Wijnveld werkt samen met de vijf andere dienstencentra in het Leuvense; ze wisselen onderling activiteiten en ervaringen uit

ERKENNINGSNUMMER P708430 Afgiftekantoor Leuven 1 BELGIE-BELGIQUE

W ingerdstraat 14, 3000 Leuven Tel. Tel. 016/28.47.90 — Fax. 016/20.44.45

V.U.: P. P. Coosemans, Schoolbergenstraat 165, 3010 Kessel-Lo In deze editie:

Wingerd Driemaandelijkse huiskrant van het Woon- en Zorgcentrum De Wingerd ¤ Kleinschalige groepswoningen voor dementerende ouderen ¤ Zorgflats voor echtparen ¤ Centra voor Dagverzorging & Kortverblijf ¤ Lokaal Dienstencentrum Wijnveld ¤ Expertisecentrum Dementie Vlaams Brabant — MEMO

PB Leuven 1 2/2444

W oonzorgnet Dijleland

Edito Personeelsnieuws “Voile” - Marcel Boon Liefde, sterker dan de dood Europees jaar van de vrijwilliger Preekstoel: Vooroordelen Poëzie: de keuze van Rudi Thomassen Reminiscentie rond Kerk en Religie Zuster Amata De pastoor? Nondeju! Praatcafés dementie & jondementie Bewonersnieuws Dansavond: groot succes

1 2 3 4 4 5 5 6 6 7 7 8 8

DIENSTVERLENING IN DE BUURT, OOK ONZE AMBITIE Een stijgende levensverwachting is één zaak, maar hoe staat het met de kwaliteit van de toegevoegde levensjaren? Vele ouderen wensen thuis te blijven zolang het kan. Ze doen een beroep op mantelzorg van partners, kinderen, buren of vrienden. Pas wanneer ze langdurige hulp of persoonsverzorging nodig hebben, geven de ouderen de voorkeur aan professionele thuisverzorgingsdiensten. Bij hoogbejaarden en bij diegenen die niet kunnen rekenen op intensieve mantelzorg, geniet residentiële hulp en zorg de voorkeur. Bij het maximaal ondersteunen van mensen in hun thuissituatie en daarbuiten, beginnen de woon- en zorgcentra nu ook een belangrijke rol te spelen. De inplanting van nieuwe woon- en zorgcentra in buurten en woonwijken zal de participatie aan de zorg thuis en elders versterken. Het Nederlandse concept van woonzorg- en woonservicezones komt dan in het vizier. Het woon- en zorgcentrum De Wingerd wenst heel uitdrukkelijk mee te werken aan deze nieuwe ontwikkelingen, waardoor het ook directe zorg zal aanbieden aan ouderen die woonachtig zijn in de stad, in de wijk of in de buurt. Hiervoor heeft De Wingerd een reeks diensten en voorzieningen georganiseerd, die we in dit artikel aan onze lezers wensen voor te stellen. Hoe ondersteunt het woon- en zorgcentrum De Wingerd de zorg voor senioren en de zorg voor ouderen in de buurt, wijk of stad? Het lokaal dienstencentrum Wijnveld is elke dag open van 10 uur tot 17.30 uur. Dit centrum wil het isolement van mensen uit de buurt of wijken opheffen door diverse recreatieve en vormende activiteiten aan te bieden, die ontmoeting en kennismaking tussen mensen stimuleren. Er is geen leeftijdsbarrière, noch beperking van frequentie van deelname. Op zaterdag is er om 16.30 uur een katholieke eredienst voor buren, bezoekers en bewoners van de diverse voorzieningen. Iedereen is in dit centrum welkom voor informatie over het zorgaanbod in de stad en in de regio. Dagelijks, ook op zon- en feestdagen, is het Grand Café

foto: polyvalente zalen

geopend van 14 tot 17.30 uur. Tussen 12 en 13.30 uur bieden wij u restaurantservice aan met een dagmenu en diverse snacks. Twee zaaltjes met een respectievelijke capaciteit van 30 en 60 personen kunnen (eventueel ook samen en omvormbaar tot één geheel) gehuurd worden door derden voor familiebijeenkomsten, rouwmaal, conferenties en andere aangelegenheden. Tevens is er een kinéruimte beschikbaar voor fysieke recreatie en staan er twee computers ter beschikking op de publieke internetdesk. Het lokaal dienstencentrum beschikt zelfs over een publieke badruimte voor mensen uit de buurt, die thuis geen bad kunnen nemen.

foto: de nieuwe busjes en hun fiere chauffeurs

Wijnveld werkt samen met de vijf andere dienstencentra in het Leuvense; ze wisselen onderling activiteiten en ervaringen uit. Meer info: 016/28.49.50 of [email protected] De beide dagverzorgingscentra De Bezelaer en De Wijnstok zijn elke dag open van 8 tot 19.30 uur, ook op zon- en feestdagen. Deze thuisondersteunende diensten richten zich specifiek naar dementerende ouderen die nog thuis wonen, maar bij wie de mantelzorg tijdelijk van toezicht en zorg ontlast wil worden.

De bezoekers worden door hun familie gebracht of kunnen opgehaald worden door één van onze busjes. Er is een vast dagschema met diverse recreatieve activiteiten, aangevuld met zorg. Er zijn 23 plaatsen beschikbaar. Onze dagcentra werken samen met het centrum Hertog Van Brabant dat deel uitmaakt van het wzc Dijlehof. Deze drie centra werken samen voor hun organisatie, vervoer, intake en promotie. Het centrum voor kortverblijf De Druivelaar heeft 10 kamers ter beschikking. Hier kunnen ouderen tijdelijk van gebruik maken door te reserveren voor minimaal 2 nachten en maximum 3 maanden. Dit centrum werkt nauw samen met de centra voor dagverzorging omdat ook hier de mantelzorg tijdelijk zal ontlast worden en er op die mannier ondersteuning wordt gegeven om langer thuis te kunnen blijven wonen. Meer info: 016/28.48.00 of [email protected] Vervolg blz 6. >>

foto: LDC Wijnveld in de sneeuw

21 ste jaargang, nr. nr. 1 — maart 2011 2011

e-post: [email protected]

1.

Internet: www.wingerd.info www.wingerd.info

PERSONEELSNIEUWS Tijdens het personeelsfeest van 14 januari 2011 werden weer heel wat medewerkers in de bloemetjes gezet: Leen Coppens, Julia Appelt, Hilde Van humbeeck en Karin Poels hebben er 10 jaar dienst op zitten; Kristel Bruers, Véronique Debreuckere, Nele Gaeremynck, Magda Snoecks en Sylvia Speltdoorn zijn 20 jaar in dienst; maar met 25 jaar spant Francine Verbinnen de kroon (Julia en Hilde waren niet aanwezig tijdens de jaarlijkse receptie).

MOBIELE EQUIPE Sinds de introductie van het concept Kleinschalig Genormaliseerd Wonen hebben we getracht een zo groot mogelijke continuïteit te realiseren in de verschillende woningen: geen grote personeelswissels en zoveel mogelijk vertrouwde gezichten voor onze bewoners. Omdat een beperkt en vast aantal medewerkers niet in alle groepen en voor alle situaties haalbaar is gebleken, wordt er vanaf 1 maart gestart met een "mobiele equipe": een team van zorgen verpleegkundigen die de medewerkers in de woningen kunnen bijstaan tijdens onverwacht drukke momenten, of vervangen tijdens geplande vakanties en onvoorziene afwezigheden. Tegelijk wordt een nieuw profiel toegevoegd aan de schare disciplines die reeds actief zijn in ons woon- en zorgcentrum: "woonassistenten" zullen ingezet worden voor het bereiden en het begeleiden van het avondmaal, ze zullen tevens assisteren bij de avondzorg en een aantal huishoudelijke taken uitvoeren tot de nachtploeg om 20u30 het toezicht in de woning overneemt.

2.

Maken deel uit van de mobiele equipe: Melissa Delvaux en Lies Meeus voor de kleinschalige woningen; Fabienne Bruyns en Ilona Lijcklama voor de zorgflats en het groepswonen; Tine Joris zal vooral inspringen bij langere afwezigheden. Woonassistenten: Suzanne Devroy, Greet Andrien, Hilde Matthyssen, Marie-José De Brueckere, Marcella De Winter en Ophilia Appiah. Na een periode van 6 maanden zal dit project en de verwachte effecten grondig geëvalueerd worden: minder stress, lager absenteïsme en hogere arbeidsvoldoening moeten leiden tot een belevingsgerichtere zorg en grotere kwaliteit, waaruit weer een grotere klantentevredenheid zal volgen. De opinie en indrukken van de familieleden en bewoners zijn hierbij zeer belangrijk en zij zullen aan bod komen tijdens de geplande bewonersen bezoekersadviesraden. RDB

DIENSTVERLENING IN DE BUURT, OOK ONZE AMBITIE (VERVOLG) MEMO ondersteunt de zorg voor personen met dementie. MEMO informeert en sensibiliseert, geeft adviezen aan mantelzorgers en professionelen over hoe ze met dementie kunnen omgaan en geeft vorming aan al diegenen die hierom vragen. MEMO heeft een antenne in Pepingen waarmee het arrondissement Halle-Vilvoorde bereikt wordt. De werking van het centrum wordt financieel ondersteund door de provincie Vlaams-Brabant. Het uitgebreid documentatiecentrum is toegankelijk voor professionelen en mantelzorgers. Meer info: 016/50.29.06 of www.memo.be

foto: begroetingsruimte

De rouwkamer van het woon- en zorgcentrum werd professioneel uitgerust en beschikt behalve over een koelkamer ook over een verzorgde begroetingsruimte. Overleden bewoners worden hier opgebaard en de familie kan er een begroetingsmoment organiseren, al dan niet begeleid door de begrafenisondernemer van hun keuze. Ook mensen uit de buurt kunnen gebruik maken van deze ruimte, voor kleine groepen kan hier tevens een woorddienst gehouden worden. Meer info: 016/28.49.50 of [email protected] Rudiger De Belie

EEN GETUIGENIS: VOILE Op 25 en 26 november 2010 vond er in Brussel, in het kader van het Belgisch voorzitterschap van de Europese Unie een High Level Conference plaats over Dementie. Het ging niet zozeer over de medische, maar vooral over de psychosociale aspecten van de ziekte. Tijdens de conferentie was er in het Museum Belvue in Brussel een besloten expositie van tekeningen en schilderijen Marcel Boon.

kunstonderwijs en cultuurbeleid in Vlaanderen en Brussel. Ruim 35 jaar raakte hij geen potlood of penseel meer aan. 'Pas als ik mij heel erg verveel, zal het daar tijd voor zijn. Maar dat zal dus nooit gebeuren.' Maar het gebeurde… Opnieuw tekenen en schilderen begon dus uit verveling. Maar het bleek meer te zijn dan een soort bezigheidstherapie. Het werd een dagtaak, een 'levenswerk'. Door elke dag urenlang in zijn atelier aan het werk te zijn, herwon een dementerend Parkinsonpatiënt essentiële levensaspecten die hij aan het verliezen was. Door in de kunst een nieuwe werkelijkheid te creëren, kwam mijn man weer uitdaging tegen; hij verwierf vrijheid èn veiligheid; hij kreeg zelfbevestiging en een mogelijkheid tot communicatie. Vijf kostbare zaken in een mensen-bestaan. Ik licht ze toe.

Als echtgenote van een dementerende patiënt, mocht ik voor de conferentiegangers zijn werk toelichten. Het is jammer dat de illustraties bij deze tekst niet in kleur kunnen zijn, want mijn man maakte vooral een blije kunst tijdens zijn ziekte. Zijn kleurgebruik was uitbundig. Vorig jaar was er een expositie van zijn werk in De Wingerd. Het schilderij met de titel 'Voile', dat ik in mijn tekst noem, hing toen in het Grand Café. Marcel woont in zijn kamer in De Wingerd omringd door zijn schilderijen van vroeger en nu. Hij praat er vaak over. 14 Jaar geleden kreeg mijn man, Marcel Boon de diagnose 'ziekte van Parkinson', zo'n 7 jaar geleden kwam daar de diagnose 'dementie' bij. Toen hij zijn greep op de werkelijkheid begon te verliezen, ging hij tekenen en schilderen. Hij begon zelf een nieuwe werkelijkheid te maken. Mijn man is zijn loopbaan begonnen als tekenaar, graficus en schilder. Hij kreeg als kunstenaar enige naam maar de wereld buiten zijn atelier bleek een grotere uitdaging. Hij zocht maatschappelijk engagement. Marcel Boon speelde een betekenisvolle rol in het


Uitdaging Het leven als patiënt is saai, vervlakkend. In zijn kunst kon Marcel Boon op avontuur. Hij begon in 2004 met kleine zwart/wit tekeningen in inkt. Daarna haalde hij kleur binnen. Hij ging verschillende technieken uitproberen en op een steeds groter formaat werken. De kick die het te lijf gaan van een groot doek opleverde, was enorm. Maar de grootste uitdaging lag misschien wel in de intensiteit van honderden miniatuurtekeningen. Vrijheid Een dementerend Parkinsonpatiënt wordt als het ware in de boeien geslagen. Maar als mijn man werkte, viel elke beperking weg. Fysieke en mentale begrenzingen bleken relatief. Marcel kon moeilijk schrijven. Een werk signeren was een helse opgaaf. Maar als hij tekende was zijn hand vast. Hij lapte bovendien alle belastende kunstregels aan zijn laars. Hij genoot van het spelen met lijnen, vormen, kleuren. Het resultaat deed er minder toe. Veiligheid De werkelijkheid wordt onbetrouwbaar en dreigend voor een dementerende. Marcel kon in zijn kunst op reis gaan zonder risico's te lopen. Het was een wereld waarin hij de weg kende en zich thuis voelde. Hij beklom bergen en genoot van vergezichten. Hij daalde af in oergrotten.

Zelfbevestiging Een dementerende Parkinsonpatiënt wordt geconfronteerd met een toenemend falen van het eigen ik, een groeiend prestigeverlies. Marcel maakte zich in zijn kunst een wereld waarover hij baas kon zijn en waarin hij kon presteren. Hij kon er zichzelf tegenkomen, hij kon zich vragen stellen en antwoorden vinden. Hij had een taak, hij had zijn werk. Hij was weer iemand. Hij had weer autonomie. Communicatie De sociale wereld van een dementerende krimpt in. Ontmoetingen verlopen moeilijk en zijn vaak confronterend langs weerszijden. Marcel voelde hoe hij ontspoorde in gesprekken. Hij werd slecht verstaan en moeilijk begrepen. In zijn kunst kon hij zijn verhalen weer kwijt. Dus wie bij ons over de vloer kwam, kwam kijken naar en praten over zijn tekeningen en schilderijen, vrienden, maar ook de ramenlapper en de loodgieter. Ik wil u het verhaal over het ontstaan van 'Voile' (2007) vertellen. Dit doek bestaat uit lagen en lagen verf, onder dit schilderij gaan vier/vijf andere schilderijen schuil. Elke keer veranderde het. Er liggen werelden verborgen achter deze sluier. Vaak zei ik: 'Dit is mooi! Alsjeblieft, afblijven. Zo laten!' Maar Marcel was niet tevreden. Hij bleef veranderen, wekenlang. Het kreeg iets obsessiefs. Tot op een morgen alles overdekt was door een roze sluier. Ik was geshockeerd, ik dacht aan al dat bijzondere dat eronder lag en dat nu vaag weg doorschemerde onder die vrij onbestemde kleur. 'Dit is het. Het is af.' zei Marcel. Het werk verhuisde, zoals elk nieuw werk een tijdlang naar de woonkamer. Bezoekers vonden het mooi. Ik was er niet gelukkig mee, wilde het liever niet zien. Maar ik leerde ervan te houden. Nu vertelt het me veel: 'Voile' … Wat schemert er nog door? Wat is voorgoed verborgen? Wat is er verloren gegaan? Wie ben je? Wie was je? Waar is alles gebleven? Wat zien we? Wat weten we?

Een vrijplaats met eigen wetten en waarden. Ik heb daar ook mogen verblijven, met hem als gids. Deze laatste jaren waren rijk en, vreemd genoeg, vaak heel gelukkig. Toen zijn ziekte vorderde, zijn taal begon te verbrokkelen, keerde Marcel terug naar een steeds kleiner formaat. Hij bleef tekenen terwijl de werkelijkheid hem verder en verder ontviel. Er zijn twee processen te volgen, een soort amorfe verklontering (een diffuse implosie) of een versnippering, een uiteenvallen in kleine tekentjes (een zachte explosie). Het wordt vager en milder en stiller in hem. Zijn laatste echte tekeningen dateren van sep 2010. Ik denk dat het nu echt op is. Mijn man kan niet meer spreken, niet meer redeneren op onze manier. Maar de selectie van de kleine tekeningen heeft hij enkele weken geleden zelf gemaakt met handbewegingen. 'Dit is goed, het heeft zeggingskracht. Dat is zwak, het vertelt niets.' Marcel Boon heeft zijn verhaal verteld. Hij is zijn hele leven, als uitvoerend kunstenaar èn als kunstbeleidvoerder dezelfde vragen blijven stellen: Wat is kunst? Wat is werkelijkheid? Hoe verhouden die twee zich? En wie ben ik?

Een mens krijgt de diagnose 'Dementie'. De wereld stort langzaam ineen, niet alleen voor de patiënt ook voor zijn naaste omgeving. Alles ontaardt. Maar Marcel Boon ontdekte een eiland in die woelige oceaan van zijn ziekte, een stil oog, midden in een orkaan.


Marie-José Balm echtgenote

illustraties M. Boon: - Voorbijgaand (2004) - Wenteling (2004)

3.


GETUIGENIS: LIEFDE STERKER DAN DE DOOD

2011: HET EUROPEES JAAR VAN DE VRIJWILLIGER

Zo'n twee jaar geleden is mama in De Wingerd komen wonen. Ontreddering maakte zich van haar, verdriet en onmacht van ons, de vijf kinderen meester. Mama wilde terug naar Brugge en meermaals werd ze met zachte overredingskracht door Cathy van de straat terug naar het dagcentrum gelokt. Een pijnlijke periode van aanpassing volgde en woning 11 werd uiteindelijk haar thuis.

Van de sterke vrouw die mama was, die bridge speelde, ontelbaar veel boeken las, reizen organiseerde, haar leven zelfstandig en verantwoordelijk beredderde, blijft enkel nog een schim over. Onweerstaanbare rebellie overvalt me soms: een mens heeft zijn hersenen broodnodig om menswaardig te kunnen leven!

DE NIEUWJAARSRECEPTIE

Maar... ìs dat wel zo? De laatste maanden hebben vele kleine gebeurtenissen - heel geleidelijk aan - mij van het tegendeel overtuigd. En die overtuiging groeit niet in je verstand, maar in je hart.

Zo ongeveer moet ook de directie hebben gedacht. Dus werden op 27 januari alle vrijwilligers uitgenodigd om zich eens flink te laten verwennen. Het Grand Café was natuurlijk de ideale locatie om hen op gepaste wijze te ontvangen. Daar deden verantwoordelijke Mia, Liesbet en talrijke medewerkers hun uiterste best voor. Even na 19u was iedereen ter plaatse en mochten de 70 vrijwilligers genieten van een lekker glaasje aperitief. Het Grand Café zag er bijzonder keurig uit. De aankleding en schikking van de tafels beloofde veel goeds en de lekkere geur die uit de keuken kwam, deed velen al vooraf watertanden.

“De uil is de meest wijze van alle vogels” zeg ik aan mama terwijl ze gelukkig naar haar collectie porseleinen vogeltjes kijkt. “Hij is de baas en zorgt voor al de anderen”. Mama knikt goedkeurend. Ze hield altijd enorm veel van vogeltjes! Haar kamer met alle vertrouwde dingen en wijd zicht op de omringende velden is alsnog een geruststellend referentiepunt. Ik trek de la van haar nachtkastje open en haal er drie gehavende beertjes van haar kindertijd uit. Elke keer opnieuw zeg ik datzelfde zinnetje: “In die lade hebben ze echt geen zuurstof, mama. Ze mogen toch naar buiten komen, he? Laten we ze maar op 't bed leggen.” Het tevoorschijn komen alleen al van de beertjes doet mama lachen. Ze geven haar een goed en vertrouwd gevoel. En toch; straks verdwijnen die drie sukkelaars steevast weer in de verstikkende lade...

Eigenlijk is mama in wezen dezelfde persoon gebleven. Ze neuriet blij dezelfde deuntjes als vroeger. Ze reageert op dezelfde manier, kamt haar haar met precies dezelfde borstelstreken . Ze wijst ons, kinderen, nog altijd terecht als we in haar ogen iets onjuist zeggen of doen. Al wandelend merkt ze het gefluit van de vogels rondom De Wingerd op en geniet ervan met volle teugen. Ze leeft nog altijd met de Heer precies zoals zij vroeger diep gelovig elke dag aan Hem opdroeg. Het volstaat om stil samen een psalm te bidden, de eucharistie op zaterdag mee te vieren of mijn geloofsleven met haar te delen, om dat te voelen. Al is de geloofskennis vervaagd, die diepe dankbare en liefdevolle houding is gebleven. Het geloof is voor haar nog steeds een vertrouwd warm huis om in te wonen, en omgekeerd is het zo duidelijk dat de Heer bij haar is. Dat zègt ze zelf ook! Wat mama aan kennis en vaardigheden stilaan verloor, heeft ze aan sterke liefde gewonnen. En het verrassende is dat zij - in al haar broosheid en zwakheid - in staat is dat heel duidelijk en krachtig te tonen! Wij worden, veel meer nog dan vroeger, met knuffels en kusjes overladen. En niet alleen wij, maar alle verzorgenden in

Het nieuwe jaar wordt op vele plaatsen feestelijk gevierd. Het is immers de ideale gelegenheid om een punt te zetten achter een jaar hard werken en de mensen even te danken die zich daarvoor hebben ingezet. Daartoe behoren ongetwijfeld ook de vrijwilligers van De Wingerd en Wijnveld, die gedurende het afgelopen jaar hand- en spandienst hebben verleend om binnen- en buitenshuis alles vlot te laten verlopen.

Het viel iedereen op dat Directeur De Belie nergens te zien was. De reden daarvan vernamen we van Mia De Brabander die in zijn plaats, op haar gekende vriendelijke en gemoedelijke manier, iedereen dankte en hartelijk welkom heette. Zij moest helaas mededelen dat Directeur De Belie met griep te bed lag. Jammer voor de man zelf, want wij weten dat hij bij zulke gelegenheden graag tussen zijn mensen is.

Maar er was natuurlijk ook tijd voor andere dingen. Zo mocht Mia vrijwilliger Chris Thevissen extra bedanken voor 10 jaar inzet in de flatjes en kon zij ook een aantal nieuwkomers verwelkomen in de vrijwilligersgroep. We noemen de aanwezigen even bij naam; Luc Coppejans, Lut Merckx, Eric Mannaerts, Niki Woensdregt, Elise Tuyls, Josee Vanden Eynde en, terug van even weggeweest, Louis Maes en Adi en nog enkele anderen die helaas niet konden aanwezig zijn. Namens de vrijwilligers dankte Paul Coosemans de directie voor dit initiatief en wenste directeur De Belie een spoedig herstel toe. Voor Mia, Liesbet en het team van personeelsleden, die voor ons in de weer waren en vooral ook voor de onvolprezen kok Johan en zijn mensen vroeg hij een welverdiend applaus. Vanuit het Expertisecentrum dementie bracht Stien Claus de dank over van de bewoners en het personeel van De Wingerd, speciaal aan die vrijwilligers die zich dagelijks inzetten voor de bewoners. Stien las een gedichtje voor dat in het

HET VOELT WELLICHT ALS WANDELEN IN HET IJLE... We bladeren in een fotoboek van Brugge. De reitjes waar haar beste vriendin in een mooi wit huis woonde. De zwanen op het minnewater. Het Belfort en het statige café Craenenburg op de Grote Markt waar haar vader elke zaterdag een pilsje kwam drinken. Het tedere Mariabeeldje van Michelangelo in de O.L.V.-kerk. De gele narcissen in het begijnhof… Mooi, maar toch: …vaag… Er zijn enkele momenten van herkenning… misschien? En het mag zeker niet te lang duren!

woning 11 die zo attent en bekommerd met haar omgaan. Voor alles zegt ze dank, om elke kleine blijk van liefde is ze blij!

Arm in arm nemen we de lift naar het Grand Café. Hoe zou het voelen als je helemaal niet meer weet hoe laat 't is, noch welke dag het is van de week, waar je bent of wie nu precies naast je loopt. Het voelt wellicht als wandelen in het ijle. Wat mama ervaart en registreert kan ze niet meer begrijpen. Het maakt haar soms angstig, soms geprikkeld of boos en soms indroevig.

“On croit que tout est perdu, alors un oiseau se met à chanter” (Paul Claudel)

4.

Kortom: de liefde heeft het pleit gewonnen! Is dat niet méér dan de moeite van deze laatste tijd waard? Op een klein wit papiertje dat mama in haar missaal bewaarde had zij dit zinnetje geschreven:

Anne Dewaele

Mia vertelde dat ook het verplegend en verzorgend personeel had aangeboden om aan de voorbereiding en verzorging van deze avond mee te helpen. Dat hebben ze dan ook uitstekend gedaan, want zij zijn de ganse avond voor ons danig in de weer geweest. Eens aan tafel gezeten werden de lekkere schotels aangebracht. Chef-kok Johan, (ter plekke gekend om zijn grote kookkunst), heeft ons samen met zijn ploeg, die avond echt verwend. En natuurlijk hoort bij zoiets ook een lekker glaasje wijn. Tussen de gerechten door liep er ook een goochelaar rond. Hij deed straffe toeren met speelkaarten en deed ons met zijn trucjes soms raar opkijken. Muziek was er ook, natuurlijk! En wat voor muziek; zowat van alles "uit onze tijd" zoals men dat gewoonlijk zegt.

kader van dementie wordt verspreid. We kregen ook een boekje over de tramlijn van het leven met een speciale halt voor “vrijwilligerswerk”. Het kon niet anders of de avond zou op amusante wijze worden afgesloten. De DJ van dienst wist met zijn leuke muziek iedereen op de dansvloer te krijgen. En dansen dat we deden: wals, tango, zelfs rock en roll. Er werd gedanst als in onze jonge tijd. Vreugde alom en een betere afsluiter kon er voor deze fantastische avond van de vrijwilligers niet worden gevonden. Roger Cappelle

PREEKSTOEL: VOOROORDELEN !

POËZIE

Bij 't begin van het nieuwe jaar 2011 werden wij dikwijls geconfronteerd met daklozen en asielzoekers, meestal via het TV journaal en af en toe in eigen midden. Er zijn nogal wat mensen die vlug klaar staan met scherpe opmerkingen over deze mensen - 't zijn profiteurs - en die vol zitten met vooroordelen. Zoals bijvoorbeeld in dit verhaal. Het is een echt gebeurd verhaal. Een dame van middelbare leeftijd gaat iets eten in de Lunchgarden van de Carrefour. Ze neemt enkel een kom soep, ze zoekt een vrije tafel, hangt haar handtas aan een stoel en beseft dan dat ze geen lepel heeft meegenomen. Ze keert terug met een lepel en… wat ziet ze? Een Afrikaan aan haar tafel, die doodleuk haar soep oplepelt. Je moet maar durven, zo denkt ze. Ze trekt haar jas uit en gaat recht tegenover hem zitten en zegt: "Permitteer". Ze trekt de kom soep naar haar toe en begint te eten. "Als 't u blief" zegt de Zwarte met een brede glimlach. Als zij een paar lepels naar binnen heeft, trekt hij de kom naar het midden van de tafel en tot grote verbijstering van onze dame, gaat ook hij door met van de soep te eten… Gevolg: elk om beurt nemen ze een lepel soep! De kom is uit. "Een momentje" zegt de Afrikaan en hij komt terug met een portie friet, zet die in het midden van de tafel en zegt "bedien u!" Verbaasd deelt de dame de frieten met de Afrikaan. "Bedankt" zegt de zwarte met opnieuw een glimlach van oor tot oor. Daarna vertrekt hij. Ook de dame wil weggaan. Ze wil haar handtas nemen die ze aan de stoel heeft gehangen. Haar handtas is verdwenen! "Ik had het kunnen denken, hé! Al die vreemdelingen! Dieven zijn het!" In paniek kijkt ze rond naar iemand die haar kan helpen.

magere seizoenen

Zij beseft wat er gebeurd is! Toen zij terugkwam met haar lepel heeft ze zich van tafel vergist! Het is niet de Afrikaan die hààr soep heeft gegeten, maar zij zijn soep, én zijn frieten! En dan heeft hij haar nog bedankt!!! Het is niet nodig om uit dit verhaal een zedenles te trekken. Het verhaal spreekt voor zichzelf. Ik wou het alleen maar delen met de lezers - vrouw of man - van onze huiskrant 'Wingerd'. Pater Piet

Op dat ogenblik ziet ze, een paar tafels verder, haar handtas aan een stoel hangen… een volle soepkom, die ondertussen koud is geworden, staat op die tafel!

ik zie de lente ontluiken maar mijn lief ontwaakt niet meer, ruik de geuren van de zomer maar mis de smaak van haar begeerte, onderga de onrust van de herfst maar ontbeer de wind van haar inspiratie, verzin traag verhalen in de winter bed haar sterven opnieuw in. Beeld en gedicht: Nico van den Raad Nico van den Raad is een dichter uit het Haarlemse. Hij treedt ook op als verhalenverteller, schrijft verhalen, tekent en schildert… Zoals in een haikoe (hoewel niet in die vorm) verbindt hij in dit gedicht het onmiddellijke aanvoelen van de natuur, in haar seizoenen, met een echo in zijn gevoelens om de te vroege dood van zijn vrouw, en de poging om daar mee om te gaan. Herkenbaar, toch? RT

VERENIGINGSLEVEN De wekelijkse Eucharistievieringen gaan door op zaterdag, om 16u30 in de polyvalente zaal.

LIJNDANS Dinsdag 5 april 2011 - 14u00 In de polyvalente zaaltjes van het Grand Café.

VOLKSSPELEN

DE TIJD VAN TOEN KINDERMODE uit de jaren ‘50, ‘60 & ‘70

Dinsdag 26 april 2011 Samen met de kinderen van de Sint-Jansschool.

DE WINGERD ZINGT

Donderdag 14 april 2011 - 14u30 Reminiscentie activiteit in het Grand Café.

Donderdag 5 mei 2011 - 19u00 Zangavond in het Grand Café onder leiding van Jos Maes (voorkeurliedjes mag je doorgeven).

VOETWASSING Donderdag 21april 2011 - 10u30 In de polyvalente zaaltjes van het Grand Café; de Paasritus wordt geleid door Piet Debruyn.

PAASVIERING Zaterdag 23 april 2011 - 16u00 Liturgie door Piet Debruyn; opgeluisterd door het gemengd koor Blij Rondeel uit Heverlee.


EEN DRUPPEL

MODESHOW

PAASONTBIJT Paasmaandag 25 april 2011 - 9u00 In het Grand Café: familie en vrienden betalen €7, deelname bewoners inbegrepen in dagprijs. Inschrijven vóór 18 april.

Maandag 16 mei 2011 - 14u30 Mode Eddy toont de collectie nadien is er de mogelijkheid tot aankoop van lentekledij. Recente info vind je steeds in de maandelijkse infobundel en via www.wingerd.info.

IN DE STROOM… Op 30 januari '11 overleed Erik Van Noten. Hij werd 73 jaar oud. Toen zijn moeder Irène Broeckmans in De Wingerd verbleef, was Erik erg actief in de Bewonersadviesraad en was hij een prominent lid van het nieuwe redactieteam van ons huiskrantje De Bezelaar, de voorloper van Wingerd. Hij slaagde erin in bijna élk nummer een interview met dokter E. Triau over dementie te publiceren! Erik was één van de pioniers; we vergeten hem niet. We bieden aan Griet en aan zijn kinderen onze diepe deelneming aan... P.C.


5.


ONS RIJKE ROOMSE VERLEDEN Reminiscentienamiddag rond kerk en religie

Een groepje vrijwilligers heeft zich verzameld in en rond het Grand Café. Mia en Marieke en waarschijnlijk nog wel enkele mensen hebben met veel ijver de twee vergaderzalen omgetoverd in een ware tentoonstellingsruimte. Een veelheid aan voorwerpen, foto's en teksten, gelinkt aan religie en kerkelijke rituelen, catapulteren ons naar een tijd toen godsdienst en kerk quasi het ganse sociale leven beheersten. Wijwatervaatjes, paternosters, een goed bewaarde catechismus, zeemzoete lievevrouwebeeldjes, kunstige kruisbeelden: evenzovele getuigenissen van volkse devotie en oprecht geloof. Doopsel, eerste en plechtige communie, huwelijk; het komt allemaal aan bod. Alles is heel attractief opgesteld en we moeten niet de minste moeite doen om ons terug te wanen in onze jeugd. Het is duidelijk dat ook de bewoners hier een schat aan herinneringen zullen vinden. Om het geheel nog

ZUSTER AMATA Een vroegere wijkgenote, nu bewoonster hier, is er ook. Vol fierheid vertelt ze me dat zij haar plechtige communie gedaan heeft met Mark Eyskens. "En dat kunnen er niet veel zeggen," glundert ze. Ja, de catechismus hebben ze van buiten gekend, maar dat is erg lang geleden. En in de processie lopen deden ze graag. Als we het allemaal gezien en goedgekeurd hebben, installeren we ons aan een tafeltje voor een koffie. Ik probeer een beetje dieper op hun geloofsbelevenis in te gaan. "Of ze ook nog bidden" vraag ik hen. Geen van beiden geneert zich om te zeggen dat ze nog dagelijks bidt. "Geen lange paternosters, hé zo af en toe een korte gedachte." En "of ze denken ooit in de hemel te komen" vraag ik hen. Daar durven ze niet affirmatief op te antwoorden. Er is immers ook nog zo iets als een vagevuur. Als ik hen verzeker dat ze direct naar de hemel zullen gaan kijken ze me onzeker aan, duidelijk niet overtuigd.

In de verte klinkt het muziekje van Onze-Lieve-Vrouw van Lourdes. Spontaan beginnen we alle drie te zingen: "Te Lourdes op de bergen, verscheen in een grot, vol glans en vol luister, de moeder van God" Dat liedje kent toch zeker iedereen? Op mijn vraag of ze ooit in Lourdes geweest zijn, knikken ze bevestigend. Maar geen van beiden is met haar voeten in het heilige water geweest. De kaarskensprocessie hebben ze echter wel gezien. "Het was allemaal erg indrukwekkend en zó veel volk dat daar was. Maar de mensen haalden er toch troost uit, ook al werden ze niet genezen van hun kwalen."

sprekender te maken heeft pater Piet zijn soutane en pastoorskalot (hoe heet zo'n ding ook weer?) van onder het stof gehaald en met een brede glimlach flaneert hij nu tussen alle relieken door. En daar gaan we dan. We halen de gasten op uit de verschillende woonruimten en tronen ze mee richting Grand Café, alvast mijmerend over vroeger, over kerk en pastoor. En ja hoor: ze herkennen het allemaal. Ik heb twee dames mee uit Woning 11: gezworen vriendinnen. Ze weten perfect waarvoor zo'n wijwatervaatje diende. "En het water moest wel gewijd zijn hé, want anders hielp het niet" zegt mevrouw X. Het plechtige-communie-kleedje wordt uitvoerig bewonderd: "Dat heeft zeker veel geld gekost. Maar mijn kleed was niet wit maar een heel licht bruin, heel heel licht bruin." vertelt de tweede dame. "Ecru" help ik haar. "Ja, want dat werd niet zo rap vuil." De pijpekrullen zoals op de foto's hebben ze zelf ook gehad en daar "was erg veel werk aan geweest". Missionarissen kennen ze ook, één van beiden had zelfs een broer die witte pater was.We schuifelen van de ene tafel naar de andere en bewonderen het allemaal. De prent van "God ziet mij, hier vloekt men niet" doet een belletje rinkelen; zoiets hing op heel veel plaatsen.

6.

Geloof, religie, heiligen, God: we doen er vaak wat meewarig over, voelen het misschien als ballast. Maar vroeger, toen de levensstandaard lager was en de materiële welstand een stuk minder "haalden de mensen er toch troost uit, ook al loste het niet alles in een handomdraai op." Toch iets om over na te denken. Mieke Soens

Zuster Amata Amerijckx is sedert drie jaar bewoonster van woning 11. Zij is al van in 1946 Claris te Leuven, later in Kessel-Lo, en is zeer bekend geworden door het vervaardigen van kerkgewaden, begonnen rond het jaar 1958. Mooie kunststukken heeft ze gemaakt, met de machine en eveneens met de hand geborduurd. Ze werkte voor veel kloosters en nog meer voor parochies, zelfs voor de studenten van het Noord-Amerikaans College. In menige parochiekerk in de Verenigde Staten prijken er alben, kazuivels, stola's enz. met het label ‘Zusters Clarissen Kessel-Lo’

Door de 'klandizie' van zuster Amata kwamen deze Amerikaanse priester-studenten af en toe in ons klooster een nachtelijke aanbidding houden. Op zekere keer komt er een in volle galop de sakristie uitgestormd en vraagt aan de kosteres: ‘ma soeur un ascenseur s.v.p.’ De zuster doet teken haar te volgen en brengt hem aan de lift! Consternatie! Onze lieve medezuster heeft toch zeer goed zijn Frans verstaan! ‘'Il nous faut un ascenseur s.v.p.!’ Gelukkig gaat op dat ogenblik een andere zuster voorbij en fluistert stil haar medezuster in het oor: hij vraagt een wierookvat! Vlug holt de zuster hem met een wierookvat tegemoet: ‘Voilà l'encensoir!’ Buiten de vele gebedsuren heeft zuster Amata er soms dag en nacht aan gewerkt. Ze beleefde echt deugd aan haar werk en soms ook pret! Het waren vooral de soms rare combinaties die haar nachtmerries bezorgden. Hoe realiseer je een herder in hedendaagse tenue op een stola ? Hoe komt iemand op het gedacht persé een olifant op een stola te willen …? Het verhaaltje achteraf kwam er eigenlijk op neer dat het een nep-cadeau was, maar zuster Amata heeft dagenlang gefoeterd, tot de studenten haar het hele verhaal deden en zij de ‘stola’ met andere maten bedacht … oef! Vindingrijk was ze! Ze hield van haar klanten en kon niet veel weigeren.

Pater Piet

DE PASTOOR ? NONDEJU !

WOONZORGNET DIJLELAND

Aalmoezenier Piet Debruyn brengt humor in het leven van mensen met dementie.

18 februari 2011 - In de cafetaria van het woonzorgcentrum Ter Meeren in Neerijse heeft voormalig directeur Erik De Clercq de eerste steen gelegd van de nieuwbouw.

“Telkens wanneer ik een praatje maak met de mensen die hier wonen, vragen ze wie ik ben. Steevast antwoord ik: ‘Ik ben mijnheer pastoor’. ‘De pastoor? Nondeju!’, riep onlangs iemand. Dat gevoel voor humor is toch fantastisch.” Priester Piet Debruyn geniet nog na als hij deze sappige anekdote vertelt. Sinds 1987 is hij pastor in het woon- en zorgcentrum De Wingerd in Leuven, dat uitsluitend dmenterende mensen opvangt, een engagement dat hij naast zijn baan vrijwillig op zich nam en met liefde voortzet nu hij gepensioneerd is. “Humor is ontzettend belangrijk in het leven van mensen met dementie. Ik sta open voor de soms goddelijke boodschap die van hen uitgaat. Hun verstand is in gebreke, maar hun gevoel drijft des te meer boven. Humor helpt een heelt. Ooit las ik dat de letters van humor staan voor Hoognodig, Uitlaatklep, Menselijk, Overlevingskans en Relativeren. Ik ervaar dagelijks hoe juist dit is.”

Het woonzorgcentrum Ter Meeren maakt, samen met de Leuvense woonzorgcentra Dijlehof en De Wingerd, deel uit van het Woonzorgnet Dijleland. Algemeen directeur Griet Robberechts had het over een mijlpaal in de geschiedenis van Ter Meeren.

Meteen benadrukt de aalmoezenier het belang van de familie voor mensen met dementie. Vaak komen ze niet meer op bezoek, omdat ze toch niet herkend worden. “Toch heeft het zin”, benadrukt de prieste. “Een bezoek, een praatje, onze mensen genieten er met volle teugen van. In het nu, dat is waar. Want zodra het familielid weg is, is hij vergeten.” Hij vervolgt: “Vaak zorgen we enkel voor mensen met dementie en vergeten we dat zij ons ook iets te leren hebben. Zij hollen niet steeds vooruit, maar genieten van het nu. Ze kunnen niet anders.”

HUMOR HEELT. PATER PIET IN ACTIE. Pater Piet, zoals ze hem in het woon- en zorgcentrum aanspreken, draagt elke zaterdagmiddag de mis op voor de bewoners en hun familie. “Het is een leuke hartverwarmende bedoening”, glimlacht hij. “Er wordt gelachen van binnenuit. van harte. Hoogtepunt is de vredeswens, een moment vol humor, niet de communie. Toen ik eens de hostie uitdeelde, reageerde een vrouw: ‘Pater Piet, geef dat maar aan de kinderen.’ Fantastisch toch dat ze op zo een moment aan haar kleinkinderen denkt.”

Af en toe houdt Pater Piet lezingen over het belang van humor bij dementie. “Voor mij is de diepe grond van humor de barmhartigheid van God. Het is weten en geloven dat ik Gods geliefde kind ben. Dat maakt me sterk en blij. we verschillen allen van hart en gezicht, maar we zijn allemaal Gods kinderen.”

Overgenomen van Ilse Van Halst, verschenen in “Kerk en Leven”, 2011.

De nieuwbouw wordt het nieuwe rust- en verzorgingstehuis (RVT) van Ter Meeren. De plannen slaan op drie bouwlagen en een woonst voor 75 bewoners. Elke bouwlaag bestaat uit twee autonome en naast elkaar liggende groepswoningen. De onderste bouwlaag krijgt een eigen toegang en is bestemd voor de begeleiding en de ondersteuning van bewoners met dementie. Ook het centrum voor kortverblijf met vier woongelegenheden is in de nieuwbouw ingepast. Dokter Jef Van Deun gaf een toelichting: 'Alle bewoners krijgen er een eigen ruime kamer van 28 vierkante meter, met een sanitaire cel met douche. We installeren elektronische toegangscontrole, dwaaldetectie en een automatische schakeling van de verlichting.' Van Deun verder: 'Elke groepswoning heeft haar eigenheid met een eigen inkom en voordeur met bel, met een gezamenlijke woonruimte, met een open geïntegreerde keuken, badkamer en logistieke ruimtes. De bewoners kunnen in hun kamer blijven. Maar ze kunnen eveneens naar de gezellige woonruimte gaan om er een babbeltje te slaan met de andere bewoners. We hebben ook een centrale plaza, in de nabijheid van het kapsalon en de kineruimte.'

PRAATCAFÉ DEMENTIE Donderdag 24 maart 2011 - 19u Hoe omgaan met gedragswijzigingen? 'Het is anders’ - Helga Ter Vlierbeke Muzikaal intermezzo - Dr. Dirk Liessens Voorstelling ontmoetingsgroep voor personen met onomkeerbare geheugenproblemen > LDC Wijnveld, Leuven Donderdag 28 april 2011 - 19u Een bezoek bij mijn familielid dat lijdt aan dementie. Zin of onzin? Laurence Degreef > WZC Dijlehof, Leuven Donderdag 19 mei 2011 - 19u Voedings- en slikproblemen bij personen met dementie Marijke Vanderheyden, logopediste > WZC Ter Meeren, Neerijse Donderdag 9 juni 2011 - 19u De belevingswereld van een persoon met dementie - Marieke Verbiest > WZC Betlehem, Herent

PRAATCAFÉ JONGDEMENTIE Dinsdag 22 maart 2011 - 19u Diensten in de thuis- en residentiële zorg Herman Herbots en José Terras, partners van een persoon met jongdementie > LDC Wijnveld, Leuven Dinsdag 21 juni 2011 - 19u Diensten in de thuis- en residentiële zorg Dhr. Herman Herbots en Dhr. José Terras, partners van een persoon met jongdementie > LDC Wijnveld, Leuven

Bestaand gebouw Van Deun is de voorzitter van Ter Meeren. Hij stipt aan dat in het bestaande gebouw zowel de logistieke, de administratieve en de gemeenschappelijke ruimtes behouden blijven. Er blijft ook een rusthuisgedeelte met de huidige 33 kamers. Van Deun vindt dat het woonzorgcentrum zeker geen eiland op zich mag zijn. Hij stelt het zo: 'Ter Meeren wil een huis zijn dat ingebed en gekend is in de buurt en dat integraal deel uitmaakt van het gemeenschaps- en verenigingsleven van Huldenberg.

Dinsdag 20 september 2011 - 19u Dementie op jonge leeftijd en de buitenwereld. Beter of slechter contact met buren, vrienden, familie? Mevr. Sara Mahieu, psychologe en psychotherapeute WZC Den Olm Bonheiden > LDC Wijnveld, Leuven Dinsdag 22 november 2011 - 19u Seksualiteit en intimiteit Dhr. Mathieu Martens, directeur WZC Mater Dei Heikruis. > LDC Wijnveld, Leuven

Terwijl er aan de nieuwbouw wordt gewerkt, denken we na over mogelijke zorgvormen die we in de toekomst kunnen uitbouwen in het blok dat vanaf volgend jaar leeg zal staan.' 'We doen dat in overleg en samenwerking met verschillende partners uit de sector', zei Jef Van Deun nog. Het gemeentebestuur van Huldenberg is volgens burgemeester Marc Verheyden (CD&V) zeker een van die partners. Bron: WFH, Nieuwsblad 2011


Expertisecentrum Dementie Vlaams-Brabant Wingerdstraat 14 3000 Leuven

memo

Tel: 016 / 50.29.06 E-post: [email protected] Internet: www.ecdmemo.be


7.


DANSAVOND: EEN GROOT SUCCES

Wat was me dat een prachtige avond, die donderdag 3 februari. En óf onze bewoners genoten hebben van dit reminiscentiebal. Hun lovende reacties vernam Mia ‘s anderendaags al van het verzorgende personeel: “Bij de avondzorg zagen we alleen maar blije gezichten” of “Ik voelde me terug jong” of “Eindelijk heb ik nog een goed kunnen walsen!”. Ook het personeel zelf was opgetogen: “Dat onze bewoners genoten hebben, hoorde ik aan hun gesprekjes” of “Namens de aanwezige mensen van woning 11 willen we jullie bedanken voor deze fijne dansavond”.

Dit moet de twee Maria’s die deze balavond uit de oude doos organiseerden, Mia en Marieke, deugd doen. Trouwens, wat zagen die twee er beeldig uit in hun lange baljurken! Reminiscentie komt van het Latijnse deponente werkwoord ‘reminisci’, zich herinneren. Velen, zowel onze bewoners en hun familie als de onvermijdelijke, fraai uitgedoste vrijwilligers, zullen onvermijde-lijk teruggedacht hebben aan hun jeugd, aan de thé-dansants en de ruisende balnachten van toen.

Heel wat dingen hielpen mee om in de juiste sfeer te komen. Eerst was er het optreden van de showgroep van de dansschool De Smet-Camby die met danseressen in adembenemende jurkjes en heren in keurige pakken demonstraties brachten van diverse salondansen zoals foxtrot, rumba, trage wals, jive, samba, Weense wals, twostep, polka en zo meer: een prachtig, oogverblindend spektakel. De Chinese vrijwilliger van dienst had alle moeite om het juiste muziekje op het gepaste moment te starten vanuit de reservekamer. Dat hij als reminiscentie-object ouderwetse sokophouders, kortom ‘jarretellen’, droeg, kan niet als excuus aanvaard worden als zijn timing soms mis liep. Na die alom geprezen demonstratie nodigden deze dansers de aanwezige bewoners en hun familie uit op de dansvloer. De sfeer zat er dadelijk in. Cathy en haar mooie dochter showden hun bevallige avondjurken met menige danspartner. Ook Mia en Marieke zetten hun beste beentje voor, net als Rachelle en Marie-Thérèse. Yvette en Roland toonden nogmaals dat zij al lang de diverse ballroomdansen onder de knie hebben en Louis, in keurige smoking, demonstreerde zelfs met een rolstoelpatiënte. Deze dansavond kon niet stuk. Voor herhaling vatbaar? Zonder enige twijfel! P.C.

IN CIJFERS We verwelkomen 16 nieuwe bewoners: mvr. Meulemans en dhr. Craessaerts in Woning 2; dhr. Vancampenhout in Woning 3; mvr. Jusgen in Woning 4; mvr. Mombaerts in Woning 5; mvr. Van der Auwera en dhr. Kasiers in Woning 6; dhr. Goffin in Woning 8; mvr. Devuyst en dhr. Hombrouckx in Woning 10; mvr. Noels en mvr. Horsten, in Woning 11; dhr. en mvr. Van Cutsem-De Wel, en dhr. en mvr. Gielen-Houtmeyers in de Zorgflats. We namen afscheid en deelden in het verlies van de families: Coppens, Daniels, De Maeyer, Dehantschutter, Mineur, Peeters, Van Capellen, Vandeput, Vanneuville, Vanneste, Vegter, Welvaert en Willems. Dhr. Doms, echtgenoot van mvr. De Maeyer, keert terug naar huis.

Woon- en Zorgcentrum De Wingerd een huis aan de rand van de stad waar personen met dementie omringd zijn met elkaar op weg zijn zoekend naar vormen van levenskwaliteit vanuit ieders belevingswereld en levensverhaal we doen dit door te leven van dag tot dag samen en vanuit je eigen plek met behoud van familierelaties met en tussen mensen die zorg dragen en je bijstaan met je verleden en je heden te leren steeds weer opnieuw met het oor naar elkaar met het oog op de wereld van bewoners en bezoekers zoeken welke weg medewerkers kunnen gaan om zelf overeind te blijven en anderen te helpen in betrokkenheid te zorgen dat we elkaar verplichten te doen wat we zeggen en te zeggen wat we doen steeds te kiezen voor de kwetsbare mens dat doet ervaren dat warme zorg en solidariteit bestaan.

WOON-

EN

WERKTEN MEE AAN DEZE EDITIE

ZORGCENTRUM DE WINGERD

Wingerdstraat 14 - 3000 LEUVEN Administratie T: 016 28 47 90 F: 016 20 44 45 E: [email protected]

[ www.wingerd.info ]

Centra voor Dagverzorging & Kortverblijf Thuisondersteunende Diensten T: 016 28 48 00 E: [email protected] Kleinschalig Genormaliseerd Wonen & Zorgflats voor echtparen Sociale Dienst De Wingerd T: 016 28 47 93 E: [email protected] Lokaal Dienstencentrum Wijnveld T: 016 28 49 50 E: [email protected] WOONZORGNET DIJLELAND De Wingerd werkt samen met WZC Ter Meeren in Neerijse en WZC Dijlehof in Leuven aan kwaliteitsvolle voorzieningen voor ouderen in de regio. [ www.woonzorgnet-dijleland.be ]

8.

Marie-José Balm, Roger Cappelle, Paul Coosemans, Rudiger De Belie, Mia Debrabander, Piet Debruyn, Ann Dewaele, Mieke Soens, Rudi Thomassen. Foto’s: ergo’s & vrijwilligers Grafische vormgeving: S. Paemelaere Eindredactie: P. Coosemans tel. 016/25.45.64 Gedrukt bij Acco Leuven. Reageren op de inhoud via: [email protected] Jaarabonnement: € 12,00 Steunabonnement: € 50,00 Betalen op rek.: 230-0046309-60

SPONSORS RDBM

ArjoHuntleigh NV

Distrac NV

BNP Paribas Fortis

Blijveldstraat 14 3320 Hoegaarden

Warandeberg 3 1000 Brussel

KBC Bank Ortec NV & Verzekeringen Sint-Jacobsplein 32 Interleuvenlaan 60 3000 Leuven 3001 Heverlee

Initial Textiles

Pues Begrafenissen Eikestraat 2 3020 Winksele

Uitvaartcentrum Thyssen Krupp De Meerleire -Tossyn

Verzekeringskantoor Vanden Eynde-Tuyls

Viridee NV

‘s Hertogenlaan 42 3000 Leuven

W. Degreefstraat 10a 1560 Hoeilaart

Architecten & Adviseurs

Londenstraat 60 b121 Evenbroekveld 16 2018 Antwerpen 9420 Erpe-Mere

Eikenlei 181 2960 Brecht

Brusselsestraat 61 3000 Leuven

Av. metrologie 10 1130 Brussel

Thuiszorgwinkel Vivantia K.Leopold I-straat 34 3000 Leuven

SCA Hygiene InBev Belgium NV Products Rue de la Papeterie 2 Brouwerijplein 1 4801 Stembert 3000 Leuven

Wijnveld werkt samen met de vijf andere dienstencentra in het Leuvense; ze wisselen onderling activiteiten en ervaringen uit

Recommend Documents