libelle
netwerk
De mooiste brieven, verhalen, tweets & posts: dit houdt ons bezig
LIEVE WOORDEN
Na een huwelijk van bijna 25 jaar waaruit een geweldig gezin is voortgekomen, kwam het voor mijn drie meiden en mij als een donderslag bij heldere hemel dat mijn man wilde scheiden. Na een jaar van puur overleven werd er op een middag gebeld. Het was een mevrouw van Libelle, die vroeg of ik even tijd had. Ze had een leuke aanbieding omdat ik al zo lang trouw abonnee was. Het was inderdaad een leuke aanbieding, maar ik vertelde haar dat mijn financiën het vanwege de scheiding niet toelieten. De mevrouw antwoordde: “Ik begrijp het helemaal, ik heb hetzelfde meegemaakt. Maar als ik het zo hoor, komt u er wel. U klinkt als een positieve vrouw. Het zal wel goed komen met u.” Ik was met stomheid geslagen, maar wat deed me dat goed. Dank u wel, mevrouw van Libelle. Ik kom er wel met mijn meiden. Ans
Wilt u ook in Libelle? Mail of schrijf naar
[email protected] of Postbus 1742, 2130 JC Hoofddorp We zijn heel blij met uw brieven en reacties! Nog wel even dit: uw brief mag niet eerder in druk zijn verschenen. Soms worden brieven ingekort of bewerkt. We laten het u weten als uw brief wordt geplaatst.
10- 6
ECHTE RIJKDOM
Mijn vader komt uit 1937 en is dus net voor de oorlog geboren. Als kind al hing ik aan zijn lippen als hij over de oorlog vertelde. Over mensen die vanuit Rotterdam naar De Lier kwamen lopen, op zoek naar eten. Ze klopten dan aan bij de bakkerij van zijn ouders. Mijn oma was een ruimhartige vrouw, het brood dat haar man achter
PRIETPRAAT
Ik wil Martijn (4) helpen met aankleden, maar volgens hem hoeft dat niet. “Dat kan ik al zelf, ik ben namelijk ook al een dagje ouder geworden.” Paula Seijbel
Echte rijkdom is niet in je portemonnee te vinden in de bakkerij bakte, gaf ze aan de toonbank weer weg. En dat terwijl ze zelf amper te eten hadden. Ja, het waren barre tijden, waarin mijn vader als kleine jongen zijn vader hielp om ’s nachts de oven op te stoken. Na schooltijd en op zaterdag ging hij op de bakfiets de polder in om bestellingen rond te brengen. Door weer en
wind, om vaak met niks naar huis te keren. De mensen hadden geen geld, ook na de oorlog niet. “Bakker, schrijf het maar op”, zeiden ze dan. Vaak heb ik mijn vader gevraagd of ze echt arm waren in die tijd, maar zo heeft hij dat als kind nooit ervaren. De herinneringen aan hoe fijn het was om in zo’n groot gezin op te groeien en hoeveel gein ze onderling hadden, voeren nu nog de boventoon. Bijvoorbeeld over zijn moeder die altijd opgewekt stond te neuriën aan het aanrecht om griesmeel te maken voor haar man en kinderen. Ik houd van deze oude verhalen. Ze geven zo mooi weer hoe goed wij het hebben en dat echte rijkdom niet in je portemonnee te vinden is, maar in je hart en de mensen om je heen. Natasja Bijl
EN… SPRING! Mijn dochter kocht met haar man een wat ouder huis waaraan veel verbouwd moest worden. Hoewel ik reuma heb en daardoor behoorlijk beperkt ben, heb ik op mijn manier hand- en spandiensten geleverd. Als dank werd me gevraagd om op een dag klaar te staan met gemakkelijk zittende kleding en wandelschoenen. Leuk, dacht ik, we gaan ergens wandelen en lunchen. Na een lange autorit kwamen we aan bij vliegveld Teuge. Wat gaan we hier doen, dacht ik. Mijn dochter vroeg me wat mijn grootste wens was. “Parachutespringen”, zei ik meteen. En dat ging dus gebeuren. Vol
spanning stapte ik in het vliegtuigje. Wat was het geweldig! De man met wie ik de tandemsprong uitvoerde, was superaardig en hij stelde me helemaal gerust. Ik heb ontzettend genoten van
Ik ben nog nooit zo trots geweest op mezelf het uitzicht. De landing ging perfect, met dank aan mijn begeleider die de klap opving zodat mijn lichaam het aankon. Ik ben nog nooit zo trots op mezelf geweest dat ik dit heb gedurfd. Corry Langenhuisen
dit doe ik
Elke week vertelt een lezeres wat zij voor een ander doet. Een op de vier kinderen in Nederland gaat van school met een leesachterstand. Daarom ben ik vrijwilliger bij de VoorleesExpress, een project waarin kinderen met een taalachterstand gestimuleerd worden om de Nederlandse taal te leren. Als vrijwilliger kom ik twintig weken bij een gezin over de vloer om te werken aan de taalontwikkeling van het kind. Samen met de ouders lees ik voor met handpoppen, spelen we taalspelletjes en laten we het kind verhalen vertellen in het Nederlands. Ontzettend nuttig en nog gezellig ook. www.voorleesexpress.nl. Leona Simaan
Meedoen aan Dit doe ik? Mail of schrijf naar
[email protected]
TOEVAL BESTAAT NIET Twintig jaar geleden kregen mijn ouders een auto-ongeluk. Mijn vader overleed ter plaatse, de jonge man van de andere betrokken auto overleed de volgende dag. Mijn moeder was zwaargewond. Zij herstelde wonderwel, op enkele blijvende letsels en ongemakken na. Hoewel ze inmiddels hoogbejaard is, is ze tot op de dag van vandaag nog heel zelfredzaam en actief. Alleen heeft ze nu wat hulp nodig bij het aan- en uittrekken van haar steunkousen. Bij elk nieuw gezicht van een zorgverleenster moest mijn moeder
natuurlijk haar geschiedenis vertellen. Zo ook die morgen, toen ze opnieuw haar verdrietige verhaal vertelde. Naarmate het verhaal vorderde, gingen er bij de zorgverleenster steeds meer lampjes branden. De tijd en plaats klopten en de omstandigheden ook. Wat bleek: de jongeman in de tegenliggende auto was haar eerste echtgenoot. Geëmotioneerd hebben ze elkaar omarmd en samen hebben ze herinneringen opgehaald. Toeval bestaat niet. Dochter Marijke
10- 7
denktank EÉN PROBLEEM, VIJF MENINGEN
“Moet ik mijn mans droom volgen en emigreren?”
BLUNDER
NATHALIE (33): “Mijn man heeft al jaren een droom: met mij en onze kinderen van 4 en 1 jaar emigreren naar Frankrijk. Ik ben ook helemaal weg van dit land, maar twijfel of ik mijn vertrouwde omgeving en familie wel kan missen. Aan de andere kant wil ik ook niet degene zijn die zijn droom in de weg staat en de kinderen zijn nu nog jong. Wel of niet gaan?”
Mijn man en ik hadden boodschappen gedaan. Om bij de supermarkt te parkeren, moet je door een smal steegje rijden. Toen we uit de winkel kwamen, zei mijn man: “Als jij de auto haalt, wacht ik wel even aan de voorkant tot je eraan komt, dan kan ik zo instappen.” Alleen reed er vóór mij eenzelfde zilvergrijze auto als de onze. Mijn man zag de auto, trok het portier open en stapte in. De vrouw achter het stuur schrok zich rot en schreeuwde: “Eruit!” We hebben er nog heel lang de slappe lach om gehad. Anita Henzen Ook een leuke blunder gemaakt? Stuur 'm naar ons op.
<
10- 8
TEKST: ELSELIEN VAN DIEREN
Niet jouw droom “Een droom hoeft niet altijd uit te komen. Jij hebt die droom niet, want je twijfelt. Voor een droom als deze zijn twee mensen nodig, in jullie geval zelfs vier.” Nell
en was telefoneren heel duur, maar tegenwoordig kun je skypen én je houdt er tweetalige kinderen aan over. Gewoon gaan!” Johanne
Niet het einde van de wereld “Je moet natuurlijk niet de droom van je man leven, maar Frankrijk is niet zo heel ver weg. Bovendien zeg je zelf ook helemaal weg te zijn van dit land. Volgens mij is dit het proberen waard, je kunt altijd nog terugkomen. In ieder geval doe je een ervaring op die niemand je ooit nog af kan nemen.” Ellen
Twee jaar “Gaan! Jullie zijn nog jong en de kinderen zijn op deze leeftijd heel flexibel. Als jullie het niet doen, volgt een leven lang spijt en elkaar de schuld geven. En wanneer jullie een woning met voldoende woonruimte hebben, komen familie en vrienden vast regelmatig logeren. Geef jezelf twee jaar de tijd om te wennen. Als het dan nog niet goed voelt, kun je altijd terug.” Geanne
Gewoon gaan “Ik woon inmiddels al 55 jaar in Frankrijk. Vroeger was het erg ver
Alles op een rijtje “Verhuizen naar het buitenland betekent je vertrouwde omgeving
de wereld volgens de
achterlaten. Het duurt meestal een tijdje voordat die nieuwe omgeving ook vertrouwd voelt en in die periode kun je last krijgen van heimwee. Bedenk hoe veranderingen je tot nu toe zijn vergaan, bijvoorbeeld bij een verhuizing. Probeer je ook voor te stellen hoe je leven in Frankrijk eruit zal zien. Om daar een goed beeld van te krijgen, kun je praten met Nederlanders die daar al wonen. Belangrijk is om met je man af te spreken wat jullie doen als het tegenvalt. Gaan jullie dan terug naar Nederland? En hoe snel? Als dit duidelijk is vóór je vertrekt, zal dat rust geven. Heb je weinig last van heimwee en lijkt het je echt leuk om in Frankrijk te wonen? Ga er dan voor!” Marjan de Jong, psycholoog, www.psycholoog-zwolle.net
e-weet-wel-kater
<
IS ER ECHT GEEN PLEK VOOR SARAH? Als ik een willekeurig clubje pubermeisjes richting school zie fietsen, voel ik steeds opnieuw pijn en onmacht. Met hun haren in de wind zijn ze druk aan het praten. Waarover? Vast over dingen waarover mijn dochter ook graag praat, zoals jongens, boybands en kleding. Wat had ik graag gewild dat zij één van hen was. Onze dochter Sarah heeft na een zeer moei-
Mijn dochter voelt zich een vreemde eend in de bijt zame bevalling een hersenbeschadiging opgelopen. Twee jaar lang heeft ze op een peuterrevalidatie gezeten. En afgezien van haar lichamelijke beperkingen heeft zij een normale intelligentie. Het was dan ook Sarah, die op haar vierde vroeg: “Waarom zit ik niet op een gewone school?” Dat werd ons toentertijd afgeraden door
het revalidatiecentrum. Ze zou er niet tegen opgewassen zijn, kinderen zijn hard. Toch volgde ik mijn hart en een half jaar later stroomde ze in op de reguliere basisschool in onze wijk. Het ging goed, iedere dag sprak ze af met vriendinnen, haar spraak verbeterde en ze werd geaccepteerd zoals ze was. Haar juffen hielpen haar naar de wc, maar was dit ook te realiseren op het voortgezet onderwijs? Dat bleek niet haalbaar. Daarom hebben we gekozen voor speciaal voortgezet onderwijs. Daar voelt ze zich een vreemde eend in de bijt. Ze stelt me nu dezelfde vraag als acht jaar geleden. “Waarom hebben jullie mij naar speciaal onderwijs laten gaan?” Ze heeft zelfs voorgesteld om een luier te dragen zodat het ‘toiletprobleem’ is opgelost. Nu vraag ik me steeds opnieuw af of er voor mijn puberdochter met vmboadvies echt geen plek is op het regulier voortgezet onderwijs? Marjolein
Meepraten? Ga naar libelle.nl/uithetblad/meepraten
a/nee
JA 90%
NEE 1O%
Bloemen op tafel
JA 47%
NEE 53% Blush
JA 66%
NEE 34%
Fotolijsten aan de muur
JA 29%
NEE 71%
Liegen over gewicht
JA 78%
Libelle ONLINE
Pieteke: Zwitserse tosti uit de oven (@Libelle nr 6) als lunch-gerecht. Lekker met gebakken ui! #aprèsski #bonappetit Monique Maleton: Superblij met mijn ‘knusdewinterdoor’-prijzen!
NEE 22% Lang vest
JA 77%
NEE 23%
Shoppen met dochter Meestemmen? Dat kan op www.libelle.nl
10- 9
mooiste brief
OP NAAR EEN ONZEKER BESTAAN “U moet niet schrikken mevrouw, maar u hebt al zeker acht beroertes gehad”, hoor ik van de arts. Het hele gesprek heeft tien minuten van haar tijd in beslag genomen. In deze tien minuten is mijn leven een achtbaan geworden. Die enge van de Efteling, die over de kop gaat. Nu, zeven maanden later, heb ik mijn hele zekere bestaan overboord gegooid door mijn vaste baan op te zeggen. Geen salaris, geen pensioen en geen ziektewetregeling meer om me aan vast te houden. Maar het was mijn beste beslissing ooit. Ik ben niet naïef en weet dat ik nu dubbel zo hard moet werken. Maar ik wil zo graag mijn hoofd boven het maaiveld uitsteken. Ik wil het verschil maken. Daarom ben ik beeldend kunstenares geworden. Ik voel me de gelukkige die geluk mag doorgeven. Het is een onzeker bestaan, niet wetende wat morgen gaat brengen. Ik geniet van de gesprekken in wachtkamers en bushaltes met mensen die ik niet ken. Ik ben geduldig en gun iedereen mijn oprechte glimlach.
MIJN VOORBEELD In Libelle 52 vertelde Annemies dat ze voor haar vader maar geen plek kon krijgen in een verzorgingstehuis. Hij overleed door een val in huis, een paar dagen voordat ze de sleutel kon ophalen voor zijn nieuwe kamer. Wat een afschuwelijke gebeurtenis. Ik ken Annemies niet, ik kende haar vader niet en ik heb geen ervaring met hulpbehoevende ouders omdat ik pas 26 jaar ben. Toch was ik na het lezen van dit verhaal even compleet van de kaart. Zo mensonterend, hoe iemands leven op deze manier eindigt en wat vreselijk dat de
Ik realiseer me nu hoe belangrijk het is er te zijn voor je ouders
10- 10
krijgt een mooie ketting met een vergulde Libellehanger, speciaal ontworpen voor de mooiste brief in elke Libelle.
Manja Wunderink
HEIMWEE Als kind had ik al last van heimwee. Als ik ergens ging logeren, konden mijn ouders mij diezelfde avond weer ophalen. Drie jaar geleden verhuisde ik vanwege het werk van mijn vriend naar de andere kant van het land. Het was voor mij vanzelfsprekend om met hem mee te gaan. Maar de heimwee begon direct, ik was er zo beroerd van! Opeens moest ik mijn lieve tweelingzus missen. We zijn onafscheidelijk en zagen elkaar voorheen elke dag. Ik wist niet hoe ik
ermee om moest gaan en zij ook niet. We misten elkaar verschrikkelijk. Als ik weer langs was geweest, zat ik de hele terugreis te huilen. Maar na twee jaar vond ik mijn plek in mijn nieuwe woonplaats. Ik voel mij nu gelukkig en straal dit uit, waardoor zij ook blij voor mij is. Onze band is sterker dan ooit. Op bepaalde momenten mis ik haar nog steeds, maar ik weet nu hoe ik ermee moet omgaan. Lieve Meike, ik hou superveel van je. Jonna van der Vlies
FOTOGRAFIE: DANA VAN LEEUWEN, ISTOCK, SHUTTERSTOCK, BARBARA GROEN JOYCE, BART BRUSSEE, BLOOMINGVILLE, STOCKFOOD, ANNA DE LEEUW
overheid de ouderenhulp zo slecht geregeld heeft. Ik heb respect voor Annemies die er alles aan heeft gedaan om haar vader te helpen. Dat zet mij aan het denken. Zelf kan ik het al vermoeiend vinden als mijn moeder hulp vraagt bij een computerprobleem. Wat erg eigenlijk. Annemies is voor mij een voorbeeld, haar verhaal vertelt hoe belangrijk het is om er te zijn voor je ouders. Dat zal ik zeker in mijn achterhoofd houden. Lisanne Gorissen
De schrijfster
