Liberaal Vlaams Studenten Verbond Brussel

Liberaal Vlaams Studenten Verbond Brussel

Jaargang 38, nr.1 oktober 2010 V.U. Laurent M. Eversemsesteenweg 49 1852 Beigem

BLAUWZUUR 2010-2011 NR. 1

Sponsor

Liberaal Vlaams StudentenVerbond Brussel


Inhoud 1

Voorwoord ................................................................................................... 4

2

Redactioneel ................................................................................................ 5

3

Voorstelling bestuur 2010-2011................................................................... 6

4

Leve de individualisering: een liberaal pleidooi tegen quota ....................... 8

5

Oproep tot vrijheid ..................................................................................... 11

6

Misverstanden over sociale zekerheid ...................................................... 12

7

About what is seen and what is not seen. The broken window fallacy...... 15

8

Mijn lans voor het frans ............................................................................. 18

9

The Yesterday and Tomorrow of libertarianism & a pinch of freemasonry 21

10

Open brief aan Dirk Verhofstadt ............................................................. 25

11

Tijd voor meer onafhankelijkheid in de overheid .................................... 30

12

Freedom of speech, behalve voor politici dan ........................................ 33

13

Overzicht activiteiten eerste semester ................................................... 35

14

Lid worden en waarom ........................................................................... 36

15

Ereleden ................................................................................................. 37

Alle teksten in Blauwzuur vertolken de mening van de respectievelijke auteurs en niet die van LVSV-Brussel, tenzij anders vermeld

PAG. 3


1

Voorwoord

Beste Lezer, Met de start van het nieuwe academiejaar start er ook een nieuw LVSV-Brussel jaar. Bij deze heuglijke gebeurtenis hoort ook een verse Blauwzuur. Ook dit jaar bestaat de uitdaging voor LVSV-Brussel erin om de wervende boodschap van het liberalisme verder te verspreiden op de VUB. Dit lijkt de laatste tijd geen gemakkelijke opdracht, het liberalisme raakt steeds meer in de verdrukking. Een vrije en tolerante samenleving, waar elk individu zich naar eigen inzichten kan ontplooien, wordt maar al te vaak in twijfel getrokken. Vooral in de internationale context blijken menselijke vrijheden zeer broos. Ook het economisch liberalisme staat de laatste tijd onder vuur, en moet plaatsmaken voor nationaliseringpolitiek en protectionisme. Het LVSV Brussel weigert zich hierdoor te laten ontmoedigen en gaat in tegen deze tendens. Al meer dan 70 jaar verenigt het LVSV kritische en overtuigd liberale studenten rond de boodschap van een vrije samenleving. Vrijheid van meningsuiting, partijonafhankelijkheid, respect voor andere meningen en vrij onderzoek dragen wij hierbij hoog in het vaandel. Daarbij kan ik niet beschrijven hoe blij ik ben met de Nobelprijs winnaars voor de vrede en de literatuur als lichtpuntje in deze sombere tijden. Ook zij (Vargas Llosa en Liu Xiaobo) zijn voorvechters van de vrijheid. Bij Liu Xiaobo mag dat redelijk letterlijk genomen worden, hij zit immers nog steeds een gevangenisstraf uit vanwege zijn democratische overtuigingen. Officieel zit hij nu een straf van 11 jaar (!) uit wegens „ondermijning van het staatsgezag‟. Eerder zat hij al straffen uit wegens zijn kritiek op het communistische regime. Dit is een duidelijk voorbeeld van hoe staten diep menselijk leed aanrichten wegens een „foute mening‟. Wij liberalen moeten dit blijven aankaarten. Met Mario Vargas Llosa heeft er een tot Spanjaard genaturaliseerde Peruviaanse klassiek-liberaal (libertarian) de Nobelprijs voor literatuur gewonnen. Ook dit verheugt mij enorm. In zijn romans neemt Vargas Llosa de maakbaarheid van de samenleving op de korrel. De individuele vrijheid als hoogste goed staat vaak centraal in zijn werken. Zijn roman „het ongrijpbare meisje‟ is een must read voor iedereen. Maar zolang je deze roman nog niet op je boekenrek hebt staan hebben wij al een goed gevulde blauwzuur voor jullie voorzien. Veel Leesplezier! Laurent Maes Voorzitter LVSV-Brussel



2

Redactioneel

Beste lezers, Enkele maanden geleden was het weer zover, verkiezingen! Jawel ik heb het wel degelijk over ons gloednieuw bestuur zowel in onze Brusselse afdeling als bij LVSV Nationaal en alle andere afdelingen, in tegenstelling tot Bart De Wever is het Laurent Maes, onze nieuwe voorzitter wél gelukt het bestuur op volle toeren te doen draaien. En dat zonder koning! Naast tal van nieuwe ideeën en projecten die we momenteel uitwerken of opstarten, zoals de bibliotheek, zal Blauwzuur er ook stilletjes aan wat anders beginnen uitzien. Vanaf dit jaar en deze editie zal ik mij over Blauwzuur ontfermen. Zoals altijd wordt Blauwzuur samengesteld uit de artikels die ons opgestuurd worden, op dat vlak kunnen we in deze eerste editie van 2010-2011 alvast van een groot succes spreken; een dikke merci aan alle schrijvers dus! We hebben er iets mooi en evenwichtig van kunnen maken, naast politiekfilosofische artikels die nooit „outdated‟ geraken, is er ook bijzonder wat aandachtig voor de actualiteit. Zo heeft Kevin Verbelen het in zijn artikel “Mijn lans voor het Frans” over één van de meest komische figuren in de Belgische politiek. Hij gaat dieper in op één van zijn laatste geniale ideeën omtrent talen in het onderwijs. Verder hebben we het ook nog over „The broken window fallacy‟, „een liberaal pleidooi tegen quota‟ en „Misverstanden over sociale zekerheid‟, twee artikels die volgens mij prima aantonen dat liberalisme een zeer redelijke en doordachte ideologische stroming is, die zijn doelen probeert te bereiken op een misschien vaak minder directe wijze net omdat de directe wijze soms meer negatieve dan positieve effecten met zich meebrengt. Kristina Loguinova gaat in op een uitspraak van een Islamitische economist die beweert dat het libertarisme doorspekt is van Christelijke invloeden. In een uiteenzetting waar vrijmetselarij en hun gevoel voor symbolen uitgebreid aan bod komen tracht zij die bewering te weerleggen. Geniet van een interessante eerste Blauwzuur en hou u vooral niet in om zelf, al dan niet als reactie op een ander artikel of idee, uw ongezouten mening te delen met het LVSV. Zélfs als u schepen bent in Antwerpen!

Thomas Bodequin Hoofdredacteur LVSV-Brussel

PAG. 5


3

Voorstelling bestuur 2010-2011

Laurent Maes Voorzitter

Franc Bogovic Ondervoorzitter

Dieter Keuten Politiek secretaris

Yann Buydens secretaris

Bavo Anciaux Penningmeester

Thomas Bodequin Hoofdredacteur

Ischa Lambrechts Oud-Voorzitter

Thomas Donnez Oud-Voorzitter

Tessel Leus Bestuurslid

Caroline Sneyers Bestuurslid

Bob Roels Bestuurslid

Alexander D’Hondt Feestcomité



Kristina Loguinova Bestuurslid

Paul D’Hondt Feestcomité

Roby Guns Bestuurslid

PAG. 7


4

Leve de individualisering: een liberaal pleidooi tegen quota

Enige tijd geleden traden enkele prominente liberalen op de voorgrond met een actieplan ter emancipatie van de vrouw. Op facebook startten zij een petitiegroep om de klaarblijkelijk zwaar onderdrukte Belgische vrouw te emanciperen. Hun voorstel is het volgende : de overheid en beursgenoteerde bedrijven krijgen nog tot 2015 de kans om minstens 30% van hun topfuncties aan vrouwen toe te kennen. Als ze er tegen dan niet in geslaagd zijn, zullen we hen daartoe wettelijk verplichten via een quotasysteem. Deze gehele retoriek wordt verdedigd vanuit een liberalisme van geholpen zelfontplooiing en emancipatiegedachte. Als liberalen studenten zien wij ons genoodzaakt deze klaarblijkelijk nobele doelen af te toetsen aan de filosofische onderbouw van het liberalisme, de noodzakelijkheid en praktische gevolgen van deze voorgesteld positieve discriminatie. Allereerst staat het voorstel haaks op de liberaal individualisme. In de eerste plaats omdat individualisme de tegenhanger is van doelgroepenpolitiek, waar zulk een maatregel tot leidt. Doelgroepenpolitiek gaat niet alleen in tegen het liberaal gelijkheidsbeginsel, maar offert individualisme op het altaar van verkeerde idealen. In het liberalisme draait het om individuen en hun capaciteiten en persoonlijkheid, niet om hun afkomst, geslacht of andere kenmerken. Liberalen benaderen elke persoon als een uniek en waardevol individu. Het is net vanuit dit idee dat elke persoon zelf haar of zijn leven moet waarmaken, met alle mogelijke kansen maar zonder betutteling van de overheid. Het voorliggende voorstel negeert dit liberale basisidee en reduceert elke vrouw tot voorwerp van een groepsrecht, zonder rekening te houden met individuele talenten en noden. Een terugkerend argument om deze maatregel toch te verdedigen is de

zogenaamde noodzakelijkheid. Veelal wordt gebruik gemaakt van persoonlijke anekdotes: ambitieuze vrouwen zijn door de belemmering van het zogenaamde 'glazen plafond' niet in staat de absolute top binnen een onderneming te bereiken. Via deze verhalen (die in aantal veelal beperkt zijn) komt men tot een algemeen beeld dat álle vrouwen een topcarrière binnen de bedrijfswereld ambiëren. Dat dit niet strookt met de werkelijkheid, is een understatement. Kijken we alleen al naar het aantal vrouwen in België die een voltijdse betrekking heeft: slechts 25%. Het vooropgestelde minimum van 30% zou dus op zijn minst een scheeftrekking van jewelste veroorzaken. Onze arbeidsmarkt is door middel van deeltijds werk, tijdskrediet en loopbaanonderbreking uitermate aangepast aan de noden van de moderne vrouw. Derhalve is het mogelijk de gezinsorganisatie naar believen in te vullen en de taakverdeling tussen man en vrouw



met grote tegenstand – van de overheid. In veranderde tijden zijn wij ervan overtuigd dat zij haar weg zal blijven voortzetten.

billijk te verdelen. De hype van 'de nieuwe man' is daar een voorbeeld van. Niets wijst erop dat de Belgische vrouw ontevreden is met de huidige situatie. De kreten van een handvol feministen zullen daar niets aan veranderen.

Ten laatste moeten we ook stilstaan bij de concrete resultaten van dit voorstel. Er is namelijk een onderscheid tussen theorie en praktijk. We betwijfelen niet dat dit initiatief gegrond is in goede bedoelingen. Maar zoals zo vaak worden nobele projecten snel gecorrumpeerd zodra ze via de overheid worden uitgeoefend. Een quotasysteem vormt de zoveelste betutteling van het bedrijfsleven dat nu reeds gebukt gaat onder de bureaucratisering van haar werking. Reglementering is geen panacee, en slaagt er zelden in vooroordelen of populaire mythes de wereld uit te helpen. Des te vaker verstevigt ze deze. Een verandering in ingesteldheid wordt niet bereikt door wetgeving.

Men gaat er tevens van uit dat alleen door middel van quota de huidige ondervertegenwoordiging zou kunnen oplossen. Deze veronderstelling is minstens bedenkelijk te noemen. De emancipatie van de vrouw heeft al een lange weg achter de rug. Gelukkig zijn er in het verleden grote overwinningen geboekt met de afschaffing van talloze juridische discriminaties en andere vormen van onderdrukking. Een constante in het hele verhaal was dat de vrouwenrechtenbeweging steeds moest opboksen tegen een machtige en door mannen gedomineerde vijand: de overheid. Door talloze wettelijke regels werden vrouwen onderdrukt, met het goedkeurend oog van wetgever, regering en rechter. Om nu datzelfde orgaan te zien als grote voorvechter van vrouwenrechten is op zijn minst merkwaardig te noemen. Men zou kunnen zeggen dat de tijden veranderd zijn en dat het overheidsbeleid zich daaraan moet aanpassen. Uiteraard, maar als de overheid in het verleden zich heeft schuldig gemaakt aan flagrante onderdrukking en discriminatie, bestaat er dan geen grote kans dat dit opnieuw kan gebeuren? Moeten we dit instituut dan nog wel meer macht toevertrouwen op dit vlak? De vrouwenbeweging heeft op eigen kracht hervormingen kunnen afdwingen, zonder hulp – integendeel,

Positieve discriminatie toonde ons nog tal van praktische en ongewenste tegenstrijdigheden. Zo moeten we maar denken aan de Alibi Ali‟s en excuustruzen van deze wereld. Door niet op capaciteit, maar op kenmerk op een bepaalde positie neergepoot te zijn voeden ze vaak jaloezie en vooroordelen. De kans om deze te bestendigen is dus minstens even groot dan de kans dat quotareglementering ze de wereld zou uit helpen. Wat de voorhoede van een onderdrukte groep moest worden bevestigd clichés en staat bloot aan stigmatisering. Tevens zorgt positieve discriminatie ervoor dat de "zwakke leden" van de "sterke groep" nog meer achteruit worden geschoven en de "sterke leden" van de "zwakke groep"

PAG. 9


worden bevoordeeld. Is het middel dan niet slechter dan de kwaal? Daarnaast merken we ook vaak een ander, minder prettig element op : het dalende zelfbeeld van de desbetreffende personen in kwestie. Vrijgesteld aan de kwalijke invloeden van de net besproken maar onvermijdelijke tendensen, krijgt het zelfbeeld van deze personen een flinke deuk. Vanaf ze beseffen dat ze eigenlijk het slachtoffer zijn geworden van de criteriapolitiek van de staat, en niet zozeer door eigen verdienste opgeklommen zijn. Zo konden we in Amerika een meer dan driedubbele uitval waarnemen bij gekleurde

studenten op topscholen voorgenoemde redenen.

door

Het liberale huis telt vele kamers. En laten we eerlijk zijn: deze veelheid aan opinies is een verrijking voor het debat binnen onze beweging. We moeten echter opletten dat het debat niet vervalt in een poging om de beweging „uit te zuiveren‟ van iedereen die het niet eens is met deze of gene mening. Het liberalisme moet zich richten tegen de ideeën die een bedreiging vormen voor de vrijheid en voorspoed van deze wereld. Een intern conflict kunnen ons nu niet permitteren.

Mathias Adriaenssens & Maarten Wegge, LVSV Antwerpen.

Nick Roskams, LVSV Leuven.

Thibault Viaene, LVSV Gent.

Laurent Maes, LVSV Brussel.



5

Oproep tot vrijheid

Hoe vrij zijn wij nog? De laatste jaren drijven we langzaam, beetje bij beetje af naar een minder vrije samenleving. Denk maar aan Frankrijk dat zonder verpinken EU burgers het land uitgooit of Wilders in Nederland. China wordt ook met de dag machtiger en hiermee ook hun cultuur van censuur en een centrale betuttelende overheid. Nationalisme en big governement vieren op allerlei plaatsen wereldwijd hoogtij. Het stemt mij blij dat er toch lichtpunten zijn. Het kan een liberaal alleen maar heugen dat Mario Vargas Llosa en Liu Xiaobao beiden een Nobelprijs in ontvangst mogen nemen voor hun niet aflatende strijd tegen repressie en voor vrijheid. We zullen namelijk niet uit de huidige crisis geraken met nog meer overheid en betuttelende regels maar wel met meer creativiteit en spontane solidariteit van vrije en verantwoordelijke mensen. Ik doel natuurlijk op de voorbije (deels voorbij) crisis maar evenwel ook op de crisissen die er zitten aan te komen. Wat vraag ik eigenlijk. Om geld? Neen, helemaal niet. Naar onze huidige informatie gaat u uw geld de komen jaren hard nodig hebben. Neen, ik vraag u enkel voor uw steun. Steun onze acties: We herstarten onze actie “sociale onzekerheid / Insécurité sociale” eind oktober terug op. Jarenlang leefde men in Belgie en Europa boven zijn stand. Intergenerationele solidariteit lijkt momenteel onbestaande. Alleen op door vrijheid en verantwoordelijkheid kunnen we onze welvaart behouden en opnieuw perspectief geven aan generaties die volgen. Leer bij: LVSV organiseert in 5 studententsteden elke week interessante activiteiten. De jaarlijkse studiedag staat in het teken van vrijheid met het thema “advanced topics in Liberty”. Het nationaal bestuur werkt hard om op deze dag internationaal gerenommeerde sprekers aan u voor te kunnen stellen. Verspreid vrijheid en verantwoordelijkheid: Spreek met uw omgeving en verspreid de boodschap. Zelfs mensen die het openlijk oneens zijn met ons moeten beseffen dat net dat recht om het oneens te zijn een gevolg is van vrije meningsuiting en vrijheid in de brede zin van het word. Zonder vrijheid is leven geen echt leven. Vrijheid is moelijk vatbaar maar van levensbelang of zoals beschreven in in “De cultuur van de vrijheid” van Vargas Llosa: "Vrijheid is net als de liefde een rijke ervaring die niet in een definitie gevat kan worden. Maar zo onmogelijk als het is haar te definiëren, zo simpel is het om haar te identificeren, te beseffen wanneer ze er is, of ze echt is of vals en of we haar genieten of moeten ontberen." Franc Bogovic Voorzitter LVSV-Nationaal Vice-voorzitter LVSV-Brussel

PAG. 11


6 Misverstanden over sociale zekerheid Sinds het begin der tijden is de zoektocht naar zekerheid aanwezig in de hoofden van mensen. Geproduceerde goederen kunnen onmiddellijk geconsumeerd worden, maar in de loop van de geschiedenis heeft men ontdekte men dat het bewaren van kapitaalgoederen voordelen oplevert. Spaargeld kan gebruikt worden als appeltje voor de dorst in moeilijke tijden enerzijds of kan uitgeleend worden in ruil voor interest anderzijds, de lener kan hierop meer produceren en dus zelf meer sparen. Zowel lener als ontlener winnen.

Onvoorziene gebeurtenissen samen met de complexiteit van de moderne samenleving zorgden voor het ontstaan van de private verzekeringsmaatschappij. Het doel was om een systeem van bescherming tegen onvoorziene verliezen te organiseren door het verdelen van de risico‟s over een aantal individuen. Deze aanvaarden hiervoor een compensatie te betalen in ruil voor bescherming tegen brand, ongevallen, dood of andere ongelukken. Private verzekeringsfirma‟s zijn in staat deze garanties te bieden door het maken van accurate voorspellingen van de toekomstige kosten wanneer een ongeluk hun polishouders zou treffen. Een premie wordt aan elk van de polishouders opgelegd om te voorzien in de schadevergoedingen aangevuld met administratiekosten en een winstvergoeding voor de kapitaalverschaffers van de onderneming. Het verzekeringsprincipe zou een belangrijke rol spelen in de sociale zekerheid. Een vergelijk is echter niet

aan de orde wat betreft de regels aan welke een private verzekeringsfirma onderworpen wordt. Zo moeten verzekeringsondernemingen reserves aanleggen om klanten een absolute zekerheid van vergoeding te kunnen bieden, zelfs in geval van een faillissement of overname. Sociale zekerheid is dus geen substituut voor private verzekering, maar eerder een mechanisme voor het transfereren van financiële middelen van de werkende generatie naar wie niet kan werken wegens leeftijd, ziekte of handicap. Het principe van sociale zekerheid, geïnstitutionaliseerd op nationaal niveau is geboren in Europa op het einde van de 19e eeuw. Op 8 maart 1881 doet Kanselier Otto von Bismarck voor het eerst een voorstel aan de Duitse Reichstag voor een nationale ziekteverzekering. Bismarck pleitte dat zijn voorstel zou dienen om het inkomen te herverdelen en zo de levensomstandigheden van de nietbegunstigde klasse te verbeteren. De ziekteverzekeringswet werd in Duitsland ingevoerd in 1883, pensioen



en gehandicaptenwetten volgend in 1889. Algemeen wordt aangenomen dat Bismarck geen humanist was die erg bezorgd was om de armen, maar dat zijn voorstel voor een sociale verzekering was ontworpen om het vuur uit de lont van de oppositie te halen, de Sociale Democratische partij was namelijk in opgang. De oppositie claimde daarentegen dat de sociale zekerheid eerder een plan was om arbeiders om te kopen.

ervaring heeft om zelf te voorzien in een goede verdeling van z‟n inkomen om aan basisbehoeften te voorzien en vervolgens te beslissen hoeveel uit te geven aan luxeproducten en hoeveel opzij te zetten en te sparen voor zichzelf en naasten.

Onder Bismarck werd een reservefonds aangelegd van waaruit de gepensioneerde werknemer zijn pensioen ontving. Deze spaarpot werd ten gronde gericht toen inflatie leidde tot het faillissement van de Duitse staat in 1923. Sindsdien betalen de Duitsers (net als de Belgen) die vandaag werken voor de uitkering van de huidige gepensioneerde.

Het huidige pensioenstelsel biedt geen enkele zekerheid op betaling vanwege de afwezigheid van een pensioenfonds. Iedere actieve burger die jaarlijks bijdraagt aan dit systeem ten voordele van de ouderen hoopt dat als hij zelf de pensioenleeftijd zal bereiken de jongeren hetzelfde voor hem zullen doen. Deze hoop is enkel gebaseerd op een belofte van de overheid en de hoop op een zeker moreel besef vanwege de jongere generaties. Een contractuele, afdwingbare garantie is afwezig.

Vandaag zijn is het sociale zekerheidsbeleid in feite een herverdelend welvaartsprogramma. Niet alleen werknemers en werkgevers dragen bij maar ook de overheid moet tussenkomen. Geld afkomstig van de belastingsbijdragen van de actieve bevolking wordt gebruikt om pensioenen te betalen van nietactieven. Dit mechanisme wordt verdedigd op basis van solidariteit, het concept dat financiële moeilijkheden op latere leeftijd, armoede en ziekte door de overheid voorkomen dienen worden. Deze overtuiging impliceert dat het individu onvoldoende kennis en

Het besef dat de overheid op een gegeven moment niet aan deze eis tegemoet zal kunnen komen groeit. Eigenlijk is het al geruime tijd duidelijk dat er een lek is in het systeem. Belgen worden het zwaarst belast maar ontvangen de laagste pensioenen van de hele Europese Unie. De vraag is hoe lang de burger dit systeem gedoogt. Moet een misleiding die eens werd gestart voor altijd doorgaan? Misschien verzet de jongere generatie zich tegen het vooruitzicht om 40 jaar lang belast te worden voor iemands anders pensioen zonder garanties voor zichzelf. De

PAG. 13


pijnlijke realiteit van de financiële onhaalbaarheid van ons sociale zekerheidsbeleid moet vroeg of laat gerealiseerd worden; indien niet door onze generatie, dan door onze kinderen en kleinkinderen. Het

verhogen van de bijdragen, het verlengen van de pensioenleeftijd en het verminderen van de uitgaven kan waarschijnlijk de instorting van het systeem uitstellen maar niet vermijden.

Dieter Keuten Politiek Secretaris LVSV-Brussel



7

About what is seen and what is not seen. The broken window fallacy

In deze tekst zal ik het welbekende basis economisch inzicht van de franse 19 de eeuwse klassiek-liberale econoom Frederic Bastiat bespreken. Namelijk het verschil tussen wat zichtbaar is, en wat onzichtbaar is. Het zichtbare is het onmiddellijke resultaat van een actie, zoals de jobs gecreëerd door de overheid. Wat onzichtbaar is, zijn de jobs die in de private sector verloren gaan door het overheidsingrijpen. Frederic Bastiat gebruikte een gemakkelijk illustratief voorbeeld om zijn theorie duidelijk te maken nl. ’The Broken window fallacy’ vrij vertaald: ‘de gebroken ruit parabel’. Bastiat’s economisch basisprincipe is later in boekvorm uitgewerkt door Henry Hazlitt in zijn boek ‘Economics in one lesson’. Eerst zal ik kort dit economisch basisprincipe bespreken om het vervolgens toe te passen op onze actuele politieke situatie. Elke daad, handeling, instelling, nieuwe wet veroorzaakt niet 1 gevolg maar een hele keten aan effecten. Enkel het eerste effect is er onmiddellijk, het ontstaat simultaan met zijn oorzaak (bv wet). Dit effect is zichtbaar. De rest van de keten van effecten ontstaat achteraf en is bijgevolg niet onmiddellijk zichtbaar of voelbaar. Niettemin kunnen deze „onzichtbare‟ effecten meer schade aanbrengen dan de positieve zichtbare effecten. Het is dan ook zaak om bij het uitstippelen van beleid alle effecten in rekening te nemen en niet enkel de onmiddellijk zichtbare. De goede beleidsmaker zal dan ook een beleidskeuze die een direct goed gevolg teweegbrengt, maar een desastreus op termijn niet nemen. Wat men doorgaans in het dagelijkse leven vaststelt is dat men geen rekening houdt met de onzichtbare lange termijn effecten. Politiekers hebben immers een korte termijnperspectief, waarbij

de horizon de volgende verkiezingen zijn. Meestal houdt men daarbij ook geen rekening met wat het gevolg is op de gehele maatschappij maar heeft men enkel oog voor bepaalde doelgroepen. Deze vaststelling is uitgebreid uitgewerkt in de Public Choice theory, waar ik hier niet verder op zal ingaan. Om zijn theorie gemakkelijk verstaan baar te maken, gebruikte Bastiat een fictief voorbeeld waarbij de ruit van een winkelier werd stukgegooid: „the broken window fallacy‟. Na het incident van de gebroken ruit ontstaat er een kleine discussie tussen de omstanders. Waarbij iemand de opmerking maakt dat het eigenlijk nog zo slecht niet is dat de ruit stuk is. Ze moet immers hersteld worden, waardoor de glazenmaker aan een job geholpen wordt, die hij anders niet zou gehad hebben. Met die opbrengst kan de glazen maker eten kopen enz.

PAG. 15


Dus beweert de betrokken persoon: wordt eigenlijk de economie gestimuleerd. Waarop de winkelier vraagt of hij gek geworden is. De winkelier was immers van plan om nieuwe schoenen te kopen met het geld dat hij nu aan een nieuwe winkelruit gaat uitgeven. De schoenenmaker werd dan aan een job geholpen, met dat geld ging hij eten kopen enz. In dat geval had de winkelier én een winkelruit én een nieuw paar schoenen. Waar hij nu enkel een nieuwe winkelruit heeft. De maatschappij is dus de opbrengst van een nieuw paar schoenen verloren. De opbrengst van de gebroken winkelruit is het zichtbare gevolg van de daad. Het feit dat dit ten koste gaat van een paar schoenen is onzichtbaar, en dus bekommert men er zich niet om. Maar de maatschappij in haar geheel is wel deze opbrengst kwijt. Om deze theorie toe te passen op concrete politieke beleidsdaden moet ik niet lang nadenken. Men ziet het namelijk continu opduiken. Als men nu het voorbeeld gebruikt van het overheidsingrijpen tijdens de crisis. De overheid stak toen noodlijdende bedrijven belastingsgeld toe om hen te „redden‟. Men wou de jobs niet laten verloren gaan. Wat een nobele doelstelling is, het is beter dat de mensen werken dan beroep moeten doen op een vervangingsinkomen. Het zichtbare gevolg van de overheidsingreep is dat deze personen kunstmatig voor een bepaalde tijd hun job behouden, en dat vindt men goed.

Maar wat zijn de gevolgen op de lange termijn van zo‟n politiek? Men moet het geld dat men gebruikt om deze bedrijven te „redden‟ ergens halen. Dat is belastingsgeld dat iedereen betaalt, dus óók de concurrenten van deze bedrijven die door beter management niet in de problemen zitten. Hun belastingsgeld wordt gebruikt om hun inefficiënte concurrenten kunstmatig in leven te houden. Met dat wegbelaste geld hadden deze bedrijven kunnen uitbreiden en zo potentieel duurzame jobs gecreëerd die niet afhangen van de goodwill van de overheid. Om het heel kort door de bocht samen te vatten worden slechte bedrijven beloond met belastingsgeld van hun goede concurrenten. Econoom Geert Noels had het in dat verband over de „wallonisering‟ van Vlaanderen. Enkele decennia terug moesten de staalbedrijven in Wallonië ook gered worden om op korte termijn de jobs te behouden. Dat was het korte termijn, directe effect voor de betrokken arbeiders. Wat het lange termijn effect was voor de gehele maatschappij zien we nu zeer duidelijk met werkloosheidcijfers boven de 20%. De gehele maatschappij gaat door deze politiek op lange termijn erop achteruit. Dat is net zo bij keynesiaanse stimuleringspolitiek, waar we nu nog steeds de factuur van betalen. In plaats van na te denken over hoe we hier de economie van de toekomst willen laten ontwikkelen. Kiest men ervoor om sectoren die hier in de huidige vorm geen toekomst meer



hebben (zoals de auto industrie) te subsidiëren. Dit vaak onder vakbondsdruk om op kort termijn hun arbeiders aan het werk te houden.

negatieve verplichting. Onlangs trokken alle werkgeversorganisaties nog aan de alarmbel met de oproep „laat ons ondernemen‟. Dat is ook mijn oproep aan de overheid. Stop de regulitis en het geknoei en leg jullie toe op de kerntaken. Zorg ervoor dat de bedrijven die willen vooruitgaan ook kunnen vooruit gaan. Andere beleidsdaden die tot echt duurzame jobs kunnen leiden zijn het afschaffen van het indexeringsmechanisme en het verlagen van de lasten op arbeid. Over dit onderwerp wordt er in de loop van het 2de semester een interessante blauwe dinsdag georganiseerd: “S.O.S. ondernemen” met Karel Van Eetvelt (Unizo) en Peter Leyman (Voka). Het is de bedoeling op dit concept 2 maal per jaar te organiseren en mensen van op het veld aan het woord te laten met hun suggesties/noodkreten aan de beleidsmakers.

Een ander mooi voorbeeld zijn de diensten cheques. Door beroep te doen op dienstencheques kunnen gezinnen/individuen bepaalde huishoudelijke taken laten verrichten tegen een veel lagere prijs dan de marktprijs. Het verschil wordt bijgepast met belastingsgeld. Het zichtbare effect is dat er jobs gecreëerd worden voor meestal laag opgeleide personen. Het is echter zo dat deze jobs meestal al bestonden maar dan in het zwarte circuit en nu door belastingsgeld uit de illegaliteit zijn gehaald. Hier kan men weer net dezelfde bedenking maken. Met het wegbelaste geld hadden de gezinnen waarschijnlijk zelf wel poetshulp in dienst genomen, maar dat is onzichtbaar. Kan de overheid dan echt niets doen om de economie te stimuleren? Toch wel. Maar dan is het vooral een Laurent Maes Voorzitter LVSV-Brussel

The art of economics consists in looking not merely at the immediate but at the longer effects of any act or policy; it consists in tracing the consequences of that 'policy not merely for one group but for all groups (Henri Hazlitt)

PAG. 17


8

Mijn lans voor het frans

In reactie op de slechtste minister van onderwijs in decennia: Pascal Smet Geachte heer de Minister van Onderwijs, Geachte Pascal Smet, Onze relatie, deze tussen u en Brussel, is al langer verzuurd. U bent een man, verzuurd door wrok en haat tegenover de stad die u niet meer wilde. De mensen konden u niet meer hebben en nu u in Vlaanderen Minister van Onderwijs bent geworden, doet u er alles aan om Brussel duur te laten betalen voor hun keuze. Ik laat uw beleid en uitspraken (publiek, privé en op papier) m.b.t. de Vrije Universiteit Brussel buiten beschouwing. Ik focus mij enkel op uw uitspraken m.b.t. de degradatie van het Frans tot derde taal in Vlaanderen en dus ook Nederlandstalig Brussel. Ik zal niet beweren dat het simpel is, wel in tegendeel. Engels is in onze samenleving prominent aanwezig. Het is zeker één van de, zo niet dé belangrijkste wereldtaal. Enkel al economisch is het Engels de taal bij uitstek. U vergeet echter in heel uw discours dat het Frans eveneens een erg belangrijke rol speelt, zeker voor een Europeaan. Ik speel hier voornamelijk de internationale kaart omdat u niet wenste dat het debat te veel communautair beladen zou worden. We kunnen echter niet voorbijgaan aan het communautaire luik. U zou politiek

onbekwaam zijn moest u niet inzien dat uw opinie/voorstel communautair zwaar beladen is. Zag u dat niet aankomen, mijnheer de Minister? Alle Europese ambtenaren gebruiken Frans als gemeenschappelijke taal. Alle interne documenten van de Unie zijn in het Frans opgemaakt. De uitspraken van het Hof van Justitie van de Europese Unie zijn officieel in het Frans. Internationaal en voornamelijk in de VN is het Frans nog steeds de tweede belangrijkste taal. Bovendien vergeet u dat het niet enkel gaat om 4 miljoen Franstaligen in eigen land, maar ook over 60 miljoen Fransen bezuiden ons en vergeet ook niet onze belangrijke handelspartners in Afrika, die voornamelijk alleen het Frans machtig zijn. Het Frans wordt nu al slecht aangeleerd omdat wij voornamelijk eenvoudige of schoolse zinsconstructies en vocabulaire aanleren. Maar we zijn het economische, politieke en juridische jargon niet machtig. U zou in Brussel de advocaten eens in hun tweede taal bezig moeten horen. Dat is schrijnend. Al even schrijnend zijn de sollicitanten uit het Vlaamse binnenland die in Brussel en de Rand komen solliciteren.



Hun niveau Frans is onaanvaardbaar, hoewel zij volgens Vlaamse termen als tweetalig worden bestempeld. U zou hier in Brussel eens moeten komen kijken hoe slecht 20- en 30-jarigen zijn in het spreken of schrijven van het Frans. Vele ondernemers blijven liever zonder werkkracht zitten dan er een te moeten aannemen die met moeite de telefoon kan beantwoorden in het Frans, waarbij fouten als "Le voiture" en "je vais vous parconnecter" geen uitzondering zijn.

taal van Europa wordt, dan huiver ik bij deze gedachte. We gaan toch geen taal invoeren van een land dat alle keren op de rem is gaan staan in het Europees integratieproces? Dan verkies ik nog liever het Duits of het Spaans, maar gezien mijn alinea over de Europese instellingen zou ik ook daar voor het Frans opteren. We moeten ons trouwens durven onderscheiden van de Amerikanen. Internationaal worden wij nu al als hond van Amerika beschouwd terwijl wij meer dan eens zware meningsverschillen hebben met onze belangrijkste economische partner, maar dat uit zich niet omdat we als 1 pot nat worden beschouwd. Ook daar zou de keuze voor het Frans een troef zijn. Bovendien is en blijft het Frans met een soort van “grandeur” bestempeld. Ik denk dat het veel gemakkelijker zou zijn met het Frans de Europeaan enig chauvinisme bij te brengen of enige Europese identiteit te creëren dan met het Engels.

Zoals u terecht zegt: het Engels zit in liedjes, boeken, tv en internet. Daardoor komen wij dus automatisch al veel meer in contact met het Engels. Juist daarom hoeft er dus op school helemaal geen extra aandacht te worden gegeven aan het Engels, wel integendeel. Moesten we een lijst opmaken met het aantal uren in een week dat de Nederlandstalige jeugd met het Frans in aanraking komt en hoeveel uur met het Engels, dan is het Engels nu al de tweede belangrijkste taal, weze het officieus. Hier in het Brusselse wordt nog vaak naar de “chanson française” geluisterd. Vele studenten op de VUB zijn zich bewust van de stijgende beroepskansen in België en internationaal wanneer zij het Frans zeer goed beheersen. Juist die universiteit benadeelt u dan in uw beleid. Eigenaardig noem ik dat, maar gezien uw wrok tegenover Brussel niet vreemd.

Ik wil nog een alinea wijden aan de Franse filosofie, die aan de basis ligt van onze hedendaagse samenleving en die vandaag al te gemakkelijk in een hoekje wordt geduwd door het eenzijdig lezen van de Engelstalige filosofen. We kennen onze eigen filosofen niet meer en volgen meer en meer filosofen van het Angelsaksische model, een model dat ver van het onze staat. Wie weet wat de Duitse en Franse filosofen inhouden? Wie weet welke kritieken zij hebben op de

Als u hoopt dat het Engels de tweede

PAG. 19


Engelse filosofen? Hebben wij zelfs nog enig besef van kritiek op deze mensen? Ik denk dat vele mensen zich hier geen zorgen om maken, maar de filosofie is het begin van een proces dat leidt tot politieke keuzes. Het is dus wel degelijk veel belangrijker dan men eerst zou vermoeden. Maar hoe kunnen wij ons systeem aanpassen als wij niet meer weten hoe het in de eerste plaats tot stand is gekomen. Wij lezen de eigen kritieken van Franse filosofen op Montesquieu en Rousseau niet meer. Wij lezen in Vlaanderen voornamelijk nog Engels en soms Duits. Kortom, Engels is niet de juiste keuze en eenzijdig voor het Frans kiezen ook niet. Zoals al veel meer mensen zeiden: de keuze voor meertalig onderwijs en immersiescholen zoals in het Franstalige onderwijs is een correctere aanpak en zou ook inzake integratie een grote stap voorwaarts zijn. Moest u toch willen doorgaan met uw idee, besef dan dat u de beroepskansen van de Vlaming in Brussel, de Rand en ook internationaal

zeer ongunstig beïnvloedt. Besef dat u verantwoordelijk bent, samen met de hele Vlaamse meerderheid die dit belachelijke idee zou steunen, dat het Engels nog meer aandacht gaat krijgen dan dat het nu al krijgt in onze maatschappij. U zult verantwoordelijk zijn voor de ondergang van een van onze grootste troeven, namelijk onze uitgebreide talenkennis. U zult verantwoordelijk zijn, samen met de hele Europese meerderheid die dit idee genegen is, dat wij niet langer als een belangrijke partner worden beschouwd, want de vereenzelviging met Amerika zal des te groter zijn en internationaal zal men denken dat wat Amerika doet, de Europeanen ook zullen doen en vooral dat laatste is een zeer grote misvatting. Hou op, Minster Smet, met uw absurde beleid. Hou op met Brussel te straffen voor haar juiste keuze. Nu u in Vlaanderen mee het beleid voert, komt u opnieuw met de meest absurde ideeën naar voor. Misschien is er een job buiten de politiek die u beter ligt.

Hoogachtend, mijnheer de Minister van Onderwijs,

Kevin Verbelen Lid LVSV-Brussel



9

The Yesterday and Tomorrow of libertarianism & a pinch of freemasonry

Recently I came across an opinionated article of a Muslim economist who argued that the libertarian ‘ideology’ could never become universally accepted as it has its roots in the (Western) catholic religion. But how true is that, if one truth indeed does exist? This is what I will be examining in this article. The view that each person has the right to live his or her (or even its) life in any way he or she (or even it) chooses so long as he or she (or even it - you got the point by now) respects the equal rights of others, was introduced to the world by David Boaz as an attempt to define libertarianism. From this definition one can draw the conclusion that „Libertarians defend each person‟s right to life, liberty, and property rights that people have naturally, before governments were created.‟1 These ideas originated in the Enlightenment period when the debate between the opposing life views or rather school of thoughts; free will and determinism was still in its baby steps. This period is key to understand the origins of libertarianism and why, my dear friend, the anonymous Muslim economist is wrong, in my humble opinion. The concept of free will was namely given life by the fight for independence of the 13 American colonies. It was a notion put forward by the Founding Fathers to stimulate unity between groups of ethnologically very different people spread over a very large geographical area in order to break free from the British Empire. If the Founding Fathers were indeed as Christian as many Americans claim and sincerely believe, this article would have never been written as then libertarianism wouldn‟t stand a chance of having the potential to become globally accepted as the path to development and growth both on individual as on national economical level. Therefore such US citizens who still believe in a „Christian United States‟will need to wake up and smell the coffee since the Founding Fathers were not simple Christians, they were Masons. This then consequently implies that the Unites States of America is far from a Christian nation and thus the first cracks in the foundation of my friend‟s theory start to pop up. The greatest men of the American Revolution like Edmund Burke, John Hancock, Robert Livingston, Paul Revere and George Washington alone were confirmed Masons. Moreover 15 of 56 signers of the Declaration of Independence were Freemasons or probable Freemasons (Benjamin Franklin, John Hancock, Joseph Hewes, William Hooper, Robert Treat Payne, Richard Stockton, George Walton, William Whipple were confirmed masons for sure). Others definitely showed sympathy to such types of companionship.2

1 2

David Boaz Dager. A., Masonic History of America

PAG. 21


The curious or the mathematicians amongst you will understand that this number doesn‟t even represent 1/3 of the total amount of signers (27%). But this percentage contains the main forces of the Revolution, most notably Benjamin Franklin and Thomas Jefferson, the primary authors of the Declaration. The former was a Freemason, the latter a deist and possibly a Freemason. If one were to analyze the Declaration, he would see the humanistic influences.3 If you are still not convinced (most probably because you are a Christian American) I suggest you look at the Freemasonic symbolism in the city of Washington D.C. The city was laid out in the form of the central Masonic Symbols, the Square, the Compass, the Rule and the Pentagram.4 For instance, sitting on top of the White House is an inverted 5 pointed star, or Pentagram. It faces North, with the point down in true occult fashion. It sits within the intersections of Connecticut and Vermont Avenues north to Dupont and Logan Circles, with Rhode Island and Massachusetts going to Washington Circle to the West and Mt. Vernon Square on the East:

The centre of the pentagram is 16th St. where, thirteen blocks due north of the very centre of the White House, the Masonic House of The Temple sits at the top of this occult iceberg. The Washington Monument stands in perfect line to the intersecting point of the form of the Masonic square, stretching from the House of the Temple to the Capitol building. Within the hypotenuse of that right triangle sits many of the headquarters buildings for the most powerful departments of government, such as the Justice Dept., U.S. Senate and the Internal Revenue Service.5

3

Dager. A., Masonic History of America http://watch.pair.com/mason.html 5 http://watch.pair.com/mason.html 4



The U.S. dollar bill, displaying the Great Seal of the United States is again another piece of evidence of the freemasonic activity. The All-Seeing Eye, the Great Pyramid, the Six-Pointed Star, the Eagle, the phrases Annuit Coeptis and Novus Ordo Seclorum, and the motto E Pluribus Unum are just mere examples. Some, like Manley P. Hall even suggest that the U.S. was created in order to execute the Judeo-Masonic or also known as the Zionist agenda. Although very extreme and not really my cup of tea, I would nevertheless like to share with you the so-called evidence of this theory: In Judeo-Masonic numerology, the number 13 has enormous significance – it represents the 13 Tribes of Israel. For this reason, the many symbols in the Great Seal were composed of 13 units and why the U.S. was primarily composed out of 13 colonies (Manley P. Hall). „The significance of the mystical number 13, which frequently appears upon the Great Seal of the United States, is not limited to the number of the original colonies. The sacred emblem of the ancient initiates, here composed of 13 stars, also appears above the head of the 'eagle.' The motto, E Pluribus Unum, contains 13 letters, as does also the inscription, Annuit Coeptis. The 'eagle' clutches in its right talon a branch bearing 13 leaves and 13 berries and in its left a sheaf of 13 arrows. The face of the pyramid, exclusive of the panel containing the date, consists of 72 stones arranged in 13 rows.‟ If this is indeed true and most American masons are Judeo-orientated my friend‟s conclusion would be right, but as I think that Hall is a bit too extreme ,I am going to stick to my own conviction that the founders of America were men or rather products of the Enlightenment period and thus mostly deist, theist and humanist instead of Zionist. So what or who are freemasons, one might ask, if they are not Christian or even Jewish. Princeton University defines masonry as „a natural or instinctive fellowship between people of similar interests‟, a (free)mason is thus „a member of a widespread secret fraternal order pledged to mutual assistance and brotherly love‟. „Into Freemasonry have been poured the irradiations of the mystical schools of antiquity. Particularly is this so in the higher degrees of the Order, such as the Scottish Rite, where undeniable traces of Cabalism, neo-Platonism, Rosicrucianism, and other mystical cults are plainly discernible. I do personally contend that Freemasonry is the direct descendent of the Mysteries, but that our ritual makers of the higher degrees have copied the ancient ceremonies of initiation so far as the knowledge of those ceremonies exists.‟6 This shouldn‟t sketch a picture of the freemasons as associates of the devil in one‟s mind as masons tend to combine anything from any religion known to man – most religions term it a sin to follow any 6

Henry R. Evans, A History of the York and Scottish Rites of Freemasonry, p. 8

PAG. 23


other spiritual teaching. Think of freemasons like of Nick Clegg (current leader of the Liberal Democrats in the British coalition) types of men; very pluralistically minded going through life with the idea that „two heads are better than one‟7. The Masonic religious philosophy embraces all religions as valid and one furthermore needs to know that in order to become a Freemason, one must believe in a supreme being, but he need not be a Christian (a crucial element). The mason could be Muslim, Orthodox, Buddhist, Jewish, Sikhist, Baptist, etc. as long as he believes in a supreme being, he can join. This element of believing in a higher energy is present in all religions therefore it is inconsistent to say that libertarianism which has Masonic roots is a catholic inspired strategy to built up a well functioning economy and society on a global scale. „Regardless of the fact that Freemasonry has an outward show of religious faith, the doctrine of Freemasonry prevents any believer from belonging.‟ 8 What about women then? I guess that is a question worth exploring on an other occasion as I truly believe that at least one woman is at the heart of every single Masonic society. You will not tell me that my hero, the Iron Lady, Margaret Thatcher was not part of some grand Masonic movement. Therefore I would like to conclude that Libertarianism has Masonic origins and as Freemasons can practice any religion they desire, as long as they believe in a higher power (an element present in all religions) it is not reasonable to say that Libertarianism has Catholic roots and hence not applicable to every country.

Kristina Loguinova Bestuurslid LVSV-Brussel

7 8

Bagehot, ‘Playground politics’, The Economist, 25.09.2010, p. 48. Dager. A., Masonic History of America



10

Open brief aan Dirk Verhofstadt

Geachte heer Verhofstadt, Beste Dirk, Wij hebben met grote verbazing uw laatste opiniestuk „Een absolute vrije markt is immoreel‟ gelezen. Uw tekst is een aanval op wat u omschrijft als 'marktfundamentalisme' en 'neoliberalisme'. Wij betreuren dat u in plaats van argumenten de wapens van verdachtmakingen en onwaarheden hanteert. Het LVSV is sinds jaar en dag een omgeving waar studenten trachten de brede liberale ideologie te doorgronden. Wij begrijpen dan ook uw vijandigheid niet ten opzichte van een stroming die onmiskenbaar deel uitmaakt van de liberale traditie, een stroming die ook vertegenwoordigd is binnen het LVSV. We zien het dan ook als onze plicht om deze denkstroming te verdedigen en met deze brief willen we een bescheiden antwoord bieden op uw aantijgingen. De inhoud van uw betoog sloeg ons meermaals met verstomming. Zo gebruikt u steevast de term 'neoliberalen' als denigrerende verzamelnaam voor de aanhangers van Milton Friedman en Friedrich Hayek. Het is niet onze bedoeling om een semantische discussie te voeren, maar het lijkt ons correcter om deze ideeën te omschrijven als klassiek-liberalisme, of libertarianism in de Angelsaksische wereld. 'Libertarisme' is dan ook een louter anglicisme dat verwijst naar de klassiek-liberale denkschool in de VS, een denkschool die van naam moest veranderen nadat hun label werd gekaapt door de sociaal-democratische aanhangers van de New Deal. De term 'neoliberalisme' wordt tegenwoordig gebruikt door mensen die het liberalisme in zijn totaliteit verwerpen, zoals de antiglobalisten en neomarxisten. Het is voor ons dan ook bevreemdend dat een medelid van de liberale beweging zoals u deze dubieuze term hanteert. Belangrijker dan woorden zijn de beweringen die u maakt. Zo zegt u dat we het einde zien van een 'neoliberaal tijdperk' van 'meer vrije markt, lastenverlagingen, dereguleringen en privatiseringen'. De geschiedenis getuigt van een complexere werkelijkheid. Sinds de jaren ‟70 hebben de ideeën van Friedman en Hayek inderdaad meer ingang gevonden in politieke middens. De concrete verwezenlijkingen zijn niet altijd éénduidig positief, maar wij zijn geneigd om te zeggen dat de liberale hervormingen in de VS en het Verenigd Koninkrijk heel wat positieve aspecten hebben gehad. Maar zelfs het economisch palmares van Thatcher en Reagan heeft niet voor een totale omslag gezorgd: hun regeerperiodes hebben de groei van de staat vertraagd, maar niet teruggeslagen. Het

PAG. 25


overheidsbeslag en de reguleringsdrift is blijven groeien. De voorbije jaren hebben westerse overheden bovendien ongelooflijk veel geld gespendeerd aan nooit geziene stimulusmaatregelen. Daarbij hebben ze hun schuldenberg tot in het oneindige laten toenemen. Wij denken dat deze ontwikkelingen niet getuigen van een 'neoliberaal tijdperk', wel integendeel. Het is de zoveelste crisis die de staat misbruikt om haar macht uit te breiden. Vergeef ons als wij ons daartegen verzetten. Een andere aantijging die u maakt is dat Friedman en Hayek verantwoordelijk zouden zijn voor de wandaden van het Chileense regime onder Pinochet, of toch ten minste deze wandaden hebben goedgekeurd. Dit is een veelgehoorde kritiek die normaliter gepredikt wordt door linkse demagogen genre Naomi Klein. Het is correct dat Friedman en Hayek positief stonden ten opzichte van de economische hervormingen die het collectivistisch systeem van Chili hebben ontmanteld. Op lange termijn heeft Chili er de vruchten van geplukt. Nu is het namelijk één van de welvarendste landen van Zuid-Amerika en heeft het haar democratiseringsproces voltooid. Friedman schreef immers reeds jaren voordien dat politieke en economische vrijheid onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn. Een toename van economische vrijheid zou leiden tot een betere levensstandaard, en uiteindelijk tot een roep om democratie. Wat Hayek betreft, vergeet u de gegeven quote te vervolledigen: “Persoonlijk prefereer ik een liberale dictator boven een democratische regering zonder liberalisme. Mijn persoonlijke indruk, en dit is van belang voor ZuidAmerika, is dat we in Chili een overgang zullen zien van een dictatoriale overheid naar een liberale overheid.” Met andere woorden: Hayek en Friedman hebben de economische hervormingen steeds gesteund omdat ze wisten dat het de enige stabiele manier was om te komen tot meer politieke vrijheid, niet omdat ze het regime en de gruweldaden zouden hebben gesteund. Dat onderscheid wenst u blijkbaar niet te maken, maar het is nochtans essentieel. Zo vinden wij bijvoorbeeld dat de glasnost en perestroijka van Gorbatsjov positieve ontwikkelingen zijn geweest. Maakt dat van ons aanhangers van het Sovjetregime en haar repressie? U verwijt het 'neoliberalisme' ook van een utopisch denken. U citeert daarvoor Hans Achterhuis die stelt dat de vrije markt een 'bijkans goddelijke en onaantastbare status' geniet. Wij hadden hiervoor graag enig bewijs gezien dat aantoont dat de vrije marktwerking een opgelegd dogma zou zijn binnen het klassiek-liberalisme. Maar hiervoor is Achterhuis zelf zeer selectief in zijn bronnen. In zijn boek „De utopie van de vrije markt‟ gaat hij te rade bij Ayn Rand, die hij vervolgens uitroept tot het toonbeeld van het 'neoliberalisme'. Maar iedereen die de klassiek-liberale beweging in de VS kent, weet dat Rand geenszins als hun messias kan gezien worden. Rand en haar volgelingen zijn een buitenbeentje binnen de beweging omdat ze een ander filosofisch uitgangspunt hanteren: het objectivisme. Het zou ons te ver leiden om dit uitgebreid te beschrijven, maar het blijft een feit dat Achterhuis geen brede analyse



maakt van wat hij het 'neoliberalisme' noemt. In plaats daarvan selecteert hij losstaande feiten, teneinde ze aaneen te rijgen tot een halve complottheorie. Als kers op de taart haalt hij Alan Greenspan, voormalig gouverneur van de Amerikaanse centrale bank, aan als voorbeeld van een 'neoliberaal' beleid. En dat terwijl de lage rentepolitiek van Greenspan door de libertarians veelvuldig op de korrel werd genomen. De wereld op zijn kop. Achterhuis vergist zich overigens nog op een aantal vlakken. Zo beweert hij dat de Scandinavische landen met hun hoog overheidsbeslag op de economie “tot de meest concurrerende economieën ter wereld behoren”. Deze analyse behoort al geruime tijd tot het verleden. De concurrentiepositie van het Noordse model verliest aan terrein, waardoor de overheden maatregelen hebben moeten nemen om de publieke sector efficiënter te maken, sommige publieke diensten te privatiseren en hun arbeidsmarkt te dereguleren. Het zijn die maatregelen die verklaren waarom de Scandinavische landen vandaag nog steeds een goede positie genieten in de internationale rankings. Een ander voorbeeld is de analyse die Achterhuis maakt betreffende de landbouwsector. De voedselconglomeraties, die de markt domineren, zouden het gevolg zijn van de 'neoliberale' politiek. Zoals u zelf aanhaalt, worden deze conglomeraten ondersteund door lobbygroepen bij de overheid. En dat, samen met de subsidiemachine van het Europees landbouwbeleid, geeft hen een machtige positie om de markt te monopoliseren. Maar deze kritiek wordt al jaren geuit door de klassiek-liberale beweging, die terecht aanhaalt dat dit overheidsprivileges zijn die niets te maken hebben met vrije marktwerking. Opnieuw is het intellectueel oneerlijk om dat fenomeen uit te roepen tot een 'neoliberale' verwezenlijking. Een laatste, foute bewering is het aloude credo dat de economische groei is afgenomen en de ongelijkheid toegenomen ten gevolge van de globalisering. Opnieuw, zonder enig bewijs. Want wie naar de realiteit kijkt, weet dat de huidige wereldeconomie geen volledige vrije markt is, maar een complex kluwen van nationale en internationale regels en instellingen. Maar het lijkt wel een constante te zijn dat elke nationale economie die zichzelf openstelt voor vrije handel er voordeel bij doet. Landen als China, India en Brazilië hebben jaren geleden hun markten geliberaliseerd. Buitenlandse investeerders, technologie en producten vonden hun weg naar de nieuwe markten en daardoor zijn miljoenen mensen uit de armoede getild. Het is dus mogelijk dat door deze evolutie de ongelijkheid in deze landen is toegenomen. Maar was het dan beter geweest dat de ganse bevolking arm was gebleven, omwille van de heilige 'gelijkheid'? Achterhuis zou een overtuigende zaak kunnen bepleiten als hij de feiten zou nagaan en een correcte weergave van het klassiek-liberalisme zou hanteren. Spijtig genoeg beperkt hij er zich toe holle, antiglobalistische slogans te herhalen.

PAG. 27


Om tot de kern van ons antwoord te komen: wat ons het meeste verontrust is uw uitspraak dat 'neoliberalen' immorele mensen zouden zijn omdat ze 'absolute vrijheid' nastreven. Maar geen enkele liberaal kan beweren dat vrijheid absoluut is. Eenieders vrijheid is altijd beperkt door de vrijheid van anderen. Daar bevindt zich de keerzijde van de medaille: verantwoordelijkheid. Zelfs degenen die u omschrijft als 'neoliberaal' zullen dit erkennen. U heeft het verder over de kardinale deugden: wijsheid, moed, zelfbeheersing en rechtvaardigheid, en zegt: “Het zijn deugden die de neoliberalen niet kennen, en is dan ook dé reden waarom liberalen het neoliberalisme en het libertarisme met evenveel kracht moeten bestrijden als andere utopieën van links of van rechts.” Wij begrijpen niet waar u de verantwoording haalt voor deze karaktermoord op iedereen die zichzelf klassiek-liberaal noemt. We beperken ons dan ook liever tot de rationele argumenten die in deze brief staan. En we hebben daarbij niet de minste neiging om liberalen met een andere mening af te schilderen voor iets dat ze niet zijn: immorele individuen. En al helemaal willen we geen interne conflicten binnen de liberale beweging die vandaag voor veel grotere uitdagingen staat. Onze ervaring leert ons het volgende: interne discussie zou een bron moeten zijn van verrijking, niet van uitsluiting. Het LVSV omarmt de verscheidenheid aan meningen die bestaat tussen haar leden. Binnen onze vereniging hebben we aanhangers van het links-liberalisme, het klassiek-liberalisme en zelfs het anarchokapitalisme. De ideologische verschillen zijn soms groot, maar dat is net onze sterkte. Door intern debat leren we van elkaars ideeën en verkrijgen we het inzicht dat de filosofische grondslagen van het liberalisme kunnen leiden tot uiteenlopende politieke, sociale en economische conclusies. U lijkt die verscheidenheid niet te aanvaarden. U probeert zelfs de school van het klassiek-liberalisme te criminaliseren en uit te stoten, in plaats van de discussie aan te gaan. Klassiek-liberalen geloven inderdaad in een gelimiteerde overheid en een grote sociale én economische vrijheid. Als u er een andere mening wilt op nahouden, dan is u dat van harte gegund, het is de kern van onze ideologie. En we hebben er geen enkel probleem mee dat u zich progressief-liberaal, sociaal-liberaal of desnoods links-liberaal wenst te noemen. Maar wat geeft u het recht om iemand de titel 'liberaal' te ontzeggen? Met liberale groeten,

Franc Bogovic Voorzitter LVSV Nationaal



Bavo De Mol Voorzitter LVSV Antwerpen

Laurent Maes Voorzitter LVSV Brussel

Gilbert Nijs Voorzitter LVSV Hasselt

Nick Roskams Voorzitter LVSV Leuven

PAG. 29


11

Tijd voor meer onafhankelijkheid in de overheid

Essay, Pensées, gedachten, een schets: Democratie is een concept dat door de tijd heen een natuurlijke selectie ondergaan heeft om uiteindelijk vandaag het dominante overheidssysteem te zijn. De Grieken waren de eersten maar hun model bleef niet bestaan. De Romeinen probeerden het ook maar ook hun versie was niet bestemd om te overleven. Democratisch kapitalisme bleek het meest robuuste systeem te zijn om een maatschappij te organiseren in een geglobaliseerde wereld. Maar er komen barsten tevoorschijn. Van die barsten is er één waarvan het model zelf de oorzaak is, namelijk overheidschuld. Public Choice, de studie van politieke wetenschappen met economische tools, kent dit probleem zeer goed. Overheden treden als onafhankelijke agenten op die hun eigen nut willen maximaliseren en dit doen door hun electoraat om te kopen zonder zich zorgen te maken over de repercussies op de komende generaties die toch niet voor hen stemmen. Wij zullen tot ons tachtigste moeten werken maar dat is geen dringend agenda punt voor onze politieke partijen want jongeren plukken de dag en leven in het heden... the future be damned.

Ik weet niet wat er gaat gebeuren, maar volgens mij en volgens velen die het beter weten dan ik zal het één dezer slecht aflopen. Sommige mensen zeggen dat de situatie in Griekenland een voorproevertje is voor de andere PIIGS... Nu, ik speel niet graag de Cassandra van de doemscenario‟s en daarom geeft mijn onschuldig studenten intellect een mogelijke oplossing. Ik stel voor dat we een centraal en onafhankelijk orgaan oprichten dat voor de overheidsuitgaven betekent wat de Centrale bank vandaag voor het monetair beleid betekent. Dit orgaan zal het budget van de overheid goedkeuren als het voldoet aan één simpel en evident criterium: duurzaamheid. Dit zullen ze doen op basis van demografische, sociale en economische prognoses waarover de brede wetenschappelijke gemeenschap het eens is. Wanneer de verschillende overheden hun handen verbrand hadden aan hyperinflatie heeft het systeem zich aangepast en is monetair beleid uit de handen genomen van de verkozen regeringen. Ondemocratisch? Zeker! Noodzakelijk? Zeker!



kapitalisme, zoals het in China bestaat, mischien het nieuw model worden. Als overtuigd liberaal zou ik dit zeer spijtig vinden.

Fukuyama was verkeerd toen hij « the end of history » aankondigde. Als democratisch kapitalisme niet evolueert zal het alternatief, totalitair Yann Buydens Secretaris LVSV-Brussel

PAG. 31


* Zolang de voorraad strekt. Klanten die zich de aflaten niet kunnen veroorloven, dienen in hun lot te berusten. Bijgevolg niet verkrijgbaar op de Afrikaanse en Latijns-Amerikaanse markt.

Last van slapeloosheid? Speelt uw geweten u parten? Hebt u enkele (dood)zonden op uw kerfstok? Dan hebben wij de oplossing! De Katholieke Kerk herintroduceert de aflaten, waarmee tegen betaling al uw zonden kunnen worden weggescholden! De meest eenvoudige weg tot penitentie aan nooit geziene

In deze feestelijke introductiemaand kan u intekenen aan de ongelooflijke prijs van 49,99 euro per aflaat. Daarenboven krijgt u voor iedere twee aflaten die u koopt, er één gratis bovenop! Bent u bovendien lid van onze Frequent Sinners Club, dan krijgt u nog eens 15 % korting op het totaalbedrag van uw aankopen. Bereken zelf uw zonde! Surf naar http:/www.miseriavaticana.com voor een volledig overzicht van alle zonden en het aantal aflaten vereist om ze kwijt te schelden. Kleinere zonden (bedrog, pedofilie, volkerenmoord) vindt u onder categorie A, grotere zonden (Godslastering, condoomgebruik, abortus) staan in categorie B. Indien u nog niet met de elektronische snelweg vertrouwd bent, vul dan het onderstaande strookje in en bezorg het aan een priester uit een van onze verkooppunten.

 O Ja, ik wil meer weten over dit eenmalige aanbod. Ik krijg een volledig overzicht van alle zonden met bijhorende tarieven en ontvang bovendien gratis het boek “Leven en Werk van Jezus Christus”. Naam: ........................................................................................................................................ Adres: ........................................................................................................................................ ........................................................................................................................................ Handtekening klant: ....................................................



12

Freedom of speech, behalve voor politici dan

Vrijheid van meningsuiting, een zeer mooie waarde en zoals weinigen zullen tegenspreken één van de cruciale kernelementen van het liberalisme. Maar hoe zit het met politieke partijen? Zij kunnen liberale ideeën vorm geven en aan de buitenwereld bekendmaken, maar kunnen zij ook de liberale waarden toepassen binnen de grenzen van hun partij?

Van LVSV naar Open VLD: Ludo Van Campenhout

het misschien niet bedoeld, maar het komt zeker wel zo over. Om even aan te duiden wat hier verkeerd mee is, veralgemenen we deze situatie tot de werking van een politieke partij. Een lid zou dan volop voorstellen mogen doen, discussiëren en stemmen op congressen en vergaderingen. Nergens is de meningsuiting zo vrij als binnen de partij, zeg maar. Wanneer echter, zonder of met stemming, door de partijtop beslist wordt dat de partij kiest voor A in plaats van B, dan is het „lid‟ enkel nog een pion. Hij hoeft niet akkoord te zijn, maar dient wel te stemmen zoals hem wordt opgelegd door de kernfiguren van de partij.

Het was misschien wel even schrikken voor Ludo Van Campenhout, of misschien had hij het net van kilometers ver zien aankomen. Als schepen van stadsontwikkeling stemde hij namelijk voor de tunnel in het beruchte Oosterweeldossier, zodoende volgde hij de coalitiepartners SPA en CD&V, maar ging hij in tegen collega schepen Luc Bungeneers (schepen van financiën) en de „algemene‟ voorkeur die heerst binnen Open VLD. Het is te zeggen: Het stemgedrag van Van Campenhout, waarvan we kunnen veronderstellen dat het de vertaling is van zijn persoonlijke mening, daar scheelde volgens de „kern‟ van de VLD toch wel iets mee.

Voor Van Campenhout voorzitter werd van verschillende afdelingen van Jong VLD, was hij voorzitter van het LVSV Antwerpen. Hopelijk heeft hij daar wél ervaren wat intern liberalisme is, namelijk in discussie gaan en indien er geen consensus volgt, het recht behouden op een eigen mening en eigen stem dus.

„We zullen dit uitpraten onder liberale vrienden‟, aldus Bart Somers die een soort crisisonderhoud had met de betrokken schepenen. Pardon? Dat er binnen de partij nog wat over doorgepraat wordt, daar kan ik nog inkomen. Maar dat Van Campenhout als kleine kapoen bij de grote directeur het even mag gaan uitleggen? Zo is

Het lijkt trouwens wel alsof Bart Somers de specialist ter zake is als het over interne tuchtprocedures gaat; in

PAG. 33


2005 kwam het al eerder tot een conflict toen Boudewijn Bouckaert voor een tweepartijensysteem met een grote rechtse formatie in Vlaanderen pleitte; dit was opnieuw „verkeerd‟ omdat het niet overeenstemde met de partijstandpunten. Bouckaert verliet het partijbestuur en later ook de partij. Toen Alexander De Croo een goed half jaar geleden tot partijvoorzitter verkozen werd, had ik er vertrouwen in dat hij de interne structuren nieuw leven zou inblazen en de ideologie ook binnen de partijgrenzen toe zou passen. En er was dan ook werk aan de winkel; toen ik interesse toonde om lid te worden van Jong VLD werd mij bij het kennismakingsgesprek al duidelijk dat Jong VLD Kortrijk absoluut niet onafhankelijk is van de lokale VLD politici. Mijn indruk was dat het een

trainingskamp voor partijpolitieke pionnen was, eerder dan een ideologisch vernieuwende en eigenzinnige liberale kweekvijver. Inmiddels is het probleem opgelost: Hoewel Bungeneers nu ook de „dissidente‟ schepen steunt, kan Van Campenhout zich nu ook ex-VLD‟er noemen. De partij heeft een standpunt, en telkens wanneer er een mogelijke bron van „dissidente‟ ideeën ontdekt wordt, wordt deze in de kiem gesmoord. Door de partijtop, de kern. „Onder liberale vrienden‟ in een strak hiërarchisch systeem. Ik ben ten zeerste teleurgesteld; ik achtte het namelijk echt mogelijk dat de Open VLD kon evolueren naar een soort LVSV, maar meneer De Croo laat zijn eerste steken vallen. En hij is niet van plan om ze op te rapen.

Thomas Bodequin Hoofdredacteur LVSV-Brussel

"Je ne suis pas d'accord avec ce que vous dites, mais je me battrai jusqu'à la mort pour que vous ayez le droit de le dire." (Voltaire)



13

Overzicht activiteiten eerste semester

Hieronder vindt u het overzicht van onze activiteiten in het eerste semester. Zoals u zal zien heeft onze politiek secretaris een goed gevuld programma voor u in petto. We kijken er al naar uit om jullie op één van onze activiteiten te kunnen verwelkomen. -Dinsdag 19/10 "Blauwe Dinsdag Justitie" met Mr. Sven Mary over hervorming justitie in het algemeen, de zin/onzin van een volksjury in het bijzonder. -Dinsdag 26/10 "Blauwe Dinsdag Politiek" met Prof. Patrick Loobuyck over de verhouding kerk-staat in België, plaats van levensbeschouwing in de publieke ruimte -Woensdag 10/11 Bezoek Vlaams parlement met rondleiding door Jean-Jacques De Gucht -Dinsdag 16/11 "Blauwe Dinsdag S.O.S. Ondernemen" met Karel Van Eetvelt (Unizo) Peter Leyman (Voka) Vrijdag 26/11 GALABAL LVSV-Bussel salons Waerboom -Dinsdag 30/11 "Blauwe Dinsdag Internationale Politiek" Prof. Gustaaf Geeraerts van BICCS

Activiteiten Oud Studentenbond VUB (OSB) Verder willen wij jullie via deze weg ook in kennis stellen van de activiteiten die de Oud-studentenbond van de VUB organiseert Zaterdag 23 oktober: Sportdag in Jette Zaterdag 27 November: Bezoek tentoonstelling ‘Ongelooflijk! Van Hemel, Hel en Halleluja’ in Kortrijk Meer info hierover op www.osb.be

PAG. 35


14

Lid worden en waarom

Wil je graag lid worden van het LVSV? Dat kan. Lidkaarten zijn verkrijgbaar bij alle bestuursleden of op elke debatavond aan de kassa. Een lidkaart kost 5 euro en geeft je heel wat voordelen!

Waarom lid worden? -

gratis toegang op elk debat + pintjes na elk debat in ons stamcafé „Draftbar‟

-

korting inkom galabal

-

elektronisch krantje + update van onze activiteiten

-

stemrecht AV

-

je kan aspirant bestuurslid worden

Contact: Laurent Maes Voorzitter LVSV-Brussel 2010-2011 [email protected]



15

Ereleden

Graag stellen wij aan u onze ereleden voor. Dankzij hun gulle bijdragen wordt onze financiële onafhankelijkheid gewaarborgd. Wenst u ook erelid te worden? Dat kan, door 35€ over te schrijven naar 363-0454905-15. Jan Kempinaire Oud-voorzitter LVSV-Brussel

Clair Ysebaert Voorzitter LVV

Ludo Vandervelden Oud-voorzitter LVSV-Brussel

Vincent De Roeck Oud-bestuurslid LVSV-Leuven & Voorzitter Mises Youth Club

Herman De Croo Minister van staat, Volksvertegenwoordiger, Burgemeester van Brakel

Herman Mennekens Brussels parlementslid Open-Vld

Sven Gatz fractieleider Open-VLD Vlaams Parlement

Thomas Ryckalts Voorzitter Open-VLD Brussels gewest

Irina De Knop Vlaams volksvertegenwoordiger OpenVLD

Jean Jacques De Gucht Oud-voorzitter LVSV-Brussel & Vlaams volksvertegenwoordiger

Georges Lenssen Burgemeester Maasmechelen Open-Vld

Emilie Maes Oud-voorzitter LVSV-Brussel

Guy Vanhengel Federaal vicepremier en minister van Begroting Open-VLD

Alexander De Croo Voorzitter Open-VLD & Senator

Frederic De Gucht Prosenior Solvay VUB

Boudewijn Bouckaert Vlaams Volksvertegenwoordiger LDD

PAG. 37


Ivan Sabbe Vlaams Volksvertegenwoordiger LDD

Stefan Cornelis Voorzitter Open-VLD Ukkel

Bart Tommelein Fractieleider Open-VLD Senaat

Mischaël Modrikamen Voorzitter PP

Marino Keulen Vlaams Volksvertegenwoordiger OpenVLD

Hans Schatteman Oud-bestuurslid LVSV-Brussel

Olivier Cuvelier Oud-voorzitter LVSV-Brussel

Robert Vanosselaer Oud-bestuurslid LVSV-Brussel

Annemie Neyts Minister van staat & voorzitter ELDR

Mathias Adriaenssens Oud-voorzitter LVSV-Antwerpen & Oudledenbond LVSV-Antwerpen

Ann Brusseel Vlaams volksvertegenwoordiger OpenVLD

Els Ampe Brussels parlementslid Open-VLD



Lvsv-brussel.be [email protected]

PAG. 39

Liberaal Vlaams Studenten Verbond Brussel

Recommend Documents