Veel gezelliger dan bij u thuis
Van Sylvia Witteman verschenen bij De Arbeiderspers: Pekingeend bij nacht Het lekkerste dier Ik verzin dit niet Koken met Sylvia Witteman Veel gezelliger dan bij u thuis
Sylvia Witteman Veel gezelliger dan bij u thuis Breikous, bordspel en ander kosteloos vermaak
Uitgeverij De Arbeiderspers Amsterdam · Antwerpen
De stukken in dit boek verschenen eerder in Volkskrant Magazine.
Copyright © 2011 Sylvia Witteman Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd en/of openbaar gemaakt, door middel van druk, fotokopie, microfilm of op welke andere wijze ook, zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van bv Uitgeverij De Arbeiderspers, Herengracht 370-372, 1016 ch Amsterdam. No part of this book may be reproduced in any form, by print, photoprint, microfilm or any other means, without written permission from bv Uitgeverij De Arbeiderspers, Herengracht 370-372, 1016 ch Amsterdam. Omslagontwerp: Bram van Baal Omslagillustratie: Fran van der Hoeven/Hollandse Hoogte Foto auteur: Brenda van Leeuwen isbn 978 90 295 7842 4 / nur 300 www.arbeiderspers.nl www.sylviawitteman.nl
Inhoud
Zwart 7 Cameo 10 Beer 13 Gootsteen 16 Kikker 19 Stout 22 Warm eten 25 Vastgoed 28 Kapot 31 Hand 34 Eng 37 S Prazdnikom! 40 Klein lexicon 43 Lieve Lola 46 Boom 49 Kunstsneeuw 52 Rainbow 55 Mad Men 58 Brief 61 Talent 64 Aardig 67 Zero, my Hero 70 Haar 73 Postcards from yo momma 76
Knopje 79 Vogue 82 Ziggy 85 Frieds 4 Ever 88 Ongemak 91 Suicide 2.0 94 Paspoort 97 Zelf kamperen 100 I do 103 Huiswerk 106 Sleutel 109 Pistool 112 Vloek 115 Fluff Out 118 Platte met room 121 Zaterdagochtend 124 Tosti 127 Rood 130 Small world 133 Bon voyage 136 Slavink 139 Cactus 142 Gewoon 145 Tibet 148 Gezellig 151
Rendez-vous 154 Op 157 Durf te vragen 160 Keuken 163 Antwoord 166 Schoentje 169 Taxi 172 Kogel 175 Hazenpeper 178 Vuur 181
Trend 184 Shampoo 187 Badmuts 190 Gezicht 193 Telefooncel 196 BigPlush.com 199 Memento mori 202 Douane 205 Boodschap 208 Kantoor aan huis 211
Zwart
U hebt vast een blog. Zowat iedereen heeft een blog. Op zich is dat niet zo heel erg, want bloggende honden bijten niet: wie zijn persoonlijke ontboezemingen kwijt kan in cyberspace valt er tenslotte niemand mee lastig die er niet specifiek mee lastiggevallen wil worden. Je breekt eens een nagel, je droomt eens iets engs en het leuke is: er zijn op de wereld tienduizenden mensen die ook zojuist hun nagel gebroken hebben of iets engs hebben gedroomd, en die schuiven stuk voor stuk nog nabibberend achter de computer op zoek naar medelijders. Zo is er werkelijk voor iedereen wel een lotgenotenblog te vinden, van het gruwelijkste verdriet op ziektegebied tot de vrolijkste clubjes van sierkarperkwekers, waar men geanimeerd details uitwisselt omtrent verkooppunten van gebloemde c.q. geruite stomazakjes, respectievelijk het nitrietgehalte van een ideale visvijver. Dat zijn nuttige blogs, lijkt me. Helaas bestaan er ook een heleboel blogs waarvan de moed je in de schoenen zinkt. Al die stakkers die aan het bloggen slaan omdat ze zich nu eindelijk hebben voorgenomen echt te gaan stoppen met roken, zestig kilo af te vallen of het Pantheon na te bouwen met bierblikjessluitingen. Ze trekken elk hulpmiddel uit de kast om hun virtuele kijkdoos zo aantrekkelijk mogelijk te maken: dansende weegschaaltjes, walmende asbakjes met grote rode kruisen erdoor, een doedelzak7
muziekje waar de nietsvermoedende blogwatcher zich het lazarus van schrikt. De eerste dagen van hun nieuwe missie krijgt het blog vier-, vijfmaal daags een verse update van elk verloren onsje, niet-gerookte sigaret of handjevol op straat gevonden bierblikjessluitingen (tenminste, dat zeggen ze, maar volgens mij zuipen ze al die blikjes zelf leeg, anders ben je ook niet zo gek om aan zo’n Pantheon te beginnen), compleet met deerniswekkende webcamfoto’s van hun hoopvolle gelaatstrekken. De gretig geboden mogelijkheid om op zo’n blog te reageren wordt meestal uitsluitend en uiterst incidenteel te baat genomen door ’s bloggers moeder, of een knetterstonede verdwaalde krankzinnige op een ander continent. Zoiets werkt natuurlijk ontmoedigend, en dus zie je na de eerste weken van enthousiasme al dat de blogger in kwestie eens een dagje over gaat slaan; het dagje wordt twee weken, en dan verschijnt er heel lang niets nieuws meer. Soms, na maanden, een kleine moed-derwanhoopopleving: ‘Sorry dat ik zo lang niks van me heb laten horen, de kerst-, paas-, pinksterdagen hebben er behoorlijk ingehakt, ik was echt even helemaal de weg kwijt, maar ik ben er weer, en ik ga voor de volgende negenenvijftigenhalve kilo!’ Waarna over het algemeen van deze blogger nooit meer iets wordt vernomen. Het akelig holle spookblog blijft vaak wel gewoon staan, waarschijnlijk om nieuwe, naïeve bloggers af te schrikken. Zoiets doen boeren ook met dode kraaien in korenvelden, geloof ik. Het helpt goed, in elk geval bij mij, want ik heb nog steeds geen blog. Wel een website trouwens (sylviawitteman.nl), maar dat telt niet, want daar zet ik alleen dingen op die ik al eerder heb geschre8
