BIJLAGEN LES 2
2
LES 2: BIJLAGEN BIJLAGE 1
Rolfiches voor methodiek ‘Stap Voorwaarts’ Je groeide op in een kleine Israëlische kibboets waar het belangrijk was om met elkaar te delen, ook met Palestijnen. Je was soldaat in de Libanonoorlog in 2006. Je gebruikt die nare ervaringen vandaag in jouw hiphop. Je verloor een goede vriend bij een zelfmoordaanslag.
Je woont in het centrum van Tel Aviv. Je studeert politieke filosofie en bent een geboren activist voor de Palestijnse zaak. Toch zal je over een half jaar, wanneer je achttien wordt, je 3-jaar durende dienstplicht uitvoeren.
Je bent een 19-jarige jongen die de dienst weigert in het Israëlische leger. Je moet hiervoor meermaals in de gevangenis. Je wordt beschimpt als landverrader en een job bij de overheid mag je vergeten.
Je bent 19 jaar. Je werd om drie uur 's nachts gewekt toen vijftien Israëlische soldaten jouw huis in Aida omsingelden. Ze vroegen jouw naam en identiteitskaart, blinddoekten je, bonden je handen samen met plastic boeien en namen je mee naar beneden. Je kon niet eens deftig afscheid nemen van je familie.
Je woont in een vluchtelingenkamp in Gaza en hebt samen met je vader en broers gewerkt aan een primitief apparaat dat plastic omzet in diesel. Handig, want door de Israëlische blokkade zit Gaza dagelijks urenlang zonder stroom en is benzine schaars.
Je bent een jonge vrouw die studeert aan de Al Aqsa-universiteit in Gaza. Sedert Hamas in Gaza aan de macht is, mag je niet meer op een motorfiets rijden en dien je je aan strikte kledingvoorschriften te houden. Dansen of zingen in het openbaar, doe je maar beter ook niet.
Je bent een getalenteerde leerling aan een Palestijnse muziekschool in Gaza en je bent uitgenodigd voor een speciaal muziekzomerkamp in de Westelijke Jordaanoever. De reis erheen is niet ver, en toch is het verre van vanzelfsprekend dat je er heen kan gaan…
Je bent een jongen van in de 20. Je woont in een vluchtelingenkamp in Gaza en zou graag trouwen. Maar trouwen kost teveel geld en je hebt huis noch meubels en zou al moeten lenen voor het trouwfeest alleen. Ook je studie kan je amper betalen.
Je bent een meisje van 17 en woont met je familie in Gaza in een bescheiden huisje vlakbij de zee. Je bent zot van surfen, maar je krijgt het hard te verduren, omdat ‘lichaam onthullende’ buitensporten voor meisjes in jouw cultuur met een scheef oog worden bekeken.
Je bent een 30-jarige man die met een youtube-filmpje, een parodie op ‘Gangnam Style’, de wereld wil laten zien in welke omstandigheden jullie leven in Gaza.
3
BIJLAGE 2
Situaties en gebeurtenissen Lees enkele van onderstaande situaties luidop voor. Geef de leerlingen voldoende tijd om na elke situatie eventueel een stap vooruit te doen én om te kijken naar de positie van de anderen.
Je hebt nooit veel moeilijkheden gekend op financieel vlak. Je hebt een deftig huis met een telefoon en televisie. Je hebt het gevoel dat jouw taal, je godsdienst en je cultuur aanvaard worden in de samenleving waarin je leeft. Je voelt dat jouw mening over politieke en sociale kwesties van belang is en dat er naar geluisterd wordt. Andere mensen vragen je over tal van dingen raad. Je bent niet bang dat de politie je zou doen stoppen. Je weet waar je terecht kunt als je raad of hulp nodig hebt. Je hebt je nooit uitgesloten gevoeld omwille van je afkomst. Je beschikt over goede sociale en medische diensten. Je kan minstens 1 keer per jaar op vakantie gaan Je kan vrienden uitnodigen om bij je thuis te komen eten. Je leidt een boeiend leven en je ziet je toekomst positief in. Je hebt het gevoel dat je in studiekeuze en beroep je eigen keuze kunt maken. Je bent niet bang om lastig gevallen of aangevallen te worden op straat, of in de media. Je mag zowel bij nationale als lokale verkiezingen gaan stemmen. Je kan de belangrijkste religieuze feestdagen vieren met je familie en vrienden. Je kan deelnemen aan een internationaal seminarie in het buitenland. Je kan minstens één keer per week naar de film of het theater gaan. Je bent niet bang voor de toekomst van je kinderen. Je kan minstens om de drie maanden nieuwe kleren kopen. Je kan verliefd worden op wie je zelf wil. Je weet dat jouw kwaliteiten in de samenleving waarvan je deel uitmaakt erkend en gerespecteerd worden. Je kan gebruik maken van de voordelen van het internet.
4
BIJLAGE 3
Beschrijving personages 1) Khen Roten, Israëlische rapper Khen Roten groeide op in een kleine Israëlische kibboets. Een kibboets is een kleine gemeenschap waarin industrie en landbouw samengaan en waarbij vrijwel alles gemeenschappelijk bezit is. Khen Roten leerde er het belang van dingen te delen, ook met Palestijnen. Nadat hij in het leger gediend had, vond hij een baan in de reclamewereld. Hij begon zo'n acht jaar geleden met rappen (hiphop). "Het was niet mijn plan om politieke nummers te maken, maar ik denk dat je daar niet aan kunt ontsnappen als je in Jeruzalem leeft. Het duurde jaren voor ik besefte in wat voor stomme situatie we ons bevinden. Je gaat gewoon in het leger, er is dienstplicht, en dan kom je in een oorlog terecht. Later vraag je je af: "Waarom waren we daar, wat deden we daar en wat deed ik daar? Ik ben een van de ouderen in de hiphopscène in Israël. Deze ervaringen probeer ik te gebruiken."
Khen Roten heeft geen oplossing klaar, maar probeert zijn gevoelens te verwoorden en mensen duidelijk te maken wat er gaande is. "Ik heb vier jaar geleden een goede vriend verloren bij een zelfmoordaanslag. Daar ga ik nu over rappen. Het heeft twee kanten. Ik denk dat de onderdrukkende wijze waarop de controles plaatsvinden niet goed is, maar het is uit zelfbescherming ontstaan. De situatie van de checkpoints is problematisch, het is geen goede oplossing. Ik denk dat de Palestijnen hun eigen staat zouden moeten hebben." Tenslotte zegt hij: "Wat ik heel beangstigend vind, is het aanleren van haat. Dat gebeurt in de opvoeding. Ik maak mij daar zorgen over, meer dan over wapens en tanks.”
Foto: khen roten.png (http://blogs.forward.com/bintel-blog/120218/hip-hopping-mad-in-the-holy-land-sagol/) Bron: samengevat uit: De Brug, uitgave van SIVMO, Steuncomité Israëlische Vredesgroepen en Mensenrechten Organisaties, nr. 64, maart 2007
2) Itamar Broderson, Israëli voor de Palestijnse zaak Itamar Broderson (17) woont in het centrum van Tel Aviv. Alles is snel aan Itamar Broderson. Zijn manier van lopen, zijn spreektempo, zijn leven. Hij is nog geen achttien, maar nu al tweedejaars student politieke filosofie aan de Universiteit van Tel Aviv. Hij loopt stage bij de fractie van de linkse partij Meretz in de Knesset, het parlement. Voor die partij was hij vorig jaar voorzitter van de jongerenafdeling. Hij wil het parlement in, of als fractiemedewerker wetsvoorstellen schrijven. „Dan heb je de meeste invloed.”
Over een half jaar wordt hij achttien en moet hij drie jaar het leger in. “Of ik wil of niet: de wet zegt dat ik in dienst moet. Als ik het daar niet mee eens ben, moet ik zorgen dat de wet verandert.”
5
Wat als Itamar een checkpoint op de bezette Westelijke Jordaanoever moet bemannen? “Nooit van mijn leven”, zegt hij resoluut. „Ik wil niet meewerken aan de illegale bezetting van Palestijns gebied.” Tegelijk, zegt hij, is het dragen van een uniform óók immoreel. „Dan draag ik publiekelijk uit dat ik de politiek van dat leger steun. Daar heb ik het moeilijk mee.”
Itamar heeft uitstel gekregen van militaire dienst tot 2011. Hij heeft een beurs om politicologie te gaan studeren in Londen. „Ze willen dat ik piloot word. Maar ik wil geen marionet in de lucht zijn.”
Zelf hoopt hij dat hij bij de inlichtingendienst van het leger mag werken. Hij spreekt vloeiend Arabisch, en dat verhoogt zijn kansen. Aan de andere kant: wat als het leger acties uitvoert op basis van informatie die jíj hebt verzameld? Ben je dan niet even immoreel bezig? Hij kijkt nadenkend voor zich uit. Dit, zegt hij, is de essentie van jong zijn in Israël. „Je moet morele keuzes maken die leeftijdgenoten in andere landen niet hoeven te nemen.”
Foto: itamar.jpg Bron: fragment uit ‘Waar het eigen leven begint (11)’, nrc.nl, 24-08-2009
3) Natan Blanc, Israëlische dienstweigeraar In Israël geldt een dienstplicht voor alle jongeren (zowel jongens als meisjes) vanaf 18 jaar: vrouwen moeten twee jaar in dienst, mannen drie jaar. In geval van nood kan Israël reservisten oproepen om het land te beschermen. Dit gebeurde ook in de zomer van 2014 waardoor veel Israëlische jongeren hun ticket voor het dancefestival Tomorrowland in Boom annuleerden. Normaal komen veel jongeren uit Israël naar Tomorrowland en in 2014 zouden 1061 met een speciale partyflight komen. Maar het regende dus afzeggingen. De Israëli's mogen het land niet uit omdat ze mogelijk nodig zijn in het conflict met Hamas. Weiger je de oproep, dan ga je de gevangenis in. Die keuze heeft nog meer gevolgen, want dienstweigeraars kunnen niet meer voor de overheid werken: brandweerman, docent of arts worden zit er niet meer in. Veel Israëli's zien dienstweigeraars als landverraders.
6
De 19-jarige Natan is een van de weinigen die weigert zijn dienstplicht te vervullen. En dus belandde hij regelmatig in de gevangenis. Zodra hij eruit kwam, werd hij opnieuw opgeroepen. En kon hij weer de gevangenis in.
"Elke keer kom je buiten en verwacht je dat je ervan af bent. Twee dagen later beland je weer in de gevangenis en moet je er weer aan wennen", vertelt hij aan de Belgische Laura Zuallaert, die de documentaire ‘We are all Natan Blanc’ over hem maakte.
In totaal zat Natan bijna 200 dagen in de gevangenis. Hij bleef volhouden, omdat hij het niet eens is met de manier waarop Israël de Palestijnen behandelt. Zo noemt hij de Westelijke Jordaanoever ondemocratisch. Veel jongeren doen alsof ze psychologische problemen hebben om onder de dienstplicht uit te komen, maar Natan weigert zich met een leugentje om bestwil te laten afkeuren: "Ik wil het spel niet meespelen." Een kleine groep Israëli’s steunde Natan en protesteerde als hij weer vastzat.
Uiteindelijk besloot het leger zelf Natan ongeschikt te verklaren voor de militaire dienst. Inmiddels werkt hij als vrijwilliger op een ambulance en studeert hij wiskunde en natuurkunde.
Foto: israel-natanblanc.jpg Bron tekst: http://nos.nl/op3/artikel/675774-dienstweigeraars-hebben-een-probleem-in-israel.html Bron foto: Hagar Shezaf for Amnesty International
4) Meras Al Azza Palestijnse jongen in Israëlische gevangenis Meras Al Azza werd om drie uur 's nachts gewekt toen vijftien Israëlische soldaten zijn huis in Aida omsingelden, vlak nadat hij negentien werd. ‘Ze vroegen mijn naam en identiteitskaart, blinddoekten me, bonden mijn handen samen met plastic boeien en namen me mee naar beneden. Ik kon niet eens deftig afscheid nemen van mijn familie.’ Meras getuigt van de pesterijen die hij moest ondergaan. ‘Ik zat geblinddoekt en geboeid in de legerjeep. Toen ik moest uitstappen, viel ik op mijn gezicht. Mijn veters waren los en de soldaten stapten er opzettelijk op terwijl ik vooruit probeerde te stappen’, vertelt hij. ‘Ik moest op een ijzeren ondergrond wachten en elke vijftien minuten veranderden ze me van plek zodat ik telkens op een ijskoud oppervlak moest gaan zitten. Toen ze me bevalen om op mijn knieën te gaan zitten, weigerde ik, waarop ze me op de grond duwden en mijn knieën begonnen te bloeden.’
7
‘Om zeven uur ’s ochtends brachten ze me samen met dertien anderen naar een smalle ruimte zonder ramen', getuigt Meras. “Onze armen en benen waren samengebonden. We vroegen om eten en om naar het toilet te mogen, maar tot zes uur ’s avonds lieten ze ons gewoon wachten op ijzeren stoelen. Daarna werden we één voor één ondervraagd. Toen ik zei dat ik niet wist waar ze het over hadden, sloegen ze me hard en ik bloedde uit mijn mond. Ze mishandelden me om een bekentenis te bekomen.”
Foto: arrestatie hebron.jpg Bron: fragment uit “Palestijnse minderjarigen mishandeld in Israëlische gevangenissen”, MO*, 24 april 2014, Lien Santermans.
5) Mahmud Sobeh, Palestijnse vluchteling in Gaza Op het dak van een bescheiden huis te midden van de steegjes in het vluchtelingenkamp Nusseirat in de Gazastrook heeft Ibrahim Sobeh met zijn zonen meer dan 200 dagen gewerkt aan een primitief apparaat dat plastic omzet in diesel. De 65-jarige Sobeh, die dertig jaar geleden een diploma elektrotechniek haalde, zegt dat het niet eenvoudig was om aan het benodigde materiaal te komen. En hij moest geld lenen van een vriend.
"Brandstof is extreem duur en moeilijk verkrijgbaar in Gaza, als gevolg van de blokkade", zegt Sobeh. "Daarom ben ik op zoek gegaan naar manieren om hier brandstof te produceren. Uiteindelijk is dat gelukt. Maar er is flink wat geld nodig voor de ontwikkeling."
"Van 1,5 kilo plastic kunnen we 1 liter brandstof maken", zegt zoon Mahmud Sobeh. "Machines die werken op diesel, doen het ook op deze brandstof."
De brandstofcrisis in Gaza duurt al acht jaar. Israel bepaalt hoeveel brandstof Gaza binnenkomt via de grensovergang Abu Salim. De enige energiecentrale in Gaza heeft ook schaarse diesel nodig. Dagelijks zit Gaza urenlang zonder stroom.
Een liter benzine uit Israël kost 7 shekel (1,44 euro). Een liter gesmokkelde brandstof uit Egypte kostte ongeveer de helft, voordat Egypte de tunnels tussen de noordelijke Sinaï en de zuidelijke stad Rafah afsloot. Deze actie verergerde de elektriciteits- en brandstofcrisis in Gaza.
8
Dit soort initiatieven stemmen de burgers van Gaza echter hoopvol. "Gewone brandstof is moeilijk verkrijgbaar als gevolg van de hoge prijs. Als we daar lokaal iets op kunnen vinden, hebben we een economisch probleem minder.”
Foto: Mahmud.png Bron: fragment uit “Wanhopige inwoners Gaza halen diesel uit plastic”, MO*/IPS, 7 mei 2014
6) Meisje of vrouw zijn in Gaza "Hamas voert in Gaza geleidelijk een islamisering van de samenleving door, wat indruist tegen zijn eerdere beloften", verklaart Samir Awad van de Birzeit-universiteit nabij Ramallah. "De meeste mensen in Gaza zijn daar tegen. De inwoners zijn al vrij conservatief en ze hebben Hamas niet nodig om hun geloof te dicteren."
Vooral vrouwen zijn kop-van-jut. De Al Aqsa-universiteit maakte bekend dat studentes zich van top tot teen in traditionele klederdracht moeten hullen. Sommige van hen waren woedend en noemden de nieuwe voorschriften in strijd met hun vrijheid. Ze menen dat studentes al sober gekleed gaan, maar dat sommigen een broek en lange overjas verkiezen boven een boerka of hidjab.
In het verleden heeft Hamas al verboden dat vrouwen op een motorfiets achterop zitten, waterpijp roken of dat mannen in een vrouwenkapsalon werken. "Hamas heeft ook gemengde feesten en gemengde activiteiten gebannen, maar bepaalde beperkingen worden specifiek aan vrouwen opgelegd en niet aan mannen", meent Awad.
Er waren nog incidenten in de voorbije weken. New Star, de Palestijnse versie van American Idol, werd geweerd van het scherm omdat Hamas oordeelde dat het programma "onfatsoenlijk" is en schade toebrengt aan de conservatieve interpretatie van de islam.
"Dit gaat veel verder dan Hamas dat elk pleziertje in Gaza de nek omdraait. Ze leggen de vrijheid van alle inwoners aan banden volgens hun eigen grillen", zegt producer Alaa Al Abed
9
Tienermeisjes en vrouwen zingen bijna nooit in het openbaar in Gaza, terwijl mannen worden aangemoedigd om te zingen over de glorie van de islam en de strijd tegen Israël.
Foto: hamas.jpg Bron: fragment uit 'Hamas draait elk pleziertje in Gaza de nek om', Mel Frykberg 12-2-13, IPS
7) Getalenteerde leerling aan een Palestijnse muziekschool in Gaza Stel je eens het volgende voor: je bent een getalenteerde leerling aan een Palestijnse muziekschool in Gaza. Je wordt uitgenodigd voor een speciaal muziekzomerkamp in de Westelijke Jordaanoever. De reis erheen is niet ver, en toch is het verre van vanzelfsprekend dat je er heen kan gaan…
Israël controleert streng wie de Gazastrook in en uit mag. 47 Palestijnse kinderen tussen 8 en 16 jaar moesten daarom toestemming vragen om vanuit Gaza naar Ramallah (op de Westelijke Jordaanoever) te gaan voor hun muziekkamp. Gisha, een Israëlische partnerorganisatie van Broederlijk Delen, promoot bewegingsvrijheid van de Palestijnen en hielp deze kinderen.
De kinderen kregen in eerste instantie van het Israëlische leger te horen dat hun reis geen ‘humanitair’ doel had en de toestemming werd niet gegeven. Maar Gisha gaf niet op en begon een campagne op juridisch niveau en in de media. Plotseling kregen 30 kinderen toestemming, en kort daarna toch weer niemand… Na heel veel lobbywerk kregen uiteindelijk toch alle kinderen en hun begeleiders op het allerlaatste moment toestemming om naar het kamp te gaan!
Een happy end dus, zou je zeggen. En toch maken we ons zorgen. Dit is een extreme versie van de realiteit waar de inwoners van Gaza dagelijks mee te maken hebben. Een toestemming van het leger kan net zo makkelijk als het verstrekt is, met een streep van een pen weer ingetrokken worden. Daarom blijft Broederlijk Delen Gisha steunen in de strijd om de bewegingsvrijheid van de Palestijnen te beschermen en te promoten. Zodat de sterren van morgen de kansen krijgen die ze, net als alle kinderen, verdienen.
10
Foto: Palestina_Preparing_for_camp.jpg Bron: Broederlijk Delen, 22-08-2013
8) Ibrahim, Palestijnse vluchteling in Gaza Ibrahim, een jonge twintiger uit het Jabalya vluchtelingenkamp, nam me een namiddag mee op sleeptouw. Vooral bij jonge mensen zie je veel moedeloosheid. Ze worstelen om hun studies te betalen. Zij die gestudeerd hebben vinden geen werk, zij die niet studeerden vinden ook geen werk, zij die werken blijven arm en ze voelen zich gevangen in de traditionele normen. De jongeren doen mij wanhopige trouwaanzoeken. Soms wordt het al lachend gezegd om dan ongegeneerd te bedanken bij het horen van mijn leeftijd. ‘26? Zo oud?! Bijna zoals m’n moeder!’ Maar meestal wordt een huwelijk met een buitenlandse beschouwd als een mogelijke vluchtroute uit de hopeloosheid van Gaza. Ibrahim wil ook trouwen, maar kan het financieel niet waarmaken: de gevraagde bruidsprijs voor het meisje dat hij wil huwen bedraagt tienduizend euro. Hij heeft huis noch meubels en zou al moeten lenen voor het trouwfeest alleen. Hij kan zelfs zijn studie amper betalen. Huwelijken in Gaza zijn in de eerste plaats sociale contracten tussen families, waarin de ouders een belangrijke rol spelen en waarin liefde, op een uitzondering na, taboe is.
Foto: jongeren gaza.jpg Bron: vrij vertaald fragment uit het boek van Inge Neefs ‘Gaza op mijn hoofd’
9) Surfende zusjes Sabah en Shrouq Abu Gunaim in Gaza De twee Palestijnse zusjes, Sabah en Shrouq Abu Gunaim, strijden om hun passie als actieve surfers te kunnen voortzetten ondanks de grote culturele weerstand tegen “lichaamsonthullende” sporten voor meisjes en vrouwen. Hun familie woont in een bescheiden huis in een straat recht tegenover het strand.
Toen ze nog kleine meisjes waren konden ze nog in relatieve vrijheid surfen, maar nu ze tieners zijn is dat helemaal anders. “Eens we ouder en meer vrouw werden, moesten we surfen zonder iemand het zag, ’s morgens vroeg of ’s avonds laat.”
11
“Mijn familie moedigt me aan, hoewel de gemeenschap het verwerpelijk vindt om te doen.”
Beide zussen letten er op om niet meer alleen uit te gaan. “Ik ga nu altijd surfen met mijn vader of broers in de buurt, maar ik geniet er nu minder van. Maar heb ik een andere keus?” Als hun vader in de buurt is zijn de mannen minder geneigd hen te hinderen of uit te schelden. Toch geeft Sabah niet op: “ de gemeenschap mag dan al schande spreken over een surfend meisje, ik voel het zo niet aan. Ik wil samen met Shrouq naar de Olympische Spelen gaan en hun ongelijk bewijzen”
Hun moeder vreest wel dat het surfen van haar dochters hun huwelijkskansen zou kunnen verstoren. Van jonge meisjes wordt immers verwacht dat ze vooral binnenshuis blijven en zo weinig mogelijk aandacht trekken De zusjes overtreden op zich geen wet, maar van meisjes en vrouwen wordt traditiegetrouw verwacht dat ze in het openbaar vergezeld worden door mannen, zich bescheiden kleden en binnensporten beoefenen. Het gebruik van de zee om te vissen, zeilen of surfen is trouwens beperkt. Israël zegt dat deze beperkingen noodzakelijk zijn om de import van wapens naar Gaza te stoppen.
Vissers kwamen meermaals onder vuur en veroordelen de blokkade als een collectieve straf die het levensonderhoud van hun familie aantast. Ook de import van surfplanken naar de Gazastrook werd stopgezet.
Foto: Sisters-Sabah-and-Shrouq-Abu-Gunaim-girls-surfing-in-the-Gaza-Strip.jpg Bron: vrij vertaald uit “Surfing Sisters in Gaza Hit Waves of Disapproval”, By Eman Mohammed, WeNews correspondent, Friday, February 22, 2013
12
10) Mohannad Barakat maakt Gazaanse parodie op Gangnam Style Palestijnen in Gaza hebben een eigen versie van de video Gangnam Style op YouTube gezet: Gaza Style.
Er wordt in gedanst, net zoals in de originele versie. Maar er zijn ook beelden te zien van de grauwe werkelijkheid in Gaza als gevolg van de jarenlange Israëlische blokkade. "We wilden de wereld laten zien in welke onmogelijke omstandigheden we leven", zegt Mohannad Barakat (30)
"Onze luchthaven is vernield, onze vissers kunnen niet naar zee, de helft van onze bevolking heeft geen werk, we gebruiken tunnels in plaats van grensovergangen, we rijden op ezels omdat brandstof schaars is", zegt Barakat.
Een van de twee kinderen in de video is de tienjarige Wassim abu Shabaan. Hij is een van de duizenden Gazanen wiens huizen de laatste vier jaar vernietigd zijn door bommen of bulldozers. Zijn huis werd in 2009 gebombardeerd. "Het hele huis werd vernietigd, onze computer, mijn kamer, onze kleren, alles", zegt hij.
"Palestijnse kinderen kunnen een F-15-vliegtuig van een F-16 onderscheiden", zegt Mohannad Barakat. "Ze kennen het verschil tussen drones die met raketten uitgerust zijn en drones die surveilleren, alleen op basis van hun geluid."
Bij de Israëlische aanvallen van november 2012 werd het Palestijns Stadion in Gaza-Stad gebombardeerd, een van de weinige plaatsen in Gaza waar men aan sport kon doen en waar ook atleten met een beperking konden trainen. In de video is te zien hoe de vijf mannen en twee kinderen met een bal onder de arm het stadion binnenkomen maar alleen een ruïne aantreffen.
"We zitten in de eenentwintigste eeuw maar Gaza heeft bijna geen elektriciteit", zegt Barakat. "Door binnen kaarsen en generatoren te gebruiken zijn er de laatste jaren heel wat branden geweest en zijn mensen omgekomen door koolmonoxidevergiftiging."
Foto: gazastyle.jpg Bron: fragment uit “Palestijnen in Gaza maken eigen versie van Gangnam Style”, MO*, Eva Bartlett . 18 februari 2013
13
BIJLAGE 4
Achtergrondinformatie voor de leerkracht bij interne en externe factoren die ‘recht op jong zijn’ in Israël-Palestina verhinderen. Interne en externe factoren voor Joodse jongeren in Israël 1)
Khen Roten, de Israëlische rapper
2)
Itamar Broderson, de Israëlische activist voor de Palestijnse zaak
3)
Natan Blanc, Israëlische dienstweigeraar
Israëlische jongeren hebben veel bewegingsvrijheid. Ze kunnen studeren, reizen, toekomstplannen maken enz. Voor sommigen van hen zal het leven misschien niet veel anders zijn dan voor jongeren in België. Met het verschil dat voor Israëlische jongeren veiligheid nooit vanzelfsprekend is, angst voor raketaanvallen en aanslagen hoort voor hen bij het dagelijks leven. Bovendien moet elke Israëlische jongen drie jaar dienstplicht vervullen en elk Israëlisch meisje twee jaar. Daarna kunnen ze een maand per jaar worden opgeroepen voor reservedienst. De ervaringen tijdens hun dienstplicht hebben hun manier van denken over de Palestijnen vaak heel negatief beïnvloed. Aan de andere kant zijn er binnen de Israëlische samenleving ook veel mensen die zich vragen stellen over de militarisering. Velen onder weigeren hun reservedienst of zelfs hun dienstplicht te doen. Er is ook een groep ex-soldaten, die zich 'Breaking the Silence' noemt. Zij vertellen over de mensenrechtenschendingen die ze pleegden in de moeilijke situaties waarin zij terecht kwamen. Ze willen die aan de kaak stellen (zie les vreedzaam activisme in Palestina en Israël).
Een recente reportage over Israëlische dienstweigeraars vind je via deredactie.be, fragment “Israël niet mals voor dienstweigeraars”.
Externe factoren voor Palestijnse jongeren op de Westelijke Jordaanoever en in Israël 4)
Meras Al Azza Palestijnse jongen in Israëlische gevangenis
Na de oorlog in 1967 startte Israël met de bouw van nederzettingen in bezet gebied, op de Westelijke Jordaanoever, in de Gazastrook en Oost-Jeruzalem. Intussen zijn de nederzettingen in Gaza ontruimd. De nederzettingen op de Westoever worden bewoond door Israëlische burgers (“kolonisten”) om politieke, religieuze of militair-strategische motieven. De nederzettingen hebben een veel betere infrastructuur (wegen, water) dan de omringende Palestijnse dorpen. Het Israëlische leger is ingezet om de bewoners van deze nederzettingen te beschermen (via bv. checkpoints). Voor Palestijnse jongeren in de bezette gebieden is misschien wel het grootste probleem dat ze geen kant op kunnen. Waar ze ook heen gaan, naar school of op bezoek bij familie, overal zijn de checkpoints . Bij de Israëlische militaire controleposten worden ze gecontroleerd en vaak vernederend behandeld. Het is altijd maar weer afwachten of je er door mag. Behalve letterlijk geen kant op kunnen, hebben Palestijnse jongeren weinig toekomstperspectief voor wat betreft school en werk. Sommige Palestijnse jongeren gooien stenen naar Israëlische soldaten. Soms worden ze direct opgepakt, maar ook worden ze vaak gefilmd door bewakingscamera's en later van hun bed gelicht. In Israël leven de twee (de joodse en de Palestijnse) bevolkingsgroepen volkomen in eigen werelden. Ze hebben nauwelijks of geen contact met elkaar. Daardoor ontstaan als vanzelf vooroordelen. Arabische
14
gemeenten in Israël krijgen een veel lager budget toebedeeld dan Joodse gemeenten. Het gaat niet alleen om onderhoud van wegen en andere gemeenschapsvoorzieningen, ook scholen hebben veel minder geld te besteden. Bovendien herkennen Palestijnse jongeren uit Israël zich vaak niet in het leerplan.
Externe factoren voor Palestijnse jongeren die leven in Gaza 5)
Mahmud Sobeh haalt diesel uit plastic in vluchtelingenkamp Gazastrook
8)
Ibrahim, een jonge twintiger uit het Jabalya vluchtelingenkamp in Gaza
7)
Getalenteerde leerling aan een Palestijnse muziekschool in Gaza
9)
Surfende zusjes Sabah en Shrouq Abu Gunaim in Gaza
10)
Palestijnse jongeren doen “Gaza style”
De situatie in Gaza is onhoudbaar door de Israëlische blokkade. Sinds 2007 is er geen vrij verkeer meer van personen en goederen. Ook de maatregelen van de Egyptische regering van president al-Sisi om Hamas onder druk te zetten, wegen door. Egypte sloot de grensovergang met Rafah, de enige link met de buitenwereld voor de meeste Gazanen, bijna volledig. Daarnaast vernielde het ook de meeste illegale smokkeltunnels tussen Gaza en Egypte, wat grote prijsverhogingen en elektriciteitstekorten met zich meebracht. Palestijnse boeren in de bufferzone, een gebied van 1,5 kilometer breed aan de grens met Israël, blijven moeilijkheden ondervinden om naar hun land te gaan. Er zijn regelmatig beschietingen door het Israëlische leger. Ook vissers blijven ondervinden geweld en worden geregeld beschoten door het leger. Radicale Palestijnse groeperingen vuren geregeld raketten af op Israël.. In juli 2014 kwam het tot een escalatie
De werkloosheid bedraagt meer dan 30%. Dit is een gevolg van de stilgelegde handel en de vernieling van de smokkeltunnels. De blokkade van de Gazastrook door Israël zorgt ervoor dat de inwoners afgesloten zijn van de buitenwereld en kampen met grote armoede. Door de ineenstorting van de economie zijn ze tegen hun wil veroordeeld tot de bedelstaf. Meer dan 80% is afhankelijk van humanitaire hulp.
Israël rechtvaardigt de blokkade van Gaza als een maatregel tegen Hamas. Het wil Hamas op de knieën krijgen door bvb de invoer te verhinderen van cement, metaal en andere materialen die het kan gebruiken voor militaire infrastructuur . De realiteit is dat de blokkade zich niet specifiek richt op gewapende groepen, maar de hele bevolking treft door restricties op de toevoer van voedsel, medische hulpmiddelen, onderwijsmaterialen en bouwmaterialen. De Verenigde Naties bestempelen de blokkade als een collectieve bestraffing van de Palestijnse burgers. Israël moet als bezettende macht echter instaan voor hun welzijn en veiligheid.
Interne factoren voor jongeren die leven in Gaza 6)
Meisje of vrouw zijn in Gaza
8)
Ibrahim, een jonge twintiger uit het Jabalyavluchtelingenkamp in Gaza
9)
Surfende zusjes Sabah en Shrouq Abu Gunaim in Gaza
De situatie is veel moeilijker geworden sinds Hamas de parlementsverkiezingen in 2006 won en de macht in Gaza in 2007 gewapenderhand greep. Hamas vormde zich niet om van een terreurbeweging tot een verantwoordelijke politieke partij. De beweging bevindt zich in een spreidstand. Ze is enerzijds een politieke beweging die regeert over 1,6 miljoen mensen. Anderzijds blijft ze een gewapende groepering die aanvallen op
15
Israëlische burgers als een legitiem middel ziet. Veel burgers in Gaza, en zeker jongeren, hebben het moeilijk met de sociaal conservatieve agenda van Hamas. Zo kant het zich tegen gemengde activiteiten waarbij jongeren zich kunnen ontspannen, discrimineert het vrouwen, enz.
16
BIJLAGE 5 Behoeftenuitspraak M.M.Neef
Ikzelf Score /10
jongere Isr/Pal Score /10
Ik heb een gezonde geest in een gezond lichaam en heb alles om te overleven Ik voel mij gesteund bij tegenslagen door familie, vrienden, samenleving… Ik voel liefde en genegenheid en voel me opgenomen in een groep Ik kan me informeren, bijleren, mijn nieuwsgierigheid stillen Ik krijg verantwoordlijkheden, mijn rechten worden gerespecteerd en ik kan mijn mening delen Ik kan mezelf zijn, rust vinden of tijd voor ontspanning en plezier Ik kan mezelf uitdrukken en fantasie gebruiken om te ontwerpen, iets te maken of uit te vinden Ik kan mijn eigen taal, geloof , gewoontes uitoefenen Ik voel een grote vorm van vrijheid en gelijke kansen voor iedereen
Legende: 0= helemaal niet vervuld; 3= eerder niet vervuld; 5 = gewoon goed vervuld; 7=meer dan goed vervuld; 10= helemaal vervuld
