Uit & Thuis front. Uitgave van het Commando Luchtstrijdkrachten Nummer 148

Uit & Thuis front

Uitgave van het Commando Luchtstrijdkrachten Nummer 148

inhoud mazar-e-sharif

Van de Comm Inhoud Van de Commandant Air Task Force 2 CoS Column 4 Een dagje spa 5 S4 Ground 6 Man en paard 7 Verjaadagen8 CIS ATF-25 9 FP10 Op uitzending 12 GEVO13 ATF-2514 Fotoimpressie16 Verjaardag19 Rozen20 Zegt ze... 21 Bericht uit Burundi 22

C o l o f o n Deze digitale uitgave van het Uit&Thuisfront magazine wordt samengesteld door Sectie Communicatie CLSK, samen met uitgezonden militairen en hun thuisfront. Wilt u ook iets in dit digitale magazine plaatsen, stuur dan uw tekst en eventuele foto’s naar [email protected]. De redactie heeft het recht om artikelen te weigeren, te redigeren en/of in te korten. De artikelen in dit magazine zijn volledig voor rekening van de auteurs. Overname van (delen van) artikelen en foto’s uit dit blad is alleen toegestaan met toestemming van de redactie en met bronvermelding.

2

Zo, op Camp Marmal komt de boel weer een beetje tot rust. Met dank vooral aan het detachement van Leeuwarden, die na een goede HOTO week het missiegebied verlaten heeft en daarmee ruimte heeft gemaakt in de slaapchalets. Binnen de ATF-25 heeft iedereen inmiddels z’n bedje in de tweepersoonskamers opgemaakt, waardoor de notoire snurkers niet meer een hele tent wakker kunnen houden. De vlaggen met Pompeblêden (of zoiets) zijn gestreken en hebben plaats gemaakt voor ‘ons’ Brabants Bont. Kortom, onze mensen hebben hun plekkie gevonden en we gaan (gewoon) verder met wat 24 ATF-en voor ons ook al deden: het leveren van luchtsteun door F-16’s. Maar het is natuurlijk ook even wennen. Wennen om met een wapen rond te lopen, wennen om maar 20km per uur te mogen fietsen, wennen om gezellig met 3000 Duitsers of Amerikanen tegelijkertijd te gaan eten en wennen dat het weekend hier op een doordeweekse dag valt. Voor sommigen is het wennen dat je van zo’n alcoholvrij nepbiertje drie keer per nacht naar het toilet moet, terwijl het voor anderen juist weer wennen is om drie keer per week te gaan sporten. Of dat er opeens zomaar heel veel collega’s op je verjaardagsfeestje komen. Naast de gebruikelijke commandooverdracht, waarbij onze F-16’s overigens precies op tijd terugkwa-

UIT & FEBRUARI THUIS 2014

men van hun missie, hebben we ondertussen ook ‘de bel van Volkel’ ingewijd. We hebben contacten gelegd op de basis en in het inzetgebied. We hebben onze collega’s van de landmacht een beetje blauwer gemaakt en zij ons wat groener. Ook: de eerste wachtrapporten zijn binnen, de voorraad paracetamol is uitgeput en weer aangevuld en de eerste hoogwaardigheidsbekleders zijn gebrieft. En oja, we hebben inmiddels allemaal een vieze streep op onze rug van het fietsen door de modder. Maar onze F-16’s vliegen. Iedere dag. Om de jongens en meiden op de grond die het moeilijk hebben te ondersteunen en te ontzetten waar nodig. En dat is het enige dat echt telt, de rest went wel. Lt-kol Coen “Kûnta” Deering C-ATF 25

mazar-e-sharif

mandant Air Task Force


3

mazar-e-sharif

CoS column Na te zijn uitgezwaaid door familie, vrienden en kennissen op Eindhoven, zijn we met ons detachement vertrokken naar Mazar-e-Sharif in Afghanistan. De reis werd door enkelen onder ons als onwerkelijk ervaren. Plaatsnemen in een “grijze buis” zonder ramen en zo’n zes uur later uitstappen in Azië. Na aankomst werden we zeer vrolijk verwelkomd door onze voorgangers, die ons met open armen ontvingen.

Na een korte HOTO (Hand Over, Take Over) van enkele dagen, hebben we onze voorgangers uitgezwaaid en is onze missie als detachement Air Task Force (ATF) 25 echt begonnen. Daar waar de centrale recreatieruimte (Lions Rock) tijdens de HOTO nog goed gevuld was met Nederlanders, was het na de uitgifte van de kamersleutels de eerste avonden in de recreatieruimte angstvallig stil. Iedereen was druk bezig zijn eigen kamer om te toveren tot een waar, knus stulpje en de eerste contacten met het thuisfront werden gelegd. Tijdens een eerste Commanders Call maakte Commandant Kûnta duidelijk dat we ons hier op Mazar-e-Sharif als Air Task Force (ATF) een “Battle Rhythm” aanmeten. Het Battle Rhythm is een weekschema, waarbij we op gezette tijden overleg voeren, ruimte krijgen voor bezinning en rust, en elkaar te informeren tijdens de “Keek op de Week”. Om ons tijdens onze missie te ondersteunen heeft het National Support Element (NSE) op Mazar-eSharif een team medewerkers beschikbaar op het gebied van logistiek, techniek en psychologie.

4

Zij zijn hier al geruime tijd aanwezig en zullen halverwege onze uitzending worden opgevolgd door een nieuw support team. Als ik kijk naar de samenstelling van ons detachement zie ik een bonte verzameling aan detachementleden. Zo zijn er ervaren uitzendgangers, die al voor de zoveelste keer deelnemen aan een missie, en zijn er uitzendgangers die voor een eerste keer huis en haard achterlaten om voor langere periode zich in te zetten buiten de landsgrenzen. Daarbij zie je heel erg jonge deelnemers, maar ook deelnemers die al voorzichtig uitkijken naar een einde diensttijd. Een groot deel van het detachement is afkomstig van de Vliegbasis Volkel, aangevuld door collega’s van de Vliegbases Woensdrecht, Leeuwarden en Eindhoven en de Staf CLSK in Breda. Om de mix aan deelnemers compleet te maken hebben we naast de Luchtmachtmilitairen ook militairen in ons detachement van de Landmacht en de Marine. Kortom, een perfecte combinatie om de komende vier maanden de missie van ATF-25 op alle gebieden te ondersteunen.

Ikzelf zal deze uitzending de rol van Chief of Staff (CoS) vervullen. Met deze Staf ondersteun ik de Commandant in zijn werkzaamheden. Ik wens u als thuisfront veel leesplezier toe en hoop op een voorspoedig verloop van de uitzending. Met vriendelijke groet, Majoor Eric


mazar-e-sharif

EEN DAGJE SPA Om maar eens te beginnen zal ik mezelf voorstellen: ik ben Kevin, 24 jaar oud en woonachtig in een klein dorpje dat in het Engels “Side pie” genoemd wordt. Mijn functie in dit geheel; ik ben de plaatwerker van ATF 25 en dat wil zeggen dat als er een scheur of gat in het vliegtuig zit, ik het mag/ moet maken. Onlangs werd mij gevraagd of ik een stuk wilde schrijven voor het Uit & Thuisfront blad, met als onderwerp “gewoon iets wat ik meegemaakt had hier”. Nu ben ik niet het type dat gedreven is om wilde fantasieën en verhalen op papier te zetten, maar ik besloot de uitdaging aan te gaan. Wat het lastig maakt is het feit dat we hier nu nog maar een kleine twee weken zitten. Nu is het geval dat ik het geluk had om in de eerste week mijn verjaardag te mogen vieren met mijn collega’s. Ondanks de afwezigheid van mijn dierbaren hebben mijn moeder en zus een dvd in elkaar gezet. Die ze op slinkse wijze aan mijn kamergenoot hebben weten te geven, waarop een groot gedeelte van mijn familie en naaste vrienden een persoonlijk stukje inspraken voor de camera. Nadat ik de dvd verschillende keren bekeken had, was ik toch echt tot de conclusie gekomen dat ik me een mooier cadeau als dat niet had kunnen wensen. Dus nog bedankt daarvoor. Uiteraard was ik mezelf ook niet vergeten en had ik de dag ervoor een massage geboekt bij de Amerikanen. Dit zou voor mij het eerst in mijn

24 jaar zijn dat ik een (professionele) massage zou krijgen dus wist ook niet echt wat me te wachten stond. Na velen uren wachten en verontrustende discussies met collega’s, was het uur daadwerkelijk aangebroken. Ik kom wat ongemakkelijk binnen en onder begeleiding van een vrouw die beweerde uit Kabul te komen werd ik naar een klein kamertje gebracht. “Have you ever done this before?”, vroeg ze, zich waarschijnlijk bewust van mijn wat ongemakkelijke uitstraling. Waarop ik antwoorde: “No it’s my first time.” “Alright then, take off your top and lay faced down on bed”. Waarop ik mezelf al een stuk geruster voelde want dat killde de verhalen die ik van collega’s had gehoord. Vervolgens zegt ze: “You should dance for me! “I should what?” en ‘ja hoor’, ik had het goed gehoord: “I should dance for her”. Nu ik dat gehoord had en daarbij de professionaliteit van het beautycenter toch ernstig in twijfel trok, moest ik met een wederantwoord komen. Om eerst nog maar eens een soort van controlevraag te stellen: “Why should I dance for you?” De masseuse: “Because it’s funny!” Waarop ik


antwoordde: “I can’t dance, I’m Dutch and Dutchies don’t dance.” Nu ik twijfelde of ik wel een massage zou krijgen, liep ze vervolgens wat teneergeslagen het kamertje uit. Dus ik toch maar gedaan wat in eerste instantie de bedoeling was. Daar lag ik dan, te wachten tot ze weer binnen kwam. Vervolgens begon ze gelukkig met een gewone rugmassage die toch niet tegenviel. Toen ze klaar was met het kneden en terroriseren van mijn rugspieren die dit zeker niet gewend waren, was het tijd om aan te kleden en af te rekenen. Aangekomen bij de kassa stelt ze me gewoon weer de vraag of ik toch echt niet voor haar wilde dansen. Waar haar illusie, dat Nederlanders goed kunnen dansen, vandaan komt weet ik niet. Wat misschien ook wel de reden was dat ze me wilde zien dansen, gewoon puur uit leedvermaak. “Bcause it’s funny” Ondanks dat dit verhaal geen moraal heeft, heb ik toch een goede verjaardag gehad met de bijbehorende taart en een verhaal rijker om te delen met collega’s en vrienden. Nu nog afwachten wat de komende vier maanden me voor spannende en ietwat rare situaties zullen brengen…

5

mazar-e-sharif

S4 ground Beste thuisfront, Na een goede Hand Over Take Over (HOTO) met ATF-24 zijn we inmiddels al een paar weken aan de slag. We zijn lekker aan het werk hier, waardoor de tijd vliegt! VTO heeft al wat voertuigen met gebreken gerepareerd. De Matcell heeft al een hoop prio aanvragen de deur uit gedaan. De MOAT heeft al hulzen moeten rapen en GU heeft onder andere een koelcontainer met ontploft alcoholvrij bier gerepareerd! Dit laatste behoeft natuurlijk wat uitleg: de temperatuur van de koelcontainer waar de voorraad bier in opgeslagen lag, was plotseling gedaald naar -20ºC. Wat gebeurt er dan met onze geliefde alcoholvrije

6

biertjes.. Ja, u raadt het al… Dat ontploft natuurlijk. Zonde! Maar we hebben allemaal geleerd om te gaan met teleurstellingen. Gelukkig heeft de GU, met al haar kennis en ervaring, de bewuste koelcontainer weten te repareren. Nu alleen nog wachten op het nieuwe bier! Veel leesplezier en tot de volgende keer, De gehele S4Ground!


mazar-e-sharif

MAN EN PAARD Het voornaamste vervoermiddel van ons Nederlanders hier op Mazar-e-Sharif is de fiets. Wij zijn, zonder overdrijven, vooraleerst een fietsend detachement. Tegenover vier F16’s, een handjevol MB’s en twee verdwaalde blauwe bestelbusjes staan –rijendik- de fietsen. 100 stuks, minimaal. Voor ieder detachementslid één. Gouden teugels geven een paard geen vleugels (Seneca) De meeste fietsen vallen in de categorie MTB. Typetje robuust dus. Woestijnwaardig op z’n minst. Op Camp Marmal, het woon- en werkgedeelte van de Nederlanders op MeS, is dat niet echt nodig: alle wegen zijn er verhard. Maar wie wel eens gaat lunchen op ‘Pratt’ (het kampement van onze Amerikaanse buren) heeft er voordeel bij: daar kun je –als je er zin in hebt- nog kilometers ‘off road’ door zand, stof en modder raggen. Niets maakt het paard zo vet als de blik van de koning (Plutarchus) Met zoveel fietsen die zoveel op elkaar lijken, heeft het ‘pimpen’ van ‘the rides’ ook binnen ATF 25 een grote vlucht genomen. Behalve een

nummer ergens op de stuurstang, geven felgekleurde stickers in soms buitengewoon creatieve bewoordingen weer wie de tijdelijke bruikleenhouder van het betreffende stalen ros is. Men kan beter vertrouwen op een paard zonder teugel dan op een man zonder oordeel (Theofrastos) Al die fietsen hebben door het intensieve gebruik onder de specifieke klimatologische omstandigheden ter plaatse regelmatig onderhoud nodig. En daar maken de mannen van de FP handig gebruik van. Voor een paar euro kun je je fiets door hen onder handen laten nemen. Opvoeren doen ze de fietsen niet. We moeten zelf blijven trappen. Maar da’s prima. Want ook zonder files gaat hier echt niets harder dan 20km per uur…


7

mazar-e-sharif

De jarigen van ATF 25:

Kap Bas

Kpl Florian

8

VAN HARTE GEFELICITEERD!

Kap André

Maj Edward

Sgt Kevin


mazar-e-sharif

CIS ATF25 First in, last out. Dat is zeker van toepassing op de CIS. Door de jaren heen zijn onze systemen dermate complex en uitgebreid geworden dat een HOTO van twee dagen niet volstaat. Om die reden is ons clubje ruim een week eerder vertrokken dan het main det. Na een zeer voorspoedige reis met een C-17 kwamen we midden in de nacht aan op MeS. Daar werden we opgewacht door onze collega’s van ATF24 die natuurlijk zeker wilden weten dat de aflossing binnen was. Na een nachtelijk broodje worst, een briefing en een rondje langs de bevoorrading konden we naar onze tent. Daar stonden onze bedjes letterlijk en figuurlijk gespreid. Met dank aan onze CIS collega’s van ATF24. De eerste twee weken met 11 man in de tent vlogen voorbij. De meeste sneeuw was gelukkig verdwenen. Dat scheelde een paar koude voeten als je ’s nachts op je slippertjes de weg zocht naar de toiletgroep. Nadat onze voorgangers na een zeer goede HOTO richting Kreta vertrokken waren, wisten we niet hoe snel we van de tent naar onze kamers moesten verhuizen. Dat een mens voor vier maanden heel wat meesleept was te merken tijdens deze grote volksverhuizing. Een tas met oorlogsuitrusting, een alu kist, nog een groene tas met van alles enzovoort. Alles kreeg een plekje in onze tweepersoons paleisjes van 6 x 2. Op dit moment zit onze derde week er alweer op. We weten inmiddels dat je zowel in de Duitse als in de Amerikaanse eetzaal goed kunt ontbijten. Afhankelijk van je smaak kan je kiezen tussen kaiserbroodjes of scrambled eggs met bacon. Voor de lunch en avondeten geldt precies hetzelfde. Nou zal het thuisfront wel denken dat we met al dat goede eten over vier maanden rond en gezond van de vliegtuigtrap afrollen, maar niets is minder waar. Bij de meesten van ons begint de koppelriem al aardig los te zitten. De sportfacilitei-

ten zijn hier ook prima, en de sportspier heeft een uitgebreid programma met voor elk wat wils. Ook op onze werkplek hebben we onze draai gevonden. Zelfs in een jubileum detachement als ATF25 zijn er nog verbeterpunten. Naast de reguliere werkzaamheden en het sportprogramma zorgen deze projecten ervoor dat niemand zich een moment hoeft te vervelen. Hoog tijd om de mannen van de CIS eens kort voor te stellen. Laat ik eens onbescheiden beginnen met mijzelf. Richard, de Chief S6. Afkomstig van Vliegbasis Volkel en altijd druk met van alles. Dan hebben we Willem, onze stokoudste, afkomstig van Leeuwarden. Hij is de nestor van de club. Gio, de materieelman, komt ook van Leeuwarden en is onze sportieve duizendpoot. Daarnaast geen onverdienstelijke Salsa danser. Ook Dennis, afkomstig van Volkel danst graag op Salsa muziek. Overdag is hij te vinden in het BCU hok. Dan hebben we nog een Richard in de groep. Beter bekend als Need4Speed en afkomstig van Eindhoven. Overdag doet hij dingen met radio’s en elektronica. Bij Netwerken zitten ook twee slimme jongens, Sijbren en

Mark. Sijbren komt van Leeuwarden en heeft een last minute geboekt bij ATF25. Zijn baard begint al aardig te groeien. Mark komt van Volkel en probeert het pokeren onder de knie te krijgen. Samen zorgen zij dat mensen kunnen mailen en bellen. Remco komt van Eindhoven en zorgt ervoor dat alle bekabeling in orde blijft. Last but not least het Comcen. De drie jonkies hier draaien een ploegendienst en zorgen ervoor dat ATF altijd bereikbaar is. Jusyo komt van Eindhoven en begint ook een flinke baard te krijgen. René komt van Leeuwarden en houdt van snelle auto’s. Tot slot Bjorn. Hij komt van Woensdrecht en is onze special ops guy. Tot zover de intro van CIS ATF25. Wordt vervolgd…


9

mazar-e-sharif

FORCE PROTECTION Na een voorspoedige vlucht vanaf Eindhoven naar Mazar-e-Sharif begon onze uitzending pas echt. Dat merkte je aan alles. Meteen na een warm welkom op Dutch Mountain kregen we de verplichte maar noodzakelijke veiligheidsbriefing. Vervolgens werden er wapens en munitie uitgedeeld en brachten we onze eerste nacht in een “transitietent” door. De daarop volgende dagen waren druk. In een paar dagen tijd kregen we de Handover-Takeover (HOTO). Er werd ons door onze voorgangers van alles verteld en uitgelegd. Dit hadden ze trouwens uitstekend voorbereid dus daar nog een welgemeend “chapeau” voor. De drie groepen van het peloton werden ondertussen ook voorbereid op hun werkzaamheden en langzamerhand namen ze de ploegendiensten over. Inmiddels zijn ze helemaal in het plaatje. De dag brak aan dat onze voorgangers vertrokken. Vanaf dat moment waren wij er van! Dat beviel prima! Hier en daar pasten we de werkzaamheden aan onze eigen wensen aan en

10

dat gaat nu nog steeds uitstekend. Een prettige bijkomstigheid van hun vertrek was dan ook het feit dat we uit de tenten konden waarin we toch al een weekje sliepen. We kregen onze kamertjes en dat was toch wel een stuk beter.

Rob en plaatsvervanger Watze zijn er ook bij. Dat maakt het allemaal wat makkelijker. - Kapitein Willem-

Het bijzondere voor mij aan deze uitzending is dat ik met een luchtmachtdetachement hier zit maar dat ik de leiding heb over een peloton artilleristen! Ik ben dus eigenlijk zelf de vreemde eend in de bijt! Voor mij is dit dus even wennen maar ik heb er het volste vertrouwen in dat dat wel goed gaat komen. Ik heb het geluk dat het een organieke club is en hun pelotonscommandant


mazar-e-sharif

NIEUWE UITDAGING Voorafgaand aan de uitzending hebben wij als peloton een raar opwerktraject gehad. Een traject waarin een groot gedeelte eerst in een andere setting naar MeS zou gaan, maar die uitzending werd op het laatste moment afgezegd. Gelukkig voor het peloton kwam er een nieuwe uitdaging in de vorm van een andere uitzending. Alhoewel we in beide gevallen hetzelfde moesten gaan doen: het bewaken van de Nederlandse objecten op Camp Marmal in MeS. Nu we eindelijk in het gebied aanwezig zijn en we de taken definitief hebben overgenomen, zoals kapitein Willem al aangaf, hebben we een andere uitdaging en dat is ons staande houden binnen een Luchtmacht detachement. Dit doen de jongens goed en waar ze maar kunnen daar maken ze hun

eigen Landmachtplek van. De blauwe en oranje kleuren van de Luchtmacht op de verschillende wachtposten worden al vervangen door de rood zwarte kleuren van de Artillerie en het Korps Mariniers. Een hele verbetering en dat vind menig Luchtmachter ook.

Ondanks dat het niet een spannende taak is, gaan we een mooie tijd tegemoet met het peloton. Een tijd waarin we naar elkaar toe kunnen groeien en ons zelf ook nog eens mooi kunnen ontwikkelen, want in tegenstelling tot in Nederland mag je hier iets meer op de schietbanen. Hier hebben de eerste groepen ook goed gebruik van gemaakt in hun eerste week in MeS. Al met al gaan wij een mooie vier maanden hier tegemoet en gaan we op zoek naar mooie uitdagingen, die we kunnen afwisselen met het vele wacht zitten!! In de volgende uitgaven zullen we de drie groepen aan het woord laten. - Tweede luitenant Rob, wachtmeester 1 Watze-


11

mazar-e-sharif

Op uitzending! Inmiddels heb ik de eerste dagen op Mes erop zitten. Het blijft raar … afscheid nemen op een vliegveld. Van mijn zoontje van twee heb ik thuis afscheid genomen. Hij stond mij vrolijk uit te zwaaien voor het raam. Voor hem geen speciaal moment want papa gaat wel vaker alleen van huis, voor mij een heel emotioneel moment omdat ik weet dat ik hem vier maanden niet kan knuffelen. Mijn vrouw, baby en ouders hebben mij samen met een aantal collega’s uitgezwaaid op het vliegveld. Een klein select groepje... Familie omdat dat belangrijk is... en de collega’s zorgen voor wat afleiding. En dan komt uiteindelijk dat moeilijke moment. Een laatste knuffel, een laatste kus…en dan snel door de gate om in te checken. Vooral niet omkijken want dan komen de tranen. Na het inchecken nog eventjes wachten op een afgesloten gedeelte van het vliegveld. Een klop op de schouder, een begrijpende blik. We zijn allemaal stoere militairen maar op dat moment zijn we meer vader, zoon, broer of echtgenoot. Maar goed... eindelijk is het zover. We gaan op uitzending!

ANEKDOTE:

Ik heb een Afghaanse best friend! Na keihard onderhandelen op de lokale bazaar heb ik dan toch een mooi percentage van de vraagprijs afgekregen. Als dank voor mijn onderhandelen biedt mijn friend mij een gratis hoedje aan! Hah... ik maak snel vrienden! Of zou ik toch nog veel teveel betaald hebben? Kapitein Gilian

12


mazar-e-sharif

Bel van Volkel De “Bel van Volkel” gaat mee met elk detachement dat van Volkel wordt uitgezonden. Hij gaat al bijna 20 jaar met ons mee. Overal ter wereld waar de ‘first fighter wing’ van de KLu een missie uitvoert is deze bel.

De “Bel van Volkel” werd op 11 feb 1996, ten tijde van operatie Deliberate Force, door het detachement in Villafranca aan de aalmoezenier geschonken. Sindsdien gaat deze out-of-area bel mee als kerkklok-op-locatie. De “Bel van Volkel” hangt, als we allemaal thuis zijn, op een mooie plek op een veld vlakbij het geneeskundig centrum. Zodra hij weg is ziet en weet iedereen dat er weer een detachement ergens op uitzending is.


De demonstratieve leegte symboliseert het gemis van collega’s op de basis. Nu is hij echter veel meer dan alleen de “Bel van Volkel”, het is de bel van geheel ATF-25. Het is de bel van Luchtmachters, Landmachters en Mariniers: het is de bel van alle Nederlanders in Afghanistan. Met het luiden van deze bel, luiden we een nieuwe missie in, de missie van ATF-25!

13

mazar-e-sharif

ATF-25

14


mazar-e-sharif


15

mazar-e-sharif

Vertrek, aankomst en de eerste indrukken van ATF-25!

16


mazar-e-sharif


17

mazar-e-sharif

18


mazar-e-sharif

VERJAARDAG Deze dappere held wordt op 7 februari 2014 twee jaar oud. Papa is ver weg maar wil via deze weg toch laten weten dat hij vandaag aan je denkt en dat hij heel veel van je houdt.


19

mazar-e-sharif

Rozen Het leven van een schaduwcommandant gaat niet over rozen. Dat kan ik u wel vertellen. Natuurlijk, mijn kantoor hier op MeS wordt opgesierd door een bosje tulpen (hout) en een bloempotje geraniums (plastic), maar rozen, nee, die heb ik nog niet gezien. Of het moeten de rozen op de kleedjes zijn die je op de bazaar kopen kunt, maar die tellen niet mee vind ik. Je moet ergens de grens trekken. Zeker als commandant. Als schaduwcommandant. Want dat is wat ik ben dus, hier op Masar-eSharif. Letterlijk, want mijn postuur, nou ja, daar moet ik het niet van hebben. Jammer vind ik dat wel eens hoor, natuurlijk, ook ik ben slechts mens (soort van dan) maar je zult me er verder niet over horen. Moet ook niet hè, de mensen hier hebben het druk genoeg met hun eigen sores, en moeten die van mij er niet ook nog eens bij krijgen. Nee, andersom moet het zijn. Als schaduwcommandant ben ik er voor de mensen. Wil ik er voor de mensen zijn. Dan is het natuurlijk wel een beetje onhandig om zo makkelijk over het hoofd gezien te worden als ik, maar daar wordt aan gewerkt. “Profilering” noemt onze PAO dat met een mooi woord.

Voor u. Voor uw partner. Om u allemaal, in mijn eigen woorden en vanuit mijn eigen functie, te laten weten dat ik u steun. Er voor u ben. Aan u denk. En denk aan uw veiligheid, uw welzijn en uw succes.

Enfin, terug naar mijn kernboodschap: een uitzending, dat doe je met z’n allen. In gezamenlijkheid. Als familie. Immers, hoe groot of klein: niemand kan het alleen. En dat hoeft ook niet. Ik ben er. U bent er. Wij zijn er. En we zijn er van. Allemaal. In ieder geval de komende vier maanden.

U mag dus bij mij aankloppen. Mijn deur staat altijd open. Nou ja, als ik aanwezig ben dan hè, want het sluiten van deuren, dat is wel een dingetje hier. Daar verdient de FP – nu al- goud geld aan. Maar terecht hoor, terecht. Dat ook ik al een euro in de pot heb moeten gooien, zie ik dan ook vooral als leermoment. Daar groei ik van. Hoop ik, misschien, toch een beetje.

Als schaduwcommandant ATF-25 kijk ik uit naar die samenwerking. Ik heb daarbij een groot vertrouwen in het team hier aanwezig, in u thuis en in het slagen van onze missie. Onze missie Uit én Thuis! We houden contact! Met vriendelijke groet, De Kûntabouter, Uw Schaduwcommandant ATF-25

En voor die ‘profilering’ moet ik een podium zoeken. Letterlijk, alweer, want een verhoginkje om wat meer op ooghoogte met mijn doelgroep (ook een woord van de PAO) te komen is wel nodig. Maar ook figuurlijk, want mijn boodschap heeft een ‘drager’, een ‘communicatiemiddel’, nodig. Dat communicatiemiddel is het Uit&Thuisfrontmagazine. Onder andere. Ik ga dus, net als de echte commandant (mét postuur! pfioei!), elke maand een stukje schrijven.

20


mazar-e-sharif

Zegt ze… “Het gaat regenen”, zeiden ze. “Het wordt nat –héél nat- en ontzettend modderig.” Zeiden ze. Ik kijk naar buiten en zie na een paar verdwaalde individuele druppels water eerder vanmiddag de zon alweer schijnen. De temperatuur: 14 graden Celsius. Het is lente hier op Mazar-e-Sharif. “Voor zolang het duurt”, zeggen ze. “Wacht maar af!” Tja, veel keuze heb ik ook niet: tot medio mei ben ik als PAO (Public Affairs Officer) werkzaam binnen de ATF-25, gestationeerd op Mazar (Camp Marmal voor de iets meer ingewijden), en ga ik het allemaal zelf meemaken en beleven. En met veel enthousiasme, want de aankomst was hartelijk, de HOTO soepel en de start goed. We zijn er van en we gaan ervoor! Er begint in mijn doen en laten, na krap anderhalve week, zowaar al iets van routine te komen. Een ‘rode draad’ die mijn dag in (hopelijk) goede banen leidt. En die dag begint in de Amerikaanse eetzaal met een grote kom ‘oatmeal’ met rozijntjes en van huis meegebrachte appelstroop. Jazeker, die dame die iedere morgen uit haar jaszak een grote –maar helaas al bijna lege- pot Canisius tovert en pontificaal voor haar op tafel zet, dat ben ik. En daar geneer ik mij in het geheel niet voor! Alles om sterk en fit te blijven tenslotte, want na een dag werken, probeer ik hier ook om bijna net zoveel kilometers te maken als ik ‘thuis’ doe.

Inderdaad: hardlopen maakt ook hier deel uit van mijn ‘reguliere’ leefpatroon. Een beetje aanpassingsvermogen is daarbij wel vereist: mijn dagindeling is hier, veel meer dan in Nederland, afhankelijk van het ‘battle rhythm’. Van wat er op de dag –spontaan- gebeurt, om het maar zo te zeggen. Niks spannends hoor, het is allemaal ‘normaal’ werk, alleen de uitvoering ervan is minder in de tijd vooruit gepland en meer gericht op wat in het nú nodig is. En dat heeft wel wat. Het geeft een soort dynamiek die prettig is en verveling –tot op heden- voorkomt. “Jaja, we spreken je over een week of wat wel weer”, zeggen ze. “Zien of je er dan nog net zo over denkt.” Hmm, misschien niet. Maar misschien ook wel. Wat ik uit mijn vorige twee uitzendingen geleerd heb, is dat iedere uitzending anders is en je nooit weet wat er precies gebeuren gaat, maar dat er op enig moment sowieso iets gebeuren gaat. In jezelf, als mens, en binnen het detachement, als groep. Ups en downs. Fun en frustratie. Het hoort er allemaal bij. Het is deel van je uitzending – van mijn uitzendingen ik weet nu al dat ook deze missie, dit team –de mensen waar ik mee op pad ben- een onvergetelijk en onuitwisbaar deel van mijn leven gaat uitmaken. En daar zeg ik op voorhand dank je wel voor.

P.S. Inmiddels is de eerste regen (en sneeuw!) gevallen en de voorspelde modder een feit. Ge-wel-dig! Want vanaf nu geldt: alle stoere verhalen die uw uitgezonden relatie vertelt, zijn waar! Echt! We zijn er van… en we fixen het!

Kapitein Annelies


21

burundi

BERICHT

uit Burundi… In Burundi is de regentijd in zijn volle glorie. De dag begint wat koeler dan in de droge tijd maar naarmate de dag vordert, wordt het toch ‘lekker warm’, om in de loop van de middag om te slaan in donder en geweld. Als de hemelpoorten open worden gezet, komt het er ook met bakken uit. Straten en pleinen komen blank te staan en waar geen asfalt ligt verandert alles in één grote modderpoel. Daar waar hoogteverschil is, vindt het water met kolkende wildwaterbanen de laagste plek. Het kan ook ’s nachts goed tekeer gaan. Met ‘licht en geluid’ spektakel onweert en regent het de hele nacht; ’s morgens zijn de straten dan rood uitgeslagen van dikke lagen rode aarde, gruis en stenen, aangevoerd door het watergeweld van de nacht.

22


Tussen deze merkwaardige natuurverschijnselen door zet de Burundees hier de tanden in het nieuwe jaar. Hoewel het vaststaat dat er veel moet gebeuren dit jaar, is het nog niet zeker dat dit ook in het gewenste tempo gaat gebeuren. Binnen de politieke gelederen begint het rumoeriger te worden. De regeringspartij wil de grondwet wijzigen wat nadelige gevolgen heeft voor de mogelijkheden die de oppositie nog overhoudt om zich te laten gelden. Deze politieke wedloop lijkt grimmiger te worden naarmate de verkiezingen dichterbij komen. Dit heeft nu al zijn weerslag op de snelheid waarmee besluiten worden genomen. Net zoals elders in de wereld heeft de heersende macht de neiging om de gelederen te sluiten en mogelijk zwakke plekken te verstevigen. Dit uit zich door het vervangen van ministers en andere autoriteiten in het bestuursapparaat. Daar waar een mogelijke wisseling van bestuurders in het verschiet ligt, houdt men op dat niveau - en ook het niveau er net onder - zijn kruit droog. Dit betekent in andere woorden dat er even geen belangrijke beslissingen

burundi De White Paper is één van de resultaten van de Defence Review, een studie die voor de eerste keer in de Burundese geschiedenis - en - met steun van het SSD programma - is uitgevoerd.

worden genomen of dat deze worden uitgesteld. Deze bestuurlijke inertie doet zich alleen helaas net nu voor, terwijl er enkele beslissingen moeten worden genomen die relevant zijn voor de toekomst van de Burundese krijgsmacht. Maar ook beslissingen die nodig zijn om in het Security Sector Development (SSD) programma met de volgende fase te kunnen beginnen. Die volgende fase behelst het starten van projecten die de basis vormen voor de uitvoering van het daadwerkelijke bouwen aan een betere, effectievere en efficiëntere Burundese krijgsmacht. Het SSD programma begeleidt dit werk en ziet toe dat een en ander wordt gebaseerd op democratische principes en principes van duurzaamheid. Er wordt

gestreefd om een krijgsmacht te bouwen die transparant is, verantwoording kan afleggen over alle activiteiten en die betaalbaar is. Dat vergt aanpassing van de bedrijfsvoering door alle geledingen van het militaire bedrijf. De eerder aangehaalde beslissingen die op het politieke niveau moeten worden genomen zijn voorbereid door Burundese militairen. Deze beslissingen zijn met hulp van het SSD programma vastgelegd in basisdocumenten die in de ministerraad behandeld moeten worden om vervolgens door het parlement te kunnen worden bekrachtigd. Eén van deze documenten is de White Paper (of Livre Blanc), die de strategische en bedrijfsmatige oriëntatie voor de Burundese krijgsmacht verwoordt voor de komende 10 – 15 jaar.

Voor het Burundese team dat deze Defence Review heeft uitgevoerd staan de komende maanden vooral in het licht van het afronden van het werk aan de White Paper. Dit afronden bestaat uit het zorgen voor een het opstellen van een Lessons Identified Rapport, het voorlichten van bestuurders en parlementsleden - die niet per se kennis van defensieaangelegenheden hebben - maar ook het informeren van militaire planners en beleidsmakers, van commandanten en van andere relevante spelers in de veiligheidssector, zoals politie, media en vertegenwoordigers van de verschillende geledingen van de maatschappij. Verder zit er nog het nodige werk in het begeleiden van zaken als het vertalen, vormgeven en uitgeven van de White Paper. In april wordt het team dat deze studie heeft begeleid en deels uitgevoerd, opgeheven; het werk zit er dan op. Over het werk en de inhoud van de Defence Review zal in een volgende aflevering dieper worden uitgewijd.


23

Uit & Thuis front Noot van de redactie

Contactadres:

Vragen en informatie

De teksten komen in beginsel uit de uitzendgebieden en worden zoveel mogelijk in originele vorm geplaatst, tenzij de redactie, bijvoorbeeld uit veiligheidsoverwegingen, anders besluit. De in de Uit&Thuis front opgenomen artikelen weerspiegelen niet per definitie de visie van de luchtmachtleiding. Aan de inhoud kunnen geen rechten worden ontleend. Overname van artikelen is slechts toegestaan met toestemming van de redactie en bronvermelding. Overigens worden artikelen en foto’s van het thuisfront ook zeer op prijs gesteld. U kunt uw inzending sturen naar [email protected].

BOPZ-ATF Staf CLSK MPC 92 A Postbus 8762 4820 BB Breda 076 544 7750

Voor vragen en informatie kunt u terecht bij de Militaire Post Organisatie op werkdagen tussen 07.30 uur en 16.00 uur.

Veldpostregeling ISAF

Vanuit Utrecht wordt éénmaal per week post verzonden naar de missiegebieden. De duur vanaf de Militaire Post Organisatie (MPO) naar de persoon in het missiegebied bedraagt maximaal twaalf werkdagen. Alle poststukken waarin zich goederen bevinden, moeten voorzien zijn van een volledig ingevulde douaneverklaring CN22 (te verkrijgen op elk postkantoor).

Gegevens contactpersonen

Gegevens contactpersonen: OPCEN/ Bureau Personeelszaken, tevens contactpersoon individueel uitgezondenen: Administratie/MGO

Backoffice OPCEN/ Bureau Personeelszaken Coördinerend Voorzitter Thuisfront KLu

Maj Joost Hexspoor (via e-mail te bereiken op [email protected])

Kap Ilja Huizinga (via e-mail te bereiken op [email protected])

Vluchttijden van de shuttlevlucht van en naar Mazar-e-Sharif zijn te zien op Teletekstpagina 765 (Nederland 1, 2 en 3). Hier krijgt u de meest recente tijden en wijzigingen te zien. Bij vertragingen van meer dan 24 uur wordt de eerste relatie van de uitgezonden militair geïnformeerd door het Bureau Operationele Personeels-zaken.

NAPO-nummers

Elk uitzendgebied en elk detachement heeft een eigen NAPO-nummer. Deze nummers zijn helaas af en toe aan veranderingen onderhevig door verhuizingen, naamsveranderingen, en dergelijke. Op de website van de MPO vindt u het meest actuele overzicht van alle NAPO nummers. Hiervoor gaat u naar www.defensie.nl/ thuisfront/praktische_informatie/ postverzending. Adressering

Contactpersoon individueel uitgezonden militairen

Telefoon: 030-2877020 Fax: 030-2877028 E-mail: [email protected]

Regel 1: Regel 2: Regel 3: Regel 4: Regel 5:

Rang, Naam, Voorletters Werknemers I.D. (peoplesoft nummer) Eenheid NAPO nummer 3509 VP Utrecht


Sectie Communicatie CLSK Postbus 8762, 4820 BB Breda Telefoon: (076) 544 71 32 E-mail: [email protected]

Uit & Thuis front. Uitgave van het Commando Luchtstrijdkrachten Nummer 148

Recommend Documents