Uit & Thuis front. Uitgave van het Commando Luchtstrijdkrachten Nummer 158

Uit & Thuis front

Uitgave van het Commando Luchtstrijdkrachten Nummer 158

inhoud mali

1(NDL)ATFME

Van de Detachementscommandant We zijn ruim over de helft. Alweer een paar weken geleden hebben we dit gevierd door de ‘midterm balk’ door midden te zagen.

Inhoud

Deze traditie zorgt voor een gezellig moment met het gehele detache-

Van de Detachementscommandant

2

Kerst in het Midden-Oosten

4

Kerst geeft hoop

5

Een bijzondere kerstgroet voor de militairen in het Midden-Oosten

6

ment, maar bovenal gaf het een oppepper voor ons moreel. Niet dat er iets mis was met dat moreel, maar eenieder kreeg het gevoel dat het nu toch echt opschiet.

Sinterklaas bezoekt Air Task Force in het Midden-Oosten

8

Op de toren…

10

Hallo Thuisfront,

12

Bouwen… 14 Kerstwensen vanuit thuis

16

Beloning voor de nurse!

18

Paracetamol en een chauffeur…

19

TD uit het Middle East

20

Hangaar 3 on tour

22

Even voorstellen: De afdeling S 4 Ground

24

Bijdrage C-Helidet-3

26

Kerstwensen DHC Thuisfront

28

De hondensectie van Camp Castor

30

De Brandweer van Heli-Det 3 in Gao 34 Ghosts in Mali

36

De DSM

42

We kunnen voorzichtig beginnen met aftellen, want we zijn hier al meer dagen dan er nog dagen te gaan zijn. Toch zit hier ook een keerzijde aan; we moeten best nog even. Het einde komt dichterbij, maar we zijn er nog lang niet. Gelukkig hebben we elkaar en zorgen de feestdagen er natuurlijk ook voor dat we elkaar helpen de komende tijd goed door te komen. Hoewel de dagen soms lang zijn, is de tijd toch snel voorbij gegaan. Het lijkt al weer zo lang geleden dat we met het detachement zijn vertrokken. In deze periode is veel werk verzet. Ik kan stellen dat

C o l o f o n Deze digitale uitgave van het Uit&Thuisfront magazine wordt samengesteld door Sectie Communicatie CLSK, samen met uitgezonden militairen en hun thuisfront. De redactie heeft het recht om artikelen te weigeren, te redigeren en/of in te korten. De artikelen in dit magazine zijn volledig voor rekening van de auteurs. Overname van (delen van) artikelen en foto’s uit dit blad is alleen toegestaan met toestemming van de redactie en met bronvermelding.

UIT & DECEMBER THUIS 2014

alle onderdelen van het detachement goed functioneren, de werkzaamheden soepel verlopen en dat we een op elkaar ingespeeld team zijn. De onwennigheden van het eerste uur zitten er op; we zitten in een zogenaamde ‘flow’. Natuurlijk is het geen garantie voor succes, maar ik ben er van overtuigd dat we de operationele focus weten vast te houden en ook de komende tijd in een goede sfeer onze taken kunnen uitvoeren. We hebben tot nog toe immers geen sortie verloren of geen noemenswaardig incident gehad. Nu nog even doortrekken en dan

kunnen we beginnen aan het voorbereiden van de overgave aan onze opvolgers. Wat dat betreft is het wel leuk om al geregeld contact te hebben met ATF 2.

vliegbasis Volkel. Er nemen natuurlijk veel mensen van verschillende eenheden van vliegbasis Leeuwarden aan ATF 1 deel. Een klein deel van het detachement van ATF 1 komt echter uit alle windstreken van Nederland.

Wat daar zeker bij helpt is dat alle randzaken hier steeds beter zijn geregeld. Ook de (internationale) samenwerking verloopt voorspoedig. Het belangrijkste is echter dat het detachement van ATF ME een hecht team is geworden. Dat dit niet vanzelfsprekend is, komt doordat elk detachement modulair wordt opgebouwd. Men begint met het aanwijzen van het uit te zenden vliegveld, in ons geval Leeuwarden. Vandaar dat de achtergrond van onze detachementvlag de Friese vlag met “pompeblêden” uitbeeldt. Bij de detachementen na ons wordt de eerste bouwsteen gevormd door

Het voorlopig hoogtepunt vind ik de TFO die op 23 november op vliegbasis Leeuwarden is gehouden. De opkomst was met 550 personen overweldigend en gaf een enorme boost aan het moreel van ATF 1. De enthousiaste manier waarop alle familie en vrienden ons tegemoet trad was ontroerend. Mijn dank aan iedereen die de dag mogelijk heeft gemaakt, maar vooral aan jullie: Het Thuisfront. Het vliegen boven Irak en het aangrijpen van ISIS is natuurlijk waar de missie om draait. Uit persoonlijke ervaring kan ik stellen dat onze

vliegers en vliegtuigen zeer effectief zijn en geregeld het verschil kunnen maken. Meer dan 250 sorties, meer dan 1000 vlieguren en meer dan 150 aanvallen op vijandelijke gronddoelen zijn naar volle tevredenheid uitgevoerd. We mogen nooit vergeten dat we dit product met z’n allen op de mat brengen, of je nu schilder, Force Protection, vlieger, staflid, logistiekeling, sportinstructeur of technicus bent. Eenieder van het detachement doet er toe. Rest mij jullie allemaal een goede periode te wensen totdat we elkaar weer zien en wens eenieder vanuit het Midden Oosten prettige feestdagen en alvast een fantastisch 2015. Ik wens jullie veel leesplezier, Commandant ATF 1


3

1(NDL)ATFME

1(NDL)ATFME

Kerst geeft hoop Kerst gaat over een geboorte. Christenen over heel de wereld vieren de geboorte van Jezus Christus. Ze geloven dat Hij de Zoon van God is, gekomen om onze Redder te zijn. Een geboorte. Ook niet christenen vinden een geboorte hoopvol. Er is nieuw leven. Kwetsbaar, fragiel, maar nieuw!

Kerst in het Midden-Oosten Daar zitten we dan. Zo vlak tegen de kerstdagen aan. Op een iets andere locatie dan ik een paar

Bij de geboorte van Jezus zingen de engelen over ‘vrede op aarde’. Dit Kind draagt met Zich mee de belofte van vrede. Ligt daar niet een groot verlangen? Bij velen op deze wereld? Bij u? Bij jou?

weken geleden verwacht had te zijn.

Vrede?

Anders gezegd, mijn vrouw en ik hadden inmiddels alles voor Kerstmis en oudejaarsdag rond. Kinderen uitgenodigd, data vast gezet, ergo gezellige dagen in het vooruitzicht. En dan loop je opeens in een woestijn op een locatie ver weg van familie en vrienden. Vreemd idee zo net voor de kerst. Ik kijk nog eens om mij heen en hoor uit verschillende tenten kerstmuziek komen. In gedachte zie ik mijn vrouw en mezelf over de kleine Kerstmarktjes lopen in het oosten van het land. Hier en daar wat kopen en rustig nagenieten met een warm glas glühwein. Niet omdat ik zo graag over kerstmarkten heen loop, maar het versterkt wel het kerstgevoel. Het lijkt wel of ik sentimenteler wordt naarmate de jaren vorderen. Ik schiet in de lach bij die gedachte. Tja, wijsheid komt ook met de jaren en dit zal er wel bij horen. Ik loop naar mijn tent en ga even op mijn bed liggen. Oordopjes in en even muziek luisteren. Mijn IPod heb ik op shuffle gezet, dus ik weet niet welk nummer komt. Na een paar stevige rocknummer volgt een Kerstnummer. Aretha Franklin met haar blues versie van Silent Night. Ik sluit mijn ogen even en mijn gedachten spelen met de afgelopen weken. Kerst is immers ook een periode van terugkijken en reflectie. Kort denk ik terug aan de emotionele rollercoaster van de afgelopen weken. De mooie, maar ook minder mooie gebeurtenissen passeren de revue. Ik denk aan mijn vrouw die ik in de vertrekhal van Eindhoven met licht gebogen hoofd weg zie lopen. Met pijn in haar hart draait ze haar hoofd nog een laatste keer

4

Iedere geboorte heeft iets van een nieuw begin. Opnieuw beginnen, en het dan anders doen, beter!

om. Langzaam verdwijnt ze uit mijn zicht. Afscheid nemen went nooit. Ook het moment dat mijn dochter me vlak voor vertrek een sleutelhanger geeft met “I Love Opa”. Ik schiet in de lach. Wat was ik immens gelukkig met dat bericht. OPA……. Alleen het idee al. Geweldig blij en trots op mijn kleine meisje. Ineens word ik opgeschrikt door AC/DC met Thunderstruck. Aretha is blijkbaar uitgezongen. Ik ben weer terug op deze wereld. Wat een contrast met het vorige nummer. Ik heb nog geen zin om omhoog te komen en denk nog even aan onze taak hier. Een even groot contrast als AC/ DC en Aretha. ATFME is hier om ISIS een halt toe te roepen en de strijd aan te gaan. Ook met kerst gooien we bommen. Hoe tegenstrijdig ook. Het is voor de veiligheid van de nationale en internationale samenleving. Vrede en stabiliteit. De vrede die past in mijn Kerstgedachte. Daarmee kan ik mezelf uitstekend verenigen. Eenzelfde contrast als kerst hier en thuis. Ondanks dat het met de collega’s een gezellige kerst gaat zijn, is het niet als thuis. Dat geldt hier voor allemaal, maar zeker ook voor het thuisfront. Daar zal eenzelfde gemis en leegte zijn. Gelukkig hebben we tegenwoordig Skype en Facetime. Daardoor is het mogelijk om de komende Kerstdagen toch een beetje thuis te zijn. Noem het maar een soort E-Kerst. Ver weg, maar toch dichtbij. Ik wens jullie allen hele fijne en gezellige kerstdagen en een heel gelukkig en vooral gezond 2015 toe. Wilko, PAO of was het OPA


Vrede, omdat die oorlogen zoveel leed veroorzaken. Je kunt en wilt haast niet meer naar de beelden kijken. Zelfs niet meer naar de kisten van de MH 17. Je wilt er niet meer over horen.

Ik weet het niet.

Niet meer over praten.

Maar ik houd hoop. Kerst heeft te maken met hoop.

Vrede, omdat het je ook angstig maakt.

Het kan anders. Het moet anders. Het zal een keer anders.

Oorlog lijkt ver weg, maar hoe ver is het eigenlijk?

Gelukkig zijn er velen die dit verlangen delen.

Oekraïne, Syrië, Irak, zijn zo ver weg niet.

Bereid zijn zich in te zetten om dit verlangen waar te laten worden.

Blijven we buiten schot?

Zij hopen op en zetten zich in voor vrede.

En mijn kinderen?

Ik prijs hen.

Wat zullen zij nog meemaken? Zullen ze vrede kennen?

Voor mij ligt mijn hoop in dit Kind. Het Kind van Kerst. Hij heeft een nieuw begin gemaakt.

Een nieuw begin.

Hij heeft geweld niet beantwoord met geweld, maar met liefde.

Nu echt anders? Nu echt een einde aan geweld?

Zo heeft Hij vrede gebracht, zegt de Bijbel.

Een einde aan het koelbloedig moorden? Een einde aan het verjagen van mensen?

Als dat gebeurt, is er hoop.

Een einde aan de angst?

Is er toekomst. Ik zie uit naar, hoop op, deze vredevolle toekomst!

Ik verlang er naar. Ik vermoed u ook.

Ik wens u en jou goede Kerstdagen en een voorspoedig 2015.

We proberen een bijdrage te leveren hier. We doen ons best. Is het genoeg?


Dominee Piet

5

1(NDL)ATFME

1(NDL)ATFME

Een bijzondere kerstgroet voor de militairen in het Midden-Oosten Groot was de verrassing toen een doos met kerstkaarten arriveerde voor de collega’s hier in het MiddenOosten. Kerstgroeten van Nederlanders als blijk van waardering aan ons als uitgezonden militairen. Honderden verschillende kaarten met persoonlijke boodschappen om ons een hart onder de riem te steken. Heel bijzonder. Op de bijgevoegde kaart stond het volgende:

Beste vrienden, In de kersttijd niet bij je familie en vrienden zijn: daar kies je niet voor. Als blijk van betrokkenheid en waardering voor jullie inzet en de offers die jullie brengen sturen duizenden Nederlanders een kerstgroet naar uitgezonden militairen en naar hun relatie thuis. Hierbij sturen wij zo’n kerstgroet door, die wij ontvingen via de groetenacties ‘Schouderklop’ en ‘Opsteker’. Tegelijk wensen wij jullie ook vanuit ons team een veilige en vredige kersttijd en een voorspoedig 2015 toe! Stichting ‘Hulp voor derden’ Stichting KPPR en de Nederlandse samenleving. Namens alle collega’s danken wij iedereen die ons een kerstwens heeft toegestuurd. De kerstkaarten zijn met heel veel waardering en als een echte ‘opsteker’ en ‘schouderklop’ ontvangen. Waarvoor dank! Wij wensen iedereen hele fijne kerstdagen en een gelukkige en vooral gezond 2015 vanuit het Midden-Oosten.

6



7

1(NDL)ATFME

1(NDL)ATFME

Sinterklaas bezoekt Air Task Force in het Midden-Oosten Groot was de verrassing toen we hoorden dat Sinterklaas onderweg was naar het Midden-Oosten. En ja hoor, zelfs bij de doorwinterde mannen en vrouwen van de ATF, vertoonde het gezicht een klein beetje spanning. Zou de Goedheiligman echt komen? Zoals gehoopt, arriveerde op 4 december de Goedheiligman met ‘alternatief’ vervoer. Een haven vinden voor de boot van Sinterklaas was niet zo moeilijk. Nu nog de mannen en vrouwen van de ATF zien te bereiken. De vaarpiet, ervaren als hij is met schepen, kwam met de oplossing. Het schip van de woestijn! De hulppiet had zowaar in de haven een goedlopende dromedaris gevonden. Gepakt en gezakt vertrok de groep richting het oosten. Na enkele dagen door de barre woestijn arriveerde de Goedheiligman bij de mannen en vrouwen van de ATF. Na een bezoekje aan alle afdelingen werd Sint op het kamp welkom geheten door de commandant en het personeel. En Sint had natuurlijk het een en ander in zijn grote boek staan. Menig collega passeerde de revue met ludieke verhalen en dito opmerkingen. Het werd een hele gezellige namiddag. En als afsluitende surprise had piet stiekem op alle bedden een heerlijke chocoladeletter, speculaas en andere lekkernij gelegd. Dank u wel Sinterklaas en pieten namens de hele Air Task Force!

8



9

1(NDL)ATFME

1(NDL)ATFME

Op de toren… Een willekeurige avond op een vliegveld ergens in het MiddenOosten, de avond is gevallen. Op weg naar de verkeerstoren is het donker, weinig tot geen verlichting onderweg. Zwart is de overheersende kleur. Maar juist de verkeerstoren is een baken in die zee van zwart. Eenmaal binnen heerst er een serene rust, het uitzicht over het vliegveld wordt bepaald door de baanverlichting. Vanavond hebben we afgesproken met Kapitein Joost, de Air Traffic Controller van 1(NLD)ATF ME. Zijn dienst is begonnen om 1800lt en de eerste vliegtuigen zullen snel na het begin van zijn dienst vertrekken. Kapitein Joost heeft ruim 10 jaar ervaring binnen het vakgebied Luchtverkeersleiding en is in NL werkzaam op de vliegbasis Leeuwarden. Hoe groot het verschil is met Leeuwarden en met de toren waar Kapitein Joost hier nu tijdelijk werkt wordt snel duidelijk. De beperkte radar, internet based radar picture met een vertraging van 2 tot 3 minuten, roken op de werkvloer, het beperkte Engels van Host Nation militairen en het ontbreken van vastgelegde procedures. Kapitein Joost vertelt ons enthousiast over zijn werk, legt de structuur van het veld uit en laat ons zien hoe hij omgaat met de beperkte middelen. Zijn taak zit vooral in controle van wat er op de toren gebeurt en daar waar nodig ondersteunt hij of grijpt hij in. Ondertussen maken 2 Nederlandse baanvegers de main runway schoon, zo goed en kwaad als dat kan. Een kort contact tussen Kapitein Joost en de mannen op de runway maakt duidelijk dat ze nog voldoende tijd hebben voordat de eerste kist take-off zal gaan.

Kapitein Joost is de enige Nederlandse Air Traffic Controller in 1(NLD)ATF ME. Hij werkt dus veel samen met de andere nationaliteiten en ook daar zijn de verschillen duidelijk aanwezig. Zodra het voor Host Nation te lastig of te onduidelijk wordt vanwege de taal kijkt men met vragende ogen naar Kapitein Joost die met kalmte en professionaliteit de situatie oplost. Inmiddels gaan de eerste F-16’s van de Amerikanen take-off voor hun missie. Aan de andere kant van het vliegveld zien we de Nederlandse F-16’s verschijnen. Via de radio melden zij zich in bij de toren en beginnen zij met hun taxi naar de baankop waarbij zij de toren passeren, een korte groet en enkele momenten later razen 2 F-16’s met loeiend geweld op ooghoogte voorbij de toren. Kort hierna keert de rust terug voor Kapitein Joost en verteld hij dat het best bijzonder is dat er een Air Traffic Controller binnen het detachement zit. Niet vaak gaan Air Traffic Controllers mee op uitzending en deze uitzending is bijzonder omdat dit het eerste detachement is, waarbij alles van de grond af aan moet worden opgebouwd, zo ook voor de luchtverkeersleiding. Maar juist dat pionieren, opbouwen, afspreken en regelen maakt het voor Kapitein Joost een interessante missie. De avondshift van Kapitein Joost is nog lang niet ten einde, hij zal op “zijn” toren wachten tot de laatste Nederlandse F-16 diep in de nacht veilig terugkeert. Wij gaan terug naar Snowcity, Kapitein Joost lacht en wenst ons een Safe Flight terug naar de tent. Was getekend

Op deze avond zijn er naast Kapitein Joost nog 2 militairen aanwezig, 1 van de US Airforce en 1 van militair van Host Nation.

10

S1



11

1(NDL)ATFME

Hallo Thuisfront,

Hier een berichtje vanuit het missie gebied met betrekking tot het reilen en zeilen van de Sectie 6 de CIS ATFME 1. De medewerkers binnen de CIS ATFME 1 zijn verantwoordelijk zijn voor alle zaken die zich op informatie en communicatie technologie (ICT) gebied afspelen binnen het detachement. We hebben het hier over de radio verbindingen, computernetwerken, satellietsystemen, CIS materieelbeheer, COMMCEN/Helpdesk en crypto. We zijn inmiddels na de plotselinge deployment eind september, die voor velen zowel de hier aanwezige CIS medewerkers als familie en vrienden thuis, als een onaangename verassing binnen kwam zeilen, al weer 9 weken onderweg. De goedheiligman Sinterklaas heeft inmiddels

net een lading banketstaven, chocolade en speculaas poppen in onze CIS tent gedropt. Op het moment dat u dit blad leest hebben wij als CIS ATFME 1 de uitzending er al weer bijna opzitten. Het eerste deel van de uitzending na aankomst op locatie heeft vooral in het teken gestaan van de uitrol van al onze CIS systemen. Met zijn allen zijn we in deze fase ook heel druk geweest om de systemen up en running te krijgen. We waren en zijn nog steeds wat betreft CIS volledig op ons zelf aangewezen omdat er op locatie op CIS gebied bij onze Host Nation Counterparts niet veel te halen is. Zo gezegd een uitdagend CIS scenario waar je alleen maar van kunt dromen. Iedereen is dan ook druk bezig geweest om dit te realiseren en dit heeft dan ook de nodige tijd en inspanning gekost. We zijn nu op een punt gekomen dat we tevreden terug kunnen kijken maar ook nog voldoende uitdagingen hebben in de resterende weken om tot aan het eind van onze periode druk bezig te zijn. Gelukkig werkt de temperatuur wel mee. De nachten zijn fris aan het worden maar overdag is het lekker weer met veel zon en zo’n 20 graden.

Jeroen en Andre draaien in een 24 uur rooster en zijn dan ook altijd bereikbaar voor het detachement. Daarnaast zijn zij verantwoordelijk voor de helpdesk en het afhandelen van het berichtenverkeer. De voorgangster van Jeroen, Dewi was werkzaam op het COMMCEN maar heeft ons door familie omstandigheden, vervelend genoeg, half november moeten verlaten. Ook dit zijn dingen die ons overkomen en die niet van te voren zijn te plannen.

Het eten is goed, al zou wat meer afwisseling welkom zijn. Als je een liefhebber bent van kip en rijst kom je hier volledig aan je trekken en kom je niets tekort. Er wordt zelfs binnenkort voor de liefhebbers een speciale “100 dagen kip met rijst” badge uitgedeeld. Dan weten onze opvolgers van de ATF-2 alvast wat ze te wachten staat.

Ook op sportief gebied dragen wij als CIS ons steentje bij. We hebben een aantal fervente sporters in ons midden die veelal hardlopend de basis over draven en daarnaast 3 avonden in de week onder de bezielende leiding van sportinstructeur Jordy tot een uiterste inspanning gedreven worden bij de “Core Stability” lessen. Zelfs Marco kan het niet laten om zich te laten pijnigen en bezoekt deze lessen naast Kor, Stefan en Remco veelvuldig. Rutger en Joost doen het wat rustiger aan, maar naar verwachting gaan zij vanaf half december er vol tegenaan om toch nog enigszins gestroomlijnd thuis te komen.

De taak verdeling binnen de CIS is als volgt; Marco is als Hoofd sectie 6 eindverantwoordelijk en behartigt onze belangen vooral extern, Ik zelf (Henry) ben verantwoordelijk voor de dagelijkse aansturing van de CIS. Henk en Joost zijn onze netwerkspecialisten. Remco, Stefan en Kor zijn de specialisten op transmissie en telefonie gebied. Simon houdt zich als “cryptoloog” vooral bezig met cryptosleutels en cryptomateriaal. Rutger voert zijn oorlog om het CIS materieelbeheer in de hand te krijgen en tot slot onze COMMCEN/Helpdesk medewerkers Mark,

12


Namens de CIS ATFME 1 wensen we iedereen prettige kerstdagen en een goed uiteinde en tot slot de hartelijke groeten van: Marco, Henry, Simon, Rutger, Henk, Joost, Stefan, Remco, Kor, Jeroen, Mark en Andre.


13

1(NDL)ATFME

1(NDL)ATFME

Bouwen… In den beginne was er niets en toen wapperde er een vlag van de Genie op Snowcity, zo is het ongeveer gegaan eind september, begin oktober toen de missie van 1(NLD)ATF ME begon. De Genie maakt met 3 man deel uit van het detachement. Maar wat doen deze mannen van de Landmacht binnen een club Luchtmachters nu eigenlijk en wat weten we van de Genie. Vandaag een ontmoeting met Kapitein Rob van het Regiment Genietroepen uit Wezep. Sinds 2005 werkzaam bij de Genie en bezig aan zijn 4e missie. De Genie binnen het 1(NLD)ATF ME is verantwoordelijk voor de gehele infrastructuur van Snowcity. Hierbij moet gedacht worden aan de indeling, bouwkunde, sanitair en elektriciteit. Dit wordt veelal in samenwerking gedaan met locale werknemers. Kapitein Rob wordt dus dagelijks geconfronteerd met de rekbare begrippen van “5 minutes” en “no problem”. Het werken met de locale werknemers gaat goed maar Kapitein Rob geeft aan dat je altijd voorbereid moet zijn op vreemde wendingen. Net als je een vrachtwagen met containers niet verwacht staat deze op een onverwacht tijdstip toch voor je neus. En regel dan even maar een kraan of heftruck. Dat er 3 Genie functies in een Luchtmacht detachement zijn

14

gesleuteld is best bijzonder. Voor Kapitein Rob is het de eerste keer dat hij op deze manier samenwerkt met de Luchtmacht. Hij merkt verschillen omdat de Luchtmacht meer werkt met specialisten en de scheidslijn tussen officieren en onderofficieren en manschappen niet zo scherp is. Verder heeft hij als Landmachter toch een ander idee van “Bare-Base” dan de gemiddelde Luchtmachter, een glimlach kan in die zin niet door Kapitein Rob worden onderdrukt. Toch noemt hij de samenwerking met de KLu ook prettig en is het best lachen met hen van de Klu. Op de vraag of er nog verbeteringen mogelijk zijn op Snowcity dan is met name het sanitair een punt waar Kapitein Rob mogelijkheden ziet. Over het algemeen is hij tevreden

over het kamp en wat er in korte tijd is gerealiseerd. Enkele projecten die nog op de planning staan en waar hij graag nog aan wil beginnen zijn onder andere de betonplaten bij de GU en Flightline en de verdere asfaltering van de toegangsweg. In totaal staan er nog 7 grote projecten op de rol. Projecten waar de gemiddelde Genist alleen maar blij van kan worden. Het bouwen, aanleggen, construeren en bedenken zit bij deze mannen in het bloed, zij zijn trots op hun werk. Misschien niet zo zichtbaar voor het gemiddelde detachementslid, maar stiekem toch best handig die Genie. Was getekend S1



15

1(NDL)ATFME

1(NDL)ATFME

Kerstwensen vanuit thuis Als er licht is in de ziel, zal er schoonheid zi jn in de mens. Als er schoonheid is in de mens, zal er harmonie zijn in het huis.

Als er harmonie is in het huis, zal er rust zijn in he t land. Als er rust is in het land, zal er vrede zijn op aarde.

Chinees gezegde

16



17

1(NDL)ATFME

1(NDL)ATFME

Paracetamol en een chauffeur… Een duidelijk herkenningspunt binnen 1(NLD) ATF ME is de ambulance. Niet alleen vanwege het grote rode kruis op de zijkant, maar ook omdat het voertuig centraal geparkeerd staat op snowcity. De bestuurster

Beloning voor de nurse!

Het is 09.00u in de ochtend wanneer de Doc zijn ronde doet in de OPS-area. Of wij om 10.00u even bij de Role 1 kunnen komen. Nee, deze keer niet voor de dagelijks vers gezette, echte Hollandse koffie, maar om een beloning aan iemand uit te reiken. Om even voor tienen staan er dan ook een hoop collegae bij de Role 1 en vraagt de Doc aan de nurse of zij even naar buiten wil komen. Ietwat verlegen blijft zij in de deuropening staan en hoort de Doc het volgende zeggen: “De nurse heeft al gedurende lange periode de verantwoordelijkheid van de logistieke processen en materialen op zich genomen. Mede door haar uitvoerige ervaring en doorzettingsvermogen, assertiviteit en vakkennis, het gebruik van

18

haar logisitieke netwerk, communicatieve vaardigheden en haar verantwoordelijkheidsbesef, komt het vaak voor dat lastige, door derden veroorzaakte situaties, last minut nog opgelost kunnen worden. Hierbij voorkomt zij met enige regelmaat vertraging en obstructie in de bedrijfsvoering van het gezondheidscentrum. Door haar inzet is zij een grote, kostenbesparende en vaak onbekende steun achter de schermen voor het management en collegae en een aanwinst voor het bedrijf Defensie als geheel. Een dergelijk vermogen tot incasseren en acteren, op een niveau welke niet in een functie omschrijving beschreven staat, wordt zeer gewaardeerd.” Een grote glimlach verschijnt op haar gezicht. Hoe mooi kan een dag beginnen!


van de ambulance is Kpl1 Lesley, die ondanks haar 27 jarige leeftijd inmiddels bezig is met haar 4e missie. Toch is haar rol binnen 1(NLD)ATF ME anders dan in voorgaande missies.

Opgeleidt als Primary Trauma Life Supporter, een term waar ik als S1 regelmatig over gestruikeld ben, maar nu voornamelijk ingezet voor poli-werkzaamheden op de Role-1 (de lokale Nederlandse praktijk voor arts en verpleegkundigen) en natuurlijk als ambulance chauffeur. Sinds 2004 werkzaam binnen de geneeskundige troepen, de snelle rekenaars onder ons zal het opvallen dat ze dus op jonge leeftijd bij Defensie is begonnen. Op de Role-1 van 1(NLD)ATF ME praat ik met haar over haar werkzaamheden in vergelijking met eerdere missies. Ingezet in landen als Pakistan en Afghanistan waar ze belangrijke eerste hulp in zeer lastige situaties heeft toegepast. Gepokt en gemazeld door deze ervaringen vormt ze nu een Role-1 team met een arts en een flightnurse. Ze vertelt over de eerste week na haar binnenkomst dat het Role-1 team direct kon laten zien wat ze in huis hadden tijdens een auto-ongeluk met een Amerikaans voertuig. Een twinkeling in de ogen

van Kpl1 Lesley is zichtbaar bij dit verhaal. Kpl1 Lesley vertelt dat vanwege ontbrekende medicijnen zoals te weinig paracetamol, een incomplete ambulance en het wachten op bijvoorbeeld laboratoriummateriaal er in de eerste weken van deze missie een beroep op haar creativiteit werd gedaan. Oplossingen werden o.a. gevonden in samenwerking met de Amerikanen maar ook door zelf op pad te gaan om medicatie lokaal aan te kopen. In een enkel geval leidde dit tot taaltechnische spraakverwarringen waar ze achteraf hartelijk om kan lachen. In het vinden van die oplossingen haalt Kpl1 Lesley de voldoening, want inmiddels kijkt zij ook haar naar eigen toekomst door een studie te volgen. Of die toekomst binnen de Luchtmacht zal liggen is nog onduidelijk. Een primaire taak van de Role-1 is de medische ondersteuning van de F-16 vliegers. Mochten er problemen zijn

tijdens start en landing is de Role-1 paraat om bijstand te verlenen. Ondertussen staat er een militair voor de Role-1 met de vraag of hij gevaccineerd kan worden. “Uiteraard!” is het enthousiaste antwoord van Kpl1 Lesley, je vraagt je bijna af of het woord pijn niet uitgevonden is door artsen en verpleegkundigen. Het blijft een mooi fenomeen om te zien dat hulpverleners, en in dit geval een PTLS’er, de mens voorop stellen ondanks dat de omstandigheden soms verre van perfect zijn. Met lichte dwang word ik dan ook verzocht de Role 1 te verlaten, zodat Kpl1 Lesley haar werk kan doen. Later die middag zie ik het rijdende herkenningspunt over de hobbelige weg terugrijden naar snowcity. Achter het stuur Kpl1 Lesley, ondanks de beperkingen binnen de Role-1 in middelen toch in haar element op deze uitzending met 1 (NLD)ATF ME . Was getekend S1


19

1(NDL)ATFME

1(NDL)ATFME

TD uit het Middle East Hallo hier zijn we weer met de verhalen van de TD in de Middle East Ja…. wij zijn al een stuk op weg naar het “eind”. De TD heeft zijn rust gevonden, de bouw projecten zijn geëindigd en ja, wat moet je dan doen. De vliegtuigen houden zich erg goed, waardoor er hier en daar wat stress is: “van wat moet ik doen”. De oplossing is sporten. Gerrit en Arjan zijn begonnen om een mooie fietsroute uit te zoeken, en die was er. Maar i.v.m. de beveiliging langs het buitenhek is dat helaas weer teniet gedaan. De fietsroute loopt nu via de Amerikanen, een rondje kamelen met 1 bult en terug. Anderen hebben het loopschema opgezocht en zijn daar druk mee

bezig. Dit gaat allemaal erg goed. Dan de verjaardagen. Eindelijk kunnen die echt gevierd worden met een echte taart…erg lekker. De mensen die in onze periode hier al jarig zijn geweest kregen de taart alsnog. Een ieder nog gefeliciteerd. Dat de taarten goed smaakten is te zien aan de bedden, deze beginnen door te zakken. Menig bed is gerepareerd met houten platen en anderen proberen het met een ander bed (indien beschikbaar). Voor de mensen die zoveel jaar getrouwd zijn wordt dat niet gedaan, terwijl dat toch echt gevierd mag worden in deze tijd van allemaal uitzendingen. Ook was er bedroevend nieuws dat het 323 sqn naar de US was gegaan en

het personeel nu ook 322- ers zijn geworden….. ja dat was wat. Toch een mooie badge gehad om te ruilen voor de “100 dagen kip en rijst”badge???? Vooral onze Debriefer Henk kan het er niet mee vinden, waardoor menig 322-stickertje op zijn kast wordt geplakt,…….ja Henk, je zal wel moeten. En dan de thuisfrontdag; een waar feest en erg gezellig. De kinderen werden vooraan gezet en mochten gezellig met pa en of ma praten, wat hier weer gesprekstof deed opwaaien. Pa en ma druk bezig om het gesprek op gang te brengen, maar helaas. Een ander liet zien hoe hij nu thuis op de bank mag springen????? Ook waren er personen die hard weg holden en in de kraag gevat werden om te verschijnen, en dan zeggen dat

ze van niets wisten dat de familie er was. Daarna waren er de 1 op 1 gesprekken, waarbij er hier en daar een traantje viel, maar vooral veel blije gezichten opleverde. Gelukkig zit nu iedereen waar hij moet zitten. Het “bungalow kamp” is gereed en iedereen heeft zijn eigen hokje. Helaas is het dak wat lek waardoor er water binnen komt. Ook hier is het dus niet altijd zonnig. Voor onze GU-ers een gelukje. Ze hebben wat extra werk; daken lekvrij maken en deurkrukken repareren. De vlam gaat er wel in bij bewapening als MOC roept bom problemen, bommen waren weg (grapje jongens). Toch vermaakt de club zich uitstekend, de leiding had een grote taart besteld voor het feit dat wij met ze allen dan eindelijk op de eigen werkplek zaten……en die ging er goed in. Dan de “Mid-turn”, of wel “over de helft”: een mooie dikke balk was uit de afval berg gehaald en mooi geschilderd en beplakt. Aan de oudste en jongste de eer om deze

20


door te zagen. De spullen die ze daar voor kregen waren ,een bijl, ijzerzaag, bijtel, kettingzaag zonder peut en een houtzaag. Met een dobbelsteen werd bepaald wat er gebruikt mocht worden. Daarna was er een alcoholvrij biertje met bitterballen. Iedereen vond het toch gezellig zo buiten in het zonnetje. In de tussentijd wordt er hard gewerkt, gerepareerd en goed voor elkaar gezorgd, zodat de F-16’s er altijd weer klaar voor staan. Wij hebben er al meer dan 1000 vlieguren op zitten, wat te danken is aan een ieder die hier bezig is. Een aantal mensen hebben een badge gekregen voor de zoveelste bommen. Natuurlijk heeft een ieder hier aan meegewerkt, maar zij waren de laatste die hem zagen. Gefeliciteerd. Toch is het leven hier blijkbaar voor sommigen vermoeiend. Een aantal mag zich graag nog wel eens omdraaien na de wekker uitgedaan te hebben…… ja dan wordt het wel eens sprinten.

kundige, gemotiveerde en sociale club. Een ieder helpt elkaar en steunt elkaar, een club waar we trots op zijn. De films worden aan elkaar gegeven,muziek gewisseld, er wordt een hele strijd tegen elkaar uitgevochten op de computer, koffie gehaald voor een ieder en heel veel met elkaar gelachen. De Hangaartent (tent 4) heeft zelfs een ware film-/slaap ruimte gemaakt waar allerlei soorten films worden vertoond.

De TD-club is een zeer goede,

Mvg Slobeend

De WAT-tent (tent 1) is een waar dorp geworden met allemaal eigen hokjes, de AVT-tent (tent 5) met gasten is een gezellige koffie room met stamtafel. Natuurlijk blijven er aandachtspunten voor verbeteringen, maar Aken en Keulen zijn ook niet op 1 dag gebouwd. Wij kijken nu uit naar het eind, dagje borrelen op Kreta en dan lekker naar huis. Hierbij wens ik iedereen fijne feestdagen en een goed uiteinde.


21

1(NDL)ATFME

1(NDL)ATFME

r u o t n o 3 r a a g an

H

Je komt ze ook overal tegen... de mannen van Hangaar 3. Ze zijn weer op pad gestuurd om te doen waar ze goed in zijn... sleutelen en de vliegtuigen in perfecte staat houden, zodat zij kunnen doen waar ze voor gemaakt zijn... vliegen als een scheermes. En dat doen ze hoor, lieve mensen!

Normaal gesproken bestaat het grootste gedeelte van het werk uit het oplossen van klachten, maar daar is hier nauwelijks sprake van. Op een enkele klacht na (die overigens met Mach-snelheid wordt verholpen) zijn ze in topconditie, die kisten. Hoe krijgen die hangaarmannen dat dan voor elkaar? Nou, de vliegtuigen worden bijvoorbeeld om de zoveel vlieguren ‘beloond’ met een kleine of grote beurt. Dan worden ze van binnen en van buiten helemaal gecontroleerd, krijgen ze verse olie en nieuwe filters en worden de boutjes weer even goed vastgezet. Staat één van de kisten wat slapjes op de ‘pootjes’? Dan stellen de hangaarmannen het landingsgestel weer goed af. En heeft een andere kist de kracht er niet meer voor? Dan wisselen de mannen van de hangaar gewoon de motor. Zo wordt de vloot topfit gehouden mensen! Tot nu toe werden deze werkzaamheden vooral in de buitenlucht uitgevoerd, maar met de winter voor de deur verplaatsen de (onderhouds-)activiteiten zich meer en meer naar de hangaar. Op het moment van schrijven wordt de laatste hand gelegd aan het wind- en waterdicht maken van de hangaartent. Diverse regenbuien hebben vorige week uitgewezen dat dit op zich geen overbodige luxe is. Zodra de tent helemaal dicht is, dan kunnen de mannen van de hangaar de inrichting ervan ook verder afmaken. Dat doen ze ‘gewoon’ naast hun werk erbij, geen probleem.

22


Maar om de vloot in topconditie te houden, moet jezelf natuurlijk ook topfit zijn. Het merendeel van het hangaar contingent brengt om die reden een groot gedeelte van haar spaarzame tijd door in de sporttent op Snow City. Verder worden de ‘core stability’-lessen van de sportspier regelmatig bezocht en rent menigeen de longen uit zijn lijf op één van de hardlooproutes op de basis. Naast sport wordt er ook veelvuldig genoten van spelactiviteiten en een enkeling trekt regelmatig zijn laptop uit elkaar in de hoop het apparaat stofvrij en werkend te houden. De groep hangaarmannen bewoont overigens, samen met een gezellig groepje motormonteurs, een riant en centraal gelegen accommodatie, inclusief een robuust prieeltje met uitzicht over het kampement. De onderlinge sfeer is uitstekend te noemen en wordt vrijwel iedere dag gestimuleerd door gezamenlijke ontspanningsactiviteiten. Want dankzij de zogeheten ’MacGyver’-instelling bij enkele hangaarmannen, kan de hele groep zich op regelmatige basis ontspannen in een geïmproviseerde home cinema, compleet met hapjes en drankjes. Al met al is het dus best vertoeven hier op Snow City, waar de verbeteringen aan het kampement elkaar inmiddels in rap tempo opvolgen. Nog een paar nachtjes slapen en dan zijn ze weer thuis, de mannen... die dekselse mannen die je overal tegen komt... Groeten van de mannen van Hangaar 3 “The place to be”!


23

1(NDL)ATFME

1(NDL)ATFME

Even voorstellen: De afdeling S 4 Ground Bestaande uit de Materieel Cel (Matcel), Gronduitrusting (GU), Petrol Oil and Lubricants (POL), Movement Control (Movcon), Luchttransport (Lutra),Paarse Restaurant Organisatie (Paresto) en de Munitie Opslag en Assemblage en Transport (MOAT) afdelingen staat de S4 Ground afdeling voor logistieke ondersteuning!

Het vertrek vanuit thuis is alweer even geleden en ondertussen hebben we volgens de (de)motivator een fijne 70% van de missie achter de rug. Overigens is de (de)motivator een handig stuk gereedschap om bij te houden hoeveel tijd we hier nog zijn en hoeveel geld er theoretisch aan dit avontuur wordt verdient.

Maar niet alleen de vliegtuigen vliegen hier, ook de tijd vliegt voorbij en dat is vaak als je het gezellig hebt of gewoon veel te doen op een dag. Beide geldt voor de S4 Ground sectie! En zo vliegt de tijd dus en is het bijna kerst en oud en nieuw; voor velen de tijd om terug te kijken en plannen te

steund in hun werkzaamheden, de vliegtuigen afgetankt, passagiers ontvangen en bagage afgehandeld, materieelbeheer uitgevoerd, na zes weken een boterham met hagelslag kunnen eten, hebben we zaken gedaan met de lokale bevolking en internationaal samen mogen werken en nog meer. Gelukkig was er ook tijd voor ontspanning: de post!, core stability, chocolade letter knagen, beach volleyball, hardlopen etc. Het meeste van dit alles gaat nog

door de komende weken, maar ondertussen gaan we ons ook opmaken voor de komst van onze opvolgers. Begin januari staat hun komst gepland en kunnen we het stokje en de werkzaamheden overdragen. Dan kunnen we terugkijken op een goede uitzending en boven alles kunnen uitkijken naar jullie, het thuisfront!

Namens de S4 Ground afdeling wens ik u prettige kerstdagen en een gezond, gelukkig en een vredig

5 1 0 2

maken voor het nieuwe jaar. Noem het vandaag oud en nieuw, ik ga terugkijken op de afgelopen maanden… Terugkijkend hebben we, na een vliegensvlug vertrek en een niet minder snelle start hier op locatie, ontzettend veel werk verricht met ons allen. De afgelopen maanden zie ik lange dagen waar we in een lege woestijnvlakte een munitieopslag hebben gebouwd, bommen geassembleerd voor de missies, kantoorunits zijn geplaatst, stroomvoorziening aangelegd, aggregaten van brandstof voorzien, voertuigen gerepareerd, vrachtvliegtuigen hebben afgehandeld waar vaak post van het thuisfront op zat! Daarnaast hebben we onze klanten binnen het detachement onder-

24



25

mali

mali

Bijdrage C-Helidet-3

Sinds mijn bijdrage aan de vorige Uit & Thuis is de tijd voorbij gevlogen. Als helikopterdetachement hebben we niet stil gezeten. Op veel fronten wordt nagenoeg iedere dag een dankbaar beroep gedaan op onze mensen die samen met de Apaches en Chinooks veel werk verzetten. Of het nu gaat om het vervoeren van gewonden, bevoorraden van afgelegen VN kampen of directe ondersteuning van commando’s. Het levert veel interessante momenten op. Daar waar de VN als organisatie haar best doet om op alle fronten bij te springen wordt tot op heden goed gebruik gemaakt van de beschikbare ruimte om als eenheid te kunnen nadenken wanneer we waar het beste kunnen vliegen. De samenwerking met het nieuwe (3e) Joint Support Detachement verloopt goed. Ook de daarin aanwezige luchtmachters verliezen wij uiteraard niet uit het oog. Met de mannen uit Roosendaal is het extreem goed samenwerken zelfs. Openhartig en zeer professioneel zoeken we naar de beste oplossingen in de lopende missies. Jullie hebben zeer recent het resultaat hiervan mogen aanschouwen in de nieuwsberichten. Als klein land, met de meest geavanceerde spullen binnen MINUSMA, zijn we erin geslaagd om vanuit de lucht de opslaglocatie van 122 mm raketten te identificeren. Een knap staaltje foto interpretatie van de intell club. Zodra zij na terugkomst van de crews doorhadden wat op de gevoelige plaat was vastgelegd

26


werd deze info doorgezet naar de groene mannen. Zij konden gelijk ter plaatse aanwijzen wat waar was verstopt. De midterm is na een leuke sportdag afgesloten met een heuse barbecue aan onze flightline. Onder het genot van een borrel is de eerste helft even tegen het licht gehouden. We zijn het unaniem eens dat de spirit van de club goed zit. Er wordt hard gewerkt, veel gelachen en een luisterend oor geboden voor diegene die daar behoefte aan hebben. Een grote koerswijziging zal dan ook niet nodig zijn. Sinterklaas is net met de Malinese zon vertrokken. Zijn mijter zat aan het einde van de dag vol zweetplekken en ik denk dat we tot volgend jaar vooruit kunnen met het verstrooide snoepgoed. We maken ons op voor de eindsprint. In de gangen van het slaapchalet verschijnen de eerste kerstballen en gisteravond is ook al de eerste kerstboom opgetuigd. Echt wit zal hij niet worden… Vanuit Gao wens ik iedereen hele fijne kerstdagen en een gelukkig Nieuwjaar. Tot heel snel in Nederland. We’ll keep the p(e)ace. Luitenant-kolonel Sjoerd Lodewijks Commandant 1 (NLD) Helidet MINUSMA


27

mali

mali

Kerstwensen DHC Thuisfront

28



29

mali

mali

De hondensectie van Camp Castor

De fysieke beveiliging van Camp Castor wordt uitgevoerd door de Force Protection. In dit gezelschap zit een klein apart groepje van ‘specialisten’ getraind in het opsporen en beveiligen van mens en materieel. Dit zijn de bewakingshonden van het Defensie Helikopter Commando (DHC). De honden variëren in leeftijd van 3 tot 6,5 jaar. De laatste waakzame aanwinst is Bruno. Hij is in augustus 2014 aangekocht, gekeurd, getraind en nu al werkzaam in de bewaking, ofwel de Force Protection, van het kamp.

Bruno

30

Het DHC heeft in het totaal 10 bewakingshonden en 10 explosieven opsporing speurhonden waarvan er op dit moment 3 op Curaçao ter ondersteuning van de politie om munitie en

wapens te helpen opsporen. Momenteel zijn 5 honden op het kamp en draaien vol mee in de beveiliging van personeel en materieel. Ter voorbereiding op hun werkzaamheden in Mali hebben de honden en hun baas zich grondig moeten voorbereiden. Zo moesten beide in het bezit zijn van een certificaat en praktijkdiploma. Alleen dan pas is het duo uitzend gereed. De reis van de honden naar het Doerak uitzendgebied begon een week nadat hun baasjes reeds vertrokken waren. De honden zijn met wegtransport vanuit Nederland naar Luxemburg vertrokken. Van daaruit werd de reis met het vliegtuig voortgezet naar Bamako. Tijdens dit gedeelte van de reis zijn zij begeleid door een hondengeleider van het DHC. Bij aankomst op Bamako zijn de honden overgedragen aan Jan, hij is één van de vijf hondengeleiders die deel uitmaken van het FP-team. Uiteindelijk zijn de honden binnen een dag reizen gearriveerd en herenigd met hun baasjes op Camp Castor.


Bij aankomst konden de hondengeleiders Riba vaststellen dat deze lange reis geen vervelende uitwerking heeft gehad op hun honden. De honden zagen er fit en gezond uit. Net als het overige personeel hebben de honden eerst twee weken geacclimatiseerd en zijn ze daarna met hun werkzaamheden begonnen. De werkzaamheden van onze beveiligingshonden bestaan hoofdzakelijk uit het patrouilleren in het donker van de extra beveiligde locaties en het Munitiecomplex. Uiteraard patrouilleren zij ook op de rest van Camp Castor. Om de waakzaamheid en alertheid hoog te houden dienen de honden ook getraind te blijven. Zo gaat elke baas twee tot drie keer per week trainen met zijn hond. Zij beoefenen de volgende handelingen: • Signaleringsoefeningen: De hond moet tijdens een patrouille verdachten kunnen signaleren en dit kenbaar maken aan zijn baas;

•

urger Bijten: Deze oefening B moet ervoor zorgen dat de hond niet alleen reageert op een Frans bijtpak. Hiervoor draagt een collega zijn burger kleding met daarbij speciale mouwen (burger bijt mouwen).

Tarak

Al met al zijn onze hondengeleiders Twan, Stef, Jan, Pascal en Charmaine en wij natuurlijk ook, trots op hun viervoetige werkpartner. De honden houden zich ondanks de temperatuur zeer goed en leveren een grote bijdrage aan de veiligheid van onze collega’s op Camp Castor. Ook zijn er collega’s die benieuwd waren naar de kracht en uitwerking van onze honden. Zij wilden wel een keer als pakwerker fungeren. Ik kan hier best wat over schrijven, maar beelden zeggen meer. Vandaar dat wij een fotocompilatie hebben bijgevoegd wat er zich heeft afgespeeld op zaterdag 08 november 2014.

Gerrit


31

mali

mali

32



33

mali

mali

De Brandweer van Heli-Det 3 in Gao Hallo familie, vrienden, kennissen en overige lezers van dit blad. Het is vandaag 6 december, de uitzending duurt nu nog iets langer dan een maand voor ons en dan komen we al weer naar huis. Niet eerder de mogelijkheid gehad. Tijd dus om ons aan u voor te stellen.

Met de komst van de Chinook helikopters vond men het noodzakelijk om hier Brandweer naar toe te sturen. De planning was om op 17 september de Chinooks hier in Gao te laten landen. Met de nodige voorbereidingen om de Brandweer hier “operationeel” te krijgen zijn er 4 Brandweermensen vooruit gestuurd. Op 1 september zijn Brian van AOCS Nieuw Millingen, Wobbe van Vliegbasis Leeuwarden en Stefan en ik van Vliegbasis Gilze-Rijen naar Gao afgereisd. Twee weken later zijn wij versterkt met Mark van Vliegbasis Leeuwarden, Ronald en Martijn van Vliegbasis Volkel en Erik van Vliegbasis Woensdrecht. Een gemixt gezelschap dus. Toen wij hier aankwamen lag er nog letterlijk een betonplaat uit te harden. Hier moest ons brandweeronderkomen gebouwd gaan worden waar wij wonen, werken en slapen. De drie brandweervoertuigen waar wij mee gaan werken zijn in februari en in juni naar Gao verscheept. Die stonden al op ons te wachten. De bijbehorende materialen en spullen om het hier werkbaar en aangenamer te maken stonden her en der over het kamp verspreid. Met hulp van de logistieke sector hebben we alles kunnen traceren en zijn we aan de slag gegaan met het controleren en bepakken van de voertuigen. We hadden al snel één voertuig operationeel en er werd gelijk al aan ons “getrokken” om vliegwacht te leveren voor de vliegende Apache helikopters. Die waren al vanaf april hier aanwezig en hebben tot begin september een beroep gedaan op de Franse Brandweer die gestationeerd is op de Luchthaven van Gao.

34


Onze werkzaamheden hier op Kamp Castor bestaan voornamelijk uit het paraat staan voor vertrekkende en terugkerende helikopters van ons Detachement. Daarnaast staan wij ook 24 uur per dag paraat voor de Luchthaven van Gao. Dit betekent dat als er zich problemen voordoen met vliegtuigen of helikopters op de Luchthaven, dat de Franse Brandweer altijd een beroep op ons kan doen. Om verschillende tactieken en procedures op elkaar af te stemmen hebben wij een week fysiek meegedraaid bij de Franse Brandweer met één Crash truck. Tijdens deze week hebben we bepaalde zaken op elkaar afgestemd. Op dit moment staan wij regelmatig fysiek stand-by op Luchthaven GAO om de Franse Brandweer te ondersteunen met aankomst en vertrek van grote vliegtuigen. Dit omdat zij op dit moment zelf de capaciteit niet hebben. Als u dit stukje leest, dan zitten we in onze laatste weken en kan ik concluderen dat we met z’n allen een mooi plekje hebben gecreëerd. Onze opvolgers zullen in een gespreid bedje terecht komen. Het is nu aan hen of dat ze op dezelfde manier verder gaan als wij of dat ze bepaalde zaken willen veranderen. Rest mij verder niets dan onze opvolgers veel plezier en succes toe te wensen. Met vriendelijke groet, SM Kees


35

mali

mali

Ghosts in Mali

“Elke dag een nieuwe uitdaging!”

Als u me vooraf de vraag had gesteld wat we zouden gaan doen als Chinookvlucht, toegevoegd aan het Helidet in Mali was mijn antwoord nooit volledig geweest. Na ruim 2 maanden in het inzetgebied krijgen we nog steeds elke keer weer een nieuwe uitdagende taak waarbij alle training, creativiteit en ons vermogen om probleem oplossend en ‘out of the box’ te denken worden benut. Als vluchtcommandant van de Ghost-flight van het 298 Chinook squadron een hele mooie ervaring.

Voor velen van de Chinook crews en ondersteuning is dit de eerste missie. Het is heel bijzonder om te zien dat onze training zo toepasbaar is in deze VN missie, ondanks het feit dat veel dingen hier toch écht heel anders zijn dan we gewend zijn. Zo strijden we hier niet tegen een vijand of terroristische groepering, maar ondersteunen we de VN met medische evacuatie, vergaren van informatie, transporteren van personen en goederen en verder zo’n beetje elke variatie daarin denkbaar. Als jonge, gemotiveerde groep hebben we in de aan de missie voorafgaande periode zo breed mogelijk getraind

36

en zijn we deze uitdaging vol energie begonnen. Als ware pioniers hebben we de verplaatsing van Bamako naar Gao gemaakt met 3 Chinooks. Voor velen was dat de eerste operationele vlucht in een uitzendgebied. Hartstikke spannend natuurlijk! Te meer omdat wij daarmee ook de aller eersten waren in de geschiedenis, om met Chinooks in Mali te vliegen. Voor ons als jonge, gemotiveerde club was de boodschap: Mali, here we come! Kapitein Peter Vluchtcommandant vlucht 1 ‘ghostflight’, 298 Chinook squadron.


“Hoi thuisfront!” Langzaam maar zeker worden de omstandigheden steeds beter op Camp Castor. Na een aantal weken gezellig met bijna 10 man in een tent hebben we de snikhete slaaptenten omgeruild voor koele slaapcontainers, waar we sinds kort ook echte bedden hebben om in te slapen! In de oude eettent was het bijna een vereiste om zo snel mogelijk te eten omdat het anders niet uit te houden was in de hitte. In de nieuwe airco gekoelde eetzaal kun je op je gemak genieten van het gevarieerde eten. De poepstoelen doen nog steeds dienst en hoewel het de eerste paar dagen wat vreemd was om te gebruiken, is het voor de meeste mensen ondertussen niet meer weg te denken in de dagelijkse gang van zaken! Wat dat betreft wordt het dus steeds een beetje beter vertoeven hier op Camp Castor. Qua weer is het vrij rustig geweest in onze periode. De enige goede zandstorm die ik zelf gezien heb was op de ferryvlucht van Bamako naar Gao, eind september. Dat zag er toen behoorlijk indrukwekkend uit. Hoe de Chinook op en neer gesmeten werd door de turbulente lucht ver voor de zandstorm uit was ook behoorlijk indrukkend. Ik had er graag nog eentje vanaf de grond willen zien om eens mee te maken, maar ‘helaas’ moeten we het doen met de dust devils (kleine zandhozen) die hier en daar vanuit het niets verschijnen op winderige

dagen. Het maakt allemaal niet meer uit, al onze kleding en schoeisel zijn toch al onherstelbaar oranje gekleurd want het zand en stof komt overal! De temperaturen zakken langzaam maar zeker. In het begin heb ik temperaturen tegen de 60 graden gezien op de gevoelstemperatuurmeter, maar ondertussen is dat apparaat al opgeruimd en blijft de maximumtemperatuur vrij constant rond de 38 graden hangen. Nog steeds erg warm, maar een stuk beter vol te houden dan eerder. ‘s Nachts voelt het met 20 graden zelfs letterlijk fris aan! Dat wordt wat als we midden in januari terugkomen in Nederland!

“Dit is een taak waar we 24/7 klaar voor staan” In de vorige uitgave heeft u wellicht al gelezen over de vliegende start van ons Helidetachement. We waren nog maar nét ‘Fully Operational Capable’ (volledig inzetbaar voor missies) na onze aankomst of het alarm ging al af en moesten we uitrukken na een aanslag op VN-collega’s uit Niger. Een paar dagen later was het weer raak. We waren ‘s avonds net begonnen met een potje bingo op het terras toen het over de portofoons klonk: “Medevac, medevac, medevac!”. Het ene moment zit je dus gezellig een spelletje te spelen, en enkele momenten later ben je met Night Vision Goggles op in het pikkedonker onderweg


37

mali

mali

naar twee zwaargewonden bij een bermbomaanslag. Het geeft erg veel voldoening om te realiseren dat we met onze acties direct iets kunnen betekenen voor de bevolking en Mali een klein stukje beter te maken. Dit is een van de taken taak waar we 24/7 klaar voor staan met onze crews, we noemen dit ook wel de QRF-taak wat staat voor Quick Reaction Force. Soms gaat het dan bijvoorbeeld om berichten of geruchten dat er ergens gevechten zijn uitgebroken en worden er helikopters op uitgestuurd om de geruchten te bevestigen of ontkennen. Maar helaas gaat het ook vaak aanslagen waarbij gewonden zijn gevallen die wij dan ophalen om te stabiliseren en naar een ziekenhuis te brengen. Hierbij geldt natuurlijk dat de snelheid waarmee we dit doen enorm van belang is. Hoe sneller een gewonde medische hulp krijg, hoe groter de kans op overleven. Dus als die alarmbel dan gaat, dan gaan er tegelijkertijd ineens een hele hoop mensen rennen. Van de technische dienst die de helikopters gereed maken, via de weerman en sectie intell die de laatst bekende informatie geven en de navigatiespecialist die de kaarten uitprint, tot de crews die alvast naar de helikopters rennen terwijl de gezagvoerders alle essentiële informatie verzamelen. En dan heb ik nog lang niet iedereen genoemd. Met enige regelmaat krijgen wij dit soort inzetten en ik denk dat we met z’n allen uitermate trots mogen zijn op de tot nu toe behaalde resultaten. Hoewel niet in alle gevallen de nood enorm hoog was (bleek achteraf ),

nemen we toch elke ‘launch’ serieus en zijn wij altijd super snel airborne en onderweg naar de plaats des onheil. Met onze vliegensvlugge reactietijden kunnen we het verschil betekenen tussen leven of dood, maar ook snel

38

op locatie verschijnen om de ogen en oren vanuit de lucht te zijn voor de VN-missie, in een uitgestrekt land waar de wegen zeer slecht begaanbaar zijn en de communicatielijnen bijzonder moeilijk. Zo voldoen we dus aan het brengen van een stukje veiligheid aan onze Nederlandse collega’s, maar ook aan onze VN-collega’s en de lokale bevolking. Na elke succesvolle ‘MEDEVAC’ inzet wordt er een brancard op de Chinook geschilderd om aan te geven dat deze helikopter en crew mensen hebben gered. Een leuke traditie en iets waar we met z’n allen trots op zijn!

“We vliegen van hot naar her in Noord-Mali” We werken hier ook nauw samen met het SOLTG ‘Scorpion’, de Special Operations Land Task Group, oftewel de commando’s van het KCT. Zij zijn de mannen op de grond die patrouilles doen in en tussen dorpen en steden en direct contact leggen met de burgerbevolking om inlichtingen te verzamelen en bijvoorbeeld de vaak gecompliceerde situaties en verbanden tussen verschillende groeperingen in kaart te brengen. Met onze Chinooks kunnen zij verder van ‘huis’ en meer flexibel optreden. Ook zijn er nog de gewone logistieke taken die we uitvoeren met onze helikopters. Zo hebben we al duizenden liters brandstof en water naar locaties gebracht die erg moeilijk of te onveilig over de weg bereikbaar zijn. Onze Chinooks hebben flink hard werk geleverd, opererend tegen de limieten om maar zoveel mogelijk voorraden mee te nemen naar de VN-kampen waar de nood hoog was. Niet altijd ging het om een simpele verplaatsing van vracht. Zo werden we er ook op uit gestuurd om een ad hoc samengesteld onderhandelingsteam naar een mogelijke gijzelingssituatie te brengen. We moesten dit onderhandelingsteam droppen bij een peloton uit Togo. Maar dit zou Afrika niet zijn als Togo op tijd op de afgesproken locatie zou zijn. Communicatielijnen waren zoals ik al eerder noemde bijzonder moeilijk. Er was dus ook geen enkele manier om contact met ze te krijgen. Dat werd dus zoeken naar een naald in een hooiberg. De enige informatie die we op dat moment hadden was dat ze


anderhalf uur geleden op locatie X waren, en onderweg naar Y. Met behulp van een kaart uit de jaren ‘70 besloten we een bepaalde koers te vliegen en goed naar buiten te kijken, en uiteindelijk een klein konvooi van een aantal witte voertuigen gevonden! Aangezien er geen radiocontact mogelijk was, was er nog maar een manier om het onderhandelingsteam bij ze te droppen. Het konvooi onderscheppen, ernaast gaan vliegen, handgebaren te maken om ze te laten stoppen en recht voor het konvooi te landen. Erg leuk om zo ‘out-of-the-box’ bezig te zijn! Oh ja, en tijdens al deze missies schieten we onderweg tientallen, soms zelfs honderden foto’s. En met succes! Van tevoren had ik nooit gedacht dat de Chinook erg geschikt zou zijn voor de recce-taak (verkenning). Het tegendeel is bewezen. We vliegen van hot naar her in Noord-Mali en hebben te allen tijde minimaal zes paar ogen die de omgeving afspeuren naar alles wat de aandacht trekt. Dankzij een goede fotocamera met een flinke zoomlens kunnen we haarscherpe foto’s maken van alles wat interessant is voor onze Intell-sectie (inlichtingen), die vervolgens zeer secuur de foto’s analyseren en waardevolle informatie hieruit kunnen destilleren. Informatie dat bijvoorbeeld de aanwezigheid en verplaatsingen van gewapende groeperingen in kaart brengt, waar de VN dan weer beslissingen mee kan nemen en om te gebruiken in de vredesonderhandelingen.

Zoals u kunt lezen hebben we dus genoeg te doen hier en is het soms erg druk en maken we lange dagen. Gelukkig zijn er ook de momenten van rust en ontspanning. ‘s Avonds is het vaak even relaxen op het terras met een alcoholvrij biertje. Even aan de gewichten hangen in de fitness. Af en toe even gamen met elkaar op het netwerk. Of gezellig ‘ouderwets’ een potje Monopoly of Risk. De sfeer is nog steeds hartstikke goed, er wordt veel gelachen en de dagen vliegen voorbij. We zijn bijna thuis. Fijne feestdagen en tot snel!!! Kapitein Robert Gezagvoerder Chinook

“Flying doctors in Mali” Wie had ooit gedacht dat wij na onze studie geneeskunde, met een Chinook levens gingen redden in Mali?! Wij zelf in ieder geval niet, maar dat zijn wij hier momenteel toch echt aan het doen. Wij zijn de artsen van het Helikopter detachement en vormen samen met 2 verpleegkundigen 2 teams om ingezet te worden voor medische evacuaties met de Chinook. Je zou het kunnen vergelijken met de ritten van een ambulance in Nederland. De vluchten zijn hier alleen iets langer dan een gemiddeld ritje met de ambulance, aangezien Mali een mega groot land is. Een vlucht van 1,5 uur heen en 1,5 uur terug is hier vrij


39

mali

mali

normaal. Na een ruime 2 maanden op Kamp Castor in Gao loopt alles goed. Zeker als we bedenken dat er pas vanaf oktober Chinooks in het uitzendgebied zijn. Halverwege september zijn wij hier aangekomen als ‘kwartiermakers’. Als eerste Chinook detachement was de eer aan ons om de medevac taak (medische evacuaties) op poten te zetten. Een mooie uitdagende taak om te doen. Samen met de helden van het 298 Chinook squadron zijn we druk bezig geweest om alles in te regelen om deze taak zo goed mogelijk uit te kunnen voeren. We hebben de afgelopen maanden enkele inzetten gehad, waarbij we bewezen hebben dat we er iedere keer klaar voor zijn en het geeft ons allen een super goed gevoel. De medevac taak is ten slotte een van de belangrijkste redenen dat de Chinooks in Mali opereren. We zijn natuurlijk niet elke dag bezig met het redden van levens, maar we hebben genoeg te doen en vermaken ons uitstekend. Wij, beter bekend als dokter Jut en dokter Jul, lopen de hele dag samen over het kamp, weken in de medevac tent, sporten, rijden rond in de gator en maken overal een praatje. We vliegen gelukkig ook regelmatig, aangezien we vanaf verschillende locaties stand-by staan. En zo zijn onze dagen snel gevuld en vliegt de tijd voorbij. Als medics maken wij hier onderdeel uit van het Chinook

detachement. In dit geval zijn het de mannen van vlucht 1 van het 298 squadron in Gilze Rijen oftewel ‘Ghost Flight’. In Nederland draaien wij als dokter spreekuur op het gezondheidscentrum van de vliegbasis, waar wij vanaf de zijlijn mee gluren met alle vliegbewegingen, terwijl wij hier onderdeel zijn van een operationele club en er midden in zitten. Dit is een hele bijzondere en mooie ervaring en dan hebben we ook nog het geluk dat het een leuke club is, waar wij dagelijks veel lol mee hebben. Het is heerlijk om tussen al die mannen te zitten en mee te gaan in hun humor. Alhoewel we ons ook kunnen voorstellen dat het voor hen wel raar is dat er opeens een paar vrouwen in de club zitten, die ze normaal gesproken alleen maar in de spreekkamer tegenkomen.

“Mali, here we are!” Alles wat we de afgelopen maanden hebben meegemaakt is in een sneltrein voorbij gekomen. Terugkijkend op die periode maakt mij als vluchtcommandant vooral heel erg trots op de bijdrage die we met zijn allen hebben mogen en kúnnen leveren voor Mali en de VN. De diversiteit in onze groep met vliegers, loadmasters, aerial gunners, flight medics, flight nurses en MAOT (mobile air operations team), geeft ons een hoge flexibiliteit en zelfstandigheid in deze missie, waardoor we nieuwe kansen zien en kunnen benutten. Met ondersteuning van

‘force protection’ en inzet van ons ondersteunend personeel binnen het Helidet is het zelfs mogelijk geworden om, indien nodig, langere periodes vanaf locaties honderden kilometers hier vandaan te opereren. Daarnaast zie ik ook de enorme boost in ervaring die iedereen heeft doorgemaakt en hoe wij als vlucht gegroeid zijn met zijn allen. Inmiddels als jonge, gemotiveerde en erváren club: Mali, here we are! Kapitein Peter Vluchtcommandant vlucht 1 ‘ghostflight’, 298 squadron.

Dutchcon4

Het werken voor de VN maakt deze missie erg uitdagend. We komen dagelijks voor verassingen te staan, maar dat mag de pret niet drukken. Ons motto gedurende deze missie is dan ook ijzersterk en dagelijks toepasbaar: ‘Uiteindelijk komt alles goed’. Zo komen we de 4 maanden wel door en gaan we er de laatste paar weken nog een mooie tijd van maken met onze helden van Ghost Flight! Iedereen fijne feestdagen en tot in januari! Geertje en Marloes Flightmedics Helidet 3 Mali

40



41

mali

mali

De DSM Op het moment dat ik dit schrijf zijn we ongeveer 10 weken onderweg, want zoals bekend is niet iedereen op dezelfde datum in geroteerd.

tijdens zo’n uitzending naar uitkijkt. Daarnaast voorzie ik de commandant gevraagd en ongevraagd van advies met betrekking tot het personeel van het detachement en ben ik verantwoordelijk voor ceremonies, protocollen en onderhoud ik de contacten op het kamp met de andere CSM’s van de landmacht.

Ik mag vertellen dat er in die eerste weken al veel zaken de revue zijn gepasseerd. We hebben natuurlijk een bliksemstart gehad. Al voor dat wij het commando overgenomen hadden van het 2e Apache detachement zijn al acties geweest met inzet van de chinooks. Na een fatale aanval op een konvooi heeft een chinook met bescherming van een apache de lichamen teruggebracht van 9 militairen uit Niger naar het dichtbij gelegen Franse Kamp. Door deze actie werd een beroep op elk individu van ons detachement gedaan om zich maximaal in te zetten voor de missie. Het moraal van de eenheid is dan ook hoog te noemen omdat het besef heerst dat we een verschil maken in de VN missie waaraan wij momenteel deelnemen.

Tijdens ons verblijf heb ik tevens schietdagen georganiseerd om de getraindheid van het personeel van het detachement te waarborgen. Aanvankelijk hebben we er 6 gepland, deze schietdagen zijn zowel goed als leuk te noemen en worden dan ook door iedereen gewaardeerd. Bij het schrijven van dit artikel ben ik bezig met het organiseren van een bioscoopavond voor het hele detachement. Ik verwacht dat dit gaat lukken, dus wellicht bij het uitkomen van deze Uit en Thuis hebben wij onze 1ste bioscoopavond wel gehad.

Na het eerste incident volgden nog enkele incidenten die ons bestaansrecht in Mali nog meer versterkte, maar ook ons als personeel een flinke boost gaven. Welke functie dan ook, elke man telt mee in het eindproduct.

DSM Terry

Ook met de binnenkomst van de Chinooks worden weer nieuwe bouwprojecten gestart. In de ‘vrije uurtjes’ wordt door velen druk gebouwd en getimmerd aan een terras, kast of stoel voor in het chalet. In deze 10 weken is de samenwerking op het kamp met de diverse eenheden goed te noemen. Samen met de diverse onderdelen van de landmacht zoals het Korps Commando Troepen (KCT) en ISR (verzamelen en verwerken van de verworven Inlichtingen) worden missies gepland en uitgevoerd die een gemeenschappelijk doel hebben namelijk: het ondersteunen van de Minusma Missie en het verzamelen van inlichtingen en ondersteunen met Medevac voor de VN. Ook het JSD (Joint Support Detachement) is op zijn beurt een niet te missen schakel in het geheel. Zij zorgen voor alles op het gebied van huisvesting, eten, leefregels op het kamp en allerlei zaken die nodig zijn om de diverse onderdelen te ondersteunen. Als DSM van het Helidet heb ik diverse taken. Allereerst ben ik verantwoordelijk voor het naleven van de leefregels op het kamp door onze eenheid, als ook voor de regels die wij kennen als militair. Een voorbeeld daarvan waren de mooie Gators (soort van quads) die wij

42

ter beschikking hebben. Het was voor veel mensen wel een uitdaging om even het gas in te trappen, terwijl op het kamp 20km als maximum snelheid geldt. Dat dit niet altijd ongezien kon, bleek regelmatig. Ik ben het contact tussen de managers van Paresto, die verantwoordelijk zijn voor het eten, als mede ook voor het coachen en


begeleiden van personeel/leidinggevenden. De post breng ik samen met Wesley, mijn assistent, ook rond. We zoeken het uit en zorgen dat iedereen zijn/haar pakketje ontvangt. Altijd leuk om die blijde gezichten weer te zien. Post is toch iets waar iedereen


43

Uit & Thuis front Noot van de redactie

Veldpostregeling

Adressering

De teksten komen in beginsel uit de uitzendgebieden en worden zoveel mogelijk in originele vorm geplaatst, tenzij de redactie, bijvoorbeeld uit veiligheidsoverwegingen, anders besluit. De in de Uit&Thuis front opgenomen artikelen weerspiegelen niet per definitie de visie van de luchtmachtleiding. Aan de inhoud kunnen geen rechten worden ontleend. Overname van artikelen is slechts toegestaan met toestemming van de redactie en bronvermelding. Overigens worden artikelen en foto’s van het thuisfront ook zeer op prijs gesteld.

Vanuit Utrecht wordt éénmaal per week post verzonden naar de missiegebieden. De duur vanaf de Militaire Post Organisatie (MPO) naar de persoon in het missiegebied bedraagt maximaal twaalf werkdagen. Alle poststukken waarin zich goederen bevinden, moeten voorzien zijn van een volledig ingevulde douaneverklaring CN22 (te verkrijgen op elk postkantoor).

Regel 1: Regel 2: Regel 3: Regel 4: Regel 5:

Contactadressen: SITCEN:

Rang, Naam, Voorletters Werknemers I.D. (peoplesoft nummer) Eenheid NAPO nummer 3509 VP Utrecht

Vragen en informatie

Voor vragen en informatie kunt u terecht bij de Militaire Post Organisatie op werkdagen tussen 07.30 uur en 16.00 uur.

NAPO-nummers

Het eerste aanspreekpunt voor de uitgezonden militair en zijn/haar relaties met problemen of vragen in de thuissituatie of in het buitenland is het Situatiecentrum Koninklijke Landmacht (SITCEN). Het SITCEN is 24 uur per dag bereikbaar vanuit Nederland, Duitsland of België: 00800-23262692 (niet gratis met GSM). Vanuit alle overige landen is het SITCEN bereikbaar op het volgende nummer: +31-30-2236000 (niet gratis). OPCEN/BPZ (Bureau Operationele Personeelszaken) Voor overige zaken aangaande (individuele) uitzendingen waaronder missevoorbereiding, afwikkeling en thuisfrontzaken kunt u contact opnemen met de medewerkers van het Bureau Operationele Personeelszaken van het Operatiecentrum Commando Luchtstrijdkrachten (#CLSK/PLV C-LSK/DO/OPCEN/SOPS/BPZ; [email protected]) of 076-5447720/076-5447750, Postbus 8762, 4820 BB, Breda.

Elk uitzendgebied en elk detachement heeft een eigen NAPO-nummer. Deze nummers zijn helaas af en toe aan veranderingen onderhevig door verhuizingen, naamsveranderingen, en dergelijke. Op de website van de MPO vindt u het meest actuele overzicht van alle NAPO nummers. Hiervoor gaat u naar www.defensie.nl/ onderwerpen/thuisfront/inhoud/ praktisch/post.

Telefoon: 030-2877020 Fax: 030-2877028 E-mail: [email protected] Vluchttijden

Vluchttijden zijn te zien op Teletekstpagina 765 (Nederland 1, 2 en 3). Hier krijgt u de meest recente tijden en wijzigingen te zien. Sectie Communicatie CLSK Postbus 8762, 4820 BB Breda Telefoon: (076) 544 71 32

€ 3233,22

Redactioneel

Facebook

Beste lezers,

Kijk ook eens op de facebookpagina van de Koninklijke Luchtmacht. Op www.facebook.com/Luchtmacht posten wij regelmatig berichten met foto’s en/of filmmateriaal.

Voor u ligt een nieuwe uitgave van het digitale Uit&Thuisfront magazine. Deze keer voor het eerst een bijdrage van het 1(NLD) ATF Middle East detachement en daarnaast het laatste nieuws uit Mali. Met dit magazine proberen wij familie, vrienden en kennissen van de uitgezonden militair informatie te geven over het wonen en werken in het missiegebied. De luchtmacht heeft ook militairen uitgezonden naar onder meer Curacao, Turkije, Polen, Israel, Afghanisthan en op zee voor de kust van Somalie.

Mocht u nog tips en ideeen hebben om dit magazine te verbeteren, laat het dan weten. Namens de redactie van Uit&Thuisfront, Majoor Wilko 1(NLD) ATF ME


44

Uit & Thuis front. Uitgave van het Commando Luchtstrijdkrachten Nummer 158

Recommend Documents