The magazine. Nieuwsbrief voor de deelnemers aan de taalactiviteiten van Roeland

\

14

The magazine f o r m e r ly known as @ r o e la n d

Nieuwsbrief voor de deelnemers aan de taalactiviteiten van Roeland. A P R IL MEI J U N I 2 0 1 1

3 Edito 4 Interviews met Roelandvrijwilligers: Sebastiaan De Block (assistant) Inge Lobeau (teacher ) Eef Verbeke (stagiaire) Lotte Staels (trainee) Nele Janssens (hulppersoneel) 14 Artikel “Het jaar van het vrijwilligerswerk” 16 Getuigenis “Taalanimator in het jeugdwerk” 18 Interview met Marie Verhaegen, vrijwilliger vzw De Zonnebloem 20 Artikel “Arc-en-ciel fait sourire les enfants”

W e r k t e n m e e a a n d i t nu m m e r : Ar l i n e B o n g e r s Lisa Goethuysen Nisrine Limam Nikè Ramakers Ev e l i e n V a n R e nt e r g h e m ( e i n d r e d a c t i e ) P j o tr . b e ( l a y o ut )

SKIDIZ j a nua r i februari maart 2011

Edito De voorbije weken stonden bij jullie wellicht volledig in het teken van studeren en examens afleggen, maar nu staat de langverwachte zomervakantie voor de deur! Misschien zullen sommigen onder jullie tijdens de vakantie een of andere vorm van vrijwilligerswerk verrichten, bijvoorbeeld als leider/leidster in de jeugdbeweging, als vrijwilliger op een festival of misschien zelfs als vrijwillige medewerker bij Roeland! Je raadt het al, dit nummer van sKIDiz staat volledig in het teken van vrijwilligerswerk. We hebben daar trouwens een goede reden voor: 2011 is uitgeroepen tot het Europese Jaar van het Vrijwilligerswerk. Via allerhande activiteiten wil Europa het vrijwilligerswerk dit jaar in de picture en in bloemetjes zetten. Daar dragen wij uiteraard graag ons steentje toe bij! Jaarlijks zetten meer dan 1000 vrijwilligers zich in voor onze organisatie: ze gaan mee op onze taakvakanties als taalanimator, kok, keukenhulp, barman, directeur, econoom, ehbo-verantwoordelijke, enzovoort. Er zijn ook vrijwilligers die toneelworkshops geven voor het Artscene-project of die stadsbezoeken in Namen, Luik of Lille begeleiden. Al die mensen krijgen daarvoor een vrijwilligersvergoeding, maar langs deze weg willen we hen toch nog eens extra bedanken voor hun grote inzet en enthousiasme! In deze sKIDiz lees je o.a. getuigenissen van en interviews met een paar van onze vrijwillige medewerkers. Mocht het je inspireren om zelf de handen uit de mouwen te steken, surf dan zeker eens naar onze website. We wensen jullie veel leesplezier en een fantastische (Roeland)zomer!

4 Interview with

Sebastiaan De Block assistant@Cottesmore

Nisrine Limam

Hello Sebastiaan! Last summer you worked as a volunteer for Roeland at an English language course. How would you describe the organization you’ve been working for? Roeland is a Flemish non-profit organization aimed at improving the level of French, English and Dutch of children and youngsters. They teach languages, but not in a schoolish way. The participants improve their language skills by speaking French/English/Dutch at all time, during a lot of amusing activities. You worked at such a course in Cottesmore. What was your job during the course? I was an assistant, which means I kept the students busy outside the classroom moments. It was my job to entertain them and make them feel at home. And how do you entertain students at a language course? In the morning I played sports with them. Every three days they could choose another sport like tennis, golf, swimming, … During the afternoon the assistants

organized all kinds of different games, and in the evening the students could choose from different workshops. So every assistant organized a workshop? Yes, I taught an art workshop, in which the participants made drawings. And we also did different stuff like balloon painting. And how did that work? Did Roeland tell you what to do during your workshop? No, not at all! I could choose it myself. And the more ideas I had, the more they liked it. I really felt like my ideas were highly appreciated. You did the workshop on your own, but most of the time you worked in a team, right? How was that experience? Very nice! We all helped each other, and in the end we were a nice team, and made a lot of fun at camp. In fact we were really enjoying ourselves whilst taking care of the kids!

5

SKIDIZ april m ei j uni 2011

And how did the ‘taking care of the kids-part’ go? There are always youngsters who are difficult, but you are not alone. You work in a team with a clear set of rules to back you up in difficult situations. It is indeed a responsibility, but we do not take it lightly and as I said we are not alone. What was the most fun part of your job as an assistant? I particularly enjoyed the evenings when I could do the workshops, and the afternoons with the great activities. How did you actually get to know Roeland? A few years ago a friend told me about the organization and I went as a pupil myself. Last summer I was thinking about something to do, and I decided to enlist :) Did the fact that you’ve been a participant help you? I knew how Roeland worked, and the aim of the organization, but for the rest it wasn’t the same at all. As a pupil you can’t predict the work you have to do as an assistant.

So it’s not all playing around, and having drinks at night? Well, yeah, no (laughs). It’s both really. Would you recommend your job to others? I would! It’s a great experience, you can make a lot of new friends and in the end you learn a lot about working with youngsters! For the career hunters, it looks very good on their résumé. And most important: it’s a lot of fun! Okay, thank you for your time Sebastiaan!

6 Interview with

Inge LobeaU teacher @Cottesmore

Nisrine Limam

Hi Inge! Last summer you worked as a volunteer for Roeland on an English language course. Could you tell us something about your job? Yes, I was a teacher on an English language course. I’ve done quite a lot of them by now. Each course day we do all kinds of activities and lessons. This way, the students learn a lot more English than they normally would in a school environment. In no time they are speaking the language without even realizing it. As a teacher I have my own group of pupils during the lessons. Don’t get me wrong; these ‘lessons’, as we call them, aren’t what you would get in school. They are slightly different but just as effective. What’s fun about the lessons is that the participants are divided into smaller groups, not according to age, which you always have at school, but according to their English skills. This gives interesting social dynamics all of the time. It’s quite the challenge! How did you actually find your way to Roeland? My nephew went on a French camp when he was little. When I was eighteen I wanted to do something fun in English so he recommended Roeland to me. That’s how I found myself in Woodbridge that summer for the performance arts course they used to organize there. It was such a wonderful experience that I wanted to help out as an assistant/teacher myself. I talked to the course director and the other staff members for a long time about joining and decided to give it a go at the training weekend. Ever since I’ve been on at

least one course every summer. I went to Langley for a couple of summers, last year I got to know Sutton Valence and Cottesmore and this year I’m returning to the latter. Besides the summer camps I’ve done some Junior camps in Ghent as well. It’s a different approach because your kids are aged 10 to 13 and go home every evening, but when you see their progress by the end of the 5-day session, it’s all worth it! What do you like most about going on a course as a teacher? When I teach during the summer I usually ask for the lowest level. It’s amazing to see the progress the students make every year, not just in their English, but also in their confidence. For example: last summer in Cottesmore we organized a ghost walk. Every teacher teams up with an assistant and they prepare a ghost story in their class group. They choose a location and during the evening activity everyone performs and watches what the others have been working on. The most difficult part of that evening is to organize who’ll be performing when and where and even more important, getting the audience there. Usually the highest level takes care of that, because it involves a lot of improvisation, a lot of last minute changes and so on. Last summer however, my class took the challenge. It was a very hectic day but the result was astounding! I was very proud and I still am actually. The staff evenings are very nice too! When the students go to bed the staff gets together, has a meeting, talks and danced a bit, etc. At Langley we

7


once had a housewarming party. It was day one of the course, we didn’t really know the place nor each other, so the party was an excuse to get together and talk. All the staff members dressed up as a house they’d made from cardboard. It was so funny, but conversations went smoothly and off we were for an incredible fortnight! By the end of the course we were still asking each other about villas and pools and windows (laughs). Would you recommend others to go on a Roeland course too? Oh, yes! I would recommend it to everyone! The English courses are the best! French camps are great too by the way – I experienced that when I volunteered as kitchen staff at Virton this Easter holiday. Please come and join the sometimes crazy, but always very friendly and extremely helpful staff teams! (laughs) If you’re reading this and you’re not old enough to join the staff team yet, you’re always welcome as a participant! Whether you come as a participant or member of staff, you always leave with a bunch of good memories and new experiences and a lot of new friends. Look at me, I don’t have any real brothers or sisters but I do have a twin brother who lives in London now. But I don’t think you want to know that story, now do you? (laughs) A twin brother? Okay then, you’ve asked for it. I’ll keep it short. One year there were quite a lot of twin students in Langley. During the presentation on day one, the course director asked all the twins to raise their hands, and before I

knew it another staff member raised both my hand and Joe’s (another staff member). During the whole course participants kept on asking questions about my twin because our resemblance was quite stunning. It was so funny, because he’s British and I’m Belgian and since everything happened so sudden we told them different stories all the time. The next summer some students returned and since Joe was unable to come back they asked how my twin was and the story continued. What is the most important characteristic you need to become a teacher? Be good at improvising and keep your head cool when there is a sudden change of plans. You never know what’s going to happen or what level your students will have. You only know your class a bit once you’ve worked with them for about an hour. Then you can go and prepare some activities. Also, you’re dealing with human beings; you never know how they’ll enter your classroom. Moods can change and with that, so will lesson plans sometimes. To keep matters short and simple: be yourself, love what you do and live, breath and dream in English. Add a bit of love for teaching to that and you’ll be the best around. Oh and one more tip, don’t be afraid to make a mistake or mess something up and ask for help. Those are the situations you’ll learn from and will have the fondest memories of later on. Mind you, don’t do that too often though. (laughs)

8 Interview met

Eef Verbeke stagiaire @Cottesmore

Nisrine Limam

Hallo Eef! Afgelopen zomer ging jij mee als stagiaire naar Cottesmore. Hoe zou je je ervaring in drie woorden beschrijven? Ja! Het was echt zalig! Heb me heel goed geamuseerd! Meegaan als stagiaire was een beetje zoals meegaan als deelnemer, maar dan leuker. Voordien was ik reeds met Jeugdtip meegegaan, maar dat was gewoon niet te vergelijken! Mijn stage bij Roeland in drie woorden beschrijven? Moeilijk hoor! Leerrijk, dat zeker. En verder héél leuk! Misschien kan ik die periode het best samenvatten met het woord ‘plezier’. Je klinkt heel enthousiast! Hoe ben je eigenlijk bij Roeland terechtgekomen? Enkele jaren geleden ben ik als deelnemer op Frans taalkamp gegaan. Mijn broer, die het jaar voordien was meegegaan, had me dit aangeraden. Het was een heel fijne ervaring! Dus toen ik een e-mailtje kreeg met de mogelijkheid om mijn monitorencursus bij Roeland te doen, heb ik niet lang geaarzeld. Ik ben ook veel met de Engelse taal bezig, dus meegaan als trainee op een Engels taalkamp, leek me echt iets voor mij! Wat werd er als stagiair zoal van je verwacht?

Dat was me eerlijk gezegd niet zo duidelijk. Het was het eerste jaar dat er een stagiaire meeging naar Cottesmore, dus ook de stafleden ter plaatse wisten in het begin niet wat ze met me moesten aanvangen (lacht). Maar al gauw vond ik er mijn draai, hielp ik de assistants met hun workshop, deed ik mee met de sport in de ochtend, en hielp ik de middagspelen te organiseren. Ik vond het hele pakket erg geslaagd. Als stagiaire kon ik een beetje van alles proeven, en heb zo ook ontzettend veel bijgeleerd! Wat vond je het leukste aan je job? Als assistant geef je elke avond je eigen workshop. Als stagiaire heb je elke dag de keuze welke workshop je gaat bijwonen. Ook tijdens de middagactiviteiten mag je kiezen bij welke groep je aansluit. Zo leer je natuurlijk ook het meeste bij. En het fijne is dat je op het einde van het kamp echt zo’n beetje alles gedaan hebt. Trainee zijn is bijna zoals assistant, maar dan leuker! Wat is je het meeste bijgebleven? Tijdens de middagpauzes leerde ik een jongen een beetje pianospelen en zingen. Hij heeft dat aan zijn mama laten weten en die heeft teruggeschreven dat hij bij zijn thuiskomst een vleugelpiano zou krijgen!

9


Er zijn me nog veel dingen bijgebleven. Zoals de filmavond waarbij er een film in een grote zaal werd geprojecteerd. We hadden kussens en dekens klaargelegd en iedereen zat gezellig samen. Dat was echt leuk! We zijn ook een middag met de hele groep naar de pub gegaan. De stafleden hadden zich allemaal verkleed. In de pub zelf deden we een quiz. Elke assistant had een vragenronde voorbereid; een beetje zoals in ‘De Slimste Mens’. Ik had een vragenronde over beroemde gebouwen voorbereid. Twee andere assistants speelden dan weer scènes uit films na, zoals de Matrix, zodat de deelnemers konden raden om welke film het ging. Dat was een leuke afwisseling voor de jongeren! Je werkte met jongeren van 12 tot 15 jaar, terwijl je zelf maar 17 bent. Viel dat mee? Ja, we hadden echt een zeer enthousiaste groep deelnemers! In het begin vreesde ik dat ze mijn gezag in vraag zouden stellen, maar dat was absoluut niet het geval! Bovendien werd ik steeds gesteund door de overige stafleden. Het was echt een heel aangenaam team. ’s Avonds waren er vaak activiteiten, zodat de verschillende ploegen onderling elkaar ook leerden ken-

nen. Zo was er een exotische avond, waar we samen met onze ‘blind date’ heen moesten. We kregen allemaal een hartje met een plaats op, waar onze partner voor die avond ons stond op te wachten. Ik moest naar de dining hall waar een jongen van de kitchen staff me helemaal in kostuum stond op te wachten. Dat was fijn, want overdag had ik niet zo veel contact met het keukenpersoneel, en dankzij dit soort activiteiten heb ik ze dan toch leren kennen! Toen we terugkwamen in de staff room had de econoom allerlei exotische hapjes voorzien. En voor we binnenkwamen werd er van elk ‘koppel’ een foto genomen. Zou je dit aan anderen aanraden? Was dat dan nog niet duidelijk? (lacht) Ja hoor! Het is een heel mooie ervaring! En een leerrijke vakantie! Voor wie is deze functie geschikt? Eerst en vooral moet je natuurlijk een aardig woordje Engels kunnen spreken. Verder moet je enthousiast genoeg zijn om de deelnemers te stimuleren. Je moet creatief zijn, vlot in de omgang, los, maar natuurlijk moet je wel op je strepen kunnen staan! En verder moet je in een team kunnen functioneren. Bedankt voor je tijd en je enthousiasme, Eef!

10Interview with

Lotte Staels Roeland trainee@ Cottesmore Nisrine Limam

Hi Lotte! First of all thank you for this interview. You worked as a trainee @ Cottesmore 2010. How did you become a trainee and what does it mean? First I took the Roeland training week ‘How to become an assissant’ (= Taalanimator in het jeugdwerk). It was a very intensive week, but a really fantastic experience. We learned how to make up a good game, how to explain the rules of a game in a foreign language, how to think outside the box, what to do in case of an emergency and just HOW TO HAVE FUN! To get my certificate I needed to do an internship. So I signed up, and Roeland sent me to Cottesmore, which was SUPERB! I worked partly in the kitchen and the

rest of the time I had to ‘assist’ the assistants and learn from them. I was like a normal assistant, but I got some extra feedback. And did you learn a lot? Yes, I definitely did! The experienced assistants showed me the ropes. What was the best part of being a trainee? The best part was just being around the participants and get them to talk English! Wasn’t that the most difficult part? It was the most challenging, but that was what made it so much fun! I also highly enjoyed helping out during the workshops.

11


You have been a participant in Sutton-Valence before you became a trainee. Did it help you? A bit, yes. It helped me to come up with things to talk about with the participants. And I remembered what an assistant can do to make a camp fun. And that is? As an assistant you just have to be happy and enjoy yourself! If you enjoy yourself, the students will be entertained too. And of course you should show some interest in them and talk to them in a friendly way. That’s also how they’ll learn the most. So being an assistant is mostly enjoying yourself! It’s the best job there is!

So you would advise others to become a trainee too? Yes, I would advise it to others! First of all it’s a good training in how to talk to people, think outside the box, to go kick-ass crazy, to work with young people etc. I would definitely advise the training course to people who are a little insecure, because you get some feedback before you take up the full responsibilities of an assistant. And the course is taught in a very fun way! Thank you very much Lotte!

12Interview met

Nele Janssens hulppersoneel @Cottesmore

Nisrine Limam

Hallo Nele! Afgelopen twee zomers werkte jij als vrijwilliger in de keukenploeg. Hoe ben je daar terechtgekomen? Wel, eerlijk gezegd had ik tot twee jaar geleden nog nooit van Roeland gehoord! De moeder van mijn vriendin Sarah is een collega van de econoom van Cottesmore. Hij was op zoek naar personeel en vroeg Sarah’s mama of haar dochter geen zin had om mee te gaan. En Sarah heeft dan weer mijn tweelingzus en mij meegevraagd. We zijn in 2009 met ons drietjes naar Cottesmore gegaan, en omdat het zo leuk was, keerden we het jaar nadien terug! Wat wordt er als keukenpersoneel van je verwacht? Voor ik vertrok was me dat niet zo duidelijk, maar

gelukkig werd ter plaatse alles tot in de puntjes uitgelegd. We moesten helpen bij het koken en het gebouw onderhouden. Wat vond je zo fijn aan je job? Eerst en vooral kom je in een nieuwe omgeving terecht, waar je nieuwe mensen leert kennen. Dat is altijd fijn! We hadden een toffe groep. Na het werk zaten we vaak in de tuin te lezen of te kaarten, of we gingen basketballen of zwemmen. Er was altijd wel wat te doen. ’s Avonds waren er vaak themafuiven. Zo hadden we een Hawaïfeestje, een pyjamafuif, een bal, een blind date avond, enz. Eigenlijk vond ik alles geweldig, zelfs het werken!

13


Tijdens het afwassen zetten we altijd muziek op en zongen dan luidkeels mee. En de laatste dag wasten we met de hele groep samen af! Zou je deze job ook aan anderen aanraden? Ja hoor! Het is echt leuk! Je leert zoveel nieuwe mensen kennen. Eigenlijk is het meer een vakantie, dan een vakantiejob! Je doet uitstappen, leert de taal, komt in contact met native speakers, echt tof hoor! En het is natuurlijk goed voor je cv! (lacht) Het fijnste vond ik dat de deelnemers van het kamp een kaartje naar huis stuurden met: ‘The food is great!’. Vooral afgelopen zomer werd ons werk echt geapprecieerd.

Kan iedereen meegaan als keukenpersoneel? Je moet natuurlijk bereid zijn om hard te werken en je mag niet te snel tevreden zijn. Vooral bij het schoonmaken is dat soms moeilijk. Kinderen graag zien helpt wel, dat is een extra motivatie! Het eerste jaar waren de deelnemers niet zo vriendelijk. Het tweede jaar waren het echte schatjes en je merkt wel dat je er dan veel meer zin in hebt. Maar eigenlijk kan iedereen het, en ik zou het dan ook aan iedereen aanraden! Noot: voor de centra in Mariakerke, Châtillon, Virton en Engeland moet je 18 jaar of ouder zijn, voor de andere centra kun je mee vanaf 16 jaar.

Bedankt voor je tijd, Nele!

14

Het Jaar van het Vrijwilligerswerk

Lisa Goethuysen

Het jaar 2011 is erg chaotisch ingezet. Er waren niet alleen de desastreuze tsunami en aardbeving in Japan die de hele wereld naar adem deden happen, maar ook de vele opstanden in het MiddenOosten, met de oorlog in Libië als hoogtepunt, zetten de wereld op zijn kop. Ook in eigen land valt er weinig positiefs te melden; we hebben na al die tijd nog steeds geen nieuwe regering. Toch is er in 2011 ook een lichtpuntje. Europa heeft dit jaar uitgeroepen tot het Jaar van het Vrijwilligerswerk. 2011 is het jaar waarin vrijwilligers hun krachten bundelen om het leven van anderen meer kleur te geven. Dit getuigt van heel wat respect voor de medemens.

Het aantal vrijwilligers neemt de laatste tijd toe. Dat komt o.a. doordat er in de media meer aandacht besteed wordt aan vrijwilligerswerk. Televisieprogramma’s over vrijwilligerswerk geven mensen niet alleen een beter beeld van de verschillende soorten klusjes die er bestaan, maar ze geven ook informatie over wat elke soort opdracht inhoudt. Dat laatste is erg belangrijk om te weten, aangezien elke vrijwilliger een taak moet vinden die hem of haar op het lijf geschreven is. Enkel zo kan de vrijwilliger zijn werk met plezier volbrengen. Er zijn verschillende sectoren waarin je aan vrijwilligerswerk kunt doen, bijvoorbeeld toerisme, mobiliteit of onderwijs. Toch zijn er twee sectoren die er met kop en schouders

bovenuitsteken, namelijk de kinderzorg en de thuiszorg. Werk in deze sectoren geeft vrijwilligers vaak veel voldoening. Wanneer je je engageert in een organisatie die zich inzet voor kansarme kinderen, dan help je niet alleen de organisatie een stuk vooruit, maar krijg je als vrijwilliger ook het gevoel dat je het leven van de kinderen meer kleur geeft. Bovendien waarderen de kinderen het werk van de vrijwilliger, wat tot een goede interactie tussen de beide partijen leidt. Mensen hebben vaak een verkeerd beeld van vrijwilligerswerk. Zo denken ze dat het enkel gaat om mensen die werken bij hulporganisaties zoals Het Rode Kruis en Poverello. Dat klopt niet. Ook mensen die tewerk gesteld zijn in een jeugdcentrum of op een speelplein zijn vaak

15


vrijwilligers. Of denk maar aan alle leiders en leidsters van de jeugdbewegingen die elke week proberen om hun leden zo goed mogelijk te entertainen. Vrijwilligerswerk is overal en in elke gemeente te vinden. Indien je zelf graag aan de slag gaat als vrijwilliger dan kun je in het gemeentehuis informatie opvragen over het vrijwilligerswerk in de buurt. Het is daarbij belangrijk om een goede organisatie te kiezen, die zich inzet voor een doel waar je interesse voor hebt. Hoewel er al miljoenen vrijwilligers zijn, is er toch steeds opnieuw nood aan nieuwe vrijwilligers. Daarom organiseert Europa dit jaar veel acties rond vrijwilligerswerk. Zo is er een tour gepland doorheen Europa, die door middel van een

tentoonstelling het thema nog eens extra in de belangstelling zet. Tijdens de tentoonstelling worden de verschillende soorten vrijwilligerswerk voorgesteld aan het grote publiek en is er ook een soort reünie waarbij vrijwilligers onderling informatie en ervaringen kunnen uitwisselen. Het is dus de perfecte gelegenheid om het grote publiek op de hoogte stellen van het reilen en zeilen van vrijwilligers. 2011, het Europees Jaar van het Vrijwilligerswerk, is de kers op de taart van het goede werk dat dagdagelijks verricht wordt door de vrijwilligers. Wil je meer weten over het Europees Jaar van het Vrijwilligerswerk, of wil je je inschrijven als vrijwilliger? Check dan zeker de website: www.europa.eu/volunteering of www.eyv2011.be.

16Getuigenis

trainingsweekend Roeland Arline Bongers

Roeland organiseert sinds 2010 een trainingsweekend “taalanimator in het jeugdwerk”. Tijdens deze cursus leer je hoe je moet omgaan met kinderen/jongeren, hoe je spelen kunt maken, ateliers kunt voorbereiden, enzovoort. De cursus is bedoeld voor jongeren die 17 jaar of ouder worden in het jaar volgend op de cursus. Wie de cursus en bijhorende stage met succes afrondt krijgt het attest “animator in het jeugdwerk” (erkend door de Vlaamse overheid). Als je graag animator wilt worden op onze Franse, Engelse, Nederlandse of Juniortaalvakanties dan is deze cursus een absolute aanrader!

Hieronder lees je de getuigenis van Arline Bongers die in de voorbije krokusvakantie deelnam aan de cursus. Vanaf het moment dat ik een bevestigingsmail kreeg van Roeland had ik een goed gevoel. Ik wist dat het een goed weekend zou worden waar ik leuke mensen zou ontmoeten en een heleboel nieuwe ervaringen zou opdoen. Dat bleek achteraf nog een understatement; het werd geen goed weekend, maar een geweldig weekend! Het waren geen leuke mensen, het waren stuk voor stuk unieke en fantastische personen. En het waren niet zomaar nieuwe ervaringen, maar momenten die iedereen voor de rest van zijn leven met zich zal meedragen. Levenslessen. Zoals we het in het Engels zouden zeggen: “It goes beyond imagination!”. Ik, die als

enige van Limburg kwam, had het niet beter kunnen treffen. Er zijn een handvol redenen waarom iedereen dit één keer in zijn leven gedaan moet hebben. Een eerste goede reden is de ontmoeting met de mensen. Slechts enkelen kenden elkaar al voor ze zich als animator opgaven, meestal doordat ze elkaar als deelnemer op een Roelandkamp hadden ontmoet. Iedereen heeft zijn aparte levensverhaal en brengt het dat weekend met zich mee. Sommigen onder ons waren leerkrachten, anderen leerkrachten in wording en nog andere hadden absoluut niks met het onderwijs te maken. Enkel daar en op dat moment waren we allemaal toekomstige lesanimators voor leerlingen die, meestal, met veel plezier op kamp gaan. Hoe kort een

17


Meer info? www.roeland.be > jobs & vorming > animator jeugdwerk

weekend ook is, het geeft je tijd genoeg om mensen te leren kennen en Roeland biedt die kans. Ten tweede is het ook een unieke leerervaring; het verrijkt je. Je leert op een bijzondere manier met leerstof om te springen, een speelse manier waar ze bij de lerarenopleidingen vaak niet bij stilstaan. In een weekend leerden wij dat je door plezier te beleven wel degelijk kunt leren. Je leert dingen die je al wist uit het dagelijkse leven, uit je opleiding of omdat je al eens bent mee geweest op kamp, maar je leert ook nieuwe dingen die voorgoed in je geheugen gegrift staan. Ten derde mogen we de mensen niet vergeten die deze unieke belevenis tot stand hebben gebracht. De begeleiders zorgden voor een leuk en afwisselend weekend, maar

zij zijn er ook om structuur te geven aan een geheel van verschillende activiteiten. Zo zijn er Little John en Big John. Zij onderbraken hun dagdagelijkse activiteiten in hun thuisland, het Verenigd Koninkrijk, om ons te entertainen. Ze hielpen ons bij het onder de knie krijgen van methodes die we kunnen gebruiken op kamp. Zij deden dit met veel plezier en een flinke dosis enthousiasme! Alles bij elkaar is het trainingsweekend bij Roeland dus een weekend om nooit meer te vergeten. Zodra je de uitdaging bent aangegaan, laat je het ook niet meer los. Je wilt steeds meer. Zelfs voor iemand die helemaal alleen van Limburg naar Gent reisde was het dubbel en dik de moeite waard!

18Interview met

Marie Verhaegen vrijwilliger bij vzw De Zonnebloem

Nikè Ramakers

Marie, je werkt nu al zeven jaar als vrijwilliger bij vzw De Zonnebloem. Wat doet die organisatie precies? De Zonnebloem organiseert elk jaar een kamp en een weekend voor kinderen met een beperking. Ook kinderen uit de bijzondere jeugdzorg en kinderen zonder een beperking kunnen mee op kamp. Door middel van grote spelen, sportieve activiteiten en uitstapjes proberen we ervoor te zorgen dat alle deelnemers een fantastische tijd beleven. En hoe ben jij daar terecht gekomen? Via mijn vriend Gijs die toen hoofdleider was. Zoals elk jaar zocht hij vrijwilligers om mee te gaan op kamp en hij vroeg of ik geen interesse had. Ik stond toen in het onderwijs en had dus wat vrije tijd over. In het begin twijfelde ik heel even, ik had namelijk geen ervaring met kinderen met een beperking, maar alles verliep heel vlot en nu kan ik niet meer zonder. Nu heb je een andere job en twee kinderen. Heb je nog tijd

voor De Zonnebloem? Het wordt inderdaad moeilijker. Dit jaar sla ik een jaartje over omdat ik twee jonge kindjes heb, maar let wel, De Zonnebloem doet soms meer deugd dan een vakantie naar de zon. Je bent een andere persoon als je terugkomt van zo’n kamp. Je bent moe, maar voldaan en blij omdat je zoveel kinderen toch iets hebt kunnen bieden. Het leuke is dat de kinderen ook echt uitkijken naar het kamp van tien dagen. Niet iedereen weet hoe om te gaan met kinderen met een beperking wegens een gebrek aan ervaring. Hoe lossen jullie dat op met nieuwe vrijwilligers? Aan elke nieuwe vrijwilliger koppelen we een ervaren vrijwilliger op wie hij of zij altijd kan rekenen. Je kunt altijd bij die persoon terecht voor vragen, tips, enzovoort, maar eigenlijk leer je alles het beste door gewoon mee te doen.

19


Hoe gaan de kinderen zonder een beperking om met de andere kinderen? In het begin vinden ze het soms “raar” maar ze leren snel helpen waar nodig. Ze duwen de rolstoelen, ze helpen mee aan tafel en doen mee aan de activiteiten. Ik zie dat ze er ook zoveel plezier aan hebben en dat is de bedoeling, dat ze zich integreren in de groep en plezier maken. Marie, wil je nog iets kwijt aan de lezers? Met De Zonnebloem op kamp gaan is voor mij geen vorm van liefdadigheid, want ik beleef er zelf ook veel plezier aan. Het doet gewoon ongelooflijk deugd en ik krijg er zoveel van terug. Het is een echte aanrader! Meer informatie over de Zonnebloem kan je vinden op www.vzwzonnebloem.be De Zonnebloem blijft leden zoeken dus heb je interesse? Aarzel dan niet om je in te schrijven!

20 Sinds 2008 organiseert Roeland Nederlandse dagkampen voor anderstalige nieuwkomers (kinderen of jongeren die nog niet lang in België wonen). In augustus 2008 ging de eerste Taalzomer van start. Een ploeg enthousiaste vrijwilligers leerde een 50-tal nieuwkomers uit de lagere school (7-12 jaar) op speelse wijze Nederlands aan de hand van taalmomenten, zang, knutselen, spelen, enzovoort. In 2010 organiseerden we de eerste

Arc-en-ciel fa Tous les samedis, Suzanne Blancke, 17 ans, se lève tôt. A 8h30 du matin, elle doit aller chercher «ses enfants» pour les accompagner à «son école» … Déclic a interviewé cette jeune fille très engagée. s e pt e m br e 2 0 0 9 –

21


Taalturbo en Onomatopee. Onomatopee is een driedaagse voor dezelfde leeftijdsgroep tijdens de herfst- en krokusvakantie. Taalturbo richt zich tot jongeren die iets ouder zijn (12-15 jaar) en vindt plaats tijdens de paasvakantie. In het volgende artikel verneem je meer over een gelijkaardig project van de Regenboog vzw. Meer info over onze projecten voor anderstalige nieuwkomers vind je op onze website.

ait sourire les enfants Bonjour, Suzanne. Tu es en dernière année du secondaire, donc tu passes beaucoup de temps à l’école pendant la semaine. Alors, pourquoi vas-tu aussi à l’école le week-end? Oh, mais il s’agit d’un tout autre genre d’école, vous savez! Ce n’est d’ailleurs pas vraiment une école. C’est plutôt un projet: le projet Arc-en-ciel! Et toi, qu’est-ce que tu fais dans ce projet? J’y travaille comme monitrice. Au total, on est sept moniteurs de 16 à 25 ans, à s’occuper d’enfants de l’école primaire. On leur donne surtout des cours de remédiation*. Le samedi matin, dans une salle à StNiklaas. Pendant les vacances, on fait des excursions avec eux: des excursions d’une demijournée ou d’une journée entière et pendant les vacances d’été, un camp de toute une semaine. Mais, le samedi, le projet Arc-en-ciel ressemble quand même beaucoup à une école, non?! Pas tout à fait. Il y a une première heure de cours, ça oui. Mais après, on offre des petits gâteaux et une boisson à nos enfants. Et puis, on joue avec eux pendant toute une heure. Je crois que la différence la plus importante par rapport à l’école, c’est que nos enfants adorent venir. Dans une vraie école, ce n’est pas toujours le cas.

Source: Déclic

Concrètement, tu t’occupes donc d’enfants de 7 à 12 ans? Ça dépend. Le projet Arc-en-ciel est destiné* aux enfants défavorisés* de l’école primaire: des allochtones qui ont souvent des problèmes de langue ou des Belges qui ont encore d’autres problèmes dans cette société. Voilà sans doute pourquoi il y a parfois des jeunes de 14 ou 15 ans dans nos classes. A cause de leurs problèmes, ils sont obligés* de redoubler* une ou plusieurs années. Ce sont les instituteurs qui les envolent aux cours Arc-enciel? Très souvent, oui. Dans toutes les écoles primaires, il y a un responsable qui s’occupe des élèves à problèmes. C’est lui qui annonce aux parents, de façon directe ou par les instituteurs, qu’il existe des solutions qui ne coûtent rien du tout. Si les parents sont d’accord, ce responsable prend contact avec nous. A notre tour, on va chez les parents pour rencontrer l’enfant et on l’inscrit. Il arrive aussi que nos enfants parlent de leurs activités aux autres enfants de la famille ou des voisins. Alors, ce sont les enfants eux-mêmes qui demandent si leur frère, leur sœur ou leurs amis peuvent venir aussi. Tu dis que c’est une solution qui ne coûte rien du tout… En effet! Nous, les moniteurs, on n’est pas payé.

22

Les enfants eux-mêmes demandent si leur frère, leur sœur ou leurs amis peuvent venir aussi.

C’est une forme de bénévolat*. Et les parents ne paient absolument rien. Il n’y a qu’une seule exception: c’est Le camp pendant les vacances d’été. Là, les élèves doivent payer 30 euros pour une

semaine, tout compris! Comment faites-vous alors pour avoir un certain budget? Le logement n’est pas gratuit, j’imagine … Certainement pas! En été, on paie 2 000 euros en moyenne pour avoir un logement. En plus, il faut un car pour le déplacement, de la nourriture et du matériel pour les différentes activités. On a également besoin de vêtements pour les enfants. Il y en a qui arrivent avec un seul t-shirt, un jean et une paire de chaussettes … Donc, on distribue souvent des vêtements sur place. Certains enfants n’ont pas de sac de couchage non plus. Heureusement, on a des sponsors: des associations comme Rotary qui nous paie chaque année le car, des actions organisées par des écoles et puis, on organise des activités nous-mêmes aussi.

Et c’est quel genre d’activités que vous organisez? Oh, un peu les grands classiques des mouvements de jeunesse comme des soirées spaghettis ou des quiz. Cette année-ci, on a également organisé un festival de groupes de musique locaux, mais c’était plutôt exceptionnel. Le travail était énorme, mais après le festival, on avait la belle somme de 3000 euros. Organiser un festival, préparer des cours … Tu aimes les défis*! Tu n’es jamais confrontée à des difficultés? Bien sûr que si! Une difficulté permanente, c’est le manque de moyens. C’est un stress permanent. Quand je prépare une activité pour mes enfants, je ne peux jamais tout prévoir. Il faut souvent tout changer au dernier moment parce qu’il n’y a plus de peinture ou plus de papier, par exemple. Et puis, les enfants avec lesquels on travaille, ne sont pas des «élèvesmodèles». Ils viennent de cultures différentes. Dans certaines cultures, on est plus bruyant* que dans d’autres. Mais, je n’ai pas peur de me fâcher. La nuit par exemple, je suis formelle: tout le monde doit dormir. Un autre problème, surtout pendant les cours, c’est la langue. Certains enfants parlent à peine le néerlandais et nous, on est confronté à une dizaine de langues maternelles différentes.

23


Je découvre plein de cultures de la meilleure façon qui existe: à travers les yeux des enfants.

Toutes sortes de problèmes donc, mais tu continues quand même. Tu peux expliquer pourquoi? Il est vrai que chaque samedi matin, je me lève tôt pour m’occuper des problèmes des autres. Mais, en même temps, j’apprends énormément de choses. Je découvre plein de cultures de la meilleure façon qui existe: à travers les yeux des enfants. Les copains pensent que je suis complètement folle de travailler sans être payée. Mais, ce que je reçois en échange, vaut beaucoup plus. C’est Le sourire d’un enfant. Je vous donne un exemple. Jordy, un petit de 8 ans, pleurait chaque semaine. Il avait de très gros problèmes à l’école. En plus, il avait le caractère très difficile: soit il pleurait, soit il était furieux et agressif. Alors, le jour où il est venu me montrer son bulletin avec des notes et des commentaires très positifs, il était si fier et si heureux. C’est un sourire que je n’oublierai jamais! Alors, j’espère que tu feras encore sourire beaucoup d’enfants, Suzanne. Merci pour cette interview !

le cours de remédiation destiné(e) à défavorisé(e) obligé(e) de redoubler le bénévolat le défi bruyant(e)

de bijles bestemd voor, gericht op benadeeld, kansarm verplicht om dubbelen, overdoen het vrijwilligerswerk de uitdaging luidruchtig

V.U. Jesse Mortelmans, Krijgslaan 18, 9000 Gent +32 (0)9 221 60 44 met de steun van de Vlaamse Gemeenschap

24

The magazine. Nieuwsbrief voor de deelnemers aan de taalactiviteiten van Roeland

Recommend Documents