STAGEKAMP MBA & MBB. De Zevenster

STAGEKAMP MBA & MBB De Zevenster 14-18 maart 2016

Stagekamp 2016

Weken lang wordt er uitgekeken naar en misschien ook wel een beetje opgezien tegen het naderende stagekamp. Vijf dagen en vier nachten weg van de vertrouwde eigen omgeving. Een ieder gewend aan zijn/haar eigen structuur en nu het avontuur aangaande niet wetende wat te verwachten. Her er der wordt ook wel wat tegengesputterd. Al deze zaken zullen ongetwijfeld ook van toepassing zijn op een aantal leerlingen. De meesten zijn echter vol goede moed ruim op tijd op de Zevenster in afwachting van de grote bus die ons richting Hapert zal brengen. Ongeduldig wordt er heen en weer gelopen over het plein en voor de school langs. Hij zal toch wel komen? Koffers gepakt vol enthousiasme, badkleding en Haribo staan te popelen om verscheept te worden. Gelukkig, de ouders en verzorgers kunnen tegen 13:00 uur een zucht van opluchting slaken. Hun zoon/dochter zal deze week thuis niet mee eten en de strijd over het (te) laat naar bed gaan wordt voor vier nachten uitbesteed aan de acht dapperen die mee de bus instappen. Hoewel acht, het zijn om precies te zijn zeven want good-old Peter komt vanwege andere verplichtingen iets later. Vele handen maken de klus van het inpakken tot een makkie en binnen tien minuten zitten alle koffers, etenswaren en dozen vol met spellen die waarschijnlijk niet gebruikt gaan worden in het vooronder. Nog een laatste knuffel van papa/mama voor de meesten, de stoerdere reizigers gaan natuurlijk zo nonchalant mogelijk de bus in. Voor de begeleiders zijn er de talrijke collega’s die al dan niet een tikje jaloers de bus langzaam zien wegglijden richting het politiebureau, dan rechtsaf en uit het zicht. Zoals het hoort bij een schoolreis zijn de eerste stroopwafels al geschiedenis voor we de 1� rotonde voor driekwart hebben genomen. Het weer is goed, het verkeer is Zevenster vriendelijk en al gauw hebben we Flevoland achter ons gelaten. Een vluchtige blik op teletekst pagina 521 leert me dat de aandelen HARIBO de afgelopen dertig minuten explosief zijn gestegen. Maar ach, je gaat maar één keer per jaar op reis met je klasgenoten. De 165 km van school richting het stagekamp verlopen verder zeer voorspoedig. Geen zieken, geen spontane gaatjes in de tanden en een prettige sfeer. Dat belooft veel goeds voor de rest van de

week. Tegen 15:00 uur komen we aan op de plek van bestemming. De ietwat ingezakte stemming aan boord komt plots weer tot leven bij het vooruitzicht om zo meteen de huisjes in te kunnen. Nummer 878, 879, 880 en 881 staan klaar om de meute te huisvesten. Het ritueel zoals dan volgt zal in elk huisje wel zo ongeveer hetzelfde zijn. Kinderen duiken z.s.m de grootste slaapkamer in ervan uitgaande dat ze deze kamer voor zichzelf hebben. Helaas…. hier komt de 1� teleurstelling want er moet toch echt gedeeld worden. Veel problemen levert dit echter niet op en binnen 20 minuten zijn alle boodschappen uit/ingepakt, zijn de bedden verdeeld en is het wachten op DE vraag. “Wat eten we vanavond?” Waarom zou het hier anders zijn als thuis. De volgende (te verwachten / te vrezen) vraag is: “Hoe laat gaan we zwemmen?” Op beide vragen is het antwoord gelukkig simpel. Macaroni en na het eten zijn de antwoorden op deze belangrijke vragen. Zo gezegd, zo gedaan. Koken voor 15 blijkt eenvoudiger dan gedacht en zo hebben we tegen 18:30 allemaal een slaapplek, een volle maag en een tas vol zwemspullen. Er is geen ontkomen aan en dus tegen 19:30 vol goede moed richting het mooie zwembad. De poortjes bij het zwembad worden door de meesten probleemloos genomen en dus kan het waterspektakel beginnen. Nog steeds zonder Peter maar hij schijnt onderweg te zijn. Ik moet eerlijk zeggen dat het toch echt wel leuk is om te zien hoe er genoten wordt van het zwembad. Mijn eigen zwembroek weet ik nog in de tas te houden en dus is deze nu al ruim 10 jaar (Canada 2005) zonder watercontact. Ben alleen wel bang dat ik dat deze week niet nog langer kan rekken. Het is niet anders. Nadat de glijbanen flink zijn uit getest is het tegen 20:45 de hoogste tijd om aan aankleden te denken. Dit verloopt verbazend soepeltjes, we zijn geen schoenen, jassen, broeken of nog erger kinderen kwijt en dus zijn alle vier de huisjes tegen 21:15 weer helemaal compleet en zit de eerste dag er bijna op. De één na de ander valt bijna om van de slaap en zo is het tegen 22:30 al bijna stil in huisje 880. Ruim op tijd voor het werkoverleg dat iets voor middernacht zal beginnen en waar we het echte werk gaan verdelen en zullen gaan bespreken. Het is een geweldig dag geweest met geweldige kinderen en dito collega’s. Super!!! Over de werkbespreking valt niets zinnigs te zeggen en dus duiken we iets over middernacht ons bed in. In het éne huisje betekent dit nachtrust, in een andere

Stagekamp mba en mbb 2016 - blz 2

huisje worden problemen van allerlei soort besproken en is de nacht ietwat korter, zoals dat hoort op een kamp! Op naar de dag van morgen.

Zo, de eerste nacht zit erop met veel verschillende ervaringen. Daar waar de één moeiteloos de nacht is door gekomen lekken er ook geruchten uit dat niet iedereen dat zo heeft beleefd. In huisje 880 is het redelijk goed gegaan. Ieder bed slaapt anders en elk kussen heeft zijn kwaliteiten. Neemt niet weg dat iets na zeven uur op deze eerste werkdag de tafels worden gedekt. Al het lekkers dat is meegenomen vanuit Lelystad kan nu haar dienst bewijzen. Het wakker worden van de leerlingen is al een belevenis op zich. De één is meteen springlevend en vol met energie terwijl de ander duidelijk wat meer opstartproblemen vertoont. Dit geldt ongetwijfeld ook voor de diverse collega’s. Aan tafel wordt er niet veel meer gezegd als “Geef me de boter” of “lust ik niet”. Kortom, het is een rustige start van de dag. Een dag die ons luie leventje gaat veranderen van lekker chillen en relaxen tot zo hard werken dat de vonken eraf vliegen.

De ontbijttafel is tegen half negen leeg en een ieder bereidt zich op geheel eigen wijze voor op het grote onbekende. Wat zullen de werkzaamheden zijn, wie zal er in mijn groepje zitten, ik word er toch niet moe van en nog veel meer vraagtekens. Vragen waar spoedig een antwoord op zal komen. Ter geruststelling hadden we al wel geconstateerd dat de gevreesde waterfietsen nog niet in het water liggen. Dat is dus een zorg minder. Klokslag één minuut voor negen wordt de steen voor het gebouw van de facilitaire dienst bestegen en worden de groepjes voor het eerste blok bekend gemaakt. Dit levert natuurlijk wisselende reacties op, zoals het hoort. Iedereen tevreden? Droom rustig verder…. Als echte werknemers wordt er natuurlijk geklaagd

dat het een lieve lust is maar toch gaan tien minuten later de diverse werkploegen het park (on)veilig

maken. De Zevenster schoonmaak brigade zal de komende drie dagen als een witte tornado door het park razen. Aan het eind als de kruitdampen zijn opgetrokken zal het Vennenbos een ware metamorfose hebben ondergaan. Peukjes op de grond zullen dan een zeldzaamheid zijn, alle onkruid (en veel meer) zal rigoureus zijn weg geschoffeld en de ontelbare regenpijpen zullen glimmen van genoegen. Het regenwater zal niet weten wat het overkomt de komende periode. Zo zijn er nog veel meer karweitjes waar onze Zevensterren zich van de beste kant laten zien. De pauze van half elf is dan ook vol met verhalen over de eerste werkervarin gen. Er wordt bijna niet geklaagd en het enthousiasme is groot. Zeker wanneer we worden getrakteerd op koffie, thee en fris. Maar ja…… net als op school gaat de pauze snel voorbij en voor we het weten zijn we


al weer op weg voor de tweede werkronde. Wederom worden de paden ontdaan van troep, sneuvelt menig struikje in een poging onkruid te verdelgen en wordt de winkel weer een stukje

mooier! De samenwerking in de diverse groepjes is heel erg goed en er valt geen onvertogen woord. Een doel van het stagekamp is om te leren samen werken en dat gaat prima. Ook bij de leerlingen gaat dit meer dan goed. Al snel is het al weer middagpauze want zo’n werkblok van 5 kwartier ligt zo achter je. Wel begint bij menigeen de vermoeidheid toch wel toe te slaan. Het volume is tijdens deze pauze een stuk lager dan gedurende de eerste pauze. Misschien heeft de korte nachtrust daar ook wel iets mee te maken. Het kan dus nog een lange week worden.

maar hoe je het op wil vatten. Gelukkig zijn er op elk kamp echter zekerheidjes en zo komt de vraag “Wat eten we?” ook weer aan de orde. Nou, dat zal ik je vertellen. Het wordt een broodje shoarma met wat groente. Welverdiend na een dag werken! Het avondprogramma bestaat, zeer verrassend, uit zwemmen en er is geen ontkomen meer aan. Ruim 10 jaar na dato komt mijn zwembroek weer in contact met water. Het is niet anders. Gelukkig hanteert het zwembad dezelfde sluitingstijd als gisteren en dus slenteren we tegen 21:00 uur richting huis en de champions league wedstrijd Atletico – PSV. Dat deze wedstrijd wel heel erg lang duurt wordt een enkeling te machtig. Ook dat hoort natuurlijk bij een kamp. Languit op de bank met de afstandsbediening en een schaaltje chips omringd door allemaal kenners. Uiteindelijk is het ruim na 23:00 afgelopen en kan een ieder naar bed toe. Het aansluitende werkoverleg is sober en effectief. De nacht daarop volgend nog korter dan de eerste nacht. Kortom, het is genieten!!!!

Deze derde dag brengt ons alweer halverwege dit prachtige stagekamp. Het weer is koud maar wel stralend. Een ideale dag om weer lekker aan het werk te gaan. Op weg naar weer drie werkblokken met elk hun eigen beleving en opbrengst.

Gelukkig komt iets na de klok van tweeën deze werkdag tot een eind en kunnen de Zevensterren eindelijk rust nemen. Dit doet een ieder op een eigen manier. Dit varieert van lekker even in bed liggen tot tv-staren en een boekje lezen. De echte kampgangers onder ons hebben natuurlijk de diverse winkeltjes op het park al ontdekt waar ze het geld dat in hun zak brandt uit kunnen geven aan spullen die vaak binnen twee dagen na thuiskomst geruisloos in de vuilnisbak worden gegooid. Kortom, er worden op deze dag al meteen de nodige inkopen gedaan en euro’s worden omgeruild voor knuffeldieren, kleurboeken etc. Zelf heb ik me laten verleiden door Peter om een rondje hard te lopen in de buurt van het park. Het doel is om 4,5 km te gaan rennen. Na de eerste 400 meter gaat het al fout maar opgeven is geen optie. Resultaat is wel dat de laatste 1½ km gaat in een tempo waar de gemiddelde bewoner van Mandala (bejaardentehuis bij mij om de hoek in Apeldoorn) zich voor zou schamen. Er zijn collega’s die zeggen onder de indruk te zijn van onze voorbij gang. Het is

Voor het zover is moet er eerst ontbeten worden.


Dit verloopt op dezelfde wijze als gisteren met dit verschil dat het tijdstip ietwat later ligt. Werken, pauze, kletsen, zwemmen, bij elkaar zijn en nog veel meer kost veel energie. Vandaar dat er vandaag nog een keertje wordt omgedraaid wanneer de eerste pot koffie en kan thee wordt gezet. Er zijn natuurlijk uitzonderingen, vroege vogels die elke dag fris en fruitig komen helpen om de tafel te dekken. De gesprekken aan tafel zijn iets geëvolueerd want de vraag van “Mag ik de boter?” heeft plaats gemaakt voor “Als ik vandaag maar niet ……..”. En “Lust ik niet” is opgewaardeerd naar “Ik wil graag in de winkel werken”. De lunchpakketten worden gemaakt en zo vertrekt een bonte stoet kinderen, en bijpassende begeleiding, richting “De Steen”. Als een Martin Luther King tijdens zijn speech in Washington DC worden vanaf deze steen elke dag de groepen bekend gemaakt door ons regenpijp-orakel waarna steevast een kreet van ontzetting dan wel vreugde volgt. Vervolgens is het ieder groepje voor zich. Allemaal weer op weg naar nieuwe ontdekkingen en ervaringen. Het is bijvoorbeeld verbazend knap hoe snel sommige leerlingen de diverse mogelijkheden van een schoffel weten te tonen. Zo’n ding is niet alleen gemaakt om het onkruid los steken. Nee hoor, je kunt er ook heel goed op leunen. Of voor de gevorderden, een schoffel is net zoiets als hoofdpijn, als je het hebt moet je het zo snel mogelijk kwijt zien te raken. En wat te denken van het gebruik van een papierknijper. Wist je dat je deze ook kunt gebruiken om in vitale lichaamsdelen van anderen proberen te knijpen? Ook hier heb je een aantal leerlingen die op een hoger level functioneren want zij zijn in staat om er zo’n 23 minuten te doen om een bierdopje in

een lege plastic zak te deponeren. Talenten zijn het, een ieder op zijn eigen niveau en een ieder heeft iets unieks. Gelukkig maar want zo wordt een kamp nooit saai! Al met al is het toch een zeer leerzame dag waarbij veel vaardigheden worden geoefend en verder ontwikkeld. Vaak ongemerkt komen zaken aan de orde die in geen enkel leerboekje staan beschreven en dat maakt deze week nu mede zo waardevol. Drie werkblokken later is er dus veel gebeurd en komen vele werktalenten boven drijven. Na afloop, tegen een uur of half drie, loopt een ieder weer richting het eigen huisje op zoek naar een stukje rust en is er tijd voor zelfreflectie. Dit geldt niet voor alle leerlingen want een aantal kanjers zit heerlijk te genieten van de Puk en Pelle show. Dat wat je nergens in Las Vegas of op Broadway vindt kun je hier gewoon gratis en voor niets aanschouwen en vooral beleven op stagekamp. Hoe geweldig kan een kamp zijn? Met ogen zo groot als een doorsnee pizza wordt het optreden bekeken. Geweldig en je moet het gezien hebben om het te kunnen beschrijven. Vandaar dat ik er verder niets over kan vermelden want helaas…… deze spectaculaire show is aan mij voorbij gegaan. Gelukkig kan een aantal leerlingen tot in detail vertellen wat ze hebben gezien en gedaan. Dit maakt het wachten op het avondeten een stuk draaglijker. Want ja, ook vandaag is de vraag van de dag “Wat eten we vanavond?”. In huisje 880/881 zijn dat hamburgers, aardappeltjes en een salade. Gezien de grote eters onder ons moeten we het werk verdelen over de twee keukens. Er is echter nog wat tijd waardoor de hamburgers


nog lekker even in de vaatwasser kunnen blijven staan om te ontdooien. Vaatwasser? Ja want dit natuurlijk de perfecte plek om 15 hamburgers netjes op een rij te kunnen zetten. Is helemaal niet vreemd! Het is mooi om te zien hoe tegen zes uur alle puzzelstukjes op hun plaats vallen want de hamburgers de salade de aardappeltjes zijn klaar en gaar. Top! De avond is verder een copy van gisteren met dat verschil dat de meeste leerlingen steeds vroeger de ogen dicht doen, dit in tegenstelling tot de begeleiding. Het werkoverleg dat steevast een uur voor middernacht begint is wederom effectief. Ook hier begint de vermoeidheid een rol spelen want de voor- en tegenargumenten worden steeds minder in aantal. Of misschien loopt het allemaal wel gesmeerd, dat kan natuurlijk ook. Hoe het ook mag zijn er is weer een dag voorbij en weer eentje met een gouden randje. Met dank aan Puk en Pelle!

Vandaag alweer de laatste officiële werkdag. Voor de één is dit een opluchting terwijl anderen net lekker bezig zijn. Hoe het ook zij, nog een paar uurtjes regenpijpen schoonmaken, struiken schoffelen, peuken prikken, spiegelen en nog meer. Carrières zijn geboren en dromen zijn waarheid geworden. Dit geldt natuurlijk niet voor iedereen

want voor anderen is de busrit (heen/terug) het hoogtepunt van deze week. Datgene wat ook thuis als eerste zal worden geroepen. Zo beleeft iedereen een kamp op zijn/haar manier. Dit geldt voor zowel de leerlingen als ook de leerkrachten. Klokslag twee over negen staan we allemaal weer

aan de voet van de inmiddels beroemde steen der wijsheid. Vanaf deze baken van autoriteit worden voor een laatste keer de werkgroepen bekend gemaakt. De reacties zijn op deze derde dag al een stuk minder dan de vorige twee dagen. Ach, het werken begint routine te worden. Ieder heeft zo zijn/haar voorkeuren. Misschien dat de reacties vandaag ook wat gematigder zijn omdat deze middag het jaarlijkse hoogtepunt van het stagekamp volgt. Dit is namelijk elk jaar de inmiddels beruchte fietstocht naar België met de bijbehorende Vlaamse frieten. Voor menigeen is dit alleen al reden genoeg om mee op kamp te gaan en dit geldt ook voor veel leerlingen. Zullen ze de grenspost mogen passeren? Zal de meegebrachte ID-kaart geldig blijken te zijn? Voor het zover is moet er zoals gezegd nog wel even gebikkeld worden. Gelukkig is het weer de 7* goed gezind want er schijnt een heerlijk voorjaarszonnetje. De wind is koud maar wanneer je een beetje ervaren bent weet je waar de beschutte plekjes zijn en zo zit ik zelf met een team van verkeersborden poetsers in de buurt van de woonplek van Bollo. Lekker uit de wind. Na twee werkblokken is het tijd voor de middagpauze. De meegebrachte lunchpakketten verdwijnen als een stukje kaas in de buurt van een muis. Hard werken maakt eigenlijk dat alles lekker smaakt. En om het feest compleet maken volgt de mededeling dat het laatste werkblok een verplichte snippermiddag gaat worden. Probleem is alleen wel dat niemand precies weet wat een snippermiddag nu precies inhoudt. Moeten we nu met z’n allen gaan snipperen als op een drukke dag in het oriëntatie-lokaal? Nee beste leerlingen, snipperen betekent dat je niet hoeft te werken. Het duurt even voordat de betekenis hiervan tot de meesten doordringt maar als het eenmaal zover is dan kun je toch vele blije gezichten zien.


Hoogste tijd dus om ons voor te bereiden op de inmiddels beruchte tocht op de fiets naar België. Bijna alle leerlingen gaan vanmiddag de ruim 24km uitdaging aan, slechts een handjevol verkiest het om met de auto te gaan. Iets over drieën staan we met een tot de tanden toe gemotiveerde ploeg gebogen over het stuur. Laat de klassieker maar beginnen. De Ronde van Vlaanderen zal verbleken met wat er deze middag op en rond de fiets zal plaatsvinden. Kuitspieren waarvan men het bestaan niet wist worden geactiveerd en een aantal zal de komende vier dagen niet meer kunnen zitten door de zadelpijn. Om over overbelaste hamstrings maar niet te spreken…… Al vrij snel na het Grand-Depart blijkt dat er pedaleurs zijn die hun eigen fysieke gesteldheid in combinatie met het voortbewegen van een fiets ietwat te positief te hebben ingeschat. Oftewel, ze zijn niet vooruit te branden. Gelukkig zijn er moedige collega’s die bereid zijn om hun eigen toekomst op het spel te zetten door deze uitvallers achterop te nemen. De tijden van Tony Simpson herleven op de flanken van de Kempen en we weten allemaal hoe het met deze renner is afgelopen. Hoe sterk is de eenzame fietser die kromgebogen over het stuur de wedstrijd wint met een kind achterop?

Bicycle races are coming your way….. in tijden van tegenspoed leer je de ware krachten van mensen kennen, dat blijkt maar weer eens deze middag. Tel daarbij op de spanning van het naderen van de grens. Wat een middag gaat dit worden in de analen van de Zevenster. Historisch gewoon! Ondanks de fysieke aanslag op een aantal collega’s gaat de tocht voorspoedig. Er wordt door de meesten gewoon heel goed gefietst. Zo goed zelfs dat we het binnenvallen van België volledig hebben gemist. Dankzij Schengen kunnen we ongestoord en met

een straf tempo richting de frieten in Postel. Wat zal dat lekker smaken zo meteen! Na ruim drie kwartier pedaleren komen we uiteindelijk aan op de plek van de ravitaillering. Welverdiend en ook wel een beetje moe laten de meesten zich in een stoel zakken met een gezicht van “hier blijf ik de komende uren zitten”. Maar wat gebeurt er nu? Ondanks dat ons opperhoofd al haar charmes in de strijd gooit bij de plaatselijke horeca gaat er deze middag GEEN friet gegeten worden alhier. We hebben namelijk niet gereserveerd. Amai, da’s niet zo plesant. Maar zoals gezegd, in tijden van tegenspoed staat de ware reiziger op en dus valt er eigenlijk geen onvertogen woord wanneer we met een lege maag de terugtocht richting Hapert aanvaarden. Er wordt nog weer eens een flink tempo opgelegd en in een prachtige waaier gaan we huiswaarts. De hamstrings van een paar collega’s worden extra grondig op de pijnbank gelegd, zij hebben vanavond wel wat extra tlc verdiend. Tegen de klok van half zeven draaien we weer het park op richting de eindsprint. Wie de winnaar is weet ik niet maar voor mij zijn dat de collega’s die zich hebben opgeofferd om deze tocht voor iedereen mogelijk te maken. Complimenten hoor!!!! Het gemis van de Vlaamse frieten wordt op het park ruimschoots goed gemaakt met heerlijke, half gare, patat gevolgd door een laatste keer zwemmen. Het geld is nu op maar wat geeft het. Wat vliegt zo’n week toch voorbij. De laatste avond, na de zwempartij, in het huisje wordt afgesloten met een broodje knakworst met drop (voor een enkeling) en zo zit deze heerlijke week er alweer bijna op. Het was een feestje om met deze toppers op pad te zijn, dit geldt zowel voor de leerlingen als ook zeker voor mijn huismaatje. Van beiden heb ik heel erg genoten!!!!

Helaas, aan alle goede dingen komt een eind. Vandaag geen schoffelen of papier prikken meer. De


enige taak die we vandaag hebben is om er voor te zorgen dat iedereen al zijn spullen inpakt en dat alle leerlingen op tijd de bus instappen. Tegen 10:00 uur zal de bus namelijk voor de huisjes parkeren om iedereen weer richting Lelystad te brengen. Dit betekent gelukkig ook dat we de klok een uurtje later kunnen zetten. Een extra uurtje slaap is voor de meesten (leerlingen en leerkrachten) niet overbodig. Het is namelijk een hele intensieve week geweest. Een week ook met heel veel hoogtepunten

Er is geen onvertogen woord gevallen en de saamhorigheid was super! Een voor allen en allen voor één! Hier kunnen veel andere groepen een voorbeeld aan nemen.

Nu op weg naar Lelystad en een enkeling heeft nog een voorraad stroopwafels of wat snoep. De vermoeidheid zal echter wel te groot zijn om nog extra cariës op te lopen. Zelf blijf ik achter op het park om richting Sauerland te gaan.

en leerervaringen. Het inpakken gaat eigenlijk heel erg goed, de enige die wat kwijt is dat ben ik zelf. Hoe er door mijn rechterhand ook wordt gezocht, de blauwe Nike jas blijft weg. Toch jammer van die €5 die ik er ooit voor heb betaald. Gelukkig zijn de leerlingen beter georganiseerd en dus wordt elke cm3 van de koffer benut om alle spullen vooral aankopen mee te krijgen richting huis. Als iets voor tien uur de bus het terrein op komt rijden staat alles al kant en klaar langs de weg. Het is een geweldige week geweest. Prachtig weer, afwisselende werkzaamheden en een hele goede sfeer. Verkeersborden glimmen als nooit tevoren, peuken zijn niet meer te vinden en de schappen in de winkel zijn gespiegeld.

Ik zie de bus langzaam wegglijden richting snelweg en dit gaat gepaard met een oorverdovende stilte. Want hoewel pittig en heel intensief, ik mis de leerlingen nu (na 5 minuten) al. Om over het gemis van mijn super huismaatje maar te zwijgen!

Ps: Inmiddels weer thuis is het de hoogste tijd om mijn koffer uit te pakken. En tsja, wat zie ik daar? Een blauwe Nike jas…….. Laat ik het maar op slaapgebrek houden. Het waren 5 geweldige dagen!


STAGEKAMP MBA & MBB. De Zevenster

Recommend Documents