Rotterdam door de ogen van een niet-Rotterdammer Marjelle blogt
Tekst en foto's © Marjelle blogt
Inhoud Intro ............................................................................................................. 1 Drijvend terras in Delfshaven ....................................................................... 2 In een woord prachtig! ................................................................................. 4 Rio in Rotterdam .......................................................................................... 5 Fietsen door Delfshaven............................................................................... 7 Met een schone lei beginnen ....................................................................... 8 Op z'n Rotterdams! .................................................................................... 10 Geen muis te zien! ..................................................................................... 12 Een groene oase in hartje Rotterdam......................................................... 14 'Hier zijn geen junks' .................................................................................. 16 Te veel mannen op één avond! .................................................................. 17 Het zomert in Rotterdam ........................................................................... 19 'Alles van waarde is weerloos'.................................................................... 21 Warme kersen en slagroom ....................................................................... 23 Op paddojacht in de Botanische Tuin ......................................................... 25 Aan het Langepad ...................................................................................... 27 Herrie in De Tuin ........................................................................................ 29 IJskonijn ..................................................................................................... 31 Wegdromen in de museumtuin ................................................................. 33 Ontmoeting aan de Maas ........................................................................... 34 Rotterdam bloeit op ................................................................................... 36 Er gaat een wereld voor je open! ............................................................... 37 Fréderique zingt! ........................................................................................ 39 Run baby run .............................................................................................. 41 Een zomerzondag in het park ..................................................................... 42 Even stoom afblazen! ................................................................................. 43 Dwaas in de Maas ...................................................................................... 45 De boot gemist? ......................................................................................... 47 Parel aan de Maas ...................................................................................... 49
Take the money and run! ........................................................................... 50 Op de Kop van Zuid .................................................................................... 52 Bad boys .................................................................................................... 53 'Wat een dun boekie!' ................................................................................ 55 Op een matras in Noord ............................................................................. 57 Nieuw adres: Voorschoterlaan 79 .............................................................. 59 Swingen op het Stadspodium ..................................................................... 61 De puinhopen van Rotterdam .................................................................... 62 Dat wordt buffelen! ................................................................................... 64 Merry-go-round ......................................................................................... 66 Ik mis je ...................................................................................................... 67 Tot slot ....................................................................................................... 69 Rotterdam in beeld .................................................................................... 70
Intro Rotterdam in woord en beeld In dit e-book neem ik je mee door Rotterdam - stad van mijn hart - ook al ben ik er niet geboren. Nadat ik hier ruim twintig jaar gewoond heb, ben ik in 2009 na een afwezigheid van tien jaar teruggekomen naar wat ik mijn 'nieuwe-oude stad' noem. In die tussentijd is er veel veranderd, mensen en gebouwen zijn gekomen en gegaan, maar de stad gonst nog steeds van de bedrijvigheid. Vanaf 2009 ben ik in gezelschap van m'n trouwe camera op verkenningstocht gegaan langs zomerse terrasjes en winterse etablissementen, al dan niet vergezeld van knapperige broodjes kaas met af en toe een tussenstop bij een museum of evenement. Ik wandelde rond in parken, sprong op de fiets om nog meer Rotterdams groen te ontdekken of ging uitwaaien aan de Kralingse Plas. De foto's geven een beeld van mijn Rotterdam en staan verspreid in het e-book, daarnaast bevat elk hoofdstuk een leuke tip. Het verhaal eindigt in 2014 als ik moet uitwijken naar Brabant, omdat ik in Rotterdam geen andere woonruimte kan vinden. Ooit hoop ik weer in mijn stad te kunnen gaan wonen, want 'Rotterdam, ik mis je'. Marjelle
Pagina | 1
Drijvend terras in Delfshaven Als ik rood en warm bij het Vroesenpark aankom en aan een meisje vraag waar de terrasjes zich verstopt hebben, krijg ik in plaats van een eenvoudig 'die zijn er niet' een uitgebreid antwoord. Ze neemt me mee door Rotterdam-terrasland, we bespreken de diverse locaties aan de Oude Haven, Kralingse plas en Nieuwe Maas. 'Alleen in dit park weet ik er geen*, ik woon vlakbij en neem altijd m'n eigen drank mee', zegt ze haast verontschuldigend. Ik ben alweer doorgefietst als ik haar hoor roepen: 'Delfshaven is ook heel mooi!' Na diverse omzwervingen bereik ik ten slotte Delfshaven, historisch stukje Rotterdam. Een van de eerste dingen die me opvallen, behalve de oude rustieke pandjes en dito geveltjes, is een halfverscholen terras aan het water. Ook de naam Soif trekt onmiddellijk m'n aandacht, dorst heb ik inderdaad. Voorzichtig loop ik het smalle wenteltrapje af. Het terras ligt er een beetje verloren bij, alsof het wil zeggen 'hou me gezelschap, ik lig hier niet voor niets, kijk dan hoe mooi ik ben'. Opeens zie ik een paar lachende gezichten tussen het groen van de patio heen schemeren. Schitteringen op het water, een stralende zon, er hangt een lome warmte om me heen daar op dat drijvende terras. Af en toe voel ik een golfje tegen de tafel aanduwen en schrikt de thee even op in z'n glas. Ik denk terug aan daarnet toen ik met m'n fiets aan de hand via het Heemraadsplein naar Delfshaven liep, de sfeer was anders, minder gemoedelijk dan in Crooswijk waar ik woon, winkeltjes oogden ook armoediger.
Pagina | 2
Het zomert in Rotterdam, dat is een van de zekerheden van vandaag, dat ik hier terugkom om een keer scholfilet te eten overgoten met homemade remouladesaus is ook een feit. * 11 juli 2015 is het Vroesenpaviljoen geopend Tip! Soif
Pagina | 3
In een woord prachtig! Het is hier prachtig op het gelijknamige terras. Roze van zon en wijn kijk ik om me heen. Ik zie nog net vriendin op haar fiets de bocht omgaan. Pal voor me op de Erasmusbrug lopen mensen af en aan, de een praat druk in z'n mobieltje, een ander slentert op z'n gemak en een derde komt moeizaam joggend vooruit. Mooie plaatjes nu alleen nog in m'n hoofd, met m'n camera tegen de zon in klikken heeft geen zin. Ik kijk naar alles wat er op het water vaart, dobbert en drijft. Een vrachtschip komt voorbij, twee watertaxi's racen langs, ik zie zonovergoten gebouwen en een wirwar van hijskranen, typerend beeld voor Rotterdam werkstad. De Nieuwe Maas glinstert in de middagzon, met rechts de trotse Zwaan tegen een blauwe lucht vol schapenwolkjes. Het is zomer in Rotterdam, ik hang loom in m'n stoel en laat me vangen in de warme stralen, even denk ik helemaal nergens aan. Straks zet ik 'mijn stad' zinderend op de foto, later als m'n glas leeg is en ik vol zonne-energie weer naar huis fiets. Tip! Prachtig
Pagina | 4
Rio in Rotterdam Vandaag heb ik me voor het eerst in een paar dagen weer laten verlokken door de zon die tussen de wolken door schijnt. 'En route!' zeg ik tegen mezelf. Op de Boompjes zie ik opeens een lange rij stilstaande vuilniswagens, de bijbehorende mannen zitten fluorescerend oranje aan de kant. Even denk ik dat ik midden in een staking terechtgekomen ben, maar verderop hoor ik de dreunende klanken van trommels. Wanneer ik dichterbij fiets, zie ik een dansende schitterende menigte. 'Gelukkig heb ik net de batterijen van m'n camera opgeladen', gaat het door m'n hoofd. Leuk om onverwacht in exotische sferen te belanden in swingend hartje Rotterdam. Nadat ik m'n fiets heb neergezet, klik ik enthousiast om me heen. Ik ben alleen lang niet brutaal en groot genoeg om ook daadwerkelijk met m'n camera er bovenop te duiken, dat moet nog erg wennen. Dat deze mensen juist graag gefotografeerd willen worden en niet zoals anders soms verschrikt uit m'n beeld rennen, dringt pas geleidelijk aan door. Nadat ik genoeg glitter & dans heb gezien, rij ik door naar de Kunsthal, m'n oorspronkelijke doel. Bij een lekkere panini schrijf ik dit stukje in de zon, met uitzicht op het glimmende konijn 'Zoef' in de tuin. Aangezien het Museumpark er vlak naast ligt, wil ik daarna nog even wat groenfoto's maken. Ondertussen denk ik terug aan Pagina | 5
die deinende lijven, het plezier dat er afspatte, maar vooral ook de vrije manier van bewegen en zijn. Mooi om te zien, net zoals die cheerende jongen met microfoon die z'n blikje bier op m'n fietstas had neergezet en me een stralendwitte glimlach gaf toen ik m'n fiets weer mee wilde nemen. Tip! Zomercarnaval
Pagina | 6
Fietsen door Delfshaven Het is vreselijk benauwd, ik heb ook iets te hard gefietst in deze tropische temperaturen en het zweet gutst van m'n voorhoofd. Hoogste tijd om een tussenstop te maken. Op het terras waar ik beland waan ik me even in Rusland, bijna iedereen spreekt een onverstaanbaar mengelmoes en er hangt ook niet echt een uitnodigende sfeer. Als dit tot me doordringt zit ik al en wie a zegt, moet… Dat doet me denken aan een aantal keren in de trein dat ik uitgerekend tegenover de in mijn ogen 'engste' persoon ga zitten omdat ik niet wil discrimineren, wat ik in feite dus toch doe, zij het andersom. Op het moment dat je aan de hitte begint te wennen is het alweer bijna voorbij. Laatst hoorde ik iemand zeggen 'binnenkort is het herfst'. De koude rillingen liepen over m'n rug. Ik ben in m'n hart een lente- en zomervrouw en wil niets weten van herfst- en winterverhalen. Dit stukje Delfshaven is mooi, ook al mist het voor mijn gevoel iets. In de paar zijstraten waar ik doorheen fietste hing een heel andere sfeer. Modern en oud op een kluitje, huizen én mensen, zwerfvuil; de straten zien er net zo moe uit als de bewoners (nu is het ook erg warm). Het plan was om nog door te gaan naar het museumpark annex de Kunsthal, maar onderweg herinnerde ik me dat het café om vijf uur dicht gaat. Al leer ik mijn nieuwe-oude stad steeds beter kennen, in dit geval zag ik de weg van Delfshaven naar museumpark toch niet helder voor me. Toen ik gisteren met een vriendin bij Soif zat noemde ik met nauw verholen trots de route waar ik langs gefietst was en voor het eerst klopte het helemaal. M'n blik valt op de wapperende waslijn op een van de boten vlakbij, achter de kleurige kledingstukken ontcijfer ik 'negotii vim qui velit navem sibi comparato'.* Ik neem een laatste slok cola light en vraag de rekening. * 'Die veel werks over den hals wil halen, bestelt zich een schip' Tip! Delfshaven
Pagina | 7
Met een schone lei beginnen 'Met een schone lei beginnen' is een van de uitdrukkingen die dit kikkerlandje kent. Ik hou niet zo van spreekwoorden, het doet me algauw denken aan tegeltjes en spruitjeslucht waar ik een broertje dood aan heb (ik kon het even niet laten). In dit geval is het pure overmacht, ik zit aan de Kralingse plas bij De Schone Lei. Dit is misschien wel het terras met het mooiste uitzicht, hoewel onder aan de Erasmusbrug het ook Prachtig is. De mensen naast me, zo te horen Brabanders, praten door m'n gedachten heen. Sommige mensen hebben van die nadrukkelijke, schelle stemmen. 'Doe mij maar een tonic trouwens!' zegt de dame met de harde stem. Ik wil helemaal niet weten of jij een tonic wilt, grimlach ik. 'Bijna platgeréde of nie?' hoor ik dezelfde vrouw vragen. Ik probeer de woordflarden terug te duwen naar de tafel waar ze vandaan komen. Heerlijk weer en een dito omgeving, ik voel me steeds meer een promotor van m'n nieuwe-oude stad en doe het met liefde, zoals je eigenlijk alles zou moeten doen, denk ik erachteraan. Dit terras heeft ook een nadeel, mensen zitten hier te veel boven op elkaar, echt rustig lezen, denken of schrijven is er niet bij. Maar het warme broodje is lekker en het uitzicht sprookjesachtig. Ik neem nog een hap brood-en-kaas op een bedje van sla, kijk naar de skyline van Rotterdam die zich verleidelijk voor me uitrekt. Op de glinsterende plas varen witte zeiltjes af Pagina | 8
en aan, het rustig kabbelende water, het ruisen van de wind, de warmte van de zon, als verder een paar essentiële dingen anders waren zou dit het ideale moment zijn. Voor vandaag heb ik genoeg koetjes en kalfjes gehoord, gelukkig stapt het gezelschap links en rechts van mij op. Langzaam keert de rust terug op het terras, komt het landschap weer tot leven en krijgen m'n gedachten vorm. 'Mag ik ook een tonic?' vraag ik aan de dame die haar glimlach onderweg verloren is. Tip! De Schone Lei
Pagina | 9
Op z'n Rotterdams! Er zijn van die momenten die Rotterdamser zijn dan Rotterdams. 'Niet te filmen' zou Martin uit Zuid, m'n eerste liefde, gezegd hebben. Vandaag had ik een paar van dat soort Aha-ik bén in Rotterdam-erlebnissen. Enige plaatsvervangende schaamte kwam er ook aan te pas, hoewel de dames aardig waren, alleen van de taal die ze af en toe uitsloegen stond ik een beetje te kijken. Iets dat ik uiteraard niet liet merken. Nu ben ik wel wat gewend op dat gebied, maar in een bepaalde context zijn sommige onderwerpen en woorden beladener, bovendien ga ik nu niet bepaald plat voor het echte Rotterdamse dialect. Vanmiddag was ik voor het eerst bij de buurtkapper in hartje Crooswijk. Google had me de weg ernaartoe gewezen en ik herinnerde mij later dat ik er al eerder langs gefietst was toen ik ging stemmen voor de Europese verkiezingen. Ik kon meteen terecht voor knippen en een verfbeurt, iets waar m'n haar al een tijdje smachtend naar uitkeek. De kapper en ik zijn geen vrienden, meestal kom je er niet alleen anders vandaan dan je erin kwam, maar ook dan je hoopte. Twee wat volkse types verwelkomden mij in een verder lege zaak. Terwijl de een m'n haar begon te kwasten, kwam de ander erbijzitten en voordat ik het wist was ik in een discussie over buitenlanders verzeild geraakt. Ik ga dat op zich niet uit de weg, hoewel ik het altijd genuanceerd en vriendelijk probeer te houden (iets wat soms
Pagina | 10
juist irritatie opwekt) en in dit geval moest m'n haar ook nog onder handen genomen worden. Wat scheelt in dit soort omgeving is dat ik niet meteen overkom als de een of andere tutta met een paar titels voor haar naam die gespeend is van elk realiteitsgevoel. Nadat we het 'er zijn alleen nog maar Turkse bakkers, er is géén Nederlandse bakker meer te vinden!', hadden gehad, kwam er een andere klant binnen. Ik dronk zoet m'n thee en luisterde ondertussen naar de verhalen van deze drie vrouwen. Op een bepaald moment ging het over de vreselijke jeuk die de stekelblonde dame had na het verven. 'Joh, ik had zo'n jeuk op m'n knar', verzuchtte ze, waarop onmiddellijk het commentaar rondom mij losbarstte. 'Ja, toen liep ik ook zo op m'n kop te klauwen', 'en anders ik wel!' Ik glimlachte wat in het rond, op dit soort opmerkingen heb ik niet echt een adequaat weerwoord. Op een gegeven moment ging het onderwerp van krabben naar de hoeveelheid haar van mannen, dat juist degenen die kaal waren altijd veel meer haar op andere plaatsen hadden. Vervolgens passeerden diverse familieleden de revue met veel te veel of juist te weinig haar. Nu de vrouwen eenmaal op dreef waren werd ook het eigen haar onder de loep genomen, dat als je weinig van boven had, je juist veel van… maar dan op z'n plat Rotterdams gezegd. Ik was eigenlijk te verbaasd om dat goed tot me door te laten dringen. Laten we wel wezen, ik hoef van mijn kapper echt niet te weten of ze een streepje voor heeft, net zomin als van het kaasmeisje van AH. Maar eerlijk is eerlijk, de ene dame knipte en kneedde m'n haar met liefde, zij het wat hardhandig, en voor het eerst hoefde ik niet te wennen toen ik m'n nieuwe coupe en kleur in de spiegel zag. Tip! Rubroek
Pagina | 11
Geen muis te zien! 'Je moet er wat voor over hebben, maar dan heb je ook wat', aan die ietwat ironische woorden van een vroegere vriend moet ik terugdenken als ik me door een woud van bloemen, planten en insecten heen worstel. Het is even zoeken en vragen ondanks de aantekeningen op m'n A4'tje tot een gehaaste Belgische dame me ernaartoe wijst. Als ik zie wat zich achter dat uitnodigende hek aan de Kievitslaan verschuilt ben ik meteen verkocht. Ik sta oog in oog met Rotterdams groenste parel. Met de fiets aan de hand wandel ik langs het bord 'honden kort aangelijnd houden' deze oase binnen. Voor loslopende mensen ben ik niet bang, wel voor hun hondse soortgenoten. Alles ademt rust uit, het is een prachtig oerwoud-in-het-klein. Het nadeel is alleen dat ik achter elke boom een hond vermoed en waarschijnlijk de enige in het hele park ben die daardoor enigszins gestrest rondloop. Vlak bij de ingang zit een vrouw bij het water, ze begint meteen enthousiast te praten over de schoonheid en rust van Schoonoord, zo heet het parkje officieel. Z'n bijnaam is Muizenpolder, maar vanaf nu doop ik hem om in Marjelle's Pagina | 12
sprookjesbos. Ik wandel verder, kijk om me heen, snuif de lucht op en maak de ene foto na de andere. Op een bepaald moment sla ik in een schrikreflex bijna m'n zonnebril van m'n neus omdat een vlinder boven op m'n hoofd landt. Ik zie er de humor wel van in dat uitgerekend ik met een fladderfobie alleen in een bos ga ronddwalen terwijl er van alles om me heen stuift, vliegt, steekt en zoemt. Ach, je moet er wat voor over hebben, denk ik weer. Ik kom zeker terug, misschien wel met iemand die dit net zo mooi vindt als ik, dan kunnen we lekker samen wegdromen. Inmiddels ben ik beland bij Parkzicht*, een idyllisch terras midden in Het Park, de grote broer van het parkje van daarnet. Zonovergoten lees ik de woorden op de menukaart: "Al honderd jaar wiegen hier de bomen Zagen verliefden komen Lispelden in alle talen zoet Here's slow wood and good food" * Parkzicht heet sinds 2010 The Harbour Club en is veranderd in een dure, trendy tent Tip! Muizenpolder
Pagina | 13
Een groene oase in hartje Rotterdam Zo vlakbij is dit historisch lapje Kralings groen en toch ben ik er nog nooit geweest in de negen maanden dat ik nu in Rotterdam woon. Mijn nieuwe-oude stad waar ik me steeds meer thuisvoel. Het is een benauwde 25 graden als ik op de fiets stap, boze wolken verzamelen zich al aan de hemel, klaar om los te barsten. 'Wacht nog even', zeg ik tegen de dondergoden, 'ik wil graag droog blijven'. Onder aan de Honingerdijk zie ik Trompenburg liggen. De ingang zit naast In Den Rustwat, een restaurant waar ik ooit met m'n eerste liefde, Martin uit Zuid, ben gaan eten. Veel te duur en te chic voor ons, maar voor een keer is het leuk, zeker als je verliefd bent. Nadat ik een kaartje heb gekocht slenter ik ruim een half uur door het groen en besluit vervolgens de pijlen naar de Uithoek te volgen. Het wordt steeds warmer en ik heb zin om wat te drinken in het Theehuis. Het gekeuvel van een paar dames achter me, het ruisen van de bomen, de geluiden kabbelen om me heen op het terras waar ik aan een boomstamtafel zit te schrijven. Dit is het op een na rustigste plekje in Rotterdam. Misschien maak Pagina | 14
ik nog een keer een Rotterdam-Top-5 of een 'eten & drinken in Rotterdam'Facebookgroep aan. Het gevoel dat het leven hier stilstaat is aangenaam voor even. De mensen praten ook zachter, ze lijken op kousenvoeten te lopen, zo stil. De bediening in deze uithoek is vriendelijk-beheerst en doet me aan die van de Wereldwinkel denken. Gelukkig kan ik ook heel goed stil zijn, al zou je dat niet zeggen als je me druk en snel hoort praten. Ik kijk rond en ga op in het groen om me heen, hoewel dat letterlijk niet lukt met m'n felrode shirt dat afsteekt tegen de Bob Ross-groentinten. Ik herinner me nog goed hoe z'n rustige, baardige tv-stem mij lang geleden 's nachts soms bijna in slaap wiegde. Hij zou naadloos passen in deze omgeving. De dreigende luchten klaren op, zouden de goden mij dan toch gunstig gezind zijn? Heerlijk ook dat deze tuinen hondvrij zijn. Hoeveel ik ook van dieren hou, het loopt heel wat relaxter als je weet dat er niets vanachter een boom of struik tevoorschijn kan schieten. Zachtjes zet ik m'n theekopje op de stam, het werkt aanstekelijk. Ik blik even op m'n plattegrondje en hoop dat ik de weg vind naar het oude deel. 'Dit zou ook een taart kunnen zijn voor Wilma', hoor ik de vrouw achter me met een enigszins raspende stem zeggen. De man naast haar bromt iets. Ze herhaalt de zin en hij mompelt weer wat. De energie en chemie spátten er bepaald van af, hoewel je nooit kunt oordelen op basis van een paar minuten uit een mensenleven. 'Passie wil ik', mijmer ik, 'veel herkenning en samen lachen, dat je voelt dat je leeft en er echt toe doet. Liever alleen dan in een voorspelbaar patroon gevangen zitten en elkaar niets meer te vertellen hebben'. Echte vriendschap vinden is nu het belangrijkste, daar had ik het gisteren nog over aan de plas met een kennis, maar ik dwaal af. Ik ga zo m'n rugzak weer pakken en dan heerlijk verder dolen in deze hortus waar geen tijd bestaat. Tip! Trompenburg Tuinen
Pagina | 15
'Hier zijn geen junks' Gisteren fietste ik naar Hillegersberg op weg naar de mij onbekende Bergse Plassen die zo mooi zijn volgens een kennis. Met de zon in m'n rug en de wind tegen trap ik door het steeds groener wordende landschap over eindeloze fietspaden. Rotterdam laat zich weer van z'n mooiste kant zien, besef ik terwijl ik de plas in de verte zie glinsteren. Aan een passerende jongen met prachtige helderblauwe ogen vraag ik of er ook een terras in de buurt is, hij wijst naar iets in de verte wat uiteindelijk alleen voor watersportleden blijkt te zijn. Het is erg warm onderweg en ik besluit verstandig te zijn en niet nog een paar kilometer door te rijden op een lege maag maar terug te gaan naar Malle Babbe, het cafeetje waar ik eerder langskwam. Dezelfde grijzige man van begin zestig zit er nog, hij begroet me vriendelijk en we raken in gesprek. Algauw blijkt hij een zeer uitgesproken mening te hebben en niet echt gewend te zijn aan tegenspraak. Zeker niet van een vrouw, denk ik erachteraan. Ik trek me daar weinig van aan, maar betrap mezelf er wel op dat ik een paar keer u zeg en schakel terug naar jij. Hij vertelt over zijn werk bij de politie, dat hij een van degenen is geweest die in 1992 aan de wieg heeft gestaan van het 'handhavingsbeleid'. Ergens komt hij me wel bekend voor, maar meer ook niet. Hij heeft de hele wereld gezien, vertelt hij, Nederland is maar een heel klein onbetekenend vlekje op de kaart. Nu woont hij in Hillegersberg en heeft het daar prima naar z'n zin. Tijdens ons gesprek wordt iedere voorbijganger hartelijk begroet en worden de laatste nieuwtjes uitgewisseld. Er hangt een merkwaardige ons-kent-ons-sfeer en ik voel me even een vreemdeling in m'n eigen stad. 'Hier zijn geen junks', vertelt hij trots, 'en er is maar 2% werkloosheid.' 'We hebben buurtposten in elke straat', gaat hij verder, 'en alles wat niet deugt, vegen we schoon.' Hij is het type 'niet lullen, maar doen', besef ik, terwijl ik hem observeer, maar dan de overtreffende trap ervan. Als ik af wil rekenen, is er geen pinapparaat en contant geld heb ik ook niet bij me. Ik beloof de vrouw achter de bar dat ik even geld ga halen en loop de deur uit. 'Zie je wel, ze is tóch teruggekomen', zegt hij tegen z'n terrasmaat als hij me even later ziet langsfietsen. 'Natuurlijk kom ik terug', antwoord ik glimlachend. Tip! Bergse Plassen
Pagina | 16
Te veel mannen op één avond! Waarom heb ik me in hemelsnaam in een middernachtelijke vlaag hiervoor opgegeven, vraag ik me af. Soms lijken dingen een stuk leuker op het moment dat je ze bedenkt dan wanneer ze door de werkelijkheid worden ingehaald. Ik bedwing de neiging om af te mailen, betaald heb ik toch al en het ergste dat me kan overkomen is een vervelende avond. Het is nog warm als ik naar hotel New York fiets, ik trap rustig de Erasmusbrug over en geniet onderweg van het uitzicht. Bij de receptie hoor ik waar ik moet zijn. Als ik de zaal binnenkom, sta ik meteen oog in oog met een man die mapjes aan het uitdelen is. Er hangt een gespannen sfeer, vanuit m'n ooghoek zie ik een aantal mannen wat ongemakkelijk bij elkaar staan, voor me staan een paar vrouwen te wachten. 'Even diep ademhalen', spreek ik mezelf moed in en recht m'n rug. Ik besluit me verder niet druk te maken, neem het mapje in ontvangst en wandel naar tafel 9. Wat daarna volgt is een wirwar aan mannen en handengeschud, in drie minuten tijd kun je het overal en nergens over hebben. Bij sommigen weet ik meteen al bij de eerste blik of zin, 'nee, niets voor mij, te ouwelullerig, formeel of voorspelbaar'. Twee namen heb ik onthouden van de 22, Tony, een Australiër, en Rob, halflang haar, de enige die me enigszins kon boeien. 'Ik ken je ergens van', zeg ik tegen de laatste. Pagina | 17
'Dat zou kunnen', antwoordt hij, 'ik heb ooit aan een tv-programma meegedaan.' 'Dat je dat onthouden hebt!' voegt hij er verbaasd aan toe. 'Het was een recente herhaling', zeg ik. We kijken elkaar glimlachend aan, moe van alle verhalen en mannen en vrouwen. 'Jij kijkt dwars door mensen heen, hé', observeert hij. Ik kijk hem plagerig nog intenser aan en grinnik, 'dat heb ik weleens eerder gehoord.' Aan het einde van de race, een ware uitputtingsslag, ik wist niet dat praten met zoveel verschillende, onbekende mensen zo vermoeiend kon zijn, is het tijd om het formulier in te leveren. Ik heb de stand helemaal niet bijgehouden en de lege vakjes staren me aan. Snel krabbel ik een kruisje achter Tony, gewoon omdat hij aardig was en ik geen onbeschreven blad wil inleveren. Met één persoon heb ik e-mail-adressen uitgewisseld… maar dat was een vrouw. Tip! Hotel New York
Pagina | 18
Het zomert in Rotterdam De zon brandt op m'n arm, ik kijk naar de witgelakte motorbootjes voor me met op de achtergrond welig groen en hier en daar een dansende vlinder. Tonic met citroen wordt zo gebracht, er is geen wolkje aan de lucht op een paar schaapjes na, toch is het voor een groot deel schijn. In werkelijkheid speelt mijn leven zich niet louter af op terrassen in de zon al dan niet aan het water. Vlakbij ligt een te grote hond aan een veel te lange lijn mij aan te staren. Zou hij voelen dat ik niet op m'n gemak ben of heeft-ie toevallig een voorkeur voor lekkere broodjes, vraag ik me af. Ik besluit nog een kop thee te bestellen als ik hond en getatoeëerde baas zie vertrekken. De rust keert weer, al is het aan de oppervlakte, van binnen knaagt het. Grote liefdes raak je nooit meer kwijt. En dat hoeft ook niet. Een felwit pak en rode schoenen trekken m'n aandacht, na Aboutaleb is dit de tweede BN'er die ik tegen het lijf loop. Het is Willem Reimers die samen met Herman den Blijker hotels een make-over geeft. Ik hou er wel van als mensen en dingen omgetoverd worden, maar het moet geen extreme vormen aannemen. Een tafeltje verder zit een leuke man met Pagina | 19
lange krullen, jongensachtig, beetje druk, echt Rotterdams. De zon verstopt zich opeens achter donkere wolken en ik twijfel tussen teruggaan of doorfietsen het onbekende tegemoet. Via een slingerpaadje steeds dieper het bos in beland ik ten slotte bij een hertenkamp. Ik klim op een van de bankjes om de dieren van bovenaf te fotograferen, maar dat schiet niet op met m'n 1.65 m. Ik besluit tussen de spijlen door foto's te maken, een vak apart blijkt later. Een pauw volgt me trots en nieuwsgierig, maar weet nog niets van stilteposes. Sommige herten komen op kruimels af die ik niet in m'n hand heb. Op het laatst zie ik nog een stoere eland die te beweeglijk is voor m'n camera. Later als ik de weg weer kwijt ben, word ik door een aardige student op het juiste pad gezet. Aan m'n linkerhand zie ik de Schone Lei uitnodigend liggen waar ik een glas wijn neem en geen laatste sigaret. Tip! Hertenkamp
Pagina | 20
'Alles van waarde is weerloos' Terrasjes en boten liggen er nog net zo bij als een tijd geleden, ook het geluid van slijptollen op de achtergrond klinkt vertrouwd. Mijn Oude Haven, mooie plek met uitzicht op de ranke Zwaan en het monumentale Witte Huis met z'n groenwitgestreepte luifels, zelfs de wolkjes kijken nog even schaapachtig als vorige keer. Een zwanenpaar glijdt statig over het water, de voorste draait z'n slanke nek nog even om, 'volg je me wel?' hoor je hem bijna denken. Rechts van mij staat een in blauw gaas gehuld gebouw, daar heeft imto Benelux de hand in gehad blijkens het bord. Alleen de balkons zijn naakt zodat de bewoners af en toe lucht kunnen happen. [Overal is aan gedacht.] De hijskraan erachter, pal naast de kubussen waarin ik altijd nog een blik wil werpen, draait overuren. Rotterdam bruist en ik kijk toe. 'Alles van waarde is weerloos' staat er nog steeds op het gebouw voor me, de zon schittert op het water en brandt op m'n gezicht, ook dat is niet veranderd. Sommige dingen blijven hetzelfde zonder monotoon te worden en dat heb je met mensen soms ook. Tip! Het Witte Huis
Pagina | 21
Pagina | 22
Warme kersen en slagroom In het kleine sprookjesbos - wat officieel Schoonoord heet - verdwaal ik bijna, maar wat is het prachtig tussen het ritselend groen. Even later beland ik op het terras van midgetgolfbaan Parkhaven met uitzicht op de Euromast, het is warm hier en ik leun loom achterover in m'n stoel, ook het weer viert vandaag vakantie. Van de aanblik van de olijke Ola-afvalemmers en aluminium asbakken word ik alleen niet vrolijk en ik richt m'n blik snel ergens anders op. Voor me staat in grote letters: 'Zelf meegebrachte consumpties mogen hier niet worden genuttigd!', er staan zelfs drie driftige strepen onder 'niet'. Naast me hangt een bordje met 'Voor de zoetekauw! Luikse wafel met warme kersen en slagroom'. Op een ander bord verderop is die wafel plotsklaps 'heerlijk' geworden, dat belooft wat. Ik begin er lol in te krijgen en speur om me heen op zoek naar meer. Naast me zie ik: 'Het is niet toegestaan te roken op de golfbanen. Roken alleen toegestaan op terras'. Half verstopt ontcijfer ik op een container de woorden 'Alleen toegang voor spelers', verderop nog eentje met 'Uitsluitend spelers hebben toegang tot Pagina | 23
het golf...', maar inmiddels ben ik het spelletje beu en concentreer me op m'n thee, op hier en nu zijn. Het is lekker in de zon, af en toe hoor je een enthousiaste kreet van een midgetgolfer, verder is het relatief rustig en heb ik net het goedkoopste stokbroodje gegeten in de elf maanden dat ik hier woon. 'Erg lang geleden dat ik met golfsticks in de weer was', mijmer ik. Dat was vooral tijdens minder geslaagde familievakanties in Spanje waar ik niet echt fanatiek tegen het balletje sloeg en meestal blij was als de verhitte midgetgolfsessie er weer op zat en ik een bevrijdende duik in zee kon nemen. Tip! Midget Golfbaan Parkhaven
Pagina | 24
Op paddojacht in de Botanische Tuin De man met het halflange grijze haar heeft in grote letters 'CREW' op z'n shirt staan. Hij glimlacht als ik de Kralingse tuin inloop. Een leuk gezicht heeft hij, besef ik, terwijl ik m'n fiets achter een bankje op slot zet. Ik heb me voorgenomen op zoek te gaan naar paddenstoelen, van die mooie rooie met witte stippen. Voor het eerst in m'n leven op paddojacht met de camera in de aanslag, maar waar ik ook tuur en speur, ik kom alleen maar kleine flutzwammetjes tegen. Hun aanblik lijkt in de verste verte niet op de prachtexemplaren die ik in m'n hoofd had. Net als ik boven zo'n iel zwammetje hang, zie ik vanuit m'n ooghoek iets zwartwits voorbijflitsen. 'Was dat nou de "botanische kat" van vorige keer?' Ik ga op m'n hurken onder zijn struik zitten en we kijken elkaar secondenlang sprakeloos aan. 'Blijf nou zoet staan', smeek ik. Z'n kattenogen boren door me heen. 'Wat zit dat mens daar dom in die struik' zie je hem bijna denken. Er wiegen steeds een paar herfstblaadjes voor z'n snuit waar m'n camera op scherpstelt in plaats van op hem. Pagina | 25
Opeens springt hij weg. Ik vlieg erachteraan tot we weer een stil onderonsje hebben, nu onder een andere struik. 'Braaf!', zeg ik liefdevol tegen hem als hij deze keer roerloos blijft staan. Ik lijk wel gek, denk ik als ik mezelf zo hoor en zie zitten daar in het groen, maar moet er tegelijkertijd ook om lachen. 'Dit moet 'm worden' en ik klik. M'n rug begint weer fel te protesteren, het is nu echt de hoogste tijd om te stoppen met de catshoot, al zijn dit niet de haarscherpe foto die ik in m'n hoofd had. Soms moet je genoegen nemen met minder, maar wel lief. Tip! Botanische tuin Kralingen
Pagina | 26
Aan het Langepad Volkomen verwaaid stap ik van m'n fiets af. Op het laatst werden fiets en ik bijna weggeblazen tijdens een poging om nog wat tegenstribbelende meeuwen op de foto te zetten. Ik ben veel te laat met alles besef ik, de kinderboerderij is nog maar vijf minuten open en de botanische tuin in de Cederstraat - een oase van rust - blijkt in november zelfs in het weekend onbereikbaar voor groenliefhebbers met camera zoals ik. Daarom besluit ik ter plekke datgene wat voor m'n lens komt te fotograferen: honden, vogels, bomen, de wandelende, fietsende en dravende medemens, kortom alles waar m'n blik over struikelt. Na deze overdenkingen spring ik weer op m'n fiets en rij over het gras naar de Kralingse plasrand. Mooi is het hier aan het water... In de verte zie ik een paar honden rennen die net een maatje te groot ogen. Die ene prachtfoto die ik in m'n hoofd had van wild opstuivend hondenhaar, zand en golven zal het dan ook niet worden. Het begint steeds harder te waaien, m'n zonnebril wordt bijna van m'n hoofd gerukt. Ik trap terug naar het pad en ga door naar Brasserie Taste, mooi gelegen aan het Langepad. Hier kom ik even op adem bij een glas hete thee en een lekkere tostimet-kaas. Door het raam zie ik opeens een paard voorbijdraven, z'n donkere contouren verdwijnen in de verte. Het is pas 16:54 uur volgens m'n mobieltje, de schemering zet nu al in. Dit is echt het verkeerde land voor mij, al is m'n paspoort het daar niet mee eens. De essentie staat vaak niet in dat soort officiële documenten.
Pagina | 27
Diep van binnen bruist geen Nederlands maar veeleer een zuidelijk temperament, het Hollandse blond-met-blauwe-ogen-gen is dan ook totaal aan mij voorbijgegaan. Tip! Brasserie Taste
Pagina | 28
Herrie in De Tuin Als een vriendin vraagt of ik meega naar De Tuin heb ik niet veel animo, al is het wel heel mooi gelegen aan de Kralingse plas en kun je er in lente en zomer heerlijk genieten van een drankje op het terras. Ik zeg tegen haar dat ik zo duf ben als een konijn. 'Heb je een konijn?' vraagt ze verbaasd. Ze is Marokkaanse en heeft vooral aan de telefoon soms moeite met m'n Nederlands. 'Nee-nee', roep ik, 'ik leg het je later nog wel uit'. Ik besluit m'n verstand op nul te zetten en gewoon 'ja' te doen. Een eindje fietsen op m'n nieuwe tweedehands Gazelle zal ons beide goed doen. Eenmaal bij De Tuin aangekomen, hoor ik live muziek en zie een portier breed voor de deur staan. Snel glip ik naar binnen en stuit op m'n vriendin die naast de jassen al op me staat te wachten. Een band speelt keihard covers en het is er bomvol. M'n stem komt nauwelijks boven het gedreun uit, een gesprek kun je hier wel vergeten. Nadat we ons glimlachend een weg hebben gewrongen, belanden we uiteindelijk met een glas wijn aan een tafeltje wat meer in de luwte. De band Los Zand blijkt best aardig, alleen staat het geluid verkeerd afgesteld waardoor de muzikanten niet tot hun recht komen. Vriendin schreeuwt boven de muziek uit dat hier veel vrijgezellen naartoe komen. Dat idee kreeg ik ook toen ik al die enigszins opgepimpte mensen zag, terwijl ik ertussen stond in m'n spijkerbroek. In plaats van uitnodigend, kijken m'n ogen eerder afwachtend, daarnaast ben ik op dat punt ook onzekerder dan vroeger en zie ik van een afstand een stuk minder omdat ik te ijdel ben om m'n bril op te zetten. Toch weer eens lenzen proberen, wie weet hebben ze ze tegenwoordig ook Marjelle-proof. Na een uurtje vechten we ons weer een weg Pagina | 29
naar buiten op zoek naar onze fietsen en een kroeg waar we even bij kunnen praten. Het blijft uiteindelijk bij een fietstochtje door nachtelijk Kralingen. Alle cafés waar we onze zinnen op hebben gezet, variërend van 't Bolwerk, SuS&Co, Villa Kakelbont, De Admiraliteit, De Dijk, Hoofdstuk II tot aan de Pui, blijken dicht of puilen uit. 'Dag!' roep ik tegen haar en spurt op m'n Gazelle door verlaten straten terug naar huis. Tip! De Tuin
Pagina | 30
IJskonijn Op zoek naar een leuke locatie besluit ik m'n grenzen te verleggen en winterhard door te fietsen ver voorbij Oostplein en Erasmusbrug ondanks m'n pijnlijke schouder en de niet bepaald zachtzinnige aanpak van m'n fysiotherapeut. Het is best fris hier in het Kunsthalcafé, ik verlang naar een zinderend openhaardvuur en warm m'n handen aan het theeglas bij gebrek aan beter. Schrijven lukt nauwelijks, m'n pen komt niet vooruit op het papier, eerst moeten m'n vingers ontkleumen. Foto's maken ín de sneeuw is niet echt m'n hobby. De eerste die er daarnet aan moest geloven was het konijn voor de Kunsthal dat er nogal kouwelijk bij lag. Vervolgens glij ik via de Rubensbenen naar het beijsde bruggetje, waar ik moet oppassen dat ik niet m'n nek breek terwijl ik het witte landschap fotografeer. Rotterdam rilt net als ik en ik besef dat ik nog een extra laagje aan had moeten trekken, want op de fiets is het bérekoud. Gelukkig heb ik wel superdikke sokken aan. Zo meteen moet ik dat hele eind weer terugfietsen, bepaald geen aanlokkelijk vooruitzicht. Het liefst zou ik nu onder een dubbeldonzen dekbed wegkruipen in plaats van in de vrieskou door Rotterdam karren met aan het eind als beloning nog even 'gezellig' boodschappen doen bij AH.
Pagina | 31
Glühwein… zou dat lekker zijn? Tip! Kunsthal
Pagina | 32
Wegdromen in de museumtuin Na een uurtje fitness loop ik voor het eerst de Pappegay binnen, het museumrestaurant van het Schielandshuis* waar ik ook nog een keer naartoe wil maar vandaag geen tijd had om er op m'n gemak rond te dwalen. Ik ben onder andere benieuwd naar de tentoonstelling 'Getekende Nederlanders' en de kledingcollectie. 'Het lijkt wel of ik van m'n geloof afgevallen ben', en ik moet om mezelf lachen. Wat een camera al niet kan doen, ik begin dat soort dingen steeds leuker te vinden terwijl ik vroeger met geen tien paarden een museum in te sleuren was. Het Wereldmuseum, de Kunsthal en de Dubbelde Palmboom waar ik in een ver verleden ooit als vakantiekracht heb gewerkt staan nog op m'n verlanglijstje. Vol enthousiasme heb ik me net met camera op het historisch 'poppenhuis' gestort dat op een tafel staat in het restaurant. Het is lang geleden dat ik met poppen speelde en die zagen er íets anders uit dan deze. Waarschijnlijk kom ik hier nog eens terug, het is een rustpunt in hartje Rotterdam en bij mooi weer kun je wegdromen in de museumtuin. Na een blik op de kaart wordt het de volgende keer dan wel een tosti, want € 6,00 vind ik iets te veel voor een stokbroodje gezond. De aankleding had ook wat sfeervoller gekund, meer in de geest van het Schielandshuis, maar de bijzonder aardige jongen maakt alles goed. Als hij me ziet schrijven nadat ik een serie foto's gemaakt heb, informeert hij of ik journalist ben. 'Ik blog onder andere over Rotterdam', vertel ik hem. Hij lacht. 'Ik hoop dat je iets goeds over ons schrijft.' Even later rekent hij slechts € 2,50 voor m'n broodje dat niet op de kaart stond, alleen kun je er niet pinnen, dus wel even geld meenemen. * Het Schielandshuis is inmiddels gesloten voor bezoekers, Museum Rotterdam is verhuisd naar Coolhaven 375 Tip! Museumtuin de Pappegay
Pagina | 33
Ontmoeting aan de Maas De aanwijzingen op m'n felroze memootje komen niet overeen met datgene wat ik onderweg tegenkom en uiteindelijk beland ik op de Oostzeedijk in plaats van op de Oostmaaslaan. Via de Honingerdijk rijd ik even later langs de Buizenwerf. Opeens zie ik aan m'n linkerkant Podium O950 opduiken, ik heb m'n bestemming bereikt. Een ietwat vreemd aandoend gebouw op een prachtige locatie aan de Maas kijkt me een beetje verloren aan, alsof het nog ontdekt moet worden door álle Rotterdammers. Eenmaal binnen lees en bekijk ik de gedichtenposters van kinderen uit verschillende landen die er hangen in het kader van 'Poem Express'. Het is slechts een greep uit de meer dan 10.000 inzendingen die zijn binnengekomen. Ik pak m'n camera en maak wat foto's van een paar opvallende gedichten. Vervolgens word ik door een bijzonder aardige coördinator rondgeleid door een aantal mooie lichte ruimtes met veel glas, hier en daar een houten vloer en schaakpatroon, hoge plafonds, een enkele koperen deur… Tot slot fotografeer ik vanaf het balkon op de vijfde etage het schitterende uitzicht terwijl ze op me wacht. In de lift terug vertelt ze dat het gebouw het een en ander heeft meegemaakt, niet alleen heeft het jarenlang leeggestaan, maar het is ook een periode gekraakt geweest. Momenteel is Podium O950 er gehuisvest met als doel een ontmoetingsplaats te worden aan de Maas. Pagina | 34
Hou je van de klanken van jong talent, van opzwepende violen, van lezingen over filosofische onderwerpen of word je warm van Russische films, dan zit je goed bij het podium. Ik ben benieuwd naar 'Dromen in Oktober', een documentaire van Leo de Boer die zich afspeelt in het negentiende-eeuwse Oktober-hotel in St. Petersburg dat sinds de perestrojka ook ruimte biedt aan veel tijdelijke bedrijfjes. Tegen een achtergrond van vergane glorie 'leeft overdag voorzichtig het kapitalisme'. Wie weet ga ik zelf wel op een slome zondagmiddag in maart naar deze film inclusief blini's, de weg ernaartoe weet ik inmiddels. Tip! Podium O950
Pagina | 35
Rotterdam bloeit op 'Het is lente!' fluiten de vogels door het halfopen raam. Ik glimlach en twijfel waar ik naartoe zal fietsen. Misschien zijn de terrasjes aan de Oude Haven inmiddels in ere hersteld. Van ver zie ik terrasstoelen gevuld met mensen, ze zijn uit alle hoeken en gaten gekropen om te genieten van de zon. Ik gooi m'n jas uit en plof neer in een van de rieten stoelen. De zon straalt en ik leun behaaglijk achterover. Op de achtergrond klinkt weer het geluid van een slijptol, twee mannen in felgele pakken zijn hard aan het werk. Rotterdam veert op in de lente, m'n ogen dwalen over de contouren van de Erasmusbrug, het imposante Witte Huis voor me en de kubussen aan m'n rechterkant. Alles ziet er mooier uit in het voorjaar. Binnenkort ga ik ook een kijkje nemen in een kubuswoning, na ruim een jaar Rotterdam wordt het weleens tijd. Ik probeer even alle achterstallige regeldingen en onbeantwoorde mail uit m'n hoofd te zetten. Hier op dit terrasje aan het water kan ik toch niets oplossen, al is het de vraag of ik er thuis wel aan toekom. Nog één beker thee en dan rij ik door naar de Kralingse plas, daar vlakbij is het hertenkamp. Misschien zijn er nog kleine hertjes bijgekomen, die als ze in een goede bui zijn het leuk vinden om hun donzige best voor de camera te doen. De zon brandt, ik wil nergens aan denken, alleen hier en nu zijn. Tip! Oude Haven
Pagina | 36
Er gaat een wereld voor je open! 'Ga je nog naar het Wereldmuseum?' informeert vriendin. Ik vertel haar dat m'n hoofd nergens naar staat vandaag en ik eigenlijk een hangdag wilde inlasten. Terwijl ik mezelf hoor praten, zie ik door het raam een strakblauwe lucht en besluit hangen te vervangen door fietsen. Vlak bij het Wereldmuseum ligt Zenne, een fantastische locatie met uitzicht op de Veerhaven. Boten, bootjes en watertaxi's schieten voorbij. Broodjes hebben ze er niet, wel fetasalades en mezzes, ik ben per ongeluk bij een Turks restaurant terechtgekomen en bestel alleen thee. Uit m'n ooghoek zie ik opeens een felgele amfibiebus door het water gaan. Grappig, op de fiets kwam ik hét ook al tegen, maar toen had-ie nog wielen. Ik maak snel een paar foto's, reken af en steek de straat over naar het Wereldmuseum. Een prachtig gebouw, de rode loper ligt al uit om me te verwelkomen. De toegang voor de Collectie is gratis, enigszins hijgend kom ik via de trappen op de derde etage aan en beland midden in een videouitzending waarin de mooiste beelden elkaar opvolgen. Ik begin gretig foto's te maken al zijn de omstandigheden bepaald niet optimaal. Dwalend door de ruimtes kom ik schitterende voorwerpen tegen, waaronder een angstaanjagend zwartveren beeld dat me indringend aankijkt. Ik vind het een erg mooie verzameling, alleen jammer dat ik al snel een suppoost tegen het lijf loop die me vertelt dat ik er niet mag fotograferen. Vroeger mocht dat wel, maar nu niet meer omdat er ook particuliere stukken tussen zitten. Pagina | 37
Inmiddels heb ik nu echt honger gekregen. Ik rij naar Loos waar ondanks een stevige wind mensen nog volop buiten zitten. Als uiteindelijk na een half uur de sla van m'n bord vliegt en ook m'n haar alle kanten oppiekt behalve de goede, besluit ik naar binnen te gaan en even bij de leestafel te kijken. Het is lang geleden dat ik door de OOR bladerde. Als ik hun recensie van CocoRosie lees, word ik erg nieuwsgierig naar de twee eigenzinnige zusjes. Eenmaal thuis draai ik op Youtube het ene na het andere nummer, m'n nieuwste ontdekking van afgelopen week. Tip! Wereldmuseum
Pagina | 38
Fréderique zingt! Donkere wolken pakken zich samen als ik naar Blijdorp fiets waar ik om half zes bij de flamingo's heb afgesproken met een vriendin. Aangetrokken door de namen van Fréderique Spigt, Jules Deelder en Noodweer hebben we besloten naar het ZOOmers Vrijwilligersfestival te gaan ondanks de verwachte toeloop van ruim 5000 bezoekers. Megafestaties zijn niet echt aan mij besteed, diergaarde Blijdorp komt dan ook het meest tot z'n recht als er zo min mogelijk mensen rondlopen en ik op m'n gemak door de Chinese tuin kan slenteren, onderweg af en toe een onager, lama of ijsberenkind begroetend. Deze keer gaat het niet om de dieren, maar worden de mensen in het zonnetje gezet, iedereen die zich belangeloos heeft ingezet, van taalcoach tot medewerker van de Dierenambulance en alles daartussenin. Nadat we de plattegrond hebben bestudeerd gaan we naar de Lepelaar om iets te eten voordat om kwart over zeven Ahmed Aboutaleb de avond officieel opent. M'n frieten waaien even later bijna uit hun kartonnen bekertje, maar de sfeer is goed ondanks het winderige weer en die anderhalve druppel regen die er gevallen is. Pagina | 39
Net op tijd komen we bij de Terraszaal aan waar Aboutaleb met ambtsketting ons al tegemoet glinstert en even later zijn speech houdt. Nergens is meer een zitplaats te bekennen en opeens bevinden we ons pal achter de burgemeester die inmiddels is uitgepraat en worden verwelkomd door een explosie aan geluid, de Burundische band Ropabu sliert de zaal binnen. Prachtige mannen met djembés van bijna vijftig kg op hun hoofd die sierlijk en ritmisch voortbewegen en vervolgens drummen alsof hun leven ervan afhangt. Daarna komt Fréderique Spigt aan de beurt, van de eerste tot de laatste minuut een geweldig optreden. Noodweer is de afsluiter, met veel enthousiasme worden nummers als Rotterdam bijvoorbeeld gespeeld. Mooi einde van een leuke avond. Moe, warm en een beetje dizzy na een paar glazen wijn rij ik terug naar Crooswijk. Tip! Diergaarde Blijdorp
Pagina | 40
Run baby run Het beloofde mooie weer laat vandaag op zich wachten, maar op het moment dat ik de deur uitga breekt de zon dan toch door. Ondanks het klamme weer fiets ik in een stevig tempo naar het Langepad aan de rand van het Kralingse bos waar de Run for KiKa wordt gehouden. Doel van deze sponsorloop is geld inzamelen om daarmee kinderkanker nóg beter te behandelen en te genezen. Het is kwart over drie, om half vier begint de KidsRun van 1 km. Voordat ik de kleine lopertjes op de foto ga zetten, eet ik eerst nog snel een tosti-zonder-ham op het vlakbij gelegen Taste-terras. Met een kop thee in m'n hand kijk ik vol respect naar de laatste vermoeide volwassenen die voorbijdraven en er inmiddels bijna 10 km op hebben zitten. Opeens komt er uit het niets een meisje op skates in volle vaart op me af, het gaat zo snel dat ik niet eens iets roep, alleen maar m'n handen bezwerend voor me uitsteek, gelukkig heeft niemand zich pijn gedaan. Op weg naar de start kom ik nog een bekend gezicht tegen, ik twijfel geen seconde en maak een foto van Joanna met haar Engelse bulldog. Daarna zijn de KiKa-kids aan de beurt, klein en groter door elkaar, enthousiast zijn ze allemaal. Ik glimlach terwijl ik het ene plaatje na het andere schiet. Tip! Run for KiKa
Pagina | 41
Een zomerzondag in het park Nadat ik bij toeval een optreden van het Manuel di Candinho Quintet meemaak op het overvolle terras van de Kunsthal rij ik door naar Het Park. Vandaag is de laatste voorstelling in de ZomerZondagenreeks. Precies op tijd zet ik m'n fiets naast een ijscokar. Op het met bloemen versierde podium op het veld tegenover het koetshuis zijn de Balcony Players net begonnen, hun muziek is een opzwepende mix van klezmer & gypsy. Het is druk in het park - jong, oud, dik, dun, met of zonder hond en kids, alles staat of ligt in het gras - de sfeer is ontspannen en de zon bij vlagen heet. Onder de bezielende leiding van de violiste wordt het ene na het andere nummer vol overtuiging gebracht. Een stel kleintjes zit inmiddels zelfs al op het podium, mensen dansen, klappen en hebben het naar hun zin. Het enthousiasme spat dan ook van de jonge muzikanten af, een kleurrijke en internationale band, de een heeft z'n wortels in Peru, de anderen komen uit Nederland, België en de VS. Leuk optreden en een mooi initiatief zo'n gratis festival voor alle Rotterdammers. Volgend jaar ga ik een aantal ZomerZondagen eerder op pad neem ik mezelf voor. Tip! ZomerZondagen Pagina | 42
Even stoom afblazen! Ondanks de door Weeronline voorspelde regen en onweersbuien sprint ik op de fiets naar de Schiedamsedijk terwijl de eerste druppels vallen. Leuk om daar weer te zijn, het is jaren geleden dat ik er samenwoonde. Die vijf trappen op en neer om je post te halen vergeet ik nooit meer, net zomin als de mooie dingen die we toen samen hebben meegemaakt. In die periode begon ook mijn freelance bestaan, eerst als corrector, later als redacteur en vertaler… Ik dwaal af, het is al bijna half vier en ik moet nog snel een kaartje kopen bij het Havenmuseum*. Helaas blijk je er niet te kunnen pinnen en ik heb geen cash bij me. 'Jammer, dan heb ik me voor niets gehaast', zeg ik tegen de vriendelijke man achter de balie. Hij werpt een blik op m'n verhitte gezicht en zegt: 'ik geef je wel een vrijkaartje.' Wat lief, denk ik, en neem me meteen voor die vijf euro nog deze week langs te brengen. Het is gelukkig niet druk bij de aanmeerplaats, ik hou er niet van om opeengepakt als sardientjes op een boot te zitten. Ik wil ruimte, iets waar ik ook in een relatie behoefte aan heb. Ondertussen begint het op te klaren, hier en daar schemert blauw door de wolken heen. Plotseling klinkt het dreunende geluid van een stoomfluit, mensen grijpen verschrikt naar hun oren, de 'Volharding I' kondigt luid en duidelijk z'n komst aan. Mooi, authentiek kolengestookt stoomschip uit 1929 wat niet alleen in Nederland vaart, ook Duitsland en België staan af en toe op het programma. Heerlijk is het om met de camera alles om me heen vast te leggen, ik hou van Pagina | 43
water, van varen, van vrijheid, van… Even later word ik uitgenodigd om een kijkje in de stookruimte te nemen, ik klauter het steile trapje af en sta oog in oog met roodgloeiende kolen. Het is er bloedheet, maar de aardige jongen die het schip op gang houdt maalt er niet om. Het valt me sowieso op met hoeveel plezier en enthousiasme de bemanning zijn werk doet, dat alleen al maakt het bijna de moeite waard. Na een ontspannende tocht van zo'n vijf kwartier meren we weer aan, op het moment dat ik voet aan wal zet begint het te motregenen. Bijna even snel als ik gekomen ben fiets ik terug naar huis. Net voordat het onweer losbarst trek ik de deur achter me dicht. * Het Havenmuseum is in september 2014 gefuseerd met het Maritiem Museum Tip! Maritiem Museum
Pagina | 44
Dwaas in de Maas Als 's middags plotseling de hemel blauw kleurt, besluit ik voor het eerst mee te doen aan het Rondje Noordereiland. Niet letterlijk, drie km zwemmen in open water is een iets te grote uitdaging, maar als toeschouwer gewapend met camera en notitieblok. Nadat een vriendelijke man op de Erasmusbrug me heeft verzekerd dat vijf minuten genoeg is om naar de overkant te rijden, spring ik weer op de fiets. Het is er erg druk, de zwemmers staan al in de startblokken als ik aankom en talloze roeiboten inclusief de Reddingsbrigade liggen paraat. Niet alleen het eilandje zelf is leuk, ook het schitterende uitzicht op de skyline van Rotterdam is meer dan de moeite waard. Onderweg kom ik behalve de zwemmers die zich inzetten voor schoon water ook plukjes studenten en picknickende families tegen. Er hangt een ontspannen, gemoedelijke sfeer, jong en oud, al dan niet sportief, alles door elkaar. Nadat de laatste zwemmers ten slotte binnengedruppeld zijn, stap ik weer op de fiets en hoop dat er net die ene foto bij zit met dat ietsje 'meer'. Warmgestoofd door de zon en met een leger hoofd dan toen ik kwam rij ik terug naar huis. Tip! Rondje Noordereiland
Pagina | 45
Pagina | 46
De boot gemist? Gisteren de Slotvijver, idyllische plek in hartje Kralingen, vandaag staat de watertoren op het fietsmenu. Ik rij door een mij nog vrij onbekend deel van Rotterdam, voorbij Trompenburg Tuinen & Arboretum. Op goed geluk fiets ik verder tot ik geen idee meer heb waar ik ben, een behulpzame jongen vertelt me welke kant ik op moet. Al snel zie ik in de verte de contouren van de watertoren verschijnen. Mooi, oud bouwwerk, een rijksmonument, alleen ben ik op dit moment meer geïnteresseerd in wat café Tom Tom op de begane grond te bieden heeft. Dat verhaal is gauw verteld, want de kroeg blijkt gesloten. Op het pand ertegenover zie ik 010 Publishers staan, heel even overweeg ik te polsen of ze misschien een freelance corrector nodig hebben, maar vrijwel meteen laat ik dat idee varen, geen goed plan om zomaar onaangekondigd binnen te vallen. Op de terugweg kom ik langs de logeerboot, alleen de naam al is leuk, maar ook het dek vol bloemen ziet er uitnodigend uit. Als ik niet in Rotterdam woonde, zou ik graag een nachtje op het water willen slapen in goed gezelschap. Maar m'n eerstvolgende overnachting zal niet op een boot zijn, wel in een B&B in het verre Twente. Aangezien de treinreis via Apeldoorn gaat, combineer ik het misschien wel met een bezoek aan de Apenheul. Het lijkt me nog steeds leuk om Pagina | 47
losspringende aapjes te ontmoeten en te fotograferen… Opeens betrekt de lucht, ik draai me om en sprint naar huis voordat de zomerse regenbui losbarst. Tip! Logeerboot
Pagina | 48
Parel aan de Maas Nieuwsgierig geworden naar de parel aan de Maas besluit ik voor de tweede keer met de Aqualiner naar Heijplaat te varen. Toeval bestaat niet, op het dek zie ik dezelfde vrouw staan als de vorige keer, de Heijplaatse die me op het rivierstrand opmerkzaam heeft gemaakt. Na een zonnige overtocht waarbij ik alles fotografeer wat los- en vastzit op het water legt ze me uit hoe ik vanaf de RDM Campus naar het strandje moet rijden. Een aparte gewaarwording om op dit eiland rond te fietsen, een soort van miniatuur-Rotterdam met vriendelijke mensen en een rustige dorpskern. Een van de voorbijgangers aan wie ik de weg naar het strand vraag, vertelt 'ik woon hier al 56, nee, 57 jaar en ik komt er haast nooit', ondertussen snuffelt haar hond nieuwsgierig aan m'n broekspijp. Ik ga op zoek naar het door haar beschreven 'poortje in het groen'. Als ik dat eenmaal gevonden heb, rij ik het kronkelige pad af waarna ik opeens oog in oog kom te staan met deze parel aan de Maas. Zand, zee, zon… Rotterdam op zijn best. In het Dokkaffee sluit ik even later een zonovergoten middag af met Earl Grey en kaascroissant, in m'n gedachten was ik even op vakantie. Tip! Heijplaat
Pagina | 49
Take the money and run! Dit zinnetje schiet door m'n hoofd als ik de foto groot op m'n scherm zie. Benieuwd naar de oorsprong ervan vraag ik raad aan Google. Waar zou ik zijn zónder, ik kan me niet eens meer herinneren hoe het er in het preGoogletijdperk aan toeging. Tot mijn verbazing is het de titel van een film van Woody Allen en een nummer van de Steve Miller Band. Al ben ik een fan van zijn films, deze ken ik niet. Ook de liedtekst klinkt mij onbekend in de oren, toch moet ik die ene zin ooit ergens opgevangen en opgeslagen hebben. Grappig hoe het geheugen soms werkt. Plaats delict is de Witte de Withstraat afgelopen zondag tijdens 24 uur cultuur. De Wereld van Witte de With, straatKunst waar ik van hou. Alleen jammer dat ik door een blessure niet te lang kon lopen en slechts een fractie van het totaalaanbod heb gezien. Anders was ik zeker langer gebleven, had ik behalve de 'worsten aan de Westersingel' nog andere feestvierende beelden op de foto gezet. Volgende keer van alles méér. Tip! 24 uur cultuur
Pagina | 50
Pagina | 51
Op de Kop van Zuid Nadat ik lijn D heb genomen naar het Wilhelminaplein arriveer ik in een supermoderne metrohal, veel chroom en staal, en word daarna op de roltrap een sluis ingezogen. Als ik vervolgens met tas om m'n nek, natte plu in de ene hand en camera in de andere probeer een foto te maken van dit surrealistische tafereel springt m'n batterij onverhoeds op 'leeg'. Even later loop ik in een troosteloze motregen naar LantarenVenster, een in the middle of bloody nowhere-gevoel bekruipt me. Het is lang geleden dat ik naar de film ben geweest en deze keer nog gratis ook dankzij Rotterdampas. Toen ik de aankondiging van de premièrefilm 'Midnight in Paris' voorbij zag komen in m'n mail, besloot ik ernaar toe te gaan. Ik heb bijzondere herinneringen aan de films van Woody Allen, onder andere 'Annie Hall', 'Interiors', 'Manhattan' en 'Hannah and Her Sisters' zijn me bijgebleven en niet te vergeten het gezelschap van m'n liefste vriend. We deelden niet alleen lief en leed, maar hielden ook van dezelfde films. Dat was toen, ook in deze film lopen verleden en heden door elkaar. Om klokslag drie uur wandel ik de halflege zaal binnen en vlij me in een van de zachte kuipstoeltjes. Na reclame en filmtrailers komt dan eindelijk de hoofdpersoon die schrijver is vol in beeld. 'Waar ken ik die acteur toch van', vraag ik me af. Ik verman me en concentreer me op het Parijs van toen en nu dat in al z'n glorie op het grote doek tot leven komt. Al snel blijken de hoofdpersoon, Gil Spender, wiens stem en intonatie heel erg aan die van Woody Allen doen denken, en ik op dezelfde golflengte te zitten, iets wat bepaald niet opgaat voor z'n vriendin en aanstaande schoonfamilie. Ik leun achterover en laat me meevoeren door Parijse straten, krijg een kijkje in het nachtleven van weleer, met veel drank, sigaretten en een enkele cancan. Ik ontmoet schrijvers en kunstenaars uit de jaren '20, ondermeer Hemingway, Scott Fitzgerald, zijn vrouw Zelda, Dalí, T.S. Eliot, Buñuel en Picasso. Soms komt er een briljante zin voorbij en moet ik me bedwingen om 'm niet meteen op te schrijven. Goede film met hier en daar prachtige Woody Allen-dialogen, maar m'n hart gaat toch meer uit naar een film als Annie Hall, bedenk ik, terwijl langzaam de lichten om me heen weer aangaan. 'Paris is most beautiful in the rain', zegt Gil vol overtuiging aan het eind. Als ik terugloop vind ik de verregende Kop van Zuid daar toch wel schril bij afsteken. Tip! LantarenVenster Pagina | 52
Bad boys In een impuls heb ik me een tijd geleden opgegeven voor een rechtbanksessie. Ik ben altijd al geïnteresseerd geweest in rechtspraak en heb zelfs ooit een blauwe maandag rechten gestudeerd. Gevangenissen fascineren me op een bepaalde manier, getuige ook de vele docu's die ik over dit onderwerp heb gezien, waaronder 'Septembres', 'Veroordeeld', 'Inside Death Row' en 'Behind Bars'. Bovendien heb ik een groot rechtvaardigheidsgevoel. Daarnaast voel ik aversie tegen het sec opsluiten van mensen, in plaats van er beter uit te komen fungeert de gevangenis vaak als kweekvijver voor toekomstige beroepscriminelen. Woensdagavond fiets ik naar het Wilhelminaplein waar de rechtbank zetelt. M'n tas en ik komen geluidloos door beide detectiepoortjes, eenmaal op de vierde etage blijk ik bepaald niet de enige die op dit idee is gekomen. Voor me zie ik opeens Fréderique Spigt met vriendin opduiken, haar optreden een aantal maanden geleden in Blijdorp staat nog vers in m'n geheugen. Rond half acht drommen de mensen zaal 14 binnen, ik kom terecht naast een familie waarvan de dochter pa al snel toesist dat ze wég wil en zoonlief steeds irritante knorgeluiden maakt.
Pagina | 53
Het is leuk om deze nagespeelde zitting bij te wonen. De politierechter, pal onder het portret van Bea, de officier van justitie, advocaat en verdachte spelen hun rol met verve. 'Ik wil niet de meest recente ringtones horen', zegt de eerste semi-streng. Vervolgens begint de strafzaak waarin het om de mishandeling van de vriendin van de verdachte gaat onder invloed van alcohol, hij is al eerder veroordeeld en zit nog in zijn proeftijd. Interessant ook om aan het eind het requisitoir van de openbare aanklager en het pleidooi van de advocaat te horen met hun verschillende opvattingen over de hoogte van de strafmaat. Aan het slot is er gelegenheid om vragen te stellen waar behalve Fréderique ook een aantal anderen gebruik van maken waaronder een paar jonge kinderen. Grappig om te zien dat ze op die leeftijd al zo'n zitting willen bijwonen, goed geluisterd hebben en slimme vragen stellen. Zelf heb ik de kans aan me voorbij laten gaan, als ik twee uur lang niets kan drinken heb ik geen stem meer over, daarnaast ben ik in dit soort situaties soms ook net niet assertief genoeg. Wie graag een keer een zitting wil bijwonen kan gewoon langsgaan, de meeste zittingen zijn openbaar. Tip! Ontmoet een rechter
Pagina | 54
'Wat een dun boekie!' Recent lag het boekje 'Rotterdamse bijnamen' in m'n brievenbus, het leek me wel handig als naslagwerkje of als voer voor een blog en die zes euro is geen geld. Sinds ik na tien jaar afwezigheid weer terug ben in Rotterdam, stad waar ik me thuisvoel maar niet geboren ben, schrijf ik er regelmatig over, boeken daarentegen koop ik nog zelden. Vroeger verslond ik ze, maar daar kwam verandering in toen ik voor m'n studie veel Duits moest lezen. Vanaf dat moment werd lezen een ware worsteling, na m'n afstuderen kon ik dan ook geen boek meer zien. Feitelijk is dat nooit meer goedgekomen, al kan ik nog steeds wel genieten van m'n favoriete schrijfster Iris Murdoch, auteur van onder andere de prachtige roman 'A Word Child'. Nieuwsgierig blader ik door de bijnamenbundel, of het nu om straten, gebouwen, bruggen, kunstwerken of personen gaat, overal kleeft wel een bijnaam aan. Opvallende, gekke, mooie en rare namen komen voorbij, hieronder een korte impressie: Rotterdam 'Koningin van de Maas' en 'Stad zonder Kapsones', Straatweg 'De Quotegoot', Ommoord 'Rollator City', Rotterdam-Zuid 'De Afvoerput', Erasmusbrug behalve 'De Zwaan' ook 'De Wipkip', Station Blaak 'De Vliegende Schotel', Ahmed Aboutaleb 'Appie', Centrale Bibliotheek 'De Buisbaby', Wouter Bos 'Wouter Boslim', parkeergarage Museumpark 'De Blunderput', Regilio Tuur 'Turbo Tuur', nieuwe Centraal Station 'De Patatzak', Pagina | 55
Euromast 'De Reus van Rotterdam', Hofplein-fontein 'De Flipspuit'… en nog veel meer vind je in 'Rotterdamse Bijnamen'. '"Wat een dun boekie!" zal een Rotterdammer zeggen als hij dit boekje in handen krijgt. Want hij weet dat Rotterdammers gek zijn op bijnamen en dat die hier nooit allemaal in kunnen staan. Dat klopt.' Uit: Voorwoord 'Rotterdamse Bijnamen' Herco Kruik Tip! Scheurmail Rotterdam
Pagina | 56
Op een matras in Noord Afgelopen weekend heb ik weer verschillende kanten van Rotterdam gezien. Vrijdag gaf ik in Floor Engelse conversatieles in ruil voor Spaans, de dag erna lag ik ergens in Noord op een matras met een didgeridoo aan m'n oor. Het was de tweede keer dat ik een klankhealing concert in Djoj bijwoonde en ik vond het heerlijk om me te laten meevoeren op de muziek. Bijzonder ook het samenspel van verschillende instrumenten, het galmende geluid van de gong, de ijle vrouwenstemmen en de mistige rainsticks afgewisseld met de zwaardere didgeridoo's en tinkelende klankschalen. Een van de zeldzame gelegenheden dat ik zelfs na anderhalf uur nog dacht 'ga door, ik wil meer!' De datum van het volgende concert heb ik bij thuiskomst dan ook meteen in m'n agenda gezet. Zondag was de laatste dag dat het Nationaal Onderwijsmuseum open was, 1 juli verhuizen ze naar Dordrecht, en op de valreep besloot ik ernaar toe te gaan. The Amazing Stroopwafels zongen me tegemoet, het publiek had zo te zien en te horen een hoog lerarengehalte, niet verwonderlijk natuurlijk. In een van de ouderwetse klaslokalen wurmde ik me in een houten schoolbankje. Het bekende plankje met 'aap, noot, mies' lag voor me, al hoorde ik daar pas voor het eerst in Nederland van aangezien ik tot m'n zestiende in België heb gewoond. Daar waren blauwe plooirokjes & witte bloesjes de verplichte trend op de lagere school. Hier komt waarschijnlijk ook mijn hekel aan een uniform en dito gedrag Pagina | 57
vandaan. Na een beker ranja liep ik de zalen door om een fotoshoot te maken. Helaas dachten m'n batterijen er anders over, toen ik net een paar foto's had gemaakt flitste 'goodbye' al over het scherm. Tip! Djoj
Pagina | 58
Nieuw adres: Voorschoterlaan 79 Na m'n afspraak loop ik terug naar de Hesseplaats. De metro rijdt net voor mijn neus weg, maar tien minuten wachten in de zomerzon is heel wat aangenamer dan weggedoken in je winterjas. Ik kijk naar de strakblauwe lucht en twijfel of ik door zal gaan naar de stad of er al bij Kralingse Zoom uitga. De naam roept associaties op met paarden en groen, maar als ik uitstap komt een zee van studenten me tegemoet en zie ik bordjes met Erasmus MC en Brainpark. Ik besluit terug te lopen en de metro te nemen naar de Voorschoterlaan. Misschien ben ik nog op tijd voor een broodje in het Theehuis van Trompenburg Tuinen en kan ik onderweg genieten van alles wat groeit & bloeit. Helaas gaat dat plan niet door, als ik verhit binnenval blijken de broodjes allang op. Ik wandel naar het ernaastgelegen IDRW, een ultrachique tent, en vraag of ik misschien iets simpels kan bestellen. Een lunch bestaat er niet uit gewone broodjes-met, aan hun witgedekte tafels worden louter exquise gerechten geserveerd wordt mij verteld, zij het in iets andere bewoordingen. Terwijl ik verder loop beginnen m'n voeten steeds meer te branden, ik krijg haast visioenen van een ijs- en ijskoude Tonic en ook m'n maag protesteert. Dat vergeet ik allemaal op slag als ik op een bepaald moment door de kier van een hek opeens een idyllisch hofje ontwaar. Hier wil ik wonen. In een lief huisje met de gemeenschappelijke voortuin aan je voeten, ver weg van m'n lawaaierige, asociale buren. Op de Voorschoterlaan 79 staat de wereld even stil, het leven kabbelt in een traag tempo voort. Dé plek om tot rust te komen na alle geluidsoverlast van de afgelopen jaren en een inspirerende omgeving voor een herstart van m'n freelance werkzaamheden. Na een paar Pagina | 59
minuten kom ik weer met beide voeten op aarde en herinner me een ander idyllisch plekje, de stadstuin van het Schielandshuis waar ik met de Rotterdampas gratis in mag. Als ik even later door lijn 21 voor de deur word afgezet, gulzig van m'n Tonic drink en in m'n ovenwarme broodje bijt, omringd door alle kleuren groen en prachtige paarse bloemen, denk ik, ja, dit is the place to be. Foto Wikipedia Tip! Voorschoterlaan 79
Pagina | 60
Swingen op het Stadspodium Vandaag geeft Spinvis een verrassingsconcert op het Grote Kerkplein in Rotterdam en ik besluit ernaar toe te gaan. Niet alleen heb ik goede herinneringen aan z'n optreden tijdens de Parade een aantal jaren geleden, ook z'n teksten en muziek spreken me aan, sowieso vind ik hem wel iets liefs hebben. Om kwart over één stap ik de deur uit, het weer werkt gelukkig ook mee. Als ik even later over de drukke markt loop hoor ik in de verte al zijn stem. Er hangt een relaxte sfeer bij het Stadspodium, mensen klappen enthousiast, kinderen spelen op het podium, ouders fotograferen vertederd hun kroost. De band swingt, bekende nummers als 'Ik wil alleen maar zwemmen' en 'Voor ik vergeet' komen voorbij. Ik schuif wat meer naar voren zodat ik niet steeds extra hoofden voor m'n lens krijg - ik had beter laarzen met hoge hakken aan kunnen trekken, bedenk ik. Eenmaal dichterbij maak ik gauw nog een serie foto's. Met de warme herfstzon op m'n gezicht laat ik vervolgens m'n gedachten de vrije loop en geniet van het optreden. Als veel te snel voor mijn gevoel de muziek weer stopt komt er een paar meter verder onverwacht nog een toegift. Zeven jongens blazen de longen uit hun lijf, leuke afsluiting met het Broken Brass Ensemble. Ik slenter terug over de markt en trakteer mezelf op een grote bos gele rozen. Tip! Stadspodium Pagina | 61
De puinhopen van Rotterdam Het regent dikke tranen, ondertussen zit ik te dubben waar ik met dit druilerige weer naar toe zal gaan. Ergens een warme panini eten lijkt me wel wat en m'n camera staat te springen om foto's te maken, hij is een beetje uitgekeken op al die strandtaferelen van de laatste tijd. Opeens denk ik aan het Schielandshuis, tijd geleden dat ik er geweest ben. Wanneer ik google op de openingstijden blijkt dat het Huis binnenkort definitief z'n poorten sluit. Toeval bestaat niet. Ik neem snel de metro naar Beurs, loop zonder te betalen door bij de ingang, wel nadat ik eerst m'n Rotterdampas heb laten zien, en sprint de zachte treden op waar op het derde niveau de tentoonstelling '1000 jaar Rotterdam' te zien is. M'n camera is meteen gefocust op de tattoo man, na een rondje vergezichten en portretten, waarbij het bijzondere schilderij De puinhopen van Rotterdam van Gerard van Zwieten me bijblijft, zie ik ook voor het eerst een foto van het oude CS met de ode 'TRAAN LATEN' in plaats van 'CENTRAAL STATION'. Ik kijk en fotografeer nog even wat filmbeelden die voorbijkomen met ondermeer Pim Fortuyn en loop vervolgens terug naar beneden via de exposities 'Familie' en 'Werkstijl'.
Pagina | 62
Een paar minuten voor sluitingstijd glip ik de vestibule in om nog gauw m'n tas en plu uit hun kluisje te bevrijden en stap de inmiddels donkere buitenwereld weer in. Tip! Rotterdampas
Pagina | 63
Dat wordt buffelen! Scheepjes kunnen leuk zijn, vooral aan de vissersboten in Griekenland die tussen de eilandjes door pendelden heb ik goede herinneringen. Van een zeilvakantie lang geleden herinner ik me daarentegen vooral de kou, de saaie theorielessen en de veel te korte hete douches waaronder ik weer een beetje tot leven kwam. Varen van Angina naar Angistri zoals die keer met ex-vriend, dat zou ik wel weer willen en dan uitpuffen in de warme schaduw bij een bord fasolakia en een of meer glazen retsina. De zoete smaak van herinneringen. Aan dit alles dacht ik toen ik hoorde dat museumschip 'Buffel' Rotterdam ging verlaten. Op de laatste dag besluit ik nog even van mijn Rotterdampas te profiteren en een gratis kijkje te nemen aan boord. Ik klauter ladders op en af, kom onderweg een hevig blazende zeeman tegen en een paar kinderen die net als ik wilden voelen of de erwtensoep en het brood op de feestelijk gedekte tafel wel écht zijn. Het is dan ook geen toeval dat ik ooit een museumsuppoost hijgend in m'n nek kreeg toen ik met m'n vinger naar een schilderij prikte. Leuk dat kijkje Pagina | 64
binnenboord. De mannen op de foto zijn overigens niet echt, dat zag ik wel meteen. Tip! Museumschip 'Buffel'
Pagina | 65
Merry-go-round Ondanks een paar griepbacillen die nog niet van wijken willen weten, trek ik me daar vandaag niets van aan en dirigeer m'n tegenstribbelende lijf naar metrostation Oostplein. Dik ingepakt, met sjaal, winterjas en wollen handschoenen is het nog net te doen in de kou. In m'n hoofd circuleren drie dingen die ik zometeen graag in Boijmans wil bekijken, een ervan is de Spiegelkamer. Als ik even later het spoor bijster raak bij de ingenieuze garderobe-carrousel, welk touw correspondeert met welke hanger, schiet een aardige Belg die net als ik ook wel moet lachen om m'n gestuntel me tot tweemaal toe te hulp. De videoinstallatie Laat je haar neer is het eerst aan de beurt, nietsvermoedend loop ik de trap op en kom vervolgens terecht in een donkere ruimte waar een vrouw pogingen doet om haar blote voeten in de gaten van een groot kleurig net te wurmen. Ik twijfel even vanwege hoogtevrees, door het net zie je de diepte daaronder. Gelukkig is er zo weinig licht dat ik de helft toch niet zie en een paar tellen later kruip ik als een krab over de strakgespannen draden. Halverwege blijf ik zitten, maak een rits foto's terwijl m'n knieëen pijnlijk in het net drukken en bedenk dan dat ik ook weer terug moet. Bij thuiskomst blijken uitgerekend deze foto's niet goed gelukt, dus binnenkort heb ik weer een klimpartij voor de boeg. Tip! Museum Boijmans van Beuningen
Pagina | 66
Ik mis je Inmiddels woon ik in Tilburg, vandaag ga ik voor het eerst in een jaar terug naar Rotterdam, stad van mijn hart. 's Middags heb ik een afspraak met een uitgever waar ik vroeger als freelancer voor gewerkt heb. Ik kan me dat monumentale pand in hartje Rotterdam nog goed herinneren. Aangezien de NS code rood heeft ge-sms't – er wordt een massale intocht van sneeuwvlokjes verwacht – is er een aangepaste dienstregeling. Ik neem daarom een trein eerder en kom uiteindelijk veel te vroeg op CS aan, onderweg is er geen 'spatje sneeuw' te bekennen. De trein glijdt soepel en onverstoorbaar over de rails. Het nieuwe station, ook bekend als Station Kapsalon, ligt er nog mooier bij dan toen ik vorig jaar februari op de trein naar Tilburg stapte. Niet wetende dat het zo lang zou duren voordat ik mijn stad zou terugzien. De uitgever begroet me vriendelijk, een innemende man met bijzondere verhalen. Hij steekt een sigaret op en we halen wat herinneringen op. Ik vertel hem kort in welke lastige situatie ik zit. Zonder franje. Ook hij is een man die houdt van duidelijkheid en die to the point is. 'Zal ik je gelukkig maken?' vraagt hij aan het eind. 'Ja, graag!' antwoord ik. Hij tovert een tekst op zijn beeldscherm en leest een paar zinnen voor. Het gaat over een schip. De rest ben ik kwijt, want ik was te zeer afgeleid. 'Als je eerst een proefcorrectie doet, dan kijken we daarna Pagina | 67
of de opdracht definitief doorgaat.' Ik knik instemmend en duim in stilte dat het doorgaat, ik heb het geld hard nodig. Eenmaal buiten besluit ik me niks van het weer aan te trekken. Het is koud en er staat een harde wind. Heb ik toch m'n muts niet voor niks meegenomen. Donkere wolken pakken zich samen boven de Maas, in de verte de contouren van de Willemsbrug en hotel New York, een passerende Waterbus doet me denken aan zomerse tochten naar Dordrecht. Ik wandel langs Prachtig, pauzeer onderweg in DikT, het café van de bieb met z'n opvallende felgele buizen, waar het aardige meisje met het ravezwarte haar me enthousiast begroet en vertelt dat ik net op tijd ben teruggekomen. Het café sluit over twee dagen definitief z'n deuren. Als ik even later naar de tramhalte loop, is op de plek waar eerst nog een maquette stond nu een complete Markthal verrezen. Mooi gebouw en dito concept, er is hard gewerkt in mijn afwezigheid. Rotterdam, ik mis je. Tip! Rotterdam!
Pagina | 68
Tot slot Tilburg is nu mijn thuisstad sinds anderhalf jaar en ik heb zijn mooie en minder mooie kanten gezien. Met name de natuur, de landelijke sfeer zo vlakbij, en de gemoedelijkheid spreken me aan. Als ik langs de uitgestrekte weilanden fiets met bontgevlekte koeien, paarden en schapen, dan geniet ik. Vooral in lente en zomer is dat een mooi gezicht. Rotterdam zit nog steeds in mijn hart en het is mijn liefste wens om terug te gaan, het is alleen erg moeilijk om daar als freelancer een goed en betaalbaar huis te vinden. Misschien gebeurt er een klein wondertje of is er een makelaar met het hart op de juiste plaats die verder kijkt dan een vast contract en de hoogte van het inkomen… Alle tips zijn welkom. Ik hoop dat je dit e-book met plezier hebt gelezen & bekeken, een donatie van een 'kopje thee' wordt dan ook erg gewaardeerd. Hartelijke groet, Marjelle
Pagina | 69
Rotterdam in beeld
Pagina | 70
Pagina | 71
Pagina | 72
Pagina | 73
Pagina | 74
Pagina | 75
Pagina | 76
Pagina | 77
Pagina | 78
Pagina | 79
Pagina | 80
Pagina | 81
Pagina | 82
Pagina | 83
Pagina | 84
Pagina | 85
Pagina | 86
Pagina | 87
Pagina | 88
