NIEUWS. De Stedenband als verbindingsofficier. Stedenband Groningen San Carlos

NIEUWS

Stedenband Groningen – San Carlos Jaargang 14 – nummer 2 – april/mei 2011

Interview met Frank Torres pagina

Potjes-Spaans en Nederlandse graffiti

Werkbezoek in 10 zinnen

4

pagina

7

pagina

16

De Stedenband als verbindingsofficier Sharon Smit nam als bestuursadviseur van burgemeester Rehwinkel in februari van dit jaar deel aan het werkbezoek aan San Carlos. Door: Sharon Smit, Adviseur Externe Betrekkingen Waar zijn de geitenwollen sokken? Waar zijn de linnen tasjes? Eerlijk waar, ik moet toegeven dat ik mijn beeld van klassieke ­stedenbanden heb moeten bijstellen. In de bijna vier jaar dat ik nu voor de Gemeente Groningen werk als adviseur externe betrekkingen, heb ik het internationale beleid van de gemeente mede vorm gegeven. We kozen voor de beleidskapstok ‘Helpen, Leren en Handel’. Klassieke stedenbanden zoals die inmiddels 25-jarige relatie tussen Groningen en San Carlos valt beslist niet louter en alleen ­onder de noemer ‘Helpen’. Dat werd mij wel verteld, maar ik heb het eerst zelf moeten ervaren om vast te stellen dat het inderdaad het geval is; de vriendschapsband gaat veel verder dan de ­klassieke solidariteitsgedachte. Toch is nu wel ook de tijd aangebroken voor de verdere professionalisering van de Stedenband. In dit korte artikel wil ik een paar ervaringen delen die ik had in San Carlos, en geef ik mijn visie op de toekomst van de Stedenband. In februari 2011 kreeg ik de kans om mee te gaan naar San Carlos in de delegatie van het werkbezoek van de Stedenband Groningen-San Carlos. En dat het geitenwollensokkengehalte ver te zoeken was, dat bleek wel uit de delegatie. Ik noem een Water­

bedrijf Groningen, Netwerk Groningen-­San Carlos, UMCG, MCL, Hanze Hogeschool, vertegenwoordigers van het College en Raad. In totaal waren er 21 delegatieleden, en voor iedere organisatie was er een eigen programma georganiseerd. Organisaties die ­allemaal zelf willen investeren in die relatie met San Carlos van­-uit hun eigen motieven. De eerste indruk is altijd de beste. Bij aankomst kwam er niet alleen een warme deken over ons heen wat betreft temperatuur, vooral de deken van vriendschap vond ik bijzonder opvallend. Allen werden we als oude vrienden binnengehaald, ook al kwam je er voor het eerst. Ik voelde me direct welkom en op mijn gemak. Wat me in Nicaragua meteen opviel was de open blik van de mensen, een blik van hoop en vooruitgang. Ik vergelijk mensen graag met dieren. De Nicaraguanen komen op mij over als mieren. Klein van stuk, enorm sterk, in staat een grote last op hun schouders te dragen en gericht op vooruitgang.Tegelijkertijd is ­de realiteit dat de gevolgen van de onderdrukking onder een dictatuur mensen vaak ook lam legt. En al is het alweer jaren geleden dat in Nicaragua de dictatuur omver werd geworpen [1979, red.], de nasleep is nog voelbaar. Lees verder op pagina 3

Van de redactie Nog maar drie maanden zitten we in ons jubileumjaar en

In dit nummer ook, zij het kort, aandacht voor de landelijke

er is alweer veel beweging! Zo vierden we in San Carlos in

ontwikkelingen op het gebied van ontwikkelingssamen-

februari met meer dan 20 Nederlanders en heel San Carlos

werking. Wat die ontwikkelingen voor de Stedenband gaat

een prachtig feestje in onze zusterstad. Een feestje dat maar

betekenen, zal de nabije toekomst uitwijzen.

weer eens liet zien hoe sterk de band tussen de twee steden

Frank Torres, Nicaraguaan in hart en nieren, maar inmiddels

is!

ook wat ‘vergroningst’, vertelt openhartig over zijn leven in

In dit nummer leest u over de reis in een algemeen verslag

Nederland in een interview dat Anne Breuer met hem hield.

van de Gemeentelijk adviseur Internationale Betrekkingen

Verder stelt onze nieuwe stagiaire Rianne Heuker zich voor

en beschreef een aantal delegatieleden zijn of haar persoon-

en treft u in ‘Een impressie uit het leven in Nicaragua’ een

lijke indrukken van het bezoek. Op de middenpagina’s treft

bijdrage van Carolien van Bruggen aan. Zij reisde met onze

u weer mooie beelden van San Carlos anno 2011.

delegatie mee naar San Carlos en knoopte, met haar man,

Ook aandacht voor de presidentsverkiezingen. In november

een korte vakantie in Nicaragua aan het bezoek. En zo

is het zo ver, dan kiest Nicaragua een nieuwe president. Een

beleefden ze een stukje Schier op Ometepe.

keuze tussen twee kwaden, lijkt het een beetje, of valt dat

Tot slot hebben we weer een paar mooie foto’s uit ons

toch mee? Susan Dulfer probeert licht op het thema te

­archief ‘opgedoken’. Deze keer is het thema onderwijs.

schijnen. Aan u het oordeel.

Zoals altijd wensen we u veel lees- en kijkplezier!

[email protected] grafisch ontwerper

op de hals, maar we zijn mijn inziens op een punt en in een politiek ­klimaat aangekomen dat je in je bedrijfsvoering keuzes moet maken om overeind te blijven. Ik ben van mening dat het tijd is voor dat open gesprek. En juist om ook in de toekomst het verschil te kunnen blijven maken en de waardevolle relatie die in de afgelopen 25 jaar is opgebouwd, verder te kunnen verdiepen en versterken.

In de dagen in San Carlos heb ik zo veel indrukken opgedaan, daar kan ik de hele Nieuwsbrief mee vullen. Ik beperk mij tot twee van die momenten. In de bus naar de sportvelden van Las Azucenas raakte ik aan de praat (met tolk weliswaar) met een dame van een jaar of 45. Zij had drie volwassen kinderen die het allemaal goed deden, eentje studeerde zelfs in het buitenland. Ze vertelde ons haar visie op armoede. In het westen ben je rijk als je een paard hebt. Wie in Nicaragua een paard heeft, is per definitie arm. Nee, ik wil geen paardenproject opstarten, geen paniek. We spraken over on­ verwachte kansen. Want immers, toeristen zijn gek op paarden. Wat nu, als je de arme man met zijn paard meehelpt een business op te zetten waarbij hij paardrijden aan toeristen aanbiedt. Dat is waar wij westerlingen goed in zijn, creatief denken en kansen zien. Dan het gesprek met de dames uit de Río San Juan die een micro­krediet aanvraag hadden ingediend. Met een fonds opgezet door een anonieme donateur is onder beheer van de Stedenband het microkrediet uitgezet voor de plattelandsgebieden van San Carlos. De vrouwen lieten duidelijk zien dat zij de wil hebben om hun eigen business op te zetten, dat zij daardoor een sterkere rol in het gezin kunnen hebben en trots kunnen zijn op hun bijdrage in de maatschappij door zelfvoorzienend te zijn. Het is dus niet zo dat wij westerlingen maar geld investeren dat vervolgens ­ergens in een zwart gat verdwijnt. Het gaat om bescheiden stimuleringsmiddelen die net dat ene zetje geven om de mensen zelf op gang te brengen. Dat is de moderne manier van hulpverlening als je het mij vraagt.

GO 0311315

Dat brengt mij op mijn visie betreffende de toekomst van de Stichting Stedenband Groningen-San Carlos. De gemeente heeft in haar internationale beleid twee pijlers. De eerste pijler betreft de eigen samenwerkingsprojecten van stad tot stad, veelal binnen Europese subsidieprogramma’s. De tweede pijler is de rol van de stad als makelaar voor bedrijven en instellingen in de stad en regio. Wat ik nu heb gezien van de Stichting Stedenband geeft mij het beeld dat er goed werk wordt verricht, echter, als verbeterpunt voor de toekomst zie ik het aanbrengen van focus. Daarmee betoog ik niet dat alle projecten maar moeten stoppen, nee, ik ben er groot voorstander van dat de Stichting Stedenband juist veel meer die rol als makelaar op zich gaat nemen. Dat betekent dat er in het uitvoeren van de eigen projecten duidelijke keuzes moeten worden gemaakt. Daarmee wordt helder ‘wat doen we’, maar vooral ook ‘wat doen we niet meer’. Misschien haal ik me met deze uitspraak - nota bene in de Nieuwsbrief - veel ­kritiek

Woningcorporatie Nijestee verhuurt ruim 14.000 woningen, garages en bedrijfsruimten. Daarmee zijn wij de grootste verhuurder in de stad Groningen, met een bezit verspreid over vrijwel alle woonwijken. Nijestee denkt mee, is innovatief, verlegt grenzen en gaat graag uitdagingen aan. Wij spelen, in nauwe samenwerking met onze huurders, de gemeente en collega-corporaties, een grote rol in de wijkvernieuwing. Nijestee Naberpassage 3 . Groningen Postbus 447 . 9700 AK Groningen Telefoon (050) 853 35 33 . Fax (050) 853 38 00 Openingstijden Maandag t/m vrijdag 09.30 - 17.30 uur Telefonisch bereikbaar Maandag t/m vrijdag 08.00 - 17.00 uur E-mail [email protected] www.nijestee.nl

Vervolg van pagina 1 In de cultuur is efficiëntie nu eenmaal niet een gegeven. Wij westerlingen vinden dat vaak moeilijk te begrijpen, maar het feit dat wij ons zo goed kunnen organiseren, betekent nog niet dat iedereen dat kan. Dit gegeven maakt ook dat samenwerking in projecten niet altijd op dezelfde wijze gaat als dat wij dat gewend zijn. Onwil is het niet, zij pakken de dingen gewoon anders aan.

u

www.helderenhelder.nl

3

‘Als Nederlanders een paar biertjes op hebben zijn het net Nicaraguanen’ Interview met Frank Torres Op een grijze dag in november voerde ik een gesprek met de Nicaraguaanse singer/songwriter en ­talendocent Frank Torres. ‘Ik heb de zon in mijn hart’, zei hij tijdens het gesprek. Dat was te merken. We voerden een leuk gesprek en hij vertelde openhartig over zijn leven in Nicaragua, zijn uitzonderlijke loopbaan en zijn ervaringen als Nicaraguaan in Nederland. Door: Anne Breuer, bewerkt door Muriël Duindam Van Nicaragua naar Nederland Ik kwam hier in Nederland in januari 2008. Ik ben dus nog niet zolang hier. Het was de liefde die me hierheen bracht. Ik heb mijn vrouw zes jaar geleden in León ontmoet, waar ik destijds woonde. Jennifer was daar bezig met een afstudeerstage verpleegkunde in samenwerking met de Stedenband Utrecht-León. Na onze ontmoeting kwam ik drie maanden bij haar in Nederland op bezoek. Toen raakte ze zwanger en omdat we dat toch al van plan waren, zijn we op die manier ons gezin begonnen. Onze oudste zoon Darío is in Winschoten geboren, een echte Noorderling dus, hoewel hij ook de Nicaraguaanse nationaliteit heeft. We hebben echter de eerste twee jaar samen in Nicaragua gewoond, maar de economische situatie in Nicaragua was slecht en werd alleen maar slechter. Ook al hadden we beiden een goede baan, het werkte niet. Ik heb ook nog twee dochters uit een vorige relatie en heb daar dus nog vaderlijke en economische ‘verplichtingen’. Het was lastig om op die manier twee gezinnen te onderhouden. De beslissing om naar Nederland te gaan, was dus vooral om familiaire redenen. We waren in Nicaragua heel gelukkig maar de economische situatie was gewoon té problematisch. Het deed wel zeer om mijn dochters achter te laten en voor hen was het ook moeilijk. Jennifer ging eerst naar Nederland om werk te gaan zoeken. Ik nam drie maanden tijd om alles voor mijn vertrek te regelen, mijn werk op een geregelde manier af te sluiten en alles officieel met mijn dochters te regelen. Het was hier in Nederland in het begin voor mij niet makkelijk. Maar ik heb alles in Nicaragua goed kunnen afsluiten. De ­positieve culturele bagage heb ik meegenomen en mijn dochters zie ik gelukkig regelmatig. Mijn leven Ik ben geboren in Ciudad Darío, in de provincie Matagalpa, maar mijn ouders gingen later naar het dorp Chacraseca [vlak bij León, MD]. Daar ging ik naar de basisschool. Later ging ik in León naar school, maar vanwege de oorlog in de jaren ‘80 ben ik daarmee gestopt. Er was namelijk een mogelijkheid dat ik - minderjarig of niet, ik was toen 13 – in de oorlog moest vechten. Bovendien waren er toen veel pandillas [gewelddadige bendes, AB] die het leven gevaarlijk maakten. Daarom heb ik besloten om te stoppen met de school.

4

Later leerde ik een paar nonnen kennen die naar Chacraseca kwamen en ik begon, net als mijn moeder, bij hun in de kerk te werken. Dat deed ik twee jaar lang. Op een bepaald moment dook er een man op in ons dorp, een Noord-Amerikaan, die mij vroeg me waarom ik niet naar school ging. Ik legde het hem uit. Hij vroeg mij om een honkbaltoernooi in mijn dorp te organiseren, wat ik ook deed. Wat later kwam er en andere man die mij vroeg waarom ik niet meer naar school ging en of ik voor een tijdje naar New York zou willen om daar naar school te gaan. Ik twijfelde. Beiden mannen bleken van een non-profit organisatie te zijn, die zich ­ Camp Rising Sun noemde. De tweede man interviewde mij. Ik vroeg hem: ‘waarom alleen ik? Er zijn genoeg anderen die dit willen’. Hij ging naar mijn oude school en keek daar rond, maar naar een week kwam hij terug met de mededeling: ‘jij bent degene die naar New York gaat’. Dus ging ik naar New York. De uitwisseling was een onderdeel van het Students for 60.000-project. Ik heb elke drie maanden in een andere gastfamilie gewoond omdat ik graag de cultuur wilde leren kennen. Het was een geweldige tijd! Na een jaar moest ik helaas terug naar Nicaragua omdat mijn visum verliep. Daarom kon ik de opleiding eerst niet afmaken. Ik was erg teleurgesteld, bleef dromen over Amerika. Iemand met wie ik in de VS goed bevriend was geraakt, vroeg of ik niet terug wilde komen om de opleiding af te maken, maar ik had geen geld. Op een gegeven moment kwam een vriend van hem naar mijn huis in Nicaragua en bood me een baan als huismeester op de campus in de VS. Ik ben dus weer teruggegaan naar New York en heb daar eerst als huismeester gewerkt en later als counsellor. Zo heb ik toch mijn school kunnen afmaken. Het was fantastisch! Ik was 19 jaar. Terug in Nicaragua ging ik studeren. Ik had ook overwogen om in de VS te blijven maar één van de voorwaarden van deze studiebeurs was dat ik weer terug zou gaan naar mijn land, zodat andere studenten een kans kregen in de VS te studeren met een dergelijke beurs. Ik ging in León pedagogiek studeren en begon ook Engelse les te geven en voor leraar Spaans te studeren. Heb daar dan mijn master gedaan en als universitair docent gewerkt in de disciplines talen, toerisme en economie. En toen ontmoette ik, zoals gezegd, mijn huidige vrouw en verhuisde ik uiteindelijk naar Nederland.

Werk Ik ben iemand die werk nodig heeft om geestelijk gezond te blijven. Ik ben een harde werker en werk heel graag. Toen ik hier in Nederland kwam, heb ik in twee fabrieken gewerkt, in ­Appingedam en in Veendam. Vooral de ervaring in Veendam ­was heel goed. De sfeer onderling, met de Groningers en de andere werknemers, was geweldig. In die tijd heb ik Nederlands geleerd en zelfs een beetje Gronings. Mijn doel was uiteindelijk om als leraar Spaans en Engels aan de slag te gaan. Maar die weg was niet gemakkelijk te bewandelen. Steeds werd me gezegd dat ik als docent Nederlands moest spreken. Maar inmiddels sprak ik dat al. Ik heb ze bij het Talencentrum van de RuG uitgedaagd met mij het sollicitatiegesprek in het Nederlands te voeren. En dat ging goed. Maar dat was nog niet voldoende. Mijn diploma’s uit Nicaragua moesten in Nederland erkend worden. Om alle documenten te bemachtigen, moest ik naar Nicaragua. Gelukkig werden mijn diploma’s erkend en kreeg ik in Nederland de Eerste Graad Lesbevoegdheid. Eenmaal geregeld, solliciteerde ik weer bij het Talencentrum. Maar helaas, er bleek toch geen werk voor me te zijn. Gelukkig is het tij gekeerd en ben ik invaldocent bij het Talencentrum, geef ik Engels in een Pre University Course aan Arabisch sprekende mensen, doceer ik Spaans in de avonduren en geef ik Spaans aan studenten Economie. En met het werk dat ik binnen mijn eigen bedrijf ‘Cursus Spaans Groningen’ doe en mijn optredens, solo en met mijn salsaband, heb ik het behoorlijk druk. En gelukkig ben ik nu in de omstandigheid dat ik mijn beide gezinnen kan onderhouden. Over Nederland Het moeilijkst aan het nieuwe leven in Nederland vond ik de ­gewoonten. Het eten was geen probleem, ik vind de meeste ­Nederlands gerechten heerlijk! Wat ik in het begin vooral ­moeilijk vond was de enorme gestructureerdheid, de inflexibiliteit in Nederland. Ik vind het geen probleem om de agenda te trekken om een afspraak met iemand te maken, maar er leek bij sommigen naast de afsprakencultuur geen enkele ruimte voor spontaniteit. Dat veroorzaakt stress.

Wij Nicaraguanen hebben toch een spontanere en meer ont­ spannen levensstijl. Ik kan beide stijlen wel combineren: in mijn werk ben ik ook strak georganiseerd, maar in mijn vrije tijd komt de Nicaraguaan in mij naar boven, en speelt spontaniteit een belangrijke rol. Wat mij bij de Nederlanders ook opviel, was dat sommigen erg ­negatief zijn. Dat merk je aan bepaalde uitdrukkingen, zoals ‘maar’. Er is bij hen altijd een ‘maar’. Niets is perfect. En er zijn er ook met weinig geduld: die hebben geen tijd om ­ echt naar jou, naar jouw mening te luisteren. Ik vind dat wat onopgevoed. Maar dat komt in Nicaragua ook wel voor. Maar Nederland heeft ook veel te bieden. Er is een goed ge­ organiseerd systeem, en dat stelt mensen in staat grenzen te verleggen en obstakels te overwinnen. En degenen die weten d ­ eze beperkingen te overwinnen, kunnen dingen bereiken. Ik heb ontdekt dat in dit land veel mogelijk is. Je moet weten wat je wilt en optimistisch zijn. Ik ben hier heel gelukkig. Nicaraguanen versus Nederlanders Uiteindelijk zijn de verschillen tussen Nica’s en Nederlanders helemaal niet zo groot. We zijn allemaal mensen. Het is interessant te zien dat Nederlanders, simpelweg omdat ­ ze Nederlands zijn en zich gesteund voelen door dat goed ­werkende systeem, soms denken dat ze perfect zijn. ‘Ik weet meer, omdat ­ik Nederlander ben’. Daarin zijn ze heel patriottistisch. En het grappige is dat de Nica’s dat ook zo voelen als het gaat om Nicaraguaans-zijn. Waar we wel weer verschillen is in directheid. Zowel vrouwen als mannen in Nederlanders zijn veel directer dan Nicaraguanen, ik zou soms bijna zeggen té direct. Ook op het gebied van simpele beleefdheden verschillen we wel wat. Als in Nicaragua iemand niest, zegt men ‘Salud’. Hier bijna niet. Als ik in Nicaragua voor iemand de deur open houd zegt men ‘bedankt’. Als je dat hier doet, kijken mensen je vaak niet eens aan. Ik hou erg van de Nederlandse gezelligheid: na drie of vier biertjes zijn Nederlanders net Nicaraguanen (lacht). >>

5

>> In een groep zijn Nederlanders heel erg sociaal en gezellig, maar als ze alleen zijn, zijn ze erg individualistisch. Hetzelfde geldt voor Nicaraguanen, maar Nica’s zijn temperamentvoller en in hun uitingen warmer. Als er Nicaraguanen bij elkaar zijn, praten ze, eten ze en drinken ze. Als Nederlanders bij elkaar zijn, wordt er vooral gepraat (lacht). Maar al met al, als ik kijk naar mezelf en andere Latino’s die ik ken en die in Nederland wonen, dan vinden we dat de verschillen eigenlijk maar heel klein zijn. Politiek en geloof Ik geloof niet in politiek. Beter gezegd, ik geloof niet in politieke partijen, en ik geloof niet in politici. Ik geloof wél in God, maar ik ben niet religieus en hoor niet bij politieke partij noch bij een religie. Mijn ervaring is dat politieke partijen maar één doel hebben: regeren en hun eigen voordeel eruit halen. Ik wil werken, mijn gezin en kinderen een goed leven geven en anderen helpen. Dat doe ik zelf. Ik geloof niet dat anderen mij een antwoord kunnen geven op de belangrijke vragen. Ik moet zelf op zoek. Uit Nicaragua heb ik mijn eigen culturele en historische bagage meegenomen. Die probeer ik een plek te geven in mijn leven en ik probeer een zo goed mogelijk leven te leiden, een goed mens te zijn. Uit eigen overtuiging, niet uit de overtuiging van politici of een religieus instituut. In Nicaragua is het moeilijk om politiek neutraal te zijn. Ik weet nog precies hoe ik het besluit nam om mij van politiek afzijdig te houden. Dat gebeurde in mijn studententijd in Managua. Ik was net terug uit New York. Ik werd toen gekozen, tot twee keer toe, als klassenvoorzitter. Later was ik vicevoorzitter binnen de faculteit. We waren toen heel actief en voerden actie voor iets dat ze ‘de zes procent voor de universiteit’ noemden. Het idee was dat de

regering 6 procent van een bepaald budget ter beschikking stelde als beurs voor jongeren die begaafd waren en niet genoeg geld hadden om te studeren. Uiteindelijk hebben we bereikt dat het geld voor de beurzen vrij kwam. Maar wat er vervolgens gebeurde was dat dit geld naar andere ‘doeleinden’ van de universiteit vloeide en nauwelijks bij studenten terechtkwam die het echt nodig hadden. Ik vond het schandalig te zien dat dit geld bij voorbeeld als salarisverhoging voor bepaalde mensen gebruikt werd, voor een nieuwe auto of voor beurzen van de zoon van de professor. Ik kwam erachter hoe corrupt het systeem is. Zoals elk systeem in elk land meer of minder corrupt is, zelfs het Nederlandse. Er is namelijk geen perfect systeem, ook al willen mensen dat. Hier is het net als in andere landen ook zo dat de groep die aan de macht is het geld en de banen onder hun ‘vriendjes’ verdeelt. Maar in elk geval besloot ik toen een andere weg in te slaan. En ik ontdekte dat ik kon zingen en stortte mij op de muziek. Het beviel me veel beter om mijn universiteit als artiest te representeren en ik werd hier en daar gevraagd om op te treden, zelfs ook een keer bij een politieke partij. Ik zei tegen hen: ‘ik wil wel komen spelen, maar dat wil niet zeggen dat ik jullie partijpolitiek ondersteun’. Een artiest in Nicaragua is een artiest zodra hij ophoud politiek te zijn. Een artiest die zich in politiek mengt is simpelweg een politicus. Ik richt mij op de Nicaraguaanse cultuur. Mijn liedjes gaan dus niet over Frank Torres, maar over mijn land, mijn cultuur. Dat is wat telt. Ik ben gelukkig in Nederland, in Groningen. Groningen voelt als León, voelt als thuis. Mijn hart zal altijd voor een deel in Nicaragua zijn, bij mijn dochters, mijn vader, mijn familie. Dat zal nooit veranderen. Maar ik heb vrijelijk gekozen om in Nederland te wonen, ik heb de pagina Nicaragua omgeslagen en ik geniet van het leven hier.

~ advertentie ~

Wie echt goed Spaans wil leren spreken is hier aan het juiste adres. Docent Frank Torres is niet alleen native speaker, hij is ook docent Spaans aan de Rijksuniversiteit Groningen en was daarvoor docent aan de Universiteit van León, Nicaragua. Stage lopen? Cursus Spaans Groningen kan ook een stage in Nicaragua voor je organiseren. Je logeert bij een lokale familie. Zodra je in León aankomt, word je door iemand opgehaald en opgevangen. Hier eet en slaap je. Er is gewoon geen betere manier om het Spaans snel onder de knie te krijgen! Aan het einde van de periode krijg je een certificaat van de Universidad Nacional. Kijk voor meer informatie op: www.cursusspaansgroningen.nl of bel met: 0633775765.

6

Een werkbezoek in 10 zinnen Van 4 tot en met 12 februari bracht een Groninger delegatie een werkbezoek aan San Carlos. Naast het inhoudelijke programma, was er ruim aandacht voor het 25-jarig bestaan van de stedenbandrelatie ­tussen de beide steden. Omdat dat jubileum officieel in de tiende maand van het jaar valt en we met twee keer tien mensen op reis waren, hebben we de delegatieleden de opdracht gegeven hun persoonlijke impressie in maximaal tien zinnen weer te geven. Dat was soms moeilijker dan gedacht. Niettemin ontvingen we in totaal 15 bijdragen, sommigen iets korter, sommigen iets langer, maar allen de moeite waard. Op de pagina’s 11 en 12 treft u het andere deel van de bijdragen aan. Rebecca Krüders, fractievoorzitter Student & Stad San Carlos heeft mij geraakt. Niet alleen door voor het eerst in een land in ontwikkeling te zijn, maar vooral ook door de vriendelijkheid van de mensen. Hier in Nederland hebben we het maar al te goed en toch lijken we ons dat maar al te vaak niet te beseffen. We hebben het druk en soms is er zelfs nooit tijd voor een vriendelijk praatje. Mijn ervaringen in San Carlos hebben mij mijn ogen weer eens geopend hoe goed wij het eigenlijk hebben en dat er maar weinig nodig is om gelukkig te zijn. Gezondheid, familie en vrienden. Een mooi moment vond ik toen we op werkbezoek waren in ‘Linda Vista 2’, (met zelfs een straat ‘Groningen’), en daar even bij een gezin binnen mochten kijken. Het hoofd van de familie presenteerde met trots zijn huis en familie en ondanks dat zij maar van een klein budget moeten rondkomen werd de hele delegatie (en dat was zo’n 20 man) de net gekochte peer-achtige vruchten aangeboden. Die dagen dat ik daar was heb ik zoveel vriendelijke mensen ontmoet die genieten van het moment ondanks de moeilijke situatie waar zij soms inzitten. Het is fijn dat wij met een kleine bijdrage zoveel goeds kunnen doen om het leven van de mensen daar te verbeteren. Het is goed dat wij als gemeente het goede voorbeeld geven en daardoor ervoor zorgen dat mensen, bedrijven en instellingen geïnspireerd raken om - op welke wijze dan ook - bij te dragen aan deze gemeenschap.

microkrediet en Susan Dulfer, portefeuillehouder zich als een tolk De warmte van Nicaragua legt vliegtuig het uit ik a tweede huid om mij heen zodr in, hoor sfeer de adem , theid stap. Ik voel haar zach ruik de ls, voge ’s, auto , men stem van de kakofonie sine kero van zo typische geuren door de stank op ht dluc avon le heen, kijk om me heen in de zwoe koigen zintu mijn Al . agua het vliegveld van Man ik er afstandemen thuis. En toch…. Ik merkte dat . In een grote keren re ande dan was bezig mee lijker baar. Er is inzet inue delegatie ben ik als tolk cont r te leren bete wat sen men geen tijd om de nieuwe de een Op n. oete ontm te den vrien kennen of oude ijk in, oonl pers of andere manier zat ik er niet echt een het alsof g, enni deze reis. Dat voelde raar, onw doe keer ende Volg aal. allem beetje van me afgleed ik dat echt weer anders!

7

Arie van Roon, bestuurslid van de spee ltuincentrale Het meest opvallend vond ik: er is helemaal geen siësta en problemen worden vand aag opgelost, niet morgen. Het leven begint met het opkomen van de zon, om half zeven zijn er al volop mensen op pad en bezig. Dat gaat door tot half zeven­ ’s­avonds, want om even na zessen valt de zon met een noodvaart in de Pacific. De sche mering duurde op mijn filmpje zes minuten! Ik was verrast dat er al een speeltuintje was gemaakt en het plan dat de gemeente ontwikkeld had voor de rest van de stad. Met de € 5000 uit Groningen kunn en ze daar weer mee verder en als we nog iets wille n bijdragen als Speeltuincentrale mogen we wel opschieten. Op onze rondreis merkten we ook dat aanpakken en helpen hun ding is. Zo was er een Ecomobiel stuk die toeristen, zoals wij, naar de Mom bacho-vulkaan moest brengen. Het kon wel drie kwartier of een uur duren. Maar drie minuten later gingen we met een pick-up die ze snel geregeld hadd en omhoog. En wat je met een Coca-Colawage n kunt doen, is elders te lezen.

Louis Polstra, lector arbeidsparticipatie Hanze­ hogeschool Als ik denk aan San Carlos denk ik aan vooruitgang. Het lijkt wel alsof bij ons na decennia van welvaart vooruitgang voor ons de betekenis heeft gekregen van houden wat we hebben. In San Carlos maak ik vooruitgang mee die nog staat voor een beetje meer welvaart. Welvaart die nodig is om niet meer in een dagelijkse overlevingsmodus te zitten. Het is nog steeds hard werken; 13 uur per dag 6 dagen in de week hoorde ik onze ober zeggen. Maar zijn ogen schijnen van hoop en verwachting op een betere toekomst. Een restauranthouder spreekt de wens uit te investeren. Ik zie een eerste glazen winkelpui, taxi’s in de straten. Een groep toeristen die het stadje aandoen om te eten en rond te bazuinen. Vooruitgang die zich stap voor stap meester maakt van kinderen die vol plezier baseball spelen in een weilandje. Kleine stapjes, soms moeilijk om te accepteren want ik zie kansen om grote sprongen te maken. Ik besef echter dat de kleine broer een nat pak oploopt als de grote broer over de sloot springt. Dan is het toch beter om te lopen.

Maurits Hettinga, voormalig veehouder Toen ik in­ stapte voor een vier uur durende rit was de bus al meer dan vol. Voor mij was er nog plaats voorin, boven de motor. Warmer dan het buiten al was. Door ruimte gebrek mijn tas stevig tegen mij aangedrukt. Naast mij een jonge dame met de rug naar de chauffeur. Achterloos legde ze een plastic tas met, ik dacht een paar schoenen, achter zich neer. Elke keer als de chauffeur bij de versnellingspook wilde om te schakelen, door het slechte wegdek was dit heel vaak, moest hij de plastic tas wegduwen. Hij zei er niets van. Aan de andere kant van de bestuurder hing een touwtje. Alle keren als hij wou claxon­neren trok hij daar aan. Tijdens de reis stapten steeds meer mensen in. Mijn plaatsje werd alsmaar kleiner. De twee conducteurs stonden op de treeplak. De deur kon niet meer dicht. Er werd niet langzaam gereden, ook door de bochten niet. Ingeklemd, bleef ik zitten waar ik zat met ook nog een schilderij in handen van een mevrouw die geen zitplaats had. Op de voorste rij achter de chauffeur zat, ik dacht, een echtpaar met een kind of kleinkind. Door het zicht daarop, zag ik dat ze veel ­plezier hadden. Later bleek dat dat om mij en mijn positie was. Doordat zij afzonderlijk op verschillende plaatsen uitstapten, bleek het helemaal geen echtpaar te zijn. Zelfs het kind werd halverwege de bus bij de echte moeder op schoot gezet. Wie en wat is in Nicaragua familie? Of is het allemaal familie?

Anouk Labberté, tolk Harde muziek en veel mensen: in de bus naar het buitengebied Las Azucenas. We raken in gesprek met een mevrouw uit San Carlos en al snel hebben we een groot verschil tussen Nicaragua en Nederland te pakken: hier ben je arm als je een paard hebt, je bent dan immers geen autobezitter, maar in Nederland ben je juist rijk met een paard! Zo komen we op het idee dat een Nicaraguaan rijk kan worden met zijn paard, door hem bijvoorbeeld te verhuren aan toeristen. Dus met dingen die je bezit, ook al is het niet veel, kun je best economische activiteiten ontplooien. Zelf kookt de mevrouw graag en zo bedenken we – met het ontwikkelen van toerisme in het achterhoofd – dat ze kookcursussen zou kunnen geven aan toeristen. In Nederland zijn dit soort workshops populair, dus dat zou ook wel eens kunnen gaan werken in San Carlos. Samen naar de markt, daarna lekkere lokale gerechten klaarmaken en met elkaar eten. Ik ben benieuwd of ze er iets mee gaat doen.

7

kb er W oe ez k

De delegatie poseert bij het straatnaambord van de Calle G ­ roningen in de nieuwe wijk Linda Vista 2. Later in de week, tijdens het jubileumfeest, zou een bewoner van deze straat een gedicht aan ons voorlezen dat hij schreef over de nieuwe wijk.

Dat er economische vooruitgang wordt geboekt, maakt deze geheel nieuwe winkel duidelijk. In de de grote glazen etalage, zeer ongebruikelijk in San ­Carlos, worden de waren getoond. De winkel blijkt wel voor de mensen met wat geld: een paar teenslippers kost er U$ 15.

San Carlos kent, naast de gewone gemeenteraad en burgemeester, ook een kinderraad en kinderburgemeester. Op de foto burgemeester Rehwinkel en raadslid Rebecca Krüders met één van de kinderraadsleden.

Op de Malecón zijn veel gevels versierd met tegels of schilderwerk, om de kade aantrekkelijker te maken voor toerisme. De bonte winkeltjes zorgen voor de nodige couleur locale.

Om het toeristisch potentieel van de regio uit te leggen aan de delegatie, gaan we naar Solentiname, waar we op het eiland San Fernando praten met een ­gezin dat houtsnijwerk maakt voor toeristen, en bezoeken we een klein museum over de historie van het gebied.

San Carlos won in december 2010 een geldprijs en investeerde die in een nieuwe speeltuin. De gemeente heeft een plan om de komende jaren in ­verschillende wijken een nieuwe speeltuin aan te leggen. Groningen droeg, ­ als jubileumcadeau, € 5000 bij aan dit streven.

Bij terugkomst uit Solentiname is de Malecón al helemaal klaar voor het ­jubileumfeest. De eerste gasten zitten al te kletsen met elkaar. Het zou zeker nog 4 uur duren voordat het feest begon.

Bestuurslid Geert de Jonge temidden van enkele spelers van de Sancarleense FC. Groningen steunt het herenteam van deze club sinds enkele jaren. De FC is bezig een plan te maken voor de toekomst, waarin ze hun wensen richting Groningen willen verwoorden.

Met in totaal 17 man, 10 stedenbanders en 7 studenten van ISOP, brachten ­ we een bezoek aan het buitengebied Las A ­ zucenas, waar de Stedenband en ISOP sinds 2008 een sportproject uitvoeren. Er werden die dag twee honkbalwedstrijden gehouden. In de pickup een van de honkbalteams.

Arie van Roon (Speeltuincentrale) en Humberto Castillo (leraar) luisteren naar de directeur van de basisschool Rafaela Herrera. Het kantoor van de directeur doet, zo vlak voor de start van het nieuwe schooljaar, ook dienst als opslag. ­ Er is geen andere ruimte voor.

Tijdens het feest werd er een schildering onthuld. De Groninger Jeen Jelsma werkte als vrijwillger met enkele Sancarlenen aan dit werk. Het verbeeldt d ­e vriendschap tussen beide steden.

Om het jubileum feestelijk af te sluiten, opende burgemeester Gutiérrez speciaal voor ons de discotheek. Dat liet de delegatie zich geen twee keer zeggen. Samen met de lokale bevolking waagde menigdelegatielid zich aan een dansje!

8

9

Agenda jubileumactiviteiten Het hele jaar door

September/Oktober

• Verkoop van een prachtige ansichtkaartenset met zes kaarten (inclusief enveloppen) ter promotie van San Carlos en de Stedenband. De set bestaat uit zes verschillende foto’s gemaakt in San Carlos en omgeving. • Verspreiding van twee verschillende gratis ansichtkaarten op diverse locaties in de stad. Met de kaarten willen we de naams­ bekendheid van de Stedenband vergroten.

• 25 september 2011 t/m 27 oktober Expositie met schilderwerk van de twee Nicaraguaanse kunstenaars Bygocha d’Amalia (Estelí) en Richard Peña (San Carlos) in Galerie Forma Aktua Pinakotheek, Nieuwstad 10 in Groningen. • Swingconcert Frank Torres y Banda. De datum en locatie worden nog nader bekend gemaakt. • Debat over de toekomst van de stedenbandrelatie met ­Nicaragua in het licht van de kabinetsplannen. Een deskundig panel gaat met elkaar in gesprek, onder leiding van gespreks­ leider Jan Hendrik Jansen. Uiteraard is er ruimte voor het publiek om mee te debatteren! Datum en locatie worden later bekend gemaakt.

Mei • 13 t/m 15 mei Europees Overleg van zustersteden van San Carlos in Linz, Oostenrijk.

Najaar

Het programma kan door het jaar heen veranderen en worden aangevuld. Hou daarom onze Nieuwsbrief en site in de gaten!

• Thema-avond over moedersterfte in Nicaragua. Tijdens de avond zal een documentaire getoond worden en vindt een discussie plaats met deskundigen. De datum en locatie worden nog nader bekend gemaakt.

Stedenband op Bevrijdingsfestival Op 5 mei wordt, zoals elk jaar, in het Stadspark het Bevrijdingsfestival gehouden. Op het festival is er een markt, waar organisaties en verkopers zichzelf en hun ‘producten’ kunnen presenteren. Ook dit jaar is de Stedenband weer met een kraam aanwezig op de markt. Naast informatie over ons werk, verkopen we prachtige oorbellen, sleutelhangers en

houtsnijwerkjes. Allemaal handgemaakt ­ in San Carlos! Ook kunt u bij de kraam met uw kinderen komen grabbelen of voor hen een avontuurlijk kinderboek over Nicaragua kopen. En wilt u anderen op de hoogte brengen van de schoonheid van San Carlos en omgeving? Koop dan onze prachtige fullcolour kaartenset.

~ advertentie ~

De opbrengst van alles wat we verkopen en van wat er wordt gegrabbeld, wordt ingezet voor een onderwijsproject voor de basisschool Rafaela Herrera in San Carlos.

KOMT ALLEN!

Ineke de Groot, bestuurslid stedenbandbestuur en projectcoördinator in San Carlos Voor het eerst komt er een delegatie van zo’n twintig mensen op werkbezoek in San Carlos - en aan mij de schone taak om het programma ter plekke voor te bereiden. Veel leden van de delegatie hebben een eigen ‘werkterrein’ waarop ze projecten willen bezoeken en sleutelfiguren willen spreken: bijvoorbeeld de gezondheidszorg, de drink- en oppervlaktewatersituatie in San Carlos of het onderwijs. En dan is er nog de ‘protocollaire kant’ van het werkbezoek in het kader van het 25-jarig bestaan van de Stedenband Groningen-San Carlos. Er moet een feestavond worden georganiseerd met een officieel gedeelte en een meer informeel gedeelte. De wensen qua programma waren vanuit Groningen uiteraard al aangegeven en de vraag is nu of het gaat lukken om al deze wensen te vervullen. Nu is het in San Carlos - net zoals in heel Nicaragua - vrij lastig om dingen lang van tevoren te plannen: zo werkt niemand met een agenda en gebeuren er veel zaken ad hoc. Aan de andere kant kan men heel goed improviseren en als het moet op het laatste moment veel dingen organiseren. Het handige is ook dat je veel mensen die je nodig hebt sowieso voortdurend tegenkomt en hen zo ook weer herhaaldelijk kunt herinneren aan het wat, wanneer en hoe van het werkbezoek. Gedurende het hele bezoek blijft het voor mij wel erg spannend: is de burgemeester van San Carlos wel of niet beschikbaar om de delegatie te ontvangen? Is het transport naar project x daadwerkelijk geregeld? Uiteindelijk geloof ik dat ik kan zeggen dat het allemaal redelijk goed tot goed is verlopen met als hoogtepunt een spetterend eindfeest in de lokale discotheek La Champa waar de hele delegatie zo’n beetje actief is geweest op de dansvloer.. op naar het 30-jarig bestaan van de Stedenband Groningen-San Carlos! ndbestuur Het Gerrit Zock, voorzitter Stedenba deelname van De werkbezoek was een succes. ester) en de eme burg (de onze portefeuillehouder college, de het en raad de van igers vertegenwoord llingen inste r brede deelname vanuit de Groninge ap met dsch vrien rige hebben laten zien dat de 25-ja er toe n inge Gron voor ners San Carlos en haar inwo veel zijn gatie dele onze van dte bree doet. Door de gen zake e tisch thema´s aan bod gekomen en prak een zelf ik heb es succ regeld. Naast het gevoel van nlijk wel gebeetje het gevoel van `ben ik er eige veel tegelijk, zo er urde gebe tijd korte weest?’ In de mee kon maken. terwijl ik maar een fractie daarvan tegelijk zijn. Ik plek Je kunt tenslotte maar op een ik met plezier in waar d geha heb een mooie reis onze Sancarmet gen oetin ontm de terugkijk op enoten. Kortom leense vrienden en met mijn reisg ie start van ons moo een geslaagd bezoek en een jubileum jaar.

Peter Rehwinkel, burgemeester van Groningen Geraakt door... de officiële viering van 25 jaar stedenband met San Carlos, ons aanvankelijk aarzelend maar uiteindelijk voluit zingen van het Wilhelmus, de voettocht naar de waterkant, waar honderden inwoners van San Carlos mét ons meevierden... ook degenen op wie normaal gesproken soms wordt neergezien. Een stedenband met stevig maatschappelijk fundament, prachtig!

11

Geert de Jonge, portefeuillehouder Sport & Onder­ wijs stedenbandbestuur Het werkbezo ek naar San Carlos heeft er voor gezorgd dat ik als bestuurslid een veel betere voorstelling heb gekr egen van San Carlos. Van puur een theoretisch onde rwerp in onze vergaderingen naar praktisch, toep asbaar en voelbaar. Het was geweldig! In een paar woorden: een stadje in het zuiden van Nicaragua aan een uitge strekt meer, met prachtige natuur, een levendige cultuur, vriendelijke mensen, moo ie gerealiseerde projecten van de stedenband, een volledig nieuwe wijk, veel mogelijkheden voor nieu we projecten, veel ideeën, veel goede discussies , een heel aangenaam gezelschap, leuke nieuwe contacten, ­25 ­jarige jubileumfeest, een swingend e delegatie en een prachtige thuiskomst!

Bert van Slochteren, bestuurslid Netwerk San Carlos 01. Aankomst in Nicaragua, de hitte valt over je heen als een deken. 02. Aankomst in San Carlos, een vertederend klein vliegveldje, bijna in het midden van het stadje dat je ziet liggen bij het landen. 03. De verdeling van de hotelkamers: zoals altijd kijken de mensen die er voor het eerst zijn vol verbazing rond. 04. De eerste ontvangst op het gemeentehuis is zoals altijd vriendelijk en neemt veel meer tijd in beslag als je gedacht had. 05. De eerste besprekingen over de woningen van Linda Vista gaan eerst vrij moeizaam, maar later komt er over en weer meer vertrouwen en beginnen we elkaar te begrijpen. 06. Besprekingen over de grondbank gaan eerst heel goed, dan komt er opeens een groot probleem op tafel, dat later na veel en ook juridisch overleg niet blijkt te bestaan. 07. Met een afgekeurde Amerikaanse schoolbus ruim een uur over een zandweg naar een dorpje, door prachtige natuur, over gammele bruggetjes, kom je opgevouwen en geradbraakt aan. 08. In het dorpje rondgekeken en met allerlei vriendelijke mensen kennis gemaakt en met hen rijst met bonen en kip gegeten. 09. Officiële bijeenkomst vol met sprekers, dansen toneelstukjes, volksliederen, hapjes, eindigend in een disco met lichtshow, rook en rum. 10. Helaas, de dag van vertrek is er al weer en weer veel te vroeg. Nog helemaal geen tijd gehad om op mijn gemak een beetje door San Carlos en omgeving rond te dwalen. Dan moet ik dus toch nog weer heen.

Robert Prummel, fractievoorzitter Stadspartij San Carlos is een stadje vol met dieren. Afgezien van de prachtige vogels en de vissen die door de vissers nonchalant in hun net door de straten worden gedragen, zijn er de huisdieren. Die zien er goed verzorgd uit en zo te zien houden de Sancarlenen van hun beesten. Vanaf de patio van het oude bordeel dat ons tot hotel diende, heb ik de weinige ledige momenten van het bezoek doorgebracht met het kijken naar dieren. De jonge kat en de jonge hond die vriendschap hadden gesloten en elkaar met het geven van kopjes en hondse gebaren hun genegenheid betuigden, het koppel parelhoenders dat zich met veel misbaar, maar zo te zien zonder aanleiding, als verwaande juffers van hot naar her spoedde en de Nicaraguaanse honden. Deze leken twee aangeboren houdingen te bezitten; liggen op de rechterflank en liggen op de linkerflank. Een nader onderzoek moet aan het licht brengen welke zijde de voorkeur geniet. Een excentriekeling die bij de familie in het vissershutje thuishoorde legde de o zo zware kop op een trottoirband. Ik geef het je ook te doen, geboren worden met een dichte vacht in een land in de tropen!

Muriël Duindam, Hoofd Bureau Sted enband Na vijf jaar weer terug in San Carlos. Het is als vanouds: de warmte, de geuren, de smaak, het welkom. ‘Groep 1’, zoals het eerste deel van de dele gatie zichzelf is gaan noemen, is geweldig en werk t hard! San Carlos is in die vijf jaar zo veranderd, dat het bijna te veel is om direct in me op te nem en, en dan hebben we het ook nog zo druk, dat er niet eens tijd is om eens rustig door het stadje te lopen…dat komt later wel…hopelijk. Op de Male cón zijn mijn gevoelens gemengd: het is ongeloofl ijk wat ze daar in korte tijd hebben gerealiseerd, maar tegelijkertijd zie je ook alweer het begin van licht verval … hoe pakken we dat nou aan, die duurzaamheid? Mijn hersenen maken overuren. Maar er is ook heel veel te ge­nieten: oude vrienden tegenkomen en even bijpraten (tijd tekort!), een jubil eumfeest met Nicaraguaanse liedjes, eten en vrien dschap. Een gedicht van iemand uit de wijk Linda Vista 2, waaruit trots spreekt deel uit te mogen make n van de wijk en dankbaarheid aan Groningen. De tijd is te kort, er is teveel te doen. Gelukkig hebb en we nog vele jaren te gaan!

11

11

Esther Scheers, gynaecologe in het Wilhemina­­ziekenhuis in Assen eters Kunnen woorden over duizenden kilom ? raken heen ht is. Strijdbaarheid die op het leven geric t. krach ieve Beelden vol van posit ** nt. Mijn vriendin die in een ver land woo en kenn je wil ik Het leven neemt geen keer,

je her-kennen of liever, je weer leren kennen. ** nd. Langer geworden is de tijd en de afsta n dage nde strale Maar op een van deze knoppen de rozenstruiken zitten barstensvol ijn esch zonn te laats de met we n zulle

Sharon Smit, adviseur Externe Betrekkingen Gemeente Groningen Klotsend over de Río Frío, zie ik hoop gloren aan de horizon, San Carlos ademt vriendschap uit, welke 25 jaar geleden begon. Niet eerder trof ik zoveel warmte, niet slechts in temperatuur, Ontvangen als de verloren zoon, De grootste kip boven het vuur. De wederzijdse betrokkenheid, intenser dan ik bedenken kon.

of in de eerste stortbui de vruchten plukken.

In opmaat naar de verkiezingen: Bizarre presidentskandidatuur

Opinie

Op 6 november 2011 vinden in Nicaragua presidents- en parlementsverkiezingen plaats. Halverwege maart hebben zich drie kandidaten gemeld: Arnoldo Alemán, van Partido Liberal Constitucionalista (PLC), Daniel Ortega van het Frente Sandinista de Liberación Nacional (FSLN) en Fabio Gadea, van de Unidad Nicaraguense de Esperanza (UNE). Dat klinkt simpel, maar is het niet. Door: Susan Dulfer Kandidaat Arnoldo Alemán is door de vorige president, B ­ olaños, aangeklaagd wegens corruptie en daar voor veroordeeld. Deze veroordeling is dankzij een pact tussen Alemán en Ortega een paar jaren geleden tenietgedaan. Door datzelfde ‘geheime’ pact kunnen de PLC en het FSLN de macht over alle belangrijke staatsinstituten onderling verdelen. Bovendien heeft dit pact t­ ussen PLC en FSLN Ortega bij de vorige verkiezingen de overwinning bezorgd. Men had bekokstoofd dat de presidentskandidaat slechts 35% van de stemmen nodig had om door de eerste ronde te ­komen en dat heeft Ortega vijf jaar geleden maar net gered. Kandidaat Daniel Ortega is op dit moment president. Volgens ­ de Nicaraguaanse wet kan een zittende president zich niet kandidaat stellen, omdat niemand twee periodes aaneensluitend mag regeren. Bovendien mag niemand drie periodes regeren, en Ortega was al eerder president. Omdat het Ortega niet gelukt is deze wet te veranderen, heeft hij getracht hem maar ongrondwettelijk te laten verklaren. Er is dus al een paar jaar een verhitte discussie aan de gang of zijn kandidatuur wel of niet legaal is. Dit heeft het FSLN er niet van weerhouden hem opnieuw kandidaat te stellen. Kandidaat Fabio Gadea vertegenwoordigt de UNE, een alliantie van 9 politieke groeperingen waaronder de liberale PLI en de

12

MRS, een mengelmoesje van liberale en sandinistische dissidenten. Deze Alliantie heeft besloten aan de verkiezingen mee te doen ondanks dat de zittingstermijn van de Kiesraad verstreken is – en die dus feitelijk geen verkiezingen uit zou mogen schrijven – en ondanks de illegale kandidatuur van Ortega. Aan de zijlijn blijven staan was geen optie, omdat dan de kans groot is dat Ortega wint bij gebrek aan tegenwicht, zoals enkele jaren geleden in Venezuela gebeurd is waardoor Chávez aan de macht kon komen.

Een kijkje in de portefeuille van… Rianne Heuker Rianne is in maart begonnen met een stage bij de Bestuursdienst en bij de Stedenband. Zij studeert European Studies aan de Noordelijke Hogeschool Leeuwarden. Bij de Bestuursdienst houdt ze zich bezig met beleid en bestuur. Bij de Stedenband is zij medeorganisator van het debat in juni (zie de jubileum­agenda) en zet zij de eerste stappen om de homogemeenschap in San Carlos in contact te brengen met belangenorganisaties ­ in Groningen. Mijn naam is Rianne Heuker en loop vanaf begin maart stage bij de Gemeente Groningen. Ik ben 21 jaar en in Groningen geboren en getogen. Ik volg aan de Noorde­ lijke Hogeschool in Leeuwarden de opleiding European Studies en zit momenteel in mijn derde jaar. In het kader van mijn opleiding ben ik afgelopen februari teruggekeerd uit Madrid. Hier heb een half jaar een ­uitwisselingsprogramma gedaan (Erasmusbeurs) en gestudeerd aan een Spaanse universiteit. Ik heb hier vakken gevolgd in het kader van mijn opleiding en daarnaast heb ik de Spaanse taal gestudeerd. Dit was een hele uitdaging en nu ben ik klaar om de volgende uitdaging bij de Gemeente Groningen aan te gaan. Ik ga 18 weken stage lopen voor de Gemeente en heb mijn stage opgesplitst in twee onderdelen. Ik zal drie dagen in

de week stage gaan lopen bij de bestuursdienst waar ik mij bezig ga houden met het internationale beleid van de Gemeente. De Gemeente heeft een internationaal beleid lopen tot 2012. Ik zal tijdens mijn stageperiode een begin maken met de evaluatie van dit beleid. Daarnaast zal ik twee dagen voor de stedenband Groningen-San Carlos werkzaam zijn. Hier ga ik een opdracht uitvoeren ten aanzien van de GLTB (Gay, Lesbian, Transgender, Bisexual)-organisaties in San Carlos en Groningen. Vanuit het werkbezoek in San Carlos dat afgelopen februari is gemaakt is gebleken dat de GLTB-organisatie daar nog niet geaccepteerd wordt en zij graag in contact zouden willen komen met een GLTB-organisatie in G ­ roningen. Ook zouden zij graag willen weten hoe zij zich zouden kunnen organiseren in de maatschappij. Naast deze opdracht ga ik meewerken aan de nieuwsbrief en een debatavond organi­seren. Ik hoop een leuke en leerzame tijd tegemoet te gaan!

~ advertentie ~

Het FSLN heeft een strakke partijstructuur en een sterk bepalen­ de partijlijn, die door de volgelingen vrij blindelings gevolgd lijkt te worden. Tegenover deze – uiterlijke – eenheid in de FSLN bestaat de oppositie uit een tamelijk kansloze PLC en een politiek niet sterk vereende UNE. Deze twee oppositiepartijen, die beiden overigens de kandidatuur van Ortega afwijzen, hebben gekozen voor eigen kandidaten in plaats van hun krachten te bundelen. Het is te hopen dat de Nicaraguanen uiteindelijk vasthouden aan hun democratische toekomstidealen en kiezen voor ontwikkeling, stabiliteit en toekomst en niet voor pacten, chaos en een, feitelijk door het pact ontstane, twee-partijen-dictatuur. Dit artikel is gebaseerd op de volgende bronnen: Nicalog van Johan Biemans, La Prensa Nicaragüense en het Nicaraguaans digitaal tijdschrift Envio.

13

wonen met karakter

Uit het archief van de Stedenband Het fotoarchief biedt zoveel mooie plaatjes, dat het elke keer weer moeilijk is te kiezen. Deze keer hebben we gekozen voor het thema ‘onderwijs’. De foto’s zijn allen uit de vroege geschiedenis van de Stedenband, vermoedelijk eind jaren ’80, begin jaren ’90.

1. 2. 3.

Kinderen tijdens de les in een schoollokaal. Twee pagina’s uit een lesboek. Let op de militaire retoriek op de rechterpagina. Twee meisjes laten een werkje zien dat zij op school hebben gemaakt.

Leven in een kansrijke omgeving helpt mensen om mogelijkheden te benutten. Daarom zetten we ons in voor een woonomgeving die bewoners inspiratie en perspectieven biedt. In Groningen, maar ook in San Carlos. Bijvoorbeeld door garant te staan voor een lening voor een woningbouwproject. Omdat iedereen kansen verdient om mee te doen in de samenleving.

Gedempte Zuiderdiep 22 | Groningen 050 - 369 36 93 | [email protected] | www.lefier.nl

Ontwikkelingssamenwerking op de schop Door: Susan Dulfer Er gebeurt op dit moment van alles en ­nog wat, zowel op nationaal als op lokaal gebied, in de financiering van ontwikkelingssamenwerking. Er moet bezuinigd worden en in tegenstelling tot het verleden, wordt meer gekeken naar concrete resultaten en Nederlandse belangen. Onze regering heeft nu een lijst opgesteld van landen waar zij de hulp voort zal zetten. Tot onze grote teleurstelling staat Nicaragua niet op die lijst. Dit zou dus betekenen dat Nederland zich terugtrekt uit Nicaragua, ondanks

het feit dat staatssecretaris Ben Knapen beaamt dat de inzet van Stedenbanden succesvol is gebleken. De Nicaraguaanse krant La Prensa heeft het vertrek van de Nederlandse Ambassade uit Managua al aangekondigd. Daarnaast is het budget van het samenwerkingsprogramma Logo South (versterking van lokaal bestuur), waaraan Groningen deelnam, per direct overgeheveld naar de bestrijding van HIV/AIDS, ondanks de enthousiaste reacties van het ministerie op Logo South. De Stedenbanden i.s.m. het

LBSNN en de directeur van de Vereniging van Nederlandse Gemeenten (VNG) ­ Peter Knip, zijn een actieve lobby gestart het waardevolle programma te behouden. Het is een complex geheel van bezuinigingen, waar het laatste woord nog niet over gezegd is. We hadden in deze Nieuwsbrief graag al een uitgebreid artikel geschreven over de ontwikkelingen, maar door tijd­ gebrek is dat niet gelukt. Daarom alleen deze korte bijdrage. In onze volgende Nieuwsbrief zullen we meer aandacht besteden aan dit thema.

15

Een impressie uit het leven in Nicaragua

Door: Carolien van Bruggen

In aansluiting op de stedenbandweek gaan we zelf nog verder reizen in Nicaragua, negen dagen, per huurauto. Hoe zal dat gaan zonder beheersing van het Spaans? In de week met de stedenband was er de luxe van altijd iemand in de buurt die kon tolken, nu moeten we ons zelf redden. Gaat dat wel lukken? En het zelf hier auto rijden? Niemand kan het ons vertellen vanuit eigen ervaring. Het blijkt allemaal prima te gaan. Druk met auto’s is het buiten Managua niet, het verkeersbeeld wordt meer bepaald door paarden met of zonder wagen, ossenkarren, brommers, fietsen, fiets- en bromtaxi’s, pick-ups, bussen, voetgangers (ook in het donker) en overstekende koeien. Het gedrag is ook op de weg ontspannen. Prachtige wegen met kleurrijk bloeiende bomen en een schitterend landschap met uiteraard vulkanen in de hoofdrol. De hoofdwegen blijken verassend goed, zelfs in het Noorden bij Matagalpa. De kleinere bevatten soms hindernissen zoals enorme drempels, boomwortels, of een wegoverstroming. En op Ometepe durven we de onverharde wegen niet aan. Soms is het zoeken, kaarten combineren die allemaal apart net niet kloppen. Maar we komen overal waar we gepland hadden heen te gaan. Geen Spaans spreken blijkt maar een beperkt probleem. Natuurlijk is het een gemis, want in gesprek raken lukt zo niet echt, maar we redden ons praktisch gezien prima. We worden door overal vriendelijke mensen als vanzelf geloodst naar waar

we heen willen. Regelmatig is er wel iemand die Engels spreekt, of die wordt erbij gehaald. Zoals de gids op de Mombacho vulkaan die we later terug zullen zien in ‘Wie is de Mol?’. Of desnoods een andere toerist, zoals de Française die ons door het precolumbiaans museum bij Matagalpa tolkt. En anders lachen we af en toe maar gewoon flink met de vrolijke Nicaraguanen mee om ons potjes-Spaans. Sommigen vinden het erg grappig om ons eerst even flink te laten modderen, om dan pas te verklappen dat het ook in het Engels kan. Op Ometepe laat ik mijn mp3speler met spoedluistercursus Spaans liggen, en ik was nog maar halverwege... Toch lukt het mooi wel om in -het Spaans- een plekje te regelen op de Brakzand, de oer-Hollandse veerboot van Schier die tegenwoordig in zijn pensioenjaren dienst doet tussen Ometepe en San Jorge. Met de Nederlandse graffiti nog intact, en bordjes met teksten als ‘U wordt verzocht onregelmatigheden in de hygiëne te melden’ (dan is het maar weer goed dat de Nicaraguanen het Nederlands niet beheersen). Opvallend efficiënt wordt hier het probleem met de bananenvrachtwagen die crasht op de loopplank opgelost, door deze te laten wegslepen door de Colawagen. Dat zien we in Nederland nog niet zo vlot gebeuren! Het rondreizen is een indrukwekkende ervaring, ondanks taal­barrière, dankzij veel vriendelijke mensen. In een land dat, ­ondanks afwezigheid van rijkdom en luxe, heel veel te bieden heeft.

Colofon De Nieuwsbrief is een uitgave van: Stedenband Groningen-San Carlos Postbus 268 9700 AG Groningen Bezoekadres: Europaweg 8 Tel: 050-3676169 Fax: 050-3676161 [email protected] www.groningensancarlos.nl rekeningnummer 58095

16

Redactie: Muriël Duindam Opmaak: Caro Helder Ontwerp: Maaike de Laat Bijdragen in dit nummer: Carolien van Bruggen Muriël Duindam Susan Dulfer Ineke de Groot Maurits Hettinga

Rianne Heuker Geert de Jonge Rebecca Krüders Anouk Labberté Louis Polstra Robert Prummel Peter Rehwinkel Arie van Roon Esther Scheers Bert van Slochteren Sharon Smit

Foto’s in dit nummer: Abigeal Bouwman Carolien van Bruggen Muriël Duindam Anouk Labberté Sharon Smit Foto op de voorkant: Sharon Smit Oplage: 800 stuks