch gevalletje van een optelsom aan het teveel zitten op kleutermeubilair, te laag en zitting te kort, stoelen in ons Japanse blik geven overigens ook weinig steun. Gelukkig voor vertrek preventief een strookje spierverslappers geleend bij het medicijn vrouwtje in Balk, hoop dat het morgen weer beter gaat. De reisafstand was vandaag maar klein, niet zo vroeg gestart dus, via state highway 30 richting Rotorua en het vulkanisch meest actieve deel van Nieuw Zeeland gereden.

Bij het eerste het beste meer van vulkanische oorsprong even gestopt, hier geen vulkanische activiteit, maar wel duidelijk dat het hier vulkanisch is / was, het strand en de bodem van het meer bestaan namelijk uit vulkanische as in plaats van zand zoals je op de foto’s duidelijk kunt zien. In het meer zwarte zwanen, heb ze in Nederland ook wel eens gezien in een vogelpark, maar ze komen hier in behoorlijke aantallen in het wild voor. Niet zo ver voor Rotorua bevindt zich een attractie genaamd “Hells Gate”, hier borrelt op allerlei plaatsen van alles uit de grond ten gevolge van vulkanische activiteit. De temperaturen zijn op sommige plaatsen behoorlijk hoog (water tot 145 graden!) , daar het allemaal wel redelijk onvoorspelbaar is voor wat betreft de activiteit ook nog wel een beetje oppassen geblazen dus. Het walmt en stinkt overigens behoorlijk op het hele terrein dankzij de zwaveldampen. Topattractie is een waterval met water op een temperatuur van 40 graden, een hete douche eigenlijk. De foto’s spreken verder voor zich. Vervolgens het hotel aan het begin van de middag maar opgezocht, afslag gemist, was deze keer echt even zoeken dus. Vlakbij het hotel was een markt, soort van braderie, waren leuke maori en andere souvenirs te koop, maar onze koffers zitten al behoorlijk vol. Misschien dat we verderop in de reis nog wel mooie dingen vinden om de laatste ruimte mee te vullen. Morgen gaan we de omgeving van Rotorua een beetje verkennen en ons eventueel in een spa laten verwennen met modderbaden en andere therapeutische dingen. Groeten Henk

Rotorua, maandag 24 maart 2008. De dag begon hier vandaag grijs en met een miezerig buitje, het stelt allemaal niks voor natuurlijk in vergelijking met de vorst en sneeuw bij jullie! De temperatuur is er hier nauwelijks lager en minder prettig om overigens, heerlijk weer zelfs om buiten te zijn. Schade aan de rug is dragelijk, kan me met beleid weer redelijk bewegen, kalm aan vandaag, voorzichtig maar vooral door bewegen. We hebben rondje om lake Rotorua op het programma staan, is een afstand van ongeveer 80 km waar je volgens ons boek wel 8 uren over kunt doen als je alle bezienswaardigheden gaat bekijken.

Eerst kijken we bij het blauwe (blue) en het groene (green) meer, heten echt zo vanwege de kleur van het water, op een uitkijkplaats kun je ze beide zien, oorzaak mineralen in de bodem van de meren. Volgende stopplaats is een begraven dorpje (Te Wairoa), dit dorpje is zo’n 160 jaar geleden samen met 9 andere dorpjes tijdens een vulkaanuitbarsting begraven onder vulkanische as en lava. De andere 9 dorpjes (+ de bewoners) liggen nog steeds begraven onder een meters dikke laag, maar hier hebben de meeste bewoners het drama overleefd en zijn opgravingen gedaan. Zal meer hakken dan graven zijn geweest, het oude grondniveau is namelijk bedekt met 1,5 meter beton lijk het wel. We worden rondgeleid door een afstammeling van één van de maori’s die in de tijd van de uitbarsting ook in het dorp woonde. Hij kan er heel interessant, maar wel en beetje langdradig over vertellen, zelf maar een beetje rond gelopen dus, hele mooie plaats eigenlijk, niet te vergelijken met foto’s van vlak na de uitbarsting. Stukje verderop met plezier gekeken naar een hele groep Aziatische medemensen die begonnen aan hun wild water vaar excursie in rubberboten. Ze waren niet allemaal even gecharmeerd van de grappen en grollen van hun begeleiders. Op dezelfde plaats waren ook een paar heren die zich zelf met kano en al naar beneden smeten om aan hun tochtje te beginnen, de foto’s spreken voor zich. Daarna nog een spring (bron) bezocht bij het plaatsje Hamurana, hier komt zoveel water uit een bron dat het een rivier vormt die in het meer uit komt. Heel apart en zulk mooi schoon water dat je denkt dat er iets niet klopt, het is net als of je in een aquarium kijkt, je ziet elke plant in het water en de bodem. Wandelroute naar de bron loopt door een bos met indrukwekkend grote en hoge Redwood bomen, zijn echt wel een meter of 40 hoog, niet te zien, maar wel te horen zitten er hoog boven ons ook ergens Rossela’s te kwetteren. Aan het einde van de middag nog een neut gekocht tijdens het happy hour, snel wat gegeten bij de Pizza hut naast het hotel. Vervolgens naar de Polynesian Spa (deze www.polynesianspa.co.nz ) gewandeld, tegen betaling kun je hier in allerlei verschillende zwavel en andere warme baden terecht. De stank ben je na een paar minuten wel aan gewend, de warmte is echt heel prettig en het schijnt heel goed voor je huid en spieren te zijn, past mij wel dus voor de rug. De badjes hebben verschillend temperaturen, in de heetste van 42 graden celsius heb je uitzicht over het meer, heel aparte ervaring. Na een verblijf van een paar uurtjes weer terug gewandeld naar het hotel. Morgen niet al te laat hier vertrekken, willen een geiser “Lady Knox” bezoeken, deze spuit elke morgen om precies 10:15 uur, willen we niet missen. Groeten Henk

Taupo, dinsdag 25 maart 2008. Vanmorgen om ongeveer 9:45 uur bij het Wai O Tapu thermisch park gearriveerd om de Lady Knox geiser te bewonderen, prima op schema voor de eruptie van 10:15 uur. Maar hele volkstammen andere mensen hadden hetzelfde plan als ons, gevolg een overvol parkeerterrein en lange rijen voor de kassa’s. Wij al een beetje balen omdat we niet te laat wilden komen, echter in de praktijk helemaal geen probleem. Slimme formule, je koopt eerst een kaartje voor het park en daarmee ook toegang tot de geiser, echter geiser zit niet in het park, maar een stukje verderop. Iedereen weer in de auto dus, nu het parkeerterrein bij de geiser propvol, ging overigens allemaal redelijk gedisciplineerd, best bijzonder, zou in Nederland een drama worden. Op de plaats van de geiser een soort van tribune waar iedereen met gemak een plekje kon vinden. Iedereen met de camera in de aanslag wachten tot 10:15 uur, maar helemaal geen teken van leven………….. De dagelijkse eruptie van de geiser blijkt namelijk op commando te zijn, iemand van het park gooit een pak zeep in de geiser om daarmee de oppervlakte spanning van de laag koud water die het onderliggende thermisch hete water afdekt te verlagen (natuurlijke cyclus is ergens tussen de 48 en 72 uren). Gevolg het schuimt eerst een beetje en dan komt het hete water / stoom met kracht omhoog, best mooi om een keer mee te maken. Gaat zo ongeveer 45 minuten door, maar daar wachtte niemand op, iedereen weer in de auto om naar het andere parkeerterrein te rijden. Vervolgens het thermische park ook nog maar even bekeken, allerlei kraters en grotere oppervlakten met vulkanische activiteit. Heel aparte kleuren gesteente en water, ook grappig een krater waar vogels nestelen in de wand waarbij hun eieren automatisch uitgebroed worden door de vulkanische warmte uit de krater. Een soort van natuurlijke broedmachine dus voor slimme vogels. Stukje verderop de Huka falls nog bezocht, een rivier met pittige stroomversnelling waar je met een jet aangedreven boot door heen / vanaf kunt varen, heftig gezicht, we hebben alleen maar gekeken. Ergens halverwege het motel vast maar eens opgezocht, niet een heel erg bijzondere tent en in de plaats zelf Taupo ook weinig te beleven. Maar verassend wel een ruim bemeten bad in de kamer wat je kunt vullen met heet water uit de bodem, vanavond toch maar even uit proberen geloof ik. Een kleine 80 km hier vandaan zijn een paar locaties waar opnames zijn gemaakt voor de Lord of the Ring filmen, maar daar hadden we geen zin meer in om hier heen te rijden.

Beetje rondgelopen in Taupo en bij een mega supermarkt inkopen gedaan voor het ontbijt van morgen. We hebben het even helemaal gehad met bacon en eggs, morgen maar eens wat lichtere kost, mueslibroodjes met kaas, kwark, fruit en meer verantwoord spul morgenochtend dus. Groeten Henk

Napier, woensdag 26 maart 2008. Na het volledig verantwoorde ontbijt van vanmorgen vrijwel in één stuk doorgereden naar onze eindbestemming van vandaag, genaamd Napier. De route loopt hoog, de wolken hangen zo nu en dan bijna op de weg, het gaat zo nu en dan dus ook behoorlijk steil naar beneden, we komen op Nederlandse snelheden, beetje dimmen dus. Op de meeste wegen mag je hier namelijk 100 km per uur rijden, dat geldt blijkbaar ook voor vrachtauto’s en auto met aanhang. Veel sneller kun je op de meeste wegen overigens ook niet rijden en veel meer haast hebben de meeste mensen hier blijkbaar ook niet. Onderweg 2x gestopt om de benen even te strekken en om een bakje koffie te drinken, hebben nu ontdekt wat te bestellen om een fatsoenlijk bakje koffie te krijgen, het recept is “long black coffee”, een pittig bakje alleen het scheutje Friesche Vlag ontbreekt dan nog maar. Hier in de omgeving worden veel druiven verbouwd en wijn gemaakt, wel een mooi gezicht. Veel bordjes langs de weg waar tijdelijk personeel wordt gevraagd om de druiven te pukken. Aan het begin van de middag na een beetje zoeken, het hotel voor de komende nacht in het centrum van Napier gevonden. Na inchecken de stad maar een beetje verkend, is wel een leuke plaats, veel wat oudere gebouwen, ook van steen, in andere plaatsen zie je dan meest houten gebouwen. De oorzaak hiervan is waarschijnlijk dat het grootste deel van Napier in 1931 door een aardbeving is verwoest. Hebben in Napier ook de Pacific weer bereikt, blijft indrukwekkend zo’n groot stuk water, hier geen mooi zandstrand, maar zover je kunt zien zwart grind, lijkt wel kunstmatig aangelegd, maar dat is vast niet het geval. Langs de waterkant bevindt zich ook het National Aquarium, wel geinig om ook even in rond te lopen, de glazen tunnel waar je tussen en onder de vissen door loopt is de moeite waard. Kon er ook nog wel redelijk foto’s maken. Klein minpuntje, dit is het 1e hotel waar we geen internet verbinding hebben, lopen dus zo even naar een internet café om verslag en foto’s online te krijgen.

Groeten Henk

Wellington, donderdag 27 maart 2008. Vandaag wat meer kilometers gemaakt om naar Wellington te reizen, links rijden ging niet helemaal soepeltjes vandaag, maar alles is gelukkig nog heel. Tussen 2 heuvelruggen door een flink stuk naar het zuiden gereden, mooi gezicht omdat de wolken soms voor de heuvels hangen, de toppen steken er dan boven uit. Lijkt wel alsof het steeds droger wordt richting zuiden, enigste groen zit eigenlijk alleen aan de bomen. Weilanden zijn echt zo dor en dood als wat, maar worden bevolkt door veel (Texelse) schapen. Zien hier en daar ook nog een schaaphond in actie, leuk om ook een keer in het echt te zien. Een heel enkele keer zien een sproei-/ beregensysteem in een weiland, vraag me af waarom dat hier niet meer wordt toegepast? Verder doet de omgeving vooral ook weer aan Canada denken, zelfs de red & black Angus (vleeskoeien) ontbreken niet. Tussen de middag stoppen we bij een soort van snackmobiel om iets te eten, (eerder vandaag zagen we de Frying Dutchman, maar die was het niet) bij de snackmobiel ook 2 oudjes die wel tijd en zin hadden om even met ons te praten, wel humor. Ze vertelden dat deze zomer de droogste was van de afgelopen 35 jaar. Onderweg vandaag alleen een wat langere stop gemaakt bij het Mount Bruce National Wildlife Centre, waar we een tijdje zoeken om allerlei vogels, moet je echt geduld voor hebben om ze te zien. Nu kakarikie parkieten ook eens in hun natuurlijke omgeving gezien, helemaal in het groen zie je ze bijna niet en zijn ze heel erg rustig, ook geen wonder dat ze zich in een voliere met alleen een paar kale zitstokken niet op hun gemak voelen. Halverwege de middag een bergketen overgestoken, niet schrikbarend hoog, maar wel flink steil omhoog en omlaag, op de top nog even gestopt om wat foto’s te maken. De bergen zijn echt van boven tot beneden begroeid met bomen. Over de top gekomen rijden we richting Wellington, met kaart en routebeschrijving zien we kans om via een heel andere route dan de bedoeling was toch bij het juiste hotel terecht te komen, wonderlijk. Hotel is wederom niet echt heel bijzonder, maar niet ongezellig, we kunnen het er wel mee doen.

Na inchecken de afdaling naar het centrum gemaakt met de benenwagen, beetje rondgeneusd en in een schotse pub gegeten. Centrum is wel gezellig, morgen maar eens wat uitgebreider bekijken. Met behulp van plattegrond een andere route terug gelopen naar het hotel, deze keer niet onder de moterway (snelweg) door, maar er overheen, steile klim. Doen we morgen toch maar andersom, naar de stad afdalen en dan op terugweg beetje omlopen en geleidelijk omhoog naar het hotel. Morgen een hele dag om Welligton te verkennen, zaterdag de auto inleveren en met de ferrie oversteken naar het zuider eiland, boottochtje van 3 uren. Groeten Henk

Wellington, vrijdag 28 maart 2008. Vanmorgen na het ontbijt eerst wat laundry weg gewerkt, omdat aan het einde van de middag wil iedereen wassen. Wij hebben de tijd vandaag wel even om het ‘s ochtends te doen omdat we vandaag toch in Wellington blijven. In de 2e helft van de morgen weer downhill naar de stad gelopen, beetje rond geneusd, mooi uitzicht over de baai en ook de nodige mooie oude gebouwen. Aan het begin van de middag weer een tijdje in de pub die overigens Iers is in plaats van Schots gezeten, gezellig tentje wel met lekker eten. Vervolgens met de cable car, een soort van tram omhoog naar het hoogste punt van de stad. Tram rijdt constant heen en weer tussen hoogste en laagste punt, geen overbodige luxe als je van de ene kant naar de andere kant van de stad wilt lopen, er is namelijk een hoogte verschil van 121 meter. Geen wonder dus dat het gisteravond zo steil omhoog liep op de terugweg naar het hotel. Maar gelukkig vanaf het hoogste punt is er een loop route naar beneden richting hotel, goed alternatief voor vandaag. Op het hoogste punt een prachtig uitzicht over de stad en de baai, zie de foto’s. Weer afgedaald met de tram en naar het parlementsgebouw gewandeld, waar de regering van Nieuw Zeeland zetelt dus. Rondleiding ook maar even mee gepakt toen we er toch waren, eerst een vriendelijke security check, kunnen ze in LA nog iets van leren. Rondleiding op zich duurde een uur, mooie oude gebouwen die op een listige manier met elkaar zijn verbonden, is van binnen heel anders dan je op basis van de voorgevel verwacht. Ze hebben het best aardig voor elkaar hier voor wat betreft systeem en werkwijze van de politiek, vertellen wel net even iets te vaak hoe correct ze met de maori’s en andere minderheden omgaan, maar niet echt storend. Leer ook weer iets

nieuws vandaag, Abel Tasman was in 1642 de eerste Europeaan die voet aan wal zette in Nieuw Zeeland, interessant verhaal. Waren nog van plan om een oude kerk te bezoeken, maar hier waren zo te zien een paar bruiloften achter elkaar, niet handig dus. Derhalve maar besloten om aan het einde van de middag ergens iets te drinken, nog een hele kunst om een plekje te vinden, het is namelijk ineens overal hartstikke druk, populaire bezigheid hier om vrijdagmiddag met zijn allen een biertje te drinken, prima gewoonte. Vervolgens met de tram naar het hoogste punt van de stad gegaan om hier in het restaurant met de toepasselijke naam “Skyline” wat te eten. Na het eten afgedaald naar het hotel, veel beter te doen dan de terugweg van gister. Overigens was het zonnetje aan het einde van de middag ineens vertrokken, wel iets frisser dan in shirt en korte broek, morgen maar weer eens een lange broek aan en jas bij de hand voor de boottocht, brrrrrrrrrrrrrrr. Groeten Henk Ps. Voor de kenners, vandaag downtown Wellington een echte Brera gespot!

Picton, zaterdag 29 maart 2008. Vlak na 9:00 uur staan we in de Ferry terminal klaar in te checken voor de overtocht, maar helaas klein probleempje, kom tot de ontdekking dat mijn cameratas met daarin ook paspoort en rijbewijs nog in de huurauto staat. Gelukkig nog voldoende tijd tot 10:20 uur om de tas op uit de auto te halen ware het niet dat het loketje van de verhuurmaatschappij nog onbemand is, je laat de sleutel van de auto achter in een soort van brievenbus. Verhuurmaatschappij opgebeld, waren pas van plan om aanwezig te zijn als de ferry vanaf Picton in Wellington arriveert, maar zeker voor dat de ferry van Wellington naar Picton vertrekt. Je raadt het al, kon de ferry nog net halen toen ik de camera weer uit de auto had gehaald, wel een beetje gestreste start van de overtocht. (vlak na de afvaart zag Nelleke haar eerste “wilde dolfijnen) Best een groot schip, met veel verschillende zitplaatsen (binnen of buiten) en gelegenheden om iets te eten of te drinken. Omdat het buiten grijs en nat is gaan we binnen zitten, met uitzicht op de boeg, grootste deel van de oversteek houdt je land in zicht, maar je ziet en voelt wel dat het schip op een groot soort van meer vaart. Kotszakjes waren bij de hand, maar gelukkig niet zeeziek geworden.

Buiten een paar keer foto’s gemaakt, maar het waaide behoorlijk hard op het dek en het regende zeewater. Na ongeveer 2 uurtjes varen breekt het zonnetje zo nu en dan even door en komt het zuider eiland in beeld. Varen dan nog ongeveer een uurtje door allerlei baaien en inhammen, mooie wereld. In Picton moesten we ongeveer een uur wachten op vertrek van de watertaxi naar ons hotel, beetje in Picton rondgeneusd, niet zo’n grote plaats, maar wel sfeer. Kort na 15:00 uur vertrokken met de watertaxi: bootje met 2 flinke buitenboord motoren, redelijk snel geval. Tochtje duurt normaal 15 minuten, maar we varen eerst de andere kant op om een paar met modder besmeurde mountain bikers op te pikken, alles bij elkaar zijn we een uur onderweg voor we bij de steiger van het hotel aankomen. Niet erg, zelfs met regen een prachtig uitzicht gedurende de hele tocht. Laatste stukje van de reis met een busje over de heuvel, steil omhoog en steil omlaag, hotel ligt voor wat betreft kust lijn op het in de baai verst verwijderde punt van de oceaan. De kamer is een soort van huisje met wel 5 slaapplaatsen, kunnen nog wel een paar loge’s gebruiken dus als je zin hebt, hier http://www.portage.co.nz/Splash moet je zijn. Uitzicht op de baai vanaf beide inpandige balkons is prachtig. Voor de rest is het een soort van afgeschermd resort net als in Fiji, je kunt hier wel met de auto komen, maar dan moet je en flink stuk omrijden.

Is hier heel erg mooi alleen jammer dat het pijpenstelen regent, nou ja hebben tot nu toe steeds mooi weer gehad sinds we van thuis zijn vertrokken, één dag regen is niet zo’n ramp, maar hopelijk is het morgen weer mooi weer. We blijven hier tot maandag, morgen alle tijd dus om hier eens goed rond te kijken en te genieten van de mooie omgeving. Internetverbinding is hier beperkt tot één computer, ga zo even proberen of ik de kabel uit de computer op mijn laptop aan kan sluiten, als dat niet lukt komt dit verslag eerst nog even niet online. Groeten Henk

Picton, zondag 30 maart 2008. De regen viel afgelopen nacht met bakken vol uit de lucht, maar gelukkig vanmorgen is het weliswaar bewolkt maar wel weer droog.

Omdat we niet zo heel erg vroeg zijn opgestaan waren we nog maar net op tijd voor het ontbijt in het restaurant, we hadden “eggs Benedict” met Hollandaise sauce, een heftig maal met verse spinazie. Gisteravond hadden we een “classic Ceaser salad” deze was ook al erg heftig, een krop sla met een halve kip, half varken, halve parmezaans kaas en nog meer spul, wel lekker, maar kon het maar net op. Overigens de eerste keer dat we hier spontaan serieus groente kregen, dat stelt in een restaurant hier namelijk echt niks voor, terwijl je hier in de supermarkt veel en prachtige groente (lijkt wel genetisch gemanipuleerd zo groot en uitbundig van kleur) kunt kopen. Misschien dat de mensen hier thuis wel serieus groente eten dan? Na het ontbijt een stuk langs de kust gewandeld, echt een prachtig gezicht, sommige bevoorrechte mensen wonen hier ook op echt heel erg mooie locaties. Huizen zijn dan helemaal niet te zien vanaf de weg en hebben een privé strand. Bij de aanschaf van je auto moet je er dan al wel rekening mee houden dat je alleen met een 4 wiel aangedreven auto de oprit kunt berijden! Het zwembad van het resort nog even bekeken, lijkt een enorm ding op de website , maar blijkt in het echt een badkuip te zijn met koud water, nou ja is toch geen geschikte dag om te zwemmen. Omdat we vandaag lui zijn een hele tijd op het onderste balkon van onze kamer / huisje gezeten, gewoon genieten van het uitzicht en de bewegingen in de baai, is een vermaak op zich. Voor onze neus landt een watervliegtuig, pikt een paar mensen op en is binnen 5 minuten na de landing weer uit het zicht verdwenen. Ook geen wonder overigens dat vliegen of varen hier vandaan naar Picton, we komen er namelijk achter dat je kunt kiezen tussen 15 minuten varen vanaf de andere kant van de heuvel of 58 km (enkele reis!) rijden via haarspeldbochten naar Picton. Vliegen is natuurlijk ook nog een optie! In de 2e helft van de middag lopen we een stuk de andere kant op ten opzichte van het hotel, ook hier prachtige plaatjes gemaakt op hele mooie plaatsen. Bij het water regelmatig ook oorverdovende stiltes, je hoort alleen geluiden van vogels en vanaf het water, heel apart. Op de terugweg komt er een truck langsrijden met daarachter een aanhanger waar op een enorm groot (wild?) dood varken ligt, als die hier vrij rondlopen!! Wil je echt niet achter je aan krijgen. Beetje jammer dat het zonnetje zich vandaag niet laat zien, met blauwe luchten is het hier helemaal bijzonder mooi denk ik, maar even zo goed heel mooi om hier een keer te zijn. Vandaag voor het eerst in 3 weken weer eens met een jas aan rond gelopen, heb de korte broek nog wel aan, maar is hier niet echt warm meer.

Morgen halen we de nieuwe huurauto op en rijden dan naar Nelson en dat is volgens ons boek de zonnigste plaats van Nieuw Zeeland, kan de jas morgen dus hoop ik weer uit. Gister met behulp van de kabel uit de internet pc hier de zaak toch direct online gekregen. Hoefde niks te betalen, zo blij was de gozer bij de receptie dat hij dit kunstje nu ook kent. Op de pc van het hotel draait namelijk een stukje software dat je toegangstijd tot internet tegen betaling mogelijk maakt voor een beperkte tijd, maar daar heb je natuurlijk geen last van als je kabel rechtsreeks op een laptop aansluit. Vandaag voor herhaling vatbaar dus! Groeten Henk

Nelson, maandag 31 maart 2008. Gisteravond het elektrische kacheltje in onze kamer nog even aan gezet, temperatuur was niet echt aangenaam meer, maar vanmorgen schijnt het zonnetje weer. Snel ook nog maar wat foto’s met zon gemaakt, is hier dan echt betoverend mooi. Tussen uitchecken en busritje naar de watertaxi moeten we een uurtje wachten, mooi even tijd om verslag van gister nog wel online te krijgen. Dat is gister blijkbaar niet goed gelukt zonder dat ik me hier bewust van was en dat resulteerde al in de nodige reacties per sms en per mail, overigens ook goed te merken aan het aantal bezoeken aan de website, 3x zo veel als anders (26 unieke bezoekers en 73 hits gister!). Aan de andere kant van de heuvel lag de watertaxi al te wachten, deze keer aangedreven door 2x 250 pk van Yamaha hebben we met diverse stops weer een boottochtje van bijna een uur, prettige ervaring. Komen weer in prachtige baaien, schitterende plaats om te wonen, maar voor een kippenhok betaal je hier al $ 600.000,volgens onze coureur. Kort na 12 uur nemen we de nieuwe huurauto in ontvangst, het is een Toyotahaha Camryhihi Sportivo ook nog wel, lang geen GTA van mijn favoriete merk. Geen gratis upgrade deze keer dus, nou ja deze zit beter en stuurt prettiger naar mijn smaak, had alleen wel ietsje ruimer gekund voor wat betreft instap en hoofdruimte. We eten eerst nog iets in Picton en vertrekken dan richting Nelson, het links rijden moet na onderbreking eerst echt weer even wennen, rijden ook al direct 2x verkeerd in Nelson, maar rijden uiteindelijk toch de Queen Charlotte drive op richting Nelson, dit is scenic route langs de kust naar Nelson, de zonnigste plaats van Nieuw Zeeland. Het is inderdaad een prachtige route, maar ook 40 km aan één gesloten bochten en hellingen, tijd om van het uitzicht te genieten is er dus alleen als we stoppen, maar dat doen we niet vaak omdat het steeds harder begint te regenen.

Na een half uurtje of zo kruisen we de weg tegen die rechtstreeks vanaf onze vorige hotel hier heen loopt, dat is dus echt wel meer dan een uur rijden vanaf dat hotel naar Picton. Ergens halverwege de rit gestopt om een bakje te doen, komen er dan achter dat al dat reizen geen optimale invloed heeft op de concentratie, één van de beide bestuurders steekt op een groot leeg parkeerterrein namelijk net iets te ver met auto in een paar struikjes en beschadigd daarbij de bumper tegen een boomstronkje. De andere bestuurder raakt later op de middag nog even een stoeprand met een velg bij het parkeren, ook geen fraai gezicht. We zijn blij dat we ook hier de extra uitgebreide verzekering hebben afgesloten, schade blijft zo beperkt tot een eigen risico van $ 200,- Loonde bij de andere auto ook de moeite al deze had namelijk een flinke ster in het voorruit ten gevolge van een steen die een vrachtauto deed opspatten. Met de route beschrijving uit ons boek kunnen we het hotel deze keer helemaal niet vinden, maar van de auto verhuur maatschappij hadden we een goede plattegrond van Nelson gekregen waarmee het wel lukte. Leuk, heel erg netjes en super schoon hotel hier, met een beetje onderhandelen opgewaardeerd naar een kamer met 2 aparte bedden. Voor de rest een goed ingericht keukentje. Daarom heel voorzichtig naar het centrum van Neslon gereden om boodschappen te halen voor het avond eten en het ontbijt, zijn wel weer eens toe aan wat normale kost, gekookte aardappels met boontjes enzovoort, lekker gegeten. Vandaag niet veel foto’s gemaakt, maar is hier wel mooi hoor in de omgeving, ben na het eten naar de beach aan de Tasman zee gelopen, mooi gezicht wel. Het is hier nu droog en ook helemaal niet koud, hoop dat het morgen mooi weer is, dan gaan we de omgeving hier verkennen. Groeten Henk Ps. Aan het einde van deze dag zijn we ook halverwege de reis geraakt, de tijd gaat snel als je plezier hebt.

Nelson, dinsdag 1 april 2008. Na het niet zo heel erg vroege, maar wel bacon en eggs vrije ontbijt van deze morgen besluiten we om vandaag een stukje noordelijk te rijden naar het Abel Tasman national park. Niet zo ver van het motel de eerste beach met uitzicht op de Tasman bay, aan de horizon wolken, maar daar weer achter de toppen van de bergen die zich aan de overkant van de baai bevinden, mooi om te zien.

Nelleke spot ergens bij een oprit een naambordje “Jan van Workum”, kan bijna geen toeval zijn zou je zeggen, moet wel een link zijn met het echte Workum, wilde een foto maken, maar op de terugweg het bordje gemist. In het park zelf zijn zo te zien eigenlijk geen wegen, maar aan de noord kant van het park is wel een Abel Tasman memorial, misschien ook wel mooi om even te bekijken. We rijden via highway 60 richting de plaats Takaka, is maar en kilometertje of 80, maar na een uurtje zijn we er wel achter dat je hier bijna 2 uren over doet zo steil en bochtig. We stoppen bij een hoge maar prachtige uitkijkplaats, je ziet de kustlijn, de baai en de bergen aan de overkant van de baai, prachtige foto’s gemaakt. Het is zo hoog dat je de schaduw van de wolken op de foto’s ziet. Vanaf dit punt rijden we weer terug naar de ingang van het park die we eerst voorbij zijn gereden, je kunt hier een stukje het park in rijden, maar dan houdt de bewoonde wereld echt op en kun je niet verder met auto. Aan deze route 2 dorpjes met een prachtig strand aan de bay waar allerlei toeristische uitjes starten. Jammer dat we wat aan de late kant waren, wilden halverwege de middag niet meer starten aan een boottochtje van 3,5 uren. Zo’n tochtje voert langs de kust en alle mooie plekjes waar je op diverse plaatsen uit kunt stappen om rond te kijken of te lopen. Jammer maar toch heel mooi plekken gezien vandaag en veel mooie foto’s gemaakt. Op de terugweg nog gestopt bij een Scenic Reserve die we op de heenreis voorbij waren gereden, weer een beach natuurlijk, maar toch weer anders mooi. Nog even geshopt bij de super in een dorpje onderweg, scheelt straks weer wat tijd. De tijd konden we aan het einde van de middag mooi gebruiken om ook de lokale beach in Nelson nog te bezoeken, ook de moeite waard. Hoge golven en de eerste kite surfers die we spotten in Nieuw Zeeland, ze verdwenen regelmatig uit het zicht door de hoge golven, de foto’s spreken voor zich. Het was overigens vandaag weer prachtig vakantieweer, graadje of 24 met veel zon, prima te doen dus, bevalt toch beter dan regen van de afgelopen dagen. Blijft overigens op passen met de zon hier, zagen vandaag ook weer mensen die een partij serieus aan het verbranden waren, zo op de wind en aan het water merk je het niet, maar verbrand je zo maar. Morgen steken we het eiland over en zijn we bij de plaats Punakaiki vreemd genoeg toch nog aan de Tasman sea? Ga nu eerst een bakje complematary oplos koffie brouwen smaakt zonder de melk die beheerder ons hier nog mee wilde geven nog net naar koffie.

Groeten Henk

Punakaiki, woensdag 2 april 2008. Niet lang na vertrek loopt de route al zo steil omhoog dat de “sportivo” van Japanse makelij met bijna plankgas maar 80 kilometer per uur meer trekt, best heftig, maar is gelukkig maar een stukje. We rijden vervolgens een behoorlijke afstand door een dal langs de Buller river, mooie omgeving, maar ver verwijderd van de bewoonde wereld. We kwamen dan een tijdje geleden ook al bordjes tegen van laatste garage en / of laatste benzinepomp voor 80 kilometer. Gelukkig waren we zo slim om de tank vanmorgen eerst vol te gooien. Is hier op hoogte prachtig zonnig weer, maar best fris, laagste temperatuur die we zien is 9º C, is dan ook niet echt warm om in de korte broek rond te lopen. Aan het einde van morgen stoppen we in het plaatsje Murchinson om een bakje koffie te drinken, om de benen even te strekken ook een stukje gelopen. Foto’s gemaakt van een paar Mexicaanse sfeer uitstralende gebouwtjes verwacht je hier helemaal niet, verder niet zo veel te beleven hier. Zijn wel een paar motels, maar het seizoen is zo te zien voorbij. Verder nog een museum, maar dat geloven we ook wel. Doorrijden naar de kust dan maar, ruimte en water spreekt ons meer aan, volgens ons boek is een kleine omweg naar Cape Foulwind (alleen de naam al!) de moeite waard. Dat klopt inderdaad om stil van te worden zo mooi is het hier en zo indrukwekkend zijn de golven van de Tasman zee. Veel foto’s gemaakt, zitten hele mooie bij vind ik zelf. Op een uurtje lopen is ook een zeehonden kolonie, maar slim rekenwerk aan de hand van de getallen op de bordjes leert dat het vanaf de volgende baai maar 15 minuten lopen is naar de zeehonden, stukje verder gereden dus. Dachten we dat de vorige baai al mooi was, deze is zo mogelijk nog indrukwekkender, op de foto’s krijg je een idee, maar dat gevoel, het geluid van de golven en de wind krijg je er jammer genoeg niet bij. Echt indrukwekkend, de golven komen aan de lopende band als kleine tsunami’s aangerold, werkelijk een muur van water. Ze beuken op de grote stenen en op elkaar, maakt een geluid als een stuk muur wat omvalt. Dachten we gister al het restaurant met het beste uitzicht ter wereld gevonden te hebben, mooi niet dus het restaurant hier heeft een nog beter uitzicht op de baai waarvan ik de naam even kwijt ben. Overigens een lekker soepje gegeten, met de volgende ingrediënten, chili, banaan en mossels, klinkt maf maar smaakte prima.

Inderdaad is het vanaf deze kant maar 15 minuten lopen naar de zeehonden kolonie, je ziet de zeehonden van af een hoger gelegen platform. Zijn er een heleboel, lijkt wel alsof ze met elkaar aan het spelen zijn. Met de telelens kon ik ze goed op de foto krijgen. Volgens de informatieborden zijn hier ook pinguïns, maar die krijgen we niet te zien. Verder staat er nog een handwijzer met een bordje richting een aantal grote steden aan de andere kant van de wereld, Londen Parijs en Hamburg staan er bij, maar Amsterdam mist. In ieder geval is de conclusie dat we hier wel ongeveer zo’n 17.000 km van huis zijn, best ver! Het is intussen al wat later op de middag, maar richting hotel dus, best nog een heftig ritje van een kilometer of 70 langs een prachtige kustlijn. Onderweg komen we nog een apart verkeersbod tegen, het waarschuwt voor overstekende pinguïns, heel bijzonder. Hotel eerst mooi voorbij gereden, de naam was namelijk veranderd ten opzichte van ons reisboek, op de voucher klopte het wel. Maar aangezien er hier geen andere mogelijkheden zijn voor de komende kilometers moest het hier wel zijn. Hotel staat ook aan de zee, werelds uitzicht vanuit de kamer en de je hoort de golven hier bulderen, heel speciaal. Zaten om 18:00 uur al aan het diner, moesten reserveren in het restaurant, konden anders pas om 19:30 uur eten. De logica van dit alles ontgaat ons een beetje omdat het restaurant half leeg was nou ja het eten smaakte gelukkig prima. Het was weer een dag vol met nieuwe indrukken en ondanks de wat lagere temperaturen een flinke dosis zonnestralen, mijn gezicht gloeit er nog van. Groeten Henk

Frans Josef, donderdag 3 april 2008. Vanmorgen om 7:30 uur opgestaan, na douchen, ontbijten en mail beantwoorden is het al weer bijna 10:00 uur voor dat we vetrekken. De kustlijn en golven blijven spectaculair voor de komende tig kilometer, deze keer geen foto’s meer gemaakt, het is trouwens ook zwaar bewolkt en maar 13 graden. Nog wel een foto gemaakt van een ander pinguïn waarschuwingsbord, grappig zo’n bord. Bij het stadje Greymouth komen we weer in een meer bewoonde wereld, de benzinetank metéén ook maar weer vol gemaakt bij de 2e pomp die we tegen komen, scheelt 16 dollar cent per liter ten opzichte van de 1e pomp, wel een heel groot verschil. In Greymouth nog schijfjes gekocht voor Nelleke haar camera, lukt al bij de eerste de beste zaak, een meevaller en wat contant geld uit de ATM machine gehaald. Je kunt hier

zo met je pinpas van thuis geld uit de automaat halen best handig, gunstige koers ook, je krijgt 2x zoveel in dollars als dat je in euris opneemt. Met niet zoveel haast vervolgen we onze weg in de richting van “Haast” een dorpje dat nog een stukje verder is dan onze einde bestemming van de dag in Franz Josef. In het plaatsje Ross waar vroeger veel goudzoekers hun geluk probeerden strekken we de benen even en versturen we wat kaarten naar deze en gene in Nederland. Vanuit de plaats Hokitika rijden we een deel van een rondje om Lake Kaniere, maar halverwege is het asfalt op en verandert de weg in een grindweg. Aangezien we de auto toch al niet helemaal smetteloos kunnen inleveren nemen we maar geen extra risico’s meer. In Hokitika staat overigens nog een knaap van een zuivelfabriek van Westland Milk Products, ik had nog nooit van deze club gehoord, had eigenlijk moeten vragen of ze FrieslandFoods al kenden. Ergens voorbij Hokitika een one lane bridge (één van de vele hier), afhankelijk vanaf welke kant je komt moet je verkeer van de andere kant voorrang geven. Op zich niks bijzonders, maar soms kun je zonder op te rijden niet zien of er verkeer van de andere kant komt en bij deze brug als extra bijzonderheid lopen er ook treinrails in het asfalt over de brug. Toevallig gaat er net een trein vanaf onze kant over de brug, we rijden dus achter de trein aan over de brug, na de brug maar op het asfalt verder gereden en de trein op de rails natuurlijk, heel aparte gewaarwording. In de 2e helft van de middag laat de zon zich zo nu en dan ook heel even zien, de temperatuur hebben we nog niet hoger dan 17 graden te zien, maar echt koud voelt het niet. Een nieuw fenomeen van de afgelopen anderhalve dag is dat we bij ongeveer elke stop gestoken worden door kleine vliegjes, ze steken of bijten gemeen. Van een local horen we dat het sand flys zijn, eigenaardig hadden we eerder geen hinder van. Deuren van de auto maar zo kort mogelijk open als we stoppen, anders heb je die krengen ook nog in de auto. Om ongeveer 16:30 uur zijn we al bij het hotel voor de komende 2 nachten. Op verschillende websites wordt dit hotel nog al afgezeikt, maar het bevalt ons voorlopig prima. De guest laundry was zoals we al hoopten nog vrij, snel eerst maar weer eens wat was weg gewerkt dus. Franz Jozef is een dorpje in de bergen, heeft voor degene die het kennen wel iets van Banff en Jasper. Alleen geen japanners, veel beter klimaat en wat rustiger voor wat betreft aantal bezoekers. Is heel gek met dat weer hier, je ziet de sneeuw liggen op de bergen, maar het is hier ondanks temperaturen van onder de 20 graden helemaal niet koud, veel korte broeken en shirts dus nog.

Je kunt hier allerlei excursies doen naar de gletsjers die hier zijn. Gaan we morgen doen als het weer een beetje mee werkt tenminste, de voorspelling voor morgen is namelijk heavy rain, we zien het morgen wel. Groeten Henk

Frans Josef, vrijdag 4 april 2008. De dag begint grijs en zwaar bewolkt maar het is in ieder geval wel droog. De temperatuur is met 10 º C ook niet echt hoog meer, voor het eerst in bijna 4 weken dus maar weer eens een lange broek aangetrokken. Zoals gebruikelijk eerst de mail maar even gecheckt en verassend dit is de eerste dag dat we geen enkel berichtje uit Nederland hebben ontvangen. De teller voor ontvangen en verzonden berichten staat tot nog toe al ongeveer op 250 stuks van elke soort, we hebben het er soms best druk mee dus :) Na het ontbijt en het nodige gejeuk aan de sand fly beten, maar zo spoedig mogelijk richting gletsjer vertrokken. Het is maar een paar kilometer rijden vanaf het hotel, zijn er dus al snel. Er is wel redelijk belangstelling al, van bezoekers op nogal uit één lopende wijze gekleed, van winterjas, muts compleet met handschoenen, maar ook in korte broek, shirt en op slippers lopen er mensen richting gletsjer. We lopen door een stukje regenwoud naar een uitkijkplaats met een mooi uitzicht op de gletsjer, heel apart gezicht zo’n gletsjer, indrukwekkend stuk natuur. De blauwe kleur van het water zie je ook terug in de sneeuw en / of het ijs, maar het onderste deel van de gletsjer is nogal vuil. Aan de hand van de informatieborden krijg je een beeld van het verloop van de gletsjer door de eeuwen heen, interessant allemaal. Na de uitkijkplaats nog een stuk veder gelopen in de richting van de gletsjer. Het eerste waarschuwingsbord dat aangeeft dat het niet verstandig is om verder te gaan zonder ervaren gids genegeerd, valt allemaal nog wel een beetje mee, echter de groepen onder leiding van een gids zijn toch wel een stuk beter gekleed en lopen op geschikter schoeisel dan dat van ons. Al snel is de looproute van zo’n gehalte dat elke miststap een paar natte voeten oplevert, tot zover dus dan maar. De groep onderleiding van een gids verdwijnt al snel uit het zicht, maar zijn nog lang niet bij de gletsjer. Teruggekomen bij de auto besluiten om nu het toch droog is dan direct ook maar de Fox Glacier te bezoeken, deze bevindt zich 30 km verderop bij een soort gelijk dorpje als Franz Josef, ritje van een half uur over en door de bergen. Onderweg regent het behoorlijk, maar bij de glacier is het weer droog.

Het is hier opener en mooier dan bij de andere gletsjer en we kunnen zonder waarschuwingen te negeren tot heel dicht bij de glacier lopen, beter dus. Er lopen mensen bovenop deze gletsjer, met de telelens zijn ze te fotograferen, geeft je een indruk van de afmetingen van het geheel, erg groot dus. Tegen de tijd dat we bijna weer bij de auto zijn begint het flink te regenen, ziet er ook niet naar uit dat het vandaag nog een keer droog gaat worden. Half verkleumd, waren we niet meer gewend zulk weer, eten we een kom soep in het dorpje vlak voor de glacier. Waarna we weer terugrijden naar het hotel, eerst maar eens een siesta gehouden, zijn best moe eigenlijk. Nog even rondgeneusd in de winkeltjes hier in het dorp, hebben al heel wat artikelen ontdekt die het in Nederland ook best goed zouden doen, misschien een gat in de markt om deze te importeren, zal er eens over nadenken. Zo meteen gaan we nog naar de film, dat is een soort van digitale (imax) helikoptervlucht over de gletsjer, stuk veiliger dan een echte helikoptervlucht met dit weer. Groeten Henk

Wanaka, zaterdag 5 april 2008. De locale weer profeten zitten er gelukkig helemaal naast de voorspelde bewolking en bijbehorende regen is negens te bekennen, de lucht is blauw en de bergtoppen zijn nu voor het eerst tijdens ons verblijf ook zichtbaar. Snel nog maar een paar foto’s van de besneeuwde toppen gemaakt dus. Het is vanmorgen ook een komen en gaan van helikopters (van en naar de gletsjers), die vliegen dus echt niet met het weer van gister, maar moeten vandaag blijkbaar de schade inhalen Vandaag bij het ontbijt gelukkig geen Nederlanders die blij zijn dat ze weer eens met een andere Nederlander kunnen praten, aangezien wij út Fryslân komme ha wy der einlijks neat mei te meitsjen off course, maar je weet wel hoe dat gaat. Hadden vanmorgen ook weer 2 berichtjes uit Nederland, inhoudelijk was het helaas allemaal wat minder goed nieuws, maar ja zulke dingen gaan ook gewoon door natuurlijk als wij op vakantie gaan. De Fox Glacier deze keer maar voorbij gereden dus, na een partijtje afdalen loopt de weg bij Bruce Bay direct langs en op het niveau van de Tasman zee. Weet niet of het hier altijd zo gaat, maar de golven slaan echt op de weg en spoelen flinke stukken steen

van de steenwal langs de weg tot over het midden van de weg. Op de weghelft aan de waterkant kun je met een gewone auto eigenlijk niet meer rijden. Gestopt om foto’s te maken, waarbij we direct ook weer de nodige sand flys een feestje bezorgden, nare beestjes zijn het. De oorzaak van de wel heel erg krachtig golven van de Tasman zee is overigens dat een koude golfstroom vanaf de zuidpool en een warme golfstroom vanaf Australië aan de westkust van Nieuw Zeeland met elkaar botsen. Een stuk verderop langs de kust bij Ship Creek is een plaats waar je kunt lopen door een moeras bos (?) moet erg fotogeniek zijn. Eerst de anti malaria muggen spray (eigenlijk bedoeld voor in Indonesië) maar eens uit de koffer gehaald om de sand flys op een afstand te houden. Zijn die krengen ook niet echt van onder de indruk, de armen laten ze nu wel met rust, maar steken nu gewoon in het gezicht en nek. Verassend vinden ze het blijkbaar niet leuk in een moeras bos en kunnen we daar wel gewoon even rondlopen. Heel aparte omgeving, schijnt dat het er in de tijd van de dinosaurussen ook ongeveer zo uit zag, je moet de foto’s maar eens bekijken. Verder hebben we vandaag vooral veel bergen gezien in allerlei soorten en maten, mooie wereld vooral ook in combi met het zonnige weer vandaag. De temperatuur is vandaag ook weer niet echt hoog met maximaal 18 ºC maar het is aangenaam weer en dat geeft een heel ander gevoel / beleving dan het weer van gisteren. Aan het einde van de middag rijden we langs het blauwe water van het lake Wanaka naar de plaats Wanaka waar we de komende 2 nachten verblijven. Het is een plaats met 3.500 inwoners en 350 restaurants en bars lijkt het wel, keuzemogelijkheden genoeg dus. De internetverbinding is hier weer beperkt tot de pc van de beheerder, zal dus waarschijnlijk zondagmorgen, is zaterdagavond voor jullie, worden voordat het verslag en de foto’s online komen. Groeten Henk Wanaka, zondag 6 april 2008. Vannacht voor de 2e keer tijdens onze reis de klok verzet in verband met zomer / winter tijd, deze keer een uur achteruit, de zomertijd is hier nu namelijk voorbij. We lopen nu dus nog maar 10 uren op jullie voor in plaats van de 12 uren waarmee we begonnen.

Bij het ontbijt in het restaurant zijn wij de enigste gasten, volgens de serveerster de stilte na het zomer seizoen en voor het winter seizoen. Hebben hier een top zomer gehad en hebben voor de winter de Oostenrijkse nationale skiploeg hier als gast op het programma staan. Best slim bedacht, om hier tijdens de Europese zomer te verblijven. Klimaat hier in de omgeving is in het kort samengevat, de helft van het jaar zomer en de ander helft van het jaar winter, temperaturen uit een lopend van -10 tot +35 graden en jaarlijks 400 mm regen + 2100 uren zonneschijn. Voor morgen geeft ons reisboek 2 opties om naar Queenstown te reizen, om de omgeving hier meteen ook wat te verkennen rijden we een deel van één van deze routes vandaag, een rondje van 100 km tussen de bergen door. In Wanaka een kunst markt / braderie waar mensen zelf gemaakte kunst te koop aan bieden, zaten echt heel mooie dingen bij, maar tja de koffers puilen al uit. Op het verste punt van de reis het stadje Cromwell met een leuk gerestaureerd historisch oud centrum, hier een tijdje rond gelopen. Langs andere kant van de rivier terug gereden richting Wanaka, halverwege gestopt om foto’s te maken en om een tijdje aan het water te zitten en te genieten van het mooie uitzicht. Aan het begin van de middag zijn we weer terug in Wanaka, voorbij het motel een stuk verder langs Lake Wanaka gereden, prachtige omgeving, welke kant je ook op kijkt altijd mooi vergezichten met bergtoppen op de voor of achtergrond. Langs de weg begint een bergwandeling naar een top op 1.570 meter hoogte, duurt ongeveer 3 uren om er heen te lopen, hebben een deel van beklimming gedaan, al snel heb je prachtige uitzichten op het meer en de omgeving. Het is zo hoog je wordt er duizelig van als je omhoog of omlaag kijkt. Aangezien we na het continental ontbijt niks meer hebben gegeten is de batterij na een 45 minuten omhoog lopen al aan de lege kant, je moet tenslotte ook dezelfde route weer naar beneden en dat is zeker niet gemakkelijker dan omhoog. In Wanaka eerst maar even iets gegeten dus, waarna we de Puzzle wereld een bezoekje hebben gebracht. Even een heel ander soort van vermaak, een doolhof en 4 kamers met allerlei optische illusies, van gezichten die met je mee draaien als je er bij langs loopt tot een kamer waar de vloer onder een hoek van en graadje of 45 afloopt en alle andere dingen waterpas zijn, heel apart, maar wel grappig. Aan het einde van de middag nog een tijdje aan het meer zitten genieten van het uitzicht en het zonnetje, de dag begon koel, maar het is hier nu weer heerlijk weer.

Wat mij betreft een heel aangename omgeving hier, zou hier best willen wonen. Groeten Henk

Queenstown, maandag 7 april 2008. Vanmorgen kort na 7 uur al gewekt door het lawaai wat de bouwvakkers maken, er is hier namelijk een uitbreiding van het motel in aanbouw. Nu dus de volgens het reisboek spannender route naar Queenstown genaamd de Cardrona Highway door de bergen gekozen. Is inderdaad een stuk spannender lees meer dan 2.000 meter hoog, bochtig en door bergen. Op het hoogste punt is het maar 6 ºC meer en kun je de wolken bijna aanraken. Onderweg regelmatig werken aan de weg levert zo nu en dan spannende toestanden op, ook heel apart door de Nederlandse bril bekeken, als er maar één weghelft beschikbaar is staat er aan begin en eind van de werkzaamheden iemand die het verkeer een “stop” of een “go” signaal geeft, stukgoedkoper op te lossen met een paar automatisch werkende stoplichten lijkt mij. Jammer genoeg krijgen we geen friendly Kea (berg) parkieten te zien die hier in de omgeving ook veel voor moeten komen. Weer in het dal aangekomen brengen we een bezoek aan historisch Arrow Town, een voormalig goedzoekers dorpje, niet onaardig, maar wel wat van een hoog Batavia stad gehalte, zijn we niet zo lang gebleven. Wel een vermelding waard, in een foto galery heel erg mooie landschap foto’s gezien van Craig Cotton, kun je op internet vast ook vinden. Beetje leuk formaat zonder lijst te bestellen vanaf $ 500,- best prijzig dus. De eindbestemming voor vandaag Queenstown was niet veel verder meer, waren dus al vroeg bij het hotel. Na inchecken naar het centrum gelopen, laatste stukje steil naar beneden langs een conifeer van ruim 200 jaar oud en 30 meter hoog, imposante boom. Leuke plaats wel dat Queenstown, net als Wanaka ook gelegen aan een berg meer, maar het heeft hier wel wat meer uitstraling dan Wanaka. Aangezien we hier volgens een informatie folder in het echte “middle earth” zijn aangekomen, Queenstown is namelijk omgeven door locaties waar Lord of the rings opnames zijn gemaakt, willen we daar nu ook wel eens iets van zien. We hebben al een paar keer gezocht om zulke locaties, maar hebben intussen al wel begrepen dat je hier zonder geschikt vervoer en gids niks van kunt zien. Maar helaas dit soort excursies

duren een halve dag, vertrek om 8:00 en 13:00, balen als we dat geweten hadden waren we hier eerder geweest. Na wat rondgelopen te hebben maken we een boottochtje op Lake Wakatipu. Het motorvermogen bestaat deze keer uit 2 door stoom aangedreven 3 cilinders van 250 pk, draaien bij volgas 114 rpm en dat geeft een snelheid van 7 knopen per uur. Een prachtig mooi stukje techniek van bijna 100 jaar oud. Klein detail, elk uur moet er 1.000 kg steenkool in de ketel geschept worden. Het meer zelf is 83 kilometer lang en 300 meter diep, de boot vaart 11 maanden per jaar, meer bevriest dus blijkbaar s’winters niet. Rondom bergtoppen in alle soorten en maten, met aan het einde van de middag nog een beetje zon geeft dat in combinatie met de herfstkleuren aan de bomen die we hier nu toch wel regelmatig zien erg mooi plaatjes. Na het boottochtje terug gewandeld naar het hotel in het wel heel erg lege restaurant nog wat gegeten. Groeten Henk

Te Anau, dinsdag 8 april 2008. Vanmorgen de buslading Aziaten die gisteravond nog bij het hotel arriveerde gelukkig gemist bij het ontbijt. Het lijkt wel alsof ze altijd boos op elkaar zijn, vanwege de toon waarop ze tegen elkaar praten. Na uitchecken een klein eindje terug gereden op de route van gister om weer op highway 6 in zuidelijke richting te kunnen rijden. We rijden nu langs de andere tak van het plaatselijke lake en zien de bergen die we gister vanaf de boot zagen nu aan de andere kant. Na ruim 50 kilometer komen we bij het plaatsje Kingston aan het einde of begin van het meer. Hier een stationnetje waar een stoomlocomotief zijn begin en eindpunt heeft, trein en boot van gister hadden vroeger op elkaar aansluitende schema’s. De timing was zo als we al vaker last van hadden vandaag ook weer niet handig, waren we een beetje eerder geweest, dan hadden we een ritje mee kunnen maken. Nu moesten we een uurtje wachten om de machine in het echt te kunnen bewonderen. Het was de moeite van wachten zeker waard, schitterend mooi om een keer van dichtbij mee te maken. Het hele proces van afkoppelen, bijvullen met water en steenkool & het omdraaien van de locomotief op een draaiplateau gevolgd, prachtig. Stoomfluit klinkt

ook geweldig tussen de bergen, de heren die het spul bedienden genoten zichtbaar van hun werk. Langs de route vandaag vooral schapen en nog veel meer schapen, heb nog nooit zo veel schapen op een dag gezien, niet mijn favoriete beesten, geen foto’s van gemaakt dus. Ergens halverwege de middag bij het motel gearriveerd, beetje een afknapper, geen voorzieningen en weinig opbeurende sfeer, gelukkig staan er 2 bedden, we hoeven dus niet in de auto te slapen vannacht. Te Anau is het 3e plaatsje op rij aan een bergmeer, wel het minst werelds van de 3 wat mij betreft, maar op een goeie 100 kilometer rijden de Milford Sound en dat moet zo mooi zijn dat het wel het 8e wereldwonder wordt genoemd. Om morgen niet voor niks er heen te rijden vandaag vast maar een rondvaart gereserveerd. Om 12:30 vertrekken we vanuit Milford, schijnt dat het 2,5 uren duurt om erheen te rijden, ben dus heel benieuwd naar de route. In het dorp wat spullen ingeslagen voor het ontbijt van morgenochtend, hoeven we voor vertrek het dorp niet meer in. Verder ook een goedje gekocht om op de sandfly beten te smeren, hebben beide wel een 25 beten op handen en benen en jeuken dat die beten nu nog steeds doen. Een paar onbeveiligde draadloze netwerken hier in de straat gestest om verbinding te maken met internet, maar helaas dat lukt niet, zijn dus veroordeeld tot een internet café om verslag en foto’s online te krijgen. Doen we zo meteen voor het dinner nog wel even, gaan vandaag een Chineesje pikken, zijn hier 2 chinese restaurants in het dorp, hoop op een buffetje :<) Groeten Henk

Te Anau (Milford Sound), woensdag 9 april 2008. Geen buffet dus gisteravond, maar toch heel erg lekker gegeten, kan de “Gouden Rivier” in Balk nog wel wat van leren. Inclusief 2 fotostops duurt het dus echt 2,5 uren om de 120 kilometer van Te Anau naar Milford af te leggen, onderweg een bijzonder gevarieerd en steeds mooier wordend landschap. Daarbij begint de zon ook nog eens uitbundig te schijnen, een heel goed begin van de dag dus. Bij de 2e foto stop een (semi) wilde Kea (berg) parkiet die bij iedereen komt buurten of er nog wat te snaaien valt, is zelfs zo brutaal om in de auto te gaan zitten als de deur

nog open staat. Voor even wel apart, maar wel heel erg onnatuurlijk zo’n toeristisch ingestelde vogel. Op 3 kwart van de route een “one lane” 1.200 meter lange tunnel door de rots, het stoplicht verandert om het kwartier van kleur, even wachten dus als je pech hebt. Echter als deze tunnel er niet was, kon je niet per auto in Milford komen, kwartiertje wachten is dus ook weer niet zo erg. We zijn ruim voor vertrek van onze boot in Milford, eerst maar een bakje gedaan dus en daarna rustig naar de werf gewandeld. Schitterend mooie plaats is het hier en het blijkt dat we één van de weinige zonovergoten dagen van het jaar treffen. Het regent hier namelijk gemiddeld zo’n 7000 mm per jaar! Nee, het is echt geen typefout zevenduizend mm regen per jaar, net best! Aan boord van de Milford Mariner varen we de fjord of fiord zoals het hier wordt genoemd af totdat we na ruim een uur een stukje de Tasman zee op varen. Het uitzicht onderweg is ongelofelijk mooi, onmogelijk uit te drukken in woorden en ook niet vast te leggen op een foto, je moet er zelf naar toe om het ervaren. Gigantisch groot en wijds allemaal ook op de foto’s zie je een watervalletje, maar dat is wel mooi meer dan 100 meter hoog, dat ervaar je helemaal niet zo. De bergen en rotswanden waar je bij langs vaart zijn ook enorm hoog. Je krijgt alleen een beetje een idee van afmetingen als er een andere boot of vliegtuig in beeld komt. Op de terugweg nog een paar zeehonden gezien die lagen te zonnen op een rots, de boeg van de boot kwam redelijk dichtbij de rots waar ze op lagen, kan ook gerust, het is ook de minst diepe plek in de fjord nog steeds wel 230 meter diep. De heren zeehonden boeide het helemaal niet, blijven gewoon liggen. Ook nog een nieuw woord geleerd vandaag; “boomlawine” De steile rotswanden zijn groten deels begroeid met bomen. , het schijnt dat maar 1 op de 5 van deze bomen voor zover mogelijk wortelt in de bodem. De andere bomen wortelen aan de oppervlakte en het geheel houdt elkaar op de been. Als er nu door bijvoorbeeld zware regenval één van de in de bodem wortelende bomen los raakt, ontstaat er een lawine van bomen waardoor een heel stuk rots voor de komende jaren weer kaal is. Na 2,5 uren varen zijn we weer terug bij het startpunt van het boottochtje, geweldige ervaring, nu nog even 2,5 uren terug rijden naar Te Anau. Aan het einde van de middag zijn we weer bij het motel. Zo meteen nog weer even naar het internet café om alles online te zetten. Groeten Henk

Dunedin, donderdag 10 april 2008. Na het ontbijt van eigen samenstelling “uitgebreid” afscheid genomen van de gastheer van deze **** sterren tent, kan gerust een * ster in mindering worden gebracht wat ons betreft. Hoop dat we het de komende 2 nachten beter voor elkaar hebben. Bij het vol tanken van de auto ontvangen we het advies om voorzichtig aan te doen, omdat het waarschijnlijk behoorlijk foggy is richting Dunedin. Het valt gelukkig allemaal wel wat mee, het zonnetje komt er in tegenstelling tot de weersvoorspelling er al snel weer bij vandaag en daarmee is de mist verdwenen. We zijn intussen al zo verwend dat we het landschap maar gewoontjes vinden. Het is heuvelachtig en steeds meer gecultiveerd, veel koeien en schapen heel gewoon allemaal. Vandaag geen maori plaatsnamen meer maar allemaal engelstalige plaats namen, wonderlijk. Na één of andere afgelegen “bush” passeren we de plaatsen “Gore” en “Clinton “ aan de presidential highway, weel heel erg toevallig zulke plaatsnamen. Tijdens de vandaag af te leggen 300 kilometer 2x gestopt om even wat rond te neuzen en / of aan de inwendige mens te werken, toch wel grappig om wat rond te lopen in zo’n dorpje. Halverwege de middag arriveren we in Dunedin, een redelijk grote plaats zo te zien. Het hotel in het centrum vlotjes gevonden, stuk prettiger verblijf plaats dan de vorige 2 nachten. Na het inchecken naar het centrum gelopen om te kijken wat de mogelijkheden voor morgen zijn. Best een mooie stad trouwens hier, lopen hier net even langer Europeanen rond dan in de steden waar we eerder waren, heeft hier ook meer een Europesche uitstraling. Morgenmiddag gaan we een excursie (boot en bus) doen naar Albatrossen en Pinguïns, duurt een halve dag, ben benieuwd wat we te zien krijgen. Hier vlakbij is een bioscoop, gaan we straks een film kijken, (“Spiderwick” ) die vandaag net in première is gegaan, bezoekers aantallen (5 op 4 vertoningen) vallen nog wat tegen, maar voor ons even een heel ander vermaak. Verder vandaag niet veel bijzonders beleefd, ook maar heel weinig foto’s gemaakt en dan alleen ook nog maar van gebouwen, heel gewoon allemaal. Groeten Henk

Dunedin, vrijdag 11 april 2008. Leuke film wel “Spiderwick” , de zaal was royaal gevuld met 10 bezoekers. Vooraf nog een trailer voor deel 2 van Narnia, met o.a. opnames gemaakt bij Cathedral Cove, heel apart als je daar zelf ook rondgelopen hebt. In de 2e helft van de morgen het Settlers museum bezocht, wel aardig om een tijdje in rond te neuzen. Meest opvallend een ruimte met schilderijen en foto’s van de eerste Europeanen die zich hier vestigden (zo rond 1850) en volgende generaties. Bakje gedaan in het centrum en zoals afgesproken om 13:10 uur opgepikt voor de excursie van vanmiddag. We rijden eerst met een busje over Otago schiereiland waardoor het havengebied van Dunedin gevormd wordt. Het is een ritje van ongeveer een uur over en rondom heuvels van 500 meter hoog, de weg is regelmatig maar 1,5 lane breed, veel verkeer is er gelukkig niet. Het is uitzicht onderweg is mooi, schijnt dat er hier elk jaar wel iemand met een auto bij een helling naar beneden rijd door teveel aandacht voor het uitzicht en te weinig aandacht voor de smalle weg. Aan het einde van de rit gaan we aan boord van de Monarch op zoek naar Albatrossen, zeehonden en andere dieren. Na een paar minuten varen zijn we bij de vuurtoren en de uitgang naar zee, hier op de helling zitten een paar jonge Albatrossen, de ouders zijn op zee komen alleen aan land om hun jong te voeren. Het duurt een jaar voor dat een jong volwassen is en zelf naar zee gaat. Indrukwekkende vogels trouwens, spanwijdte van de vleugels is 3 meter, ze kunnen 100 km per uur vliegen en wel 60 jaar oud worden. Om de hoek een kolonie zeehonden, wonderlijke dieren, maken aparte geluiden en leven op een bepaalde manier helemaal in hun eigen wereldje, het boeit ze helemaal niet dat wij langs varen om foto’s te maken. Als we een stukje de oceaan op varen komen al snel een paar volwassen albatrossen in beeld, het zijn wel heel erg groot uitgevallen zeemeeuwen ten op zichtte van de andere vogels waar ze tussen zitten. Na ongeveer een uur varen stappen we weer in het busje en rijden naar een particulier pinguïn reservaat. Het gaat hier om geeloog pinguïns een soort waarvan er nog maar 800 in leven zijn op de wereld, hier broeden 20 koppels. Deze pinguïn soort verschilt ten op zichtte van alle andere soorten omdat ze niet sociaal zijn, een koppeltje trekt wel gezamenlijk op, maar verder doen ze niks in groepsverband. De soort is bedreigd omdat de mens hun natuurlijk broedgebied bosjes aan het water vernietigd en tevens door allerlei van oorsprong niet natuurlijke vijanden zoals de opossum die hun eieren op eten. De pinguïns willen namelijk alleen broeden in een territorium waar ze geen andere pinguïns kunnen zien.

Voor wat betreft de van oorsprong niet natuurlijke vijanden, katten, honden, ratten, opossums en andere zoogdieren kwamen in Nieuw Zeeland niet voor toen hier nog geen Europeanen waren, allemaal geïmporteerd. In het reservaat krijgen we een paar pinguïns van dichtbij te zien, deze zitten nog in de jaarlijkse rui en blijven dan een paar weken aan land omdat hun veren dan niet meer waterdicht zijn, ze verliezen daarbij ongeveer de helft van hun lichaamsgewicht. Normaal gaan ze vroeg in de morgen naar zee om te jagen en komen dan aan het einde van de dag terug om op het land te slapen. We zagen de eerste van de dag terug komen uit zee, heel apart gezicht als zo’n pinguïn opstaat uit de golven en naar de kant loopt. Met het busje weer naar de boot gereden, het laatste deel van de excursie is vanaf zee met de boot door het havengebied naar de stad varen. Beter om dit op een zonnige zomerdag te doen, het was nu best fris aan het einde van de middag. Bij laag water staat 50% van het gebied droog, we varen dus door een kanaal van 14 meter diep. Echte grote schepen kunnen hier niet komen zou je verwachtten, maar in de containerhaven ligt toch een schip van bijna 200 meter lang. Vanaf het water krijg je een betere indruk van Dunedin, een grote stad voor wat betreft de bebouwde oppervlakte en veel hoogte verschillen. Om ongeveer 18:30 uur worden we weer netjes bij ons hotel afgeleverd, het was de moeite waard vanmiddag. Morgen reizen we naar Mount Cook voor onze laatste nacht in Nieuw Zeeland. Groeten Henk

Mount Cook, zaterdag 12 april 2008. De zon schijnt vanmorgen direct al uitbundig, het word een mooie dag. Kort na 9:00 uur vlotjes Dunedin achter ons gelaten, via highway 1 rijden we door een glooiend landschap een stuk langs de kust in noordelijke richting. De eerst stop op ons lijstje zijn de Mouraki Boulders, onze reisgids vindt ze het vermelden niet waard, maar we hadden van een kennis gehoord dat ze er waren en ook al foto’s gezien. Het zijn stenen op het strand, op zich niks bijzonders, maar het zijn wel heel aparte stenen. Het lijken wel wereldbollen of leren voetballen, maar het heeft ook wel iets van het schild van een schildpad, heel apart. Het zijn in afmeting variërende, bijna perfect ronde stenen, sommige deels in het zand van het strand, anderen kun je zo weg rollen lijkt het wel. Ze bestaan uit verschillende stukken, je

krijgt de indruk dat ze gelijmd zijn, maar het is toch echt steen, nog nooit eerder zoiets gezien, heel bijzonder. Omdat de te rijden afstand voor vandaag redelijk groot is en we het laatste stuk de bergen weer in rijden, lees onvoorspelbare reistijd, eerst maar eens een stuk door gereden zonder stop. Kort na de middag ergens in een dorpje van niks een bakje koffie gedronken, beetje rondgelopen. Aan de “aardbevingweg” staat een kast van een kerk, wonderlijk maar na even nadenken ook weer niet zo vreemd, de kerk is gemaakt van zandsteen dat hier lokaal gratis onbeperkt beschikbaar is, ook makkelijk te bewerken natuurlijk. De kosten waren dus in 1901 vast niet zo hoog om de kerk te bouwen. Een paar kilometer voor bij het dorp een zandsteen rot, het leek wel een stuk koraal met daarop maori rotstekeningen / schilderingen. Heel bijzonder, jammer dat er al van alles tussen gekrast is, de tekeningen zijn nu met een hekwerk afgeschermd. We rijden vandaag langs meerdere stuwdammen die worden gebruikt om elektriciteit op te wekken, een paar keer gestopt om foto’s te maken. Het zijn imposante constructies die bijna onnatuurlijk blauw water tegenhouden. Het laatste deel van de route loopt eerst geleidelijk omhoog, hier zijn fietsers aan het trainen, ben niet zo’n kenner van de wielersport, maar het waren zeker geen amateurs, zag er uit als een professionele wielerploeg in training voor de Tour de France of zoiets? De laatste 50 kilometer rijden we richting Mount Cook, het uitzicht verdient nu echt de hoofdprijs, geweldig de herfstkleuren op de bomen, hemelsblauw water in het meer en de besneeuwde bergtoppen op de achtergrond, dramatisch mooi gezicht. Ons hotel voor de nacht blijkt een gigantische toko te zijn, we verdwalen hier gewoon, het uitzicht van het balkon bij de kamer is trouwens fantastisch. Wel weer een beetje achterlijk is de beperkte internet mogelijkheid, hoop dat het zo meteen in het dorp nog lukt om foto’s en verslag online te krijgen, anders kan het wel even een tijdje duren voor dat alles online staat. Morgen rijden we namelijk naar Christchurch en vliegen dan via Auckland en Singapore naar Jakarta voor het laatste deel van onze reis. Hoe en wanneer we dan weer een goede internet verbinding beschikbaar hebben is nog een verassing. Groeten Henk

Christchurch, zondag 13 april 2008. We hadden gisteravond na het diner in het panorama restaurant met uitzicht op Mount Cook geen zin meer in een zoektocht naar een internet café, het spul dus net hier vanaf het vliegveld in Christchurch online gezet. Het uitzicht op Mount Cook was overigens prachtig, de laatste en eerst zonnestralen van de dag reflecteren op de besneeuwde top, lijkt veel op de bergtop die je aan het begin van een Paramount film vaak ziet. Bij de ingang van het hotel stond een standbeeld van Sir Edmund Hillary, schijnt dat hij hier oefende voor de beklimming van de Mount Everest. Het beeld is op ware grootte, kon het natuurlijk niet laten om er even naast te gaan staan (en nee geen foto’s van gemaakt!), conclusie de beste man was zeker wel 2, 15 meter lang, voelde me er maar klein bij. Gisteravond onze tijd besteed aan het wegwerken van de vuile was zodat we met een koffer vol schone kleren in Indonesië aankomen, is toch maar weer afwachten hoe de voorzieningen daar zijn. Vandaag een lange reisdag voor de boeg, eerst 330 km rijden en dan 3 vluchten op rij, als alles in één keer goed gaat zijn we ongeveer 28 uren onderweg van hotel naar hotel. We komen dan ‘s ochtends vroeg in Jakarta aan. Vanmorgen om 8:00 uur al vertrokken richting Christchurch, we moeten uiterlijk 17:00 uur de auto inleveren en dan om 19:30 vliegen. Voldoende tijd genomen om rustig aan te kunnen doen, is toch een beetje raar zo’n dag, moet allemaal makkelijk kunnen natuurlijk voor wat betreft de tijd maar je kijkt toch een keer vaker op het horloge dan anders en bent net iets meer gehaast dan normaal. Onderweg niet veel spannends beleefd vandaag, behalve dan een paar handige jongens die met hun jetpower boot probeerden om de auto & boottrailer bij de wal op te duwen, bijzondere methode. Uiteindelijk zijn we zo rond 16:00 uur ingecheckt voor alle vluchtten, in Auckland gaan we nog wel proberen om betere plaatsen te krijgen voor de lange vlucht naar Singapore, maar dat moet bij de Singapore girls en die zijn hier in Christchurch niet aanwezig. Verder hebben we in Singapore maar 45 minuten om over te stappen op de vlucht naar Jakarta, ben benieuwd hoe we dat voor elkaar gaan krijgen.

En dat was dan bijna Nieuw Zeeland(nou ja op 6 uren na), hoe dit geheel samen te vatten:

Nieuw Zeeland is: • Een land met 4 Miljoen (+ tijdelijk 2) mensen in een behoorlijk groot gebied. Het blijft vreemd om te weten dat een kwart van de inwoners in Auckland zit. • Een land met 15 miljoen schapen, en nee die hebben we niet allemaal gezien. • Bomvol verschillende nationaliteiten. • Bomvol verschillende maar veel prachtige landschappen, enorme extremiteiten. • Oud, alhoewel wat is oud, een gebouw uit 1930 is al gauw antiek. • Oude cultuur is die van de maoiri, vooral op het noordereiland kom je dat tegen. Hier op zuid eigenlijk niet echt zoveel van gezien. De omgang van de kiwi’s met de maori is ………………mm…………….. heb het gevoel dat veel maori niet echt grote kansen hebben in dit leven. • Bewoond door over het algemeen erg vriendelijke mensen. • Een land met een aangenaam klimaat, maakt wel verschil in welk deel van Nieuw Zeeland je zit. • Wel heel erg ver van huis, maar dat stoort helemaal niet dankzij internet en sms. Groeten Nelleke en Henk.

Jakarta, maandag 14 april 2008 Het was en hele zit, maar vanmorgen volgens planning in Jakarta aangekomen. Op de lange vlucht van Auckland naar Singapore hadden we redelijke zitplaatsen, maar op de beide korte vluchten / busritjes zaten we als sardientjes in een blik. Groot vliegveld overigens in Singapore, terminals en gates waren anders dan gepland en we hadden maar weinig tijd om over te stappen, gelukkig allemaal gelukt. Blij dat we nu eerst even bij kunnen komen voor de volgende lange vlucht. We hadden onze bagage in Christchurch al ingeleverd, waren er gezien 2x overstappen niet helemaal gerust op dat wij tegelijk met de bagage in Jakarta zouden arriveren, maar gelukkig onze koffers waren er ook. Op wel 5 verschillende plaatsen, zelfs voor de douane stonden er al mensen met naambordjes te wachtten, bij de uitgang vonden we ons ontvangst comité. We gaan hier rondreizen met een Nederlands sprekende gids en privé chauffeur, wij waren in de veronderstelling dat we elke dag met andere mensen te maken zouden hebben, maar gids en chauffeur reizen met ons mee, prettig geregeld. Voor vandaag was hun opdracht alleen maar om ons bij het hotel af te leveren, een spannend ritje van ongeveer een uur. Ben blij dat we hier zelf niet hoeven gaan autorijden, scooters / brommers en auto’s rommelen met zijn allen maar wat aan hier, veel getoeter en geknipper met de lichten. We kregen dan ook het advies om vooral goed uit te kijken als we vandaag een beetje rond wilden lopen in de buurt van het hotel. Verder onderweg nog een kleine cursus met do’s en dont’s

Aangekomen bij het hotel wordt de onderkant van de auto met behulp van een spiegel eerst nog even gecontroleerd op explossieven……………. Bij het inchecken kwam de gids nog even goed van pas, we hebben in Indonesië namelijk voor ons elk een eigen kamer geboekt, kost bijna niks extra hier, maar hadden volgens het hotel samen een kamer. Na een paar telefoontjes was het snel opgelost en hebben we nu elk een eigen kamer. We zijn nu overigens plotseling ook miljonairs geworden, het werkt hier namelijk met veel nullen, 100.000 rupiah is ongeveer 7 euro, vanmiddag met de pinpas van thuis even een miljoen uit de ATM machine gehaald, raar idee. Na inchecken ons eerst maar eens serieus opgefrist, prettig gevoel een warme douche en schone kleren. Vervolgens telefonisch contact gezocht met Jarig Langhout, hij werkte eerder ook in Workum, maar zit nu voor Friesland Foods in Jakarta. Afgesproken dat we vanavond bij hem thuis op visite gaan, om vanmiddag ook nog fabrieken te bezoeken is wel wat de heftig voor het energie niveau wat we nu nog hebben. We worden opgehaald door zijn auto met chauffeur, ben heel benieuwd hoe het met hem is en hoe hij het hier voor elkaar heeft. Aan het begin van de middag het winkelcentrum hier vlakbij bezocht, wandelingetje er heen was heel bijzonder. Temperatuur viel niet tegen, in Fiji was het warmer, is zwaar bewolkt vandaar waarschijnlijk. Wij vallen hier door onze lengte en uitstraling enorm op, beetje raar gevoel. Er zijn ook veel mensen op straat, iedereen probeert om een paar centjes te verdienen met een stalletje met eten of bijvoorbeeld een brommertaxi, heel anders dan bij ons. Je gaat hier ook niet uitgebreid met je camera op straat foto’s staan te maken, dan krijg je al snel vreemde blikken en reacties. Wel en paar foto’s gemaakt op straat en ook een paar vanaf het dak van het hotel bij het zwembad op de 6e verdieping. Halverwege de middag een korte siesta gehouden, niet lang geslapen, maar fris je toch wel even van op, is in Nieuw zeeland intussen alweer tijd om te gaan slapen en in het vliegtuig hebben we ook niet veel geslapen. Zijn nu in afwachting van de auto met chauffeur, zou ergens tussen 18:00 en 19:00 uur ons op halen. Snel eerst nog maar een verslag gemaakt dus, denk dat we straks de batterij wel leeg hebben en alleen maar meer willen slapen. Morgen om 6:30 uur alweer opstaan, om 8:00 moeten we klaar staan voor vertrek. Groeten Henk

Bandung, dinsdag 15 april 2008. Gister regende het de 2e helft van de middag en begin van de avond, gevolg het verkeer in de stad loopt dan nog erger vast dan normaal. Derhalve een verandering van plan, wij met een blue bird (taxi) naar het thuisadres van Jarig wat we per telefoon hadden gekregen, zodat hij ook rechtstreeks naar huis kon en we elkaar dus zeg maar halverwege ontmoeten. Kort na 18:00 uur zaten we met behulp van een mannetje van het hotel in een taxi, de chauffeur sprak niet al te veel engels, bijzondere situatie dus. In het donker met regen inclusief veel stilstaan en om het voorzichtig uit te drukken interessante verkeerssituaties komen we na een uur op de volgens de chauffeur juiste plaats aan. Je wilt niet weten door wat voor soort van buurtjes de route liep, echt net best! Hadden onze twijfels of het goed zou komen, maar we werden verwacht, het hek ging open en de security heren lieten de taxi binnen. In de deuropening stond gelukkig een bekend gezicht in de vorm van Jarig zijn vrouw. Jarig zelf was er intussen ook al, we werden heel gastvrij ontvangen, rondleiding gehad door het stulpje waar ze in wonen, gigantisch groot huis met zwembad en compleet met personeel. De beide zoons waren in de 8 jaar tussen deze en de vorige keer dat ik ze zag ook een beetje groter gegroeid. Ze zitten hier beide op een internationale school en wonen nu al langer buiten Nederland dan dat ze in Nederland hebben gewoond. We zijn blijven eten, er was speciaal Nederlands voor ons gekookt, gekookte aardappels met groente en een gehaktbal, best lekker na al weer te vaak restaurant en vliegtuigvoer. Bijgepraat over van alles en nog wat, het was gezellig. Om ongeveer 21:00 uur zijn we uitgezwaaid en door de chauffeur van Jarig weer bij ons hotel afgeleverd, lukt deze keer in minder dan een half uur. Een leuke en speciale ervaring om elkaar na een jaar of 8 weer te ontmoeten in Jakarta. Lag om 22:00 uur op bed, was behoorlijk moe, maar alweer vroeg wakker vanmorgen. Om 8:00 waren we zoals afgesproken met onze gids klaar voor vertrek, later bleek dat hij al een uur op ons zat te wachten was bang dat hij anders mogelijk niet op tijd zou komen in verband met het verkeer. De eerst stop van de dag was de botanische tuinen van Bogor, een plaats met veel Nederlandse historie waar onze gids veel beter mee op de hoogte is dan wij zelf. In de tuin werden we rondgeleid door een gepensioneerde man die zijn talen goed spreekt en de tuin als zijn eigen beschouwt. Hij weet het allemaal heel leuk te vertellen en weet er ook echt veel van. Veel planten gezien die in Nederland in de vensterbank staan, maar hier in de tuin zich een stuk beter thuis voelen. Allerlei bomen van hardhout soorten die bij ons worden gebruikt, zoals merbau, meranti een mahonie. Een paar bomen waren in beslag genomen door vliegende honden (vegetarische vleermuizen), apart gezicht, ook dit soort hond staat overigens volgens onze gids net als gewone honden op de menukaart in de restaurants hier.

Na de rondleiding vertrokken richting Bandung, het verkeer begin je na een tijdje wel aan te wennen, maar het is echt een belevenis in vergelijking met wat wij gewend zijn. De auto’s rijden op een 2 baansweg bijna constant 3 dik, de middelste auto is dan aan het inhalen en kan dus uit beide rijrichtingen komen. Er zijn minstens zo veel scooters / brommers als auto’s en die duiken werkelijk in elk gaatje dat ze tussen de auto’s kunnen vinden. Er wordt constant naar elkaar getoeterd en geknipperd met de lichten, een puinhoop, maar echte ongelukken hebben we nog niet gezien. Kan je beter ook niet hebben, veel auto’s zijn namelijk ook nog onverzekerd volgens onze gids. Het is overigens ook geen wonder dat de wegen zo vol zijn, in Indonesië wonen namelijk 250 miljoen mensen, waarvan meer dan 10 miljoen in Jakarta, zegt ook wel iets over het aantal weggebruikers, de infrastructuur is er gewoon niet op berekend. Als soort van oplossing zijn er tolwegen waarop het allemaal wel wat vlotter gaat, maar dat is voor lang iedereen niet weg gelegd om op een tolweg te rijden, is domweg te duur. Het is hier net andersom als bij ons er zijn veel meer jonge dan oude mensen en ze willen allemaal naar de stad in de hoop op een betere toekomst. De gemiddelde levensverwachting is hier overigens voor een vrouw 61 jaar en voor een man 58 jaar! Heel bijzonder wat je hier allemaal ziet langs de weg en op elk kruispunt overal proberen mensen om wat geld te verdienen, het is echt een ongeorganiseerde puinhoop door onze westerse bril bekeken. Iedereen schuift elkaar daar waar mogelijk ook en beetje geld toe, zijn wij ook helemaal niet gewend, maar je blijft hier getallen met veel nullen uitdelen voor allerlei kleinigheidjes. Het is overigens allemaal spotgoedkoop hier als je het omrekent naar euro’s. De route naar Bandung leidt over een hoger gelegen deel waar boven de 800 meter veel thee wordt verbouwd, foto’s gemaakt van de pluksters. Deze dames werken gesubsidieerd voor de staat, maar verdienen zo weinig dat ze wel wat geld willen zien als je een foto van hen maakt. Tussen de middag in een restaurantje voor belachelijk weinig geld een soort van mini rijsttafel gegeten, smaakt prima. In Bandung nog maar even een paar miljoen gepind, geeft toch wel vlot uit dat spul. Tevens voor 2.000 rupiah gebruik gemaakt van een openbaar toilet, een echte aanrader als je hier ooit komt :<) Vlak voor 15:30 uur afgeleverd bij de Angklung muziekschool voor een voorstelling door de leerlingen van de school. De Angklung is een muziek instrument van bamboe, kostprijs nihil, maar resultaat mag er zijn. In een soort van interactieve show volgde er een hele voorstelling, de muzikaliteit, gevoel voor ritme en het plezier spetterde eraf. Leuk om een keer mee te maken en deel van te zijn.

Door de avondspits naar het Novotel hotel gereden, een ware cultuurschok na de dag, hotel is spiksplinternieuw en veel sterren. Hebben we in Nieuw Zeeland voor veel meer geld wel heel anders mee gemaakt. Jammer genoeg maar heel weinig tijd om er van te genieten, morgen vertrekken we vroeg voor een reis per trein naar Yogyakarta. Onze gids gaat mee op de trein maar van de chauffeur nemen we afscheid. De gratis internet verbinding doet het na een storing intussen ook perfect, spul zo nog even uploaden dus en dan ga ik eerst even een tukkie doen, val bijna om van de slaap. Een heftige maar tot nu toe wel heel bijzondere ervaring ons bezoek aan Indonesië. Groeten Henk

Yogyakarta, woensdag 16 april 2008. De afgesproken wake up call kwam vanmorgen om 6:00 niet. Maar gelukkig werden de gelovigen hier in de buurt voor deze tijd al door de moskee tegenover het hotel gewekt en was ik dus toch al wakker. Na het ontbijt, wat eigenlijk ook meer richting rijsttafel dan ontbijt gaat, een paar honderdduizend rupiah afgerekend en voor 7:30 uur al samen met de gids per taxi richting station vertrokken. We waren mooi op tijd, de trein vertrekt namelijk om 8:00 uur, maar wacht natuurlijk niet als je te laat komt door het verkeer. De koffers door een paar kruiers laten verslepen voor 10.000 per man (€ 0,70) we beginnen al in te burgeren. We reizen in een coupe met airco, de airco werkt heel goed, siegt als een kreng, maar de rest van de trein zou in Nederland zeker niet meer aan de eisen voldoen, maar ook deze omgeving went na een tijdje. Alleen het sanitair is echt onbeschrijfelijk, in de broek pissen is bijna nog frisser, maar niemand die zich er druk om maakt. Vandaag foto’s gemaakt uit de rijdende trein door een niet zo heel erg schoon raam, niet echt super kwaliteit dus, maar geeft wel een beeld van het landschap waar we doorheen reden. We reizen 400 kilometer met de trein vandaag naar en door midden Java, de trein rijdt gemiddeld 70 km/uur. Dat is dan inclusief een aantal controle rondje stops, een paar keer wachtten op een tegemoetkomende trein en een paar stationstops. Alles bij elkaar hebben we er ongeveer 7,5 uren over gedaan om van Bandung naar Yogyakarta te rijden. Leven de mensen in de stad veel op straat, buiten de stad leven er ook veel aan het spoor, dichtbij de stad staan de huizen bijna tegen de rails aan. Verder van de stad zijn er altijd mensen bij het spoor, meest onduidelijk wat ze aan het doen zijn. Bij elke

gelegenheid veel verkopers die van alles en nog wat aan de reizigers proberen te verkopen. We rijden door vaak mooie landschappen maar het meest door rijst velden waar mensen zich echt de blubber werken in de blubber en de zon, erg arbeidsintensief en zwaar werk de verbouw van rijst. De rijst velden zien we echt in alle soorten en maten en in de verschillende stadia van planten tot oogsten, een cyclus duurt beetje afhankelijk van plek en weer ongeveer 4 maanden, meestal dus 3 oogsten per jaar. Voor wat betreft het klimaat kan de verbouw gewoon het hele jaar door gaan, maar schijnt dat dit niet zo gunstig is voor de grond.

De grond is overigens in eigendom van de boeren, deze moeten omdat de jongeren niet meer op het land willen werken, maar liever hun opleiding in de stad gebruiken, personeel inhuren om op het veld te werken. Er is dus een tendens dat de rijstvelden verdwijnen en dat terwijl er nu al veel meer vraag dan aanbod is naar rijst.

Voor wat betreft het werken op het veld, de mensen beginnen in verband met de warmte al om 5 uur in de morgen, op het warmst van de dag rusten ze dan op het veld een paar uren uit in een hutje / afdakje waar ze schaduw hebben, daarna gaan ze nog een paar uur aan de slag. Heel wat anders dan de meeste CAO’s in BV Nederland! De meeste gebouwen langs het spoor zijn echt vergane glorie, verkeren gewoon in slechte staat van onderhoud, is een geld kwestie volgens onze gids, uitzondering op dit verhaal vormen de rijst verbouwers. Schijnt dat deze geen waarde hechten aan materiele dingen maar liever investeren in hun bedrijf. Best mogelijk dat ze veel welvarender zijn dan je verwacht op basis van de buitenkant. Eerder nog niet bij stilgestaan, maar vandaag wel over nagedacht, 60 jaar geleden liep Wieger Roelevink om bedenkelijke redenen, hier ongeveer 2,5 jaar lang rond met een geweer in zijn handen. Een soort van vrijwillig verplichte gewapende of actie vakantie zeg maar. Waar het precies was weten we niet zo goed om dat bijna alle plaatsnamen op Java nu anders zijn dan toen. Maar een heel apart idee dat wij hier nu ook zijn. Bijna ook niet voor te stellen hoe hij en de anderen zich hier toen gevoeld moeten hebben. Ze hadden net een oorlog achter de rug in Nederland en hadden waarschijnlijk geen idee hoe het hier is /was voordat ze aankwamen. Onze vader was in ieder geval nooit verder van huis geweest dan Amersfoort waar hij in de militaire dienst zat. Hij was vroeger nooit erg spraakzaam met betrekking tot Indië, maar van wat hij vertelde en de Maleise woordjes die wij vroeger als kinderen thuis wel hoorden geeft deze omgeving mij toch veel minder een cultuurschok dan de steden. Een ander aspect

van het verhaal is dat door hun ervaringen hier in positieve en negatieve zin hij en zijn lotgenoten denk ik voor de rest van hun leven ongetwijfeld anders tegen de BV Nederland aan hebben gekeken en minder gemakkelijk functioneerden in het dagelijkse leven. Tot zover dit zijspoor, aan het einde van de treinreis springen de kruiers in Yogyakarta met ware doodsverachting in de nog behoorlijk snel rijdende trein, we laten onze koffers maar weer verslepen, best handig eigenlijk. Onze nieuwe chauffeur en auto staan al te wachtten, onderweg naar het hotel besluiten we om het programma voor morgen in verband met de te verwachten gebruikelijke hoosbui in middag om te draaien. Verder heeft hij nog wel een paar extra’s buiten het vaste programma om beschikbaar als we tijd en een paar centjes beschikbaar hebben, geen probleem dus. Zo meteen gaan we naar één of andere voorstelling gecombineerd met Javaans eten, ben benieuwd, morgen meer nieuws met betrekking tot de extra excursies. Nu snel nog maar even een verslag in elkaar gepruts, zal straks na de voorstelling wel niet meer lukken, moeten morgen ook weer vroeg op. Overigens hier tot nu toe nog niet extreem veel geslapen is bijna zonde van de tijd eigenlijk, kan weer als we thuis zijn. Ben blij dat ik nog een weekje vrij heb als we weer in Nederland zijn. Ook in dit hotel weer gratis internet beschikbaar, prettig geregeld zijn veel dingen hier voor de westerse toerist, begint steeds beter te bevallen eigenlijk. Het is bijna 18:00 uur hier, in no time is het buiten donker en hebben we een complete wolbreuk met lauw water, het is hier nog regentijd. Groeten Henk

Yogyakarta, donderdag 17 april 2008. Gisteravond een heleboel verschillende dingen geproefd bij het eten, het was een buffet, maar dan toch wel heel anders dan thuis bij de chinees. Veel smakelijker, maar vaak ook behoorlijk scherp eten, maar met een plaatselijk (Bintang) biertje erbij smaakte het prima. Onder het eten een achtergrond muziekje door een paar oude Javanen, waren allemaal behoorlijk op leeftijd. Onder het roken van vette eigen gemaakte sigaretten (ze leken wel stoned!) maakten ze heel treurige muziek waarbij ze heel aparte smoelen trokken, heel bijzonder.

Dat roken is hier trouwens overal nog toegestaan en er wordt ook veel gerookt, kost hier ook niet veel, vooral als je de tabak zelf verbouwd. In de restaurants heb je meestal wel een rookvrij gedeelte maar dan moet je vaak door het rokers deel om daar te komen, niet echt logisch. De voorstelling na het eten (in de openlucht) was iets waar ik normaal nooit naar toe zou gaan. Tijdens het eten hadden we het verhaal gelezen dat onze gids ons gaf, het was een beetje Romeo en Julia achtig sprookje maar dan met veel goden wat met dans en treurige muziek werd nagespeeld, heel mooi gedaan. Het duurde ander half uur waarna we best moe waren, om 22:00 uur weer in het hotel aangekomen en kort daarna naar bed gegaan. Vanmorgen vroeg vetrokken naar de Borobudur tempel, onderweg worden we door onze gids Iwan uitgebreid voorgelicht over de verschillende geloven hier, maar vooral over het boudisme, een heel interessant geloof eigenlijk wel. Heel nuttig al deze achtergrond informatie als je op bezoek gaat bij deze boudistische tempel. Bij de tempel aangekomen worden we direct belaagd door verkopers die van alles en nog wat aan ons willen verkopen, ze zijn echt behoorlijk opdringerig. De prijzen dalen in extreem rap tempo als we richting tempel gaan onder leiding van een lokale gids, de tempel is namelijk verboden gebeid voor de verkopers. De tempel zelf, gebouwd om een heuvel heen (je kunt er dus niet in alleen maar op) is een indrukwekkende puzzel van allemaal losse stenen die 700 jaar voor Christus al in elkaar is geknutseld, onze gids weet echt heel veel details die ik nu lang allemaal niet meer weet, maar de foto’s maken veel goed. Het is eigenlijk één grote voorstelling / het verhaal over het leven van boeddha en hoe hij tot verlichting is gekomen, heel mooi om te zien en ook ontzettend knap gemaakt 2.700 jaar gelden, valt echt in dezelfde categorie van sterk werk als de piramides. De tempel is gedurende honderden jaren eigenlijk vermist geweest, was volkomen uit het zicht verdwenen door instorting en begroeiing, na herontdekking de eerste keer gerestaureerd door de Nederlanders. Maar recenter nog een keer helemaal uit elkaar gehaald, in kaart gebracht en gerestaureerd onder leiding van Unesco. De tempel heeft nu namelijk terecht de status van werelderfgoed. Het is intussen bloedheet in de zon (32 ºC en 90% RV is +/- 25 gr. H2O / m3), door de gaten van de stoepa (zie de foto’s) snel nog even de wens boudha aangeraakt, we konden er met onze lange armen maar net bij en 3 wensen gedaan, je weet maar nooit. Ons door de verkopers teruggeworsteld naar de auto en vetrokken richting een kennis van onze gids. Hij neemt zijn gasten altijd mee naar deze mensen om ze een indruk te geven van hoe eenvoudige mensen leven op Java. Heel bijzonder het betreft hier een man van in de 70

die met zijn 2e vrouw nog weer jongere kinderen heeft. Het mannetje past met gemak wel 2x in mij voor wat betreft afmetingen en gewicht. Hij klimt voor ons even zonder hulpmiddelen in zijn palmboom, deze boom melken ze als het ware, op de plaats waar normaal de kokosnoten hangen worden nu de sappen uit boom opgevangen. Dit sap wordt ingekookt tot bruine suiker, het kookeiland staat op de foto’s. We worden binnen aan de thee gezet en proeven de bruine suiker, smaakt heerlijk. Deze mensen zijn echt met heel weinig tevreden is de conclusie als je om je heen kijkt, het is best netjes, maar echt heel éénvoudig, maar met foto van Juul en Bea aan de wand hoor!? Bij het vertrek een bedrag met veel nullen achter gelaten voor de gastvrijheid. Vervolgens rijden we naar het paleis van de sultan die niet alleen symbolisch is maar ook gouverneur. Ook hier een rondleiding door een plaatselijke gids die Nelleke om de één of andere reden (geloof?) helemaal negeert. We worden door allerlei vertrekken geloodst en constant geïnformeerd over hoe geweldig goed deze Sultan eigenlijk wel is. Mooie gebouwen gevuld met historisch heel interessante kunstvoorwerpen, maar de sultan boeit ons niet echt. Komt mogelijk ook omdat we vooral dorst maar ook honger hebben. Vlakbij het paleis nog snel even over de vogeltjesmarkt gelopen, waar je echt bizarre dingen kunt kopen zoals levende schorpioenen, slangen en ongedierte, maar ook heel erg mooie vogels. De lunch / rijsttafel smaakte prima onder het genot van veel drinken, na de lunch een doos met 24 flesjes mineraal water gekocht voor 30.000 rupiah ( € 2-), in de minibar van het hotel betaal je dat voor 2 flesjes en dat vonden wij ook al goedkoop. Een rare wereld hier voor wat betreft het geld, een spotgoedkoop vakantieland voor ons, maar toch betalen we duidelijk nog teveel, maar vooral jammer, hier profiteert de kleine man helemaal niet van. We bezoeken een bedrijfje waar sieraden en andere mooie dingen worden gemaakt van jogja silver, echt heel mooi en creatief. Onderweg vandaag langs de route trouwens ook schitterende dingen gezien gemaakt van hout en steen, kost voor ons bijna niks, maar zou in Nederland best wel eens prima kunnen verkopen. Past eigenlijk niet meer in mijn koffer, maar heb 2 bootjes gemaakt van zilverdraad gekocht, echt heel erg mooi gemaakt. Volgende stop is een batikatalier waar onder leiding van de Javaanse Picasso volgens een bijzondere procedure wandoeken worden gemaakt op zijde, heel erg mooi spul. We konden de verleiding niet weer staat en hebben een paar miljoen rupiah geïnvesteerd in 3 wanddoeken, ze passen best in de koffer, zonder frame / lijst kun je ze namelijk gewoon opvouwen. Binnenkort thuis wat nieuws aan de wand in woonkamer dus. Tot slot konden we ook nog een fabriek bezoeken waar batik kleren worden gemaakt, maar daar hadden we na deze wederom dag vol met bijzondere ervaringen geen puf meer voor. Derhalve waren we vandaag net voor de dagelijkse wolkbreuk weer in het hotel.

Mijn rug nog laten masseren door een klein vrouwtje, heftige ervaring op een gegeven moment zat ik op de massagetafel en stond ze achter mij op de tafel om haar hele gewicht in de strijd te gooien. Ben een stuk leniger geworden, maar denk dat zij nu spierpijn heeft. Groeten Henk

Solo, vrijdag 18 april 2008. Om 8:30 uur vertrokken richting Solo, op en langs de route weer geweldige taferelen, een complete kleuterklas (in uniform) in de laadbak van een pick-up truck, ondenkbaar bij ons, maar ze vermaken zich prima zo te zien, een scooter met op de plaats waar je normaal fietstassen heb zitten een bos (20 stuks) levende kippen die op de kop hangen, geen gezicht en zo kan ik nog wel een tijdje doorgaan………… Onze nieuwe chauffeur is overigens helemaal in zijn element, haalt ook regelmatig in via de rijstrook bedoeld voor afslaand verkeer, lukt links en rechtsom prima, je went er aan, maar wij zijn gelukkig toch wel iets georganiseerder. Nog een leuke situatie was bij een spoorweg overgang, de trein is echt net voorbij en de bomen zijn nog omlaag, maar dan racen de scooter en motors al over de overgang. Onze eerste geplande stop is een boudistische tempel, we maken alleen foto’s van afstand, de tempel zelf mag je namelijk toch niet dichtbij na de aardbeving van 2006. Het ziet er van afstand niet gevaarlijk uit, maar de fundamenten zijn niet betrouwbaar meer en dat moet eerst worden opgelost voor dat er weer mensen in de tempel mogen. Ook wel zo prettig zo om zonder die opdringerige verkopers een paar foto’s van afstand te maken. In 2006 is onze gids hier (Solo) vlak na de aardbeving ook met gasten geweest, de hele stad lag lam volgens hem, geen water en elektriciteit, winkels en vliegveld gesloten, alle ziekenhuizen vol. Hij en zijn gasten hebben alles wat ze konden missen weg gegeven en zijn weer vertrokken, bizarre ervaring. Volgende stop is het paleis van de lokale sultan in Solo, deze heeft overigens alleen nog maar een symbolische functie. We stappen al een stukje voor het paleis uit om nog even over een antiekmarkt te kunnen lopen, bij het eerste het beste stalletje waren wel wat muntjes te koop uit de koloniale tijd best interessant, maar tot mijn verbazing komt er ook zomaar een VOC muntje uit het jaar 1759 te voorschijn en de verkoper heeft nog wel meer van dat spul als hij merkt dat ik dat mooi vind, heel bijzonder om zoiets hier zomaar te vinden. Voor 100.000 rupiah een handjevol muntjes gekocht, als ze gaaf zijn kun je ze op marktplaats wel voor 4 -5 euro verkopen heb ik al ontdekt, handel dus, inkoopprijs is zonder echt afdingen is namelijk maar € 0,35 per muntje.

Voor niet veel geld zou je hier overigens een container vol heel erg mooi dingen kunnen kopen, verschepen naar Nederland en met winst verkopen. Moet ik me thuis toch eens in verdiepen wat de mogelijkheden zijn, onze gids heeft zonder al te veel problemen al wel spullen voor gasten naar Europa verzonden verteld hij. Nog een mooi verhaal m.b.t. de samenwerking tussen gids en gast, onze gids is net als een collega freelance, ze zijn dus afhankelijk van de reisorganisaties. Echter zouden zelf best klanten kunnen vinden als ze een auto hadden waarmee ze dan als gids en chauffeur kunnen werken, maar de grofweg € 12.500,- die daar voor nodig is kunnen ze niet betalen of lenen. Zijn collega heeft iemand gevonden die garant stond voor een bedrag waarmee hij een auto kon kopen, de naam van deze klant is Foppe de Haan en die kennen wij inderdaad wel ja, mooi verhaal toch? In het paleis van de sultan is het echt smoorheet en de Sultan is al net zo’n geweldige man als de Sultan van gister. Niet heel erg spannend allemaal wat ons betreft. Aan het einde van de morgen rijden we bergop, op een hoogte van 900 meter staat een kleinere nog in originele staat verkerende boudistische tempel waar je wel rond kunt lopen. Voor we echt bij de tempel zijn al aan 3 verschillende loketjes veel nullen betaald, lekker wazig allemaal. De tempel ligt op de top van de heuvel, echt een heel erg mooie plaats en lekker koel omdat het helemaal bewolkt wordt, wel wat minder goed voor het uitzicht natuurlijk. De gids weet weer veel achtergrond informatie, heel interessant en ook speciaal dat deze plek ook nu nog steeds gebruikt is voor het geloof. Als we weer in de auto stappen breekt er een complete wolkbreuk los, goede timing dus. Niet ver van de tempel eten we bij een klein hotelletje een éénvoudige maaltijd, eerst in de regen extreem stijl omhoog gereden over een slecht stukje weg, hadden bijna rupsbanden nodig. Met 4 personen lekker gegeten en gedronken voor de schokkende prijs van ongeveer € 5,- niet te geloven, maar is echt waar. Terug gereden naar Solo, om 15:30 uur waren we ingecheckt in het hotel, eerst maar een tukkie gedaan, we zijn best wel weer moe. Het vraagt hier allemaal veel meer energie dan in Nieuw Zeeland, we starten veel eerder, zitten meestal voor 7:00 uur al aan het ontbijt. Heeft natuurlijk ook met de warmte het eten en de cultuurschok te maken, het is hier zo anders dan bij ons. Maar het begint mij hier steeds beter te bevallen, ze zien mij hier nog wel een keer terug denk ik. Groeten Henk

Bromo, zaterdag 19 april 2008. We zijn nu in oost Java op 2.000 meter hoogte, morgen ochtend om 4:00 uur gaan we nog een stukje hoger om de zonsopgang bij de (actieve!) Bromo vulkaan mee te maken. We zijn hier aan het einde van de middag in de mist aangekomen, het hotel is ** sterren, niet om over naar huis te schrijven dus, maar meer keus is er hier niet. Helaas ook geen enkele vorm van internet verbinding beschikbaar en de komende dagen ook niet volgens onze gids, niks aan te doen. Hadden vandaag een lange wederom bijzonder spannende autorit van bijna 300 km. Onze chauffeur haalde werkelijk op alle mogelijke manieren andere weggebruikers in, vandaag voor het eerst 3 dik in dezelfde rijrichting op een 2 baans weg gereden. Buien de steden is het hier wel wat rustiger op de weg, maar een nieuw fenomeen ten opzichtte van midden Java is veel fietsen op de weg die bijna als vrachtauto gebruikt worden, onvoorstelbaar hoeveel verschillende spullen en grote hoeveelheden die mensen hier transporteren met behulp van een fiets. Ook hier veel rijstvelden, ongeveer 18% van de oppervlakte van Java is rijstveld volgens onze gids. Omdat we niet in de trein zaten, gestopt om een paar foto’s te maken van de mensen die op de rijstvelden aan het werk zijn, direct weer gebedel om geld natuurlijk. Oost Java is veel armer dan de rest van Java, maar bij veel huizen is wel veel duur teakhout gebruikt, het is hier namelijk eigenlijk een grote teak en mahonie hout plantage. Deze teak bomen worden gekapt als ze 35 jaar oud zijn en dat is dan eigenlijk niet zo’n goede kwaliteit teak, 60 jaar oud zou beter zijn, maar deze kwaliteit is niet veel beschikbaar. Later op de middag zagen we toevallig wel 3 vrachtauto’s beladen met dikke en dus oude teakhout stammen. Bij zo’n plantage was ook nog een kleine markt waar mooie prullaria van teakhout verkocht worden, kost echt helemaal niks maar wel heel mooi spul. We laten de helft van onze kleren hier gewoon blijven, kopen thuis wel weer nieuwe kleren. Direct ook weer belaagd natuurlijk door de nodige verkopers, die deze keer bananen en pinda’s in de aanbieding hebben. De bananen voor de herten, echt waar waren ze gek op en de pinda’s voor de aapjes die heel zielig in hun kooitjes zaten, kwamen bijna in de verleiding om er een paar vrij te laten voor $ 15,- per stuk. Maar deze worden dan gewoon weer gevangen door de verkopers volgens de gids, niet echt zinvol dus. Tussen de middag heb ik weer lekker een mini rijsttafel gegeten en hebben we de pot Norrit die ik mee had genomen open gemaakt voor Nelleke, hoop dat het morgen beter gaat.

Vanmiddag de tank van de auto nog even bijlaten vullen, zelfservice kennen ze niet en alle pompen zijn van de staat. Moest even rekenen met al die nullen om erachter te komen dat wij in Nederland 6x zoveel betalen voor de benzine. Dankzij alle inhaal acties waren we redelijk op schema en konden we in een plaatsje waar ik de naam van op heb geschreven stoppen in een straatje waar allemaal zaakjes zitten die prachtige dingen maken van teakhout. Heel erg mooie spullen die te koop zijn voor belachelijk weinig geld, denk dat ik de Frysk Inodesische Compagnie op ga richtten en veel geld ga verdienen. Tijdje rondgelopen, foto’s gemaakt en vragen gesteld, zaken doen met Europa had niemand hier (nog) ervaring, iets om eens serieus over na te denken en onderzoeken wat hier de mogelijkheden zijn. Het laatste stuk van de reis gaat steil omhoog, mooie vergezichten op steile hellingen waarop mensen overigens van alles en nog wat verbouwen. Laatste stuk is het mistig, bij het hotel houd de bewoonde wereld ook zo’n beetje op. Het is hier een stuk frisser, hebben hier dan onder andere ook geen airco, kacheltje zou meer nut hebben, alles is hier namelijk nogal vochtig. Gelukkig zitten we morgen weer in een luxe resort, waar we het vast beter voor elkaar hebben. Ga zo slapen, moet morgen om 3:30 uur opstaan en na het bezoek aan de vulkaan weer een lange rit in de auto naar de plaats Ijen in het vooruitzicht. Groeten Henk

Ijen, zondag 20 april 2008. Vanmorgen na niet al te veel slaap 3:30 uur opgestaan en om 4:00 uur alleen met gids Iwan vertrokken richting Bromo, Nelleke haar ingewanden wensen niet aan dit avontuur mee te werken. In een 4WD Jeep met locale chauffeur is het 45 minuten hobbelen en steil klimmen voor we ter plekke zijn, het laatste steile stukje moeten we lopen. Het is hier al een drukte van belang, veel toeristen maar ook veel locale mensen omdat het weekend is. Tijdens het lopen komen we langs allerlei eettentjes en worden we door hordes verkopers aangeklampt of we jas, muts, batterijen voor onze camera en dergelijke willen kopen, niet dus. Was ook helemaal niet koud voor Nederlandse begrippen, maar daar denken ze hier anders over :<) Bij de tribune is het dringen geblazen om een goed foto- en uitzicht plekje te krijgen, iets te vol naar mijn smaak, maar ben toch maar blijven staan. Heel langzaam zie je het lichter worden en dan in en paar minuten tijd komt het zonnetje te voorschijn, mooi gezicht en mooie foto’s. Als de zon er is moet je naar rechts kijken om in het dal de Bromo vulkaan te kunnen zien, maar helaas er hangt een wolk in het dal, maar gelukkig

het grote broertje vulkaan achter de Bromo is wel zichtbaar en geeft regelmatig een rookpluimpje af, een bijzondere ervaring. Op de terugweg kunnen we de Bromo eventueel nog aan de onderkant van de wolk bekijken, maar betekent nog veel meer gehobbel in een veel te krappe jeep en het nodige klimwerk, deze keer maar even niet hoor. Eerst maar kijken hoe het met Nelleke gaat en plan de campagne maken voor de rest van de dag. Onderweg naar beneden nog een ontmoeting met de familie makaak aap, vanachter het glas gefotografeerd, ze zagen er niet echt vriendelijk uit. Helaas, Nelleke heeft het flink te pakken, de norrit helpt tot nu toe helemaal niet. In overleg met de gids gaan we vandaag Imodium kopen, dat is een middeltje tegen diarree waar ook een antibiotica in zit. Na het ontbijt wat prima past bij de kwaliteit van het hotel zonder douchen (ben zo schoner dan met douche) wat eerder vertrokken richting het meest oostelijke deel van Java dan gepland. De opvallendste transporten die we vandaag tegen kwamen op de weg; houten “race wagentjes” met aanhanger waarop de mensen die de hellingen bewerken hun spulletjes en zichzelf mee naar beneden vervoeren, koeien / ossen voor zwaarbeladen houten wagens, levende geiten achter op de scooter, met een gezinnetje van 4 op de scooter, beide kids zonder helm, de kleinste slaapt bij de moeder op de arm en inhalen maar met dat spul. Elke dag weer een verzameling nieuwe dingen om je over te verbazen. Bij de eerste apotheek die we tegenkomen gestopt om Imodium te verkopen, ziet er wel ietsje anders uit dan thuis hoor. Gids Iwan en de verkoper in de apotheek wisselen de nodige onvriendelijkheden met elkaar uit, de verkoper vindt dat we te veel drukte maken als we ons willen verdiepen in de in het Indonesisch opgestelde bijsluiter. Meer dan 2 strookjes van elk 10 tabletten zijn er niet op voorraad, genoeg voor een paar dagen, deze maar gekocht dus voor 100.000 rupiah. We rijden vandaag een stuk langs de Java zee, niet zulk heel erg schoon water zo te zien, het is een drukbevaren route voor de grote schepen naar Singapore, HongKong en Austalië. De grootste kolengestookte elektriciteit centrale van Java “JawaPower” staat hier ook, deze voorziet bijna compleet Java van elektriciteit. De kolen komen per schip vanaf Sumatra. De locale vissers vangen er zo te zien wel de nodige vis met hun kleine bootjes. Een stuk verder op de route stoppen we bij de broer van een kennis van onze gids, deze familie maakt op ambachtelijke wijze messen, zwaarden en andere scherpe dingen van metaal. Als grondstof gebruiken ze oude bladveren van vrachtauto’s, ze maken prachtige dingen die ook bijna niks kosten. Het rambo mes op de foto koop je zonder afdingen al voor $ 25,-

Overmorgen steken we per ferry over naar Bali, maar vandaag rijden we al langs de haven, Bali is maar een paar kilometer varen. Het hotel voor de komende 2 nachten staat ook weer in de bergen, de laatste 3 kilometer van de weg is eigenlijk niet te berijden met deze auto, veel gaten, stenen en diepe sporen. In ieder geval geen pretje voor iemand met darmkrampen. We rijden door 2 kleine dorpjes met moskee uiteraard, hoor je al voordat je het ziet. Van de 250 miljoen Indonesiërs is 89% moslim volgens de gids vandaar. We doen 45 minuten over deze laatste 3 kilometer. Het hotel zelf ligt dus geïsoleerd, maar op en prachtige plaats en is een verademing ten op zichte van het vorige hotel, een prima ontvangst nette kamers en op internetverbinding na alles prima geregeld. In de kamer zijn alle kozijnen, deuren en meubilair, gemaakt van teakhout, heel smaakvol gedaan. Na inchecken nog een beetje rondgelopen, echt een prachtige plaats hier midden in de rijstvelden en tussen de mensen die de hellingen bewerken en bewonen. De mensen zijn hier zo te zien heel erg vriendelijk en vrolijk, jammer dat je geen woord met ze kunt wisselen zonder hulp van de gids. Het zijn ook hier weer keiharde werkers, wat een geploeter op de velden en hellingen voor maar heel weinig geld, maar geen probleem als je niet veel eisen stelt. Het veld en de omgeving geeft veel mogelijkheden, zichzelf wassen bijvoorbeeld doen ze gewoon langs de weg in het water dat vanaf de bergen via een kanaaltje langs en door hun rijstvelden stroomt, bijzonder om te zien en ze vinden het nog al vermakelijk dat wij net langs komen rijden. In het restaurant dat op het dak na helemaal open is onder begeleiding van een waar orkest aan geluiden uit de natuur nog wat gegeten, Nelleke durft het onder invloed van de Imodium ook aan om een beetje soep en een stukje toast te eten. Morgenochtend weer vroeg opstaan om de Ijen vulkaan te bezoeken, ga dan samen met een locale gids 3 kilometer bergop lopen om te eindigen bij de krater van de vulkaan waar ook zwavel wordt gewonnen, ben heel benieuwd. Groeten Henk

Ijen, maandag 21 april 2008. Geweldig die wekdienst door de “locale imam omroep” in het dorpje een paar honderd meter hier vandaan. Die p…e herrie begint om half vier al en bouwt dan op, om vier uur in de morgen is het gewoon luid en onvriendelijk van toon en daarna wordt het weer minder. Dit herhaalt zich een paar keer per dag, wekker hoef je in ieder geval ‘s ochtends niet te zetten. Klinkt onvriendelijker dan bedoeld, maar je kunt in zo’n dorpje

er niet aan ontkomen, je moet wel mee doen, je wordt automatisch bekeerd als het ware. Zat om 5:00 al aan het ontbijt in het restaurant samen met 2 Duitse gasten die hier ook zijn. Was dus ruim voor de geplande vertrek tijd van 6:00 uur al klaar, gelukkig waren de heren gids(en) en chauffeur ook voor op schema en hoefde ik niet lang te wachten wat overigens toch al geen straf was hoor, prachtig om hier ‘s ochtends vroeg buiten te zijn. We rijden nu in een landrover de 3 kilometer in de helft van de tijd van gister met veel minder gehobbel. Snel nog even een paar foto’s gemaakt van een ploeg getrokken door 2 buffels. Vervolgens gaat het een half uurtje flink steil en slingerend omhoog richting Ijen vulkaan, halverwege het brandstoffilter even ontluchten als de motor niet meer trekt, normaalste zaak van de wereld voor de heren zo te zien. Om 7:00 uur begin ik samen met de tijdelijke gids (van het hotel!) aan de pittigste wandeling die ik ooit heb gemaakt en daar direct maar aan toegevoegd dat ik een gigantische aansteller ben, er past alleen maar diep respect voor de andere “wandelaars” op de route naar boven en vooral de route naar beneden. De Ijen is een actieve vulkaan die door een Nederlandse constructie zwavel uitbraakt die gewonnen en gebruikt wordt. De winning en het transport van die zwavel gebeurt door dragers. Deze dragers lopen de ruim 3 km naar de krater, dalen dan in de zwaveldampen af om hun mandjes vol te laden en lopen dan in een soort van drafje met 80 kg zwavel in hun nek naar beneden, dat doen ze minimaal 3 en soms zelfs 4x per dag. Ze verdienen hiermee dan wel 60.000 rupiah, dat is ongeveer 4 euro per dag! Is gewoon niet te bevatten voor ons als westerling, mijn camera bijvoorbeeld kost veel meer dan hun jaarsalaris. Ook hoe ze het doen is niet te begrijpen, ze consumeren per dag een kilo rijst en dat is het dan, goed schoeisel hebben ze niet, kleding is een drama en de beide mandjes met zwavel liggen met behulp van een zwiepend stuk bamboe zonder enig comfort op de schouders. Diepe buiging voor deze mannetjesputters doe het hen niet één keer na laat staan elke dag een paar keer. De gids die redelijk Engels spreekt loopt de eerste kilometer redelijk vlot omhoog, moet mijn best doen om hem bij te houden, daarna begint de pret het middelste stuk is heel erg steil, kan zo nu en dan maar net op de been blijven, de gids laat mij nu het tempo bepalen en blijft maar glimlachen. De dragers die van onder af weer naar boven lopen wandelen ons gewoon voorbij en lachen ons uit. Het zijn vrolijke kerels, roken allemaal als fabrieken, krijg heel wat opmerkingen over mijn lengte te horen via de gids, mag het ook wel even proberen om de mandjes te tillen, ik bedank voor de eer heb het zo zwaar genoeg. Halverwege de beklimming is een soort van kantine en overnachtingsplaats voor de dragers, geen enkele luxe en of comfort te bekennen. De dragers kunnen namelijk meestal maar tot halverwege de middag werken, daarna zijn er zoveel zwaveldampen in de krater dat ze moeten wachten tot de andere morgen vroeg, ze blijven dan boven slapen.

Na het laatste steile stuk is het nog een kleine kilometer redelijk vlak voor je aan de rand van de krater staat, laatste stukje loop je door de zwaveldampen. De dragers hebben dan nog een steile en lastige afdaling van een paar honderd meter voor de boeg naar de bodem van de krater. Wij zijn in ongeveer een uur boven, een half uur sneller dan de gids verwachte, zweten als een otter, maar de Duitse hotelgasten die wel 15 minuten voorsprong hadden ingehaald, maar zelf ook ingehaald door 2 jongens uit Frankrijk. Aan de rand van de krater heel bijzondere foto’s gemaakt, nog nooit eerder zoiets van dichtbij gezien. Na en half uurtje boven te hebben doorgebracht weer naar beneden gelopen, ook erg zwaar op het steile stuk, mijn been spieren trillen er op het laatst over, het is zo steil je kunt niet stoppen en stilstaan, snap werkelijk niet hoe die dragers dat met 80 kg voor elkaar krijgen. Onderweg een uitgebreide discussie met de tijdelijke gids over familie, politiek, geld en nog veel meer dingen, was wel gezellig en heb er een nieuwe vriend bijgemaakt. Hij werkt overigens in ons hotel, verdient daar met veel uren werken en wat fooien ongeveer 700.000 rupiah per maand, daar werken wij maar een paar uurtjes voor! Om met mij omhoog te lopen levert hem 50.000 rupiah op, heb hem zelf na afloop maar wat beter betaald. Alles bij elkaar wel een uur eerder dan gepland weer bij de landrover, onderweg nog wel tijd voor een paar educatieve stops dus, ze verbouwen hier ook koffie bonen van het soort robusta, heel interessant allemaal, verder staan er kruidnagelbomen en kaneelbomen, de gids snijd met een mes een stukje schors van de boom en inderdaad het ruikt overduidelijk naar kaneel, hier worden kaneelstokjes van gemaakt dus, heel leerzaam allemaal. Bij het hotel aangekomen eerst maar eens gekeken hoe het met Nelleke gaat, darmkrampen zijn over en ze heeft vanmorgen ook wat gegeten voor het ontbijt, klinkt positiever dan gister in ieder geval. Om 12:00 uur hebben we Iwan en Ramon de chauffeur uitgenodigd voor de lunch, niet zo veel aan voor Ramon, hij spreekt alleen en klein beetje Engels, nou ja niks aan te doen. Deze mannen gaan normaal nooit in het restaurant van het hotel eten, is gewoon veel te duur voor hen, als wij dineren kost dat al gauw een paar honderdduizend rupiah en dat is voor hen een half maandsalaris. Zij gaan meestal eten bij de plaatselijke bevolking en slapen in een hokje ergens achteraf bij het hotel dat dit soort ruimtes beschikbaar heeft voor gids en chauffeur, hier slapen ze onder een afdakje met plasticwandkleden er om heen. We hadden ons al vaker afgevraagd waar de heren de nacht doorbrachten als wij in onze luxe kamers zitten, een wereld van verschil tussen hen en ons.

Iwan veel foto’s laten zien van onze reis, vond hij wel mooi, vooral Nieuw Zeeland. Zijn adres en contact gegevens genoteerd, ga hier zeker weten nog een keer naar toe, weet nu al wel wie de gids dan is. Moest het verslag van gister vandaag nog afmaken, kan het toch niet online zetten hier, geen probleem dus wat extra vertraging. Daarna nog een stukje buiten richting eerste dorpje gelopen, bij de ingang van het hotel kun je aan de horizon de Java zee en Bali zien liggen. Morgen vertrekken we hier om 7:00 en steken we halverwege de morgen met de ferry over naar Bali waar we dan ook nog veel te kort gaan verblijven. De tijd gaat snel als je plezier hebt, het einde van de reis begint nu wel snel dichterbij te komen. Hoop dat we morgen weer internetverbinding hebben, moet dan nog veel foto’s en tekst online zetten. Groeten Henk

Seminyak (Bali), dinsdag 22 april 2008. We zaten vanmorgen om 6:00 uur alweer aan het ontbijt, om 7:00 vertrokken richting de Ferry haven voor de oversteek naar Bali. Ne als bij aankomst zijn de 3 kilometer slechte weg ook nu weer een aanslag op de auto, we lopen regelmatig aan op de grond, chauffeur Ramon moet zijn best doen om de schade beperkt te houden. Vervolgens rijden we vlotjes naar de haven, we nemen hier afscheid van Ramon, een envelop met veel nullen aan hem overhandigt uiteraard. Gids Iwan maakt samen met ons de oversteek om ons af te leveren bij de nieuwe gids en chauffeur. De koffers laten we over aan een paar dragers, die de oversteek ook mee maken om de koffers op Bali in de auto af te leveren. Het is maar een klein stukje ( 4 kilometer) varen, maar de boot draait een verzameling rondjes in verband met de stroming (?) en moet wachtten tot er een aanlegplaats beschikbaar is. Er zijn namelijk meer veerboten dan aanleg plaatsen, de boten zelf zijn overigens oude beestjes die ergens anders al een leven achter de rug hadden voor ze hier arriveerden. Aan boord is het vies benauwd en kunnen we gratis mee roken, niet echt prettig. Na het aanleggen staan we met koffers en dragers tussen de vrachtauto’s met draaiende motoren, lekker uitlaatgassen happen.

Iwan levert ons keurig netjes af bij de nieuwe gids, nu wil hij pas de envelop met inhoud die we al een paar keer eerder aan hem wilden geven in ontvangst nemen. Het afscheid vinden we geen van allen leuk, we laten een vriend achter, geen idee wanneer we elkaar weer ontmoeten, maar we gaan wel contact houden. Op Java wacht Ramon op hem ze rijden daar vandaan samen (om de beurt) naar Yogyakarta waar Ramon woont, verwachtte aankomsttijd 2 uur woensdagmorgen. Iwan moet dan wachtten op de trein om verder te reizen naar Bandung waar hij woont, zijn reis naar huis duurt in totaal waarschijnlijk ongeveer 32 uren. De nieuwe gids heet Dania en is een echte Balinees zo verzekert hij ons, de naam van de chauffeur ben ik vergeten. Dania bedoeld het allemaal goed, maar spreekt lang niet zo goed Nederlands als Iwan en we kunnen niet echt aan elkaar wennen. De chauffeur heeft volgens ons nog maar net zijn rijbewijs, in het eerste uur hebben we 3x bijna een frontale botsing met bus of vrachtwagen, we voelen ons een stuk minder veilig dan met Ramon achter het stuur. Die haalde ook aan alle kanten in, maar zorgde er wel voor dat we ons veilig voelden. De klok hier overigens weer een uur voor uit gezet, we lopen daarmee dan weer 6 uren op jullie voor. Bali heeft volgens de gids 4 miljoen inwoners en gemiddeld wel 2 miljoen toeristen op bezoek. Het ziet er hier allemaal wel wat welvarender uit dan op Java, buiten de steden is het relatief rustig op de weg, veel minder scooters ook. Op 4 miljoen inwoners zijn er 13.000 boudistische tempels, daarnaast hebben de meeste mensen thuis ook nog een tempel! We rijden nu langs de Indische Oceaan, zwarte stranden door de vulkanische bodem en machtige golven, blijft indrukwekkend. Na de “light” lunch hebben we de Tanah Lot tempel bezocht, deze staat op een rots in het water, bij hoog water kun je er niet meer heen lopen. Fotogenieke plaats jammer dat het begint te regenen, schijnt overigens op zijn mooist te zijn bij zonsondergang. Aangezien het seizoen nog niet is begonnen is het hier nog vrij rustig, in het seizoen breek je hier de benen over de touristen volgens Dania. Vanaf de tempel gaan we rechtstreeks naar het hotel, onderweg probeert de gids ons nog te interesseren voor een excursie op Bali, maar we hebben eigenlijk morgen meer behoefte om een dag rustig aan te doen voor de lange rit naar huis overmorgen. Het hotel is een ***** resort aan het strand, aangename verblijf plaats waar we toch wel beter passen dan in omgeving van het vorige hotel. Het is hier allemaal prettig geregeld, alleen de internet verbinding is niet echt super, ben nu foto’s aan het uploaden, lukt voor geen meter, signaal valt zo nu en dan weg. Ook een stuk commerciëler hier dan op Java, de prijzen zijn in US $ en zijn een stuk hoger dan op Java, maar nog steeds een stuk goedkoper dan thuis.

Voor morgen een afspraak gemaakt voor een massage en een knipbeurt, zie er uit als een schooier, kan zo niet naar huis :<), voor de rest zien we het morgen wel, lig ook prima aan het zwembad of de oceaan. Groeten Henk

Seminyak, woensdag 23 april 2008. Vanmorgen voor het eerst deze week niet veel te vroeg gewekt, maar lekker uit geslapen, om 9:00 uur zaten we aan het ontbijt. Het eten is hier toch meer westers georiënteerd, daar zijn onze ingewanden beter op berekent, smaakt in ieder geval allemaal prima. Me om 10:00 uur gemeld bij “Le Spa”, voor de 3e keer uitgelegd dat ik alleen mijn nek, schouders en rug gemasseerd wil hebben, ze knikken allemaal gedienstig ja, maar snappen ondertussen niet wat je bedoelt. Weet niet of het toevallig aan dit hotel ligt, maar de één weet hier niet wat de ander doet, geen communicatie. De massage is dus anders dan de bedoeling was, maar niet verkeerd hoor. Na de massage kan ik direct door naar de kapsalon, eerst haar wassen, heel gedoe, maar wordt daarna prima geknipt door een praatgrage jonge knaap die afkomstig is van Java, jammer genoeg is zijn engels ook maar zozo. Het was dus al 12:00 uur voor ik aan het strand lag, Nelleke had al een ligstoel gereserveerd gelukkig, alle andere plekjes waren bezet. Het is hier overigens behoorlijk warm en benauwd, komt in de buurt van Fiji, maar aan het water onder de parasol is het hier ook prima vol te houden. Men wappert met het gele vlaggetje wat bij elk setje stoelen staat en je wordt bediend door het personeel van het restaurant bij het zwembad, luilekkerland. Zwembad is ook prima, alleen de bar in het bad ontbreekt ten opzichtte van Fiji. Alles is hier overigens toch wel flink duurder dan op Java, je vraagt je dan direct maar weer af hoeveel van dit geld eigenlijk bij het personeel terecht komt? Heb zo’n vermoeden dat ze hier ook voor een niet al te dik salaris werken. De vlag met doodskop (verboden te zwemmen) genegeerd en ook de golven van de Indische Oceaan over me heen laten spoelen, ze zijn zo krachtig niet als die van de Pacific, maar ook niet ongevaarlijk. Gelukkig is er ook een lifeguard, maar dat ziet er wel wat minder profi uit als in Amerika en Nieuw Zeeland. Op de heen en terugweg van zwembad naar oceaan belaagd door verkopers. Deze spelen een soort van kat en muis spelletjes met de security van het hotel, de beach is openbaar, maar op het terrein van het hotel zijn ze niet welkom, ze bewandelen uiteraard de grens om hun spulletjes aan de man te brengen. Hun handel bestaat uit zonnebrillen, horloges, riemen en dergelijke, zit nog wel leuk spul tussen ook, morgen

mag ik imitatie Seiko en Breitling horloges bewonderen bij verkoper Charlie. Je moet de humor er ook een beetje van inzien, ze praten alle talen van de wereld deze mannen en proberen je om te praten zo dat ze hun graantje ook mee kunnen pikken van al die rijke westerse toeristen. Ze hebben gelijk dat ze het proberen! Het is hier ook een resort, je bent als westerling afgeschermd van het echte Bali en Indonsië, als je op het resort blijft ben je wel in Indonesië geweest, maar weet je niet hoe Indonesië echt is, toch ook nog wel een behoorlijk verschil overigens tussen Java en Bali eigenlijk, Bali is veel meer westers georiënteerd, veel meer toeristen ook. Heb hier overigens een ander gevoel bij de politieke en financiële situatie dan op Fiji, daar lijkt het uitzichtloos, maar heb hier met mensen gesproken die zeggen dat het anders moet en kan. Indonesië is in principe een rijk land, heeft veel natuurlijke resources en mogelijkheden, maar er is weinig structuur en discipline, maar wel veel corruptie en andere misstanden. Als er jonge mensen zijn die dit ook constateren gaat het vast veranderen. De mensen zijn hier ook trots op wat ze kunnen, op Fiji er vaarde ik een soort van gelatenheid. Maar mogelijk zie het helemaal verkeerd door mijn westerse bril. Hadden gister kort na aankomst nog een vertegenwoordiger van ons reisbureau aan de lijn om ons welkom te heten in Indonesië waar we al ruim een week zijn? Wilde eventueel wel langskomen, hebben namelijk een kantoor hier op Bali. Zaten we niet echt op te wachtten, maar wel op tekst en uitleg met betrekking tot transport van hotel naar vliegveld morgen. Ons werd een fax beloofd, maar helaas 24 uren later nog geen fax te bekennen, de beste man had gister zijn telefoonnummer achter gelaten, er maar een telefoontje aan gewaagd dus. We worden om 17:40 uur opgehaald, later kwam de fax ook nog boven water, lag al in mijn kamer, maar op een onopvallende plaats, lekker handig allemaal. Verder vandaag niet zo veel spannends beleefd, lekker wel zo’n dagje luilakken, kunnen we morgen het grootste deel van de dag nog een keer doen voor we beginnen aan de lange zit naar huis. Vandaag wel goed aan de (bruine) huidskleur gewerkt, wel te merken dat we de nodige zonneschijn eerder al hebben gehad, bakken hier in no time bruin zonder te verbranden. Dit was de eerste dag zonder foto’s, had er geen zin meer in om foto’s te maken, moet nog een hele verzameling mooi spul online zetten, maar dat lukt hier niet, de verbinding is heel wisselvallig en traag. Moet maar wachtten totdat we weer thuis zijn. Groeten Henk

Seminyak, donderdag 24 april 2008. Na het ontbijt mijn kamer uitgecheckt, de andere kamer houden we tegen bijbetaling aan tot aan het einde van de middag, zodat we daar voor vertrek nog kunnen douchen en onze bagage er de rest van de dag kunnen parkeren. Bij het uitchecken mijn beklag gedaan over de kwaliteit van de internet verbinding, toevallig dat er net een manager in de buurt was, kreeg vlot 270.00 rupiah korting op de rekening van meer dan 2 miljoen. Het hogere management hier in het hotel weet hoe de dingen werken in de westerse wereld, een niveautje lager zijn ze een stuk minder werelds, de dames aan de receptie stonden bijvoorbeeld nog driftig in het Indonesisch te bekvechten voor dat de manager toevallig binnen liep. Om 10 uur op het strand aangekomen, verkoper Charlie staat me al op te wachtten, hij heeft een catalogus mee genomen waar alle horloges die hij kan leveren in staan afgebeeld. De catalogus zag er nou niet zo heel erg netjes uit, maar de imitatie TAG Heuer & Omega klokjes zien er op de plaatjes wel overtuigend uit. Ik wijs er een paar aan die ik wel eens in het echt wil bewonderen. Charlie moet ze uit zijn bus halen, na een half uurtje staat hij weer naar me te zwaaien aan de overgang strand / hotel terrein. Het zijn best mooie klokjes, waarvoor hij prijzen in €uros geeft, die me wel wat te heftig zijn, maar ik krijg natuurlijk korting en moet afpingelen. Op de 2 horloges die ik koop zit uiteindelijk zoveel korting dat ik vast nog veel te veel heb betaald, nou ja jammer dan. Voor mezelf een nep Carrera gekocht die door de heren verkopers keurig op de juiste band maat wordt afgesteld en voor broer Gerben Jan op de gok een nep Omega (goed gegokt past precies en valt in de smaak). Na de koop Charlie niet meer gezien, denk dat hij een goede dag of misschien zelfs wel week had na deze transactie. Echter alle andere verkopers proberen de komende uren wel om mijn aandacht te trekken, ze willen hun graantje ook mee pikken van die domme of rijke Nederlander denk ik. Lastig om te negeren en sommigen hebben ook best leuke spullen te koop, vliegers in de vorm van een zeilschip bijvoorbeeld, kost ook niet veel, maar wat moet je er mee en hoe krijg je het thuis. Tot s’middags een uur of 3 in de zon liggen bakken, was eigenlijk aan de bewolkte kant, maar ben verdorie toch nog wel behoorlijk verbrand ook de laatste dag op het strand. Om 17:00 Nelleke haar kamer ook uitgecheckt, volgens planning worden we om 17:40 uur opgehaald, we verwachten dat het uitchecken ook nu wel wat tijd gaat kosten, derhalve maar een beetje vroeg uitgecheckt, maar dat valt reuze mee alles in één keer goed. Direct na uitchecken zijn de auto met chauffeur en nieuwe gids ook al ter plekke, meevaller we hadden op alleen een chauffeur die hopelijk engels sprak gerekend. Onder een spraakwaterval van de gids, hij wil zijn nederlands graag met ons oefenen in ongeveer een half uurtje naar het vliegveld van Den Passer gereden. Het verkeer was weer heel bijzonder en daar hebben niet echt veel zin meer in om aan mee te doen.

Op het vliegveld staat zelfs ook nog een vertegenwoordiger van reisbureau Pacto op ons te wachtten. Na (financieel) afscheid van de gids en chauffeur te hebben genomen, worden we vakkundig langs alle loketjes geloodst tot aan de paspoort controle toe, best handig alles is hier namelijk nou niet altijd even duidelijk zonder engelse vertaling. Wel een beetje balen dat we op de lange vlucht van Singapore naar Amsterdam geen ruimer plekje kunnen bemachtigen, had ons gister wel online ingecheckt voor de korte vlucht van Den Passar naar Singapore, maar mocht dat om de één of andere reden voor de lange vlucht niet doen. Maar wel blij dat het reisbureau de terugreis voor ons had bevestigd, de vlucht was namelijk “overbooked”, niet echt leuk als je niet mee kunt omdat je te laat incheckt. Volgens schema vetrokken richting Singapore, waar de terminal en gate weer anders zijn dan gepland en we ook weer weinig tijd hebben om over te stappen. Gelukkig krijg je de terminal en gate info al tijdens de vlucht en weten we al hoe het werkt met de sky train op Singapore. Een paar minuten na aankomst bij de juiste gate moeten we al boarden. Omdat één passagier niet op kwam dagen liepen we nog wat vertraging op, uiteindelijk met een paar minuten vertraging vertrokken richting Amsterdam. Het vliegtuig zit inderdaad vol, geen mogelijkheden tot stoelendans deze keer, nou ja om de beurt maar een paar uurtjes aan het gangpad zitten dan. Wel wat geslapen, maar niet echt geweldig natuurlijk, voor het gevoel de langste en onaangenaamste vlucht van de in totaal 9 vluchtten die we hebben gemaakt. Het grootste deel van de vlucht is in het donker, de laatste 2 uren is één grote zonsopgang, we vliegen namelijk steeds ongeveer op de overgang van dag / nacht, heel apart. Een samenvatting van onze indruk van Indonesië is misschien nog wel aardig, gezien het enorme cultuur verschil met Nederland eigenlijk best lastig om over te brengen met letters, maar ga het toch proberen: • Het is met een onsympathieke uitdrukking een apenland, maar je vraagt je wel constant of wie nou die apen zijn, wij of zij? • Er is veel historie en een band tussen Indonesië en Nederland waar zij beter mee op de hoogte zijn dan wij. • In de taal worden nog ongeveer 200 Nederlands woorden gebruikt, kantoor, gang, knalpot, gratis om er maar een paar te noemen. • Voor veel dingen die voor ons heel normaal / vanzelfsprekend zijn is hier gewoon geen geld beschikbaar. • De meeste mensen bezitten maar heel weinig materialistische zaken, maar dat is voor hen zo te zien geen probleem. • De mensen zijn ontzettend vindingrijk en creatief, ze kunnen met bijna niks prachtige dingen maken. • De meeste mensen moeten ontzettend hard werken voor maar heel weinig geld. • Om het welvaartsniveau en organisatie niveau hier te verbeteren moet er politiek nog heel veel veranderen, dat gaat echt nog een hele tijd duren.

•

•

•

Heb me al eens stiekem afgevraagd hoe Indonesië er nu uit had gezien als de Nederlanders er langer waren gebleven, maar daar heb je natuurlijk Suriname en de Nederlands Antillen wel voor beschikbaar als voorbeeld. Niet om echt trots op te zijn geloof ik. Indonesië is veel dichter bij huis dan Nieuw Zeeland, maar voor wat betreft de cultuur, leef omstandigheden en welvaart bijna overbrugbaar ver van Nederland verwijderd. Heb echter niet de indruk dat de mensen in een slachtoffer rol zitten of ongelukkig zijn, ze zijn ook meer met elkaar begaan dan wij hier in het rijke westen is mijn indruk.

Nog een aspect wat in geen enkel verslag genoemd is, het is een land vol met sociale tradities, gewoontes en overtuigingen waar wij niks van begrijpen. Samen te vatten in het begrip “Stille Kracht”, gids Iwan vertelde hier zo nu en dan wel eens iets over, kan het niet goed uitleggen. Het is een mix van bijgeloof en geloof in hogere machten en de voorbestemming van veel zaken in het leven die voor de Indonesiër een prominent deel uit maken van zijn / haar dagelijkse leven. Voor ons als westerling niet te begrijpen of te doorgronden. Iwan vertelde dingen die hij persoonlijk mee had gemaakt en ervaren als Stille Kracht. Omdat het voor hem een serieuze zaak is waar hij met veel respect en ontzag overpraat ga ik deze zaken hier niet beschrijven uit respect voor hem. Je moet maar eens googlen op Stille Kracht, dan vind je veel informatie.

Groeten Henk

Balk, vrijdag 25 april 2008. Na 2 vluchtten, meer dan 15 uren en 13.000 kilometer vliegen (via India, Afghanistan, de zwarte zee, Rusland, Polen en Duitsland), vanmorgen om 6:30 veilig geland op Schiphol. Nederland zag er vanuit de lucht al wel groener uit dan toen we vertrokken en ongelofelijk georganiseerd ten opzichtte van Indonesië. Lekker druk op Schiphol, voorjaarsvakantie zeker? We stonden met een paar honderd man voor 2 loketjes paspoortcontrole, konden onze koffers daarna ook direct van de baan pakken. Met een volkomen onschuldig gezicht met al onze smokkelwaar door het lokketje niks aan te geven gelopen :<) Broer Gerben Jan staat al te wachtten om ons op te halen met het rode gevaar. De auto staat lekker dichtbij de uitgang geparkeerd, betalen voor het parkeren was ook niet nodig. Wel hing er zo’n bordje dat je auto weggesleept kan worden, maar dat had was hem niet opgevallen……………….. Soms moet je een beetje geluk hebben in het leven :<)

De V6 “spint” nog net zo mooi als voor vertrek en het verkeer is hier een stuk rustiger (zelfs met files!) en vooral veiliger dan we de laatste anderhalve week gewend waren. Onderweg na alle vliegtuig en ander voer eerst maar eens een fatsoenlijke uitsmijter ham kaas genuttigd met een echt Nederlands bakje koffie, best lekker. Nog even bij moeders een bakje gedronken in Oudehorne en daarna vertrokken richting Balk. Het rechts rijden gaat zonder er bij na te denken perfecto en alle knoppen plus het gaspedaal zitten op de juiste plaats. Heb me maar een beetje ingehouden, de concentratie is toch niet helmaal optimaal meer na zo’n lange reis. Om ongeveer 12:00 uren thuis aangekomen, alles was er nog, er staat “nieuw onkruid” in de vensterbank en een beetje voorraad in koelkast dankzij “Mien Dobbelsteen”. Allemaal prettig geregeld, hoef me eerst even nergens druk om te maken. Je voelt eerst maar wat vreemd in je eigen huis na 7 weken regelmatig van omgeving te zijn veranderd, is hier ook maar fris trouwens terwijl het eigenlijk best mooi weer is. Het was op Bali ook wel een kleine 20 graden warmer natuurlijk, ben plaatselijk ook nog behoorlijk verbrand de laatste dag op Bali. Er liggen stapels post en mail te wachtten, moet nog van alles inhalen de komende week, hoef gelukkig eerst nog een paar dagen niet te werken, even rustig tijd om weer in het oude ritme komen. Wat bijgepraat met een hele verzameling mensen, toch ook wel prettig om gewoon weer thuis te zijn eigenlijk. Aan het einde van de middag een volledig verantwoorde Nederlandse maaltijd genuttigd, smaakte prima maar moet eigenlijk eerst op dieet, ben namelijk wel namelijk een paar kilo gegroeid de afgelopen weken. Was van plan om nog van alles te doen, maar na het eten is de batterij bijna leeg, ben nog tot 21:00 uur opgebleven, was toen ook al 44 uren geleden dat ik een bed van dicht bij zag. Vanmorgen om 7:00 uur weer uit mijn coma ontwaakt, ben wel redelijk fit, maar moet nog steeds wel wennen aan de veel lagere temperatuur, heb het constant koud, heb ik anders nooit last van. Hier mee is het feestje dan echt voorbij en zijn dit de laatste regels van het verslag. Vond het zelf leuk en zinvol om onze belevenissen op deze manier bij te houden en aan de reacties te merken vonden jullie dat ook. Een kleine 3.000 foto’s en 7 uren film zijn het bewijs dat het allemaal echt is gebeurd, bijna niet te geloven dat het nu voorbij is.

Op een paar kleinigheidjes na is het allemaal volgens plan en geweldig goed verlopen. Of het mooi was hoef je niet te vragen, het was een geweldige ervaring, heel veel en verschillende nieuwe indrukken, prachtige natuur, aardige mensen, veel te veel om op te noemen. Als je ooit de kans krijgt om een dergelijke reis te maken, moet je geen seconde twijfelen, gewoon doen!. Iedereen die ons volgde en met ons deelde bedankt voor de belangstelling en we zien of spreken elkaar binnenkort vast wel weer. Groeten Henk