Vormingsblad van de Vlaams Belang Jongeren BRUSSEL VLAAMS!

Vormingsblad van de Vlaams Belang Jongeren

BRUSSEL VLAAMS!

■ BREUKLIJN SEPTEMBER 2008

BRUSSEL VLAAMS! Wat gebeurt er met Brussel na het einde van België? De Vlamingen willen het in Vlaanderen behouden, de Franstaligen willen het, al dan niet samen met enkele gemeenten uit de Vlaamse rand, aansluiten bij Wallonië.

ressant artikel van de Waalse journalist Christophe Deborsu in de Standaard van 17 september 2008. Het artikel had de titel: “Geostrategie in BHV”. Hieronder vindt u de belangrijkste citaten:

Het potentieel verlies van Brussel bij een splitsing wordt vaak als argument gehanteerd om te pleiten voor het behoud van België. Vanuit Belgisch-gezinde kringen wordt inderdaad vaak geopperd en gedreigd dat Vlaanderen Brussel zal verliezen als het zijn plannen voor een onafhankelijke Vlaamse staat doordrukt.

Een heel bekende Franstalige partijvoorzitter neemt de toon aan van een oude pastoor die een jonge zondaar de les leest en zegt tegen mij (Christophe Deborsu): “Besef het goed: BHV is voor ons van geostrategisch belang! Dit houdt verband met de mogelijke onafhankelijkheid van Vlaanderen.” Als hij dat stelt met rollende ogen, heb ik (Deborsu) de indruk dat ‘mogelijke’ in feite ‘nakende’ betekent. “Ja, als Vlaanderen zijn onafhankelijkheid inroept, dan zullen er staatsgrenzen worden vastgelegd. Het gevaar bestaat dat de huidige taalgrens zomaar staatsgrens wordt. In de ogen van het internationaal recht heeft zo’n visie trouwens heel wat voeten in de (in casu Vlaamse) grond.”

Onlangs nog zei Karel De Gucht in Het Laatste Nieuws van 20 en 21 september dat “als Vlaanderen zich onafhankelijk verklaart het Brussel kwijt is en dat Vlaanderen zijn wil niet kan opleggen aan Brussel.” Dat een minister van Buitenlandse Zaken, die bovendien een Vlaming is, dit beweert op een ogenblik dat de internationale gemeenschap België in het oog houdt, is bijzonder nefast. De Een heel bekende Franstalige partijGucht zal het wel niet beseffen, voorzitter neemt de toon aan van een maar met zulke uitspraken wekt hij bij de internationale gemeen- oude pastoor die een jonge zondaar de schap de indruk dat Vlaanderen les leest en zegt tegen mij (Christophe inzake Brussel zijn verantwoor- Deborsu): “Als Vlaanderen zijn onafdelijkheid niet wil nemen en dat het inzake Brussel geen enkel hankelijkheid inroept, dan zullen er initiatief zal nemen. De kans is staatsgrenzen worden vastgelegd. Het reëel dat de Verenigde Staten gevaar bestaat dat de huidige taalgrens van Amerika, het Verenigd Koninkrijk en Nederland de zomaar staatsgrens wordt. In de ogen Vlamingen zullen steunen bij van het internationaal recht heeft zo’n het conflict rond Brussel, maar met ministers als Karel De visie trouwens heel wat voeten in de (in Gucht aan het roer wordt die casu Vlaamse) grond.” steun wel erg onzeker.

Mijn gesprekspartner kijkt even of ik zijn uitleg volg. Ik volg. “Het internationaal recht erkent echter uitzonderingen op het principe ‘taalgrens of gewestgrens = staatsgrens’. Bijvoorbeeld als die grens niet waterdicht is, als er elementen zijn die de homogeniteit van een gebied doorkruisen en dus het absolute karakter van zijn grenzen met een andere regio relativeert. BHV, dus.”...

Terug naar de (héél) bekende partijvoorzitter. Hij rondt zijn redenering af: “Als we BHV en de faciliteiten laten varen, dan zal Brussel door het ooit onafhankelijke Vlaanderen worden omsingeld en zal de hoofdstad door de Vlamingen vroeg of laat worden opgeslorpt. Een ramp voor Wallonië dat zich niet kan veroorloven een troef als Brussel kwijt te spelen. En geen prettig vooruitzicht voor de Franstalige Brusselaars.”

Bovendien heeft Karel De Gucht ongelijk. De kans is immers vrij groot dat Brussel volledig Vlaams wordt na een ontbinding van België. Brussel is dus eerder een argument pro Vlaamse onafhankelijkheid dan een argument contra.

De Franstalige partijvoorzitter uit het artikel van Christophe Deborsu heeft het bij het rechte eind. Na de ontbinding van België is de kans inderdaad vrij groot dat de taalgrens, die ten zuiden van Brussel loopt, staatsgrens wordt en dat Brussel in Vlaanderen komt te liggen. De kans is vrij groot dat de internationale gemeenschap Brussel als deel van Vlaanderen zal beschouwen.

Ook de Franstalige politici beseffen dat het moeilijk wordt Brussel aan te sluiten bij Wallonië na een ontbinding van België. Het is daarom dat ze een heleboel initiatieven ontplooien om linken te realiseren tussen Brussel en Wallonië: een corridor, een federatie Wallo-Brux. En dat heeft niets meer te maken met interne Belgische politiek. Het bevestigt dat de Franstalige politici bezig zijn met een exit-scenario voor de Belgische staat en dat zij hun internationale pionnen op het schaakbord aan het plaatsen zijn.

Ook de hierna te lezen tekst van Dirk Hoebeek, een advocaat die goed thuis is in internationaal recht, is wat dat betreft zeer verhelderend.

Ook het verzet tegen de splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde heeft niets meer te maken met interne Belgische politiek. Ook hier moet alles gezien worden in het licht van een nakende ontbinding van België. Daarover verscheen onlangs een inte-

■ Evert Hardeman 2

SEPTEMBER 2008 BREUKLIJN ■

WALLO-BRUX: EEN BRUG TE VER VOOR DE BELGISCHE FRANSTALIGEN

te dwingen zich tegen hun zin te schikken naar zo’n uitspraken) en er blijft het probleem van de geringe ontwikkeling, ja zelfs de gebrekkigheid, van het internationaal juridisch intrumentarium (er bestaan bijvoorbeeld geen universeel aanvaarde en rechtvaardige regels om gebiedsgeschillen tussen volken op te lossen).

Wat gebeurt er met Brussel, na het einde van België? De Nederlandstaligen willen het in Vlaanderen behouden, de Franstaligen willen het, samen met de randgebieden, aansluiten bij Wallonië. De vraag heeft ontegensprekelijk internationale implicaties.

Het is nodig dit alles te weten wanneer we de het volkengeschil i.v.m. Brussel van naderbij bekijken. Terzake kunnen Walen en Vlamingen zich niet richten naar een internationale rechtsmacht, enerzijds omdat er niet echt rechtbanken bestaan die uitspraak kunnen doen over zulke geschillen, anderzijds omdat er niet echt universele rechtsregels bestaan die een oplossing aan dit geschil kunnen geven. Zoals bij de andere etnische dossiers die tot nu toe in Belgique werden behandeld, zal de internationale gemeenschap in de eerste plaats verwachten dat Walen en Vlamingen hun probleem zelf oplossen. Bij het einde van België ontstaat er echter een nieuwe internationaalrechtelijke situatie en zijn er bepaalde internationaalrechtelijke regels, invloeden en praktijken die wel degelijk hun invloed zullen hebben bij het bepalen van het toekomstig staatkundig lot van Brussel.

Rechtsregels zijn er op gericht op een vreedzame wijze een einde te maken aan conflicten tussen mensen. En alle culturen hebben rechtssystemen georganiseerd, waar op bijzondere plaatsen, bijvoorbeeld rechtbanken, door bijzonder daartoe aangestelde personen, bijvoorbeeld rechters, oplossingen gegeven worden aan geschillen, in toepassing van rechtsregels die uitgewerkt werken om zo dicht mogelijk de rechtvaardigheid te benaderen. Op die manier wordt een einde gemaakt aan de oorlog tussen alle mensen, eindeloze vendetta’s. Het eigenaardige is echter dat deze manier van geschillenvoorkoming en -beslechting enkel bestaat in de private sfeer, in de sfeer van natuurlijke personen en rechtspersonen (met dit laatste worden vooral vennootschappen en verenigingen bedoeld). Zogauw we deze sfeer verlaten en in de internationale sfeer terechtkomen, moeten we ontdekken dat dit gesofisticeerd en uitgebreid systeem van geschillenbeslechting plots niet meer bestaat. Dit is paradoxaal: bij geschillen tussen personen treedt er een machtig gerechtelijk apparaat in werking teneinde dit geschil te voorkomen of op te lossen: politie, rechtbanken, gerechtsdeurwaarders. Maar, wanneer het echt nodig is, zoals bij geschillen tussen volken, waar bij hypothese miljoenen mensen betrokken zijn en het gevaar voor een noodlottige escalatie op grote schaal oneindig veel groter is dan bij conflicten tussen personen, is er geen uitgebreid rechtssysteem ter beschikking om dit geschil te voorkomen of op te lossen. Natuurlijk bestaat er in zekere mate een internationale rechtsmacht. Er bestaan internationale rechtbanken, die telkens echter slechts een beperkte bevoegdheid hebben. Bijvoorbeeld het Europees Hof van de Rechten van de Mens te Straatsburg dat staten kan veroordelen wanneer hun beleid niet overeenstemt met de rechten van de mens, zoals neergelegd in het Europees Verdrag van de Rechten van de Mens. Er is ook het Internationaal Gerechtshof van Den Haag, dat in zekere mate kan tussenkomen in geschillen tussen staten (bijvoorbeeld inzake territoriale wateren, luchtruim, territorium,...). Er is de Uno die via bepaalde resoluties staten kan oproepen bepaalde handelingen te stellen of niet te stellen. Toch stelt dit alles niet veel voor: er blijft het probleem van de tenuitvoerlegging van beschikkingen van internationale rechtbanken (het is moeilijk, zoniet onmogelijk, staten

Het kernbeginsel in het huidig internationaal recht is het staatsbeginsel. Hier duikt een nieuwe paradox op: men spreekt van het internationaal recht of van het volkenrecht (beide uitdrukkingen zijn in feite synoniemen), maar toch zijn de volkeren geen hoofdrolspeler in dit internationaal recht, sterker nog, volken zijn als zodanig niet gedefinieerd in het internationaal recht. Wie spelen dan wel de eerste viool? Het zijn de staten: entiteiten die beschikken over een welafgebakend territorium, een bevolking en een gezag. Kijk naar de staatkundige wereldkaarten met de mooi ingekleurde vakjes, met de staten zoals zij in de loop van de eeuwen en de millenia zijn ontstaan.

Ook de Franstalige politici beseffen dat het moeilijk wordt Brussel aan te sluiten bij Wallonië na een ontbinding van België. Het is daarom dat ze een heleboel initiatieven ontplooien om linken te realiseren tussen Brussel en Wallonië: een corridor, een federatie WalloBrux. En dat heeft niets meer te maken met interne Belgische politiek. Het bevestigt dat de Franstalige politici bezig zijn met een exit-scenario voor de Belgische staat en dat zij hun pionnen op het internationale schaakbord aan het plaatsen zijn.

Is dit staatkundig wereldgeheel eeuwig en onveranderlijk? Het internationaal recht zou het inderdaad liever zo zien, maar in werkelijkheid hebben er echter voortdurend veranderingen plaats. Er verdwijnen staten en er komen erbij. Is dat internationaal geregeld? Eigenlijk niet. Wanneer een groep mensen zich afscheurt, eventueel zelfs met geweld, van een bestaand staatkundig geheel (zoals de afscheuring van Slovenië, Kroatië en Bosnië uit Joegoslavië), of zich integendeel bij een ander staatkundig geheel aansluit (zoals de aansluiting van Oost- bij West-Duitsland), dan wordt op de duur de feitelijke toestand erkend. Deze erkenning gebeurt echter niet door een neutraal internationaal organisme, dat op grond van objectieve, universele criteria uitspraak doet. Een nieuwe staat bestaat zodra hij door minstens één andere staat erkend wordt (idealiter worden nieuwe staten erkend door zoveel

3


niet dat het voor het overige in feite deel uitmaakt van de Italiaanse staat).

mogelijk andere staten; men spreekt dan van een erkenning door de internationale gemeenschap). Denk aan Joegoslavië: Slovenië, Kroatië en Bosnië zijn als nieuwe staten ontstaan door erkenning door andere staten. Vooral sinds deze eeuw probeert men deze internationale staatkundige veranderingen te plaatsen onder het internationaalrechtelijk begrip van het zelfbeschikkingsrecht der volken, het recht dus voor groepen mensen om zich af te scheuren van bestaande staatkundige gehelen, of om zich integendeel aan te sluiten bij andere staatkundige gehelen. Nochtans leidt dit beginsel een eerder theoretisch bestaan, wat zich uit in het feit dat in het internationaal recht geen procedures voorzien zijn om dit zelfbeschikkingsrecht daadwerkelijk te organiseren. Het is een feit dat het huidig internationaal recht nog steeds de voorkeur heeft voor de principiële onveranderlijkheid van de staatkundige grenzen.

• Brussel is maar een stadsgebied. Bij de toepassing van het zelfbeschikkingsrecht der volken en de erkenning van nieuwe staatkundige gehelen door de internationale gemeenschap denkt men aan grotere gebieden, zoals toen Oost- en WestDuitsland bij elkaar aansloten, of zoals toen Slovenië, Kroatië en Bosnië zich van Joegoslavië losscheurden. Het zelfbeschikkingsrecht der volken betekent dus niet het zelfbeschikkingsrecht van dorpen of steden.

Het is dus zeer de vraag of de internationale gemeenschap bereid zal zijn om Brussel als aparte staat te erkennen, al dan niet staatkundig in verbinding met Wallonië. De Vlamingen moeten zich in ieder geval verzetten tegen zo’n internationale erkenning en tegen een referendum in Brussel. Zij zullen de internatioAls België ineenstort -bijvoorbeeld doordat Vlaanderen zich nale gemeenschap moeten overtuigen dat het erkennen van de eenzijdig afscheurt, of Wallonië, of als ze er allebei de brui stad Brussel als onafhankelijke staat een aan geven, dan zullen Vlaanderen en gevaarlijk precedent oplevert. Als het verWallonië door de andere staten wel snel franste Brussel het recht zou hebben zich erkend worden als nieuwe staten (ik laat los te scheuren van het Nederlandstalige de problematiek terzijde van de staat die Vlaanderen, hebben dan het verspaanste als opvolger van de Belgische staat zal Miami en Los Angeles (benevens nog beschouwd worden, wat trouwens niet een reeks andere steden en gebieden in zoveel belang zal hebben). In de prakhet zuidwesten van de Verenigde Staten) tijk zullen er immers twee nieuwe staeveneens het recht zich los te scheuten ontstaan waarmee de internationale ren van de Amerikaanstalige Verenigde gemeenschap op de duur wel zal moeStaten? Hebben het gerussificeerde Narva ten rekening houden. in Estland, het gerussificeerde Riga en verschillende andere steden in Letland Maar wat dan met Brussel? Zal dit ook het recht zich los te scheuren? Mogen als een aparte staat erkend worden? Is het zelfbeschikkingsrecht hier ook Brussel is een enclave op Vlaams grondge- de Zweedstalige dorpen en steden in het van toepassing? Dat is de idee van de bied. De internationale praktijk toont aan zuidwesten van Finland de Finse staat verlaten? Belgische Franstaligen: zij gaan ervan dat er bijna geen onafhankelijke staten uit dat Brussel een volwaardige staat is, naast Vlaanderen en Wallonië. Het is bestaan omgeven door het grondgebied van En zelfs als de Belgische Franstaligen er andere staten. Vaticaanstad is zelfs niet in slagen om Brussel als een aparte staat echter zeer onzeker dat de internatioecht een uitzondering: zijn staatkundige te doen erkennen, al dan niet in verbinnale gemeenschap een staat Brussel zal erkennen, al dan niet in verbinding met onafhankelijkheid is louter functioneel en ding met de Waalse staat, dan is hun de Waalse staat, en wel om volgende belet niet dat het voor het overige in feite probleem nog niet opgelost. De Brusselse staatkundige omschrijving heeft immers redenen: deel uitmaakt van de Italiaanse staat. geen rechtstreekse territoriale band met de Waalse staat. Bij het einde van België zal • Brussel is geen duidelijk afgescheier een nieuwe Vlaamse staat ontstaan, die natuurlijker veel sterker den staatkundige entiteit, vergelijkbaar met de Waalse en zal zijn dan het huidige Vlaams Gewest en die veel gemakkelijker Vlaamse staat: de Nederlandse en Franse gemeenschap zijn zijn wil zal kunnen opleggen aan Brussel, dat immers slechts een er beiden bevoegd. In de Brusselse gewestregering zitten enclave is. Indien de Belgische Franstaligen dus wensen Brussel zowel Nederlandstaligen als Franstaligen. Staatsrechtelijk voorgoed in de Franse wereld op te nemen, dienen zij het niet geeft Brussel de indruk onverdeeld eigendom te zijn van enkel staatkundig, maar ook territoriaal bij Wallonië aan te hechWallonië en Vlaanderen. ten. Dan moeten zij samen met Brussel een deel van de randgebieden aanhechten, in het bijzonder de zogenaamde corridor, de • Brussel is de hoofdstad van Vlaanderen en zal dat op het strook Vlaams grondgebied dat Brussel scheidt van Wallonië, met ogenblik van de internationaalrechtelijke erkenning van o.a. Sint-Genesius-Rode. Om die reden zijn zij sinds geruime tijd Vlaanderen allicht nog steeds zijn. De internationale gemeenbezig scenario’s te bedenken om dat doel mogelijk te maken. schap kan dit feit niet zomaar opzij schuiven. De vraag is hier dan ook: zijn er in de huidige internationale praktijk aanknopingspunten die het mogelijk maken om deze Belgisch-Franse droom te realiseren?

• Brussel is een enclave op Vlaams grondgebied. De internationale praktijk toont aan dat er bijna geen onafhankelijke staten bestaan omgeven door het grondgebied van andere staten (Vaticaanstad is zelfs niet echt een uitzondering: zijn staatkundige onafhankelijkheid is louter functioneel en belet

4


Het feit dat ondertussen een betrekkelijk groot deel van de rand rond Brussel verfranst is, in ‘t bijzonder de corridor, is in de huidige internationale praktijk van ondergeschikt belang. Deze houdt inderdaad in de eerste plaats rekening met voorafbestaande, internbestuurlijke grenzen, nooit met de etnische samenstelling van de plaatselijke bevolking. Dit wordt bevestigd in de internationale praktijk van de laatste jaren. In bepaalde delen van Kroatië, Oost-Slavonië en de Krajina’s, en in bepaalde delen De praktijk van de laatste jaren of decennia heeft uitgewezen dat van Bosnië hadden de Serviërs een meerderheid of waren zij het beginsel van de onveranderlijkheid van de staatsgrenzen ook toch sterk vertegenwoordigd. Uiteindelijk zijn deze gebieden dan wordt toegepast op internbestuurlijke grenzen. Dit betekent dat toch in de nieuwe staten Kroatië en Bosnië gebleven, ondanks wanneer een bestaande staat uit elkaar valt in verschillende nieuhet feit dat de Serviërs ze enige tijd daadwerkelijk in hun greep we staten de internationale gemeenschap bij voorkeur de reeds hadden. Hetzelfde kan vastgesteld worden inzake de Sovjetbestaande internbestuurlijke grenzen als nieuwe staatsgrenzen zal Unie: in het noordoosten van Oekraïne woont een enorme groep aanvaarden. Joegoslavië is bijvoorbeeld uit elkaar gevallen in verRussen, naar schatting schillende nieuwe sta11.000.000, die er ten: Slovenië, Kroatië, bovendien de meerderBosnië, Macedonië en heid uitmaken. Toch Klein-Joegoslavië (deze zijn ook deze gebieden laatste is de rechtsopintegraal onderdeel volger van de vroegere gebleven van de nieustaat Joegoslavië en zou we Oekraïense staat. eigenlijk beter Servië Een ander voorbeeld genoemd worden). De is Estland: de grensstaatsgrenzen van de stad Narva ligt vlaknieuwe staten vallen bij de staatsgrens met samen met de internRusland, telt ongebestuurlijke grenzen veer 90 % Russische die reeds in de tijd van inwoners, maar bleef Joegoslavië bstonden desalniettemin onder(want bovengenoemde deel van de nieuwe entiteiten hadden een Estse staat. Dus zelfs zekere mate van zelfbeals een machtig volk stuur op een welafgeals de Russen inzake lijnd grondgebied). de bepaling van de Dezelfde vaststelling nieuwe staatsgrenzen inzake de Sovjetunie: hun wil niet kunook deze staat is uitnen opleggen aan de eengevallen in een reeks hen omringende en nieuwe staten en ook kleinere volken, hoe hier vallen de nieuwe zouden de Belgische staatsgrenzen samen Franstaligen hun wil met de vroeger reeds dan kunnen opleggen bestaande internbeaan de Vlamingen? stuurlijke grenzen van In bepaalde delen van Kroatië, Oost-Slavonië en de Krajina’s, en in de Sovjet-Unie: Estland, bepaalde delen van Bosnië hadden de Serviërs een meerderheid of waren Bepaalde Belgische Letland, Litouwen, zij toch sterk vertegenwoordigd. Uiteindelijk zijn deze gebieden toch in de Franstaligen zijn er Wit-Rusland, Oekraïne, de Russische Federatie, nieuwe staten Kroatië en Bosnië gebleven, ondanks het feit dat de Serviërs nochtans van overze enige tijd daadwerkelijk in hun greep hadden. tuigd dat zij bij het Kazachstan,... einde van België een referendum over de randgebieden zullen mogen houden, met in Wanneer men dit doortrekt naar de Belgische situatie, zal de het achterhoofd dat zij er toch al de meerderheid hebben. Dit internationale gemeenschap bij voorkeur de reeds bestaande dient echter naar het domein van de wishful thinking verwezen internbestuurlijke grenzen tussen Vlaanderen en Wallonië als te worden. In de huidige internationale praktijk worden geen nieuwe staatsgrenzen aanvaarden. Dit zou betekenen dat de huireferenda meer gehouden over grensgebieden. Opnieuw kan dige taalgrens, die ondertussen de bestuurlijke grens is geworden hier ook verwezen worden naar de situatie in Oost-Europa: tussen de Belgische deelstaten Vlaanderen en Wallonië, de nieude Serviërs zouden allicht wel graag een referendum gekregen we staatgrens zal worden. Dit betekent dus ook dat Brussel ten hebben over Oost-Slavonië en de Krajina’s, alsmede over een noorden van deze grens zal blijven, waarbij de vraag of Brussel reeks gebieden in Bosnië, en de Russen zouden allicht ook wel zelf al dan niet als onafhankelijke staat zal erkend worden, van graag een referendum hebben gehad over het noordoosten van minder belang is. Oekraïne. Welnu, geen van hen heeft dit referendum gekregen. Het grote beginsel in het huidig internationaal recht is dat staatsgrenzen onveranderlijk zijn en enkel kunnen gewijzigd worden met toestemming van de betrokken staten. De Duitsers kunnen bijvoorbeeld Elzas-Lotharingen niet aanhechten zonder de toestemming van de Franse staat, binnen wiens grondgebied ElzasLotharingen op dit ogenblik gelegen is.

5


beeld is misschien nog Kroatië, dat zich in 1991 eenzijdig onafhankelijk verklaarde van Joegoslavië, terwijl desalniettemin Oost-Slavonië en de Krajina’s, waar de Serviërs een meerderheid hadden, onderdeel zijn gebleven van het grondgebied van de nieuwe Kroatische staat. En zelfs als de Belgische Franstaligen er zouden in slagen Brussel te laten erkennen tot onafhankelijke staat, los van de Vlaamse, dan nog winnen de Vlamingen. Want wat zal zo’n Brusselse onafhankelijkheid voorstellen in het onafhankelijke Vlaanderen? Een Brussel dat verdrinkt in de Vlaamse staat en waaraan deze laatste, bevrijd van de Belgische grendels, oneindig veel gemakkelijker zijn wil zal kunnen opleggen?

In feite is er in de twintigste eeuw slechts éénmaal een referendum gehouden over grensgebieden en dat was bij het einde van de eerste wereldoorlog, toen de bewoners in bepaalde grensgebieden van het Duitse volksgebied het recht hadden om te zeggen tot welke van de aangrenzende staten zij wilden behoren. Zo zijn er referenda geweest in de Oost-Kantons (grensgebied met Wallonië), in Sleeswijk-Holstein (grensgebied met Denemarken), in Silezië (grensgebeid met Polen), in Karinthië (grensgebied met Slovenië). Ook na de tweede wereldoorlog is er nog zo’n referendum in Saarland geweest, dat uiteindelijk toch bij Duitsland bleef. Maar deze referenda hadden dus plaats in een bijzondere situatie: Duitsland was verslagen en de overwinnende volken drongen deze volksraadplegingen aan de verslagen vijand op (in het geval van de Oostkantons diende het referendum enkel om een schijn van wettigheid te geven aan de annexatie van gebieden, die voor een groot deel etnisch van oudsher Duits waren).

Het is zelfs zo dat de Belgische Franstaligen, na het einde van België, zelfs louter verbaal geen aanspraak meer zullen kunnen maken op de corridor en de randgebieden. In de huidige internationale praktijk komt dit immers neer op een oorlogsverklaring ten opzichte van de De praktijk van de laatste jaren of decen- nieuwe Vlaamse staat, wat de taligen in de internatinia heeft uitgewezen dat het beginsel van Frans onaal ongemakkelijke positie de onveranderlijkheid van de staatsgren- dringt van agressor (die rol kregen ook de Serviërs toebezen ook wordt toegepast op internbestuur- deeld toen zij na het einde van lijke grenzen. Dit betekent dat wanneer Joegoslavië aanspraak begonnen te maken op gebieden in een bestaande staat uit elkaar valt in ver- Kroatië en Bosnië).

De Belgische Franstaligen kunnen derhalve uit de huidige internationale praktijk geen aanknopingspun ten halen om de Vlamingen tegen hun zin een referendum op te leggen inzake de randgebieden. Toch blijven bepaalden onder hen volhouden en zijn zij van mening dat zij dit referendum schillende nieuwe staten de internationale Indien de Belgische Franstaligen wel zullen krijgen, met de steun van de internationale gemeen- gemeenschap bij voorkeur de reeds bestaan- Brussel met de randgebieden aansluiten bij de Waalse schap. Ook dit is puur wishful de internbestuurlijke grenzen als nieuwe willen staat, dan zullen ze dit doel, thinking: in de praktijk zal deze paradoxaal genoeg, moeten internationale gemeenschap staatsgrenzen zal aanvaarden. bereiken vóór het einde van zich beperken tot Engeland, Belgique. Maar hoe denken ze dat nog ooit te kunnen verkrijNoord-Nederland, Duitsland en Frankrijk. De drie eersten hebgen? Hun laatste kans was in feite in 1963, bij de vastlegging van ben helemaal geen belang om de grenzen van de francité nog de taalgrens: toen hadden ze moeten doordrukken en Brussel meer naar het noorden te zien opschuiven, in de richting van territoriaal aansluiten bij Wallonië, met inbegrip van een aantal de Rijn en van hen moeten de Belgische Franstaligen dan ook randgebieden. Dat zou een schending geweest zijn van de vooraf geen steun ondervinden voor hun verkapte annexatiepogingen. aangenomen principes, gezien Sint-Genesius-Rode in die tijd nog Ook van Frankrijk is de steun helemaal niet zeker, en zelfs als overwegend Nederlandstalig was, maar goed, in België hebben Frankrijk zijn volle gewicht in de schaal legt, dan zal dit in dit principes nooit zwaar gewogen. Toen was er nog geen Vlaamse geval niet voldoende zijn . staat, nog geen Vlaams Parlement, nog geen Vlaamse regering, was Vlaanderen politiek en economisch nog zwakker. Natuurlijk Het besluit van dit alles is dat de huidige internationaalrechtelijke zouden de Vlamingen gehuild hebben, maar ook deze storm praktijk, noch de huidige internationaalpolitieke machtsverhouzou uiteindelijk wel geluwd zijn. Maar hoe denken de Belgische dingen het zomaar zullen toelaten dat Brussel een onafhankeFranstaligen dat nu nog te bereiken, bijna veertig jaar later? Elke lijke staat wordt, al dan niet staatkundig in verbinding met de grenswijziging is onbespreekbaar geworden. Of niet? Waalse staat, en nog minder dat dit Brussel mét de randgebieden ook nog territoriaal aangesloten wordt bij deze Waalse staat. In de huidige internationale rechtspraktijk vinden de Vlamingen Integendeel, de internationale gemeenschap zal bij voorkeur de dus een objectieve bondgenoot. Het doen erkennen van Brussel bestuurlijk vastgelegde taalgrens als nieuwe staatsgrens tussen de als onafhankelijke staat en het samen met een reeks randgebieden Vlaamse en Waalse staat aanvaarden. staatkundig en territoriaal aanhechten van Brussel bij Wallonië, zal voor de Belgische Franstaligen te hoog gegrepen zijn: a bridge Het is dus een onware slogan, volgens dewelke Vlaanderen too far. En zelfs als ze erin zouden slagen, dan moeten we onze Brussel zal verliezen wanneer het zichzelf onafhankelijk verklaart hoed afnemen, want dan zullen ze méér bereikt hebben dan (een Belgisch-Franse kreet, die naar goede gewoonte door een Servië en Rusland in vergelijkbare omstandigheden. reeks Vlaamse simpele duiven voor waarheid wordt aangenomen). Een analyse van de internationale praktijk van de laatste Ondertussen dienen de Vlamingen rustig af te wachten en een tien jaar toont trouwens aan dat de verschillende eenzijdige agressieve politiek te voeren tegenover de Waalse en Brusselse onafhankelijkheidsverklaringen in Europa niet geleid hebben tot francité (allicht de enige taal die ze naast het Frans verstaan): gebiedsverlies: Slovakije, Estland, Letland, Litouwen, Oekraïne, het opeisen van alle van oudsher Nederlandssprekende gebieden Wit-Rusland, Slovenië, Bosnië, Macedonië,... Het beste voor-

6


die nu in de Waalse deelstaat liggen, het verder uitkleden van Belgique, het doen uitdoven van de faciliteiten, het bestrijden van Brussel als derde gewest, het verdiepen van de kloof tussen Wallonië en Brussel, het droogleggen van de miljardenstromen, het versplinteren van de Brusselse Franstaligheid in meerdere fracties en subculturen, het onophoudelijk aan de schandpaal nagelen van de Belgische schandalen, het doorprikken en ontmaskeren van de laatste belgische mythes, het ontbelgiseren, deromaniseren en hergermaniseren van Vlaanderen ... Ondertussen dienen zich vanuit de internationale sfeer nieuwe mogelijkheden aan: in allerlei resoluties en verdragsteksten van internationale organisaties, zoals de V.N. en de Raad van Europa, wordt sinds de jaren negentig voor het eerst het gedwongen assimileren van een bevolking op zijn traditioneel grondgebied als ongeoorloofd beschreven. Dit zou kunnen betekenen dat de

gedwongen assimilatie opgenomen wordt in het pantheon van de volkenmisdrijven, waar het plaats zal nemen naast andere illustere misdrijven als de volkenmoord, deportatie, kolonisatie, bezetting en infiltratie, die reeds vroeger als zodanig erkend zijn. Dit betekent dat de Vlamingen de Belgische francité op de internationale scène kunnen gaan aanklagen, want de verfransing van Brussel is het prototype van een gedwongen assimilatie van een inheemse volksgroep op zijn traditioneel grondgebied. En als de verfransing van Brussel erkend wordt als volkenmisdrijf, dan heeft dit tot gevolg dat de Belgische Franstaligen hun volkenrechtelijke eigendomsaanspraken op Brussel voorgoed naar de prullenmand kunnen verwijzen...

■ Dirk Hoebeek

In de huidige internationale rechtspraktijk vinden de Vlamingen dus een objectieve bondgenoot. Het doen erkennen van Brussel als onafhankelijke staat het samen met een reeks randgebieden staatkundig en territoriaal aanhechten van Brussel bij Wallonië, zal voor de Belgische Franstaligen te hoog gegrepen zijn: een brug te ver.

BREUKLIJN

De driemaandelijkse uitgave van de vzw Vlaams Belang Jongeren. Het politiek vormingsblad voor en door de Vlaams Belang Jongeren. Jaargang 10, nummer 2, juli - augustus - september 2008 Bijlage bij Vrij Vlaanderen. Hoofdredacteur: Evert Hardeman Redactie: Hans Verreyt, Wouter Jeanfils, Frederik Pas, Jörgen Noens, Bert Deckers, Olivier Peeters, Jan Lievens, Barbara Pas en Hendrik De Vloed Opmaak: Bert Deckers Oplage: 7.500 ex. Abonnementen: VBJ-leden gratis. Niet VBJ-leden kunnen zich abonneren door storting van 5 euro (student/scholier), 7,50 euro (anderen), 13 euro of meer (steunabonnement) op rek.nr. 751-201695574 van de Vlaams Belang Jongeren vzw met vermelding “Breuklijn”. Voor vragen en opmerkingen kan u steeds terecht bij VBJ, Madouplein 8 bus 6, 1210 Brussel. Tel. 02/219 27 28 E-mail: [email protected]

Het is dus een onware slogan die zegt dat Vlaanderen Brussel zal verliezen wanneer het zichzelf onafhankelijk verklaart. Het gaat hier om een Belgisch-Franse kreet, die naar goede gewoonte door een reeks simpele duiven voor waarheid wordt aangenomen.

Verantwoordelijke uitgever: Bruno Valkeniers, Madouplein 8 bus 9, 1210 Brussel

7

Vormingsblad van de Vlaams Belang Jongeren BRUSSEL VLAAMS!

Recommend Documents