Roadbook 10
4°keer Kroatie en nu tot in Dubrovnik
Kroatie, tot enkele jaren geleden, Oostblok, Ex Joegoslavie, een oorlog in de jaren negentig tussen de Kroaten, Serviers en Bosniers… wie wou hier naar toe ? Ook ik. Moest Gerda me in 2007 niet overhaald hebben dan zou ik het nooit terug gedaan hebben. Joegoslavie was een slechte herinnering in mijn kinderjaren en het enige wat me bijbleef was dat vader niet met het bootje mocht varen, ellenlange files aan de grens..dus weinig positief. Toch was de eerste ervaring met het Kroatie leuk..ook al leerden we snel het typische weerpatroon van Istrie kennen. Kroatie is groen daar de bergen van Slovenie en Oostenrijk vlakbij zijn. Die houden de wolken tegen. ’s Morgens sta je meestal op in Istrie met een verstoken zonnetje dat tegen 10 doorbreekt..keihard schijnt tot 4 en dan komen de stapelwolken…waar sommige jaren (spreek uit ervaring) alle dagen regen kan uitvallen. De volgende dag is meestal hetzelfde. Dit weerpatroon hebben we al 2 maal gehad. Maar dit jaar hadden we tussen de 32 en 35 graden 3 weken lang en geen spatje regen. Ze spraken sinds 23/7 zelfs van een watertekort en de douches op het strand (keien) stonden af. Over 4 jaar hadden we ook 3 weken prachtig weer. Dus een beetje geluk hebben. Natuurlijk werd dit weerpatroon in de eerste week sterk beïnvloed door Dalmatie waar het warmer is en meestal een blauwe lucht het teken van je vakantie is. We reden echter op in een strontweer. Excuses voor dit taalgebruik maar zo was het. Regen, regen, regen. Ik was dan ook al blij dat we beslist hadden om SLovenie niet te doen want we gingen hier eerst een weekje toeren. Nou, daar had dus echt niks aan geweest met zo’n snertweer. De tweede dag kwamen we echter aan de bergarchipel voor ZADAR en in 50 km afstand ging de termometer van 17° naar 27° (voor of achter de bergen)…te gek. Eens aan de kust bleef de zon schijnen en was het heet. We deden dan ook al onze bezoeken ’s ochtends zeer vroeg (8u) om niet ‘afgeslacht’ te worden door de temperatuur. Het deed ons ook beslissen dat we niet in vorm waren om veel te trekken. Een toer over de Dalmatische eilanden zou teveel hooi op ons vork zijn. Maar we willen absoluut Dubrovnik zien. Na dikwijls in Kroatie geweest te zijn was dit toch een ‘to do’ op onze lijst. Dus zo gezegd , zo gedaan en op 4 dagen (met een dagje rust in Blato) stonden we in deze mooie stad om vervolgens terug de Magistrale (kustweg) in plaats van de autoweg te nemen naar Istrie en 2 weken te chillen (niksdoen) in Funtana, ons Natuurparadijsje. Praktijkvoorbeeld(bron: http://www.kroatie.org/kroatie.php?h=algemeen&o=autosnelwegen) Rijeka-Split Bij de opening van de snelweg A1 Zagreb-Split hebben journalisten van de Novi List de proef op de som genomen en zijn van Rijeka naar Split gereden via de snelweg en via de 'Magistrale',de oude baan zeg maar. De route volledig via de snelweg kost je 155 kuna, is 392 km lang en kost je 4 uur en 10
minuten. De route over de Magistrale tot Zuta Lokva en dan verder via de Dalmatina kost je 104 kuna, 350 km, 4 uur 40 minuten. De eerste oplossing is dus de langste en duurste, maar de snelste. Bovendien is dit ook de minst vermoeiende. De route volledig over de Magistrale is natuurlijk de goedkoopste maar is 384 km lang en je doet er 7 tot 8 uur over. Het uitzicht - voor de passagiers - is wel mooier...
Tja, dus van heel onze reisroute kwam niet veel in huis, en ben niet beschaamd om dit te zeggen. Camper rijden is vrij zijn, niet ? En als je camper een verplichting wordt , of stress veroorzaakt om absoluut een programma af te handelen, dan vind ik dit niet meer leuk. Dus we gingen voor de vrijheid en kozen voor 2 weken stress afschudden in Funtana. Deze drie weken leerden ons ook veel. Het zou wel eens een keerpunt in ons leven kunnen worden want buiten het feit dat we hier beseften dat we totaal erdoor zaten door het teveel aan werk en stress, deed ons beslissen om het kalmer aan te doen. Stoppen om 17u met werken zodat je nog iets aan je avond hebt bv. We zijn hier nu mee begonnen en het is een wereld van verschil. Je hebt nog iets aan je avond ; je kan nog tijd maken voor een hobby, … voor elkaar…samen dingen doen. Goed…maar in feite was het de kleinste telg van de familie die me aan’t denken zet. Opa geworden en 50° verjaardag op 2 weken tijd..het doet wat met een mens en het doet je vooral denken…denken aan de tijd..de tijd die je nog hebt…de tijd die je nog wil hebben ..om je kleinkinderen te zien opgroeien, je kinderen te helpen daarin..de verantwoordelijkheid te nemen in een opvoedende rol die je denkt geregeld te hebben en niet hoeft te doen omdat je eigen kinderen dit wel zullen kunnen…maar in feite niet is..je rol als ouder stopt nooit…ook als je ouders gestorven zijn, denk je vaak terug aan hen en probeer je je in te beelden…Hoe zou hij of zij dit gedaan hebben ? Ok, eerste beslissing erdoor. Dan volgt de tweede…Funtana was weerom zo heerlijk…we leren nu mensen kennen…die ieder jaar terug komen…en we vinden het in feite te warm om in de zomer te ‘trekken’. Dus beslissen we om van Funtana onze ‘zomerstek’ te maken en een bootje tegen volgend jaar aan te kopen (beslissing nr 3) die ons plezier moet geven in het bezoeken van stadjes en eilandjes in de buurt. Ik moest zoonlief niet lang warm maken om aan dit plan mee te werken..Dus toekomstmuziek. Voila, ik vind dat deze vakantie heel leerrijk en voldoening gevend was op persoonlijk vlak. Nu het reisverhaal…. Dag 1 : Dendermonde – Ebrach Als je dezelfde route volgt dan begin je onderweg ook je vaste plaatsen te krijgen en zoals vorig jaar, stopten we weerom in Ebrach, een kleine camping in Duitsland op een 15 km van de autostrade. In tegenstelling tot vorig jaar stonden we nu alleen. De enkele kampeerders waren er niet en buiten een duitse camperbuur, waren we alleen. Waarschijnlijk had
één en ander te maken met een groep jongeren die de volgende dag gingen arriveren met hun 250. Toen wij er waren waren enkel de foeriers aanwezig om het tentenkamp op te bouwen. De abdij Ebrach was een cisterciënzer abdij in Beieren. De edele broers Berno en Riwin verwierven in 1127 in een afgelegen bosdal goederen die geschikt waren om te ontginnen. Nog in hetzelfde jaar vestigden zich er cisterciënzermonniken uit Morimond om er een klooster te stichten. De orde werd hierin gesteund door keizer Koenraad III. De abdij was daardoor sterk verbonden met de Hohenstaufen. Vanuit Ebrach werden zes conventen gesticht. In 1134 sprak bisschop Embrich van Würzburg de wens uit dat zijn opvolgers de abdij in bescherming zouden nemen. In 1142 verleende de paus de abdij vrijdom van de tienden. In 1137 ontving de abdij de bevestiging dat er geen voogdij over het bezit was. Toen tussen 1339 en 1440 het prinsbisdom Würzburg in verval raakte, wendde de abdij zich tot de keizer om bescherming en bevestiging van de speciale positie binnen het Heilige Roomse Rijk. Van 1480 tot 1521 werd er op Rijksdagen onderhandeld over het verkrijgen van de rijksvrije status, maar de abdij bleef deel uitmaken van het prinsbisdom Würzburg. Verder was er nog een proces voor het Rijkskamergerecht over deze kwestie. In 1557 en 1561 kwam het tot een vergelijk, waarbij de abdij onder Würzburg bleef. Onder de laatste abt, Eugen Montag (1791-1803) werd de laatste juridische strijd geleverd.(bron : http://nl.wikipedia.org/wiki/Abdij_Ebrach)
Dag 2 : Ebrach – Murfeld We blijven in ons stramien en slapen ’s avonds in Murfeld, een gezellige camperplaats op de grens met Slovenie waar de vrouw van het pension , heerlijke kip in een jasje klaar maakt. We verorberen dan ook beiden zo’n schotel. http://www.murfeld.at Dag 3 : Slovenie – Zagreb –Sibenik - Skradin We tjollen ’s morgens heel de autoweg af dwars door Slovenie en Kroatie (over Zagreb). Onderweg aan de kust stoppen en bezoeken we SIbenik, geklasseerd door Unesco, en zeer zeker de moeite waard. We parkeren de camper op de parking vlakbij de incheck voor de ferry, en trekken door deze mooie stad.
’s Avonds belanden we in Skradin, vlakbij de Krka watervallen (natuurpark). Krka is in de stijl van Plitvice maar iets toeristischer. Zeker de moeite waard want de watervallen zijn heel mooi, het water is helder en de boottocht (als je vanuit Skradin vertrekt) van een halfuurtje loont de moeite.
Skradin is typisch, klein en leeft op het natuurpark. Dit laatste kan je ook langs de andere kant in en in feite naar beneden lopen de rotsen af (waar wij langs het water direkt onder aan de watervallen kwamen). Is wel vermoeiender want het is enkele uren lopen.
Onze camping die we planden lag me iets verder af dan voorzien en ik reed dus door tot in het dorp en zag een pijl voor een andere camping, die ik dan ook volgde. Boven aan de top van de heuvel gekomen, en het klom lekker, komen we op een erf waar een huis in aanbouw was. Het sanitaire gedeelte was net af, en in feite was dat het belangrijkste. Samen met een italiaanse camper en een Nederlands vijftiger koppel met moto en tent staan we hier alleen. De eigenaar blijkt een zeer vriendelijke kroaat te zijn die ons voor 200 kuna (nog geen 30€) de plaats verhuurt en een privéshuttle op en af aanbiedt naar de ingang van het park. Doen ! Dag 4 : Krka bezoek tot in Blato De dag breekt aan en we voelen al snel de temperatuur stijgen. We vertrekken vroeg en om 8.30u staan we aan de ingang. De doggies lieten we achter in de camper die ’s ochtends toch in de schaduw staat. Het zou te warm voor hen zijn.
Krka
Nationaal Park Krka is het zevende nationale park van Kroatië. Het heeft een oppervlakte van 111 km². De rivier de Krka ontspringt aan de voet van het Dinaragebergte. De lengte tot aan zee bedraagt ongeveer 70 km. Per seconde stroomt er gemiddeld 55 m³ water. Tijdens veel regenval in het binnenland kan dat oplopen tot 350 m³ per seconde. De Krkawatervallen in het nationaal park bestaan uit zeven uit kalksteen gevormde watervallen. Flora Het nationale park Krka hoort bij de Zuid-Europese (mediterrane en submediterrane) regio. Mede dankzij zijn speciale ligging en het mozaïek aan diverse types van leefomgevingen heeft het park een rijke en gevarieerde flora en fauna. 860 soorten planten zijn in het territorium van het nationale park Krka geïdentificeerd, inclusief een aantal endemische Illyrisch-Adriatische soorten. De grote collectie van plantensoorten, daar waar warme en droge leefomgevingen in contact komen met vochtige en donkere, zie je het meest bij de waterval Roški slap en bij Skradinski Buk, waar je de plantensoorten van de marmerachtige kalksteen kunt bewonderen. Fauna Achttien soorten vissen bewonen de rivier Krka, waaronder er tien endemisch zijn. Dit maakt het park een natuurlijk oriëntatiepunt in het landschap van de hoogste categorie. Dekens van riet, meertjes gevormd langs stukken van de rivier en moerassige terreinen worden allemaal bewoond door amfibieën en vogels, terwijl in struikgewas en in steengroeven voornamelijk reptielen wonen.
De grote hoeveelheid aan diverse soorten vogels (in totaal 222), de structuur van de vogelgemeenschappen en de grote invloed van de Krka op de herfst en de lentemigraties maken dit park een van de meest gewaardeerde ornithologische regio's in Europa. In het nationale park komen ook achttien soorten vleermuizen voor, die vrijwel allemaal met het uitsterven worden bedreigd in de rest van Europa. http://www.npkrka.hr/
We lopen tot de middag in het park, eten nog op de camping en vertrekken rond 14u richting Dubrovnik wat ons keerpunt in de reis is. Onderweg, net buiten Split, stoppen we in Blato langs de Magistrale (kustweg) en haken voor een dagje af en genieten van het weer. Hier komen we toch ook voor want in Belgie is het dit jaar helemaal niet zomer. Alhoewel, nu ik dit verslag aan ’t schrijven ben, is het 25° en volle zon. De Magistrale
Het is nog een 150 km tot Dubrovnik, dus toch zo’n 3 u rijden, en de vraag bestaat of de grens met Bosnie een probleem wordt. De gps-madam stuurt ons over het schiereiland Peljesac, maar met mijn koppigheid beslis ik om simpel de pijl naar Dubrovnik over het vasteland te volgen. De Magistrale is echt de moeite. De Dalmatische zichten, de kustlijn, is zo mooi, de dorpjes zo echt…ik heb gerust deze 4 u langer durende route ervoor over. We hebben ze ook op de terugweg genomen.
Zicht op Split De campings naar het zuiden toe worden wel spartaanser dan in Istrie waar je alles in luxe en weelde hebt. Maar de charme wordt echter niet minder. De krekels maken oorverdovend geluid en zorgen dat je in een trance vertoeft, die plots ophoudt als de zon ondergaat. Gelukkig maar anders doe je geen oog toe. De zee is blauw, azuur, en helder zoals je zelden nog vindt… De lucht al even blauw en helder, geen wolk te bespeuren… De hitte, ondraaglijk als je erin moet …maar met iets fris in de buurt een streling voor de zinnen en je lichaam. Je hoort het .. ik word helemaal lyrisch als ik aan dit land denk… zelden kon een land me zo bekoren dat ik al 4 maal terug ging en besloot hier mijn vaste zomerstek neer te poten. Tot nu toe kon enkel het eiland Mauritius en Kenya me hiertoe bewegen. Maar Kroatie heeft iets…het iets dat ik mis, en met plezier mis, die massa, die onaangename toerist, de kabaalmaker… dit land is gekend voor zijn familievakanties, zijn natuur (het is niet voor niks de bakermat van het naturisme)… De jeugd kan echter ook zijn ding doen in Ibizastijl op het schiereiland Pag waar de open air – night – disco’s talrijk zijn. Ik heb ze echter nooit gezien of gehoord. De steak friet bestaat hier niet, of het is op zijn kroatisch met de beroemde rode paprika saus, café Antwerpen of Amsterdam heb ik nog
niet gezien…alles is zo typisch, zo van daar nog…als je begrijpt wat ik bedoel ? Dag 6 : Verder door naar Dubrovnik. Dus we deden de laatste 150km , door Bosnie wat helemaal geen file of akelige toestanden meebrengt. Wel merkte ik dat iedere Kroaat even extra gecheckt wordt waar de Europeaan zelfs niet moet stoppen als je de paspoorten even laat zien.
Dubrovnik (Italiaans: Ragusa) is een havenstad in Dalmatië, een regio in Kroatië, aan de Adriatische Zee. De stad heeft circa 50.000 inwoners (2001) en is de hoofdstad van de provincie Dubrovnik-Neretva.
Dubrovnik vanuit de lucht
Dubrovnik, dat gelegen is onder de berg Srdj, wordt als een van de mooiste steden van de Adriatische kust beschouwd en daarom ook wel de 'Parel van de Adriatische Zee' genoemd. De oude, compleet ommuurde vestingstad van Dubrovnik staat op de Werelderfgoedlijst van de UNESCO. Voor de Blasiuskerk staat Roland, de schutspatroon van de stad. Historische monumenten zijn verder het Franciscanerklooster (met een mooie, 14e-eeuwse kruisgang), de nog intacte zeer oude Apotheek, het aparte Dogepaleis. De oude haven werd al gebruikt toen de Levantijnen hier in de 7e eeuw binnenvoeren. De vele roodgedakte patriciërshuizen en paleizen stammen uit de 17e eeuw. Door de hele stad zijn vele fonteinen aangelegd (Onofrio-fontein) die hun water, dat door 16 reservoirs wordt geleid, alle krijgen van bergbronnen. Het culturele leven kreeg impulsen van o.a. Lord Byron, de Engelse romantische dichter, die hier een tijdje woonde en werkte, en George Bernard Shaw die hier enige weken te gast was bij een bevriend schrijver. Er zijn veerdiensten tussen Dubrovnik en andere steden aan de Adriatische Zee, zoals Bari en Ancona in Italië.
Geschiedenis
Dubrovnik werd in de 7e eeuw gesticht door geromaniseerde Illyriërs uit Epidauros (het huidige Cavtat) die op de vlucht waren voor de binnenvallende Slaven. Zij stichtten de stad in de 7e eeuw – onder de naam Ragusa – op een eiland, ongeveer 20 kilometer ten noorden van Epidauros. De Slavische naam van de stad werd Dubrovnik. Na een tijd onder de bescherming van het Byzantijnse Rijk te hebben geleefd kwam Ragusa na de Vierde Kruistocht onder Venetiaans bestuur (1205-1358). Bij de Vrede van Zadar in 1358 werd de stad een vazalstaat van Hongarije. Onder Hongaars bestuur werd Ragusa volledig zelfbestuur verleend. De stad behoefde slechts een schatting aan de koning te betalen en Hongarije bij te staan met haar vloot. Aldus werd Ragusa een vrije stadstaat. De stad werd ommuurd en voorzien van twee havens in Ragusa en Cavtat. De republiek breidde gestaag haar grondgebied uit. In 1272 veroverde Ragusa het eiland Lastovo, in de 14e eeuw Pelješac, Mljet en de littoral rondom Ragusa zelf. In 1427 werd de Konavle toegevoegd aan de republiek. De Republiek Ragusa bereikte het hoogtepunt van haar macht in de 15e en de 16e eeuw, toen de zeemacht van Ragusa kon wedijveren met die van Venetië en andere Italiaanse zeestaten. Het motto van de stad, Libertas, stamt uit die tijd en verwijst naar de vrijhandel waarvan Ragusa sterk profiteerde. Toen in 1492 Spanje en Portugal hun Sefardische joden uitwezen, zochten enkelen van hen hun toevlucht in Ragusa. Zij gebruikten hun connecties met andere Sefardim in Europa en het Ottomaanse Rijk om handel te drijven. Het lot van Ragusa was nauw verbonden met het lot van het Ottomaanse Rijk. Venetië en Ragusa ondersteunden de Ottomanen en de Gujarati tegen de Portugezen in de Slag van Diu (1509). Deze slag werd echter verloren en de handelsroutes verplaatsten zich van de Middellandse Zee naar Indië, dat in handen was van de Portugezen. In 1526 accepteerde Ragusa de opperheerschappij van de Ottomaanse sultan en betaalde de sultan tribuut. Een crisis in de Middellandse Zeehandel en de rampzalige aardbeving van 1667 maakten een einde aan de bloeiperiode van de republiek. De aardbeving verwoestte vele gebouwen en de rector kwam om. Hoewel Ragusa zich herstelde, was de republiek slechts een schim van zijn vroegere zelf. Bij de Vrede van Karlowitz van 26 januari 1699 werden twee kleine grensgebieden in het noordwesten en in het zuidoosten van Ragusa geschonken aan het Ottomaanse Rijk, om op die manier te voorkomen dat de Republiek Venetië – in die tijd de grootste bedreiging voor Ragusa – via land Ragusa kon aanvallen. Als gevolg van dit verdrag maakt de kustplaats Neum (in het noordwestelijke overgedragen gebied) tegenwoordig nog steeds deel uit van Bosnië en Herzegovina en niet van Kroatië. De Kroatische regering wil deze onderbreking in de aaneensluiting van het Kroatische grondgebied omzeilen door een brug aan te leggen naar het schiereiland Peljesac dat voor de kust van Neum ligt en wel deel uitmaakt van Kroatië. Het zuidoostelijke overgedragen grensgebied ligt tegenwoordig in Montenegro. In 1776 was Ragusa de eerste staat die de jonge Verenigde Staten van Amerika erkende.
In 1806 gaf de stad zich over aan de Fransen onder Napoleon om een RussischMontenegrijnse belegering te beëindigen (tijdens de belegering werd de stad belaagd door 3000 kanonskogels). De stad werd gered, maar in 1808 schafte maarschalk Marmont de republiek af en werd haar grondgebied ingelijfd bij de Illyrische provincies. Na de Eerste Wereldoorlog werd het gebied een deel van Joegoslavië. Tijdens de Kroatische onafhankelijkheidsoorlog, in 1991, werd het historische centrum door het Joegoslavische leger vanuit de bergen beschoten en zwaar beschadigd. Na de oorlog werd het gebied een Kroatische exclave, dat los kwam te liggen van de rest van het Kroatische grondgebied doordat de kustplaats Neum onder Bosnisch bestuur kwam. In 2002 werd aan de noordwestzijde van de stad de moderne Franjo Tuđmanbrug gebouwd.
De aankomst in Dubrovnik is indrukwekkend en het eerste zicht dat je krijgt vanop de heuvel is de enorme moderne ‘hangbrug’ en er vlak naast een gigantische cruiseboot. Zo’n ding van 16 verdiepen, en gek genoeg..iedere dag een andere..dus een zeer grote bron van inkomen voor de stad. We rijden stil door en geraken zelfs met de camper tot aan de poort en muur die toegang bieden tot de oude stad (maar zelfs de nieuwe errond is niet lelijk, hoor)…allemaal heel mooi en typisch maar geen plaats om ons kot kwijt te geraken. Dus plannen we de route naar Camping Solitudo op een schiereiland (vlak over die gigantische cruiseboot ) in en in feite is heel dit eiland van de groep VALAMAR die de referentie voor campings en hotels is in dit land. Binnen de kortste keren staan we op een alom overschaduwde plaats in deze broeierige 35 graden. Schaduw die belangrijk is want de volgende ochtend willen we al om 8u vertrekken met de stadsbus (10 min rijden en 3euro de man) naar de oude stad. En weerom laten we de doggies in hun koele verblijf achter. Dubrovnik is een stad, die bij mij respect afdwingt. Zijn oorlogsverleden is recent en de stad werd heel zwaar getroffen (zie foto hierachter). Het is en blijft de parel van de Adriatische kust want geen kogelgat heb ik gezien, en alles is perfekt heropgebouwd zoals het vroeger was. De sfeer is geweldig, een groot dorp waar mensen leven..leven van die toerist van heel ver komt (Japan, China, USA,…) om dit te mogen zien. Het volk is vriendelijk, mooi, en trots
’s Namiddags vertrekken we terug richting Istrie en rijden terug de Magistrale in tegengestelde richting af tot aan Zadar waar we overnachten in Novigrad aan een binnenzee. Hier zien we natuurlijk terug de europeanen opduiken die je in Dalmatie bijna niet meer tegenkomt want het publiek bestaat uit Kroaten, tjechen, hongaren, bulgaren, slovenen. Novigrad ligt heel rustig en het dorp biedt niets van activiteit buiten 1 café en 1 supermarkt. Bijzonder dat de camping hier zo goed draait. Het is hier wel heerlijk slapen…je hoort niets.
Dag 7 : Novigrad – Funtana Vanaf Novigrad nemen we terug de autoweg tot in Rijeka en van daaruit naar Funtana (80km). Rond 14u arriveren we in Camping Istra waar we
al bekend zijn en zien terug dezelfde mensen aan de balie, hetzelfde personeel..het is zoals thuiskomen…en hadden we weerom geluk ? Ja, een pitch PREMIUM MARE, vlak aan zee, met zicht op het haventje en de grote jachthaven vlak ernaast.
Kon niet beter. Onze honden hebben ons in hun gebeden meerdere keren vermeld, daar ben ik zeker van, want de trap vlak aan ons perceel mondt uit in de zee; Max en twix lieten dan ook meerdere keren per dag hun bazen achter om gezellig met hun tweetjes te gaan zwemmen..in Max’s geval..pootjebaden want wij hebben een hond met zwemangst. We ontdekten trouwens dat hij nog een andere schrik had ook…nl hoogtevrees. De manier waarop hij de houten steiger (met open spleten) oversloop leek eerder aan ‘spel zonder grenzen’ te doen denken (voor zij die dit nog kennen uit de jaren zeventig/tachtig op tv). Maar in ieder geval werd hij toch socialer want zijn machogedrag kreeg hier een serieuze dreun door al zijn soortgenoten die lekker met TWix gingen zwemmen en hij niet kon volgen vanwege zijn angst. Met man en macht probeerden we hem te overhalen (letterlijk, figuurlijk en met daad en kracht)..maar zonder succes. Dus noodgedwongen werd hij de ‘sukkelaar’ en dimde hij zijn gedrag om zich iets leuker op te stellen tegen andere honden.
Dag 8 tot einde
Dus onze vakantie stopte qua trekken hier en we genoten gedurende 12 dagen van zon, zee, strand en het lekkere goedkope eten op restaurant. Resultaat : geen zin om terug aan ’t werk te gaan en zo’n 4 kg verdikt. Volgend jaar gaan we terug maar met boot achter de camper en ik zie al uit naar de ontdekking van de verschillende eilandjes. De zoektocht begint vandaag…. O, toch nog één ding… het was het jaar van de bosbranden. Eentje kwamen we tegen onderweg aan de Dalmatische kust…geen bos maar struiken, de tweede was in de buurt van Rijeka waar 1500 toeristen geavacueerd moesten worden en de laatste was 10 km van ons de dag voor dat we vertrokken… Man, beangstigend maar wel spektaculair als de blusvliegtuigen vlak voor je neus komen water scheppen in zee. Mensen , let toch op in deze droge streken, want meestal is dit de onaandachtige toerist die hier de oorzaak van is. Met de woorden van wijsheid sluit ik het verslag van deze reis.
