Je bent blond en je bidt wat Occupy je werkplek. Wantrouw de wetenschap Bezwijkende paranimf. Lente! Onafhankelijk magazine van Tilburg University

Je bent blond en je bidt wat Occupy je werkplek

Wantrouw de wetenschap Bezwijkende paranimf

Lente!

no. 10 22 maart 2012

Onafhankelijk magazine van Tilburg University

02. Nieuws

Ik zwaaide met allebei mijn handen en sloeg met mijn schoen op tafel

Column

Bar en boos Zo heel erg druk was het nu toch ook weer niet in het grand café. Niettemin deed ik al een half uur moeite om de aandacht van een van de obers te trekken. Ik wierp een blik in zijn richting. Ik wierp nog een blik. Meer blikken had ik niet bij me. Ik stak mijn vinger op, mijn hele hand, ik zwaaide, ik zwaaide met allebei mijn handen, ik floot, riep en sloeg met mijn schoen op tafel. En ja, uiteindelijk kreeg hij mij in het oog. Hij maakte zich los van zijn collega’s met wie hij al die tijd gezellig aan de bar had staan kletsen, en hij kwam naar onze tafel toe. – Ja, zegt u het maar. – Een trappist graag, en een ice tea. – Dat is het? – Eh, ja, graag. De ober zuchtte hoorbaar en slofte terug naar de bar. Onder-

Univers 22 maart 2012

weg bleef hij geruime tijd staan praten met enkele klanten die hier blijkbaar vaker kwamen. Hij ruimde wat lege glazen en flessen van de tafeltjes, haalde een natte doek over het tafelblad, vulde de bakjes met pinda’s bij, en gaf uiteindelijk onze bestelling door aan de man achter de bar. De barman bleef nog even hangen, wierp een boze blik in onze richting, maar besloot toen toch maar enige actie te ondernemen. Een kwartier verstreek. Een half uur verstreek. Toen maakte onze ober zich opnieuw los van de bar – waar hij rustig de krant had staan lezen – en met een dienblad boordevol flessen en glazen begon hij aan een lange tocht door het café. Aan het einde van die lange, lange wandeling meldde hij zich bij onze tafel. – Kijkt u eens, twee cola. Mag ik gelijk even afrekenen? Erik-Jan Broers is docent aan de rechtenfaculteit. Lees zijn blogs op UniversOnline.

Inhoudsopgave .03 Colofon

08.

Adres Postbus 90153 5000 LE Tilburg [email protected] www.universonline.nl Basisontwerp Unit20: Yoe San Liem en Maud van Velthoven Coverfoto’s Koen Verheijden Druk PrismaPrint Advertenties [email protected] Uitgave Univers is het driewekelijks onafhankelijk magazine van Tilburg University Volgende editie Univers 11 verschijnt op 12 april 2012 Redactieraad Jan Bouwens, Bart de Geus, Jasper Haenen, Annemarie Hinten, Thom Meens, Walther Verhoeven, Wiel Schmetz, Marcel Zeelenberg

14.

Dit nummer is gemaakt door Francine Bardoel, Erik-Jan Broers, Dolph Cantrijn, Andrew Cartwright, Gerrie van Dooren, Michael Doove, Luuk Eliëns, Adrian van den Eerenbeemt, Marthe Kalkhoven, Sonia Kolasinska, Tom van Nuenen, Charles Peter, Charlotte van Raak, Iris Scherphof, Bart Smout, Ton Toemen, Koen Verheijden, Yvonne Verschuren, Rik Wassens, Malini Witlox

18.

Bart Smout schreef ‘Je bent blond en je bidt wat’ (pagina 8-10)

Ik ben atheïstisch opgevoed. Ook in mijn vriendenkring kan ik niemand aanwijzen die in God gelooft. Daarom keek ik uit naar het interview met Mariska Orbán-de Haas, hoofdredacteur van Katholiek Nieuwsblad. Het is altijd interessant om met mensen te praten die een heel ander wereldbeeld aanhangen. Dat houdt je scherp en kritisch, ook tegenover jezelf. Voor mij is dat een belangrijk onderdeel van journalistiek bedrijven. Je moet niet alleen de wereld om je heen voortdurend tegen het licht houden, maar ook jezelf.

08.

Passion, fear & faith

12.

Wie vertrouwt de wetenschap nog?

04. Buzz

Mariska Orbán-de Haas heeft als hoofdredac-

Het wantrouwen in de wetenschap lijkt

06. Pics

teur van Katholiek Nieuwsblad al behoorlijk

groter dan pakweg tien jaar geleden. Mensen

08. Passion, fear & faith

wat stof doen opwaaien. “Wetenschappers en

verwachten dat de wetenschap de waarheid

journalisten zitten vol vooroordelen over het

spreekt. In hoeverre is dat terecht?

12. Wetenschap

katholieke geloof.” 11.

Reserveren pc’s

11. Nieuws

20.

Fishing for Chinese students

The university recently opened an office in the

14. Achtergrond 16. Lifestyle

Het is lastig om een studentenwerkplek op de

city of Beijing to cooperate more intensely with

campus te bezetten. Het reserveringssysteem

Chinese universities, and reel in more scholars

blijkt niet altijd even handig. Een nieuw sy-

in the process. Why is this specific pond so at-

20. International

steem is in de maak.

tractive to fish in?

23. What’s in the world

18. Science & School


04. Buzz

coördinatie Malini Witlox

Knipoog

Vingerverven en verlangen naar modder

Struikrovers en kartels Het leek allemaal wel mee te vallen na het Rapport Veerman. In mei moeten alle hogescholen en universiteiten bij de Reviewcommissie hoger onderwijs een plan inleveren waarin ze aangeven wat ze de komende jaren willen bereiken. Plan, commissie, advies: het bekende recept, zo dachten opleidingen. Maar nu blijkt dat de reviewcommissie allesbehalve tandeloos is. Op 7 maart ging de ministerraad namelijk akkoord met het plan van staatssecretaris Zijlstra om zeven procent van het onderwijsbudget van universiteiten en hogescholen prestatieafhankelijk te maken. Een hoop geld dat de reviewcommissie mag verdelen. Het is dus geen ‘marginaal toetsende club experts op afstand’, zoals Zijlstra had voorgesteld in zijn Strategische Agenda. In 2012 gaat het in Nederland om 80 miljoen euro, maar in 2016 hebben we het al over 325 miljoen euro. De vragen die de universiteiten en hogescholen moeten beantwoorden volgens het ‘Werkwijze en beoordelingskader’ zijn op zich niet nieuw. Er wordt gevraagd naar de prestaties die de uni gaat leveren, wat ze doen om de kwaliteit van het onderwijs en het studiesucces te verbeteren, op welke sterke punten ze zich willen richten, hoe ze excellentie bevorderen en wat ze doen om aansluiting te houden bij de regio en het bedrijfsleven. Met een gedroomd profiel op hoofdlijnen kom je niet weg: er wordt ook uitdrukkelijk beoordeeld op uitvoerbaarheid en realiteitsgehalte. Tot op detailniveau wordt de uitwerking en de toetsbaarheid van het eigen profiel bekeken en beoordeeld. Dit alles leidt tot grote onrust bij hogeschool- en universiteitsbestuurders. Gevreesd wordt voor een te grote macht voor de reviewcommissie met voorzitter Frans van Vught als ‘zelfbenoemde onderkoning’. Op Twitter gaat het er zelfs wat harder aan toe. ‘Struikrovers’ tweeten vertegenwoordigers van de hbo’s, waarna een VVD-kamerlid hen weer uitmaakte voor ‘kartel’. De universiteiten schreeuwen wat minder hard. Toch is er vrees voor een autoriteit die voortaan tussen de staatsecretaris en de universiteiten staat, die ook nog het geld verdeelt. Verder doemt het spookbeeld van fusies op. Het lijkt erop dat Zijlstra met deze reviewcommissie niet alleen wil sturen met geld, maar ook mikt op herordening van het onderwijsaanbod – oftewel fusies. De voorzitter van de reviewcommissie, Frans van Vught, sprak zich al eerder lovend over fusies in het hoger onderwijs en in het bijzonder van universiteiten. We wachten af; in augustus weten we meer.

Vingerverven, dat zal onze collegevoorzitter niet vaak doen. Donderdag 15 maart mocht het, want het was de officiële openingshandeling voor het tweetalig kinderdagverblijf Unikids. Samen met Anton van Mansum, lid van de raad van bestuur van Surplus kinderopvang, werd een paarse handafdruk gezet op een schilderij in de hal van het kinderdagverblijf. Unikids was al sinds 1 juni 2012 open voor de kinderen, maar om de bestuurders de kans te geven zich van hun creatieve kant te laten zien, was de officiële opening acht maanden uitgesteld. Van Oorschot betreurde het ontbreken van een modderbak en speeltoestellen in de tuin. “Als kind vind je modder het mooiste wat er is. Ik zou er altijd in spelen.” Er is wel een kleine tuin bij de kinderopvang, maar omdat het een tijdelijke locatie is zal onze Hein nog even moeten wachten op de modderbak. Als doekje voor het bloeden werd er gevingerverfd. De handen van Van Oorschot en Van Mansum werden in de paarse verf gezet, wat tot enige tweetalige hilariteit leidde: “It tingles, het kietelt”. Blijkbaar zijn beide bestuurders met vlag en wimpel geslaagd voor de kleuterschool: met een deskundige handafdruk werd Unikids officieel geopend.

Pas als de wet Collegevrij Besturen er komt ga ik een fulltime bestuursjaar doen

Ja

Want door de wet is de kans op een langstudeerboete kleiner en dat is wat me tegenhield. (53%, 79 stemmen)


Nee

Ik heb sowieso geen interesse in een bestuursjaar. (47%, 69 stemmen)

Totaal aantal stemmen: 148 Michael Langendoen (student Communicatie- en Informatiewetenschappen) “Ik heb sowieso interesse in een bestuurjaar. Dit is alleen maar meer voordeel voor mij. Ik zou nu zelfs een fulltime bestuursjaar overwegen. Ik heb daar wel een jaar voor over. Het doet mij niet dat ik dan later de arbeidsmarkt betreed, want ik leer er veel van.”

Sebastiaan Brouwers (student Tekst en Communicatie) “Als ik bij een bestuur zou gaan, zou dat bij mijn studievereniging zijn. Helaas bieden zij alleen maar parttime bestuurfuncties aan, en de wet gaat over een fulltime bestuursjaar. Dat trekt me niet zo; ik zou in ieder geval proberen om wat vakken te halen naast mijn bestuursjaar.”

Ga naar UniversOnline en stem op onze nieuwe poll: ‘’Wat is het mooiste gebouw op de campus?”

Elsevier buigt voor wetenschappers

UniversOnline

;)

Elsevier, uitgever van diverse wetenschappelijke tijdschriften, heeft haar steun aan de Research Works Act ingetrokken. Het wetsvoorstel zou de toegang tot wetenschappelijke publicaties bemoeilijken. Elsevier komt hiermee tegemoet aan protesten van ruim 7500 wetenschappers.

Gratis stads-wifi via studentenhuizen

De gemeente Tilburg gaat het wifi-netwerk uit studentenhuizen aan elkaar koppelen. Het is onderdeel van een proef om een open netwerk te creeren met gratis wifi in het centrum van de stad.

Economie wil twee instroommomenten

De faculteit Economie en Management streeft ernaar om in 2013 alle masters te voorzien van twee instroommomenten. Dit zou de doorstroom van bachelorstudenten moeten bevorderen. Bovendien worden de masters zo aantrekkelijker voor buitenlandse studenten.

Buzz .05

Na iedere zwerfsessie voel ik me leeg, uitgeblust en nutteloos

ff bellen

met Jan Jaap de Ruiter Deze maand kwam De ideologie van de PVV van arabist Jan Jaap de Ruiter uit. In het boek gaat De Ruiter in op het PVV-gedachtegoed zoals verwoord door PVV-Kamerlid Martin Bosma in zijn boek De schijn-élite van de valse munters. U stelt dat Bosma de werkelijkheid voortdurend vormt naar zijn partij-ideologie. Dat doet toch elke politieke partij? “Dat klopt. Er ontstaat eigenlijk een rare spagaat wanneer een wetenschapper de tekst van een partij-ideoloog gaat analyseren. Toch vind ik dat je zoiets moet doen. De PVV is een machtsfactor van belang, een gedegen weerwoord is op zijn plaats. Kijk: je hebt ideologen die aperte leugens verkopen waar iedereen meteen doorheen prikt. Maar je hebt ook leugenaars waarbij dit niet gebeurt. Juist dan moet je in actie komen. Bosma stelt dat socialisten de erfgenamen zijn van de

NSDAP. En dat de massa-integratie het product is van links. Allemaal onzin, maar velen slikken het voor zoete koek”. U spreekt in uw boek de vrees uit dat we “de beker van de uitsluiting tot de bodem leeg zullen moeten drinken”. Wat bedoelt u hiermee? “De PVV is een one-issue-partij. De uitsluiting van moslims is hun allerbelangrijkste punt. Dat zullen ze nooit opgeven want dan verliezen ze hun bestaansrecht. In zijn boek schrijft Bosma dat je water bij de wijn kan doen wanneer deze op smaak is gebracht. Maar de PVV zal nooit water bij de wijn doen. Niet op dat punt. Maar ik verwacht eigenlijk dat de mensen op een gegeven moment tot bezinning komen, en dat de PVV dan snel minder populair wordt. Dat hoop ik in ieder geval”.

Proost

In de wolken Prijzen, prijsjes, benoemingen, subsidies, schouderklopjes en veren in de reet; het academische wereldje zit er vol mee. Univers licht er de mooiste uit. De blauw-geel-groen-rode vlag mag gehesen worden. Software specialisten, IT-liefhebbers, cloud fetisjisten, – studenten! – laat uw loftrompetten schallen! Kniel voor uw nieuwe keizer van de cloud, uw kersverse despoot van het wolkenrijk: Google. Microsoft werd lange tijd getipt als hofleverancier van cloudsoftware voor de universiteit. Logisch ook, omdat ze zo ongeveer alle IT-diensten op de uni leveren. Maar op de valreep pleegde Google een heuse coup d’état en onttroonde de koning der softwareleveranciers. Microsoft kon namelijk de beloofde functionaliteit niet op tijd rond krijgen. En Google kon dat wel. Dus over een tijdje zitten de studenten toch met hun hoofden in de wolken. Dankzij Google.

Wel kroegentocht, geen alcohol

Het kroegenontbijt komt terug bij de TOP-week 2012. Voorwaarde is wel dat er geen alcohol wordt geschonken. Ook de kroegentocht wordt weer opgenomen in het officiële programma.

Elke dag vers nieuws? Ga naar Univers Online!

Column

Trommelman Iedere paar weken maak ik, plichtsgetrouw, de reis naar mijn ouderlijk huis. Ik ben dan altijd op zoek naar de trommelzwerver. De echte Tilburger kent ‘m wel. Rossig haar, afgetrapte schoenen, vaak een blikje goedkoop bier drinkend. Ik heb altijd met ‘m te doen. Wij zijn blind voor de wereld zoals hij hem ziet en andersom. De trommelzwerver trommelt er steevast lustig op los. Altijd a-ritmisch maar vol passie. Uiteraard wordt hij door ons allen vakkundig genegeerd. Immers, een zwerver is mislukt. Een zwerver doet niks, is lui en profiteert. Wij zijn zo niet. Wij doen van alles, zijn actief en onbaatzuchtig. Zo ook ik, dacht ik. Ik had het mis. Ook ik zwerf. En u ook. Als het zwerversbestaan gekarakteriseerd wordt door niks doen en lui zijn, zwerven wij zelfs heel veel. Ga bij uzelf eens na: hoeveel vrije tijd besteedt u zonder uw laptop of TV? Ik weinig, heel weinig. Ik kijk een filmpje, en nog een, en nog een en... Ik ben een internetzwerver. Ik zwerf doelloos van site, naar site, naar site; onderwijl de tijd en realiteit vakkundig negerend. Na iedere zwerfsessie voel ik me leeg, uitgeblust en nutteloos. Ik ben een virtuele zwerver eerste klas en u waarschijnlijk met mij. Grappig dat ik te doen had met de trommelman. Hij zwerft tenminste nog reëel in plaats van virtueel. ‘Niemand is slim genoeg om zijn eigen domheid te bevatten’, zei Theo Maassen ooit. Theo heeft gelijk. Ik stap na bovenstaande overpeinzing in de trein en grinnik om mijn eigen onverstand. De trommelaar trommelt onverminderd door. M’n moeder belt en stelt voor vanavond samen een filmpje te kijken. Ik antwoord met een ferm nee en tik a-ritmisch mee op het ritme van de trommelaar. De jongen naast me, maant me geïrriteerd tot stoppen: hij kan zijn iPad-film niet volgen. Ik tik onverstoord voort. Luuk Eliëns is student Liberal arts. Zijn blogs zijn te lezen op UniversOnline.

Tweets

Op de trap #uvt groette ik automatisch de mij bekende gezichten. Het kwartje viel bij mij daarna pas, maar @wimdebie groette beleefd terug.

Sauna arrangement? Niet nodig - reserveer even één van de printerhokken in de universiteitsbibliotheek... #uvt

@dinekekolen op 8 maart

@RobvanKooten op 8 maart

Zit hier naast me iemand te mediteren op de kwestie of hij al dan niet op stap gaat vanavond, spiritualteit genoeg onder de studenten! #uvt

Waarom houden #studenten toch hardnekkig vast aan de omschrijving dat ze naar #school gaan ipv #college volgen aan de #Universiteit ? #UvT

@mathijs_90 op 6 maart

@paulaUvT op 6 maart


06. Pics

fotografie Dolph Cantrijn


Pics .07

Geschiedenislessen op de #UvT. Bejaarde echtparen laten jongeren zien hoe je op papier je belastingaangifte kan doen. @mzelst, campustweeter 2012



‘Ik heb wel echt het gevoel dat ik geroepen ben, ja’ Univers 22 maart 2012

Passion, fear & faith .09

tekst Bart Smout fotografie Dolph Cantrijn

Je bent blond en je bidt wat Jarenlang werkte ze bij de universiteitskrant waardoor ze nu is geïnterviewd. Tegenwoordig is ze hoofdredacteur van Katholiek Nieuwsblad. En in die functie heeft ze al behoorlijk wat stof doen opwaaien. “Wetenschappers en journalisten zitten vol vooroordelen over het katholieke geloof”.

W

ie tegenover Mariska Orbán-de Haas zit, ziet een moderne, zelfverzekerde vrouw. Bepaald geen type om dag in dag uit thuis met de kinderen te zitten. De energie spat ervan af. En dat is maar goed ook, want naast een gezin heeft ze een uitdagende carrière als hoofdredacteur. Tja, je bent jong en je wilt wat. Maar voor Orbán-de Haas geldt ook: je bent jong en je bidt wat. Ze is namelijk niet de hoofdredacteur van zomaar een krant – ze mag zich de eerste vrouwelijke hoofd redacteur van Katholiek Nieuwsblad noemen. Inderdaad, deze ambitieuze vrouw gelooft dat de aarde in zeven dagen is gemaakt. En dat het plegen van abortus niet zomaar moet kunnen, omdat het leven door God is geschonken en een foetus al een ziel heeft. Vreemd. Je vraagt je bijna af wat er is misgegaan. Wacht. Opnieuw. Waarom vloeit de vorige alinea zo makkelijk uit de pen? En waarom leest hij zo makkelijk weg? Is dat misschien niet veel vreemder? Wat zegt dat over mij? En over alle lezers die de eerste alinea lezen zonder een wenkbrauw op trekken? Als vanzelf schiet een Bijbels spreekwoord te binnen: de splinter in een anders oog wel zien, maar niet de balk in zijn eigen. Een moderne, katholieke vrouw. Het lijkt wel alsof dat voor veel mensen een tegenstelling is. “Ja, wij kunnen in Nederland behoorlijk tekeer gaan tegen katho lieken. Zeker journalisten hebben daar een handje van. Als je gelooft in iets wat je niet kunt zien of bewijzen, en daar ook naar leeft, dan moet je wel een beetje dom zijn. Dat idee is gemeengoed geworden, het valt eigenlijk amper op. Tegen katholieken mag je kennelijk alles zegen, ook al is het nog zo beledigend. Heel vooringenomen is dat, en ook een beetje raar. Zo gaan wij niet om met moslims of joden, die benaderen we voorzichtiger.” Katholiek is Orbán-de Haas altijd geweest, maar ze durfde dit lange tijd niet uit te dragen. Haar huidige man bracht daar verandering in. Hij maakte nooit een geheim van zijn geloof, durfde er wel voor uit te komen. Dit stimuleerde Orbán-de Haas om zelf als katholiek uit de kast te komen. “Als hij voor zijn geloof uitkomt, waarom ik dan niet?” vroeg ze zichzelf af. Sindsdien is er veel veranderd. Als hoofdredacteur van Katholiek Nieuwsblad haalde Orbán-de Haas geregeld het nieuws. En niet altijd even positief. Zo konden haar standpunten over abortus en homofilie op veel kritiek rekenen.

Mariska Orbán-de Haas (Gilze, 1977) groeide op in Gilze en studeerde journalistiek aan de Fontys Hogeschool. Voordat ze de overstap maakte van Univers naar Katholiek Nieuwsblad werkte ze bij Impulsief, een

Hoe komt dat? “Ik denk dat dat komt omdat wij Nederlanders bijna allemaal christen zijn geweest. En dat we denken dat we zijn geëmancipeerd, geëvolueerd. We hebben ons ontwikkeld, zijn verder gegaan, en dat restantje katholicisme willen we mee evolueren. Eigenlijk vinden we dat katholieken zijn achtergebleven. Met islamieten en joden hebben we eerder medelijden, omdat we ze beschouwen als minderheden. Bovendien hebben we meer oog voor die andere ‘exotische’ culturen, en is het altijd lastig om onbevooroordeeld naar je eigen cultuur te kijken. Maar dat het katholicisme nog steeds een onderdeel is van onze cultuur, dat willen veel mensen niet onder ogen zien. Wat velen trouwens niet weten, is dat christenen wereldwijd veel meer worden vervolgd dan andere gelovigen”. Op 1 september 2010 begon Orbán-de Haas aan haar baan als hoofdredacteur van Katholiek Nieuwsblad. Voor haar was het een droom die uitkwam. “Ik wil zó graag een letterknecht van God worden”, schrijft ze in haar boek Blond, brutaal en bidden, dat verscheen naar aanleiding van haar redacteurschap. Voordat Orbán-de Haas bij Katholiek Nieuwsblad aan de slag ging werkte ze in totaal zeven jaar voor Univers. Twee verschillende werelden. Bij het ene nieuwsmedium staat de wetenschap centraal, bij het andere het geloof. Wat is het grootste verschil tussen de Mariska van toen en die van nu? “Ik ben eigenlijk nog dezelfde. Als collega en mens ben ik volgens mij weinig veranderd. Wat wel is veranderd, en dat is iets wat de media heel erg uitvergroten, is dat ik veel meer opkom voor mijn geloof. Nu ik hoofdredacteur ben bij Katholiek Nieuwsblad zie ik wel veel scherper hoe sterk wij geseculariseerd zijn in Nederland. Dat zag ik bij Univers ook, maar nu zie ik het uitvergroot. Ik dacht dat het typisch voor Univers en de Tilburgse universiteit was dat de mensen daar heel erg geseculariseerd waren en negatief tegenover het geloof stonden. Nu zie ik dat negentig procent van de journalisten zo zijn”. Was je wel op je gemak in Tilburg? “Ik heb daar een leuke en leerzame tijd gehad hoor, met sympathieke collega’s. Maar bij de universiteit kreeg ik toch een beetje mee dat je dom bent als je gelooft. Hoe kun je nou geloven in

blad voor mensen met ADHD en asperger. Ze publiceerde een boek bij Prometheus, Blond, brutaal en bidden. Mariska is getrouwd en heeft drie kinderen.



‘Het katholieke geloof heeft helemaal niet zo’n vreemde boodschap’ het scheppingsverhaal? En hoe kun je geloven en niet antihomo zijn? Er leefden daar veel voordelen. Ik vond het zinloos en moeilijk om op de universiteit voor mijn geloof uit te komen. Als ik tijdens vergaderingen en discussies het geloof erbij nam, dan verloor ik mijn geloofwaardigheid. Dat leefde trouwens niet alleen bij Univers. Hoogleraren kunnen ook heel denigrerend praten over hun katholieke collega’s”. Hecht je veel waarde aan de wetenschap? “Niet minder dan de gemiddelde Nederlander. Dat is niet veranderd. Als alle wetenschappelijke onderzoeken A zeggen, dan ga ik dat niet tegenspreken. Ik geloof in de gezondheidszorg en in dokters en niet in homeopathie. Het is niet dat ik minder vertrouwen heb in de wetenschap dan voorheen. Het is wel zo dat het voor mij maar een onderdeel van mijn leven is. Wetenschap en geloof bestaan prima naast elkaar. Wat ik natuurlijk wel jammer vind, is dat veel wetenschappers geloof classificeren als onzin. Wat je niet ziet, bestaat niet. Maar kun je liefde bewijzen? Of vertrouwen? Of vriendschap? Nee, en die dingen bestaan toch ook.” Je maakt voortdurend een strijdbare indruk. “Het zou makkelijker zijn om lekker thuis te zitten, mijn kinderen katholiek op te voeden, mijn man te verwennen, en lekker naar de kerk te gaan. Maar ik heb wel echt het gevoel dat ik geroepen ben, ja. Mijn werk als hoofdredacteur is een idealistische baan. Want ik vind echt dat we in Nederland de verkeerde kant opgaan. Ik wil laten zien dat het katholieke geloof helemaal niet zo’n vreemde boodschap heeft. Veel mensen hebben het idee dat je op aarde wordt neergezet zonder gebruiksaanwijzing. Maar die gebruiksaanwijzing is er dus wel. Waarom zou je daar geen gebruik van maken? Het maakt het leven zoveel makkelijker”. Ben je altijd al zo geweest? “Ja, als kleuter speelde ik altijd Pipi Langkous. Dan ging ik de kleutertjes beschermen tegen de grote jongens. Of we gingen


zielige diertjes redden. Het heeft altijd wel in me gezeten om op te komen voor minderheden. Dat is ook mijn motivatie geweest om journalistiek te gaan studeren. Je kunt als journalist een belangrijke rol spelen in de Nederlandse opinie, misschien wel meer dan een minister.” Je praat in de media enkel over het geloof, terwijl je dat vroeger nauwelijks deed. Dat heeft iets opportunistisch. “De media laten natuurlijk maar één kant van mij zien. Er worden mij alleen maar vragen gesteld over het geloof. Dan is het natuurlijk niet raar dat al mijn antwoorden ook over het geloof gaan. Graag praat ik met jou over bijvoorbeeld de oorzaken van de economische crisis. Daar kan ik ook katholieke standpunten over geven. Maar die wil jij niet weten. En zo ontstaat misschien het beeld dat ik alleen maar daarover kan praten. Maar in mijn vrije tijd heb ik het daar echt niet alleen maar over. Veel dingen worden bovendien uit hun verband getrokken. Als ik zeg dat homo’s niet voor de kerk mogen trouwen, dan ben ik ineens antihomo. Maar geloof mij, er zitten genoeg homo’s in mijn vriendenkring die dat zullen tegenspreken. Zo’n opmerking wordt uitgelegd als discriminerend, maar is dat niet.” Als je één ding kon aankaarten, wat zou dat zijn? “Het grootste probleem van nu is dat mensen zo snel scheiden, denk ik. Ik ben zelf een kind van gescheiden ouders. Zowel voor ouders als kinderen levert dat veel problemen op. Ik denk dat de wereld een stuk fijner zou zijn als een “ja” een onvoorwaardelijk “ja” zou zijn. Veel mensen willen niet hun ouders herhalen, maar gaan later ook scheiden omdat ze niet geleerd hebben om te vergeven. Dat moet je van je ouders leren, en dat gebeurt niet meer. Waardoor mensen maar van de één naar de ander rennen en steeds ongelukkiger worden. Het katholieke geloof kan mensen helpen elkaar te vergeven en je huwelijk ook in dalen vol te houden. Dat is voor mij een heel grote motivatie om mijn geloof uit te dragen”.

Nieuws .11

tekst Charlotte van Raak illustratie Marthe Kalkhoven

Kaap je computer

Met zo’n 13.500 studenten en slechts 1000 pc’s is het lastig een studentenwerkplek op de campus te bemachtigen en te behouden. Het huidige reserveringssysteem blijkt daarbij niet altijd even handig. Een nieuw systeem is in de maak.

S

tudentenfracties SAM en FRONT trokken een paar maanden geleden nog samen op om een beoogde bezuinigingsmaatregel, het schrappen van 500 computers, tegen te gaan. Nu zetten de fracties zich in voor een verbeterd reserveringssysteem van de pc’s. De Library and IT Services (LIS) en haar studentenadviesraad (SALIS) werken samen aan een herziening van het huidige systeem. Want dat systeem kent zo zijn beperkingen. Sinds de invoering van het nieuwe ‘dashboard’ kunnen studenten vanuit huis al zien hoeveel pc’s nog beschikbaar zijn. Handig als je wil weten of een fietstochtje naar de uni voor een werkplek de moeite waard is. Toch geven deze getallen volgens Richard Olde Wolbers, lid van SALIS en vicevoorzitter van FRONT, een vertekend beeld. “Ruim tien procent van deze pc’s blijkt dan nog onbemand.” Studenten verlaten hun pc voor langere tijd voor colleges of lunch. Marc van den Berg, directeur van LIS, stelt dat “een deel van de populatie er een sport van maakt om afgesproken regels te omzeilen.” Met trucs als ‘mouse-jigglers’ (software die de muis heen en weer beweegt, waardoor de pc niet afsluit) of strategisch geplaatste boeken op het toetsenbord, proberen sluwe studenten hun pc te beschermen tegen kapers. Je gaat immers niet snel aan een onbemande pc gaat zitten als daar spullen bij liggen – zoals je ook niet op een ligbedje neerzijgt als daar al een handdoek ligt. Veel studenten ergeren zich eraan: een overvolle werkruimte, maar hier en daar een pc waarvan de gebruiker al uren nergens te bekennen is. Om dat soort irritaties te voorkomen stelt SALIS voor de macht van de ‘admin’ te vergroten. Computers die langer dan een halfuur onbemand zijn zouden

dan vrijgemaakt mogen worden voor andere studenten. Olde Wolbers stelt dat het belangrijk is dat studenten op de hoogte zijn van de regels. “Bij kennismaking met de universiteitsbibliotheek op de aftrap zou hieraan meer aandacht besteed moeten worden.”

Vroege vogels Ideeën om het systeem te verbeteren zijn er genoeg. Eén voorstel is het vrijwaren van een dertigtal computers van het reserveringssysteem. Door een aantal pc’s uit te sluiten van reserveringen wil SAM de zogenaamde ‘vroege vogels’, die al om acht uur naar de universiteitsbibliotheek komen, belonen. Olde Wolbers stelt dat het niet wenselijk is om meer dan 30 pc’s te vrijwaren van reservering. “Je moet de vrije pc’s zien als een beloning maar het is niet de bedoeling dat er elke ochtend een rij staat voor de bieb. Studenten moeten uit kunnen gaan van de zekerheid van reserveringen.” Hiernaast wil FRONT inzichtelijker maken welke pc’s gereserveerd zijn. Zij willen dat een pop-up op het moment van inloggen aan de gebruiker laat zien hoe laat en door wie deze pc eventueel is gereserveerd. Ook wordt er overwogen een tegoed van 20 reserveringsuren in te stellen. Het huidige systeem kent een wekelijks limiet van 10 blokken, maar hierin worden de dagdelen in het weekend en de avonden als één blok gerekend. FRONT raadt studenten af om deze tegoeden eindeloos op te sparen. “Het is niet de bedoeling dat studenten in een tentamenweek ineens 50 uur kunnen reserveren, waardoor andere studenten geen werkplek meer kunnen boeken.” Jozef van der Aa, LIS-medewerker bij Library Support, verzekert de wensenlijst van SALIS mee te nemen in de herziening van het reserveringssysteem. Naar verwachting zal voor de zomer een nieuw en overzichtelijker systeem ontworpen zijn, waarmee vanaf collegejaar 2012-2013 gewerkt zal worden.


12. Wetenschap

tekst Bart Smout illustratie Bas van der Schot

Wie vertrouwt de wetenschap nog?

Als je vriend beweert dat hij zaterdagavond gezellig bij zijn moeder zat, en later blijkt dat hij een massagesalon deelde met zeven Thaise masseuses, dan komt dat het vertrouwen in de liefde niet echt ten goede. De relatie tussen wetenschap en maatschappij werkt niet wezenlijk anders. Mensen verwachten van de wetenschap dat zij de waarheid spreekt, maar dit gebeurt lang niet altijd.

E

ven een greep uit het wetenschapsnieuws van de afgelopen tijd. Metro waarschuwt dat voedselonderzoeken niet al te serieus genomen moeten worden. Wetenschappers zouden te snel naar de pers stappen en daardoor consumenten verwarren met slecht onderbouwde informatie. Trouw bericht dat het Heartland Institute, een rechtse denktank, miljoenen heeft gespendeerd aan klimaatsceptici, om zo het klimaatbeleid te beïnvloeden. Het zijn typische berichten voor deze tijd. Enerzijds verlaten wij ons meer op de wetenschap dan ooit. De gemiddelde woning in het Westen staat propvol technologie, onze meningen worden meer dan ooit ondersteund door cijfertjes en peilingen, en wie ziek is zal eerder een arts dan een voodoopriester raadplegen. Anderzijds lijkt het wantrouwen in de wetenschap groter dan pakweg tien jaar geleden. Klimaatrapporten met foutieve informatie, de discussie over de betrouwbaarheid van het vaccin tegen baarmoederhalskanker, falende economische modellen en frauderende wetenschappers: academici hebben een deel van hun geloofwaardigheid ingeleverd. De geest van het relativisme waait door Nederland. Wetenschappers zijn ook maar mensen, en de wetenschap op zijn woord geloven, dat moet je nooit doen. We zijn teleurgesteld, voelen ons in de steek gelaten, zo lijkt het soms. De wetenschap is niet langer de onneembare vesting van objectiviteit en waarheid waar zij lange tijd voor werd gehouden. Maar is dit echt zo? Is het wantrouwen terecht?

Via Negativa Hans Dooremalen en Herman de Regt zijn als wetenschapsfilosofen verbonden aan Tilburg University. Ze publiceerden verschillende boeken over wetenschap. Onlangs deed Wat een onzin!, waarin zij samen ten strijde trekken tegen pseudowetenschap, nog heel wat stof opwaaien. Als er twee mensen zijn


die een inkijkje kunnen bieden in de mechaniek van de wetenschap, zijn zij het wel. Beide heren zijn het erover eens dat die moet streven naar objectiviteit en waarheid, maar dat het niet haar taak is om tautologieën te presenteren. Een ingewikkelde opmerking. Dooremalen licht toe: “Een wetenschapper moet altijd risico nemen. Als ik zeg: ‘Morgen gaat het vriezen of niet,’ dan heb ik een zin uitgesproken die absoluut waar is. Maar een wetenschapper moet zulke uitspraken juist niet doen. Die moet zeggen: ‘Morgen gaat het vriezen.’ Punt. Uiteraard moet die uitspraak zijn gebaseerd op een betrouwbaar model, maar het risico dat hij ernaast zit blijft.” De beroemde wetenschapsfilosoof Karl Popper schreef het al: wetenschap bestaat bij de gratie van falsificatie. We lopen als het ware met onze rug naar de waarheid toe, via de negatieve weg. Zeker weten wat waar is kunnen we niet, maar via de weerlegging kunnen we wel weten wat niet waar is. Zo beklimmen we langzaam de berg van de waarheid. Die tocht verloopt noodzakelijkerwijs traag, omdat stellingen voortdurend moeten worden weerlegd en aangepast. “Als ik overal alleen maar witte zwanen zie, kan ik zeggen dat het mij veilig lijkt om te stellen dat zwanen wit zijn”, vertelt Dooremalen. “Maar als ik op een gegeven moment zwarte zwanen zie, moet ik mijn stelling veranderen. Zo werkt wetenschap. Mensen zeggen dan al snel: je hebt gelogen. Heb ik dan gelogen? Nee, dat lijkt me niet.” Wetenschap opereert kortom niet met de snelheid van een Ferrari. Maar juist in onzekere tijden willen mensen snel resultaat

Wetenschap .13

waar mensen samenwerken, vind je ook in de wetenschap soms rotte appels”, aldus Dooremalen. “Maar uiteindelijk vallen die door de mand. Wetenschap wordt bedreven door individuen, maar je doet het nooit alleen. Als we erachter komen dat iets het niet goed doet, dan schrappen we het. Heel Popperiaans. Het is een zelfreinigend systeem. Het geval van Stapel bijvoorbeeld toont eigenlijk aan dat de wetenschap juist heel goed werkt.” Twee zaken die het wantrouwen in de wetenschap extreem voeden, zijn de media en de politiek, zegt De Regt. Journalisten berichten graag over de foute aannames van de wetenschap, of over gevallen van fraude. De samenhang waarbinnen zo’n misstap heeft plaatsgevonden wordt echter vaak weggelaten. Maar waar De Regt zich nog meer aan ergert, is de manier waarop de media pseudowetenschap vaak binnen een wetenschappelijk kader trekken. “Op de televisie bijvoorbeeld worden paragnosten maar al te graag kritiekloos naar voren geschoven als brengers van de waarheid. En schimmige peilingen worden gepresenteerd alsof ze objectieve waarheden zijn.” Een kwalijke zaak, vindt De Regt, omdat hele generaties opgroeien met een vertekend beeld. De grens tussen wetenschap en willekeur, tussen zin en onzin, vervaagt.

zien. En zekerheid. Wanneer de wetenschap die niet meteen kan geven, worden mensen ongeduldig en wantrouwig. De Regt: “Wetenschap moet snel, maar vaak gaat het niet snel. In tijden van grote onzekerheid overvragen we de wetenschap. We willen nú weten hoe het zit. We willen nú een oplossing voor de economische crisis en voor het klimaatprobleem. Maar vaak kan dat niet. Zeker als het gaat om iets als klimaatverandering. Als je daar iets zinnigs over wil zeggen zul je toch echt jarenlang moeten waarnemen en turven.”

Daar komt nog bij dat de politiek – dominant aanwezig in het huidige medialandschap – er een handje van heeft om wetenschappelijke feiten te verdraaien voor het eigen belang. De Regt: “Wetenschap wordt gepolitiseerd. Ze wordt veel te vaak een pionnetje in het politieke schaakspel. En als beleid faalt, zeggen politici makkelijk dat dit komt omdat ze verkeerde informatie hadden.” Dit is volgens de wetenschapsfilosoof een groot probleem. Hoe maak je wetenschap functioneel en transparant in een maatschappij die door en door gepolitiseerd is? Hoe blijft wetenschap waardevrij in de handen van ideologisch gekleurde machtshebbers? “Het is misschien raar om te zeggen, maar eigenlijk verdragen democratie en wetenschap elkaar slecht. Hoe zou de huidige economie eruit zien zonder politici, met alleen maar wetenschappers? Dat vraag ik me weleens af.”

In onzekere tijden lijken de bètawetenschappen nog altijd meer krediet te hebben dan de alfawetenschappen. Vreemd is dat niet, volgens De Regt. “De resultaten van de bètawetenschap hebben een directer effect op onze levens. Veel van onze voorzieningen zijn ontstaan uit ‘hard’ onderzoek.” Toch kan het een niet zonder het ander. De Regt verwijst naar tunnels in het Alpengebied. Hier ontstonden vaak files, wat vreemd was, omdat de capaciteiten van de tunnels tot op de komma waren berekend. “De oplossing hiervoor lag in sociaalpsychologisch onderzoek. Het bleek dat mensen automatisch afremmen als ze op een groot, zwart gat afrijden. Door de tunnels minder donker te maken, werd het fileprobleem opgelost.”

Relatiepsycholoog

Media en politiek

Een blik relatiepsychologen, dat is wat er nodig is. Experts die de bochtige en kronkelige geest van de wetenschap kunnen uitleggen. Want ook al maakt wetenschap wel eens fouten, ze is er nooit op uit om de boel te besodemieteren. Ook al lijkt het tegendeel soms waar.

Met het functioneren van de wetenschap is dus weinig aan de hand. Het wantrouwen lijkt vooral voort te komen uit onzekerheid en onwetendheid. Natuurlijk, fraude en manipulatie bestaan, maar hier wordt hard tegen opgetreden. “Zoals overal

De wetenschap doet het prima, daarover zijn beide filosofen het eens. Maar de communicatie tussen wetenschap en maatschappij, die is wel voor verbetering vatbaar. Het wantrouwen in de wetenschap kan worden weggenomen door de mensen meer inzicht te geven in de werking ervan. Een taak voor de wetenschapper? Niet echt, denkt De Regt. “Wetenschappers hebben daar simpelweg geen tijd voor. Waar wij een chronisch tekort aan hebben, zijn bruggenbouwers. Mensen die de moeite nemen om op televisie en in de kranten het wetenschappelijke project in begrijpelijke taal uit te leggen. Dat gebeurt nu echt te weinig, maar het is essentieel voor een goed werkende democratie.”


14. Achtergrond

tekst Adrian van den Eerenbeemt fotografie Koen Verheijden

Paranimfen: altijd blijven bewegen Tassendrager, bruidsmeisje, best man. De rol van de paranimf in het wetenschappelijk theater van de promotie is velerlei en heel beperkt. Ze staan achter de promovendus, mooi te wezen. Maar pas op: wie lang staat kan hard vallen.

H

et is echt iets Nederlands, paranimfen bij de promotie, weet pasgepromoveerd econoom Verena Hagspiel. “In Oostenrijk, waar ik vandaan kom, zijn promoties als een diploma-uitreiking. Je komt met een aantal tegelijk bijeen in een zaaltje en na een toespraakje krijg je de bul uitgereikt. Mijn ouders waren dan ook heel verrast dat zo’n ceremonie speciaal voor mij werd georganiseerd. Het is echt een show, maar dat maakt het wel tot iets heel speciaals. Daarom was ik vooraf best zenuwachtig, maar door de aanwezigheid van mijn paranimfen voelde ik me heel gesteund. Ze doen op dat moment niets, maar ze zijn er. En dat helpt wel.” Meer dan anderen had Verena ook echt reden om zenuwachtig te zijn, zegt Wilko Elsinga. Hij is pedel van Tilburg University. Bij promoties vervult hij de rol van ceremoniemeester. Instrueert ook promovendi en paranimfen vooraf. Elsinga: “Toen Verena zelf paranimf was bij een promotie is ze flauwgevallen. Dat gebeurt wel vaker. Ik denk zo een keer per jaar. Dat komt omdat ze zolang stilstaan achter de kandidaat.” Het Royal Guards effect, noemt Elsinga dat. “Meestal waarschuw ik de paranimfen en adviseer ik om regelmatig een beetje te bewegen, maar bij haar is dat niet gebeurd.” “Het was heel plotseling”, vertelt ze zelf. “Na ongeveer twintig minuten voelde ik me ineens niet zo lekker. Ik wilde nog gaan zitten, maar


toen zakte ik al door mijn knieën, viel daarna voorover en knalde met mijn hoofd tegen het katheder. Ik kwam weer bij toen ik op de grond lag. Ik was nog nooit flauwgevallen. Het grappige is dat ik eigenlijk alleen uit de verhalen van anderen weet wat er gebeurd was.” Verena kwam lelijk terecht. Hevig bebloed werd ze door enkele aanwezigen afgevoerd naar het ziekenhuis, terwijl de promotie doorging. Er moest gehecht worden en een afgebroken tand hersteld. Daarbovenop had ze ook een lichte hersenschudding. Elsinga hoorde het allemaal pas achteraf. “Ik had natuurlijk meteen ingeseind moeten worden en er had meteen een EHBO’er van de bedrijfshulpverlening ter plaatse moeten zijn. In ieder geval zijn er nu betere afspraken over gemaakt. De technicus die er altijd bij is, slaat meteen alarm als het weer gebeurt.” En verder doet hij nog meer zijn best om te waarschuwen. Al was dat in het geval van de paranimfen bij Verena’s promotie misschien wat minder nodig. Verena: “Ik had goede vrienden als paranimfen, een jongen en een meisje. Tegen het meisje zei ik: geen hoge hakken dragen en je moet bewegen. Dat er niet hetzelfde gebeurt als met mij. Ik ben dat maar blijven zeggen tegen ze: bewegen, bewegen, bewegen.” Het probleem kan ook voorkomen worden door de paranimfen te laten zitten. Meteen doen als je je ineens niet lekker voelt, zegt Elsinga. Ook bij de wat oudere paranimfen gebeurt het wel. Maar als het de pedel ligt, houdt daarbij wel op. “Twee mensen die achter de promovendus zitten ziet er gewoon niet zo mooi

Achtergrond .15

uit. In het protocol staat ook: de promovendus staat en de paranimfen staan hem bij.”

Vooral voor de show Paranimfen – heren regelmatig nog in een plechtig rokkostuum, dames in het net – zijn in zekere zin de bruidsmeisjes van de wetenschap. Bijstaanders van de kandidaat bij het verdedigen van het proefschrift tegenover de hoogedelwelgeleerde promotoren in toga in een met vrienden, familie, collega’s en andere betrokkenen gevulde aula is. Het is vooral voor de show, natuurlijk, want als je daar eenmaal staat is de promotie al een done deal. Maar als al het werk al gedaan is, wat is dan de functie van de paranimf? Elsinga weet daar meer van. “Bij ontstentenis van de kandidaat is het de taak van de paranimf om de verdediging over te nemen.” Bijvoorbeeld als die nou eens flauw zou vallen, dus. Maar dat gebeurt dan weer wel heel wat minder vaak. In de praktijk dienen paranimfen dan ook vooral voor morele steun en hulp

bij praktische zaken. Elsinga: “Ze regelen de receptie, het feest of ze verzorgen uitnodigingen. Bij de plechtigheid dragen ze de tas, de bul of bloemen en houden de tijd in de gaten. Het is een erebaan. Je moet het meer zien als iets best man-achtigs.” Vandaar dat het heus niet per se medewetenschappers moeten zijn met diepe kennis van de besproken materie. Verena kan zich in ieder geval niet voorstellen dat, mocht ze op de been gebleven zijn, zij de verdediging van het proefschrift destijds overgenomen zou kunnen hebben. En bij haar eigen promotie had ze ook gewoon een vriend en een vriendin gevraagd. Weliswaar was de een een mede-aio en de ander iemand die ze nog uit studietijd kende. Mensen dus, voor wie de materie niet geheel vreemd is. Maar overnemen? Niet echt. Elzinga: “Het zijn heel vaak juist beste vrienden of familie en soms zelfs iemands kind. Als die dan maar niet te jong is. Iemand wilde het een keer laten doen door zijn zoontje van tien. Maar dan zeg ik toch nee. Het zijn geen bruidsjonkertjes.”

Mohammed en Khalid Boutachekourt, trotse paranimfen bij de promotie van hun broer Youssef.


16. Lifestyle

coördinatie Tom van Nuenen

Speak up!

De Maya-profetie Eigenlijk begon het op internet, meer dan ergens anders. Een paar mensen die zich intensief bezig hielden met alternatieve theorieën over de geschiedenis van de aarde, kwamen tot de ontdekking dat de oude Maya-beschaving van Midden Amerika bijzondere dingen had geponeerd over de toekomst. Uit hun interpretatie van de Maya-kalender kwam de voorspelling die nu gemeengoed is geworden, namelijk dat de wereld zoals wij die kennen, zal ophouden te bestaan eind 2012. Om precies te zijn, op 21 december 2012, en wel precies om 23.10 uur, maar dan wel Greenwich time, dus bij ons net na middernacht. De voor de hand liggende manier om hun kalender op de ‘onze’ te eiken is tijdens de verovering van Midden Amerika, toen Cortez korte metten maakte met de koninkrijken van dat gebied. Er zijn verschillende voorbeelden bekend van de Maya en de Spaanse datering van dezelfde gebeurtenis, maar die zijn of tegenstrijdig of onduidelijk. Verschillende kalenderologen zijn ook al bezig om die startdatum te herbereken; december komt dan ook al met snel naderbij, en sommigen hebben al een nieuwe datum berekend, 300 jaar later. Wie iets uitstelt, moet dat goed doen. Wat stelden de Maya zich eigenlijk zich voor? Sommigen gaan uit van een rampscenario, altijd het aardigste, maar ook het kwetsbaarste: dat kan heel duidelijk niet uitkomen. Anderen spreken van ingrijpende verbeteringen van de wereld, en dat is minder gebruikelijk in dit soort toekomstscenario’s. Grote doorbraken in de medicijnen, een grote empathie die de mensheid zal doordringen, één universeel wereldbrein. Maar van alle voorspellingen die over post-2012 zijn gegeven is er één nog wel de interessantste. Namelijk geen nieuwe schepping, geen nieuwe tijd, geen nieuwe wereld: een zwart gat, waarin de schepping gewoon ophoudt. We zouden dan eindigen in duisternis, in niet-zijn, de hele wereld één vacuüm zonder inhoud en zonder toekomst. Dat heeft eigenlijk niemand overgenomen, en dat is te begrijpen, want dan valt er niets meer te zeggen, niets meer uit te leggen en zijn alle boeken die ooit geschreven zijn, samen met alle blogs op het internet, niet alleen geschiedenis geworden, maar zelfs een vergeten geschiedenis. En dat wil niemand. Wouter van Beek is hoogleraar Anthropology of Religion.

I-con

Met zombies, dat is altijd goed

Kleding? Ik heb net gerepeteerd met mijn band en dan is een korte broek wel praktisch. Bovendien is het nu lekker weer. Waar koop je dat? Bij H&M, Britain. En het goedkope spul koop ik waar ik het maar kan vinden. Band, band, welke band? John Doe’s Identity Crisis. Dat is metal, zware muziek. Ik zing, nou ja zing, ik schreeuw. Luistertip? Het nieuwe album van Meshuggah, Koloss. Daar moet iederen naar luisteren en over nadenken. Het is wiskunde en muziek die samengesmolten zijn. Denkmuziek. Analyseermuziek. Internet? Ik ben dol op webcomics. Dat is toch de toekomst van comics. Must see is Power Nap, of Lackadaisy, dat gaat over katten in de jaren twintig. De tijd van de illegale dranktenten. Game? Mass Effect 3. Ik ben nog niet zo lang bezig, maar van mij krijgt die al hoge punten.

Trendspotting

De felle broek

Wat zijn de laatste trends op de Tilburgse campus? Univers zit bovenop alles wat hip & happening is. Deze keer: de felle broek. Univers 22 maart 2012

Martijn Loos

Serie? Game of Thrones. Gebaseerd op een boekenserie, met een gigantisch budget. Dat zie je erin terug. En The Walking Dead, daar zitten zombies in. Dan zit je altijd goed. Terras? Hier? Esplanade. In de stad vaak Kandinski. Vooral waar het er gezellig uitziet. Motto? Niet geschoten is altijd mis.

De rode broek was voorheen gereserveerd voor de wat oudere kakker, veelal gesignaleerd op de golfbaan of op het water met een bescheiden motorjachtje. Maar nu is het een mode-item geworden voor zowel mannen als vrouwen, geen baksteenrood, maar felrood. Felblauw mag ook, of fel geel, als het maar fel is. Nadeel: de felle broek legt juist het accent op de minder aantrekke lijke — lees: de wat voluptueuze — delen van de vrouw of man. Het knalt eruit zogezegd. Daarom raden wij van Univers aan om de felle kleur op de juiste manier te gebruiken. Dus dames en heren: smalle kont, felle broek. Dikke kont, een fel jasje om de brede schouders en een donkere onopvallende broek. Dan houden we het beschaafd.

Lifestyle .17 Film Wè nou?

Lentenummertje Een nieuwe lente, een nieuw geluid. Nu die nare winterdagen langzamerhand achter ons liggen en de blotere spullen weer vooraan in de klerenkast, vindt Wè nou? het tijd voor een nieuwe playlist. Wat is jouw muziek voor zonnige dagen? “Van het nummer Follow rivers van Triggerfinger kom ik helemaal in de lentesfeer. Echt zo’n nummer waarbij je even je ogen dichtdoet. Ideaal voor op het terras, lekker genieten in de zon met een biertje. Dan kan wat mij betreft de lente beginnen!” Kim Janssen, Bedrijfscommunicatie en Digitale Media “No milk today van Herman’s Hermits is mijn lente-liedje. Van dat nummer word ik altijd vrolijk en het blijft ook makkelijk drie dagen hangen.” Chantal de Jong, Bedrijfscommunicatie en Digitale Media

Geen kindervriend Er waren tijden dat personages in Martin Scorsese films nog niet om de suikerpot konden vragen zonder minimaal zes keer fuckin’ te zeggen. Zijn nieuwste film, Hugo, is een stuk kindvriendelijker. Hugo vertelt het verhaal van Hugo Cabret, een twaalfjarig jongetje dat stiekem in een treinstation woont. Hij repareert een automaton, een mechanische man, die een boodschap van zijn overleden vader bevat. De zoektocht naar onderdelen voor de machine brengt hem in contact met Georges Méliès, een pionier van de Franse cinema. Hugo is gefilmd in 3D en dat levert prachtige beelden op. Toch ontwikkelt het verhaal zich erg traag. Pas wanneer Hugo ontdekt dat Méliès een filmmaker is, krijgt de film vaart en karakter. Want Hugo is eigenlijk een film over films, een eerbetoon aan het fantasierijke werk van Méliès en de cinema in het algemeen. Als eerbetoon is Hugo zeker geslaagd. Maar als familiefilm faalt de film op veel punten. Het verhaal is erg clichématig, en de scènes met Sacha Baron Cohen als stationsagent zijn te flauw voor woorden. Ook de hoofdrolspeler, Asa Butterfield, overtuigt niet. Hij acteert houterig en eendimensionaal. En waarom spreken alle inwoners van Parijs in godsnaam bekakt Engels? Daarnaast is het camerawerk inderdaad prachtig, maar de beelden van Parijs hebben een hoog ansichtkaartgehalte. Het is prijzenswaardig dat Scorsese met Hugo nieuwe paden betreedt. Maar overtuigen doet hij niet. Eén ding is duidelijk: de gelauwerde regisseur is geen kinderman. Bart Smout

Hugo Regie: Martin Scorsese

“Dan moet ik meteen denken aan Jack Johnson, Banana Pancakes. Maar dat gaat weer over de regen.Van het nummer Mesmerized van Faith Evans krijg ik zin in de zomer. Het is een nummer waar ik op de middelbare school naar luisterde. Als ik dat nu hoor denk ik weer helemaal aan die onbezorgde tijd waarin je niets hoefde en alle tijd had.” Angela Bouwman, Organisatiewetenschappen

Game

“Ik heb geen speciaal lentenummer maar ik luister nu veel naar het laatste album van N.E.R.D. – gewoon vrolijke muziek met leuke deuntjes, dat doet het altijd goed.” Paul Goiser, Supply Chain Management

Het is tijd voor tegengas. Mass Effect 3 krijgt vrijwel unaniem een negen tot een tien toebedeeld door het gamejournaille. Een emotionele achtbaanrit, schreef iemand zelfs. Wát? Nee, het is geen slechte game. Het derde deel uit de action RPG-reeks over de ruimteavonturen van luitenant John Shepard, biedt in essentie hetzelfde pakket als zijn twee voorgangers. Een prima cover-based shooter in een goed uitgedacht universum. Daarbij draait alles om keuzevrijheid en de vraag of je de good of de bad guy wilt spelen. Zo kun je je save-games uit vorige delen importeren. De game onthoudt dus alle beslissingen die je voorheen gemaakt hebt – en het verhaal vormt zich naar jouw nukken. Tot het einde dan, dat welgeteld bestaat uit drie varianten aan gekleurde explosies. Daar heb je dan drie keer dertig uur in gestoken. Keuzevrijheid, my ass. Het verhaal van Mass Effect 3: een ras aliens, de Reapers, staat op het punt om het universum uit te roeien. En na twee games is dat moment eindelijk gekomen. Dat betekent dat onze hoofdrolspeler van planeet naar planeet raast om de rassen te verenigen en alles en iedereen te redden. Time is of the essence, dus. Maar dat tempo is meteen ook het euvel. Je wordt als speler constant emotioneel gechanteerd met shortcuts. Zo komt elk karakter uit de afgelopen games plichtsgetrouw even voorbij. Dat moet een feest van herkenning zijn, maar voelt vooral geforceerd. En als een personage sterft is het recept simpel: strijkorkestje, de hoofdrolspeler krijgt een gepijnigde close-up, en dat was het dan. Dat is geen achtbaanrit, dat zijn botsautootjes. In ‘t kort: Mass Effect 3 is een vermakelijk actiespel dat probeert ethische patstellingen bloot te leggen, en daar soms behoorlijk goed in slaagt. Mass Effect 3 Maar een negen-en-een-half? Nee. Tom van Nuenen

Geen achtbaanrit, maar botsautootjes

Meer recensies op UniversOnline

Playstation 3, PC, Xbox 360


18. Science & School

text Charlotte van Raak illustration Bas van der Schot

New examination policy: end of the mercy marks

For some time now, the quality of exams in higher education has been subjected to heavy criticism in the media. At TiU, a new examination policy framework is being set up. What does this system entail?

principles for examinations are validity, reliability and transparency. Exams will have to correspond with educational goals and should, as a measuring instrument, provide reliable results. Apart from that, both teachers and students should be able to obtain the information necessary for grading and sitting an exam. The need to strengthen the examinations policy is, according to Zweekhorst, caused among other things by the recent negative publicity concerning a few Hogescholen (Higher Education Institutes). More and more, it has become important to guarantee and monitor the quality of education. Zweekhorst also expects students to definitely profit from the increased transparency of exam regulations.

T

Not too strict

he ‘saving six’ became the subject of intense debate after research by a couple of journalism students, who looked into bad practices in higher education, became public. The research turned out to be unrepresentative for the entire education system, but the underlying question still remains relevant: how does one monitor the quality of examinations? The various schools at TiU differ a lot when it comes to quality of grading. When comparing their various examinations regulations, it turns out that Law students will be less tempted to try their luck at a resit than students of other schools. The grade that counts is the grade that was acquired last. At the School of Humanities, various regulations apply to various courses. Only Liberal Arts students will see their higher grade vanish when their resit turns out to be less successful. According to Olga Zweekhorst, Manager Educational & Research Institute and secretary of the Examination Committee of the School of Humanities, this can be attributed to the way how students make use of their resits. “Resit regulations have been uniformly established. Because the Liberal Arts students took resits far more often than any other group of students, even when they had already passed, the work pressure for teachers became too high.”

New policy In 2011, a working group was set up at the university, assigned to come up with a proposal to develop a general university-wide framework for an examination policy. Minimum requirements will be developed for exams. This should ensure the improvement of the quality of examinations in all courses. The new guiding


Olga Zweekhorst does warn that a situation could arise in which this examinations framework is made compulsory, and would tie the hands of the teachers. “Education should be dynamic and stay that way. Uniform guidelines on grading exams and theses will give students a better idea of what’s expected of them. However, that doesn’t mean that all exams should faithfully adhere to one and the same mould. Such a rigid system contains the risk that the system in question may be unsuitable for the course or the students themselves. Offering a variety of types of exams, such as written and oral exams, assignments, multiple choice and essay questions, ensures that students won’t be judged badly overall for not scoring well in one specific type. “For teachers, it’s also important”, says Zweekhorst, “to retain a certain level of freedom to choose the way in which they measure the level of knowledge their students have acquired.” She also thinks it’s unnecessary to, as a rule, submit each exam to the examinations committee. Rumors about teachers who deliberately award higher or lower grades in order to avoid any discussion with students are not applicable to Tilburg University, she thinks. It is indeed conceivable that a situation could arise in which students are tempted to pressure the teacher into giving them a higher grade. “I can however not imagine a single teacher going along with that. It does not fit into the general culture at Tilburg University.” A new examination system is already well on its way. It will be implemented gradually. In five years all courses should have a model of specifications, by means of which teachers are able to draw up and assess examinations. The end of the mercy mark is nigh.

Science & School .19

Masterpiece

First some talking, then some shooting You’ll think twice before starting a war. Especially in a democracy, you would expect decision-making about participating in military action to involve some heated debate in parliament. But that’s not always the case, according to jurist Anamarija Kristic’s PhD thesis. Kristic has analyzed the decision-making process leading up to three Dutch military operations. The result of her analysis can be read in her PhD thesis, De Staten-Generaal en de inzet van de Nederlandse krijgsmacht (The States General and the deployment of the Dutch armed forces). The decision-making leading up to operations in Kosovo and Afghanistan were reconstructed with the aid of parliamentary documents. Kristic concludes that in all cases, the Dutch Lower Chamber was less than critical. “Political parties are often convinced of the desirability of participating in the preliminary phase, behind closed doors. This leads to a lack of substantive and substantial opposition during the subsequent decision-making process”, Kristic writes. Right, backroom politics then. No real opposition to speak of. With as a consequence that parliament becomes an obedient body.

It is, however, the case that the Lower Chamber formally speaking has no voice in matters concerning the decision to participate in military efforts. Article 100 in the Dutch Constitution does however state that the Lower Chamber must be informed beforehand by the government. This has cemented the idea that everything will be all right, as long as proceedings are in accordance with article 100. This does not stimulate a critical attitude, when in fact, parliament should properly analyze in depth the pros and cons of participating in a military operation. The debates on the three military missions were, according to Kristic, “very little concerned with substance and also rather lackluster. Apart from that, they seemed to take place just for form’s sake, to seal the deal....” International pressure also plays a big role in fueling this passive attitude, Kristic thinks. Because the Netherlands enjoys having a good international reputation, promises about participating in planned military operations are eagerly made. Kristic argues that in this way, a ‘point of no return’ is reached hastily, which makes it ‘politically unthinkable’ for the Netherlands to go back on a promise. In reality, discussion quickly becomes redundant.

Prime Minister Mark Rutte visits the Dutch police training mission in Afghanistan.

No future for old guilder

Eureka! Cops count More blue on the streets! No, it’s not the new slogan of the Smurfs, but an often-heard government statement, referring to the color of Dutch police uniforms. The question is: is it any use? It is, answers Ben Vollaard, who specializes in Economics of Crime. His research shows that if one percent more policemen would be patrolling the streets, this will reduce crime rates with one percent. It does matter where and when these officers are deployed; randomly pulling some extra police officers out of a hat is of no use whatsoever. A proper anti-burglary lock remains the best option, though, reducing burglary rates with 25 percent.

Well, what a surprise. A report by the Dutch Freedom Party PVV – known for their anti-European stance – concluded that it would be better to revert to our pre-euro currency, the guilder. Professor of Financial Economics Sylvester Eijffinger says the report is riddled with inaccuracies. There are far too many uncertain factors which would prevent a proper costbenefit analysis. The only thing the top economist knows for sure is that a return to the guilder would result in a decrease in export and a great decline in the level of prosperity. And that hardly sounds like a positive recommendation.

Old people matter

All those ageing seniors, what are we supposed to do with them? They cost a lot and hardly bring in any money. Not so, say sociologists Levi van den Bogaard, Kène Henkens and Matthijs Kalmijn. They compared two groups of people: pensioners and people who continue to work.

Their finding: pensioners invest much more in social capital. And that doesn’t refer to playing bridge and drinking excessive amounts of tea. No, many of them volunteer, do some sort of activity in care provision or are actively involved in social organizations. In that way, they make a valuable contribution to society. So next time you see grandma and grandpa, give them a pat on the back!

Good riddance to old guilder


20. International text Sonia Kolasinska

Fishing for Chinese students

On day one of the New Year, the university opened its own office in the city of Beijing. The Tilburg University Support Office China was set up to cooperate more intensely with Chinese universities, and reel in more Chinese scholars in the process. Why is this specific oriental pond so attractive to fish in?

C

hina is one of the fastest-growing economies in the world, so it’s not surprising that it is increasingly attractive for European and American universities hunting for international students. But China is not the only pond that can be fished. Among the top most promising countries are Brazil, India, Indonesia and Mexico. Why did Tilburg University choose to intellectually conquer China instead of other booming countries? Philip Eijlander, Rector Magnificus, comments: “We already have a well-developed relationship with China. Every two years we go there to meet with representatives of Chinese institutions, but such visits are not enough. There are many more topics to be discussed, so opening a local office will hopefully save us a lot of effort.” Meanwhile, there are plenty of other fish in the seas on the other side of the globe. Tilburg University also closely cooperates with South America, especially with Brazil, but there are no plans of opening such an office there. Eijlander: “It’s still too early, and too expensive, to open offices in other countries. If this project proves successful after two or three years, we will evaluate if it’s worth continuing or expanding.”

Necessary Tilburg University is not unique in opening support offices overseas. Nuffic, an organization for international cooperation, has already opened so-called Netherlands Education Support Offices (NESOS) in many countries, including China. Will a new office unnecessarily overlap with the work of NESOS China? Eijlander thinks not: “NESOS China has an important role, but it is lobbying for all universities in the Netherlands. We want our office to work for Tilburg University exclusively and select the best students for our university.” Zhengyu Li, a PhD student at TiU, agrees that an additional promotion of Tilburg University is a good idea: “My university in Shandong is a partner with Tilburg


University and that is how I found out about it. But apart from students from few schools partnering with TiU, not many Chinese heard about Tilburg. Such a local office could be useful as a channel for advertising.” The support office (TiUSO) will not only benefit the Chinese students wishing to go abroad. In the future, it might also create more interesting opportunities for Dutch students. The means to do that would be to strengthen the relationships with alumni in China. “Because many of our alumni work in influential positions in Chinese companies, universities and the government, they can, for example, help in establishing scholarships for our students from Chinese companies”, the Rector hopes.

First come, first served The competition is fierce. Many universities have already set fishing nets for top students in booming parts of the globe. Seeing the potential in fast growing economies, countries like US, UK, France and Germany are in a rat race, opening offices abroad. Since increasing pressure is put on the reputation of the universities and their researches, Tilburg University joined the competition by luring excellent students from China. PhD students seem to be particularly tempting for the university, not only because of their research skills, but also for financial reasons. Jacques van Vliet, an Academic Liaison Officer at TiUSO China, explains: “Chinese government fully subsidizes PhD students going abroad. The Netherlands is the fourth receiver of students financed by China, but Tilburg University lags behind.”

Chinese students more important? It is interesting that Tilburg University focuses on Chinese students so much. The opening of a whole new office in China sends a message that Chinese students are more important than students of different nationalities. Eijlander explains: “We are

International .21

Picture a cock cooking something fresh

Column

A joke written in Dunglish not favoring Chinese students. We want to be an international university with international classrooms. However, TiU already has so many contacts in China that there is simply a practical need for such an office.” And when one sees the figures, it is not surprising that China is the main focus. Chinese students constitute about 20% of all international degree seeking students at this university. It might seem that the way European universities are attracting students from booming countries, deprives these countries from their own intellectual resources. However, the Chinese government is well aware of the potential of their students and imposes regulations to prevent the brain drain. For example, students granted scholarships are often required to go back after the graduation. However, not every PhD student from China receives a scholarship from the government. Zhengyu is one of the students who are here on different conditions: “I applied for a research master directly to Tilburg University, without applying for a scholarship from the government. The students who do sign such an agreement have to return to China afterwards.” Regardless of such limitations, Chinese students might not even want to stay in the Netherlands. Working here is not a piece of cake when you come from outside the sanctum of Europe. Visas for non-EU students are only for studying. Moreover, obtaining a work permit is the responsibility of a company. Tilburg University often has to unhook captured students after their graduation. “Currently, about 90-95% of our students from China go back home. They are welcome to stay, but experience shows that most of them decide not to,” says Eijlander. This is not the case with Zhengyu. He is one of the few who wish to stay in Europe: “I will not return to China any time soon. I want to see what an international job market has to offer, and then perhaps go back after few years,” says the student.

An English student, Martin, and a Dutch student, Martijn, meet on campus before a symposium. They both are about to give a presentation. Martijn asks Martin: “How late do you start with your presentation?” Surprised, Martin kindly responds that he certainly is not late with his presentation and informs his co-student that it starts according to schedule. Martijn, his eyebrow raised, ensures that he never implied his colleague’s presentation to be late, and simply asks when Martin will take the floor. “Because my presentation starts at half past two”, says Martijn. “That is absolutely impossible!” objects Martin. “My presentation starts at half past two! Your presentation was supposed to be an hour before mine.”Martijn doesn’t give up too easily and replies: “Nonsense. I am graduated from one of the best high schools in the country, so I should know what I’m talking about.” The two students are certainly in a pickle, but they managed to clarify the misunderstanding by pulling out their ahendas and checking that, indeed, Martijn starts at 1.30 pm and Martin starts an hour later. When the air is cleared again, Martin offers Martijn to go for lunch after the symposium. “That’s a good ID!” the Dutch student enthusiastically replies. ” Let’s meet here after your presentation and go to Academia. A kok always prepares something fresh there. Success!” The English student did not fully comprehend how Martijn was so sure about the success of the presentation before it even started. Nor could he picture a cock cooking something fresh. Sonia Kolasinska is a third-year Liberal Arts student.


22. International text Sonia Kolasinska

Tighten your belt,

apply for a Master The Dutch government is cutting firmly in higher education budgets. In other words: students receive smaller student grants. Research by the Studentenbureau has shown that approximately three quarters of all Dutch students doubt whether they’ll do a Master program for this reason.

A

re you one of the students who are seriously considering surrendering with a bachelor diploma in your hand? Or moving to Scandinavia? If you live away from home, you receive about €260 a month. We know how pleasant it is to have this amount magically appear on your bank account, and we know it won’t be easy without it. But don’t let the government discourage you from pursuing your education! We’ll give you tips on how to earn that money back. If you follow the guidelines correctly, you become independent of any governmental support. Go to the supermarket’s fruit stand and find grapes. Put one grape in a plastic bag and drop it on the scale. It is not sensitive enough to detect your purchase, so it will print a sticker with 0 grams (and €0). Do the same with another single grape. Repeat the procedure for about fifty times and you’ve got yourself a free lunch. Tip: it also works with peanuts and cherry tomatoes. Saves up to €60 per month (depending on how patient the shop assistant is) If you have a younger sibling, play “toss a coin” with them. The key to your success is setting this simple rule: “If it’s heads, I win. But if its tails, you lose”. Remember to set a monetary prize for each victory. Saves up to €10 per month (depending on how patient your sibling is. Or how much pocket money your parents can afford). If you are a younger sibling, say to your older brother/sister: “I bet you that I can keep two coins on my closed eyelids for 10 minutes without dropping them. If I manage, I can keep the coins.” When they agree in hope of some entertainment at your expense, put the coins on your eyelids and keep them there for 10 minutes. Or for 30 minutes, until they get bored. Or for a few seconds just to mislead them, and run.

You’re younger and fitter, so they most probably won’t bother to chase you. Saves up to €20 per month (depending on how fit your sibling is. Or how bored.) Unfortunately, you’ll have to tighten your belt. Do it as tight as you can, so it is impossible for any feeling of hunger to surpass the pain in your lower belly. Saves €70 per month Camp outside the supermarket and wait for an elderly woman to come out with heavy grocery bags. Offer to help carrying them to her bike. If she kindly refuses your offer, take the bags anyway. If you’re lucky, she won’t call the police. If you’re luckier, she will pay you for your kindness. Saves €25 per month (depending on how many single grapes the woman has to carry) In the middle of the day when the traffic is heavy, stand next to the road with a bucket filled with soap and water. When a car stops for the red light, approach and take action. If a driver shakes his head indicating that he doesn’t want his windshield to be washed, pretend that you haven’t noticed (the sunlight’s reflection blinded you). If he turns on the wipers in a more explicit disapproval of your service, make more effort and wash the windshield in between the moving wipers. Before the light turns green, he will be so impressed that he will just have to pay you. Saves up to €30 per month (depending on how long the red light is on). During a lecture allow your eyes to become misty and stare into the distance. When someone says: “I’ll give a penny for your thoughts”, take it literally. Tip: your girlfriend asks what you are thinking about quite often, doesn’t she? Saves up to €45 (depending on how thoughtful you are).

Note: it was not our intention to show you easy ways of making a living, so that you can stop studying anyway. The editorial office will not be held responsible for the decrease in the number of students, nor for the increase of the number of part-time windshield wipers in Tilburg.


What’s in the world .23 edited by Sonia Kolasinska

Minute of Fame Dolf van den Berg, Professor of Management in Education, was halfaware that he would receive an award on March 9. Due to the many formalities, he also knew that the decoration would be a royal one. And royal it was. Van den Berg was made a knight in the order of Oranje-Nassau. Not only because of his academic prowess in the field of educational innovation but also for his selfless community work as a volunteer at his local golf club. Van den Berg was nominated by both his golf club and his co-workers at TiasNimbas business school – more specifically by his colleague Mark Vermeulen. The professor is mostly known for inventing the AVI reading system, categorizing texts according to reading difficulty, and determining the literacy of students. Although the

Column

Feuten

AVI system was his most publicized achievement, Van den Berg sees the decoration more as an award for his whole body of academic work: “I have worked in the field of educational innovation for over 25 years, having published numerous internationally acclaimed papers in cooperation with the University of Louvain (Belgium).” Although 71 years of age, Van den Berg still teaches at TiasNimbas business school and has just finished work on his latest research paper.

Floris elected to join Dispuut Nosferatu, the shadiest student fraternity. His hazing ritual was typically terrifying: film Tilburg vampires as they returned from feasting. Some vampires used tunnels; others, ‘overgrounders’, crossed the train tracks, traversing the waste-ground flanking de Medeklinkert on their way to sheds and warehouses in Oud-Noord. He hid in shadows, awaiting the undead at 4 am. At 4.28, a group of strigoi1 floated past. To his utter horror, he recognized an evilly sated Professor Cartwright, fresh blood trickling from his sneering lips. Andrew Cartwright teaches English at the Language Center 1

Strigoi were vampirelike creatures originating from Romania that were believed to be the spirits of deceased people who had led troubled lives

Hello Ni Hao Beijing!

tique of Chinese government behind the closed doors of a classroom, but in public they accept things as they are. For example, they are critical of the internet censorship, but they never say anything about it outside the safety of a small group.

Michiel Matthijssen (24), a master student in Quantitative Finance, is spending a semester in Beijing. Recently, China has become a hot topic in the context of the internet freedom debate. Michiel comments on the fact that in Europe, China has become synonym with censorship and limitations on citizen freedoms.

Is our European image of China and Chinese citizens accurate? We often imagine Chinese citizens to be unaware of their situation, but this is not the case. My classmates and I think that students in general, know more about the rest of the world than we would expect. They also distance themselves from their

situation, by joking about blocked websites in China, for example. Does this knowledge make them more critical of their government?

The university in Beijing is one of the main public universities in China, so it is expected to be supportive of the communist party. However, my classmates openly express their cri-

Speaking of internet... A recent argument in Europe against SOPA and PIPA laws is that they will make internet as censored as in China. Do you think this comparison is accurate? I don’t think so. I agree that internet should be free, but SOPA and PIPA will censor it. If movies and music are still available, just not free of charge, you cannot say that this resembles Chinese censorship. The Chinese government blocks websites for political reasons, and not to protect copy rights.

Stuff to do The flower is the chosen symbol of the peaceful youth protest in the sixties and seventies. The exhibition Flower Power tells about the societal changes in those days. Through a boutique with flower power fashion, hits from back then, a teenager’s bedroom and unique historical picture material. Experience this dynamic epoch at the Limburgs Museum in Venlo. April 5th until January 6th 2013. Hurray, it is the start of the festival season soon! And it kicks off with Paaspop (Easter pop), a great three-day festival that combines pop, rock, theatre and dance. Go and see, among others: Racoon, Chagall, Selah Sue, The Umbilical Brothers, Peter Pan Speedrock, Trollfest, Triggerfinger and Within Temptation, and The Wombats. 6/7/8 April, Schijndel. If you haven’t seen its colorful countryside and the bulb fields, then you haven’t really seen the Netherlands. Experience this spring (April!) in all its glory on a bicycle amid the tulip fields. There are special orange bikes for hire at the Keukenhof. For €8,50 incl. map with several cycling routes. How to get there and more info: keukenhof.nl. Univers 22 maart 2012

International starts here

Fishing for Chinese students Tougher grading system

Spring is in the air no. 10 March 22, 2012

Independent magazine of Tilburg University

Je bent blond en je bidt wat Occupy je werkplek. Wantrouw de wetenschap Bezwijkende paranimf. Lente! Onafhankelijk magazine van Tilburg University

Recommend Documents