Kinderdorp 2010 Op maandag 9 augustus ging het kinderdorp 2010 van start. Het kinderdorp werd dit jaar voor de tweede keer georganiseerd voor de woongroepen Oude Beuk Oost en West van Jan Pieter Heije in Oosterbeek. De kinderen zijn tussen 7 en 12 jaar oud. Tijdens het Kinderdorp zijn er een week lang allerlei leuke activiteiten te doen. De hoofdactiviteit van het Kinderdorp is hutten bouwen. Het Kinderdorp ging op 9 augustus van start met allemaal enthousiaste kinderen. We hadden bijna 100 pallets tot onze beschikking, waarvan hutten gebouwd konden worden. De eerste dag hebben we de kinderen van de woongroepen gemixed en ingedeeld in 6 groepjes. De 6 groepjes hebben we verspreid over het grote voetbalveld, zodat elk groepje een eigen stukje had waar ze lekker de hele week konden vertoeven en aan hun hut konden bouwen. De kinderen hebben op maandag een start gemaakt met het bouwen van hun hut. Op dinsdag hebben de kinderen
verder gebouwd. Er waren ook diverse spelletjes op het veld te doen, zoals watervoetbal, blindemannetje, en blindemannetje achteruit. Op woensdag was de breek van de week zwemmen! Door het slechte weer ging dit helaas niet door. Gelukkig vonden de kinderen dit niet zo heel erg, ze hadden meer zin in de afsluitende barbecue. Voor de barbecue hebben we een flinke boswandeling gemaakt. Op donderdag hebben de kinderen weer verder gebouwd aan de hut. Daarnaast hebben we diverse waterspelletjes gedaan, wat uiteindelijk uitgelopen is op een groot waterballonnen-
gevecht. Op vrijdag was het Kinderdorp helaas weer afgelopen. De kinderen hebben hun fantasie goed gebruikt bij het hutten bouwen. Zo werden er visvijvers gegraven, spandoeken opgehangen, hondenhokken en fietsen-stallingen gemaakt en deurbellen toegevoegd. Ze waren dan ook teleurgesteld dat het Kinderdorp voorbij was en de hutten moesten worden opgeruimd. Ondanks de teleurstelling hebben alle kinderen toch goed meegeholpen met het opruimen. Tenslotte is er volgend jaar weer een Kinderdorp! De organisatie wil via deze weg de volgende personen bedanken: een van de vaders van onze kinderen, voor het regelen en brengen van de vele pallets. De keuken; zoals gewoonlijk was het eten weer uitstekend. De kinderen voor het enthousiast meedoen en tenslotte de groepsleiders voor het meebouwen met de hutten en het uitvoeren van de activiteiten. Joey Lefèvre
Voor verwanten van jan pieter heije
Dertig jaar actief voor Pluryn in Oosterbeek
Manager Hans Franssen begint leerwerkbedrijf toerisme in boerderij Noord-Holland Hans Franssen is een imposante verschijning. Regelmatig herkennen mensen hem in de omgeving. “Ze bedanken me voor de fantastische vakantieopvang van Jan Pieter Heije. Ieder jaar boden we honderden kinderen uit Gelderland een vakantie aan in Noord-Holland, De Ardennen en op een boot.” Manager Hans Franssen kwam dertig jaar geleden in dienst bij de Oosterbeekse Plurynlocatie Jan Pieter Heije. Op 16 september 2010 neemt hij afscheid. gogische gezinsbegeleiding en het re-integratieproject Werkzin. “De zorg verandert. Die projecten hebben nu een andere aanpak nodig. Ik ben daar niet de juiste persoon voor. Bovendien kwam ik erachter dat managen niet langer mijn ding is. Ik wil weer meer contact met cliënten en medewerkers krijgen.”
Colofon
Bouwzaken
Nieuws voor verwanten van Jan Pieter Heije is een uitgave van Pluryn. Jan Pieter Heije is onderdeel van Pluryn. Pluryn ondersteunt mensen met een handicap bij wonen, werken, leren en vrije tijd vanuit een groot aantal locaties in Gelderland, Noord-Limburg en Noordoost-Brabant.
In de zomerperiode zijn veel bedrijven wisselend aanwezig, maar intern hebben wij niet stil gezeten. Alle werkgroepen zijn bijeen geweest. Binnenkort start de werving om de werkgroep ‘ouders/verwanten’ samen te stellen. Ook is de Nieuwsbrief ‘Perspectief’ voor het eerst verschenen. Het is een informatiebrief voor medewerkers die tweemaandelijks zal verschijnen en tot doel heeft medewerkers maximaal te betrekken bij het veranderingstraject en ontwikkelproces. In elke Perspectief-nieuwsbrief wordt een samenvatting gegeven van de werkzaamheden en resultaten van iedere werkgroep. De re-
Redactie Redactie/Locatiemanagement: Truus Harink, Rite Derksen, Jacqueline Visser-Rozemeijer, Jos Havekes, Liesbeth Penning-de Vries, Maarten van den Burg, Jan Koene, Joost Krechting
dactie en regievoering is in handen van projectleider Macha Denekamp. De bouw van de huizen zit nu in de zogenaamde aanbestedingsfase. Verschillende aannemers en installateurs zijn uitgenodigd om een offerte uit te brengen. Na de vakantieperiode zullen de manager Vastgoed en het architectenbureau SBH gesprekken voeren met die bedrijven. De Raad van Bestuur zal dan vervolgens de beslissing nemen welke bedrijven de prachtige opdracht krijgen om de huisvesting voor de kinderen/jongeren te gaan bouwen. Truus Harink
Redactieadres Redactie Nieuws voor verwanten Postbus 6, 6860 AA Oosterbeek
WWW.PLURYN.NL
Nieuws van jan pieter heije - pagina 6
JAARGANG 2 • 2010 NR 3 • september
Franssen blijft wel in dienst van Pluryn. Nabij het Noord-Hollandse opvangadres begint hij samen met echtgenote Wilma de vakantieboerderij Mon Desir. Jongeren met een handicap kunnen daar het vak toerisme leren. De vakantieopvang is een initiatief waarmee Hans Franssen in 1986 voor Pluryn begon. Het is voor thuiswonende kinderen die niet op vakantie kunnen gaan. “We hadden toen al de vakantiehuisjes in het Noord-Hollandse Sint Maartenszee. Veel kinderen hadden nog nooit de zee gezien. Die grote plas maakte echt indruk. Later gingen we ook kanovaren en abseilen in de Ardennen en varen op een mooie klipper. Mijn gezin was daar iedere vakantie bij betrokken.” Succesvolle initiatieven Naast de vakantieopvang startte Franssen meer succesvolle projecten bij Pluryn: zelfstandig wonen met intensieve begeleiding voor jongeren met een licht verstandelijke handicap, intensieve orthopeda-
Kans grijpen “Bestuursvoorzitter Rob de Jong van Pluryn daagde mij toen uit om iets leuks te verzinnen. Die kans heb ik dankbaar aangegrepen. In de buurt van de Pluryn vakantiehuisjes in Sint Maartenszee staat de prachtige stolpboerderij Mon Desir. Daar maken we een Bed en Breakfast van. Iedereen kan daar als gast terecht: toeristen en mensen met een handicap. Het personeel bestaat uit jongeren met een handicap die daar hun toerisme opleiding volgen. Het is een nieuwe maatschappelijke onderneming van Pluryn.” “De boerderij is 100% eigendom van Pluryn. Mijn vrouw Wilma en ik verhuizen van Driel naar Sint Maartensvlotbrug. We huren woonruimte in de boerderij. Tot mijn pensioen ga ik me inzetten voor deze onderneming. Daarna draag ik de taken over aan mijn opvolger en vertrek uit de boerderij.”
Voorwoord Vele vakantieverhalen inmiddels weer gehoord, enthousiaste verhalen uit binnen- en buitenland. Op het moment dat de Nieuwsbrief verschijnt, zijn de scholen weer gestart en hebben de meesten hun werkzaamheden hervat. Naast de vaste rubrieken zal er in deze Nieuwsbrief extra aandacht besteed worden aan Wilma en Hans Franssen. Zeer gewaardeerde collega’s, die vele jaren hun deskundigheid hebben ingezet voor de jongeren van J.P. Heije en hun familie/wettelijk vertegenwoordigers. Hans is sinds 1980 werkzaam bij J.P. Heije. De eerste jaren als assistentunitleider en sinds 1988 als manager. Wilma heeft meer dan 20 jaar de vakanties voor jongeren geleid. Hoe zij hun werkzame leven voortzetten, leest u in deze Nieuwsbrief. Mede namens de redactie ieder veel leesplezier gewenst. Reacties en opmerkingen zijn altijd welkom. Zend je bericht aan
[email protected] Truus Harink
Van sportnaar zorg Het begon allemaal in Bussum. Daar werd Hans Franssen op 16 november 1950 geboren. Zijn jeugd bracht hij door in Vlaardingen. Het liefst was hij sportleraar geworden, maar Hans kreeg een baan als begeleider bij internaat De Dreef in Wapenveld. Daar organiseerde hij sportactiviteiten voor jongeren met gedragsproblemen. Intussen voltooide Franssen de hbo-studie Inrichtingswerk en ook de Voortgezette Opleiding. In 1980 kwam hij in dienst van Pluryn in Oosterbeek. In februari 1988 maakte Franssen de stap van teamleider naar manager. Het project Mon Desir vormt een mooie afsluiting van een carrière die in het teken stond van het werken met jongeren. Bron: interview E-nieuws Pluryn
Vak–therapie? Het gaat dan over vragen die te maken hebben met : • weinig zelfvertrouwen (“dat kan ik toch niet, leer ik nooit”) • problemen met samenwerken of samen spelen (vaak ruzie, bemoeien, de baas spelen) • verwerken van vervelende en ingrijpende gebeurtenissen zoals misbruik, mishandeling, verlies door overlijden of scheiding • “niet lekker in je vel zitten”, altijd gespannen, slecht inslapen, piekeren • (te) snel boos worden en agressief reageren • je niet (meer) kunnen uiten, met je gevoelens geen raad weten • anderen niet meer vertrouwen, altijd op je hoede zijn
Column door D. Thomas
Vakantiebezinning Eindelijk is het dan zover. Veel mensen smachten ernaar, dacht ik om mij heen te merken. Zelf had ik zoiets: Ik zie wel. Ik heb in het hoogseizoen niks gepland. Ben in het voorjaar een klein weekje weggeweest naar de Ardennen en misschien is het naseizoen wel de ideale tijd om nogmaals iets te ondernemen. Waar ik het over heb? De zomervakantie natuurlijk.
Een van mijn levensspreuken is: Verwacht altijd het onverwachte…. en ja hoor plotsklaps kwam een totaal onverwacht aanbod op mijn weg en voordat ik het in de gaten had zat ik in een vliegtuig richting de zon voor een weekje. Was wel even spannend om na 25 jaar weer eens een vliegtuig in te stappen. Toch gebeurde er tijdens de heenvlucht al snel het volgende met mij: Je gaat nadenken over o.a. het leven (je zou maar eens neerstorten) waaronder ook het werk. Nou weet ik dat je tijdens je vakantie je werk los moet laten, maar ik ben al zolang verbonden met dit werk dat ik al geleerd heb dat deze uitspraak bij mij niet helemaal mogelijk is. Niks mis mee, denk ik dan. Dit is mijn passie! Ondanks stakingen van onze Griekse verkeersleidersvrienden, met de daaraan gekoppelde flinke vertragingen, een fantastische week gehad. Had het gevoel dat ik heel lang weg was geweest en hoe apart het misschien ook klinkt, juist door die lange vertragingen werd ik steeds rustiger. Je kunt er toch niks aan doen dus waarom jezelf druk maken? Vol goede moed weer aan het werk. Gelijk natuurlijk weer de confrontatie met de hoeveelheid mail (heb er 3 dagen over gedaan om die fatsoenlijk weg te werken) waar ik ook in mijn vorige column op gewezen heb. En opvallend blijft ook altijd dat men weer gelijk voor 200% een beroep op je doet. Goed, als je al die drukte van de eerste dagen weer gekanaliseerd hebt, merk ik dat er weer een innerlijke rust je lijf binnenkomt en dat je gaat bezinnen. Wat pagina 2 - Nieuws van jan pieter heije
is nou belangrijk?? Waarom doe ik dit werk al zo lang en waarom heb ik hier toentertijd voor gekozen? Besloten om weer eens naar die basisgedachtes terug te gaan, even je benen op het bureau en besloten om een aantal jongeren en begeleiders te gaan bezoeken op de desbetreffende locaties waar men op kamp was. Een van de kampen was in Swalmen. Daar ben ik samen met een collega naar toe gegaan. Wij konden alleen maar concluderen dat dit kamp fantastisch is voor onze jongeren. Het plezier dat zowel de jongeren als begeleidingsteam uitstraalden was hartverwarmend. Alles onder professionele begeleiding van V&R en evenementenbureau Break Out. Als klap op de vuurpijl hebben mijn collega en ik zelfs een gedeelte van de survival, onderdeel touwbruggen gedaan (je wordt ouder papa!)
Een andere dag eerst ’s middags mijn eigen dochter richting Spanje geholpen. Zij ging op vakantie en ik daarna richting Ardennen waar een van mijn medewerkers met het vakantieproject in de buurt van de attractie bij Coo zat. De dag ervoor had zij mij nog uitgelegd dat ik na een garage met een bepaalde naam moest stoppen bij een kruis en een ster.
Natuurlijk miste ik de garage en stopte op een willekeurig plek. Tot mijn grote verrassing stond ik precies voor het kruis en de ster die zij benoemd had. Tot mijn grote verbazing bleek ster niet een ster te zijn maar een bewegwijzering naar het plaatsje Ster (zie foto). Zij zaten in het gehucht Ster. Dit kon geen toeval meer zijn. Mijn eigen dochter heeft n.l. dezelfde naam. Is er toch iets meer tussen hemel en aarde? Ik werd opgehaald door de begeleiding en heb daar een dag mogen meegenieten van hun vakantiekamp. Ik voelde mezelf een bevoorrecht mens. Ook hier ervoer ik weer het enthousiasme van de medewerkers en de jongeren. Iedereen genoot, incluis ik, met volle teugen. Last but not least het kinderdorp op het voetbalveld bezocht van de ‘3 x 8 groepen’ (zie artikel verderop in deze uitgave). Heerlijk om deze jongeren bezig te zien zijn met huttenbouwen, waterspelen etc.
PMT is een van de 5 vaktherapieën die we kennen in de gezondheidszorg: beeldende creatieve therapie, danstherapie, dramatherapie, muziektherapie en PMT. Vroeger heette PMT nog gewoon bewegingstherapie, maar omdat dat woord ook in de fysiotherapie gebruikt wordt, is een andere naam gekozen: Psycho Motorische Therapie, PMT. Die naam wordt tegenwoordig overal gebruikt. PMT heeft dus iets met bewegen te maken. Het is ons vak om ‘bewegen’ te gebruiken als hulpmiddel om persoonlijke problemen op te lossen of er anders in elk geval voor te zorgen dat iemand weer beter mee kan doen met alle gewone dagelijkse dingen: op school, in de leefgroep, op stage en natuurlijk ook thuis en in de vrije tijd. Bewegen is leven Als je opgroeit, is bewegen echt heel erg belangrijk. Al bewegend ontdek je de dingen om je heen: als je leert staan en lopen, weet je dat omvallen daar bij hoort. Van grijpen leer je dingen begrijpen, denk maar aan iets simpels als een blokkenstoof. Aan al die bewegende bezigheden beleef je ook dingen: je bent blij als iets lukt of je baalt als het niet goed gaat, trots dat je toch geprobeerd hebt waar je tegen
opzag. Soms is het moeilijk, eng of spannend. Dan moet je toch wel iets overwinnen en daarom werken we veel individueel. Als je in een groepje naar therapie komt, of meedoet in een sportclub, ben je samen met bewegen bezig. Dan leer je in het bewegen je grenzen kennen. Als je iemand te opdringerig vindt, dan leer je je grenzen aan te geven door bij voorbeeld te vragen: “wil je niet aan me zitten?”, maar ook dat je het fijn vindt omdat je lekker samen gesport hebt, of dat het gelukt is om met je groepje een moeilijke opdracht helemaal goed uit te voeren. Je doet en beleeft veel verschillende dingen in PMT. in bijna alles wat je meemaakt zit wel iets van beweging en dus ook van beleving en van lichaamservaring, vandaar de keus voor de naam psycho-motorischetherapie. PMT is een handige vorm van therapie, je gebruikt bewegen om alleen of in een groepje gedrag te veranderen waar je last van hebt, of vaardigheden te leren waar je nog niet zo goed in bent. Je gebruikt ‘dingen doen’ dus om anders met anderen om te leren gaan en om anders over situaties en jezelf na te denken. Dingen op een nieuwe of weer op de ‘gewone’ manier te leren beleven door te oefenen in een veilige omgeving.
PMT’ers gebruiken sport en spel, allerlei dingen die je in de gymzaal en het zwembad kunt doen, zoals ontspanningsoefeningen (ademhalingstechnieken), vertrouwensoefeningen en veel activiteiten waarbij samenwerking echt noodzakelijk is om een opdracht goed te kunnen uitvoeren of waar de lichaamsbeleving centraal staat als middel. Je leert er niet beter van sporten, het gaat erom dat je inzicht krijgt in hoe je dingen doet. Dat je in de activiteiten leert weer mogelijkheden te ontdekken om met de anderen mee te kunnen doen en de kans krijgt te leren met je eigen lastige situatie om te gaan. Soms werken we dus individueel, soms in groepjes en soms komt er iemand met (een van zijn) ouders naar PMT. Om te kunnen zien hoe er gewerkt is, maken we ook gebruik van video. Bij het samenwerken met ouders doen we dat in overleg met degene die het gezin begeleidt. Het gaat er altijd om, dat we in de therapie proberen dingen te bereiken, waar je in het gewone leven wat aan hebt. Therapie is altijd tijdelijk en een extra hulpmiddel. Team PMT
Eenmaal terug op mijn kantoor, achter mijn computer al bezig zijnde met deze column, besef ik dat bovengenoemde ervaringen mij weer helemaal duidelijk gemaakt hebben waar het allemaal om draait: Om onze jongeren. Laten wij ervoor blijven zorgen dat zij binnen hun toch niet altijd makkelijke leven kunnen blijven genieten van zomervakantie en de simpele dingen van het leven. Dit is heel, heel erg belangrijk. Geweldig die vakantiebezinning! Nieuws van jan pieter heije - pagina 5
De redactie stelt zich voor… Mijn naam is Jacqueline Visser-Rozemeijer. Getrouwd, 3 geweldige kinderen en 3 prachtige kleinkinderen. Een van mijn kinderen heeft een verstandelijke handicap. Sinds 1990 werk ik bij Pluryn. De eerste tien jaar als directiesecretaresse bij De Winckelsteegh, daarna een aantal jaren als bestuurssecretaresse en de laatste zes jaar ben ik coördinator van het secretariaat van Jan Pieter Heije en secretaresse van de managers Hans Franssen en Truus Harink. In die 20 jaar heb ik zo dus al heel wat van de organisatie gezien en de twee fusies van nabij meegemaakt. Mijn aandeel in de redactie is het bijwonen van de
vergaderingen; de kopij te verzamelen en er voor te zorgen dat de verwantenbrief verzonden wordt. Ik vind het erg belangrijk dat verwanten van cliënten over zoveel mogelijk onderwerpen op een goede manier geïnformeerd worden. Ik hoop dan ook dat u het fijn vindt dit blad te ontvangen. Mocht u nog ideeën hebben voor een onderwerp of willen reageren op een artikel uit een nieuwsbrief, dan horen wij dat natuurlijk graag. Veel leesplezier toegewenst! Jacqueline Visser-Rozemeijer
Matching student, opleiding en stageplek De afdeling praktijkopleidingen van Jan Pieter Heije wordt door twee praktijkopleiders bezet: Monique Bonarius en Eric de Leeuw. De verdeling is gemaakt in regio noord en zuid: Monique de locaties in Nijmegen, Elst en Tiel en Eric de locaties in Oosterbeek, Dieren, Doetinchem en Arnhem. Wij verzorgen de werving en selectieactiviteiten om studenten die de dagopleiding volgen binnen te halen en hen een geschikte stageplek te geven. Tweemaal in het jaar kunnen studenten zowel van het MBO als HBO die in het derde of vierde leerjaar zitten, solliciteren voor een stageplek bij Jan Pieter Heije. We proberen elk jaar weer een balans te krijgen in het aantal MBO- en HBO-studenten, zodat we studenten van beide studieniveaus in onze organisatie hebben. Wij zijn ons ook steeds meer aan het richten op begeleiding en ondersteuning van de groepsopvoeder in opleiding (GIO) op de groepen. Dit zijn medewerkers die een tijdelijk contract hebben en een beroepgerichte opleiding volgen. Met als doel hen te ondersteunen bij hun leerproces en professionele ontwikkeling.
Om de ontwikkelingen van verschillende leerroutes, die er in het onderwijs zijn, te kunnen blijven volgen, hebben we regelmatig contact met de onderwijsinstellingen. We nemen daarom deel aan het werkveldoverleg van de onderwijsinstelling ROC Nijmegen en Rijn IJssel en van de HAN te Nijmegen. We richten ons vooral op de leerroute MBO pedagogisch werker jeugdzorg niveau 4, MBO maatschappelijke zorg niveau 4, HBO pedagogiek en HBO sociaal pedagogisch werker. Deze studierichtingen hebben een goede aansluiting op wat wij verwachten dat een beginnende groepswerker aan competenties in huis moet
pagina 4 - Nieuws van jan pieter heije
hebben. Het is dan ook begrijpelijk dat we in de contacten met het onderwijs regelmatig overleg hebben over de inhoud van het onderwijs en er een matching is tussen wat de praktijk vraagt en het onderwijs ontwikkelt aan studiemogelijkheden. Drie jaar geleden zijn wij begonnen om de werkbegeleiders de gecertificeerde cursus competentiegericht begeleiden aan te bieden. Ondertussen zijn er al veel gecertificeerde werkbegeleiders in onze organisatie aan de slag. Om de kwaliteit van de werkbegeleiders te behouden en/of te bevorderen en hen op de hoogte te houden van de ontwikkelingen in het onderwijsveld, worden er per jaar vier themabijeenkomsten gehouden. Wij gaan in deze bijeenkomsten dieper in op de veranderingen in het onderwijs en activeren de werkbegeleiders zichzelf te blijven ontwikkelen in hun functie van werkbegeleider. Naast deze bijeenkomsten hebben we ook regelmatig gesprekken (coaching) met de werkbegeleiders over hoe zij een student begeleiden en beoordelen. Met de teamleiders hebben we regelmatig contact over de kwaliteit van de begeleiding en het leerklimaat. Daarnaast geven wij gevraagd (soms ook ongevraagd) advies over deze twee begrippen. In juni van dit jaar zijn we uitgenodigd bij het teamleideroverleg om ons leer- begeleidingsmodel te presenteren en onze jaarplanning met daarin de activiteiten die we in het jaar 2010 en 2011 willen ondernemen of willen continueren. Dit is een zinvol gesprek geweest en we hopen dan ook dat dit een vervolg krijgt. Op deze wijze ontstaat er een goede afstemming in wat de teamleider en de organisatie willen en in wat wij kunnen betekenen voor hen. Eric de Leeuw, Monique Bonarius
Op weg naar de 100
Goeie ouwe tijd Gelukkig zijn er nog dingen bewaard gebleven uit die ‘goeie ouwe tijd’. Dit is een stukje uit de oude doos. In 1948 werd het 40-jarig jubileum van de J.P. Heijestichting gevierd. Je zou er van in de war raken, want volgend jaar vieren we immers 100 jaar J.P. Heije! Dat zit zo: toen vierde men het 40-jarig bestaan van de Stichting, wij vieren volgend jaar het 100-jarig bestaan van het Instituut. Je hebt al kunnen lezen, dat het veel werk gekost heeft om na het oprichten van die J.P. Heijestichting ook daadwerkelijk een instituut te kunnen realiseren. Wij vieren dus dat het instituut volgend jaar 100 jaar bestaat, het 100-jarig bestaan van de J.P. Heijestichting is door alle recente ontwikkelingen en fusies een beetje aan ons voorbijgegaan. Nu dus feest! Maar hoe ging dat toen ? De voorzitter - Mr. F. Couvee - liet een circulaire rondsturen waarvan je een antwoordkaart kon afknippen, om die met 85 ‘cents’ aan extra postzegels terug te sturen. Dat geld was bedoeld om voor 1 pleegkind voor 1 dag per jaar (tot wederopzegging) de voeding te betalen. Echt andere tijden dus. Wij willen jullie (een deel van) de letterlijke tekst van die circulaire uiteraard niet onthouden: Bij ons 40-jarig jubileum ! Even een oogenblik in ons onrustig, jachtig leven om stil te staan en een blik te werpen op den afgelegden weg. Was de weg, dien wij volgden met onze kinderen een goede weg? Wij twijfelen niet, of we hebben wel eens misgegrepen. We hebben ook wel eens niet het resultaat bereikt, dat in eersten aanleg opgesloten
lag in het ons toevertrouwde kind. Goed, zeker zijn er fouten gemaakt, maar allen, die langs ons gingen in al die 40 jaren, die vele kinderen met hun tekorten en gebreken, hun moeilijkheden, zij zijn toch een schare geweest, die veel levensblijheid gevonden heeft in onze inrichting. Die echter niet alleen hebben meegenomen een stukje levensgeluk, maar die ook dank zij de verzorging, de opvoeding en het onderwijs nu een bescheiden plaatsje in het maatschappelijk leven hebben weten te verwerven. Beseffen wij allen wel het geluk, dat ons ten deel viel, toen ons een gezond kind werd geboren? Maar beseffen we ook, welk een ontgoocheling het voor de ouders moet zijn geweest, die vol verwachting een kind zagen geboren worden, en na eenigen tijd tot de droeve ontdekking moesten komen dat het jonge leven voorgoed gebannen zou worden uit de zonnige jeugdgemeenschap. Zo gaat de tekst dus nog een tijdje door. Mr. Couvee constateert, dat er door de oorlog grote schade ontstaan is en dat het herstel gezorgd heeft voor schulden. Er is dus geld nodig en hij grijpt het 40-jarig jubileum aan om extra inkomsten te genereren. Hij verwijst natuurlijk naar een gedichtje van Jan Pieter Heije om zijn argumenten kracht bij te zetten en vraagt de mensen die de circulaire ontvangen hebben om voor 1 pleegkind voor 1 dag per jaar de voeding te betalen: 85 cents extra bijplakken op de (gratis) antwoordkaart.
Erwin Duits nieuwe RVE-manager J.P. Heije intramuraal In Erwin Duits heeft Pluryn een opvolger gevonden voor Hans Franssen, die op 16 september afscheid neemt als RVE-manager LVG Jan Pieter Heije Intramuraal. Arnhemmer Erwin Duits (46) was tot voor kort algemeen directeur van het WSW-bedrijf Breed in Nijmegen.
Bij Pluryn gaat Erwin Duits een nieuwe uitdaging aan. Sinds 1 september is hij aan de slag. Twee weken lang trekt hij met Hans Franssen op om zich in te werken. Zijn eerste indruk is positief. “Ik heb heel veel indrukken opgedaan. Maar het is nog te vroeg om te zeggen of er dingen moeten veranderen. Hans Franssen is in ieder geval een bevlogen manager, die
echt voor het kind staat. Ik ga mijn best doen hem zo goed mogelijk te vervangen.” Als een van zijn taken ziet de nieuwe manager het verbeteren van de samenwerking binnen de keten van zorg. “Ik wil kijken hoe we binnen de keten schuttingen kunnen slechten. Daarbij streef ik ernaar om altijd vanuit de cliënt te blijven redeneren.”
Men kan zelfs de naam aankruisen van het kind, er staat een heel lijstje op de kaart. Elk jaar op 31 augustus doen (was in die tijd Koninginnedag) en dan thuis een extra bord met mes en vork op de eigen tafel zetten als symbool! Het zal dien dag, die ons altijd zoo dierbaar is geweest, voor u een extra feestdag zijn, in het besef iets goeds gedaan te hebben. En hij besluit met: Inlichtingen verschaft U de voorzitter: Mr. F. Couvee. Ik denk wel dat Jan Peter Heije, op de circulaire natuurlijk beschreven als Dr.J.P. Heije, Medicus, Kindervriend en Volksdichter (1809-1876) daar grote waardering voor gehad zou hebben. Misschien dat we dat even ‘in het achterhoofd moeten houden’ bij een volgend jubileum? Jan Koene
Erwin kende Pluryn al uit zijn tijd bij Breed. “We hadden een overlappende doelgroep, we kwamen elkaar dan ook regelmatig tegen in het werkveld en er waren ook samenwerkingen. Wat me opviel aan Pluryn waren de maatschappelijke ondernemingen als Coffyn en Blixem. Dat zijn erg leuke initiatieven. Echte visitekaartjes.” Met de doelgroep jongeren met een licht verstandelijke handicap van J.P. Heije heeft Erwin vooralsnog weinig ervaring. Bij Breed werkten vooral 18-plussers. Maar zijn kennis groeit dankzij zijn rondgang door de organisatie snel. “Mijn plan is om de komende tijd veel met teamleiders op te trekken en bij de verschillende locaties van J.P. Heije te gaan kijken. Ik praat ook met jongeren. Maar het liefst informeel, als ik ergens op bezoek ben. Jongeren zitten helemaal niet op officiële afspraken te wachten.” Als Erwin zich heeft ingewerkt bij J.P. Heije, wil hij ook de andere onderdelen van Pluryn leren kennen. “Je kunt er wel veel over lezen maar het is toch beter om het met eigen ogen te zien”, besluit hij. Nieuws van jan pieter heije - pagina 3
Hans neemt afscheid
Medewerkers vertellen... “Het is goed” Het moet ergens maart 1981 geweest zijn. Ik kreeg een telefoontje van Wout Hendriksen. Toenmalig unitleider en later maatschappelijk werker van het Renessehuis. Wout belde mij op met de mededeling dat ik was afgewezen als leerling groepsleider voor het Renessehuis. Ik was toch iets te jong voor die doelgroep vond men. Maar… er was wel een vacature voor de leefgroep Vossehol–jongens. Of ik de volgende dag voor een gesprek kon komen. Vanzelfsprekend. Wat mij bijstaat was dat ik een sollicitatiegesprek had met het volledige team en met Hans Franssen. Hans bekleedde toentertijd de functie van assistent-unitleider. Samen met Miep te Selle (zie foto) gaf hij leiding aan de unit De Nesten, bestaande uit Vosshol-jongens, Vossehol-meisjes, Spreeuwenestjongens en Spreeuwenest-gemengd. Ik kan mij helemaal niks meer herinneren van het gesprek, behalve het moment dat Hans een opmerking maakte over mijn (te lange) haren in zijn ogen. Het zou zinnig om zijn toch een keer naar de kapper te gaan. Enigszins verrast gaf ik Hans het antwoord dat ik pas voor mijn eerste sollicitatiegesprek bij het Renessehuis naar de kapper was geweest en dat hij dit wel kon vergeten. Stiekem dacht ik: Laat jij je baard maar eens knippen, vriend. Toen kon je dit als sollicitant nog zeggen of denken. Ik had dit trouwens
Deel van het artikel ‘Afscheid van mevrouw Te Selle’ uit ‘Journaal Jan Pieter Heije/Jonkerbosch’ (februari 1988)
nooit durven zeggen als Miep te Selle erbij was geweest. (Ik sprak laatst nog iemand die in de sollicitatie commissie had gezeten bij de aanstelling van Hans. Zij meldde dat Hans toentertijd niet eens de nr. 1 was. Heb ik nooit geweten. Jullie?) We zeiden alleen Miep als juffrouw te Selle er zelf niet bij was. Elke groepsleiding van de nesten had een diep respect voor Miep. Samen hebben zij jarenlang aan de nesten leiding gegeven, aangevuld met Bas Voordendag als orthopedagoog en Siebe Schotsman als maatschappelijk werker. Tot mei 1986 heb ik onderdeel uit mogen maken van deze unit en heb hier alleen maar zeer prettige herinneringen aan overgehouden. In 1986 ging ik naar het toenmalige Jonkerbosch, waar ik tot 1991 gebleven ben. In die periode heb ik nooit meer iets met Hans te maken gehad. Totdat ik in september 1991 weer terugkeerde en de dagbehandeling in Oosterbeek heb opgestart. De toenmalige leidinggevende heeft maar kort zijn functie bekleed en Hans werd wederom aangesteld als leidinggevende. Zij het voor een korte periode. Voor mij een zeer leerzame periode omdat Hans mij vanaf het begin af aan een soort ‘carte blanche’ gaf in mijn handelen. Voor mij was dit het keerpunt in mijn carrière. Mijn interesse voor het middel management was gewekt. De rest is geschiedenis.
… De ‘Jan Pieter Heije’ verliest in haar een steunpilaar van grote betekenis. Dit verlies wordt echter in niet onbelangrijke mate ondervangen doordat als opvolger van mevrouw Te Selle haar huidige assistent, de heer H. Franssen, werd benoemd. De heer Franssen vervult zijn functie als assistent-unitleider al ruim zeven jaar en is zodoende volledig vertrouwd met ‘De Nesten’…
Beste Hans en Wilma, Bijna 25 jaar geleden ontmoetten wij elkaar voor het eerst. Jullie kinderen Jirka, Aran en Mark maakten kennis met de judosport in Heteren, waar ik judoles gaf. Wilma bracht de kinderen tweemaal in de week en Hans besloot zelf weer actief te gaan judoën. Door de gesprekken met jullie, kwam ik in aanraking met Jan Pieter Heije. De eerste slaapdienst draaide ik na een inwerkperiode van vijf uur, van zaterdag op zondag. Ondanks dat het niet jouw piketweekend was, kwam je even langs. Dit gebaar kenmerkt jou.
Je wilde wel risico nemen met mensen, maar keek over een schouder mee. Dit gaf vertrouwen en is voor mij in ieder geval de start geweest van een langdurige en plezierige samenwerking. In die tijd leerde ik ook de (toen nog toegestane) ‘pedagogische tik’ kennen. Met jouw handen was dit een ware les voor de jongeren. Daarbij is de uitspraak: “Zorg dat je nooit de eerste tik krijgt”, mij altijd bijgebleven. Na enige tijd kwam ik te werken bij Harm Weessies, jouw collega unitleider op de centrumlocatie van Jan Pieter Heije. In 1999 kregen we weer een werkverhouding. Je werd mijn leidinggevende bij wat nu Werkzin is. Door jouw
Een foto uit de oude doos met Hans Franssen en Miep te Selle.
In de periode na 1991 heb ik Wilma ook beter leren kennen. Zeker toen ik coördinator van het logeerproject werd. Veel van de logeer- en dagbehandelingskinderen konden toentertijd gewoon mee met het vakantieproject van Wilma. Er was toen veel minder sprake van belangen- of indicatieverstrengeling. Heerlijk zoals Wilma af en toe tekeer kon gaan tegen toen ook al wel bestaande bureaucratische regels. Wilma had er gewoon lak aan. “Onze kinderen hebben onze hulp nodig. Wij laten ons niet tegenhouden door regels van de overheid of andere instanties”. Ik ben een aantal keren op bezoek geweest naar een van haar vakantieprojecten evenals afgelopen zomer in het kamp van de Ardennen. Het enthousiasme door de aanwezige leidinggevende met partner en groepsleiding sloeg simpelweg gewoon over op de jongeren. Deze jongeren hebben de week van hun leven gehad. Op de achtergrond kon je Wilma en Hans tevreden zien toekijken naar datgene wat zij hebben neergezet en denken: “Het is goed”. Wilma en Hans, ik wens jullie het allerbeste toe met jullie project in St. Maartenszee. Bedankt voor de geweldige leerzame jaren en niet te vergeten de rust die m.n. jíj Hans uitstraalde. Het ga jullie goed! Jos Havekes
steun en inzicht is dit tot een prachtig werkcentrum uitgegroeid. Marloes ging samen met Wilma jullie al bestaande vakantieopvang verder uitbreiden. Nu, september 2010, gaan jullie een droom waarmaken. Samen gaan jullie wonen in het winderige, zonnige, uitdagende, vertrouwde, mooie, natte, zanderige Sint Maartenzee. En vakanties met zorg daar verder ontwikkelen. Mon Desir Hans en Wilma een hele fijne tijd in de boerderij, wij zijn ervan overtuigd dat het ook daar gaat lukken, op jullie manier! Marloes en Luuk Mulders
In de buurt van de Pluryn vakantiehuisjes in Sint Maartenszee staat deze prachtige stolpboerderij Mon Desir. Daar maken ze een Bed en Breakfast van. Iedereen kan daar als gast terecht: toeristen en mensen met een handicap. Het personeel bestaat uit jongeren met een handicap die daar hun toerisme opleiding volgen. Het is een nieuwe maatschappelijke onderneming van Pluryn.
Herinneringen aan het vakantiekamp met het thema ‘De rode schoentjes’ of in ons geval ‘Het witte voetje’ In 1992 ging mijn zoon Jeroen mee met een van de vakantiekampen van Jan Pieter Heije. Wilma was en is teamleider van de medewerkers van het vakantiekamp. Mijn zoon was een ontzettende wildebras. Bij de eerste wandeling naar het strand in Sint Maartenszee viel hij van een trap en zijn voet werd alsmaar dikker. Alle ijsjes uit de vriezer in het vakantiehuisje werden om zijn voet gedaan en zo ging hij met de leiding naar het ziekenhuis. Daar bleek dat hij zijn enkelband had gescheurd. Voet in het gips; zoon in de rolstoel! Het leek op dat moment al het einde van zijn vakantieweek, maar niets was minder waar. Jeroen wilde blijven en het mocht. Ik heb nog steeds bewondering voor de leiding. Ga er maar aan staan: de hele week met een rolstoel naar het strand enz. Jeroen heeft een geweldige week gehad. Hij is nu 32 en heeft het er nog regelmatig over. Hij heeft zelfs het informatieboekje van het zomerkamp bewaard. Wat ik toen niet wist, was dat ik ooit nog eens bij Jan Pieter Heije met en voor Hans en Wilma Franssen zou werken. Hoe kan het toch lopen (om maar eens bij de voeten te blijven) in het leven. Hans en Wilma bedankt voor de samenwerking en ik wens jullie heel veel plezier en succes toe met jullie gezamenlijke nieuwe project. Jacqueline Visser-Rozemeijer
Als ik aan Hans denk dan… Ik ben zelf dertien jaar geleden komen werken op J.P. Heije. In die tijd waren de zaken heel anders georganiseerd. We hadden een socialiserende afdeling met aan het hoofd Jacob Muntinga en als teamleiders Frits Winkelmolen en ik. Wij waren verantwoordelijk voor de voorzieningen buiten het terrein. Op het terrein had je twee unitleiders. De een was Harm Weesis, met als teamleiders Willem Nijennuis, Theo Smid en Jan Halbersma. Zij waren de normerende unit (de lastigste jongeren). De andere was Hans Franssen met als teamleiders Ans Freriks, Jan Plooster en Fons Eggink. Zij waren de structurerende unit. Het waren heel andere tijden. Het kantoor van Hans was het een honk waar teamleiders tussen de middag bij elkaar kwamen. Ik vond het maar vreemd die roken de teamleiders die hun baas van het werk afhielden. Hans functioneerde het beste als er veel mensen om hem heen waren en nog steeds geeft hij aan het meest naar zijn zin te hebben wanneer het om hem heen een beetje leeft. Dit is ook één van de redenen dat hij beneden bij de ingang de laatste jaren zijn kantoor had. Zo zag hij mooi wie er allemaal binnen kwamen en vertrokken en niet onbelangrijk was daarin het feit dat een ieder even binnen kon wippen voor een praatje, kopje koffie of advies. Rond die tijd (ongeveer twaalf jaar geleden) veranderde er opeens het één en ander binnen J.P. Heije. Er was een onderzoek gedaan, waaruit naar voren kwam dat de Jan Pieter Heije te veel naar binnen gericht was. Het was zo dat iedere ochtend de dag werd begonnen in het hoofdgebouw. Luuk Doll, de toenmalige directeur en onderdirecteur Toon Rutjes
openden daar de dag. Er waren drie grote tafels voor de socialiserende, structurerende en normaliserende unit. Al rokend en puffend en koffie drinkend werd er geïnformeerd naar bijzonderheden. Zo werden nieuwe medewerkers voorgesteld en er werd geïnformeerd of er met kerst wel voldoende gourmetstellen op de groepen waren... De ontwikkeling van de organisatie stond niet stil. We waren in 2000 gefuseerd en Hans ging naar Het Hietveld en naar De Beele. Hij had hier een goede tijd maar helaas werd het ook een lastige periode. Hij verscheen rond het jaar 2002 weer op J.P. Heije. De flat werd toen grondig verbouwd en de hele staf zat in de oude school op de Heije. Dit was het moment dat Hans zich weer rustig aan liet zien op J.P. Heije en hij weer schik kreeg in het werk. Hij werd toen mijn leidinggevende. Met Hans als leidinggevende heb ik het erg goed gehad. Heel prettig was het vertrouwen wat ik kreeg, de vrijheid, de steun, het advies. Hans was en is niet een man met wie je op lange termijn afspraken moet maken voor moeilijke gesprekken of lastige zaken. Het beste is naar binnen lopen en vragen of hij koffie lust... en dan beginnen met je verhaal. Hans zal in eerste instantie als mens gemist worden op J.P. Heije maar met name ook om zijn brede kennis op het gebied van LVG en zijn empathie om het individuele kind (als dat jonkie het nodig heeft dan moet je het doen…!) Ria van Remmerden
Afbeelding van het zomerkamp 1992.
‘Die goeie ouwe tijd’ In de nieuwsbrief een stukje schrijven voor jou Hans, daar kom ik als ‘ouwe rot’ natuurlijk niet onderuit! Hans ik ken je nu al heel wat jaren en heb dit altijd als heel prettig ervaren. Je kwam wat later dan ik op het Paviljoen Spreeuwe nest te werken. Ze noemde een teammanager toen Unitleider en jij werd de assistent van Juffrouw te Selle. Op het kantoor in het Spreeuwenest kreeg je toen je werkplek, ja heel dicht bij de werkvloer! Ik herinner me het als ‘die goeie ouwe tijd’, waar we veel hebben meegemaakt,veel gelachen, maar ook veel werk hebben verzet. Tja toen waren er ook al veel bijzondere kinderen, er zijn er heel veel de revue gepasseerd. Hans maakte je niet snel boos, maar als hij boos werd moest je echt aan de kant gaan! Ik heb vroeger zelfs nog een trucje van je geleerd maar daar is nu geen plaats meer voor. Hans, ik wens jou en natuurlijk Wilma heel veel geluk in het Noord-Hollandse Sint Maartenszee. Ik blijf hier en ga niet mee! ‘De laatste der Mohikanen’. Hopelijk gaat dit project iets moois worden, waar je zoals ik je ken zeker je hart en ziel aan zult geven. Hans en Wilma, het ga jullie goed. Hettie
